წმინდანების დამოკიდებულება ბუნების ქმნილებათა მიმართ პარამეტრები

[marine]

მოგეხსენებათ, რომ ადამი ჰარმონიულ დამოკიდებულებაში იყო ბუნებასთან, მაგრამ სამოთხიდან განდევნის შემდეგ მოხდა დაპირისპირება, თუმცა წმინდანთა ცხოვრებაში გვხვდება შემთხვევები, როცა ცხოველები არათუ ერჩიან წმინდა ადამიანებს, არამედ მეგობრობენ, ემორჩილებიან და თაყვანსაც კი სცემენ მათ.


"განსაცდელის შემდგომ სერგის [რადონეჟელი] ველური მხეცების აღარ ეშინოდა, მისი სენაკის სიახლოვეს ხშირად მოდიოდა მგლების ხროვა და ხან ისე უახლოვდებოდნენ, სამოსსა და ხელებს უყნოსავდნენ ხოლმე".

[marine]

"უმამაცესი მოსაგრის, მაკარის [ალექსანდრიელი] მოწაფე, მონა ღვთისა პაფნუტი, გვიყვებოდა: ერთ დღეს, როდესაც ღვთივსულიერი ბერი თავის სენაკში იჯდა და აღტაცებაში მყოფი უფალს ესაუბრებოდა, მოულოდნელად მასთან უდაბნოდან აფთარი მივიდა და თან თავისი ბრმადშობილი ლეკვი მიიყვანა.

აფთარმა ლეკვს თავით უბიძგა და იგი სენაკში, მაკარის ფეხებთან მიაგდო. წმიდა მამამ ლეკვი ხელში აიყვანა, თვალებზე დაანერწყვა, მერმე ლოცვა აღავლინა და პატარა ცხოველს იმავე წამს თვალები აეხილა.

დედა აფთარმა ლეკვს ძუძუ მოაწოვა და მასთან ერთად უდაბნოს მიაშურა. მეორე დღეს ძუ აფთარი კვლავ დაბრუნდა და წმიდა და ნეტარ მაკარის ცხვრის დიდი ტყავი მოუტანა. ტყავის დანახვისას მაკარიმ აფთრას მიმართა: შენ ალბათ ვიღაცის ცხვარი დაგლიჯე, წინააღმდეგ შემთხვევაში ტყავს ვინ მოგცემდა? მე შენგან იმას ვერ მივიღებ, რაც არაკეთილსინდისიერი გზით არის მოპოვებული.

აფთარმა თავი დახარა, წმინდანის ფეხებთან მუხლები მოიდრიკა და კვლავ ტყავის მიწოდება დაუწყო. ბერმა ცხოველს კიდევ ერთხელ მიმართა: მე მაგ ტყავს არ ავიღებ თუ იმის პირობას არ მომცემ, რომ ამიერიდან საწყალ ხალხს ცხვრებს აღარ შეუჭამ.

ამ სიტყვებისთანავე აფთარმა წმიდა მაკარის წინაშე კვლავ თავი მოიდრიკა, თითქოს მის სიტყვებს კვერს უკრავსო...

ეს ტყავი მონამ ღვთისა მაკარიმ წმიდა და ნეტარ ათანასე დიდს აჩვენა. უფლის მხევალი მელანიაც მიყვეობდა, რომ მან ეს ტყავი - აფთრის ძღვნად წოდებული, მაკარი დიდსაგან თავად წამოიღო.

მართლაც-და, რა არის გასაკვირი, თუკი ნადირი მის კეთილისმყოფელ მოსაგრეს ღვთის სადიდებლად და მადლიერების ნიშნად ძღვენს მიართმევდა? ვინც წინასწარემეტყველ დანიელის წინაშე ლომებიც კი მოათვინიერა, მანვე მისცა გონება იმ აფთარსაც"

/“ლავსაიკონი“/