წმინდანების დამოკიდებულება ბუნების ქმნილებათა მიმართ პარამეტრები

[marine]

მოგეხსენებათ, რომ ადამი ჰარმონიულ დამოკიდებულებაში იყო ბუნებასთან, მაგრამ სამოთხიდან განდევნის შემდეგ მოხდა დაპირისპირება, თუმცა წმინდანთა ცხოვრებაში გვხვდება შემთხვევები, როცა ცხოველები არათუ ერჩიან წმინდა ადამიანებს, არამედ მეგობრობენ, ემორჩილებიან და თაყვანსაც კი სცემენ მათ.


"განსაცდელის შემდგომ სერგის [რადონეჟელი] ველური მხეცების აღარ ეშინოდა, მისი სენაკის სიახლოვეს ხშირად მოდიოდა მგლების ხროვა და ხან ისე უახლოვდებოდნენ, სამოსსა და ხელებს უყნოსავდნენ ხოლმე".

[marine]

"ერთმა ჩემმა ახლობელმა და ფრიად საყვარელმა ძმამ, რომლის სახელს განგებ არ ვააშკარავებ, რათა არ დავამწუხრო, რადგან საშინლად ვერ იტანს თავის წარმოჩენას, მომითხრო:

"ერთხელ, როცა მზის დასვლის ჟამს წმ. ნიფონტის სადაყუდებლოდან ჩამოვდიოდი, მონადირეებისა და ძაღლების ყეფის ხმა მომესმა. "აბა, აბა, წამოიღე", - ამბობდნენ ისინი, ძაღლები კი ყეფდნენ. მცირე ხნით შევჩერდი, წისქვილისკენ ვიმზირებოდი, იქნებ რაიმე დამენახა. ამ დროს მთის ფერდიდან მომესმა ცხოველის ნაბიჯების ხმა, რომელიც მთელი ძალისხმევით გარბოდა, რათა მონადირეების მომაკვდინებელი გასროლისა და ძაღლებისაგან თავი დაეღწია. ამ სურათის შემხედვარე, დაველოდე, თუ რით დამთავრდებოდა ყველაფერი.

არ გასულა რამდენიმე წუთი და გამოხტა შველი, დაახლოებით ერთი წლისა. საბრალომ, დაღლილმა და აქოშინებულმა, წყლის საცავთან ღარი შენიშნა, მივიდა და ხარბად დაეწაფა. შემდეგ ტერასის წინ დადგა, შემნიშნა და ისე შემომაცქერდა, თითქოს რაღაცას მთხოვდა. მე შემებრალა იგი და ისე მივმართე, თითქოს ესმოდა ჩემი და აცნობიერებდა, რასაც ვეუბნებოდი: "გაჩერდი და მოვალ, მოგეფერები, გაკოცებ და მერე გაგიშვებ... გესმის?" იგი პირდაპირ თვალებში მიყურებდა. საბრალომ გაბედა და ზეთისხილის ხესთან მივიდა. მე მას ჯვარი გადავსახე და ვუთხარი: "გაჩერდი მანდ, სადაც ხარ, გაჩერდი".

თითქოს გაიგო ჩემი ნათქვამი და მიწაზე დაწვა, მე კი ფრთხილად მივუახლოვდი და ფეხში დავიჭირე. საბრალოს ცოტა შეეშინდა და ყვირილი დაიწყო. "ნუ გეშინია, არაფერს დაგიშავებ", - ვუთხარი მე. როგორც ვთქვი, მოვეფერე, სახეზე ვაკოცე, მხარზე შევისვი და სავანისკენ დავეშვი.

კარიბჭესთან იჯდა სავანის ხუთი-ექვსი ძმა, რომლებიც მეკარესთან ერთად ზარის ხმას ელოდებოდნენ, რათა სერობის ლოცვისთვის ტაძარში წასულიყვნენ. როცა მხარზე შველით ჩამომავალი დამინახეს, განცვიფრებული გაიძახოდნენ: "ჰეი, ეს რა არის? სად ნახე, როგორ დაიჭირე?"

მე შველი მხრიდან ჩამოვსვი, მივუახლოვდი ძმებს და ვუამბე, თუ სად ვიპოვე და როგორ დავიჭირე. ყველანი გახარებულნი და აღფთოვანებულნი იყვნენ და თითოეული თავის აზრს გამოთქვამდა. მამა დოსითემ, როგორც მახსოვს, მითხრა: "ბოსელში ვიყოლიოთ და წმინდა მთის მმართველს გავუგზავნოთ საჩუქრად". სხვა ძმამ თქვა: "გამოვკვებოთ და შემდეგ დავკლათ..." მე კი ვუპასუხე: "რასაც თქვენ ამბობთ, არაფერი მსგავსი არ მოხდება. მე დავპირდი, რომ გავათავისუფლებდი და, ვიდრე გავუშვებ, მოგიყვანეთ, რომ დამტკბარიყავით მისი ხილვით, ახლა კი ნახეთ, რაც მოხდება".

შველი ხელში ავიყვანე, ქვემოთ, სალოცავ ნიშთან დავსვი და თავისუფლება მივეცი. საბრალო სიხარულით გაიქცა წმ. მოციქულთა სადაყუდებლოსკენ, თითქოს მადლიერებას გამოხატავდა, რომ გადაურჩა მონადირეებს, ძაღლებსა და მათს თანმდევ სხვა საფრთხეებს"

/მონაზონი ლაზარე დიონისელი/