მორწმუნე შვილი და არაეკლესიური მშობლები..., არაეკლესიური ოჯახის წევრები პარამეტრები

[ეკუმენისტი]

ვისაუბროთ ამ თემაზე....

ახალგაზრდების უმეტესობა უჩივის საკუთარი მშობლების არაეკლესიურობას, ბევრი მშობელი ვიცი ვინც შვილებს "შიშის" გამო ეკლესიაში არ უშვებს, ზოგს ჰგონია რომ შვილი ეკლესიაში სიარულით გაფანატდება, ცხოვრებას ჩამორჩება, მონასტერში წავა...ასეთ მშობლებზე ამბობენ რომ კომუნისტურმა რეჟიმმა ჩამოუყალიბათ ასეთი აზროვნებაო, ნაწილობრივ მართალია, მაგრამ ჩემის აზრით ზოგიერთი შვილის ბრალიც არის, ბევრი ახალგაზრდა მართლაც ვარდება რელიგიურ მარაზმში-ხიბლში, აღარ არის სახლში ხალისიანი, აღარ იცინის, არც ლაპარაკობს (მდუმარებაშია ), მშობელი რა თქმა უნდა ბრკოლდება ამის შემხედვარე, ყველაზე მეტად გამაღიზიანებელი და მიუღებელი არაეკლესიური მშობლისთვის შვილის მონასტრული ცხოვრების არჩევანი ხდება.
ჩემის აზრით შვილებმა მშობლებს უნდა დაანახონ ჭეშმარიტი მართლმადიდებლობა ქცევით, მორჩილებით, შინაგანი რწმენით, და არა გარეგნული გადამეტებული ლოცვებით, მაგ: "დაუწიეთ ტელევიზორს უნდა ვილოცო", "მე ვმარხულობ და ხორცი არ შეწვათ", მშობლებთან გადამეტებული საუბარი საკუთარ მოძღვარზე, რომ მოძღვარს უფრო უყვარს ის ვიდრე დედას ან მამას...ზოგიერთი აიძულებს, და აძალებს კიდეც მშობლებს "მოქცევის" მიზნით რომ იარონ ეკლესიაში....

თქვენ რას ფიქრობთ?

[მხევალი ნინო]

წინააღმდეგობას არასოდეს არ წავწყდომივარ. თუმცა, დედაჩემი ცოტ-ცოტას ბუზღუნებდა ხოლმე მთელი შაბათი-კვირა ეკელსიაში რატომ ხარო. ან გუშინ ხომ იყავი დღეს რაღაც გინდაო. სხვა რპობლემა არ შემქნია.

ახალგაზრდების უმეტესობა უჩივის საკუთარი მშობლების არაეკლესიურობას, ბევრი მშობელი ვიცი ვინც შვილებს "შიშის" გამო ეკლესიაში არ უშვებს, ზოგს ჰგონია რომ შვილი ეკლესიაში სიარულით გაფანატდება, ცხოვრებას ჩამორჩება, მონასტერში წავა...ასეთ მშობლებზე ამბობენ რომ კომუნისტურმა რეჟიმმა ჩამოუყალიბათ ასეთი აზროვნებაო, ნაწილობრივ მართალია, მაგრამ ჩემის აზრით ზოგიერთი შვილის ბრალიც არის, ბევრი ახალგაზრდა მართლაც ვარდება რელიგიურ მარაზმში-ხიბლში, აღარ არის სახლში ხალისიანი, აღარ იცინის, არც ლაპარაკობს (მდუმარებაშია ), მშობელი რა თქმა უნდა ბრკოლდება ამის შემხედვარე, ყველაზე მეტად გამაღიზიანებელი და მიუღებელი არაეკლესიური მშობლისთვის შვილის მონასტრული ცხოვრების არჩევანი ხდება.

რაც შეეხება ამას, მე მგონი მარიამმა ძალიან კარგად ახსნა, დამატებას აღარ საჭიროებს, მეტ-ნაკლებად ყველას გამოგვივლია.

ჩემი მშობლები და ძმა ეკლესიურად არ ცხოვრობენ. ადრე მეც უფრო მეტად განვიცდიდი ვიდრე დღეს. ალბათ მატი დროც მოვა, ამასთან ვფიქრობ, რომ მათი ასეთი დამოკიდებულება გარკვეულწილად ჩემი სისუსტის ბრალია. მე, რომ უკეთესი ვიყო ისინი კარგა ხანია ეკლესიურები იქნებოდნენ. ხომ იცით თავი იცხოვნე და შენს ირგვლივ ათასაობით ცხონდებიანო. ანუ სუსტი მე ვარ.

რაც შეხება ახალმოქცეულებს, მათში მართლაც ბევრი მადლი ტრიალებს , თუ მათ მშობლებს სჭირდებათ სწორი დამოკიდებულება, რომ არ დაბრკოლდნენ ასევეა ახალმოსულიც, ამიტომ ზედმეტი მითითებები არც მას სჭირდება. ახალმოსულს ყოველთვის მეტი მოფერებაც სჭირდება ყურადღებაც და დათმობაც. ხომ იცით, რომ ახალმოსულს და ჩვენ ასე ვთქვათ ძველებს სხვადასხვანაირად გვაზიარებენ, დათმობა ახლმოსულებისთვის მეტია.


რაც შეეხება მონასტერს... დედაჩემს ძალიან გაუჭირდება.
მე გმონი ყველას უჭირს. ის კი არა ჩემს ტავზეც მიფიქრია, ჯერ შვილები არ მყავს, მაგრამ ნეტავ რას ვიზავ თუ ჩემი შვილები მონატსრში წასვლას მომთხოვენ? ვანხოთ აბა. ეგებ ეს დროც დადგეს, ვინ იცის.