თემის საბეჭდი ვერსია

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Nov 25 2006, 07:56 PM

ძვირფასო ფორუმელებო, ვინაიდან წინა თემა ამ სათაურით წაიშალა, ნება მიბოძეთ გავხსნა კიდევ ერთ და იმედი მაქვს, რომ მას იგივე ბედი არ ეწევა, იმისდა მიუხედავად, რომ კამათი იქნება ცხარე და ერთმანეთის გამომრიცხავიც. თავად ის ფაქტი, რომ მართლმადიდებელი ადამიანები ამ საკითხისადმი არიან ძალიან დაინტერესებულნი, ზოგი პოზიტიურად, ხოლო ზოგი ნეგატიურად, მიანიშნებს, რომ ეკლესია ცოცხალია და მას აღელვებს საკუთარი რწმენის, ტრადიციის და ლიტურგიკული პრაქტიკის ძირეული საკითხები.

იმედი მაქვს არ იქნება დადანაშაულება იერარქიისა სხვადასხვა მწვალებლობაში, იმედი მაქვს რომ საუბარი კონსტრუქციული იქნება ცხარე კამათისდა მიუხედავად.

დაივწყოთ....

პოსტის ავტორი: გუჯა თარიღი: Nov 25 2006, 08:01 PM

ბოსტონელები თუ შემოვარდნენ აქ მერე ნახე შენ იერარქების ლანძღვა ისე ბოსტონელმა სქიზმატებმა გააგიჟეს რამოდენიმე ქართველი სასულიერო პირი და განხეთქილების გამო გამოვიდა მგონი საქართველო ეკუმენიზმიდან, არადა პატრიარქი მაინც აპირებდა ეკუმენიზმის დატოვებას, მაგრამ ცოტა მოგვიანებით, ალბათ ასე იყო ეკლესიისთვის საჭირო...

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Nov 25 2006, 08:28 PM

ვინაიდან ეკუმენიზმი ასოცირდება ეკლესიათა მსოფლიო საბჭოსთან (ემს), ამიტომ მეც მისით დავიწყებ. არის საშიშროება, რომ ემს ეკლესიოლოგიური ხასიათის ორგანიზაციაა და რომ იქ მიღებული ყველა დადგენილება არის ცალსახად მისაღები ყველა წევრისთვის. ეს ცხადია არ არის სწორი თუ საკითხს მკაცრი იურიდიული თვალით შევხედავთ. საქმე ისაა, რომ 1950 წელს ქალაქ ტორონტოში იქნა მიღებული დეკლარაცია, რომელიც ამბობს:


Всемирный Совет Церквей не является и никогда не должен стать сверх-Церковью. Это не сверх-Церковь. Это не всемирная Церковь. Это не Una Sancta («единая святая»), о которой говорится в Символе веры… Членство в Совете ни в коем случае не означает, что Церкви входят в орган, который может решать за них. Каждая Церковь смохраняет право принять или отвeргнуть высказывания или действия Совета… Ни одна из Церквей не имеет оснований опасаться, что Совет вынудит ее принять решения относительно соединения с другими Церквами... Всемирный Совет существует для того, чтобы различные Церкви могли увидеть свои различия, и поэтому ни одна Церковь не обязана менять свою экклезиологию вследствие членства во Всемирном Совете… Членство в Совете не означает принятия или отрицания доктрины, что единство Церкви состоит в единстве невидимой Церкви… Членство в Совете не означает, что каждая Церковь должна признавать другие Церкви, входящие в Совет как Церкви в полном и подлинном смысле этого слова… Ни в коем случае ни одна Церковь не может и не будет принуждаться к принятию решений, противоречащих ее убеждениям или желаниям

ანუ აქ წერია, რომ ემს არ არის და არც გახდება არასოდეს ზე ეკლესია,... რომ მისი წევრი ეკლესიები არიან უფლებამოსილნი შეინარჩიუნონ ის ეკლესიოლოგია რაც მიაჩნიათ სწორად და წევრობა კავშირში არ ნიშნავს, იმას, რომ რომელიმე ეკლესია ვალდებულია ცნოს მეორე-ეკლესიად.

მე მიმაჩნია, რომ ემს კარგი საშუალებაა მიიტანო მართლმადიდებლობა სხვებამდე. სხვათა შორის იაპონიის განმანათლებელი წმ. ნიკოლოზ იაპონელის ოცნება იყო სერიოზული შეხვედრები პროტესტანტულ სამყაროსთან, აი რას წერს ის:

Бедные протестанты: вечно они вздорят между собой и никак не могут прийти к соглашению. И жаль их бедных. Но кто же должен прийти к ним на помощь? Ибо и к ним откосится пророчество Спасителя, что «некогда Петр обратится», - они плоть от плоти церкви, считающей себя по преимуществу Петровою. Кто как не православная церковь? И пора ей выйти из страдательного положения. Она - мать детей Божиих, — что же она смотрит равнодушно, как дети блуждают по дебрям и делаются добычею диких зверей? Или бессильна она? Нет, теперь уже нельзя этого сказать о ней. Ну что, например, делают все заграничные наши священники? Кое-кто делает нечто весьма малое, а в совокупности — ничтожное... но в большинстве — ничего. Отчего бы не назначить им обязательного дела миссионерского? На первый раз, например, перевести нашу лучшую богословскую литературу на английский, французский и немецкий языки. Потом — изучить основательно религиозное состояние стран, все богословские вопросы — со всех сторон и подготовиться разбирать и опровергать их. Когда это будет сделано, т. е. литература и люди подготовлены, тогда открыть Собор — не Вселенский (куда, у нас его боятся как Бог весть чего!), а конференцию, на которую и пригласить всех желающих единения католиков и протестантов. Последних, конечно, множество найдется. В основание совещаний положить, что национальности не затрагиваются (ибо гордость мешает Западу больше всего). Через лет 7-8 повторить конференцию и т. д., и всякий раз, конечно, православный невод будет вытаскивать немало рыбы, — это и будет настоящее служение «соединению всех» — о чем мы всегда молимся

ანუ მოგვიწოდებს სერიოზული დიალოგისკენ, რისთვისაც ამბობს, რომ უნდა ვთარგმნოთ ჩვენი საღვთისმეტყვლო ლიტერატურა ევროპულ ენებზე და მოვიწვიოთ კონფერენციაზე პროტესტანტები და კათოლიკენი. და ის ამთავრებს: მართლმადიდებლური ბადე ამოიყვანს არაერთ თევზსო. მოკლედ ჩემთვის ემს ამ თვალსაზრისით საინტერესოა ძალიან.

პოსტის ავტორი: გუჯა თარიღი: Nov 25 2006, 09:04 PM

ჩემთვისაც, მე ვფიქრობ რომ დიალოგები აუცილებელია, მაგრამ ერთად ლოცვა. . .

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Nov 25 2006, 09:12 PM

მე ვთვლი, რომ ერთად ლოცვა არ ღირს მრავალი მიზეზით, ჯერ ერთი მოციქულთა კანონები კრძალავენ ამას (თუმცა იქ საუბარია ერეტიკოსებზე და განმარტებას საჭიროებს,ვინ არის ერეტიკოსი, და მაშინდელი ერეტიკოსები და დღევანდელი არის თუ არა ერთნაირი კატეგორიის), მეორეც, თუ ილოცებ მათთან ერთად , მაშინ მათ აფიქრებინებ, რომ ჩვენს შორის არ არის განსხვავება ანუ წინასწარ განაწყობ არა-დიალოგზე, აბა რა დიალოგი შეიძლება იყოს, იქ სადაც არ არის განსხვავება, დიალოგი საჭიროა სწორედ განსხვავებულ მხარეებს შორის.

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Nov 25 2006, 09:35 PM

გუჯა

მართალლი ხარ, ჩვენი დატოვება ემს-სი მოხდა იმ ჯგუფის გავლენის გამო, მე ვთვლი, რომ სინოდის გადაწყვეტილება იმ გადასახედიდან იყო ოპტიმალური, თუმცა ვინც ხტუნაობდა, მაინც წავიდა განხეთქილებაში.

აქ მეორე რამეცაა. საზოგადოდ ეკუმენურ ურთიერთობებს აქვთ როგორც დადებითი, ისე უარყოფითი მოომენტები:

დადებითია,რომ შეხვდე გაიცნო სხვა აღმსარებლობის გარემო, ერთია როდესაც კითხულობ და მეორეა როცა უშუალოდ ხვდები იმ ადამიანს, ჩვენ მაინც ადამიანები ვართ და ცოცხალი ურთიერთობა აუცილებელლია. ამას გარდა აკადემიურ დონეზეც უფრო სერიოზულად გაეცნობი სხვა აღმსარებლობას. არის ისეთი რამ, რაც შეიძლება შეითვისო კიდევაც მათი პრაქტიკიდან....გარკვეული მეთოდები, რაც მართლმადიდებლობასთან არ მოდის წინააღმდეგობაში, მაგალითად მისიონერობის სხვადასხვა თანამედროვე ფორმები და სხვა.

უარყოფითი ისაა, რომ ერთობლივი ლოცვა კიდევ უფრო შეუძლებელს ხდის ჭეშმარიტ დიალოგს, ვინაიდან აგერ ზემოთ დავწერე კიდეც... ასევე შიგა რეგლამენტი, განაწესი, სულ უფრო და უფრო იღებს ისეთ ფორმას, რომ მართლმადიდებელთა ხმა არის ხმა უდაბნოსა შინა....

მაგრამ მე მეჩვენება, რომ იქიდან გამოქცევა ყოველთვის შეიძლება, აჯობებდა სერიოზული კადრები მოგვემზადებინა და გაგვეგზავნა დასამოწმებლად მართლმადიდებლობისა და რაც მთავარია საერთო მართლმადიდებლური ძალებით მოგვეთხოვა სწორედ იმ უარყოფითი ლოცვითი პრაქტიკის გაუქმება და შიგა განაწესის შეცვლა.

პოსტის ავტორი: გუჯა თარიღი: Nov 25 2006, 09:38 PM

გამიგია წმ. გრიგოლ ფერაძეც მონაწილეობდა ეკუმენისტურ დიალოგებში...

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Nov 25 2006, 09:46 PM

მან მონაწილეობა მიიღო ქალაქ ლოზანაში გამართულ ეკუმენური სტატუსს მქონე კონფერენციაზე "რწმენა და მოწყობა", ამ კონფერენციის ფორმატი გახდა მეს-ის ჩამოყალიბების ბაზა.

პოსტის ავტორი: Georg თარიღი: Nov 25 2006, 10:18 PM

წმიდამღვდელმოწამე გრიგოლ ფერაძის მდგომარეობა(იგულისხმება ქართველი მოძღვარის მდგომარეობა, რომელიც სამშობლოდან ამოგლეჯილი აკოწიწებდა, მის მიერვე შექმნილ, პარიზის წმიდა ნინოს სახელობის ქართული მართლმადიდებლური ეკლესიის ევროპაში გაფანტულ მრევლს) XX-საუკუნის 30-40 წლებში, არ შეიძლებოდა ეკუმენიზმის აქტუალიზების პოზიციაში მოთავსდეს, ეს იყო იძულებითი ნაბიჯი, მცდელობა-ყვირილი მსოფლიოს გასაგონად, მართლმადიდებელი მოძღვრისა და პატროლოგიის პროფესორისა, იავარქმნილი ქართული ეკლესიის სიცოცხლის დასადასტურებლად XX-საუკუნის 30-40 წლებში!

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Nov 25 2006, 10:33 PM

თუ ლოზანის კონფერენციაში მონაწილეობა ცალსახად არაქრისტიანული ქმედებაა, არანაირი იძულებითი ნაბიჯი მას ვერ ამართლებს, ხოლო რადგან ასეთი ნაბიჯი გადაიდგა, ე.ი. საქმე არც ისე შავად არის, როგორც ზოგს მიაჩნია.


ჰო მართლა ვინმეს ელექტრონული ვერსია ხომ არ აქვს წმ. გრიგოლ ფერაძის იმ გამოსვლის ტექსტისა?

პოსტის ავტორი: Georg თარიღი: Nov 25 2006, 10:50 PM

საოცრად გაუგებარია აქ მოყვანილი არგუმენტაცია:"უარყოფითი ისაა, რომ ერთობლივი ლოცვა კიდევ უფრო შეუძლებელს ხდის ჭეშმარიტ დიალოგს, ვინაიდან აგერ ზემოთ დავწერე კიდეც... ასევე შიგა რეგლამენტი, განაწესი, სულ უფრო და უფრო იღებს ისეთ ფორმას, რომ მართლმადიდებელთა ხმა არის ხმა უდაბნოსა შინა...." თუ ასეა(და ნამდვილად ასეა და უარესადაც) იქ რა გვინდა?

ან "მაგრამ მე მეჩვენება, რომ იქიდან გამოქცევა ყოველთვის შეიძლება, აჯობებდა სერიოზული კადრები მოგვემზადებინა და გაგვეგზავნა დასამოწმებლად მართლმადიდებლობისა და რაც მთავარია საერთო მართლმადიდებლური ძალებით მოგვეთხოვა სწორედ იმ უარყოფითი ლოცვითი პრაქტიკის გაუქმება და შიგა განაწესის შეცვლა." გამოქცევა - ავადსახსენებელი საბჭოთა კავშირის სტალინური კონსტიტუციითაც იყო თეორიულად შესაძლებელი, მაგრამ რასაც ნიშნავდა ეს(გამოქცევა) ყველასათვის ცნობილია, დღესაც ვერ გამოვქცეულვართ რიგიანად იმ "ბოროტების იმპერიიდან".

და ბოლოს! დაანებე თავი პატრიარქზე "უმართებულო საუბარს": "ჩვენი დატოვება ემს-სი მოხდა იმ ჯგუფის გავლენის გამო, მე ვთვლი, რომ სინოდის გადაწყვეტილება იმ გადასახედიდან იყო ოპტიმალური, თუმცა ვინც ხტუნაობდა, მაინც წავიდა განხეთქილებაში." ჩვენი პატრიარქი "ჯგუფის" გავლენის ქვეშ არ ყოფილა და ვერც ვერავინ მოაქცევს, ის უფლის ნებითაა ჩვენი ეკლესიის საჭეთმპყრობელი, მოგიწოდებ დაანებო თავი ბასილის და ძმათა მისთა სულიერი ნაკლულოვანებისგან გამოწვეული "იდეების" რეკლამირებას, არაფერი გამოგივა - ბილწთ არ შევეკვრით ფიცითა(ვაჟას პერიფრაზი)!

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Nov 25 2006, 11:01 PM

ჯერ ერთი იხილეთ ჩემი პირველი პოსტი...ემოცია არ გვინდა, მეორეც პატრიარქზე უმართებულო საუბარი არსად არ არის მანდ, და მესამეც, მე არავის იდეებს არ ვყვები და მეოთხეც, რადგან ბასილის მიმდევრად მაცხადებთ, რომელსაც სულიერ ნაკლულოვანებაზე მიუთითებთ, ე.ი. მეც-ოდნავი კულტურა არ გაწყენდათ.

გეორგ: თუ ასეთი შემართებით მიპასუხებთ ამის შემდეგაც, იგნორი არ აგცდებათ

პოსტის ავტორი: შოთა თარიღი: Nov 25 2006, 11:02 PM

ხოო ეს უკვე ნამეტანია..
ვერ გამგია რას მიტირხართ მაგ საბჩოს უბრალოთ, მადლობა ღმერთს უკვე გამოვედით და იმედია არც აღარასოდეს დავბრუნდებით ჩვენ მაგათ ჩკუას ვერ შევუცვლით და არც მე მაგათი პრკთიკის შეთვისება გვჩირდება.

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Nov 25 2006, 11:06 PM

შოთა, ბოლომდე წაიკითხე რაც დავწერე და არა ამოგლეჯილი ციტატა:ისეთი რამ რაც არ ეწინააღმდეგება მართლმადიდებლობის არსს

სად მიტირიხართო რო მეუბნები, ჩავთვალოთ, რომ ესეც ემოციამ დაგაწერინათ

პოსტის ავტორი: შოთა თარიღი: Nov 25 2006, 11:12 PM

კანუდოსელი
ეჰ კანუდოსელ, საქმეც მაგაშია რომ ზოგჯერ ეგრეთი პატარა ციტატებით იწამლება ხოლმე მთელი თემა.

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Nov 25 2006, 11:16 PM

ლიტურგიკულ პრაქტიკაში მრწამსის შემოტანის ერთ ერთი ვერსია ისტორიული, ისეთია, რომ ერეტიკოსმა შემოიტანა იგი, მართლმადიდებლობის ხაზის გასასმელად, მაგრამ ეკლესიამ ერეტიკოსის ამ ქმედების მიუხედავად თავად ფაქტი არ გააუქმა. ამის შესახებ შეგიძლია იხილო ლიტურგიკის ისტორიკოსის გიორგი ვაგნერის წიგნში,სადაც ის საუბრობს იოანე ოქროპირის წირვის შესახებ და მისი ავტორის იდენტიფიკაციას ეხება.

პოსტის ავტორი: Georg თარიღი: Nov 25 2006, 11:18 PM

არ დამსაჯოთ თქვენი იგნორით, გთხოვთ მუხლმოდრეკით

სხვა მხრივ რაა ემოცია? აცხადებთ "ჯგუფის გავლენით" მოხდაო("ჩვენი დატოვება ემს-სი მოხდა იმ ჯგუფის გავლენის გამო") ვინ იგულისხმეთ "გავლენის" ობიექტად? პლანეტა მარსი ხომ არა, ან იქნებ ბრძენი კინოლოკო?

და ბოლოს - ეს მე ვთვლი ბასილს და მის მიმდევრებს ნაკლულოვნებად, თუ თავს "ბასილისტად" არ თვლით რა გაღელვებთ, ის ხომ არა - "ქურდს ქუდი ეწვის"-ო!

რა ვქნა უკულტურო ვარ - ჩემი ეკლესია და პატრიარქი მინდა დავიცვა!
სამაგიეროდ თქვენ და თქვენი თანამესაგრენი ხართ კულტურის კვინტესენციის მატარებელნი!

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Nov 25 2006, 11:23 PM

გავლენა ბევრნაირი არსებობს, ერთ ერთი ისეთიცაა, რაც განხეთქილებას ეხება, ამ შემთხვევაში კი თუ განხეთქილების ასაცილებლად სინოდმა ეგ გადაწყვეტილება მიიღო, არ მიმაჩნია რომ ან პატრიარქმა ან სხვამ სისუსტე გამოიჩინეს.

პოსტის ავტორი: გუჯა თარიღი: Nov 25 2006, 11:28 PM

მე მგონია რომ პატრიარქი დათმობაზე წავიდა და არა "გავლენა"

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Nov 25 2006, 11:29 PM

მეც მაგას ვფიქრობ და ეს ბუნებრივია, პატრიარქი სულიერი მამაა ყველასი და არ უნდოდა დაღუპვა პროტესტანტი ბერების

პოსტის ავტორი: შოთა თარიღი: Nov 25 2006, 11:32 PM

გუჯა
თვითონ საპატრიარქომ ოფიციალური განცხადეაბა არ გამოაქვეყნა, როდასაც დატოვა ეს საბჭო?

პოსტის ავტორი: Georg თარიღი: Nov 25 2006, 11:34 PM

რა განხეთქილებაზე საუბრობთ, უფლის მაინც შეგრცხვეთ, რამოდენიმე მარგინალს საკუთარი "ფინანსური ყოფის გაუმჯობესება" მოუნდა და ესაა განხეთქილება?

ეს მარგინალები პატრიარქს დღესაც "ფანატიკოსთა მძევალს" უწოდებენ!!!???

შეიძლება მოძღვარს უწოდებდე თავს და იმ ეკლესიის საჭეთმპყრობელს, რომელმაც გამოგზარდა, მადლი დაგასხა "ფანატიკოსთა მძევალს" უწოდებდე?

პოსტის ავტორი: გუჯა თარიღი: Nov 25 2006, 11:34 PM

შოთა

კი, მგონი მაგრამ მე არ წამიკითხავს

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Nov 25 2006, 11:44 PM

კიდევ ერთი გამახსენდა: ღვთისმშობლის დაუჯდომელი ერეტიკოსი პატრიარქის მიერ არის შედგენილი,მაგრამ ამ მოტივით თავად დაუჯდომელი არავის არ გადაუგდია. ეს შეგიძლია იხილო აქ: (Мелиоранский Б. М. Сергий // Христианство. Энциклопедический словарь. Т. 2. М., 1995, С. 550.)




თქვენ არ შეგიძლიათ ნორმალური მსჯელობა?



შოთა აი კიდევ რა გამახსენდა, წმინდა თეოფანე დაყუდებულის სიტყვები, რომ დასავლეთშიც არის ნორმალური და სწორი აზრი და მისი კითხვაც არის საჭიროო, ოღონდ არა თვალდახუჭულიო, აი:

есть много смиренных писак-тружеников не у католиков только, но и у протестантов. Общехристианские истины у них излагаются добре. В этом можно пользоваться ими, но все же не с завязанными глазами (св. Феофан Затворник. Собрание писем. Вып. 7. М., 1994, с.209)

პოსტის ავტორი: Sotiris თარიღი: Nov 26 2006, 05:53 AM

ნუ რახან მელიორანსკიმ გვითხრა სერგის დაწერილიაო, ე.ი. დაუჯდომლის ატრიბუციის საკითხი გადაწყდა და ეგ არის. ისე რომ იცოდეთ დაუჯდომელს ვის არ მიაწერენ, რომანოზ ტკბილადმგალობლიდან დაწყებული პატრიარქ ფოტით დამთავრებული და ამაზე ძალიან ბევრი ნაშრომია დაწერილი. ამ საკითხს ვგონებ თქვენზე უკეთ ვიცნობ. რომანოზის ავტორობას ასე ჩანს წინ არ ეღობება არაფერი, მაგრამ პირდაპირი დამტკიცება არ არსებობს. სერგის ვერსია სიმართლე ითქვას მაინცდამაინც ძლიერი არ არის. ამიტომ ნება იბოძეთ კორექტული მაგალითები მოიყვანოთ.



ჯერ ის ახსენით, რას ნიშნავს общехристианские истины. და ამ ციტატიდან როგორ გამოდის, რომ ემს-ში უნდა შევიდეთ? წმ. თეოფანეს დროს სად იყო შტოთა თეორია ან ემს? თუ მწვალებელთა მოქცევაზე ასე ზრუნავთ, მიბრძანდით ბატონო გაიაღოვებულ-გაპროტესტანტებულ ქართულ სოფლებში და იქ იქადაგეთ რამდენიც გინდათ. სულ არ არის საჭირო ჰარარეში და პორტუ-ალეგრიში ბოდიალი და იქაურ დეკლარაციებზე ხელის მოწერა.

პოსტის ავტორი: Sotiris თარიღი: Nov 26 2006, 06:29 AM

რადგან მეზობელ თემაში მოდერატორმა ბევრი პოსტინგი წაშალა, გადავწყვიტე ახლიდან დამეპოსტა ერთი დოკუმენტის შესახებ. ეს დოკუმენტი არის ამ წელს პორტუ-ალეგრიში გამართული ემს-ს მეცხრე ასამბლეის მიერ მიღებული დეკლარაცია, რომლის ინგლისურ ტექსტსაც http://www.wcc-assembly.info/en/theme-issues/assembly-documents/1-statements-documents-adopted/christian-unity-and-message-to-the-churches/called-to-be-the-one-church-as-adopted.html შეგიძლიათ გაეცნოთ. ამ ტექსტში ყურადღებას გავამახვილებ შემდეგ მომენტებზე:

1) All who have been baptised into Christ are united with Christ in his body. ყველა, ვინც ქრისტეს სახელითაა ნათელღებული, ქრისტესთან არის გაერთიანებული მის სხეულშიო. ამრიგად მართლმადიდებელიც და პროტესტანტიც თურმე ყოფილან ქრისტეს სხეულის, ეკლესიის წევრები. კომენტარი ზედმეტია.

2) The catholicity of the Church expresses the fullness, integrity, and totality of its life in Christ through the Holy Spirit in all times and places. This mystery is expressed in each community of baptized believers in which the apostolic faith is confessed and lived, the gospel is proclaimed, and the sacraments are celebrated. Each church is the Church catholic and not simply a part of it. Each church is the Church catholic, but not the whole of it.

მოკლედ ყველა ეკლესია (მართლმადიდებელი ეკლესიაც და პროტესტანტული "ეკლესიაც") ყოფილა კათოლიკე (მრწამსის ტერმინოლოგიაზეა აქ საუბარი, ლათინებზე არა) და არა მხოლოდ კათოლიკე ეკლესიის ნაწილი. თან არცერთი ეკლესია არ ყოფილა თურმე მთელი კათოლიკე ეკლესია (ე.ი. ვთქვათ მართლმადიდებელი ეკლესია არ ყოფილა მთელი კათოლიკე ეკლესია, პროტესტანტებიც გვჭირდება თურმე "სიმთელისთვის"). ეს პირდაპირ ეწინააღმდეგება მრწამსს - "ერთი წმიდა კათოლიკე და სამოციქულო ეკლესია". კომენტარი ზედმეტია.

3) Each church fulfils its catholicity when it is in communion with the other churches. We affirm that the catholicity of the Church is expressed most visibly in sharing holy communion and in a mutually recognised and reconciled ministry.

ყოველი ეკლესია კათოლიკე ხასიათს აღასრულებს, როდესაც სხვა ეკლესიებთან არის ევქარისტიულ კავშირში, ეს არის ეკლესიის კათოლიკე ხასიათის ყველაზე ნათელი გამოხატულებაო. მოკლედ დოკუმენტი მართლმადიდებლებს გვირჩევს ალბათ სასწრაფოდ შევიდეთ ევქარისტიულ კავშირში პროტესტანტებთან და ამით ჩვენი ეკლესიის კათოლიკე ხასიათი "ნათლად გამოვხატოთ". თუ სასწრაფოდ არ შევალთ ევქარისტიულ კავშირში, ეგეც არ ყოფილა პრობლემა, 1)-ის თანახმად ხომ პროტესტანტებთან ერთად ერთი ეკლესიის წევრები ვყოფილვართ მაინც. კომენტარი ზედმეტია.

და კიდევ მრავალ ასეთ დებულებას შეიცავს ეს დოკუმენტი. ახლა რამდენიმე კითხვა:

1) ჩანს თუ არა ნათლად ამ დოკუმენტიდან რა უნდა ემს-ს პროტესტანტულ უმრავლესობას?
2) რატომ არ ავრცელებს იგივე რუსეთის საპატრიარქოს ინტერნეტ-გვერდი არაფერს იმის შესახებ, რომ მათმა წარმომადგენელმა ეპისკოპოსმა ილარიონ ალფეევმა ხელი არ მოაწერა ამ დოკუმენტს? რატომ არ არის ეს ცხადი ემს-ს ინტერნეტ-გვერდიდანაც? რა, ხელი წაუცდა და მოაწერა? ხელი თუ მოაწერა, ეპისკოპოს ილარიონს რუსეთში 2000 წ. გამართული მღვდელმთავართა კრების დადგენილებები არ წაუკითხავს, თუ რა არის?
3) რა გვინდა ასეთ პირობებში ემს-ში?

პოსტის ავტორი: Sotiris თარიღი: Nov 26 2006, 07:13 AM

ბარემ ერთობლივი ლოცვების საკითხსაც შევეხოთ. კონსტანტინეპოლის საპატრიარქოზე აღარ ვისაუბრებ, მოდით რუსებს მივხედოთ. სმოლენსკის და კალინინგრადის მიტროპოლიტი კირილე რომ რუსეთის ეკლესიის ემს-ში ყოფნის ერთ-ერთი მთავარი აპოლოგეტია, მგონი ყველამ ვიცით. ჰოდა აბა სანქტ-პეტერბურგის ეპარქიის ინტერნეტ-გვერდზე შებრძანდით და http://www.mitropolia-spb.ru/rus/eventarch/2006_2/0905nikodim.shtml. რა წერია? За Литургией молилась делегация Евангелическо-Лютеранской Церкви Финляндии во главе с архиепископом Юкка Паармой. ფოტოსურათიც იქვეა, როგორ დგანან ფინელი ლუთერანები სანთლებით ხელში წირვის დროს. და როდის მოხდა ეგ ამბავი? სულ ახლახანს, 2006 წლის 5 სექტემბერს.

ახლა მოდი ვენელი ეპისკოპოსი ილარიონიც გავიხსენოთ, ემს-ს წევრ ეკლესიათა პორტუ-ალეგრიში გამართულ ასამბლეაზე რომ იყო რუსეთის დელეგაციის ხელმძღვანელი. ის, რომ ეპისკოპოსი ილარიონი ასიზიში გამართული ეკუმენისტური "ღონისძიებების" (ძირითადი მანდ სწორედ ერთობლივი ლოცვაა, სადღაც ვიდეოც მაქვს მგონი და დავდებ თუ ინტერესი არის) სტუმარია, ბევრმა იცის. მით უფრო საინტერესოა მისეული ერთობლივი ლოცვების აპოლოგია:

Относительно «молитв с еретиками» существуют древние канонические правила, которые никто не отменял. Но при толковании этих правил нужно, мне кажется, внимательно изучать контекст, в котором они появились. Кто были те «еретики», о которых говорилось в этих правилах? Ариане, отрицавшие Божество Иисуса Христа, «пневматомахи», отрицавшие Божество Святого Духа, евтихиане, отрицавшие человеческое естество Христа, и т.д. Ни католики, ни протестанты не отрицают Святую Троицу, не отрицают Божество Христа или Его человеческое естество. Поэтому их нельзя приравнивать к тем еретикам, о которых идет речь в канонических правилах Древней Церкви.

Да и в ту эпоху, когда эти правила создавались, они не соблюдались во всей строгости. Известно, например, что Василий Великий, будучи архиепископом Кесарии Каппадокийской, имел в своем подчинении пятьдесят хорепископов, из которых большинство было арианами. Почти никто из подчиненных ему клириков не исповедовал Божество Святого Духа (да и он сам, чтобы не смущать свою паству, избегал открыто говорить о Божестве Святого Духа). Василий знал о настроениях своих клириков, однако продолжал сослужить с ними. И от присоединяющихся к Церкви бывших ариан он не требовал, чтобы они исповедовали Божество Святого Духа: «Достаточно для них, чтобы они исповедовали Никейскую веру, а остальное они поймут по долговременном общении с нами». Так и сегодня следование Никейскому (точнее, Никео-Цареградскому) Символу веры могло бы восприниматься как критерий возможности совместной молитвы с представителем той или иной христианской общины.

Кроме того, когда в каноническом правиле говорится о недопустимости молитвы с еретиками, речь идет, как мне думается, все-таки о молитве литургического характера, а не о молитве на «бытовом» уровне. Неужели вы не можете, пригласив в дом инославного христианина, прочитать вместе с ним «Отче наш» перед едой? Или на межхристианской конференции – неужели нельзя перед началом заседания прочитать молитву «Царю Небесный»? Или, если вы, будучи православным человеком, заходите в инославный храм, даже во время богослужения, неужели вы не можете вознести в нем молитву Богу? Молиться в лесу можно, молиться в автобусе (наполненном, может быть, атеистами или иноверцами) можно, а молиться в христианском храме, пусть и не православном, нельзя? Честно говоря, не вижу в этом особой логики.

ბასილი დიდსაც კი მოსცხო ჩირქი.

აი ასეთი პოზიციის მქონე მღვდელმთავრები წარადგენენ რუსეთის ეკლესიას ეკუმენისტურ ღონისძიებებზე. კითხვა იბადება: რა უნდა აკეთონ იქ ქართველმა წარმომადგენლებმა?

პოსტის ავტორი: Georg თარიღი: Nov 26 2006, 10:01 AM

Sotiris! გაოცებული ვარ და გეთანხმები!

რადგან მრავალი რუსული ციტატა მოგიყვანია, ერთ ფრაზას დავამატებ, რუსულად: "Вам грозит, стать хорошим человеком"! ეს ხუმრობით, დანარჩენზე, შემდგომ. . .

პოსტის ავტორი: mnate თარიღი: Nov 26 2006, 03:50 PM

ხოო თესალონიკა სხვანაირად საუბრობს

ხვალე მოვიცლი და ამ უნივერსიტეტის დასკვნას დავდებ. . . იქ გარკვევითაა ახსნილი რატომაა უშედეგო "ემს"ის წევრობა.

არც ერთი სასიკეთო დოკუმენტი (თუ არ ჩავთვლით "ძველ კათოლიკებთან" გარკვეულ წარმატებებს) არ გაფორმებულა!

ხოლო ბალამანდის დოკუმენტმა ისეთი რამეები დაუშვა. . .

დიალოგი საჭიროა, მაგრამ აქაც სახარების გათვალისწინებაა საჭირო, როდესაც ხედავ რომ არამცთუ ვერ ამოწმებ, არამედ დათმობებზე მიდიხარ უნდა ადგე და დატოვო დიალოგი.

ემს-ის ნებისმიერ წევრს ეკრძალება პროზელიტიზმი! ხოლო თავად მისი წევრობა ფაქტობრივად ერთი წმიდა კათოლიკე და სამოციქულო ეკლესიის მრავალი განშტოების ცნობაა. . . არ მესმის რა გვინდა საბჭოში სადაც განსახილველად ქალთა ქიროტონია შემოაქვთ. . .

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Nov 26 2006, 06:36 PM

ჯერ ერთი ეგ შრომა თუ წაგიკითხია არ ვიცი,მაგრამ საკმაოდ სერიოზულია და არა ზედაპირული, მეორეც,ვინაიდან რომანოზის ავტორობა პირდაპირ არ ჩანს, ზუსტად ეგრევე გეჩვენება სერგის ავტორობაც, ამიტომ ისინი ერთ სტატუსში განიხილებიან ამ ეტაპზე, აქედან კი გაუგებარია არაკორექტულს რას უწოდებ? სამეცნიერო შრომის დამოწმება როდის ერთია არაკორექტული გახდა. აი შენგან კი მე რაღაც ვერ ვნახე მინიშნება შესაბამის კვლევაზე, ჩვენში კი ვინ არის უფრო არაკორექტული უფრო ცხადია მგონი.





ჯერ აჯობებს ის წაიკითხო, რაზეც მე ეს ციტატა მოვიყვანე და რომ წაიკითხავ მერე მიხვდები რატომაც დავწერე.





ასეთი სახით საუბარი არ გამოგივა, მეორე საკითხია, თუ ვერ ქაჩავ საღვთისმეტყველო დონეზე უარყო რაც მან დაწერა, ვგონებ ვერ ქაჩავ, ამიტომ ეგეთ მიმართვებს მოეშვი.
ჩირქს მე იქ ვერ ვხედავ და ძალიან გთხოვ კორექტული იყავი საუბრისას.



პროზელიტიზმზე მართალი ხარ აბსოლუტურად. მეორე ნაწილზე ვერ დაგეთანხმები-ტორონტოს დეკლარაცია სხვას ამბობს. ქალთა საკითხზე კი მთქმელი უნდა იყოს, განზე დადგომა ადვილია, მარა ვთქვათ ჩვენი სიტყვა თუ დაიცალა იქაურობა მთქმელთაგან, ჩვენ მაინც ნუ გამოვეცლებით...რა ვიცი

პოსტის ავტორი: ლილიანა თარიღი: Nov 26 2006, 07:06 PM

"ქალთა საკითხზე კი მთქმელი უნდა იყოს, განზე დადგომა ადვილია, მარა ვთქვათ ჩვენი სიტყვა თუ დაიცალა იქაურობა მთქმელთაგან, ჩვენ მაინც ნუ გამოვეცლებით...რა ვიცი"
[b]



ანუ ?

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Nov 26 2006, 07:12 PM

ხო კიდევ ერთს დავამატებდი,კვიპრიანე კერნის "ლიტურგიკა ეორტოლოგია და ჰიმნოგრაფია" (მგონი ასე ქვია) თუ წაგიკითხავს, იქაც ნახავდი, რომ კერნიც იზიარებს იგივე აზრს. და სხვათაშორის იმასაც ამბობს, რომ ავტორის სერგისთან იდენტიფიკაციაზე უარს იმიტომაც აცხადბენ ზოგიერთნი, რომ ის ერეტიკოსი იყოო,მაგრამ მის ავტორობას ის არ მიიჩნევს უაზროდ.

როგორც ხედავ მარტო მელიორანსკი არ არის, ასე რომ არაკორექტული რატომაა ცნობილი ლიტურგისტის დამოწმება, დავენაცვლე სოტირისს?



ქალთა ქიროტონიის წინააღმდეგ

პოსტის ავტორი: ლილიანა თარიღი: Nov 26 2006, 07:18 PM

" ქალთა ქიროტონიის წინააღმდეგ"


პროტესატანტებთან ?

პოსტის ავტორი: გუჯა თარიღი: Nov 26 2006, 07:27 PM

ვინმემ თუ იცით დადეთ ეკუმენისტური საიტები

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Nov 26 2006, 07:35 PM

აბა მართლმადიდებლებთან ხომ არა?

პოსტის ავტორი: ლილიანა თარიღი: Nov 26 2006, 07:38 PM

არადა უემოციოთ ვიკითხე .......

პოსტის ავტორი: beqa.shuxoshvili თარიღი: Nov 26 2006, 08:14 PM

ხალხნო ბოდიშით ამ სიტყვაზე მარა გაგიჟდით რა ემს_ი რა ეკუმენიზმი ჩვენგან ეგ შორს მეორედ მოსვლაზე არაფერს არ კითხულობთ??? იქ მემგონი მშვენივრადაა დაწერილი, რომ ანტიქრისტეს ზუსტად ეგ უნდა რომ ყვლე გაერთიანდეს, რადგან შემდგომ ყველა ერთხმად დაუჭერს მხარს მას და ყველა ერთხმად აღიარებს მას იგივე კათოლიკური და იგივე მართმადიდებლური სამყაროს უმეტესი ქვეყანა ერთადერთი საქართველო არ დაუჭერს მხარს ამ ყველაფერს ნუთუ ეს არ იცით და ძალიანაც კარგი, რომ საქართველო გამოვიდა ამ მხეცის მახიდან ეჰ ცუდია ჯერ მაინც ვერ ვითავისებთ ყველაფერს როგოც საჭიროა ისე. ღმერთი გფარავდეთ სუყველას გაიხარეთ თუ რამე გეწყინათ გთხოვთ შემინდოთ

გუჯაა ეკუმენისტური საიტებზე რომ გინდა შესვლა ქრისტიანული ყველაფერი კარგად იცი? ჯერ შენ სარწმუნოებაში გაძლიერდი და მერე დაინტერესდი სხვით კარგი ძმაო ოღონდ საწყენად არ მითქვია.

პოსტის ავტორი: გუჯა თარიღი: Nov 26 2006, 08:49 PM

ანუ შენც იგივე აზრზე ხარ რასაც აროშვილები წერენ "ეკუმენიზმი ანტიქრისტეს რელიგია"





ვერ გავიგე ეს რჩევა იყო თუ გაფრთხილება

პოსტის ავტორი: Georg თარიღი: Nov 26 2006, 08:52 PM

ქართული წარმომავლობის - პროზელიტიზმის მიმდევართ, "ბასილისტებს", სექტანტებს, ურწმუნოებს და მათ თანამგრძნობთ!

. . .
ჩვენს ქვეყანაში მართლმადიდებელთა გაღიზიანების მთავარი მიზეზი გახლავთ არა სხვადასხვა რელიგიური ჯგუფებისა და სექტების არსებობა, არამედ მათი მხრიდან გამოვლენილი არაკეთილსინდისიერი პროზელიტიზმი.

. . .
საეკლესიო ცხოვრების განახლება რთული და წინააღმდეგობრივი პროცესია. ამ საქმეში სამღვდელოებასთან ერთად ხალხის მონაწილეობა, რა თქმა უნდა, მისაღებია, მაგრამ სამოქალაქო ანუ ღია საზოგადოების წესების გამოყენება და დანერგვა ეკლესიაში ისევე არაბუნებრივია, როგორც საღვთო იერარქიული წყობის შეტანა დემოკრატიის სივრცეში.

დღეს ერთ-ერთი უმძიმესი პრობლემაა ღირებულებათა გაუფასურება. ადამიანებს, განსაკუთრებით კი ახალგაზრდებს, არწმუნებენ, თითქოს სამშობლოს სიყვარული, უფროსისადმი პატივისცემა, პატიოსნად ცხოვრება, ენისა და სარწმუნოების დაცვა და სხვა ჩვენი ხალხისათვის დამახასიათებელი ტრადიციები მოძველდა.
. . .
ამასთან(საინფორმაციო საშუალებებიდან) თესენ შიშს ხვალინდელი დღისადმი და აღვიძებენ მდაბალ ინსტიქტებს.
. . .
არ შეიძლება საზოგადოებამ ნება დართოს უზნეობის, უვიცობის, არაპროფესიონალიზმის და ანტიეროვნული ფასეულობების დამკვიდრებას.
...
ბოლო დროს მეტად აქტუალური გახდა კორუფციასთან ბრძოლის საკითხი. რასაკვირველია, ეს ბრძოლა აუცილებელია, მაგრამ ყველამ უნდა გაითვალისწინოს, რომ რეალური შედეგი მიღწეული იქნება მხოლოდ იმ შემთხვევაში, თუ ხელისუფლების დახმარებით ხალხი შექმნის კონკურენტუნარიან პროდუქციას და აიმაღლებს შემოსავალს. ეს კი ბუნებრივად გულუსხმობს ეროვნული ეკონომიკისათვის მტკიცე საფუძვლის ჩაყრას და ხალხის დასაქმების საშუალებათა შექმნას, რათა ჩვენმა მოქალაქეებმა ჩვენს ქვეყანაშივე ჰპოვონ თავისი ადგილი შრომის პროცესში. გასათვალისწინებელია ისიც, რომ ეროვნული ეკონომიკა ვერ შეიქმნება, თუ მოხდება სახელმწიფოს სტრატეგიული მნიშვნელობის უმთავრესი რესურსებისა და ობიექტების გასხვისება და კერძო სექტორში გადაცემა.

*-*-*
მისი უწმინდესობისა და უნეტარესობის, სრულიად საქართველოს კათოლიკოს-პატრიარქის ილია II-ის და საქართველოს ეკლესიის წმინდა სინოდის მიმართვა მის აღმატებულებას, საქართველოს პრეზიდენტს, საქართველოს პარლამენტს, მთავრობას, პოლიტიკურ პარტიებს, ინტელიგენციას, ახალგაზრდობას, - სრულიად საქართველოს

ურბნისის საკათედრო ტაძარი, 18 აგვისტო, 2003 წელი.

წყარო:წიგნი; საქართველოს კათოლიკოს-პატრიარქი ილია II სოციალურ-ეკონომიკური განვითარების აქტუალური საკითხების შესახებ; გამომცემლობა "გეოკერია", თბილისი, 2004წელი; გვ.270-275.

***************************************
მოყვასის ყურადღებას მივაქცევ იქითკენ, რომ პატრიარქის და სინოდის, 2003 წლის 18 აგვისტოს, მიმართვაში პრეზიდენტის გვარი პერსონიფიცირებული არაა, ეს ნიშნავს იმას, რომ პატრიარქი მიმართავს ყველა (შემდგომ 2003 წლისა) პრეზიდენტს და ვიდრე პატრიარქის აზრი(ეს იგივე უფლის აზრია) არ იქნება გათვალისწინებული, ვიქნებით იმ დღეში რაშიც დღეს ვიმყოფებით!

უფალმა პატრიარქის ენით, მეტი რაღა უნდა გვითხრას, რომ ჭკუაზე მოვეგოთ!?!?!?

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Nov 26 2006, 08:57 PM

გეორგ ეს თემასთან რა შუაშია? ისე მე ვეთანხმები რა თქმა უნდა პატრიარქს.

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Nov 26 2006, 09:44 PM

ჩაქრი შენა

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: Nov 26 2006, 09:48 PM

რა ვქნა ახლა შემოვიდე კამათში?

აკი უემოციოდო და ეს რაა გეორგ?

ხალხო, აქ ვკამათობთ და დაუშვით რომ შეიძლება განსხვავებული აზრიც არსებობდეს...





ავშენებულვართ

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Nov 26 2006, 09:48 PM

კაიროსი კოცონზე
სად შემოდიხარ, წაი წაი მონასტერში

პოსტის ავტორი: გუჯა თარიღი: Nov 26 2006, 09:49 PM

ერთმანეთს ნუ დავჭამთ, ეკუმენიზმზე ვისაუბროთ!!!

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Nov 26 2006, 10:06 PM

მე საერთოდ მოვითხოვ, მაღალ იერარქთა მოხსენიებას ისეთ კნტექსტში, რომ ის არ იყოს იერარქის შეურაცხმყოფელი. ვთხოვ მოდერსაც ასეთი შემთხვევა არ დაუშვას.

პოსტის ავტორი: გუჯა თარიღი: Nov 26 2006, 10:16 PM

ვინც შეურაწყოფს იერარქებს მისი სულისთვის იქნება ძალიან ცუდი!!!

პოსტის ავტორი: Sotiris თარიღი: Nov 27 2006, 12:53 AM

რაფიდზე ავტვირთე ასიზიში 1986 წ. გამართული შეხვედრისადმი მიძღვნილი http://rapidshare.com/files/4940039/Assizi-1986.wmv.html. ცოტა დიდი ფაილია (25 მეგაბაიტი), ამიტომ თუ სწრაფი ინტერნეტ-კავშირი არა გაქვთ, ლოდინი მოგიწევთ. ასეთი ვიდეოები კიდევ მაქვს. კიდევ დავდო, თუ ესეც საკმარისია?

პოსტის ავტორი: Sotiris თარიღი: Nov 27 2006, 01:12 AM

გაურკვეველი ავტორიტეტის მქონე ენციკლოპედიებში სამეცნიერო სტატიები არ იბეჭდება ხოლმე. როგორც ევროპელების (მაასის, გროდიდიე დე მატონის, კრიპიაკიევიჩის და ა.შ.), ასევე ბერძნების (პაპადოპულო-კერამევსის, ტრემბელასის, მიცაკისის, ტომადაკისის, ქსიდისის, ტრიპანისის და ა.შ.) სტატიები რომ მაქვს წაკითხული, იმიტომ ვამბობ ვგონებ თქვენზე ვიცი-მეთქი. და კერნი არ გვინდა აქ, მაგის სერიოზული ლიტურგისტობა მითია.



არაკორექტულს მე ვუწოდებ თქვენს დებულებას, რომ დაუჯდომლის ავტორია სერგი. ამის სერიოზული დამტკიცება არ არსებობს.



ერთი წუთი, ჯერ იმას იძახდით ერთობლივი ლოცვების წინააღმდეგი ვარო, ახლა ეპისკოპოს ილარიონს იცავთ? ხართ თუ არა ერთობლივი ლოცვების მომხრე პროტესტანტებთან და ლათინებთან? კი თუ არა? რაც შეეხება ეპისკოპოს ილარიონის ნათქვამის სერიოზულ ანალიზს, ჯერ იქიდან დავიწყოთ, რომ ამტკიცებს საკმარისია ნიკეა-კონსტანტინეპოლის მრწამსის აღიარება ერთობლივი ლოცვისთვისო. ერთი ის გვითხარით, ფილიოკვე ამ მრწამსის ნაწილი არის? არის თუ არ არის ფილიოკვე ერესი? კანონიკური არგუმენტებიც გინდათ, თუ ჯერ ამ დილემას გადაჭრით?

პოსტის ავტორი: beqa.shuxoshvili თარიღი: Nov 27 2006, 01:13 AM

კი მეც იგივე აზრზე ვარ და მემგონი სიმართლეა თუ დღევანდელ მსოფლიოს გადავხედავთ მივხვდებით და რა რჩევა და გაფრთხილებაში გაატარე

პოსტის ავტორი: beqa.shuxoshvili თარიღი: Nov 27 2006, 01:27 AM

ხალხნო მომიტევეთ არ ვიცოდი აროშვილები ვინ იყვნენ და იმიტო დავწერე მათ მხარეს ვარო მაგრამ იმას ვიტყვი რომ ეკუმენიზმი საქართველოსტვის კარგი არაა და აროშვილების მხარეს არ ვარ!!!

პოსტის ავტორი: გუჯა თარიღი: Nov 27 2006, 01:39 AM

ნეტა ის ქართველი სასულიერო პირი ვინ იყო? მომეწონა ხელზე რომ ემთხვია რომის პაპს, პატივისცემა გამოხატა ამით მის მიმართ. . .

პოსტის ავტორი: Georg თარიღი: Nov 27 2006, 03:11 AM

გამგები გაიგებს რა შუაშიცაა!

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Nov 27 2006, 04:12 AM

იიი შენ ადგენ აქ მის სერიოზულ ლიტურგისტობას? თუ შეიძლება შენი სპეციალობა ჯიგარ
იმენნა კერნი გვინდა



კიდევ ახალი შედევრი შენ არკვევ რომელი არის სერიოზული და რომელი არა? (სპეციალობა მეთქი )



იხ. ჩემი წინა პოსტი



ჯოოო, აქ ჩემზე არ არის საუბარი
ვგონებ ტექსტიდან აზრის გამოტანის შესაშური ტალანტი გაქვს



აი ესე და შეეშვი მკრეხელობას



მე რატომ მეკითხები? შენ საერთოდ ლოგიკა გაქვს? წაიკითხე ჩემი პოსტები....ეგ კითხე მეუფე ილარიონს
მე კი შენეულ ვერსიას მოვისმენ, თუ ჩამოაყალიბებ.




შენი გამოსწორება არ შეიძლება....დაგაბოლეს თუ რა არის? მე რას მეკითხები, ჩემი აზრები წაიკითხე. მრავლადაა აქ მაგაზე და მიხვდები, თუ მანც ვერ მიხვდი გავიმეტებ შენთვის კიდევ ერთხე და გასაგებად დავწერ.

აბა გელი

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Nov 27 2006, 04:23 AM

ზოგადად კი რაღაც სხვაგან წავიდა თემა, რა შუაშია აქ ილარიონ ალფეევი (სოტირსს დავაწყნარებ კამათიდან თავს არ ვარიდებ ) ეს საკითხები უფრო შეეფერებოდა თემას: ღვთისმეტყველება და ეკლესიოლოგია", მაგრამ თუ მაინც დაჟინეული თხოვნა იქნება,ვისაუბროთ კი ბატონო...

პოსტის ავტორი: Sotiris თარიღი: Nov 27 2006, 05:46 AM

მე არა, სერიოზული ლიტურგისტების ნაშრომები წარმოაჩენენ ამას. თქვენს დანარჩენ ღლაბუცს ამ სტილში აღარ ვუპასუხებ.



1) ჯერ თქვით ერთობლივ ლოცვებს არ ვეთანხმებიო
2) ახლა გინდათ ეპისკოპოს ილარიონის ნათქვამის ანალიზი ჩავატარო
3) თუ თქვენი პოზიცია გაქვთ, მე რაღას მეკითხებით



სიტყვას ბანზე ნუ აგდებთ.



ჰო, ფილიოკვეზე არაფერი არ გითქვამთ. ე.ი. არგუმენტი მიიღეთ? კარგით, სხვა არგუმენტები მოვიყვანოთ კიდევ. წმ. მოციქულთა ორმოცდამეხუთე კანონი: "ეპისკოპოსი და ხუცესი და დიაკონი, რომელი თანამლოცველ ოდენ ექმნეს მწვალებელთა, დაეცადენ მღდელობისაგან. ხოლო უკუეთუ აწჳოსცა მათ მოქმედებაჲ რაჲსმე სამღდელოთაგანისაჲ ვითარცა მღდელთა, განიკუეთენ". წმ. ნიკოდიმოს მთაწმიდელი თავის კომენტარში დიდ დროს უთმობს ამ უბრალო სიტყვას, ოდენს, და აჩვენებს, რომ აქ მხოლოდ საზოგადო ღმრთისმსახურებაზე არ არის საუბარი (შდრ. ეპისკოპოს ილარიონის პოზიციას). რაც შეეხება მწვალებელს, აი რას გვეუბნება იგივე ზონარა (ბერძნულის დადებას აზრი არა აქვს, რუსულ თარგმანს ვდებ): "еретики суть все, мыслящие несогласно с православною верою, хотя бы давно, хотя бы недавно они были отлучены от церкви, хотя бы древних, хотя бы новых ересей они держались". კიდევ: "Под именем еретиков разумеются те, которые приемлют наше таинство, но в некоторых частях учения погрешают и несогласны с православными". მე კი ვიცი, რომ ლათინები და პროტესტანტები მწვალებლები არიან და ამაში წმ. მარკოზ ეფესელთან, წმ. ნიკოდიმოს მთაწმიდელთან და უამრავ სხვა მამასთანაც ვარ თანხმობაში, მაგრამ მაინტერესებს, თქვენ რას ფიქრობთ? ისე მოციქულთა მეათე კანონის გათვალისწინებით თქვენს პასუხს გადამწყვეტი მნიშვნელობა არცა აქვს, რადგან ეს კანონი გვეუბნება: "უკუეთუ ვინმე უზიარებელსა სახლსა-ღა-თუ შინა თანამლოცველ ექმნეს, უზიარებელ იქმენინ იგიცა". ახლა ლათინები და პროტესტანტები რომ par excellence უზიარებლები არიან, მაგას რა ლაპარაკი უნდა. ეს კანონი კი გვეუბნება, რომ სახლშიც კი, საზოგადო მსახურებაზე არას ვამბობ, რომ ილოცოს ვინმემ უზიარებელთან ერთად (აქ ცხადია უზიარებელში არ იგულისხმება მართლმადიდებელი, რომელსაც სინანულად უზიარებლობა აქვს განწესებული გარკვეული დროით, არამედ მოკვეთილი), თვითონაც უზიარებელი უნდა გახდეს. ასეა ეს კანონი გაგებული წმ. ნიკოდიმოს მთაწმიდელის მიერაც. შეადარეთ ახლა ეს ეპისკოპოს ილარიონის ნათქვამს, რა მოხდა პროტესტანტთან ერთად თუ სადილის წინ მამაო ჩვენოს ვიტყვიო.



ცოტა კორექტულად.

პოსტის ავტორი: Sotiris თარიღი: Nov 27 2006, 06:00 AM

გეორგ, როდესაც მე თქვენი აზრის მსგავსი აზრი გამოვთქვი მეზობელ, აწ უკვე წაშლილ თემაში, მითხრეს ურიკინებო. საინტერესოა თქვენ რას გეტყვიან.

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Nov 27 2006, 06:02 AM

ნუ რახან შენ იტყვი



ღამე არ დამეძინება ისე ხომ იცი, რატომაც,იმიტომ რომ მეუფეზე ის თქვი რაც თქვი....., თუ გააგრძელებ...იცოცხლე



რომ გეუბნები ლოგიკაში მოიკოჭლებ მეთქი, სახეზეა: რადგან პრობლემა შენ წამოჭერი,მე მაინტერესებს როგორ უყურებ მაგას, ეს შენეული დიდი ლოგიკით ნიშნავს, რომ ჩემი პოზიცია, (მიუხედავად იმისა, რომ როგორც თავად გინახავს რომ არ ვარ თანალოცვის მომხრე) ნოშნავს რომ თანალოცვის მომხრეობაზე მიუთითებს მდააა


იხ. ზემოთ





ეს ოდნავ ანალიზს საჭიროებს, რადგან ბასილი დიდის კანონი საუბრობს სამ კატეგორიაზე?

ჩემი არაკორექტულობა იმაშია, რომ ხანდახან წაკითხულის შინაარსს ვერ ხვდები, იმედია ამ ნაწერში ყველაფერს მიხვდი

პოსტის ავტორი: გუჯა თარიღი: Nov 27 2006, 06:06 AM

Sotiris

რა კარგი ვიდეო-ფაილი დადე, განსაკუთრებით ის ადგილი მომეწონა მართლმადიდებლები რომ ლოცულობენ და გალობენ საგალობელს "კირიე ელეისონს," ეს ქადაგება იყო ნამდვილად, მე ასე მგონია... შეიძლება ვცდები კიდეც, მაგრამ უფალმა ხომ გვიქადაგა რომ ვუქადაგოთ წარმართებს ჭეშმარიტება? იქ ხომ წარმართებიც არიან? განა კირიე ელეისონის გალობა და ლოცვა ქადაგება არ არის?

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Nov 27 2006, 06:55 AM

ისე მაინც სისრულისთვის, ჩემი პოსტი პატრიარქი სერგის შესახებ ეხებოდა, ზოგადად იმას, რომ მართლმადიდებელმა ეკლესიამ მიიღო ერეტიკოსებიდან ზოგიერთი რამ, იქვე მოვიყვანე კიდევ ერთი მაგალითი, გიორგი ვაგნერის-მეორე ლიტურგისტის ერთი გამოკვლევიდან "ამონარიდი", რომ მრწამსი შემოიღო ერეტიკოსმა აი ამონარიდი როგორ ჟღერს:

В Константинополе введение "верую" произошло благодаря промонофизитски настроенному патриарху Тимофею (511-518)...Тем не менее этот обычай ни кем ни оспаривался. (стр. 49)

ნუ ახლა გიორგი ვაგნერის ლიტურგისტობა როგორც კერნისა მითია

ეს არის გიორგი ვაგნერის სადოქტორო ნაშრომი იოანე ოქროპირის ლიტურგიის ავტორის იდენტიფიკაციასთან დაკავშირებით.


გიორგი ვაგნერის ლიტურგისტობა მუსიკალური სფეროს ვაგნერთან არ ეგერიოს, მერე მისი ლიტურგისტობა ეჭვქვეშ რომ არ დააყენო

პოსტის ავტორი: xirseli თარიღი: Nov 27 2006, 03:43 PM

ეკუმენიზმი არის საშინელი ერესი. სამწუხაროდ ნელ-ნელა ითრევს მართლმადიდებლებსაც

პოსტის ავტორი: Sotiris თარიღი: Nov 27 2006, 06:22 PM

მერე მაგით რისი თქმა გინდა? ეგ არის ემს-ში ყოფნის გასამართლებელი საბუთი? თემა ემს-ში ყოფნას არ შეეხება? რაც შეეხება ტიმოთეს, მართლმადიდებლური მრწამსი შემოიღო, მონოფიზიტური ხომ არა. ეგ ერთი. მეორე კიდევ ის არის, რომ იმ დროს საეკლესიო სიტუაცია ძალიან არეული იყო, ზენონის და ანასტასის გამო ძაღლი პატრონს ვერ ცნობდა, ამიტომ ტიმოთე რომ საპატრიარქო საყდარზე მოხვდა, გასაკვირი არ არის.

და კიდევ, ეპისკოპოსი ილარიონი რომ წმ. ბასილის არიოზულად მოაზროვნე ქორეპისკოპოსებზე საუბრობს, ეგ ქორეპისკოპოსები მართლმადიდებელი ეკლესიის წევრები იყვნენ, თავისი ცალკე იერარქია კი არ ჰქონდათ, როგორც ვთქვათ ლათინებს აქვთ ახლა. მაგალითად თქვენ არ ეთანხმებით წმ. სინოდის განჩინებას უნათლავ ჩვილთა ცხონების შესახებ, მაგრამ ჯერ-ჯერობით ისევ მართლმადიდებელი ეკლესიის შვილი ბრძანდებით. იგივე ვარიანტი იყო იქაც.

პოსტის ავტორი: Sotiris თარიღი: Nov 27 2006, 06:41 PM

სიმართლე ითქვას არ მესმის აქ რას გულისხმობთ. ეპისკოპოსი ილარიონი სჯულისკანონით გათვალისწინებულ ნორმებს არღვევს და თან ამის იდეოლოგიურ გამართლებას ეძებს (ნუ, იმაზე არაფერს არ ვამბობ, რომ დიდი შანსია პორტუ-ალეგრის დოკუმენტსაც მოაწერა ხელი). ტაში უნდა დავუკრა ამისთვის? მე უბრალოდ მაგალითი მოვიყვანე ვინ წარადგენს რუსეთის ეკლესიას ემს-ში, რას ფიქრობს და რას აკეთებს. დასკვნები სხვებმა გამოიტანონ.



იცით რა, თქვენი ეგზამენატორობა არ მჭირდება.



სწორედ ბასილი დიდის კანონს ეხება ერთ-ერთი ის ციტატა. გარდა ამისა, მკვეთრი ზღვარი განხეთქილებასა და კიდეშესაკრებელს შორის არ არის, რაც ჩანს კიდევაც სხვა კანონებიდან. კითხვა: თქვენ ლათინებს და პროტესტანტებს მწვალებლებად თვლით თუ განხეთქილებაში მყოფებად?



ეს ქადაგება კი არა, რელიგიური სინკრეტიზმის უკიდურესი გამოვლინება იყო. ეს არ იყო ქადაგება, ეს იყო ერთობლივი ლოცვა.

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Nov 27 2006, 07:24 PM

გატყობ ანერვიულდი ცოტა ... არ მინდა აგყვე ბევრ სხვა რამეზე, ნუ ეშმაკობ, მარტო ის რომ გეთქვა რომ ეგეთი პოზიცია აქვსო, არც არაფერს გეტყოდი, მაგრამ ბასილი დიდს ჩირქი მოსცხოო-მაგაზე გიპასუხე, გასაგებია? და აღარ გვინდა შეურაცყოფები.

ახლა რაც შეეხება ამას:

ზღვარი რომ არ არის მაგაზე გვიწერია მე, კაიროსს, დათიკოს და კანონისტს ღვთისმეტყველებაში და ეკლესიოლოგიაში, მერე განსხვავებაა როგორც ჩანს იმ "მცირე" განსხვავებებს შორისაც-მაგაზეც გვიწერია და სხვადასხვაობის გამო მიღების წესის სხვადასხვაფეროვნებაზეც ვსაუბრობთ იქ არსებული მადლის არსებობის/არარსებობის კონტექსტში. ჩაიხედე გირჩევ და თუ გინდა ამ კონკრეტულ საკითხზე იქ გავაგრძელოთ.

ლათინები ჩამოყალიბდნენ ისტორიულად უფრო როგორც განხეთქილებაში მყოფები,ხოლო დროთა განმავლობაში ერეტიკული ხასიათი მიიღო მათ "სწავლებამ". ამიტომ მათი მიღების წესშიც არის სხვადასხვა პრაქტიკა, რაც მე მეჩვენება პრინციპულად. და ისევ ეს არ არის ამ თემის განსახილველი...იქით გადავიდეთ თუ გინდა, იქ რამდენიმე "დილემაც" წამოვჭერით,კი ბატონო ვისაუბროთ, ოღონდ გიმეორებ, არ გვინდა კლიშეები.

p.s.
პროტესტანტები კიდევ უფრო მძიმე შემთხვევაა ცხადია-იქ მაგაზეც ვსაუბრობთ






წაიკითხე ზემოთ, რა კონტექსტში მიწერია...ბოლომდე ეგ რომ ამართლებდეს სხვას აღარც დავწერდი.




მე მაგაზე მიწერია იქ გასაგებად...შემოდი და თუ გინდა ისაუბრე...

მრწამსში ხომ არ შეგვეტანა: მრწამს უნათლავთა არ-ცხონება?
არიოზელებთან კი სწორედ მრწამსის მუხლებზე იყო საუბარი,განსხვავება არის...მაგრამ იქ დაწერე, თუ აზრი გაქვს

პოსტის ავტორი: Sotiris თარიღი: Nov 27 2006, 08:24 PM

მე არც ვნერვიულობ და არც შეურაცხვყოფ ეპისკოპოს ილარიონს. ბასილი დიდს კი მართლაც ჩირქი მოსცხო, ეკუმენიზმის მიმდევრად გამოჰყავს. მე შენ გეტყვი ვითომ ბასილი დიდი არ იყო, არიოზის, ევნომიოსის და სხვების წინააღმდეგ რომ წერდა ნაშრომებს.



ერთი წუთი, მე ვთქვი კიდეშესაკრებელისა და განხეთქილების განმარტებას შორის მკვეთრი ზღვარი არ არსებობს-თქო. თქვენ რა თქვით, მე არ ვიცი.



იცით რა, თქვენს პოზიციას პრინციპულად არ ვეთანხმები, უბრალოდ აზრი არა აქვს კამათს და არც ჩავიხედავ იმ თემაში. ისე აროშვილების სქიზმაში როგორ თვლით, არის მადლი თუ არ არის?



ფილიოკვე ერესია და არც 1054 წ. გაჩენილა, ამიტომ ლათინები უბრალო სქიზმატები არ არიან, მწვალებლები არიან.



ნორმალური გასამართლებელი საბუთი ვერ მოიტანეთ ჯერ. როგორ "ქადაგებს" ეკუმენისტურ თავყრილობებზე მართლმადიდებლობას ზოგიერთი მართლმადიდებელი იერარქი, ასიზის ვიდეოში კარგად ჩანს.



მაგის შეტანა საჭირო არ არის, რადგან ისედაც გამომდინარეობს სწავლებიდან ერთი წმიდა კათოლიკე და სამოციქულო ეკლესიის შესახებ, ასევე ღმრთის სიტყვის განკაცების შესახებ საიდუმლოდან. მასე მრწამსი არ უწოდებს ღმრთისმშობელს ღმრთისმშობელს, მაგრამ მაგით რა?



არ იყო მასე მარტივად საქმე. კრიპტო-არიოზელები მართლმადიდებლურ ნიკეის მრწამსსა და სიტყვა ერთარსსაც ღებულობდნენ.

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Nov 27 2006, 09:28 PM

ახლა დრო არ მაქვს, მაგრამ მარტო ამაზე გაგცემ პასუხს:

რატომაო?
მაგრამ შემო იქ დავწეროთ...შესაბამის თემაში, თავს რატომ არიდებ....

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: Nov 27 2006, 10:20 PM

ვის გულისხმობ , ვინაა აროშვილების სქიზმაში?

ჯერჯერობით ვადევნებ თვალს კამათს...

პოსტის ავტორი: გუჯა თარიღი: Nov 28 2006, 08:39 AM

მე მგონია რომ ეკუმენიზმი არ არის ერესი...

პოსტის ავტორი: Guguna777 თარიღი: Nov 28 2006, 11:55 AM

გუჯა ძმაო გგონია რომ ეკუმენიზმი არ არის ერესი,მაგრამ აქიმანდრიტმა გაბრიელმა ბძანა(ურგებაძემ)
რომ "ეკუმენიზმი ერესთა ერესია".ესეიგი ეკუმენიზმი მართლაც არის ერესთა ერესი რდგან ჩვენ გვმართებს
ვეთანხმებოდეთ ბძენ მამას,მე წმინდა მამას არ ვუწოდეფ რადგან იგი არ არის ჯერ კანონიკური წმინდანი,
მაგრამ არცს ნაკლებია,ჯერ მარტო მისი სისხლი 12 წელზე მეტია დღემდე უხრწნელია,და კიდევ რამდენი
სხვა სასწაული....
ასე რომ ამ ეკუმენიზმზე ლაპარაკის გაგძელებას და კამათს აზრი აღარ ააქვს რადგან ჩვენ ცოდვილებს
არ შეგვწევს ძალა დავასკვნათ რა არის მართალი და რა არ არის მართალი,ეს უკვე წინდა მამებმა დაასკვნეს
და დაადგინეს რომ ეკუმენიზმი არა არის მართალი და "ერესთა ერესია".(ეკუმენიზმის შესახებ არის წმინდა
მამათა ქადაგეგები orthodoxy.wanex.net ის საიტზე,ადრეს ბარში ჩაწერეთ ეს http://orthodoxy.wanex.net/mamebi/ekumenizmi.htm და შეხვალთ ამ გვერდზე) .

პოსტის ავტორი: გუჯა თარიღი: Nov 28 2006, 12:05 PM

მამა გაბრიელმა ეკუმენიზმს "ერესთა ერესი" კი უწოდა მაგრამ ამის განმარტება არ გაუკეთებია, მეც მაინტერესებს რატომ უწოდა ეს სახელი, ის მართლაც დიდი ბერი იყო...ისე ერთობლივი ლოცვის მომხრე არც მე ვარ, მაგრამ დიალოგები ვფიქრობ საჭიროა, უფალმა უთხრა მოწაფეებს რომ ექადაგათ წარმართებისთვის ქრისტიანობა და იქ მართლმადიდებლები ამას ასრულებენ ჩემის აზრით...

პოსტის ავტორი: კანონისტი თარიღი: Nov 28 2006, 12:14 PM

გუჯა

ჯერ ერთი რომ ეგ ეკუმენიზმი არც გამოდის თავისი პირდაპირი მნიშვნელობით. მეორეც, რას გვაძლევს დიალოგი? განა პროტესტანტული სამყარო აპირებს დათმოს ერთი მისხალი თუნდაც თავისი ცრუმოძღვრებიდან? მაშ რაღა აზრი აქვს, რას ემსახურება ეს "დიალოგი"?

პოსტის ავტორი: Georg თარიღი: Nov 28 2006, 12:14 PM

Sotiris-ის "ადვოკატობას" ვერავინ დამაბრალებს(ამ ფორუმზე მომხდარი დავის გამო, გრიგოლ ბაკურიანის ანთროპონიმიკასთან დაკავშირებით) და ამ მიზეზიდან გამომდინარე, სუფთა სინდისით ვიტყვი, რომ Sotiris-ისი მართალია კანუდოსელთან და მის "ძმებთან", და აღიარებს ამას კანუდოსელის "გუნდი" თუ არა, მნიშვნელობა არ აქვს!

პოსტის ავტორი: გუჯა თარიღი: Nov 28 2006, 12:28 PM

დავიჯერო ამდენი ხნის მანძილზე დიალოგს დადებითი არაფერი არ მოუტანია? კი თქვა მამა გაბრიელმა "ეკუმენიზმი ერესთა ერესი"ო მაგრამ წმ. გრიგოლ ფერაძე ხომ მონაწილეობდა ეკუმენისტურ დიალოგებში? და კონფერენციებზე სიტყვითაც გამოდიოდა...

პოსტის ავტორი: mnate თარიღი: Nov 28 2006, 12:32 PM

ემს აშკარად მწვალებელთა და სქიზმატთა საბჭოა. . . მესმის მართლმადიდებლური ეკლესიების მონაწილეობის სურვილიც, მათ სურთ დაამოწმონ მართლმადიდებლობა, მაგრამ როცა 1 საუკუნის მანძილზე ვერავითარი დადებითი ვერ განხორციელდა არ ღირს თავის მოტყუიება.

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: Nov 28 2006, 12:35 PM

ვახ, აქ უკვე "საძმოებად" ვიყოფით?

ვინაა მართალი და ვინ არა, სწორედ ამის გარკვევას ვცდილობთ ფორუმში და არა "საძმოებად" დაყოფას!



დიალოგი, ბევრ რამეს ემსახურება, ბევრი კარგი კეთდება მისი მეშვეობით, რაღათქმაუნდა მუდმივი სიფხიზლე სჭირდება დიალოგსაც, ერთბაშად რომ "ევქარისტიულ" კავშირში არ გადავიდეს... მაგრამ ვფიქრობ, არაა მთლად ქრისტიანული გზა "რა საჭიროა დიალოგი" ან "
, ასე რომ ეფიქრა მოციქულ პავლეს, დღესაც მთელი მსოფლიო ბნელში იქნებოდა ან კიდევ მისიონერული მოღვაწეობა სულ დაგვავვიწყდა რომ არსებობს? კულტურული გახსნა, დაახლოება, სხვადასხვა გამოცდილებათა გაზიარება, დიდი დონის მსოფლიო პრობლემებისადმი ( შიმშილი, ომი, სეკულარიზაცია) ერთად დაპირისპირება, ნუთუ აქაც "ამუნიას" ვხედავთ? იზოლაცია ყოველთვის იზოლაციაა და მგლის შიშით ცხვრებს მხოლოდ უვიცნი წყვეტენ!





დასასრულია არაჩვეულებრივად სწორად მიგნებული

პოსტის ავტორი: გუჯა თარიღი: Nov 28 2006, 12:38 PM

ეს რა თქვი? იქ მყოფი მართლმადიდებლები მწვალებლები და სქიზმატები არიან?

პოსტის ავტორი: mnate თარიღი: Nov 28 2006, 12:44 PM

დიალოგის უარყოფა არც მიცდია პირიქით მეტი კონტაქტი, მეტი აქტივობაა საჭირო, ვფიქრობ ვატიკანი ისევ ვატიკანად დარჩება პეტრეს გასაღებით ხელში ამიტომ გაერთიანებას ვერანაირი "Orientale Lumen" ხელს ვერ შეუწყობს. სამართლმადიდებლო არასდროს ცნობს რომს ევქარისტიულ კავშირში, თუ იგი არ დაგმობს პაპი ინოკენტიდან დღევანდლამდე ჩადენილ ურჯულოებას, და არა მხოლოდ ამას.

არა, პროტესტანტები, პაპისტები "ანტიქალკედონიკები" ეს ერთიანობა მწვალებლურად არ გესახება?

პოსტის ავტორი: გუჯა თარიღი: Nov 28 2006, 12:51 PM

მომწონს ამ მამის მოსაზრება ეკუმენიზმის შესახებ რომ ამბობს

როგორც მართლმადიდებელი ეკლესიის წევრსა და მღვდელს მწამს, რომ ეკლესია, რომლის წიაღშიც მოვინათლე და აღვიზარდე, არის ეკლესია, ჭეშმარიტი ეკლესია, ერთადერთი ჭეშმარიტი ეკლესია და ეს მწამს მრავალი მიზეზის გამო: პირადი რწმენისა და სულის შინაგანი მტკიცების გამო, რომელიც სუნთქავს ეკლესიის საიდუმლოებებში; მწამს იმდენად, რამდენადაც შესაძლებელია შევიცნო წმიდა წერილიდან და ეკლესიის საღვთო გადმოცემებიდან. ამრიგად, მე იძულებული ვარ განვიხილო სხვა ქრისტიანული ეკლესია, როგორც ნაკლული და აბსოლუტური სიზუსტით შემიძლია განვსაზღვრო სხვა ეკლესიების ეს ნაკლულოვანება. სწორედ ამის გამო, ჩემთვის ქრისტიანთა გაერთიანება ნიშნავს მართლმადიდებლობაში საყოველთაო დაბრუნებას. ...მხოლოდ ამ სულით შეიძლება იყოს გამართლებული მართლმადიდებელთა თანამონაწილეობა ეკუმენურ მოძრაობაში.

მამა გიორგი (ფლოროვსკი)

მწვალებლობა არაა ეს, ეს სულ სხვა რამაა და მწვალებლობა სულ სხვა რამეს ჰქვია თუ მწვალებლობაა სხვა რელიგიის ადამიანებთან ერთად ლოცვა მაშინ გამოდის რომ იქ მყოფი მართლმადიდებლებიც მწვალებლები ყოფილან, და ევქარისტული კავშირი მწვალებლებთან გვქონია, აი ამიტომ არაა ერესი ეკუმენიზმი

პოსტის ავტორი: Georg თარიღი: Nov 28 2006, 01:06 PM

"ხე ნაყოფით იცნობა" და "არრა არს დაფარული...", მალე გამოჩნდება(თუ უკვე არ ჩანს) "საძმოთა" რეალური სახე.

პოსტის ავტორი: გუჯა თარიღი: Nov 28 2006, 01:08 PM

Georg

ბატონო გეორგ ეს თემა ერთმანეთში საკამათოდ არ გამიხსნია, გთხოვთ ერთმანეთს ნუ "გამოვეკიდებით" ვისაუბროთ თემის შესახებ!!!

პოსტის ავტორი: mnate თარიღი: Nov 28 2006, 01:23 PM

მე მწვალებელტა საბჭო ვუწოდე ჩამოტვლილნი მწვალებლები არიან მართლმადიდებლები რა შუაშია?

პოსტის ავტორი: გუჯა თარიღი: Nov 28 2006, 01:25 PM

და ერთობლივი ლოცვის დროს მართლმადიდებლებიც ხომ ლოცულობენ?

პოსტის ავტორი: mnate თარიღი: Nov 28 2006, 01:46 PM

ეგ იმას არ ნიშნავს რომ პროტესტანტები, კატოლიკეები და ძმანი მათნი არ არიან მწვალებლები ხოლო ერთობლივი ლოცვები მიდის შემდეგი გააზრებით "აკრძალულია მხოლოდ ევქარისტიული ლოცვა" რაც თესალონიკის უნივერსიტეტის აზრით სრული სისულელეა. კანონი ირღვევა. . . რავიცი. . . .

პოსტის ავტორი: ლილიანა თარიღი: Nov 28 2006, 01:53 PM

"როგორც მართლმადიდებელი ეკლესიის წევრსა და მღვდელს მწამს, რომ ეკლესია, რომლის წიაღშიც მოვინათლე და აღვიზარდე, არის ეკლესია, ჭეშმარიტი ეკლესია, ერთადერთი ჭეშმარიტი ეკლესია და ეს მწამს მრავალი მიზეზის გამო: პირადი რწმენისა და სულის შინაგანი მტკიცების გამო, რომელიც სუნთქავს ეკლესიის საიდუმლოებებში; მწამს იმდენად, რამდენადაც შესაძლებელია შევიცნო წმიდა წერილიდან და ეკლესიის საღვთო გადმოცემებიდან. ამრიგად, მე იძულებული ვარ განვიხილო სხვა ქრისტიანული ეკლესია, როგორც ნაკლული და აბსოლუტური სიზუსტით შემიძლია განვსაზღვრო სხვა ეკლესიების ეს ნაკლულოვანება. სწორედ ამის გამო, ჩემთვის ქრისტიანთა გაერთიანება ნიშნავს მართლმადიდებლობაში საყოველთაო დაბრუნებას. ...მხოლოდ ამ სულით შეიძლება იყოს გამართლებული მართლმადიდებელთა თანამონაწილეობა ეკუმენურ მოძრაობაში"





ეს მოსაზრება მეც მომწონს უბრალოდ მე მგონი აქ კამათობს იმაზე რომ რეალორუდ ეს შესაძლებელი არ გახდა იმიტომ რო იქ არავინ არ გიღებს როგორც" მართლმადიდებლობაში საყოველთაო დაბრუნების "მიზნით მისულ ჭეშმარიტ ხმას რომელიც არის ხმა უდაბნოსა შინა

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Nov 28 2006, 01:55 PM

რაღაც ვერლავეს მიდის აქოური სტოლი
რა არის კაცო, მე მიუხედავად იმისა,რომ ბევრისგან კატეგორიულად განსხვავებული აზრი მაქვს, ამის მიუხედავად დარწმუნებული ვარ, რომ მათი პოზიცია ეკლესიის სიყვარულით არის ნაკარნახევი.

გეორგ: თქვენ რომელი ბარიკადიდან ბრძანდებით არ ვიცი, მაგრამ მე აქამდე მეგონა რომ ბარიკადა კი არა ბარძიმია, რომელიც, რამდენადაც ვიცი დღემდე ერთია და იმ თქვენი წარწერის ავტორმა გახსენეთ რა თქვა ერთიანობაზე...

იმედი მაქვს გაიგეთ რასაც ვამბობ.

პოსტის ავტორი: mnate თარიღი: Nov 28 2006, 01:59 PM

ეს ქართულად?

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Nov 28 2006, 02:12 PM

ჰო,მანდ პრობლემა მაქვს, ვერ ვაკეთებ ამ ფორუმში ტექსტის რევიზიას ნაწერისა, თუ შემეშალა, უკუნითი უკუნისამდე მიმყვება ცოდვასავით

პოსტის ავტორი: კანონისტი თარიღი: Nov 28 2006, 02:35 PM

გუჯა

KAIROS

პავლე მოციქული ხედავდა, რომ მის ქადაგებას შედეგი მოჰყვებოდა ხოლმე. განა ამას გვასწავლის უფალი ქადაგებაზე? უქადაგეთ და თუ არ მიიღონ, დაიბერტყეთ მტვერი თქვენი ფეხიდან და გამოდით იმ ქალაქიდანო. 1 საუკუნე მიაკვიდთ და ტვინი უხვრიტეთო, არავის უსწავლებია. ჩვენმა ეკლესიამაც დაიბერტყა ფეხი და გამოვიდა ემს-დან

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Nov 28 2006, 02:35 PM

ოდნავ მოვიცალე, მოკლედ:

შენმა მზემ სხვაგან ხო შენს კამათს აზრი ქონდა და ყურებს კი გვიშავებდი გალობაზე
შენ გგონია რომ აქ კამათს აზრი აქვს და ამიტომ აპოლოგეტობ? თუ როგორ გავიგოთ?
თუ მაინც არ თვლი აზრიანად ჩემთან ამაზე კამათს, მაშინ იგივე მოტივით რატომ არ მიატოვე? ვერლავესაა ლოგიკა



აბა რავი




არის! აღსრულდა ოცნება (პერეფრაზირება ფილმიდან )
მოკლედ შედევრი შედევრზეა
გეტყვი მოკლედ: საერთაშორისო შეხვედრა არის: კონტაქტი, კონტაზტი-1.ქადაგება 2.ინფორმაცია, ქადაგება-ჩვენი თავის გაცნობა როგორც მინიმუმ, ინფორმაცია-"განათლება".
ჩვენი თავის გაცნობაზე რაც გითხარი, ეკუმენური კავშირებით გაუცხოება მოისპო, აღარ გვთვლიან ქვის ხანის ქრისტიანებად და გაიცნეს ჩვენი ღვთისმეტყველება. ახლა თუ მეტყვი მერე რაო, გიპასუხებ: შენ უნდა დაამოწმო და მოქცევა ღმერთს მიანდო-ასეთია მისიონერის გზა ყოველთვის.
განათლება-გაცნობა სხვისი სარწმუნოებისა: მე ვთვლი,რომ არაქალკედონურ ეკლესიებთან დიალოგი იყო ნაყოფიერი, ბევრი პრობლემის ისევ პრობლემად დარჩენის მიუხედავად, ასევე ბევრი საკითხი ცხადი გახდა. ეს მოხდა ეკუმენური დიალოგის ფორმატში.



მერე როდის იყო ტერმინოლოგიური თანხმობა/არათანხმობით წყდებოდა ერეტიკოსების არაერეტიკოსობა?
მარტივად არც სხვა დროს ყოფილა

ჩემი საბოლოო დასკვნა საერთდ ემს-ზე არის შემდეგნაირი: თუ გაუქმდება საერთო ლოცვის პრაქტიკა იქ მონაწილეობას წინ არაფერი უდგას. ნუ დაგვავიწყდება, რომ პატრიარქი არცთუ უკანასკნელი ფიგურა იყო ემს-ში.

პოსტის ავტორი: xirseli თარიღი: Nov 28 2006, 02:43 PM

ეგ ახალი ამბავია თქვენთვის რომ თანალოცვა მწვალებელთან იგივე მწვალებლობაა??

პოსტის ავტორი: mnate თარიღი: Nov 28 2006, 02:48 PM

აქ რა ჟრიამული ატეხილა

პოსტის ავტორი: mnate თარიღი: Nov 28 2006, 03:01 PM

ეჰ რომის კათედრაზე ყველაზე მეტად მწყდება გული

http://www.patriarchate.org/

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Nov 28 2006, 03:13 PM

ოღოდ უქადაგეო ჯერ
ზოგს ქადაგება მარტო დაბერტყვა გონია და იბერტყავენ და მიდიიიი

1 საუკუნე კი არა, 10 საუკუნეც ღირს თუნდაც ერთი ადამიანის მოსაქცევად

პოსტის ავტორი: მნათე თარიღი: Nov 28 2006, 03:16 PM

და ლოცვა ვეღარაა ძალა? კი ძალიან მიყვარს რომი, შესანიშნავი ხალხია, ბუნჩულა და საყვარელი პაპი ყავთ, მაგრამ არ აქვთ ეს ჭეშმარიტი სარწმუნოება და მოკალი ვერ შეაგნებინებ რით ვერ გაიგეთ არ მჯერა! როგორ დავიჯერო ახლა ვატიკანის მობრუნება???

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Nov 28 2006, 03:22 PM

შენც დაგეწყო სოტირისი წაკითხულის შინაარსის ამბავში
აბა შენმა დამთხვეულობამ იქნებ კიდევ ერთხელ გადახედოს ნაწერსა

პოსტის ავტორი: მნათე თარიღი: Nov 28 2006, 03:25 PM

შამპოლეონი სჭირდება შენს ნაწერს

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Nov 28 2006, 03:36 PM

ხოხ ხოხ, რა ავათარი გაქვს...ხალხი უკვე შენთვის ფიჩხებს აგროვებს

ჩემთვის უკვე "სკლადია" გაკეთებული ფიჩხებისგან

პ.ს.
აი რომ დაგვწვავენ პირველი ეკუმენისტი მარტვილნი ვიქნებით


ეს გუჯას ეხებოდა

პოსტის ავტორი: მნათე თარიღი: Nov 28 2006, 03:36 PM

რა იცი რომ მე დომინიკელთა ფორმას არ გადავიცმევ და პროცესიას არ წავუძღვები? ისე წვეტიანი ქუდი იყიდე

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Nov 28 2006, 03:37 PM

პ.პ.ს.

ჩემზე უკვე იმდენი ფიჩხია,ენერგეტიკული პრობლემა ნაღდად გადაჭრება ზამთარში

პოსტის ავტორი: glaxa თარიღი: Nov 28 2006, 03:54 PM

მნათე

ამ სიტყვის თქმის დროს მნატე გულს მოიფხანს ხოლმე ვგრძნობ.....

პოსტის ავტორი: მნათე თარიღი: Nov 28 2006, 03:56 PM

ხო და შენ რომ წაიკითხავ უფრო

პოსტის ავტორი: glaxa თარიღი: Nov 28 2006, 04:16 PM

მნათე

მე რომ ვკითხულობ მეცინება ხოლმე....ღლაპი რომ ხარ მაგაზეეეეეე

ლილიანა


აბა იმატ ჰკითხე ვისი ხმაა უდაბნოსა შინა ხმა


მნათე


ვააა შენ ინგლისურიც იცი?

პოსტის ავტორი: მნათე თარიღი: Nov 28 2006, 04:26 PM

ოჰოოო კონსტანტინეპოლის პატრიარქმა არგუმენტები გამომაცალა ეს სტატია ახლა ვნახე და ბევრ რამეს მივხვდი. . .


მისი ყოვლადუწმიდესობის, მსოფლიო პატრიარქ ბართოლომეოს I-ის სიტყვა წარმოთქმული თბილისის სახელმწიფო უნივერსიტეტში ივანე ჯავახიშვილის სახელობის მედლით დაჯილდოებისას


უნეტარესო მთავარეპისკოპოსო მცხეთა-თბილისისა და კათოლიკოს-პატრიარქო სრულიად საქართველოისა, ბატონო ილია;
უწმიდესნო ძმანო მღვდელმთავარნო;
თქვენო აღმატებულებავ ხელისუფლების წარმომადგენლებო; ღრმადპატივცემულო ბატონო რექტორო;
ღრმადპატივცემულნო რექტორატის წარმომადგენლებო და პროფესორ-მასწავლებლებო;
ძვირფასო სტუდენტებო;

ცოდნის ტაძარში მოსულნი ისეთ დიდ სულიერ მღელვარებას განვიცდით, როგორსაც ზებუნებრივი საოცრების წინაშე და მისი განცდით გამოწვეული აღტაცებისას, რამეთუ ამ ტაძარში აღესრულება საიდუმლო შემეცნებისა ანუ თითოეული თქვენგანის ზიარება ჭეშმარიტებასთან.
სამყაროს შემოქმედის სახით ნამდვილად არსებობს ჭეშმარიტება. მეცნიერების ყოველი დარგი-ტექნიკური თუ ჰუმანიტარული-სამყაროს ერთ კონკრეტულ ნაწილს იკვლევს. ეს კი იმას ნიშნავს, რომ ცდილობს აღმოაჩინოს და ჩასწვდეს აზრსა და სიბრძნეს თავად შემოქმედისა, მისივე ქმნილებათა არსის შესწავლის მეშვეობით.
დიდი და წმიდა საქმეა მეცნიერული მოღვაწეობა. იგი ჰგავს მცდელობას მორწმუნისა, რომელიც ისწრაფვის პირადად შეიცნოს შემოქმედის სიყვარულის მეშვეობით და ამ გზით უშუალო, პირადი კონტაქტი დაამყაროს მასთან.
ღმერთმა მისცა ადამიანს უნარი შემეცნებისა და უშუალო, ემპირული ცოდნის დაუფლებისა, რომელსაც საყვარელ სახესთან ურთიერთობით აღწევს. თქვენ, რომლებიც მეცნიერებას ემსახურებით, სხვადასხვა დარგის გამოცდილი მკვლევარნი, შემეცნებით ცოდნას ემსახურებით. ჩვენ კი, რომლებიც ღმერთის სამსახურს მივუძღვენით თავი, სიყვარულის მეშვეობით ვიძენთ უშუალო, პირად გამოცდილებას და ვეუფლებით ცოდნას მიუწვდომლის შესახებ, ღმრთის განკაცებამდე. მაგრამ ის მიუწვდომელი ღმერთი მოვიდა და დაემკვიდრა ჩვენს შორის, შეისხა ხორცი და ამ გზით გახდა ხილული და ხელშესახები, ძმა და მეგობარი ჩვენი, რომელმაც ჩვენთან ურთიერთობით მოგვმადლა ცოდნა და შვება თვისი პირი (სახის) უსაზღვრო მშვენიერებისა.
ერთი სიტყვით, მეცნიერები და მორწმუნენი ერთმანეთს ვხვდებით ერთსა და იმავე საბოლოო წერტილში და ერთი და იმავე მიზნის დასასრულს, თუმცა კი სვლას სხვადასხვა გზით ვიწყებთ. თქვენ მიჰყვებით გზას შემეცნებისას, რათა ღმრთის უხილავი მარადიული ძალა ღმრთისმიერვე ქმნილებათა ხილვით შეიცნოთ (რომ. 1: 20), ჩვენ კი მისი მეშვეობით გზას მივყვებით სიყვარულით, მისი მცნებების დაცვით და მასთან მიმსგავსებით; იმ იმედითა და რწმენით, რომ ისევე "ვიხილავთ მას, როგორიც არის" (იოან. 3:2).
ამით აიხსნება ის დიდი სიხარული, რომელიც ამ ტაძარში მოსვლამ აღგვიძრა, ტაძარში, რომელშიც, ცნობიერად თუ გაუცნობიერებლად, მეცნიერების ყოველ დარგში, სამყაროს შემეცნების მეშვეობით სამყაროს შემოქმედის შეცნობაც იგულისხმება.
ვხედავთ, რომ საბოლოო მიზნად ჭეშმარიტების შეცნობა დაგისახავთ, მოგმართავთ გულითადი, მეგობრული, ძმური და მშვიდობიანი სალმით. კონსტანტინოპოლის ქრისტეს მიერ დიდი დედა-ეკლესია და პირადად ჩვენ დიდი სიყვარულითა და პატივისცემით ჩამოვედით თქვენს ქვეყანაში. მოგიტანეთ კურთხევა და მადლი ჩვენთა სიწმინდეთა და ჩვენისა სასოებისა, რომელიც ჩვენს მოკრძალებულ ტახტზეა დაუნჯებული და აგრეთვე მოგართვით ჩვენი გულები, გამსჭვალული პატივისცემითა და სიყვარულით, აღვსილნი საუკეთესო სურვილებითა და ლოცვა-კურთხევით.
მადლობას მოგახსენებთ მოწვევისათვის და სასიქადულო ქართველი მეცნიერის, ივანე ჯავახიშვილის სახელობის მედლით ჩვენი უმდაბლესობის დაჯილდოებისათვის. დიდ მადლობას მოგახსენებთ აგრეთვე ამ საპატიო კათედრის დათმობისათვის. ვღებულობთ ამ პატივს, ვინაიდან მიგვაჩნია, რომ იგი ეძლევა მსოფლიო საპატრიარქოს მიერ მართლმადიდებლობაში დაგროვილი ემპირული ცოდნისათვის. რამეთუ ესეც ნამდვილი ცოდნაა, ძალზე განსხვავებული მეცნიერული ცოდნისაგან, მაგრამ, ნება მომეცით ვთქვა, - უფრო მეტად ცხოველმყოფელი და განმათავისუფლებელი. ეს არის ცოდნა მომნიჭებელი უკვდავებისა, სიხარულისა და მშვიდობისა. ის განსაკუთრებულადაა დაკავშირებული სულის შემეცნებით და სურვილისეულ ანუ მოწმედებისეულ უნარებთან, მაშინ როდესაც მეცნიერული ცოდნა უმეტესწილად ლოგიკასთან (გონებასთან) არის დაკავშირებული.
სულიერ ძალებთან ასეთი მიმართების მიუხედავდ, ცოდნის დაუფლების ეს ორი გზა ნაწილობრივ ერთმანეთს ხელს უწყობს, მაგრამ სწორი გზიდან გადახვევის შემთხვევაში ცდომილების სხვადასხვა მიმართულებისაკენ მიგვიძღვის. მეცნიერული ცდომილება არის ისეთი აზრი, შეხედულება, ჰიპოთეზა ან თეორია, რომლის დაცვაც შესაძლებელია, მაგრამ მისი უსაფუძვლობა საბოლოოდ მაინც გამომჟღავნდება. რელიგიური ცდომილება არის პიროვნული მოწონება, შინაგანი რწმენა და დარწმუნება იმ დებულებებში, რომელთა უსწორობაში ხედავენ სხვანი, მაგრამ არა თავად ცდომილნი.
ამიტომაც მეცნიერულ ცდომილებაში მყოფი, რომელსაც არა აქვს შემეცნებითი დამოკიდებულება თავისსავე მეცნიერულ შეხედულებებთან, ადვილად დაუბრუნდება მეცნიერულ ჭეშმარიტებას, რასაც ხელს შეუწყობს მეცნიერულ კანონებსა და გამოცდილებაზე დაფუძნებული მეცნიერული არგუმენტები და მტკიცებულებანი. რა თქმა უნდა, ამ კანონებს არა აქვთ შეუვალი ავტორიტეტი, რამეთუ ცოდნის გაღრმავება და მეცნიერული პროგრესი აბათილებს ხოლმე ადრე აღიარებულ მეცნიერულ არგუმენტებს.
რელიგიურ საკითხებში ცდომილნი კი, რომლებიც ძლიერი აფექტური დამოკიდებულებითაა დაკავშირებული თავისსავე ცდომილებასთან, ძნელად აღიარებენ თავიანთ შეცდომას, თუნდაც უამრავი არგუმენტი და მტკიცებულება მოუყვანონ მცდარი აზრის გასაბათილებლად. განსაკუთრებით შეუვალნი გაუნათლებელნი არიან, რომლებიც არ არიან მიჩვეულნი აზროვნებას და არც სხვათა ნააზრევის პატივისცემას; არ გააჩნიათ თავმდაბლობა და არც კრიტიკული განსჯის უნარი და ამით ამტკიცებენ წმიდა წერილის სიბრძნეს "განსაჯე ბრიყვი და თავს შეაძულებ" (იგავნი სოლ. 9:9)
რელიგიურ ცდომილებათა ტიპოლოგიისას ისეთ გამოვლინებათა წინაშე აღმოვჩნდით, რასაც ჰქვია: ერესი, ფანატიზმი, ფუნდამენტალიზმი, ზილოტიზმი ანუ მოშურნეობა და სიძულვილი. წმიდა სულიერი თვალსაზრისიდან გამომდინარე, შესაძლებელია, ცდომილებაში ჩავარდნენ ის პირებიც, რომელთაც არა აქვს განსაზღვრული დოგმატურ ჭეშმარიტებათაგან გადახვევა. ასეთ შემთხვევებში ცდომილებაზე ვლაპარაკობთ სწორ საქციელთან ზმანებასა და ისეთ სულიერ მდგომარეობასთან მიმართებაში, რომელთა მიმართაც ცდომილებაში ჩავარდნილი პატივისცემით არის გამსჭვალული, მიუხედავად იმისა, რომ საქმე ეხება ფანტაზიის ნაყოფს ან სხვა, განსხვავებული წარმომავლობის მოვლენას.
ერესი ბერძნულ ენაზე ნიშნავს არჩევას, მჯობინებას. ერესთან გვაქვს საქმე მაშინ, როდესაც ამჯობინებენ იმას, რაც ჭეშმარიტად ეჩვენებათ, მაგრამ სიღრმისეულად ის მცდარი მოსაზრებაა და მას დოგმატურ ხასიათს სძენენ. მართლმადიდებელ ეკლესიაში არაერეტიკული ჭეშმარიტება კატაფატიკური და აპოფატიკური გზების მეშვეობით გამოითქმება. ეს იმას ნიშნავს, რომ ჭეშმარიტების გამოსახატავად ნებისმიერი ტერმინი არასრულია, მაგრამ მიუხედავად ამისა, ვიყენებთ მათ ურთიერთგაგებისათვის, ვითარცა პირობით ნიშნებს, რომელთა მიღმაც არსებობს ცდუნება.
მართლმადიდებელი ეკლესიისათვის ჭეშმარიტება არ წარმოადგენს მხოლოდ ფორმულირებას; არ წარმოადგენს მხოლოდ აზროვნებას; იგი არის წმინდანთა გამოცდილება, ხოლო აქედან გამომდინარე, ყოველი ფორმულირება შეიმეცნება არ "წიგნით" (ანუ დაწერილობით), რომელიც, მოციქულის სიტყვის თანახმად, მოაკვდინებს, არამედ სულით, რომელიც აცხოვნებს (2კორ. 2:3).
კითხვა, თუ როგორია, მაგალითად, იესო ქრისტე ან სულიწმინდა, შემეცნებით კანონთა და ფორმულირებათა საკითხს კი არ წარმოადგენს, არამედ მისი პირადი გაცნობისა და უშუალო ემპირული გამოცდილების სფეროს განეკუთვნება. ამიტომაც წმინდანების პირად გამოცდილებასა და მოწმობას ძალიან დიდი მნიშვნელობა აქვს, უფრო დიდი, ვიდრე აზროვნებისეულ ფორმულირებებს. სწორედს ამიტომ პირველი ეკლესია დოგმატების ფორმულირებით არ იყო იმდენად დაკავებული, რამდენადაც ცხოვრებისეული განცდით. იმას, ვისაც ქრისტეს გაცნობა სურდა, მის შესახებ წიგნით კი არ აღჭურვიდა, არამედ ქრისტესკენ მიუძღოდა, რათა მისთვის ეგრძნობინებინა მისი ცხოველმყოფელობა. რა თქმა უნდა, ესაუბრებოდა მას ქრისტეს მოძღვრებების საქმეთა შესახებ, იმის შესახებ, თუ როგორ უნდა იცხოვროს ქრისტიანმა, მაგრამ ეს ყოველივე ხდებოდა არა იმისათვის, რომ იგი დოგმატური კანონებითა და ქრისტეს შესახებ თეორიული ცოდნით აღეჭურვა, არა იმიტომ, რომ ქრისტოლოგიის თეორიული მცოდნე გაეხადა, არამედ იმისათვის, რომ ქრისტესთან უშუალო ურთიერთობაში მიეყვანა.
დოგმა მხოლოდ მაშინ ჩამოყალიბდა, როდესაც პირველი ერესები გამოჩნდა, როდესაც გაჩნდა მცდარი მოძღვრებები, რათა გამოემჟღავნებინა ცდომილება და განესხვავებინა ჭეშმარიტებისაგან.
ფანატიზმი, ფუნდამენტალიზმი, სიძულვილი და ზილოტიზმი ძირითადად აფექტური სულიერი მდგომარეობაა ცალკეული რელიგიისა თუ ზოგიერთი მოძღვრების მიმართ. მაგრამ თუკი პირველი სამი მოვლენა ადვილი გამოსაცნობი და დასაგმობია, გაუცნობიერებელი ზილოტიზმი ადვილად შეიძლება აღერიოს გაუცნობიერებულ ზილოტიზმთან, რადგან ზილოტიზმი სულის აფექტური - თავიდან მეტად კარგი - ენერგია და ძალაა, რომელიც შესაძლოა მიიმართოს როგორც ჭეშმარიტი სიკეთის, ასევე ფენომენალური და მოჩვენებითი სიკეთისკენ. წმიდა წერილში არაერთგზის ვხვდებით ღმერთის მოშურნეთა წყებას, მაგრამ წერილი ასევე არაერთგზის გმობს ისეთ მოშურნეობას, რომელიც არაა ღმრთისმიერი.
ამ საკითხის შესანიშნავი და სრული ანალიზი იაკობის ეპისტოლეშია მოცემული. ნაჩვენებია, თუ როგორ წარმოაჩენს ბრძენს საქმენი მისნი და ხაზგასმულია ისიც, რომ თუკი გულში მწარე შური და მტრობაა ჩაბუდებული, მაშინ ის სიბრძნე ზეგარდმო გარდამომავალი კი არ არის, არამედ – მიწიერი, ფსიქიკური, დემონური. ამას თან ერთვის ისიც, რომ სადაც არსებობს "შური და ხდომაი", იქ უსათუოდ არსებობს ცბიერებაც; განმარტებულია ისიც, თუ როგორ გამოიცნობა ზეგარდმო სიბრძნე და ჩამოყალიბებულია ასე: "პირველად სიწმინდე არს და მერმე მშვიდობაი, სახიერებაი, მორჩილებაი, სავსე წყალობითა და ნაყოფითა საქმეთა კეთილთაითა, განუკითხველ და შეუორგულებელ" (იაკ.3:17)
წმიდა მამანი მრავალგზის წარმოგვიჩენენ სიმშვიდეს, ვითარცა მართებულ სულიერ მდგომარეობას, ხოლო შურს – ვითარცა მცდარს. ათორმეტთა მოციქულთა სწავლანი გვირჩევენ: "შვილნო ჩემო . . . ნუ იქნები მრისხანე, ნუცა მოშურნე" (თავი III), ხოლო ღირსმა თეოდორე სტუდილემა, რომელსაც არაერთგზის იმოწმებენ ზილოტები, თავისი ბერებისადმი მიმართვისას ხაზგასმით აღნიშნა, რომ ბერი უნდა იყოს "მიზეზი მშვიდობისაი", ხოლო თუკი იგი აღვსილია შურითა და მტრობით, განხეთქილების მოსურნეობით, მაშინ იგი არის "ბრმა და ახლომხედველი" (სწავლ. 39-ე).
ისაია წინასწარმეტყველი, რომლის სიტყვებში წმინდა განგებებიდანაც არის ცნობილი, ბრძნულად განმარტავს ჭეშმარიტებას და ამბობს: "შური იმონებს გაუნათლებელ ხალხს", ხოლო სიბრძნე ზირაქისა გვასწავლის: "შური და მრისხანება ამოკლებს დღეთ"; ამასვე ამბობს იობთან თანამოსაუბრე გამონათქვამით: "შეცდომილი იგი მოაკვდინის შურმა" (იობ. 5:2)
მართლმადიდებელ ეკლესიაში მყოფი დღევანდელი ზილოტები კალენდრის საკითხს, დიაქრისტიანულ და რელიგიათშორის დიალოგებს, ე.წ. ეკუმენურ მოძრაობას ძირითად დოგმატურ საკითხთა რანგში განიხილავენ, ვინაიდან მცდარი დამოკიდებულება აქვთ როგორც ამ საკითხთა ზუსტი განზომილებების, ასევე შესაბამისი ქმედებების მიმართ. გამოაცალკევებენ ხოლმე მამათა ზოგიერთ გამონათქვამს და მათზე დაყრდნობით მცდარ მეცნიერულ საფუძვლებს აყალიბებენ.
ასე, მაგალითად, კალენდრის საკითხი ცხოვნების საკითხთა რანგში აჰყავთ, თითოეული ადამიანის ცხოვნების კრიტერიუმად წარმოაჩენენ მაშინ, როდესაც ის მხოლოდ წესრიგის საკითხს განეკუთვნება. ამავე დროს, უგულებელყოფენ წმიდა იოანე ოქროპირის სწავლებას, რომ "არ არსებობს დრო ღმერთისათვის" და ასევე: "არცა დღეთა და არცა დროთ, და არცა წელიწადთ ვითვლით, არამედ ეკლესიას მივყვებით სიზუსტის დაცვით, სიყვარულსა და მშვიდობას ვამჯობინებთ ყველაფერს. და თუკი ეკლესიამ მაინც დაუშვა შეცდომა, ის არ იყო გამოწვეული დროის სიზუსტით, არამედ განხეთქილებითა და სქიზმით ჩადენილი დანაშაულის გამო. ამიტომაც ნურავინ მეტყვის სიტყვას დროის შესახებ, რამეთუ არ იქნება იგი ღმრთის მიერი" (P.G.48,870).
რაც შეეხება დიალოგებს, ზილოტები მათ მიუღებლად მიიჩნევენ, რადგანაც, მათი მტკიცებულებების თანახმად, დიალოგების მეშვეობით მზადდება ერთი საყოველთაო რელიგია ან ხდება მცდელობა ეკლესიების შეერთებისა, დოგმატური კანონების უგულებელყოფის ხარჯზე.
ორივე ბრალდება არსებითად უსაფუძვლოა. არაერთგზის განგვიცხადებია და კვლავაც ვიმეორებთ, რომ არ მოხდება არც ერთი ეკლესიის შეერთება მართლმადიდებელ ეკლესიასთან, თუკი ის ეკლესია, რომელიც მას უნდა შეუერთდეს, არ აღიარებს პირველი განუყოფელი ეკლესიის დოგმატურ მოძღვრებებს ანუ იმ დოგმატებს, რომლებიც რომის ეკლესიასთან მომხდარ განხეთქილებამდე არსებობდა და რომლებსაც მტკიცედ და მყარად იცავს ჩვენი წმიდა მართლმადიდებელი ეკლესია.
ზოგი იმასაც ამბობს, რომ დიალოგი ზედმეტია და მას ზიანი მოაქვს, ვინაიდან სხვა აღმსარებლობის ეკლესიები კვლავ თავიანთ განსხვავებულ მოძღვრებებს მიჰყვებიან, მოციქული პავლე კი გვეუბნება, რომ ნუ ვიმსჯელებთ ერეტიკოსებთან, განვეშოროთ მათ პირველი და მეორე სწავლების შემდეგ. მოციქულის რჩევა, რა თქმა უნდა, ყურადსაღებია, პატივისცემასა და დაცვას იმსახურებს; მაგრამ ისიც უნდა გავიაზროთ, რომ მოციქული ლაპარაკობს ცალკეული ერეტიკოსის შესახებ, დღევანდელი დიალოგები კი მიმდინარეობს სხვა აღმსარებლობის ეკლესიათა დელეგაციებთან, ხოლო მათი მეშვეობით ამ ეკლესიათა მილიონობით წევრთან, რომელთაც გააზრებულად კი არ მიუღიათ გადაწყვეტილება გამოჰყოფოდნენ მართლმადიდებელ ეკლესიას, არამედ თავიანთი წინაპრებისაგან გადმოეცათ მემკვიდრეობით. დიალოგები მიმდინარეობს სწორედ მათი და მათ შორის მყოფ კეთილგანწყობილ პირთა მეშვეობით, რომელთაგან ბევრი კვლავ უბრუნდება მართლმადიდებლობის წიაღს, რომელსაც დიალოგების შემდეგ გამოქვეყნებული ლიტერატურის დახმარებით ეცნობა. ჩვენი ვალია დავიმოწაფოთ ყოველი ერი, თვით ისეთებიც, რომელთა უმრავლესობა სხვა აღმსარებლობას აღიარებს; მათ შორის კეთილგანწყობილნი კი ჩვენს წიაღში მივიღოთ, ერთი სიტყვით, საჭიროა გამორჩევა, როგორც ამას მიგვითითებს ჭეშმარიტად მართლმადიდებელი წმიდანი იოანე, ავტორი "კლემაქსისა", თავის სიტყვაში გამორჩევის შესახებ და გვეუბნება: "ურწმუნოთ და ერეტიკოსებს, რომელნიც ბოროტებით თავს გვესხმიან, განვეშოროთ (შემდგომად ერთისა და ორისა სწავლებისა) (ტიტ.3:10). ხოლო მათ მიმართ, ვისაც სურს ჭეშმარიტების შეცნობა, "სიკეთის კეთება ნუ მოგვწყინდება" (შდრ.გალ.6:9). მაგრამ ორივე შემთხვევაში ჩვენი საქციელი ჩვენს სულიერ ძლასა და გამძლეობასთან შესატყვისი უნდა იყო" (სიტყვა XXVI, თავი II, მუხლი 11).
იგივე წმინდანი თავის სიტყვაში მწყემსის მიმართ წერს: "უძლურნი ნუ ჭამენ პურს ერეტიკოსებთან ერთად, როგორც ეს წმინდა კანონების მიერ არის დადგენილი. მაგრამ ისინი, ვინც ღმრთის მადლით ძლიერნი არიან, თუკი მიწვეულნი იქნებიან რწმენითა და კეთილი ნებით, და სურვილი აღეძვრებათ მათთან წასვლის, წავიდნენ სადიდებლად ღმრთისა."
წმინდანის სიტყვებიდან ნათლად ჩანს, რომ ჩვენივე მოყვასთან დიალოგის არადელიკატური უარყოფა არ არის სწორი და სამაგალითო. გარდა ამისა, შეუძლებელია ჭეშმარიტების ქადაგება დიალოგის გარეშე. უფრო მეტიც, დიალოგის მიზანს წარმოადგენს სხვადასხვა სარწმუნოების ადამიანთა შორის მტრობის შესუსტება, რაც უსათუოდ წინ უნდა უსწრებდეს ჭეშმარიტების ქადაგებას (შდრ.საქმე მოციქ.17:22-34). რელიგიებსა და დოგმატებს შორის არსებულმა მრავალწლიანმა პოლემიკამ, მტრობამ და შეტაკებებმა ვერ მიიყვანეს მონანიებამდე განსხვავებული დოგმატებისა და რელიგიების წარმომადგენლები. ვალდებულნი ვართ მოვსინჯოით მეთოდი ურთიერთგაგების, ნამდვილი კეთილი ნების გამომჟღავნების, შერიგებისა და დიალოგისა. მართალია, ძალზედ დამქანცველი, მაგრამ შედეგიანი. ამიტომაც მცდარად მიგვაჩნია ზილოტების თვალსაზრისი განმარტოებისა და სხვა აღმსარებლობათა თუ რელიგიების წარმომადგენლებთან ყოველგვარი დიალოგის შეწყვეტის თაობაზე. განმარტოებას მოჰყვება უარის თქმა ჭეშმარიტებისაგან შორს მყოფი ჩვენივე მოყვასის დამოწაფებაზე, რაც ეწინააღმდეგება ქრისტეს მოძღვრებას იმის შესახებ, რომ დავიმოწაფოთ ყოველნი ერნი (მათე 28:19), რაშიც, რასაკვირველია, სხვა რელიგიათა წარმომადგენლებსაც გულისხმობს. როგორ შეიძლება ველაპარაკოთ მათ ქრისტეს შესახებ, თუკი, უპირველეს ყოვლისა, დიალოგების მეშვეობით არ მოვიპოვებთ მათ ნდობას და არ დავარწმუნებთ ჩვენს მათდამი კეთილ სურვილებში?
ყველაფერი ის, რასაც ერთობლივი ძალისხმევით აკეთებენ ქრისტიანთა შორის თუ რელიგიათა შორის მიმდინარე დიალოგებში მონაწილენი ან მართლმადიდებელი ეკლესიები ეკუმენურ მოძრაობაში მონაწილეობისას, შედეგია საღმრთო მოშურნეობისა, რათა დაიმოწაფონ ყოველნი ერნი და არა იმისათვის, რომ გააღვივონ სინკრეტიზმი და განეშორონ ჭეშმარიტებას. არ ვაცხადებთა იმას, რომ ყოველ დიალოგზე ქრისტიანობისა და მართლმადიდებელი სარწმუნოების უშუალო ქადაგება მიმდინარეობს. ჯერ არ დამდგარა სანუკვარი დრო ასეთი მოქმედებისათვის. მაგრამ ამ დიალოგებზე ხდება ქადაგება ჭეშმარიტების შემადგენელი ნაწილებისა, ისევე როგორც ღაღადჰყვეს იგი წინასწარმეტყველებმა ქრისტეს შობამდე; ისევე როგორც თავად ღმერთმა მოსეს რჯულის მეშვეობით გამოუჩინა ჭეშმარიტება ჯერ კიდევ მის მისაღებად მოუმწიფებელ კაცობრიობას. და თუკი ღმერთი დაელოდა დროის შევსებას იმისათვის, რომ განკაცებულიყო და გამოცხადებოდა კაცობრიობას ქრისტესმიერი ჭეშმარიტებით, ჩვენ ვალდებულნი ვართ, გამორჩევით და ნაწილ-ნაწილ განვუცხადოთ ჭეშმარიტება იმათ, რომლებიც მას არ იცნობენ. განვუცხადოთ იმ ფარგლებში, რომლის მიღებისათვისაც ისინი მზად არიან.
ამის მაგალითს გვაძლევს თავად უფალი ჩვენი იესო ქრისტე, რომელმაც ჯვარცმამდე ცოტა ხნით ადრე თავის მოწაფეებს უთხრა: “ბევრი რამ მაქვს სათქმელი თქვენთვის, მაგრამ თქვენ მას ვეღარ იტვირთავთ~ (იოანე 16:12). გარდა ამისა, მოციქული პავლე კორინთელთა მიმართ ეპისტოლეში წერს, რომ ელაპარაკა მათ, ვითარცა სულიერად ჩვილებს და მათ ასმევდა რძეს და ჯერ არ აძლევდა საჭმელს, ვინაიდან მათ მაშინ არ შეეძლოთ მისი მონელება (1კორ.3:2) ამრიგად, მართლმადიდებელი ეკლესია ვალდებულია მათ მიბაძოს და მოახდინოს დიფერენციაცია, როდესაც სხვა დოგმატებისა და სხვა რელიგიების წარმომადგენლებს ესაუბრება და კიდევაც აკეთებს ამას დიდი დელიკატურობით. ჭეშმარიტების შებღალვას არ ნიშნავს ის, თუკი ყველა შემთხვევაში სრულად არ განაცხადებ მას; ისევე როგორც ქრისტეს არ გადაუხვევია ჭეშმარიტებისაგან, როდესაც ჯვარცმის წინ ბოლომდე არ გაუმჟღავნა სათქმელი თავის მოწაფეებს.
გვესმის იმათი მოშურნეობის, რომლებიც სრულ განმარტოებას გვთავაზობენ მას შემდეგ, რაც სხვა აღმსარებლობათა და სხვა რელიგიათა წარმომადგენლები ყურად არ იღებენ ჩვენგან პირველ და მეორე სწავლებას. იმათიც გვესმის, რომელთაც სურთ, რომ სხვა დოგმატებისა და რელიგიების წარმომადგელებთან ყოველი ურთიერთობისას თუ შეხვედრისას უშუალოდ ქრისტეზე ვილაპარაკოთ. მაგრამ ასეთი მოქმედება არ არის დელიკატური. ისინი არ ითვალისწინებენ წმიდა წერილის სიბრძნეს: `ჟამი არს დუმილისაი და ჟამი სიტყვისაი~ (ეკლესიასტე 3:7)
და აი, დადგა დრო ჩვენი სიტყვის დასრულებისა და ყოველივე ზემოთ თქმულის ერთი მოკლე წინადადებაში თავმოყრისა: `ჟამი ყოვლისა საქმისა ცასა ქუეშე~ ღმრთის განგების მიერ დგინდება.
მადლობას მოგახსენებთ მოთმინებისა და ყურადღებისათვის.
მადლი და ღმრთის მიერი უხვი წყალობა იყოს თქვენ ყოველთა თანა.
ამინ.

მისი ყოვლადუწმიდესობა მთავარეპისკოპოსი კონსტანტინოპოლისა, ახლისა რომისა და მსოფლიო პატრიარქი ბართოლომეოს I საქართველოში. სიტყვათა კრებული. ბერძნულიდან თარგმნა და წინასიტყვაობა დაურთო თამარ მესხმა.
თბილისი, 2004.

პოსტის ავტორი: glaxa თარიღი: Nov 28 2006, 04:30 PM

მნათე

ხოოოო...ვიცი რომ სენ სულ მიხვედრით და ვარაუდებით ლაპარაკობ....
დიდო წამებულო ინტწამებულო მნათეოოოოო

პოსტის ავტორი: მნათე თარიღი: Nov 28 2006, 04:33 PM

ისე სიტყვების დალაგება გერჩია

წაიკითხე მიდი

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Nov 28 2006, 04:45 PM

დამთხვეულო, ახლა ეკუმენისტი მე ვარ თუ შენ

პოსტის ავტორი: მნათე თარიღი: Nov 28 2006, 04:49 PM

მე შეფარული ეკუმენისტი ვარ

პ.ს შორს

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Nov 28 2006, 04:55 PM

ახლა მოვა ერთი და ააქოთებს

პოსტის ავტორი: მნათე თარიღი: Nov 28 2006, 04:59 PM

ვინა? არუნიასი?

პოსტის ავტორი: glaxa თარიღი: Nov 28 2006, 05:01 PM

მნათე

კი არა...
შენ ხარ "მუტაციაში" მყოფი "კომუნისტ-კამსამოლეცი"...

პოსტის ავტორი: მნათე თარიღი: Nov 28 2006, 05:03 PM

ვაიმე ეს ნაპროტესტანტალი გაიტანეთ

პ.ს მულო გეუბნები და რძალო გეყურებოდესო

პოსტის ავტორი: ლილიანა თარიღი: Nov 28 2006, 05:14 PM

პოსტის ავტორი: glaxa თარიღი: Nov 28 2006, 05:16 PM

ლილიანა

ჯუმბერიმ დაგირეკა ?

პოსტის ავტორი: მნათე თარიღი: Nov 28 2006, 05:31 PM

ჯუმბერი, კი არა ჯუმბერმა

პოსტის ავტორი: glaxa თარიღი: Nov 28 2006, 05:37 PM

მნათე
ნუ ფილოლოგი ხარ დაბადებიდან მეტქი და არავინ არ მიჯერებს...
ერთი ფიროსმანი იყო თვით ნასწავლი და მეორე შენ

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Nov 28 2006, 05:49 PM

რა დროს ჯუმბერია, აბა ოფტოპიკები ნუ არის

პოსტის ავტორი: axaluxi თარიღი: Nov 28 2006, 06:38 PM

ვინ უშლის კოსტანტინოპოლის პატრიარქს, ან ნებისმიერ სხვა ეპისკოპოსს მართლმადიდებლური სწავლება ყოველგვარი ორგანიზაციების გარეშე მოჰფინოს მსოფლიოს? არავინ. მაშ რაღა საჭიროა რაიმენაირ ორგანიზაციათა წევრობა? არანაირად არ არის საჭირო.
კალენდრის თაობაზე ვრცლად ოდნავ მოგვიანებით, ახლა კი მოკლედ ვიტყვი: ბართლომეს ღამის მომწყობი უსჯულო და წაწყმედილი გრიგორის მიერ ყურით მოთრეულ "კალენდარს" უნდა სცეს პატივი ეპისკოპოსმა, თუ იმ კალენდარს, რომლის მიხედვითაც დღემდე აღესრულება ხილული სასწაული - სააღდგომოდ საღვთო ცეცხლის გარდამოსვლა?

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Nov 28 2006, 06:41 PM

ჰამეეეეეეე

პირველი კალენდარი წარმართის შექმნილია, მეორე ქრისტიანის

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Nov 28 2006, 06:57 PM

ახალუხა:

გველების სასწაული თუ იცი? როდის ხდება ეგ თუ იცი? მერე ის ეკლესია რომელ კალენდარზეა ეგეც თუ იცი? და კიდევ ერთი საუკუნით ადრე რომელ კალენდარზე იყო ეგ თუ იცი? და ბოლოს იმ დროს ხდებოდა თუ არა იგივე სასწაული ეგეც იქნებ იცი?


მოკლედ გაარკვიე ახლა ყველა ეს საკითხი და მიხვდები რომ ან ის გველები არიან ნამეტანი ინტელექტუალები, (გაიგეს ახალი სტილიაო და განსხვავებულ დროს მიდიან ეკლესიაში), ან შენი თეორიით, რომ მთელი ვიტამინები კალენდარშია-ვერლავესაა.


ღვთიური ცეცხლის სასწაული კალენდრის გამო კი არაა, ჭეშმარიტების გამო, შეცვლი კალენდარს-ეგეც შეიცვლება, აი ისევე როგორც გველების სასწაულის შემთხვევაში.

ლენინმა თქო: სწავლა სწავლა და სწავლაო-მართალი იყო ის სულწამწყდარი

პოსტის ავტორი: axaluxi თარიღი: Nov 28 2006, 07:00 PM

თავისი დროის უგანათლებულესი ადამიანი - სოზიგენი - შემიდარე სისხლისმსელ ტირანს - გრიგორის, თან მეორეს გამართლება არ დაგავიწყდეს, "ქრისტიანი" იყო, ხოლო "წარმართი" გენიოსი - უვარგისი. ოღონდ, "რატომღაც", მაცხოვარმა ამქვეყნიური ცხოვრება სწორედ იულიუსის კალენდრის მიხედვით გაატარა და ყველა რელიგიურ დღესასწაულსაც სწორედ მაგ კალენდრის მიხედვით აღნიშნავდა (ისევე როგორც მისი თანამედროვე ებრაელობა).

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Nov 28 2006, 07:07 PM

ისტორია მაგარი რამეა, ისოტრიის დამახინჯება კიდე უფრო

მოკლედ მეც ვწერ რაა.. ისოტრიის კი არა ისტორიის -ვერ ვასწორებ...

პოსტის ავტორი: მნათე თარიღი: Nov 28 2006, 07:11 PM

როგორ გგონია ქრისტეს დროს ასეთი კალენდარი რომ ყოფილიყო, იგი იულიანურს მოითხოვდა? თუმცაღა გეთანხმები რომ ტრადიციას დაცვა სჭირდება. . . ეკლესიამ ეს კალენდარი კარგად მიიღო და შეითვისა. . . დაახლოებით ისე, როგორც ტაძრის შიგნით მოხვედრილი ქვა.

თუმცაღა ბართლომეოსისა არ იყოს, ამისთვის დოგმატური ხარისხის მინიჭება არ შეიძლება.

პოსტის ავტორი: Sotiris თარიღი: Nov 28 2006, 07:11 PM

ფლოროვსკიმ, თუ მის მოსწავლეებს ვენდობით, სიცოცხლის ბოლოს სერიოზულად გადააფასა თავისი პოზიცია ეკუმენურ მოძრაობაში მართლმადიდებელი ეკლესიის მონაწილეობის მიზანშეწონილობის შესახებ.

ისე აგერ მამა http://www.pravoslavie.ru/put/apologetika/iustin.htm აზრი ემს-ს შესახებ. სამწუხაროდ რუსული თარგმანი არასრულია, მთელს მოხსენებას არ შეიცავს.

პოსტის ავტორი: კანონისტი თარიღი: Nov 28 2006, 07:12 PM

axaluxi

რაიოოო??
და აბა ნისანის 15-ში რომ არის პასექი, ეგ ახლაც არაა შეცვლილი და დავიჯერო მაშინ იყო??

კალენდარს რაც შეეხება, მე ძველი სტილის მომხრე ვარ, იმიტომ რომ პეტრე-პავლობის მარხვა ირევა იმ წესით, რასაც მსოფლიო საპატრიარქო მიმართავს

სულ მთლიანად გრიგორიანულ კალენდარზე გადასვლა კი გამოიწვევს აღდგომის პასექზე ადრე აღნიშვნას, რაც ნიკეის კრების საწინააღმდეგოა

პოსტის ავტორი: Sotiris თარიღი: Nov 28 2006, 07:14 PM

აქ კალენდარში არაა საქმე, საქმეა მწვალებელთათვის უაზრო დათმობებში. კალენდრის შეცვლა სწორედ სინკრეტული მიზნების გასაადვილებლად მოხდა. მოკლედ ფორმალური, გარეგნული ერთობის მისაღწევად, იგივე ვარიანტში რაც ახლა ემს გვთავაზობს, შტოთა თეორია და მთელი ამბავი.

პოსტის ავტორი: მნათე თარიღი: Nov 28 2006, 07:15 PM

"ეკუმენიზმი დასავლეთ ევროპის ფსევდოქრისტიანობისა და ფსევდოეკლესიის საერთო სახელია. მასში რის ყველა ევროპული ჰუმანიზმის სათავის-პაპიზმის გული. ყველა ეს ფსევდოქრისტიანობა და ფსევდოეკლესია სხვა არაფერია, თუ არა ერთიდან მეორეში გარდასახული მწვალებლობები, რომელთა სახარებისეული ზოგადი სახელია-მწვალებლობათა მწვალებლობა"

მაგრამ ბართლომეოსიც კარგად მსჯელობს

მოკლედ ვეღარაფერი გავიგეეეეეეეეეეეეეეეეე

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Nov 28 2006, 07:17 PM

არა, დამთხვევა და წინსწრება აქვს იულიანურსაც, მაგრამ ჩვენ გაქვს დანამატი კანონი, რომ თუ ეგრეა, მაშინ გადავიტანოთ იქეთ (რადგან კანონი არის, ე.ი.პრეცენდენტებიც არის იულიანურშიც), რის გამოც კათოლიკენი არ აკეთებენ მაგას, არის მიზეზი,რომ იმ დანამატს არ ანიჭებენ მნიშვნელობას და არ გადააქვთ

პოსტის ავტორი: მნათე თარიღი: Nov 28 2006, 07:18 PM

გეთანხმები, ტრადიციებს უდაოდ სჭირდება დაცვა, აი ეს უკვე სხვა საქმეა. მაგრამ დოგმატის ხარისხში აღყვანა მაინც არაა სწორი.

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Nov 28 2006, 07:20 PM

მაგრამ არა ისე, რომ განხეთქილება მოაწყო

პოსტის ავტორი: კანონისტი თარიღი: Nov 28 2006, 07:20 PM

მე პირადად მზად ვარ შევეგუო კათოლიკეთა გაპარსულ მღვდლებს, საორღანო მუსიკას, ღია საკურთხეველს , უფუარ პურს, მერხებსა და კალენდარს, ოღონდ თუ ისინი უარყოფენ:
- სულიწმიდის ძისაგან გამომავლობას
- პაპის პრიმატს
- იმქვეყნიური მისაგებლის შესახებ სწავლებას

რადგანაც ეს ყოველივე დოგმატურია, ხოლო ზემოთ მოყვანილი - ტრადიციული

პოსტის ავტორი: მნათე თარიღი: Nov 28 2006, 07:21 PM

აბა რა, ტრადიციები გარემოში არსებობს, როცა გარემოსთვის მართლაც სინკრეტულია, ალბათ ჯობია შეეთვისოს მას. მააააგრამ დღეს იულიანური კალენდარი არ ქმნის არავითარ პრობლემას.

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Nov 28 2006, 07:23 PM

კალენდარი არ არის საღვთისმეტყველო საკითხი,მწვალებლობა ღვთისმეტყველების სფეროა.
ძველი სტილი აშკარად ვერაა გამართული, აჯობებდა ახალი, მისიონერული თვალსაზრისითაც, თუმცა ვენებს არ ვიჭრი , იყოს ძველიც, მარა არა მისი საკრალიზაციის გზით




ჯიგარი ხარ იურისტ

პოსტის ავტორი: მნათე თარიღი: Nov 28 2006, 07:23 PM

აი რა ვიპოვე გაეცანით და ტქვენი აზრი მითხარით


მართლმადიდებელთა კალენდრის უტყუარობის შესახებ
ადამიანი შეიმეცნებს სამყაროს ერთ მთლიან სივრცეს, რომლის ცენტრშიც ყოველთვის, ნებსით თუ უნებლიედ მოთავსებულია დედმიწა. აქ იგულისხმება გეოცენტრიზმი არა ფიზიკური სახით, არამედ სულიერად, ადამიანის არსებობის გამო. ხალხთა ყოფაცხოვრებაში გაჩნდა კალენდრები, რომელთა რიტმშიც აისახებოდა და ერთიანდებოდა გარე კოსმოსი და ადამიანის შინაგანი სამყარო. ადამიანები აკვირდებიან ზეცას და წარმოსახავენ ზეციურ სფეროს, მასზე ვარსკვლავებს, სამყაროს ღერძს, ეკვატორს, ციურ მერიდიანებს და ა.შ. ზეციურ სხეულთა ჭვრეტა გვიშლის თვალწინ ღვთიური მადლისა და შემოქმედის სიბრძნის უკიდეგანობას. ბიბლიაში მოთვსებულ იობის წიგნში ღმერთი მიმართავს წმიდა იობს: „როდესაც მე შევქმენი დედამიწა ... ვინ დადვა საზომი მისი, უკეთუ იცი? ან ვინ მოიღო საზომი მის ზედა“ (იობი 38, 5). ყველამ კარგად ვიცით, რომ დედამიწას სფეროს ფორმა აქვს და მას გააჩნია გარკვეული ზომა და წონა. დედამიწის წონა იმაზე ნაკლები რომ ყოფილიყო, ვიდრე არის, იგი მზის გარშემო ტრიალის დროს ძალიან დაშორდებოდა მას. მისი წონა არსებულზე მეტი რომ ყოფილიყო, ბრუნვისას მიუახლოვდებოდა მზეს. ორივე შემთხვევაში ადამიანის სიცოცხლე შეუძლებელი იქნებოდა. ღმერთმა შექმნა ბუნებაში არსებული სინათლეც და დროც.

უსასრულობაში, მარადისობაში, სიყვარულში ანუ ღვთიურ განზომილებაში დრო არ მოქმედებს და არც არსებობს. იგი მხოლოდ წუთისოფლის, მიწიერი სამყაროს საზომადაა დადგენილი და ადამიანის ამქვეყნიური ცხოვრების მოწესრიგებას ემსახურება.

ეკლესიაში დროის განწმენდა ხდება. ღვთისმსახურების პროცესში დრო წმიდა სიმბოლოებისა და რიტუალების შესრულებაში გადის. დღეღამურ, კვირის მანძილზე ჩატარებულ, წლიურსა და სხვა სახის ღვთისმსახურებას ციკლური ხასიათი აქვს. წრე - მარადიულობის სიმბოლოა, ამიტომ საეკლესიო კალენდარს მკაცრი რიტმიკა, მკაფიო მკაფიო პერიოდები და ციკლურობა უნდა ახასიათებდეს. საეკლესიო კალენდარი დროის უბრალო აღნუსხვა როდია, არამედ ჟამთასვლისაგან განწმენდილი ხატი, რომელიც მარადიულობაში მყოფობს.

რა კალენდრით სარგებლობს დღეს ჩვენი ეკლესია?
იულიუს კეისარმა მიიწვია რომში ალექსანდრიელი ასტრონომი და მათემატიკოსი სოზიგენე, რომლის რეკომენდაციითაც ქრისტეს შობამდე 46 წელს შემოიღო ე.წ. იულიუსის კალანდარი, რომლის წლიური ხანგრძლივობა 365 დღეს ითვლიდა. დარჩენილი დრო 5 საათი 48 წუთი და 47 წამი 730 წლის შემდეგ ზაფხულის თვეებს ზამთრისად აქცევდა, ხოლო 1460 წლის შემდეგ სრული ბრუნვა მოხდებოდა. ამიტომ ყოველი მესამე წლის შემდეგ ნაკიანი (366 დღიანი) წელიწადი შემოიღეს.

325 წელს ნიკეის მსოფლიო საეკლესიო კრებამ იულიუსის კალენდარი მოიყვანა შესაბამისობაში მზისა და მთვარის ბრუნვასთან, აგრეთვე ძველი აღთქმის პასქალიასთან და მის საფუძველზე დაადგინა ქრისტიანული პასქალია და დღესასწაულები. პასქალიას ეწოდა მშვიდობისმყოფელი წრე, საეკლესიო წრე, დიადი ინდიქტიონი და იგი იქცა მეცნიერებად საღვთისმეტყველო, ასტრონომიულ და მათემატიკურ მეცნიერებათა დარგში.

არსებობს კალენდრის რამდენიმე სახე: მზისიერი, ვარსკვლავური, მთვარის. უფრო რთული სტრუქტურის მქონე კალენდრებიც არსებობს.

რითი გამოირჩევა იულიუსის კალენდარი
დროის ბიბლიური ორიენტირებით. ბიბლიამ დროის გაზომვის ერთდროულად სამი ორიენტირი მიგვითითა: მზე, მთვარე და ვარსკვლავები.

იულიუსის კალენდარი ვარსკვლავურ-მზისიერი წლის კალენდარია. იგი შეთანხმებულია, აგრეთვე, მთვარის ფაზებთანაც. ამრიგად იულიუსის კალენდარი, რომელიც დროის ამ სამ ორიენტირს ეყრდნობა, მათი ჰარმონიზაციის დასკვნით ეტაპს წარმოადგენს და ამ მხრივ ბადალი არა ჰყავს არც წარსულში, არც აწმყოში.

მართლმადიდებლური კალენდარი დაფუძნებულია ბიბლიურ კალენდარზე და ეწოდება ინდიქტიონი. მისი რიტმის კრიტერიუმია დიადი პასქალური წრე - დროის მონაკვეთი, რომლის ხანგრძლივობაა 532 წელი - წლების რაოდენობა, რომელსაც ვღებულობთ მზიური წლის (28 წელი) და მთვარის წლის (19 წელი) გამრავლების შედეგად: 28x19=532.

ინდიქტიონი იძლევა კოსმოსური, ისტორიული და ლიტურგიკული ქრონოლოგიის ერთობლიობას. ამ ჟამთა აღრიცხვით ადამიანის ცხოვრების რიტმი შეჯერებულია მზის, მთვარისა და სხვა ციური სხეულების მოძრაობის რიტმთან, რაც აძლევს მას საშულებას, მოაწესრიგოს ამქვეყნიური ცხოვრება და მისცეს მას მიმართულება მარადიული, ღვთიური განზომილებისაკენ. სწორედ ამიტომ არ უნდა დათმოს მართლმადიდებელმა ეკლესიამ თავისი საეკლესიო კალენდარი და არ უნდა დაუმორჩილოს იგი ამქვეყნიურ ხორციელ მოთხოვნილებებს.

თუმცა აქაც ჩაერია ეშმაკის ბოროტი ხელი. მას არ ძალუძს დროის შეჩერება ან შეცვლა, მაგრამ მაინც არ აძლევს ადამიანებს ცხოვრების მოწესრიგების საშუალებას. ცდილობს, აუბნიოს მას გზა-კვალი და რაც შეიძლება მეტად დააცილოს ჭეშმარიტებას.

იმ კალენდრის მიღება, რომელსაც ჩვენ ახალ სტილს ვუწოდებთ, მოხდა 1582 წელს, რომის პაპ გრიგოლ XIII მიერ, ე.წ. რენესანსის ანუ აღორძინების იდეოლოგიის გავლენით. რეფორმამ უდიდესი წინააღმდეგობა გამოიწვია როგორც მეცნიერებში, ასევე მოსახლეობაში.

გრიგორიანული კალენდრის (ახალი სტილის) შემოღება ასე დაიწყო:

რომის პაპ გრიგოლ XIII-ის სპეციალური ბრძანებით 4 ოქტომბრის (ხუთშაბათის) მომდევნო დღედ გამოცხადდა 15 ოქტომბერი (პარასკევი). დღეები 5-დან 14-ის ჩათვლით უბრალოდ ამოყარეს. პარასკევი უწევდა 5, 12 და 10 ოქტომბერს, პაპის ბრძანებით კი 15 ოქტომბერი გახდა. რეფორმამ სრულიად არია ისტორიული ქრონოლოგია. ძალზედ ძნელია ახალი სტილით ისტორიული მოვლენების დათარიღება, ამიტომ მეცნიერები საერთოდ ამ გამოთვლებს ისევ იულიუსის კალენდრით აწარმოებენ ხოლმე.

საუბარი იმის შესახებ, თუ რომელი კალენდარია უფრო ზუსტი, შესაძლებელი იქნებოდა იმ შემთხვევაში, თუ ორივე კალებდარს ექნებოდა ერთი ორიენტირი. მაგრამ საქმე იმაშია, რომ გრიგორიანულ კალენდარში მხოლოდ მზის ფაქტორია გათვალისწინებული. მთვარის ფაზებს არავითარი კავშირი მასთან არა აქვს. იგი გულისხმობს მხოლოდ მზის დამოკიდებულებას დედამიწასთან, რის გამოც მას შეიძლება ვუწოდოთ გეოცენტრული; იულიუსის კალენდარს კი - კოსმიური, რადგანაც იგი ითვალისწინებს მზის, მთვარისა და ვარსკვლავების ფაქტორებს.

შეხედულება, თითქოს იულიუსის კალენდარი ზუსტი არ არის და მასთან შედარებით უპირატესობა აქვს გრიგორიანულ კალენდარს, სიმართლეს მოკლებულია. უნდა აღინიშნოს, რომ აბსოლუტურად ზუსტი კალენდარი არ არსებობს და თუ შედარებით სიზუსტეზე გვაქვს საუბარი, ვარსკვლავური კალენდარი უფრო მდგრადია, ვიდრე მზისა. სხვაობა ამ ორ კალენდარს შორის, რომელიც შეადგენს მე-20 საუკუნეში 13 დღეს, არის არა ვარსკვლავური კალენდრის ცდომილება, არამედ განსხვავება აღნიშნულ კალენდრებს შორის და იგი გაიზრდება მომდევნო საუკუნეში 14-მდე, შემდეგ 15-მდე და ა.შ., რადგან მზის ირგვლივ დედამიწის მოძრაობდა თანდათანობით ნელდება.

ჯერ კიდევ ძველი ბერძნები წერდნენ, რომ ერთადერთი ზუსტი კალენდარი არის ეგვიპტელთა კალენდარი. ასტრონომიული თვალსაზრისით, იულიუსის კალენდარს ახასიათებს საკმარისი სიზუსტე და ჰარმონიულობა დღე-ღამესა და წელიწადს შორის: ა) მკაცრი მონაცვლეობა ჩვეულებრივი და ნაკიანი წლებისა (რიტმში 3-1); ბ) თანაბარი რაოდენობა ნაკიანი წლებისა ყველა საუკუნეში; გ) კავშირი მთვარის კალენდართან - 28 წლიანი ციკლი, როცა კვირეულის დღეები თვის იგივე რიცხვებს ემთხვევა; დ) 19 წლიანი ციკლი, როცა მთვარის ფაზები მეორდება; ე) პასქალიის ციკლი, ანუ დიდი ინდიქტიონი 532 წელი, რომლის გავლის შემდგომ მეორდება იგი განლაგება მთვარის ფაზებისა, დღეებისა, კვირეულებისა და თვის რიცხვებისა, ანუ პასექის დღესასწაული პერიოდულ სახეს ღებულობს.

გრიგორიანული კალენდარი გაუბრალოების გზას დაადგა: კოსმიური ორიენტირებიდან მან მხოლოდ მზე დატოვა და სამყაროსთან მიმართებაში პრიმიტიულ გეოსეზონურ კალენდრად იქცა. ნიშანდობლივია, რომ კალენდარულ კომისიას იეზუიტი კირსტოფ კლავიუსი ხელმძღვანელობდა, მაგრამ რეფორმის ავტორად თვით „უცთომელი“ რომის პაპი ცხადდებოდა. დამზადდა სპეციალური მედალი გრიგოლ XIII-ის გამოსახულებით, რომლის წარწერაც ღაღადებდა: „საუკეთესო ქურუმთა შორის“. პაპის ბულა ეკლესიისგან განკვეთის მუქარით უბრძანებდა თავის ქვეშევრდომებს უსიტყვოდ მიეღოთ ახალი კალენდარი. ცნობილი ლათინი მეცნიერები, რომლებმაც გაბედეს და ხმა ამოიღეს კალენდარული რეფორმის წინააღმდეგ, საშინელი სასჯელის მუქარით დაადუმეს.

ახალი კალენდრის ყველაზე ენერგიული გამავრცელებლები იმ დროს მეცნიერები კი არ იყვნენ, არამედ იეზუიტები.

1582 წელს კონსტანტინეპოლში ჩატარდა საეკლესიო კრება, რომელსაც ესწრებოდნენ კონსტანტინეპოლის პატრიარქი იერემია II, ალექსანდრიის პატრიარქი სილვესტერი, იერუსალიმის პატრიარქი სოფრონიუსი და სხვა მღვდელთმთავრები. კრების განჩინება ანათემას უცხადებს უღვთო ასტრონომთა გრიგორიანული პასქალიის მიმდევრებს.

ნიშანდობლივია ისიც, რომ ახალი სტილი საქართველოში ცეცხლითა და მახვილით დაამყარა უღვთო ბოლშევიკურმა რეჟიმმა. თუმცა საქართველოს მოსახლეობა დღემდე არ შეეგუა ახალ სტილს და სოფლების უმრავლესობა შობა-ახალ წელს კვლავ ძველი სტილით აღნიშნავს.

1900-2010 წლებში ძველსა და ახალ სტილს შორის სხვაობა 13 დღეს შეადგენს.

გადავხედოთ ბიბლიას
როგორი საზომით იზომება მასში ერთი დღე?

„და უწოდა ღმერთმან ნათელსა დღე და ბნელსა უწოდა ღამე. და იქმნა მწუხრი და იქმნა განთიად - დღე ერთი. ... და იქმნა მწუხრი და იქმნა განთიად - დღე მეორე. ... და იქმნა მწუხრი და იქმნა განთიად - დღე მესამე“... და ა.შ.

სად გაქრა 13 მწუხრი და 13 განთიადი, ანუ 13 დღე?

პასუხი სავალალოა - ეს დღეები რომის პაპმა გრიგოლ XIII-მ შესწირა რაციონალისტურ აზროვნებას. ჰქონდა თუ არა მას ასეთი მსხვერპლშეწირვის უფლება - ეს სხვა საკითხია, მაგრამ ფაქტი ფაქტად რჩება, დღეს კაცობრიობის უდიდესი ნაწილი ამ მსხვერპლს დიდი ზარზეიმითა და კარნავალებით სწირავს.

გრიგორიანულ სტილს ვერ მიუსადაგებ ქრისტიანული პასქის დღესასწაულის აღნიშვნის წესს. კათოლიკებმა დაიწყეს საეკლესიო კრებათა მიერ დადგენილი წესების დარღვევა. რამდენჯერმე მათ ქრისტეს აღდგომა ებრაელთა პასექამდე იდღესასწაულეს. ასე მოხდა 1864, 1872, 1883 წლებში. 1850 წლიდან 1950 წლამდე 15 ასეთი შემთხვევა მოხდა, ხოლო 1891 და 1894 წლებში მთელი ერთი თვით დაასწრეს პასექს. 1805, 1825, 1903, 1927, 1981 წლებში მათ აღნიშნეს აღდგომა ებრაელთა პასექის დღეს. არადა სახარებაში ნათლად ჩანს, რომ ქრისტეს აღდგომა ებრაელთა პასექის შემდგომ მოხდა. ეს არის კიდევ ერთი მიზეზი, რის გამოც მართლმადიდებელ ეკლესიას არ შეუძლია გრიგორიანული კალენდრის, ანუ ახალი სტილის მიღება.

არ დაგვავიწყდეს ისიც, რომ თვითონ განკაცებული სიტყვა ღვთისა იესო ქრისტე იულიუსის კალენდრით ცხოვრობდა დედამიწაზე და არ ჩათვალა საჭიროდ მისი შეცვლა.

მოდით ჩავუკვირდეთ, რა აწუხებთ იმ ადამიანებს, რომლებიც დაჟინებით მოითხოვენ მართლმადიდებელთა საეკლესიო კალენდრის შეცვლას, რა ინტერესები ამოძრავებთ მათ?

ერთ-ერთი ყველაზე მთავარი მათი სურვილია რომ დიადი საეკლესიო დღესასწაულები, როგორიცაა შობა და აღდგომა აღნიშნოს გრიგორიანული კალენდრით, ანუ ახალი სტილით. ამ მოვლენას საფუძვლად უდევს სრულიად პრაგმატული მოსაზრება, - როდესაც მთელი „ცივილიზებული“ სამყარო აღნიშნავს შობა-ახალწელს, ჩვენი ეკლესია მარხვას იცავს, რაც ხელს უშლის მათ ზეიმს. ასევეა აღდგომასთან დაკავშირებით. ჭეშმარიტების საკითხი, რაც სარწმუნოების მთავარი კრიტერიუმია და ამდენად მთლიანად განსაზღვრავს ეკლესიის საქმიანობას, ახალი სტილის მომხრეებს სრულიად უგულებელყოფილი აქვთ.

მოკლედ, სახეზეა ეშმაკის კიდევ ერთი მზაკვრული ხერხი - ზერელე და ვნებებს აყოლილი ადამიანების ძალისხმევით იგი ცდილობს ააცდინოს ეკლესია ჭეშმარიტ გზას, არიოს მისი ქრონოლოგიური მოწყობა, ახალი სტილის შემოჩეჩებით დაუმორჩილოს საეკლესიო კალენდარი ხორციელ მოთხოვნილებებს და ამით გააუქმოს ეკლესიის ძირითადი დანიშნულება - ცხონების გზის გაკვალვა. მაგრამ ჩვენი ეკლესიის თავი თვით ქრისტეა, რომელიც გვზრდის და გვწყალობს თვისითა მადლითა და კაცთმოყვარებითა, აწ და მარადის და უკუნითი უკუნისამდე, ამინ!

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Nov 28 2006, 07:24 PM

მე ჩუმად ვარ

პოსტის ავტორი: Sotiris თარიღი: Nov 28 2006, 07:25 PM

დოგმატში არ აგვყავს, უბრალოდ ყურადღება უნდა მივაქციოთ იმ მიზეზს რის გამოც შეიცვალა. ეს მიზეზი კი სწორედ რელიგიური სინკრეტიზმი იყო და ფორმალური ერთობის ძიება დოგმატურ განსხვავებზე თვალის დახუჭვით. და რადგან მიზეზი ასეთი იყო, ამიტომ კალენდრის შეცვლას გამართლება არა აქვს, თუმცა არც სქიზმის მოწყობაა საჭირო მაგის გამო.

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Nov 28 2006, 07:27 PM

იი, ძლივს არ დაგეთანხმე

პ.ს.
რაც იყო იყო, ახლა რატომ არ შეიძლება მიღება უბრალოდ მოხერხებულობის მიზნით?
შეიძლება და მგონი აუცილებელიცაა

პოსტის ავტორი: მნათე თარიღი: Nov 28 2006, 07:28 PM

ეგაა.



რა ჩუმად ხარ გაგიჟდი? თქვი რამე ვერარაფერი გავიგე უფ



რატოო? სულ არავის უშლის ხელს

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Nov 28 2006, 07:32 PM

აბსურდია, რადგან აგერ ზემოთ დავწერე, რომ ეგეთი ხარვეზი აქვს ჩვენს კალენდარსაც




მერე მაგიტომაც დავამატე-ვენებს არ ვიჭრი მეთქი

პ.ს.
წავედი ვჭამო ახალი სტილით 28/11/06-ში ჯერ არ მიჭამია არაფერი

პოსტის ავტორი: კანონისტი თარიღი: Nov 28 2006, 07:32 PM

კანუდოსელი
გეიხარე!

ქანდაკებებზე ლათინები გაყოფამდეც ლოცულობდნენ
წვერს ლათინი მღვდლები გაყოფამდეც იპარსავდნენ
საორღანო მუსიკას ლათინები გაყოფამდეც უკრავდნენ
ღია საკურთხეველი მართლმადიდებლებსაც გვქონდა ხატმებრძოლობამდე
უფუარ პურს ლათინები VIII საუკუნიდან იყენებენ (ზოგიერთი ვერსიით უფრო ადრე), მაგრამ

სულიწმიდის გამომავლობის შესახებ მწვალებლურ სწავლებას მოყვა განყოფა,
რასაც დაემატა პაპის პრიმატი გაყოფის შემდგომ უკვე
და სწავლება იმქვეყნიური მისაგებლის შესახებ, ე.წ. "ინდულგენციებთან" დაკავშირებით

ეს გასათვალისწინებელია...

პოსტის ავტორი: glaxa თარიღი: Nov 28 2006, 07:35 PM

განა ის არ არის უფრო მნიშვნელოვანი რისთვის აღვნიშნავთ, ვიდრე -როდის ?

პოსტის ავტორი: მნათე თარიღი: Nov 28 2006, 07:36 PM

ამაზე ვრცლად კანკელი არ იყო? და სამეუფეო კარი???



აშკარად მაგრამ ტრადიციაა.

პოსტის ავტორი: Sotiris თარიღი: Nov 28 2006, 07:40 PM

რავენაში ლათინი რაღას აზიარა მერე? მაგის გამო ათონელებმა ლამის პატრიარქის მოხსენება შეწყვიტეს, მერე ყველაფერი დიაკონს დაბრალდა, არ მიაქცია ყურადღება მართლმადიდებლები რომ დარჩენილიყვნენ მარტო ეკლესიაშიო და ეგ ამბავი ჩაიფარცხა როგორღაც.

პოსტის ავტორი: მნათე თარიღი: Nov 28 2006, 07:48 PM

ხო ეგ ძალიან ცუდია არსებობს კადრები, როგორ აკურთხებს ძღვენს და შემდეგ კარდინალს გადასცემს

კათოლიზიზმზე თემას გავხსნი და შემოიხედეთ რაა

პოსტის ავტორი: კანონისტი თარიღი: Nov 28 2006, 07:49 PM

მნათე

არა. რამდენადაც მე ვიცი, აღმოსავლურ ეკლესიებში ხატმებრძოლობის საზეიმოდ დამხობის შემდგე გადაწყვიტეს ხატების საკურთხევლის წინ აღმართვა, რამაც საბოლოოდ მიიღო დღევანდელი სახე.

იმის გათვალისწინებით, რომ რომის ეკლესია ხატმებრძოლობის ცოდვაში არ იყო (ისევე როგორც ჩვენი), მათ საკურთხევლის წინ არ აქვთ კანკელი აღმართული

პოსტის ავტორი: მნათე თარიღი: Nov 28 2006, 07:52 PM

დიტუუ, და არქიტექტურული დადასტურება თუ აქვს მაგ მოსაზრებას? შენ საიდან იცი? მოკლედ ყველაფერი მაინტერესებს

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: Nov 28 2006, 09:39 PM

ვა ბრავო ჯურიდიკო

ა კაცი, ესაა სწორი დამოკიდებულება და დიალოგის გზაც ეგაა!



ეს სწავლება დღეს უკვე შეცვლილია და აჯობებს თანამედროვე კათოლიკური კატეხიზმოებიდან ამოვიდეთ, ვიდრე "ბნელი შუასაუკუნეების" აზროვნებიდან თუ "მიქარვებიდან" ( მაგას მნათე ისე კარგად ჩააჭიკჭიკებს ახალ თოფიქში, თქვენი მოწონებული )




აი ეს დაბერტვა არ მომეწონა, შე კაი კაცო, ხომ დაგიწერე, რამდენი რამის გამო უნდა გვქონდეს დიალოგი და მაგ საუკუნეზე კანუდოსელმა კარგად დაგიწერა



და ლოცვასაც ეს ხელს არ უშლის, თან ვიმეორებ, მხოლოდ მოქცევის მიზნით არ არიან იქ მართლმადიდებლური ეკლესიები, დიალოგის საჭიროება იმდენად აშკარაა, რომ ამაზე ჩვენს გარდა ლამის არავინ ლაპარაკობს...

პოსტის ავტორი: მნათე თარიღი: Nov 28 2006, 09:45 PM

კარგიიიიიიი რაააააა მე მაგაზე არ მისაუბრია თან იქეთ

პოსტის ავტორი: გუჯა თარიღი: Nov 28 2006, 10:39 PM

აქამდე სად იყავი, ეს რა კარგი წერილი გაგვაცანი, გაიხარე

პოსტის ავტორი: მნათე თარიღი: Nov 28 2006, 10:41 PM

სულ წაიკიტხე? მე ეგ წვრილი შრიფტით წავიკითხე და მერე მივხვდი რომ შემეძლო გამედიდებინა

პოსტის ავტორი: Georg თარიღი: Nov 29 2006, 12:51 AM

მნათე! დიდი მადლობა, მსოფლიო პატრიარქის ბართოლომეოს I-ის თბილისის უნივერსიტეტში წარმოთქმული სიტყვის გამოქვეყნებისათვის, აქ რამდენიმე ფუნდამენტური კატეგორიაა განმარტებული, რა თქმა უნდა მისთვის, ვისაც აღნიშნულის გაგება სწადია!

პოსტის ავტორი: Guguna777 თარიღი: Nov 29 2006, 02:52 AM

!!!მამა პაისი მთაწმინდელი!!!
დღეს, სამწუხაროდ, ჩვენ თანამედროვე „კორექტულობა“ გაგვიჩნდა და ადამიანები მიისწრაფიან საკუთარი თავის კეთილად წარმოჩენისაკენ. საკუთარი „უმაღლესი ღირსების“ გამოვლენის სურვილს ისინი იქამდე მიჰყავს, რომ ქედს იხრიან ორრქიანი ეშმაკის წინაშე. „დაე, იყოს ერთი რელიგია“, - ამბობენ ისინი და ყველას ერთ სიბრტყეზე ათავსებენ. ჩემს სენაკშიც მოსულა რამდენიმე ადამიანი მსგავსი შეხედულებებით. „ჩვენ, ანუ ყველას, ვისაც გვწამს ქრისტე, - მეუბნებოდნენ ისინი, - გვჭირდება ერთ რელიგიაში გაერთიანება“. - „ეს იგივეა, რომ ერთად მოვუყაროთ თავი რამდენიმე კარატიან ოქროსა და მისგან გამოცალკევებულ სპილენძს, რათა კვლავ გაკეთდეს მათგან ერთი შენადნობი“, - ვუპასუხე მე. განა გონივრულია, კვლავ ავურიოთ ოქრო იაფფასაიან ლითონთან?! ჰკითხე ოქრომჭედელს: „შეიძლება თუ არა ნაგვისა და ოქროს შერევა?“ ჩვენმა ეკლესიამ ხომ უამრავი ბრძოლა გადაიტანა, რათა დოგმატები ნაგვისგან გაეწმინდა?“ წმიდა მამებმა იცოდნენ, რასაც აკეთებდნენ. მათ უმიზეზოდ არ აუკრძალავთ ერეტიკოსებთან ერთობა. მაგრამ დღეს არა მხოლოდ ერეტიკოსებთან ერთობლივი ლოცვისკენ მოუწოდებენ, არამედ ბუდისტებთან, ცეცხლ- თაყვანისმცემლებთან და სატანისტებთან ერთადაც კი. „მართლმადიდებლები, - ამბობენ ისინი, - ასევე უნდა ესწრებოდნენ ეკუმენურ ერთობლივ ლოცვებსა და კონფერენციებს, ეს ჭეშმარიტების დამოწმებაა!“ რომელი „დამოწმება?!“ ეს ადამიანები ყველა პრობლემას ლოგიკის მეშვეობით აგვარებენ, ისინი იმის გამართლებას პოულობენ, რასაც არ შეიძლება ჰქონდეს გამართლება. მოდერნისტული სული მიიჩნევს, რომ საერთო ბაზრის დახლიდან სულიერი საგნებითაც კი შეიძლება ივაჭრო.
!!!მამა პაისი მთაწმინდელი!!!

პოსტის ავტორი: Guguna777 თარიღი: Nov 29 2006, 03:05 AM

!!!წმ. იუსტინე პოპოვიჩი!!!
სიძულვილის ღმერთი - ეშმაკი არ დაუშვებს, ქრისტეს წინააღმდეგ ამხედრებულმა ადამიანებმა ერთმანეთი შეიყვარონ, ისინი მხოლოდ ერთმანეთის ცილისწამებით არიან დაკავებულნი - მათ არავინ უყვართ.
!!!წმ. იუსტინე პოპოვიჩი!!!

პოსტის ავტორი: გუჯა თარიღი: Nov 29 2006, 03:05 AM

გასაგებია მამა პაისის შეხედულება ეკუმენიზმზე, მაგრამ ნახე რას ამბობს მსოფლიო პატრიარქი: რაც შეეხება დიალოგებს, ზილოტები მათ მიუღებლად მიიჩნევენ, რადგანაც, მათი მტკიცებულებების თანახმად, დიალოგების მეშვეობით მზადდება ერთი საყოველთაო რელიგია ან ხდება მცდელობა ეკლესიების შეერთებისა, დოგმატური კანონების უგულებელყოფის ხარჯზე.
ორივე ბრალდება არსებითად უსაფუძვლოა. არაერთგზის განგვიცხადებია და კვლავაც ვიმეორებთ, რომ არ მოხდება არც ერთი ეკლესიის შეერთება მართლმადიდებელ ეკლესიასთან, თუკი ის ეკლესია, რომელიც მას უნდა შეუერთდეს, არ აღიარებს პირველი განუყოფელი ეკლესიის დოგმატურ მოძღვრებებს ანუ იმ დოგმატებს, რომლებიც რომის ეკლესიასთან მომხდარ განხეთქილებამდე არსებობდა და რომლებსაც მტკიცედ და მყარად იცავს ჩვენი წმიდა მართლმადიდებელი ეკლესია.

პოსტის ავტორი: Guguna777 თარიღი: Nov 29 2006, 03:16 AM

როგორ შეიძლება ქრისტიანობის, მუსლიმანობის, ბუდიზმის გათანაბრება? ეს ხომ რელიგიის უცოდინრობის მაჩვენებელია და ნიშნავს იმას, რომ გაცნობიერებული არა გვაქვს ცხოვრების უმთავრესი მიზანი, არ ვზრუნავთ ჩვენს უკვდავ სულზე და არ გვაწუხებს, რომ არასწორი პოზიციის გამო იგი შეიძლება სამუდამოდ წარვიწყმიდოთ... მართლმადიდებელი სარწმუნოება ხერხემალია ჩვენი ეროვნული სულისა...
!!!ილია II, სრულიად საქართველოს კათოლიკოს-პატრიარქი!!!

„ეკუმენიზმი“ აჩლუნგებს მართლმადიდებელთა დოგმატურ მგრძნობელობას და კეტავს მართლმადიდებელი ეკლესიის კარს სხვა სარწმუნოების იმ მიმდევართათვის, რომლებიც ეძიებენ ჭეშმარიტ ეკლესიას.
!!!არქიმანდრიტი გიორგი (კაფსანი)!!!

ეკუმენიზმი ერესთა ერესია
!!!არქიმანდრიტი გაბრიელი(ურგებაძე)

პოსტის ავტორი: Sotiris თარიღი: Nov 29 2006, 03:44 AM

როგორც მამა ეპიფანე თეოდოროპულოსმა მოსწრებულად თქვა, ორი სახის დიალოგი არსებობს: სიყვარულის დიალოგი ჭეშმარიტებაში ან ჭეშმარიტების დიალოგი სიყვარულში. ემს-ს ფარგლებში ამ ორივე დიალოგის წარმოება შეუძლებელია. შენ თუ არ დაადასტურე, რომ ხარ ერთი წმიდა, კათოლიკე და სამოციქულო ეკლესია და პორტუ-ალეგრის ნაირ დოკუმენტებს მოაწერე ხელი, ისე არანაირ დიალოგს აზრი არა აქვს. არ შედის ამ შტოთა თეორიით მოწამლული პროტესტანტების ტვინში ასეთი რამე და ძალაზე ხომ ვერ იქნება კაცი. თუ ასე გინდათ თქვენ და კანუდოსელს დიალოგები, წაბრძანდით ბატონი იგივე ქართულ სოფლებში და იქონიეთ ეს დიალოგი გაიაღოვებულ-გაპროტესტანტებულ ქართველებთან. აფრიკაში ჰარარეში წასვლა რა საჭიროა?



პორტუ-ალეგრის დოკუმენტით ნაღდად მასეა.

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Nov 29 2006, 03:47 AM

ტორონტოს დეკლარაციით?

რაღაც მთლად ვერ არის ცალსახა ეს საკითხი...

პოსტის ავტორი: Sotiris თარიღი: Nov 29 2006, 04:01 AM

ძალიან ცალსახაა. ტორონტოს დეკლარაციით უბრალოდ პროტესტანტები გვეუბნებიან ჩვენ ასე ვფიქრობთ შტოთა თეორიის შესახებ და თქვენ რაც გინდათ ქენითო. ამ ორმოცდაათმა წელმა უჩვენა, რომ ვერაფერიც ვერ ვუქენით და პირიქით, ახლა ისეთ დონეზე დავედით, რომ პორტუ-ალეგრის დონის დოკუმენტებს ვაწერთ ხელს (არცერთ მართლმადიდებელ წევრს არ უთქვამს ჯერ არ მოგვიწერია ხელიო). კიდევ ვიმეორებ, დიალოგი თუ გნებავთ, აგერაა ქართული სოფლები, იქ წადით. ნუ თუ უფრო მეტი გაქანება გჭირდებათ, სომხები და თურქები აქვე გვყავს ყურის ძირში.

პოსტის ავტორი: Guguna777 თარიღი: Nov 29 2006, 04:03 AM

მე მსოფლიო პატრიარქი რას ამბობს არ მაღელვებს მე ჩვენ დიდ მამის მამა გაბრიელის(ურგებაძეს) სიტყბების მჯერა რომელიც ამბობს "ეკუმენიზმი ერესთა ერესია" და აგრეთვე სხვა ბევრი წმინდა მამების რომლებიც არ ეთანხმებიან ეკუმენიზმს.არც ჩვენი უწმინდესი სრულიად საქართველოს კათოლიკოს-პატრიარქი ილია II ეთანხმება ამ ერესს და არც ჩემი სულიერი მამა, მე კი მათ ვემორჩილები და რა უფლება მაქვს მე რო ეს დავადგინო და დავასკვნა და არ დავეთანხმო მათ და ჩემით გადავწყვიტო თუ რა არის სწორე და რა არასწორე მე ცოდვილს არ შემწევს ამის ძალა.წმინდა მემებმა,ჩვენმა დიდმა ბრძენმა მამებმა და საქართველოს სინოდმა ეს უკვე დაადგინეს და გადაწყვიტეს რო ეკუმენიზმი არა სწორეა და ჩვენ გმართებს მათ დავემორჩილოთ.

პოსტის ავტორი: გუჯა თარიღი: Nov 29 2006, 04:39 AM

ესე თქმაც არ შეიძლება, მსოფლიო პატრიარქის სიტყვაზე ბევრი რამეა დამოკიდებული...




გასაგებია რომ არ ეთანხმებიან სხვადასხვა მიზეზების გამო, არც მე მომწონს ერთობლივი ლოცვები რომ იმართება, მაგრამ დიალოგი სხვადასხვა სარწმუნოებებთან ეს არ უნდა იყოს პრობლემა, ნუ ვისთვის როგორ...

რაც შეეხება მამა გაბრიელს ის ერთხელ მეჩეთს ესტუმრა, და იქ სიყვარულზე იქადაგა, და უთქვამს ყურადღებით მისმენდნენო ასევე სინაგოგაშიც იყო, და წმ. მოსეზე იქადაგა თურმე, ჩემის აზრით ეს ერთგვარი დიალოგიც იყო...




პატრიარქს მეც ვემორჩილები და არ ვარ "ეკუმენისტი" თუმცა ჩვენი პატრიარქიც მომხრეა დიალოგების, და ამბობს რომ არ შეიძლება ეკლესიის ჩაკეტვა, უწმინდესი ასევე მონაწილეობს სხვადასხვა საერთაშორისო კონფერენციებზე http://orthodoxy.wanex.net/patriarqi/qadagebebi/s07-09-11-2005.htm

პოსტის ავტორი: Guguna777 თარიღი: Nov 29 2006, 06:30 AM

ნეტა ის ქართველი სასულიერო პირი ვინ იყო? მომეწონა ხელზე რომ ემთხვია რომის პაპს, პატივისცემა გამოხატა ამით მის მიმართ. . .

კი მართალი ხარ გუჯა ესე არ უნდა მეთქვა სხვარამის თქმა მინდოდა და ესე გამომივიდა,მე იმის თქმა მინდოდა რომ მსოფლიო პატრიარქს მაშინ მოუსმენ თუ იმ თემაზე არ იქადაგებს რასაც საქართველოს წმინდა სინოდი უარყოფს.

თუ არ ხარ ეკუმენისტი არც უნდა ეთანხმებოდე ეკუმენიზმს რადგან საქართველოს სინოდი არ ეთანხმება,მათ შორის ჩვენი სულიერი მამებიც და არ შეიძლება ჩვენ ვილაპარაკოთ ამაზე,სწორეა ეკუმენიზმი თუ არ არის სწორე რადგან ეს იგივე გამოდს რო ჩვენ ვილაპარაკოთ სწორეა საქართველოს წმინდა სინოდი რო არ არის ეკუმენიზმში თუ არ არის სწორე.ჩვენ ცოდვილების არ შეგვწევს ძალა ეს დავადგინოთ,ეს უკვე საქართველოს წმინდა სინოდმა დაადგინა და ჩვენ უნდა ვემორჩილებოდეთ მას,ხოლო ამაზე ლაფარაკის გაგძელება რო სწორეა ეკუნემიზმი თუ არა ეს უკვე გემოდის დიდი ურჩობა ჩვენ ქართველი მართლმადიდებლებისგან რადგან იგივე გამოდის რო ჩვენ არ ვეთანხმებით საქართველოს წმინდა სინოდს მათ შორის ჩვენ სულიერ მამებს.

მე ვერ გავიგე რა არის აქ მოსაწონი:ქართველი სასულიერო პირი წარმართის(მწვალებელს) ხელს რომ ემთხვია,ეს მოსაწონი კი არა სატირელია

პოსტის ავტორი: მნათე თარიღი: Nov 29 2006, 11:47 AM

მსოფლიო პატრიარქის სიტყვებს გათვალისწინება უდაოდ სჭირდება, იმ პირობებში როდესაც მამა პაისი და მამა გაბრიელი წმინდანთა რანგში არაა აღყვანილი, ნუ დავაცალკევებთ ამ მამებს, ბართლომეოსთან და საკუთარი ჭკუით ნუ მივანიჭებთ უპირატესობას რომელიმეს. არ დაგავიწყდეთ ჩვენ მასთან და კონსტანტინეპოლის საპატრიარქოსთან ერთ ბარძიმში ვართ, პირდაპირი იურისდიქცია არ აქვს საქართველოზე მაგრამ განიხილავ რა ეკლესიას ერთ ორგანიზმად მსოფლიო__ პატრიარქიც მწყემსია. აქვე ისიცაა გასათვალისწინებელი რომ ადამიანური გონება შეუმცდარი არაა.

წმ. სინოდმა უაპელაციოდ გამოსვლა განაჩინა, მაგრამ ჩვენი ძმები და დები სამართლმადიდებლოდან კვლავ არიან ამ საბჭოში და ეს საკითხი მეტ-ნაკლებად გვეხება.

თხოვნა მექნება, ვინაიდან ქართულ ენაზე ასეთი სახის დოკუმენტები მიუწვდომელია, იქნებ მოიძიოთ და განათავსოთ ისეთი სახის დოკუმენტები , რომლებიც რამეს გვეტყვიან ეკუმენიზმზე.

ასე ჰაერზე საუბრით და მამების ციტატების მოყვანით ვერაფერს ვიზავთ, მოიყვან მამა პაისის? დაუხვედრებ კონსტანტინეპოლს. . . მოკლედ ამ შემთხვევაში სანი ვერაფერს წყვეტს, რადგან თავად მამებში არაა კონკრეტულ საკითხზე ერთობა.

ხოდა ვიმსჯელოთ ფაქტებით, ჩემთვის ეს თემა დღემდე ბუნდოვანია და სურვილი მექნება ბურუსი გავფანტო საკუთარ გონებაში

პოსტის ავტორი: კანონისტი თარიღი: Nov 29 2006, 12:01 PM

KAIROS

ინდულგენციებთან დაკავშირებით თუ ამბობ, შეცვლილია, მაგრამ იმქვეყნიური მისაგებლის შესახებ სწავლება? შეცვალეს განა ის დოგმატი, რომ წმინდანებს დამსახურებები ერთი ადამიანის ცხონებისათვის საკმარისზე მეტი აქვთ და ამ "ზედმეტ" მადლს პონტიფიკოსი განკარგავს? რაღაცა მეეჭვება...


რა გითხრა აბა? მე მწვალებლებს ვერაფერს ვატყობ ამ დიალოგების მერე, რომ სურვილი ჰქონდეთ ჭეშმარიტებას ეზიარონ! ის აზრი, შენ და კანუდოსელმა რომ მომიწონეთ, მე არ მეკუთვნის, მსოფლიო პატრიარქ ყოვლადუწმიდეს ბართლომეოსისაა (რამდენადაც მახსოვს). როგორც ვიცი, ამჟამინდელი ვიზიტის დროსაც კიდევ ერთხელ დაუყენებს პონტიფიკოს მაქსიმუსს! ჰა, ბურთი და ჰა მოედანი. თუ რაიმე სურვილი აქვთ ლათინებს, გამოჩნდება...
თუ არა და, "დაე იყვნენ ვითარცა წარმართი და მეზუერე..."

გუჯა

მე არ მომეწონა!!! რისთვის ემთხვია ხელზე? კურთხევის ასაღებად? კურთხევას მადლმოსილი სასულიერო პირისგან იღებენ! პონტიფიკოსი კი მეეჭვება რაღაც ეგეთი იყოს...
ეგ კი არა და, იოანე პავლე II-ზე დამწყდა გული, ასეთი კარგი პიროვნება მოუნათლავი რომ წავიდა ამქვეყნიდან...

Guguna777

????????
მსოფლიო პატრიარქი არის პირველი თანასწორთა შორის, არქიეპისკოპოსი ახლისა რომისა, ღვთაებრ ყოვლადწმიდაა საყდარი მისი, რამეთუ მოსაყდრეა ანდრია პირველწოდებულისა. იგი სრულ ლოცვით და ევქარისტიულ კავშირშია საქართველოს სამოციქულო ეკლესიასთან, ერთ ბარძიმში იხსენიებენ ურთიერთს ბართლომეოს კონსტანტინოპოლელი და ილია საქართველოისა (ბერძნული მოხსენიების ფორმულა ასეთია). ასე რომ, მეტი მორიდება გვმართებს...

პოსტის ავტორი: მნათე თარიღი: Nov 29 2006, 12:02 PM

ამ ფოტოზე ვაფრენ

პოსტის ავტორი: მნათე თარიღი: Nov 29 2006, 12:12 PM

პოსტის ავტორი: zealot თარიღი: Nov 29 2006, 02:41 PM

ბერი საბას წერილი "ახალ ათონელებს"

ღირსი მამა საბა (+1994), ათონის მთის კაპსალის წმინდა ნიკოლოზის სახელობის კელიიდან იყო და იმ ცხრამეტი მონასტრის თვალსაზრისს იზიარებდა, რომელნიც მრავალთა დარად, გარკვეულ დრომდე დასაშვებად მიიჩნევენ სარწმუნოების საკითხებში დათმობებსა და შეთანხმებებს. მამა საბა, სათნოებებით მოსილი კაცი იყო და მასთან რჩევის საკითხავად, ხშირად დადიოდნენ ეგრეთწოდებული "ახალი ათონელი მამები", რომლებიც მსოფლიო პატრიარქთან და სხვა ეკუმენისტებთან იყვნენ და არიან კავშირში. თანამოსაუბრეებთან, ხშირად იშველიებდნენ მამა საბას მაგალითს და ამბობდნენ: მართებული რომ იყოს იმ მოშურნეთა პროტესტი, რომელთაც არა აქვთ ერთობა პატრიარქთან, მამა საბაც მათ რიცხვში იქნებოდა". მაგრამ როდესაც 1987 წელს, მსოფლიო პატრიარქმა დიმიტრიოსმა რომის პაპთან ერთად ღმრთისმსახურება აღასრულა, მამა საბას სულმა, ამის მოთმენა და ამ აშკარად ეკუმენისტურ ეკლესიაში დარჩენა ვეღარ შესძლო. მან სხვა მოღვაწეებთან ერად თავისი პროტესტი გამოხატა და გამოეყო იმ ათონელებს, რომლებიც ცხრამეტი მონასტრის ქომაგად დარჩნენ. იმ დღიდან მამა საბა იმ მონასტრების ეკლესიებში აღარ შესულა და არც იმ კელიების კარი შეუღია, რომლებიც ამ მონასტრების დაქვემდებარებაში იყო.
მსოფლიო პატრიარქთან და ეკუმენისტებთან კავშირში მყოფნი შეშფოთდნენ. დაიძრნენ მონაზვნები კელია - მონასტრებიდან, ბერის გადარწმუნებას ლამობდნენ, მაგრამ ამ ხშირსა და მომაბეზრებელ სტუმრობებს მათთვის სასურველი შედეგი არ მოჰყოლია. ბოლოს მამა საბა იძულებული გახდა წერილობით ეპასუხა ერთ-ერთი მონაზონისათვის (რომელიც განსაკუთრებით ცდილობდა ბერის "გონს მოყვანას") და იმ დანარჩენისათვის, რომლებიც მას მართლმადიდებლობისაგან მოწყვეტას და ეკუმენიზმში გახლართვას უპირებდნენ. ეს წერილი ქვემოთ მოგვყავს.


წმინდა ნიკოლოზის კელია, კაპსალა.


13 აგვისტო 1991 წ.


მამა ნიკოდიმოს, დაგვლოცე!

ბოლოს, რამოდენიმე დღის უკან რომ მესტუმრე კელიაში, შენი არამართლმადიდებლური განცხადებები კვლავ გაგვიმეორე: "ეკლესიის გარეთ ხართ, რაკიღა პატრიარქს არ იხსენიებთო". იქვე სხვა აზრებიც განავითარე და ამან გვაიძულა წერილობით გვეპასუხა შენთვის, რადგან მაშინ შენთან საუბრისას ეს არ მოხერხდება: ჩვენმა პასუხმა, რომლებიც შენს მოსაზრებებს აბათილებდა, მშვიდობა დაგიკარგა და მრისხანებაში ჩაგაგდო.

წმ. მამა აგათონს უთხრეს: "ხარ, აგათონ, ცუდისმეტყველი, ამპარტავანი, მემრუშე და მწვალებელი?" - პირველ სამს დაეთანხმა და თქვა: "ამ სამ ვნებაში მხილება სასარგებლოა ჩემი სულისათვის, ხოლო მეოთხე - წვალება უარყო და განმარტა რატომაც: "მწვალებლობა ღმრთისაგან განშორებას ნიშნავს".

შენი აზრით (და ათონის ცხრამეტი მონასტრის აზრით) ჩვენ შევცდით და განხეთქილებაში ვართ. შენთვის ძალზე ძნელია იმის აღიარება, რომ კონსტანტინეპოლის ეკლესია წვალებას ქადაგებს, რადგან ამ შემთხვევაში ისიც უნდა დაადასტურო, რომ მგლებთან გაქვს ერთობა და არ მწყემსებთან, რის გამოც წმიდა მამებისა და წმიდა კრებების თანახმად უნდა გაწყვიტო მათთან კავშირი. ფანარის გამართლებას ცდილობ, მაგრამ მათი სიტყვისა და ნამოქმედარის მიხედვით აშკარაა, რომ სცდები, ამაოდ იშველიებ მამა პაისისა და სხვათა მოსაზრებებს, რომლებიც შემწყნარებლურად უდგებიან დღევანდელ მოვლენებს და "იკონომიის" დათმობებზეც მიდიან. დაგიჩემებია, რომ როცა დრო მოვა (ალბათ დიმიტრიოსი პაპთან ერთად რომ ეზიარება, მაშინ - ესეც შენი სიტყვებია) წმიდა კრებებისა და მამების შეურაცხმყოფელთ მაშინ განუდგებით. თქვენ ცდებით, ძლიერ ცდებით. რაც შეეხება მამა პაისის, მისი მეზობლის მამა ისააკისა და მავანთა შეგონებებს, რომელთა მიხედვითაც დიმიტრიოსი "მართლგამომეტყველია" ღმრთის ჭეშმარიტი სიტყვისა, როგორ მიიჩნევთ მათ სიტყვებს ღვთივსასურველად, თუკი ისინი ეწინააღმდეგებიან მართლმადიდებლურ სწავლებას! ჭეშმარიტების ღალატს უსჯულოება ჰქვია სახელად და არა იკონომია, შეთანხმება თუ დათმობა. შენი პოზიციის გამართლებას მამა პაისის ამ სიტყვებით ცდილობ "დიმიტრიოსი იერარქებს შეჰყავთ შეცდომაში და მათ გამო აკეთებს იმას, რისი გაკეთებაც არ სურსო" და კიდევ: "თუ პატრიარქს აღარ მოვიხსენიებთ, ეკლესიის გარეთ აღმოვჩნდებითო". ასეთსა და ამის მსგავსს აზრებზე ამბობს წმ. იოანე ოქროპირი - "ყოველი მათი სიტყვა-რატრატია, სულელი ბავშვის რატრატი". ამ ხალხის სიტყვები იმ ახალი ღვთისმეტყველების ნაყოფია, რომელიც ფანარმა 1920 წლის ენციკლიკეში გამოიყენა და მწვალებლებს "ღვთის მადლის თანამემკვიდრენი" უწოდა. წმ. იოანე ოქროპირის სიტყვებით მემუქრები, მახსენებ - "განხეთქილების ლაქა მოწამეობრივი სისხლითაც კი არ განიბანებაო", შემდეგ წმ. ეგნატე ღმერთშემოსილის სიტყვებს მახვედრებ - "ნურაფერს მოიმოქმედებ ეპისკოპოსის გარეშეო" და აქედან გამომდინარე ასკვნი, რომ რაკიღა ეპისკოპოსს გამოვეყავით, ახლა ეკლესიის გარეთ ვართ. მაგრამ რატომ დაგავიწყდა მთავარი, ანუ იმ ვითარებათა გათვალისწინება, რომელთა გამოც სთქვეს და დაწერეს ეს ჭეშმარიტებები წმინდანებმა? ეს იყო ჩვენი დღევანდელი ვითარებისაგან სრულიად განსხვავებული ჟამი, იმ დროს ეკლესიაში მთელი სისავსით იყო დაცული მართლმადიდებლობა, დღეს კი ეკუმენიზმის წვალებათა-წვალების ქარიშხალმა რჩეულებიც კი თან გაიყოლა და იგივე წმინდანების სხვა სიტყვების გახსენებაც ნამდვილად უფრო უპრიანია და დროული: "თუ შენი ეპისკოპოსი მწვალებელია, გაექეცი, გაექეცი, გაექეცი, როგორაც ცეცხლსა და გველს. (წმ. იოანე ოქროპირი), და კიდევ - "თუ შენი ეპისკოპოსი ისეთ რამეს ქადაგებს, რაც სცილდება კანონების ზღვარს, უბიწოების დამცველიც რომ იყოს, კიდევ რომ წინასწარმეტყველებდეს და სასწაულებს აღასრულებდეს, ცხვრის ტყავში გადაცმულ მგელად იგულე, რამეთუ იგი სულების დაღუპვას ცდილობს". (წმ. ეგნატე ღმერთშემოსილი).

დიმიტრიოსი ჭეშმარიტების დამცველი და მიმდევარი რომ იყოს, მაშინ მართებული იქნებოდა წმინდანთა იმ სიტყვების მომარჯვება, შენ რომ მახსენებ. მაგრამ ახლა რას ჰგავს შენი საქციელი, როგორ იქცევი? წმ. მამათა აზრებს შენს გემოზე ატრიალებ, რომ როგორმე გაამართლო საკთარი თანამეინახეობა დიმიტრიოსთან, პართენიოს ალექსანდრიელთან, იაკობ ამერიკელთან, სტილიანოს ავსტრალიელთან და სხვებთან.
უცნაურია, ნუთუ წმ. მამებისა და წმ. კრებების მრავალგზისი დადგინება არაფერია შენთვის? იქნება იმასაც შიშობ, მგლების ხროვას არ მოგკვეთონ? ის ფაქტი, რომ სხვა საპატრიარქოებს ფანართანა აქვთ კავშირი, აღარცაა მნიშვნელოვანი. სხვაა საძებარი: ვინ მისდევს ჭეშმარიტებასა და წმინდათა გზას? პართენიოსმა, ალექსანდრიის პატრიარქმა სთქვა: "მუჰამედი მოციქულია და ბევრი იღვაწა სასუფევლისთვისო". პართენიოსს, მე რომ არ გასწავლო, თავადაც იცი, ბევრი სხვა გმობაც უთქვამს. საჭიროა კი იაკობ ამერიკელისა და სტილიანოს ავსტრალიელის, წვალებების თაობაზე საუბარი? შენ კი ისე ხარ მათთან კავშირში, თითქოს ისინი მართლმკვეთელნი იყვნენ სიტყვისა ჭეშმარიტებისა. ვინ განსჯის იაკობს? იქნება ბართლომეოსი, რომელიც აგერ უკვე ორი წელია იკვლევს და ვერ გაურკვევია, სტილიანოსი მწვალებელი არის თუ არა? როგორ არ გესმის, რომ არ უნდა განაჩენის გამოტანა, არა!

ფანარმა ათონის მთის მონასტრის წინამძღვართ აღუთქვა: დიმიტრიოსის განცხადებას ლათინელთა ზიარების შესახებ პრესაში შევასწორებთ და სტილიანოსს საღმრთისმეტყველო დიალოგის პრეზიდენტობიდანაც გავათავისუფლებთო. კიდევ ბევრ სხვასაც დაპირდა იგი ბერებს, მაგრამ თუნდაც ერთი იმ დანაპირებიდან თუ შესრულდა? არა. იქნება ისიც მითხრა ახლა, რომ მსგავს შემთხვევებში ჩვენ არც ბრალი გვედება რაიმეში, არც პასუხი მოგვეთხოვება და შეგვიძლია მათთან ერთობა მშვიდად ვიქონიოთ, რაკიღა შენი ბერი პაისი ასე უსვინდისოდ აცხადებს - დიმიტრიოსი არ ღალატობს ჩვენს სწავლებას და ჭეშმარიტებას იცავსო?

ისტორია მეორდება. წმ. თეოდორე სტუდიელს, წმ. მაქსიმე აღმსარებელს და ბევრ სხვა ქრისტიანს, რომელნიც თავის თანამედროვე ეპისკოპოსების სხვადასხვა წვალებებს არ ეზიარნენ, იგივე ეპისკოპოსები ყოველ მათგანს სქიზმატიკოსად აცხადებდნენ. მეკითხები: "შეიძლება ბერი პაისი, საბერძნეთის ოფიციალური ეკლესიის 79 ეპისკოპოსი ცდებოდესო?" და გპასუხობ: "წმ. გერასიმე იორდანელი სასწაულმოქმედი მამა იყო, ლომი ემსახურებოდა და დრო იყო, ისიც კი ძლიერ შეცდა: არ სცნო მეოთხე მსოფლიო კრება და ათასობით ბერი გაიყოლა თან, სანამ ბოლოს წმ. ექვთიმე დიდმა არ დაარწმუნა იგი ჭეშმარიტებაში, რის შემდეგაც წმ. გერასიმემ შეინანა თავისი ახირება. ახლა მეორე მაგალითს გეტყვი: ხატმბრ-ძო-ლობის ჟამს, იმპერატორ კოპრონიმეს დროს, 338 ეპისკოპოსმა შემარძრწუნებელი რამ აღიარა ერთბაშად: "გაუმარჯოს იმპერატორს! ხატი-კერპია, ან უნდა განადგურდეს, ან ისე მაღლა უნდა დაიკიდოს, რომ მისი მთხვევა ვერავინ შეძლოსო". თუკი მაშინ ამდენი ეპისკოპოსი შეცდა, დღეს რატომაა დაუჯერებელი, 70 ეპისკოპოსი ცდებოდეს? ჩვენს დროში მონაზვნებს მარტოოდენ მიტრები ელანდებათ, წინამძღვრებს - კვერთხები, სარწმუნოებას კი ნაკლებად დაგიდევენ, ვაგლახობენ, ფაფხურობენ, რაღაც-რაღაცებს თითქოს კიდეც აპროტესტებენ, მაგრამ პატრიარქთან კავშირს არ წყვეტენ, მაინც ითმენენ ყველა იმ სიახლეებს, რომლებიც დიმიტრიოსის, იაკობისა და პათენიოსისა და მათი მსგავსების მიერ ინერგება. წმ. თეოდორე სტუდიელი კი წერს: "მონაზონს ერთი ევალება და ესაქმება, ქრისტეს სახარებაში არავითარ სიახლეს არ შეურიგდესო".

რომში, დღესასწაულზე, დიმიტრიოსი არ ეზიარა პაპთან ერთად, შიშობდა, "კონსერვატორთა" რისხვა არ დასტყდომოდა თავს, მაგრამ იმ სწავლებას, სადაც ნათქვამია, რომ ლათინელთა საიდუმლოებებიც მადლმოსილიაო, ხელი მოაწერა! არაა საკმარისი? ერთი მაგალითი მაინც მითხარი ისეთი. სადაც რომელიმე მართლმორწმუნე ქრისტიანი, წვალების ესოდენ აშკარა ქადაგებისას შენსავით მოქცეულიყოს? მომიძებნე და მომიტანე ქრისტიანთა ისტორიიდან შენი საქციელის მსგავსი ანალოგია, რათა გავიგო - ვის ვბაძავ, ვისი მაგალითი მაქვს წინ, რითი ვხელმძღვანელობ? თუ წმინდათა მემკვიდრე ხარ (ანუ მათი მიმდევარი და მიმბაძველი), მაშინ "აბრაამის საქმეებს" აღასრულებდი, როგორც სახარებაშია ნათქვამი. პატრიარქ ვეკას წმ. ათონის ბერები არ იხსენიებდნენ, თუმცა ეს მღვდელმთავარი საეკლესიო კრებისგან განსჯილი არ იყო. მაშინდელი ათონელები მტკიცედ და განუხრელად იცავდნენ წმ. მამათა გადმოცემას, (იგულისხმება ევქარისტული კავშირის გაწყვეტა მათთან, რომლებიც განუდგნენ მართლმადიდებლურ სწავლებას), რის გამოც ღმერთმა ისინი მოწამეობრივი გვირგვინებით შეამკო, ხოლო ოფიციალური პატრიარქის მომხსენებელთა "ნეშტები" კი დღესაც, როგორც ცნობილია-გაბერილი და მყრალია. ეს მაგალითი, წესით, უნდა კმაროდეს გონს მოსასვლელად.

განა შენ არ ამბობდი, დიმიტრიოსი თუკი თავის ყველა ნამოქმედარს არ აღიარებს და არ შეინანებს, განწირულია მარადიული სატანჯველისთვისო. შენი სიტყვებით რომ იმსჯელოს კაცმა, რა უნდა იფიქროს, თუ ხვდები მაინც? რა და ის, რომ იმ კაცს უდგახარ გვერდით, რომელმაც თაივისი ნამოქმედარით საკუთარი სული წარწყმიდა. სულის წარწყმედა კი რაა, თუ არა ეშმაკის საქმეთა აღსრულება! აქედან გამომდინარე, განა თავადვე არ აღიარებ, რომ ეშმაკს დასდგომიხარ თანამგზავრად?!

"თუ ათინაგორამ სიკვდილის წინ "შეინანა" და აღსარებაში თავისი ცოდვები აღიარა, ცხონდება თუ არაო? მითხარი, ამას მართლა მეკითხები თუ ხუმრობ? ერთი მაგალითი მაინც დამიმოწმე წმ. მამათაგან იმ აზრის დასასაბუთებლად, რომ "ჩუმი და წყნარი თავი მართლმადიდებლობისა" - დიმიტრიოსი, მიუხედავად წვალების ქადაგებისა, მაინც ეკლესიის წევრია. და გვაცხოვნებს კი ასეთ იერარქებთან კავშირი, რომელნიც არამართლმკვეთელნი არიან სიტყვისა ჭეშმარიტებისასა? თუ ასე გიმძიმს აღიარო, რომ ესთიგმენოს მონასტრის ძმობა და სხვა მოშურნე მამები პატივის ღირსნი არიან ორგზისი კრების მე-15 კანონის მიხედვით, დადუმდი მაინც და ღმერთს ნუ გმობ, თითქოს ისინი სქიზმატიკოსობის გამო ეკლესიის გარეთ იყვნენ დარჩენილნი. ეს სხვა არაფერია, თუ არა წმ. მარკოზ ეფესელის ანდერძის შეურახყოფა, რომელმაც საკუთარ დაკრძალვაზედაც კი არ ისურვა ლათინელთა ბრძნობას აყოლილი იერარქების დასწრება.

ჯერ შეისწავლე ის საკითხი, რის შესახებაც მსჯელობას ეპირები და მერე გვასმენინე შენი განცხადებები. კაცმა რომ გისმინოს, წმ. მარკოზ ეფესელი, წმ. მაქსიმე აღმსარებელი და გუნდი წმინდანებისა, რომელთაც არ ჰქონდათ კავშირი მწვალებლებთან - ეკლესიის გარეთ დარჩენილან და არ არიან ეკლესიის წევრები?! თუ ხედავ მაინც, საით მიყავხარ შენს ახალ "ღვთისმეტყველებას"? ვინ იფიქრებდა, რომ ათონელი მამები მეორე ბიბლიად დაიდგენდნენ თეოდოროპულოსის წიგნს. რას გვირჩევ, ამ წიგნს მივყვეთ და პროტესტები ვაკმაროთ მიმდინარე მოვლენებს? - "წმ. კანონები ჩვენს დროს არ პასუხობს, ისინი სიყვარულს არიან მოკლებულნი". იგივე ავტორი ათინაგორაზე ამბობს: "მისი სიყვარული-დემონურიაო" და მაინც მასთან აქვს ერთობა. მართლაც გასაოცარი" თანამიმდევრულობაა"!

მამა ეპიფანე თეოდოროპულოსი დუმდა, როდესაც 20 წლის წინ მისი ცდომილებანი და ხიბლი ამხილეს და უარყვეს. მაგრამ შენ შენი არაღვთისმეტყველური დასკვნებით ცდილობ გაამართლო სულიერი ერთობა იმ პატრიარქებთან, რომლებიც ურცხვად ქადაგებენ მწვალებლობას, რომლებსაც მწვალებლებისადმი დემონური სიყვარული გააჩნიათ და იმავდროულად ჭეშმარიტ მართლმადიდებლებს სდევნიან. ისინი ჭეშმარიტად პატრიარქ ვეკასა და იმპერატორ კოპრონიმეს მსგავსნი არიან. როდესაც თქვენ მათ მრავალჟამიერს უგალობთ და იხსენიებთ, ეს იმის თქმის ტოლფასია: "მტკიცედ სდექით თქვენს რწმენაში, თქვენ გშვენით მორჩილება, პატივი და ხსენება". თქვენ მათ ხელს უშლით იმის დანახვაში, რომ ბოროტ გზას ადგანან. არადა, რომ გაგეწყვიტათ მათთან ერთობა, იქნება სინდისს კიდეც შეეწუხებინა ისინი და ჭეშმარიტების ძიება დაეწყოთ. და ამ დანაშაულებრივი დუმილის პასუხისმგებლობაც თქვენ გეკისრებათ, რომელსაც წმ. გრიგოლ პალამამ მესამე სახის ათეიზმი უწოდა. ეს ურწმუნოება თქვენი ეგრეთწოდებული პროტესტებისდა მიუხედავად დღითი-დღე იზრდება.

როდესაც პატრიარქ ვეკას დროს წმინდა მთაზე უნიის დასამტკიცებლად ლათინოფილნი მოვიდნენ, მაშინ ჩვენმა მფარველმა ყოვლადწმიდა დედა ღვთისამ თავად ბრძანა: "მიახლოვდებიან ჩემი და ჩემი შვილის მტრებიო!"
გასულ წელს, როდესაც ვეკას მემკვიდრე დიმიტრიოსი ათონზე ჩამოვიდა, მას მთელი ნახევარკუნძული ორკვირიანი ხანძრით გადამწვარი დაუხვდა. ვისაც ჯერ კიდევ ასხენ ყურნი-ისმინენ, შეისმინონ ხმა ყოვლადწმიდისა.

ღმერთმა გიშველოს და გაპოვნინოს კეთილი გზა. წმ. ნიკოდიმოს მთაწმინდელი პავლე მოციქულის ეპისტოლეთა განმარტებისას გვასწავლის: "თუ იღუმენს ანდა ეპისკოპოსს არასწორი სარწმუნოება აქვს, ანუ მწვალებლურ და ღვთისმგმობ სწავლებათაკენ იხრება, გაიქეცი მისგან, თუნდაც იგი ანგელოსი იყოს ზეციდან".

ბერი საბა, უღირსი მონაზონი, მაგრამ მართლმადიდებელი.


თარგმნილია ჟურნალიდან "აგიოს აგათანგელოს".
1991 წ. ნოემბერ-დეკემბერი.

პოსტის ავტორი: გუჯა თარიღი: Nov 29 2006, 03:06 PM

მე არ დაგეთანხმებით, ხელზე მთხვევა მხოლოდ კურთხევის აღებას არ ნიშნავს, ის შეიძლება მხოლოდ პატივისცემის გამოხატულება იყო, ან შეიძლება პროტოკოლით იყო გათვალისწინებული რომ პაპს ხელზე უნდა მთხვეოდნენ, ასე რომ არ დავადანაშაულოთ, მგონი მეუფე ზოსიმე (შიოშვილი) იყო ის ეპისკოპოსი...



ერთობლივ ლოცვებს არც მე ვეთანხმები, და არც ეკუმენისტი ვარ!!!

zealot

ეს ბერი ბოსტონის ეკლესიას შეურთდა?




რომის პაპი წარმართი არ არის!!! (მწვალებელი არის)

პოსტის ავტორი: xirseli თარიღი: Nov 29 2006, 04:44 PM

zealot
მაგარია!!

გუჯა

არ უნდა მთხვეოდა მაინც! რას ჰქვია პროტოკოლი??

პოსტის ავტორი: გუჯა თარიღი: Nov 29 2006, 05:23 PM

არც ისე, რაღაც ბოსტონური სტილია, ანუ განდგომილების (სქიზმის)




გუჯა


აღარ განვიკითხოთ!!!

პოსტის ავტორი: მნათე თარიღი: Nov 29 2006, 05:27 PM

რას ქვია და ელემენტარულ ესთეტიკას და კულტურას

ამასთან უაზრო მაგალითების მოყვანას და სქიზმის ქადაგებას მოვეშვათ!

პოსტის ავტორი: კანონისტი თარიღი: Nov 29 2006, 05:28 PM

გუჯა

აბა აბა!
ბოსტონისტია ორივე (რამდენადაც ვიცი)

პოსტის ავტორი: Sotiris თარიღი: Nov 29 2006, 06:08 PM

რამდენადაც მე მივხვდი, მეუფე კონსტანტინე მელიქიძე იყო. პროტოკოლზე საუბარი ზედმეტია, რადგან იქ მყოფი არცერთი სხვა მართლმადიდებელი ეპისკოპოსი არ მთხვევია რომის პაპს ხელზე. გარდა ამისა, პროტოკოლს პაპი ხომ თავს ვერ მოგახვევს თუ შენ არ დაეთანხმე, და რა საჭირო იყო ასეთ რამეზე დათანხმება? მოკლედ პირადი ინიციატივა იყო და ძალიან ცუდად კი გამოჩნდა (საერთოდ ასიზიში ყოფნაზე არაფერს ვამბობ უკვე).

პოსტის ავტორი: გუჯა თარიღი: Nov 29 2006, 06:22 PM

გამოვრიცხოთ პროტოკოლი, მაგრამ პატივისცემის ნიშნად არაუშავდა მგონი

პოსტის ავტორი: Sotiris თარიღი: Nov 29 2006, 06:22 PM

საგანგებოდ ბოსტონელებისთვის ამონარიდი რუის-ურბნისის კრების ძეგლისწერიდან:

მერმეცა ღმრთის მოძაგებულისა მის და ღმრთის განმამწარებელისა ცოდვათა უბილწესისა საძაგელებისა სოდომელთაჲსა, რომლისაჲ არა უწყით, თუ ვითარ შეეთჳსა იგი უბადრუკსა ამას ნათესავსა და სრულიად განაშორნა და უცხო ყვნა ღმრთისაგან, ვიეთთანაცა პოვა თავისა მისადრეკელი, ამას განვასაზღვრებთ სიტყჳთა ღმრთისაჲთა და სამოციქულოჲთა ჴმითა და მამობრივითა განჩინებითა: დაღათუ მრავალგზის ქმნილ არიან მრავალთა ნათესავთა მიერ მრავალნი და რიცხჳსა მძლენი ცოდვანი, ვითარ-იგი მტერობანი, შურნი, სიძულილნი, კაცისკლვანი, მრუშებანი, ცრუფიცებანი და უკუანაჲსკნელი და თავი ყოველთა ბოროტთაჲ კერპთმსახურებაჲ და თაყუანისცემისა შეცვალებაჲ დამბადებელისაგან დაბადებულთა მიმართ, გარნა არცა ერთისა მათგანისათჳს აღძრულ არს აღუძრველი იგი, ვითარცა თჳთ იტყოდა აბრაჰამის მიმართ, ვითარმედ -- ღაღადებაჲ სოდომისა და გომორისაჲ მოიწია ჩემდა და გარდამოვჴედ ხილვად, უკუეთუ ღაღადებისაებრ მათისა არიან საქმენი მათნი, რომლისა შემდგომად იხილეთ, თუ რაჲ იქმნების და თუ ვითარ ნივთნი ესე სამსახუროდ კაცთათჳს დაბადებულნი ღმრთისაგან წინაუკუმო ბუნებისა თჳსისა შესცვალებენ ბუნებითსა ძალსა თჳსსა და უცხოჲსა ცოდვისა აღსაჴოცელად უცხოსა მოიპოებენ მოქმედებასა, რამეთუ მარადის აღმართ მოძრავი და სუბუქი ბუნებაჲ ეთერისა ცეცხლისაჲ, ვითარცა ზრქელი რაჲმე და მძიმე დაღმართ ჰყოფს დამოდინებასა და სახედ მძაფრისა წჳმისა საშინელებით მჩქეფროჲს აღრეული წუნწუბასა თანა მრისხანედ განსალევნელად უკეთურთა მათ სიბილწითა მრავლითა კაცთა. ხოლო წულილი და თხელი უფერული ბუნებაჲ ჰაერისაჲ, მიზეზი ცხოველთა აღმოფშჳნვისა და სიცოცხლისაჲ სიზრქედ ალმურისა ჴშირისა და ფერად ჴელით საძიებელისა ბნელისად და შემაშთობელად კუამლად სასწაულად რისხვისად შესცვალებს თავსა თჳსსა მათ ზედა. ამათ თანა ქუეყანაჲ მყარი და მტკიცე დამტჳრთველი სიმძიმესა მას ზედა მდებარეთა გუამთასა ვერღარა იტჳრთავს სიმედგრესა ბილწებათა მათთასა, არამედ პირველად შესძრავს საფუძველთა თჳსთა და სიღრმით იატაკთა თჳსთაჲთ აღმომდუღარე ჰაერად აღმოიხუამს სიღრმეთა საფუძველისა მათისა სიმტკიცეთასა და მიწად გარდამოიხუამს სიმაღლეთა გოდოლ-ტაძრებისა მათისა სიმაგრეთასა. მერმე განაღებს ვიდრე მუნ ჟამადმდე განუღებელსა პირსა და თანად ქალაქებითურთ და სახლებით შთანსთქამს არღარა კაცებასა, არამედ დამწურებსა რასმე ძუალებსა და ოდესმე ყოფილთა კაცთა საწყალობელსა ნეშტებსა. ხოლო წყალი იგიცა უცხოდ იხილვების შეცვალებულად მათთჳს და არღარა საშუებელად და საჴმრად, არამედ სხუათა ნივთთაგან დაშთომილისა ნეშტისა მათისა აღსაჴოცელად პირსა ზედა მათეულისა ქუეყანისასა, უფროჲსღა საფლავ მათდა ქმნილისა ჯოჯოხეთისა იხილვების მოდინებულად ეგოდენ შეცვალებული სხუათა წყალთაგან ბუნებითა, რაოდენ იგინი სხუათა კაცთა ჰმატდეს ბილწებისა გარდარეულებითა. ამან უსჯულოებამან ასურასტანელთა იგი უმრავლესთა ნაწილთა ქუეყანისათა დამპყრობელი მეფობაჲ ტყუედ წარუქცია სპარსთა და მიდთა და სრულიად აღმოჰფხურა ქუეყანით საჴსენებელი არა ხოლო მეფე და მძლავრი, არამედ კაც-ყოფისაცა მათისაჲ. ამან ცოდვამან დიდი იგი და ყოვლით კერძო ყოვლისა ქუეყანისაჲთ ჴმაგანსმენილი ნათესავი სომეხთაჲ მეფობითურთ და მთავრობით მათით არა ოდენ დაამდაბლა და დაამჴუა, არამედ სრულიად აღიღო კაცთაგან სახელი მათი, რომელთაჲ ვერვინ პოოს დღეს ერთიცა მეფე ანუ მთავარი მქონებელი დაუმონებელისა თავისუფლებისაჲ, დაღათუ ყოველიცა ვინ პირი მიწისაჲ მოიხილოს. ამან ბილწებამან სპარსთა იგი მაღალი და მარადის ჰრომთა მეფობისა მჴდომი ფლობაჲ, მჴეცის ბუნებათა ვიეთმე კაცთა ავაზაკურითა ზედამოსლვითა მიწადმდე დამდაბლებულ ყო და ვიდრე მოაქამდე მძლავრებისა მათისა მორჩილ ყო. ესე არა უწყით, თუ ვინაჲ უკეთურებით შემოეხრწნა მოქალაქობასა ქრისტეს მოსახელისაცა ერისასა, რამეთუ "რაჲ ზიარებაჲ იყო ბელიარისი ქრისტეს თანა?". და ჴელსა უცხო-თესლთასა მიცემითა დასასრულ მახჳლისა მათისა ქმნითა ნეშტნი ოდენღა დამიტევნა ისრაჱლისანი. რომელნი უკუეთუ ვეგნეთღა მასვე უკეთურებასა ზედა, ჵ ჩემდა, დავიდუმო ძნელ სიტყუაჲ, რომელი ყოველთადა ცხად არს, დაღაცათუ ჩუენ ვჰრიდოთ. ამისთჳს ვამცნებთ ყოველსა -- დიდსა და მცირესა, მდიდარსა და გლახაკსა, მეფესა და მთავარსა, აზნაურსა და მდაბიორსა, მღდელთა და უმღდელოთა, მოწესეთა და ერისკაცთა, ბერთა და ჭაბუკთა და შუაკაცთა, ყოველსა პატივსა და ყოველსა წესსა და ყოველსა ჰასაკსა განყენებად ამის ვნებისა უფროჲსღა საძაგელისა ბილწებისა. და ესრეთ დაუმტკიცებთ სახელითა უფლისა ჩუენისა იესუ ქრისტესითა: ყოველმან სულმან ქრისტეანემან მართლმადიდებელმან ამათ სიტყუათა მსმენელმან, რომელმან შემდგომად ამის ძეგლისა წარკითხვისა არა იჯმნას ბილწისა მის სოდომურისა ცოდვისაგან და არა ხოლო საქმით ქმნისა მისისა, არამედ რეცა ლაღობით ფერებისა და სიტყჳთ თქუმისა რათაცა სამისოთა და მისთა დამსახველთა სიტყუათა და საქმეთაგან, უეჭუელად მოიწიოს მის ზედა ამას უკუე საწუთოსა საშინელი რაჲმე და ცოცხლივ ჯოჯოხეთად შთამჴღელი რისხვაჲ მსგავსად წუნწუბასა თანა აღრეულისაჲ მის სოდომელთა ცეცხლისაჲ ხოლო მუნ იგი მიმთუალველ ექმნეს მას, რომელი ვალს წინაშე პირსა უფლისასა და შესწუავს გარემოჲს მისსა მტერთა მისთა, ვინაჲთგან სიყუარული ჴორცთაჲ მტერობაჲ არს ღმრთისა და რომელმან განხრწნას ტაძარი ღმრთისაჲ, განხრწნეს იგიცა ღმერთმან და ამას თანა და ჩუენგან, უღირსთა მონათა საღმრთოჲსა მონებისა ღირსქმნულთაჲსა, ჵ ჩუენდა არღარა კურთხევაჲ, არამედ კდემაჲ და მხილებაჲ დაიმკჳდროს საუკუნოჲ.

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: Nov 29 2006, 07:37 PM

ხანდახან ცუდად მაოცებ



საკითხავი ჯერ ისაა ჩვენ გვაქვს სურვილი?..



ჯერ ერთი განკითხვა არ გვინდა, მეორეც ხელზე კურთხევა მეც არ მომწონს, მაგრამ ბერძნები მაგას "კურთხევის" გამო კი არა უბრალოდ მისალმების ფორმის გამო მიმართავენ და მესამეც მადლის მყოფობის შესახებ ჩვენი ბევრი ვილაპარაკეთ, შენ კი უცებ გადაუსვი ყველაფერს ხაზი...

ხანდახან მრჩება შთაბეჭდილება, რომ ნსოფლიო პატრიარქის სიტყვებს ეთანხმები გარეგნულად და შინაგანად კი საპირისპიროდ ხარ განწყობილი...

პოსტის ავტორი: კანონისტი თარიღი: Nov 30 2006, 11:53 AM

KAIROS

სანამ დადგენილი არ გვაქვს საბოლოოდ კათოლიკეთა ნათლობის მადლმოსილების საკითხი, იმის უფლებაც არ გვაქვს, რომ ვთქვათ, მათ მიერ შესრულებული ნათლობა რომ ჭეშმარიტია. აი, ეს ჰგავს უკვე ეკუმენიზმის ერთ-ერთ ქვაკუთხედს მადლის განფენილობის შესახებ, რომ თითქოს ყველა ეკლესიაში სულიწმიდა მოქმედებს.


მსოფლიო პატრიარქი როცა შეჩვენების ტომოსს აუქმებს, ყველანაირ დათმობაზე მიდის (დოგმატურის გარდა), ისევ პირველ ადგილს ჰპირდება დიპტიქში და რომის ეკლესია ისევ უარზე დგას, სხვა დასკვნა შეგიძლია გამოიტანო??


ნამდვილად არ არის ასე. მსოფლიო პატრიარქს არ უთქვამს, დოგმატი დავთმოთო. არც ის უთქვამს, ლათინთა ეკლესია მადლმოსილია და იქაც მოქმედებს სულიწმიდაო. დიალოგს რაც შეეხება, მიდგომას ვამართლებ, თუმცა ყოვლადუწმიდესისაგან განსხვავებით შედეგი მეეჭვება რომ ჰქონდეს.

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: Dec 1 2006, 02:51 PM

მერე კანონისტ, შე კაი კაცო, პატრიარქმა ამდენი რამე აღიარა და შენ ნათლობა როგორ ვერ უღიარე ამხელა პაპს? აბა ახლა მოუნათლავად განიხილავს შენი აზრით პატრიარქი პაპს? რაღაც არა მგონია
ისე კი ყოვლადუწმიდესს გირჩევ იმედშიც დაეთანხმო

პოსტის ავტორი: solomony თარიღი: Dec 1 2006, 04:55 PM

ისე გინდა კონსტანტინოპოლის საპატრიარქომ აღიაროს რაიმე ეგ იმას არ ნიშნავს რომ სხვა ავტოკეფალური ეკლესიებიც იმწუტში აღიარებენ ამას,რადგანაც ყველა ავტოკეფალური ეკლესია თანასწორია და რასაც ერთი დაეთანხმება სხვამ შეიძლება არ მიიღოს.

პოსტის ავტორი: კანონისტი თარიღი: Dec 1 2006, 05:09 PM

KAIROS

ეს ასე მარტივი არ არის. ნათლობის აღიარება ნიშნავს, რომ ლათინებს გარკვეული დოზით მადლმოსილება გააჩნიათ, რისი აღიარების შემთხვევაში საერთოდ აზრს დაკარგავს ყოველგვარი საეკლესიო კანონი. ამდენად, მე არ მაქვს უფლება ვთქვა, რომ პონტიფიკოსი მონათლულია (რამხელაც არ უნდა იყოს ის).


სხვათაშორის, არსად არ აქვს ნათქვამი ყოვლადუწმიდესს, ლათინთა ნათლობა ნათლობააო. ის ფაქტი, რომ ზოგიერთი ეკლესიები ნათლობის გარეშე იღებენ კათოლიკეებს, ჯერ კიდევ არ ნიშნავს, რომ მათი ნათლობა თუნდაც მცირედით ჭეშმარიტია. მართალია, ცალკე საიდუმლოა, მაგრამ ნათლობა მირონცხების გარეშე არ არსებობს, ანუ ადამიანი ამ ორივე საიდუმლოს აღსრულების შემდეგ ხდება ეკლესიის წევრი.

ამდენად, ასე მარტივად არ მგონია საქმე...


ღმერთმა ქნას მე ვცდებოდე. თუმცა ისეა სულიერად გამოცარიელებული მთელი დასავლეთი (და ეს პატრიარქისა და პაპის გუშინდელ ერთობლივ დეკლარაციაშიც აისახა), რომ შეიძლება მათთვის დოგმატის უარყოფა დიდ პრობლემას აღარც წარმოადგენს

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: Dec 1 2006, 11:23 PM

არანაერად , ჩემო კარგო, ჩვენ ხომ უკვე განვასხვავეთ, ნათლობის მადლი და ცხონების მადლი? ამაზე ხომ უკვე ვისაუბრეთ? ხომ ვთქვით, რომ რადგანაც არსებობს პრეცედენტი, მათი უნათლავად მიღებისსა ( მირონცხებით, სინანულით...), მაშინ ეს თავისთავად მიანიშნებს, სწორედ საპირისპიროზე, ანუ იმაზე, რომ არანაერი კანონი კარგავს აზრს ნათლობის აღიარებით... და ისევ ამაზე ხომ გვქონდა უკვე საუბარი?





ნწუ, ნწუ ამხელა შეცდომებს არ უნდა უშვებდე , გახსოვს მირონცხების ისტორია? ანუ მირონის და საერთოდ რაიმე სითხის ცხება, მხოლოდ გვიან დამკვიდრდა ეკლესიაში, მანამ იყო ხელდადობა, რომლის დროსაც საღვთო სულიწმიდის მადლი უკვე ქრისტეში ნაშობთ სულიერი საჭურველით აღჭურავდა, თუმცა ეს სხვა საიდუმლოა, ფრიად საჭირო და უცილობელი, მაგრამ სხვა, როგორც ვთქვათ სინანულის საიდუმლო და ზიარება, ჩვენ ვიცით უუამრავი შემთხვევა როცა ადამიანი მოინათლა, მაგრამ სხვადასხვა მიზეზების გამო, ხელი არ დაუსხმიათ, მაგრამ არათუ მონათლულებად, არამედ წმიდანებად არიან აღიარებულნი მოკლედ, ნუ აურევ ამ საიდუმლოებებს ერთმანეთში.


მერე ეს საწყენია?თუკი დაგმეს ცრუ სწავლება რას ერჩი? სულიერად მდიდრები რატო არა ხართქო ეს ვუთხრათ? კაი ახლა ჩვენს ნუ გავხდებით წმინდანები


აი, ბატონო, მიიღო მსოფლიო საპატრიარქომ ( ისე მაინც რა? ) , და არ უნდა სოლომონს და არ მიიღო , სოლომონ, რათქმაუნდა ავტოკეფალური ეკლესიები დამოუკიდებლებია, მაგრამ ეს არ ნიშნავს იმას, რომ ერთმა აღადგინოს ევქარისტიული კავშირი ( თუ ამას გულისხმობდი "მიღებაში" ), და მეორემ არა, არის რაღაცეები, რაშიც ეკლესიები ერთსულოვანია და არის ნაკლებად მნიშვნელოვანი და კანონიკური საკითხები, სადაც ეკლესიებს აქვთ უფლება შეინარჩუნონ მათი პოზიციაც!

გმადლობთ

კაიროსი

პოსტის ავტორი: კანონისტი თარიღი: Dec 4 2006, 05:08 PM

KAIROS

მე ეგრე არ მივიჩნევ. ლათინთა ნათლობა ნათლობა არ არის. დავანებოთ თავი მირონცხებას. მხოლოდ ნათლობის ნაწილსაც რომ შევეხოთ, მაინც ლათინთა ნათლობა ჩვენი ნათლობის თანასწორი ვერ იქნება, ანუ მათ მიერ მონათლული პირი მონათლულად ვერ ჩაითვლება. ანუ, სხვა სიტყვებით, ლათინთა მიერ აღსრულებული ნათლობის ნაწილით მხოლოდ წყლის დასხმა იქნება და მეტიც არაფერი. ყოველ შემთხვევაში, ასე მივიჩნევ მე პირადად, და რაც მთავარია, ჩვენი ეკლესიის სინოდიც


ეგ რა შუაშია? რა მნიშვნელობა აქვს, ხელდება ხდებოდა თუ მირონცხება, ფაქტია, რომ მხოლოდ ნათლობის შემდეგ ადამიანს ეკლესიის წევრად არ თვლიდნენ. შესაბამისად, ეს მსჯელობაც:

გაურკვევლია. მოუნათლავებიც არიან წმინდანები. მერე? ამიტომ მოუნათლაობა მონათვლის თანასწორია??
გარკვევით არის ჩაწერილი საეკლესიო განწესში, რომ ერისკაცის მიერ მომაკდავის მონათვლისას, მისი ცოცხლად დარჩენის შემთხვევაში, აუცილებლად (!!!) უნდა დასრულდეს ნათლობა და აღესრულოს მირონცხებაც, წინააღმდეგ შემთხვევაში ეჭვქვეშ დადგება ნათლობის საკითხი (როგორც წესი აღნიშნულის დადგენა ადგილობრვი ეპისკოპოსს ევალება).


განა მე ვთქვი სადმე ერთი საიდუმლოა-მეთქი???

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: Dec 5 2006, 12:46 AM

ეგ შეცდომაა, თვლიდნენ და თან როგორ! ნათლისღების საიდუმლოს დამცირება გამოგდის...

რა იყო სასაცილო? მოუნათლავი წმიდანები მომეწონა, და ამავე დროს ზემოთ წერ:"
მაშ რა გამოგდის, იმათი მონათლული მონათლული, არ არის და ჩვენი მონათლული წმიდანიც შეიძლება იყოს? , კაი რა გეხვერწები, ცოტა შეარბილე ტონი და ნუ აბრალებ, სინოდს შენს აზრს, , მხოლოდ შენ პირადად, ჩენი სინოდის გადაწყვეტილება ამის შესახებ ცალმხრივად არ არსებობს, ხდება ისეც რომ ნათლობას აღიარებენ ზოგიერთ ქართულ ეკლესიაში და უამრავ სხვა ავტოკეფალურ ეკლესიაში და რა უფლებით წერ: "
, მოკლედ ყოველთვის ერთ რამეს გთხოვ, შეარბილე ტონი და შეეცადე საკითხი სხვა მხრიდანაც დაინახო, ეს ხომ დოგმატს არ ეხება?

პოსტის ავტორი: დათიკო თარიღი: Dec 5 2006, 02:33 AM

KAIROS

არ არის ლამაზი მიუთითო როგორი ტონით ისაუბროს ადამიანმა.
არც შენი ტონია, სხვათა შორის ტკბილხმოვანი

ყველას გთხოვთ თავი შეიკავოთ პირადი ემოციებისგან (ყველას ეხება ეს) და მეტი კონკრეტიკა გამოიჩინოთ

პოსტის ავტორი: კანონისტი თარიღი: Dec 5 2006, 12:39 PM

KAIROS
რა ტონი შევარბილო? ხომ გაგიგია, "ვინც არა ჰგავს კახაბერსაო". დოგმატსაც ეხება და მეტსაც. თუკი არამართლმადიდებელთ ამიერ აღსრულებულ საიდუმლოს მადლმოსილად მივიჩნევთ, საერთოდ თავდაყირა დადგება მთელი სარწმუნოება...

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: Dec 5 2006, 02:48 PM

ეს ჩემთთან ურთიერთობის ტონზე არ იყო საუბარი, და სულაც არ მითქვამს გაღიზიანებულად, რატომ აღიქვით ასე ნეგატიურად, ვიგულისხმე, რომ კამათის სტილი შეცვალე მეთქი, ასე რომ "ტკბილხმოვანება" აქ არაფერ შუაშია, არამედ სიზუსტე ფაქტებისა და რეალობის დაცვა, ასე ვთქვათ "ოქროს შუალედი"... ასე რომ არაფერია ასაფორიაქებელი, დათიკო გენაცვალე



სამწუხაროდ, ისევ უკან გვიწევს დაბრუნება, ისევ ერთ ორმოში ვბუქსაობთ და ისევ ადგილზე დავდივართ, მოდი სხვანაერად დაგისვამ კითხვას: როცა სხვა ეკლესიები ღებულობენ კათოლიკეს ხელახალი ნათლობის გარეშე, და ასევე ზოგი მირონცხების გარეშე ( თუმცა გიმეორებ, რომ მირონცხება ნათლლობას ვერ ცვლის! არამედ სულ სხვა საიდუმლოა, რომელიც აუცილებლად მონათლულზე აღესრულება! ) , "სარწმუნოებას აყენებენ თავდაყირა"? ანუ ამდენ ეკლესიებს ნუთუ შეგიძლია ასეთი საშინელი ბრალდება წაუყენო? ხომ არ სჯობია თავიდან გადაიკითხო, ჩემი და კანუდოსელის მსჯელობები?

ისე კანონისტ, ხომ ვსაუბრობთ მშვიდად? ხომ არაფერი გაწყენინე კაცო
აბა ასე გავაგრძელოთ

პოსტის ავტორი: კანონისტი თარიღი: Dec 5 2006, 06:20 PM

KAIROS

ცხადია. გაგახაროს, გაკურთხოს და გაცხონოს დედა ღვთისამ!


ირიბად გიპასუხებ.
როცა სხვა ეკლესიები ხატმებრძოლობის ერესში იყვნენ (და ჩვენი არა), სარწმუნოებას აყენებდნენ თავდაყირა? თუ არა?

რაც არის ამ კითხვაზე შენი პასუხი, სავარაუდოდ იგივე იქნება ჩემი პასუხიც შენ კითხვაზე...

პოსტის ავტორი: დათიკო თარიღი: Dec 5 2006, 06:34 PM

KAIROS
კანონისტი

ასე არ ჯობია?

მე დიდი გულისყურით ვკითხულობ თქვენს პოსტებს

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: Dec 5 2006, 09:48 PM

ე.ი. გამოდის რომ ახლა ერესში არიან? კანონისტ რა აზრები მოგდის კაცო?

ახლა ისევ ცუდად გამაკვირვე!

ერესში დადე ბრალი მთელ მართლმადიდებლურ სამყაროს, და ჩვენც რადგან ჩვენ ევქარისტიული კავშირი გვაქვს მათთან, და მე პირადად ძმები მყავს უამრავი!

აღიარე, რომ შეცდი და სხვა პასუხი მოიფიქრე , ოღონდ დაფიქრდი და ისე

პოსტის ავტორი: დათიკო თარიღი: Dec 5 2006, 10:11 PM

კანონისტი

მართლაც შეუფერებელი შედარებაა.

პოსტის ავტორი: მნათე თარიღი: Dec 5 2006, 10:13 PM

უკაცრავად თქვენ ზაზა?

პოსტის ავტორი: კანონისტი თარიღი: Dec 6 2006, 11:53 AM

KAIROS

შენ თუ იმის თქმა არ გინდა, რომ დანარჩენი მართლმადიდებლები (ვინც ასე იქცევა) ერესში არიან, ამიტომ კათოლიკეთა ნათლობას მადლმოსილებას ნუ დააბრალებ

ისიც უნდა გვახსოვდეს, რომ მართლმადიდებლის გარკვეულ ერესში ყოფნად ცალსახად და ავტომატურად არ ნიშნავს იმას, რომ მასთან ევქარისტიული კავშირი უნდა გაწყვიტო (ან თუნდაც შეაჩერო). კანონიკურად, უნდა მოხდეს ამ ერესის განხილვა, დამახასიათებელი ნიშნების გამოყოფა, დადგენა და შემდეგ აიკრძალოს ეს ერესი. რამდენადაც ასეთი ჯერ არ მომხდარა ჩვენს განსახილველ საკითხთან დაკავშირებით, ერესზე (თავისი კლასიკური გაგებით) საუბარი ნაადრევია, თუმცაღა, სამწუხაროდ, ნიშნები სერიოზულია...

დათიკო და KAIROS
ცუდი შედარება არ არის, VIII საუკუნეში ჩვენ ეკლესიის მაღალიერარქებისათვის რომ გეკითხათ, ბიზანტია ხატმებრძოლობის ერესში არის თუ არაო, რას გვეტყოდნენ? აქაოდა, არაფერი ეწყინოთო, ვეჭვობ, მართლმადიდებლობაზე ფეხი დაებიჯებინათ და ეთქვათ, იცით, ხატები მგონი მართლა კერპებიაო

ამდენად, ჩემთვის მიუღებელია, იმგვარი არგუმენტები, რომ "სხვები ხომ ასე იქცევიან". მე უბრალოდ შეგახსენეთ, რომ სხვები მაშინ "ისე" იქცეოდნენ...

უფრო დოგმატური არგუმენტი მინდა...

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: Dec 6 2006, 01:10 PM

რა შუაშია, სად ხატების დაბიჯება და სად კანონიკური საკითხი მოქცეულის ეკლესიაში მიღებისა???

რა გჭირს კანონისტ? მგონია, გაღიზიანებული ხარ და უფრო ემოციებით წერ , ვიდრე გონებით, მე არაფრის თქმა მინდა, ეგ შენ დაწერე, როცა, მაპატიე და ასეთი მკრეხელური შედარება გააკეთე და ნამდვილად უზარმაზარ შეცდომას უშვებ, როცა საეკლესიო ტრადიციას, რომელიც ერთ პერიოდში ერთიდაიგივე სახის განდგომილთ ხან ნათლობით ღებულობდა ხან კი მირონცხებით ხანაც კი სინანულით, ასევე, ეს მდგომარეობა იცვლებოდა და არსებობდა უკვე ათასი წელია და არცერთ ეკლესიას აზრდაც არ მოსვლია, "ერესი ემხილებინა" თუკი ვინმემ, კათოლიკენი უნათლავად მიიღო,და შენ რა ფიქრობ რომ ჩვენი და ეკლესიები ერესშია??? კანონისტ!!! მე გიმეორებ, რომ ეს არ არის რაიმე "ერესი" ( რომელიც ასე გვაკერია ენაზე... ), არამედ კანონიკური საკითხი, რომელიც შეიძლება სხვადასხვა ეკლესიას სხვადასხვა ქონდეს და რომელიც შეიძლება თვით ადგილობრივი ეკლესიის შიგნით შეიცვალოს...ესაა პასუხი და თუ არ გინდა დაიჯერო, რატომღაც დამეკარგა ხალისი, გიხსნა, ვფიქრობ ზედმეტად ღიზიანდები და დაუფიქრებლად უფრო და უფრო დიდ შეცდომებს უშვებ... სამწუხაროა, მეთუ არ მისმენ, სხვებმაც მოგცეს შენიშვნა, რომელიც ხანდახან უნდა მიიღო ხოლმე... რა დაგემართა, ვერ გცნობ
დათიკო, ღირს აწი ამაზე საუბარი? მე ხომ გამიგეთ რას ვწერ? ჰოდა, საკმარისია, კანონისტს ეტყობა მარხვაში არ უხდება კამათი, ასე რომ სანამ არ დამშვიდდება და წყნარი გონებით არ იმსჯელებს, მისდა სასიკეთოდ, ვფიქრობ, სჯობია დროებით მაინც შევწყვიტოთ კამათი... თქვენ რას ფიქრობთ?
კაიროსი

პოსტის ავტორი: კანონისტი თარიღი: Dec 6 2006, 04:56 PM

KAIROS
მთელი ეს ხატებთან დაკავშირებული მაგალითი მოჰყვა იმას, რომ ახსენე ფრაზა "სხვები ხომ ასე აკეთებენ". უბრალოდ შევეცადე (როგორც ჩანს უშედეგოდ) რომ სხვები შეიძლება სხვა რამესაც აკეთებენ და ეს ჩვენთვის წესით დიდი არგუმენტი ვერ იქნება

მოქცეულის ეკლესიაში მიღება ორგანულადაა დაკავშირებული როგორც დოგმატთან, ისე კანონიკასთან და ისე, გეთანხმები, ტრადიციასთანაც

თუ ასე მხოლოდ ტრადიციის საქმე იყო მოქცეულის მიღება, მაშინ მსოფლიო კრებები არ მიეძღვნებოდა მას. მე არც მესმის საერთოდ რატომ ვკამათობთ, როცა იმავე მსოფლიო საპატრიარქომ მიიღო გადაწყვეტილება კათოლიკეთა სრული ნათლობის შესახებ. ახლა დღეს თუ ვინმე ამ გადაწყვეტილებას არ ასრულებს (და სხვა თუ არაფერი, ამით ხომ მაინც სცოდავს, რომ კრების დადგენილებას ეწინააღმდეგება), ჩვენ რას განვიხილავთ?

თუნდაც მონოფიზიტებზე: განა მკაფიოდ არ წერია რუის-ურბნისის ძეგლისწერაში, რომ მიუხედავად იმისა, რომ ისინიც სამების სახელით არიან მონათლულნი, მაინც სრული ნათლობით უნდა მივიღოთო? და რა მნიშვნელობა აქვს ესა თუ ის მწვალებელი ტრიადოლოგიას ძის შესახებ სწავლებით ამახინჯებს (მონოფიზიტები), თუ სულიწმიდის (კათოლიკეები)?

ან რაზე შემატყვე გაღიზიანება? მე არ მივეკუთვნები იმ კატეგორიის ადამიანთა რიცხვს, რომელიც ორგანულად ვერ იტანს კათოლიკეებს. პირიქით! ისიც ხომ დავწერე, რომ მე პირადად თანახმა ვარ რომ მათ ტრადიციებიც შეინარჩუნონ, მაგრამ ის რომ მათი ეკლესია უმადლოა, ვფიქრობ ამას დიდი მსჯელობა არ ჭირდება. და მადლს მე ვგულისხმობ წმინდად ეკლესიოლოგიური თვალსაზრისით და არა სასაუბრო ტერმინს (ანუ იმას, რომ ბევრ დოგმატს ჩვენზე არანაკლებ წმინდად იცავენ)


ცოტა ხნის წინ თავად მირჩიე (სავსებით მართებულად!) რომ ასეთ საკითხზე მსჯელობისას იქნებ "მე ასე მგონია" "მე ასე ვფიქრობ" და მსგავი სიტყვები შეარჩიოო და თავად რატომ ასეთ რადიკალიზმში? მე "ერესი" არ მაკერია ენაზე (რასაც ზემოთმოყვანილი ჩემი ყველა პოსტი ადასტურებს), თუნდაც სულ ბოლო:

ზოგადად კი, ისე, აბა რა ვუწოდო მწვალებლის მიერ "აღსრულებული" ერთ-ერთი საღმრთო საიდუმლოს მადლმოსილად მიჩნევას?


მაპატიე, თუ ცუდად გამომივიდა, მაგრამ მგონი სჯობს შევეცადოთ განვაგრძოთ საუბარი. მე პირადად, ჩემის მხრივ, შევეცდები კორექტული ვიყო

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: Dec 7 2006, 01:22 AM

1)

მსოფლიო კრებები უპირველესად მიეძღვნა დოგმატთა დადგენას, მათ შორის განიხილებოდა კანონიკის საკითხები, რომელთაგან ბევრი შეცვლილია და იცვლება დღესაც, უბრალოდ გთხოვ განასხვავო კანონიკა და დოგმატიკა, ტრადიცია და რწმენა, პირველის შეცვლა და ცვლილება ხდება და აუცილებელია, მეორე კი უცვლელია და მისი დარღვევა ერესია... ანუ ხატების ართაყვანისცემა ერესია, კათოლიკეს უნათლავად მიღება ტრადიცია...


2)

საქმეც მაგაშია, რომ მსგავსი წესი, რომელიც მიმართული იქნება ყველა მის ( მსოფლიო საპატრიარქო ) დაქვემდებარებაში მყოფ ეპარქიისადმი, არ არსებობს, პირიქით ევროპასა და ამერიკაში მყოფ ეპარქიებს აქვთ ტრადიცია, კათოლიკეთა უნათლავად მიღების შესახებ და ამას გეკამათები, რომ ამის ერესად ჩათვლის უფლება არა გაქვს მეთქი...




ნუ მგონი ამაზე უკვე გიპასუხე, რუის-ურბნისის კრება ადგილობრივი ეკლესიის კანონიკური გადაწყვეტილებაა და არა მსოფლიო ეკლესიის დოგმატი...


3)

აი აქაა ძაღლის თავი დამარხული... კანუდოსელმა საინტერესო თეორია მოიყვანა ( მას არ ეკუთვნის, არამედ ცნობილია საღვთისმეტყველო წრეებში)
რომ მადლის რაღაც ნაწილი თუკი წარმართებშიცაა და ეს ასეცაა, მაშინ რატომ არ შეიძლება ის მოციქულებრივი ჯაჭვის მქონე კათოლიკებშიც ვიგულისხმოთ, ანუ შეიძლება ეს მადლი მაცხოვნებელი არ არის, მაგრამ სწორად და სამების სახელზე აღსრულებული ნათლობა, შეიძლება ჩაითვალოს ნათლობად... ეს საკამათო თემაა...




კარგი ნაბიჯია და ასე ვიფიქროთ... ვიაზროვნოთ, აზროვნება ქრისტიანობის უმთავრესი დამახასიათებელი ნიშანია

პოსტის ავტორი: გუჯა თარიღი: Jan 11 2007, 07:36 AM

მე არ მსურს, რომ მწვალებლები იტანჯებოდნენ, არ მახარებს მათი უბედურება. ღმერთო, დამიფარე! მე მათი მოქცევა მახარებს... მე ვურჩევ ყურადღებითა და მოთმინებით მიაგონ სიკეთე ყოველ ადამიანს და ყველას დაეხმარონ საჭიროების მიხედვით. ამასთან მე ვამბობ: დაუშვებელია დაეხმარო მწვალებელს მათ უგუნურ სარწმუნოებაში განსამტკიცებლად: აქ, პირიქით, მტკიცე და შეურიგებელი უნდა იყო. მე კაცთმოძულეობას დავარქმევდი და არა სიყვარულს, როცა მწვალებელს ვინმე მათეულ ცდომილებაში განამტკიცებს, რაც მათი უფრო დიდი დაცემისა და გარდაუვალი დაღუპვის მიზეზი გახდება.
წმ. მაქსიმე აღმსარებელი

ნამდვილი კაცთმოყვარება მაშინ ვლინდება, როდესაც ცოდვისა და ჯოჯოხეთისაგან ადამიანის გამოხსნისათვის ძალისხმევას არ დავიშურებთ. თუ ფიქრობ, რომ გიყვარს ადამიანი და ამასთან იწონებ მის ცოდვებს და ვნებებს - თავს იტყუებ: შენ ის კი არა, მისი სიკვდილი გყვარებია. მხოლოდ ქრისტეშია შესაძლებელი, გიყვარდეს მთელი სულითა და ძალით, გიყვარდეს ჭეშმარიტად...
სიძულვილის ღმერთი - ეშმაკი არ დაუშვებს, ქრისტეს წინააღმდეგ ამხედრებულმა ადამიანებმა ერთმანეთი შეიყვარონ, ისინი მხოლოდ ერთმანეთის ცილისწამებით არიან დაკავებულნი - მათ არავინ უყვართ.
წმ. იუსტინე პოპოვიჩი

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Jan 13 2007, 07:44 PM

კაიროს ძირში ცდები,როდესაც ამბობ, რომ არ მონათვლა ან მონათვლა არის კანონიკური საკითხი, რადგან ბასილი დიდის პირველი კანონის თანახმად ის საუბრობს მონათვლა-არმონათვლაზე არა კანონიკური გადასახედიდან, არამედ დოგმატურიდან და ამბობს, რომ უნდა მოინათლოს ესა თუ ის ადამიანი იმიტომ, რომ იქ დარღვეულია ნათლობის წესი და არ უნდა მოინათლოს რადგან ის თემი უფრო ახლოსაა მართლმადიდებლურ ეკლესიასთან თავისი დოგმატიკით. არაა ეგ კანონიკური საკითხი-ერთი ნათლისღება დოგმატურია...უბრალოდ სამწუხაროდ ეს დამუშავებული არაა ბოლომდე ჩვენს ეკლესიოლოგიაში

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: Jan 13 2007, 09:46 PM

ეს იყო ის რაშიც რაღათქმაუნდა, გეთანხმები, მაგრამ ახლა დოგმატიკის რანგში აყვანა, ისეთი კანონიკური საკითხისა, ვინ და როგორ უნდა მიიღონ, არის შეცდომა, რადგან მაშინ ელემენტალურად უნდა განვასხვავოთ დოგმატიკის და კანონიკის სფეროები, თუ პირველი მათგანი წარმოადგენს რწმენის გულს და ადამიანის ხსნისათვის ზრუნავს, და აქედან გამომდინარე უცვლელიცაა, მეორე კი ეკლესიის შიგა და გარე მოწყობის შესახებ იკვლევს, მათ შორის ნათლობის ან სხვა გზებით მიღება-არ მიღების შესახებ, და ეს კანონები და ტრადიციები, თავისთავად ემორჩილება ცვლილებასაც და შეცვლასაც კი!

აქედან გამომდინარე, თუკი რწმენითი ძირითადი პოსტულატები, ერთია ყველასათვის და არსად არანაერი ცვლილება მასში არ შედის, კანონიკა, კი პირიქით ითვალისწინებს ძალიან ბევრ ფაქტორს, ისტორიულ, გეო-პოლიტიკურს, გეო-რელიგიურს, საზოგადოებრივ-სახელისუფლებო მდგომარეობას და ასევე იმასაც , თუ მოქცეულის
თუ არა და სხვა ბევრი.

მაგრამ, როგორც ვხედავთ ეს კანონი და მიდგომა, სხვადასხვა ეკლესიაში, სხვადასხვა პერიოდში სხვადასხვა იყო და რაღათქმაუნდა ნათლისღება არის დოგმატური საკითხი, მაგრამ მოქცეულის მიღების წესები და ტრადიციები არის კანონიკურ-იურიდიულ საკითხი ეკლესიისა, რომელიც, როგორც აღვნიშნე, ცვლილებასაც და შეცვლასაც კი ექვემდებარება, განსხვავებით დოგმატისაგან.

მე მესმის,პრობლემის არსი, უნათლავად მიღებისას,ფაქტობრივად მოსულის ნათლობის რაიმე სახის აღიარება მაინც ხდება, და არა მხოლოდ გარეგნული ფორმის, ეგ საკითხია გამოსაკვლევია, ისევე როგორც მღვდლობის საიდუმლოში, კათოლიკური ეკლესიიდან გადმოსული მღვდლისათვის სამღვდელო ხარისხის შენარჩუნება, ვიმეორებ ეს ყველაფერი არ არის დოგმატი, არამედ კანონიკა, ოღონდ ეგ პრობლემის შეუსწავლელობას არათუ ამართლებს, არამედ პირიქით, უფრო ღრმა და სავსე შესწავლას მოითხოვს, განსაკუთრებით თანამედროვე ეპოქაში.

დროებით

კაიროსი!

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Jan 13 2007, 10:15 PM

ეს ორი დებულება ერთმანეთს ნაწილობრივ მაინც ეწინააღმდეგება, ვინაიდან, თუ დოგმატიკის სფერო არაა, მაშინ ნათლობის მადლის არსებობა-არარსებობა ნამდვილად კანონიკური საკითხი რომ არაა ესეც ფაქტია

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: Jan 13 2007, 10:28 PM

ამდენი იმიტომ ვწერე, რომ განმესხვავებინა ნათლად ეს ორი სხვადასხვა სფერო,

რომ დამეთანხმე, ესეც კარგია

დანარჩენს ნაწილს მერე მივხედოთ, "ნაწილობრივ მაინც" გეთანხმები, რომ საკითხი შესასწავლია, ანუ წმინდა კანონიკურ ქმედებაში ( და ეს რომ ასე ზემოთ დავწერე) აისახება ეკლესიის დამოკიდებულება ამათუიმ წვალებასთან ან რელიგიასთან, ამათუიმ პერიოდში, ამ დამოკიდებულებაში შეიძლება დავინახოთ ეკლესიის მსოფლმხედველობა, რომელიც დოგმატი ა რ ა რ ი ს , წინააღმდეგ შემთხვევაში ან ჩვენ ვართ წვალებაში ან ბერძნები

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Jan 13 2007, 10:36 PM

ახლა კი ეს ორი ეწინააღმდეგება ერთმანეთს

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: Jan 13 2007, 11:32 PM

არის შესასწავლი,როგორც ბევრი რამ, მაგრამ კარგი რა, ახლა კამათის გულისათვის ნუ ამყობი, არ არის დოგმატიკა! ვიმეორებ:

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Jan 13 2007, 11:37 PM

ერთი ნათლისღება მოსატევებლად ცოდვათა-დოგმატია და თუ ბასილი დიდის კანონს გადახედავ სწორედ მაგ აქცენტშია იქ საუბარი და არა იმაზე, რომ ყველას თავისი წესი და კანონი აქვსო.

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: Jan 14 2007, 01:57 AM

მაშინ გაეცი პასუხი:

დოგმატის დამრღვევი თუ არის მწვალებელი,მაშინ ბერძნებია მწვალებლები თუ ჩვენ?

მსგავსი დოგმატი არსად არ არის, ეს იყო ბასილი დიდის პირადი იდეა და აზრი, კარგად იცი, რომ კვიპრიანე მას არ იზიარებდა და ა. შ. ქართული ეკლესია არ იზიარებს ამ ტრადიციას და სხვა რომელიმე იზიარებს, ამიტომ "ერთი ნათლისღების დოგმატს" ყველა ვიზიარებთ, მაგრამ მწვალებელის მოქცევისას მისი მიღების წესი სხვადასხვა გვაქვს, პირველი დოგმატია, მეორე კანონიკა.

იგივეს ვიმეორებთ, უბრალოდ ჩიხში ხარ, თუ დოგმატად ჩათვლი მიღების წესს, მაშინ მართლმადიდებელ ეკლესიას ხლეჩ, ხოლო, თუ დამეთანხმები რომ ეს არის კანონიკა, პრობლემა "იოხტურ"

მე გთავაზობ, ვიძიოთ განმარტებები ამის შესახებ, და არა ჩვენ ვეცადოთ პასუხი გავცეთ, მოვძებნოთ განმარტებები რითი ხელმძღვანელობდნენ მამები ძველად და ახლა...

გადავიდეთ დოკუმენტებზე ჯიგარ

იხარე, ამ ძველ ახალ წელს!

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Jan 14 2007, 03:02 AM

უუუპს...ბასილი დიდის ეგ აზრი მიღებულია მსოფლიო კრების მიერ, როგორც არა მისი პირადი აზრი,არამედ როგორც ეკლესიის აზრი.

მეორეც,დოკუმენტს რომ მიხსენებ, მეც გეუბნები რომ დოკუმენტია ბასილი დიდის პირველი კანონი, ჩაიხედე რა წერია და გაანალიზე. მეზარება ახლა თავიდან წერა, ამაზე მე და სოტირისმა ვწერეთ უკვე...შედი ეკლესიოლოგიაში და საერტოდ იქ გავნაგრძოთ, ესიმისი თემაა.

მესამეც, დოგმატი კი არაა, არამედ დაკავშირებულია დოგმატთან პირდაპირ
და
მეოთხე: იქამდე სანამ არაა მიღებული ეკლესიის მიერ ამაზე კონკრეტული პასუხი, რაიმე ერეტიკოსობაზე საუბარი ზედმეტია.

ეუფ
ჩიხი არა ტოლმა, აზროვნებ როგორც კათოლიკე სქოლასტი, სქოლასტიკურად ჩიხია, მარა ვინ თქვა რომ სქოლასტიკა მართლმადიდებლური აზროვნებაა თეოლოგიისა?

პ.ს.
გიმეორებ კიდევ ერთხელ ეგ დოგმატთან დაკავშირებულია და არა თავად დოგმატი-ერტი ნათლისღება, რაც ყველა ეკლესიას ესმის სწორად. ამიტომ შენეული პრობლემა არ არსებობს ვინმეს ერეტიკოსობისა.

ამას გარდა: რომ მიწერ კვიპრიანე კართაგენელზე, მერე ჩაიხედე რას ამბობს კართაგენელი, რატომ უნდა მოვნათლოთო...იმიტომ კი არა, რომ ეგეთი წესი გვაქვსო, არამედ იმიტომ, რომ იქ ნათლობა არ აღესრულებაო. ეს კანონიკა არაა ეს უკვე მისტიკაა ჭირიმე

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: Jan 14 2007, 03:08 AM

ეგრე რა, ამას არ გიმტკიცებ?

ახლა აქედან გავაგრძელოთ.მე ბასილი დიდის კანონს კი არ გთხოვ, რაც იცი, რომ მეც ვიცი, არამედ განმარტებას და თეოლოგების აზრს ამაზე..

დამატების სახით:

ეგეთები არ გინდა

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Jan 14 2007, 03:12 AM

ეგ სქოლასტიკური მიდგომაა, საწყენად კი არ გითხარი,არამედ მიგანიშნე რომ ეგეთი მიდგომა, მათემატიკური სწორხაზოვანი წესით-არის სქოლასტიზმი.
იქით გადადი რა ეკლესიოლოგიაში



არა შენ ამბობ კანონიკააო, მე გეუბნები არა თქო...

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: Jan 14 2007, 03:16 AM

სამაგიეროდ არც დოგმატიკა ყოფილა ჰო? "არამედ რაღაც შუა"

აბა, აწი განმარტებები...

პოსტის ავტორი: Sotiris თარიღი: Jan 17 2007, 06:51 PM

გუჯა, ამ ციტატის მოყვანის ქვეტექსტი რა იყო, რომ ემს-ში უნდა გავვარდეთ ისევ ან პაპს ხელები ვუკოცნოთ? წმ. მაქსიმე უეჭველად მართალია, როდესაც ამბობს, რომ "დაუშვებელია დაეხმარო მწვალებელს მათ უგუნურ სარწმუნოებაში განსამტკიცებლად: აქ, პირიქით, მტკიცე და შეურიგებელი უნდა იყო." როგორც ათონელი მამების წერილი მიანიშნებს, თანამედროვე "სიყვარულის დიალოგი" სწორედ ამაში ეხმარება მწვალებლებს.



ვისაც ჯერ წაკითხული არა აქვს, აგერ წმ. იუსტინე პოპოვიჩის წიგნი "http://www.portal-credo.ru/site/print.php?act=lib&id=261". განსაკუთრებით http://www.portal-credo.ru/site/index.php?act=lib&id=276 გირჩევდით. ინტერესი რომ გაგიღვივდეთ, აი ციტატა: "ეკუმენიზმი - ეს არის საერთო სახელწოდება დასავლეთ ევროპის ყველა სახის ფსევდოქრისტიანობისა და ფსევდოეკლესიებისა. მასშია არსი ყველა სახის ჰუმანიზმისა პაპიზმის მეთაურობით. ყველაფერ ამას კი საერთო სახარებისეული სახელწოდება აქვს - ერესი...". ნუ და ა.შ.

პოსტის ავტორი: გუჯა თარიღი: Jan 17 2007, 07:32 PM

ცდები, კარგად ვერ გამოგიტანია ათონის მთის წერილიდან აზრი...დიალოგი აუცილებელია ეკლესიებს შორის, იქ საუბრობენ მშვიდობაზე, ერთმანეთს რჩევებს აძლევენ, და რაა ამაში ცუდი? ან რომის პაპს ხელზე პატივის ცემის ნიშნად რომ ემთხვიოს მართლმადიდებელი ამაში რატომ ხედავთ "ერესს"?
არ შეიძლება ასეთი ფანატიზმი...


მე არ მსურს, რომ მწვალებლები იტანჯებოდნენ, არ მახარებს მათი უბედურება. ღმერთო, დამიფარე! მე მათი მოქცევა მახარებს...მე ვურჩევ ყურადღებითა და მოთმინებით მიაგონ სიკეთე ყოველ ადამიანს და ყველას დაეხმარონ საჭიროების მიხედვით.
წმ. მაქსიმე აღმსარებელი

მსოფლიო პატრიარქი ცდილობს დაეხმაროს საჭიროების მიხედვით კათოლიკებს და სხვა სარწმუნოების მიმდევრებს რომ მოექცნენ მართლმადიდებლობაზე...

პოსტის ავტორი: Sotiris თარიღი: Jan 17 2007, 07:52 PM

მე წაკითხული მაქვს და თქვენ არა გაქვთ, ჰოდა აზრის გამოუტანლობაზე როგორ მელაპარაკებით?



მოიცა, ე.ი. თეოლოგიური დიალოგი მშვიდობაზე საუბარია? აბა ბალამანდის დოკუმენტი რაღაა მაშინ? მე ზოგადად დიალოგის წინააღმდეგი კი არა ვარ, უნაყოფო და არასწორად წარმართული დიალოგის წინააღმდეგი.



ერესი არაა, უბრალოდ ერთი მცირე დეტალია მრავალ დეტალს შორის, რომელიც წარმოაჩენს, რომ ზოგისთვის რომის პაპი "თითქმის" მართლმადიდებელი და კანონიკური ეპისკოპოსია. აი ესაა პრობლემა, თორემ რომის პაპს ხელზე მარკოზ ეფესელიც ემთხვია, ოღონდ მანამდე მართლმადიდებელმა დელეგაციამ წინასწარ იმსჯელა (ე.ი. თავისი ინიციატივით კი არ მივარდა ზოგიერთივით) ამ საკითხზე და პრინციპში იმპერატორს დაუთმო. პაპი ხელზე მთხვევას არ გთხოვს, ხელის ჩამორთმევაზეც ყაბულსაა



ფანატიზმი სად ნახეთ? მწვალებელ რომის პაპზე რომ თქვა მწვალებელიაო, ფანატიზმია?



საინტერესოა ციტატის მეორე ნაწილი რომ მოჭერით. რა იყო, ის აღარ მოგეწონათ? ისე დროს რომ გამოვნახავ, დავდებ იმას, რას წერს მაქსიმე ერეტიკოს მონოფიზიტებზე და მისთანებზე.



მაგრად დაეხმარა ბალამანდის და შამბეზის დოკუმენტებით

პოსტის ავტორი: გუჯა თარიღი: Jan 18 2007, 12:38 AM

მეც წაკითხული მაქვს



იქნებ მიბრძანდეთ საქართველოს კათოლიკოს პატრიარქთან და ესაუბროთ იყო თუ არა ეკუმენიზმში ჩვენი ყოფნა უნაყოფო და რას გიპასუხებს...უნაყოფო რომ ყოფილიყო პატრიარქი იქ ტყუილად არ გაჩერდებოდა, და რომ იცოდეთ იქ ჩვენი ყოფნა საქართველოს ეკლესიისთვის საჭირო იყო, არავინ არ გვიცნობდა, არც ავტოკეფალია გვქონდა, მეუფე სერგიმ სქიზმატი ბერები რომ ამხილა ქადაგებაში მათ უთხრა რომ პატრიარქი მოგვიანებით მაინც აპირებდა ემს-ის დატოვებას, ვიდრე ზოგიერთები "გაუბერავდნენ" და დააჩქარებდნენ საქართველოს ეკლესიის ემს-იდან გამოსვლას.



ესეიგი მარკოზ ეფესელიც "ერეტიკოსია"? არა! პატივის ცემა არ არის ერესი, და თუ ზოგიერთებს პაპი მართლმადიდებელი ჰგონია ეს ზოგიერთების პრობლემაა და არა მსოფლიო პატრიარქის, რომელმაც თქვა რომ სანამ არ აღიარებს პაპი მართლმადიდებლურ დოგმატების ჭეშმარიტებას, მანამდე არ გაერთიანდება კათოლიკები და მართლმადიდებლებიო...



მაგაზე არ მითქვამს ფანატიზმი, მე ფანატიზმი ის მგონია როცა კათოლიკების მიმართ ზიზღი აქვთ და მათი დანახვაც არ უნდათ, ის ავიწყდებათ რომ მათ უნდა უქადაგონ და ესაუბრონ ჭეშმარიტებაზე, როცა ამის საშუალება არის...

პოსტის ავტორი: Sotiris თარიღი: Jan 18 2007, 11:16 PM

აბა ნაყოფი რა იყო? ჩამოთვალეთ, რით იხეირა წმ. მართლმადიდებელმა სარწმუნოებამ ემს-ში ყოფნით? სხვათა შორის 1948 წ. მოსკოვში გამართულ ადგილობრივ მართლმადიდებელ ეკლესიათა წარმომადგენლების შეხვედრაზე გადაწყდა, რომ მართლმადიდებლებს მონაწილეობა არ უნდა მიეღოთ ახლადჩამოყალიბებული ეკუმენისტური გაერთიანებების მოღვაწეობაში (კონსტანტინეპოლმა იგნორირება გაუკეთა შეხვედრას, მაგრამ კონსტანტინეპოლი რომ მოდერნიზმში იყო შთაეფლული, ეს დიდი ხნის ცნობილი იყო უკვე). შეხვედრას ესწრებოდა უწმიდესი კალისტრატე, საქართველოს პატრიარქი. ახლა მითხარით, რახან ასე გიყვართ საკითხის დაყენება, პატრიარქი კალისტრატე შეცდა? და რა კრიტერიუმი გაქვთ, რომელიც პატრიარქის მცდარობას თუ სიმართლეს განსაზღვრავს?



ახლა ხომ გვიცნობს ყველა აი მთავარია ღმერთი გვიცნობდეს, თორემ რა საშინელი იქნება, როდესაც გვეტყვის, განვედით ჩემგან, არ გიცნობთო



აბა რა გვქონდა? ემს-მ მოგვანიჭა ავტოკეფალია?



მარკოზ ეფესელი იმიტომ ემთხვია პაპს ხელზე, რომ ასე გადაწყვიტა მართლმადიდებელმა დელეგაციამ. ზოგიერთივით საკუთარი ინიციატივით კი არ მივარდნილა თან განსაკუთრებით შთამბეჭდავი ის გამოდის ხოლმე, რომ ის "ზოგიერთი" ერთადერთი მართლმადიდებელი დელეგატია, ვინც ასე იქცევა



ფიცი გვწამს, საქმე გვაკირვებს. მაგალითად ბალამანდი



წესიერი დოკუმენტი მაჩვენეთ, მართლმადიდებლებმა ასეთი "ქადაგების" შედეგად რომ დაუწერეს პაპისტებს თან რა ქადაგებაზეა საუბარი, ლათინებს ისეთი განათლებული ღმრთისმეტყველები ყავთ, ზოგიერთ მართლმადიდებელ დელეგატს იქეთ უქადაგებენ კიდევ კარგი ბევრ მართლმადიდებელს არ ესმის ლათინების მსჯელობები

პოსტის ავტორი: გუჯა თარიღი: Jan 19 2007, 04:12 PM

მაგის პასუხსაც პატრიარქისგან მიიღებ, უნაყოფოდ რატომ იქნებოდა ამდენ ხანს აბა ემს-ში? თუ ვინმემ იცის რა ნაყოფი გამოიღო მართლმადიდებლების ემს-ში ყოფნამ დაწეროს.



არამგონია ემს-ის გამო გვითხრას უფალმა განვედით ჩემგან, არ გიცნობთო...



მე დიდ პრობლემას ვერ ვხედავ პაპის ხელზე მთხვევაში, რა ვიცი...

პოსტის ავტორი: Sotiris თარიღი: Jan 20 2007, 07:31 AM

ჰო, აბა ველი. აქამდე მხოლოდ ერთობლივ ლოცვებს ვხედავდი და ახლა ყველაფერი პორტუ-ალეგრის "გენიალური" დოკუმენტით დაგვირგვინდა (ჯერ უცნობია, მართლმადიდებელმა დელეგატებმა მოაწერეს ხელი თუ არა, მაგრამ რაღაც საეჭვოდ დუმან).



პორტუ-ალეგრის დოკუმენტის გამო ეს გამოწერილი გვექნება



მე კიდევ ვხედავ ჰო, ისე http://www.orthodoxinfo.com/images/orthodox%20boy%20kisses%20pope's%20hand.jpg 6 წლის მიხეილ ვლახოსის, რომელიც პაპის სტამბულში ვიზიტისას გამართული წირვის დროს საზიარებლად მიდიოდა, მაგრამ გზად პაპთან მივიდა და კურთხევა ითხოვა მისგან. შეგახსენებთ, ერეტიკოსისგან კურთხევის აღებისთვის მკაცრი სასჯელია სჯულისკანონით დაწესებული. და რა რეაქცია მოახდინეს იქ მყოფმა ბერძენმა სამღვდელო პირებმა? არანაირი. სურათი აღებულია ამერიკის ბერძნული არქიეპისკოპიის ოფიციალური გამოცემიდან (http://www.goarch.org/en/news/observer/).

პ.ს. გუჯა, პაპთან შეხვედრაზე ხართ ნამყოფი? შანსი როგორ არ გამოიყენეთ და როგორ არ უქადაგეთ ჭეშმარიტება? აფსუს, დიალოგის რა შესაძლებლობა დაიკარგა

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: Jan 20 2007, 01:41 PM

სოტირის, ვკითხულობ ხოლმე შენს პოსტებს, მართალი გითხრა არცთუისე დიდი სიამოვნებით, და ვგრძნობ, როგორ ახერხებენ ახლო აღმოსავლეთში, ალაჰის, მათი ღმერთის სახელით ხალხმა ფანატიზმი იქადაგოს, როგორ ახერხებენ რომ ავტობუსის აფეთქება და უდანაშაულო ხალხის წყვეტა რწმენის და საღვთო საქმედ გაასაღონ, სიბნელე, ჩაკეტილობა და ფანატიზმი ურყევ ჭეშმარიტებად ირწმუნონ და ვინც არ მიიღებს მოღალატედ გამოაცხადონ და ფიზიკურ განადაგურებამდეც მივიდნენ! არა ხართ არ შენ და არც ისინი ვინც სულიერად "გამდიდრებს" ( თუ გაღარიბებს!) შორს ამ სიტუაციისაგან, პირიქით გაუსწარით კიდეც, რამეთუ მათ სიცრუე აქციეს ფანატიზმად, ადამიანური გონების ნაყოფი დაამახინჯეს, ხოლო თქვენ ჭეშმარიტება მოარგეთ თქვენს შეხედულებებს და საღვთო სინათლე ხალხს სიბნელედ, ჩაკეტილობად, აკრძალვებად წარუდგინეთ!
სიყვარულის, ცხონების და თავისუფლების რელიგია, ზიზღის, წარწყმედის და ჩაკეტილი აგრესიის რელიგიად აქციეთ! ყველგან ეშმაკებს ხედავთ და ყველგან დემონები გელანდებათ, ყველაფერს ამუქებთ, ყველგან სჯულისკანონის დარღვევა გეჩვენებათ, თვითონ დაბრკოლებულები სხვებსაც აბრკოლებთ! და თან გიხარიათ, ქირქილებთ, როცა ნახავთ რომ ქრისტიანები ერთმანეთში ვერ თანხმდებიან, როცა ხედავთ, რომ ერთდროს ერთიანი ქრისტიანული საზოგადოება დღეს დანაწევრებულია, და ის ნაწილები ერთმანეთს იმას უსწორებენ, ხელი როგორ ჩამოვართვაო... არადა დაყოფა და განყოფა მხოლოდ მთავარ უწმინდურს, მთავარ განმყოფს უხარია!
თქვენ სამყარო შავ-თეთრად გაქვთ დახატული, სადაც "უსპეტაკესნი" მხოლოდ თქვენ ხართ,"ჭეშმარიტების მტკიცე, და რატომღაც სულ გაბრაზებული დამცველები", სინამდვილეში კი "მართმადიდებელი ტერორისტები", "ქრისტიანი კამიკაძეები", კამიკაძეებისაგან იმ განსხვავებით, რომ ისინი თავსაც იფეთქებენ, თქვენ კი თავიც გეცოდებათ და სხვებს ამგზავრებთ, ულვაშებში ჩაღიმებით, ჯოჯოხეთში და ჯანდაბაში!
ასეთი აზროვნებისათვის კი ყველაფერი შავია, სადაც თბილი, ნაზი და ვარდისფერი ჩვილი ბავშვი ჯოჯოხეთის ლუკმაა, თუკი რატომღაც ვერ მოინათლა, თქვენ დოგმატიკით ცდილობთ მიუდგეთ ყველაფერს, ხელოვნებასაც, მუსიკასაც, მწერლობასაც!
ვიცნობ უამრავ თქვენიანს, დაწყებული "ზემოდან", "მთავარი მფრინავი ესკადრილიის გენერლებიდან" უბრალოდ "მებრძოლ ლიოტჩიკებამდე", ერთერთ ასეთი "მფრინავი" მახსოვს, პარიზში, ნორტ.დამ-ში ხალხს არ უშვებდა არ შეიძლებაო, მისი "იდეები" ასეთი იყო, საერთოდ ისეც რომ შეხვიდე რომელიმე არამართლმადიდებლურ ( არაქრისტიანულზე ხომ ზედმეტია საუბარი) ტაძარში, საერთოდ ერთჯერაც რომ არ ილოცო, თუნდაც რომელიმე ჩვენთვისაც მიღებული სიწმიდის ან უძველესი ხატების მიმართ, მაინც გინდა თუ არა, რაღაც მაგიით ზემოქმედებენ შენზე ცუდად და ა.შ. და ა.შ. ეს იდიოტიზმი ხშირად უფრო მართლმადიდებლობად საღდება, სამაგიეროდ ისინი ვინც მიდიან ბარში წმ. ნიკოლოზის, რომში წმ. პეტრეს წმ . პავლეს, მილანში წმ. ამბროსი მედიოლანელის, პარიზში წმ. მოწამეთა და მთელ დასავლეთში გაბნეულ წმიდათა მოსალოცად, მწვალებლებად "შემოერაცხებათ" ხოლმე , რადგან ზემოთ დასახელებული ყველა წმიდანი კათოლიკურ ტაძრებშია დაცული!
კიდევ კარგი, რომ ასე ბნელად არ ფიქრობს ჩვენი იერარქები და მართლმადიდებლური სამყარო, პაპთან " ქადაგებაზე" კი არ ფიქრობენ არამედ დიალოგზე, ურთიერთანაცხოვრებაზე, ისტორიაზე,თანამედროვეობის პრობლემზე ერთობლივად აზრონვნებაზე... ასევე მართლმადიდებელ ემიგრანტებზე ამათ ქვეყნებში, ვიცი უამრავი შემთხვევა როცა მართლმადიდებელ მრევლს კათოლიკებმა აჩუქეს ან უვადოდ და უფასოც გადასცეს ტაძრები, რათა მრევლი ქუჩაში არ დარჩენილიყო, ეს მოიტანა არა "მწვალებელო", "ჯოჯოხეთის მაშხალას" დაძახებამ არამედ დიალოგმა და მშვიდმა დამოკიდებულებამ, ქადაგება და მოქცევა ასე არ იწყება ჩემო კარგო, ეგ ბასილის ხერხია იეღოველების "მოქცევისა", თავის გატეხვით გონება არავის შეცვლია...
იმდენი მინდა დაგიწერო, მინდა მოგიხსნა ეგ საშინელი, მძიმე და სქელი რკინის გისოსები სადაც შენი აზროვნებაა ჩაკეტილი, მაგრამ ვიცი, არათუ კომპიუტერიდან , არამედ პირდაპირაც ეგ უძნელესია და მე ცოდვილი და ენამძიმე რას შევძლებ... ამიტომ, რასაც აქ ვწერ, მხოლოდ იმიტომ, რომ ვინმემ , გაუნათლებლობით ან გამოუცდელობით შენი მცდარი იდეები ჭეშმარიტებად არ მიიღონ!

ღმერთმა გული გაგითბოს და გონება გაგინათოს!

პატივისცემით,

კაიროსი!

პოსტის ავტორი: OrthoGio თარიღი: Jan 20 2007, 07:26 PM

სწორედ ეს არის ეკუმენიზმი...
განსაკუთრებით კი

პოსტის ავტორი: NABUQODONOSOR II თარიღი: Jan 20 2007, 10:25 PM

ეკუმენიზმი ერესია?

პოსტის ავტორი: Sotiris თარიღი: Jan 21 2007, 12:48 AM

[quote name='KAIROS' date='Jan 20 2007, 01:41 PM' post='38459']
სოტირის, ვკითხულობ ხოლმე შენს პოსტებს, მართალი გითხრა არცთუისე დიდი სიამოვნებით, და ვგრძნობ, როგორ ახერხებენ ახლო აღმოსავლეთში, ალაჰის, მათი ღმერთის სახელით ხალხმა ფანატიზმი იქადაგოს, როგორ ახერხებენ რომ ავტობუსის აფეთქება და უდანაშაულო ხალხის წყვეტა რწმენის და საღვთო საქმედ გაასაღონ, სიბნელე, ჩაკეტილობა და ფანატიზმი ურყევ ჭეშმარიტებად ირწმუნონ და ვინც არ მიიღებს მოღალატედ გამოაცხადონ და ფიზიკურ განადაგურებამდეც მივიდნენ!
[/quote]

ჯერ ერთი, ჩემი პოსტინგების კითხვას არავინ გაძალებთ, მეორეც, ნაცნობი ტაქტიკაა: მოწინააღმდეგე ბნელად, ფანატიკოსად და ავტობუსის ამფეთქებლად გაასაღო. საბედნიეროდ ზოგიერთივით კომპლექსი არ მჭირს, თუ ბნელს დამიძახებენ

[quote]არა ხართ არ შენ და არც ისინი ვინც სულიერად "გამდიდრებს" ( თუ გაღარიბებს!) შორს ამ სიტუაციისაგან, პირიქით გაუსწარით კიდეც, რამეთუ მათ სიცრუე აქციეს ფანატიზმად, ადამიანური გონების ნაყოფი დაამახინჯეს, ხოლო თქვენ ჭეშმარიტება მოარგეთ თქვენს შეხედულებებს და საღვთო სინათლე ხალხს სიბნელედ, ჩაკეტილობად, აკრძალვებად წარუდგინეთ![/quote]

ეუფ

[quote]ყველგან ეშმაკებს ხედავთ და ყველგან დემონები გელანდებათ,[/quote]

კაიროს, ახალ აღთქმას ხშირად კითხულობთ? პავლე მოციქულის სიტყვებს შეგახსენებთ:

შეიმოსეთ ყოვლად საჭურველი იგი ღმრთისაჲ, რაჲთა შეუძლოთ თქუენ წინა-დადგომად მანქანებათა მათ ეშმაკისათა. რამეთუ არა არს ბრძოლაჲ ჩუენი სისხლითა მიმართ და ჴორცითა, არამედ მთავრობათა მიმართ და ჴელმწიფებათა, სოფლის მპყრობელთა მიმართ ბნელისა ამის საწუთროჲსათა, სულთა მიმართ უკეთურებისათა, რომელნი არიან ცასა ქუეშე. ამისთჳს აღიღეთ ყოვლად-საჭურველი იგი ღმრთისაჲ, რაჲთა შეუძლოთ წინა-დადგომად დღესა მას ბოროტსა, და ყოველსავე იქმოდეთ, რაჲთა სდგეთ. მტკიცედ უკუე დეგით, მოირტყენით წელნი თქუენნი ჭეშმარიტებითა და შეიმოსეთ ჯაჭჳ იგი სიმართლისაჲ. და შეიხსენით ფერჴთა თქუენთა განმზადებულებაჲ სახარებისა მის მშჳდობისაჲ. ყოველსა შინა აღიღეთ ფარი იგი სარწმუნოებისაჲ, რომლითა შეუძლოთ ყოველთა მათ ისართა ბოროტისათა განჴურვებულთა დაშრეტად; და ჩაფხუტი იგი ცხორებისაჲ დაიდგთ და მახჳლი იგი სულისაჲ, რომელ არს სიტყუაჲ ღმრთისაჲ (ეფეს. 6,11-17).

[quote]ყველაფერს ამუქებთ,[/quote]

აბა რა გავამუქე?

[quote]ყველგან სჯულისკანონის დარღვევა გეჩვენებათ,[/quote]

არ გვინდა ზოგადი ლაილაი, კონკრეტული მაგალითები მოიყვანეთ. მოჩვენება სად იყო?

[quote]თვითონ დაბრკოლებულები სხვებსაც აბრკოლებთ![/quote]

ეუფ

[quote]და თან გიხარიათ, ქირქილებთ, როცა ნახავთ რომ ქრისტიანები ერთმანეთში ვერ თანხმდებიან, როცა ხედავთ, რომ ერთდროს ერთიანი ქრისტიანული საზოგადოება დღეს დანაწევრებულია, და ის ნაწილები ერთმანეთს იმას უსწორებენ, ხელი როგორ ჩამოვართვაო... არადა დაყოფა და განყოფა მხოლოდ მთავარ უწმინდურს, მთავარ განმყოფს უხარია![/quote]

მე არ მიხარია, რომ მსოფლიოს უდიდესი ნაწილი ერესშია ჩაფლული. თუმცა თუ სათანადო სიმკაცრეს არ გამოვიჩენთ, ერესსა და მართლმადიდებლობას შორის ზღვარი თანდათან წაიშლება და თან არა იმიტომ, რომ ერეტიკოსები ჭეშმარიტებამდე მივლენ. თქვენ თუ სხვა ხედვა გაქვთ, თქვენი საქმეა, უკოცნეთ პაპს ხელები, თორემ მე რა

[quote]თქვენ სამყარო შავ-თეთრად გაქვთ დახატული, სადაც "უსპეტაკესნი" მხოლოდ თქვენ ხართ,"ჭეშმარიტების მტკიცე, და რატომღაც სულ გაბრაზებული დამცველები", სინამდვილეში კი "მართმადიდებელი ტერორისტები", "ქრისტიანი კამიკაძეები", კამიკაძეებისაგან იმ განსხვავებით, რომ ისინი თავსაც იფეთქებენ, თქვენ კი თავიც გეცოდებათ და სხვებს ამგზავრებთ, ულვაშებში ჩაღიმებით, ჯოჯოხეთში და ჯანდაბაში![/quote]

ნაცნობი ლიბერალური და სენტიმენტალისტური საუბარია ცილისწამებასთან გარეული. როგორც ჩანს ჰუმანიზმის სენი არამარტო ევროპას, არამედ ზოგ ქართველსაც შეეხო. ამის შესახებ აქვს საუბარი წმ. იუსტინე პოპოვიჩს, სხვაზე კი არაფერზე.

[quote]ასეთი აზროვნებისათვის კი ყველაფერი შავია, სადაც თბილი, ნაზი და ვარდისფერი ჩვილი ბავშვი ჯოჯოხეთის ლუკმაა, თუკი რატომღაც ვერ მოინათლა, თქვენ დოგმატიკით ცდილობთ მიუდგეთ ყველაფერს, ხელოვნებასაც, მუსიკასაც, მწერლობასაც![/quote]

როგორც ყოველთვის გროტესკული გაზვიადებაა. ისე მართლმადიდებელი მართლმადიდებლური გადასახედიდან უნდა აფასებდეს ყველაფერს, აბა წარმართულიდან ხომ არა?

[quote]ვიცნობ უამრავ თქვენიანს, დაწყებული "ზემოდან", "მთავარი მფრინავი ესკადრილიის გენერლებიდან" უბრალოდ "მებრძოლ ლიოტჩიკებამდე", ერთერთ ასეთი "მფრინავი" მახსოვს, პარიზში, ნორტ.დამ-ში ხალხს არ უშვებდა არ შეიძლებაო, მისი "იდეები" ასეთი იყო, საერთოდ ისეც რომ შეხვიდე რომელიმე არამართლმადიდებლურ ( არაქრისტიანულზე ხომ ზედმეტია საუბარი) ტაძარში, საერთოდ ერთჯერაც რომ არ ილოცო, თუნდაც რომელიმე ჩვენთვისაც მიღებული სიწმიდის ან უძველესი ხატების მიმართ, მაინც გინდა თუ არა, რაღაც მაგიით ზემოქმედებენ შენზე ცუდად და ა.შ. და ა.შ. ეს იდიოტიზმი ხშირად უფრო მართლმადიდებლობად საღდება, სამაგიეროდ ისინი ვინც მიდიან ბარში წმ. ნიკოლოზის, რომში წმ. პეტრეს წმ . პავლეს, მილანში წმ. ამბროსი მედიოლანელის, პარიზში წმ. მოწამეთა და მთელ დასავლეთში გაბნეულ წმიდათა მოსალოცად, მწვალებლებად "შემოერაცხებათ" ხოლმე , რადგან ზემოთ დასახელებული ყველა წმიდანი კათოლიკურ ტაძრებშია დაცული![/quote]

ზღაპრებს ნუ ყვებით, მართლმადიდებელ წმიდათა წმ. ნაწილების მოლოცვა არავის აუკრძალავს, სამაგიეროდ ამის გაკეთება ლათინთა მსახურების დროს ან მასში მონაწილეობის მიღებით მართლაც სჯულისკანონის უხეში დარღვევაა.

[quote]კიდევ კარგი, რომ ასე ბნელად არ ფიქრობს ჩვენი იერარქები და მართლმადიდებლური სამყარო, პაპთან " ქადაგებაზე" კი არ ფიქრობენ არამედ დიალოგზე, ურთიერთანაცხოვრებაზე, ისტორიაზე,თანამედროვეობის პრობლემზე ერთობლივად აზრონვნებაზე...[/quote]

რა საინტერესოა, ჩვენი ემს-ში ყოფნის მომხრეები ამას სწორედ ჭეშმარიტების ქადაგებით ასაბუთებენ, თქვენ კი ამბობთ ეს რა საჭიროაო.

[quote]ასევე მართლმადიდებელ ემიგრანტებზე ამათ ქვეყნებში, ვიცი უამრავი შემთხვევა როცა მართლმადიდებელ მრევლს კათოლიკებმა აჩუქეს ან უვადოდ და უფასოც გადასცეს ტაძრები, რათა მრევლი ქუჩაში არ დარჩენილიყო, ეს მოიტანა არა "მწვალებელო", "ჯოჯოხეთის მაშხალას" დაძახებამ არამედ დიალოგმა და მშვიდმა დამოკიდებულებამ,[/quote]

გაგეცინებათ, მაგრამ სჯულისკანონით ასე საჩუქრების მიღება არ შეიძლება მწვალებლებისგან როგორ იყო, წმ. სარმეან კათოლიკოსმა რომ იაკობიტთა მორთმეული ძღვენი დაწვა (უხ, რა ფანატიკოსი ყოფილა )? თუ ასე ვუყვარვართ პაპს, უნიას რატომ არ გააუქმებს?

[quote]იმდენი მინდა დაგიწერო, მინდა მოგიხსნა ეგ საშინელი, მძიმე და სქელი რკინის გისოსები სადაც შენი აზროვნებაა ჩაკეტილი, მაგრამ ვიცი, არათუ კომპიუტერიდან , არამედ პირდაპირაც ეგ უძნელესია და მე ცოდვილი და ენამძიმე რას შევძლებ...[/quote]

ბასილი კობახიძედ მიპირებთ გადაქცევას?

[quote]ამიტომ, რასაც აქ ვწერ, მხოლოდ იმიტომ, რომ ვინმემ , გაუნათლებლობით ან გამოუცდელობით შენი მცდარი იდეები ჭეშმარიტებად არ მიიღონ![/quote]

კაიროს, თქვენ ჰუმანიზმით ხართ დაავადებული. ეს ძალიან სამწუხაროა. წამალი მე არა მაქვს, მარტო ღმერთს. მთელი თქვენი პოსტინგი ჰუმანიზმის ზეიმია, ჰუმანიზმისა, რომელმაც ღმერთკაცი ჩაანაცვლა უბრალო კაცით. სენტიმენტალისტური და მყვირალა ფრაზებით ცდილობთ შთაბეჭდილების მოხდენას, მათს უკან კი რეალურად არაფერი დგას.

პოსტის ავტორი: გუჯა თარიღი: Jan 21 2007, 01:04 AM

ეხლა იტყვი ფანატისტი არ ვარო რა დარწმუნებული ხარ ის ბავშვი რომის პაპთან კურთხევის ასაღებად მივიდა თუ პატივის ცემის ნიშნად ემთხვია ხელზე? ჯერ ერთი რა დარწმუნებული ხარ 6 წლის ბავშვვი კათოლიკებს და მართლმადიდებლებს ანსხვავებდეს რამეთი? და იმისიც გჯერა სჯულისკანონით დაწესებული სასჯელი ამ ბავშვზეც მოაწევს? კარგი რა



არ ვიცი დამიჯერებ თუ არა, 2000 წელს იოანე-პავლე მეორესთან ვიყავი (თ) ვატიკანში ლიანა ისაკაძესთან ერთად, ლიანამ საჩუქარი გადასცა პაპს და ხელზეც ემთხვია, და ორკესტრანტები პაპმა "დაგვლოცა", და ხელზე ყველა რომ მთხვეოდა მეც ვემთხვეოდი პატივისცემის ნიშნად, ახლა არ თქვა პატივისცემის ღირსიც არ არისო... ისე მაინტერესებს შენ რას იზამდი, პროტოკოლს დაარღვევდი ხელზე მთხვევა რომ ყოფილიყო დაგეგმილი?

პოსტის ავტორი: Sotiris თარიღი: Jan 21 2007, 01:19 AM

ეუფ თვითონ არ თქვით ჯერ ვერ ხვდება ბავშვი ვერაფერსო და ახლა თურმე ამდენს ხვდება და პაპს პატივისცემის ნიშნად ემთხვია მე ვფიქრობ მშობლების დამოკიდებულება ჩანს აქ და მშობლების შეგულიანებული იყო, თორემ ბავშვს ცხადია ვერ დასჯი, უნდა აუხსნა როგორ უნდა მოიქცეს ეკლესიაში. საკურთხეველში რომ შებოდიალდეს და იქ პატივისცემის ნიშნად (ნუ, ან კურთხევის ასაღებად ) პატრიარქ ბართლომეს ემთხვიოს, ეგეც მოვიწონოთ ახლა?



კი ნანახი მაქვს, მუხლებზე როგორ დაეცა "პატივისცემის ნიშნად" ნაღდად არ იყო, აშკარად გადაამლაშა "წმ. მამის" მიმართ თავისი დამოკიდებულებით



ჯერ ერთი პაპთან არავინ მეპატიჟება და მეორეც ერთი, არანაირი ხელზე მთხვევა არანაირი პროტოკოლით არ არის გათვალისწინებული. არარეალურ სიტუაციებს ნუ იგონებთ

პოსტის ავტორი: გუჯა თარიღი: Jan 21 2007, 01:43 AM

უკუღმა გებულობ ყველაფერს, და შენ რასაც ფიქრობ იმ ბავშვზე შეიძლება ისეც არაა, მივიდა ბავშვი პაპთან და ემთხვია, მერე რა?




მოიცა ეგ ვუთხრა ლიანას, ვიოლინოს გირტყამს თავში



აბა წმ. მარკოს ეფესელი რატომ ემთხვია? რა იყო ასე გეშინია პაპის ხელზე მთხვევა? რომ ჩავარდეს მომენტი და ყველა ემთხვიოს შენს გარდა, შენ არ ემთხვევი?

პოსტის ავტორი: მნათე თარიღი: Jan 21 2007, 01:47 AM

მაგარი არაჰიგიენურია თან რომში ხელებს ცუდად იბანენ

პოსტის ავტორი: Sotiris თარიღი: Jan 21 2007, 04:17 AM

აქედან ის, რომ მისი მშობლები ფიქრობენ, რომ პაპი არის რომის კანონიკური (ან "თითქმის" კანონიკური) ეპისკოპოსი. აბა რა უნდოდა ბავშვს, ზიარებაზე მიდიოდა, და ზედ ზიარების წინ პაპისკენ გაიქცა და კურთხევა აიღო. სწორედ კურთხევის აღება რომ გამოუვიდა, ამას პირდაპირ გიწერენ აღფრთოვანებული ბერძნები, მე კი არ ვიგონებ



სტრადივარის თუ გვარნერის? ლიანა რომ თეოლოგიის ექსპერტი გვეყოლება, კარგად იქნება ჩვენი საქმე



მარკოზ ეფესელის სახელი არ გქონდა გაგონილი, სანამ ხელზე მთხვევის ამბავს არ ვახსენებდი მარკოზ ეფესელი ემთხვია იმიტომ, რომ ასე გადაწყვიტა ფერარა-ფლორენციის კრებაზე წასულმა მართლმადიდებელმა დელეგაციამ, რომელიც თავის მხრივ იმპერატორის სურვილს გაჰყვა პრინციპში. გასაგებია? გუჯას კი არ დაარტყა თავში პაპს ვეცემი ხელზეო, იმპერატორმა მოისურვა, ეპისკოპოსები დათანხმდნენ და მოქმედების ტაქტიკა შეიმუშავეს. ეს მოხდა კრების დაწყებამდე. "სიყვარულის დიალოგი" პაპისტებთან დიდი ხანია დაწყებულია და ხელზე მთხვევის დრო გავიდა უკვე ისე პაპის ხელს არ შეუშლია ხელი მარკოზ ეფესელისთვის ლათინთა მწვალებლობებზე ელაპარაკა შემდგომში. გუჯას რაღაც უშლის ხელს, პაპს მწვალებელი უწოდოს და საერთოდ, მარკოზ ეფესელს რას ედრები? ჯერ დაწერე ფილიოკვეზე და სალხინებელზე შინაარსიანი ნაშრომები და მერე ვილაპარაკოთ



რომის მართლმადიდებელ ეპისკოპოსს - დიდი სიამოვნებით და მოწიწებით და სხვა მხრივ პაპის ხელზე მთხვევის აუცილებლობას და მიზანს ვერ ვხედავ. ჰო, ისე ჯერ ივერონის ქართველი მამების წამების შენანება არ აწყენდა შეუმცდარ პაპს.

პ.ს. როგორ გაუშვი შანსი ხელიდან, პაპს მთხვეოდი ხელზე? პატივს არ სცემ? არ არის პატივისცემის ღირსი? დღემდე კოშმარები ხომ არ გესიზმრება ამის გამო?

პ.პ.ს. სინამდვილეში აქ მთხვევა-არმთხვევაში კი არ არის საქმე, ზოგიერთების ფრონიმაშია (ბერძნულ სიტყვას თუ გამოვიყენებთ). ხელზე მთხვევა ამის გამოხატულებაა მხოლოდ. ზუსტად ისევე, როგორც კალენდარი.

პოსტის ავტორი: გუჯა თარიღი: Jan 21 2007, 04:42 AM

შოთა, შენ ეგ კარგად გეცოდინება რა თქვეს ფერარა-ფლორენციის კრებაზე, რა ისაუბრეს მაინტერესებს, მომიყევი რა



შენი აზრით კურთხევა აიღეს?



რომის პაპი არის მწვალებელი მაგრამ არ დაგვავიწყდეს რომ ადამიანია, და პატივისცემას ნამდვილად იმსახურებს ბევრი დადებითი მიზეზების გამო.



რომ არა ურთიერთდიალოგი (რასაც შენ გამორიცხავ) და საუბრები რელიგიათაშორის მშვიდობაზე დღეს ალბათ უარესსაც იზამდნენ მართლმადიდებლების მიმართ, ისე მეც ბევრი გამიგია კათოლიკებისგან ზოგიერთ ვაი მართლმადიდებლებს რომ უცემიათ და შეურაწყოფა მიუყენებიათ იმისთვის რომ კათოლიკები არიან...




არაა საჭირო ცინიზმი...



ნუ ზოგიერთებს ბიზანტიური გალობა ქრისტეზე მეტად უყვართ, და კალენდარს დოგმატის რანგში განიხილავენ, ასე რომ...

პოსტის ავტორი: Sotiris თარიღი: Jan 21 2007, 04:45 AM

ეს ბართლომოპულო გააჩერეთ რა

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Jan 21 2007, 05:04 AM

პაპა რიმსკის სახელით დამილოცნიხარ სოტირის

პოსტის ავტორი: გუჯა თარიღი: Jan 21 2007, 06:47 AM

სოტირის მსოფლიო პატრიარქის ქადაგება წაიკითხე თუ არ გაქვს წაკითხული


რაც შეეხება დიალოგებს, ზილოტები მათ მიუღებლად მიიჩნევენ, რადგანაც, მათი მტკიცებულებების თანახმად, დიალოგების მეშვეობით მზადდება ერთი საყოველთაო რელიგია ან ხდება მცდელობა ეკლესიების შეერთებისა, დოგმატური კანონების უგულებელყოფის ხარჯზე.
ორივე ბრალდება არსებითად უსაფუძვლოა. არაერთგზის განგვიცხადებია და კვლავაც ვიმეორებთ, რომ არ მოხდება არც ერთი ეკლესიის შეერთება მართლმადიდებელ ეკლესიასთან, თუკი ის ეკლესია, რომელიც მას უნდა შეუერთდეს, არ აღიარებს პირველი განუყოფელი ეკლესიის დოგმატურ მოძღვრებებს ანუ იმ დოგმატებს, რომლებიც რომის ეკლესიასთან მომხდარ განხეთქილებამდე არსებობდა და რომლებსაც მტკიცედ და მყარად იცავს ჩვენი წმიდა მართლმადიდებელი ეკლესია.
ზოგი იმასაც ამბობს, რომ დიალოგი ზედმეტია და მას ზიანი მოაქვს, ვინაიდან სხვა აღმსარებლობის ეკლესიები კვლავ თავიანთ განსხვავებულ მოძღვრებებს მიჰყვებიან, მოციქული პავლე კი გვეუბნება, რომ ნუ ვიმსჯელებთ ერეტიკოსებთან, განვეშოროთ მათ პირველი და მეორე სწავლების შემდეგ. მოციქულის რჩევა, რა თქმა უნდა, ყურადსაღებია, პატივისცემასა და დაცვას იმსახურებს; მაგრამ ისიც უნდა გავიაზროთ, რომ მოციქული ლაპარაკობს ცალკეული ერეტიკოსის შესახებ, დღევანდელი დიალოგები კი მიმდინარეობს სხვა აღმსარებლობის ეკლესიათა დელეგაციებთან, ხოლო მათი მეშვეობით ამ ეკლესიათა მილიონობით წევრთან, რომელთაც გააზრებულად კი არ მიუღიათ გადაწყვეტილება გამოჰყოფოდნენ მართლმადიდებელ ეკლესიას, არამედ თავიანთი წინაპრებისაგან გადმოეცათ მემკვიდრეობით. დიალოგები მიმდინარეობს სწორედ მათი და მათ შორის მყოფ კეთილგანწყობილ პირთა მეშვეობით, რომელთაგან ბევრი კვლავ უბრუნდება მართლმადიდებლობის წიაღს, რომელსაც დიალოგების შემდეგ გამოქვეყნებული ლიტერატურის დახმარებით ეცნობა. ჩვენი ვალია დავიმოწაფოთ ყოველი ერი, თვით ისეთებიც, რომელთა უმრავლესობა სხვა აღმსარებლობას აღიარებს; მათ შორის კეთილგანწყობილნი კი ჩვენს წიაღში მივიღოთ, ერთი სიტყვით, საჭიროა გამორჩევა, როგორც ამას მიგვითითებს ჭეშმარიტად მართლმადიდებელი წმიდანი იოანე, ავტორი "კლემაქსისა", თავის სიტყვაში გამორჩევის შესახებ და გვეუბნება: "ურწმუნოთ და ერეტიკოსებს, რომელნიც ბოროტებით თავს გვესხმიან, განვეშოროთ (შემდგომად ერთისა და ორისა სწავლებისა) (ტიტ.3:10). ხოლო მათ მიმართ, ვისაც სურს ჭეშმარიტების შეცნობა, "სიკეთის კეთება ნუ მოგვწყინდება" (შდრ.გალ.6:9). მაგრამ ორივე შემთხვევაში ჩვენი საქციელი ჩვენს სულიერ ძლასა და გამძლეობასთან შესატყვისი უნდა იყო" (სიტყვა XXVI, თავი II, მუხლი 11).
იგივე წმინდანი თავის სიტყვაში მწყემსის მიმართ წერს: "უძლურნი ნუ ჭამენ პურს ერეტიკოსებთან ერთად, როგორც ეს წმინდა კანონების მიერ არის დადგენილი. მაგრამ ისინი, ვინც ღმრთის მადლით ძლიერნი არიან, თუკი მიწვეულნი იქნებიან რწმენითა და კეთილი ნებით, და სურვილი აღეძვრებათ მათთან წასვლის, წავიდნენ სადიდებლად ღმრთისა."
წმინდანის სიტყვებიდან ნათლად ჩანს, რომ ჩვენივე მოყვასთან დიალოგის არადელიკატური უარყოფა არ არის სწორი და სამაგალითო. გარდა ამისა, შეუძლებელია ჭეშმარიტების ქადაგება დიალოგის გარეშე. უფრო მეტიც, დიალოგის მიზანს წარმოადგენს სხვადასხვა სარწმუნოების ადამიანთა შორის მტრობის შესუსტება, რაც უსათუოდ წინ უნდა უსწრებდეს ჭეშმარიტების ქადაგებას (შდრ.საქმე მოციქ.17:22-34). რელიგიებსა და დოგმატებს შორის არსებულმა მრავალწლიანმა პოლემიკამ, მტრობამ და შეტაკებებმა ვერ მიიყვანეს მონანიებამდე განსხვავებული დოგმატებისა და რელიგიების წარმომადგენლები. ვალდებულნი ვართ მოვსინჯოით მეთოდი ურთიერთგაგების, ნამდვილი კეთილი ნების გამომჟღავნების, შერიგებისა და დიალოგისა. მართალია, ძალზედ დამქანცველი, მაგრამ შედეგიანი. ამიტომაც მცდარად მიგვაჩნია ზილოტების თვალსაზრისი განმარტოებისა და სხვა აღმსარებლობათა თუ რელიგიების წარმომადგენლებთან ყოველგვარი დიალოგის შეწყვეტის თაობაზე. განმარტოებას მოჰყვება უარის თქმა ჭეშმარიტებისაგან შორს მყოფი ჩვენივე მოყვასის დამოწაფებაზე, რაც ეწინააღმდეგება ქრისტეს მოძღვრებას იმის შესახებ, რომ დავიმოწაფოთ ყოველნი ერნი (მათე 28:19), რაშიც, რასაკვირველია, სხვა რელიგიათა წარმომადგენლებსაც გულისხმობს. როგორ შეიძლება ველაპარაკოთ მათ ქრისტეს შესახებ, თუკი, უპირველეს ყოვლისა, დიალოგების მეშვეობით არ მოვიპოვებთ მათ ნდობას და არ დავარწმუნებთ ჩვენს მათდამი კეთილ სურვილებში?ყველაფერი ის, რასაც ერთობლივი ძალისხმევით აკეთებენ ქრისტიანთა შორის თუ რელიგიათა შორის მიმდინარე დიალოგებში მონაწილენი ან მართლმადიდებელი ეკლესიები ეკუმენურ მოძრაობაში მონაწილეობისას, შედეგია საღმრთო მოშურნეობისა, რათა დაიმოწაფონ ყოველნი ერნი და არა იმისათვის, რომ გააღვივონ სინკრეტიზმი და განეშორონ ჭეშმარიტებას. არ ვაცხადებთა იმას, რომ ყოველ დიალოგზე ქრისტიანობისა და მართლმადიდებელი სარწმუნოების უშუალო ქადაგება მიმდინარეობს. ჯერ არ დამდგარა სანუკვარი დრო ასეთი მოქმედებისათვის. მაგრამ ამ დიალოგებზე ხდება ქადაგება ჭეშმარიტების შემადგენელი ნაწილებისა, ისევე როგორც ღაღადჰყვეს იგი წინასწარმეტყველებმა ქრისტეს შობამდე; ისევე როგორც თავად ღმერთმა მოსეს რჯულის მეშვეობით გამოუჩინა ჭეშმარიტება ჯერ კიდევ მის მისაღებად მოუმწიფებელ კაცობრიობას. და თუკი ღმერთი დაელოდა დროის შევსებას იმისათვის, რომ განკაცებულიყო და გამოცხადებოდა კაცობრიობას ქრისტესმიერი ჭეშმარიტებით, ჩვენ ვალდებულნი ვართ, გამორჩევით და ნაწილ-ნაწილ განვუცხადოთ ჭეშმარიტება იმათ, რომლებიც მას არ იცნობენ. განვუცხადოთ იმ ფარგლებში, რომლის მიღებისათვისაც ისინი მზად არიან.
ამის მაგალითს გვაძლევს თავად უფალი ჩვენი იესო ქრისტე, რომელმაც ჯვარცმამდე ცოტა ხნით ადრე თავის მოწაფეებს უთხრა: “ბევრი რამ მაქვს სათქმელი თქვენთვის, მაგრამ თქვენ მას ვეღარ იტვირთავთ~ (იოანე 16:12). გარდა ამისა, მოციქული პავლე კორინთელთა მიმართ ეპისტოლეში წერს, რომ ელაპარაკა მათ, ვითარცა სულიერად ჩვილებს და მათ ასმევდა რძეს და ჯერ არ აძლევდა საჭმელს, ვინაიდან მათ მაშინ არ შეეძლოთ მისი მონელება (1კორ.3:2) ამრიგად, მართლმადიდებელი ეკლესია ვალდებულია მათ მიბაძოს და მოახდინოს დიფერენციაცია, როდესაც სხვა დოგმატებისა და სხვა რელიგიების წარმომადგენლებს ესაუბრება და კიდევაც აკეთებს ამას დიდი დელიკატურობით. ჭეშმარიტების შებღალვას არ ნიშნავს ის, თუკი ყველა შემთხვევაში სრულად არ განაცხადებ მას; ისევე როგორც ქრისტეს არ გადაუხვევია ჭეშმარიტებისაგან, როდესაც ჯვარცმის წინ ბოლომდე არ გაუმჟღავნა სათქმელი თავის მოწაფეებს.
გვესმის იმათი მოშურნეობის, რომლებიც სრულ განმარტოებას გვთავაზობენ მას შემდეგ, რაც სხვა აღმსარებლობათა და სხვა რელიგიათა წარმომადგენლები ყურად არ იღებენ ჩვენგან პირველ და მეორე სწავლებას. იმათიც გვესმის, რომელთაც სურთ, რომ სხვა დოგმატებისა და რელიგიების წარმომადგელებთან ყოველი ურთიერთობისას თუ შეხვედრისას უშუალოდ ქრისტეზე ვილაპარაკოთ. მაგრამ ასეთი მოქმედება არ არის დელიკატური. ისინი არ ითვალისწინებენ წმიდა წერილის სიბრძნეს: `ჟამი არს დუმილისაი და ჟამი სიტყვისაი~ (ეკლესიასტე 3:7)
და აი, დადგა დრო ჩვენი სიტყვის დასრულებისა და ყოველივე ზემოთ თქმულის ერთი მოკლე წინადადებაში თავმოყრისა: `ჟამი ყოვლისა საქმისა ცასა ქუეშე~ ღმრთის განგების მიერ დგინდება.
მადლობას მოგახსენებთ მოთმინებისა და ყურადღებისათვის.
მადლი და ღმრთის მიერი უხვი წყალობა იყოს თქვენ ყოველთა თანა.
ამინ.

მისი ყოვლადუწმიდესობა მთავარეპისკოპოსი კონსტანტინოპოლისა, ახლისა რომისა და მსოფლიო პატრიარქი ბართოლომეოს I საქართველოში. სიტყვათა კრებული. ბერძნულიდან თარგმნა და წინასიტყვაობა დაურთო თამარ მესხმა.
თბილისი, 2004.

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: Jan 21 2007, 01:48 PM

ძნელია უპასუხო სოტირისს, უფრო სწორედ ძნელია დაარწმუნო იმაში, რომ ის განეკუთვნება ეკლესიის ულტრაკონსერვატიულ ფრთას, და მისთვის ყველა დანარჩენი იყოფა მწვალებლებად და თითქმის მწვალებლებად...
სოტირისს პირდაპირ არ ვუპასუხებ, მისი ცინიზმის გამო, მე რამდენჯერ მაქვს წაკითხული წმინდა წერილი მისთვის ამას, არა აქვს გადამწყვეტი მნიშვნელობა, სჯობს თავად მიუტრიალდეს ყველაფერ იმას, რაც წაიკითხა და შეეცადოს უფრო მშვიდი, ქრისტიანული თვალით იკითხოს და არა მართლმადიდებელი ინკვიზიტორის!
სოტირისი ჰუმანიზმს რაცხს რა სრულიად უნაყოფოდ, იმავე ქვაბში ხარშავს ჰუმანურობასაც, ანუ ადამიანურობასაც, მგრძნობელობასაც, მისი რწმენა უგრძნობელი და ცივი, ყრუ კანონები და ისიც გაყალბებით... მას მე რომ ვარდისფერი და თბილი ჩვილი ვუხსენე, ყურადღება სივარდისფრეზე გადაიტანა და სიტყვების თამაში დამწამა, არადა "ჩვილი" რომაა იქ სრულიად გადამწყვეტი, მინდოდა იმ თბილი, უმანკო და ვარდისფერი სხეულის ხსენებით მაინც გამეთბო მისი გული და გონება, რომ სული მაინც დაენდო, მაგრამ ეს მის ცივ გონებას არ უნდა მიიღოს, ქრისტიანობა ადამიანურ სითბოს, დიალოგს და მეგობრებას არ გამორიცხავს, უფალმა წარმართ, მრუშ სამარიტელ ქალს წყალი არათუ გამოართვა, არამედ თხოვა კიდეც, თქვენ კი დიალოგიც გაშინებთ და მაშინვე შედეგებს ითხოვთ...
საინტერესოა, რა შედეგი უნდა უშედეგო დიალოგად სახელმდებელ სოტირისს? საინტერესოა, როგორ ემთხვევა იგი "მართლმადიდებელ პაპს" თუ დიალოგი და ურთიერთობა მწვალებლობად მიაჩნია?! სოტირისს ავიწყდება, რომ ქადაგება სექტანტური არაა, იგი ბიბლიის თავში ჩარტყმით არ იწყება, "მოექეცი შეჩვენებულოს" ძახილით არ ხდება არავის მოქცევა, მან იერარქების სიტყვები იქ ვქადაგებთო პირდაპირ გაიგო, და მე რომ ვუთხარი ერთმანეთის გაცნობა,თანამედროვეობის პრობლემებზე ერთად დაფიქრება და მშვიდობიანი ურთიერთობა არის და უნდა იყოს ეკუმენიზმის მთავარი გზა მეთქი, ქადაგება ვერ დაინახა, სოტირისს არ ესმის, რომ შენი კულტურის გარეთ გატანით, მართლმადიდებლობასაც ქადაგებ, სახლში ჩაკეტვით კი ბუჩქები მგლებად და სოტირისის იდეები ჭეშმარიტებად ეჩვენებათ...
ერთის მხრივ კარგია, რომ სოტირისი აქაა, უნდა იყოს, რადგან რაღაც სასწაულით შეიძლება ქართული გალობა ყურიდან გულში ჩაუვიდეს, იქნებ პატარა უცოდველიც დაინდოს ინვიზიტორზე მეტმა მსაჯულმა, რომელიც უცოდველ სულს წირავს,იქნებ მერე იპოვოს ბასილ კობახიძეს და კარელინს შუა მოქცეულ, ცენტრისტული, გაწონასწორებული და სამეუფო გზაზე მავალი ქრისტიანობა? იქნებ მიხვდეს, რომ ეკუმენიზმში არ მონაწილეობა ისევ ჩვენ გვაზიანებს, თუმცა იქ მონაწილეობა ცალმხრივად თანამწირველობას არ ნიშნავს? იქნებ? კარგია ასევე ჩვენთვისაც, კარგად უნდა შევისწავლოთ რასაც აყალბებს, ოღონდ ყველაფერს ამას სიძულვილით კი არა გაწონაწორებულად, მეცნიერულად უნდა მოვეკიდოთ, თორემ ისევ უთავბოლოდ გაგრძელდება მასთან კამათი...
სოტირისიც დადებითი მოვლენაა ფორუმზე, თუმცა რაც ნაკლები მით უკეთესი, მისი ულტრა-ექსტრემალური ფრთიდან გამოყვანა კი ძალზე ძნელია, ღმერთს მივანდოთ...
ასე რომ გუჯა, ხომ ხედავ მაგიდის ჩოგბურთივით გამოგდის, უპასუხებ და გიპასუხებს და ა.შ. ან კანუდოსელი უნდა იყო ან კიდევ მშვიდად უნდა აუხსნა რომ ცდება და დანარჩენი ღმერთს მიანდო...
ერთადერთი რისთვისაც მას ვპასუხობ, არის ის რომ ვინმეს არ "ეჭაშნიკოს " და არ "ეჭეშმარიტოს" მისი მცდარი და უკიდურესი პოზიცია!

იხარეთ,

კაიროსი!

პოსტის ავტორი: ქავთარაძე თარიღი: Jan 21 2007, 05:13 PM

KAIROS
შენც იხარე

პოსტის ავტორი: გლახა თარიღი: Jan 21 2007, 06:54 PM

კანუდოსელი

პოსტის ავტორი: Sotiris თარიღი: Jan 21 2007, 11:46 PM

ვატიკანმა კარგა ხანია გამოსცა კრების აქტები და კრებასთან დაკავშირებული მთელი მასალა. თუ ბერძნული და ლათინური არ იცი, უნიაში შეგიძლია გადახვიდე, შეიძლება პაპის აღმოსავლეთის ინსტიტუტში გასწავლონ და პრობლემა მოიხსნება ამით



მე დიალოგს არ გამოვრიცხავ, მაგრამ მისი წარმოების მეთოდი სრულიად უვარგისია. იმაზე უარესი რა უნდა გვიქნან მართლმადიდებლებს, რაც ხორვატებმა უქნეს სერბებს მეორე მსოფლიო ომის დროს ადგილობრივი პაპისტური იერარქიის დასტურით? შენ იოასაფატ კუნცევიჩის სახელი გაგიგია? ეს მართლმადიდებლთა სისხლის წურბელა ვატიკანის მეორე კრებაზე წმიდანად შერაცხეს და შენ რაღაც კეთილგანწყობაზე მესაუბრები?



შენ ჯუზეპეს ყბედობის გჯერა? ჰო, ზუსტად პაპისტებივით მოიქცნენ ალბათ, ქართველი მამები რომ შერეკეს გემზე და ის გემი ჩაძირეს



ეუფ, იტყვი რა ქართული სამხმიანი გალობაა ქრისტე?



ვინ განიხილავს?

პ.ს. ისე მომბეზრდა ამ ფორუმზე წერა, ვერც მე ვნახულობ სულიერ სარგებელს და აგერ კაიროსი ბრკოლდება თურმე. ადმინს ვთხოვ ჩემი ექაუნთი გააუქმოს.

პოსტის ავტორი: კანონისტი თარიღი: Jan 22 2007, 01:20 PM

Sotiris

სავსებით ვეთანხმები შოთას

აგრეთვე ვიზიარებ ათონის მთის კინოტის http://church.ge/index.php?s=&showtopic=687&view=findpost&p=36188 ამ საკითხისადმი.

ასე მგონია, რომ მართლმადიდებელთა მხრიდან დიალოგი კი არ მიდის, თვითკმაყოფილებაა ვითომ დიალოგის გამო

ასევე, ლათინებთან დიალოგის დროს ხშირად მახსენდება მათი დამოკიდებულება მართლმადიდებლებისადმი. დღესაც, მეეჭვება პონტიფიკოსი ამ დიალოგებში ”ჭეშმარიტების ძიებაში” იყოს გადართული....

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: Jan 22 2007, 01:45 PM

მაგრამ ეს დიალოგს არ გამორიცხავს, თუკი დიალოგი დასახვეწია, მაშ დაიხვეწოს, მაგრამ კი არ უნდა შევაჩეროთ, დიალოგი კი სულაც არაა შოთა-სოტირისის ენა

დიალოგი ურთიერთ პატივისცემიდან იწყება...
კინოტის პოზიციაც არ გამორიცხავს დიალოგს, რამეთუ კინოტი ფხიზელი დარაჯია მართლმადიდებლობისა და მისი მკაცრი ტონი მისაღები და გასათვალისწინებელია!

დიალოგის ძიებაში თუ ვართ ჯერ ეს უნდა გაირკვეს, არ შეიძლება ასე დადგე და უთხრა მთელ მსოფლიოს ან სინანულით და ჩოქვით მოხვალ "ჭეშმარიტების მაძიებელი" ან არადა აღარ მაინტერესებთ საერთოდო...

ეს კი მართალია კანონისტ, მაგრამ მე უფრო დიდ თვითკმაყოფილებას სოტირისის პოზიციის გამზიარებელებისაგან ვხედავ , ოღონდ ამ შემთხვევაში თვითკმაყოფილებას და მარტვილურ ნეტარებას განიცდიან დიალოგში არ მონაწილეობის გამო.

ისე სოტირისს, ზემოთ კი მოგწერე, რომ შენ ვერ დამაბრკოლებ,პირიქით ვფიქრობ რომ იქით აბრკოლებს ცოტა შენი აზრები ხალხს,
, ასე ქართველებს არ ელაპარაკებიან, შეეშვით ჩვენს კულტურას, მტრები ისედაც თავზე საყრელად გვყავს...
მაგრამ მე მაინც გთხოვ დარჩე, არასოდეს პირადი შეურაცხყოფა არ მომიყენებია და თუკი დიალოგი ( ისევდაისევ დიალოგი) საღი იქნება, ვფიქრობ სულიერს თუ არა, გონებრივ საზრდელს მაინც მიიღებს ვინმე მაინც...
ასე რომ, ოდნავ მაინც თუ დაუშვებ, რომ შეიძლება სადღაც შენი სიის მამები სცდებოდნენ, მაშინ დიალოგს აზრი ექნება, ყველა შენს არგუმენტს კი დიდი ყურადღებით ვკითხულობთ და წავიკითხავთ კიდეც მომავალში, და ახლა ხანდახან მკაცრი ტონი, კამათის შემადგენელი ნაწილია

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Jan 22 2007, 04:07 PM

რას აგვიჩუყე გული შეკაცო , ისე შენ რო წახვიდე მერე ვის ვეკამათო? მოიწყენს კანუდოსელი (სვანურად ), დეპრესიაში ჩავარდება, სულიერი განცდები შემოუტევს და თავს ჩამოიხრჩობს მინიმუმ ვირტუალურად

პოსტის ავტორი: მხევალი ნინო თარიღი: Jan 22 2007, 05:04 PM

მე მგონი პატარა ბავშვებივით ვიქცევით უკვე. რა საჭიროა ასეთი საუბარი. თუ მოგწყინდა ცოტა ხანი შეისვენე, მერე მოგენატრება და დაბრუნდები. ასეთი დასასრული არ ივარგებს არავისთვის. თუ ამჩნევ, რომ შენი კამათით აზრს ვერ შეაცვლევინებ ვერავის, მაშინ კამატსაც აზრი ეკარგება და სხვა თემაზე გადადი უმობესია. ამას იმიტომ გეუბნები, რომ ძალიან არ მინდა ასე წახვიდე არც შენ და არც არავინ. გულისგასატეხად აქ არავინ მოვსულვართ. მე მეზობელ ფორუზე კინაღამ გამლახეს საქართველოში მეფობის აღდგენასთან დაკავშირებით უარყოფითი აზრი გამოვთქვი და მაგიტომ. მეც ვფიქრობდი წასვლას, მაგრამ სისულელეა.

პოსტის ავტორი: ქავთარაძე თარიღი: Jan 22 2007, 06:52 PM

მხევალი ნინო
მართალი ხარ

პოსტის ავტორი: გუჯა თარიღი: Jan 31 2007, 12:53 AM

პაპამა ბენედიქტ XVI-მ დაადასტურა, რომ მისი მისწრაფებაა იღვაწოს მთელს მსოფლიოში ქრისტიანთა ერთობისათვის.

“როცა ქრისტიანები ერთად ლოცულობენ, მათ ესმით, რომ გაყოფილი ძმები არიან, იციან იმ სირთულეების შესახებ, რომლებიც რომელიც მათი გაყოფით, რწმენისა და დოქტრინების განსხვავებული წაკითხვითაა გამოწვეული, და გრძნობენ ყველაფერი ამის გადალახვის აუცილებლობას”, - თქვა პაპმა გუშინ ვატიკანში საერთო აუდენციაზე, იტყობინება "Интерфакс".

პონტიფიკმა გაიხსენა “ქრისტიანთა სრული ერთობისათვის გადადგმული უამრავი ნაბიჯი”, რომელიც, მისი თქმით, “იძლევა საფუძველს გვიხაროდეს და ღმერთს მადლობა გადავუხადოთ, ასევე ხაზს უსვამს იმ ძალისხმევას, რომელიც აკავშირებს ქრისტიანებს ერთიანობის ძიებისათვის”.

რომის კათოლიკური ეკლესიის მეთაურმა ამ მიმართულებით ყველა ის ქმედება ჩამოთვალა, რომელიც 2006 წელს განხორციელდა და განსაკუთრებით მართლმადიდებელ ეკლესიასთან კონტაქტს გაუსვა ხაზი.

“ეკუმენიზმი – გრძელი გზაა, რომელიც ზემოთ მიდის, როგორც ყველა სინანულის გზა, - თქვა ბენედიქტ XVI-მ – ეს გზა, ყველა სირთულის მიუხედავად, იძლევა დიდი სიხარულისა და შთაგონების, დრო და დარო ერთიანობის სუფთა ჰაერის ღრმად ჩასუნთქვის შესაძლებლობას”.

პოსტის ავტორი: givilo თარიღი: Feb 28 2007, 08:18 PM

ყველას აზრს არ გავცნობივარ რადგან ვცდილობ კომპთან მაქსიმალურად ცოტახანს გავჩერდე, მაგრამ მაინტერესებს ეს ეკუმენიზზმი მწვალებლობაა თუ რა არის? იქნებ ვინმემ გამცეს პასუხი რადგან ხშირად მესმის რომ ცუდია მწვალებლობაა და ასე შემდეგ

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: Mar 1 2007, 12:20 AM

მწვალებლობა ეკუმენიზმი არ არის, უბრალოდ იქაც არის, იქაც შედის, მაგრამ ეს არ ნიშნავს, რომ ეკუმენიზმიდან გავიქცეთ, ეკუმენიზმი დიალოგია და დიალოგი მწვალებლობა არასდროს ყოფილა და არც იქნება, მწვალებლობა იწყება მაშინ, როდესაც დიალოგს თანამსახურებით ჩაანაცვლებენ, ანუ მიზანს და გზას მიზნისაკენ ერთმანეთში აურევენ...

ისე ცოტა მეტი ხანი უნდა გაჩერდე მაინც კომპთან, აქ მაინც

პოსტის ავტორი: გუჯა თარიღი: Mar 1 2007, 01:54 AM

და ერთობლივი ლოცვა მწვალებლობაა? ანუ მართლმადიდებლები რომ ლოცულობენ მწვალებლებთან და სხვა რელიგიებთან ერთად ეს მწვალებლობაა?

პოსტის ავტორი: თამარი თარიღი: Mar 1 2007, 02:08 AM

გუჯა
რა კითხვას სვამ?

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: Mar 1 2007, 04:44 AM

ვეთანხმები გაოცებას

გუჯას სიცოცხლე, შენ არ მოიყვანე ეს შესანიშნავი ქადაგება ყოვლადუწმიდესი პატრიარქისა?

ჰოდა, ნახე რას იხსნებს პატრიარქი, იოანე კლემაქსს, რომელიც არათუ მწვალებელთან ( ძვ. ქართული ანუ განყოფილთან) ლოცვას, არამედ პურის გატეხვასაც უფრთხის, თუმცაღა იქვე აზუსტებს, რომ დიალოგი, როცა მეორე მხრიდან ამის მიღების განწყობა არის, ზუსტია და უნდა იყოს, მაშ ასე ქადაგება და დიალოგი, არის ეკუმენიზმის გზა, მიზანი კი ყველას ჭეშმარიტებაში მოყვანაა, თანალოცვაში კი თუ თანაწირვას გულისხმობ, აშკარად მიუღებელია, ხოლო თუ ვინმემ პირჯვარი გადაიწერა და უფალო შემიწყალეო თქვა, მაშინ ეს შემიძლია გავიგო...
უფრო კი აჯობებს პატრიარქს მოვუსმინოთ:

პოსტის ავტორი: გუჯა თარიღი: Mar 1 2007, 05:14 AM

ჰო, მაგრამ ერთობლივად ხომ ულოციათ მსოფლიო პატრიარქებს მწვალებლებთან ერთად? დიალოგების მომხრე მეც ვარ, და ეკუმენიზმი ერთ ერთი საშუალებაა იმისა რომ ქქადაგო მართლმადიდებლობა, მაგრამ ერთად ლოცვის აზრი არ მესმის.

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: Mar 1 2007, 01:15 PM

ვფიქრობ, რომ ერთობლივი ლოცვა ყოველთვის რისკს შეიცავს, ან იმისა რომ დაარღვიო საეკლესიო კანონიკა, ანუ აღასრულო ღვთისმსახურება არამართლმადიდებელთან, ან იმისა, რომ დაარღვიო საეკლესიო ეთიკა, ანუ არაღასრულო ღვთისმსახურება მაგრამ გადამეტებული ლოცვებით, დააბრკოლო მორმწმუნენი..,
მე მომხრე ვარ ცენტრისტული ეკუმენიზმის, რომელიც დიალოგს, ურთიერთგაცნობას და თანამშრომლობას გულისხმობს...

პოსტის ავტორი: მხევალი ნინო თარიღი: Mar 1 2007, 01:16 PM

KAIROS

ტანამშრომლობას რა კონტექსტში?

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: Mar 1 2007, 01:33 PM

ძალიან ბევრ საკითხებში: ეს იქნება თანამონაწილეობა

ა) მსოფლიო თანამედროვე პრობლემების მიმართ:

1) ეთიკისა და საერთო ქრისტიანული ღირებულებების საერთო დაცვა საყოველთაო აპოსტასიისა და სეკულარიზაციის გარემოში (ქრისტიანული ოჯახის დაცვა სექსუალური გაუკუღმართებისაგან, სიცოცხლის უფლებების მუდმივი მანიფესტაცია( ევთანაზია, ცდები ემბრიონებზე...))

2) ქრისტიანული მშვიდობის მუდმივი მოწმობა და ქრისტიანთა უფლებების ფხიზელი დარაჯობა მსოფლიო პრობლემატურ რეგიონებში ( პალესტინა, ერაყი, ირანი, ჩინეთი)

3) ქრისტიანული მისიის გავრცელება და საერთო პრობლემატიკის დიალოგის ფორმით გადაჭრა

ბ) ურთიერთ ცოდნისა და გამოცდილების გაცვლა

1)ქრისტიანული ოჯახის და თანამედროვე ახალგაზრდობის ეთიკურ აღზრდის გამოცდილებათა ურთიერთგაზიარება

2) ქრისტიანული მეცნიერებების უკეთ შესწავლისა და უკეთ ჩაღრმავებისათვის საერთო მეცნიერული შრომების შესწავლა და სისტემატური გაცნობა, ამ საქმისათვის სტუდენტ-პედაგოგთა ურთიერთგაცვლა...

გ) თანამშრომლობა ყველა იმ საკითხებში რაც ზემოთ იქნა მოყვანილი ( და რომლებიც გამომრჩა) უნდა ემსახურებოდეს ერთადერთ ყველაზე დიდ მიზანს, საერთო ერთიანობის მიღწევას ჭეშმარიტების დათმობის გარეშე!

მე ასე მესმის და ასე მჯერა საღი ეკუმენიზმისა!

პატივისცემით,

კაიროსი!

პოსტის ავტორი: კანონისტი თარიღი: Mar 1 2007, 01:39 PM

KAIROS

ამის მომხრე მეც ვარ

ანუ ურთიერთობა ყოველგვარი თანალოცვის და მით უმეტეს თანამსახურების გარეშე

პოსტის ავტორი: გუჯა თარიღი: Mar 1 2007, 03:22 PM

მეც!

ისე, ერთხელ ვუყურე ფილმს ეკუმენიზმზე, რიგ-რიგობით ლოცულობდნენ სხვადასხვა რელიგიის წარმომადგენლები, მართლმადიდებლებმაც თქვეს კვერექსი საგალობელთან (კირიე ელეისონ) ერთად და ესეც ერთგვარ ქადაგებად მივიჩნიე, რავი...

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: Mar 1 2007, 03:41 PM

დიდი ძალდატანებით შეიძლება ეგრე ვიფიქროთ, თუმცა მე მაინც არ ვემხრობი, აგიჟებენ ისედაც გაგიჟებულ ლიოტჩიკებს და ეგ უნდა ახლა მაგათ კიდე?

პოსტის ავტორი: solomony თარიღი: Mar 1 2007, 10:29 PM

ასეთი ურთიერთობებისა მეც მომხრე ვარ უცხო რელიგიის წარმომადგენლებთან და ასეთი შეხვედრა არ იყო ამასწინათ რუსეთში რომ ჩატარდა და სადაც ჩვენი პატრიარქი იყო და ამ შეხვედრაზე თითქმის ყველა რელიგიის წარმომადგენლები ესწრებოდნენ (ბუდისტები და აშ)და განხილულ იქნა მსოფლიოში მიმდინარე პრობლემები დ ა ასეთი შეხვედრები ხშირად იმართება მგონი

პოსტის ავტორი: გუჯა თარიღი: Mar 2 2007, 04:59 PM

ხშირად იმართება, მაგრამ საქართველოს ეკლესია არ ღებულობს ხშირად მონაწილეობას, თუმცა ამის მიზეზიც აქვს...

პოსტის ავტორი: martin თარიღი: Mar 18 2007, 08:31 PM

ძირს ეკუმენოფობია. ჩვენი ეკლესიის გარდა ყველა მართმადიდებელი ეკლესია ემს-შია. ნეტა მარტო ჩვენ გვყავს ჭეშმარიტი თეოლოგები, რომლებმაც იცნეს ეკუმენიზმის მწვალებლობა? როცა ჩვენი აკადემიისნაერი არააკადემიური სასულიერო სასაწავლებელი არსად არაა. სახვთისმეტყველო წიგნების სიმცირე ასე მწვავედ არსად არაა.
წიგნების გარეშე ჭეშმარიტების მწვდომელები თუ ბევრი გვყვავას, მაშინ ბოდიში.

პოსტის ავტორი: ზებედე თარიღი: Mar 19 2007, 12:08 AM

ჩვენ ყველაზე მაგრები ვართ (?)



ისე, მეც მაინტერესებს, თუ "მწვალებლობაა" ეკუმენიზმი რატომ არ იმსჯელეს ქართველმა თეოლოგებმა და არ გამოსცეს ამაზე ნაშრომი? მწვალებლობა არა კვახი



სიმცირე კი არა საღვთისმეტყველო ნაშრომები მგონი არც არსებობს.

პოსტის ავტორი: ზებედე თარიღი: Apr 1 2007, 02:58 PM

ტოლერანტობა - უმთავრესი რელიგიური ღირებულება თუ თავსმოხვეული იდეოლოგია

მღვდელი ზაზა თევზაძე


რელიგიებს შორის, რა თქმა უნდა, არსებობს განსხვავება და წინააღმდეგობა. თუმცა ეს განსხვავება და წინააღმდეგობა არა მტრობის, არამედ მეგობრობის მიზეზი უნდა გახდეს. ჩვენ შეგვიძლია, აღვფრთოვანდეთ ყოველგვარი თეოფანიით (ღვთის გამოცხადებით), რადგანაც ვიცით, რომ ქრისტე ყველა მათგანის "რეკაპიტულაციას” ახდენს - თავის თავში შემოკრებს და მათზე მაღლდება, როგორც ამბობენ წმ. ირინეოს ლიონელი და წმ. მაქსიმე აღმსარებელი. ჩვენ შეგვიძლია, ყოველ ადამიანში უფლის სახე დავინახოთ, რადგან ვიცით, რომ ყველაფერი შექმნილია ღვთის სიტყვის - ლოგოსის მიერ და აღდგენილია მისი განკაცებით. აქედან გამომდინარე, ქრისტეში ცხოვრების მცდელობა ნიშნავს საკუთარ ლოცვაში, მსახურებაში, სიყვარულში მთელი კაცობრიობის ჩართვას” - ანტიოქიისა და სრულიად აღმოსავლეთის პატრიარქი ეგნატე IV.

ტოლერანტობის [ლათ. თოლერანტია- მოთმენა ,შეწყნარება, ატანა, დაშვება] ქართული შესატყვისები უფრო ადამიანის ან სოციუმის რომელიმე უარყოფით გამოვლენასა და მხარეს ეხება, რომელსაც ითმენენ აუცილებლობისა გამო, იწყალებენ, პატიობენ, ან ნებას რთავენ. ასეთი გაგება მხოლოდ ერთი ასპექტია, პასიური მხარეა იმ სულიერი უნარისა რომელსაც ტოლერანტობას ვუწოდებთ.
ტოლერანტობა უპირატესად ადამიანის აქტიური პოზიციაა - პარტნიორობა, თანაგრძნობა, სხვებისთვის ზრუნვა და გამომდინარე აქედან - პოზიტიური მსოფლმხედველობა; ეს ზნეობრივი და სოციალური აქტივობაა, საკუთარი და სხვათა ღირსების დანახვა და პატივისცემა, ყველასთან ურთიერთობის სურვილი, სამყაროს მრავალფეროვნებისა და ურთიერთდამოკიდებულების გაცნობიერება, მის მიმართ გულისხმიერება და გულშემატკივრობა, რომელიც განსხვავებულის, უცხოს და უფრო მეტიც - მტრისაც, არა მხოლოდ მოთმენას არამედ სიყვარულსა და მასზე ზრუნვას გულისხმობს. აქ არის მხოლოდ ერთი პირობა, ერთი შეზღუდვა, რაზედაც არ ვრცელდება ტოლერანტობის პრინციპი - არ უნდა მოხდეს საყოველთაოდ და ცალსახად აღიარებული ჰუმანური ნორმებიდან გამოსვლა. როგორებადაც შეიძლება ჩაითვალოს ადამიანის ძირითადი უფლებებისა და თავისუფლებების ხელყოფა; მისი უზრუნველყოფის გარანტი ლიბერალურ-დამოკრატიულ ღირებულებებზე დაფუძნებული სახელმწიფო უნდა იყოს, როგორც აუცილებელი ძალადობის ინსტრუმენტი, მაგრამ ამ შემთხვევაშიც აუცილებელია გაიმიჯნოს დამნაშავე და დანაშაული.
,,ტოლერანტობის პრინციპების დეკლარაციით” (ხელმოწერილით 16 ნოემბერს 1995 წლისა პარიზში, იუნესკოს წევრი 185 სახელმწიფოს მიერ). ტოლერანტობა ნიშნავს: ” ჩვენი სამყაროს მდიდარი კულტურული მრავალფეროვნების, თვითგამოხატვის ფორმებისა და ადამიანური ინდივიდუალობის გამოვლენის შესაძლებლობების პატივისცემას, მიღებასა და მართებულ გაგებას. მას ესაჭიროება ცოდნა, ღიაობა, ურთიერთობა, აზრის, სინდისისა და რწმენის თავისუფლება. ტოლერანტობა ესაა თავისუფლება მრავალფეროვნებაში. იგი არა მხოლოდ მორალური მოვალეობა, არამედ პოლიტიკური და სამართლებრივი მოთხოვნაცაა. ტოლერანტობა - ეს ქველმოქმედია, რომელიც შესაძლებელს ხდის მშვიდობას და შეუძლია შესცვალოს ომის კულტურა მშვიდობის კულტურით”. ეს განსაზღვრება გულისხმობს შემწყნარებლურ დამოკიდებულებას სხვა ეროვნების, რასის, სქესის, სექსუალური ორიენტაციის, ასაკის, ენის, რელიგიის, პოლიტიკური და სხვაგვარი შეხედულებების, ეროვნული და სოციალური წარმოშობის, საკუთრების და სხვა განსხვავებათა მიმართ.


***
ჯონ სოლტმარში (XVII ს-ნე), ანგლო-საქსურ რეალობაში ამ პრინციპის გამოჩენილი დამცველი, ამბობდა: ,,შენი მტკიცებულებანი ისეთივე ბნელი იქნება ჩემთვის, როგორც ჩემი - შენთვის, სანამ უფალი არ აგვიხელს თვალს ორივეს”,
განმანათლებლობის ეპოქაში ტოლერანტობის კლასიკური თეორიის გამომხატველი აფორიზმი ვოლტერს (XVIII ს-ნე) ეკუთვნის - "მე არ ვეთანხმები იმას, რასაც თქვენ ამბობთ, მაგრამ სიცოცხლეს გავწირავ, რათა დავიცვა თქვენი უფლება საკუთარი აზრის გამოთქმისა”.
ტოლერანტობა წარმოადგენს არა იდეალურ პრინციპს, არამედ აუცილებელს. გამოცდილებამ უჩვენა, რომ მშვიდობის საფუძველია, არ მოახვიო თავს საზოგადოებას რელიგიური ერთობის იდეა.


გავრცელებული აზრი - რთულია იყო მომთმენი განსხვავებული რელიგიური მოსაზრებების ადამიანებთან ურთიერთობისას, ემყარება შეხედულებას, რომ რელიგია თავის საფუძველში ფანატიკურია, რადგანაც ითხოვს საკუთარი თავის ბოლომდე გაღებას. იდეალში კი, რწმენა უნდა ბადებდეს თანაგრძნობასა და თანალმობას, რადგანაც ის ფრაგმენტული და შეზღუდული შესაძლებლობებით აბსოლუტურსა და ღვთაებრივს უნდა ემსგავსოს.


ნებისმიერი მტკიცებულებას - რელიგიურს, პოლიტიკურსა თუ კულტურულს - მივყავართ შეუწყნარებლობამდე, თუკი უალტერნატივოა იმ იდეის სიმართლე, რომლისაც ჩვენ გვჯერა და იმ შეხედულებათა სიცრუე, რასაც ჩვენ არ ვეთანხმებით.
ძველ, როგორც დასავლელ, ასევე აღმოსავლელ მოაზროვნეთა თხზულებებში არგუმენტები ნაწილობრივი ტოლერანტობის სასარგებლოდ მრავლად გვხვდება, მაგრამ ტოლერანტობის იმ იდეის გარეშე, რომლის მიხედვით, იგი თანაბრად უნდა ვრცელდებოდეს ყველაზე. თანამედროვე ლიბერალური და დემოკრატიული შეხედულებები ძველ დასავლურ ტრადიციაში წარმოდგენილია, როგორც მხოლოდ წარმომქმნელი ელემენტები და არა მთლიანი თეორიის სახით. ერთია ტოლერანტობის ღირებულება - განსხვავებული რწმენის, შეხედულებისა და საქმიანობის მიმართ, ხოლო მეორე - თანსაწორობა ტოლერნტობაში, შემწყნარებლობა რომელიმე ერთის მიმართ გონიერების საზღვრებში, სხვებზეც უნდა გავრცელდეს (იმ შემთხვევის გამოკლებით, როცა ერთის მიმართ შემწყნარებლობას მეორისადმი შეუწყნარებლობამდე მივყავართ).


აზიელ ავტორებთან - ბუდისტურ ტრადიციაში თავისუფლებას უდიდესი მნიშვნელობა ენიჭება და ინდური ფილოსოფიის ზოგიერთ, ბუდიზმთან მონათესავე მიმდინარეობაშიც ასევე არანაკლები ადგილი ეთმობა ნებისა და არჩევანის თავისუფლებას. ღირსეულ ქცევას თავისუფლების პირობებში "სწავლობენ” და ასეთი მიზანდასახულობა იმ იდეური მიმართულებებისთვისაცაა დამახასიათებელი, რომლებიც ამქვეყნიური ამაოებისგან სრულ თავისუფლებას ქადაგებენ (ასეთია მოკშის ფილოსოფია).


კონფუცისთან მნიშვნელოვანია საკუთარი აზრისა და პოზიციის არსებობა - იმოქმედე გაბედულად და ილაპარაკე ფრთხილად”.
ჩვ,წ-მდე მე IV ს-ნის ინდოელი მოაზროვნე - კაუტილიასთვის თავისუფლება ფასეულობაა, მაგრამ მისი საზღვარი საზოგადოების უმაღლესი ფენითაა შემოსაზღვრული.


ჩვ. წ-მდე III ს-ნის ბუდისტი იმპერატორის აშოკას ტექსტებში პირდაპირაა ასახული ტოლერანტობის აუცილებლობა - "უჯეროა მარტოოდენ თავისი თემის პატივგება ან უპირობოდ სხვისი თემის შებღალვა... ნებისმიერი თემი ამა თუ იმ მიზეზით პატივის ღირსია... ვინც პატივს მიაგებს თავის თემს და სხვას კი მარტოოდენ საკუთარი ერთგულებისა და განდიდების განზრახვით შეურაცხყოფს, სინამდვილეში უდიდეს ზიანს გვრის მშობლიურ თემს”.


ტოლერანტობის საკითხი ისლამშიც საგულისხმო იყო - რელიგიური პრაქტიკის და აღმსარებლობის საკითხებში მნიშვნელოვანი ფიგურაა დიდი მონგოლი იმპერატორი აქბარი, მის განკარგულებებში ნათქვამია: "არავის უნდა შეექმნას დაბრკოლება რელიგიური წესის აღსრულებისას. ნებისმიერს ეძლევა ნებართვა, მიიღოს ის აღმსარებლობა, რომელსაც მოიწადინებს”.


მე-XI ს-ში ირანელი მათემატიკოსი ბირუნი ცდილობდა რა ხელი შეეწყო ტოლერანტობის განვითარებისთვის იმდროინდელ მსოფლიოში, აღშფოთებით აღნიშნავდა, რომ "უცხოელთა გინება ყველა ხალხს ახასიათებს”, თურქი იმპერატორები ხშირად უფრო შემწყნარებლები იყვნენ, ვიდრე მათი ევროპელი კოლეგები. მაგალითისათვის, იუდეველი მეცნიერი მაიმონდი (XII ს) გამოექცა ებრაელთა მდევნელ შეუწყნარებელ ევროპას და თავშესაფარი კაიროში სულთან სალადინთან იპოვა.ის რომ, რელიგიური ტოლერანტობა თვით ათეიზმის მიმართაც ვრცელდებოდა, ინდური ათეისტური სკოლების - ჩარვაკას და ლოკაიატას ათას წელზე მეტი ხნის არსებობიდან ჩანს, "რამაიანაში” "უპანიშადებში” რელიგიური ორთოდოქსულობის მიმართ მკვეთრად დისიდენტური ფრაზები გვხვდება. დასავლელ ავტორებთან, ადამიანის უფლებათა საკითხის დასმის კლასიკური ნიმუში - სოფოკლეს ტრაგედიიდან "ანტიგონე” მთავარი გმირის წინააღმდეგობაა, როცა მან ხელისუფლების აკრძალვის მიუხედავად მიწას მიაბარა ომში დაღუპული ძმა, "ღმერთების დაუწერელ, მაგრამ მყარ კანონზე” დაყრდნობით.


ცნობილია, რომ პლატონიცა და არისტოტელეც მხარს უჭერდნენ მონობას და მონებს სრულფასოვან ადამიანებად არ მიიჩნევდნენ. მაგალითად, არისტოტელესთან მხოლოდ შერჩევით ვპოულობთ მხარდაჭერას ზოგიერთი იმ ელემენტისა, რასაც თავისუფლების თანამედროვე გაგება წარმოადგენს - პირადი თავისუფლების ღირებულებები მნიშვნელოვანი და გარანტირებული უნდა იყოს "პატივდებული” ადამიანებისთვის. მათი სიიდან ქალები და მონები არისტოტელემ ამოწერა. ანუ თავისუფლებაში თანასწორობის პრინციპის დაცვა გვიანდელი წარმომავლობისაა. ასევე ხშირად გვხვდება არგუმენტები ნაწილობრივი ტოლერანტობის სასარგებლოდ, როგორც ტოლერანტობის ღირებულებების და არა იმ იდეის, რომ იგი თანაბრად უნდა ვრცელდებოდეს ყველაზე. მაგრამ უნივერსალური ეთიკის ელემენტები უკვე მკვეთრად გამოიხატა სტოიკოსების ფილოსოფიურ-ეთიკურ ნააზრევში (ძენონი, ეპიქტეტე, სენეკა, ციცერონი) - "ადამიანი ადამიანისათვის ღმერთია, თუკი უწყის საკუთარი მოვალეობები” და "ადამიანი წმინდაა სხვა ადამიანისთვის”.ბუნებითი, სახელმწიფო კანონებზე მაღლა მდგომი სამართალის იდეა გვხვდება უფრო ადრეც, მაგალითად ბერძენ სოფისტებთან.


წარმართული პოლითეიზმი ნაკლებად იწვევდა შეუწყნარებლობას, რელიგიური დოგმები თავიანთი ორთოდოქსულობით და შესაბამისი ექსკლუზიურობით მათთვის უცხო იყო. სოკრატე განსხვავებული აზრისთვის უფრო იდევნებოდა, ვიდრე სხვაგვარი რწმენისთვის, თუმცა ბრალი დასდეს, რომ ამკვიდრებდა ახალ ღმერთებს.


რომაულ, სარწმუნოებრივად ეკლექტურ გარემოში კი რელიგიისადმი გულგრილობას ტაციტუსის სიტყვები გამოხატავს "ღმერთების შეურაცხყოფა ეხება მხოლოდ ღმერთებს”.


"თავისუფლება ადამიანის სულის მარადიული საწყისია, სული არის თავისუფლება. თავისულებაა ადამიანური ურთიერთობის მარადიული საწყისიც; ნამდვილი ურთიერთობა მხოლოდ თავისუფალი ურთიერთობა თუ შეიძლება იყოს. თავისუფლების უფრო ღრმა გაგება მარტოოდენ უფლებას კი არა, მოვალეობასაც გულისხმობს. ადამიანს თვით ღმერთი უწესებს ვალად თავისუფალი იყოს და იცავდეს სულის თავისუფლებას, რაგინდ მძიმეც არ უნდა იყოს, რამდენ ტანჯვასა და მსხვერპლსაც არ უნდა მოითხოვდეს ეს. ადამიანი მოვალეა პატივს სცემდეს და უფრთხილდებოდეს მეორე ადამიანის თავისუფლებას და არა მარტო თავისას” - წერდა ნიკოლოზ ბერდიაევი.


არატოლერანტობა, როგორც ნებისმიერი ურყოფითი სტერეოტიპი ადვილად იკიდებს ფეხს საზოგადოებაში და ძნელად ექვემდებარება ცვლილებას. ამის ბიოლოგიური საფუძველი ადამიანის ბუნების მატერიალურ ნაწილშია, რომელიც ექვემდებარება ბუნებაში გამუდმებით მიმდინარე სასტიკ ბრძოლას არსებობისათვის. რაციონალისტური მიზეზი - მონოლოგიური რაციონალიზმია, რაც გამოვლინდება ანთროპოცენტრული მსოფლხედვის შედეგად და ასევე ზოგადსაკაცობრიო ფასეულობების უალტერნატივობის უარყოფით. ადამიანის ნება ეგოიზმსა და ალტრუიზმს შორის მერყეობს. ,"ზრუნვა საკუთარი პურის მოსაპოვებლად - მატერიალური ზრუნვაა, ხოლო ზრუნვა პურზე სხვისათვის - სულიერია” - ნ. ა. ბერდიაევი.


არატოლერანტულობა ადვილად მიღწევადია იმ უბრალო მიზეზის გამო, რომ საზოგადოების ფუნდამენტს წარმოადგენს გვაროვნულ-ტომობრივი ცნობიერება. ადამიანები ერთიანდებიან მათთან, ვინც იზიარებს მათ აზრებს, ანდა ერთი ენისა და კულტურის მატარებელია, ან კიდევ - მიეკუთვნება ერთი და იგივე ეთნიკურ ჯგუფს. ჩვენ მიდრეკილი ვართ მტრულად ან შიშით განვეწყოთ "სხვებისადმი” - მათდამი, ვინც ჩვენგან განსხვავდება და ეს განსხვავება შესაძლებელია ბიოლოგიური, კულტურული, პოლიტიკური რეალობის ნებისმიერ დონეზე.


ეს განსაკუთრებით მტკივნეულია ტრადიციულ საზოგადოებებში, რომელთა ერთობაც შენარჩუნებულია კულტურასა და რელიგიაში ფუნდამენტალური ტრადიციების ხარჯზე. ტოლერანტობა - კულტურული და რელიგიური პლურალიზმის თანმხლებია და ამასთან, მისი შემდგომი განვითარების პირობაც.


საზოგადოებისა და პიროვნების არატოლერანტულ ქცევას, ფსიქო-ბიოლოგიურთან ერთად, ასევე განაპირობებს მენტალური ფაქტორი. ეს გულისხმობს აზროვნების ორგვარ უკიდურესობას - ერთის მხრივ ცალსახა რაციონალიზმს, რაც ყოველგვარ რელიგიურსა და ზებუნებრივს უარყოფს და მატერიალიზმისა და ათეიზმის საფუძველია (მაგალითად საბჭოთა ათეისტური ტოტალიტარიზმი), ხოლომეორეს მხრივ - ცალსახა ირაციონალიზმი, რომელიც ფანატიზმსა და მრავალგვარ ცრურწმენას ასაზრდოებს. ტოლერანტობის საფუძველი კი ინტეგრირებული ცნობიერებაა, სადაც ორივე მიმართულება აბალანსებსა და ავსებს ურთიერთს.


"უნდა ვიბრძოლოთ მონიზმის წინააღმდეგ, უნდა დავამკვიდროთ დუალიზმი და პლურალიზმი, სულიერისა და ბუნებრივ-სოციალურის, არსებობის სამყაროსა და ობიექტივირებული სამყაროს, ღვთის სამეფოსა და კეისრის სამეფოს, ეკლესიისა და სახელმწიფოს სხვაობა და გაყოფადობა... ერთიანი რწმენა დღეს არ არსებობს არცერთ საზოგადოებაში, არც ერთ სახელმწიფოში. იძულებით ერთობას კოლექტივის ემოციური სიშმაგე განაპირობებს” - წერდა ნიკოლოზ ბერდიაევი - "ეს ერთპლანიანობა არსებობდა ყველა ძველ თეოკრატიულ სისტემაში, რომლებიც ფარდობითსა და ისტორიულად წარმავალ სოციალურ ფორმებში თეოფანიას ხედავდნენ. ეს აშკარაა და თითქმის საყოველთაოდ აღიარებული. მაგრამ აღსანიშნავია, რომ იგივე ერთპლანიანობა, რასაც სულის ტყვეობასა და თუნდაც შენიღბულ და ფარულ ტირანიამდე მივყავართ, დემოკრატიის იდეოლოგიაშიც იყო: ჟან ჟაკ რუსო, იაკობინელები. არავითარ საზღვარს, რომელიც იცავს პიროვნების თავისუფლებას და სულის დამოუკიდებლობას, იაკობინელთა დემოკრატია არ იცნობს. რუსო არ აღიარებდა სინიდისის თავისუფლებას, სავალდებულო სამოქალაქო რელიგიას უჭერდა მხარს და მოითხოვდა სრულყოფილი რესპუბლიკიდან გაედევნათ ქრისტიანები. ეს იმავე პრინციპის ახალი ფორმაა, რასაც ვხვდებით პლატონის უტოპიაში თუ შუასაუკუნოებრივ თეოკრატიაში... ყოველთვის ასე იქნება, როცა ვაღიარებთ ადამიანური არსებობის ერთპლანიანობას და პირწმინდად სოციალურ და სახელმწიფოსა თუ საზოგადოების მიერ დეტერმინირებულ არსებად ვსახავთ ადამიანს, ე.ი. როცა უარვყოფთ ყოფიერების სულიერი პლანის თვითმყოფობას და დამოუკიდებლობას... ქრისტიანობა კი მოითხოვს როგორც თვით ქრისტიანული ჭეშმარიტების შინაარსის, ისე ადამიანის ცხოვრების თვისობრივი შინაარსის თავისუფლებას. და ეს თანაბრად ვრცელდება აზრზეც, სულიერ შემოქმედებასა და სოციალურსა თუ ეკონომიურ ცხოვრებაზედაც”.


ეს პრინციპი დიდადაა დამოკიდებული სოციალურ სტატუსზეც, თუ რა ადგილი უკავია ამა თუ იმ რელიგიურ ჯგუფს საზოგადოებაში - გაბატონებულ ჯგუფს ე.წ. მაინსტრეამ-ს წარმოადგენს თუ მარგინალურს, რადგანაც მათი როლების ცვლილება ხშირად ტოლერანტულ ღირებულებებს არატოლერანტულით ცვლიდა, ამის დასტურად ისტორიიდან არაერთი ფაქტის მოხმობაა შესაძლებელი, შეგახსენებთ ზოგიერთ მათგანს: მე-4 საუკუნიდან ქრისტიანული ეკლესია სწორედ ამ ცვლილებას დაექვემდებარა, მარგინალურიდან მეინსტრიმში გადაინაცვლა, დევნილიდან მდევნელად იქცა.


წმიდა ამბროსი მედიოლანელი იწონებდა იმპერატორ თეოდოსის ძალისხმიერ ქმედებას წარმართთა წინააღმდეგ, ამართლებდა წარმართული ქანდაკებების ნგრევასა და მოშლას. 380 წელს თეოდოსიმ გამოსცა ედიქტი, რომლის თანახმადაც მისი ქვეშევრდომი ყველა ხალხი იძულებული ხდებოდა “მიეღო ის რელიგია, რომელიც მოციქულმა პავლემ ასწავლა რომაელებს”. ამ ედიქტით, სხვა ღმერთების თაყვანისცემის შემთხვევაში სამართლებრივი პასუხისმგებლობა დაწესდა. 382 წელს გამოიცა კანონი, რომლითაც მანიქეველები სიკვდილითა და ქონების კონფისკაციით ისჯებოდნენ. ასევე, პრეტორიის პრეფექტებს ევალებოდათ დაენიშნათ საგანგებო თანამდებობის პირები - ინკვიზიტორები, რათა მათ გამოევლინათ მანიქეველებიდა დაედანაშაულებინათ ისინი სასამართლოს წინაშე.


იმპერატორ იუსტინიანე დიდის დროს არნახული დევნა ხდებოდა სხვაგვარად მოაზროვნეთა და მორწმუნეთა, დღესასწაულობდა ენით აღუწერელი ძალადობა;


მას ეკუთვნის გამონათქვამი: “წარმართებმა არ უნდა იცხოვრონ დედამიწაზე”.
529 წელს დაიხურა ათენის ფილოსოფიური სკოლა.


მე-4 საყკენეში ალექსანდრიელმა ქრისტიანებმა, უფრო ზუსტი იქნებოდა გვეთქვა - ქრისტიანმა ფანატიკოსებმა, მხეცურად აწამეს და მერე დაწვეს ალექსანდრიელი ფილოსოფოსი ქალი ჰიპათია. უფრო მეტად სამწუხარო ის იყო, რომ ყოველივე ეს ქრისტეს ეკლესიის სახელით აღესრულებოდა.


ვიდრე აფრიკაში ერეტიკოსები (დონატისტები) უპირატესობით სარგებლობდნენ და ნეტარ ავგუსტინეს დევნიდნენ, სინდისის თავისუფლების პრინციპს დევნილი გულმხურვალედ იცავდა. შემდეგ, როცა მათი პოზიციები შესუსტდა, ავგუსტინე მდევნელად იქცა და ერეტიკოსთა წინააღმდეგ იმპერატორის ხელისუფლებას მიმართა. ის თვლიდა, რომ ძალადობა გამართლებულია, თუკი ჭეშმარიტების სახელით ხორციელდება. ეს არგუმენტაცია შემდგომში ერეტიკოსთა დასჯის გასამართლებლად იქნა გამოყენებული.
როცა, სულ ცოტა ხნის წინ, საქართველოს ეკლესიას საბჭოთა ტოტალიტარიზმში უხდებოდა მარგინალურ მდგომარეობას დასჯერებოდა მისი გენერალური კურსი მისაბაძად ტოლერანტული იყო, მისი უწმიდესობა წლების განმავლობაში გახლდათ ეკლესიათა მსოფლიო-ეკუმენური საბჭოს ერთ-ერთი ხელმძღვანელი, მისი ქადაგებები თუ პირადი ცხოვრების მაგალითებიც ტოლერანტული გახლდათ; მაგრამ როცა საქართველოს მართლმადიდებელმა ეკლესიამ მარგინალურიდან გაბატონებულ მდგომარეობაში გადაინაცვლა, მკაფიოდ ტოლერანტული კურსი ასეთივე არატოლერანტულმა შესცვალა, თავი იჩინა რელიგიურმა ნაციონალიზმმა, კონფესიონალიზმმა, ქსენოფობიამ, რელიგიურმა ექსტრემიზმმა, ობსკურანტიზმმა და მრავალმა ამგვარმა სიმახინჯემ; დატოვებულ იქნა ეკლესიათა მსოფლიო საბჭო, ეკუმენიზმი გამოცხადდა ერესად ყოველგვარი არგუმენტისა და ლოგიკური დასაბუთების გარეშე.


ისევ ნიკოლოზ ბერდიაევს მოვუსმინოთ: "ორთოდოქსია ყოველთვის სოციალური ფენომენი იყო, ის ყოველთვის სოციალური კოლექტივით განისაზღვრებოდა, ერესი სოციალური კოლექტივის ცნობიერებიდან გადახრაა. ჩვენს დროში ორთოდოქსიებისა და ერესების გათავისთავადება, რაც დაკავშირებულია პიროვნულ სინდისზე კოლექტივის მბრძანებლობასთან, ხელახლა იქცევა პოლიტიკის განმსაზღვრელ ფაქტორად”. მთლიანობაში კი, ჭეშმარიტად ქრისტიანი ავტორები ქადაგებდნენ, რომ ადამიანმა თავისი ნებიდან და რწმენიდან უნდა მიმართოს ღმერთს. ამიტომაც დაუშვებელია, აიძულო ვინმე, მიიღოს ეს თუ ის რელიგია საკუთარი ნების საწინააღმდეგოდ - იძულება თავად რწმენის ხასიათს გამორიცხავს.


ღმერთმა თავისი თავი გამოსახა ადამიანში, ადამიანის შექმნით გამოავლინა თავისი ღვთაებრივი პოტენციალი და მას კაცი უწოდა.
აი რას ამბობს ამის შესახებ წმიდა ათანასე ალექსანდრიელი:
“ღმერთმა ადამიანი თავისუფალ არსებად გააჩინა, მან ადამიანს სრული ავტონომიურობა მიანიჭა, თავად უფალი არაფერს გვაიძულებს, არამედ სრულად აღიარებს ჩვენს თავისუფალ ნებას, რაკი ყველას გვეუბნება: `ვისაც სურს მე მომდიოს~ (მათე, 16:24). მოწაფეებსაც ასევე თავსუფალ არჩევანს ანდობს: `თქვენცხომ არ გსურთ წასვლა~. მაცხოვარი მოდის თითოეულ ჩვენთაგანთან და მხოლოდ აკაკუნებს და რაჟამს კარს უღებენ, შედის, ხოლო როცა აყოვნებენ ანდა კარს უხშობენ, მიდის”.
ქრისტიანი აპოლოგეტების, კერძოდ წმ. იუსტინეს ქრისტიანულ-უნივერსალისტური ფილოსოფიის სულისკვეთება კარგად მეტყველებს ტოლერანტობის პრინციპის სასარგებლოდ.


II-III სს.-ში ტერტულიანე წერდა: "ყოველ ადამიანს აქვს თანდაყოლილი ნება და ძალაუფლება, თაყვანი სცეს იმას, რასაც თვით მიიჩნევს თაყვანისცემის ღირსად. ერთი ადამიანის რელიგია სხვისთვის არც ურგებია და არც სარგებლის მომტანი. სარწმუნოებრივად გაუმართლებელია, ვინმე აიძულო, თაყვანს სცემდეს სხვა რელიგიას. თაყვანს ძალადობის შედეგად კი არა, ნებაყოფლობით უნდა სცემდე”.


ლაკტანციუსი (დაახლოებით 320წ.) რომელსაც "ქრისტიან ციცერონსაც” უწოდებენ, მკაფიოდ საუბრობს პიროვნების პრიორიტეტის შესახებ: ,,ადამიანები, რომლებიც ამტკიცებენ, რომ პატივს თანამემაულეებს უნდა მივაგებდეთ, ხოლო უცხოტომელებზე ზრუნვა კი საჭირო არ არის, ანგრევენ ადამიანთა საზოგადოებას და, ამასთან, თელავენ სათნოებას, სიქველესა და სიმართლეს”. (,,ღვთაებრივი დარიგებების შესახებ”VI, 6). იგი დარწმუნებით იმეორებს ციცერონის აზრს უნივერსალური ეთიკის (ზოგადსაკაცობრიო ფასეულობების) თაობაზე: ,,ჭეშმარიტი კანონი არის უშუალო და ბუნების ამსახველი გონი, რომელიც ყველა ადამიანშია შთანერგილი და უცვალებელი, მდგრადი და მარადიულია. ის სიკეთის ქმნას ჩაგვაგონებს და გვიკრძალავს ბოროტების ჩადენას... მისი განმარტებისა თუ ახსნის საჭიროება არ არსებობს... შეუძლებელია, აქ ისე მოხდეს, რომ ერთი კანონი რომისთვის, მეორე აფრიკისთვის იყოს განკუთვნილი, ერთი აწმყოს მიემართებოდეს, ხოლო მეორე - მყოფადს. იგი ყველა ხალხისთვის ერთნაირია და ყველა დროში უცვლელად არსებობს (,,ღვთაებრივი დარიგებების შესახებ.”VI, 8)”... ,,რელიგიას იმგვარად უნდა ვიცავდეთ, რომ ჩვენ კი არ მოვკლათ, არამედ უმალ თავად ვიყოთ მოკლულნი; არა სისასტიკე, არამედ მოთმინება; არა ბოროტმოქმედება, არამედ ამართლიანობა... ვინაიდან არაფერია რელიგიაზე მეტად თავისუფალი”...


ამგვარი ხედვა აღმოსავლელ მამებთანაც გვხვდება. მაგალითად, წმ. ილარიუს პიკტიკაველი (დაახლოებით 367წ.) მიმართავდა იმპერატორ კონსტანცის: ,,ძალადობას ჭეშმარიტი რწმენის დასაცავადაც რომ მიმართოთ, მაშინ ეპისკოპოსები, თავიანთი სამოძღვრო ავტორიტეტით, თქვენს წინააღმდეგ გამოვლენ და იტყვიან: ღმერთი მთელი სამყაროს შემოქმედია. მას მონური, ნებაწართმეული მორჩილება არ სჭირდება. ის არ მოითხოვს იძულებით აღიარებას, მისი მოტყუება შეუძლებელია. ღვთის კეთილგანწყობა მხოლოდ წრფელი აღსარებით შეიძლება დავიმსახუროთ”.


წმ. ათანასე ალექსანდრიელი აგრესიულად განწყობილ არიოზელებს მიმართავდა - "მახვილითა და ისრებით, ან სამხედრო ძალის გამოყენებით როდი გვეუწყება ჭეშმარიტება, არამედ მხოლოდ რჩევითა და დარწმუნებით. იქ კი სადღაა დარწმუნება, სადაც მეფის მიერ შიში ინერგება. სადღაა იქ რჩევა სადაც განსხვავებული აზრისათვის გასახლებით ან სიკვდილით ისჯები?~
ასეთი პოზიციის ძალას, პროფესორ ბოლოტოვის აზრით, ასუსტებდა ის გარემოება, რომ იგი მხოლოდ არიოზელთაგან დევნილი მხარის მიერ გამოიხატებოდა. პროტესტი მაშინაც რომ გამოთქმულიყო, როცა კეისრის ძალაუფლება თავად არიოზელებმა იწვნიეს, მისი ზემოქმედება უფრო ძლიერი იქნებოდა. ამ ეპოქისთვის ტოლერანტობის კლასიკურ გაგებას ნეტარ ავგუსტინესთან (354_430 წწ.). ვხვდებით: “არსებითში ერთობა, არაარსებითში თავისუფლება და ყველაფერში სიყვარული”.


ძველი აღთქმა ისტორიაში პირველად აცხადებს ჭეშმარიტებას ყველა ადამიანის, როგორც ღვთის ხატისა და მსგავსის თანაბარი ღირსების შესახებ.


მოსეს რჯული იუდეველთაგან არა მარტო ქვრივ-ობლების, არამედ უცხო ტომელების დაცვასაც მოითხოვდა:
,,მდგმურს ნუ შეავიწროვებ; თავად იცით მდგმურის ყოფა, რადგან მდგმურები იყავით ეგვიპტელთა ქვეყანაში” (გამოსვლათა 23,9) ,,როგორც მკვიდრი, ერთი თქვენთაგანი, ისე იყოს თქვენთვის თქვენ შორის მდგმურად დამდგარი კაცი. გიყვარდეთ იგი, როგორც თქვენი თავი. რადგან თქვენც მდგმურები იყავით ეგვიპტის ქვეყანაში” (ლევიტელთა 19, 34).
ძველ აღთქმაში სიმართლე არც კლანურ-ნაციონალური, არც კორპორაციული და არც აღმსარებლობითი აზრით არ გაიგება, ეს ღვთის სამართალია, რომელსაც საყოველთაო მნიშვნელობა აქვს.


ახალი აღთქმის მთავარი მცნებაა ,,გიყვარდეს მოყვასი შენი, ვითარცა თავი შენი”, სახარება რელიგიური თავისუფლების შესახებ ამგვარადაც მიგვითითებს: ,,მოძღვარო, ჩვენ ვნახეთ კაცი, რომელიც შენი სახელით ეშმაკებს დევნის, და ჩვენ დავუშალეთ მას, რადგან არ მოგვდევს ჩვენ”. უთხრა მას იესომ: ,,ნუ დაუშლით, რადგან ვინც თქვენს წინააღმდეგ არ არის, ის თქვენთანაა” (ლუკა 9, 49-50).


განსხვავებული შეხედულებების მიმართ ტოლერანტულ დამოკიდებულებას გვასწავლის პავლე მოციქული: ,,ზოგი დღეს დღისგან განარჩევს, ზოგი კი ყველა დღეს ერთნაირად განიკითხავს. ყველა თავის რწმენაში იყოს მტკიცე. ვინც პატივს მიაგებს დღეს, უფლისათვის მიაგებს, და ვინც ჭამს, უფლისათვის ჭამს, რადგან მადლობას სწირავს ღმერთს. ხოლო ვინც არ ჭამს, უფლისათვის არ ჭამს და მადლობას სწირავს ღმერთს” (რომაელთა 14, 5-6).


იგივე მოციქულის საზოგადო დარიგებები ასეთია: ,,იყვნენ მზადმყოფნი ყოველგვარი კეთილი საქმისათვის, არავინ შეურაცხყონ, იყვნენ მშვიდობიანნი, მომთმენნი, იჩენდნენ თვინიერებას ყველა ადამიანის მიმართ, რადგან ოდესღაც ჩვენც ვიყავით უმეცარნი, ურჩნი, გზააბნეულნი...”…(ტიტე 3 1-3).


მაღალგანვითარებულ რელიგიებს ერთი უმთავრესი პრინციპი აქვთ საერთო. ეს არის ზნეობრივი ოქროს წესი, უმთავრესი მცნება, რომელსაც თავად იესო ქრისტე ძველი და ახალი აღთქმის საფუძვლად აცხადებს და ამგვარი ფორმულირებით გადმოგვცემს: ,,ამიტომაც ყველაფერში როგორც გსურთ მოგექცნენ ადამიანები, თქვენც ასევე მოექეცით მათ. ვინაიდან ეს არის რჯული და წინასწარმეტყველნი”. (მათ.7:12; ლუკ.6:31)


ეს არის ადამიანში არსებული ზნეობრივი კანონი, ანუ ბუნებითი რჯული, სინდისის რჯული, რომლის შესახებაც აღტაცებით ლაპარკობდა იმანუელ კანტი “ორი რამ მაოცებს ვარსკვლავებით მოჭედილი ცა და ზნეობრივი კანონი ადამიანში”. ესაა ადამიანის გულის ეტრატზე დაწერილი უფლის ქალაქის საღვთო კონსტიტუცია, რომლის ფრაგმენტები შემოგვრჩენია მხოლოდ, როგორც ძნელად საკითხავი პალიმფსესტი - ეშმაკის მოძღვრებით შერყვნილი და შებღალული, რომლის აღსადგენადაც განკაცდა მისი ზეციური რჯულმდებელი.


მსჯელობას დავასრულებ ციტატებით ქართული პოეზიის ორი უბადლო ნიმუშიდან, სადაც ზეიმობს კაცობრიობის ტოლერანტული სული:


“ხან იფიქრებდა, უდედოდ გაზრდა ვინა თქვა შვილისა
იქნება ვეფხის დედაი ჩემზედ მწარედა სტირისა,
წავიდე, მასთან მივიდე, სამძიმარ უთხრა ჭირისა.
ისიც მიამბობს ამბავსა, მეც უთხრა ჩემი შვილისა;
იმასაც ბრალი ექნების უწყალოდ ხმლით დაჭრილისა.”
“ბალადა ვეფხსა და მოყმეზე” (ხალხური)
“ჩვენ ვიტყვით კაცნი ჩვენა ვართ
მხოლოდ ჩვენ გვზრდიან დედანი,
ჩვენა ვსცხონდებით, ურჯულოთ
კუპრში მოელით ქშენანი.
ამის თქმით ვწარამარაობთ
ღვთის შვილთ უკეთეს იციან,
ყველანი მართალს ამბობენ
განა ვინაცა ჰფიციან;”
“ალუდა ქეთელაური” (ვაჟა-ფშაველა)

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: Apr 1 2007, 08:40 PM

ზებედე, წყარო დააზუსტე...

მაინტერესებს თქვენი აზრი:

1)

შეგახსენებთ, რომ აქ წმიდანზეა საუბარი და მისი წყობა ერთერთი ყველაზე ჰარმონიული სახელმწიფო წყობა იყო, ხელისუფლებასა და ეკლესიას შორის... და მაინც, ფაქტი ფაქტია..

რას ფიქრობთ?

2)

ან აქ, სადაა ზედმეტობა და სადაა ნამდვილი სიტუაცია? პატრიარქზე ზედმეტი ხომ არ მოუვიდა? მინდა აქ დავზუსტდეთ...



3)
წერილში ლამის მთელი მსოფლიოს რელიგიები წარმოაჩენილია ტოლერანტებად, ერთადერთი შავი წერტილი წმ. იუსტინიანე იმპერატორი და საქართველოს ეკლესია სჩანს...


ჩემი აზრით წერილი საინტერესოა, მაგრამ არაა ღრმა, ის რომ ტოლერანტობა კარგია, ეს ნათელია, მაგრამ არ შეიძლება გვერდი აუარო ისეთ რეალობას, როგორიცაა ბუნებრივი მდგომარეობა "გაბატონებული " რელიგიისა, რომელიც სახელმწიფო იდეოლოგიის პოზიციას იკავებს, ეს რათქმაუნდა არ გულისხმობს სხვის დევნას, მაგრამ განსხვავება აუცილებელია... კარგი იქნებოდა, გაგვეხსენებინა, როგორი დამოკიდებულება იყო იგივე საქართველოში მართლმადიდებლობასა და სხვა რელიგიებს შორის დავითისა და თამარის დროს... ვფიქრობ, რომ წერილის იდეა მისაღებია, ფორმა კი დასახვეწი და ჩასაღრმავებელი... ძალიან ცალმხრივად, ძალიან ლიბერალურად არის დანახული საკითხი, რომელსაც მე პირადად ისე ვერ დავეთანხმები, როგორც მეორე უკიდურესობას...
საერთოდ, საქართველოს რეალობაში სამეუფო.ცენტრისტული მიმართულება შეიძლება განვსაზღვროთ ბასილიდან-ბასილამდე ! ანუ საშუალო გზა მღვდელყოფილ ბასილ მკალავიშვილის უკიდურესი მოძალადე მემარცხენე- კონსერვატორობასა და მღვდელყოფილ ბასილ კობახიძის უკიდურესი მემარჯვენე-ლიბერალური პოლიტიკას შორის...

პოსტის ავტორი: ზებედე თარიღი: Apr 4 2007, 12:52 AM

ფორუმელებო, ვინ ხართ მომხრე და ვინ წინააღმდეგი საქართველოს ეკლესია ისევ დაბრუნდეს ეკუმენიზმში?

მე მომხრე ვარ!

პოსტის ავტორი: კანონისტი თარიღი: Apr 4 2007, 10:14 AM

ზებედე
მე ვარ წინააღმდეგი, და არა მხოლოდ იმიტომ რომ ეკუმენიზმი მწვალებლობაა. ჯერ ერთი რას ნიშნავს, ეკუმენიზმია მწვალებლობა, ან რას გულისხმობ, შენ მაგალითად, ქართველმა თეოლოგებმა გამოსცენ რაიმე ამაზეო??

თუ ეკუმენიზმში მწვალელებთან თანალოცვას გულისხმობენ, ამაზე დიდი ხანია არსებობს მსოფლიო ეკლესიის კანონები და ახლის გამოგონება არ გვჭირდება. ამიტომ ამის წინააღმდეგი ვარ

რაც შეეხება დიალოგს. წინდაწინ ვიტყვი, რომ მართლმადიდებელი ეკლესია თავისი არსით ეკუმენურია, ანუ მსოფლიოა. მან უნდა შემოიერთოს და დაიტიოს ყველა ადამიანი, მან უნდა ეცადოს, "რაითა ყოველი ერთ იყოს", მაგრამ ერთ იყოს ჭეშმარიტ სარწმუნოებაში და არა უაზრო პოლიტიკური პარტიებივით (თორემ აზრიანი არც პარტიები კადრულობენ!) შეაკოწიწოს რაღაც მახინჯი დოგმატების კრებული, რომელსაც მსოფლიო რელიგიას დაარქმევენ

ზოგადად დიალოგი არათუ კარგი, აუცილებელიცაა და მისი მომხრეც ვიქნებოდი, რომ არა იმის ხედვის უნარი, რომ არცერთი წევრი ემს-სა არ აპირებს იოტის ოდენაც შეცვალოს თავისი მოძღვრება. თუკი ვცდები, მაშ მომიყვანეთ მაგალითი, თუნდაც სულ სულ პატარა რელიგიური დაჯგუფების მართლმადიდებლობაში დაბრუნებისა?? ვაი, რომ ასეთი მაგალითი არ არის ემს-ს მრავალწლიანი არსებობის მიუხედავად

შენდობას ვთხოვ ჩვენს საყვარელ თანაფორუმელებს, მაგრამ ნუთუ გლახას, დულოსისა და ალექსის მაგალითზე ვერ ხედავთ, რომ დიალოგს აზრი არ აქვს და სიტყვებითა თუ ქადაგებით ადამიანი არამართლმადიდებელს ვერ მოაქცევს? განა პატარა ეკუმენური დიალოგი ჩვენ ფორუმზეც არ მიდის?? მიუხედავად იმისა, რომ KAIROS ყველა ფორუმელზე დიდად განათლებული და განსწავლულია ეკლესიოლოგიურ და დოგმატურ საკითხებში, შედეგს ხედავთ ვინმე??

მე მომხრე ვიქნებოდი ზუსტად ისეთი დიალოგისა, რომელზეც კაიროსი საუბრობს, თუმცაღა, ისევ გავიმეორებ, რომ ჩემი აზრით მას არანაირი შედგეგი არ მოჰყვება

ამდენად, ემს-ში საქართველოს ეკლესიის ყოფნას აზრი არ აქვს. არც სხვა მართლმადიდებელი ეკლესიებისა....

P.S. იმის შესახებ, რომ რატომ ჩვენ ვართ მარტო ემს-დან გამოსული
martin

პატივცემულო მარტინ, ნუთუ ბულგარეთის ეკლესიას მართლმადიდებლობის სტატუსი ჩამოვართვით? მსოფლიო კრება ხომ არ აღდგა თქვენი სახით ფორუმზე???


კიდევ პატივცემულო მარტინ, ნუთუ მარტო ჩვენ გვყავდა VII-VIII საუკუნეში ჭეშმარიტი თეოლოგები, მარტო ჩვენ რომ მივხვდით ხატმებრძოლობის ერესს?? ჰა?

მაშინაც ალბათ ასე უკიჟინებდნენ ჩვენ სამღვდელოებას, ეგერ კონსტანტინოპოლში ხატი აღარ დატოვეს მთელი და დაულეწავი და ნუთუ ჩვენ მეტი ვიცით მასზეო??

დღეს ქართველი სასულიერო პირების მაშინდელი სიმტკიცე (საუკუნოდ იყოს მათი ხსენება!) საამაყოდ გვაქვს....

მე სულ არ მაინტერესებს რას ფიქრობს ყოვლადუწმიდესი ბართლომეოსი, თუკი მისი ფიქრები ეკლესიის დოგმატებს და კანონებს ეწინააღმდეგება

პოსტის ავტორი: მნათე თარიღი: Apr 4 2007, 11:45 AM

კანონისტი

მსოფლიო პატრიარქს ხელზე რომ ემტხვევი, მე თავში წამოგარტყავ ძალიან ხმამაღალ განცხადებებს აკეთებ გენც...





შენ, თესალონიკის შარშანწინდელი დასკვნებით თუ იხელმძღვანელე, კიდევ ბევრ რამეს ჩამორჩები



შეგახსენებ; მსოფლიო პატრიარქი არა მხოლოდ საპატრიარქო ღირსებით სარგებლობს - იგი მსოფლიოში ერთ-ერთი საუკეთესო კანონისტია

მისი ყოვლადუწმიდესობის, მსოფლიო პატრიარქ ბართოლომეოს I-ის სიტყვა წარმოთქმული თბილისის სახელმწიფო უნივერსიტეტში ივანე ჯავახიშვილის სახელობის მედლით დაჯილდოებისას


მართლმადიდებელ ეკლესიაში მყოფი დღევანდელი ზილოტები კალენდრის საკითხს, დიაქრისტიანულ და რელიგიათშორის დიალოგებს, ე.წ. ეკუმენურ მოძრაობას ძირითად დოგმატურ საკითხთა რანგში განიხილავენ, ვინაიდან მცდარი დამოკიდებულება აქვთ როგორც ამ საკითხთა ზუსტი განზომილებების, ასევე შესაბამისი ქმედებების მიმართ. გამოაცალკევებენ ხოლმე მამათა ზოგიერთ გამონათქვამს და მათზე დაყრდნობით მცდარ მეცნიერულ საფუძვლებს აყალიბებენ.
ასე, მაგალითად, კალენდრის საკითხი ცხოვნების საკითხთა რანგში აჰყავთ, თითოეული ადამიანის ცხოვნების კრიტერიუმად წარმოაჩენენ მაშინ, როდესაც ის მხოლოდ წესრიგის საკითხს განეკუთვნება. ამავე დროს, უგულებელყოფენ წმიდა იოანე ოქროპირის სწავლებას, რომ "არ არსებობს დრო ღმერთისათვის" და ასევე: "არცა დღეთა და არცა დროთ, და არცა წელიწადთ ვითვლით, არამედ ეკლესიას მივყვებით სიზუსტის დაცვით, სიყვარულსა და მშვიდობას ვამჯობინებთ ყველაფერს. და თუკი ეკლესიამ მაინც დაუშვა შეცდომა, ის არ იყო გამოწვეული დროის სიზუსტით, არამედ განხეთქილებითა და სქიზმით ჩადენილი დანაშაულის გამო. ამიტომაც ნურავინ მეტყვის სიტყვას დროის შესახებ, რამეთუ არ იქნება იგი ღმრთის მიერი" (P.G.48,870).
რაც შეეხება დიალოგებს, ზილოტები მათ მიუღებლად მიიჩნევენ, რადგანაც, მათი მტკიცებულებების თანახმად, დიალოგების მეშვეობით მზადდება ერთი საყოველთაო რელიგია ან ხდება მცდელობა ეკლესიების შეერთებისა, დოგმატური კანონების უგულებელყოფის ხარჯზე.
ორივე ბრალდება არსებითად უსაფუძვლოა. არაერთგზის განგვიცხადებია და კვლავაც ვიმეორებთ, რომ არ მოხდება არც ერთი ეკლესიის შეერთება მართლმადიდებელ ეკლესიასთან, თუკი ის ეკლესია, რომელიც მას უნდა შეუერთდეს, არ აღიარებს პირველი განუყოფელი ეკლესიის დოგმატურ მოძღვრებებს ანუ იმ დოგმატებს, რომლებიც რომის ეკლესიასთან მომხდარ განხეთქილებამდე არსებობდა და რომლებსაც მტკიცედ და მყარად იცავს ჩვენი წმიდა მართლმადიდებელი ეკლესია.
ზოგი იმასაც ამბობს, რომ დიალოგი ზედმეტია და მას ზიანი მოაქვს, ვინაიდან სხვა აღმსარებლობის ეკლესიები კვლავ თავიანთ განსხვავებულ მოძღვრებებს მიჰყვებიან, მოციქული პავლე კი გვეუბნება, რომ ნუ ვიმსჯელებთ ერეტიკოსებთან, განვეშოროთ მათ პირველი და მეორე სწავლების შემდეგ. მოციქულის რჩევა, რა თქმა უნდა, ყურადსაღებია, პატივისცემასა და დაცვას იმსახურებს; მაგრამ ისიც უნდა გავიაზროთ, რომ მოციქული ლაპარაკობს ცალკეული ერეტიკოსის შესახებ, დღევანდელი დიალოგები კი მიმდინარეობს სხვა აღმსარებლობის ეკლესიათა დელეგაციებთან, ხოლო მათი მეშვეობით ამ ეკლესიათა მილიონობით წევრთან, რომელთაც გააზრებულად კი არ მიუღიათ გადაწყვეტილება გამოჰყოფოდნენ მართლმადიდებელ ეკლესიას, არამედ თავიანთი წინაპრებისაგან გადმოეცათ მემკვიდრეობით. დიალოგები მიმდინარეობს სწორედ მათი და მათ შორის მყოფ კეთილგანწყობილ პირთა მეშვეობით, რომელთაგან ბევრი კვლავ უბრუნდება მართლმადიდებლობის წიაღს, რომელსაც დიალოგების შემდეგ გამოქვეყნებული ლიტერატურის დახმარებით ეცნობა. ჩვენი ვალია დავიმოწაფოთ ყოველი ერი, თვით ისეთებიც, რომელთა უმრავლესობა სხვა აღმსარებლობას აღიარებს; მათ შორის კეთილგანწყობილნი კი ჩვენს წიაღში მივიღოთ, ერთი სიტყვით, საჭიროა გამორჩევა, როგორც ამას მიგვითითებს ჭეშმარიტად მართლმადიდებელი წმიდანი იოანე, ავტორი "კლემაქსისა", თავის სიტყვაში გამორჩევის შესახებ და გვეუბნება: "ურწმუნოთ და ერეტიკოსებს, რომელნიც ბოროტებით თავს გვესხმიან, განვეშოროთ (შემდგომად ერთისა და ორისა სწავლებისა) (ტიტ.3:10). ხოლო მათ მიმართ, ვისაც სურს ჭეშმარიტების შეცნობა, "სიკეთის კეთება ნუ მოგვწყინდება" (შდრ.გალ.6:9). მაგრამ ორივე შემთხვევაში ჩვენი საქციელი ჩვენს სულიერ ძლასა და გამძლეობასთან შესატყვისი უნდა იყო" (სიტყვა XXVI, თავი II, მუხლი 11).
იგივე წმინდანი თავის სიტყვაში მწყემსის მიმართ წერს: "უძლურნი ნუ ჭამენ პურს ერეტიკოსებთან ერთად, როგორც ეს წმინდა კანონების მიერ არის დადგენილი. მაგრამ ისინი, ვინც ღმრთის მადლით ძლიერნი არიან, თუკი მიწვეულნი იქნებიან რწმენითა და კეთილი ნებით, და სურვილი აღეძვრებათ მათთან წასვლის, წავიდნენ სადიდებლად ღმრთისა."
წმინდანის სიტყვებიდან ნათლად ჩანს, რომ ჩვენივე მოყვასთან დიალოგის არადელიკატური უარყოფა არ არის სწორი და სამაგალითო. გარდა ამისა, შეუძლებელია ჭეშმარიტების ქადაგება დიალოგის გარეშე. უფრო მეტიც, დიალოგის მიზანს წარმოადგენს სხვადასხვა სარწმუნოების ადამიანთა შორის მტრობის შესუსტება, რაც უსათუოდ წინ უნდა უსწრებდეს ჭეშმარიტების ქადაგებას (შდრ.საქმე მოციქ.17:22-34). რელიგიებსა და დოგმატებს შორის არსებულმა მრავალწლიანმა პოლემიკამ, მტრობამ და შეტაკებებმა ვერ მიიყვანეს მონანიებამდე განსხვავებული დოგმატებისა და რელიგიების წარმომადგენლები. ვალდებულნი ვართ მოვსინჯოით მეთოდი ურთიერთგაგების, ნამდვილი კეთილი ნების გამომჟღავნების, შერიგებისა და დიალოგისა. მართალია, ძალზედ დამქანცველი, მაგრამ შედეგიანი. ამიტომაც მცდარად მიგვაჩნია ზილოტების თვალსაზრისი განმარტოებისა და სხვა აღმსარებლობათა თუ რელიგიების წარმომადგენლებთან ყოველგვარი დიალოგის შეწყვეტის თაობაზე. განმარტოებას მოჰყვება უარის თქმა ჭეშმარიტებისაგან შორს მყოფი ჩვენივე მოყვასის დამოწაფებაზე, რაც ეწინააღმდეგება ქრისტეს მოძღვრებას იმის შესახებ, რომ დავიმოწაფოთ ყოველნი ერნი (მათე 28:19), რაშიც, რასაკვირველია, სხვა რელიგიათა წარმომადგენლებსაც გულისხმობს. როგორ შეიძლება ველაპარაკოთ მათ ქრისტეს შესახებ, თუკი, უპირველეს ყოვლისა, დიალოგების მეშვეობით არ მოვიპოვებთ მათ ნდობას და არ დავარწმუნებთ ჩვენს მათდამი კეთილ სურვილებში?
ყველაფერი ის, რასაც ერთობლივი ძალისხმევით აკეთებენ ქრისტიანთა შორის თუ რელიგიათა შორის მიმდინარე დიალოგებში მონაწილენი ან მართლმადიდებელი ეკლესიები ეკუმენურ მოძრაობაში მონაწილეობისას, შედეგია საღმრთო მოშურნეობისა, რათა დაიმოწაფონ ყოველნი ერნი და არა იმისათვის, რომ გააღვივონ სინკრეტიზმი და განეშორონ ჭეშმარიტებას. არ ვაცხადებთა იმას, რომ ყოველ დიალოგზე ქრისტიანობისა და მართლმადიდებელი სარწმუნოების უშუალო ქადაგება მიმდინარეობს. ჯერ არ დამდგარა სანუკვარი დრო ასეთი მოქმედებისათვის. მაგრამ ამ დიალოგებზე ხდება ქადაგება ჭეშმარიტების შემადგენელი ნაწილებისა, ისევე როგორც ღაღადჰყვეს იგი წინასწარმეტყველებმა ქრისტეს შობამდე; ისევე როგორც თავად ღმერთმა მოსეს რჯულის მეშვეობით გამოუჩინა ჭეშმარიტება ჯერ კიდევ მის მისაღებად მოუმწიფებელ კაცობრიობას. და თუკი ღმერთი დაელოდა დროის შევსებას იმისათვის, რომ განკაცებულიყო და გამოცხადებოდა კაცობრიობას ქრისტესმიერი ჭეშმარიტებით, ჩვენ ვალდებულნი ვართ, გამორჩევით და ნაწილ-ნაწილ განვუცხადოთ ჭეშმარიტება იმათ, რომლებიც მას არ იცნობენ. განვუცხადოთ იმ ფარგლებში, რომლის მიღებისათვისაც ისინი მზად არიან.
ამის მაგალითს გვაძლევს თავად უფალი ჩვენი იესო ქრისტე, რომელმაც ჯვარცმამდე ცოტა ხნით ადრე თავის მოწაფეებს უთხრა: “ბევრი რამ მაქვს სათქმელი თქვენთვის, მაგრამ თქვენ მას ვეღარ იტვირთავთ~ (იოანე 16:12). გარდა ამისა, მოციქული პავლე კორინთელთა მიმართ ეპისტოლეში წერს, რომ ელაპარაკა მათ, ვითარცა სულიერად ჩვილებს და მათ ასმევდა რძეს და ჯერ არ აძლევდა საჭმელს, ვინაიდან მათ მაშინ არ შეეძლოთ მისი მონელება (1კორ.3:2) ამრიგად, მართლმადიდებელი ეკლესია ვალდებულია მათ მიბაძოს და მოახდინოს დიფერენციაცია, როდესაც სხვა დოგმატებისა და სხვა რელიგიების წარმომადგენლებს ესაუბრება და კიდევაც აკეთებს ამას დიდი დელიკატურობით. ჭეშმარიტების შებღალვას არ ნიშნავს ის, თუკი ყველა შემთხვევაში სრულად არ განაცხადებ მას; ისევე როგორც ქრისტეს არ გადაუხვევია ჭეშმარიტებისაგან, როდესაც ჯვარცმის წინ ბოლომდე არ გაუმჟღავნა სათქმელი თავის მოწაფეებს.
გვესმის იმათი მოშურნეობის, რომლებიც სრულ განმარტოებას გვთავაზობენ მას შემდეგ, რაც სხვა აღმსარებლობათა და სხვა რელიგიათა წარმომადგენლები ყურად არ იღებენ ჩვენგან პირველ და მეორე სწავლებას. იმათიც გვესმის, რომელთაც სურთ, რომ სხვა დოგმატებისა და რელიგიების წარმომადგელებთან ყოველი ურთიერთობისას თუ შეხვედრისას უშუალოდ ქრისტეზე ვილაპარაკოთ. მაგრამ ასეთი მოქმედება არ არის დელიკატური. ისინი არ ითვალისწინებენ წმიდა წერილის სიბრძნეს: `ჟამი არს დუმილისაი და ჟამი სიტყვისაი~ (ეკლესიასტე 3:7)
და აი, დადგა დრო ჩვენი სიტყვის დასრულებისა და ყოველივე ზემოთ თქმულის ერთი მოკლე წინადადებაში თავმოყრისა: `ჟამი ყოვლისა საქმისა ცასა ქუეშე~ ღმრთის განგების მიერ დგინდება.
მადლობას მოგახსენებთ მოთმინებისა და ყურადღებისათვის.
მადლი და ღმრთის მიერი უხვი წყალობა იყოს თქვენ ყოველთა თანა.
ამინ.

მისი ყოვლადუწმიდესობა მთავარეპისკოპოსი კონსტანტინოპოლისა, ახლისა რომისა და მსოფლიო პატრიარქი ბართოლომეოს I საქართველოში. სიტყვათა კრებული. ბერძნულიდან თარგმნა და წინასიტყვაობა დაურთო თამარ მესხმა.
თბილისი, 2004.





"თუ გამართლება რჯულისგან არის, მაშინ ქრისტე ტყუილად მოკვდა!"

პოსტის ავტორი: კანონისტი თარიღი: Apr 4 2007, 12:08 PM

მნათე

რა ვიცი, იქნებ ათონელი ბერებიც ცდებიან თან ეკუმენიზმში, როგორც მწვალებლობაში რომ ამხელენ მას და თან ევქარისტიული კავშირიც რომ აქვთ??

ჰო, მართლა, დიონისიუს და ვათოპედის იღუმენებს უნდათ შენ მაღალღირსებასთან გასაუბრება (ახლა დამირეკეს) და რა ვუთხრა, როდის ჩავწერო მიღებაზე???


კანონისტების პრიმატი როდის მერე შემოვიდა??

აუუ, ძაან ჩამოვრჩი....

უი, ისე კაია. ე.ი. ამ ფორუმზე ჩემი პრიმატი იქნება ხომ??

ბასილი კობახიძე საქართველოში ნამდვილად იყო (და არის) საუკეთესო კანონისტი. მერე??

პოსტის ავტორი: მნათე თარიღი: Apr 4 2007, 01:09 PM

და ათონელი ბერების პრიმატი, როდისღა მივიღეთ? თუ მწვალებლობაა, შენც კარგად იცი რომ უნდა შეწყვიტო ევქარისტია



ვერ მოვიცლი, მნიშვნელოვანი საქმეები მაქვს




მერე?

პოსტის ავტორი: ზებედე თარიღი: Apr 4 2007, 02:09 PM

ეკუმენიზმი მწვალებლობა არ არის. ჩვენ მწვალებლები არ ვყოფილვართ!!!



და ეს კანონები საქართველოს პატრიარქმა არ იცოდა? და არც მსოფლიო იერარქებმა იციან?



და ცდილობენ კიდეც მართლმადიდებლები, და ეს როდემდე გაგრძელდება არავინ იცის, ყოველ შემთხვევაში არ იშურებენ და არ ეზარებათ რომ ჭეშმარიტება იქადაგონ!



www.religion.ge- ზე წავიკითხე რომ ემს-ს დიალოგის დროს მოექცნენ პროტესტანტები! ეს იშვიათი მოვლენაა, მაგრამ ერთი ადამიანიც რომ "გადარჩეს" ემს-ით ეს ხომ იცი რასაც ნიშნავს? ისე, შენი მიკვირს, შენც იზოლირებული ხარ ემს-ის ინფორმაციებით, და როგორ იგებ რომ უაზრობაა დიალოგი? მართლმადიდებლები ბევრ რამეს კათოლიკებიდან სწავლობენ, მაგ: ჰომოსექსუალებთან ურთიერთობას...და ასევე პირიქით...



მე კი, გუშინ წინ გლახა ვნახე, მოვიკითხე და მიპასუხა: ჭეშმარიტების ძიებაში ვარო...ასე რომ ნუ დავიშურებთ ჭეშმარიტების ქადაგებას, ასე მოკლე დროში აე ხდება ადამიანის მოქცევა...



თუ ეწინააღმდეგება ე.ი. მწვალებელია, და თუ მწვალებელია რატომ გვაქვს მასთან ევქარისტიული კავშირი?

პოსტის ავტორი: კანონისტი თარიღი: Apr 4 2007, 06:35 PM

ზებედე

რომ იცოდა იმიტომ გამოვიდა

და მსოფლიო იერარქებმა ალბათ იციან... თუმცა ფაქტი ფაქტად რჩება...


religio.ge-ზე ბევრ სხვა მსგავს სისულელეს ამოიკითხავ. სახლში აგერ კათოლიკური ეკლესიის კატეხიზმო მიდევს და ვკითხულობ. თითოეული გვერდის ამოკითხვის შემდეგ ვრწმუნდები, რომ რომის ეკლესია დიდი ხანია აცდა ქრისტიანობას... სამწუხაროდ!... ლამის ყოველი მეორე წინადადება მკრეხელობა და საღვთო კანონების უგულებელყოფაა

აგერ, თურმე მუსლიმები ჩვენნაირად (!!!!!) ადიდებენ ღმერთს, თურმე თვითმკვლელი შეიძლება ცხონდეს, თურმე ქრისტეს მოადგილე ჰყოლია დედამიწაზე და... მოკლედ რა!!! მაგათ ჭეშმარიტება კი არ უნდათ, დიდი ფული და გავლენა აღმოსავლეთის ეკლესიებზე. აი რა უნდათ!


და ათონის მთას, რომელიც ერთდაერთია ვინც ოფიციალურად ამხელს მსოფლიო საპატრიარქოს, რატომღა აქვს??

ამას რომ გასცემ პასუხს, ჩემი პასუხიც ეგ იქნება.....

პოსტის ავტორი: მნათე თარიღი: Apr 4 2007, 07:04 PM

და მაშინ დღემდე რატომ არ არის სინანულში? ის კანონი არა მხოლოდ გამოსვლას განსაზღვრავს, მაგ ლოგიკით აროშვილების სქიზმის საკითხს ხომ არ ვუპირებთ გადახედვას?

პატრიარქმა კარგად იცის, რომ ეკლესიაში მეფობს სიყვარული!

პოსტის ავტორი: ზებედე თარიღი: Apr 5 2007, 01:26 AM

დაგავიწყდა რა მოხდა 1997 წელს? რომ გაფანატდნენ ბერები და მონაზვნები, სქიზმებს რომ შეუერთდნენ, ნაკურთხი წყალი რომ აუყროლდათ და სეფისკვერი დაუობდათ და განდგომილებაში რომ აღესრულნენ, ამის გამო გამოვედით ემს-დან, და არა კანონების დარღვევის გამო.



ჩემის აზრით აუცილებელია რელიგიათაშორის მშვიდობა, და ურთიერთსიყვარული. სიყვარულს და მშვიდობას დიალოგის და ურთიერთობის გარეშე როგორ მიაღწევ? სიყვარული აღმატებულია ყოველგვარ "კანონებზე"!



ათონზეც არიან სქიზმატები.

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: Apr 5 2007, 04:48 PM

ჩვენი ზებედე მართალია პროვოკატორობს, მაგრამ გამოაცოცხლებს ხოლმე ფორუმს, კანონისტი კი წინააღმდეგობებში ვარდება, მომყავს მისი ციტატა ჩემს ნაწერზე რომ გამცა:

აქ აშკარად სჩანს, რომ კანონისტმა გამიგო და თითქოს კამათიც შეწყდა, მაგრამ საკმარისია ზებედე პროვოკაცია "შემოაგდოს" და შეიცვალა...



ფაქტს უნდა შევხედოთ ჯერ როგორ შიშველ მოვლენას, ყოველგვარი წინასწარი შეფასებების გარეშე, ისტორია ასე იკითხება, წმინდად და უცვლელად, საქართველოს ეკლესიის იმ სახის, რაც მოხდა გამოსვლა ემს-დან იყო დასაგმობი და სამარცხვინო მსოფლიოს წინაშე, შედეგს, ვინ იყვნენ ისინი ვინც "მართლმადიდებლობის დამცველთა" ნიღაბს ეფარებოდნენ მალე ვნახეთ,უმრავლესობა სქიზმაში აღმოჩნდა... მახსოვს, თქვენს მონა-მორჩილს ანდრია ბოროდა როგორ უმტკიცებდა, მსოფლიო პატრიარქი ლოცვებში არ უნდა მოვიხსენოთ, პაპთან ერთად "მამაო ჩვენო" თქვაო... ასეთ სიმახინჯეს, ადგილი მხოლოდ ფანატიკურ ისლამში აქვს, სამწუხაროდ მხოლოდ მართლმადიდებლები ვახერხებთ უკიდურესი ფანატიზმის უკიდურეს ჭეშმარიტებად გასაღებას...

მაშ, სჩანს, რომ ვინც ჩვენი ეკლესია ა ი ძ უ ლ ა ისეთი ფორმით გამოსულიყო ემს-დან, თვითონ უფრო საშიში აღმოჩნდა, ვიდრე თავად ემს... ეს ფაქტია... ახლა მსოფლიო საპატრიარქოს და მართლმადიდებლური ეკლესიების უმრავლესობის პოზიციას შევეხოთ,მათი არჩევანი გამართლებულია სამი საკითხით

ა) საერთაშორისო მდგომარეობით - სადაც ქრისტიანული ქვეყნების დიალოგი და ურთიერთობა ფრიად აუცილებელია და ყოველგვარი ჩაკეტვა გაუმართლებელია, საკმარისია რაღაც საწყის დონეზე მაინც იცნობდეთ პოლიტოლოგიას და ისტორიულ საზოგადოებათმცოდნეობას, რომ მაშინვე მიხვდებით რას ნიშნავს ქრისტიანული იდეოლოგიის მქონე ქვეყნების და ამ ქვეყნების წამყვანი კონფესიების დიალოგი და სიახლოვე...

ბ) ქრისტიანულ რელიგიათა აუცილებელი და უცილობელი დიალოგით- აქაც საკმარისია თვალი გადაავლოთ ქრისტიანობის ისტორიას და ქრისტიანული აზროვნების განვითარების და ჩამოყალიბების სტადიებს, მაშინვე იხილავთ, ჩაკეტვას და "შენ მაინც ვერ მოექცევი, შენ მწვალებელო" ფორმას მხოლოდ და მხოლოდ რელიგიათა შორის ომამდე და ფანატიზმამდე მივყვართ...

გ) ქრისტიანობული აზროვნებით- ძალიან ზედაპირული უნდა იყოს ქრისტიანული განათლება, რომ ვინმემ თქვას, მე დღეს პაპი თუ ვერ მოვაქციე, ხვალ კათოლიკესთან ერთად პურსაც არ შევჭამო... ქრისტიანული აზროვნება ღრმაა და მაღალი, სუფთაა და თავისუფალი, სიყვარულითაა ნაზარდი და იმიტომ, მას არსად და არასოდეს არ ეშინია დაამოწმოს ჭეშმარიტება, ქრისტიანული ხელი ყოველთვის უნდა იყოს გაწვდილი, უფალი მუდამ მოუმხმობს, მიუხედავად იმისა რამდენჯერ ისმენენ მის მოხმობას, თუმცა მოდით მსოფლიო პატრიარქს მოვუსმინოთ, საუბრობს ზოგიერთებზე ( მე კანონისტის ახლანდელი პოზიცია გამახსენა):



ამაზე მეტი და ასე ნათელი რაღა დაგიწეროთ?

ახლა მოდით ათონის მთასაც შევეხოთ, ულტრა კონსერვატორები და იზოლაციონისტების ერთადერთი მყარი არგუმენტი ( მათი აზრით მყარი) არის ათონის მთის პოზიცია, ახლა ჩვენ თუკი ათონის მთის რაობა და მისი უდიდესი მნიშვნელობა გვინდა გავიგოთ, მაშინ უნდა გადაავლოთ თვალი ისევდაისევ ისტორიას ( მეტყობა პროფესია ) , ნახავთ, რომ ათონის მთა, როგორ მონასტრიზმის მწვერვალი, ყოველთვის ფხიზელ დარაჯად უდგა მართლმადიდებლობას, მაშინაც კი როდესაც ბიზანტიის იმპერიის ლამის მთელი იერარქია,თითქმის მთელი საერო და საეკლესიო ხელისუფლება მწვალებლობაში იყო ჩავარდნილი, სწორედ მონასტრები იყო დედაბოძი ჭეშმარიტებისა, ისინი არც კონსტატინეპოლის პატრიარქის მხილებას ერიდებობდნენ და არც ანტიოქიისა, ამ უდიდეს გამოცდილებაზე დაეშენა ათონის მთის საეკლესიო აზროვნება, იყო დარაჯი ნიშნავს, უკუნ ღამეში უბრალო და საეჭვო ფაჩუნსაც დაუყეფო, პატრონის გარდა. უბრალო სტუმრად მოსულსაც შეუტიო, არა იმ სტუმრის სიძულვილით, არამედ პატრონისა და სახლის სიყვარულით და მოფრთხილებით, ესაა ათონის მთა, ესაა მისი პოზიცია, მისი მამხილებელი ხმა მუდამ უნდა ისმოდეს, ეს არაა დაპირისპირებული ორგანო მსოფლიო საპატრიარქოსთან, როგორც ეს ბევრს უნდა აჩვენოს, ეს არაა ფანატიკური ბრბო რომელსაც პურის გატეხვის და "მამაოს ჩვენოს" თქმის ეშინია, თუკ გვერდით კათოლიკე ყავს, როგორც უწმიდესმა პატრიარქმა დაწერა, ათონი მართლმადიდებლობის მოძღვარია, რომელიც ჭკუას ხშირად მასზე იერარქიულად მაღალს და წინამძღოლსაც არიგებს, ესაა ათონი და ყველა მისი განცხადება აქედან უნდა გავიგოთ... ის ერთნაირად არ შეიწყნარებს გაუმართლებელ თანაწირვას კათოლიკებთან და ამ თანაწირვით გამოწვეულ განხეთქილებასაც! გესმით? აქ არ დგას ის რომ ეკუმენიზმი თავისთავადაა მწვალებლობა, არა! არამედ, ის რომ ამ დიალოგის გზაზე, ამ შვილთა ძიების, ხმათა მიწვდენის და იარაღის დაყრის გზაზე, ყოველთვის არის მტერი ჩასაფრებული და ყოველთვისაა დამალული ორმოები, ვფიქრობ უამრავჯერ დავზიანდებოდა ეკლესია, რომ არა ის მაფხიზლებელი ხმა ათონისა,ისე კი გთხოვთ მომიხსენოთ, მარიამობას მსურს ივერიის მარიამთან შევხვდე... ასე რომ უსმინეთ ათონს, ნუ გეშინიათ ეკუმენიზმის, შეინახეთ მართლმადიდებლობა და უფრთხილდით ფანატიზმს!

ესაა ჩემი აზრი და ბოლოს გთხოვთ ( კანონისტ!) არ გინდათ ეს სახელები, ჩვენს ძამიკო გლახუნიას და სხვებს, არ მოექცნენო და ა.შ. არ ღირს ეს, მოსაქცევად ცოტა უფრო მეტი დრო, მეტი გული, მეტი სიყვარული, მეტი განათლება და უფრო მეტი მოთმინებაა საჭირო, რაღათქმაუნდა ნაკლებ ენასთან და მათ სურვილთან ერთად... ასე რომ ვისურვებდი ამაზე ლაპარაკი არ იყოს, არაა არც ლამაზი და არც მისაღები, მე კი ისე როგორც გლახასთან ლაპარაკი არ მომწყინდება, მანამ სანამ ამას თავად გლახა ისურვებს, ასევე არ მომწყინდება იმის გამეორება თუ რაა ეკუმენიზმი და როგორ უნდა ვუყურებდეთ მას, ეს დავწერე ადრეც და ისევ და ისევ ვიმეორებ:





სიყვარულით და თითოეული თქვენთაგანის ფეხთა ბანვით,

კაიროსი!

პოსტის ავტორი: გლახა თარიღი: Apr 5 2007, 05:25 PM

კანონისტი

დიალოგს დიდი აზრი აქვს რაც შეეხება მოქცევას- ჩემი მიზანია შენო მოგაქციო
ჩემს მოქცევას კი ნუ შეეცდები..არ გამოგივა უბრალოდ...
ადამიანების მოქცევა და გადარჩენა არის ღმერთის პრეროგატივა და არა ვინმე ფორუმელისა

პოსტის ავტორი: death თარიღი: Apr 5 2007, 06:46 PM

Архимандрит ЛАЗАРЬ

ПАСХА БЕЗ КРЕСТА ИЛИ ЕЩЕ РАЗ ОБ ЭКУМЕНИЗМЕ

Сегодня каждый православный христианин должен однозначно ответить самому себе на вопрос: на стороне ли он экуменизма или же на стороне Православия. Расплывчатые и отвлеченные рассуждения об этой болезненной проблеме все более и более приобретают характер явной лжи. Дух экуменизма, экуменического движения проявился со всей очевидностью, сделаны вполне конкретные заявления, и для православных христиан уже недопустимо делать вид, будто "ничего страшного все еще не происходит". Хотя многие миряне, пастыри и даже архипастыри нашей Церкви и делают заявления, что экуменизм может сыграть положительную роль при известном к нему подходе, – такой взгляд вполне ложен. Экуменизм останется разрушительной силой в отношении к истинной вере при любом подходе к нему. Это очевидное зло, и зло тонко-коварное, лукаво прельщающее, убивающее спасительную веру, зло, действующее на душу неприметно, но парализующее самые главные центры духовной жизни христианина.
Мы утверждаем, основываясь на учении Святой Православной Церкви, опираясь на бесчисленное множество свидетельств Священного Писания и святоотеческого Предания, на правила Святых Апостолов, на Номоканон Церкви, на примеры из жизни святых Отцов Православия, на преобладающее воззрение современных монахов, иереев, мирян Церкви, также приводя в неопровержимое свидетельство святую кровь великого сонма православных мучеников, – мы утверждаем, что любое религиозное общение с еретиками, попытки единения с ними при умалчивании, прикрывательстве в отношении разности, догматической непримиримости учения Православия с учением каких бы то ни было еретиков и иноверцев и тому подобное двоедушное, лицемерное поведение, приучающее православных людей скрывать самую главную основу их веры, суть всей их духовной жизни – что Истина только в Православии и нигде более, – все это есть измена Христу, отступление от Истинного Бога!
Мы, православные христиане, твердо верим и не сомневаемся в том, что Истина только в Православии, мы верим, что спастись, наследовать Царствие Небесное, достичь главной цели жизни человека – обожения – может только православный христианин, чья жизнь во всем согласна с учением Православной Церкви, который приобщается Таинств, хранимых нашей Церковью, напитан их благодатью, усваивает себе дух покаяния, подвизается в духе кротости и смирения Христовых, а не в духе прелести и гордыни, следует учению святых Отцов.
Какими бы добрыми, благопристойными, приятными, милосердными ни казались нам иноверцы, даже имея с ними самые дружественные внешние отношения, мы не должны колебаться в вопросе неправильности и еретичности их учения о Боге. Мы не должны прельщаться видимой их добротой: доброта доброте – рознь. Мы часто по своей духовной слепоте бываем не в состоянии увидеть корни внешних дел человека – из каких глубин духа исходят они, какое основание и какие побуждения имеют они под собою. Этому различению может научить нас лишь внимательное изучение самой жизнью духовного наследия наших наставников – святых Отцов. Только они, их боговдохновенные писания учат нас сегодня отличать добро евангельское от прелестного добра человеческого. Сам по себе наш рассудок слеп в этом отношении.
Экуменизм чаще всего пытается нащупать нечто обобщающее, объединяющее разные религии, культы, учения и всевозможные течения культурной деятельности человечества, используя лукавые витиеватые фразы, двусмысленные заявления, артистические реплики. Слышатся слова: "любовь", "мир во всем мире", "взаимопонимание", "гуманность"; слышатся лозунги: "разделение – язва на теле Церкви", "ищите богозаповеданное единство", "призыв к единению всех верующих особенно актуален теперь", "мы стоим перед лицом угрозы ядерной катастрофы", "молитесь о том, чтобы удалились разделения и приблизилась к нам взаимная, всепонимающая любовь" и т.д. и т.п. Часто приводятся отрывочные, ложно толкуемые цитаты из Священного Писания, особенно слова Господа: да будут все едино, как Ты, Отче, во Мне, и Я в Тебе, так и они да будут в Нас едино (Ин. 17,21) и другие.
Все "объединяющее", если обнаруживается экуменистами, то с восторгом и ликованием возвышается над головами людей – как новое знамя, как еще одна преодоленная ступень разделения, как еще одно доказательство единства всех вероучений. Все же различия, разделения, которые так трудно скрыть, всячески поносятся, объявляются порождением зла, фанатизма, духовной слепоты, их предлагается не замечать, любым способом преодолевать – эти досадные разногласия. Наиболее ловкие защитники экуменизма даже заверяют, что "разделительные стены между церквами не достигают до самого неба, до Христа-Главы, и не спускаются до самого сердца Церкви, до Святого Духа".
Да, действительно: эти стены не достигают до Неба, также и до "сердца" Церкви они не доходят. Они просто отделяют как непреодолимая преграда истинную Церковь от лжецерквей. Небо от ада, Истину от лжи, верных Христу от отступнического мира! Эти "разделительные стены" есть догматические истины Православной Веры, цель которых – четко разграничить путь спасения от путей погибели (ясно, кому может принадлежать идея стереть, уничтожить их – отцу лжи, человекоубийце искони, который сам не устоял в истине (Ин. 8, 44) и всячески стремится поколебать в ней других!). Каждый, кто искажает догматы веры, не может переступить порог Церкви, не может даже положить начало пути ко спасению. Эта "стена" становится для него преградой на пути к Небу. Устранить ее можно лишь полностью приняв учение Православной Церкви и точно последуя духу ее благодатной жизни.
Часто сторонники экуменизма возражают на предъявляемые им обвинения: "экуменизм – совсем иное, вы не понимаете, что значит – "экуменизм". Мы не собираемся что-либо уступать еретикам в вопросах веры, наоборот, мы желаем их привлечь к Православию. Мы не имеем права закрыться в себе, спасаться только самим, когда весь мир погибает!" Но так ли это? Рассмотрим!
Что нас разделяет с еретиками? С чего началось это разделение? В чем гибельность их учения? Мы ли разделились с ними, или они сами отошли от Истины, не поверив голосу Церкви, соборно призывавшему их не совершать такого безумия, разъяснявшему им их заблуждения, подробно разобрав каждый пункт их пагубных нововведений? Не презрели ли они громкий зов нашей Церкви? Не мы разделились с ними, а сами они удалились от Истины! Если же мы хотим вернуть их вновь в лоно Православия, то о чем же прежде всего мы должны говорить с ними? Разве не о причине разделения? Разве не о тех же разногласиях и различиях в вопросах веры, о которых уже был когда-то подобный разговор? Но как это возможно, когда сам "устав" экуменистических собраний запрещает спор о догматах веры? Да и никогда не слышно нигде, чтобы был разговор у экуменистов о догматах. Если они и исследуют вопросы догматические, то лишь с одной целью – найти способ как-нибудь обойти различия в их понимании. Так это было недавно, при попытке воссоединения с монофизитами, когда принципиально различное изъяснение догмата о Божественной и Человеческой природах Господа Иисуса Христа экуменисты пытались представить как недоразумение, возникшее из-за "несколько различной богословской терминологии". Иного же, по-настоящему серьезного, необходимого разговора о догматах не слышно ни на экуменистических собраниях, ни на частных встречах, ни во время совместного путешествия на конференции, ни на вечеринках и банкетах во время встреч и после собраний.
Почему?! Ведь мы знаем, мы верим, что их еретическое вероисповедание имеет пагубный изъян, их вера искажает учение о спасении, они потеряли источник жизни, путь спасения ускользнул от их взоров, и они стоят на ложном пути, и мы молчим? Весело пьем кофе, шампанское, с приветливыми лицами ведем приятную беседу о том, о сем, угощаем друг друга шоколадом и молчим о самом главном, о вопросе жизни и смерти? Или мы просто уже не считаем этот вопрос вопросом жизни и смерти?
Скорее всего нам ответят, что это своего рода "дипломатия", что внешнее дружелюбие может привлечь еретиков к нам и потом уже им откроется глубина Православия. Нам будут приводить в пример Апостола Павла, который для Иудеев был как Иудей, чтобы приобрести Иудеев; для подзаконных был как подзаконный, чтобы приобрести подзаконных; для чуждых закона, как чуждый закона,– не будучи чужд закона пред Богом, но подзаконен Христу, – чтобы приобрести чуждых закона. Для немощных был как немощный, чтобы приобрести немощных. Для всех сделался всем, чтобы спасти по крайней мере некоторых (1 Кор. 9, 20-22). Будут вспоминать преподобного Макария Египетского, который приветливым обращением обратил языческого жреца к истинной вере. Укажут и на слово Самого Господа: Кто не против вас, тот за вас (Мк. 9, 40). Приведут на память и увещание св. Иоанна Златоустого о "мягком" отношении к еретикам с целью их спасения, и многое, многое скажут в свое оправдание. Но тот же Апостол Павел говорит: Еретика, после первого и второго вразумления, отвращайся, зная, что таковой развратился и грешит, будучи самоосужден (Тит. 3, 10-11). Апостольские Правила категорически запрещают молиться с еретиками, принимать от них благословение, праздновать с ними, принимать от них праздничные дары, позволять им входить в дом Божий (Правила Апостольские – 10, 11, 45, 46; Лаодикийского собора правила – 32, 33, 37, 6). Можно привести бесчисленное множество предостережений отеческих, научающих нас крайне осторожно относиться к иноверцам, всячески остерегаться яда их ересей.
Но самое главное недоразумение здесь в следующем: все вышеупомянутые "приемы" Апостола Павла, приветливость преподобного Макария, наставление Господа не отвергать того, кто не против нас, – все это есть как бы уда, которая привлекает человека, не ведающего еще истины, делает его более доверчивым и открытым. Но при этом, безусловно, подразумевается, что вслед за тем ему будет основательно преподано истинное учение – не только о приятных и радостных сторонах нашей веры, но и учение о Кресте, о самоотвержении, о распятии своих страстей и похотей, об отрешении от своей воли, о строгом следовании всему учению Церкви. Однако экуменисты доводят "уловленных" ими иноверцев, вполне уже, казалось бы, сдружившихся с ними, по-доброму расположенных к ним, доводят их наконец-то до дверей Церкви, вводят внутрь, приводят к алтарю, заводят в алтарь, уже там молятся и лобызаются с ними, но так и не заводят разговор об истинности нашей веры, о еретичности, стало быть, пагубности их вероучения!
Замечена другая характерная черта экуменистов: когда кто-либо из католиков, протестантов, монофизитов или другая какая заблудшая душа, воздвигнутая вдруг Божьим призванием, после долгого поиска и страданий возгорится желанием перейти в Православие, то наши "любвеобильные" экуменисты оказываются, вопреки всем ожиданиям, крайне безучастны к этим обратившимся за помощью к ним, возвращающимся в дом родной, блуждавшим в горах овцам! Тогда почему-то на лицах этих пастырей не приметно ни радости, ни восторга, ни былого энтузиазма, скорее наоборот – какая-то скука, безразличие и даже недовольство! Кажется, еще немного и обратившиеся от ереси услышат: "Ну к чему такая жертва?! Это совсем не так необходимо! Вернитесь, вернитесь к своим, не огорчайте их!.." И действительно – как тут радоваться, ведь папам, кардиналам, ксендзам, пасторам, докторам не понравятся такие перебежки – их овец к православному двору! Еще чего доброго надуются на наших пастырей и дело "единения христиан ради мира во всем мире" осложнится и затянется. Стоит ли ссориться из-за одной-двух жалких овечек, когда генеральная цель – куда как величественнее!
И вот еще один момент, игнорировать который, по меньшей мере, странно. Мы, православные христиане, весьма и весьма соблазняемся, когда во время богослужения видим в своих храмах молящихся вместе с нашими архиереями иноверцев, видим еретиков входящих в алтарь, когда узнаем, что кто-то из православных священников причастил иноверца. И тем более – когда смотрим на то, как на экуменистических ассамблеях наши пастыри, архипастыри делятся "опытом жизни", "миротворческим опытом" и едва ли не "духовным" – с представителями всех религий мира, даже с шаманами и колдунами. Мы крайне соблазняемся, скорбим, ропщем, видя многие и многие кощунства экуменизма. Почему столь любовно настроенные по отношению к еретикам экуменисты игнорируют это скорбное, весьма опасное в духовном отношении состояние своих же церковных чад, за которых они как пастыри прежде всего должны будут отвечать перед Богом? А сколь многие действительно православные люди, не находя для себя компромиссного выхода из столь безобразного положения внутри Церкви, уходят от нас и перестают жить церковно! Немало приходит сегодня в Православие людей категоричных, стремящихся к чистоте вероисповедания, не терпящих фальши. Они уже достаточно насмотрелись на лицедейство в миру и теперь ищут честности, искренности – среди православных. Они никак не могут совместить строгое учение Церкви о догматах, правила Апостолов, Отцов и современное, столь двоедушное, столь лицемерное поведение многих наших пастырей и мирян. Мы знаем довольно случаев, когда соблазнившиеся именно экуменизмом верующие ушли из Церкви. Да, можно обвинять их в гордости, в "негибкости". Но почему экуменисты готовы так бережно и любовно терпеть, сносить и покрывать любую негибкость еретиков, проявлять по отношению к ним любую "гибкость", любую бесхребетность – вплоть до утаивания почти всех основных понятий своей веры, а для тех, кто желает строго держаться православного учения, находятся только презрительные усмешки, обвинения в тугоумии, в непонимании "элементарных вещей", в фанатизме, в отсталости от духа времени и так далее? Но пускай экуменисты покажут нам список тех, кого они своей "гибкой дипломатией" привели в Православие, а мы покажем им список тех, кто, соблазнившись их лицемерной деятельностью, отошел от Церкви! Какая же цель оправдывает эти средства?
Быть может, эта цель – обращение всех еретиков в Православие? Но как? Если нет разговора о догматах веры, то как они поверят, что Истина у нас? Если же мы захотим опять полемизировать об этих вопросах, то должны будем вернуться к полемике уже состоявшейся – на Соборах! Святые Отцы давно обличили каждое из искажений веры еретиками, и сделать это лучше них мы уже не сможем. Но вот беда! Экуменистов прямо-таки трясет от одного упоминания об этих Соборах. Они, скорее, желали бы собрать новый собор – свой, чтобы пересмотреть все постановления Соборов, бывших прежде. Да даже если и допустить, что немалая часть иноверцев благодаря самоотверженному труду наших экуменистов решит перейти в Православную Церковь, будут ли в таком случае обрадованы последние? Вряд ли! Ведь обращение огромного числа иноверцев в Православие, как отмечалось уже прежде, вызовет скандал, вызовет протест той их части, которая останется верной своему учению. И значит, опять вражда, опять разделения, распри! А как же тогда с "миром во всем мире"?
Экуменисты различаются по степени своей увлеченности идеями экуменизма: некоторые из них не отрицают, что "полнота" Истины только в Православии, но допускают также частичное пребывание ее и в других конфессиях; другие считают Православие более высоким в смысле морально-аскетическом, но отнюдь не в смысле предпочтения Православной Церкви как хранительницы Благодати Божией; иные вообще не признают различия между вероисповеданиями и убеждены, что истина частично присутствует во всех учениях и потому единение религий может привести лишь к взаимообогащению.
Что касается "православных" экуменистов, то они, безусловно, отдают предпочтение Православию (хотя встречаются, как это ни удивительно, исключения и из этого порядка), но опять же – в разной степени. Одни хотели бы найти в экуменизме способ разрешения мировых проблем, связанных с постоянной враждой между народами. Они полагают, что, по крайней мере, надо договориться, чтобы люди не враждовали на почве различных религиозных убеждений, а наоборот – объединялись и сближались. Ведь все религии учат какому-никакому, но все же "добру", и потому нужно попытаться обойти эти "колкие" тонкости догматических разноречий и, умолчав обо всем разделяющем, отобрав же все "лучшее", "примиряющее", "объединяющие", на этом основании строить мир и любовь. Эти люди считают, что экуменизм – явление нерелигиозного характера, цели его по отношению к религии внешние. Но есть и такие экуменисты, которые стремятся к решению именно религиозных вопросов. Они видят в экуменизме зародыш "новой религии", более совершенной, универсальной, доступной и всепроникающей, которая одна только и сможет решить мировые проблемы – не наружно, не через словесный только сговор между людьми разных вероисповеданий, а через внутреннее их воссоединение, когда будет найден один главный связующий центр, близкий, понятный и вожделенный каждой душе, а все "наносное", разделяющее, второстепенное будет мудро отвергнуто. Тогда, мол, люди оценят значимость этого "главного" в их жизни, найдут ключ от своего счастья. Тогда они увидят наивность и неполноценность своего фанатического стремления удерживать какие-то частные, узкие, мертвые религиозные понятия, обряды, законы, запреты, догматы, которые, как высохший кокон, уже не живут, но только покрывают собой жизнь прекрасного существа. Пришло, дескать, время вылететь на свободу этому яркому, жаждущему жизни, радостному мотыльку! Надо жить, жить широко, все и всех принять в радость нашей жизни! Новая эра! Пора стряхнуть с себя высохшую кожуру древних скучных понятий о Боге и человеке! Надо жить и любить, любить и жить! Религия должна давать людям мир, любовь, счастье, общение и взаимопонимание, братство, радость, смех и жизнь – и здесь же, уже сегодня! Смех, а не слезы, не печаль и страх, не распри, резню, проклятия, запреты, угрозы, анафемы, схизмы и т.п.
Есть и такие экуменисты из "православных", которые очень скромны в своих упованиях на дело экуменизма. Для них экуменизм – лишь способ выйти на мировую арену, предстать перед лицом всего образованного человечества и сказать нечто свое. Как же, ведь все заявляют с этой всемирной трибуны свое "Я", чего ради нам скрываться, оставаясь в стороне от столь важных событий, в стороне от людей религиозных, ищущих сообща решения мировых проблем? Мы можем потихоньку пронести на это скопище что-нибудь свое, на пользу и благо страждущего человечества, мы можем внести здоровую струю в движение миротворчества...
Вообще, мотивы появления на экуменистических конференциях и ассамблеях "православных" христиан могут быть самые различные, от нежелания оскорбить своим отсутствием важных и сановитых покровителей и устроителей этих собраний до принятия на себя "с болью сердца" самоотверженного подвига – своим "благодатным" присутствием "освящать" это сонмище заблудших душ, тайно вознося за них горячую молитву. Вполне возможно, что некоторые "православные" экуменисты думают, что одно их внутреннее горение христианской любовью, благодать, сокровенно носимая ими, одно их благопристойное, "духовное" поведение и благочестие лиц могут сотворить чудо, и люди, влекомые неким таинственным зовом обратятся к Православию. Есть сегодня (и они – не редкость) и такие "горящие ревностью" христиане, которым представляется, что "благодать" так и льется от них, как благоухание фимиама, все освящая вокруг, что их молитвенная, подвижническая жизнь преображает и воцерковляет окружающий мир. Таким людям кажется, что хорошо и полезно им всех и вся привлекать к себе, что одно их пребывание где бы то ни было уже является приклонением милости Божией к тем, кто там присутствует, и непременно будет спасительно для них. Они готовы идти через все преграды, ничто их не страшит, с крестом и с агиасмой, с псалмопением они готовы идти через города и села, горы и поля; они кропят святой водой тюрьмы и больницы, стадионы и театры, улицы, дома, магазины и статуи. Как древние мученики под видом поклонения идолам входили в капища и разрушали их молитвой, так и они хотят молитвой преобразить, спасти весь сегодняшний отступнический, языческий мир.
Каковы корни столь мечтательного, столь наивно-восторженного подхода к христианской жизни? Скорее всего причину надо искать в следующем: современные люди слишком возлюбили землю, мир, возлюбили душу свою в мире сем, возлюбили свою деятельность на земле, свое падшее состояние, свое богатство, всю свою "духовную" культуру, свои искусства и свой "прогресс", вгрызлись в землю, вжились в мир сей. Второе: человеческий ум стал рационалистическим, человек привык мыслить лишь в категориях пространства и времени. Все, что находится за пределами видимого мира, не укладывается в понятия современного человека. Чтобы понять, то есть принять на веру истины действительно духовные, необходимо переступить через свое обычное мышление, отдаться вере, измениться, возвыситься умом, как бы выйти из ума. Но это для рационалиста – безумие. А ведь именно чрезмерная логичность, боязнь выступить из своей рассудочности и были чаще всего причиной неприятия догматических истин осужденными Церковью и преданными ею анафеме еретиками. И третье: духовная слепота, неимение реального, непрелестного духовного опыта в различении помыслов, чувств, действий, неведение своего действительного духовного состояния. А корень всех трех этих зол в закоснении человека в своей гордыне, в самости, в самонадеянности. Отсюда и самодеятельность современных "проповедников Православия".
Человек, видящий свои грехи, познавший собственную немощь, и человек, не зрящий греха своего, могут одинаково казаться верующими и православными, знать основные истины нашей веры и говорить одинаково правильные вещи, но духовное их различие крайне велико. Вся жизнь человека, усматривающего в глубине своего сердца начатки страстей, готовых умертвить его, обращена внутрь. Весь образ мышления его – покаянный, деятельность сдержанная скромная. Молитва – о прощении своих грехов, об исцелении своей прокаженной души. Когда его просят помолиться о других, ему это крайне трудно, когда он молится за другого, пот градом катится с лица его, он желал бы лучше всех и все оставить и спасать скорее свою душу. Такому человеку не надо говорить, что есть внутренняя жизнь, какое главное духовное делание необходимо: перед ним – его душа, убитая грехом. Плач – какое еще делание может быть полезно? Его могут обвинять в эгоизме, в замкнутости на самом себе. Но на самом деле лишь его путь – истинный. Принося покаяние, плача о грехах своих, моля Бога очистить его от них, он действительно становится новым человеком, "новой тварью" (2 Кор. 5, 17). И благодать Божия, почивающая в кротком и смиренном сердце, уже поневоле обращает к нему взоры людей, видящих в нем образец подлинно духовной христианской жизни, влечет к исправлению их самих.
Человек же, не зрящий греха своего, находится в странном, неестественном воодушевлении, он словно пьян! Чем ему себя занять? Каких-то тяжких грехов он за собой не знает, внутри тоже ничего особенного не видит, а если и видит, "так что, Бог милостив, простит! Все мы страстны". Не понимает человек, что ему внутри себя делать и рвется наружу. Вся его деятельность вовне, он сам постоянно изливает из себя свой свет и добро: милостыня, молитва о других так "радостны" для него! Казалось бы, святой, да и как выигрышно отличается он от того – кающегося, занятого собой христианина. На самом же деле здесь страшное обольщение! Но как трудно обнаружить этот обман! Тут необходимо действительно духовное зрение, оно показало бы, что в сердце взамен Христа – идол гордыни, идол самости, который источником всякого добра почитает не Бога, а самого себя. И важно понять: зрение греха своего – не умовое знание о своих погрешностях, но дух покаянный, ревностная требовательность к себе, ненавидение в себе лукавства, лицемерия, притворства, ненавидение в себе человекоугодия, артистизма, всякой лжи, а не только явных греховных пожеланий. Зрение греха своего – дар Божий, первый дар, который дает благодать Духа Святого тому, кто искренно ищет Бога. Оно сокрушает душу, смиряет ее, не дает ей высоко думать о себе, отрезвляет, вводит внимание внутрь. Кто не узрел грех свой, тот еще не начинал духовную жизнь. Такой человек, если и даст совет, то этот совет не содержит в себе силы, он взят из мечтания, из сонного видения. Слова такого человека – лозунги, действия – актерство. Его знания о духовной жизни – дилетантство, его проповедь – литературщина. Его энергичность не от ревности об истинном богоугождении, а от жажды деятельности в мире сем, "самопожертвование" – не стремление "погубить душу свою" ради собственного спасения, а оживление ее ради избежания требующейся от христианина смерти во Христе. Такой человек не Крест Христов несет, а носится с крестом, обманывая самого себя и других. Вспомним рассказ преподобного Петра Дамаскина: некогда умирал один старец, которого люди почитали святым, своим духовным отцом, плакали безутешно над его одром. А другому, действительно духовному старцу, было открыто Богом в то время, что умиравший на самом деле ни на минуту в своей жизни не упокоил Господа в сердце своем. Святой Петр Дамаскин поясняет, что не давало упокоиться Господу в сердце этого столь высоко чтимого народом подвижника – гордыня и самомнение, страшнее которых в жизни духовной поистине ничего нет.
И именно от незнания своей поврежденности грехом, непонимания самого процесса болезни, от самоуверенности, похвальбы собственным добром и усилиями рождается холодное, пренебрежительное отношение к догматам. Так бывает нередко с людьми, интересующимися лишь нравственно-аскетическими вопросами: они не видят связи догмата с жизнью. И оттого нередко думают: "зачем нам догматы?", "какая разница между религиями?", "есть ли она вообще?" и т.п. Но наступает порой в духовной жизни такое состояние, когда человек полностью изверивается в собственных силах и, уже не надеясь на себя, по необходимости обращается к сверхъестественной помощи – к Богу. Здесь-то и открывается вся великая и даже единственно важная ценность "так называемых догматов".
Крайне, крайне опасна приобретающая сегодня такое распространение тенденция к адогматизму, который чаще всего отрицает не самую истинность Божественных догматов, но лишь необходимость ясного знания их для нравственной, духовной христианской жизни. Такой взгляд полагает догматы чем-то отвлеченным, не имеющим отношения к реальной жизни, обесценивает их, считает практически ненужными, отрицает неразрывную связь догматов и заповедей. Но опять-таки: когда человек изверится в собственных силах, то вдруг оказывается, что "догматы" вовсе не только "истины", то есть не отвлеченные идеи, не знание, не предмет лишь умственного верования, холодного признания, не учение, а наоборот: в них-то и заключается самая подлинная жизнь, или, даже лучше сказать, они-то и суть жизнь души, и только на них основывается, в них коренится, от них получает силу и сама христианская нравственная жизнь, наше доброе поведение. Ибо жизнь души и заключается в причастности к той сверхъестественной жизни, о которой догматы говорят отвлеченно... Тогда догматы приобретают центральное значение, а "нравственные вопросы" – производное, подчиненное, второстепенное... Когда душа поймет это опытно, то от интереса к нравственно-аскетическим вопросам переходит к "жизни догматами", и они становятся для нее самым дорогим. Начинается, зарождается сердечное отношение к догматам, а не умственное; первоначальное знание переходит в общение, а это общение или внутреннее соединение дает подлинное познание. И самый Символ Веры кажется уже тогда не холодным "признанием", а живым исповеданием, горячим свидетельством внутреннего общения с Богом, сердечной любви к Нему. И представлявшиеся некогда холодными догматические истины вдруг зажигаются внутренним огнем и согревают сердце сильнее всех иных средств, ибо жизнь от Бога изливается в сердце исповедующего Его. На соединенную с любовью веру Бог отвечает самооткровением, или общением, на призывание Его Имени – Жизнью в Нем.
Необходимо понять, что Православие – не просто учение о Боге и человеке, не философская система, пытающаяся объяснить мир отвлеченными понятиями и абстрактными формулами мысли, а самая настоящая, действительная жизнь в Боге, постоянное живое и деятельное общение с Ним. Никакая иная религия и понятия не имеет о том действительном мистическом опыте, которым обладает Православие. Именно потому мы и верим в святость наших догматов, что все они есть самое прямое отражение, отпечатление на уровне рассудка того, что открыто людям в мистическом опыте. Богословие Церкви, догматы нашей веры есть общее выражение того, что опытно было познано подвижниками-христианами, и это те богооткровенные истины, которые могут быть опытно познаны каждым православным верующим. Само "христианское богословие есть только средство, только некая совокупность знаний, долженствующая служить той цели, что превосходит всякое знание. Эта конечная цель есть соединение с Богом или обожение" (2). И потому: "христианская теория имеет значение в высшей степени практическое и чем мистичнее эта теория, чем непосредственнее устремляется она к высшей своей цели – к единению с Богом, тем она и "практичнее" (3). Учение Церкви самым тесным образом соединено с внутренним опытом, открывающимся в различной мере верующиму. "И вся сложная борьба за догматы, которую в течение столетий вела Церковь, представляется нам, если посмотреть на нее с чисто духовной точки зрения, прежде всего неустанной заботой Церкви в каждой исторической эпохе обеспечивать христианам возможность достижения полноты мистического соединения с Богом. И действительно, Церковь борется против гностиков для того, чтобы защитить саму идею обожения как вселенского завершения: "Бог стал человеком для того, чтобы человек мог стать Богом". Она утверждает догмат Единосущной Троицы против ариан, ибо именно Слово, Логос, открывает нам путь к единению с Божеством, и если воплотившееся Слово не той же сущности, что Отец, если Оно – не истинный Бог, то наше обожение невозможно. Церковь осуждает учение несториан, чтобы сокрушить средостение, которым в Самом Христе хотели отделить человека от Бога. Она восстает против учения Аполлинария и монофизитов, чтобы показать: поскольку истинная природа человека во всей ее полноте была взята на Себя Словом, постольку наша природа во всей своей целостности должна войти в единение с Богом. Она борется с монофелитами, ибо вне соединения двух воль во Христе – воли Божественной и воли человеческой – невозможно нам достигнуть обожения: "Бог создал человека Своей единой волею, но Он не может спасти его без содействия воли человеческой". Церковь торжествует в борьбе за иконопочитание, утверждая возможность выражать Божественные реальности в материи как символ и залог нашего обожения. В вопросах, последовательно возникающих в дальнейшем – о Святом Духе, о благодати, о самой Церкви – догматический вопрос, поставленный нашим временем, – главной заботой Церкви и залогом ее борьбы всегда являются утверждение и указание возможности, модуса и способов единения человека с Богом. Вся история христианского догмата развивается вокруг одного и того же мистического ядра, которое в течении следовавших одна за другой эпох оборонялось различным видом оружия против великого множества различных противников. Богословские системы, разработанные в ходе и в течение всей этой борьбы, можно рассматривать в их самом непосредственном соотношении с жизненной целью, достижению которой они должны были способствовать" (4). Цель эта – соединение человека с Богом. В таком случае они и воспринимаются нами как должно – как самая основа христианской жизни.
А сегодня слова "догмат", "догматическое богословие" для некоторых стали чуть ли не ругательными, как будто догмат – враг жизни. Но отсутствие догмата – открытая всем заблуждениям дверь. Адогматизм отучает христиан мыслить, отличать истинное учение от ложного. Догмат или ересь – это свет или тьма, добро или зло, любовь или ненависть, жизнь или смерть. Приятие догматов есть единственное условие познания истины и освобождения человека от всякой лжи и от исполнения дел "отца лжи". Ревность без истинного, благодатного знания догмата может стать фанатизмом, точно так же знание без ревности может оставаться мертвым, не ведущим ко спасению.
Церковное христианство стоит за догматы, но тем не менее проявляет терпимость к заблудшим. По словам святителя Феофана Затворника, "истинная веротерпимость искренне любит и благоговейно чтит единую веру свою (то есть веру православную), ревнует о чистоте и о славе ее, радуется возвышению ее, но при этом дает место близ нее и другим верам не потому, что считает их равночестными и спасительными, а по снисхождению к немощам заблуждающихся. Она не теснит, не гонит, не преследует; но вместе не упускает случая с любовью указывать заблуждение и предлагать свободному убеждению и совести выбор лучшего" (5).
Догмат осуществляет строгий суд над теми христианскими обществами, которые игнорируют долгую историю Церкви и начинают строить заново свое собственное "христианство". В догматическом богословии выражена сущность христианской веры, богооткровенное знание, проповеданное в Евангелии, возвещенное апостолами, раскрытое и пронесенное через века Отцами Церкви, утвержденное в опыте жизни и смерти величайших Святых. И потому догмат – это меч херувимский, ниспадающий между Духом, который есть истина (1 Ин. 5, 6) и духом заблуждения (1 Ин. 4, 6), то есть между Христом и антихристом, между христианином и миром. Догматы правой веры являются описанием условий возможности нашего спасения! Может ли наступить эпоха, в которую догматические разногласия между богооткровенным преданием и ересями стали бы неактуальными?
Индифферентизм в вопросах веры есть язва рода человеческого. Святитель Феофан говорит: "Если одна только вера ведет ко спасению; так что все иноверия не спасают, а влекут за собою пагубу, тот, кто удерживает в них, не губит ли всех, кого удерживает? Когда свирепствует мор и искусный врач изобретает единственное врачевство, то всякий, кто уверяет: "ничего, и то лекарство хорошо", губит всех, кои его послушают. Таков индифферентизм: он расслабляет и убивает дух. Содержащий его, почти то же, что безбожник, ибо явно, что для него вера – есть стороннее дело, что он содержит ее по обычаю, в подражание другим или, еще хуже, будто какое-либо средство политическое. Все сии укоры падают и на того, кто говорит: все равно, лишь бы была христианская вера, а то какая-нибудь. Откуда эта мысль? Апостолы с такой ревностью заботились о единомыслии, так деятельно старались восстановить его, когда оно как-нибудь нарушалось, так строго вооружались против разномыслящих, что определяли им отлучение, а ныне вошло в обычай говорить: все равно, лишь бы христианская, хотя бы то была и ересь? Как же Господь говорил: Аще Церковь прослушает, буди тебе, яко мытарь и язычник (Мф. 18, 17)? И потом, как же Церковь во все свое продолжение так сильно ратовала и вооружалась против всех разномыслящих? Будто все сие так?" (6)
Важно обратить внимание на то, как экуменизм, разрушая "стены разделения", то есть – систему догматов, пользуется совершенно жульническими методами: всячески размываются, подменяются, тасуются, переворачиваются религиозные понятия, термины, значение приводимых цитат. Из, казалось бы, тех же святых и дорогих нашему сердцу слов складывается какое-то совершенно неслыханное учение! Так западные богословы выдвигают на передний план "милосердного ближнего", а не "милосердного Бога".

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: Apr 5 2007, 06:46 PM

სიკვდილ, არქიმანდრიტ ლაზარესაც ვიცნობთ და მის სულიერ მამას და აზრობრივ მკვებავს არქიმანდრიტ რაფაელსაც, მათ რუსულ ( რა ენაზეც წერენ) და კონსერვატორულ პოზიციასაც, ვატყობ უნდა ვიკამათოთ, საინტერესოა გვერდითა ფორუმში ერთი პოზიციიდან ვწერთ და მხარი-მხარ ვიბრძვით, აქ კი ერთმანეთს უნდა დავეჯახოთ... როგორც გინდა, ჩემს ნაწერში რა ვერ გაიგე ან რას არ ეთანხმები? ჩვენ ვისაუბროთ, რადგან ასე გამოდის იქით მე მსოფლიო პატრიარქი მყავს შენ კი არქიმანდრიტი ლაზარე ( თავისთავად არქ. რაფაელი) ამიტომ, მოდი ჩვენ ვისაუბროთ...

პოსტის ავტორი: death თარიღი: Apr 5 2007, 06:51 PM

ესეც გაგრძელება:
Смещение акцента в догмате неизбежно отражается на духовной жизни: вторая заповедь – о любви к ближнему начинает занимать место первой – о любви к Богу. (А если любовь к ближнему получит такое преобладание, то она, как утверждает преп. Никодим Святогорец, может удалить нас от любви к Богу, причинить нам большой вред и ввергнуть в пагубу). Слова подбираются и подгоняются друг к другу таким образом, чтобы непременно угодить человеку с современной психологией. Уже не говорят об искуплении, но – об освобождении, со всем тем, что это слово содержит в своей двусмысленности. Возникают мнения, что догматическое содержание может выражаться в разных словесных формулировках, что нет абсолютной истины, нет господствующей идеологии – есть много идеологий, каждая из которых отчасти истинна. Нет одной Истины – есть много относительных, частичных истин.
Но это – страшное и пагубное заблуждение. "Наука и философия ставят себе вопрос: ЧТО есть истина? В то время, как подлинное христианское религиозное сознание всегда обращено к истине "КТО". Не понимают они всей негативности своего "ЧТО"; не понимают, что Истина подлинная, абсолютная может быть только "КТО" и никак не "ЧТО", потому что ИСТИНА не есть отвлеченная формула или отвлеченная идея, но есть САМОЖИЗНЬ. В религиозной жизни человек, сходящий на путь рассудочных исканий, неизбежно впадает в пантеистическое мировосприятие. Всякий раз, когда богословствующий ум пытается своею силою познать истину о Боге, роковым образом впадает все в ту же ошибку, в которую погружены и наука, и философия, и пантеизм, а именно – в искание и созерцание истины "ЧТО". Истина "КТО" рассудком никак не познается. Бог "КТО" познается только через общение в бытии, то есть только Духом Святым" (7). Спросим теперь: может ли Истина – "КТО" разбиваться на частички, теряя полноту и целостность?
Для воззрений экуменистов, как и вообще для современного мышления, характерны разорванность, мозаичность, разрыв в целостном религиозном восприятии вероучения, культа, вообще всех явлений жизни, как духовных, так и материальных. Целостное догматическое восприятие означает монизм, подход ко всему, исходящий из одного: "В какой степени это полезно для спасения моей души?" Или напротив: "насколько это отвлекает меня от христианского пути?" Разорванное же сознание не очень заботится о спасении души, а потому и не в силах найти единый истинный критерий оценки. Оно не имеет в себе единства – целостного отношения к жизни, целостного мировосприятия, не имеет единого – евангельского – закона, долженствующего обуславливать все действия, мысли и душевные движения христианина. И потому "сторонник христианского либерализма" может ходить на богослужения, "удовлетворять свои религиозные потребности" в храме и при этом находить эстетическое наслаждение в пошлости голливудских фильмов, а в своей научной деятельности проповедовать пантеизм, дарвинизм или иные нехристианские взгляды. В области рассудка утрата самодержавия ума в сочетании с интуитивизмом приводит к спонтанности, к тому, что человек отвыкает обдумывать свои высказывания, формируя их как бы "на ходу", что становится причиной сильной внушаемости, готовности дать себя убедить в какой угодно глупости, если она облечена в красивую упаковку и проповедуется с большой самоуверенностью. Человек позволяет себе высказывать суждения, логически не обоснованные ни догматами, ни рациональными доводами, а рожденные лишь эмоциями сердца, секулярными ценностями; в представления о Боге вносит свои антропоморфные суждения, приспосабливает истину к своим взглядам. Обмирщенность сознания, подвластность ума эмоциям приводит к открытой ереси, к тому, что не совесть и жизнь человека судятся догматами, а напротив – догматы принимаются и отвергаются человеком в зависимости от того, отвечают ли они его собственным представлениям о Боге, не уязвляют ли его совести. Личность тем самым производит еретический отбор, действуя по "личному вкусу", а то и по капризу, выбирает из системы вероучения те догматы и моральные требования, которые ей "нравятся", отбрасывая другие. Создается общая атмосфера двусмысленности и субъективности, в серой мгле которой расплываются критерии Истины и Добра: отсюда непонимание законов духовной жизни, стремление перескочить через определенные ее этапы, жажда христианской любви без Креста, подмена ее воображательной, прелестной любовью, замена ума – воображением, здравого смысла – субъективным произволом. Современный мир проявляет поразительное нечувствие греха, не хочет видеть своей греховности, обличающей его, в результате чего и появляется богословие, прямо противоречащее христианскому учению по многим важным пунктам (8).
Экуменисты постоянно повторяют слова "МИР", "ЛЮБОВЬ", "ЕДИНЕНИЕ". Но вкладывает в них смысл далеко не христианский, и не к таким ли проповедникам относятся слова Священного Писания: ...от пророка до священника – все действуют лживо; врачуют раны народа Моего легкомысленно, говоря: "мир! мир!", а мира нет. Стыдятся ли они, делая мерзости? нет, нисколько не стыдятся и не краснеют. За то падут между падшими, и во время посещения Моего будут повержены (Иер. 6, 13-15)? И еще говорит Господь: Не думайте, что Я пришел принести мир на землю; не мир пришел Я принести, но меч, ибо Я пришел разделить человека с отцом его, и дочь с матерью ее, и невестку со свекровью ее. И враги человеку – домашние его. Кто любит отца или мать более, нежели Меня, не достоин Меня; и кто любит сына или дочь более, нежели Меня, не достоин Меня... (Мф. 10, 34-37). Мир Мой даю вам; не так, как мир дает, Я даю вам (Ин. 14, 27). Нельзя, недопустимо забывать, что в этом мире идет постоянная борьба Бога с дьяволом, Истины с грехом. Борьба эта идет в самом мире, на земле и на небе, не только в сердце человека, но и в самой природе его, включая ум и тело, борьба, которая охватывает всю вселенную. Поэтому нам еще очень и очень далеко до "мира" и до "единства", пока мы должны искать пути примирения с Богом – и именно через борьбу с грехом и со всем греховным, через разделение с теми, кто неправильно учит о спасении, кто грешит и учит грешить других, через постоянную жестокую брань с самими собой, со всем страстным и порочным в себе. Поэтому и от пастырей требуется прежде всего слово обличения, слово часто жесткое, секущее, разящее грех и ложь, отрезвляющее, страшащее. Близится Страшный Суд, не время говорить сладостные, обольщающие, тешащие, ласкающие слух речи. Вспомним недавно прославленного святого Грузии – епископа Гавриила Кикодзе, его горячие, рожденные болью и любовью к своему народу обличительные проповеди: он не льстил слуху паствы, но раскрывал пред ней все язвы отступнического мира. Именно сегодня нужны такие слова – больше, чем когда-либо! "Жесток путь спасения, – говорила известная подвижница игуменья Арсения, – жестоко бывает иногда и слово, высказанное о нем, – это меч, обоюдоострый, и режет он наши страсти, нашу чувственность, а вместе с нею делает боль и в самом сердце, из которого вырезываются они. И будет ли время, чтоб для этого меча не оставалось больше дела в нашем сердце?" (9) Христианство, "избавленное" от этой боли сердечной, от этого меча, который режет и разделяет, полюбившее лежащий во зле мир сей, желающее покоить и тешить человека в его болезненном, падшем виде, уже не восставляющее его от падения, обличая, запрещая, увещевая со всякой властью (2 Тим. 4, 2; Тит. 1, 13, 2, 15) – такое христианство без Креста, без соли – одна только благообразная завеса, за которой спокойно живет и действует грех. Любовь к ближнему невозможна без победы над своими страстями, без боли, без борьбы, без крови, без возненавидения души своей в мире сем, без погубления ее ради Христа. Чтобы можно было сказать, что мы любим ближнего, его "надо поставить на то место, где сам стоишь, значит: прежде надо сойти с того места, где стоишь. Где же это место? Это весь мир, видимый и невидимый. Везде самость захватила все себе, ничего не хочет уступить ближнему, и как же может любить душа ближнего, когда чувствует, что он у нее все отнимает, имея на все такие права, как и она. Надо все у себя отнять, чтоб уступить все ближнему, и тогда-то вместе с ближним душа обретет и Господа" (10). Сторонники экуменизма, может быть, сами того не понимая, возрождают ересь хилиазма: они еще прежде Страшного Суда, прежде отделения пшеницы от плевел, хотят напечь себе из этой пшеницы вкусного хлеба, хотят теперь уже устроить царство мира и счастья на земле, обойдя Крест и все страдания и разделения, связанные с Ним. Отсюда постоянные восторженные ожидания "воссияния" духовности, веры, религиозности. Но надо заметить, что сами понятия религии и Церкви крайне путаны сегодня. Увы, но "в глазах многих наших современников различия между религиями теряют свое значение и достаточно верить в Бога, чтобы понятие Церкви растворилось в общем понятии религии (и даже не только христианской) и исчезло. В результате мы стоим перед понятием Церкви либо искаженным, либо расплывчатым, туманно сливающимся с понятием христианства вообще. "Экклезеология перестала быть популярной. "Секулярные" интерпретации и разнообразные формы харизматизма сделали экклезеологию, как таковую, по-видимому, ненужной. Церковь стала рассматриваться почти как идол и, во всяком случае, как помеха для признания человеком его призвания в истории и для непосредственного восприятия духовных даров". Хаос безразличия господствует как в области догматической, так и в области канонической. Мы вдруг "поняли" то, чего не понимали Святые Отцы: что каноны – "человеческие изобретения", а не претворение в жизнь догматов Церкви. "Соборы, каноны – все это отжившее", и теперь прерогативы Собора ("изволися Духу Святому и нам") переносятся каждым на себя" (11).
Об экуменизме можно говорить долго, ведь придется в конце концов поднимать все учение святых Отцов, не только о догматах, но и о всех сторонах духовной жизни, так как страшное искажение, лежащее в основе этого движения заключается, прежде всего, в удалении от духовного центра православного учения, в уклонении от главной оси всей христианской жизни – от Креста, от духа покаяния, духа смирения. Поэтому все здание экуменизма, как бы оно ни было украшено, строится на ином фундаменте – на песке человеческой самости. Это – "Воскресение" прежде смерти на Голгофе, "Пасха" прежде Страстной Седмицы. Все дерево экуменизма растет на почве отступничества, все оно есть злое семя, те самые плевелы, которые сожгут Ангелы Божии в огне неугасимом. Вполне ошибочно думать, что при "определенной дипломатии" с этого дерева можно сорвать и питательные, полезные нам плоды. Собирают ли с терновника виноград, или с репейника смоквы (Мф. 7, 16.)?
"Посему, братья, – говорит преподобный Иоанн Дамаскин, – да стоим на Церковном Предании, как на камне веры нашей, не передвигая границы, которую поставили святые Отцы наши, не давая места тем, которые желают нововведений и разрушения здания Святой, Божией, Вселенской и Апостольской Церкви, ибо если каждый будет поступать по своей воле, мало-помалу разрушится все Тело Церкви!"
Аминь

კი ბატონო მაგრამ სიმართლე გითხრა შენი პოსტები არ წამიკითხია უბრალოდ ასე რომ შეიძლება დაგეთანხმო კიდეც. არქიმანდრიტ ლაზარეს ნაშრომმი იმიტომ ავტვირთე რომ ვფიქრობ რომ მშვნივრად აქვს დაწერილი.
ასე რომ ჯერ შენს პოსტებს გავეცნობი

პოსტის ავტორი: გლახა თარიღი: Apr 5 2007, 06:55 PM

KAIROS

კარგი ადამიანი ხარ

პოსტის ავტორი: lado s თარიღი: Apr 5 2007, 09:43 PM

მე ვთვლი, რომ საქართველოს მართლმადიდებელი ეკლესიის, ისევე, როგორც სხვა მართლმადიდებელი ეკლესიების გაწევრიანება ნებისმიერი სახის ორგანიზაციაში (მით უმეტეს ემს-ში) გაუმართლებელი და არასწორია. მიზეზები მრავალია და მრავალიც დაწერილა ამ საკითხზე, თუმცა აქ მთავარი ისაა, ვინ რა პოზიციიდან და რა მრწამსიდან აფასებს ამ საკითხს. ეკუმენიზმის მომხრეებმა ამ ფორუმზე მრავალჯერ გამოთქვეს თავისი მოსაზრება, ისინი ძირითადად სიყვარულით, მშვიდობის ძიებითა და საქადაგებელი ტრიბუნის აუცილებლობით ამართლებენ ემს-ის წევრობას. მაგრამ არსებობს განსხვავებული აზრი და ამ აზრზე დგანან ეკლესიის სულიერი ავტორიტეტები, მათ შორის – წმ. იუსტინე პოპოვიჩი, ბერი პაისი ათონელი, ათონის მონაზონთა დიდი უმრავლესობა, ბერი გაბრიელი და მრავალი სხვა ცნობილი სულიერი მოღვაწე. ეკლესიის ისტორიაში იყო პერიოდები, როდესაც ერთ მხარეს იდგნენ იმპერატორები, პაპები, პატრიარქები, ეპისკოპოსები... მეორე მხარეს სხვა პატრიარქები, სხვა ეპისკოპოსები, წმინდა მონაზვნები... სასწორის ერთ მხარეს იყო მშვიდობა, სახელმწიფოს ძლიერება, მტრებთან საბრძოლველად შეკავშირება... მეორე მხარეს კი – უფლის სწავლების – მართლმადიდებლობის ერთგულება, ჭეშმარიტების დაცვა... და ეკლესიის ისტორიამ ყოველთვის ჭეშმარიტების ერთგულნი გაამართლა, ეკლესიამ დაგმო არიანული, მონოფიზიტური, მონოთელიტური თუ პაპისტური უნიები, გაამართლა ათანასე დიდი, მაქსიმე აღმსარებელი, მარკოზ ეფესელი, საქართველოს წარგზავნილები, რომლებმაც არ შეიწყნარეს ფლორენციის უნია. ასე რომ, მღელვარებების და აზრთა სხვადასხვაობის მიუხედავად ეკლესია ჭეშმარიტებას არასოდეს არ ღალატობს (და ვერც უღალატებს მისი ბუნებიდან გამომდინარე) არანაირი მატერიალური თუ ფსევდოსულიერი მოტივებით; და ეკუმენისტების მიერ სიტყვა „სიყვარულის“ ხშირად გამეორება ჯერ კიდევ ბევრს არაფერს ნიშნავს.
ჩემი აზრით ემს-ის წევრობა მიუღებელია შემდეგი ძირითადი მიზეზების გამო:
1. ეკლესია არ არის ჩვეულებრივი ორგანიზაცია, რაღაც პოლიტიკური პარტიის ან საქველმოქმედო კავშირის მსგავსი, ეკლესიის თავი უფალი იესო ქრისტეა და ამიტომ დაუშვებელია იგი რაიმე ამქვეყნიურ ორგანიზაციაში ან კავშირში გაერთიანდეს. ნებისმიერი გაერთიანება ითხოვს გარკვეული წესების და კანონების მორჩილებას, ეს კი შეუფერებელია იესო ქრისტეს სხეულისთვის.
2. ემს-ის წესდება შეიცავს ისეთ მუხლებს, რომლებიც ეწინააღმდეგება ეკლესიის სწავლებას (მაგ. მისიონერობა ერეტიკოსებთან ერთად, ამაში მათთვის ხელშეწყობა, აღიარება იმისა, რომ ემს-ის ყველა წევრს სწამს იესო ქრისტე წმიდა წერილთან თანხმობით. ეს ყოველივე არცთუ ორაზროვნად, განშტოებათა თეორიის აღიარებაა).
3. ემს-ის შეკრებები (არსებობს ვიდეომასალა) ტარდება როგორც კონფესიათშორისი ლოცვების თანხლებით, ასევე წარმართული რიტუალების თანხლებით, რაშიც, სამწუხაროდ, არაერთი შეგონების მიუხედავად, „მართლმადიდებელი“ ეკუმენისტებიც მონაწილეობენ.
4. ნებისმიერი საქმიანობის შესაფასებლად ყველაზე საუკეთესო საშუალებაა მისი ნაყოფის განხილვა. ეკუმენიზმის თვალსაჩინო ნაყოფები კი გახლავთ ბალამანდის და შამბეზის და მსგავსი დოკუმენტები, ასევე ამ მოძრაობის მედროშეთა ნაშრომები და ცალკეული გამონათქვამები და მწვალებლურ თუ წარმართულ რიტუალებში მონაწილეობა. ეს დოკუმენტებიც, ამ ლიდერთა გამონათქვამებიც და ქმედებებიც იმდენად აშკარად ანტიმართლმადიდებლურია, რომ ვინც ამას ვერ ხედავს, ის (იმის მიუხედავად, სწავლულია თუ უსწავლელი), უკვე ძალიან შორს არის გადაცდენილი ეკლესიის სწავლებიდან. ამას გარდა ეკუმენიზმმა და მისი ხათრით ჩატარებულმა კალენდრის რეფორმამ მოიტანა სქიზმები, ეკლესიაში დაპირისპირება, უნდობლობა, განკითხვა და ა.შ. ამასობაში კი ეკუმენისტი მწვალებლები უფრო და უფრო შორდებიან ჭეშმარიტებას (ქალი და სოდომიტი სას. პირები და ა.შ.). არანაირი რეალური შედეგი მათი მოქცევის მხრივ არ ჩანს და ემს-ის გარემოში ეგ შეუძლებელიცაა და არასერიოზულიც კი, რადგან იქ ქადაგება საერთოდ მიღებული არ არის და პროზელიტიზმის აკრძალვაც სწორედ ეკუმენისტური მსოფლმხედველობის დანერგვის შედეგია. თუკი მართლაც იყო შემთხვევები, რომ ამ შეკრებების დროს ვინმე მართლმადიდებლობაზე მოექცა, ეგ რაიმე დასკვნის გასაკეთებლად არ გამოდგება, რადგან ადამიანი სხვადასხვა ადგილას და სხვადასხვა სიტუაციაში შეიძლება მოექცეს, ისევე როგორც კვიპრიანე მოგვი მოექცა მაგიური რიტუალის აღსრულებისას, ან მირიან მეფე ნადირობისას, ზოგი ციხეში ექცევა, ზოგიც ავადმყოფობისას.
დიალოგი და ურთიერთობა დასაშვებ ფარგლებში, ცხადია აკრძალული არ არის და ყველაფერი დასაშვებია, რაც ეკლესიის სწავლებას არ ეწინააღმდეგება. ამასთან ცხადია ისიც, რომ მართლმადიდებელი ეკლესია უკვე 20 საუკუნეა ქადაგებს ჭეშმარიტებას და იქადაგებს ქვეყნის აღსასრულამდე, და თითქმის ყველა ქვეყანაში არსებობს მართლმადიდებელი ეკლესია, ვრცელდება ლიტერატურა, (ასევე ინტერნეტითაც), ხოლო ემს და მსგავსი ორგანიზაციები ამ ქადაგებას კი არ ეხმარებიან, არამედ ხელს უშლიან, რადგან ამკვიდრებენ ცრუ იდეოლოგიას, რომლის თანახმად ყველა გზა ღმერთთან მიდის. ისიც კარგად ვიცით, რომ ჩვენი ქვეყანა უბრალო, უსწავლელმა (ამსოფლიური გაგებით) ქალწულმა მოაქცია, რომელიც არცერთი ორგანიზაციის წევრი არ ყოფილა, მაგრამ იყო უფლის სწავლების ერთგული, სიმდაბლითა და საღვთო სიყვარულით შემოსილი და წევრი მხოლოდ იმ ეკლესიისა, რომელსაც ვერ დაამარცხებენ ვერც ბჭენი ჯოჯოხეთისანი და ვერც მათი ერთგული მსახურები...

საქართველოს მართლმადიდებელი ეკლესიის წმიდა სინოდის განჩინება
1998 წლის 8 ოქტომბერი

საქართველოს მართლმადიდებელი ეკლესიის წმიდა სინოდმა განაჩინა:
I. მიუღებელია 1990 და 1993 წლებში შამბეზში (შვეიცარია) მართლმადიდებელ ეკლესიასა და არაქალკედონურ (ორიენტალურ) ეკლესიებს შორის არსებული საღვთისმეტყველო დიალოგის გაერთიანებული საღვთისმეტყველო კომისიის დოკუმენტები (ე. წ. „შამბეზის შეთანხმებები”).
II. მიუღებელია 1991 წლის, ანტიოქიის მართლმადიდებელ ეკლესიასა და ანტიოქიის არაქალკედონიტ (ორიენტალურ) ეკლესიას შორის მიღებული წინასწარი შეთანხმების პროექტი.
III. მიუღებელია 1993 წლის 23 ივნისს ბალამანდში (ლიბანი) მართლმადიდებელთა და კათოლიკეთა ერთობლივი კომისიის მიერ მიღებული დოკუმენტი: „უნიატობა როგორც მეთოდი გაერთიანებისა წარსულში და ძიება სრული ერთობისა დღეს” (ე. წ. „ბალამანდის შეთანხმება”).
IV. მიუღებელია ფინეთის ავტონომიური ეკლესიის მიერ აღდგომის დღესასწაულის გრიგორიანული პასქალიით აღნიშვნა, რომელიც არ შეესაბამება ნიკეის I მსოფლიო კრების დადგენილებას აღდგომის დღესასწაულის თარიღის შესახებ. მაგრამ აქვე უნდა აღინიშნოს, რომ საერთო მართლმადიდებლური პოზიციიდან გამომდინარე ეს არის კანონიკური დარღვევა, და არა მწვალებლობა. ამასთანავე მნიშვნელოვანია, რომ კონსტანტინეპოლის საპატრიარქო (რომლის იურისდიქციაშიც შედის ფინეთის ავტონომიური ეკლესია) უარყოფითადაა განწყობილი ამ კანონიკურ დარღვევისადმი და მიაჩნია, რომ აღდგომის დღესასწაული უნდა აღინიშნოს ნიკეის I მსოფლიო საეკლესიო კრების დადგენილების შესაბამისად (იხ. კონსტანტინეპოლის პატრიარქის წერილი N 1214/1997).
V. მიუღებელია არამართლმადიდებლური, მოდერნისტული თეოლოგიის წიაღში ჩამოყალიბებული ეკლესიოლოგიური მწვალებლური სწავლება მაცხოვნებელი მადლის ეკლესიის კანონიკური საზღვრების გარეთ არსებობის შესახებ და მისი უკიდურესი გამოვლინება ე. წ. „განშტოებათა თეორია”, რომლის მიხედვითაც დღეს არსებული სხვადასხვა ქრისტიანული მიმდინარეობები განიხილება, როგორც ქრისტეს ჭეშარიტი ეკლესიის სხვადასხვა თანაბარზომიერი განშტოებები, რომელნიც ერთნაირად ფლობენ ღვთაებრივ მადლსა და ჭეშმარიტებას.
VI. მიუღებელია არამართლმადიდებლებთან თანალოცვა და თანაზიარება, რაც კიდევ ერთხელ დადასტურდა ყოველთა მართლმადიდებელთა შეკრებაზე (ქ. თესალონიკი, 1998 წლის 29 აპრილი – 2 მაისი) მიღებული საბოლოო დოკუმენტით, რომლის მე-13-ე მუხლის ბ) პუნქტში წერია: „მართლმადიდებელი დელეგატები არ მიიღებენ მონაწილეობას ეკუმენურ მსახურებაში, საერთო ლოცვებსა და ღვთის თაყვანისცემაში და ასამბლეის სხვა რელიგიურ ცერემონიებში”.



წმიდა არქიმანდრიტი იუსტინე პოპოვიჩი

მართლმადიდებლობისა და ეკუმენიზმის შესახებ

ყოვლადსამღვდელო მეუფენო,
მართლმადიდებელი ეკლესიის პოზიცია ერეტიკოსთა მიმართ – ანუ ყველა იმათ მიმართ, ვინც მართლმადიდებელი არ არის – ერთხელ და სამუდამოდ იქნა დამტკიცებული წმ. მოციქულებისა და წმ. მამების მიერ, ანუ ღვთივშთაგონებული გადმოცემით, რომელიც ერთია და უცვალებელი. ამ დებულების თანახმად, მართლმადიდებლებს ეკრძალებათ ნებისმიერ ერთობლივ ლოცვაში ან მსახურებაში მონაწილეობა ერეტიკოსებთან ერთად. რამეთუ „რაჲ მოყუსება არს სიმართლისა და უშჯულოებისაჲ? ანუ რაჲ ზიარება არს ნათლისა და ბნელისა. ანუ რაჲ შეტყუება არს ქრისტესი ბელიარის თანა? ანუ რაჲ ნაწილ უც მორწმუნესა ურწმუნოჲსა თანა? (2 კორ. 6,14-15).
მოციქულთა 45-ე კანონის თანახმად: „ეპისკოპოსი და ხუცესი და დიაკონი, რომელი თანამლოცველ ოდენ ექმნეს მწვალებელთა, დაეცადენ მღდელობისაგან. ხოლო უკუეთუ აწვიოსცა მათ მოქმედებაჲ რაჲსმე სამღდელოთაგანისაჲ, ვითარცა მღდელთა, განიკუეთენ”.
ეს მოციქულთა წმიდა კანონი არ მიანიშნებს, კონკრეტულად რომელი ლოცვა ან მსახურება იკრძალება. პირიქით, მწვალებლებთან ყველანაირ ერთობლივ ლოცვას კრძალავს, კერძოსაც კი („რომელი თანამლოცველ ოდენ ექმნეს მწვალებელთა”).
განა ეკუმენისტურ მსახურებებში უფრო შორს წასული კადნიერი ქმედებები არ აღესრულება? ლაოდიკიის კრების 32-ე კანონი ამბობს: „არა ჯერ არს მწვალებელისაჲ მიცემაჲ ევლოგიისაჲ (კურთხევისა), რომელნი უკურთხეველ არიან უფროჲს, ვიდრე კურთხეულ”. ამ ეკუმენისტურ თავყრილობებსა და თანამსახურებებზე კი განა მწვალებლები არ აკურთხებენ? – რომაელ-კათოლიკე ეპისკოპოსები, მღვდლები, პროტესტანტი პასტორები – ქალებიც კი.
წმ. მოციქულებისა და მამების ზემოთ მოტანილი კანონები მარტო წარსულში არ მოქმედებდნენ, ისინი დღესაც ძალაშია: ისინი უპირობოდ აუცილებელნი რჩებიან ყველა ჩვენგანისთვის, თანამედროვე მართლმადიდებელი ქრისტიანებისთვის. ისინი უპირობოდ მოქმედნი არიან ჩვენი პოზიციისთვის რომაელ კათოლიკეთა და პროტესტანტთა მიმართ. რომაული კათოლიციზმი მრავალფეროვანი მწვალებლობაა, პროტესტანტიზმზე კი საერთოდ რაღაა სათქმელი? სჯობს საერთოდ არაფერი ვთქვათ. განა ჯერ კიდევ წმ. საბა არ ამბობდა „ლათინური ერესის” შესახებ შვიდნახევარი საუკუნის წინ? მას შემდეგ პაპმა რამდენი ახალი ერესი გამოიგონა და „უცდომელად” გამოაცხადა დოგმატებად? სრულიად უეჭველია, რომ პაპის უცდომელობის დოგმატის დახმარებით რომაული კათოლიციზმი პან-ერესად გადაიქცა.
ქებულმა ვატიკანის II კრებამაც არ შეცვალა ეს საშინელი მწვალებლობა, პირიქით, განამტკიცა.
ამ მიზეზთა გამო, თუკი ჩვენ მართლმადიდებლები ვართ და მართლმადიდებლებად ვაპირებთ დარჩენას, შეგვფერის რომაელ კათოლიკებთან და პროტესტანტებთან მიმართებით წმ. საბას, წმ. მარკოზ ეფესელის, წმ. კოზმა ეტოლელის, იოანე კრონშტადტელის და სხვა წმ. აღმსარებლების, მოწამეებისა და ახალმოწამეების პოზიციაზე დავდგეთ. არც რომაელი კათოლიკეები და არც პროტესტანტები არ არიან მართლმადიდებლები ორ ძირითად ქრისტიანულ დოგმატში – წმ. სამებისა და ეკლესიის შესახებ.
2. თქვენო უწმიდესობავ და სინოდის წმიდა მამანო.
რამდენ ხანს უნდა გავაგრძელოთ ჩვენი წმიდა მართლმადიდებლობისა და წმ. საბასეული ეკლესიის შეურაცხყოფა ჩვენი სამწუხარო და საშინელი, წმ. გადმოცემის საწინააღმდეგო პოზიციით ეკუმენიზმთან და ეკლესიათა მსოფლიო საბჭოსთან მიმართებით?
ყოველი გულწრფელი მართლმადიდებელი, წმ. მამათა წინამძღვრობით აღზრდილი, სირცხვილით იწვის, როცა კითხულობს, რომ ჟენევის V „სრულიად მართლმადიდებლური კონფერენციის” (8-16 ივნისი, 1968წ.) მართლმადიდებელმა წევრებმა მართლმადიდებელთა ემს-ში (ეკლესიათა მსოფლიო საბჭოში) მონაწილეობასთან დაკავშირებით დაადგინეს „განეცხადებინათ, რომ მართლმადიდებელი ეკლესია თავს თვლის ემს-ის ორგანულ წევრად”.
ეს დადგენილება აპოკალიფსურად საშინელია თავისი არამართლმადიდებლობით და ანტიმართლმადიდებლობით. აუცილებელი იყო მართლმადიდებელი ეკლესიისთვის, ამ უწმიდესი ღმერთკაცობრივი ორგანიზმისთვის, ასე დამცირებული ყოფილიყო ამ საშინელი სახით, რომ მის საღვთისმეტყველო წარმომადგენლებს – ზოგი მათგანი ეპისკოპოსია, ზოგი ეროვნებით სერბია, – ეთხოვათ „ორგანული” მონაწილეობა და ჩართვა ემს-ში, რომელიც ამგვარად გადაიქცევა ახალ ეკლესიურ „ორგანიზმად”, ახალ „ეკლესიად”, – ყველა სხვა ეკლესიის ზემოთ მდგომად, რომელშიც მართლმადიდებელი და არამართლმადიდებელი ეკლესიები მხოლოდ ნაწილებს წარმოადგენენ („ერთმანეთთან ორგანულად დაკავშირებულებს”)? ვაი! გაუგონარი ღალატი და გამცემლობაა!
ჩვენ უარვყოფთ ღმერთკაცობრივ მართლმადიდებელ სარწმუნოებას, ამ ორგანულ კავშირს ღმერთკაცთან და მის უწმინდეს სხეულთან. წმ. მოციქულების, მამებისა და მსოფლიო კრებების მართლმადიდებელ ეკლესიასთან – და გვსურს გავხდეთ „ორგანული ნაწილები” ერეტიკული, ჰუმანისტური და კაცთთაყვანისმცემელი საზოგადოებისა, რომელიც 263 ერესისაგან შედგება, რომელთაგან ყოველი სულიერი სიკვდილია.
როგორც მართლმადიდებელნი, ჩვენ „ასონი ქრისტესნი” ვართ. „აღ-უკუე-ვიხუნეა ასონი იგი ქრისტესნი და ვყვნე ასო მეძვის?” ჩვენ ამას ვაკეთებთ, როდესაც „ორგანულად” ვუერთდებით ეკლესიათა მსოფლიო საბჭოს, რომელიც არის ათეისტური კაცთთაყვანისმცემელი წარმართობის აღორძინება.
ბოლოს და ბოლოს მოვიდა დრო ჩვენი მართლმადიდებელი, წმიდა მამებისეული და წმიდა საბასეული ეკლესიისთვის, წმიდა მოციქულებისა და მამების, წმიდა აღმსარებლების, მოწამეებისა და ახალმოწამეების ეკლესიისთვის, შეწყვიტოს აღრევა ეკლესიურად, იერარქიულად და ლოცვებში ე. წ. ეკლესიათა მსოფლიო საბჭოსთან და სამუდამოდ თქვას უარი ნებისმიერ ერთობლივ ლოცვასა და მსახურებაზე...
3. თუკი არ შეუერთდება ერეტიკოსებს, – სადაც არ უნდა იყოს მათი ცენტრი, ჟენევაში თუ რომში, – ჩვენი წმიდა მართლმადიდებელი ეკლესია, ყოველთვის ერთგული წმიდა მოციქულებისა და მამებისა, ამით არ უარყოფს თავის ქრისტიანულ მისიასა და სახარებისეულ მოვალეობას, ანუ იგი თანამედროვე მართლმადიდებელი და არამართლმადიდებელი მსოფლიოს წინაშე სიმდაბლით, მაგრამ გაბედულად დაამოწმებს ყოვლადჭეშმარიტების, ცოცხალი და ჭეშმარიტი ღმერთკაცის ჭეშმარიტებასა და მართლმადიდებლობის ყოვლადმაცხოვნებელ და ყოვლადგანმაახლებელ ძალას. ეკლესია, რომელსაც წინ ქრისტე მიუძღვის, თავისი წმიდამამებისეული სულითა და ღვთისმეტყველებით ყოველთვის მზად იქნება სიტყვა მიუგოს ყველას ჩვენს სასოებაში, ვინც ეძიებს მისგან სიტყვას (1 პეტ. 3,15). ხოლო ჩვენი სასოება უკუნითი უკუნისამდე ერთია და ერთადერთი: ღმერთკაცი იესო ქრისტე და მისი ღმერთკაცობრივი სხეული, წმ. მოციქულთა და მამათა ეკლესია. მართლმადიდებელი ღვთისმეტყველები უნდა მონაწილეობდნენ არა „საერთო ეკუმენისტურ ლოცვაში”, არამედ საღვთისმეტყველო საუბრებში ჭეშმარიტებაში და ჭეშმარიტების შესახებ, ისე, როგორც იქმოდნენ ამას წმიდა და ღმერთშემოსილი მამები საუკუნეთა განმავლობაში. მართლმადიდებლობის ჭეშმარიტება და ჭეშმარიტი სარწმუნოება მხოლოდ „ცხოვნებულთა” „ნაწილია” (II მს. კრ. VII კან.).
მოციქულთა ხარება სრული ჭეშმარიტებაა: „განწმედითა სულისაჲთა და სარწმუნოებითა ჭეშმარიტებისაჲთა” (2 თეს. 2,13). ღმერთკაცობრივი სარწმუნოება არის „სარწმუნოება ჭეშმარიტებისა”. ამ სარწმუნოების არსი ჭეშმარიტებაა, ერთადერთი ყოვლადჭეშმარიტება, ანუ ღმერთკაცი ქრისტე. ეს რწმენა და ეს სიყვარულია თვით გული და ცნობიერება მართლმადიდებელი ეკლესიისა. ყველა ეს განძი სრულად და დაუმახინჯებლად მხოლოდ წმიდა მამათა მოწამეობრივ მართლმადიდებლობაში ინახება, რისი უშიშრად აღიარებისთვისაც არიან მოწოდებულნი მართლმადიდებელი ქრისტიანები დასავლეთისა და მისი ცრუსიყვარულისა და ცრუსარწმუნოების წინაშე.
ჩემს თავს ვაბარებ თქვენი უწმინდესობისა და სხვა წმიდა მამებისა და ეპისკოპოსების სამოციქულო ლოცვას, უღირსი
არქიმანდრიტი იუსტინე პოპოვიჩი
წმ. მონასტერი ჩელიე
წმ. იოანე ოქროპირის დღესასწაული
13/26 ნოემბერი, 1974 წ.
დაბეჭდილია ბერძნულ გაზეთში „ორთოდოქსოს ტიპოს”, 1 ივნისი, 1975 წ.



მონაზონი არსენი (ვლიანკოფტი), თეოლოგიის დოქტორი

მართლმადიდებელი მონაზვნობა და რელიგიური სინკრეტიზმი
(ფრაგმენტები)

ეკლესიათა მსოფლიო საბჭო

ძირითადი ტრიბუნა, რომლის საშუალებითაც წარმოჩნდება და ვითარდება ქრისტიანთაშორისი და რელიგიათაშორისი სინკრეტიზმი (აღრევა), არის ეკლესიათა მსოფლიო საბჭო (ემს), რომელშიც ვმონაწილეობთ მართლმადიდებლები და პროტესტანტები და რომელიც, როგორც ცნობილია, დატოვეს იერუსალიმის, საქართველოსა და ბულგარეთის ეკლესიებმა, ხოლო სერბეთისა და რუსეთის მართლმადიდებელი ეკლესიები სერიოზულად ფიქრობენ საკუთარი მონაწილეობის თაობაზე.
ემს საკუთარი ქრისტიანთაშორისი სინკრეტული მიმართულების შესახებ ჯერ კიდევ დამფუძნებელ დეკლარაციაში აცხადებდა, ხოლო სამოცდაათიანი წლებიდან მოყოლებული, სექციის – „დიალოგი სხვა რელიგიებთან”– ფარგლებში, დიდი ნაბიჯები გადადგა რელიგიათაშორისი სინკრეტიზმის მიმართულებითაც.
ამ მიმართულების გამოხატულებაა 1991 წელს ქ. კანბერაში (ავსტრალია) ჩატარებული ემს-ის VI გენერალური ანსამბლეა, სადაც წარმოჩენილ იქნა „კერპთაყვანისმცემლების, ანიმისტებისა და წარმართების შეხედულებები სულიწმიდის შესახებ. აი, მაგალითი პროტესტანტული ღვთისმეტყველების სრული გაუცხოებისა”, – ასე შეაფასა ეს ანსამბლეა უნეტარესმა მთავარეპისკოპოსმა ქრისტოდულოსმა საკუთარ სტატიაში – „ეკლესიათა მსოფლიო საბჭო ანუ რელიგიის მოყვარულთა კლუბი?”26
დღეს ყოველმხრივ აღიარებულია, რომ ემს ღრმა კრიზისს განიცდის და უცნობია, თუ საით მიემართება. ფაქტია, ვინმეს რომ მოენდომებინა კარგად გამოეკვლია კრიზისი, რომელსაც განიცდის არა მარტო ემს-ის ფარგლებში გამართული, არამედ მართლმადიდებელთა და არამართლმადიდებელთა სხვა დიალოგებიც, უნდა გამოეკვლია არა ხილული (პაპისტების უნიატური შემოჭრის მუდმივი მცდელობები, პროტესტანტთა მხრიდან ქალთა ქიროტონიები და ჰომოსექსუალისტთა ქორწინებები), არამედ ძირითადი მიზეზები, როგორიცაა „ემს-ის აშკარა სინკრეტული სულისკვეთება, რომლითაც მისი ბევრი მოღვაწეა განმსჭვალული”.27
დღეს განვითარებული მოვლენების სათავე, რაღა თქმა უნდა, ემს-ის დამფუძნებელ წესდებაშია, რომელიც:
1) „მოუწოდებს ეკლესიებს ხილული ერთობისაკენ ერთი რწმენითა და ერთი ევქარისტიული ზიარებით, როგორც ქრისტეში ერთობის გამომხატველს, რათა მსოფლიომ ირწმუნოს.
2) ხელს უწყობს ეკლესიების ერთობლივ დამოწმებას, რათა პასუხს სცემდეს ყველას და თითოეულს...
3) მხარს უჭერს ეკლესიებს მათი საკაცობრიო მნიშვნელობის სამოციქულო და ევანგელიზაციის საქმეში.
4) გამოხატავს ეკლესიათა საერთო ინტერესს, მოემსახურონ ადამიანთა სხვადასხვა საჭიროებებს, მოაწესრიგონ კონფლიქტები და იღვაწონ ადამიანთა საერთო ოჯახის სამართლიანი და მშვიდობიანი განვითარებისათვის”.28
ზემოთ აღნიშნული ნათლად წარმოაჩენს ემს-სა და მის დამფუძნებელთა ძირითად მრწამსს.
მსოფლიო პატრიარქის 1920 წლის ცირკულარი და მართლმადიდებელთა მხრიდან „ეკუმენურ მოძრაობაში” მონაწილეობა არგუმენტირდება მხოლოდ ერთი მიზეზით – „საყოველთაოდ გავრცელებული ალკოჰოლიზმი, განუსაზღვრელი უსარგებლო სიმდიდრე და მისი გაღმერთება, სიამოვნებებისადმი კარგად შენიღბული ტრფიალი, გარყვნილი, უმსგავსო ლიტერატურა, მხატვრობა, თეატრი, მუსიკა...” და ვერ წარმოუდგენიათ ის ჭეშმარიტება, რომ ღრმა საზოგადობრივი ჭრილობები მხოლოდ ადამიანის ძალისხმევით ვერ განიკურნება.
პატრიარქის აღნიშნული ცირკულარი „ეკუმენიზმის უკიდურეს გამოხატულებასა და ეკუმენისტური მოძრაობის ეპოქის დასაწყისს წარმოადგენს”.29 მასში დასავლური საზოგადოების არამართლმადიდებლები დახასიათებული არიან „არა როგორც მართლმადიდებელი ეკლესიის გარეთ მყოფნი და მისთვის უცხონი, არამედ როგორც ქრისტესმიერი ნათესავნი, ახლობელნი და თანამემკვიდრენი, აღთქმის განმახორციელებელნი ”.
ამრიგად, ემს-ის საძირკველშივე იდო სრული გამიწიერება და მართლმადიდებლურ თვითშეგნებასთან გაუცხოება. გარდა ამისა, გამიწიერებამ, მორალიზმმა და ჰუმანიზმმა, რომელთა წიაღშიც ფრანგული განმანათლებლობა იშვა, გზა გაუხსნეს არამართლმადიდებლურ ეკუმენიზმს. ვამბობ არამართლმადიდებლურს, ვინაიდან გვაქვს მართლმადიდებლური ეკუმენიზმიც, რაც ეკლესიის ეკუმენობას ნიშნავს და რომელსაც მრწამსის სიმბოლოში ვაღიარებთ.
***
მიღებული შედეგები

ე.წ. ეკუმენურ მოძრაობაში და მასთან დაკავშირებულ დიალოგებში მართლმადიდებელი ეკლესიის მონაწილეობის შედეგები ძირითადად არის ეკლესიოლოგიური, სოტერიოლოგიური და სამოძღვრო. ეს მონაწილეობა სულ უფრო მეტად მიემართება მართლმადიდებლური თვითშეგნებისა და ხასიათის გაუარესებისაკენ და მათი „რელიგიათშორისულით” შეცვლისაკენ. ყოველ შემთხვევაში, იმ ადამიანებში მაინც, რომლებიც მასში მონაწილეობენ.
როგორც პროფესორი კონსტანტინე მურატიდისი წერს: „ემს-ში მონაწილეობით მართლმადიდებლობა ნამდვილ ეკუმენურ საქმიანობაზე ამბობს უარს, რაც, ჩემი აზრით, თანამედროვე მსოფლიოს ხსნის საქმეში ყველაზე დიდი და სამწუხარო დარტყმაა ”.31
მართლმადიდებლური აღმსარებლობისა და დოგმატიკის პროფესორი, ნეტარი მამა იუსტინე პოპოვიჩი ემს-ს ახასიათებს „მწვალებლურ, მაცთუნებელ და ადამიანის გამკერპებელ გაერთიანებად” და მასში მართლმადიდებელი ეკლესიის მონაწილეობას – „მონურ დამცირებად”.
ასევე, ნეტარხსენებული მამა სპირიდონი (ბილალიჩი) წერს: „ეკუმენიზმი – XX საუკუნის ყველაზე დიდი მწვალებლობა, რომელიც ქადაგებს დოგმატურ, რელიგიურ სინკრეტიზმს და მიილტვის ქრისტიანული და სხვა აღმსარებლობების პანრელიგიური გათანაბრებისაკენ – მართლმადიდებლობისათვის მომაკვდინებელ საფრთხეს წარმოადგენს”.32
რეალურად, ქრისტიანთაშორისი და რელიგიათაშორისი სინკრეტიზმი შლის მართლმადიდებლობასა და მწვალებლობებს შორის არსებულ საზღვრებს. ეკუმენიზმი სინკრეტიზმის გზით ჯიუტად ამტკიცებს, რომ ეკლესიის საზღვრები უცნობია და რომ, მართლმადიდებელი ეკლესი, ერთი მხრივ, და სხვა ქრისტიანული აღმსარებლობები, მეორე მხრივ, შეადგენენ ერთ, წმიდა, კათოლიკე და სამოციქულო ეკლესიას. ეს, რაღა თქმა უნდა, ეკლესიოლოგიური მწვალებლობაა და ჩვენი მართლმადიდებლური თვითშეგნების წინააღმდეგ არის მიმართული.
სინკრეტიზმით, რომლის ფარგლებშიც „ეკუმენური დელიკატურობით” იხვეწება ქრისტიანთაშორისი და რელიგიათაშორისი დიალოგები, რათა „ეკუმენიზმის სულმა” იმძლავროს, ფაქტობრივად იკარგება მწვალებლობის არსი, იცვლება ადამიანთა ნამდვილი ერთობის საფუძველი ჭეშმარიტებაში, ანუ ქრისტეში და დოგმატური განსხვავებების მიუხედავად ერთობის სხვა მოდელს, ანუ არა ჭეშმარიტებას ირჩევენ. „ერთობლივი საქმიანობის” ერთად წარმართვის მოდელი ეს არის ანთროპოცენტრიზმის მოდელი, რადგან ერთობის ცენტრს წარმოადგენს არა ღმერთკაცი ქრისტე, არამედ საჭმლისმომნელებელი ადამიანი.
ემს-ში და ყველა სხვა ეკუმენურ კავშირებში მონაწილეობამ, რომლებიც მოიცავს არა მხოლოდ დიალოგებს, არამედ ერთობლივ რიტუალურ მოქმედებებსაც, გამოიწვია მართლმადიდებლური მისიონერული მოღვაწეობის ფაქტობრივი შეწყვეტა იმ ქვეყნებში, სადაც ქრისტიანული აღმსარებლობები ჭარბობენ. აი, ასე ვუკეტავთ კარს დასავლეთის ქანცგამოცლილ ადამიანებს და მივუთითებთ დარჩნენ იქ, სადაც არიან, რადგან „ვართ ერთნი”, ვართ „და-ეკლესიები” და რადგან „გვიახლოვდება ერთობა”. Gგარდა ამისა, ლიტურგიკული წიგნების გადაწერა-გასუფთავებაც მიზნად ისახავს ჩვენი ეკლესიის ჰიმნოგრაფიაში გამოყენებული ანტიქალკედონელებისა და მათი ერესიარქების მისამართით გამოთქმული მკაცრი გამონათქვამების ამოღებას.

ინფორმირებისა და თანხმობის სიმცირე ეკლესიაში

ამ დიალოგებში მართლმადიდებელი ეკლესიების მონაწილეობა მცდარია არა მხოლოდ შინაარსობრივად, არამედ იურიდიულადაც. არც თავიდან და არც ახლა არ არსებობს რეალური ინფორმაცია, თუ რა ხდება ამ დიალოგების ფარგლებში. არა მარტო კეთილმორწმუნე მრევლსა და სამღვდელოებას არ აწვდიან ინფორმაციას, არამედ სრულად ინფორმირებული არ არის არც პატივცემული იერარქია.
ეს დიალოგები Gგარკვეული კატეგორიის ადამიანებისათვის საერთაშორისო დონის იმ ერთადერთ საქმიანობას წარმოადგენს, სადაც მათ ბიუროკრატებად, ტექნოკრატებად და ეკუმენისტებად არავინ მოიხსენიებს. თუმცა საქმე მხოლოდ ინფორმირებაში არ არის, არამედ მიღებული გადაწყვეტილებები ეკლესიის ღირებულებებს უნდა ეთანხმებოდნენ და გამოხატავდნენ, წინააღმდეგ შემთხვევაში მათ ფერარო-ფლორენციის გადაწყვეტილებათა ბედი ეწევათ და ერთადერთი, რასაც მიაღწევენ, ეკლესიისადმი ჭრილობების მიყენება იქნება.

მართლმადიდებლური პოზიცია

მართლმადიდებლური ტრადიცია, რომლის ფხიზელ მცველსაც მონაზვნობა წარმოადგენს, როგორც „ახალი ერას”, გლობალიზაციის, ქრისტიანთაშორისი და რელიგიათაშორისი სინკრეტიზმის მოწინააღმდეგე, წარმოგვიჩენს ჭეშმარიტი ღვთისშემეცნების გზას – წმიდა სამებასთან სიყვარულითა და მორჩილებით პიროვნულ ზიარებას; იმ პიროვნების შეუფასებელ ღირსებას წარმოგვიჩენს, რომელიც „ახალმა ერამ” უნდა დანომროს და გააუფასუროს. ცხოვრების ეს მართლმადიდებლური გზა ინტელექტუალური ნააზრევი კი არ არის, არამედ იმ ურიცხვ წმინდანთა გამოცდილების შედეგია, რომლებიც ეკლესიის ორიათასწლოვანი არსებობის განმავლობაში ცხოვრებდნენ.
პიროვნების გადარჩენისათვის ბრძოლა ამავდროულად ბრძოლაა ჩვენი რელიგიური და ეროვნული თვითშეგნებისათვის, რომელებიც ამ ბოლო დროს ხშირად განიცდიან წინასწარ ორგანიზებულ შემოტევებს.
რა თქმა უნდა, არამართლმადიდებლებთან და წარმართებთან დიალოგს ჩვენ არ უარვყოფთ. პირიქით, ეკლესიის ცხოვრებაში იგი ყოველთვის მოიცავდა მნიშვნელოვან ადგილს და მუდამ იყო გადაჯაჭვული სინანულისა და ერთიანობის საწინასწარმეტყველო- სამოციქულო ქადაგებასთან.
უნდა აღინიშნოს, რომ ე.წ. ეკუმენური მოძრაობის ფარგლებში უფლის ლოცვის სიტყვები „რაითა ყოველნი ერთ იყვნენ” (იოანე 17. 21), დამახინჯებით განიმარტება. პროფესორი რომანიდისი, იგივე მამა იოანე, მამათა განმარტებებზე დაყრდნობით შეგვახსენებს, რომ უფალი ითხოვს მამისაგან: „მისი მოწაფენი და მისი მოწაფეთა მოწაფენიც ისევე ერთად იყვნენ მის ღვთიურ დიდებაში, როგორც ამჟამად არიან ერთად მიწიერ ცხოვრებაში, ე.ი. ღვთის სხეულში – ეკლესიაში გაწევრიანებულნი... ”33
ყოველთა მართლმადიდებლური ერთობა და „ეკლესიათა” ერთობა მიიღწევა ღვთის მადლით, დაცემულთა სინანულით და ერთ, წმიდა, კათოლიკე და სამოციქულო ეკლესიაში, ანუ მართლმადიდებლობაში მათი დაბრუნებით.
დიალოგებში დღეს მონაწილე მართლმადიდებლებისათვის მეტად სასარგებლო და გონივრული იქნებოდა გაეთვალისწინებინათ, თუ როგორ საუბრობდნენ ჩვენი ეკლესიის წმინდანები მწვალებლებთან და წარმართებთან დღევანდელზე გაცილებით მეტად მტრული ისტორიული გარემოცვის პირობებში. რატომ უნდა დავცილდეთ დღეს მათ ჭეშმარიტ გზას? იქნებ მათზე უფრო მეტად წმინდანები და ბრძენნი ვართ?
უნეტარესო! ყოვლადუსამღვდელოესნო! მონაზონთა და მონაზვნობის მოყვარულო აუდიტორიავ! ვფიქრობ, ნათელია, რომ სერიოზული და უმნიშვნელოვანესი პრობლემის წინაშე ვდგავართ, რომელიც ე.წ. „ახალი ერის” ერთგვარ გამოწვევას წარმოადგენს.
დროის სრულიად მცირე მონაკვეთში აშკარა გახდა, რომ ქრისტიანთაშორისი და რელიგიათაშორისი სინკრეტიზმი სრულიად საწინააღმდეგო და შეუთავსებელია ეკლესიის თვითშეგნებასთან, რომელსაც, უპირველეს ყოვლისა, მართლმადიდებელი მონაზვნობა გამოხატავს და რომელიც ეკლესიის ტრადიციების შემნახველსა და მის ფხიზელ სინდისს წარმოადგენს. ამიტომ თითოეულის უფლება და მოვალეობაა იბრძოლოს მართლმადიდებელი სარწმუნოების დაცვისა და ერთიანობისათვის.
დასასრულს ნება მომ<

პოსტის ავტორი: მარიამი თარიღი: Apr 5 2007, 09:49 PM

lado s
ბოლოში გაწყვეტილია და იქნებ დაამთავრო...

პოსტის ავტორი: lado s თარიღი: Apr 5 2007, 09:58 PM

გაგრძელება

დასასრულს ნება მომეცით დავამატო: რაკი ქრისტიანთაშორისი და რელიგიათაშორისი სინკრეტიზმი ცდილობს სიყვარულის მანტიით შეიმოსოს, უნდა აღინიშნოს, რომ წმიდა მამათა პოზიცია (რომელიც მტკიცედ იცავდა ჭეშმარიტ სარწმუნოებას და ტკივილითა და სიყვარულით ეუბნებოდა სიმართლეს ეკლესიის გარეთ მყოფთ) არის მართლაც კაცთმოყვარე პოზიცია, რადგან იგი რეალურად ეხმარება შეცდომილ ადამიანს მთელი შეგნებითა და სინანულით მოექცეს, მაშინ როცა ჰუმანური სიყვარული მათ მათივე ავადმყოფობაში დახმარების გარეშე ტოვებს.
გარდა ამისა, ჭეშმარიტი სიყვარული, რომელიც სულიწმიდის ნაყოფია, მარად ერთადაა ჭეშმარიტებასთან, რომელიც თავად ქრისტეა და რომლის გარეშეც არ არსებობს არც ჭეშმარიტი სიყვარული და არც თვით ჭეშმარიტება.
გმადლობთ.
ჟურნალი «ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ» τ. 26, სექტემბერ-ოქტომბერი 2002 წ.



არქიმანდრიტი გიორგი
ათონის მთის წმიდა გრიგორის მონასტრის იღუმენი

ანტიოქიის საპატრიარქოსა და იაკობიტების
(ანტიქალკედონელების) ერთობლივ მსახურებათა
შესახებ

ჩემთვის უხერხულია მსჯელობა ყოველი მართლმადიდებლის მიერ აღიარებული ანტიოქიის სახელოვანი საპატრიარქოს წინააღმდეგობაზე მართლმადიდებლურ თვითშეგნებასთან.
მამშვიდებს წმ. იოანე დამასკელის, როგორც ბერისა და მღვდელმსახურის სიტყვები იაკობიტთა ეპისკოპოს დარეას მიმართ: „ ... (ვიღვაწოთ) მოყვასის გამოსაფხიზლებლად არა განხეთქილებით, რისხვით, გამარჯვებისაკენ სწრაფვით, სიძულვილით, არამედ ღვთისადმი ვედრებით”. (Ιω.Δαμασκηνου εργα,4,εκδ.Ε.Π.Ε. Θεσσαλ.1990,σελ.344).
ცხადია, წინააღმდეგობა არ იარსებებდა, თუკი ეკლესიის კომპეტენტური ორგანო უკანონობას დროულად აღკვეთდა და განკურნავდა.
როგორც ცნობილია, ეკლესიათა მსოფლიო საბჭოს თაოსნობით 1964 წელს დაიწყო მართლმადიდებელთა და ანტიქალკედონელთა (როგორც შემდგომ უწოდეს „აღმოსავლეთის მართლმადიდებელთა”) შორის არაოფიციალური დიალოგი. მართლმადიდებელთა მხრიდან დიალოგი პირველი და მნიშვნელოვანი დათმობით დაიწყო: მიღწეულ იქნა დიალოგების მიზანი – ანტიქალკედონელები მართლმადიდებლებად აღიარეს, მაშინ როდესაც მსოფლიო კრებებმა ისინი დაგმეს, როგორც მწვალებლები, და მათი მოძღვრები, როგორც ერესიარქები.
რაკი „დღის სიკეთე დილიდანვე მოჩანს”, დიალოგი როგორც დაიწყო, ისევე ცუდად განვითარდა. კერძოდ, ოფიციალური დიალოგის დროს (1985წ.), ანტიქალკედონელთა მოთხოვნით ორივე ეკლესია მართლმადიდებელთა ორ ოჯახად მოიხსენიეს. დიალოგი დასრულდა ერთობლივი განცხადებით, რომ ანტიქალკედონელებს ჯერ კიდევ აქვთ მართლმადიდებლური ქრისტოლოგია. ფაქტია, რომ ეს განცხადება IV-VI მსოფლიო კრებების გადაწყვეტილებებს ეწინააღმდეგება. როგორც ცნობილია, ეს ერთობლივი განცხადება დაგმეს სინოდებმა, სინოდალურმა კომისიებმა, ათონის მთის წმიდა კინოტმა, ჩვენმა და უცხოელმა თეოლოგებმა. ერთობლივი განცხადების კრიტიკოსთა შორის არიან დიალოგებში კვიპროსის ეკლესიის წარმომადგენელი, პროფესორი ანდრეაPპაპავასილიუ, რომელმაც გამოაქვეყნა მნიშვნელოვანი სამეცნიერო ნაშრომი – „თეოლოგიური დიალოგი მართლმადიდებელთა და ანტიქალკედონელთა შორის” (ლევკოსია, 2000წ.) და ფრანგი პროფესორი ჟან-კლოდ ლარშეტი, ბრწყინვალე სამეცნიერო ნაშრომით ” La Question Christologique. A propos du projet d”union de I”Eglise orthodoxe et des Eglises non chalcedoniennes: problemes theologiques et ecclesiologique un suspens”( ჟურნ. LE Messeger Orthodoxe, 134/2000, პარიზი).
ვინაიდან ადგილობრივმა მართლმადიდებელმა ეკლესიებმა ერთობლივი განცხადება არ მოიწონეს, დაიწყო ეკუმენისტების ცნობილი ხრიკის განხორციელება – დე ფაქტო გაერთიანება ქვემოდან.
ამ ბოლო დროს, ასევე მკაცრად გააკრიტიკეს თესალონიკის უნივერსიტეტის თეოლოგიის ფაკულტეტის ორი მეცნიერ-თანამშრომლის დისერტაცია, რომლებიც იცავენ აზრს, რომ ერესიარქები – დიოსკორე და სევეროსი მართლმადიდებლური აღმსარებლობისანი იყვნენ, მიუხედავად იმისა, რომ დაგმეს და ანათემას გადასცეს მსოფლიო კრებებმა. მათ ასევე გმობდნენ დიდი თეოლოგები და წმიდა მამები: წმ. მაქსიმე აღმსარებელი, წმ. იოანე დამასკელი, წმ. სოფრონ იერუსალიმელი, წმ. ფოტი კონსტანტინოპოლელი და სხვები. ღმერთშემოსილმა მამებმა ერესიარქთა შეხედულებები კარგად იცოდნენ და ჰქონდათ არა მხოლოდ სიბრძნე, არამედ ღვთიური მადლიც, რომლის შემწეობითაც ამტკიცებდნენ დოგმატებს. იაკობიტების ეპისკოპოსისადმი წმ. იოანე დამასკელის წერილით ჩვენ ვასკვნით, თუ როგორ კარგად იცნობს წმიდანი ერესიარქების – დიოსკორეს, სევეროსისა და იაკობის მწვალებლურ შეხედულებებს და აქედან გამომდინარე, ასევე კარგად იცის ჭეშმარიტი მეცნიერებაც.
მართლმადიდებლური თავმდაბლობა მოგვიწოდებს, „მივსდიოთ ღვთაებრივ წმიდა მამებს” (IV მსოფლიო კრება) და საკუთარი ამპარტავნებითა და ლოგიკით არ განვსაჯოთ და არ განვიკითხოთ ის საკითხები, რომელთა შესახებაც არსებობს მსოფლიო კრებების გადაწყვეტილებები და წმ. მამათა თანხმობა (ცონსენსუს Pატრუმ).
მჯერა, რომ საუნივერსიტეტო და თეოლოგიური წრეებიდან კვლავ გაგრძელდება ამ დისერტაციების კრიტიკა.
ასევე, ძალზე სამწუხარო ფაქტია, რომ 1991 წლის ბოლოს ანტიოქიის საპატრიარქომ გადაწყვიტა საღმრთო საიდუმლოებებში იაკობიტებთან ერთობლივი მონაწილეობა, კერძოდ გადაწყვიტეს:
– ორივე ეკლესიის სამღვდელოებამ თეოლოგიური განათლების ყოველ ეტაპზე ერთობლივად მიიღონ მონაწილეობა (§2).
– შეწყდეს ერთი ეკლესიის წევრების მეორე ეკლესიაში გადასვლისათვის აუცილებელი ნათლობის საიდუმლოს შესრულება (§3).
– ორივე ეკლესიის ეპისკოპოსებმა და სამღვდელოებამ საღმრთო მსახურება ერთობლივად აღასრულონ (§§ 6,10,11,14).
– წმ. საიდუმლოებები (ნათლობა, მირონცხება, საღმრთო ევქარისტია) ორივე ეკლესიის წევრებისათვის აღსრულდება (§9).
– ერთი ეკლესიის მღვდელი მეორე ეკლესიის სამღვდელოების თანდასწრებით იქნება ხელდასხმული (§12).
ზემოთ აღნიშნული სრულიად ეწინააღმდეგება მსოფლიო კრებების გადაწყვეტილებებს, რომლებიც ჩვენთვის, მართლმადიდებლებისათვის, მოციქულებრივი მართლმადიდებლური მრწამსის საფუძველი და უეჭველი გამოხატულებაა.
აქამდე ე.წ. ეკუმენური მოძრაობის მართლმადიდებელი მონაწილენი აცხადებდნენ, რომ ერთობა შვიდი წმიდა მსოფლიო კრების გადაწყვეტილებების საფუძველზე უნდა მომხდარიყო.
გავიხსენოთ, რას ამბობენ მსოფლიო კრებები ანტიქალკედონელების (მონოფიზიტების) შესახებ.
IV მსოფლიო კრება: „წმიდა და დიდი მსოფლიო კრება ურყევად გვიქადაგებს და გვასწავლის... უფლის ორი ბუნების აღმრევნი და ერთ ბუნებად გარდამქმნელნი – შეჩვენებულ იქნენ”.
V მსოფლიო კრება: „აღვიარებთ რა ოთხ წმიდა მსოფლიო კრებას ნიკეაში, კონსტანტინოპოლში, ეფესოში და ქალკედონში, ვქადაგებდით და ვქადაგებთ ყოველივეს, რამაც ჩვენი მრწამსი განსაზღვრა, და რომელნიც მას არ აღიარებენ, კათოლიკე ეკლესიიდან გარიყულებად ვთვლით”.
VI მსოფლიო კრება: „წმიდა სამების ერთი ჰიპოსტასის – ჩვენი ჭეშმარიტი ღმერთის იესო ქრისტეს ერთი ნებისა და ქმედების მქონე ბუნების უარმყოფელნი – აპოლინარი, სევეროსი და თემისტოსი, მართლმადიდებელ ერში თესავენ მწვალებლობასა და გონების მომწამვლელ აღმსარებლობას...”.
VII მსოფლიო კრება: „ღვთის კრებულიდან როგორც განიდევნენ სახელგატეხილი ევტიხი და დიოსკორე, ასევე განიდევნონ სევეროსი, პეტრე და მათთან გადაჯაჭვული ღვთისმგმობელი მიმდევარნი...”.
მართლმადიდებლობის კვირის „სინოდიკონის” თანახმად: „პეტრეს, Gგონება შეშლილს – ანათემა... იაკობ არმენიელს (სტანსალოსს), დიოსკორეს – ალექსანდრიის პატრიარქსა და ურწმუნო სევეროსს, აგრეთვე სერგის, პავლესა და პიროსს და მათ თანამოაზრეებს, სერგის მოწაფეს ლიკოპეტროსს – ანათემა, ყოველ ევტიქიანელსა და მონოთელიტს, იაკობიტსა და არზივურიტს და ყოველ ერეტიკოსს – ანათემა”.
ამრიგად, იბადება ერთი უმნიშვნელოვანესი კითხვა, განა შეიძლება ერთმა საპატრიარქომ ან ერთმა ადგილობრივმა ეკლესიამ მსგავსი გადაწყვეტილებებით მართლმადიდებელთა ერთობა გახლიჩონ?
ანტიოქიის საპატრიარქოს ვერ დავუკარგავთ იმას, რომ ჰყავს კეთილმორწმუნე სამღვდელო და საერო პირნი, ასევე ცნობილია ანტიოქიის წვლილი ბერ-მონაზვნობის გამოცოცხლებაში, ლიტურგიკულ ცხოვრებაში და თეოლოგიურ სწავლებებში, თუმცა უკიდურესად ეკუმენური შეხედულებების მქონენიც არსებობენ, მათი აზრით, ანტიქალკედონელებთან საღმრთო საიდუმლებებში ერთობა არის არა მართლმადიდებლური მრწამსიდან გადახვევა, არამედ მცდელობა არსებული კონკრეტული ვითარება „იკონომიით” გამოასწორონ.
ვაღიარებთ სირთულეებს, მაგრამ როგორც ამბობს ეკლესიის მნათობი წმ. იოანე ოქროპირი: გამოვასწოროთ მართლაც „იკონომიით და არა უკანონობით”. „იკონომია” მხოლოდ მაშინ არის მისაღები, თუ იგი დოგმატებსა და მსოფლიო კრებების გადაწყვეტილებებს არ ეხება. თუკი ეკლესიის დოგმატებსა და მამათა თეოლოგიაზე პრაქტიკულ საჭიროებებს ექნებათ პრიორიტეტი, მაშინ ეკლესიას მოელის საფრთხე, შეეთვისოს ამა სოფელს და დაკარგოს მოციქულებრივი რწმენა. პრაქტიკული საჭიროება თეოლოგიასთან უნდა იყოს შეეთანხმებული და არა პირიქით. ამ პრინციპით მოღვაწეობდნენ ნეტარი ღმერთშემოსილი მამები (კოლივადებად წოდებულნი), რომელთაც არ მიიღეს მიცვალებულთა მოხსენიების შაბათიდან კვირა დღეზე გადატანის მცდელობა, რადგან ეკლესიის თეოლოგია ამ პრაქტიკულ საჭიროებას არ ეთანხმებოდა.
ნეტავ რას იტყოდნენ ეს მამები, რომ ენახათ ის უკანონო „იკონომიები”, რომელთაც დღეს იღებენ?
ანტიოქიის საპატრიარქოს ამ გადაწყვეტილებიდან 11 წელი გავიდა. ამ ხნის განმავლობაში იმედი გვქონდა, რომ იგი გაუქმდებოდა, მაგრამ, სამწუხაროდ, ეს მავნე სენი ალექსანდრიის საპატრიარქოზეც გავრცელდა, რომელმაც კოპტებთან შერეული ქორწინებების აღსრულება დაუშვა.
იგრძნობა, რომ ამგვარი ქმედებები იმის მცდელობაა, რომ გვაიძულონ ნელ-ნელა მივიღოთ უკვე მომხდარი მოვლენა და მწვალებელთა ერთი ნაწილი მართლმადიდებლებად ვაღიაროთ.
როგორ შევეგუოთ ეკუმენისტების მცირე ნაწილს, რომლებიც ვერაგულად ცდილობენ უკანონო ერთობის შენიღბვას?
როგორ შევასრულოთ მსახურება იმ ეკლესიის სამღვდელოებასთან, რომელიც ერთობაშია იესო ქრისტეს ორი ბუნების უარმყოფელ „ეკლესიასთან”?
როგორ ვუსმინოთ მღელვარების გარეშე სხვა მართლმადიდებელ პატრიარქებთან და მთავარეპისკოპოსებთან ერთად დიპტიხში ანტიოქიის პატრიარქის მოხსენიებას, რომელიც „უერთდება მათ, რომლებიც ერთობის ღირსი არ არიან”?
ანტიოქიის საპატრიარქოს გადაწყვეტილება განა არ უნდა იქნას მიღებული ეკლესიისა და ჩვენი საკუთარი რწმენის შეურაცხყოფად?
ეს გადაწყვეტილება ასევე ჩვენს პიროვნებასაც შეურაცხყოფს და უგულებელყოფს, რადგან იგი ანგარიშს არ უწევს იმ ადამიანთა ცდუნებას, შეშფოთებასა და ტანჯვას, ვისაც გვსურს ვიღვაწოთ…“ ...ერთ გზის მოცემულისა მისთვის წმიდათა სარწმუნოებისა” (იუდ. 3).
იმიტომ კი არ ვწუხვართ, რომ ირღვევა რაღაც მეორეხარისხოვანი ან წვრილმანი (თუმცა რწმენაში წვრილმანიც მნიშვნელოვანია), არამედ იმიტომ, რომ ეს ეხება იესო ქრისტეს ორი ბუნების დოგმატს, რომელიც უზრუნველყოფს მართლმადიდებლურ აღმსარებლობას, სოტეროლოგიასა და ეკლესიოლოგიას.
ვაღიარებთ, რომ არ გვსურს ვიყოთ, როგორც იტყოდა მღვდელი გიორგი ფლოროვსკი, „უგრძნობელნი ეკლესიის საიდუმლოთა მიმართ”. ეკლესიის ერთობის მსურველნი თავშეკავებულ პოზიციას ვიჭერთ, მაგრამ ნურავინ იფიქრებს, რომ ეს ნიშნავს თანხმობას ან დათმობას ამ მცდარი გადაწყვეტილებებისადმი. ღვთის მადლითა და ჩვენი საკუთარი ძალებით, ამ მოვლენით შეშფოთებულ სხვა ჩვენს ძმებთან ერთად, ვიბრძოლებთ, მართლმადიდებლურ მრწამსზე დაუფუძნებელი, ყოველი ცრუ ერთობის წინააღმდეგ.
ვიმედოვნებთ, რომ ანტიოქიის საპატრიარქო საკუთარ გადაწყვეტილებას დროზე გააუქმებს, რათა არ დაირღვეს მსოფლიო კრებათა დადგენილებები, წმიდა მამათა, მსოფლიო და ანტიოქიის ეკლესიის მნათობის – წმ. იოანე დამასკელის სწავლებები და არ გაიხლიჩოს მრწამსში მართლმადიდებელთა თანხმობა და ერთსულოვნება.
სხვა შემთხვევაში, ერთი დედა ეკლესიის ხელმძღვანელობის ქვეშ მყოფმა დანარჩენმა მართლმადიდებელმა ეკლესიებმა, კონსტანტინეპოლის საპატრიარქოს წინამძღოლობით, უნდა გადაჭრან ეს სერიოზული პრობლემა და განკურნონ ჭრილობა, რითაც აიცილებენ შემდგომ კანონდარღვევებსა და შესაძლო განხეთქილებებს.
მართლაც, ახლახან, მსოფლიო პატრიარქმა, უნეტარესმა ბართლომეოსმა, ქ. ვოლოსში, ყველას გასაგონად განაცხადა, რომ არამართლმადიდებლებთან ერთობლივი ზიარება, თუ ისინი არ ეთანხმებიან მართლმადიდებლურ მრწამსს, დაუშვებელია.
გარდა ამისა, საბერძნეთის ეკლესიამ 2002 წლის 3 ივლისის ¹2742 ენციკლიკით, კატეგორიულად განაცხადა: „არამართლმადიდებლები მართლმადიდებელ ეკლესიას თუ წინასწარ არ შეუერთდებიან, აკრძალულია მათთან ერთობლივი ზიარება. დოგმატური ერთობა აუცილებელი წინაპირობაა საღვთო ზიარებისათვის”.
ყოველივე ზემოთ თქმულიდან გამომდინარეობს, რომ არამართლმადიდებლებთან ერთობლივი ზიარება, თუნდაც როგორც პრაქტიკული საჭიროებით გამოწვეული „იკონომია”, კატეგორიულადაა აკრძალული.
ანტიოქიის ეკლესიის სამღვდელოებას თუ არ უნდა, დაბრკოლებული მართლმადიდებლების შეძახილებს ისმენდეს, სულ მცირე, საკუთარ მასწავლებელს – წმ. იოანე დამასკელს უნდა მოუსმინონ: „დიოსკორე და სევეროსი (იაკობიტთა მამები) და მათი მრავალრიცხოვანი მიმდევარნი, ვერ მხილველნი და ვერ შემცნობნი იმისა, რასაც ამტკიცებენ, ერთმანეთის მსგავსად განსაზღვრავენ (უფლის) ერთი ბუნების არსებობას” (εννεεδααςεεεν.αν.σελ.346).
წმ. იოანე დამასკელი, როგორც ჭეშმარიტი მართლმადიდებელი თეოლოგი და „ღვთივ მიმადლებული” და „მარადიული დიდების ღირსი” წმიდა მამა, მიჰყვება მამათა სწავლებას და მაშინ იაკობიტებს მოუწოდებდა, ხოლო დღეს ჩვენ მოგვიწოდებს – ვქადაგებდეთ მართლმადიდებლურად: ”ერთი ღმერთი, ერთი სამება, სამი ჰიპოსტასით, მხოლოდშობილი ძე, განკაცებული იესო ქრისტე, ერთი უფალი, ერთი პირი (ჰიპოსტასი) ორი შეურევნელი და განუყოფელი ბუნებით” (ενθ.ανωτ.σελ.430).
თუკი იაკობიტები მიიღებენ და უპირობოდ აღიარებენ მართლმადიდებლურ მრწამსს და ასევე მიიღებენ წმიდა მსოფლიო კრებების გადაწყვეტილებებს და შეერწყმიან ერთ წმიდა კათოლიკე (მართლმადიდებელ) ეკლესიას, – გახდებიან მისი წევრები. სხვაგვარად, საუკუნეების განმავლობაში სულიერად დამახინჯებულებთან ყოველგვარი ერთობა ჩვენი წმიდა მოციქულებრივი რწმენის დარღვევა იქნება.


11 ივლისი, 2002 წელი.

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: Apr 5 2007, 10:21 PM

აქ გამოდის, რომ ყველანი ვწერთ და პასუხს კი არ ვღებულობთ...

იქნებ ეპასუხა ვინმეს რაში არ ეთანხმება ჩემს პოზიციას, სანამ ამას მოვესრებოდე, მოდი ჩამოვთვლის ყველა იმ პუნქტს, რომელშიც ან მთლიანად ან ნაწილობრივ არ ვეთანხმები:

სხვადასხვა მოსაზრებების გამო მამა ლაზარეს გამოვტოვებ და ლადო-ს ვუპასუხებ:

მთელი ტონი ლადოსი ისე აგებული გეგონება ანტიეკუმენისტია ყველა წმიდა და "სულიერი ავტორიტეტი" და ყველა მიწიერი ავტორიტეტი, შეცდომილი და დაბნეული კი იქით, ამ სრულიად უადგილო დაყოფას, ასევე ზედმეტად უადგილო შედარებით აგრძელებს :
"


ეს არათუ უმცდარესი შედარება, არამედ პროვოკაციადაც შეიძლება მივიღოთ, ეს იგივე შეცდომაა, რასაც აქ ადრეც იმეორებდნენ, ბატონ ლადოს ან არ ესმის ან არ იცის, რომ არ შეიძლება ერთმანეთის გვერდით დააყენო მონოთელიტობა ან მონოფიზიტობა, არიანობა ან ხატმებრძოლობა და შეადარო ეკუმენიზმს, არ შეიძლება მოიშველიო უნიატიზმი და შეებრძოლო დიალოგს და ურთიერთობას, ეს მაპატიეთ და ცდება შეცდომებს და სადღაც ზედმეტშიც გადადის, ძალიან გასარკვევად დავწერე რაა საღი ეკუმენიზმი, ძალიან ნათლად დაწერა უწმიდესმა პატრიარქმა, მაგრამ ისევ იგივე შეცდომებს რატომ უშვებთ მეგობრებო?

არც არავინ უარყოფს და მეც დავწერე, რომ არის პრობლემები, არის საცდური, რაც უნიატიზმში და თანაწირვებში გამოიხატება, მაგრამ იქვე მივანიშნე ის პირობებიც რაც მსოფლიო საპატრიარქოს და მართლმადიდებელი ეკლესიის უმრავლესობის არჩევანს იქ ყოფნის შესახებ ამართლებს!

ბ-ნი ლადო ბედავს და ასე მოიხსენიებს იმათ ვინც ემს-შია გაერთაინებული ანუ ბულგარეთის და საქართველოს ეკლესიების გარდა მთელ მართლმადიდებლურ ეკლესიას... ამის მერე ვკითხულობ, ღირს კი შეპასუხება?

ტონი შეასწორეთ ვლადიმერ და შემდეგ გავაგრძელოთ საუბარი, გამიხარდება თუკი წინა პოსტზეც მიპასუხებთ...

პოსტის ავტორი: ზებედე თარიღი: Apr 6 2007, 01:22 AM

ლადო, იქნებ ეს "მართლმადიდებელ მშობელთა კავშირის" წევრებს აუხსნათ?

კითხვა მაქვს კაიროსთან: იცოდა თუ არა საქართველოს კათოლიკოს პატრიარქმა რომ ემს-ში ერთობლივი ლოცვით "ირღვეოდა კანონები" და რატომ აკეთებდა ამას?

იციან თუ არა მსოფლიო იერარქებმა ე.წ. ეკუმენური ლოცვების დროს ირღვევა კანონები, და რატომ "სცოდავენ" და რატომ "აბრკოლებენ" ხალხს? რას ფიქრობთ თეოლოგები?

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: Apr 6 2007, 05:43 PM

ჯერ უნდა გაირჩეს, რა ლოცვაზეა საუბარი? "მამაო ჩვენოს" ერთად თქმაზე თუ თანაწირვაზე...

უწმიდესი და უნეტარესი პატრიარქის ქმედება განპირობებული იყო, წმინდა ჰუმანური მოტივებით და ქრისტიანული ერთობის სურვილით, თუმცაღა უწმიდესმა პატრიარქმა რამოდენიმე, მგონი 8 წლის უკან, შენდობის კვირიაკეზე ამ საქციელზე შენდობა ითხოვა...

მე დავწერე, რაა ჯანსაღი ეკუმენიზმი და ამ მოტივების გამოა ჩვენი და მართლმადიდებელი ეკლესიები ემს.ში და ყველას ვინც მათ "მწვალებლებს" უწოდებს, თავისთავს აყენებს ეკლესიის გარეთ!

იხარეთ ქრისტეში,

კაიროსი!

პოსტის ავტორი: ზებედე თარიღი: Apr 6 2007, 06:35 PM

ორივეზე...



ჩემის აზრით პატრიარქმა "საჯაროთ" შენდობა იმიტომ ითხოვა რომ სქიზმატებიც დაბრუნებულიყვნენ საქართველოს სამოციქულო ეკლესიის წიაღში...თავისი საქციელით მაგალითი უჩვენა სქიზმატებს და ფანატიკოსებს, თუმცა გიჟები დღემდე განკითხვაში არიან...



მე იმას დავამატებ, ხშირად ისმის "მორწმუნეებიდან" რომ, ბოლო ჟამს მრავალნი სასულიერო პირები ცდუნდებიანო და ესენი ემს-ში მონაწილე იერარქები და მღვდლები ჰგონიათ...თუმცა პირიქითაა, ცდუნებულები ემს-ის ძაააააან მოწინააღმდეგე სქიზმატები, და მსოფლიო მართლმადიდებელი ეკლესიის იერარქების განმკითხველები (ემს-ის გამო) არიან.

პოსტის ავტორი: ლეონტი თარიღი: Apr 6 2007, 06:44 PM

ამდენის წაკითხვა დამეზარა, გამოგიტყდებით, რადგან ეს თემა არ მაღელვებს და არ მაინტერესებს, ვთვლი რომ
დიდი საფრთხე ან განსაცდელი მაქედან არ მოვა.
ისე პატრიარქზე და ცნობილ მოვლენებზე მსჯელობა დღევანდელი გადასახედიდან რთულია, რადგან ბევრი რამ არ ვიცით და გვავიწყდება თუ რა საზიზღარი რეალობა არსებობდა კომუნისტური რეჟიმის პერიოდში.
იყო აფსოლუტური წნეხი და კონტროლი. არც ერთ სასულიერო პირს პატრიარქის ჩათვლით თავის ნებაზე არაფრის გაკეთება არ შეეძლო.
ამიტომ "ეს რატო და ის რატო " მსჯელობა უაზრობაა და არასწორია.
ამის გარდა ეს ყბადაღებული ეკუმენიზმი არასერიოზული და ხელოვნური რაღაც მგონია.
აგრეთვე "რაა ჯანსაღი ეკუმენიზმი... " ამაზე მსჯელობაც არასერიოზული თემა მგონია.

პოსტის ავტორი: ზებედე თარიღი: Apr 6 2007, 07:04 PM

ერთ რჩევას მოგცემთ, ჩვენ გვაცადე, და შენ დატოვე ეს თემა შენთვის მაინც არასერიოზულია...

პოსტის ავტორი: ლეონტი თარიღი: Apr 6 2007, 07:25 PM

"მრჩეველო" ვინ არ გაცდით მაინტერესებს.
ხოლო დავტოვებ თუ არა ამ თემას მაგას შენ ვინ გკითხავს?

პოსტის ავტორი: მნათე თარიღი: Apr 6 2007, 07:27 PM

ვაიმეეე, რამდენი გიწერით ჩემს არ ყოფნაში, ჩავუჯდე უნდა

პოსტის ავტორი: ზებედე თარიღი: Apr 6 2007, 08:04 PM

დამშვიდდი, საწყენად არ მითქვამს. ისე თქვი ყველაფერზე არასერიოზულია მსჯელობაო რომ...

პოსტის ავტორი: ლეონტი თარიღი: Apr 6 2007, 08:22 PM

არ მწყენია ...
მე რაც მიმაჩნია ის ვთქვი და ვიმეორებ, რომ უსწრაფესად ვითარდება გლობალური მოვლენები ყველა მიმართულებით და ისე სწრაფად ცვლის ჩვენ ცხოვრებას რომ გუშინ რა იყო აღარ გვახსოვს, ახალ თაობებს კი საერთოდ ვერ წარმოუდგენიათ თუ "ესე როგორ შეიძლება ყოფილიყო"... და გასაგებიცაა.
მაგრამ დრომოჭმული და აწ გარდასრული "საფრთხის" "ღეჭვა"-ს , რა თქმა უნდა ვერ აგიკრძალავთ.
... ჩემი აზრი ვთქვი უბრალოდ.

პოსტის ავტორი: lado s თარიღი: Apr 6 2007, 08:25 PM

ძმაო კაიროს, მე მეგონა გასაგები იყო ვისაც ვგულიხმობდი მწვალებელ ეკუმენისტებში _ იმათ, ვისაც სოდიმიტი და მდედრობითი სქესის სამღვდელოება ყავთ მეთქი, მგონი მართლმადიდებელ ეკლესიებში ეგეთი რამ არ დაუკანონებიათ და ცხადია მეც ვერ ვიგულიხმებდი მართლმადიდებელ ადგილობრივ ეკლესიებს. დანარჩენზე შევეცდები უახლოეს მომავალში შევავსო, ძალიან კარგი იქნება თუ შენიშვნები არ იქნება პროვოკაციული და ინტრიგნული, რაც შემეშლება, იმაზე შენდობის თხოვნა არ მიჭირს, თუმცა გამოგიტყდებით, დიდი ხანია მაინტერესებს და ეკუმენიზმის დამცველთაგან მართლმადიდებელი ეკლესიის სწავლებაზე დაფუძნებული არგუმენტები ვერ მოვისმინე, მხოლოდ ზოგადი მსჯელობები სიყვარულზე, დიალოგის აუცილებლობაზე, ფანატიკოსთა ლანძღვა და ა.შ. სიყვარული ცარიელი სიტყვები არ გახლავთ, ეგ საქმეში უნდა ჩანდეს და ჭეშმარიტი სიყვარული აუცილებლად ჭეშმარიტ სარწმუნოებაზე უნდა იყოს დაფუძნებული, ისე იქნება ფარისევლობა, მლიქვნელობა, კარიერისტობა და ა.შ.
ყველას გილოცავთ მომავალ აღდგომას, ღმერთმა მოგვცეს, მივეწიოთ ერთობასა სარწმუნოებისასა და მეცნიერებასა ჭეშმარიტებისასა.

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: Apr 6 2007, 08:42 PM

ძალიან კარგი,ეს წინ გადადგმული ნაბიჯია, რომელიც გვიცავს სქიზამატური აზროვნებისაგან



ვერც მსოფლიო პატრიარქის ნაწერში? ან რა დოგმატიკას ეძებ იმაში რომ ადამიანთ ქრისტეზე უნდა ესაუბრო და დიალოგი გქონეს მათთან ვინც თვლის რომ ქრისტე სწამს?

ვიმეორებ ერთობლივი ლოცვა ჩემთვის მიზანია და არა საშუალება...

და კიდევ ძმებო, შეინარჩუნეთ სიმშვიდე, აქ არაა რაიმე მწვალებლობაზე საუბარი, არამედ ეკლესიის საგარეო პოლიტიკაზე!

პოსტის ავტორი: ilia_7 თარიღი: Apr 6 2007, 09:45 PM

გამარჯობათ!
მაინტერესებს უკრაინას არ აქ ხო ავტო კეფალია? და ამ ქვეყნის ეკლესიის შესახებ ვერავინ მეტყვის რაიმეს?

პოსტის ავტორი: death თარიღი: Apr 9 2007, 01:08 AM

ამ დღეებში გასაგები მიზეზების გამო ვერ მოვახერხე დაპოსტვა

თუ ამას გულისხმობდი მაშინ აქ არც არაფრში შეგედავები. თუ მარტო ეს არის ამ კავშირის მიზანი მაშინ არანაირი პრობლემა არ არის. ისე მე მაინც არ ვთვლი, რომ მსგავსი რამის გამოც ღირდეს რამე კავშირის შექმნა იმიტომ რომ ამ საკითხების გადაჭრა ცოტა პრობლემატური იქნება რელიგიური კავშირისთვის. მოდი მაშინ ჩემს შეხედულებას დავწერ ამ საკითხებთან დაკავშირებით

1) მშვენიერი იქნება თუ მოხდება ქრისტიანული ღირებულებბის დაცვა მაგრამ ალბათ დამეტანხმები იმაში რომ ეს მხოლოდ დოკუმენტზეა დაწერილი და მასზე დარჩება მუდმივად როგორც სიმბოლო ქრისტიანული მორალის. მე საწუხაროდ არ ვარ გარკვეული ამ კავშირის წესდებებში და პროექტებში ასე რომ არ შემიძლია შევაფასო მისი პოტენციალი. ისე მადლობელი ვიქნები თუ ვინმე დადებს ლინკს ამ საკითხთან დაკავშირებით.

დღეს ზოგიერთი ეკლესია იმ დონემდეც დაეშვა რომ ჰომოსექსუალიზმს ცოდვად აღარ მიიჩნევს, ემბრიონზე ცდებს და კონტრაცეპტივებს აქტიურ პროპაგანდას უწევს მრავალი ქრისტიანული მიმდინარეობა. წმინდანად აღიარებული დედა ტერეზა ცნობილი იყო "ოჯახის დაგეგმარებასა" და კონტრაცეპტივების მხარდაჭერასთან დაკავშირებით. აქ შეუძლებელია შეთანხმებას მივაღწიოთ იმიტომ რომ დასავლური მიმდინარეობების მხრიდან ვაწყდებით დოგმატურ დამახინჯებებს. კიდევ დავამატებდი, რომ ქრისტიანული მორალის დამკვიდრებას არ სჭირდება რამე კავშირში შესვლა ირანმა ეს ყოველგვარი რელიგიური კონფედერაციის დახმარების გარეშე გააკეთა. თუმცა ეს არ არის ცუდი იდეა ოღონდ ჯერ მათ მხრიდან უნდა მოხდეს მცდელობა დამახინჯებული დოგმატების "გასაწორების"

2) მშვენიერი იდეაა მაგრამ სამწუხაროდ ეს არ შეიძლება შედიოდოს ამ კავშირის კომპეტენციაში იმ უბრალო მიზეზის გამო რომ ისინი ამ მხრივ ვერანაირ შედეგს ვერ მიაღწევენ. ისე შენს მიერ დასახელებული ქვეყნები რაღაც ეჭვებს იწვევს. ალბათ რომელიმე მოხსენებაში იყო ჩამოთვლილი ერთი სირია აკლია და მივიღებდით ამერიკის მტრების კლასიკურ სიას(ჩრ. კორეაში ქრისტეანების რიცხვი ალბათ საერთოდ ათასსაც არ აჩარბებს ამიტომ ბუნებრივია მას არ მოიხსენიებდნენ). თუ მართლაც რომელიმე ეკუმენური მოხსენება გამოიყენე წყაროდ მაშინ ნათლად მოსჩანს რომ პოლიტიკას ღრმად აქვს ცხვირი ჩაყოფილი ამ კავშირში. საერთოდ არის ქვეყნები სადაც უფრო მკვეთრად ებრძვიან ქრისტიანობას და მაინტერესებს იმ ქვეყნებტან დაკავშირებით თუ აკეთებენ რამეს ან საერთოდ ამ ქვეყნებთან დაკავშირებით რა გააკეთეს? რაც შეეხება მათ დაცვას, წამყვანი დასავლურ ქვეყნებს უჭირთ მათი დაცვა ხოლო ამ იმპოტენტმა კავშირმა მხოლოდ შეიძლბა სხვადასხვა საერთაშორისო ორგანიზაციების წყალობით მოახერხოს მათი დაცვა ისიც იმიტომ, რომ ქრისტიანობის გაძლიერება ხელს შეუწყობს დასავლური ლიბერალ-დემოკრატიის გავრცელებას ანუ ეს აწყობს იმ უღმერთო პოლიტიკოსებსაც. წინააღმდეგ შემთხვევაში საერაშორისო ორგანიზაციების მოხსენებებშიც არ შეიტანდნენ მათ ჩივილებს. ასე რომ ამ კავშირის გამოყენება ქრისტიანების დასაცავად სრული უაზრობა მეჩვენება.

3) რაც შეეხება ქრისტიანობის გავრცელებას კი ბატონი პროტესტანტები და კათოლიკეები ამას მშვენივრად გამოიყენებენ იმიტომ რომ მათ აქვთ ძლიერი ფინანსური მხარდაჭერა ხოლო ჩვენ? დავრჩებით ხახამშრალი. გადაჭარბებულად მეჩვენება იმის მტკიცება რომ ჩვენ ამ კავშირის საშვალებით გავარცელებთ მართლმადიდებლობას გინდ არაქრისტიანულ და გინდაც ქრისტიანულ ქვეყნებში.

რაც შეეხება ჩვენი ჭეშმარიტებით ხალხის მოზიდვას(რომელსაც ბევრი ემხრობა) ეს სისულელედ მეჩვენება. ეს რომ მოხდეს ჯერ ამისთვის უნდა დაიწყოს მსჯელობა დოგმატურ საკითხებზე მაგრამ ეს როგორც ვიცი აკრძალულია ამ კავშირის წესდებით. მსჯელობის დაწყების შემთხვევაში ყველაფერი თავიდან უნდა დავიწყოთ. იმ დღიდან როცა მოხდა ჩვენი გაყოფა უფროსწორედ მათი ჩვენგან გამოყოფა.

ჩვენ გაგვაჩნია ჭეშმარიტება რაც სხვებს არ გააჩნიათ. ჩვენ არ გვჭირდება რაგაც პრიმიტიული კავშირი ქრისტიანობის გასავრცელებლად გაიხსენეთ წმინდა ნიკოლოზი (და მისი მსგავსი სხვა სამღვდელო პირები) რომელმაც ათიათასობით იაპონელი გააქრისტიანა.
ამ კუთხით მან უფრო ბევრი გააკეთა ვიდრე მთელმა მართლმადიდებელმა სამღვდელოებამ რომელიც დღეს ამ კავშირშია! ხოლო მსგავს ფაქტები ჩვენ მრავალი გვაქვს. ამიტომ მე უფრო ამ მეთოდის მომხრე ვარ მართლმადიდებლობის გასავრცელებლად.

5) კარგი იქნება მაგრამ ჩვენ იმხელა ცოდნა(სამეცნიერო მიმდინარეობებს არ ვგულისხმობ) გაგვაჩნია, რომ დიდად არ გვჭირდება მათი ცოდნის გაზიარება. ეს მათ უფრო სჭირდებათ. თუმცა ცუდი იდეა არ არის.

6) აქ ნათლად მოსჩანს რომ ჰუმანისტი ხარ . ეხლა ვხვდები რატომ ვერ ვთანხმდებოდით უნათლავ ჩვილებთან დაკავშირებით. შენ ჰუმანისზმის გავლენას განიცდი მე კიდევ ჰუმანიზმი მეზიზღება.
ისე რაც დაწერე ან მე ვერ გავიგე ან რაგაც სხვის თქმას აპირებდი. რას ნიშნავს დიდ მიზანის მიღწევას ჭეშმარიტების დათმობის გარეშე? და რა მიზანია ეს?

KAIROS მეგობარო მართალია ჩვენ ზოგ საკითხებში ვერ ვთანხმდებით მაგრამ მე შენ დიდ პატივს გცემ მაგრამ მე არ მესმის რატომ უნდა ვილოცოთ მათთან ერთად? რა შენ რა მომხრე ხარ რომ ვიღაც შამანებთან და მწვალებლებთან ერთად ილოცოს მართლმადიდებელმა მოძღვარმა? ტოლეტრანტობის ნიღბით. გეგონება ჩვენ მართლმადიდებლებმა არ ვიცოდთ რა იყო ტოლერანტობა წინა პერიოდში. ან ის როგორ მოგწონს როდესაც ჩვენი სამღვდეობა შამპანიურს სვამს და შოკოლადს მიირთმევს ამ მწვალებლებთან ერთად და მსჯელობენ "მომავლზე" იმათთან ვისაც მომავლის არაფერი გაეგებათ იმიტომ რომ ჭეშმარიტება არ არის მათთან! მე მეჩვენება რომ აქ სხვა ნაღმი დევს.

ისე არქ. ლაზარეს წიგნში რა არ მოგწონს?

დავამატებდი, რომ თუ სხვა ქრისტიანულ მიმდინარეობებისგან გვინდა რაგაცის გაზიარება რა ჩვენთან ცოტა კათოლიკეა ან პროტესტანტი? რა სავალდებულოა ამისთვის სხვადასხვა ქვეყნებში სიარული? მაგალითამ მე ამ ფორუმზეც ვსაუბრობ პროტესტანტებტან. კარგი ადამიანებია მაგრამ ეს იმას ხომ არ ნიშნავს რომ მე მათ ეკლესიაში უნდა წავიდე და იქ ვილოცო ან ისინი მოვიდნენ და ჩვენთან ილოცონ?

"როგორი კეთილები, ღვთისმოყვარულები, სასიამოვნოები არ უნდა გვეჩვენებოდნენ ჩვენ სხვა სარწმუნოების ხალხი კიდევაც, რომ გვქონდეს მათთან ძალიან ახლო მეგობრული ურთიერთობა მაინც არ უნდა ვორჭოფობდეთ იმ საკითხთან დაკავშირებით, რომ მათი რწმენა ღმერთზე არის არასწორი და ერეტიკული."

"Каждый, кто искажает догматы веры, не может переступить порог Церкви, не может даже положить начало пути ко спасению. Эта "стена" становится для него преградой на пути к Небу."

აი რას წერს ერთერი ყველაზე გავლენიანი ეკუმენისტი Edmund Schlink "ქრისტიანული ეკესიების ერთობა არასდროს დარღვეულა არამედ იყო მხოლოდ დამახინჯებული" - ამაზე ეხლა კომენტარის გაკეთება ზედმეტია

დღევანდელი სამყარო გაჟღენთილია ჰუმანიზმით სადაც არ არის ღმერთის ადგილი. ჰუმანიზმს ყოველგვარი გადაჭარბების გარეშე შეგვიძლია ვუწოდოთ სატანის ყველაზე დიდი მიღწევა. ფარსია მათი იდეები. ლაპარაკობენ ერთს ხოლო აკეთებენ მეორეს. ესე იყო საბერძნეთშიც როდესაც სულ დემოკრატია ეკერათ პირზე თუმცა დემოკრატია მათ ქვეყანაში არც არასდროს ყოფილა ისევე როგორც ეხლა არაა ლიბერალ-დემოკრატია დასავლურ ქვეყნებში.
გავიხსენოთ ე.წ. აღორძინების ხანა, მისი კლასიკური გამომხატველია მიქელანჯელოს დავითი. როდესაც ქალები ეკლესიაში დავითის ქანდაკების დანახვისთვის მიდიოდნენ რათა შემდგომ სახლში ონანიზმით დაკავებულიყვნენ. ეხლა წარმოიდგინეთ თქვენ სვეტიცხოველში ვინმეს რომ დაედგა ნახევრად შიშველი დავით აღმაშენებლის ქანდაკება და წმინდა მეფე ქალებში ონანური ფანტაზიის აღძვრის მთავარი წყარო რომ ყოფილიყო, წარნოიდგინეთ რა საშინელება იქნებოდა? სატანა ალბათ ამ დროს გულიანად იცინოდა , დიახაც დაგვიცინოდა და ეხლაც დაგვცინის მართალია დღეს პორნოგრაფიის ჩვენება არ მიდის ეკლესიებში - გარედან ისე მოსცანს თითქოს მაღალმორალური საზოგადოება გვაქვს მაგრამ საკმარისია მეორე მხრივ შეხედო ამ ცხოვების ონტოლოგიურ მხარეს, რომ უკვე აღმოაჩენ ჰუმანიზმის შხამის შედეგს რომელიც წამლავს ყველაფერ მორალურს და ეხლა უკვე ცთილობენ ამ საზიზღრობის სხვადასხვა კავშირებით გავრცელებას.
კარგად უწერია ბერდიაევს "მათ უნდოდათ ღმერთის სამეფოს შექმნა დედამიწაზე ღმერთის გარეშე, სიყვარულის დამყარება ადამიანებს შორის ქრისტეს - სიყვარულის წყაროს გარეშე"

ნუთუ ვინმეს გგონიათ რომ ჩვენ მოვახერხებთ რაგაც პრიმიტიული კავშირით ომების, შიმშილობის და ამ უღმერთო დეპრესიული ცხოვრების წესის შეცვლას? მაშინ გეკითხებით სად იყო ეს კავშირი როდესაც კარენ ქრისტიან მოსახლეობას სასტიკ ექსპლოუატაციაში ამყოფებდნენ? და ეხლაც იგივე გრძელდება. სად იყო ეს კავშირი როდესაც 8 თვის ფეხმძიმე ქალებს ცხოველებივით ამუშავებდნენ და უმეტეს მათგანს ჩანასახი უკვდებოდათ? სად იყო ეს კავშირი აფრიკის და აზიის მოსახლეობის მასობრივი ჟღლეტის დროს? სად იყო როდესაც შარშანწინ სუდანში მოაწყვეს ფურების გენოციდი - ერთ თვეში გაწყვიტეს 30 000 ადამიანი? თქვენ მიპასუხებთ მათ არ შეეძლოთ დახმარება არა? მაშინ სად იყო ეს კავშირი 1993-1996 წლებში როდესაც შიმშილით დაიღუპა 3 მილიონი ეთიოპიელი (დიდი ნაწილი ქრისტიანი), სად იყო ეს ხალხი როდესაც საჭმლის უკმარისობის გამო დედა იძულებული იყო საკუთარი შვილი გაეგუდა? მათ დაპურებას სულ რამოდენიმე მილიონი უნდოდა. ან მანახეთ ნებისმიერი კონფლიქტი რომლის გადაჭრასაც ხელს უწყობს ეს გაერთიანება არაფერს ვამბობ უშუალოდ კომფლიქტის გადაჭრაზე. და თქვენ მელაპარაკებით რომ ეს კავშირი დაამყარებს მშვიდობას და ამით გაავავრცელებთ ჭეშმარიტებას?

პოსტის ავტორი: solomony თარიღი: Apr 9 2007, 02:07 AM

ერთს ვიტყვი რომ ერთობლივი ლოცვა დაუშვებელია.მიუხედავად იმისა რა მიზანს ისახავს იგი.შეიძლება შეხვედრები გაიმართოს მაგ.(მოსკოვში რომ იყო ეხლახანს)სადაც განხილული იქნება სხვადასხვა მსოფლიო მასშტაბის მოვლენები ან გინდაც თეოლოგიური საკითხები და აშ.მაგრამ არავითარი თანალოცვა და ერთობლივი ლოცვები ყველამ ილოცოს თავის ტაძრებში ისე როგორც იცის.

პოსტის ავტორი: ზებედე თარიღი: Apr 9 2007, 02:25 AM

ზოგიერთებისთვის ეს ფორუმიც პრიმიტიული კავშირია (?) ქრისტიანობის გასავრცელებლად, და ამის დახურვაზეც ოცნებობენ...მიკვირს შენნაირი ადამიანების, რომლებიც შენნაირად აზროვნებენ, და ეკუმენიზმს პრიმიტიულ კავშირს უწოდებენ, მთელი მსოფლიო რელიგიები იქაა, მათ შორის ჩვენს და რუმინეთის გარდა ყველა მართლმადიდებელი ეკლესიები, ესაა პრიმიტიული კავშირი? სასაცილოა რასაც ამბობთ... ყველა გზა, რითაც შეიძლება ჭეშმარიტი სარწმუნოების გავრცელება უნდა გამოიყენოს ქრისტიანმა, წმ. მამების ცხოვრებიდან არ ამოგიკითხავთ რომ არაფერს იშურებდნენ საქადაგებლად და ქრისტიანობის გასავრცელებლად? ერთი ადამიანიც რომ მოიქცეს ემს-ით, ამ კავშირით, გამართლებული იქნება ღვთის წინაშე, ასე რომ



მათ "სჭირდებათ", ვინც ეძებს ჭეშმარიტებას და უნდათ გაიგონ, თუნდაც ე.წ. კავშირის მეშვეობით...ნახე რას ამბობს მსოფლიო პატრიარქი საქართველოში ვიზიტის დროს-ზოგი იმასაც ამბობს, რომ დიალოგი ზედმეტია და მას ზიანი მოაქვს, ვინაიდან სხვა აღმსარებლობის ეკლესიები კვლავ თავიანთ განსხვავებულ მოძღვრებებს მიჰყვებიან, მოციქული პავლე კი გვეუბნება, რომ ნუ ვიმსჯელებთ ერეტიკოსებთან, განვეშოროთ მათ პირველი და მეორე სწავლების შემდეგ. მოციქულის რჩევა, რა თქმა უნდა, ყურადსაღებია, პატივისცემასა და დაცვას იმსახურებს; მაგრამ ისიც უნდა გავიაზროთ, რომ მოციქული ლაპარაკობს ცალკეული ერეტიკოსის შესახებ, დღევანდელი დიალოგები კი მიმდინარეობს სხვა აღმსარებლობის ეკლესიათა დელეგაციებთან, ხოლო მათი მეშვეობით ამ ეკლესიათა მილიონობით წევრთან, რომელთაც გააზრებულად კი არ მიუღიათ გადაწყვეტილება გამოჰყოფოდნენ მართლმადიდებელ ეკლესიას, არამედ თავიანთი წინაპრებისაგან გადმოეცათ მემკვიდრეობით. დიალოგები მიმდინარეობს სწორედ მათი და მათ შორის მყოფ კეთილგანწყობილ პირთა მეშვეობით, რომელთაგან ბევრი კვლავ უბრუნდება მართლმადიდებლობის წიაღს, რომელსაც დიალოგების შემდეგ გამოქვეყნებული ლიტერატურის დახმარებით ეცნობა



მოიყვანე ეგ არგუმენტი, რას გულისხმობ მაგ მაგალითში.



მე ვერ ვხვდები, რატომ არ უნდა ილოცო? რაა ამაში ცუდი? და თუ ცუდია თქვენის აზრით ეს არ იცის მსოფლიო პატრიარქმა და სხვა იერარქებმა? გვინდა თუ არ გვინდა ასეთი საუბრით მაინც მათ განკითხვაში ვარდებით. ისინი შამანების ლოცვას ხომ არ ამბობენ? მართლმადიდებლურად ლოცვა ვინ აკრძალა შამანის გვერდით? სხვა რამეა მართლმადიდებელმა რომ ილოცოს ბუდისტის ლოცვა, მაგრამ ქრისტეზე ლოცულობს და რაა ამაში ცუდი ვერ ვხვდები...



რაა ამაში ცუდი? რა იცი რომ მაგ: მწვალებელ კათოლიკებს მომავლის არაფერი გაეგებათ, და მომავალში ისინი არ მოექცევიან (ღმერთმა ქნას) წინასწარ ასეთ დასკვნებს თუ არ გააკეთებ კარგსს იზამ



მამა ლაზარემ საკუთარი ბერების დამორჩილება ვერ შეძლო განდგომილების დროს...



აქაურებზე მეტი გამოცდილება სხდადასხვა ქვეყნების რელიგიურ წარმომადგენლებს უფრო აქვთ...ზოგჯერ ისეთი რამ მისწავლია უცხოეთში კათოლიკესგან, ან მუსულმანისგან, ბევრ მართლმადიდებელს რომ არ გააჩნია და არ იცის...ურთიერთობა, და დიალოგი აუცილებელია.



იდეაში ვეთანხმები, თუმცა...

არ ვიცი რომელიმე თქვენთაგანი ყოფილა თუ არა გოლგოთის ტაძარში, მე ვყოფილვარ, იქ კათოლიკებს და მონოფიზიტებსაც აქვთ თავიანთი "სალოცავი კუთხეები" თან ზოგიერთი დიდი სიწმინდე, ყველა შედის იმ ტაძარში, თითქმის ყველა რელიგიის წარმომადგენელი...ეხლა მე მაქვს ამასთან დაკავშირებით კითხვები:

1) დავარღვიე თუ არა "კანონი" როდესაც ვლოცულობდი მაცხოვრის ჯვარცმასთან, საფლავთან, გარდამოხსნასთან, როცა ჩემს გვერდით ლოცულობდა პროტესტანტი, კათოლიკი, მონოფიზიტი და ა.შ? ასევე მაინტერესებს, წმ. დავით მეფსალმუნის საფლავში არ შემიშვებდნენ თუ არ დავიხურავდი ებრაულ ქუდს, დავიხურე და შევედი, და იქ ებრაელები ფსალმუნებს კითხულობდნენ, მე ვემთხვიე საფლავს პირჯვარიც გადავიწერე და ებრაელებს არაფერი უთქვამთ...ვცოდე???

2) არღვევენ თუ არა "კანონს" მართლმადიდებელი სასულიერო პირები გოლგოთის ტაძარში როცა მათი ლოცვის დროს ლოცულობენ სომხებიც (არც თუ ისე შორს, ხმებიც ირევა ისე ახლოსაა) ან კათოლიკებიც?

3) ღვთაებრივი ცეცხლის გადმოსვლისთვის ლოცულობს მთელი გოლგოთის ტაძარი, თქვენ ამბობთ რომ არ შეიძლება მწვალებლებთან ერთად ლოცვაო, აბა რა უნდა ქნა ამ დროს?

პოსტის ავტორი: solomony თარიღი: Apr 9 2007, 03:23 AM

მე ასე დავაკონკრეტებ ამ საკითხს რომ პირველ რიგში დაუშვებელია მართლმადიდებლურ წირვაში სხვა რელიგიის წარმომადგენლებმა მიიღონ ლოცვითი მონაწილეობა,მითუმეტეს როდესაც მოუნათლავებმა ანუ (კათაკმევლებმა) უნდა გავიდნენ ტაძრიდან მას შემდეგ რაც გაიგონებენ ამ ლოცვას [i]"განვედით კათაკმეველნო განვედით თუ ვინმე კათაკმეველთაგანი ხართ განვედით არამედ რაოდენიცა მორწმუნენი ვართ მერმედა და მერმე მშვიდობით უფლისა მიმართ ვილოცოთ." [/i] ისე კი ამ სამივე შემთხვევაში ჩანს რომ ყველა თავისთვის ლოცულობს და და არ იმყოფებიან თანალოცვით კავშირში (ანუ მე ამ ლოცვას წავიკითხავ მერე შენ წაიკითხე მერე ისევ მე)ასევე მათ საკუთრებაშია ტაძრის გარკვეული ადგილები და როცა უნდათ მაშინ მივლენ და ილოცებენ თავიანთ ადგილებზე.რაც შეეხება მათ ლოცვას ცეცხლის გარდამოსვლისას ამაში ისინი არ მონაწილეობენ აქ მთავარია იერუსალიმის პატრიარქის მიერ ჩატარებული ლოცვა და მართლმადიდებელი არაბების ლოცვა ხოლო ისინი ილოცებენ თუ არ ილოცებენ იქნებიან თუ არ იქნებიან ამას მნიშვნელობა არა აქვს ცეცხლი გადმოვა უფლის საფლავზე.
და ბოლოს მე ვგულისხმობ თანალოცვით კავშირს ანუ ერთობლივი წირვა ლოცვების ჩატარება დაუშვებელია თორემ შეუძლიათ მაგ.სამების ტაძარში სხვა რელიგიის წარმომადგენელი მოვიდეს და იქ თავისთვის ილოცოს მე ჩემთვის ვილოცებ ასეთი რამ როგორ არ შეიძლება.

პოსტის ავტორი: ზებედე თარიღი: Apr 9 2007, 04:09 AM

ემს-შიც იგივე ხდება, ყველა თავისთვის ლოცულობს, და არ იმყოფებიან თანალოცვით კავშირში, თქვენი აზრით რა "თანალოცვითი და ერთობლივი კავშირი" უნდა ჰქონდეს მართლმადიდებელს და ბუდისტს? ყველა "თავისთვის" ლოცულობს...

პოსტის ავტორი: ზებედე თარიღი: Apr 9 2007, 04:28 AM

როგორც ვატყობ ისევ საჭიროა გავიმეორო, და ამიტომ გამოვაქვეყნებ მსოფლიო პატრიარქის ქადაგებას ეკუმენიზმთან დაკავშირებით.

მართლმადიდებელ ეკლესიაში მყოფი დღევანდელი ზილოტები კალენდრის საკითხს, დიაქრისტიანულ და რელიგიათშორის დიალოგებს, ე.წ. ეკუმენურ მოძრაობას ძირითად დოგმატურ საკითხთა რანგში განიხილავენ, ვინაიდან მცდარი დამოკიდებულება აქვთ როგორც ამ საკითხთა ზუსტი განზომილებების, ასევე შესაბამისი ქმედებების მიმართ. გამოაცალკევებენ ხოლმე მამათა ზოგიერთ გამონათქვამს და მათზე დაყრდნობით მცდარ მეცნიერულ საფუძვლებს აყალიბებენ.
ასე, მაგალითად, კალენდრის საკითხი ცხოვნების საკითხთა რანგში აჰყავთ, თითოეული ადამიანის ცხოვნების კრიტერიუმად წარმოაჩენენ მაშინ, როდესაც ის მხოლოდ წესრიგის საკითხს განეკუთვნება. ამავე დროს, უგულებელყოფენ წმიდა იოანე ოქროპირის სწავლებას, რომ "არ არსებობს დრო ღმერთისათვის" და ასევე: "არცა დღეთა და არცა დროთ, და არცა წელიწადთ ვითვლით, არამედ ეკლესიას მივყვებით სიზუსტის დაცვით, სიყვარულსა და მშვიდობას ვამჯობინებთ ყველაფერს. და თუკი ეკლესიამ მაინც დაუშვა შეცდომა, ის არ იყო გამოწვეული დროის სიზუსტით, არამედ განხეთქილებითა და სქიზმით ჩადენილი დანაშაულის გამო. ამიტომაც ნურავინ მეტყვის სიტყვას დროის შესახებ, რამეთუ არ იქნება იგი ღმრთის მიერი" (P.G.48,870).
რაც შეეხება დიალოგებს, ზილოტები მათ მიუღებლად მიიჩნევენ, რადგანაც, მათი მტკიცებულებების თანახმად, დიალოგების მეშვეობით მზადდება ერთი საყოველთაო რელიგია ან ხდება მცდელობა ეკლესიების შეერთებისა, დოგმატური კანონების უგულებელყოფის ხარჯზე.
ორივე ბრალდება არსებითად უსაფუძვლოა. არაერთგზის განგვიცხადებია და კვლავაც ვიმეორებთ, რომ არ მოხდება არც ერთი ეკლესიის შეერთება მართლმადიდებელ ეკლესიასთან, თუკი ის ეკლესია, რომელიც მას უნდა შეუერთდეს, არ აღიარებს პირველი განუყოფელი ეკლესიის დოგმატურ მოძღვრებებს ანუ იმ დოგმატებს, რომლებიც რომის ეკლესიასთან მომხდარ განხეთქილებამდე არსებობდა და რომლებსაც მტკიცედ და მყარად იცავს ჩვენი წმიდა მართლმადიდებელი ეკლესია.
ზოგი იმასაც ამბობს, რომ დიალოგი ზედმეტია და მას ზიანი მოაქვს, ვინაიდან სხვა აღმსარებლობის ეკლესიები კვლავ თავიანთ განსხვავებულ მოძღვრებებს მიჰყვებიან, მოციქული პავლე კი გვეუბნება, რომ ნუ ვიმსჯელებთ ერეტიკოსებთან, განვეშოროთ მათ პირველი და მეორე სწავლების შემდეგ. მოციქულის რჩევა, რა თქმა უნდა, ყურადსაღებია, პატივისცემასა და დაცვას იმსახურებს; მაგრამ ისიც უნდა გავიაზროთ, რომ მოციქული ლაპარაკობს ცალკეული ერეტიკოსის შესახებ, დღევანდელი დიალოგები კი მიმდინარეობს სხვა აღმსარებლობის ეკლესიათა დელეგაციებთან, ხოლო მათი მეშვეობით ამ ეკლესიათა მილიონობით წევრთან, რომელთაც გააზრებულად კი არ მიუღიათ გადაწყვეტილება გამოჰყოფოდნენ მართლმადიდებელ ეკლესიას, არამედ თავიანთი წინაპრებისაგან გადმოეცათ მემკვიდრეობით. დიალოგები მიმდინარეობს სწორედ მათი და მათ შორის მყოფ კეთილგანწყობილ პირთა მეშვეობით, რომელთაგან ბევრი კვლავ უბრუნდება მართლმადიდებლობის წიაღს, რომელსაც დიალოგების შემდეგ გამოქვეყნებული ლიტერატურის დახმარებით ეცნობა. ჩვენი ვალია დავიმოწაფოთ ყოველი ერი, თვით ისეთებიც, რომელთა უმრავლესობა სხვა აღმსარებლობას აღიარებს; მათ შორის კეთილგანწყობილნი კი ჩვენს წიაღში მივიღოთ, ერთი სიტყვით, საჭიროა გამორჩევა, როგორც ამას მიგვითითებს ჭეშმარიტად მართლმადიდებელი წმიდანი იოანე, ავტორი "კლემაქსისა", თავის სიტყვაში გამორჩევის შესახებ და გვეუბნება: "ურწმუნოთ და ერეტიკოსებს, რომელნიც ბოროტებით თავს გვესხმიან, განვეშოროთ (შემდგომად ერთისა და ორისა სწავლებისა) (ტიტ.3:10). ხოლო მათ მიმართ, ვისაც სურს ჭეშმარიტების შეცნობა, "სიკეთის კეთება ნუ მოგვწყინდება" (შდრ.გალ.6:9). მაგრამ ორივე შემთხვევაში ჩვენი საქციელი ჩვენს სულიერ ძლასა და გამძლეობასთან შესატყვისი უნდა იყო" (სიტყვა XXVI, თავი II, მუხლი 11).
იგივე წმინდანი თავის სიტყვაში მწყემსის მიმართ წერს: "უძლურნი ნუ ჭამენ პურს ერეტიკოსებთან ერთად, როგორც ეს წმინდა კანონების მიერ არის დადგენილი. მაგრამ ისინი, ვინც ღმრთის მადლით ძლიერნი არიან, თუკი მიწვეულნი იქნებიან რწმენითა და კეთილი ნებით, და სურვილი აღეძვრებათ მათთან წასვლის, წავიდნენ სადიდებლად ღმრთისა."წმინდანის სიტყვებიდან ნათლად ჩანს, რომ ჩვენივე მოყვასთან დიალოგის არადელიკატური უარყოფა არ არის სწორი და სამაგალითო. გარდა ამისა, შეუძლებელია ჭეშმარიტების ქადაგება დიალოგის გარეშე. უფრო მეტიც, დიალოგის მიზანს წარმოადგენს სხვადასხვა სარწმუნოების ადამიანთა შორის მტრობის შესუსტება, რაც უსათუოდ წინ უნდა უსწრებდეს ჭეშმარიტების ქადაგებას (შდრ.საქმე მოციქ.17:22-34). რელიგიებსა და დოგმატებს შორის არსებულმა მრავალწლიანმა პოლემიკამ, მტრობამ და შეტაკებებმა ვერ მიიყვანეს მონანიებამდე განსხვავებული დოგმატებისა და რელიგიების წარმომადგენლები. ვალდებულნი ვართ მოვსინჯოით მეთოდი ურთიერთგაგების, ნამდვილი კეთილი ნების გამომჟღავნების, შერიგებისა და დიალოგისა. მართალია, ძალზედ დამქანცველი, მაგრამ შედეგიანი. ამიტომაც მცდარად მიგვაჩნია ზილოტების თვალსაზრისი განმარტოებისა და სხვა აღმსარებლობათა თუ რელიგიების წარმომადგენლებთან ყოველგვარი დიალოგის შეწყვეტის თაობაზე. განმარტოებას მოჰყვება უარის თქმა ჭეშმარიტებისაგან შორს მყოფი ჩვენივე მოყვასის დამოწაფებაზე, რაც ეწინააღმდეგება ქრისტეს მოძღვრებას იმის შესახებ, რომ დავიმოწაფოთ ყოველნი ერნი (მათე 28:19), რაშიც, რასაკვირველია, სხვა რელიგიათა წარმომადგენლებსაც გულისხმობს. როგორ შეიძლება ველაპარაკოთ მათ ქრისტეს შესახებ, თუკი, უპირველეს ყოვლისა, დიალოგების მეშვეობით არ მოვიპოვებთ მათ ნდობას და არ დავარწმუნებთ ჩვენს მათდამი კეთილ სურვილებში?
ყველაფერი ის, რასაც ერთობლივი ძალისხმევით აკეთებენ ქრისტიანთა შორის თუ რელიგიათა შორის მიმდინარე დიალოგებში მონაწილენი ან მართლმადიდებელი ეკლესიები ეკუმენურ მოძრაობაში მონაწილეობისას, შედეგია საღმრთო მოშურნეობისა, რათა დაიმოწაფონ ყოველნი ერნი და არა იმისათვის, რომ გააღვივონ სინკრეტიზმი და განეშორონ ჭეშმარიტებას. არ ვაცხადებთა იმას, რომ ყოველ დიალოგზე ქრისტიანობისა და მართლმადიდებელი სარწმუნოების უშუალო ქადაგება მიმდინარეობს. ჯერ არ დამდგარა სანუკვარი დრო ასეთი მოქმედებისათვის. მაგრამ ამ დიალოგებზე ხდება ქადაგება ჭეშმარიტების შემადგენელი ნაწილებისა, ისევე როგორც ღაღადჰყვეს იგი წინასწარმეტყველებმა ქრისტეს შობამდე; ისევე როგორც თავად ღმერთმა მოსეს რჯულის მეშვეობით გამოუჩინა ჭეშმარიტება ჯერ კიდევ მის მისაღებად მოუმწიფებელ კაცობრიობას. და თუკი ღმერთი დაელოდა დროის შევსებას იმისათვის, რომ განკაცებულიყო და გამოცხადებოდა კაცობრიობას ქრისტესმიერი ჭეშმარიტებით, ჩვენ ვალდებულნი ვართ, გამორჩევით და ნაწილ-ნაწილ განვუცხადოთ ჭეშმარიტება იმათ, რომლებიც მას არ იცნობენ. განვუცხადოთ იმ ფარგლებში, რომლის მიღებისათვისაც ისინი მზად არიან.
ამის მაგალითს გვაძლევს თავად უფალი ჩვენი იესო ქრისტე, რომელმაც ჯვარცმამდე ცოტა ხნით ადრე თავის მოწაფეებს უთხრა: “ბევრი რამ მაქვს სათქმელი თქვენთვის, მაგრამ თქვენ მას ვეღარ იტვირთავთ~ (იოანე 16:12). გარდა ამისა, მოციქული პავლე კორინთელთა მიმართ ეპისტოლეში წერს, რომ ელაპარაკა მათ, ვითარცა სულიერად ჩვილებს და მათ ასმევდა რძეს და ჯერ არ აძლევდა საჭმელს, ვინაიდან მათ მაშინ არ შეეძლოთ მისი მონელება (1კორ.3:2) ამრიგად, მართლმადიდებელი ეკლესია ვალდებულია მათ მიბაძოს და მოახდინოს დიფერენციაცია, როდესაც სხვა დოგმატებისა და სხვა რელიგიების წარმომადგენლებს ესაუბრება და კიდევაც აკეთებს ამას დიდი დელიკატურობით. ჭეშმარიტების შებღალვას არ ნიშნავს ის, თუკი ყველა შემთხვევაში სრულად არ განაცხადებ მას; ისევე როგორც ქრისტეს არ გადაუხვევია ჭეშმარიტებისაგან, როდესაც ჯვარცმის წინ ბოლომდე არ გაუმჟღავნა სათქმელი თავის მოწაფეებს.
გვესმის იმათი მოშურნეობის, რომლებიც სრულ განმარტოებას გვთავაზობენ მას შემდეგ, რაც სხვა აღმსარებლობათა და სხვა რელიგიათა წარმომადგენლები ყურად არ იღებენ ჩვენგან პირველ და მეორე სწავლებას. იმათიც გვესმის, რომელთაც სურთ, რომ სხვა დოგმატებისა და რელიგიების წარმომადგელებთან ყოველი ურთიერთობისას თუ შეხვედრისას უშუალოდ ქრისტეზე ვილაპარაკოთ. მაგრამ ასეთი მოქმედება არ არის დელიკატური. ისინი არ ითვალისწინებენ წმიდა წერილის სიბრძნეს: `ჟამი არს დუმილისაი და ჟამი სიტყვისაი~ (ეკლესიასტე 3:7)
და აი, დადგა დრო ჩვენი სიტყვის დასრულებისა და ყოველივე ზემოთ თქმულის ერთი მოკლე წინადადებაში თავმოყრისა: `ჟამი ყოვლისა საქმისა ცასა ქუეშე~ ღმრთის განგების მიერ დგინდება.
მადლობას მოგახსენებთ მოთმინებისა და ყურადღებისათვის.
მადლი და ღმრთის მიერი უხვი წყალობა იყოს თქვენ ყოველთა თანა.
ამინ.

მისი ყოვლადუწმიდესობა მთავარეპისკოპოსი კონსტანტინოპოლისა, ახლისა რომისა და მსოფლიო პატრიარქი ბართოლომეოს I საქართველოში. სიტყვათა კრებული. ბერძნულიდან თარგმნა და წინასიტყვაობა დაურთო თამარ მესხმა.
თბილისი, 2004.

პოსტის ავტორი: solomony თარიღი: Apr 9 2007, 04:35 AM

და თავისთვის რომ ლოცულობენ რისთვის ლოცულობენ იქნებ უფრო დაწვრილებით ამიხსნა ეს რიტუალი.
და რატომ ბუდისტები იქნებ კათოლიკებს ან პროტესტანტებს მოუნდეთ მართლმადიდებლებთან ერთობლივი ("თანალოცვითი და ერთობლივი კავშირი")წირვა ლოცვების ჩატარება.და რაზედაც ჩვენის თანხმობის შემთხვევაში დიდი სიამოვნებით დაგვთანხმდებიან როგორც კათოლიკები ისე პროტესტანტები და სხვები.

პოსტის ავტორი: solomony თარიღი: Apr 9 2007, 05:08 AM

და ეგ ზევით დაწერილი გასაგებია პატრიარქი რომ ამბობს რომ ეს არის მცდელობა მოვაქციოთ ისინი მართლმადიდებლობაზე.
მაგრამ ჩვენ ეხლა განვიხილავთ იმ პირობებს რასაც კაიროსი ამბობს ეკუმენისტური ორგანიზაცია ითხოვსო და ერთერთი ქვე პუნქტი ერთობლივი ლოცვა და რას ნიშნავს ეს ერთობლივი ლოცვა.თუ ეს ნიშნავს ერთობლივი წირვა ლოცვების ჩატარებას კათოლიკეებთან და სხვებთან ეს დაუშვებელია.

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: Apr 9 2007, 11:15 AM

მოკლე პასუხი ( საზეიმო განწყობის გამო)

შენ არ თვლი, ეკლესიები თვლიან

( მრავალს დაესწარი)

პოსტის ავტორი: გლახა თარიღი: Apr 9 2007, 12:08 PM

ზებედე არის მართალი და უკბილო არგუმენტები მოგყავთ მის საწინააღმდეგოდ...

ფრთხილად: ფანატიკოსობა ცუდი სენია

პოსტის ავტორი: ზებედე თარიღი: Apr 10 2007, 09:51 PM

უკბილოა თუ კბილიანი, მსოფლიო პატრიარქის განკითხვით გამოსდით ზოგიერთებს, რაც არასწორია...



ნამდვილად

პოსტის ავტორი: solomony თარიღი: Apr 10 2007, 10:11 PM

თუ ჩემზეა საუბარი მე განკითხვისეული და ფანატიკური არაფერი დამიწერია (მაშინ კონკრეტულად მიჩვენეთ )თუ ჩემზე არაა საუბარი მაშინ ბოდიში.

და ერთ კითხვაზე თუ შეიძლება ზუსტად მითხარი პასუხი ამ ემს-ში გაერთიანება გულისხმობს თუ არა პროტესტანტებთან და კათოლიკეებთან ერთობლივი წირვა ლოცვების ჩატარებას კი?თუ არა?

პოსტის ავტორი: კანონისტი თარიღი: Apr 10 2007, 11:08 PM

ზებედე
მომიტევოს მისმა ყოვლადუწმიდესობამ და ქართული ანდაზა მახსენდება "ფიცი მწამს, ბოლო მაკვირვებს"-ო.

მართლმადიდებელი, და მით უმეტეს მსოფლიო პატრიარქი მწვალებელ ბენედიქტე XVI-ს ისე არ უნდა ხვდებოდეს, როგორც ეს 30 ნოემბერს მოხდა სტამბულში. მე შორს ვარ იმ აზრისგან რაც აროშვილებისნაირ ფანატიკოსებს სჭირთ, რომ თურმე მისალმებაც კი მწვალებელთან მიუტევებელი ცოდვაა, ეს არის აბსურდი. თუმცაღა, ნორმალურ შეხვედრა-მისალმებასა და ღვთივკურთხეული მართლმადიდებელი ერის დალოცვინებას მწვალებლის მიერ, მწვალებლის დასახვედრად სამეუფეო ზარების შემოცხებას და ა.შ. შორის უდიდესი სხვაობაა. ეს კატეგორიულად მიუღებელია პირადად ჩემთვის, და არამარტო ჩემთვის, ათონის მთის წმინდა კინოტისთვისაც.....

იმათ პასუხად, ვინც მკითხავენ, თუ რატომ გვაქვს ევქარისტიული კავშირი მწვალებელთან, მინდა ვუპასუხო, რომ მსოფლიო პატრიარქი მწვალებელი არ არის, რადგან ის არ ამახინჯებს წმინდა მართლმადიდებელ სარწმუნოებას, თუმცა არც მისი ყოვლადუწმიდესობის ქმედებებია მოსაწონი. შესაბამისად, მასთან არამხოლოდ ევქარისტიული კავშირი, არამედ იერარქიული დაქვემდებარებაც კი აქვს შენარჩუნებული იგივე ათონის მთას

პოსტის ავტორი: გლახა თარიღი: Apr 11 2007, 10:14 AM

კანონისტი
ისე შენ უნდა იყო მსოფლიო პატრიარქი და იქნებ მაშინ გვეშველოს

პოსტის ავტორი: კანონისტი თარიღი: Apr 11 2007, 01:45 PM

გლახა

კანონისტია ისე ისიც... თან კანონიკის დოქტორი

პოსტის ავტორი: death თარიღი: Apr 11 2007, 11:46 PM

ამის დაწერას აჯობებდა მამა ლაზარეს წიგნი წაგეკითხა



არც არავინ უარყოფრს, რომ ურთიერთობა და დიალოგი აუცილებლია მაგრამ ყველაფერს თავისი საზღვარი აქვს მითუმეტეს როდესაც საქმე ეხება ეკლესიათა შორის დიალოგს. ისე მე თუ დამჭირდება დიალოგი ამას მშვენივრად მოვახერხებ ყოველგვარ კავშირში შესვლის გარეშე



მისმინე. თუ შემ ფიქრობ რომ ამ კავშირით მარტო სხვა რელიგიური თუ კონფესიის წარმომადგენელი შეიძლება გახდეს მართლმადიდებელი ხოლო მაგალითად მართლმადიდებელი შეუძლებელია გახდეს პროტესტანტი ძანაც შემცდარხარ. საერთოდ დემოგრაფიაიში არის ესეთი ტერნიმი net migration, ანუ როდესაც ორი ქვეყანა არის ერთი სიძლიერის მაშინ (აქ ითვალისწინება მრავალი ფაქტორი ეკონომიკური, პოლიტიკური, სოციალური სამართლებრივი და სხვა ანუ ამ შემთხვევაში ერთი ქვეყანა შეიძლება უპირატესი იყოს მეორეზე რაღაც გარკვეულ საკითხში ხოლო მორე სხვა საკითხში) მიგრაციის (ჩვენს შემთხვევაში მრევლის) მაჩვენებელი იქნება თანასწორი. პროტესტანტიზმი და კათოლოკობა ნაწილობრივ აგებულია იმ დასავლურ ღირებულებებზე რომელიც ევროპაში დამკვიდრებული იყო ბერძნულ-რომაული ცივლიზაციდან მოყოლებული ანუ ეს მათი იდენტობა ჩაქსოვილია ამ მიმდინარეობებში ასე რომ ლაპარაკი იმაზე რომ ჩვენი ღვთისმსახურებით და სხვა საშვალებებით მათ ნაკადებად მოვიზიდავთ არის სრული უაზრობა. ხოლო თუ გვინდა რომ დავუმტკიცოთ რომ მაღთლმადიდებლობა არის ჭეშმარიტება მაშინ უნდა დაუწყოს მსჯელობა დოგმატურ საკითხზე რაც მათი წსდებით აკრძალულია.



ეს არგუმენტი მდგომარეობს იმაში, რომ წმინდა ნიკილოზმა(და არა მარტო მან) ყოველგვარი კავშირის გარეშე გააქრისტიანა იაპონიაში ათითასობით ადამიანი ხოლო მთელმა ამ სამღვდელოებამ რომელიც ეკომენურ კავშირშია ათი ათასიც კაციც ვერ გახადა მართლმადიდებელი. ასე რომ როდესაც ისინი აჯობებენ წმინდა ნიკოლოზს და მის მსგავს მამაოებს და უფრო მეტს აქცევენ მართლმადიდებლად მაშინ მეც მივემხრობი მათ



ამაზე სოლომონმა გაგცა პასუხი ხოლო რაც შეეხება იმას, რომ Edmund Schlink-ს ეთანხმები ამაზე არაფერს მოგწერ უბრალოდ პასუხის ნიშნად მ. პომაზანსკის წიგნს ავტვირთავ

Кафоличность Церкви и экуменизм.

Когда император Константин Великий, ради успокоения догматических споров в Христианской Церкви, собрал собор епископов всей Империи, этот собор получил название “экуменического.” Это название присвоено было и последующим соборам общеимперского вида. Когда некоторые участники этих соборов, которые прежде были в ереси, отказывались от прежнего своего заблуждения, они подтверждали свой отказ подписью: “Присоединяюсь к Православной Кафолической Церкви” и далее следовала подпись епископа (см. Деяния Вселенских Соборов, изд. Казанской Дух. Академии). Почему же не — к экуменической, а именно — к кафолической Церкви?
Потому, что такое сочетание слов “экуменическая Церковь” вообще не существовало. Популярный, крупный историк древней Церкви проф. Рудольф Гарнак в книге “Руководство по истории догматов” пишет: “Если мы сравним Церковь середины 3-го века с тем состоянием, в каком находилось христианство на 150-200 лет раньше, то мы найдем, что теперь, это действительно религиозная организация, между тем, как раньше были просто общины, веровавшие в небесную Церковь, земным отображением которой они являлись и стремились дать ей некоторое отражение простейшими средствами; как странники и пришельцы на земле, они жили в будущем” (цитируется по книге Вл. Троицкого, впоследствии — митр. Иллариона, исповедника 20-го века, “Очерки по истории догмата о Церкви”). Чтобы подтвердить правдивость слов проф. Гарнака в этом случае, достаточно слов ап. Павла в его послании к Галатам: “Вышний Иерусалим свободен: он — мать всем нам.” Хотя тогда существовал еще и земной Иерусалим.
Вот что такое кафоличность Церкви. Небольшие христианские общины и отдельные крещеные семьи составляли каждая семья или община сами по себе церковь, и долгом каждой из них было — сознавать себя “Приступившими к небесному Иерусалиму, к горному Сиону, к торжествующему собору и церкви первенцев, написанных на небесах, и к Судии всех Богу, и к духам праведников, достигших совершенства” (12 гл. посл. К Евреям). Сама же небесная Церковь состояла тогда больше из праведников Ветхого Завета, ради коих Господь “Нисходил в преисподняя земли” (Еф. 4:9-10), быв “Во гробе плотски, во аде же с душою, яко Бог, в раи же с разбойником, и на престоле с Отцом и Духом”; однако представляем себе там уже и “церковь первенцев” Нового завета: Крестителя Господня Иоанна, евангельских Захарию и Елисавету, также родителей Пресвятой Девы Марии, Симеона Богоприимца, прав. Иосифа Обручника, первомученика Стефана и иных мучеников первых лет христианства. И тогда уже скромная нижняя Церковь на земле находилась в духовном единстве с торжествующей Небесной, составляя с ней одно Тело Христово, предназначенное “в устроение полноты времен, дабы все небесное и земное соединить под главой Христом, как плерома, как “полнота, наполняющего все во всем” (Ефес. Гл. 1-я). Она была в истинном, прямом смысле кафолической Церковью, и такой должна оставаться до входа в нераздельное и совершенное “Царство Славы.”
Словесный термин katholikos (буквально: по всему, всеобъемлющий), если и существовал, то был почти затерян в классической литературе эллинов (в одном из философских произведений Эпикура идет речь о “кафолическом мышлении”). Слово это извлечено из забытья христианством по необходимости, чтобы обозначить одно из высоких христианских понятий. Известно, что в новозаветных, апостольских писаниях, а потом и в святоотеческих, есть немало слов новых, специально выкованных из старых словесных корней, или же старым словам дано новое значение.
Уже в первоначальных кратких символах веры древних поместных церквей слово “Церковь” соединялось с определением “кафолическая”; во втором веке оно встречается у св. Игнатия Богоносца, в послании Церкви Смирнской по поводу мученической смерти св. Поликарпа, еп. Смирнского, и у Климента Александрийского. Но для нас еще существеннее читать, в каких живых, полных веры словах, как бы полных очевидности, священнослужители Церкви в эпоху мученичества представляли эту связь, эту родственность членов земной Церкви с небесными ее членами. Если же каждая Церковная община была в идее кафолической, то тем более такой была каждая поместная церковь, и ее архипастырь был архиереем кафолической Церкви: так до наших дней дошло именование “католикосом” патриарха поместной церкви для обозначения апостольской преемственности, сохраняемой этой церковью.
Три новозаветных аксиомы выражаются в исповедании этого небесно-земного единства: а) “Бог не есть Бог мертвых, но живых”; б) “Любовь никогда не прекратится”; в) “Молитесь друг за друга.” Читаем у ап. Павла: “Глава — Христос, из Которого все Тело, составляемое и совокупляемое посредством всяких взаимно скрепляющих связей, при действии в свою меру каждого члена, получает приращение для созидания самого себя в любви” (Посл. К Ефес.). Какие же существуют формы этой связи? Реальное их выражение — в перекрестных путях молитвы: земные молятся также как и небесные, обращаясь к Богу; земные просят молитв о себе у небесных; усопшие просят земных молиться о них; мы молимся об умерших и обращаемся к Пречистой Богородице и к святым поддержать эти наши молитвы; святые молятся и о нас, живущих на земле, и откликаются на наши просьбы молитвенно помочь отшедшим от нас, чтобы они очистились от грехов. Мы просим апостолов и святителей назидать нас; просим подвижников быть нашими руководителями на пути очищения наших душ, на пути борьбы с греховностью, ради духовного возрастания в благодати Христовой. Мы присоединяемся к ангельским славословиям“Осанна! Свят, свят, свят Господь Саваоф” нашими земными “аллилуйя” и иными славословиями. Мы верим, что из небесной Церкви невидимо источается на нас этим путем духовная помощь Богородицы и святых, это сознание радует нас, и мы отвечаем им похвалами и благодарностью.
Видим прообраз небесно-земной Церкви в евангельском событии Преображения Господня, во время коего апостол Петр в порыве блаженной радости пребывания их, трех апостолов, с небожителями Моисеем и Илией, вместе с их Божественным Учителем в светлом облаке, почувствовав себя как бы восхищенным в рай, воскликнул: “сотворим здесь три сени! (палатки),”желая, чтобы данное состояние уже не прекращалось.
Исключительность, или своеобразие, слова “кафолический” (неприменимого по существу к чисто земным нуждам и понятиям) привело к тому, что для него не находится адекватного или точно соответствующего перевода в живых языках. Одни лишь греки имеют счастье пользоваться им, как родным словом. Римская церковь, пользовавшаяся, как в богослужении, так и в богословии, исключительно языком латинским, сочла наилучшим выходом сохранить в символах веры это греческое слово без перевода. Славянские первоучители, по необходимости, дали его славянам в переводе “соборный,” “соборная Церковь,” в символе веры, хотя в древнеславянских рукописях символа веры можно встретить: “верую во едино святую, кафоликию, апостольскую Церковь.” Славянофил Ал. С. Хомяков признавал перевод “в соборную” очень ценным; в наши дни, однако, слово “соборная” в умалённом его значении, дало повод настаивать на необходимости соборного управления епархиями с участием мирского элемента Церкви. Римская же Церковь снизила значение кафоличности вообще до смысла только земной вселенскости, а это уже недалеко и до новомодной экуменичности. Это отразилось на догматическом определении понятия “Церковь,” а именно то, что Церковь есть общество Христово на земле, под Небесною Главою Христом, под управлением епископа Римской церкви, как епископа вселенского, или “католического” в земном смысле. Поэтому учение о самой Церкви не имеет темы относительно общения со святыми: она перенесена в отдел о Небе и излагается в догматических системах, как “Культ святых”. Такая постановка должна быть совсем чужда православному сознанию, если бы даже данное выражение “культ святых” проникло из международного лексикона в “православную” печать. Единение со святыми есть связь с отошедшими отцами, братьями и сестрами во Христе, как “общение любви,” а не как “культ-почитание,” хотя и низший, второстепенный, но как бы параллельный культу-почитанию Бога во Святой Троице, Творца и Промыслителя и Судьи мира.
Ведь самая краткая — “малая” ектенья в нашем богослужении, состоящая из одного прошения “Заступи, спаси, помилуй и сохрани нас, Боже…” содержит в себе исповедание кафолического общения со святыми в словах: “Пресвятую, пречистую, преблагословенную, славную Владычицу нашу Богородицу… со всеми святыми помянувши,” а затем следует призыв: “сами себе, и друг друга, и весь живот наш Христу Богу предадим,” — как единственный культ: “Яко Твое есть Царство…,” “Яко Твоя есть держава, и сила, и слава, Отца, и Сына, и Святого Духа, и ныне, и присно, и во веки веков.”
“Всеобъемлемость в единстве” —таково содержание слова “кафолический.” Сюда входят: соединение неба с землей, единство неба с землей, единство веры, внутреннее единство богослужения при внешних разностях, единство понимания путей христианской жизни, согласованность канонов церковного управления, а равно и канонов христианского поведения, единство источников богопознания, понимание подвига личного, как расчистки сердца для действия благодати, преемственность иерархии Церкви, как условие и свидетельство исторического единства Церкви, как признак ее прямой апостольской наследственности. Для нас надежда на воссоединение Восточных церквей, остающихся по той или другой причине в расколе, до конца времен не должна угаснуть.
Со времени отрыва Римской церкви, церкви Запада, от Восточной, Западная стала более земной. Это совпало с началом второго тысячелетия христианства. Церковный Рим удержал при себе имя “католического,” церковь усвоила его, как ее собственное имя, но ослабело тяготение к Небесной Церкви, ослабело чувство близости святых Церкви, древних отцов и учителей ее, как ее духовных вождей. Место такого тяготения занял рассудок. Выражением его явилась схоластика. Руководство верой перешло в руки докторов и магистров богословия, что удержано и до нашего времени. Людская церковная масса продолжала жить со своей привязанностью к традиции. Когда же к названному обмирщению духа церкви присоединилось, в глазах народа, моральное снижение ответственных кругов церкви, проявился протест. Возникло протестантство. Выступил Мартин Лютер. Но Лютер и его единомышленники сами носили в себе односторонний дух схоластики — рассудочности. И в результате, уже в самом протестантизме появляются течения протеста против сухости веры, отрываются группы с мистическим настроением, возникают разные формы пиетизма, с жаждой таинственных религиозных переживаний, с ожиданием благодатных озарений, что дошло до наших дней.
Сознание ненормальности (а по существу, греховности), потери единства христианства теперь выражается отчетливо. Тоску о единстве стремятся заполнить попытками соединения. На этой почве создалось экуменическое движение. Но если даже отвести наши глаза от его политической стороны, ясно, что оно уводит еще дальше от понятия Церкви Христовой, от идеи единства Церкви. Здесь забывается само слово “Церковь.”
Чем шире становится обхват религиозных организаций, призываемых в это движение, тем дальше отходит оно не только от кафолической Церкви, но и от самой мысли о Царстве Божием, как о Царстве Небесном. И как больно видеть, что представители православных церквей, вошедшие в это движение, не видят этому конца!
Единственный путь к восстановлению единства христианского есть возвращение к единству Христовой Церкви во всей ее полноте. Это значит — к духовному общению во Христе со святыми апостолами, первыми друзьями Его, ближайшими к Нему обитателями небесного Дома Его, а затем — и со всем сонмом небесного Иерусалима. В этом же состоит то расширение сердец наших, о коем апостоле пишет: “Сердце наше расширено; вам не тесно в нас: но в душах ваших тесно: в равную взаимность распространитесь и вы” (2-е посл. Кор. Ап. Павла).
Экуменизм, даже если бы он был собственно христианским, есть движение как бы по плоскости, горизонтальное. А нас тот же апостол призывает понять, постигнуть, что есть “Широта и долгота, и глубина и высота” (Ефес. Гл. 3), иначе говоря, что есть истинная Церковь Христова во всей ее полноте, не только горизонтальной, но и вертикальной, символ чего мы, православные, видим в Кресте Господнем. Такое начало влечет за собой и вступление на путь исторической “долготы” Церкви, сохраняющей преемственную непрерывность иерархии Церкви, а также свято оберегающей истины христианской веры.