წმინდანების მეოხება სნეულების დროს პარამეტრები

[marine]

"წიგნში წავიკითხე მეუფე იოანეს [მაქსიმოვიჩი] შესახებ, რომელიც ადამიანებს განსაცდელისას ეხმარება; მეც წმინდანს დახმარებისთვის მივმართე და შეწევნამაც არ დააყოვნა:

ღრძილთან ძვალი გამომეზარდა. საშინელი ტკივილი დამეწყო.

მე დავიწყე წმ. იოანესადმი ტროპარის კითხვა. წავისვი მისი წმიდა ნაწილებზე ნაკურთხი ზეთი; მივიდე წმინდანის ფოტო მტკივნეულ ადგილზე. თავადაც ვერ მივხვდი, როგორ გამიარა ტკივილმა - შევამოწმე, აღმოჩნდა, რომ ღრძილიდან ამოზრდილი ძვალი აღარ ჩანდა, ვერც კი მივხვდი, სად უნდა გამქრალიყო, ღრძილი კი დამცხრომოდა. სულ მალე გადავიღე რენტგენი და გავარკვიე, რაც მოხდა, მაგრამ, რაც მთავარია, ტკივილი აღარ მაწუხებდა, ისე, რომ ამ მხარეს ჭამაც კი შემეძლო - ეს ჩემთვის სასწაულია!

მეუფე იოანე ყოველთვის მეხმარება, როგორც კი მის მიმართ წავიკითხავ ლოცვებს, თითქოს მთელი ძალით ჩამოვეკიდე მის მანტიას - დაე, მაპატიოს მეუფემ.

მე მადლიერი ვარ წმიდა მეუფეების იოანესი, სპირიდონის, ნიკოლოზის, ასევე მოწამე მეფის ოჯახის, ნეტარი ქსენიასი და მატრონასი, და ყველა წმინდანისა, რომლებიც ღვთისა და ყოვლადწმიდას წინაშე ჩვენ ცოდვილთა მეოხნი არიან".

/მხევალი ღვთისა ფოტინე, 2020, ივლისი/



"როცა მამა არსენთან [კაბადოკიელი] ავადმყოფი მიჰყავდათ, ის არასოდეს ინტერესდებოდა, მის წინ ვინ იდგა, თურქი თუ ქრისტიანი, მაგრამ ჰკითხავდა, რითი იყო კაცი ავად, რათა მისთვის შესაბამისი ლოცვა წაეკითხა. საღმრთო მადლის ძალით სნეულების განკურნებით, იგი თურქებს ჩვენი სარწმუნოების ძალას აჩვენებდა და ამგვარად აიძულებდა მათ პატივი ეცათ მართლმადიდებლობისთვის.

ერთხელ, თავისი მედავითნისა და თანაშემწის, პროდრომოსის თანხლებით სოფლების შემოვლისას მამა არსენი დაბა სინასოსში მივიდა. ადგილობრივმა თურქებმა აუკრძალეს მას ქრისტიანებთან შეხვედრა. მამა არსენს მათთან კამათი არ დაუწყია, მხოლოდ პროდრომოსს უთხრა:

- წავიდეთ და ნახავ, როგორ გამოგვეკიდებიან თურქები.

ნახევარი საათი იარეს, მერე კი ჰაჯიეფენდი შეჩერდა, მუხლნი მოიდრიკა და ხელები ლოცვით ზეცისკენ აღაპყრო. თუ აქამდე მშვიდი ამინდი იყო, უეცრად ღრუბელი მოგროვდა და კოკისპორული წვიმა წამოვიდა, რომელსაც გრიგალი ახლდა. სოფელ სინასოსს მეხი არყევდა. თურქები მაშინვე მიხვდნენ თავიანთ შეცდომას და ორი ზეფთია (ცხენოსანი შიკრიკი) დაადევნეს მამა არსენს. ზეფთიები მუხლებში ჩაუვარდნენ მას, მთელი სოფლის სახელით ბოდიში მოუხადეს და უკან დაბურნება სთხოვეს. მამა არსენმა მათ აპატია და სინასოსში დაბრუნდა. სოფელს ოთხივე მხარეს ჯვარი გადასახა, ქარიშხალი შეწყდა და კვლავ მზემ გამოანათა"



"უდიდესი წმინდა მამა სვიმეონ მესვეტე ღვთისაგან ბოძებული ძალით სასწაულებრივად კურნავდა ადამიანებს, მაგრამ ამ დროს თვითონ ცალი ფეხი დამპალი ჰქონდა და მასზე მატლი ეხვია. ერთხელ ერთ-ერთმა მომლოცველმა მისი სნეული ფეხის ხილვისას თქვა, - ეს რომ წმინდანი იყოს, ასეთ დღეში როგორ იქნებოდა, სხვა როგორ განკურნავს, როდესაც საკუთარი თავი ვერ განუკუნავსო. ამ დროს მას ხელში სვიმეონ მესვეტის ფეხიდან გადმოვარდნილი მატლი ჩაუვარდა და ბრილიანტად იქცა. წმინდა სვიმეონი ამ განსაცდელის გამო მადლობდა ღმერთს"

[marine]

მონაზონ ანთიმოზის თხრობა წმ. ნიფონტის სასწაულის შესახებ

"ძმაო ლაზარე, როცა კალამარიის მეტოქიონში იკონომოს დოსითეოსთან მზარეულად გამიშვეს, ერთხანს გაცივებული ვიყავი. სხეული სრულიად მოუძლურებული მქონდა, ყველა ძვალი და სახსარი მტკიოდა, მძაფრი ტკივილისგან თავი ლამის მისკდებოდა, ყელიც დამეხშო, ტემპერატურა არც კი მახსოვს, რამდენი მქონდა. ამდენად, სამზარეულოში მსახურება აღარ შემეძლო და სენაკში ჩავიკეტე.

იმდენად მოვდუნდი და მოვუძლურდი, რომ უკვე თვალნათლივ ვხედავდი დღითიდღე მოახლოებულ სიკვდილს. თოთხმეტდღიანი სნეულებისა და, შეიძლება ითქვას, უჭმელობის შემდეგ, ერთ დღეს საწოლიდან წამოვდექი, ავიღე ორი ყავარჯენი, დიდი გაჭირვებით მივედი სამზარეულოში და დავიწყე ბრინჯის მოხარშვა, რათა ცოტა ძალა მომეკრიბა და მადა გამხსნოდა. მცირეოდენი საკვების მიღების შემდეგ ვიგრძენი, რომ გულმა ნორმალური ფუნქციონირება დაიწყო, თუმცა მღელვარება, მწუხარება და ცრემლები არ განმშორებია.

ასეთ მდგომარეობაში მყოფს, მწუხრის ჟამს ჩამეძინა და ძილში ვიხილე ერთი ხანშიშესული, თეთრწვერა, საშუალო სიმაღლის მონაზონი, რომელიც მომიახლოვდა და მანუგეშა. მკითხა სნეულების შესახებ და ისიც, სად გტკივაო. მე ჯერ თავი ვუჩვენე, შემდეგ ყელი, რომელიც იმდენად დახშულიყო, რომ ნერწყვის გადაყლაპვაც კი მიჭირდა. მან თავზე ჯვარი გადამსახა, მომეფერა, ყელი დამიზილა და სანუგეშოდ მითხრა: "ნუღარ იდარდებ და იტირებ, რადგან შენი ავადმყოფობა მალე გაივლის და გამოჯანმრთელდები". ჩემს კითხვაზე, თუ ვინ იყო ჩემი მკურნალი და კეთილისმყოფელი, მითხრა, წმ. ნიფონტი ვარ, რომელიც მუდამ ევედრება ქრისტეს თქვენს ცხონებასო. ეს თქვა და გაუჩინარდა.

მე მაშინვე გამომეღვიძა, თავი უკეთესად ვიგრძენი და მთელი სულითა და გულით მადლობა შევწირე წმ. ნიფონტს. მისი წმინდა მეოხებით ღმერთმა ღირს-გვყოს ზეცათა სასუფეველში დამკვიდრებად. ამინ"

/მონაზონი ლაზარე დიონისელი/