9 აპრილის ტრაგედია პარამეტრები

[marine]

დიდად პატივცემულო მიხეილ სერგის ძევ, პატივცემულო დეპუტატებო!



მოგმართავთ თქვენ იმის გამო, რომ ყრილობაზე თბილისის 1989 წლის 9 აპრილს ტრაგიკული ამბების განხილვისას გამოსულთა სიტყვებში რამდენჯერმე მოიხსენიეს ჩემი სახელი.

იმისათვის, რომ ნათელი წარმოდგენა გქონდეთ სიტუაციაზე, მინდა გაცნობოთ: 8 აპრილს ღამით შემატყობინეს, რომ თბილისში დემონსტრანტთა დასაშლელად შემოყვანილია ჯარები და შექმნილი ვითარება უაღრესად საშიშია.

ღამის 3 საათზე მივაშურე მთავრობის სახლს და გამზირზე მყოფნი გავაფრთხილე, რომ საფრთხე რეალურია; ვთხოვე, იქვე წმიდა გიორგის ტაძარში შესულიყვნენ სალოცავად. დემონსტრაცია მშვიდობიანი იყო, დემონსტრანტები არავის არავითარ საფრთხეს არ უქმნიდნენ და ვერცერთი მათგანი ვერ წარმოიდგენდა, რომ მათ წინააღმდეგ შეიძლებოდა ხელკეტები, ხელბარები და მომწამვლელი ქიმიური გაზები გამოეყენებიათ.

დემონსტრანტები მუხლმოდრეკილი მისმენდნენ. ჩემი სიტყვის შემდეგ ხანგრძლივი დუმილი ჩამოვარდა. შემდეგ ერთ-ერთმა დემონსტრანტმა თავაზიანად მიპასუხა, რომ ფიცი აქვთ დადებული, ფეხი არ მოიცვალონ აქედან 14 აპრილამდე.

მე, თუმცა არ ვიცოდი, რა მოხდებოდა, შემზარავი წინათგრძნობა დამეუფლა და ამიტომ გადავწყვიტე მათთან ერთად დავრჩენილიყავი და მათი ხვედრი გამეზიარებინა.

ცენტრალურ პრესაში არაერთხელ დაიწერა, თითქოს დემონსტრანტებს ჩემთვის შეურაცხყოფა მოეყენებინოთ და ჯარებმა ჩემი დაცვის მიზნით, გამომიყვანეს. ეს სწორი არ არის. პირიქით, როცა მშვიდობიანი დემონსტრანტების წინააღმდეგ ტანკები დაიძრნენ, ჩემს წინ ახალგაზრდებმა კედელი აღმართეს, რათა ხიფათი არა შემმთხვეოდა რა. მათვე შეუერთდა ადგილობრივი მილიცია.

რაც შეეხება იმ ფაქტს, რომელზეც ყრილობაზე ილაპარაკა ამიერკავკასიის სამხედრო ოლქის ჯარების სარდალმა, გენერალ - პოლკოვნიკმა როდიონოვმა, თითქოს დემონსტრანტებს ჩემთვის ხელიდან გამოეგლიჯოთ მიკროფონი და მე სიტყვა ვერ დამემთავრებინოს, მართალი არ არის. ასეთი ფაქტი არ მომხდარა. ეს ვიდეოფირიდანაც ჩანს.

მინდა ვთქვა, რომ, საერთოდ, გენერალ როდიონოვის გამოსვლამ თავისი ტენდენციურობითა და ფაქტების ცრუ გაშუქებით შეურაცხყო ქართველი ერი და ეს ხელს ვერ შეუწყობს ჩვენს ხალხებს შორის მეგობრობის განმტკიცებას.

მწამს, სიმართლე გაიმარჯვებს. მხოლოდ ეს იქნება იმის თავდები, რომ ისეთი შემზარავი ფაქტი, როგორიც თბილისში მოხდა, არასოდეს და არსად აღარ განმეორდება.

გწყალობდეთ ყველას ღმერთი მშვიდობისა, სიყვარულისა და სიმართლისა.



დიდი პატივისცემით ილია II

სრულიად საქართველოს კათალიკოს პატრიარქი




* * *

გული სისხლის ტბა, თვალები უმზეო, გონება დაბინდული,

რაო, საქართველოვ, შემოგევლე, რატომ ხარ გარინდული.

რა გვაქვს სატირალი, არ გადაშენებულა შენი მოდგმა,

მთები ჩამოშალა აჭარაში შენი შვილებისათვის ჩვენმა მოთქმამ.

ნაწილი უფალთან გაფრინდა ზეცაში შენს გადასარჩენად,

თავისუფლებისათვის ისევე დავდგეთ მტრის წინ ასაჩეხად.

/ხეებზე გაკრული ლექსებიდან/

[marine]

"1989 წლის დიდი მარხვაა. ამაღლებული გრძნობებითა და ურთიერთ-სიყვარულით გაერთიანებული ხალხი ერთად წარმოთქვამს "მამაო ჩვენოს". 9 აპრილის წინა შვიდეულში ტაძრებში ჯვრის თაყვანისცემა აღესრულება. გაღებულია მსხვერპლი - გამარჯვებისთვის, თავისუფლებისთვის დაღვრილი უმანკო სისხლი ქალწულთა, ახალგაზრდა ქალ-ვაჟთა, დედათა, ჯერ არდაბადებული ქართველისაც კი. 21 სიცოცხლე - რომ გვახსოვდეს 1921.

იმ დღეს არცერთ ქართველს არ ჰქონდა განცდა, რომ დავმარცხდით. მაშინ ბევრი ვფიქრობდით, რომ მომავალში, სწორედ 9 აპრილს უნდა გამოცხადებულიყო დამოუკიდებლობა, თუმცა არ ვიცოდით, რომ ეს სულ მალე, 2 წლის შემდეგ მოხდებოდა. ეს იყო ჩვენი ბრძოლა დამოუკიდებლობისათვის და ჩვენ ამ ბრძოლაში გავიმარჯვეთ."

"1991 წლის 9 აპრილი ბრწყინვალე შვიდეულის სამშაბათი იყო, კვლავ ივერიის ღმრთისმშობლის ხატის დღესასწაული. ამ წელს, 7 აპრილს, აღდგომა და ხარება ერთად იდღესასწაულებოდა. ამას ეკლესიურად კირიო-პასექი ჰქვია და ძალიან იშვიათად შეიძლება დაემთხვეს ეს ორმაგი, მრჩობლი დღესასწაული"

/ირინე გუნია, მედავითნე და მგალობელი
"საპატრიქროს უწყებანი" N6, 2025, გვ.15-16/