მთვარისა კერესელიძე, პოეზია პარამეტრები

[მოაზროვნე]

მთვარისა კერესელიძე
მიძღვნა

უწმინდესსა და უნეტარესს,
საქართველოს კათალიკოს-პატრიარქს, ილია II-ს.
დაბადების 61-ე წლისთავზე თქმული ლექსი


სამოცდაერთი რა არის წელი
მსახურო ერის, მსახურო მრევლის,
ჯერ ღვთაებრივი საქმენი გელის,
სამოცდაერთი რა არის წელი!

შენი მირონით უნდა შემოსო,
ჯერ მრევლისათვის აქ უნდა ენთო...
მამულისათვის უნდა ილოცო
იმ ტაოელთა სულის ნაღვენთო!

რამეთუ ღმერთმა ასე ინება,
ზეცით ღვთის მადლი მოგეფინება...
მამულისათვის ანთია კვარი,
მამულისათვის - გეწეროს ჯვარი!

რამეთუ ქვეყნად ვიშვით, მოვედით
ზოგი ლოცვად და, ზოგიც ღვთაებად,
ნათლით მოსილა ძელი - ცხოველი
და უკვდავება -
დგას სვეტიცხოვლის მაღალ კარებთან
და ზენაარის ეფინება მცხეთას ნათელი,
იწვის დიადი კელაპტარიც, მცირე სანთელიც...

რამეთუ ღმერთმა ასე ინება,
შენში ღვთის მადლი მოედინება,
დაამწყალობო კვლავ უნდა ერი,
დაამწყალობო კვლავ უნდა მრევლი...

კვლავ შენი მადლი მოეფინოს უნდა სიონსაც;
შენი ნათელი აფენია ზედაზენს, ხერთვისს
და როცა ღამე ეძინება კავკასიონსაც,
შენი ლოცვაი ღვთაებრივი ზენაარს ერთვის...

შუბლი ნათელი გამოჩნდება აღსავლის კართან,
მიიმალება მაშინ, მჯერა, სადღაც არესიც.
და დგას ტაძარში გადარჩენილ იმედის კალთად
უწმინდესი და...
უნეტარესი!

ჯერ კიდევ ბევრი...
ჯერ კიდევ ბევრი...
ჯერ კიდევ ბევრი...
ერი და მრევლი,
ერი და ბერი შემოგყურებს ვითარცა
იმედს,
ჯერ კიდევ...
ჯერაც გოლგოთამდე ჯვარია მძიმე,
ჯერ კიდევ...
ჯერაც, მეც იმედი ლამპრად მინთია.
მწყემსი კეთილი -
საით მღერის, ბერო მინდიავ?
მწყემსი კეთილი -
გააღვიძებს იმერ-ამიერს...
მრევლს მოუხმობდე ჯადოსნური შენი კვერთხით და...
ერს მიუძღოდე მრავალჟამიერ!

მთვარისა კერესელიძე
სად მიდიოდით, წმინდა მამანო?

სად მიდიოდით, წმინდა მამანო?
თქვით, რა გინდოდათ პალესტინას, იერუსალიმს,
ათონს, პეტრიწონს, ანტიოქიას,
ანდა კვიპროსზე რომ აგებდით წმინდა ღალიას,
რად არ ააგეთ ეს ტაძრები ქართულ მიწაზე?

თუ უცხოეთის უცხო მიწა თქვენად იწამეთ,
მაშინ რა არის მადლი ჩვენი ქართული მიწის,
მაშინ რა არის მადლი ჩვენი ქართული პურის,
ანდა რა არის მაშინ მადლი ჩვენი ღვინისა?..

იქნებ გეგონათ, რომ ეს მიწა ვერ დაგიტევდათ,
უცხოეთისკენ გაჰყევით გზასა?
- რას ვამბობ, რასა???
თქვენ საქართველო გაიტანეთ ჩვენი მთებიდან,
აჩვენეთ სხვასა,
წმინდა მამანო, ზეცის მადლი თქვენს კეთილ გზასა!


1968 წლის იანვარი


მთვარისა კერესელიძე
სვეტიცხოველთან

ისევ და ისევ, ისევ და ისევ,
კვლავ სალოცავად ვდგავარ შენს კართან.
ისევ და ისევ, ისევ და ისევ
მფარავდეს შენი მოწყალე კალთა,
რას გთხოვ? - არაფერს, უფალო ჩემო,
ჩემი შვილების სიკეთის გარდა.

ისე, ვითარცა მაღალი ღმერთი
მინათებს ეზოს და გზებს საესავს,
ნათელი ედგას სიონს და ხერთვისს
და ყველას, ვინაც შენთვის დაეცა...

გარს მახვევია ყველა ლტოლვილი,
ყველა შორეულ გზებით მოვლილი,
ყველა მშიერი, ყველა ეული,
ყველა ჩემსავით ჩამოხეული...

ვიცი, იოლი არ არის შენთვის,
ყველას სწყალობდეს სიკეთის ღმერთი,
მაგრამ ეს ერთიც,
მაგრამ ეს ერთიც
გამონაკლისი დაუშვი ჩვენთვის...

ნუთუ ვერ ხედავ, შენთვის უმწეო
სისხლს ღვრიან შენი საბრალო ძენი
თუ ძალა შეგწევს, სიკეთე ქენი,
თუ ძალა შეგწევს, სიკეთე ქენი,
შეგვინარჩუნე მამულის ბჭენი!

თუკი ჩემი ხმა საითმე გესმის,
გვეყოს ამდენი შხამი და გესლი,
დაუფიქრებლად წარსულს რომ ესვრის,
დაუფიქრებლად მამულს რომ ესვრის,
ჩამოგვაშორე ეს უცხო თესლი!

ისევ და ისევ, ისევ და ისევ,
კვლავ სალოცავად ვდგავარ შენს კართან,
ისევ და ისევ, ისევ და ისევ
მფარავდეს შენი მოწყალე კალთა,
რას გთხოვ? - არაფერს, უფალო ჩემო,
ჩემი მამულის სიკეთის გარდა!

1994

მთვარისა კერესელიძე
ალავერდს, ილორს, ლომისას

ალავერდს, ილორს, ლომისას,
წმინდა გიორგის საყდარს,
იმ შენი პატარობისა
ნაფეხურები აჩნდა.

იმ შენი პატარობისა
კვლავ სურვილები მწველი,
ალავერდს, ილორს, ლომისას
გეძახის, გიხმობს, გელის.

ალავერდს, ილორს, ლომისას
შენი ბავშვობის ხმა ესმის,
ალავერდს, ილორს, ლომისას
გეძახის უზენაესი.

ალავერდს, ილორს, ლომისას
წმინდა გიორგის საყდარს,
ალავერდს, ილორს, ლომისას
ნეტავ რა ხდება ახლა?

ალბათ ტაძარზე ჰკიდია
სული, რაითაც გწამდი,
იქ, სადაც ბონდის ხიდია
გაკიდებული ცამდის...

ალავერდს, ილორს, ლომისას
ნეტავი ახლა რა ესმის,
ალავერდს, ილორს, ლომისას
გეძახის უზენაესი.

1994 წელი





მთვარისა კერესელიძე
ზმანება

ჩემს შესახვედრად გამოდიან ბრძენნი მამანი,
როს ფანჯარაში აინთება იასამანი
და სევდიანი გაქროლებით, ნელი ქარებით
თეთრ საუფლოში მივექანები.

მდუმარებაა თეთრ საუფლოში,
სად მთელი ქვეყნის მწუხარება არა ღირს გროში.
მაღალი ქოშით მიმოდის მნათი
და სახეებიც მოსჩანან მათი.

რა სახეები, ან რა ცვალება,
თან მომდევს ჩემი ფერისცვალება
ჰაეროვანი, გამჭვირვალე როგორც ზამბახი.
ო სახეები, სახეები სადღაც ნანახი
და ყველაფერი, ყველაფერი, როგორც ზმანება,
მაინც აქეთკენ მოექანება.
. . .
ჩემს შესახვედრად გამოდიან ბრძენნი მამანი,
როს ფანჯარაში იწვის ლურჯი იასამანი.

1977