პაციფიზმი პარამეტრები

[ulvashi]

შეიძლება თუ არა მართლმადიდებელი იყოს პაციფისტი?
ეს შეკითხვა დავისვი მოძღვარს კითხვა-პასუხის განყოფილებაში
პასუხის მიღებამდე მაინტერესებს სხვების აზრიც, რადგან იქ კამათი აკრძალულიაო ასე ეწერა
თქვენ რას ფიქრობთ?

[მარიამი]

ვიღაცას აინტერესებდა, სახარებაში სად წერია, რომ ომი შეიძლებაო. სხვა თემაშიც იყო ამაზე საუბარი და იმ თემიდან ალექსანდრეს პოსტს ვაკოპირებ:

სახარებაში წერია: ''ვინც ყვრიმალში შემოგკრას, მიუშვირე მეორეც'' და მართლაც, ეს ქრისტიანული სრულყოფილების უმაღლესი საფეხურია. ყველა ქრისიტანი ვალდებულია, თავის პირად მტრებს წყენა და შეურაცხყოფა აპატიოს. რაც არ უნდა დიდი იყოს შეურაცხყოფა, მას არა აქვს მოკვლის უფლება, მაგრამ, როდესაც საქმე ეხება უფლის, მის სიწმიდეებსა და მოყვასს, იგი ვალდებულია დაიცვას ისინი და საჭიროების შემთხვევაში, მათთვის თავიც კი გაწიროს.

იესო ქრისტე მოწაფეებს ასწავლის, რომ: ''არავის აქვს იმაზე დიდი სიყვარული, ვინც სულს დადებს თავისი მეგობრებისათვის. თქვენ ჩემი მეგობრები ხართ, თუ ასრულებთ იმას, რაც გამცნეთ თქვენ'' [იოანე. 15. 13-14]. მოცემული მუხლით უფალი პირდაპირ თავგანწირვისაკენ მოგვიწოდებს, რაც სარწმუნოებისა და მამულის დაცვის საჭიროებისათვის ბრძოლაში წასვლით არის ყველაზე მეტად შესაძლებელი.

ომის შესახებ ღმერთი შემდეგს ამბობს: ''ქალაქს რომ მიუახლოვდებით საბრძოლველად, ზავი გამოუცხადე მას. თუ ზავზე დაგთანხმდა და შეგიშვა, მთელი ხალხი, ვინც იქ იქნება, შენს ბეგარას დაიდებს და გემსახურება. თუ არ დაგეზავა და ბრძოლა გაგიმართა, ალყა შემოარტყი. ხელში ჩაგიგდებს მას უფალი, შენი ღმერთი და მახვილით გაწყვეტ მტელს მამროვანს'' [რჯლ. 20. 10-13] აქ როგორც ვხედავთ , ბევრი მკვლელობა ხდება, მაგრამ ღმერთი ამას არ კრძალავს.

სინას უდაბნოში, როდესაც ამალეკი შეებრძოლა ისრაიტელებს, ''უთხრა მოსემ ისუ ნავეს ძეს: გამოარჩიე კაცები და გადი ამალეკთან საბრძოლველად. ხვალ ბორცვის თავზე ვიდგები და ღვთიური კვერთხი მეჭირება ხელში ... როცა ხელს აღმართავდა მოსე, ძლევდა ისრაელი, როცა დაუშვებდა ხელს, ამალეკი ძლევდა'' [გამ. 17. 9,11] და ასე ხელებაღმართული მოსეს ლოცვით ''სძლია ისუ ნავეს ძემ ამალეკს და მის ხალხს მახვილით'' [გამ. 17. 13] განა მოსეს ლოცვა არ ნიშნავდა იმას, რომ ისრაიტელებს დაეხოცათ მტერი?

ილია თეზბიტელის ბრძანებით შეიპყრეს ბაალის ოთხას ორმოცდაათი ქურუმი, რომლებიც ღმერთს შეურაცხყოფდნენ და ისრაიტელთა ჭეშმარიტ რწმენას რყვნიდნენ: ''ჩაიყვანა ელიამ კიშონის ხევში და იქ დახოცა'' [3მეფ. 18. 40]; მის შესახებ კი წერია, რომ ''ღვთისკაცი'' [4მეფ. 1. 11] ილია ცეცხლოვანი ეტლით ცოცხლად იქნა ატაცებული ზეცად [4მეფ. 2. 11].

საულ მეფე უფალმა მხოლოდ იმიტომ მიატოვა, რომ მან უარყო უფლის ბრძანება და ერთიანად არ გაწყვიტა ამალეკი, რომელმაც ეგვიპტის უდაბნოში მრავალი ზიანი მიაყენა ისრაიტელებს. იგი მათ ნადავლს დახარბდა, მათი მეფე აგაგი შეიბრალა და არ მოკლა. ამის გამო განრისხებულმა სამუელ წინასწარმეტყველმა მიმართა მას: ''რადგან შეიძულე უფლის სიტყვა და უფალმაც მოგიძულა ისრაელის მეფედ... გამოგგლიჯა დღეს უფალმა ისრაელის მეფობა და მისცა იგი შენს თვისტომს, შენზე უკეთესს... და აჩეხა სამუელ წინასწარმეტყველმა აგაგი გილგაში უდლის წინაშე'' [1მეფ. 15.26,28,33]

ისუ ნავესი ძველი აღთქმის წმიდანად იწოდება მიუხედავად იმისა,რომ ისრაიტელთა მხედართმთავარი იყო და ქანაანის ქვეყნისათვის ბრძოლაში მრავალი კაცი ჰყავდა მოკლული. ღვთის სათნო ცხოვრებისა და ერთგულებისათვის მას უფლის მხედრობის თავი, მთავარანგელოზი მიქაელიც კი გამოეცხადა [იესო 5. 13-15].

დიდმა წინასწარმეტყველმა და მეფემ, დავითმა, ორი დიდი ცოდვა ჩაიდინა: თავისი მსახური ურია ხეთელი ბრძოლის ველზე მოაკვლევინა, ხოლო ცოლი მისი ბერსაბე თვითონ შეირთო. ღმერთმა, წინასწარმეტყველ ნათანის პირით ამხილა იგი და შესაბამისი სასჯელიც დაადო. სასჯელიც სამართლიანი იყო, რამეთუ დავითმა ორი მცნება, არა კაც ჰკლა და არა იმრუშო დაარღვია. მან დიდი ხნით ადრე ერთი მკვლელობაც ჩაიდინა. ფილისტიმელებთან ბრძოლაში შურდულიდან ნატყორცნი ქვით დასცა საბაოთ უფლის შეურაცხმყოფელი გოლიათი და შემდეგ საკუთარი მახვილით მოჰკვეთა თავი [1მეფ. 17. 43-51]. დავით მეფე უფალს ამ მკვლელობისათვის არ განუკითხავს, რადგან ეს ღვთისთვის სათნო ქმედება იყო.

მაშ ასე , არა კაც ჰკლა ნიშნავს, არ წაართვა სხვას სიცოცხლე, მაგრამ ჩვენ გვაქვს უფლება, დავიცვათ ღვთის სახელი შეურაცხყოფისაგან, ასევე ბრძოლის დროს მომხვდურთაგან -საკუთარი და განსაცდელში მყოფ მოყვასთა სიცოცხლე.

ზოგნი იტყვიან რომ ყველაფერი ზემოთხსენებული ძველ აღთქმას ეხება, ხოლო ახალ აღთქმაში მსგავსი არაფერი წერიაო.
განვიხილოთ, რას ამბობს ამ მიმართებით ახალი აღთქმა.
იოანე ნათლისმცემლის მოწმობა
''მეომრებმაც ჰკითხეს: ''ჩვენ კი რა ვქნათო? და უთხრა მათ: ნურავის შეურაცხყოფთ, ნურც ცილს დასწამებთ და დასჯერდით საფასურს თქვენსას'' [ლუკა. 3. 14]. იარაღის ხელში აღება მათთვის ცოდვა რომ ყოფილიყო, იოანე უსათუოდ ჯარისა და იარაღის მიტოვებას ურჩევდა მათ.

იესოს იგავად მოჰყავს ჩვეულებრივი, ცხოვრებისეული მაგალითი ომში მიმავალ მეფეზე.
''ან რომელი მეფე აღიძვრის მეორე მეფის წინააღმდეგ, თუ თავდაპირველად არ დაჯდა და არ მოითათბირა, შეუძლია თუ არა ათი ათასით გაუმკლავდეს ოცი ათასიან მომხვდურს? და თუ არ შეუძლია, ელცებს გაგზავნის, სანამ ჯერ კიდევ სორშაა მტერი და დაზავებას სთხოვს მას'' [ლუკა. 14. 31-32] სამშობლოს დასაცავად ბრძოლაში წასვლა ცოდვა რომ იყოს, უფალი ამ იგავს მაგალიტად არ მოიყვანდა.

მართალი და ღვთისმოშიში ასისთავი.
''კესარიაში იყო ერთი კაცი, სახელად კორნელიუსი, ეგრეთწოდებული იტალიური კოფორტის ასისტავი, მორწმუნე და ღვთისმოშიში მთელი თავისი სახლეულით, ხალხის მიმართ მრავალმოწყალე და მუდამ ღმერთის მიმართ მლოცველი'' [საქ.10. 1-2]. ეს იყო რომაელი ჯარისკაცი, ასისტავი, რომელიც მრავალ ბრძოლაში მონაწილეობდა და თავის მოწინააღმდეგეებს უსათუოდ კლავდა. ეს რომ ნამდვილად ცოდვა ყოფილიყო, წმიდა წერილი არ დაახასიათებდა მას, როგორც ღვთის წინაშე ''მრავალმოწყალე, მართალ და ღმერთის მოშიშ პიროვნებას. განა შესაძლებელია, რომ წმიდა წერილი მართალსა და ღვთისმოშიშს უწოდებდეს კაცს, რომელიც ერთ-ერთ ყველაზე მთავარ მცნებას არღვევს? რა თქმა უნდა - არა. იქნებ ამ კაცმა თავისი სამსახური გაქრისტიანების შემდეგ მიატოვა, როდესაც მოციქულმა პეტრემ მის სახლში იქადაგა? აი რა თქვა მოციქულმა: ''ჭეშმარიტად ვრწმუნდები, რომ მიუკერძოებელია ღმერთი. არამედ ყველა ხალხში მისი მოშიში და სიმართლის მოქმედი სათნოა მისთვის'' [საქ. 10. 34-35]. მოციქულმა ღვთის მცნებები იცოდა, ამიტომ ჯარის მიტოვება მისი პირველივე რჩევა იქნებოდა, თუკი ასეთი მსახური ღმერთს არ მოეწონებოდა, მაგრამ წმიდა წერილში მსგავსი არაფერია წერია.

უფალი რომაელ ასისთავს ცათა სასუფეველს ჰპირდება [მათ. 8. 5-11, 13]. ჯარში მსახურება ცოდვა რომ ყოფილიყო, მაცხოვარი ასისთავს, პირველ რიგში, ცოდვის, ანუ სამხედრო სამსახურის მიტოვებას მოსთხოვდა, მაგრამ როგორც ვხედავთ, რომ მსგავსი რამ არ მომხდარა, პირიქით, მას მოეწონა ღვთისადმი ასისთავის დიდი რწმენა და ცათა სასუფეველში შესვლაც კი შეპირდა.

ეგრისთვის წმინდანები არაა ავტორიტეტი, მაგრამ ვისთვისაც ავტორიტეტია, მინდა შევახსენო, რომ ეკლესიას ბევრი წმინდა მხედარი (მეომარი) ჰყავს. რაღაც შორს წავიდე და, თუნდაც მარტო წმინდა გიორგი გავიხსენოთ. თუ იცით რა იყო მისი თანამდებობა? მხედართმთავარი იყო, ანუ მეომარი. შესაბამისად, ალბათ, ბრძოლაშიც ღებულობდა ხოლმე მონაწილეობას. როგორ ფიქრობთ, წმინდა გიორგის, რომელმაც არაადამინური წამება დაითმინა და სიცოცხლე დათმო ქრისტესთვის, თანამდებობის და პროფესიის დათმობა გაუჭირდებოდა, ის რომ ქრისტიანობის საწინააღმდეგო ყოფილიყო? ან კი აირჩევდა საერთოდ ასეთ პროფესიას? ის ხომ ბავშვობიდან ქრისტიანულად იზრდებოდა.
წმ. გიორგის გარდა ბევრი სხვა წმინდა მეომარიც ახსოვს ქრისტიანობის ისტორიას.

რაც შეეხება იმას, რომ ყველაზე ძვირფასია ადამიანის სიცოცხლე, ეს ქრისტიანული თვალსაზრისით არასწორია. ყველაზე ძვირფასი არის მარადიული სიცოცხლე, ანუ ცხონება.