პირველი საუკუნეების ეკლესია, დევნებიდან კონსტანტინე დიდამდე ( I - IV სს.) პარამეტრები

[KAIROS]

ეს ეპოქა ყველაზე წმიდაა და ყველაზე სათუთი, ახალდაბადებული და თავგანწირული, ეს არის ღვთის სასწაულის ისტორია, ჭეშმარიტების ქადაგების ისტორია...
შევეცადოთ დავუბრუნდეთ ფესვებს, ვისწავლოთ მათგან, გავიგოთ მათი ისტორიები, მათი ცხოვრება, აქ მოვყვეთ მოწამეთა ისტორიები, მოციქულთა ღვაწლი, აქვე დავდოთ წიგნები და სტატიები ( რომელიც შესაბამისად იქნება ასევე ღვთისმეტყველების ბიბლიოთეკაში) რომლებიც პირველი ოთხი საუკუნის ქრისტიანობაზე ისაუბრებს...
აბა გთხოვთ იაქტიუროთ, მოძებნოთ და აქ თავი მოვუყაროთ ყველა ინფორმაციას, რომელიც ამ საუკუნეებზე მოგვიყვება:

აქ ახლა პირველ საეკლესიო ისტორიკოსს გთავაზობთ: ევსები კესარიელს

http://www.4shared.com/file/13075045/3d408...KL_ISTORIA.html

ეს კი პირველ ქრისტიანულ ღვთისმსახურებას შეეხება:

http://www.4shared.com/file/11631280/d93f2...__LITURGIA.html

აბა, გელით

პატივისცემით,

კაიროსი!

[KAIROS]

1) წმიდა სახარება - პირველწყარო უფლისა და მისი მოციქულების მოღვაწეობისა

ვაღიარებთ რა ქრისტეს როგორც განკაცებულ ღმერთად, რომელიც განკაცდა ჩვენს გამოსახსნელად, სწორედ ქრისტეა და არა ვინმე სხვა ბაზისი და საფუძველი ქრისტეს ეკლესიისა, რომელის მისტიური თავიც თავად უფალია!

2) ქრისტეს მოციქულები

უფლის ამქვეყნიური მოღვაწეობის ჟამს, მის ირგვლივ იყო 12 მოციქული
მარკოზი 3:14
" და ყვნა ათორმეტნი იგი, რაითა იყნეს მის თანა და წარავლინნეს იგინი ქადაგებად"
: პეტრე ( ნამდვილი სახელი სიმონი, ძმა ანდრიასი, შემდგომ ანდრია პირველწოდებული); ძმები იაკობი და იოანე ზებედეს ძენი, ფილიპე, თომა, ბართლომე, იაკობ ალფეს ძე, თადეოზი, სიმონ ზილოტი და იუდა ისკარიოტელი

ამ 12 მოციქულს ( იუდა იცვლება მატათიათი : "
გამოუხდა წილი მატათიას და თანა-აღირაცხა ათერთმეტთა მოციქულთა. ( საქმე : 1 : 26) განსაკუთრებულად აღერიცხება და თავად მოციქულთად შეირაცხება საული-პავლედ ქცეული; რომელიც მსოფლიო მქადაგებლად იქცა ქრისტიანობისათვის, პეტრე, პავლე და სხვა მოციქულები ქრისტიანობას ავრცელებენ მთელ მსოფლიოში, პირდაპირი თხრობა მოციქულთა მოღვაწეობისა, სწორედ აქ , ანუ 64 წლამდე მთავრდება, როდესაც მოციქულთა თავნი აღესრულნენ.

3) ქრისტიანობის გავრცელების ისტორია სამ ცეცხლს შუა:
იუდეველთა, წარმართა და რომის იმპერიისა.

ა) იუდეველები: ისინი არ ღებულობდნენ ქრისტიანობას, რადგან ვერ წარმოედგინათ მათი მესია ჯვარზე და 60.იან წლებში უძლიერეს და უდიდეს აჯანყებას იწყებენ, რაც მათი სასტიკი დამარცხებით მთავრდება, ქრისტიანები ამ აჯანყებაში ( როგორც ერთ დროს იერემია) მონაწილებას არ ღებულობენ და არ იზიარებენ იუდეველთა ამ უაზრო წინააღმდეგობის სულს , და ამიტომაც მეტად და მეტად დევნილი იქნა იუდეველთა მხრიდან, მით უმეტეს, რომ ისინი ქრისტიანებს მამათა რელიგიის მოღალატეებად მიიჩნევდნენ.

ბ) წარმართები: წარმართულ სამყაროში ქრისტიანების დევნის და ზიზღის პირველი მიზეზი, ქრისტიანების მხრიდან წარმართი ღმერთების უარყოფა იყო, თავიდან საერთოდაც არ განასხვავებდნენ იუდეველებს და ქრისტიანებს, მაგრამ ქრისტიანობის გავრცელებისთანავე, მიხვდნენ, რომ ქრისტიანები დიდად განხვავდებიან მათგან , ქრისტიანობა უფრო უნივერსალურია, აქ ებრაელების გარდა, რომალებიცაა, ბერძნებიც და ყველა სხვა ერის წევრებიც, განსვავების გარეშე, ცოტა ხანში როდესაც იმპერიის ხელისუფლება დაუპირისპირდება ქრისტიანულ თემებს, გავრცელებას იწყებს რამოდენიმე დიდი ცილისწამება, მათ შორის კაციჭამიობა ( ზიარების საიდუმლოს დამახინჯებული გაგება) გარყვნილება ( საიდუმლო შეკრებების დამახინჯებული გაგება), ღმერთების განრისხება ( რადგან ქრისტიანები არ სცემდნენ თაყვანს წარმართ ღმერთებს, მაშინ ყველა უბედურებას სწორედ ქრისტიანებს მიეწერებოდათ)...

ცოტა ხანში ეს ყველაფერი საშინელ დევნაში გადაიზრდება , თუმცა იერუსალიმში დიდი მნიშვნელობის კრება იმართება, 50 წელი, როდესაც ეკლესიამ განურჩევლად მიიღო საკუთარ რიგებში წარმართიც და იუდეველიც, მხოლოდ ნათლისღების გზით, ამავე წლებში რომში ხვდებიან თავნი მოციქულთანი:პეტრე და პავლე, ხოლო მოციქულთაგან უმეტესობა უკვე ქადაგებს სხვადასხვა მხარეს, ზოგი აღესრულა კიდეც : წმ. სტეფანე პირველდიაკონი და პირველმოწამე, იაკობი ეპისკოპოსი იერუსალიმისა...

ქრისტიანობა უახლოვდება დევნების პერიოდს, რომელსაც წინ საოცარი მოგზაურობა და მისიონერული მოღვაწეობა უძღვის მოციქულთა, განსაკუთრებით აღსანიშნავია პავლე მოციქულის მოღვაწეობა, რომელიც აღწერილია "საქმე მოციქულთაში", ჩვენ კი თხრობას სწორედ იქიდან გავაგრძლებთ სადაც "საქმე" წყდება, ანუ დევნებიდან, იმპერატორი ნერონის სისხლიანი ეპოქიდან!

გ) და აი დადგა, 54 წელი, რომის იმპერია ყვავის, და როგორც ამ პერიოდს ჩვევია,ზუსტად ამ პერიოდში უნდა გამოჩენილიყო, ყველაზე ბილწი, ყველაზე სისხლიანი, ყველაზე დაუნდობელი რომის იმპერატორთაგან,

ნ ე რ ო ნ ი



არ მეყოფა ალბათ ეს სივრცე, რომ ნერონზე ვისაუბრო, ეს ყოვლადუცნაური, ტრაგიკული და ამავდროულად შემზარავი პიროვნება, მოკლედ მიმოვიხილოთ,

Nerone (37-68 ქ.შ.), რომის იმპერატორი (54-68), ბოლო წევრი იულიუს - კლაუდიუსის ოჯახიდან, იყო შვილი გნეუს დომიციუს ენობარბოსი და აგრიპინა მცირესი, საკუთარი სახელი ლუციუს დომიციუს ენობარბო, შეიცვალა ნერონე კლაუდიუს კეისარად, იმის შემდეგ რაც იშვილა კლაუდიუს იმპერატორმა, რომელიც მისი მამინაცვალი იყო, დედამისის მეორე ქმარი, მაგრამ ამას ხელი არ შეუშლია 53 წელს, ცოლად მოეყვანა ის ვინც დად ერგებოდა, კლაუდიუსის ქალიშვილი ოტტავია; მალევე, 54 წელს, კლაუდიუსის გარდაცვალებისთანავე, პრეტორიანელები, აფრანიუს ბურროს მეთაურობით ( რომელიც ნერონის დედის ერთგული იყო), ნერონს აცხადებენ იმპერატორად; თავდაპირველად ნერონი ეძლევა დიდებას, ტკბება ძლიერებით და მშვიდობა სუფევს მის ირგვლივ, გვერდით ყავდა მტკიცე დაცვა აფრანიუს ბურრო და მტკიცე მრჩეველი უძლიერესი ფილოსოფოსი სენეკა!

მაგრამ... ნერონის ცხოვრებაში შემოვიდა სხვა ქალი - პოპეა საბინა, საკუთარი დედაც კი გაიმეტა ნერონმა ამ ქალის გამო, 59 წელს, ჯერ მოაკვლევინა მამინაცვალ კლაუდიუსის შვილი - ბრიტანიკო, შემდეგ გადაასახლა და მოაკვლევინა საკუთარი დედა-აგრიპინა.

ამ ყველაფერს ცოტა ხანში, ბურროს გარდაცვალება (ბურრო იტ. კარაქი, ამ კაცს უკავშირდება პავლე მოციქულის განთავისუფლება პირველ სასამართლოზე, ეს დადებითი პიროვნება იცვლება სისხლიანია ტიჯელინოთი) და სენეკას საზოგადოებრივ-პოლიტიკური არენიდან წასვლა მოყვა, ნერონის მიერ გატარებულ ეკონომიკურ რეფორმებსაც ( მონეტის შეცვლა) და პოლიტიკურ სვლებსაც ( საბერძნეთისათვის თავისუფლების მინიჭება) სრული კრახი მოყვა, პირველ შემთხვევაში გამოწვეული აჯანყება სისხლში ჩაახშო, რომელის დროსაც არ დაინდო საკუთარი მასწავლებელი,დიდი ფილოსოფოსი სენეკა და პოეტი ლუკანო.

მეორე აჯანყებამდე, რომში საშინელ გეგმას ახორციელებს, გადაწვავს რომის ღარიბ უბნებს, ცეცხლი მოედება მთელ რომს, ამ ცეცხლზე დღეს ბევრს წერევ, ცნობილია, რომ 64 წლის ხანძარით, დღევანდელი კოლზეუმის ახლომდებარე ტერიტორიაზე ააგებს უზარმაზარ ოქროში და ძვირფას თვლებში ჩასმულ სასახლეს "დომუს აურეა"-ს, ხოლო ხანძარს კი ქრისტიანებს აბრალებს, რითაც ხალხის საოცარ ზიზღს და სიძულვილს გამოიწვევს ქრისტიანების მიმართ, საკუთარ ცირკში, იქ სადაც ცხენების რბოლა ხდებოდა და ასევე სისხლიანი დადგმები, რომელიც 500 მეტრი იყო სიგრძეში , აწყობდა ცხოველისტყავ მოსხმულ ქრისტიანთა წამებას, ხოლო იქვე არსებულ საკუთარ ბაღებს ანათებდა ცოცხალი ქრისტიანების ფისგადასხმული სხეულებით, ამ სიძულვილსაც ქრისტიანთა მიმართ იგივე ქალბატონს პოპპეას მიაწერენ, რადგან როგორც იოსებ ფლავიუსი გვწერს, პოპპეა განიცდიდდა ებრაელების დიდ ზეგავლენას და ფაქტობრივად მათ შეკვეთებს ახორციელებდა.

67 წელს, რომშია დატყვევებული თავნი მოციქულთანი, ცნობილ კარჩერე მამერტინოში, ციხე ტულიანუმ, იგივე მამერტინო დღეს, რომელიც ყველაზე ძველი ციხეა დღევანდელ რომში რაც შემორჩა და საიდანაც ასწავლიდნენ და ნათლავდნენ თავნი მოციქულთანი პეტრე და პავლე, და საიდანაც წაიყვანეს ნერონის ბრძანებით რომის სხვადასხვა კუთხეში საწამებლად, ერთი ნომენტანას გზაზე, პავლე, სადაც თავი მოკვეთეს , მეორე, პეტრე, ვატიკანის გორაზე, ნერონის ბაღებთან ახლოს, სადაც უკუღმა აცვეს ჯვარს...




ათი ათასობით ქრისტიანი აღესრულა 64-67 წლებში... 68 წელს კი საფრანგეთის ( გალია) და ესპანეთის ლეგიონები უჯანყდებიან ნერონს, რომელიც რომშიც მოღალატედ გამოაცხადეს, და საკუთარ სასახლეში ჩაკეტილი თავს იკლავს...

ასეთი იყო ყველაზე სისხლიანი პირველი დევნა ქრისტიანთა რომში...