უფლის აღიარების სირცხვილი - მალვა, გამოცდილებიდან პარამეტრები

[ლილიანა]

ხშრად ხდება ჩვენ ყოველდღიურობაში როცა არაეკლესიური ცხოვრების მცხვოვრები ხალხის წრეში აღმოვჩნდებით გული ბიგვიძგებს დავმალოთ ჩვენი ცხოვრების წესი და (მათან ვინც ეკლესიაში მოსიარულეთ ბნელებად რაცხავს )ამიტომ ჩვენ მოცემული მომენტისთვის ამის აფიშირებას გაურბივართ და თავშეკავებულად გავჩუმდები თუ საუბარი ეკლესიაში სიარულზე და აღსარების მნიშვნელობაზე ჩამოვარდა გავჩუმდებით და თავს სინდისთან ვამართლებთ მოტივით - რწმენას მალვა უნდა და რა მნიშვნელობა აქვს მათ ეტყვი თუ არა ორ სამ სიტყვას შენი გამოცდილებიდან ....თუ ადგები და მოყვები როგორ ცდილობ დაადგე სულიერ გზას იცხოვრო უფლისმიერი სიტყვებით ამას ვინმე შენაირი მორწმუნე გამოდგება და ხიბლად ჩაგითვლის და ამპარტავნებად თავი დიდი მორწმუნე გონიაო არადა რა გამოდის ამ დროს ვმალავთ იმიტომ რო რწმენას მალვა უნდა თუ იმიტომ რო გვცხვენია და არ გვინდა იმ საზოგადოებას მორწმუნე ადამიანის სახელით გავეცნოთ იმიტომ რო ეკლესიურობაზე დამახინჯებული სტერეოტიპული წარმოდგენებია საზოგადოებაში ...

[kato_Bato]

საერთოდ არ ვეკამათები არაეკლესიურად მცხოვრებ ადამიანს, თუ მაინცდამაინც ქადაგებას მოჰყვა, იმითი ვებრძვი რისიც სჯერა და მეორე წინადადებაში უარყოფს თავის თავსაც და "რწმენასაც".

და ერთი კარგი გამოცდილება, რაც არ ვიცი, არ ვიჩემებ. არის ძალიან ბევრი "განათლებული" ადამიანი, რომელსაც გულიან სიტყვას ან მარტო მოძღვარი თუ ეტყვის და შეაგონებს, ან ღვთივსულიერებით გაბრწყინებული ადამიანი.
რადგანაც მე ვიცი, რომ არც ცოდნა მეყოფა და არც ნერვები არც სიმდაბლე და სიყვარული, თუ მასთან კამათში შევედი, შემწყნარებელი ვიყო, საერთოდ ჩუმად ვარ, შიგადაშიგ ცალყბად გავუღიმებ და თუ ჩემი ჩართვაც მოინდომეს კამათში ვლაპარაკობ არა უფლის სახელით, არამედ ჩემი მაგალითიდან, ან ადამიანური მხრიდან, იმიტომ რომ შეიძლება ჩემმა შეცდომამ, არასწორად ნათქვამმა სიტყვამ კიდევ უფრო დააშოროს ტაძარს.

ისეთ ხალხთან მიხდებოდა ყოფნა, სულ მეჩხუბებოდნენ და იცინოდნენ ლოცვებს რომ ვკითხულობდი "რიტუალებს ატარებო", მაგრამ მერე ვისწავლე, დავიდებდი სამეცადინო წიგნებთან ლოცვის წიგნებს და მაშინ ვლოცულობდი როცა ოთახში არ იყვნენ, თავსაფრის მაგივრად კიდე "ბენდენა" მეკეთა, ვითომ მოდაზე.
ნუ, მოძღვართან ამაზე როგორ "ვღრიალებდი" ცხარე ცრემლებით, მეორე საკითხია, მაგრამ მაშინ ძალიან მაძლიერებდა ასეთი ლოცვა.

ლექტორები მყოლია ისეთი, სულ დიდმარხვის და უფლის განგების ძალის დამოწმებაში მიცდენდენ ლექციებს, მატყუებდნენ, უქმადმეტყველებდნენ და სხვა უამრავი საძაგლობა, მაგრამ ხმას ვერ ვიღებდი, ვერც უფლის და ვერც ადამიანობის სახელით, იმიტომ რომ ყოველთვის მეშინია, ან ცოდნა არ მეყოს ჩემი სიმართლის დასამტკიცებლად და ან სიყვარული.

ეს რა თქმა უნდა სისულელეა, მაგრამ ასეთი ვარ.