პირველი საუკუნეების ეკლესია, დევნებიდან კონსტანტინე დიდამდე ( I - IV სს.) პარამეტრები

[KAIROS]

ეს ეპოქა ყველაზე წმიდაა და ყველაზე სათუთი, ახალდაბადებული და თავგანწირული, ეს არის ღვთის სასწაულის ისტორია, ჭეშმარიტების ქადაგების ისტორია...
შევეცადოთ დავუბრუნდეთ ფესვებს, ვისწავლოთ მათგან, გავიგოთ მათი ისტორიები, მათი ცხოვრება, აქ მოვყვეთ მოწამეთა ისტორიები, მოციქულთა ღვაწლი, აქვე დავდოთ წიგნები და სტატიები ( რომელიც შესაბამისად იქნება ასევე ღვთისმეტყველების ბიბლიოთეკაში) რომლებიც პირველი ოთხი საუკუნის ქრისტიანობაზე ისაუბრებს...
აბა გთხოვთ იაქტიუროთ, მოძებნოთ და აქ თავი მოვუყაროთ ყველა ინფორმაციას, რომელიც ამ საუკუნეებზე მოგვიყვება:

აქ ახლა პირველ საეკლესიო ისტორიკოსს გთავაზობთ: ევსები კესარიელს

http://www.4shared.com/file/13075045/3d408...KL_ISTORIA.html

ეს კი პირველ ქრისტიანულ ღვთისმსახურებას შეეხება:

http://www.4shared.com/file/11631280/d93f2...__LITURGIA.html

აბა, გელით

პატივისცემით,

კაიროსი!

[athos]

მღვდელი სერგი მანსუროვი "ნარკვევები ეკლესიის ისტორიიდან"

დასავლეთის ეკლესიები II საუკუნის ბოლოს და III დასაწყისში (ნაწყვეტი)


საშუალო რომაელი ქრისტიანისთვის პირველ რიგში დგებოდა საკითხი, თუ როგორ ერჩინა საკუთარი თავი და ოჯახი ისე, რომ მისი შრომა ან სამსახური არ ყოფილიყო დაკავშირებულ კერპთაყვანისცემასთან ან წარმართულ უზნეობასთან. კეთილსინდისიერი ქრისტიანისთვის ეს არც ისე ადვილი იყო. კურიოზის სახით ყვებოდნენ ერთ მოქცეულ ასტროლოგზე, რომელსაც სურდა გაეგრძელებინა ვარსკვლავებზე მკითხაობით შემოსავლის მიღება. ის რომ მას უნდა შეეცვალა საქმიანობა კამათს არ იწვევდა, მაგრამ იყო არც თუ მცირე შემთხვევები როცა მდგომარეობა ნაკლებად ნათელი იყო, და როცა "საყოფაცხოვრებო მოთხოვნილებები" უბიძგებდა ქრისტიანს მოეხდინა საეჭვო გარიგებები საკუთარ სინდისთან. შეიძლება შევადგინოთ არც თუ მცირე ჩამონათვალი საქმიანობებისა (პროფესიების) რომელნიც ასე თუ ისე უკავშირდებოდნენ კერპთაყვანისმცემლობას ან უზნეობას. დაკვირვებული განხილვისას დურგალი, ქვისმთლელი და არქიტექტორიც კი, რომ არაფერი ვთქვათ ქსოვილებით, ნელსაცხებლებით, ყვავილებით მოვაჭრეებზე, მასწავლებლებზე, ჩინოვნიკებზე, სამხედრო პირებზე, აღმოჩნდებოდნენ ცრუ ღმერთების სამსახურში. მგრძნობიარე სინდისისთვის არც ისე ნაკლებმნიშვნელოვანი იყო ვისთვის ემსახურათ - ჭეშმარიტი ღმერთისთვის თუ დემონებისთვის.
იმ დროინდელ სკოლის მასწავლებელს პირველი გასამრჯელო, რომელსაც მოსწავლეებისგან მიიღებდა, უნდა მიეძღვნა მინერვასთვის, ამის შემდეგ ის ვალდებული იყო ედღესასწაულა მინერვალიები და სატურნალიები, და მიეღო ამასთან დაკავშირებით საჩუქრები. უნდა ეზეიმა ზამთრის ვაკხანალიები. ვაკაციების (არდადეგების) დაწყების დროს და მის დაბადების დღეს ქურუმები და ედილები სკოლის საპატივცემულოდ სწირავდნენ მსხვერპლს (მასწავლებლის დასწრება აუცილებელი იყო). მას უნდა აეხსნა მოსწავლეებისთვის ყველა ამ დღესასწაულის რელიგიური მნიშვნელობა, უნდა აეხსნა ღმერთების გენეალოგია, მოეთხრო მათი ცხოვრების ისტორია.
ძნელი იყო მონის მდგომარეობა, რომელიც ვალდებული იყო მიეტანა სამსხვერპლო ღვინო და კიდევ სხვადასხვა სახით დახმარებოდა პატრონს კერპთმსახურებაში.
ვაჭარი რომლისგანაც ქურუმები და წარმართი მოსახლეობა ყიდულობდა წარმართული მსახურებისთვის საჭირო ნივთებს, მისდაუნებურად უკავშრებდა მთელ თავის საქმიანობას წარმართულ დღესასწაულებს და კერპთშეწირვას, ეს ხდებოდა მისი მთავარი საზრუნავი თუ მომავალი შემოსავლის იმედი.
მრავალი საქმიანობა იყო დაკავშირებული სამსხვერპლო ცხოველების გამოზრდასთან, წარმართული ტაძრების აშენებასა თუ შეკეთებასთან, მის მოოქროვებასთან.
ასე რომ შეგვეძლო გვენახა,- როგორც წერს ტერტულიანე, რომ მხატვარი თუ მოქანდაკე რომლებიც მუშაობდნენ წარმართულ ტაძრებში, დროებით თავს ანებებდნენ თავიანთ საქმიანობას, მიდიოდნენ ეკლესიაში და "შემოქმედის მიმართ აღაპყრობდნენ ხელებს რომლებითაც ცოტა ხნის წინ კერპებს ამზადებდნენ".
ბევრს არ ქონდა ძალა შეეცვალა ძველი ცხოვრების წესი და მიდრეკილებები. რა თქმა უნდა ეს ძალიან რთული და სიღრმისეული საკითხი იყო, რომელიც ეხებოდა ეკლესიის და ამა სოფლის ურთიერთობას. განსაკუთრებით მწვავედ ეს პრობლემა III საუკუნის დასაწყისში გამოვიდა წინა პლანზე.
მდგომარეობას ისიც ამძიმებდა, რომ ამ დროს გაჩნდა მრავალი ნახევრად წარმართული მომდინარეობა, რომელიც ამართლებდა ნებისმიერ ცხოვრებისეულ გარიგებას წარმართობასთან და ამას ნიღბავდა კეთილი სურვილებით. მაგალითად თუ ახლადმოქცეული ყოყმანობდა მიეღო თუ არა ნათლისღება, გამოჩნდებოდა რომელიმე კვინტილა, გნოსტიკოსი მქადაგებელი და ეტყოდა, რომ "წყლით ნათლობა" სულაც არ არის აუცილებელი და ათავისუფლებდა ადამიანს ნათლობის აღთქმებისგან. თუ ქრისტიანს ეძნელებოდა ქრისტიანული ცხოვრება, გამოჩნდებოდნენ რომელიღაცა კარპოკრატიელები, და ეტყოდნენ, რომ ამ სიმძიმეების ტვირთვა არ არის აუცილებელი, საკმარისია მხოლოდ "რწმენა და სიყვარული"თუმცა ამის ქვეშ რა მოიაზრებოდა მათთვისაც ბუნდოვანი იყო. თუ დგებოდა დევნის პერიოდი, გნოსტიკოსებს სუსტებისთვის ქონდა მტკიცებულებების მთელი არსენალი, რომ აღმსარებლობა და მოწამეობრივი სიკვდილი სულაც არ არის საჭირო, ხოლო კერპთმსახურებაში მონაწილეობა სავსებით მისაღებია.
რას უპირისპირებდნენ ამას ქრისტიანი მამები?
ისინი ასწავლიდნენ სხვა ფასეულობებზე დამყარებულ ცხოვრებას,განსხვავებულს წარმართული ფასეულობებისგან. მთელი სასოების ღმერთზე დამყარებას, და რომ არ შინებოდათ იმ მსხვერპლის გაღება, რასაც მოითხოვდა სარწმუნოება. ტერტულიანე წერდა: "რწმენას არ ეშინია შიმშილის... რაც ძნელია ადამიანისთვის, იოლია ღმერთისთვის" და ღმერთის დახმარებით.