ლიტერატურა, ... პარამეტრები

[di_onise]

მემგონი საინტერესოა...
თუ არ ჩათვლით საჭიროთ წაშალეთ მაშინ
მაინტერესებს თქვენი აზრი სხვადასხვა ლიტერატურულ ნაწარნოებებზე, მაგალითად განდეგილით დავიწყოთ
როგორ ფიქრობთ რამ გამოიწვია განდეგილის მდგომარეობა?? რწმენის ნაკლებობამ თუ ადამიანურმა სისუსტეებმა?
ჩემი აზრით მან არ იცოდა თუ რა უნდოდა, ბერობა თუ საერო ხალხთან ცხოვრება

—„ხსნა ყველგან არის... ხოლო გზა ხსნისა

ესეთი მერგო მე... უბედურსა...”

სხვებსაც მივამატებ მერე

თქვენი აზრი მაინტერესებს...

[k@the]

უი, ალხა ვწერდი პასუხს
მთლად არასწორად არა, უბრალოდ ზოგადად მსჯელობს, აბა, თქვენ გვითხარით ჯერ.
ეს არსაკიძის ირგვლივ დასმული კითხვები, მაპატიეთ და მეჩვენება, რომ თავიდანვე არასწორი გეზით მიდის.
განდეგილთან

''განდეგილის სულიერი დაცემის მიზეზი ის არის, რომ საკუთარ დაცემას ვერ გაუძლო, სასოწარკვეთილებაში ჩავარდა, მასში იყო დაფარული ამპარტავნება და როცა ღმერთმა ეს დაანახა, ვერ დაიტია. ეშმაკი მუდამ დაცემულია და არასდროს ნანობს, ანგელოზმა კი არც იცის, რაა დაცემა. ადამიანი კი ხან დაეცემა და ხან ადგება. ასე გრძელდება მთელი ცხოვრება, რამდენგზისაც უნდა მოიწიოს. ღვთის სასოებისა და გულმოწყალების იმედი კი არასდროს არ უნდა დავკარგოთ. სიმდაბლე არ ჰქონდა მოწვეჭილი.ამის გარესე კი ყველაფერი ფუჭია.''
ჰო, გეთანხმები, აქ კიდევ ერთი რამაა გასათვალისწინებელი, მას თავიდანვე არასწორი გზა ჰქონდა გავლილი სულიერ სიმაღლეზე სვლისას, თორემ დაცემა სასოწარკვეთილებაში არ ჩააგდებდა (აქ კონკრეტიკას არ მოვიყვან, სტატია ამის საუკეთეოს პასუხია), ერთი რამაა კიდევ: დაცემის შემდგე განდეგილი კვლავ სხივით ამოწმებს საკუთარ სრულყოფილებასა და ღვთის მისამდი ''დმაოკიდებულებას'', ანუ ისე გამოდის, რომ ეს სხივი თავიდანვე არასწორად ჰქონდა აღქმული და მიღებული, ეს იყო სასწაული არა სასწავლებლად, არამედ სასწაული - ნიშნად. ის ეძებდა ხილულ პასუხს ღვთის არსებობისა და თავისი სრულყოფისა, და როგორც დავინახეთ - გამოცდას კი არ იღებდა გამოცდად, არამედ ეშინოდა გამოცდის, ნაკლებად იყო ვნებების დამმორჩილებელი სულიერი მხედარი, რადგან მან რეალურად არც იცოდა, რა იყო ვნება, თუმცა თვლიდა, რომ ეს სოფელი ვნებით სავსე იყო. სინანული არ ჰქონდა სინამდვიელში მოხვეჭილი, შეიძლება ლოცვის ტექნიკა გამოიმუშავო (არ მიყვასრ ეს ფრაზა), მაგრამ სინანულის მოხვეჭა ბოლომდე ვერ შეძლო. ფაქტობრივად, ისე გამოდის, რომ რადგან ბერულ ცხოვრებას შეუდგა, ის უკვე სრულყოფილად თვლიდა თავს, არადა თვით ყველაზე დიდი წმინდა მამებიც კი სიცოცხლის ბოლო წუთამდე ყველაზე ცოდვიელბად თვლიდნენ თავს.... ნუ მოკლედ, ბევრს ვტლიკინებ...

ბევრს კი არა და მართალს!
ესეიგი იმხელა გარჩევები რომ დადე იმათ ნელ-ნელა წავიკითხავ და ისე გახსენი ცალკე თემა ახალი განყოფილების (მო)თხოვნით, დაგიფასდეც ეს შრომა ცოტა )) თორე იმ შენიშვნებში მგონი სულაც აღარ იხედება ადმინი ))

ისე გეთანხმები როცა ამბობ, განდეგილი ვერ მიხვდა სვეტის მნიშვნელობას, ვერ მიხვდა რომ თუ მოინანიებდა იმ სვეტს უფალი ისევ გამოუჩენდა. მან უფლის მოწყალებაში და სიყვარულში ეჭვი შეიტანა. იცი თითქოს ეს სვეტი მას მართლაც დაუღალავი შრომის(ლოცვის) შედეგად ქონდა მოპოვებული და რომ ვეღარ დაინახა, გული გაუსკდა. სასოწარკვეთილებაში ჩავარდა, რომ შრომას ფუჭად ჩაუვლია. უხეშად გამომივიდა მგონი, მარა ეგრე ვფიქრობ.