მონოზონნი(სამონაზვნო წესით ცხოვრება), რაოდენ დიდი ყოფილა მონაზვნობის პატივი... პარამეტრები

[marine]

„თავმდაბალი ადამიანი ამქვეყნად ყველაზე ღირსეულია, ყველაზე ძლიერია. ბერს რომ ჰქონდეს ლოცვისა და ღვაწლის ძალა, თავმდაბალი უნდა იყოს, რადგან მასშია ღვთის ძლევამოსილება, სიამაყისას სული და სხეული სუსტდება“.

/ღირსი პაისი ათონელი/

[marine]

„ვინც მონასტრის ბინადარია და არ აქვს ქრისტეში ცხოვრების პირადი გამოცდილება, ის ვერასოდეს იგრძნობს აქ თავს კომფორტულად. მუდამ გულგატეხილი იქნება, მუდამ ხელმოცარული და არასრულფასოვანი ეგონება თავი. ასეთი ადამიანი ვერავის შეიყვარებს, უფალსაც კი. შეუძლებელია ღმერთის შეყვარება, თუ განმარტოების წუთებში არ იხილავ და არ შეიგრძნობ მას.

ამიტომ მიხარია თქვენ გამო, როდესაც ღამით ანთებულ სანათებს ვხედავ და ვხვდები, რომ ყველგან დაუცხრომელად ლოცულობენ: ზოგი თავისთან, სენაკში ლოცულობს, ზოგი - ბაღში. მაგრამ თითოეული თქვენგანი ამ დროს ქრისტესთანაა.

გავიმეორებ: მონაზონი შეიძლება ქრისტესთან წყვდიადშიც ცხოვრობდეს, უმეცრებაშიც, ოღონდ მტკიცედ უნდა სწამდეს, რომ ქრისტე აქაა, მის გვერდით. უნდა იცხოვრო ქრისტესთან, ანუ, მის ნაბიჯს აუწყო ნაბიჯი, მაშინაც კი, თუ ვერ ხედავ მას, მაგრამ იცი მის შესახებ და ცდილობ, შეიცნო იგი. რწმენა კი, როგორც ყველმა ვიცით, ძლიერია იმ სულში, რომელიც განმარტოებასა და წმინდა მდუმარებაში განმტკიცდება.

ამგვარად, როდესაც მონაზონს ქრისტეს სარძლოს ვუწოდებთ, მაშინ ვგულისხმობთ ისეთ მონაზონს, რომელიც ან მუდმივად ცხოვრობს სავანეში იქაური განაწესით, ან დროდადრო მიდის იქ განმარტოებული სამყოფელიდან, გამოქვაბულიდან ან მსგავსი საგანეგილო ბინიდან. სულერთია, რა მორჩილებასაც არ უნდა აღასრულებდეს: კარისკაცია თუ ადმინისტრატორი, ტაძარში შრომობს თუ არქონდარიკში, მას მაინც უნდა რჩებოდეს დრო ქრისტესთვის. დაე, ქრისტე მუდამ იმყოფებოდეს მონაზვნის სურვილთა სამოთხეში, და ამით გამართლდება ქრისტეს რძალი.

რა შეიძლება ვთქვათ ღვთის მეომარზე, ვისაც ეს არასოდეს განუცდია? რასაკვირველია, დარწმუნებული ვერ ვიქნებით, რომ ასეთი მონაზონი არ არის სამოთხის ღირსი, მაგრამ დაბეჯითებით შეგვიძლია ვთქავთ, რომ იქ, ზეცაში, ის პირველად შეხვდება თავის საქმროს. ზოგი მოსწავლე გოგონა, თუ არი იცის, მის წინ მდგართაგან რომელია მასწავლებელი და რომელი - მხოლოდ თანაშემწე, ორივეს თვალებში შესცქერის, რათა მისი უმეცრება არ გამომჟღავნდეს. მათ ჰგავს ეს მონაზონიც, რომელსაც ცხოვრებაში არასოდეს უნახავს ქრისტე, ვის სახელსაც გულით ატარებს."

/არქიმანდრიტი ემილიანე (ვაფიდისი)/