ფსიქიკური აშლილობა პარამეტრები

[marine]

"ფსიქიკურ აშლილობათა შემთხვევაში სნეულთათვის მეტად მნიშვნელოვანია მდგომარეობის გაუმჯობესების თვალსაზრისით მათი მხრიდან სხვადასხვა ეკლესიურ, ღვთაებრივ საიდუმლოებებში მონაწილეობის მიღება. ასეთი გადახრების დროს არც თუ იშვიათად მოძღვარი ურჩევს მათ ხშირ აღსარებასა და ზიარებას. აკვიატებული აზრები, შიშები, ბოდვითი იდეები ხშირად ყველაფერთან ერთად დემონური ზემოქმედების გამოხატულების შედეგიცაა, გამოვლენაა ერთგვარი სულიერი ბრძოლისა. ამიტომაც ურმავლეს შემთხვევაში ჭირს მარტოოდენ ფსიქიატრიული, ფსიქოლოგიური ჩარევით, მედიკამენტებით ამ დაპირისპირების მოგება, ბოროტს ვერ დაამარცხებ მხოლოდ სამკურნალო კურსით, ამისთვის აუცილებელია ღვთაებრივი მადლიც, ის მადლი რომელიც მოგვეცემა საეკლესიო საიდუმლოებების შესრულების ჟამს"

/დეკ. დავით ციცქიშვილი/

[marine]

"ერთმა ნაცნობმა მღვდელმა ასეთი რამ მიამბო: "მე მიმიწვიეს სახლის საკურთხებლად ერთი ხანშიშესული ცოლ-ქმრის ოჯახში. გაირკვა, რომ არც თუ ისე დიდი ხნის წინ საავტომობილო კატასტროფაში ვაჟი დაღუპვოდათ. მისი სიცოცხლე ნასვამმა მძღოლმა იმსხვერპლა. მშობლები თითქმის განუწყვეტლივ გლოვობდნენ შვილის სიკვდილს. განსაკუთრებით მძიმედ განიცდიდა მომხდარს გარდაცვლილის დედა. ახლობლები ძალზე წუხდნენ მისი ჯანმრთელობის გამო, ფიქრობდნენ, რომ მისი ორგანიზმი ამდენ მწუხარებას ვერ გადაიტანდა. მას კატასტროფულად დაუქვეითდა მეხსიერება, რადგან მეუღლისა და ერთი ნაცნობი ქალის გარდა ვერავის ცნობდა. ამას თან უძილობაც დაერთო და უკვე მკვეთრად აღენიშნებოდა სულიერი ძალების მოშლა. თავდაპირველად წავედით სასაფლაოზე და მათი ვაჟის საფლავზე პანაშვიდი გადავიხადეთ. შემდეგომ, ჯერ კიდევ სასაფლაოზე ყოფნისას, მე ისინი დავმოძღვრე, ავუხსენი, თუ როგორ უნდა ელოცათ გარდაცვლილი შვილის სულის მოსახსენებლად. დავბრუნდით სახშლი და ვაკურთეთ მათი საცხოვრებელი ბინა. წამოსვლის წინ ისინი დავლოცე და მოვილაპარაკეთ, კვლავ შევხვედროდით ერთმანეთს. მოგვიანებით მე არაერთხელ შევხვდი ამ ორ ადამიანს ეკლესიაში. მათთან საუბარში გაირკვა, რომ სახლის კურთხევიდან მეორე დღესვე გარდაცვლილის დედამ წარმოსთქვა სიტყვები: "მე ჩემს სახლში ვარ". მას ოჯახური სიმყუდროვის გრძნობა დაუბრუნდა, სულში საოცარი სითბო იგრძნო, გამოუკეთდა ხასიათი, მოუწესრიგდა ძილი, რასაც მოჰყვა მეხსიერების სწრაფი აღდგენა, უკეთესად გრძნობდა თავს აგრეთვე დაღუპულის მამაც"...

ამ შემთხვევამ დაგვანახა ის, თუ როგორ დაუბრუნა ღვთიური მადლის ზემოქმედებამ მწუხარე ადამიანებს იმედი, სიმშვიდე, სიხარული; ღმერთმა უბედურ დედას შვილთან სიახლოვის, მასთან ლოცვითი ურთიერთობის ძალა მისცა; სწორედ აქედან დაიწყო შვილის არყოფნისა და სიმარტოვის შეგრძნების გაქრობა, როგორც შემდგომში თვითონვე ამბობდა: "მე ვგრძნობ, რომ ის ცოცხალია". ეს არ იყო წარსულის გახსენება ან ფუჭი ოცნება, ეს იყო დედის მიერ დაღუპული შვილის სულის ცოცხალი შეგრძნება, რასაც მოჰყვა არამარტო სულიერი, არამედ ხორციელს სნელებათაგან მისი სრული განკურნება.

მე მხოლოდ ერთს დავამატებდი, რომ ფსიქიატრიული ტერმინოლოგიით ამ შემთხვევას რეაქტიულ-დეპრესიული მდგომარეობა ჰქვია. ამავე დიაგნოზს დასვამდა ექიმი-ფსიქიატრი და შესაბამის მკურნალობასაც დაუნიშნავდა ავადმყოფს, მაგრამ ამ მდგომარეობის სულიერი არსი მთელი სიაშკარავით მხოლოდ ღვთისკენ მოქცევის შემდეგ გამოვლინდა. ეს კი დაიწყო ჩვეულებრივი საცხოვრებელი სახლის კურთხევით და მოძღვრის მიერ მწუხარებით აღსავსე სულთა ნუგეშისცემით"

/ექიმი ფსიქიატრი, ფსიქოთერაპევტი დ.ა. ავდეევი/