მრისხანება, მრისხანებაა პარამეტრები

[marine]

მამა ანემპოდისტე თავის ერთ-ერთ საუბარში აღწერს დემონური ზემოქმედების სურათს, რომელიც მრისხანების ვნებით გახელებას შეეხება: ხშირად დემონი კაცს პირველ აზრობრივ ისარს ესვრის, მაგალითად, ასეთს: "გუშინ კამათისას სათანადო პასუხის გაცემა ვერ შეძელი!.." ამის შემდეგ იწყება აზრობრივი განვითარების მეორე ეტაპი: კაცი სკამიდან დგება და გონებაში გაუელვებს: "მართლაცდა, იმ წუთას საჭირო სიტყვები ვერ ვიპოვე. არადა, ასე და ასე რომ მეთქვა, შეიძლებოდა, მეჯობნა". იწყება მესამე ეტაპი და დემონური ზემოქმედების ქვეშ მყოფი მუშტების ქნევით წინ და უკან სიარულს იწყებს. მის გონებაში ფიქრთა ქარიშხალი ტრიალებს, ბოროტი ახელებს მის წარმოსახვას და ელვისებურად შთააგონებს გესლიან სიტყვებს: "ესა და ეს უნდა მეთქვა! რა ცუდია, რომ საჭირო სიტყვები თავის დროზე არ გახსენდება! დიახ, საკადრისი პასუხი უნდა გამეცა. ერთი ვიცოდე, რას მიპასუხებდა!" ასეთი აზრობრივი შთაგონებით აღგზნებულ ადამიანს მრისხანება სულ უფრო და უფრო მეტად იპყრობს.

იწყება დემონთა მიერ გონების დაპყრობის მეოთხე ეტაპი, რომელსაც დატყვევების სტადიას უწოდებენ. ბოლოს გაშმაგებული ადამიანი რევანშზე ოცნებას იწყებს, მეორე დღისთვის შურისძიების გეგმებს აწყობს. აქ უკვე ნათლად ჩანს ცოდვილი ჩანაფიქრის განვითარების მეხუთე სტადია, რომელსაც ვნებას უწოდებენ. შურისძიების ვნების ამგვარი გახელება ვის არ გამოუცდია, მაგრამ ამ ერთი შეხედვით ცხოვრებისეულ ვითარებაში ძნელად თუ ვინმე წარმოიდგენს, როგორ აბურთავებს დემონური ძალა. აი, სწორედ ეს გახლავთ ის ვითარება, როცა ადამიანი არაფერს ამბობს, მაგრამ მისი მდუმარება დარღვეულია, ვნება ახელებს."

[marine]

"წმინდა მამები გვასწავლიან, რომ მრისხანების დროს საუბარს ვერიდოთ; ჯერ დავმშვიდდეთ და სათქმელი მერეღა ვთქვათ. ამ დროს, რა თქმა უნდა, არც ლოცვა უნდა დავივიწყოთ. იმასაც ამბობენ, რომ თუ ამ ვითარებაში ლაპარაკი აუცილებელია, ჯერ 33-ჯერ უნდა წარმოთქვას იესოს ლოცვა და ადამიანს მხოლოდ ამის შემდეგ გაეცეს პასუხი".

[marine]

"ევედრე ღმერთს, მრისხანება წაგართვას"

/არქიმანდრიტი ანდრია კონანოსი/

[marine]

"იცი, ღირსი ამონ ნიტრიელი რამდენ ხანს ელოდა, რომ ღმერთს იგი მრისხანებისგან გაეთავისუფლებინა? ის ყოველდღე ევედრებოდა ღმერთს. და იცი, რამდენი ხანი ელოდა? რვა წელი. მთელი ამ ხნის მანძილზე მრისხანება ამარცხებდა, მაგრამ ყოველდღე საკუთარ თავს ებრძოდა და ლოცულობდა. და აი, მერვე წელს უფალი გამოეცხადა და ამ ცოდვისგან გაათავისუფლა".

/არქიმანდრიტი ანდრია კონანოსი/

[marine]

"ჩვენ, ქრისტიანებმა, ჩვენი მდგომარეობა უნდა შევიგნოთ, ჩვენი მრისხანება ლოცვად ვაქციოთ. სხვები კი არა, საკუთარი თავი გავამტყუნოთ".

/არქიმანდრიტი ანდრია (კონანოსი)/

[marine]

"გვეშინოდეს უფლის სამართლიანი რისხვისა"

[marine]

"რისხვისა და წყრომის ქარტეხისა და ჭექა-ქუხილისათვის"

[marine]

"განაწყენება არ შეიძლებაო"

[marine]

"სიმშვიდის საწინააღმდეგო მდგომარეობაა მრისხანება. რას გვეუბნება წმინდა წერილი? - მრისხანებამან კაცისამან სიმართლე ღვთისა ვერა ქმნეს. მიუხედავად იმისა, როგორი სიკეთეც უნდა ვაკეთოთ, თუ იქ მრისხანებას გავურევთ, ამ სიკეთეს ფასი არ აქვს. ეს უკვე ცოდვაა. ცოდვილთ კი მიწადმდე, ბოლომდე დაამდაბლებს უფალი".

/არქიმანდრიტი მაკარი აბესაძე/

[marine]

"უმიზეზოდ გამოდავება"

[marine]

"კაცის შერკინებას საკუთარ სულში ჩაბუდებულ ბოროტებასთან უდიდეს მნიშვნელობას ანიჭებენ წმინდა მამები, მათ შორის - წმინდა სერაფიმე საროველიც.

ერთხელ მეუდაბნოე ბერი მარკოზი დაეკითხა: ჩვენს უდაბნოში ყველაზე ახლოს ღმერთთან ვინ დგასო. მცირე ფიქრის შემდეგ მამა სერაფიმემ ასე უპასუხა: "ჩვენი მზარეული - ყოფილი ჯარისკაცი, რომელსაც ფიცხი ხასიათი აქვს. რომ განრისხდება, შეუძლია, კაციც კი მოკლას, მაგრამ ებრძვის საკუთარ მრისხანებას და სულში ატეხილი ასეთი ბრძოლისთვის მასზე სულიწმინდის მადლი გარდამოდის. წერია: "საკუთარი თავის დამთრგუნველთ მივუჩენ ადგილს ჩემს გვერდით და შევმოსავ თეთრი სამოსითო".

ადამიანს კი, რომელიც საკუთარ მრისხანებას არ ებრძვის, გარდაუვალი დაღუპვა ელის..."

[marine]

"სიმშვიდე არავითარ შემთხვევაში არ ნიშნავს უსამართლობასთან შერიგებას და ზნეობრივ გაუკუღმართებას. სიმშვიდე და მრისხანება თითქოს ერთმანეთის გამომრიცხავია, მაგრამ არა ყოველთვის. მრისხანებაც ღვთისგან მოცემული ნიჭია და სათნოებად გადაიქცევა, როცა მას ცოდვის წინააღმდეგ გამოვიყენებთ. გაიხსენეთ, როგორ გამორეკავს უფალი ვაჭრებს ტაძრიდან - იგი მრისხანებს, მაგრამ, ამავე დროს, შინაგანად მშვიდია"

/დეკ. თეოდორე გიგნაძე/

[marine]

"როცა ოჯახში გეჩხუბებიან, დადუმდი და წმინდა სახარება იკითხე"

/წმ. ამბროსი ოპტელი/

[marine]

"მრისხანება წარმოიშობა სხვადასხვა მიზეზთაგან და, განსაკუთრებით, სიამოვნებისმოყვარეობისგან".

[marine]

"მრისხანების მოთოკვის ერთ-ერთი ხერხია, ის კარგი გაიხსენო, რომელიც იმ კაცს გაუკეთებია შენთვის"

/დეკ. დავით ციცქიშვილი/

[marine]

"კითხვა: როდის არ ჩაითვლება მრისხანება ცოდვად?

პასუხი: მრისხანება მაშინ არის მართებული, თუ ის ცოდვისკენ არის მიმართული – რჯულის დარღვევის, დანაშაულის წინააღმდეგ და ბუნებრივად ხდება მისი გამოწვევა ჩვენში, როგორც უფლის დიდებისადმი მოშურნეობის ნაყოფის, რასაც თან ახლავს არა სიძულვილი და ბოროტება, არამედ სიყვარული და მოყვასისადმი თანაგრძნობა და აქვს ერთადერთი მიზანი – ცოდვილთა ხსნა. როგორც ნეტარი თეოფილაქტე ბულგარელი ამბობს: „ვინც სამართლიანად განრისხდება შესაგონებლად და სულიერი მოშურნეობით, იგი არ დაისჯება“. ყველა სხვაგვარი მრისხანება კი, აუცილებლად დაისჯება."

[marine]

"კითხვა: შეშვენის თუ არა მოძღვარს მრისხანების გამოვლენა მრევლის წინაშე? ამით ხომ შეიძლება ვინმე დაბრკოლდეს.

პასუხი: მოძღვარიც ჩვეულებრივი ადამიანია, თუმცა ის ხელდასხმულია ღვთისაგან, ამიტომ მანაც შეიძლება ჩაიდინოს ცოდვა, ამის გამო მრევლმა არ უნდა განსაჯოს. უფალი თვითონ მოჰკითხავს ყველა ჩვენგანს ჩვენს ცოდვებს. გარდა ამისა, ტაძარში ხანდახან ხდება ისეთი შემთხვევები, როდესაც სიმკაცრე აუცილებელია მოძღვრის მხრიდან, მაგალითად, მაშინ, როდესაც მრევლის ერთი წევრი თავისი საქციელით აბრკოლებს სხვებს."

[marine]

"- მშვიდი ადამიანებიც კარგავენ ზოგჯერ წონასწორობას. როდისაა ღვთისთვის სათნო განრისხება?

- მამები ამბობენ, რომ განრისხება მხოლოდ საკუთარ თავზე, საკუთარ ცოდვებზე შეიძლება. ასე რომ, ადამიანი ოდენ თავის ცოდვათა გამო უნდა მრისხანებდეს, სხვის მიმართ კი მომთმენი და ლმობიერი იყოს. თუმცა სახარებიდან გვახსოვს, რომ თავად უფალიც კი განრისხდა, როცა დაინახა, სალოცავი სახლი სავაჭროდ გადაექციათ; შეჰქმა შოლტი საბლისა და მით გამოასხა, გამოაძევა ყოველიო, - მოგვითხრობს მახარებელი.

ასევე განრისხდა წმინდა მღვდელმთავარი ნიკოლოზი მწვალებელ არიოზზე და კვერთხი დაჰკრა, რის გამოც ეპისკოპოსთა კრებამ მღვდელმთავრობიდან გადააყენა, მაგრამ კრების მონაწილე რამდენიმე მოძღვარმა იხილა ჩვენება, რომ დედა ღვთისმშობელი და მაცხოვარი წმინდა ნიკოლოზს ომოფორსა და სახარებას აძლევდნენ, დაასკვნეს, რომ არიოზს მისი რისხვა ღვთის განგებულებით დაატყდა და ისევ აღადგინეს ხარისხში."

/დეკ. თავმას ჩოხელი/

[marine]

"მრისხანება - სასტიკი და ულმობელი მხეცია. განა არსებობს მრისხანე სახეზე შეუხედავი რამ, მით უფრო, მრისხანე სულზე უარესი?! წმინდა წერილი გვამცნობს: ,,ხოლო მე გეტყვით თქუენ: რომელი განურისხდეს ძმასა თვისსა ცუდად, თანამდებ არს სასჯელისა; და რომელმან ჰრქუას ძმასა თვისსა: რაკა, თანამდებ არს იგი კრებულისაგან განსვლად; და რომელმან ჰრქუას ძმასა თვისსა: ცოფ, თანამდებ არს იგი გეჰენიასა მას ცეცხლისასა" (მთ. 5, 22).

განრისხებული ადამიანის ლანძღვას არ უნდა ვუპასუხოთ. მეტყვით, რომ წინააღმდეგ შემთხვევაში მავანი დამნაშავედ მიგიჩნევთ, ან სულაც მხდალი ეგონებით, არადა, ასე არ არის. თქვენ მშვიდობისმოყვარე ადამიანად მიგიჩნევენ და თუკი ასე არ მოიქცევით და შეეპასუხებით, იფიქრებენ, რომ თავს იმართლებთ, ე.ი. რაც თქვენ შესახებ ითქვა, სიმართლეა.

მდიდარ კაცზე რომ თქვან, ღატაკიაო, განა რაიმეს უპასუხებს? მხოლოდ გაეცინება, რადგან კარგად უწყის, რა სიმდიდრის პატრონია. ან რატომ უნდა გვეშინოდეს კაცთა სამსჯავროსი? მთავარია, ზეციური მამის წინაშე ვიყოთ უდანაშაულონი. მრისხანებასა და შეპყრობილობას შორის განსხვავება არ არის, მრისხანება იგივე შეპყრობილობაა, მხოლოდ - დროებითი. ამ მდგომარეობას რომ განვეშოროთ, მშვიდნი, დამთმობნი და მდაბალნი უნდა ვიყოთ და შედეგად ამ წუთისოფელში სიმშვიდეს ვპოვებთ, იმქვეყნად კი სასუფეველს".

/წმ. იოანე ოქროპირი/

[marine]

"მრისხანებითა და შფოთით ვერავითარ კეთილ საქმეს ვერ ვიქმთ: "მრისხანებამან კაცისამან სიმართლე ღვთისა ვერა ქმნეს", - ბრძანებს პავლე მოციქული. მრისხანებით გაკეთებული სიმართლე ღვთაებრივი სიმართლე არ იქნება, რადგან მას საფუძვლად ყოველთვის ბოროტება უდევს."

/დეკ. თავმას ჩოხელი/