სინანული თუ თავის მართლება ? პარამეტრები

[ლილიანა]

მართლმადიდებლის ცხოვრებაში სინანულის მნიშნველობაზე საუბარს ნუ დავიწყებთ სინანულზე და მისი მოპოვება განცდის აუცილებლობაზე არაერთი თემა გახსნილი .
ყველა თქვენგანს გაუვლია წინამოსამზადებელი გზა ანუ სამზადისი აღსარების ჩასაბარებლად რაც გულისხმობს მყუდრო უხმაურო ადგილას ფურცელზე აღსარებაზე მოსანანიებელი ცოდვების გადატანას , მომზადების ეს ფორმა ერთი შეხედვით აუცილებელიც არის , მობილიზებული მიდიხარ სულიერ მოძღვართან და ადგილზე არ გიწევს ჩადენილის გახსენება .თუმცა მეორე მხრივ აღსარების ჩაბარების მსგავსი პრაქტიკაში სინანულისთვის საჭირო სიღმეები იკარგება ?! ( არ გამოვრიცხავ და მეტიც ვთვლი რო ამას გამოცდილება მაწერინებს და დარწმუნებული ვარ მრავალი მონანულის შემთხვევაში ეს ასე არ არის ) არსებობს კიდე მეორე ფორმა სპონტანურად ცხელ გულზე აღასარების ჩაბარება ანუ ჯერ კიდე იქამდე სანამ ჩადენილის გამო სინანულს განვიცდით მაგრამ მსგავსი ფორმაც ატარებს უარყოფით ნიუანსებს ესეთი ნაუცბადევი აღსარება ხშირად თავის მართლებას და გულის მოოხებას ემსაგავსება ხოლმე და იქიდან წამოსულიი გულმოჯერებული გზაში ხვდები რო ეს ის არ იყო . ერთი მხრივ მიღებული დამკვირდებული ფორმა ფურცელზე გამოწურული ფორმით ცოდვების აღრიცხვა მაგრამ მეორე მხრივ მამები გვასწავლიან რო სინანული მხოლოდ თავის გამოძიების საკუთარი ცოდვილობის შეცნობის გზაზე ეწვევა ადამიანს "როგორც ავადმყოფი უჩვენებს თავის წყლულებს ექიმს, აღწერს საკუთარ ტკივილებს და არაფერს მალავს, ასევე უნდა მოვიქცეთ აღსარებაზე. უნდა გავაშიშვლოთ ჩვენი სული და თვალსაჩინო გავხადოთ მისი ჭრილობები. თუ ასე არ მოვიქცევით, მაშინ აღსარებიდან ისე წავალთ, რომ განკურნებას ვერ მივიღებთ. სულიერი წყლულები გაიზრდება, ხრწნა და ლპობა გაძლიერდება და სნეულება ძირფესვიანად შეარყევს ჩვენს სულს და სიკვდილამდე მიგვიყვანს "