უფლის აღიარების სირცხვილი - მალვა, გამოცდილებიდან პარამეტრები

[ლილიანა]

ხშრად ხდება ჩვენ ყოველდღიურობაში როცა არაეკლესიური ცხოვრების მცხვოვრები ხალხის წრეში აღმოვჩნდებით გული ბიგვიძგებს დავმალოთ ჩვენი ცხოვრების წესი და (მათან ვინც ეკლესიაში მოსიარულეთ ბნელებად რაცხავს )ამიტომ ჩვენ მოცემული მომენტისთვის ამის აფიშირებას გაურბივართ და თავშეკავებულად გავჩუმდები თუ საუბარი ეკლესიაში სიარულზე და აღსარების მნიშვნელობაზე ჩამოვარდა გავჩუმდებით და თავს სინდისთან ვამართლებთ მოტივით - რწმენას მალვა უნდა და რა მნიშვნელობა აქვს მათ ეტყვი თუ არა ორ სამ სიტყვას შენი გამოცდილებიდან ....თუ ადგები და მოყვები როგორ ცდილობ დაადგე სულიერ გზას იცხოვრო უფლისმიერი სიტყვებით ამას ვინმე შენაირი მორწმუნე გამოდგება და ხიბლად ჩაგითვლის და ამპარტავნებად თავი დიდი მორწმუნე გონიაო არადა რა გამოდის ამ დროს ვმალავთ იმიტომ რო რწმენას მალვა უნდა თუ იმიტომ რო გვცხვენია და არ გვინდა იმ საზოგადოებას მორწმუნე ადამიანის სახელით გავეცნოთ იმიტომ რო ეკლესიურობაზე დამახინჯებული სტერეოტიპული წარმოდგენებია საზოგადოებაში ...

[afxazi]

tamari_irakli

ზემოთ ერთმა ფორუმელმა ახსენა "რელიგიურობის მოდა,"ალბათ ამიტომაც არ მინდა ჩემი ლოცვის ან რაიმე სხვა მართლმადიდებლური ქმედების აშკარად განხორციელება. მე პირადად მქონდა ასეთი შემთხვევა. საერთოდ მარხვაში ვცდილობდი შარვალი არ ჩამეცვა,(ეს რა თქმა უნდა ძალიან "LIGHT"-ი ცოდვაა და მაქამდე ბევრი მიკლია),მაგრამ მქონა ამის სურვილი. ეს ფაქტი იმდენად "გაპიარდა" ჩემს ირგვლივ,(უი,შენ როგორი მორწმუნე ხარ,ამას შარვალიც კი არ აცვია...)რომ,მერჩივნა შარვლით მევლო, ოღონდაც სხვების ყურადღების ცენტრში არ ვყოფილიყავი.არვიცი, შეიძლება ძალიან უმნიშვნელო ფაქტია, მაგრამ ჩვენს ფსიქიკას ასახავს.

ნორმალურია. ქრისტიანობაში არავინ არაფერს არ აძალებს, აქ ყველაფერი საკუთარ ნებაზე, სიყვარულზეა დამყარებული. სწორად მოიქეცი. როცა ხედავ რომ შენს ქმედებას(სულ მართალიც რომ იყო), განკითხვა თუ სხვა რამ მოყვება, აჯობებს არ გააკეთო. უფალი იმას კი არ მოგვკითხავს ესა და ეს ტანსაცმელი რატომ არ ჩაიცვითო, იმას მოგვკითხავს რატომ მიეცით საშუალება ადამიანებს განეკითხეთო.