IPB

სტუმარს სალამი ( შესვლა | დარეგისტრირება )

საეკლესიო ბიბლიოთეკა

10 გვერდი V  1 2 3 > »   
Reply to this topicStart new topic
> სინანულის საიდუმლო, აღსარება
მაშიკო
პოსტი Jun 1 2009, 03:31 PM
პოსტი #1


მარიამი
***

ჯგუფი: Members
პოსტები: 2,850
რეგისტრ.: 18-May 09
მდებარ.: ქუთაისი
წევრი № 7,002



„არ უგულებელყოთ აღსარების საიდუმლო, - ამბობს დიდი ათონელი ბერი მამა პაისი, - ის მეტად დიდი რამ არის. სრულიად ცვლის ადამიანს და განაქარვებს დემონთა ძალაუფლებას მასზე. იმდენად დიდი ცვლილებები შეიმჩნევა სინანულის საიდუმლოს აღსრულების შემდეგ, რომ ზოგიერთს ვეუბნები კიდეც, ფოტოსურათი გადაიღოს აღსარებამდე და მის შემდგომ, მაშინ დაინახავს, განსხვავება როგორი აშკარაა და დიდი. როდესაც სინანულის საიდუმლომდე სახეზე იხატება სისასტიკე, შფოთი, ბრალეულობის განცდა და ა.შ. აღსარების შემდეგ სულ სხვა სურათია - მდუმარება და სიმშვიდე მოიცავს ხოლმე კაცს“.
ბევრმა სათანადოდ არ იცის, რომ ხშირად ჩვენი შფოთვის, ნერვიულობის, მოუსვენრობის, ადვილად წყობიდან გამოსვლის მიზეზი მოუნანიებელი ცოდვებია.
ამიტომაც ერთ-ერთი პირველი, რაც უნდა გაკეთდეს მაშინ, როცა ადამიანი გამოსულია წყობიდან, ატყობს, რომ ამოვარდნილია კალაპოტიდან, ადვილად ღიზიანდება, ხშირად ნერვიულობს, ეძალება სასოწარკვეთილებითი თუ სხვა უარყოფითი განცდები, არის ის, რომ საჩქაროდ წავიდეს და აღსარება თქვას. სინანულის საიდუმლო ამ შემთხვევაში წამალივითაა, რომელსაც რაც ადრე მიიღებ, მით უფრო მალე დაიწყებ გამოჯანმრთელებას და თუ ასე არ გააკეთე, მეტად გაგეწელება დრო, თან ძირეულ გარდატეხასაც ადგილი არ ექნება. სამწუხაროდ, აღსარების, როგორც ერთ-ერთი უპირველესი სულიერი, ფსიქოლოგიური დახმარების საშუალების, დიდი მნიშვნელობა ბევრს სათანადოდ არ ესმის, კარგად არა აქვს გაცნობიერებული, მათ შორის, უნდა ითქვას, მრევლის არცთუ მცირე ნაწილსაც. ალბათ დადგა დრო, რომ დღეს განსაკუთრებით გაესვას ხაზი სინანულის საიდუმლოს სწორედ ამ მხარეს.
სულიერი ცხოვრების ერთ-ერთი კანონია ის, რომ ბოროტის მხრიდან წარმოებულ აზრობრივ ბრძოლას ჩვენდამი, რაც ხშირად სხვადასხვა სახის უარყოფითი, დამთრგუნველი აზრების, წარმოდგენების, განცდების გაჩენაში გამოიხატება, მეტად კარგად აქარვებს, აფერმკრთალებს სინანულის საიდუმლო. მამა იოსებ ათონელი წერს: „გინდა შემოსურო გველის თავი? თქვი შენი ფიქრების შესახებ აღსარების დროს. ეშმაკის ძალა ცბიერ აზრებშია, თუ შენთან აკავებ - ის იმალება, სინათლეზე გამოგაქვს და ქრება. ხარობს მაშინ მაცხოვარი, გულისხმიერი ლოცვაც ძლიერდება და ნათელი მადლის კურნავს, ამშვიდებს შენს გულს და გონებას“..
აღსანიშნავია ის გარემოება, რომ დემონური ძალა განსაკუთრებით მხილებას ვერ იტანს და როცა აღსარებაში ითქმება ამა თუ იმ ვნებითი გახელების შესახებ, ამით დიდი დარტყმა მიეყენება მას, ასეთ დროს ქრება, საგრძნობლად სუსტდება ის უარყოფითი მუხტი, რომელიც თან ახლავს ხოლმე სულიერ ბრძოლას. ეკლესიურ ცხოვრებაზე დაკვირვებით ნათლად ჩანს, რომ ხშირად მრისხანების, სასოწარკვეთის, მრუშული აღტყინების თუ სხვა რომელიღაც ვნების გამძაფრების შემთხვევაში, მარტოოდენ აღსარებაში მათი თქმის შემდეგ აქვს ხოლმე გარდატეხას ადგილი, საგრძნობლად მცირდება ის დაძაბულობა, რომელიც აწუხებს კაცს, იგი თავის პირვანდელ მდგომარეობას უბრუნდება, იმ მდგომარეობას, რომელსაც ვნებით გახელებამდე ჰქონდა ადგილი.
ხშირად აღსარების შემდეგ არა მხოლოდ სულიერად გრძნობენ შვებას, დამშვიდებას, უბრუნდებათ რწმენა, იმედი ღვთისა, განცდა აქვთ სიხარულის, არამედ ფიზიკურადაც კი შეიგრძნობენ სინანულის საიდუმლოთი მოტანილ დიდ მადლს. გრძნობენ სიმსუბუქეს სხეულში, განთავისუფლებას დაძაბვის, შებოჭვის შეგრძნებებისგან, თითქოს რაღაც მძიმე ლოდი ჩამოეხსნათო ზურგიდან, უფრო მჩატე გახდაო სხეული.
ბევრმა არ იცის, რომ აღსარება მეტად შველის კაცს სხვადასხვა სახის შიშის გამძაფრების შემთხვევაშიაც, იქნება ეს სიკვდილის, ავადმყოფობის თუ სხვა სახის ნევროზული განცდები - დახურული სივრცის, სახლში მარტო დარჩენის და ა.შ. ბოროტი ძალის ადამიანზე ზემოქმედების ერთ-ერთი უმთავრესი ხერხია ის, რომ გაამძაფროს, გააზვიადოს რაც მისი ბუნებისთვის არის დამახასიათებელი, დაამახინჯოს, პათოლოგიურ დონემდე მიიყვანოს იგი. თავისთავად შიშის განცდა, რადგანაც იგი დამახასიათებელია ჩვენთვის, განკვეულ დადებით ფუნქციასაც ასრულებს, ხშირად ის სიფრთხილისკენ მოუწოდებს კაცს, საჭიროების შემთხვევაში აყოვნებს, რათა ნაბიჯი არ წადგას განსაცდელის მიმართულებით, ხელს უწყობს აერიდოს მას. მაგრამ შესაძლოა ამ განცდამ მეტად დამთრგუნველი სახეც მიიღოს, სასოწარკვეთილებაში ჩავარდნის, დიდი ნერვიულობის მიზეზიც გახდეს ჩვენთვის. გვხვდება ისეთი სახის პანიკური შიშები, რაც ქცევის დეზორგანიზაციას, არევას იწვევს კაცთან, ხელს უწყობს სხვადასხვა ფსიქიკურ აშლილობებს. ასეთ დარღვევებს ხშირად აქვს ადგილი ნევროზის, შიზოფრენიის, სხვა ფსიქიკური აშლილობების დროს, მაგრამ ამასთან, მათ შესაძლოა ამ აშლილობებისგან დამოუკიდებლად ყველა ადამიანის ცხოვრებაშიც ჰქონდეს ადგილი. ვის არ მოძალებია ზოგჯერ დაუძლეველი შიში სიკვდილის, ჩაუთვლია, რომ მეტად სერიოზული, მძიმე დაავადება აქვს, ძალიან შეშფოთებულია საკუთარ მომავალზე. თუ არა აღსარებაში ნაკლოვანებების, მავნე ჩვევების დასახელება, ისე როგორც ცხოვრება, ნათლად გვიჩვენებს, ძალიან ხშირად ჩვენი წამოწყება რაიმე შევცვალოთ ცხოვრებაში ენთუზიაზმის დონეზე რჩება, გადის მცირე ხანი და კაცი ისევ ძველ ყოფას უბრუნდება. განსაკუთრებით კარგად ეკლესიური ცხოვრების მნიშვნელობა ადამიანური ბუნების სუსტი მხარეების დაძლევის თვალსაზრისით კარგად მჟღავნდება ალკოჰოლიზმის, ნარკომანიის შემთხვევაში. თუ არა აღსარება, ლოცვა, ტაძარში სიარულის დაწყება, ისე ადამიანი უმთავრესად უძლურია სძლიოს მათ. ნარკომანის და ლოთის განკურნება უფლის სასწაულს უკავშირდება და ყველა სხვა ხერხს, თუნდაც მეცნიერულს, მათ შორის ფსიქოთერაპიულსაც, ძირითადად უკეთეს შემთხვევაში მხოლოდ დროებითი გაუმჯობესება მოაქვს. ისინი დამხმარე საშუალებად შეიძლება იქნას გამოყენებული, ხოლო უმთავრესი კი მაინც ღვთის შეწევნაა, მარტოოდენ ასე შეიძლება გამოსწორდეს ამ ვნებით შეპყრობილი, სძლიოს საკუთარ თავს. ამისთვის კი აუცილებელია ამ მავნე ჩვევათა გამოვლინებების ხშირად აღსარებაში დასახელება, აღწერა, ამასთან მონდომებაც სძლიო მათ. საკუთარი თავის იძულებასაც, სურვილს, ძალისხმევას შეებრძოლო ამგვარი სახის მიდრეკილებებს, ასევე ძალიან დიდი მნიშვნელობა აქვს თუ თავად არ მოინდომე ბრძოლა, მარტოოდენ აღსარებაში ხშირად თქმა რას გიშველის, ღმერთი მას ეხმარება, ვინც გამოსწორებას ცდილობს, ის კი, ვინც მარტოოდენ საუბრობს ამის შესახებ, საქმის მხოლოდ ნახევარს აკეთებს, ნაწილს, რომელსაც შედეგი ნაკლებად მოაქვს. როცა კი ორივე ეს მხარე სახეზეა, სინანულის საიდუმლოს აღსრულებისას აღინიშნება საკუთარი ნაკლოვანებების, მავნე ჩვევების შესახებ, თან, ამასთან, მცდელობაცაა დაუპირისპირდე მათ, თავს იჩენს ერთი მეტად მნიშვნელოვანი კანონზომიერება „შეუძლებელ კაცთათვის, შესაძლებელია ღვთისათვის“ და ადამიანი მართლაც დიდ ნაბიჯს დგამს თავისთა სასიკეთო მიმართულებით.
რას უნდა მიექცეს ყურადღება აღსარების ჩაბარების დროს. მღვდელთან საუბრის სწორად წარმართვას, მის თანმხლებ განცდებს ამ შემთხვევაში დიდი მნიშვნელობა ენიჭება. უპირველეს ყოვლისა, ყურადღება უნდა გამახვილდეს იმ მთავარ ნაკლოვანებებზე, ცოდვებზე, რაც შეიმჩნევა ჩვენთან მიმართებით და რაზეც ყველაზე მეტად გვქეჯნის სინდისი. გამოცდილ მართლმადიდებელ მამათა მიხედვით თითოეულ კაცთან ერთი რომელიღაც ვნება გამოიყოფა, ყველაზე მეტად რომ ებრძვის მას, აგდებს კალაპოტიდან, ის უნდა განისაზღვროს და მასთან დაპირისპირებაზე გაკეთდეს განსაკუთრებული აქცენტი. ზოგი სასოწარკვეთილებისკენ არის მიდრეკილი, ზოგიც მრისხანებისკენ, ზოგიერთთან კი სხვა ვნება მძლავრობს. ამასთან, დროის ყოველ მოცემულ მონაკვეთში შეიძლება უფრო ძლიერად რომელიღაც სხვა ვნებამ წამოყოს თავი, ნაკლოვანებამ, ან ის შეიძლება რამდენიმეც იყოს. სწორედ მათი აღნიშვნა, განსაკუთრებით გამოყოფაა საჭირო, იმ მთავარი შეცდომების, ცოდვების შემოსაზღვრა, რომელიც ყველაზე მეტად გაგდებს კალაპოტიდან, უარყოფითად მოქმედებს შენს სულიერ მდგომარეობაზე, სარწმუნოებრივ ზრდაზე. ჯერ ამას უნდა მიექცეს სინანულის საიდუმლოს დროს ყურადღება, შემდეგ კი უკვე შესაძლებელია უფრო ნაკლებმნიშვნელოვანით, მეორეხარისხოვნითაც დაკავდე.
აღსანიშნავია ისიც, რომ ეკლესიური შეხედულებით რვა მთავარი ვნება გამოიყოფა, რომელთა გახელებაც განსაკუთრებით აზიანებს სულს, იწვევს ადამიანის უფალთან დამოკიდებულების გამრუდებას. ესენია ამპარტავნება, მრუშობა, სასოწარკვეთილება, მრისხანება და ა.შ. ამ ვნებების გამოვლინებებს, მასთან დაპირისპირების ხერხებს გვამცნობს ისეთი რელიგიური დისციპლინა, როგორიცაა „ასკეტიკა“. მას ზოგიერთი გამოცდილი ქრისტიანი მოღვაწე ერთგვარ ფსიქოლოგიურ განხრასაც კი უწოდებს ეკლესიის წიაღში და ყველაზე მნიშვნელოვან რელიგიურ საგნადაც კი გამოყოფს ჩვენთვის. სწორედ ამ რელიგიური დისციპლინით განსაზღვრულ რვა უმთავრესი ვნების გამოვლინებებს უნდა მიექცეს აღსარების დროს განსაკუთრებული ყურადღება და შევეცადოთ ვისწავლოთ მათთან ბრძოლა.
თან შეგრძნებაც ძალიან ხშირად ისეთია, რომ არის ცოდვები, რომლებიც მართალია უარყოფითად მოქმედებს ჩვენს სულიერ მდგომარეობაზე, მეტად კარგი იქნებოდა, თუ არ ჩავიდენდით მათ, მაგრამ მაინც ჩვენი სუსტი, დაცემული ადამიანური ბუნებიდან გამომდინარე, ძნელია ავცდეთ ამგვარ გამოვლინებებს, ხშირად დიდი დროა საჭირო განვთავისუფლდეთ მათგან. ისინიც გვაშორებენ ღმერთს, მაგრამ მაინც არა ისე, როგორც ზოგიერთი. განა ერთია, ვთქვათ სხვისი განკითხვა, ზედმეტად ჩაცმაზე ყურადღების გამახვილება და სხვასთან სასტიკი ჩხუბი, ცხოვრებაზე ხელის ჩაქნევა. არის ცოდვები, რომელთა ჩადენისასაც განსაკუთრებით გრძნობს კაცი თუ როგორ სცილდება ის უფალს და სანამ აღსარებაში არ იტყვის მათ შესახებ, ვერ თავისუფლდება ბოროტის მარწუხებიდან, სრულფასოვნად ვერ დგება კავშირი ღმერთთან. ამასთან არის შეცოდებები, რომლებსაც თუ შევეცდებით არ გავიმეოროთ, დავნებდეთ მათ, გარკვეული ხნის შემდეგ, თითქოს ეს მონდომება აღსარების გარეშეც გვიდგენს კავშირს ღმერთთან, ისევ გვაახლოებს მას. შეგრძნება ისეთია, რომ უფალი მალე კვლავ ბრუნდება ჩვენსკენ. რა თქმა უნდა, შემდეგში სინანულის საიდუმლოს აღსრულების დროს ისინიც უნდა იქნას აღნიშნული, მაგრამ მაინც მათი დასახელება, თითქოსდა არც ისე საჩქაროა.
მოძღვართან საუბრისას ერთი მხრივ, უმრავლეს შემთხვევაში უნდა ვერიდოთ ზედმეტ დაწვრილმანებას, დეტალურად იმ ვითარების, პირთა აღწერას, რომლებმაც შესაძლოა ხელი შეუწყვეს ჩვენს ცოდვით დაცემას, გვატკინეს გული, მაგრამ ამასთან არც ძალიან ზოგადი უნდა იყოს ჩვენი მონათხრობი. .
მიუხედავად იმისა, რომ აღსარების დროს განსაკუთრებული მნიშვნელობა ენიჭება მთავარი ნაკლოვანებების, ვნებების, ცოდვების გამოყოფას და მათ თქმას, მაგრამ, ამასთან, ეს არ ნიშნავს, რომ შედარებით ნაკლებად მძიმე ცოდვები დავივიწყოთ და არ მოვყვეთ მათ შესახებ. დიდ ოპტინელ ბერ მამა მაკარისთან ორი ქალი მივიდა. ერთს დიდი ცოდვა აწუხებდა, უფორიაქებდა სულს და ამიტომაც მეტად დათრგუნული იყო იმის გამო, მეორე კი ხალისიანად გამოიყურებოდა, რადგან რაიმე მძიმე ცოდვას ვერ ხედავდა თავისთან. მამა ამბროსიმ ორივეს მოუსმინა და მდინარის ნაპირას გაუშვა. ერთს დაავალა ყველაზე დიდი ქვა მოეტანა იქიდან, რის ზიდვასაც შეძლებდა, ხოლო მეორეს კი უბრძანა კაბის კალთის ქვეშ პატარა ქვები მოეგროვებინა და ისე მისულიყო მასთან. როცა მათ დავალება შეასრულეს, ბერმა ისევ უკან გაუშვა და მოტანილი ქვების თავთავიანთ ადგილას დაწყობა მოსთხოვა. პირველმა ადვილად მოახერხა ეს, რადგან ერთი ქვა ჰქონდა დასადები, მეორემ კი ვერ შეძლო იგი, ყველა იმ ადგილის გახსენება, სადაც კი ჰქონდა პატარა ქვები მოგროვილი. მამა მაკარის ახსნით, ყოველივე ეს მათ ცოდვებს განასახიერებდა, პირველს სულ ახსოვდა თავისი დიდი ცოდვის შესახებ და ნანობდა მას, ამიტომაც შეეძლო მოეცილებინა ის, მეორე კი არ აქცევდა რა თავის ბევრ წვრილმან ცოდვას ყურადღებას და დავიწყებული ჰქონდა რა ისინი, ვერ ახერხებდა სინანულის საიდუმლოთი განწმენდილიყო მათგან.
მოძღვართან აღსარების დროს ცოდვებზე, ნაკლოვანებებზე საუბრისას დიდი მნიშვნელობა აქვს, მთელი გულით ინანიებ მათ, თუ ეს ყველაფერი ფორმალურ ხასიათს ატარებს. როცა აღსარების საიდუმლოს დიდი სინანულიც ახლავს თან, შესაბამისი ემოციური განწყობა, გრძნობათა დატვირთვა შეინიშნებ, ამ დროს, ბუნებრივია, ეს უფრო სათნო, მისაღებია უფლისთვის, ვიდრე ის, როცა ცივად, შესატყვისი განცდების გარეშე ხდება მღვდელთან საუბარი. სულიერ ცხოვრებაზე დაკვირვება ნათლად მიგვანიშნებს, რომ ღმერთი განსაკუთრებით გვეხმარება სწორედ იმ ნაკლოვანებების, მავნე ჩვევების დაძლევაში რისი გამოსწორებაც გულით გვინდა, რასთან დაკავშირებითაც დიდი წუხილი, შფოთვა შეიმჩნევა ჩვენთან. თუ რა მნიშვნელობა აქვს შესაბამის განწყობას, სინანულს აღსარების ჩაბარებისას, ამაზე მიგვითითებს სხვადასხვა შემთხვევა მართლმადიდებელ მამათა ცხოვრებიდან, მიგვანიშნებს მათი მრავალი დარიგება. „მამა ზაქარიასთან აღსარების ჩასაბარებლად ორი ქალი მიდიოდა. ერთი მთელი გზა დიდ სინანულს განიცდიდა თავის ცოდვებთან დაკავშირებით და გულში ამბობდა: „უფალო, რა ცოდვილი ვარ, მე ხომ ასე და ასე გავაკეთე, ის განვიკითხე, გთხოვ შემინდე ღმერთო! გულით და გონებით თითქოს დაცემული იყო უფლის ფეხებთან და მოთქვამდა: „მაპატიე, მაპატიე, მომეცი ძალა, რომ აღარ შეურაცხგყო, შემინდევ ჩემი ცოდვები. მთელი თავის ცხოვრება გადასინჯა და სულ ინანებდა და ინანებდა.
მეორე კი მშვიდად მიდიოდა. მივალ და ვიტყვი აღსარებას, ფიქრობდა ის, აღვნიშნავ, რომ ყველაფერში ცოდვილი ვარ, ხვალ კი ვეზიარები. ახლა იმაზე ვიფიქრებ, რა მატერია ვუყიდო ჩემს შვილს კაბისთვის, რა შევურჩიო კი მის სახეს რომ მოუხდეს. ამგვარი ყოფითი აზრებით იყო ის დაკავებული.
ისინი ორივე ერთად შევიდა მამა ზაქარიასთან. მან პირველს მუხლებზე დაჩოქება უბრძანა და უთხრა, რომ ცოდვებს მიუტევებდა. „როგორ, მამაო, მე ხომ ჯერ არაფერი მითქვამს“, - აღმოხდა ქალს... არ არის თქმა საჭირო, მიუგო ბერმა, მათ შესახებ შენ სულ ეუბნებოდი უფალს, მთელი გზა ინანიებდი მათ, მე კი ყველაფერი მესმოდა, ასე რომ, ახლა წაგიკითხავ შენდობის ლოცვას, ხვალ კი კურთხევას მოგცემ, რომ ეზიარო.
- შენ კი, - მიმართა მეორეს გარკვეული ხნის შემდეგ, - წადი და იყიდე ქალიშვილის კაბისთვის მატერია, შეკერე როგორც ჩაიფიქრე და როცა მობრუნდება სინანულისკენ შენი გული, მაშინ მოდი აღსარებაზე. ახლა კი მე მას ვერ მივიღებ“.
უნდა აღინიშნოს ისიც, რომ მიუხედავად იმისა, რომ მეტად მნიშვნელოვანია აღსარების დროს არა ფორმალურად, ცივად ცოდვების ჩამოთვლა, არამედ სინანულის განცდის თანხლებაც, ამ შემთხვევაში, მაინც რა კარგად გაცნობიერებულიც არ უნდა ჰქონდეს კაცს ეს ყველაფერი, ესმოდეს მისი ღირებულება, ხშირად ვერ ხერხდება შესაბამისი განწყობის შექმნა. ძალიან ძნელია აიძულო თავი, რა შეგნებულიც არ უნდა გქონდეს შენი ცოდვების, ნაკლოვანებათა მავნებლობა, მათგან მოტანილი ზიანი თუ ბუნებრივად არ შემოვიდა ეს, ხელოვნურად გამოიწვიო მათდამი დიდი სინანულის შეგრძნება. ჩვეულებრივ, ასე ხდება, მივდივართ აღსარების სათქმელად და ცივად, ხშირად სინანულის განცდის გარეშე ვაკეთებთ ამას. არადა, მაინც რა გამოსავალი შეიძლება არსებობდეს ამ შემთხვევაში. უნდა ვიფიქროთ ის, რომ საკუთარი ცოდვების, ნაკლოვანებების, შეცდომების სულ უთქმელობას ისევ შესაბამისი განწყობის გარეშე თქმა სჯობს, ასეთ დროს ჩვენი უმწიფარობის, ნაკლოვანი ბუნების გამო ამასაც შეიწირავს უფალი, მასაც ჩაგვითვლის სათვალავში. თან ისიც გაუმართლებლად მოჩანს, ზედმეტად აიძულო თავი, ხელოვნურად შეიქმნა ცოდვების შესაბამისი განცდები. ჯობია რაც ხარ, იგივე იყო, არ მოიტყუო თავი და უფალს შეჰვედრო, მოგანიჭოს ჭეშმარიტი სინანულის შეგრძნება. ამგვარი სინანული მისი წყალობაა და ლოცვა-ვედრებაა საჭირო, რათა მოგვემადლოს ის.


--------------------
უფალო იესო ქრისტე, ძე ღვთისაო, შემიწყალე მე ცოდვილი. მომეც ძალა და უნარი, ვადიდო სახელი შენი.
User is offlineProfile CardPM
Go to the top of the page
+Quote Post
მაშიკო
პოსტი Jun 2 2009, 10:50 AM
პოსტი #2


მარიამი
***

ჯგუფი: Members
პოსტები: 2,850
რეგისტრ.: 18-May 09
მდებარ.: ქუთაისი
წევრი № 7,002



თემა არასრულადაა ატვირთული რისთვისაც ბოდიშს გიხდით


--------------------
უფალო იესო ქრისტე, ძე ღვთისაო, შემიწყალე მე ცოდვილი. მომეც ძალა და უნარი, ვადიდო სახელი შენი.
User is offlineProfile CardPM
Go to the top of the page
+Quote Post
ნაინა
პოსტი Jun 2 2009, 12:21 PM
პოსტი #3


პროვინციელი ალქაჯი!!!!!
***

ჯგუფი: Senators
პოსტები: 15,155
რეგისტრ.: 11-May 07
მდებარ.: ,,მოუსავლეთი'' მიჩიგანის კოლმეურნეობა.
წევრი № 1,886



მაშიკო
ციტატა
თემა არასრულადაა ატვირთული რისთვისაც ბოდიშს გიხდით

არა უშავს, შეგიძლია შემდეგ პოსტში გააგრძელო, თუ სურვილი გექნება. smile.gif


--------------------
________________________________________________

გიგრძვნიათ ოდესმე სუსხიან ზამთარში,
მზისგან მოგზავნილი სხივების სინაზე?
ხანდახან გულნატკენს ტირილი რომ გინდათ...
და მაინც იცინით სუყველას ჯინაზე...
________________________________________________
User is offlineProfile CardPM
Go to the top of the page
+Quote Post
მაშიკო
პოსტი Jun 2 2009, 05:49 PM
პოსტი #4


მარიამი
***

ჯგუფი: Members
პოსტები: 2,850
რეგისტრ.: 18-May 09
მდებარ.: ქუთაისი
წევრი № 7,002



ზოგჯერ შთაბეჭდილება ისეთი იქმნება, რომ ფიგურირებს აზრი, რახან სასულიერო პირია, ამიტომ ბევრის უფლება შეიძლება მისცეს საკუთარ თავს - აქ არ არის ლაპარაკი სიმკაცრეზე, რაც ზოგჯერ აუცილებელია გამოჩენილ იქნას მოძღვრის მხრიდან, არამედ იმ ფორმის შერჩევაზე, ტაქტზე, როგორადაც უნდა იქნას ეს გამოვლენილი. და საბოლოოდ რას ვიღებთ - ერთი მხრივ, სასულიერო პირი - რა თქმა უნდა, არა ყველა - კაცი, რომელსაც სულ სადღაც ეჩქარება, მოუცლელია, დროის დეფიციტის გამო ზღუდავს ურთიერთობას მრევლთან, თუ დაელაპარაკები, ისიც მეტად მცირე ხნით, ნაკლებ ყურადღებიანი, თბილი, ტაქტიანი - თუ უხეში არა, თან თავისი სხვა სისუსტეებით და ნაკლოვანებებით და მეორე მხრივ, ფსიქოლოგი, რომელიც თუნდაც თავისი პროფესიონალური ჩვევებიდან გამომდინარე, არის თბილი, ალერსიანი, ყურადღებიანი, ცდილობს თუ შინაგანად არა, გარეგნულად მაინც თანაგიგრძნოს, გაითავისოს შენი ტკივილი.
გასაგებია, რომ მეტად მძიმეა მღვდელის სატარებელი ჯვარი, არ არსებობს ამქვეყნად უფრო რთული მისია, ვიდრე მათ აქვთ, რამდენი ადამიანი აბარიათ, უნდა დაეხმარონ, მივიდნენ ღმერთთან, ღირსეულად გაუძლონ გასაჭირს, გაუმკლავდნენ თავის პრობლემებს, საჭიროა ამა თუ იმ რჩევის მიცემა ცხოვრების სხვადასხვა ურთულეს სიტუაციაში, მართლაც რამდენ ერთს შეიძლება გასწვდე, გაუწოდო დახმარების ხელი, ამასთან იქ პანაშვიდია გადასახდელი, წესი ასაგები, კიდევ სხვა ბევრი საზრუნავი აქვს წუთისოფელს, მაგრამ ეს მაინც არ ამართლებს სასულიერო პირს. მან ისე უნდა გაანაწილოს დრო, რომ ყველაფერი მოასწროს, ამასთან, ჯერ მთავარზე - ადამიანის სულიერ აღზრდაზე, განვითარებაზე გაამახვილოს ყურადღება და შემდეგ უკვე სხვა საკითხებით დაკავდეს. არ შეიძლება იგრძნობოდეს გულგრილობა, უყურადღებობა სასულიერო პირის მხრიდან, უფრო სხვა მხარის წინ წამოწევა, ვიდრე ადამიანისადმი დახმარებაა. თუ ეს ასეა, შესაძლოა გაჩნდეს ტენდენცია მოძღვრის ფსიქოლოგით შეცვლის, ამ უკანასაკნელს უკეთეს შემთხვევაში მოღვაწეობის თავის სფერო აქვს, სადაც სულაც არ უწევს კონკურენციას მღვდელს, იგი მის დამხმარესავით გამოდის, რომელიც ასევე ცდილობს დაეხმაროს ხალხს, შეეშველოს თავისი პრობლემების მოგვარებაში, მაგრამ ის ბუნებრივია, ვერ შეცვლის მღვდელს.
აღსარებასთან დაკავშირებით არის კიდევ ერთი მხარე, რომელსაც აუცილებელია, გაესვას ხაზი. ზოგჯერ ფიგურირებს ასეთი აზრი, რა საჭიროა სასულიერო პირი, მასთან ცოდვების მონანიება, მის გარეშეც ხომ შეიძლება გაკეთდეს ეს. უფალს თავად მივმართავ ამისთვის და შუამავალი სულაც არ მჭირდება. თუ სინანულს განვიცდი, ვთხოვ ღმერთს ცოდვების, შეცდომების მოტევებას, განა იგი საკმარისი არ არის მისთვის. ასეთი მიდგომა არასწორია და მცდარი. ღვთისათვის თავისთავად სათნოა ჩვენი სინანული, მაგრამ იმისთვის რომ ამ სინანულმა საბოლოო შედეგი გამოიღოს, მოხდეს ჩვენთვის ცოდვების მიტევება, მათგან განწმენდა, აუცილებელია სასულიერო პირთან აღსარების დროსაც ითქვას ეს. სახარებაში ვკითხულობთ: მიმართა მაცხოვარმა მოციქულებს: „ვისაც მიუტევებთ ცოდვებს, მიეტევებათ, ვისაც დაუკავებთ, დაეკავებათ“ (იოანე 20,22-23). იგივე უნარი აქვთ მომადლებული სასულიერო პირებს და არაფრით არ შეიძლება ამის გაუბრალოება, არშეფასება. თავად სულიერ ცხოვრებაზე დაკვირვებაც ნათლად გვიჩვენებს, თუ რა დიდი განსხვავებაა ცოდვების ჩვენთვის მონანიებასა და მღვდელთან მათ აღნიშვნას შორის. მარტოოდენ აღსარების შემდეგ დგება ხოლმე გარდატეხის მომენტი და შეგრძნებაა მძიმე ტვირთისგან, ბორკილებისგან განთავისუფლების, მტანჯველური განცდების გაქრობის თუ არა, ყოველ შემთხვევაში, შესამჩნევად შესუსტების, შემცირების მაინც. თუ სინანულის საიდუმლოს აღსრულებას ადგილი არა აქვს, უმთავრესად განცდაა დაუსრულებლობის, იმ შედეგის არმოტანის, რასაც მოველოდით სინანულის გრძნობის გამო.

ჩვენი ცოდვების, შეცდომების დანახვა, ეს უფლის დიდი წყალობის გამოვლენაა და კარგად უნდა გავითავისოთ იგი. ამაზე მიუთითებს თუნდაც სულიერი ცხოვრებისთვის დამახასიათებელი ერთ-ერთი ყველაზე მნიშვნელოვანი მხარე - ამა თუ იმ ლოცვის დაწყება. იწყებ, დავუშვათ, იესოს ლოცვას და ზოგჯერ ამ დროს საკუთარი ისეთი დაშვებული შეცდომები, არასწორი ქმედებები, ცოდვები გიტივტივდება ცნობიერებაში, რასაც ადგილი არ ექნებოდა, ამ ღვთისმსახურებითი წესის შესრულებას რომ არ ჰქონოდა ადგილი. ლოცვით მოხვეჭილი მადლის შემწეობით ხდება ეს, უფალი მიგვანიშნებს თუ რაზე გავამახვილოთ ყურადღება, ვისწრაფოთ რისი გამოსწორებისკენ. ამასთან უნდა ითქვას, როცა ადამიანი ეკლესიური ცხოვრებით დიდ სულიერებას აღწევს, ის საკუთარ თავში კაცური ბუნებისთვის დამახასიათებელ ისეთ თვისებებს ამჩნევს, ჭვრეტს, ჩვეულებრივი კაცი მას რომ ვერ დაინახავდა, ხშირად ვერც კი წარმოიდგენდა ამას. ასეთი ხედვის გამოვლენის მაგალითია ერთ-ერთი მონასტრის წინამძღვრის სულიერი შვილის აღსარებაც, რომელშიც ბევრი რამ შეიძლება აღმოაჩინოს ყველამ საერთო. იგი ამბობს: „ყურადღებით ვსწავლობდი რა ჩემს ცხოვრებას, მივხვდი, რომ სრულიად არ მიყვარს ღმერთი. ვინც მიყვარს იმის სიყვარულს გულით ვატარებ და მის სახელს ტკბილად ვიხსენებ; ვინც მიყვარს ის ყოველთვის მახსოვს და ვფიქრობ მასზე. მაგრამ ბევრს ვფიქრობ კი მე ღმერთზე? ჩემი ფიქრების უმრავლესობა ეხება წარმავალს, ამქვეყნიურ ამაოებას და ცოდვებს. დღეღამეში, ოცდაოთხი საათის განმავლობაში, ერთ სათს თუ დავუთმობ ხოლმე ფიქრებს ღმერთზე. როდესაღ მასზე ვფიქრობ, ამას უხალისოდ და იძულებით ვაკეთებ; მაგრამ თუ ამ დროს ვინმე ახალ ამბავს მომიტანს, მაშინვე ხარბად ვიწოვ თითოეულ სიტყვას. როცა სახარებას და წმინდა მამათა წიგნებს ვკითხულობ, მაშინვე მავიწყდება წაკითხული; ახალი ამბები და ჭორები კი მრავალი წლის განმავლობაში მახსოვს. ეს იმას ნიშნავს, რომ მე ღმერთი არ მიყვარს!
ვინც მიყვარს, მასთან სიამოვნებით ვსაუბრობ. დიდი ხნით საუბარიც კი მოკლედ მეჩვენება და შეუმჩნევლად გადის დრო. ლოცვაზე კი გაჭირვებით ვდგები, ძალდატანებით და მისი რამდენიმე წუთი წელიწადად მეჩვენება. სურვილი მიჩნდება სასწრაფოდ მივატოვო ის და ყოველდღიური საქმეების კეთებით დავკავდე. საბაბსაც ვეძებ, რომ ჩქარა დავამთავრო ლოცვა, ამიტომაც მე ვხედავ, რომ ღმერთი არ მიყვარს, წინააღმდეგ შემთხვევაში სურვილი მექნებოდა ყოველთვის მესაუბრა მასთან, მეფიქრა მასზე.
ვინც მიყვარს, მასთან შეხვედრა მსურს. ტაძარში კი გულგრილად, უხალისოდ მივდივარ; ვერ ვგრძნობ ღვთის სახლში უფლის ყოფნას. ესე იგი მე ღმერთი არ მიყვარს, თვით ლოცვის დროსაც კი არ ვფიქრობ ღმერთზე, არამედ რაღაც განყენებულზე და ზოგჯერ, ლოცვის დამთავრების შემდეგ, იმასაც ვერ ვხვდები, დილის ლოცვები წავიკითხე, თუ საღამოსი. თვით ლოცვისთვის განკუთვნილ დროსაც კი არ ვუძღვნი ღმერთს.
თუ ვინმე გვიყვარს, მის ნება-სურვილს სიამოვნებით ვასრულებთ. უფალმა თქვა: „ვისაც მე ვუყვარვარ, ის ჩემს მცნებებს ასრულებს“. მე რომ ღმერთი მყვარებოდა, მის მცნებებს, ზეპირად ვისწავლიდი და შევეცდებოდი შემესრულებინა ისინი. ახლა კი რომ მკითხო, ღვთის მცნებები რომელიაო, ვერაფერს გიპასუხებთ, ამიტომ მე ვხედავ, რომ ღმერთი არ მიყვარს. როდესაც არჩევანის წინაშე ვდგები, ვიმოქმედო ღვთის ნების მიხედვით თუ ჩემი ავხორცი გულისთქმებით, უმეტეს შემთხვევაში, საკუთარი ცოდვების მიხედვით ვმოქმედებ. მაშასადამე, მე ღმერთი არ მიყვარს.
რაც შეეხება ადამიანის სიყვარულს, ვსწავლობდი რა საკუთარ თავს და ჩემს ცხოვრებას, მივხვდი, რომ ჩემს გარდა, არავინ მიყვარს. როდესაც ადამიანი გვიყვარს, მასში მხოლოდ სიკეთეს ვხედავთ. მე კი ადამიანებში ვხედავ ცუდს, ბოროტებას, ვხედავ მათ ცოდვებს, მარტო საკუთარ თავში ვამჩნევ ღირსებას და სიკეთეს, ესე იგი, მე ადამიანები არ მიყვარს. ვინც გვიყვარს, იმის საქციელს ვამართლებთ; მე კი პირიქით, განვიკითხავ ჩემს გარშემო ყველას, როგორც უღირსებს. ეს იმას ნიშნავს, რომ მე ადამიანები არ მიყვარს. ვინც გვიყვარს, მათ ხალისით ვპატიობთ; მე კი წყენას დიდხანს ვერ ვივიწყებ. შესაძლოა, მთელი ცხოვრებაც კი. ეს იმას ნიშნავს, რომ ჩემში არანაირი სიყვარული არ არის. წმინდა წერილში ნათქვამია: „გიხაროგდეთ მათთან ერთად, რომელნიც ხარობენ და იტირეთ მათთან ერთად, რომელნიც ტირიან (რომ.12,15). მაგრამ მე, ვიყურები რა ჩემს გულში, ვხედავ, რომ სრულებით არ მიხარია ადამიანთა კეთილდღეობა და ბედნიერება; მე გულგრილი ვარ მათ მიმართ. მაგრამ ამაზე საშინელს ვხედავ ჩემს თავში; ეს ბედნიერება გულის სიღრმეში მწყინს და პირიქით, როცა ადამიანებს უბედურება ეწევათ ხოლმე, მე გარეგნულად თანავუგრძნობ, შინაგანად კი ბოროტად მიხარია. ამიტომ მე მივხვდი, რომ ადამიანები არ მიყვარს; ჩემში არაფერია წმინდა, ჩემი რწმენა მხოლოდ გარეგნულია.
მე რომ მჯეროდეს სახარების სიტყვების, ძრწოლით ვიფიქრებდი ჯოჯოხეთზე, ვიბრძოლებდი ცათა სასუფევლის დამკვიდრებისთვის, ჩემს გაყინულ გულს კი სიკვდილზე და მომავალ ცხოვრებაზე ფიქრი არ ეკარება. მე ვხედავ, როგორ კვდებიან ჩემ გარშემო ადამიანები, მაგრამ თავად ისე ვცხოვრობ, თითქოს მუდამ ვიქნები აქ, ესე იგი, მე ურწმუნო ვარ, ესე იგი, მე არ მეშინია უფლის. ბნელი ძალებიც კი, ღვთის მოძულე ძალები ჯოჯოხეთისა, სახარების სიტყვებით ძრწიან ღვთის წინაშე; მე კი ეს შიშიც არ გამაჩნია, ის შიში, რომელიც ეშმაკს აქვს!..
მე არ მაღელვებს ღვთის გაფრთხილება, მსოფლიოს და მე წინასწარმეტყველთა პირით რომ მოგვმართავს უფალი. სრულიად უგრძნობი ვარ მის მიმართ. თავი მორწმუნე მგონია, მაგრამ ვცხოვრობ ისე, თითქოს ღმერთი არ არსებობდეს; უფრო მეტიც, როდესაც ცოდვის ჩადენა მწყურია და სინდისი მამხელს, ვცდილობ ჩავკლა იგი, ჩავახშო საკუთარი სინდისის ხმა. ზოგჯერ მეჩვენება, რომ ჩემთვის უკეთესი იქნებოდა, ღმერთი საერთოდ არ ყოფილიყო. ესე იგი ეს იმას ნიშნავს, რომ მე შინაგანად ღვთის მკვლელი ვარ.
მე არ მწამს ღმერთი და არ მიყვარს იგი. წირვაზე დგომის იმ უწმინდეს წუთებში, როცა სულიწმიდის მადლი მოიცავს ხოლმე ტაძარში მდგომთ, ვხედავ, რომ ამ თვით ანგელოზთათვის საშინელ დროსაც კი მე გართული ვარ მანკიერი, ბინძური გულისთქმებით, მოგონებებით. ტაძარში ყოფნისას საღორედ ვაქცევ ჩემს გულს და ეს იმას ნიშნავს, რომ მე ღმერთი არ მიყვარს. ეს იმაზე მიუთითებს, რომ არაფერი მწამს წმინდა.
მე სავსე ვარ ამპარტავნებით. გულში ჩემ გარშემო მყოფებზე ყველაზე მაღლა ვაყენებ თავს, რჩეული მგონია იგი და ჩემგან კერპი შევქმენი, მხოლოდ მას ვცემ თაყვანს. იმისთვის კი არ ვკითხულობ წმინდა წერილს და წმინდა მამათა შრომებს, რომ აღვასრულო ისინი, არამედ მისთვის, რომ წმინდა წიგნების შესახებ საუბარისას, თავი გამოვიჩინო ადამიანთა წინაშე; ხოლო თუ ერის კაცს შევხვდი, მეშინია განვაცხადო, რომ მორწმუნე ვარ, რათა არ დამცინოს და ფანატიკოსი არ მიწოდოს სხვამ. ერის კაცთა წინაშე პირჯვრის გამოსახვისაც კი მრცხვენია, რომლითაც გადარჩა ადამიანთა მოდგმა. ამიტომ მიმაჩნია, რომ ვარ კაცი, რომელსაც ღმერთი არ უყვარს, სძულს ადამიანები, არა სწამს სიწმინდის და აღსავსეა სატანური ამპარტავნებით“.
ბერის მონათხრობით კარგად ჩანს, თუ როგორი ცოდვილია ადამიანის ბუნება, რამდენი რამ გვაქვს გამოსასწორებელი. ამისთვის კი აუცილებელია სინანულის საიდუმლო. იგი ერთ-ერთი უმნიშვნელოვანესი ქრისტიანული საიდუმლოა და საოცრად დიდი შედეგის მომტანია ჩვენთვის. მარტოოდენ მისი მეშვეობითაა შესაძლებელი გარდავქმნათ საკუთარი ბუნება, მოგვეტევოს ცოდვები, განვთავისუფლდეთ ამა თუ იმ ნაკლოვანებისაგან. იმდენად დიდია ამ ქრისტიანული საიდუმლოს მნიშვნელობა კაცისთვის, რომ რამდენიც არ უნდა წერო, მაინც ვერ დააფასებ მას სათანადოდ, შესაბამისად ვერ აღწერ მის მიერ მოტანილ სარგებლობასაც ჩვენთვის. მართლაც უფლის დიდი წყალობის გამოვლენაა, რომ არსებობს იგი.
User is offlineProfile CardPM
Go to the top of the page
+Quote Post
მაშიკო
პოსტი Jun 24 2009, 10:48 AM
პოსტი #5


მარიამი
***

ჯგუფი: Members
პოსტები: 2,850
რეგისტრ.: 18-May 09
მდებარ.: ქუთაისი
წევრი № 7,002



ნეტავ რატომ ხდება ზოგჯერ როცა ვცოდავთ და არ გვაქვს სინანულის გრძნობა?


--------------------
უფალო იესო ქრისტე, ძე ღვთისაო, შემიწყალე მე ცოდვილი. მომეც ძალა და უნარი, ვადიდო სახელი შენი.
User is offlineProfile CardPM
Go to the top of the page
+Quote Post
აკაკი
პოსტი Jun 24 2009, 10:54 AM
პოსტი #6


Advanced Member
***

ჯგუფი: Members
პოსტები: 2,626
რეგისტრ.: 21-May 09
წევრი № 7,018



მაშიკო
იმიტომ, რომ ცოდვის არსი ვერ შეგვიცნია, და ჩვენს თავს იმდენად ცოდვილს ვერ ვცნობთ ხოლმე, კი ვიძახით ყველა ცოდვილები ვათO, მაგრამ შეცნობა სულ სხვააა, smile.gif უნდა ჩაიხედო გულში smile.gif
User is offlineProfile CardPM
Go to the top of the page
+Quote Post
მაშიკო
პოსტი Jun 24 2009, 11:08 AM
პოსტი #7


მარიამი
***

ჯგუფი: Members
პოსტები: 2,850
რეგისტრ.: 18-May 09
მდებარ.: ქუთაისი
წევრი № 7,002



ციტატა(აკაკი @ Jun 24 2009, 11:54 AM) *

იმიტომ, რომ ცოდვის არსი ვერ შეგვიცნია, და ჩვენს თავს იმდენად ცოდვილს ვერ ვცნობთ ხოლმე, კი ვიძახით ყველა ცოდვილები ვათO, მაგრამ შეცნობა სულ სხვააა, smile.gif უნდა ჩაიხედო გულში smile.gif

იცი რა მიკვირს , ზოგჯერ უბრალო ცოდვის გამო შეიძლება ძალიან ვიჯავრო და უფრო დიდი ცოდვა კი ნაკლებად...


--------------------
უფალო იესო ქრისტე, ძე ღვთისაო, შემიწყალე მე ცოდვილი. მომეც ძალა და უნარი, ვადიდო სახელი შენი.
User is offlineProfile CardPM
Go to the top of the page
+Quote Post
მაშიკო
პოსტი Aug 17 2009, 12:09 AM
პოსტი #8


მარიამი
***

ჯგუფი: Members
პოსტები: 2,850
რეგისტრ.: 18-May 09
მდებარ.: ქუთაისი
წევრი № 7,002



თითქოს სადღაც გაქრა სინანული და აღსარება... ხშირად ხდება ხოლმე როცა განვუდგები... ამ ბოლო დროს უკვე გახშირდა, არადა ადრე რა რძალულებით ვეკიდებოდი ამ საიდუმლოს... მიზეზი რა შეიძლება იყოს? ვითომ ეშმაკი? თუ ამპარტავნება?


--------------------
უფალო იესო ქრისტე, ძე ღვთისაო, შემიწყალე მე ცოდვილი. მომეც ძალა და უნარი, ვადიდო სახელი შენი.
User is offlineProfile CardPM
Go to the top of the page
+Quote Post
ანნო
პოსტი Aug 18 2009, 02:27 AM
პოსტი #9


Newbie თვითონ ხარ :P :D
**

ჯგუფი: Members
პოსტები: 540
რეგისტრ.: 22-June 09
წევრი № 7,163



ციტატა(მაშიკო @ Jun 24 2009, 11:48 AM) *

ნეტავ რატომ ხდება ზოგჯერ როცა ვცოდავთ და არ გვაქვს სინანულის გრძნობა?



sad.gif sad.gif



შესაძლოა ვერ ვითავისებთ ამ ცოდვას...


საერთოდ სინანულის გრძნობა ადამიანს შინაგანად უნდა ქონდეს...
ეს მხოლოდ აღსარების დონეზე არ უნდა დაიყვანო...ანუ იმას ვგულისხმობ რო შესაძლოა მხოლოდ სიტყვით ამბობდე რო ინანიებ და გმობ შენს მიერ ჩადენილ ცოდვას,გული კი სხვას ამბობდეს...

ეს ხო ფარისევლობაა უფლის წინაშე...



მაშიკო

ის რო ხვდები ზოგჯერ ვცოდავთ მაგრამ სინანულის გრძნობა არ გვაქვსო ალბათ მაინც იმას ნიშნავს რო ეს გრძნობა სადღაც არსებობს...სხვანაირად ალბათ იმასაც ვერ მივხვდებოდით რო ოდესღაც ჩავიდინეთ რაღაც მაგრამ სინანულის გრძნობა არ გაგვჩენია...




პ.ს. მგონი ცოტა არეული პოსტი გამოვიდა მარა გადახედვა და შესწორება მეზარება rolleyes.gif
ყოველ შემთხვევაში იმედია მიმიხვდებით რისი თქმა მინდოდა... smile.gif smile.gif


--------------------
არ შეგეშინდეს თუნდაც ყოველდღე დაეცე!
არ განეშორო ლოცვას,იდექი მტკიცედ და ანგელოზი შენი მფარველი დააფასებს შენს მოთმინებას!

***********************************************************

სიხარულო ჩემო,მოიპოვე სულის სიმშვიდე და ათასობით ადამიანი გადარჩება შენს ირგვლივ!
User is offlineProfile CardPM
Go to the top of the page
+Quote Post
მაშიკო
პოსტი Aug 18 2009, 09:53 AM
პოსტი #10


მარიამი
***

ჯგუფი: Members
პოსტები: 2,850
რეგისტრ.: 18-May 09
მდებარ.: ქუთაისი
წევრი № 7,002



ანნო
ტაძარში ახალმისულები უფრო ხშირად ამბობენ აღსარებებს, ხშირად ეზიარებიან, მე ყოველშემთხვევაში ასე ვიყავი... ეხლა კი რა დამემართა ვერ ვხვდები... მიზეზს ვეძებ და ვერ ვპოულობ...
სინანულის გრძნობის ქონა არ ყოფილა საკმარისი იმისათვის რომ აღსარება ვთქვა...


--------------------
უფალო იესო ქრისტე, ძე ღვთისაო, შემიწყალე მე ცოდვილი. მომეც ძალა და უნარი, ვადიდო სახელი შენი.
User is offlineProfile CardPM
Go to the top of the page
+Quote Post
Ligia
პოსტი Aug 18 2009, 10:30 AM
პოსტი #11


Advanced Member
***

ჯგუფი: Members
პოსტები: 2,990
რეგისტრ.: 2-April 08
წევრი № 4,411



ციტატა(მაშიკო @ Aug 18 2009, 09:53 AM) *

ანნო
ტაძარში ახალმისულები უფრო ხშირად ამბობენ აღსარებებს, ხშირად ეზიარებიან, მე ყოველშემთხვევაში ასე ვიყავი... ეხლა კი რა დამემართა ვერ ვხვდები... მიზეზს ვეძებ და ვერ ვპოულობ...
სინანულის გრძნობის ქონა არ ყოფილა საკმარისი იმისათვის რომ აღსარება ვთქვა...


მგონი შენ ბეღლების მქოდე მდიდარივით დაგემართა, დასვენება მოგინდა, თავიდან უფრო შემართებით იყავი და ახლა იფიქრე (ქვეცნობიერად) მოდი ცოტას დავისვენებ, აქამდე ხომ აქტიური "მორრწმუნე" ვიყავიო biggrin.gif

სინანულის გრძნობა ეტყობა ვერ გაქვს ისე როგორც საჭიროა, თორე რა მოგასვენებდა, დაგღრღნიდა შიგნიდან სანამ არ ამოანთხევდი მოძღვართან ყველაფერს biggrin.gif
User is offlineProfile CardPM
Go to the top of the page
+Quote Post
მაშიკო
პოსტი Aug 18 2009, 10:40 AM
პოსტი #12


მარიამი
***

ჯგუფი: Members
პოსტები: 2,850
რეგისტრ.: 18-May 09
მდებარ.: ქუთაისი
წევრი № 7,002



Ligia
ვაიმე ეს რა მითხარი... მართალი ხარ ალბათ.biggrin.gif
სექტემბრიდან მედავითნეობის შესწავლას ვიწყებ და იმედი მაქვს მაშინ მაინც მოვეგები გონს...


--------------------
უფალო იესო ქრისტე, ძე ღვთისაო, შემიწყალე მე ცოდვილი. მომეც ძალა და უნარი, ვადიდო სახელი შენი.
User is offlineProfile CardPM
Go to the top of the page
+Quote Post
marine
პოსტი Jun 15 2017, 12:41 PM
პოსტი #13


მ_ა_კ_ა
***

ჯგუფი: co-Moderators
პოსტები: 57,437
რეგისტრ.: 3-November 06
მდებარ.: გულის საკურთხეველი:)
წევრი № 381



"სინანულის საიდუმლოში მღვდელი მონაწილეობს, როგორც მოწყალე სამარიტელი (იხ. ლუკა, 10,30-35), სარგებლობს რა ეკლესიის მადლით, რომელსაც ჭრილობების კურნების უნარი შესწევს".

/დეკანოზი ალექსი უმინსკი/


--------------------
"კ უ ს_ ნ ა ბ ი ჯ ე ბ ი თ_ ფ უ ძ ი ა მ ა ს_ მ თ ი ს კ ე ნ".
-------------------
"არც შექებით ვხდებით უკეთესნი და არც გაკიცხვით უარესნი." /არქიმანდრიტი რაფაელი (კარელინი)/
--------------------
"ფრაზა, რომელსაც ხშირად იყენებდნენ ძველი გადამწერები: "ჴელი მწერლისა მიწასა შინა ლპების და ნაწერნი ჰგიან".
User is offlineProfile CardPM
Go to the top of the page
+Quote Post
marine
პოსტი Jun 15 2017, 01:37 PM
პოსტი #14


მ_ა_კ_ა
***

ჯგუფი: co-Moderators
პოსტები: 57,437
რეგისტრ.: 3-November 06
მდებარ.: გულის საკურთხეველი:)
წევრი № 381



"სწორედ მღვდელია ეკლესია, რომელიც ცოდვილს კურნავს, და სიხარული, რომელიც ადამიანს სინანულის საიდუმლოს დროს ცოდვისაგან განკურნების წამს ეუფლება, ის სიხარულია, რომლითაც ხარობს ეკლესია, ხარობს მთელი სხეული, როცა მისი ერთ წევრი ხარობს, და მღვდელმაც შეუძლებელია არ განიცადოს ეს მადლმოსილი მდგომარეობა. ეს სწორედ ის მომენტია, როცა მღვდელი თვით ქრისტეს ეკლესიის სავსებას წარმოადგენს".

/დეკანოზი ალექსი უმინსკი/


--------------------
"კ უ ს_ ნ ა ბ ი ჯ ე ბ ი თ_ ფ უ ძ ი ა მ ა ს_ მ თ ი ს კ ე ნ".
-------------------
"არც შექებით ვხდებით უკეთესნი და არც გაკიცხვით უარესნი." /არქიმანდრიტი რაფაელი (კარელინი)/
--------------------
"ფრაზა, რომელსაც ხშირად იყენებდნენ ძველი გადამწერები: "ჴელი მწერლისა მიწასა შინა ლპების და ნაწერნი ჰგიან".
User is offlineProfile CardPM
Go to the top of the page
+Quote Post
marine
პოსტი Oct 3 2017, 09:37 AM
პოსტი #15


მ_ა_კ_ა
***

ჯგუფი: co-Moderators
პოსტები: 57,437
რეგისტრ.: 3-November 06
მდებარ.: გულის საკურთხეველი:)
წევრი № 381



"მამები ამბობენ, რომ სინანული ორ ურთიერთგამომრიცხავ გრძნობას მოიცავს: ერთი მხრივ, მწუხარებ, რომ უფალი განარისხე, მეორე მხრივ კი სიმშვიდე გეუფლება, თითქოს გულის სიღრმეში გრძნობ - ზეციერი შეგიწყალებს, თუმცა არა იმიტომ, რომ ღირსი ხარ, არამედ იმიტომ, რომ უყვარხარ და თავისი ერთი ქმნილებაც კი არ ემეტება დასაღუპავად."

/დეკ. გრიგოლ კუმელაშვილი/


--------------------
"კ უ ს_ ნ ა ბ ი ჯ ე ბ ი თ_ ფ უ ძ ი ა მ ა ს_ მ თ ი ს კ ე ნ".
-------------------
"არც შექებით ვხდებით უკეთესნი და არც გაკიცხვით უარესნი." /არქიმანდრიტი რაფაელი (კარელინი)/
--------------------
"ფრაზა, რომელსაც ხშირად იყენებდნენ ძველი გადამწერები: "ჴელი მწერლისა მიწასა შინა ლპების და ნაწერნი ჰგიან".
User is offlineProfile CardPM
Go to the top of the page
+Quote Post
marine
პოსტი Oct 9 2017, 10:48 AM
პოსტი #16


მ_ა_კ_ა
***

ჯგუფი: co-Moderators
პოსტები: 57,437
რეგისტრ.: 3-November 06
მდებარ.: გულის საკურთხეველი:)
წევრი № 381



"ცოდვის შეგრძნება არ ნიშნავს იმას, რომ ადამიანმა შეინანა. ყველა ადამიანს აქვს ცოდვის შეგრძნება, მაგრამ რას მოიმოქმედებს ცოდვის შეგრძნების შემდეგ, ეს არის მნიშვნელოვანი. ექნება თუ არა სინანული და სასოება იმისა, რომ ღმერთი მიუტევებს, თუ უიმედობასა და სასოწარკვეთილებაში ჩავარდება, ეს ყველაზე დიდი ცოდვაა. თუ გვექნება სასოსება, სინანული, სიყვარული ღვთისა და უფალს ვთხოვთ შენდობას, უფალი აუცილებლად მოგვიტევებს".

/არქიმანდრიტი მაკარი (აბესაძე)/


--------------------
"კ უ ს_ ნ ა ბ ი ჯ ე ბ ი თ_ ფ უ ძ ი ა მ ა ს_ მ თ ი ს კ ე ნ".
-------------------
"არც შექებით ვხდებით უკეთესნი და არც გაკიცხვით უარესნი." /არქიმანდრიტი რაფაელი (კარელინი)/
--------------------
"ფრაზა, რომელსაც ხშირად იყენებდნენ ძველი გადამწერები: "ჴელი მწერლისა მიწასა შინა ლპების და ნაწერნი ჰგიან".
User is offlineProfile CardPM
Go to the top of the page
+Quote Post
marine
პოსტი Dec 3 2017, 07:52 PM
პოსტი #17


მ_ა_კ_ა
***

ჯგუფი: co-Moderators
პოსტები: 57,437
რეგისტრ.: 3-November 06
მდებარ.: გულის საკურთხეველი:)
წევრი № 381



"მადლობა ღმერთს, რომ გვიბოძა სინანული, რომლითაც განურჩევლად ყველანი ვცხონდებით. ვერ ცხონდებიან მხოლოდ ისინი, რომლებსაც სინანული არ სურთ; ამაში მე მათ სასოწარკვეთილებას ვხედავ და ბევრს ვტირი, რადგან მებრალებიან. მათ ვერ შეიცნეს სულიწმინდით, რაოდენ დიდია ღვთის გულმოწყალება".

/წმ. სილუან ათონელი/


--------------------
"კ უ ს_ ნ ა ბ ი ჯ ე ბ ი თ_ ფ უ ძ ი ა მ ა ს_ მ თ ი ს კ ე ნ".
-------------------
"არც შექებით ვხდებით უკეთესნი და არც გაკიცხვით უარესნი." /არქიმანდრიტი რაფაელი (კარელინი)/
--------------------
"ფრაზა, რომელსაც ხშირად იყენებდნენ ძველი გადამწერები: "ჴელი მწერლისა მიწასა შინა ლპების და ნაწერნი ჰგიან".
User is offlineProfile CardPM
Go to the top of the page
+Quote Post
marine
პოსტი Dec 17 2017, 10:37 PM
პოსტი #18


მ_ა_კ_ა
***

ჯგუფი: co-Moderators
პოსტები: 57,437
რეგისტრ.: 3-November 06
მდებარ.: გულის საკურთხეველი:)
წევრი № 381



"ერთი ცოდვილი გონს მოეგო, სინანულში ჩავარდა და დღედაღამ ცრემლთა ღვრით უფალს შეწყალებას შესთხოვდა. უფალმა მისი გულწრფელი სინანული რომ დაინახა, გადაწყვიტა, ენუგეშებინა და აჩვენა, რამდენად ძვირფასია მისთვის ცრემლნი სინანულისა.

უფალი ბერს მღვდელმთავრის შესამოსლით მოსილი გამოეცხადა, ხელთ ბარძიმი ეპყრა, რომელიც ცრემლებით იყო ავსებული. ბერი კეთილმოკრძალებით ეამბორა მაცხოვრის ფერხთ და ჰკითხა, - რა არის ამ წმინდა ბარძიმშიო. უფალმა უთხრა: "აქ ასხია ცრემლნი იმ ცოდვილი დედაკაცისა, რომელიც ჩემს ფერხთით ტიროდა სვიმეონ კეთროვნის სახლში; მე იგი ხელუხლებლად შემოვინახე, რამეთუ ძალზე სათნოა ჩემთვის".

ბერმა ხილვით დიდი ნუგეში მიიღო და მთელი დარჩენილი ცხოვრება ღვთისადმი დიდი ერთგულებით განვლო".


--------------------
"კ უ ს_ ნ ა ბ ი ჯ ე ბ ი თ_ ფ უ ძ ი ა მ ა ს_ მ თ ი ს კ ე ნ".
-------------------
"არც შექებით ვხდებით უკეთესნი და არც გაკიცხვით უარესნი." /არქიმანდრიტი რაფაელი (კარელინი)/
--------------------
"ფრაზა, რომელსაც ხშირად იყენებდნენ ძველი გადამწერები: "ჴელი მწერლისა მიწასა შინა ლპების და ნაწერნი ჰგიან".
User is offlineProfile CardPM
Go to the top of the page
+Quote Post
marine
პოსტი Dec 24 2017, 04:15 PM
პოსტი #19


მ_ა_კ_ა
***

ჯგუფი: co-Moderators
პოსტები: 57,437
რეგისტრ.: 3-November 06
მდებარ.: გულის საკურთხეველი:)
წევრი № 381



"უფალს უცოდველ ადამიანზე მეტად მონანული ესათნოება"

/მამა ვახტანგ დავითაშვილი/


--------------------
"კ უ ს_ ნ ა ბ ი ჯ ე ბ ი თ_ ფ უ ძ ი ა მ ა ს_ მ თ ი ს კ ე ნ".
-------------------
"არც შექებით ვხდებით უკეთესნი და არც გაკიცხვით უარესნი." /არქიმანდრიტი რაფაელი (კარელინი)/
--------------------
"ფრაზა, რომელსაც ხშირად იყენებდნენ ძველი გადამწერები: "ჴელი მწერლისა მიწასა შინა ლპების და ნაწერნი ჰგიან".
User is offlineProfile CardPM
Go to the top of the page
+Quote Post
marine
პოსტი Dec 24 2017, 04:29 PM
პოსტი #20


მ_ა_კ_ა
***

ჯგუფი: co-Moderators
პოსტები: 57,437
რეგისტრ.: 3-November 06
მდებარ.: გულის საკურთხეველი:)
წევრი № 381



"ტრაპეზთან მიჯდომა არ გვავიწყდება - შიმშილი გვაიძულებს... იმავე ძალით რომ გვშიოდეს და გვწყუროდეს ზეციური საზრდელი, საკუთარ ცოდვებს არ დავივიწყებდით. მაგიდას არავინ მიუჯდება ქურქითა და ხელთათმანებით, ზურგზე ტომარამოგდებული. ჯერ ტვირთს მოიხსნიან, გაითავისუფლებენ თავს, რომ ტრაპეზისას ხელი არ შეუშალოთ. ჩვენც ვერ დავტკბებით ზეციური საზრდელით, თუ ცოდვის სიმძიმეს სინანულით არ მოვიშორებთ".

/სქემიღუმენი საბა (ოსტაპენკო)/


--------------------
"კ უ ს_ ნ ა ბ ი ჯ ე ბ ი თ_ ფ უ ძ ი ა მ ა ს_ მ თ ი ს კ ე ნ".
-------------------
"არც შექებით ვხდებით უკეთესნი და არც გაკიცხვით უარესნი." /არქიმანდრიტი რაფაელი (კარელინი)/
--------------------
"ფრაზა, რომელსაც ხშირად იყენებდნენ ძველი გადამწერები: "ჴელი მწერლისა მიწასა შინა ლპების და ნაწერნი ჰგიან".
User is offlineProfile CardPM
Go to the top of the page
+Quote Post

10 გვერდი V  1 2 3 > » 
Reply to this topicStart new topic
ამ თემას კითხულობს 2 მომხმარებელი (მათ შორის 2 სტუმარი და 0 დამალული წევრი)
0 წევრი:

 



მსუბუქი ვერსია ახლა არის: 19th March 2024 - 06:19 AM

მართლმადიდებლური არხი: ივერიონი

ფორუმის ელექტრონული ფოსტა: იმეილი