ღვთისმეტყველება ზნეობის შესახებ, ძიებანი, წყაროები... პარამეტრები

[k@the]

კაიროს,

ეს ვერ გავიგე , ანუ კარიერის ამბავი. რაც გიწერია ცხადია გასაგებია, მაგრამ კარიერისკენ წრაფვა ხშირად ადამიანებს რაღაცნაირად გარდაქმნის, მატებს პატივმოყვარეობას, შურს, ზოგს დაჟე "კერპის" დონეზე უიგივდება, ძილი აღარ აქვს მაგაზე ფიქრით, ანუ იმედია გამიგეთ რას ვგულისხმობ, რასაც რუსულად "ჩერეზ ტრუპ" ქვია მიზნის მიღწევაში. მოკლედ, დაწერეთ თქვენი აზრი ამის შესახებ (ვიცი, მეტყვით, რომ კარიერა ყველასთვის არ არის ისე, როგორც ავღწერე, მაგრამ გადავხედოთ რეალობას და დავრწმუნდეთ იმაში კიდევ, რაც ცნობილია ცხოვრებისეული მაგალითებიდან, რომ როგორ იცვლებიან ადამიანები ამ სურვილებით არიან რა შეპყრობილნი).

სწორედაც რომ რეალურ ცხოვრებას გადავხედოთ. აქედან გამომდინარე ვიტყვი, რომ ყველა ადამიანი დედამიწაზე, ერთიდაიმავე საქმით ვერ დაკავდება, რაოდენი სულისთვის სასარგებლოც არ უნდა იყოს ეს. მაგალითად ყველანი ვერ იქნებიან მონასტერში, ზოგი ერში უნდა დარჩეს და იქ იღვაწოს. ერში ყოფნა ნიშნავს მასში ასევე რაიმე სარგებლის შეტანას, შენს წვლილს ერისკაცობაში. ეს შეიძლება იყოს კარგი ოჯახი და შვილები, შეიძლება იყოს პედაგოგიური მოღვაწეობა, სამეცნიერო საქმიანობა და სხვა უამრავი, რაც ერში მცხოვრები ადამიანებისათვის საჭიროა. ადამიანი რა საქმესაც ხელს მოჰკიდებს, ის უნდა შეასრულოს პატიოსნად, გულდასმით, კეთილსინდისიერად. ამდენად თუ ის ასე იღვაწებს, მოსალოდნელიცაა, რომ ერისკაცულ ცხოვრებაში, თუნდაც კარიერაში რაიმე წარმატებებს მიაღწიოს. ხანდახან ისე ხდება, რომ რომელიმე ადამიანის გულდასმითი შრომა, ჩვენგან 'კარიერიზმად'(არც ისეთი კარგი გაგებით) ფასდება. კარიერიზმი - კარგი გაგებით, ანუ შრომისმოყვარეობა, კეთილსინდისიერი საქმიანობა და ამ საქმიანობაში ზრდის სურვილი, ჩემი აზრით მადლია ერისკაცისათვის. მთავარია პრიორიტეტები არ შეგეცვალოს და კარიერა სულიერებაზე წინ არ დააყენო.
ია ტაკ დუმაიუ

[guest]

ია ტოჟე ტაკ დუმაიუ, კატუშ, მარა მე რაც ვიკითხე ყველამ იცის იმის მაგალითები, და ხშირია ეს.

საყვარელი საქმის კეთება, პროფესიას გაყოლა, რაც ისწავლე იმის გამოყენება, განხორციელება, ყველაფერი ეს კარგია და აუცილებელიც, მაგით ხდება ჩვენი პური არსებობისას მოხვეჭა, მაგრამ მე ვსაუბრობ ისეთ შემთხვევებზე, როცა ეს ცხოვრების მიზნად ხდება, მოგების და მოგების ხელსაწყოდ, ნუთუ არ გინახავთ , როგორი ხდებიან ადამიანები მაგ დროს? რა არის აქ გაუგებარი, აბა მთვარიდან არც მე ვარ, რომ არ მესმოდეს : იმიტომ სწავლობ, რომ გამოიყენო...

პ.ს. კატ, კარიერიზმი არაა ის რასაც შენ აკეთებ, ანუ მიყვები შენს პროფესიას, კარიერიზმს უფრო სხვა დატვირთვა აქვს, რაც განდიდებას, მოხვეჭას, გაზულუქებას და საერთოდ ყველაფერზე რომ სპასობნი ხდება კაცი ამის მისაღწევად, იმას უფრო ნიშნავს. მე ნაკლებად მჯერავს კარიერის ბოდებით გაჟღენთილი ხალხის მაღალი სულიერების ამბავი , ვინც მინახავს ასეთი, ყოველშემთხვევაში არ მიმაჩნია მისაღებად (მაგალითებია უხვად, მიმეხედვა უნდა მხოლოდ).

[k@the]

staywhite
მესმის და გეთანხმები. მაგრამ ასეთი ხალხი, არ არიან სულიერად მცხოვრებნი და საერთოდ არაფერი არ უნდა გააიდეალო ადამიანმა ცხოვრებისეული ზედმეტად, არც კარიერა და არც სხვა რამ, მატერიალური ღირებულების მქონე ნივთი.
ბევრი არის, ვისაც ცხოვრებაში მიზნად დაუსახავს 'დიდი' კარიერის შექმნაც და მიუღწევიათ კიდეც, რის ფასად ეგ მეორე საკითხია. ეგეთებთან ჩვენ, კეთილმორწმუნე მართლმადიდებლებს არაფერი გვესაქმება და არც მათი საქმე არაა რაიმე მადლით დამშვენებული, ვინც მხოლოდ პირად განდიდებაზე ფიქრობს.
თუმცა კარიერის შექმნა არაა დასაძრახი. მთავარია, მართლა პრინციპი 'მიზანი ამართლებს საშუალებებს' არ იყოს შენი ცხოვრების თანამგზავრი. ანუ ამოსავალი წერტილი, არის ისევდაისევ მართლმადიდებლური ცხოვრება, ხოლო შემდეგ ზრუნვა თუნდაც კარიერისათვის.
სხვა, მართალი ხარ! კარიერისთვის 'ყველაფერზე წამსვლელ' ხალხს არაფერი საერთო აქვთ მართლმადიდებლობასთან და არც ჩვენთან

[d.p]

კეთილმორწმუნე მართლმადიდებლებს

კაკაია მატემატიჩესკაია უვერენნოსტ მე კიდე ვეჩნი ძიება მაქ გამოწერილი მემგონი. ეჰ მიხარია ხალხი რო თავში დარწმუნებულია და ყოველ მეორე დღეს ჩემსავით აზრი არ ეცვლება მართლმადიდებლობის არსზე
რაც კარიერას შეეხება კაცია და გუნება - მთავარია გულწრფელობა პირველ რიგში საკუთარ თავთან. თუ ადამიანი რაიმე საქმეში ხედავს ცხოვრების აზრს და არც ერთხელ არ შეპარვია ეჭვი თავის "სიმართლეში" და ცხოვრებას მაგ საქმეს უძღვნის მაშინ გაუმარჯოს ეგეთ ადამიანს მიუხედავად იმისა არის თუ არა მორწმუნე (მარა ეგეთი ხალხი მემგონი არ არსებობს ლოლ) აი მაშინ იწყება ჩემი უკმაყოფილება როდესაც ადამიანს პრეტენზია აქ სანიმუშო მართლმადიდებლობაზე, თავი ნინიას ბაღში გონია და თავის აშკარად არამართლმადიდებლურ საქმიანობას უქვემდებარებს მართლმადიდებურ სწავლებას - წმინდა წერილიდან ციტატების თავისებური ინტერპრეტაციის თუ რაიმე სხვანაირი მარაზმის საშუალებით და ყველაზე ცუდი არის როდესაც ამ ადამიანს ეძლევა გარკვეული "ძალაუფლება/ავტორიტეტი/წაქეზება" რისს შედეგადაც უფრო მეტი გამოუცდელი ადამიანი მოყავს თავის აზრზე - მარაზმის კასკადს დავარქმევდი ამ მოვლენას. მოკლედ ყველანაირი "სამაუვერენი" (k@the შენზე არ მაქ საუბარი - ზოგადად ) ადამიანი საშიშია ძალიან ვაი რა საშიშია დაჟე დუმატ' სტრაშნო

[guest]

რაც კარიერას შეეხება კაცია და გუნება - მთავარია გულწრფელობა პირველ რიგში საკუთარ თავთან. თუ ადამიანი რაიმე საქმეში ხედავს ცხოვრების აზრს და არც ერთხელ არ შეპარვია ეჭვი თავის "სიმართლეში" და ცხოვრებას მაგ საქმეს უძღვნის მაშინ გაუმარჯოს ეგეთ ადამიანს მიუხედავად იმისა არის თუ არა მორწმუნე (მარა ეგეთი ხალხი მემგონი არ არსებობს ლოლ) აი მაშინ იწყება ჩემი უკმაყოფილება როდესაც ადამიანს პრეტენზია აქ სანიმუშო მართლმადიდებლობაზე, თავი ნინიას ბაღში გონია და თავის აშკარად არამართლმადიდებლურ საქმიანობას უქვემდებარებს მართლმადიდებურ სწავლებას - წმინდა წერილიდან ციტატების თავისებური ინტერპრეტაციის თუ რაიმე სხვანაირი მარაზმის საშუალებით და ყველაზე ცუდი არის როდესაც ამ ადამიანს ეძლევა გარკვეული "ძალაუფლება/ავტორიტეტი/წაქეზება" რისს შედეგადაც უფრო მეტი გამოუცდელი ადამიანი მოყავს თავის აზრზე - მარაზმის კასკადს დავარქმევდი ამ მოვლენას. მოკლედ ყველანაირი "სამაუვერენი" (k@the შენზე არ მაქ საუბარი - ზოგადად ) ადამიანი საშიშია ძალიან ვაი რა საშიშია დაჟე დუმატ' სტრაშნო

[KAIROS]

კარგია staywhite, კარგ თემას შევეხეთ, საინტერესოს და საკმაოდ უცნობსაც მართლმადიდებლური კუთხით, მოდით სანამ ჩვენსას ვიტყვით მანამ პროფესიონალის აზრს გავეცნოთ,


Профессор Киевской Духовной Академии

Доктор Богословия М. Олесницкий,


К семейному дому в широком смысле слова принадлежит и служебный персонал. В наше время слышится много жалоб на прислугу, которая, в свою очередь жалуется на своих хозяев. В старые времена между ними существовали личные и нравственные отношения, теперь же все сводится только к денежной договоренности. Хозяевам важна только наибольшая польза от домашних работников, а для этих последних хозяева лишь источник дохода. Авторитет и почитание, взаимное участие в жизни отошли на задний план. Поэтому для улучшения отношений в семейном доме надо восстановить нравственные или личные отношения между хозяевами и работниками.

Хозяева должны видеть людей в своих домашних работниках, уважать их и любить, как братьев о Господе (Филим. 16), перед Которым нет раба, ни свободного (Гал. 3:28), и у Которого нет лицеприятия (Еф. 6:9). Потому хозяева должны не только платить жалование (Иак. 5:4), но и принимать участие в их жизни и давать советы и наставления в затруднениях. Хозяева должны не только требовать исполнения работ, но и заботится о религиозном и нравственном воспитании работников, наблюдать за поведением и за порядком в доме и личным примером давать образец доброй жизни. За усердное и честное исполнение работ должно воздавать не только подарками, но и выражением личного довольства и доверием. При таком к себе отношении порядочная прислуга будет питать уважение к хозяевам и не станет переходить из дома в дом в надежде получить лучшее жалование. Особенно ласково надо относиться к многолетней прислуге и даже состарившейся в доме. Безнравственную же прислугу следует поскорее удалять из дома. В свою очередь, работники должны выполнять свои обязанности терпеливо и без досады в простоте сердца, боясь Господа (Колос. 3:22-24), соблюдать интересы дома и страшиться самых тонких видов нечестности (Тит. 2:10), быть благодарными попечению добрых хозяев. Апостол говорит: Рабы, повинуйтесь всякому человеческому начальству, для Господа... слуги, со всяким страхом повинуйтесь господам не только кротким, но и суровым (1 Пет. 2:13; Еф. 6:5). Разумеется, слуги не должны исполнять противозаконных требований господ.

კარგი ნაწყვეტია, ერთის მხრივ გვაჩვენებს ურთიერთდამოკიდებულებას ადამიანსა და სამუშაოს შორის, მეორეს მხრივ უფრო ძირში ჩადის, უფროსსა და მოსამსახურეს შორის, თავად კოლეგას ტერმინის შესახებ მინდა გითხარათ, ორი სიტყვა, ჩვენთან გამოიყენება ავტომატურად, არადა მას ლათინური ძირი აქვს, ასევე დაკავშირებული იტალიურ ზმნასთან
"Collegare" რაც ნიშნავს კავშირს, დაკავშირებას, აქედან გამომდინარე, ნებისმიერი რამ რასაც არ უნდა აკეთებდეს ქრისტიანი უნდა იყოს დამაკავშირებელი, უპირველესად ქრისტესთან და შემდეგ მოყვასთან და ნებისმიერი რამ რაც მას ამ მიზნიდან აშორებს, უნდა მოიკვეთოს ის და ეს სულაც არაა რაიმე "სამოუვერენიე", არა, ეს არის ქრისტიანული აზროვნება, რომელიც მოკვეთას გვასწავლის მოსაკვეთელის, თუმცა რათქმაუნდა არა მარტო, არამედ ეკლესიასთან აქტიური და ცოცხალი კავშირით, რათა დასკვნები დამოუკიდებლად და შესაძლო "

წმინდა წერილიდან ციტატების თავისებური ინტერპრეტაციით

არ მოხდეს, მაგრამ დანარჩენი ზუსტად ისეა, როგორც მნათემ დაწერა:

კარიერა ქრისტეს საქადაგებლად, მიღწევები ქრისტესთვის, ძალმოსილება ქრისტეს შესატკბობად... ქრისტე ყველგან და ყველაფერში, ქრისტე დუქნებში, რესტორნებში, იმისთვის, რომ მან ამ ყველაფრიდან ადამიანთა გულებში - ჩვენში გადმოინაცვლოს

და ისეც როგორ ქეთიმ

ადამიანი რა საქმესაც ხელს მოჰკიდებს, ის უნდა შეასრულოს პატიოსნად, გულდასმით, კეთილსინდისიერად. ამდენად თუ ის ასე იღვაწებს, მოსალოდნელიცაა, რომ ერისკაცულ ცხოვრებაში, თუნდაც კარიერაში რაიმე წარმატებებს მიაღწიოს. ხანდახან ისე ხდება, რომ რომელიმე ადამიანის გულდასმითი შრომა, ჩვენგან 'კარიერიზმად'(არც ისეთი კარგი გაგებით) ფასდება. კარიერიზმი - კარგი გაგებით, ანუ შრომისმოყვარეობა, კეთილსინდისიერი საქმიანობა და ამ საქმიანობაში ზრდის სურვილი, ჩემი აზრით მადლია ერისკაცისათვის. მთავარია პრიორიტეტები არ შეგეცვალოს და კარიერა სულიერებაზე წინ არ დააყენო.

ასევე სხვაგან

პრინციპი 'მიზანი ამართლებს საშუალებებს' არ იყოს შენი ცხოვრების თანამგზავრი. ანუ ამოსავალი წერტილი, არის ისევდაისევ მართლმადიდებლური ცხოვრება, ხოლო შემდეგ ზრუნვა თუნდაც კარიერისათვის.

ასე რომ კარიერა, თავად არაა რაიმე ბოროტება, ისევე როგორც სიმდიდრე, არის საშიშროება, არის ის ნემსის წვერში გაძვრენის გზა, თუმცა აბა მთელ ქრისტიანულ გზას ეკლის გზა ქვია და როგორც იტყვიან მგლის შიშით...

ასე რომ გახდით პროფესიონალები, გახდით უფროსები, დირექტორები, მინისტრები, ოღონდ დარჩით ადამიანები და რაც მთავარია ქრისტიანები, ესაა მთავარი!

იხარეთ,

კაიროსი!

[k@the]

კაკაია მატემატიჩესკაია უვერენნოსტ მე კიდე ვეჩნი ძიება მაქ გამოწერილი მემგონი. ეჰ მიხარია ხალხი რო თავში დარწმუნებულია და ყოველ მეორე დღეს ჩემსავით აზრი არ ეცვლება მართლმადიდებლობის არსზე
რაც კარიერას შეეხება კაცია და გუნება - მთავარია გულწრფელობა პირველ რიგში საკუთარ თავთან. თუ ადამიანი რაიმე საქმეში ხედავს ცხოვრების აზრს და არც ერთხელ არ შეპარვია ეჭვი თავის "სიმართლეში" და ცხოვრებას მაგ საქმეს უძღვნის მაშინ გაუმარჯოს ეგეთ ადამიანს მიუხედავად იმისა არის თუ არა მორწმუნე (მარა ეგეთი ხალხი მემგონი არ არსებობს ლოლ) აი მაშინ იწყება ჩემი უკმაყოფილება როდესაც ადამიანს პრეტენზია აქ სანიმუშო მართლმადიდებლობაზე, თავი ნინიას ბაღში გონია და თავის აშკარად არამართლმადიდებლურ საქმიანობას უქვემდებარებს მართლმადიდებურ სწავლებას - წმინდა წერილიდან ციტატების თავისებური ინტერპრეტაციის თუ რაიმე სხვანაირი მარაზმის საშუალებით და ყველაზე ცუდი არის როდესაც ამ ადამიანს ეძლევა გარკვეული "ძალაუფლება/ავტორიტეტი/წაქეზება" რისს შედეგადაც უფრო მეტი გამოუცდელი ადამიანი მოყავს თავის აზრზე - მარაზმის კასკადს დავარქმევდი ამ მოვლენას. მოკლედ ყველანაირი "სამაუვერენი" (k@the შენზე არ მაქ საუბარი - ზოგადად ) ადამიანი საშიშია ძალიან ვაი რა საშიშია დაჟე დუმატ' სტრაშნო

არც არაფერში არ ვარ დარწმუნებული ტყუილად შეგშურდა.
რაც მწამს ეგ ჩემშია. ეგ პოსტი რო დავწერე და გადავიკითხე, მე თვითონ მომხვდა თვალში ეგ სიტყვები და აღარ გადავაკეთე. ისინდისოდ მოვახვედრე ჩემი თავიც მაგ ხალხში. მინდა რო ეგრე იყოს და იმიტომ. 'პრადალა, ჟილაემოე ზა დესტვიტელნოე'
დანარჩენი გეთანხმები რაც დაწერე. ეგრეა.

[KAIROS]

საინტერესო ნაწყვეტი

რაა ქრისტიანული ზნეობრიობა, რაა მიზანი ზნეობისა


Нравственное Богословие

Профессор Киевской Духовной Академии

Доктор Богословия М. Олесницкий,


Христианская нравственность.

В чем состоит сущность нравственности, или ее главное начало? Сущность нравственности должна объединять в себе те ее стороны, которые доселе найдены в ней. А в ней найдены свобода и закон, которые и должны совмещаться в нравственности. И те нравоучители, которые выставляют односторонне или свободу или закон, проповедуют неистинное начало нравственности. Мы приступим сперва с обозрения этого неистинного начала.

Выставляющие на вид первым делом свободу, или изменчивое чувство, проповедуют эвдемонизм, или утилитаризм. В значении главного начала нравственности они ставят счастье в обычном смысле этого слова. По этой теории, деятельность человека должна быть направлена к его благоденствию, к счастью. Такое начало часто высказывается в философском и вообще естественном нравоучении. Но оно иногда встречается и в богословском нравоучении.

Но христианину очень часто приходится предпочитать скорбные часы жизни часам веселым и привольным. Иногда бедствующего христианина мы невольно признаем более счастливым, чем иного благоденствующего. По слову Свящ. Писания, нам необходимо идти узкой дорогой и проходить тесными воротами (Матф. 7:13-14). Нам необходимо отвергнуться себя и взять крест свой (Матф.16:24). Мало того, не может быть побуждением к нравственности и обещанное вечное блаженство, т. е. нельзя сказать, что мы должны поступать согласно с волей Божией главным образом ради получения вечной награды. Такое побуждение было бы нечистым, своекорыстным, эгоистичным и эндемонистическим.

Для избежания нечистоты нравственности другие нравоучители становятся на одностороннюю точку зрения закона, или божественной воли. Главным представителем этого направления является философ Кант. По его учению, сущность нравственности заключается исключительно в форме общего законодательства, а не в материи, или содержании. А формализм Канта переходит в деспотизм, так как закон не указывает никакого основания для своих повелений и совсем пренебрегает добровольным согласием человека с законом. Sie volo, sie jubeo - вот формула нравственного закона. Подобные мысли высказывались и в богословском нравоучении. Особенно резко выразил это Дунс Скотт и его последователи. Они говорят: Бог не потому хочет добра, что добро само по себе добро, а, наоборот, добро потому и добро, что его хочет Бог. И если бы Бог назвал добром противоположное тому, что называется добром, то мы его должны были бы признавать добром. Очевидно, здесь божественная воля представляется безосновательным произволом, и относится она насильственно к человеку.

Но даже имея правильный взгляд на божественную волю, нельзя ограничиться только законодательной волей Божией. Спрашивается: в чем же состоит воля Божия, и на каком основании она одно предписывает, как добро, а другое отвергает и запрещает, как зло? Кроме того, для основания нравственности необходимо, чтобы объективная воля Божия была воспринята субъективной волей человека, и было бы согласие человека на исполнение воли Божией, чтобы она стала силой, влекущей человека. Истинная нравственность возможна только в форме свободы, она должна исходить из доброго сокровища сердца (Матф. 34:35).

Иные богословы указывают на "совершенство," как на сущность нравственности. И в Свящ. Писании сказано: Будьте совершенны, как Отец ваш небесный совершен есть (Матф. 5:48). Но спрашивается: в чем же состоит совершенство? В чем состоит совокупность совершенства, по выражению апостола? (Кол. 3:14). Очевидно, идея совершенства есть идея формальная; но нам необходимо еще знать реальное содержание нравственности.

Еще чаще указывают на "богоуподобление," как на начало нравственности. И в Свящ. Писании мы часто призываемся уподобляться Богу. Сотворил Бог человека именно для того, чтобы он сделался подобием Божиим. Но спрашивается: в каком случае мы уподобляемся Богу? В чем состоит сущность жизни Божией, которую мы должны воспроизводить в своей жизни?

ნელნელა გავიაზროთ, აქ არის "ბედნიერების" ცნების განმარტება

Иногда бедствующего христианина мы невольно признаем более счастливым, чем иного благоденствующего

ხომ საინტერესოა, არა როგორ შეუპირისპირა ევდემონიზმს და უტილიტარიზმს


დავაზუსტოთ რაა ევდემონიზმი ქართულად ბედნიერიზმი

Эвдемони́зм (греч. ευδαιμονία — процветание, блаженство) — этическое направление, рассматривающее блаженство, счастье, удовольствие или пользу (одного или всех) как мотив и цель всех стремлений.

Приверженцы эвдемонизма считали счастливым и в то же время добродетельным человека, духовные и телесные способности которого могут беспрепятственно развиваться, который благодаря всестороннему развитию этих способностей доставляет удовольствие себе и другим, так что ему обеспечены уважение современников и славная память потомков.

ამაზე უარესია უტილიტარიზმი

Утилитари́зм — направление в этике (этическая теория), согласно которому моральная ценность поведения или поступка определяется его полезностью. Зачатки утилитаризма содержатся уже в трудах древнегреческого философа Эпикура. В более полной форме учение было разработано Джереми Бентамом. Согласно классической формулировке Бентама, морально то, что «приносит наибольшее счастье наибольшему количеству людей». Основные разногласия в теории утилитаризма относятся к определению понятий пользы и счастья. Бентам и многие другие философы считали пользой максимальное превосходство удовольствия над страданием. Некоторые философы, например австралиец Петер Сингер, рассматривают «счастье», как наиболее полное удовлетворение предпочтений и желаний человека, даже если оно не связано с максимализацией удовольствия.

В обиходе утилитаризмом называется всякая деятельность, в основе которой лежит грубый материальный расчёт, стремление из всего извлекать выгоду, узкий практицизм.

ესეც ერთი საკითხი...

нельзя сказать, что мы должны поступать согласно с волей Божией главным образом ради получения вечной награды. Такое побуждение было бы нечистым, своекорыстным, эгоистичным и эндемонистическим.

აი ესეც გასარკვევია, უტილიტარიზმი ანუ გამომყენებლობიზმი ხშირად გაკრთება ხოლმე ქრისტიანულ აზროვნებაშიც, ღმერთთან ლოცვისას ხშირად უფრო ვაჭრობა მიდის, შენ სანთელი და ცხვარი და მე ეს და მე ის ხშირად მიდის ლოცვა "ბედნიერებაზე" და ვარდებიან ევდემონიზმში, როცა არ იციან კარგად რაა მართლაც ქრისტიანისათვის ბედნიერება.

მოგვიანებით გავარგძელებ,

თქვენი აქტიურობის მოლოდინში,

იხარეთ,

კაიროსი!

[KAIROS]

თქვენი აქტიურობის მოლოდინში

... ჩაიძინა თოფიქმაც

ახლა, ცოტა რომ თქვენც მიგაღებინოთ მონაწილეობა ამ თოფიქის
განვითარებაში, ვიწყებ რეგულალურ კითხვებს, მაინტერესებს თქვენი პასუხები, ინტერნეტში და სახელმძღვანელოებში ძებნის გარეშე, შემდეგ სწორ პასუხს დაგიწერთ

აი პირველი კითხევბი:
1. Какую добродетель называют "главной" в христианской жизни?

2. Хотя нравственность не сводится к регламентации поведения, объясните, почему необходимы руководящие правила для различных случаев жизни.

3. Каковы три основных направления обязанностей христианина?

იხარეთ;

კაიროსი!

[მხევალი ნინო]

KAIROS


კაიროს, მგონი ფორუმელმა ბავშვებმა რუსულზე უკეთესად ინგლისური იციან, ხომ არ აჯობებდა კითხვები ქართულად დაგედო?

[KAIROS]

კაიროს, მგონი ფორუმელმა ბავშვებმა რუსულზე უკეთესად ინგლისური იციან, ხომ არ აჯობებდა კითხვები ქართულად დაგედო?

აჰა, კარგი ვთარგმნი:

კითხვები:

1. Какую добродетель называют "главной" в христианской жизни?

რომელ სათნოებას ეწოდება "მთავარი" ქრისტიანის ცხოვრებაში?

2. Хотя нравственность не сводится к регламентации поведения, объясните, почему необходимы руководящие правила для различных случаев жизни.

მიუხედავად იმისა, რომ ზნეობრიობა არ დადის საქციელთა შეზღუდულ რეგლამენტაციაზე, თქვენი აზრით, მაინც რატომაა აუცილებელი სახელმძღვანელო წესების არსებობა ცხოვრებაში გასატარებლად?


3. Каковы три основных направления обязанностей христианина?

რომლებია ქრისტიანის ვალდებულებათა სამი ძირითადი მიმართულება?

[მხევალი ნინო]

KAIROS


მდააა. ა

[k@the]

აჰა, კარგი ვთარგმნი:

კითხვები:

1. Какую добродетель называют "главной" в христианской жизни?

რომელ სათნოებას ეწოდება "მთავარი" ქრისტიანის ცხოვრებაში?

2. Хотя нравственность не сводится к регламентации поведения, объясните, почему необходимы руководящие правила для различных случаев жизни.

მიუხედავად იმისა, რომ ზნეობრიობა არ დადის საქციელთა შეზღუდულ რეგლამენტაციაზე, თქვენი აზრით, მაინც რატომაა აუცილებელი სახელმძღვანელო წესების არსებობა ცხოვრებაში გასატარებლად?
3. Каковы три основных направления обязанностей христианина?

რომლებია ქრისტიანის ვალდებულებათა სამი ძირითადი მიმართულება?

1. ალბათ პირველ რიგში თავმდაბალი უნდა იყო ადამიანი, ამპარტავნება აბრმავებს

2. ცხადია ადამიანის ზნეობრიობა ვერ განისაზღვრება წესებით და ქცევათა რეგლამენტირებით, მაგრამ ალბათ წესი საჭიროა იმისათვის, რომ ადამიანებს სხვადასხვა შეხედულებები აქვთ ზნეობასთან დაკავშირებით და ამ წესებით, მხოლოდ იმ საერთო მინიმუმის განსაზღვრა შეიძლება, რასაც ზნეობრიობა შეიძლება ეწოდოს.

3. ქრისტიანის მოვალეობანი? გიყვარდეს მოყვასი შენი. გიყვერდეს მტერი შენი.
ნეტა გიყვარდეს თავი შენიცაა მოვალეობა

[KAIROS]

ძლივს დავუბრუნდი ამ თემას...

ქეთი, სანამ შენ პასუხებს განვიხილავდე ( იმედი მაქვს სხვათა პასუხებისა), იქნებ ახლა ვისაუბროთ ადამიანთა ურთიერთობებზე, კერძოდ ახალგაზრდებზე, რა იწვევს დაშორებას და პირიქით, რას ეფუძვნება სერიოზული ურთიერთობა და საერთოდ რეალურად, რომ დავწეროთ რაა ადამიანური სიყვარული? ხანდახან გადამეტებაც ხდება( თავის მოკვლა სიყვარულის გამო ან უცნაური მონასტერში წასვლა) ან პირიქით საერთოდ შეუფასებლობა, როცა სიყვარული მარტო ვნენებზე დაყავთ ან რაღაც გარიგებამდე დადის..

რაა სიყვარული?

[guest]

კაიროს,

ჩვეულებრივ, "რა არის სიყვარული?" კითხვაზე პასუხი მოსალოდნელია ძალიან სუბიექტური იყოს, როცა ქალ-ვაჟის სიყვარულს ეხება. თუ ქრისტიანული კუთხით განვიხილავთ, უამრავი ნაშრომია თემაზე "ქრისტიანული ოჯახი". მე მგონი ძირითადად რთული საკითხია.

[KAIROS]

ნაშრომები რომ ბევრია, ეს პირიქით გვავალებს, მათ გავეცნოთ და ჩვენი აზრი ასე ჩამოვაყალიბოთ...

რა საზღვრები აქვს,რამ შეიძლება დაარღვიოს ან პირიქით...
ვფიქრობ, უნდა ვიპოვოთ ის ძაფი საიდანაც დავიწყებთ ამ თემის განხილვას, მერე წავა წყალივით

[მნათე]

კეთილგონიერება, სიმართლე, სამართლიანობა, სიმტკიცე....

[KAIROS]

კეთილგონიერება, სიმართლე, სამართლიანობა, სიმტკიცე....

განავრცე ( უკვე დიდი ხარ და ... )
შესანიშნავი სიტყვები ანტონ სუროჟელიდან ( გაგიკვირდებათ იმდენად რომანტიულად აქვს დაწერილი )
სიყვარული იმ მომენტში იწყება, როდესაც ჩემს წინ დავინახავ ადამიანს და ჩავწვდები მის სიღრმეს, როდესაც უეცრად დავინახავ მთელ მის არსს. რა თქმა უნდა, როდესაც ვამბობ: „ვხედავ“, ეს ნიშნავს არა იმას, რომ „ვწვდები გონებით“ ან „ვხედავ თვალებით“, არამედ - „ვწვდები მთელი ჩემი არსებით“. იგი შეიძლება შევადაროთ, მაგალითად, მუსიკის, ბუნების, ხელოვნების ნაწარმოების მშვენიერებით გამოწვეულ განცდას, როდესაც ვდგავარ მის წინაშე გაოცებული, დადუმებული და აღვიქვამ მხოლოდ იმას, რაც ჩემს წინაშეა და არანაირი სიტყვით არ ძალმიძს ამის გამოთქმა, არა თუ ამოძახილით: „ღმერთო ჩემო!, რა მშვენიერია!..“ ადამიანის სიყვარულის საიდუმლო იმ მომენტში იწყება, როდესაც ვუმზერთ მას მისი ფლობის სურვილის გარეშე, მასზე ძალაუფლების ქონის სურვილის გარეშე, მისი ნიჭიერების ან მისი პიროვნების რაიმე გზით გამოყენების სურვილის გარეშე, - მხოლოდ ვუმზერთ და ვოცდებით იმ მშვენიერებით, რომელიც ჩვენს წინაშე იშლება.

მაგარია

ახლა ხაზგასმა რაზე ხდება: იმის შემდეგ რაც:

ჩავწვდები მის სიღრმეს, როდესაც უეცრად დავინახავ მთელ მის არსს

მოქმედებს სრული უანგარობის წესი:

დამიანის სიყვარულის საიდუმლო იმ მომენტში იწყება, როდესაც ვუმზერთ მას მისი ფლობის სურვილის გარეშე, მასზე ძალაუფლების ქონის სურვილის გარეშე, მისი ნიჭიერების ან მისი პიროვნების რაიმე გზით გამოყენების სურვილის გარეშე

უცნაურია პირველი, პლატონური სიყვარულის იდეა სადღაც ამას ენათესავება, თავისი უკიდურესობით კი ემიჯნება რათქმაუნდა...
მაგრამ ესეც რეალობაა და აუცილებელი შემადგენელი ნაწილი...

[guest]

უდიდესი სიტყვებია, დამაფიქრებელი და შეძლებისდაგვარად განსახორციელებელი მადლობა, კაიროს, ამ ციტატამ მე ახლა , ამ ადგილზე და ამ მომენტში ბევრი რამე დამანახა და გამიკეთა .

[მნათე]

განავრცე ( უკვე დიდი ხარ და ... )

როგორც ლუისის ფორმულირება გვეუბნება, ეს არის სინდისისა და საზოგადო ზნეობრიობის საფუძველი... რომელზეც დაშენებულია ყველა სხვა