თემის საბეჭდი ვერსია

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Jan 17 2007, 05:49 PM

როგორ თვლით?
რა არის უმთავრესი, რისთვისაც დავდივართ წირვაზე?

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: Jan 17 2007, 05:52 PM

ზიარება უფალთან, თანალოცვა ქრისტიანულ ძმობაში და საიდუმლოებებითი განწმედა სულისა.

პოსტის ავტორი: მნათე თარიღი: Jan 17 2007, 05:55 PM

სიხარულისთვის დავდივარ

პოსტის ავტორი: solomony თარიღი: Jan 17 2007, 06:36 PM

უფალთან შესახვედრად

პოსტის ავტორი: იოანა თარიღი: Jan 17 2007, 07:03 PM

შვებისთვის... რომელსაც მხოლოდ უფალი გვანიჭებს.

პოსტის ავტორი: მხევალი ნინო თარიღი: Jan 17 2007, 07:05 PM

ასე ლამაზად ვერ დავწერ თქვენ, რომ დაწერეთ რისთვის დავდივარ, მაგრამ ზუსტად ვიცი, რომ ამის გარეშე არ შემიძლია.

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Jan 17 2007, 07:58 PM

იქნებ ოდნავ დააკონკრეტოთ

პოსტის ავტორი: mogzaura თარიღი: Jan 17 2007, 08:03 PM

იმ სიმშვიდისთვის და სიყვარულისთვის რასაც უფალი მჩუქნის ტაძარში წირვის დროს,სულიერ საზრდოს!

პოსტის ავტორი: kato_Bato თარიღი: Jan 17 2007, 08:04 PM

ღმერთის გარეშე მეშინია და იმიტომ დავდივარ

პოსტის ავტორი: tako თარიღი: Jan 17 2007, 08:47 PM

მართლაც თითქოს მარტივი კითხვა, მაგრამ ძალიან მიჭირს ამ კითხვაზე პასუხის გაცემა, ძალიან ბევრი რამის გამო შეიძლება იყოს. ალბათ არსებობისთვის, ბოროტი ძალებისგან დასაცავად, სიმშვიდისათვის.....

პოსტის ავტორი: ნიკოლოზ_V თარიღი: Jan 17 2007, 08:50 PM

სულიერი სიმშვიდის მოსაპოვებლად, რადგან ძალიან მშვიდად ვგრძნობ თავს წირვაზე

პოსტის ავტორი: ლილიანა თარიღი: Jan 17 2007, 08:56 PM

მე ეხლა ვსწავლობ წირვაზე ლოცვას ლიტურგიის ტექსტის გაგებას და ამ სწავლასთან ერთად ინტერესი სიყვარული სიხარული იზრდება ! როცა წირვა შინაგანად შენში აჟღერდება თანამონაწილე ხდება უფლის დიდების ! უდიდესი სიხარულია და ყოველკვირეულად გიჭირის ამ სიხარულის დათმობა !
როცა ამ სიხარულის პატარა ნაწილს ეზიარები მერე ცხოველდება შენი სურვილი უფრო სრულყოფილი და სრული იყოს შენი სულიერი მდგომარეობა წირვაზე
ამ სიხარულზე უფრო სრულყოფილი სიხარული !

პოსტის ავტორი: მარინე თარიღი: Jan 17 2007, 08:56 PM

ღვთის სახლში დავდივარ

პოსტის ავტორი: მარიამი თარიღი: Jan 17 2007, 10:02 PM

ჩემი აზრით, ლიტურგიაზე დასწრების მთავარი აზრი მაინც ზიარებაა. თვითონ სიტყვა "წირვა" ხომ უსისხლო მსხვერპლის შეწირვას ნიშნავს. როგორც ვიცი, პირველი ქრისტიანები ყველა წირვაზე ეზიარებოდნენ. თუმცა როცა არ ვეზიარებით, მაშინაც დიდი მადლი მოგვაქვს ეკლესიიდან, რადგან თანამონაწილენი ვხდებით იმ უდიდესი საიდუმლოსი, რაც ლიტურგიის დროს აღესრულება.

პოსტის ავტორი: tamunia თარიღი: Jan 17 2007, 10:10 PM

გრძნობ უფალს უფრო ახლოს და თითქოს სწყდები მიწიერს, იმხელა მადლია წირვის დროს,ამ დროს უფრო მეტად შეიგძნობ ადამიანური საწყისი უფლის გზაზე გადის.

პოსტის ავტორი: ქავთარაძე თარიღი: Jan 17 2007, 10:13 PM

უფალთან შესახვედრად

პოსტის ავტორი: teo.. თარიღი: Jan 17 2007, 10:20 PM

წირვის დროს როცა ღვთისმსახურების ხმა მესმის ასე მგონია ქრისტე მელაპარაკება ჩემთან არის და მეტად დაცული ვარ ყოველგვარი ცოდვისაგან, ბოროტებისა და ავისაგან... ძნელია ერთ წინადადებაში დაკონკრეტება

პოსტის ავტორი: თათი87 თარიღი: Jan 17 2007, 11:04 PM

ალბათ წირვის დროს მოიპოვებ ადამიანი შეუდარებელ სულიერ სიმშვიდეს!!! და შემდეგ მისი დათმობა გიჭირს!!! სწორედ ამიტომაა, რომ ხშირად ის ადამიანიც კი , ვინც არ დადის რეგულარულად წირვაზე, თუ კი რამე გაუჭირდება ეკლესიაში მიდის! საერთოდ, როცა ეკლესიაში ვარ თავს ძალიან კარგად ვგრძნობ! მთავარია ტაძარში დადიოდე სულისთვის და არა ვინმეს თვალის ასახვევად ან იმიტომ , რომ მოდაშია! დღესდღეობით ხშირია შემთხვეები, როცა ხალხი, განსაკუთრებით ახალგაზრდები ტაძარში დადიან იმიტომ, რომ ეს კარგ ჟესტად ითვლება!!! შეიძლება ვცდები , მაგრამ ასეთი მიდგომა რწმენასთან არასწორი მგონია!!!

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Jan 17 2007, 11:22 PM

იქნებ უფრო დააზუსტო, როგორ მიგაჩნია, რა სახით ხდება ეს შეხვედრა?

პოსტის ავტორი: ქავთარაძე თარიღი: Jan 17 2007, 11:38 PM

კანუდოსელი
უფლის სახლში მივდივარ. ტაძარში როცა მივდივარ და იქიდან ვბრუნდები სახლში ვგრძნობ რომ უფალი ჩემთანაა , ისე უფალი ყოველთვის ჩვენთანაა და განსაკუთრებულად ვგრძნობ ამას როცა ეკლესიაში ვარ

პოსტის ავტორი: teo.. თარიღი: Jan 18 2007, 12:07 AM

სპეციალურად ვიყიდე წიგნი მცირე ლიტურგია და მინდა გითხრათ, რომ მისი წაკითხვის შემდეგ უფრო მეტი კრძალვა გამიჩნდა წირვა-ლოცვას რომ ვერწრები. ეს უდიდესი საიდუმლოებები... მღვდლის ყოველი გამოსვლა და შემდეგ ისევ შებრძანება საკურთხეველში... სტიქაროსნების როლო და მგალობლებისა ... ეს ყველაფერი თუ გაიაზრე ადამიანმა შეძლებისდაგვარად მართლაც უფალთან შეხვედრაა წირვის დროს, რა ვიცი იქნემ რაღაც არასწორად გამოვთქვი

მე მინდა ყველას დიდი მადლობა მოგიხადოთ ამ საიტისთვის შექმნისთვის, რადგან ბევრ ახალს ვიგებ და ვსწავლობ .

პოსტის ავტორი: მარიამი თარიღი: Jan 18 2007, 12:12 AM

კანუდოსელი
თვითონ როგორ უპასუხებდი მაგ კითხვას?

პოსტის ავტორი: იოანა თარიღი: Jan 18 2007, 12:13 AM

მე ის დავწერე, რასაც დღეს ვეძებ - შვებას, თუ რისგან ეს უკვე აღარაა საინტერესო, ხვალ შეიძლება სხვა რამეს ვეძებდე, ზეგ სხვას და ა.შ გააჩნია როგორ სულიერ მდგომარეობაში ვიმყოფები... თორემ საბოლოო მიზანი, რა თქმა უნდა, ცხონებაა.

პოსტის ავტორი: parsifal თარიღი: Jan 24 2007, 11:47 PM

პირადად წირვაზე არ ვყოფილვარ(მგონი)

შვებას სახარების კითხვით ვპოულობ, ანდა ქრისტიანების(სულერთია რომელი ოჯახის) გარემოში.

პოსტის ავტორი: მნათე თარიღი: Jan 24 2007, 11:52 PM

ევქარისტიას აღასრულებ რომელიმე დენომინაციაში თუ. . . ?

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Jan 24 2007, 11:53 PM

ქრისტე მოვიდა არა იმისთვის ძამია, რომ ჩვენთვის ესწავლებინა-ესაა განსხვავება პროტესტანტებსა და მართლმადიდებლებს შორის.

თუ დააკვირდება ადამიანი, მოციქულები არსად არ საუბრობენ ქადაგებისას ასეთი ფორმით: იესომ თქვა
ყველგან საუბარია ერთადერთზე: იესო აღდგა
თუ ახალ აღთქმას შეხედავ პირდაპირ, მაშინ ის ყველაზე არარელიგიურად მოგეჩვენება, რადგან როგორც რელიგიურ წიგნში მასში უნდა იყოს ლოცვა, მაგრამ მთელი პარადოქსი იმაშია, რომ იქ ერთადერთი ლოცვაა-მამაო ჩვენო და მისი დატვირთულობაც, სიღრმეც გაცილებით ჩამორჩება ერთი შეხედვით-ფსალმუნთა და საერთოდ ძველი აღთქმის ლოცვითი კანონების სიღრმეს.

და მაინც თუ ახალ აღთქმაში რამეა ახალი, მაშინ სულ სხვა: ესაა თავად ქრისტე-მიზანი ახალი აღთქმისა არის არა ქრისტეს ქადაგება, არამედ თავად პიროვნება სახელად სიყვარული-იესო.
ამიტომ წირვა არის ადგილი სადაც კი არ ვსწავლობთ რამეს არამედ ვხდებით ერთი თავად იმ პიროვნებასთან-იესოსთან

თუმცა მართალი ხარ, რომ კითხვა სახარებისა და საერთოდ ქრისტიანთა გარემოში ყოფნა რაღაც უცნაურად გაწყნარებს...

პოსტის ავტორი: მნათე თარიღი: Jan 24 2007, 11:55 PM

დავამატებდი რომ ეს არც გახსენებაა-არამედ გაცოცხლება

პოსტის ავტორი: ლეონტი თარიღი: Jan 24 2007, 11:56 PM

თავიდან მეც ეგრე ვიყავი,სახარება რომ აღმოვაჩინე მეგონა ხელახლა დავიბადე.

პოსტის ავტორი: parsifal თარიღი: Jan 24 2007, 11:57 PM

ევქარისტიის აღსრულება არ ვიცი რა არის

სხვადასხვა დენომინაციებს კი ხანდახან ვესწრები. საღამოობით იციან შეკრება, როდესაც დრო მაქვს.

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Jan 24 2007, 11:59 PM

ევქარისტია-პურის განტეხვის საიდუმლოებაა...ანუ როგორც იესომ თქვა: აიღეთ ჭამეთ ეს ჩემი სხეულია

ეს ხდება წირვისას: იქაური პური არაა პური, არამედ როგორც ქრისტე ამბობ: ის ჭეშმარიტი ხორცია ქრისტესი და მისი მიღებით ხდება ზიარება

პოსტის ავტორი: ლეონტი თარიღი: Jan 25 2007, 12:01 AM

დემონიზაცია რა არის

პოსტის ავტორი: მნათე თარიღი: Jan 25 2007, 12:02 AM

ქრისტესთან ზიარება მის სისხლსა და ხორცს შეერთება



რიტუალიზებული სახე აქვს თუ მხოლოდ საუბრობთ?

პოსტის ავტორი: parsifal თარიღი: Jan 25 2007, 12:03 AM

საკუთარი თავი დაწყნარება არ მიგულისხმია ძამიკო ამის გაკეთება ტრანკვილიზატორითაც შეიძლება - უფრო ადვილია

ზუსტად ქრისტესთან შეხვედრაზე მაქვს აქცენტი აღებული, რომელსაც ქრისტიანებთან ურთიერთობის დროს ან სახერების კითხვისას ვგრძნობ.
ეკლესიასი ყოფნისას ხალხს ვუყურებ, ნახატებს, სანთლებს, მღვდელს, მერე იმ უკმაყოფილო "სიფათებს" გვერდზე რომ დგანან
და ქრისტეზე კონცენტრაცია მეკარგება

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Jan 25 2007, 12:05 AM

ჰო, ისე ეგ მომენტი მეც მაქვს,მაგრამ ქრისტეზე კონცენტრაცია მაინც არაა საჭირო,ჩვენ არ ვმედიტირებთ...სიფათებზე სამწუხაროდ მართალი ხარ

პოსტის ავტორი: parsifal თარიღი: Jan 25 2007, 12:05 AM

რა გითხრა, ვერ ავღვიქვავ ამას ასე და მომკალი ეს ათღემატება ჩემს წარმოდგენის საშუალებას
ამის გამო დავისჯები??

პოსტის ავტორი: ლეონტი თარიღი: Jan 25 2007, 12:08 AM

სიფატებზე სწორი არაა,სარკე უნდა ატარო .თუ რა თქმა უნდა ნარცისიზმი არ გჭირს.

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Jan 25 2007, 12:09 AM

მაიცა კაცო, ვინ დაისჯება და ვინ არა ეს ჩვენ არ ვიცით...მე სხვა რამეზე ვსაუბრობ.
ოკ აი ხომ ახსენე ბიბლია, მოდი მივყვეთ ახალ აღთქმას:

იესომ აიღო პური,განტეხა, მისცა მოწაფეებს და უთხრა: ....ესაა ჩემი ხორცი
ისმის კითხვა იესომ იცრუა თუ არა, თან გაითვალისწინე ამას იესო ამბობს ყველაზე კრიტიკულ მომენტში, ანუ მაშინ როდესაც ის თავის მოწაფეებს აღარ ესაუბრება იგავებით...

პოსტის ავტორი: ლეონტი თარიღი: Jan 25 2007, 12:09 AM

მომავალში რატო?აწმყოში.

პოსტის ავტორი: parsifal თარიღი: Jan 25 2007, 12:10 AM

ისინი ამბობენ, არაო, მაგრამ მათ რიტუალებად გიტარაზე დაკვრასა და სიმღერას ვთვლი, ასევე ხმამაღლა თვალდახუჭულად რაღაცეების თქმას, რაც არ მომწონს - მაშინებს ხშირად
ის კი მიხარია, რომ ქრისტეს სახელით იკრიბებიან

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Jan 25 2007, 12:10 AM

აქ საუბარია მოღუშულ სახეებზე და არა პირადულ სილამაზე-არსილამაზეზე
და ოდნავ კულტურა არ გაწყენდათ

პოსტის ავტორი: მნათე თარიღი: Jan 25 2007, 12:10 AM

რამდენადაც ამას 'მისატევებელად ცოდვათა' აღვასრულებთ. . . დასჯა ქრისტეანობაში უცნაური ტერმინია

პოსტის ავტორი: ლეონტი თარიღი: Jan 25 2007, 12:11 AM

სენტიმენტალობა რა საჭიროა?

პოსტის ავტორი: parsifal თარიღი: Jan 25 2007, 12:11 AM

ვერ გაგიგე

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Jan 25 2007, 12:12 AM

არანაირად, ისევე, როგორც უკულტურობა

პოსტის ავტორი: მნათე თარიღი: Jan 25 2007, 12:12 AM

გაატარე

პოსტის ავტორი: ლეონტი თარიღი: Jan 25 2007, 12:13 AM

მასწავლე რომელი კულტურაზე მეტყველებ.

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Jan 25 2007, 12:14 AM

ნუ ოფტოპიკობ და თან უაზროდ

პოსტის ავტორი: parsifal თარიღი: Jan 25 2007, 12:19 AM

ვერც აქ გაგიგე? სენტიმენტალობა რა სუაშია
კანუდოსელმა ზუსტად ის პასუხი გაგცა, რომელიც სწორი იყო.





გეთანხმები ძმაო

გამოდის, რომ იესომ ამ მომენტში საყოველთაო რიტუალი მოგვცა??

პოსტის ავტორი: ლეონტი თარიღი: Jan 25 2007, 12:19 AM

კარგი ხელს აღარ შეგიშლით.

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Jan 25 2007, 12:28 AM

რიტუალი არა...საიდუმლო...რადგან გარეგნულად რიტუალია, პური განიტეხება და მიეწოდება ქრისტიანს, მაგრამ რიტუალი მთავრდება იქ, სადაც იწყება, მაგრამ ამ შემთხვევაში ეგრე არაა, რადგან ქრისტემ არა მარტო მისცა არამედ დაამატა: ეს ჩემი ხორცია...დააკვირდი:მან არ თქვა:ეს გავს ჩემს ხორცს, ეს მსგავსია ჩემი სისხლის...არა, მან ასევე არ თქვა ეს სიმბოლოა ჩემი ხორცის...არა, მან თქვა სხვანაირად:

ეს ჩემი ხორცია
და ვინაიდან გარეგნულად ის პურია და მას იესო უწოდებს ხორცს და ამავე დროს გაიხსენე რომ იესო გამოდის რიტუალების წინააღმდეგ, მიხვალ ან წინააღმდეგობამდე: რომ იესო არალოგიკურია, გადააგდო ერთი და დანიშნა მეორე რიტუალი, ან მეორე ვარიანტი:იესომ დააარსა არა რიტუალი არამედ, ის, რაც თქვა: ეს ჩემი ხორცია.

ესაა საიდუმლოება.
რომ გადახედო პირველი ქრისტიანების ისტორიას ნახავ უამრავს, ერთი არის ასეთი, რომ დევნის პერიოდში (II საუკუნე) მორწმუნეებს ისე მოენატრათ ზიარება, რომ იცოდნენ, რომ მათ დაიჭერდნენ და მაინც მივიდნენ წირვაზე...დაიჭირეს და დაკითხვისას ერთი პასუხობს: "მე მომენატრა ევქარისტია", რა, თუ კითხვა სახარების ასე აუცილებელია, განა ეს აკლდათ მათ სახლებში?, მაგრამ იყო რაღაც, რაც ამ ადამიანებს ფუნდამენტალურად მიაჩნდათ და ესაა ზიარება უფლის ჭეშმარიტ სისხლსა და ხორცთან

პოსტის ავტორი: parsifal თარიღი: Jan 25 2007, 12:36 AM

ამაშიც გეთანხმები, მისტიკაზე მიუთითებ - თუ არ ვცდები

მაგრამ რა აზრი აქვს ამის შესრულებას, თუ ვერ ვიჯერებ?

მაშასადამე არ ვარ ქრისტიანი?

პოსტის ავტორი: მნათე თარიღი: Jan 25 2007, 12:44 AM

სახარება ხომ შვებაა? აბა მოვიმარჯვოთ ეს უკანასკნელი, გადავშალოთ იოანეს მეექვსე თავზე, ვიპოვოთ 51-ე და მივეცეთ შვებას:

51. მე ვარ პური ცხოველი, რომელი ზეცით გარდამოვჴედ. უკუეთუ ვინმე ჭამდეს ამის პურისაგან, არა მოკუდეს, არამედ ცხოვნდეს უკუნისამდე. და პური, რომელი მე მივსცე, ჴორცი ჩემი არს, რომელსა მე მივსცემ ცხორებისათჳს სოფლისა. 52. ილალვიდეს ურთიერთას ჰურიანი იგი და იტყოდეს: ვითარ-მე ჴელ-ეწიფების ამას მოცემად ჩუენდა ჴორცი თჳსი ჭამად? 53. ჰრქუა მათ იესუ: ამენ, ამენ გეტყვი თქუენ: უკუეთუ არა სჭამოთ ჴორცი ძისა კაცისაჲ და სუათ სისხლი მისი, არა გაქუნედეს ცხორებაჲ თავთა შორის თქუენთა. 54. ხოლო რომელი ჭამდეს ჴორცსა ჩემსა და სუმიდეს სისხლსა ჩემსა, აქუნდეს ცხორებაჲ საუკუნოჲ, და მე აღვადგინო იგი უკუანაჲსკნელსა მას დღესა. 55. რამეთუ ჴორცი ჩემი ჭეშმარიტი საჭმელი არს, და სისხლი ჩემი ჭეშმარიტი სასუმელი არს. 56. და რომელი ჭამდეს ჴორცსა ჩემსა და სუმიდეს სისხლსა ჩემსა, იგი ჩემ თანა დადგომილ არს, და მე მის თანა. 57. ვითარცა მომავლინა მე ცხოველმან მამამან, და მეცა ცხოველ ვარ მამისა თანა; და რომელი ჭამდეს ჩემგან, იგიცა ცხონდეს ჩემ მიერ. 58. რამეთუ ესე არს პური, რომელი ზეცით გარდამოჴდა. არა ეგრეთ, ვითარ-იგი ჭამეს მამათა თქუენთა მანანაჲ და მოსწყდეს. ხოლო რომელი ჭამდეს ამას პურსა, ცხონდეს უკუნისამდე. 59. ესე თქუა შესაკრებელსა შორის და ასწავებდა კაპერნაუმს.

60. მრავალთა უკუე მოწაფეთა მისთაგანთა ესმა ესე და იტყოდეს: ფიცხელ არს სიტყუაჲ ესე: ვის ჴელ-ეწიფების სმენად მისა? 61. იცოდა იესუ თავით თჳსით, რამეთუ დრტჳნვენ მოწაფენი მისნი ამისჳს, და ჰრქუა მათ: ესე დაგაბრკოლებსა თქუენ? 62. უკუეთუ იხილოთ ძე კაცისაჲ აღმავალი, სადაცა იყო პირველ? 63. სული არს განმაცხოველებელ, ხოლო ჴორცნი არად სარგებელ არიან; სიტყუათა რომელთა გეტყჳ თქუენ, სულ არიან და ცხორება. 64
------------------------------------------




მოდი გადმოვაახალქართულებ

47.''ჭეშმარიტად, ჭეშმარიტად გეუბნებით თქვენ:
ვისაც ჩემი სწამს, მას საუკუნე სიცოცხლე აქვს.
მე ვარ პური სიცოცხლისა...
50.ეს არის პური, ჩამომავალი ზეციდან,
რათა კაცმა შეჭამოს იგი და არ მოკვდეს.
51.მე ცოცხალი პური ვარ, ზეციდან ჩამოსული.
ვინც ამ პურს შეჭამს, საუკუნოდ იცოცხლებს.
პური რომელსაც გავცემ, ხორცია ჩემი,
რომელსაც წუთისოფლის სიცოცხლისათვის გავცემ''
52.იუდეველებმა დაიწყეს კამათი ერთმანეთში და ამბობდნენ:

მაცხოვარმა კვლავ დაბეჯითებით შენიშნა:

53.''ჭეშმარიტად, ჭეშმარიტად გეუბნებით თქვენ:
თუ არ ჭამთ ხორცს და არ სვავთ კაცის ძის სისხლს,
არ გექნებათ სიცოცხლე თქვენში.
54.ჩემი ხორცის მჭამელს და ჩემი სისხლის მსმელს საუკუნე სიცოცხლე აქვს.
და მე მას აღვადგენ უკანასკნელ დღეს.'' და კიდევ

55. '' რადგან ჩემი ხორცი ნამდვილი საჭმელია
და ჩემი სისხლი ნამდვილი სასმელი.''

ეს უკვე მერამდენედ

56.''ჩემი ხორცის მჭამელი და ჩემი სისხლის მსმელი
ჩემში რჩება, და მე - მასში''
57.როგორც მე მომავლინა ცოცხალმა მამამ
და მე მამით ვცოცხლობ, ასევე ჩემი მჭამელი
იცოცხლებს ჩემით.
58.ეს არის ზეციდან ჩამოსული პური;...
ამ პურის მჭამედლი საუკუნოდ იცოცხლებს.

პოსტის ავტორი: kato_Bato თარიღი: Jan 25 2007, 12:53 AM

ასეთ ჩართვებს უნდა მიაწერო შენი მოფიქრებული როა, თორე სახარებისეული არ მეგონოს მეშინია, უკვე ისე ზეციურად მეტყველებ

პოსტის ავტორი: მნათე თარიღი: Jan 25 2007, 12:54 AM

გაეთრიე

პოსტის ავტორი: kato_Bato თარიღი: Jan 25 2007, 12:56 AM

მხოლოდ შენს შემდეგ, ჩემო ზეაღმატებულო და გასიტყვაპრანჭულებულო დათუნია

პოსტის ავტორი: მნათე თარიღი: Jan 25 2007, 01:14 AM

თავად სინატიფე მესაუბრება

პოსტის ავტორი: solomony თარიღი: Jan 25 2007, 02:25 AM

ყველაფერი გონებით არ შეიმეცნება არამედ გულითაც.ამისთვის კი საჭიროა გონებისა და გულის განწმენდა და მაშინ შეიგრძნობს ადამიანი იმ მადლს რაც ამ საიდუმლოს აღსრულების დროს ხდება და რაც უფრო წმინდაა ადამიანი მეტ მადლს იღებს უფლისგან,როგორც ერთი წმინდა მამა ამბობს ზიარებაზე ვიწვი როგორც შეუწველი მაყვალი.

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Jan 25 2007, 03:13 AM

უუუპს....მნათევ ოდნავა დაატორმუზე, ხუმრობა ხუმრობა მარა ხო იცი...
პ.ს.
თუ გინდა მე გავეთრევი

პოსტის ავტორი: მნათე თარიღი: Jan 25 2007, 02:01 PM

ხმ, © კანუდოსელი, რომ არ ეწერა გულზე მოხვდა

პოსტის ავტორი: გლახა თარიღი: Jan 25 2007, 02:13 PM

პოსტის ავტორი: გლახა თარიღი: Jan 25 2007, 03:08 PM

solomony
მნათე
ლეონტი

აბა მიდით ახალი საკბილო მოგივიდათ პარსიფალის სახით..ხელიდან არ გაუშვათ დაკბინეთ

პოსტის ავტორი: ლეონტი თარიღი: Jan 25 2007, 03:28 PM

არა , პარსიპალს ეგენი ეფერებოდნენ,ამ დროს მოვედი და კინარამ ხელიდან გამოვგლიჯე.გემოზე არ მომეწონა.

პოსტის ავტორი: გლახა თარიღი: Jan 25 2007, 03:49 PM

ლეონტი

ხო ჩემი აზრით წირვაზე წასვლის დანისნულება არის ის რომ ადამიანმა იგრძნოს რომ ჩვენ ერთად ვართ ქრისტეს სხეული.
სხვა სიტყვებით რომ ვტქვათ სხეულის სხვადასხვა წევრებს ვხვდებით , ჩვენს დებსა და ძმებს...
წირვა და ეკლესია ჩემთვის ერთი და იგივეა...

პოსტის ავტორი: ლეონტი თარიღი: Jan 25 2007, 03:59 PM

კი რავა არა,სწორია ,ეგრეა მთავარი ისაა ღმერთს თუ ვხვდებით თვარა ერთმანეტს ასიანი ვნახულობთ.

პოსტის ავტორი: გლახა თარიღი: Jan 25 2007, 04:03 PM

ლეონტი

ხო ბატონო..
ღმერთს თუ შენს საძინებელ ოთახში ვერ ხვდები ლოცვისას, ტაძარში შეხვედრა მეეჭვება შედგეს

პოსტის ავტორი: ლეონტი თარიღი: Jan 25 2007, 04:05 PM

ტოჟე ფრავილნა.

პოსტის ავტორი: parsifal თარიღი: Jan 25 2007, 07:56 PM

აი!!!
მარტო მე ხომ არ ვაფრენ

@გლახა, მნათემ ისე მიმიღო, როგორც ქრისტიანს შეეფერება - სიყვარულით არ უკბენია, არა

@მნათე, მშვენიერი ადგილი ჩასვი, ზუსტად ის, რაც შეეფერება თემას... მაგრამ ამას პირდაპირ ვერაფრით ვერ გავიგებ - იმას, რაც აბსოლიტური არ არის, ვერ ვუწოდებ ღვთიურს... მათ შორის ევქარისტიას....
თუნდაც შემდეგი უბრალო მაგალითის გამო: იმ მიდამოებში სადაც ღვინო არ არის, ხალხი ვერ ეზიარება, ანდა ისინი, ვისაც ალერგია აქვს ღვინოზე?
პირადა მე დიდი სიამოვნებით ვსვავ ღვინოს, მაგრამ გადამწყვეტ მნიშვნელობას, მომკალი და, ვერ მივცემ...

პოსტის ავტორი: მნათე თარიღი: Jan 25 2007, 08:06 PM

ჩემო parsifal

'სიტყუათა რომელთა გეტყჳ თქუენ, სულ არიან და ცხორება' მე ნუ მერწმუნები-არამედ უფალს

იქნებ მითხრა რომელ ქვეყანაში არ არის ღვინო? რომელ მიწას გაუწყრა ასე ღმერთი იმას რასაც შენ ბარძიმიდან მიიღებ, ღვინო არ ქვია



ვინ აგვიკრძალა? დიოფიზიტი არ ხარ?

პოსტის ავტორი: parsifal თარიღი: Jan 25 2007, 08:21 PM

ახლა თითქმის ყველგან არის... მაგრამ მაინც მოგიძებნი რამეს, აი ჩრდ. კორეა, გასაკვირი არ იქნება, რომ ღვინო შემოაკლდეთ, ანდა შორეულ ციმბირში... ამის გარდა, შეიძლება ადამიანს ღვინის(თუ რაც არის) დალევაც არ შეეძლოს ან არ უნდოდეს...

დიოფიზიტობა რა შუაშია ვერ გავიგე
ჩემ მოსაზრებას დავწერ: ჩემზე უარესი სკეპტიკოსი ჯერ არ მინახავს და საერთოდ არაფრის მჯერა, ღმერთის გარდა, იმიტომ რომ ის აბსოლიტურია, მას ვგრძნობ... და ამას ევქარისტიის გარეშე

პოსტის ავტორი: გლახა თარიღი: Jan 25 2007, 08:25 PM

მნათე
parsifal
მე მომწონს საუბარი ესე

მნათე

გაიზრდები და გაიგებ რა კურთხეულ ქვეყანაში დაიბადე

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Jan 25 2007, 08:56 PM

კომუნისტური გრიალის დროს ეპისკოპატი იქნა გადასახლებული გულაგში და ღვინოს იქ მათ ვინ მისცემდა, თან წითელს,ამიტომ ზიარებად ჩაის იყენებდნენ...

მაგრამ ეგეც არაა მთავარი, პარსიფალ, ძმაო, თუ გჯერა იესოსი, რატომ არ გჯერა იმისი, რაც მან თქვა? აბა ასე შეხედე საკითხს

პოსტის ავტორი: მნათე თარიღი: Jan 25 2007, 08:59 PM

კარგი რა, ასე ნუ დაწვრილმანები ვისაც ევქარისტია სურს, არ შეაშინებს ეგეთები აბა დაუშვი შენს გონებაში, რომ ეს საიდუმლო მთელი თავისი ძალმოსილებით არსებობს, და მიხვდები რომ დამაბრკოლებელი ამ ქვეყნად მხოლოდ ცოდვაა



თუ კაცობრიობა ქრისტეს ხედავდა, ეხებოდა, შეიგრძნობდა შემდეგ აწამა, ყველაზე საშინელი სიკვდილით მოკლა, ყოფილა შესაძლებელი მისი 'მცირე ზომებში' წარმოდგენა? ყოვლისშემძლე უფალი, თავის ხორცს გვაძლევს, რომელიც მისი ამქვეყნიური ცხოვრების მანძილზე არ იყო, მოცულობითი გააზრებით-აბსოლუტური მაშ რატომ არ შეიძლება პური იქცეს ქრისტედ, როცა ღმერთი იქცა კაცად? [სახარებისეულ აგრაფებზე აღარ ვსაუბრობ]




შენ გრძნობ-ჩვენ ვუერთდებით


პ.ს გაიხარე კარგი ადამიანი ხარ

პ.პ.ს გლახაზე დიდი ინტრიგანი არ ყავს პლანეტას

პოსტის ავტორი: solomony თარიღი: Jan 25 2007, 09:00 PM

მნათეს მიერ მოყვანილ სახარების ამ ნაწყვეტში ყველაფერია ნათქვამი ზიარებაზე უფლისა მიერ.მე აღარაფერს დავამატებ.
ვისაც აქვს ყური სმენად ისმინოს რას ამბობს უფალი.

პოსტის ავტორი: გლახა თარიღი: Jan 25 2007, 09:16 PM

მნათე

შენ უერთდები, მაგრამ ვერ გრძნობ?
ნუ დონეა მნათე და რას იზამთ ახლა...
როგორ მომწონს ბიჭი რომ პიანინოზე უკრავს და დოლზე?



პ.ს. და საერთოდაც რომ უკრამს .. ჰაჰაჰაჰაჰა

პოსტის ავტორი: მნათე თარიღი: Jan 25 2007, 09:19 PM

ძალიან დიდი სხვაობაა


პ.ს ვგიჟდები ბიჭი რომ ენებზე ლაპარაკობს

პოსტის ავტორი: გლახა თარიღი: Jan 25 2007, 09:23 PM

მნათე

მეც....თან ისეთი გრძელი ენა რომ აქვს ზურგს რომ იფხანს....ჰაჰაჰაჰაჰაჰაჰ
შეზე ამბობენ გრძელენიანთა კონკურსში გრანპრი აიღოვო...

პოსტის ავტორი: მნათე თარიღი: Jan 25 2007, 09:26 PM

ენებზე კი ლაპარაკობ, მაგრამ ქართული ვერ ისწავლე ვაჰაჰაჰაჰა

პოსტის ავტორი: beqa.shuxoshvili თარიღი: Jan 25 2007, 10:27 PM

აეუფ აქ რა ამბავია

რა საჭირო იყო ჯერ ამ თემის გახსნა მაგას ვერ მივხვდი და მერე მეორე ესეთი აჟიოტაჟი რატო გამოიწვია ვერც მაგას რადგან ყველამ ჩვენს გულებში ჩავიხედოთ და პასუხსაც მივიღებთ რისთვის დავდივართ ტაძარში ამიტომ მოდით გვეყო რა

პოსტის ავტორი: გლახა თარიღი: Jan 26 2007, 12:53 AM

beqa.shuxoshvili

ეჰ, ეგრე რომ პასუხს იღებდნენ ეს ფორუმი აღარ იქნებოდა ბეკინოოოოოოოოოოოოო

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: Jan 26 2007, 01:00 AM

საინტერსოა, თქვენს კამათს ვადევნებ თვალყურს, პარსიფალი კაი კაცია, ეტყობა და ვიცი, არ ფარისევლობს, არამედ თუ მივა უფალთან, თუ შევა ეკლესიაში, მაშინ ზოგიერთ ჩვენგანზე მეტად წავა წინ, რაც კანუდოსელმა დაწერა, არის ის ჭეშმარიტება, რაშიც მდებარეობს ზიარების საიდუმლო, ანუ არა ღვინოში არამედ რწმენაში, რწმენა ახსნის საიდუმლო სერობაში ჩვენი მონაწილეობის აუცილებლობას და არა მარტო ახსნის, არამედ ქრისტიანული ცხოვრების ამ კულმინაციას შესაგრძნობს გახდის, როგორც რწმენისა და კეთილი საქმეების გვირგვინს, რადგან რა უნდა იყოს იმაზე დიდი და აღმატებული, როგორც თვით უფალთან შეხვედრა?

იხარეთ,

კაიროსი!

პოსტის ავტორი: beqa.shuxoshvili თარიღი: Jan 26 2007, 01:06 AM

აბა ძმაო უაზრო ლაქ-ლაქი უნა სიამოვნებდეთ ეეე მასე არაა რა

პოსტის ავტორი: მნათე თარიღი: Jan 26 2007, 01:15 AM

ალბათ შეერთება

იხარე კეთილო

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: Jan 26 2007, 01:09 PM

ეგ უკვე შედეგია, ზიარება კი გზაა განღმრთობიაკენ

შენც იხარე

პოსტის ავტორი: parsifal თარიღი: Jan 26 2007, 08:07 PM

გეთანხმები იმაში, რომ სულერთია რა იქნება გრაალში, ანუ ყველაფერი შეძლებისდაგვარად

რაც შეეხება მეორე აბზაცს, ქრისტემ ამას გარდა კიდევ ბევრი რამ თქვა და გააკეთა, და ეს ყველაფერიც რიტუალებად ვაქციოთ?




რა ღა უნდა დაამატო ძმაო ამას კიდევ დამატება უნდა? 21 საუკუნეა ამატებენ და აკლებენ

პოსტის ავტორი: მნათე თარიღი: Jan 26 2007, 08:10 PM

კაცო მაშინ მითხარი როგორ გავიგოთ 3 სახარების პასექის თავი, და იოანეს მეექვსე?

პოსტის ავტორი: parsifal თარიღი: Jan 26 2007, 08:16 PM

იმიტომ ვერ წარმოვიდგენ ამას, რომ მაშინ თვით ღმერთი იქცა კაცად, ანუ იგი უშუალოდ მოქმედებდა.

პურს და ღვინოს კი ჩვეულებრივი ადამიანი მაძლევს...


ამინ!!!

გმადლობ გამოხმაურებისათვის ფორუმის გადახედვისას, ძალიან მომინდა შენი აზრის გაგებაც ამ თემის შესახებ

როგორ თვლით, შეიძლება ღმერთთან შეხვედრა ევქარისტიის გარეშე?


ძამია
სახარება ზეპირად არ ვიცი.
არის ინტერნეტში სახარება, რომ ახლავე გადავხედო, რაზე მიმითოთებ?

პოსტის ავტორი: მნათე თარიღი: Jan 26 2007, 08:21 PM

სწორედ მანდ ვარ მეც, ებრაელებმა ვერ გაიაზრეს ღვთის დატევა ადამიანში, მაგრამ ამისთვის არ ღირს მათი გამართლება



სახარებასაც ჩვეულებრივი ადამიანი წერდა მაგრამ არავის გასჩენია სურვილი გაეპროტესტებინა ევანგელეის 'ღვთის სიტყვად' წოდება

იცი რომ ეკლესია 3 საუკუნე სახარების გარეშე არსებობდა? [სახარებაში ვგულისხმობ დღევანდელი შედგენილობის სიტყვას]

და ზოგადად ევანგელეი ეკლესიური წიგნია



ხომ დაგიდე წინა გვერდებზე?

პოსტის ავტორი: parsifal თარიღი: Jan 26 2007, 08:29 PM

ებრაელები სხვა თემაა, იარაზე ნუ მაწვები (კანუდოსელი მიმიხვდება ამას )

კი ეგ ვიცი. ჩემთვის სახარების შემთხვევაში დიდი მნიშვნელობა არ აქვს ზეპირ და წერით წყაროს. სანამ ის 4 კაცი დაწერდა, სახარება(ვგულისხმობ მის შინაარსს) ვერბალურად გადაიცემოდა

მერე დაგეწერე ეგრევე, იხილე წინა გვერდი-თქო

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: Jan 26 2007, 08:29 PM

მე რიტუალისგან გავარჩიე ეგ და გითხარი, რომ ეგ რიტუალი არაა, ამას გარდა კიდევ გამახსენე სხვა, რაზე თქვა ქრისტემ: "ამას იქმოდეთ ვიდრე მეორედ მოსვლამდეო"?

პოსტის ავტორი: A L U B A L A თარიღი: Jan 26 2007, 08:31 PM

რადგან თემას ახლა ვეცნობი, თქვენის ნებართვით შეკითხვას ვუპასუხებ.

აი, მე სულ არ დავდივარ, იმიტომ რომ რამდენჯერაც მივედი ამ ბოლო დროს იმდენჯერ შევნიშნე რომ უკვე უაზრო ცერემონისტი ვიყავი და თავი დავანებე, იმიტომ რომ ამ როლმა დიდად ვერ აღმაფრთოვანა. აი, როცა იმას მივაღწევ რომ გული გამიწევს ეკლესიისკენ, მერე ვივლი წირვაზე.

პოსტის ავტორი: parsifal თარიღი: Jan 26 2007, 08:36 PM

რაზე და "ჩემი ხორცი ჭამეთ და ჩემი სული დალიეთ"(ბოდიში თუ სიტყვებით რამე სხვა გამოდის). მე ეს მესმის, როგორც რისთვისაც მე მოვედი, ის გააგრძელეთ - სიყვარული(ქრისტიანული)


აი მეც იგივე პონტში ვარ

პოსტის ავტორი: მნათე თარიღი: Jan 26 2007, 08:39 PM

მართალი ხარ მომიტევე-უბრალოდ საუბრისას თავები მამახსოვრდება და



ვერ გავიგე თუ ანტისემიტიზმი იგულისხმე-ებრაელები მეგობრები მყავს




გაგახაროს ღმერთმა

იოანე 21:25. '' არიან სხუანიცა მრავალ, რომელ ქმნნა იესუ, რომელნი თუმცა დაიწერებოდეს თითოეულად,
არცაღა ვჰგონებ, ვითარმცა სოფელმან ამან დაიტია აღწერილი წიგნები.''

[II თეს.2:15]''ძმებო მტკიცედ იდექით და გებყრათ გადმოცემები,
რომელიც გისწავლიათ ჩვენი სიტყვით თუ წერილით''


სახარება დამტკიცებულია ეკლესიის მიერ-კრებითი შეუმცდარობით IV საუკუნის მიწურულს მან ჭეშმარიტი წიგნები გამოარჩია ნაყალბევისგან [გნოსტიკურისგან] და სახარებად ჩამოაყალიბა ვინ წარმოადგენდა ეკლესიას? ევქარისტიის აღმსრულებული სასულიერო დასი

ვინც გადის ეკლესიიდან კარგავს სახარებაზე 'აპელაციის' უფლებას

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Jan 26 2007, 08:41 PM

ოკ, დავუშვათ რომ ეგრეა, მაშინ ნახე რა აბსურდი გამოდის, ქრისტემ საიდუმლო სერობამდე ადრეც თქვა ოღონდ მომავლის ფორმაში: მე მოგცემთ ჩემს ხორცს..., რომელიც ჭეშმარიტი ხორცია-შენი თარგმნი ისე, რომ ხორცის მიცემა არის მისი სწავლების შესრულება-სიყვარული, მაშინ ნახე რა გამოვა: "მე თქმენ მოგცემთ სწავლებას", კი მაგრამ იესო იმ მომენტში უკვე საუბრობს სწავლებაზე, რა შუაშია მანდ მომავლის დრო, მას უნდა ეთქვა: მე გაძლევთ და ზიარებისას უკვე იყენებს პირდაპირ ფორმას: "მიიღეთ, ჭამეთ, ეს ჩემი ხორცია", თან თუ ეგ უბრალო რიტუალია, მაშინ რატომ უთხრა: ამას იქმოდეთ ჩემს მოსაგონებლადო? -მანდ სწავლებაზე არაა, პირდაპირ მიანიშნებს ტექსტი, რომ ეხება სწორედ ზიარებას...და კიდევ ერთი: იესო რიტუალების წინააღმდეგია, რატომ გააუქმა ძველი და დანიშნა ახალი?

ე.ი. ის ახალი არცაა რიტუალი

პოსტის ავტორი: parsifal თარიღი: Jan 26 2007, 08:46 PM

არა ძამიკო(ხომ იცი რომ ვირზე შემჯდარს ვერ ჩამომიღებთ )
მე მოგცემთ ხორცს - საკუთარ ხორცზე საუბრობს, წამებასა, ჯვრისცმაზე და ბიოლოგიურ სიკვდილზე.
არ შეიძლება რომ ასეც გავიგოთ?

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Jan 26 2007, 08:48 PM

როგორ არა, ოღონდ მაგას ქრისტიანობას ნუ უწოდებ, უწოდე: პარსიფალობა

იესომ ზიარებისას თქვა პირდაპირ: ეს ჩემი ხორცია-შენ ეჭვი გეპარება?
კიდევ ერთი: წაიკითხე მეორე საუკუნის წმინდანები, მაგ. იუსტინე წამებული, ის ამბობს: ეს პური ისეთივე ჭეშმარიტი ხორცია ქრისტესი, როგორც ჭეშმარიტად აღდგა ქრისტეო

პოსტის ავტორი: მნათე თარიღი: Jan 26 2007, 08:53 PM

ტერტულიანე შემომახსენდა

''მათ სურთ რომ ახლებულად გაგვიმარტონ ევანგელია?
მაშინ ჯერ დაგვიმტკიცონ, რომ ახალი მოციქულები არიან: გვაუწყონ რომ ქრისტე კვლავ მოგვევლინა, კვლავ გვასწავლიდა, რომ კვლავ ჯვარს აცვეს, კვლავ მოკვდა , კვლავ გაცოცხლდა...

თუკი რომელიმე ერესი გაბედავს და თავს მიაკუთვნებს მოციქულთა დროს, რათა ამით თავი მოციქულთა გადმოცემად გაასაღოს, მაშინ ვუპასუხოთ: გვაჩვენეონ მათი ეკლესიის სათავე და საფუძველი, გაგვიმხილონ მათი ეპისკოპოსების წიაღი, რაც დასაწყისიდან მოდის და წესისამებს გადაეცემა, და რაც მთავარია ისე, რომ პირველს აღმზრდელად, წინამორბედად რომელიმე მოციქული გვერდით ედგეს''

პოსტის ავტორი: parsifal თარიღი: Jan 26 2007, 09:08 PM

კანუდოსელო და მნათე,
ცალკეული წმინდანებისა თუ რაცაა დახმარება არ გინდათ, ისედაც ორი ერთზე გამოდიხართ
ტერტულიანე მე არ ვიცი, მას აღვიქვავ ნორმალურ ადამიანად, რომელიც ასევე შეიძლება შეცდეს ან უბრალოდ იბლუყუნოს

პარსიფალობას ვერ ვუწოდებ, ცოტა აბსურდული იქნება, რადგან თვით პარსიფალშიც ევქარისტია დიდ როლს თამაშობს

მოდით ახალ კითხვას დავსვამ:
რა აზრის ხართ ამ გამონათქვამის შესახებ: "ღვთისა და მოყვასის სიყვარული, ქრისტიანომიბის აუცილებელი მაგრამ არა სრული პირობაა!"

პოსტის ავტორი: A L U B A L A თარიღი: Jan 26 2007, 09:14 PM

არასრული? შეიძლება იმ გაგებით რომ მოყვასის სიყვარული, ღვთის სიყვარულისგან განსხვავებით მარტო გულში კი არ უნდა დაიტოვო, უნდა გამოხატო კიდეც.

პოსტის ავტორი: მნათე თარიღი: Jan 26 2007, 09:16 PM

ნუ შემშლი ნენა ტერტულიანე მართლმადიდებელტათვის ერეტიკოსია, უბრალოდ მესამე საუკუნის სასულიერო პირია და მისი ნააზრევი გასათვალისწინებელია-ბოლოსდაბოლოს სახარების სრულ ვარიანტამდე ადრე ცხოვრობდა :

ამის მერე როდესაც მოვიხმარ რომელიმე პირვონებას, გაითვალისწინე რომ მე მას ავტორიტეტად კი არ გთავაზობ არამედ მისი ნააზრევით ჩემს აზრს გამოვხატავ



ჩვენც და ზოგადად რომელიმე წმინდანის აზრი შეუმცდარობას არ ითვალისწინებს ნუ გაქვს ასეთი პაპისტური წარმოდგენა წმინდანობაზე



გააჩნია რას მოიაზრებ ღვთისა და მოყვასის სიყვარულში? ამის მერე გიპასუხებთ

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: Jan 27 2007, 12:28 AM

აჰაჰა

მოდერატორმა აურია!!! ეგ სიტყვები,რომლებიც ჩემი სახელით ჩანს, სინამდვილეში კანუდოსელს ეკუთვნის კიდევ კარგი ვეთანხმები... კინაღამ შევშინდი, ეგ როდის დავწერე მეთქი



ახლა კი უკვე, ნამდვილად ჩემთვის განკუთვნილ კითხვას შევეცდები ვუპასუხო...
მიდგომა, რომელსაც შენ საკითხს უყენებ, ცნობილია და კამათს ამ თემაზე დიდი ხნის ისტორია აქვს, განსაკუთრებით, კანუდოსელმა რომ მიგითითა იმ პერიოდში ანუ აპოლოგისტურ პერიოდში ( წმ. იუსტინე მარტვილი, და ა.შ.), ახალი ძალით კამათი ამ თემაზე გვიან შუა საუკუნეებში დაიწყო აწ უკვე ანტირეფორმისტულმა მოძრაობამ, მართლმადიდებლობა ამ კითხვის წინაშე, უფრო გვიან, სადღაც სექტანტიზმის გამოჩენისას დადგა... ეს მცირე ისტორიული მიმოხილვა დაგვჭირდება იმისათვის, თუ რომელი პერიოდის ქრისტიან მოაზროვნეებში შეგიძლია მოძებნო ინფორმაციები ამ თემაზე...
ახლა კი საკითხი, შევეცადოთ საკითხი ზოგადად დავყოთ ორ ნაწილად:

1) ისტორიულად - ანუ როგორ ესმოდათ "ზიარება-ევქარისტია" პირველი საუკუნეების ქრისტიანებს? ამით წინ წავალთ, რადგან გამოჩნდება მოგვიანო პერიოდში ეკლესიამ რიტუალებით ( წირვის დაწერა, საკითხვები, შესამოსელი...) უბრალოდ "შემოსა" საიდუმლო, რომელიც მანამდეც სრულდებოდა და მანამდეც იდეა იგივე იყო, ანუ "ს ა ი დ უ მ ლ ო დ" აღიქმებოდა ზიარება, თუ უბრალოდ სიმბოლო და "უბრალო,არასაიდუმლოებითი, არამედ გახსენებითი პურობა" შემოსეს "საიდუმლოს" საბურველით?

2) ღვთისმეტყველებით: აქ უნდა შევეცადოთ ერთმანეთის პირისპირ დავაყენოთ ეს ორი აზრი:



და

"ევქარისტია (ბერძნ. εύχαριστία - ზედმიწევნით „სამადლობელი“) არის საიდუმლო, რომლის დროსაც შეწირული პური და ღვინო სულიწმიდის მოქმედებით გარდაიქცევა უფალ იესო ქრისტეს ჭეშმარიტ ხორცად და ჭეშმარიტ სისხლად. შემდგომ მას ეზიარებიან მორწმუნენი ქრისტესთან მჭიდრო ერთობისა და საუკუნო ცხოვრებისათვის."

( წიგნიდან: პროტოპრესვიტერი მიქაელ პომაზანსკი
"დოგმატური ღვთისმეტყველება")


მხოლოდ ამ ორი უზოგადესი ნაწილის გარჩევის შემდეგ შეგვიძლია ვისაუბროთ იმაზე, თუ როგორ ხდება ღმერთთან შეხვედრა და რატომ აღსრულდა საიდუმლო სერობა.

ვფიქრობ, სასაუბრო ბევრია, ოღონდ, ასე ერთიანად ყველაფერზე საუბარი მგონი არ ვარგა, სჯობს გეგმაზომიერად მივყვეთ თემას...


I.

მაშ ასე, პირველი ნაბიჯი: როგორ ესმოდათ (იდეა) და როგორ აღასრულებდნენ ( რიტუალი) პირველი ქრისტიანები ევქარისტიას?

1) იდეა

იყო თუ არა უდიდესი კრძალვა ამ წესისადმი თუ გაიგებოდა უბრალოდ "მოსაგონარი საღამო" ?

შევეცდები ნელნელა დავაწყო ქრისტიანული აზრის ჩამოყალიბება პირველ საუკუნეებში, უპირველესი ვისზეც გვინდა ვისაუბროთ არის წმ. მოციქული პავლე, ასე წერს იგი ზიარებაზე:
„სასუმელი ესე კურთხევისაჲ, რომელი ვაკურთხევთ, არა-მე ზიარებაჲ სისხლთა ქრისტესთაჲ არსა? პურსა ამას რომელსა განვსტეხთ, არა-მე ზიარებაჲ ჴორცთა ქრისტესთაჲ არსა? რამეთუ ერთ პურ და ერთ ჴორც ჩუენ მრავალნი ესე ვართ, რამეთუ ყოველთა ერთისა მისგან პურისა მოგუაქუს“ (I კორ. 10,16-17), ცოტა მოგვიანებით კი მოციქული პავლე, უკვე საუბრობს ზიარების შედეგებზე (I კორ. 11,26-30 ) აშკარად უღირსებით მაზიარებლებს ახსნებს:"რომელი ჭამდეს პურსა ამას და სუმიდეს სასუმელსა ამას უფლისასა უღირსებით, თანამდებ არს იგი ჴორცთა და სისხლთა უფლისასა." და პირდაპირ ახსენებს, რომ ამას მძიმე შედეგებიც მოყვება :" ამისთვს მრავალ არიან თქუენ შორის უძლურ და სნეულ, და წვანან მრავალნი", დანაშაული იმაშია რომ :" არა გამოიკითხნა ჴორცი უფლისანი "... ეს ყველაფერი უბრალო სიმბოლოს ცდება და თან როგორ
ა) იგი ქმედებაა :" ჭამდეს, სვამდეს "
ბ) მას მომზადება უნდა : "გამო-და-იცადენ კაცმან თავი თჳსი "
გ) მას მოაქვს სხვადასხვა შედეგები, თუ ღირსეულად და სარწმუნოებით მიიღებენ:
მაცხოვრის სიტყვებით:"გაქუნდეს ცხორებაჲ თავთა შორის თქუენთა",ანუ ამ დროს უბრალოდ სასმელ-საჭმელს კი არა, ქრისტეს ჭეშმარიტ სისხლსა და ხირცს ვიღებთ, რომელი თავადაა "ცხორება, გზა და ჭეშმარიტება"და კიდევ ევქარისტიისას ქრისტესთან შეკრთებით მორწმუნენიც შედიან ერთობაში ურთიერთთან: „რამეთუ ერთ პურ და ერთ ხორც ჩუენ მრავალნი ესე ვართ, რამეთუ ყოვლითა ერთისა მისგან პურისა მოგუაქუს“ (I კორ. 10,17).
პავლე კი , პირიქით აშუქებს, ანუ ვინც უღირსად ეზიარება:
რომელი არა ღირსად ჭამდეს და სუმიდეს, დასაშჯელად თავისა თჳსისა ჭამს და სუამს".

ვფიქრობ პავლედან, უკვე შეიძლება მის მოწაფეებზე გადასვლა, ოღონდ თქვენი ნებართვით, მოგვიანებით გავაგრძელებ

პოსტის ავტორი: გლახა თარიღი: Jan 27 2007, 02:41 PM

ეხლა თქვენს უფსკერო განათლებულობას ვერ მივწვდები ბტონებო..მე უფრო მარტივი ადამიანი ვარ
ხო და ზიარებაზე მოგახსენებთ:
არ სევეხები ზიარებისას ღვინო და პური რად იქცევა, მაგრამ ერთს ვიტყვი:
პასექის დღეს იესომ 12 მოწაფე აზიარა და არა ქუჩაში მყოფი სხვა ხალხი..
მე მგონია, რომ ზიარება ეს ასევე არის გამოხატულება იმისა რომ ქრისტეს სხეულის წევრებს ერთმანეთთან მოზიარეობა აქვთ...არა მარტო კვირაში ერთხელ, არამედ საერთოდ ცხოვრებაში...
რატომღაც ადამიანები იმას უფრო მეტ ყურადრებას ვუთმობთ რას ვჭამთ და რას ვსვამთ...
თუ შენ ქრისტესთან და სულიერ დასთან და ძმასთან მოზიარეობა ცხოვრებაში არ გაქვს მის ლხინსა და ჭირში, მაშინ
რა აზრი აქვს ღვინისა და პურის მიღებას?
არც არაფერი

პოსტის ავტორი: kato_Bato თარიღი: Jan 27 2007, 02:52 PM

შემოგევლე შენ მე, გლახა!!

მაგაზე მე ხშირად მიფირია, ვდგავარ ტაძარში და მეორე ადამიანისთვის "ჩვენთან არს ღმერთი" ვერ მითქვამს....

რომელ ზიარებაზეა ლაპარაკი, როცა მირჩევნია ბნელ კუთხეში მარტო ვიდგე და ჩემებურად "ვადიდო" უფალი...

რაღაც ეს "ჩემებურად" ძალიან მოგვწონს ხომ იცი, ალბათ, ასე უფრო ადვილია და იმიტომ...

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Jan 27 2007, 06:10 PM

კი, მაგრამ აბა შენივე ნათქვამს თავად დაუკვირდი? ერთმანეთთან ვის აქვთ მოზიარეობა? ქრისტეს სხეულის წევრებს ხომ, ე.ი. ჯერ ქრისტეს სხეული უნდა იყო რომ ერთმანეთთან გქონდეს...ანუ პირველი ნუ გავიწყდება და პირდაპირ მეორეზე ნუ გადადიხარ, თუმცა რა თქმა უნდა მართალი ხარ, თუ ერთმანეთი არ გვიყვარს, რა აზრი აქვს




მართალია, მაგრამ პავლე მოციქული რას ამბობს? რომ ის პური და ღვინო რა არის? ჩვეულებრივი პური და ღვინო? და ის რომ ჩვეულებრივი ღვინო არაა ჩანს შენივე ამ ნაწერიდან:


ასე, რომ უფრო ღრმად ჩახედე საქმეს
და ეგ რომ ჩვეულებრივი პური და ღვინო იყოს, არც იარსებებდა ქრისტიანობაში, რადგან წერია: ნუ იღწვით რა ჭამოთო...

პოსტის ავტორი: გლახა თარიღი: Jan 27 2007, 06:13 PM

კანუდოსელი

მე ამაში სხვა რამე ვიგულისხმე...
ანუ ის რომ ამ თორმეტს იესოსთან მოზიარეობა ჰქონდათ...

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Jan 27 2007, 06:19 PM

მეც მანდ ვარ, ჯერ მოზიარეობა უნდა გქონდეთ ქრისტესთან და მერე ერთმანეთთან..ანუ სხვა ადგილას:"იმით მიხვდებიან რომ ჩემნი ხართ, თუ სიყვარული გექნებათ ერთმანეთშიო" დაუკვირდი რა არის აქ მთავარი, ერთმანეთის სიყვარული, თუ ქრისტეში ყოფნა და მერე როგორც შედეგი-სიყვარული?

იმით მიხვდებიან რომ ჩემნი ხართ-ეს ნიშნავს, რომ ჯერ ჩემნი ხართ და ახლა იყავით ამისი ღირსნიო...პირველი მისტიკაა, მეორე მორალი

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: Jan 28 2007, 01:20 PM

ვახ, რა კაი ტიპები ხართ ორივე

აი სწორედ ამ დროს უნდა ეზიაროს ადამიანი, რამდენადაც არაღირსად თვლის ადამიანი საკუთარ თავს ზიარებისათვის, იმდენად "ღირსია" იგი ზიარებისა, ანუ მზადაა ამ უდიდესი მადლის მისაღებად.

გლახა, დანარჩენებზე გაგცა პასუხი კანუდოსელმა, უბრალოდ, გთხოვდი, ისევ გადაავლო თვალი ჩემს წინა პოსტს, ნუთუ ამდენი კანონები და ღწვა უბრალო პური და ღვინოს ჭამა-სმაზეა? არა ხო?

ზიარება მორალს არათუ არ გამორიცხავს, არამედ ჩვენ უნდა ვეზიაროთ მაშინ, როცა მოყვასის ჭამას ან სრულიად შევეშვებით ან შევინანებთ მაინც... ასე რომ ერთი მისტიკაა, მეორე მორალი ( ფიზიკოსის გონება მაინც სხვაა )

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: Jan 28 2007, 02:05 PM

აქ ალბათ კითხვები არ გაჩენილა, ამიტომ შემდეგში ასეთ გზას ვნახავთ
მოციქულები- I ს.
მოციქულებრივი მამები ( ანუ პირადი მოწაფეები და პირველი ქრისტიანული თემები)II-III ს.
ღვთისმეტყველების აღორძინების პერიოდი - IV ს.

შევეცდებით ვნახოთ შეიცვალა თუ არა მიდგომა ევქარისტიის საიდუმლოსადმი? ანუ იგივე კითხვა :

როგორ ესმოდათ (იდეა) და როგორ აღასრულებდნენ ( რიტუალი) პირველი ქრისტიანები ევქარისტიას?

როდესაც მოციქულებრივ პერიოდზე ვიწყებთ საუბარს უპირველესად, ჯერ ზემოთ მოყვანილი მოციქულებრივი სწავლება უნდა გავიხსენოთ და შემდეგ უკვე გავეცნოთ შემდგომი საუკუნის დამოკიდებულებას ზიარებასთან; ამისათვის ცხადია დაგვჭირდება ისეთი წყარო, რომელიც ზიარების სწორედ ამგვარ დამოკიდებულებაზე საუბრობს.
საბედნიეროდ ასეთი წიგნი შემოგვრჩა, მას "მოციქულთა სწავლებანი" ჰქვია, ბერძნულად : "ἐν τῇ διδαχῇ τῶν ἀποστόλων", რომელშიც ძალიან ლამაზადაა აღწერილი ზიარების საიდუმლოს სიმბოლო ( იქნებ ვიპოვოთ სადმე ტექსტი და გაეცნოთ ), ანუ იდეა აქაც იგივეა, ახლა რაც შეეხება "პურის გატეხვის" და "ზიარებას" ტერმინების შედარებას, გამორიცხავს განა "პურის გატეხვა" "ზიარებას"? რათქმაუნდა არა, ერთი საიდუმლოს გარეგნული, ანუ ლიტურგიკული მხარეა, მეორე მისტიკურ-საიდუმლოებითი, ამაზე საინტერესოდ წერს
Михаил Скабалланович თავის საინტერესო წიგნში "Толковый ТИПИКОН"

"...Преломление хлеба» — техническое обозначение евхаристии в Н. З. Деян. 20, 7. 1 Кор. 10, 16; 11, 24. Посему Пешито это выражение здесь и в 20, 7 переводит: «в преломлении евхаристии». Между словами «в общении» и «в преломлении хлеба» некоторые кодексы не имеют «и», благодаря чему «учение апостолов» и «общение» отделяются, как самостоятельная пара подле другой «преломления хлеба» и «молитв»; Вульгата наоборот сливает 2 член с 3: in communicatione fractionis panis. "

მიუხედავად პირველქრისტიანული ზიარების უბრალოებისა, მისი შინაარსი,არაა სხვა,არამედ ის რასაც ვკითხულობთ პომაზანკისთან: " ნაკურთხი ძღვენი - ეს მარტოოდენ ნიშნები და სიმბოლოები არ არის, რომლებიც, რეფორმატორ პროფ. ცვინგლის აზრით, მორწმუნეებს გამოსყიდვას შეახსენებს; არც მარტო თავისი „ქმედებითა და ძალით“ („დინამიურად“) მყოფობს მათში იესო ქრისტე, როგორც კალვინი ასწავლიდა: არც მხოლოდ „გამსჭვალავს“ მათ, როგორც ლუთერანები თვლიან (ისინი ცნობენ ქრისტეს თანამყოფობას „პურთან, პურში, პურის ქვეშ“). არა, ნაკურთხი ძღვენი საიდუმლოში დაიქცევა (ან გვიანდელი ტერმინით - გარდაარსდება) ქრისტეს ჭეშმარიტ სისხლად და ხორცად, როგორც მაცხოვარმა ბრძანა: „ჴორცი ჩემი ჭეშმარიტი საჭმელი არს, და სისხლი ჩემი ჭეშმარიტი სასუმელი არს“ (ინ. 6,55). "

დღეს კი უადრესი მამით, ჩემთვის საყვარელი, წმ. კლიმენტი რომაელის სიტყვებით დავამათავრებ, მასში თქვენ ნახავთ, როგორც წესსაც, ისე რიტუალსაც და ისე ზიარების- ევქარისტიის მოწმობასაც :"
Климент, еп. Римский(ок. 100 г.) , пишет Коринфянам (Клим. 1 Кор. 40) : «мы должны в прядке совершать все, что Господь повелел совершать в определенные времена. Он повелел, чтобы приношения и богослужения (προσφορὰς καὶ λειτουργία — д.б. Евхаристия и прочие службы) совершались не случайно и не баз порядка, но в определенные времена и часы. Также и где и чрез кого должно быть это совершаемо, сам Он определили высочайшим Своим изволением. Итак приятны Ему и блаженны те, которые в установленные времена приносят жертвы свои

ვფიქრობ, დღეისათვის საკმარისია.

იხარეთ,

კაიროსი!

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Jan 28 2007, 06:39 PM

კაიროს რატომ მეკაიფები?

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: Jan 28 2007, 06:40 PM

მე მაგას ვიკადრებ და მერე თვალებში შეგხედავ? დაგეთანხმე შე კაცო

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Jan 28 2007, 06:59 PM

ჯერაც არ შემოგიხედია

პოსტის ავტორი: parsifal თარიღი: Jan 28 2007, 08:21 PM

ციტატა
"ღვთისა და მოყვასის სიყვარული, ქრისტიანომიბის აუცილებელი მაგრამ არა სრული პირობაა!"

არა მეგობარო, ამ დატვირთვით არ დამისვავს შეკითხვა. ვკამათობდით ზიარების შესახებ, ხოდა გამიჩნდა კითხვა, თუ არ ან ვერ მივიღე ევქარისტიაში მონაწილეობა, ვერ გავხდები ქრისტიანი?

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Jan 28 2007, 08:25 PM

აკი ვერ შემოვდივარო?
რას დამაფეთიანე




ქრისტეს სიტყვებით-ვერ გახდები სრულფასოვანი ქრისტიანი

ის ამბობს:ვინც არ ჭამს ჩემს ხორცს და არ სვამს ჩემს სისხლს, არ აქვს ჩემთან მოზიარეობაო

დანარჩენი შენ იცი

პოსტის ავტორი: გლახა თარიღი: Jan 28 2007, 08:31 PM

კანუდოსელი

ზიარება რომ საჭიროა გეტანხმები...
ისე ვინც ზიარებას იღებს მათ ყველას აქვს უფალთან მოზიარეობა?

პოსტის ავტორი: parsifal თარიღი: Jan 28 2007, 08:35 PM

დამერხა და ეგაა

უბრალოდ იპრობლემა იმაშია, რომ ვერ შემაქვს ამ სიტყვებში ის აზრი, რაზეც კაიროსმა, შენ და მნათემ მიმითითებთ. ვარ უბრალო, საშუალო განათლების ადამიანი და ეს თეოლოგიური ნაშრომები არ გამეგება - კი გადავიკითხავ, მაგრამ მაინც ვერ ვიჯერებ... ბუნებას დავაბრალო?

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Jan 28 2007, 09:04 PM

მე ეგ ნაკლებად მაინტერესებს, თან სენტიმენტალურ-ემოციური გაგებით მითუმეტეს
ღმერთთან ურთიერთობა მისტიკაშია ჯერ და მერე ყველაფერ დანარჩენში.



არ დაგერხა რატო?

მისმინე, შენ აზრები როგორი შეგაქვს ეს ერთია, შენ ნახე რა აზრი ჩადო ქრისტემ, თორე ახლა რომ გამოვიგონოთ ახალი სახარება, მეც კი მინდა (რა სისულელეებით ავავსებდი ჩემს სახარებას ) მარა ეგრე რო არაა მანდ ვარ მე. და ისე ერთ კრუგზე რო ვტრიალებთ, თუ ხედავ შენ ამას

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: Jan 28 2007, 09:10 PM

ასე არ ვარგა ძმაო, უარყოფითად არ უნდა განეწყო, არც ზედმეტად დადებითად, მიუდექი გონივრულად, ვთქვი რამე ულოგიკო? ეწინააღმდეგება ქრისტეს? და თუ ქრისტესი გწამს, რა უსაშველოა ეს?

გლახა, ეგ შენც გეხება, დამიწერე რას ვერ იგებ, რატომ...

ისე ტყუილად ხომ არ ვწერ?

პოსტის ავტორი: გლახა თარიღი: Jan 28 2007, 09:16 PM

საერთოდ ცხოვრებაში ბევრ რამეს ვერ ვიგებ..ეხლა ეგ რომ დავწერო..დიდი ხანი დაჭირდება
მაშ აი სეკითხვა..
უზმოზე რატომ იღებენ ზიარებას?
წინააღმდეგი არ ვარ..უბრალოდ მაინტერესებს..მეც მიმიღია მარხვის დროს ზიარება

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Jan 28 2007, 09:16 PM

ჩვენ ამ საკითხს არ ვიხილავთ, რავა სოტირისი დაგემართა
ლოგიკურად არაა ეს დაკავშირებული იმასთან-არის თუ არა ის პური ჭეშმარიტი ხორცი. თუ გინდა ეგეც განვიხილოთ,მარა ჯერ ეს მოვრჩეთ.

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: Jan 29 2007, 01:06 AM

ანუ აქამდის მივედით უკვე? , ჩქარა გვივლია, მე ჯერ II ს-აც გავცდენირვარ

უზმოზე მიღება, არის უბრალო კანონიკური წესი, რომელიც სხვადასხვა გამონაკლის შემთხვევებში შეიძლება დაირღვეს კიდეც, მაგ. ბავშვი, ჩვილი, მოხუცი, ავადმყოფი... აი, ჩვენ კი , უბრალოდ როგორც სულიერად ვხვდებით უფალს მომზადებულები, ასევე სხეულიც განწმედილი ყოველგვარი საკვებისაგან, და მომზადებული ხვდება, გინდა შედარება? მაგალითად ვინმე დიდი პიროვნება მოგდის სტუმრად, რაღათქმა უნდა შენც ემზადები, სუფთავდები, ლამაზდები, ეწყობი, ასევე ასუფთავებ სახლსაც, ნაგავს და გადასაყრელს ყრი, და აწყობ, ალამაზებ მას; ასევე უნდა სხეულსაც, აბა რა მისასალმებელი იქნება, ექიმთან ცხვირ-პირ დაუბანელი და ბინძურად ჩაცმული მიხვიდე? მიუხედავად იმისა, რომ ის ექიმი შეიძლება საერთოდ კუჭის ექიმი იყოს და ჭუჭყიან ცხვირ-პირთან არაფერი ესაქმებოდეს...
მოკლედ ეს ზიარების წინა მზადების, ერთერთ, უფრო სწორედ ბოლო შემადგენელი ნაწილია, და მოგვიანებით არის ეკლესიაში დადგენილი, თუმცა როგორც ნახე, არაფერი მასში ანტიქრისტიანული არ არის, ისე მაინც როგორ ეზიარე?

მოკლედ, მინდა რომ მიპასუხოთ, ზიარებისას ხდება თუ არა გარდაქცევა ქრისტეს ჭეშმარიტ სისხლად და ხორცად? და თუ არა, თავიდან უნდა დავიწყოთ ( იმედია არა ), და თუ კი, მაშ რა გვიშლის ხელს რომ ვეზიაროთ?


P.S.
ის რაც გიწერეთ , იმედია გამოგადგათ ...

პოსტის ავტორი: adamis_nekni თარიღი: Jan 30 2007, 01:55 AM

.

როცა ტაძარში ვდგევარ და წირვა აღესრულება,ვგრძნობ რომ უფალი ჩემში შემოდის,თიოეული ჩემი უჯრედი მისი მადლით არის გაჟღენთილი,ჩემი სხეუი ღვთის ტაძარი ხდება,თითქოს ზეცაში ავდივარ,და თუ ვეზიარები კიდვაც ვგრძნობ უმაღლეს ღვთაებრივ ნეტარებას და ისეთი ბედნიერი ვარ, ამის გადმოცემა შეუძლებელია.ვგრძნობ რომ მე ქრისტეს სხეულის ნაწილი ვარ და სულიწმიდის უდიდეს მადლს შვიგრძნობ,რომელიც მინდა, რომ სულ თან მდევდეს.

პოსტის ავტორი: solomony თარიღი: Jan 30 2007, 02:45 AM

[b]

ეს თქვა თავად უფალმა ვიფიქროდ ამაზე რას ნიშნავს უფლის ეს სიტყვა რას გვეუბნება ჩვენ უფალი სხვა არაფერია საჭირო.
53. ჰრქუა მათ იესუ: ამენ, ამენ გეტყვი თქუენ: უკუეთუ არა სჭამოთ ჴორცი ძისა კაცისაჲ და სუათ სისხლი მისი, არა გაქუნედეს ცხორებაჲ თავთა შორის თქუენთა
სანამ ეკლესიაში დავიწყებდი სიარულს და პირველად ვეზიარებოდი უფლის ამ სიტყვების ძაან მეშინოდა რათა ისე არ მომკვდარიყავი რომ ერთხელაც არ ვზიარებულიყავი უფლის ამ დიდ საიდუმლოს..და ეკლესიაში მოსვლიდან რვათვის შემდეგ მოძღვარმა მომცა უფლება ზიარებისა.
რათა გავიგოთ ეს საიდუმლეობა საჭიროა "შიშითა ღვთისათა და სარწმუნოებით მოვედით"..

პოსტის ავტორი: BOO თარიღი: Jan 30 2007, 03:20 AM

me piradad udidess sixaruls da sulier simshvides manichebs...wirva

პოსტის ავტორი: parsifal თარიღი: Jan 30 2007, 06:16 PM

გმადლობ ყველა გამოხმაურებისათვის, საინტერესოა ძალიან.

მაგრამ ეს "მაგრამები" მრჩება.

ადრე ნათლობაზეც ვფიქრობდი, რა აუცილებელია წყლის გადასხმა თავზე, მაგრამ ყოველგვარი დისკუსიის გარეშე შევიდა თავში

რაც შეეხება ევქარისტიას, მაინც ვერ ვწვდები, რატომ ყოველ კვირას(ან 4-ჯერ წელიწადში). იყოს ნათლობის რიტუალის მსგავსად - ერთხელ ცხოვრებაში, მაგრამ რეგულარულად? ვინც უფრო ხშირად მიიღებს მას, უფრო მეტად იქნება ღვთისგან დალოცვილი თუ...
ხალხი წერს, რომ გრძნობს სიამოვნებას ამ დროს(ძალიან კარგი! საწინააღმდეგო არაფერი მაქს, პირიქით ) მაგრამ თუ მე არაფერი მემართება, რისთვის უნდა მივიღო მონაწილეობა?
ეს მაგონებს ბუდისტურ რიტუალებს, სადაც ხალხი სწავლობს, სწავლობს, მერე ბოლდება(რაღაც ბოლით და მთელი დღე ლოცვით) და ბოლოს იღებს სიამობნებას - რომ განწმნდილია და სრულყოფილი. ცოტა ეგოისტურ მიდგომად მიმაჩნია და ამიტომ ვერ ვიჯერებ.
რაც დადებით მხარეს შეეხება, მოგახსენებ მაქს ვებერს, უდიდეს სოციოლოგს საზოგადოებასა და რელიიგის შესახებ. მის მიხედვით რიტუალების არარსებობა იდეის დავიწყებას იწვევს.

დროებით

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Jan 30 2007, 06:21 PM

ნათლობა ერთხელ, რადგან იესომ ერთხელ ქენითო გვითხრა
ზიარება ხშირად, რადგან ისევ იესომ: ამას იქმოდეთ ჩემდა მოსაგონებლად ყოველთვისო

პირველი სულიერი დაბადების ტოლფასია და როგორც დაბადება ერთია - ნათლობაც ერთი
მეორე, ქრისტესთან ერთობაა და ვინაიდან ყოველ წამში ვკარგავთ კავშირს ცოდვების გამო, ამიტომ მას აღდგენა უნდა.

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: Jan 30 2007, 06:28 PM

მოკლედ და კონკრეტულად არა კანუდოსელ? დამასწარი თორე ერთ ტრაქტატს გავაშანშალებდი

მომზადება უნდა ძამიკო, მთლად მასეც კი არაა, შენ მანამ უნდა მიპასუხო გვეთანხმები იმაში რაც ზიარებაზე დავწერეთ? თუ კი აგერ დაგიწერა კანუდოსელმა რომ ხშირად უნდა ეზიაროო, და ახლა როგორ უნდა მიხვიდე მაქამდე, ეს სხვა თემაა და თუ სხვა გასაგებია, მაშინ გადავიდეთ მაგ თემაზე, ანუ ზიარების მიღებაზე...

პოსტის ავტორი: parsifal თარიღი: Jan 30 2007, 06:42 PM

ჰმ... კაპიტულაციას მთავაზობ?

არა ჯერ, მაგრამ ორივე საკითხზეც შეიძლება დავის გაგრძელება. ზიარებაზე კი იმ აზრის ვარ, რაც ადრე დავწერე - არ ვუკრძალავ არავის, მაგრამ პირადად მე თუ ვერ დავიჯერე ვერ მივალ. ჯერჯერობით კი ასე მჯერა, რომ ქრისტემ ეს მოციქულებს სიმბოლურად გაუკეთა, ხოლო რაც თქვა სიყვარულის "ჭამა" იგულისხმა. მწამს მხოლოდ აბსოლიტურის, ამიტომაც თუ ღმერთან შეხვედრა წირვით ერთს შეუძლია და მეორეს არა, ვერ ვიწამებ.

ახლა გამუქებულ შრიფტზე პასუხი:
აი ესაა, რის გამოც მაქს ყველაზე დიდი პრობლემები - მომზადება, სწავლება - რა არის, უნივერსიტეტია? ვისაც სწავლა უჭირს, ონ ჩტო, ვ ტრუბე??
მასე მიიყვანე ბუდისტებთან ადამიანი, ისწავლოს ბრძნული გამონათქვამები და ა.შ. ისეთი მყარი რწმენა ექნება, ნახე მერე შენ
ქრისტიანობას კი იმით განვასხვავებ სხვა რელიიგიებისაგან, რომ იგი დაარსებულია ღვიურისაგან და არა ბრძნულისაგან. აქ სიყვარული უნდა მიიღო და არა ცოდნა - სიყვარული ყველასთვისაა მისაწვდომი(ენივეი, მჯერა ასე, ე.ი. აბსოლიტურია), ცოდნას კი ყველა ვერ იგემებს. ამიტომაც ყველაფერი, რაც კანონების დაზუთხვა-შესრულებაზეა დამოკიდებული ჩემთვის არ არის ღვთიური. უბრალობ ბუნების მკაცრმა კანონებმა გამოიწვიეს, ადამიანთსორისი ცხოვრების გასაიოლებლად....

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: Jan 30 2007, 09:19 PM

აუფ, აბა ტყუილად გიწერე ის ტრაქტატები? ხომ არ ჯიუტობ ისე? აბა მითხარი, სად შევცდი იქ?



ვინ გთხოვს მერე გამოცდების ჩაბარებას, ზიარების წინ სინანულს გთხოვენ და რწმენას, მეტს არაფერს

კარგი, არ გვინდა არეულად, ისევ დავბრუნდები უკან, წეღან რომ მიწერ "სიყვარული ჭამესო" ცოტა ჩვენში დარჩეს და არ გეხამუშება? აბა ერთი კაცურად გადაიკითხე ჩემი წინა დიდი პოსტი და ევქარისტია-ზიარების წილ "სიყვარულის ჭამა" ჩასვი და ნახავ რომ აირევა ყველაფერი, ეს ჩემო მეგობარო ის დროა როცა უფალი უკვე გახნილად "არა იგავებითა" ასწავლის მოწაფეებს, ახლა უკვე საიდუმლოს უდებს, რომელიც უნდა აღასრულონო, თავიდან ხომ არ დავწერ,
ჰრქუა მათ იესუ: ამენ, ამენ გეტყვი თქუენ: უკუეთუ არა სჭამოთ ჴორცი ძისა კაცისაჲ და სუათ სისხლი მისი, არა გაქუნედეს ცხორებაჲ თავთა შორის თქუენთა
მისმინე და რათ უნდოდა ამდენი ჩახლართვა, რა მანამდე არ უთქვამს ღმერთი და მოყვასი გიყვარდეთო?ხომ კი? კი, მერე? ახლა რას აღასრულებს? სულ სხვა რამეს კარგო, საიდუმლოს!

დავიწყოთ თავიდან, ჩემს მიერ დაწერილი თოფიქიდან რა არ გესმის და ან რა გეჩვენება ულოგიკოდ და დაუჯერებლად?

მზად ვარ დიალოგისათვის, ოღონდ ცოტა გაიხსენი ახლა, არ მჯერა, არ მჯერაო რომ ყვირიხარ, ნახე კაცო, იქნებ ქრისტეს აღდგომაზე მეტი რა უნდა იყოს? ქრისტე კი აღსდგა და სადაა შენი რწმენა

აბა ჰე, გელი, აგერ ბიჭებიც მომეშველებიან

პოსტის ავტორი: parsifal თარიღი: Jan 31 2007, 09:19 PM

გაუ კაიროს
პერემირია მოვაწყოთ დროებით... გადატვირთული დრო მოდის ჩემსკენ
მაგრამ დავბრუნდები და გავაგრძელებთ, OK?
მეც გავალ ბიჭბში და დახმარებას ვთხოვ

ღმერთი არს ჩვენთან!!! გაიხარეთ ყველამ!!!

პოსტის ავტორი: გლახა თარიღი: Feb 1 2007, 01:36 AM

მომწონს პარსიფალის აზრები!

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Feb 1 2007, 03:57 PM

შენ კოცონი არ აგცდება

პარსიფალ ძმაო, რაოოოო? დაზუთხვა არაოოოო...კი მართალი ხარ, მაგრამ, სანამ მწერალი ნაწარმოებს დაწერს თავისას, რას აკეთებს? სხვისას კითხულობს, სწავლობს და იზეპირებს თუ საჭიროა...ყველაფერს სწავლა უნდა, რადგან იესომ თქვა არ იცით, როგორ ილოცოთო - განა აქ მარტო სიტყვებშია საქმე არამედ სულის მდგომარეობაში,მაგრამ ამის მიუხედავად,იესომ დაგ(ვ)ავალა, როცა ლოცულობთ ასე ილოცეთო: "მამაო ჩვენო..."

არ მითხრა, რომ,მამაო ჩვენოს შენი პერეფრაზირებით ამბობ: ცაში მყოფო ჩვენო მამავ დ.ა.შ.

პოსტის ავტორი: kato_Bato თარიღი: Feb 1 2007, 05:22 PM

როცა დიდი განსაცდელი მოდის, ღმერთმა ყველას გაშოროთ, და სიტყვა არაა დედამიწაზე იმის მთქმელი, როგორ გტკივა, როგორ გინდა ან გაქრე და ან ოდნავ შეგაშველოს ვინმემ ხელი, სულ ოდნავ, აი სული რომ გებჯინება ყელში და მაინც რომ არ ამოგხდა ჯერე....

აი მაშინ მოვა "დაზეპირებული ლოცვა" და იტყვი ისე, თითქოს შენი საცოდავი გულის პასუხი ყოფილიყოს, შენი დაწერილი... და არ მოგბეზრდება მისი გამეორება, თითქოს, არასდროს....

სადღა იქნება "შენი სიტყვებით" ლოცვა... არ იცი ლაპარაკი, სიტყვები არ გაქვს!!!

ყოველ დღე რომ გვახსოვდეს ასეთი განსაცდელი, ან ამ წამის შემდეგი რომ შეიძლება აღარც იყოს ჩვენი, გაგვახსენდება ჯოჯოხეთი და ისიც, არავინ რომ არაა შემწე დედამიწაზე ჩვენი...

აი მაშინ მოვეშვებოდით "სხვისსა და ჩვენს" სიტყვებზე წუწუნს....

გულის ჩადება არაფერში არ გვინდა და ვცდილობთ ღმერთს და წმინდა მამებს გამოვტყუოთ შეღავათები რწმენაში.

მთელი ჩვენი ცხოვრება "შეღავათი" არაა? "ვაიმე რა საწყალი ვარ, ასე თავს ვერ გავიტანჯავ"...
აი ასე...

პოსტის ავტორი: parsifal თარიღი: Feb 2 2007, 12:12 AM

კი დაგემშვიდობეთ დროებით, მაგრამ ამას უნდა ვუპასუხო... მოკლედ გაჭირვება რომ მოდის, ნიჰილისტი ვხდები და არაფრის მჯერა, სანამ არ ამოვალ წუმპედან... ასე რომ კატო ბატო, ჩემზე შეგიძლია ასე არ დაწერო(ჰა ჰა ნაწილობრივ)

კანუდოსელო
რაც მამაო ჩვენოს შეეხება, არ ვეწინააღმდეგები ლოცვის იმპროვიზაციას, უბრალოდ ისე ვლოცულობ, როგორც ცავიკითხე(სურვილი არ მომსვლია გადაკეთების)

პოსტის ავტორი: kato_Bato თარიღი: Feb 2 2007, 01:45 AM

შენზე რატომ უნდა დავწერო
სად შემიძლია მასე "გათითოკაცება":)

ყველაფერი ერთმანეთიდან გამომდინარეობს... უბრალოდ, ეს შეგრძნება გამიჩნდა, ბოლო პოსტებს რომ ვკითხულობდი, და ჩემი აზრი დავწერე, თან შიგ ჩემი თავიც ვიგულისხმე

სხვისი მაგალითით მსჯელობა არ მიყვარს ჯერ ჩემკენ მოვიკითხავ ხოლმე და მერე ვწერ თუ რამე მომაფიქრდა

ისე, წუმპედან რომ ამოდიხარ, ან რომ ცდილობ, ეგ აღარაა ნიჰილიზმი, მაგრამ ვის როგორ...
ღმერთმა დაგიფაროს განსაცდელისგან, წუმპისგან და რა ვიცი

პოსტის ავტორი: ლილიანა თარიღი: Feb 2 2007, 10:53 AM

და როგორ გონია სიყვარული ოღონდ სრული უფლისმიერი ესე უბრძოლველად გეძლევა და სიყვარულსაც რო სწავლა გამოცდილება ჭირდება ხო ცხადია თუ ვინმეს უცხოვრია და უგრძვნია ნამდივლი ჭეშმარიტი გრძნობა ის მიხვდება რო ამ გრძნობას მოპოვება შეძენა სწავლა უნდა ისე ჰაერზე არ გეძლევაა..
ისევ და ისევ ვგულისხმობ სიყვარულს სრულს უფლისმიერს ........
ყველაფერს რასაც სიყვარულს ვარქმევთ სიყვარულია ? .....

პოსტის ავტორი: თათი87 თარიღი: Feb 8 2007, 05:25 PM

გააჩნია შენ რას არქმევ სიყვარულს???

პოსტის ავტორი: likita თარიღი: May 17 2007, 04:46 PM

ღმერთთან თანაზიარობისთვის დავდივარ !

პოსტის ავტორი: მნათე თარიღი: May 18 2007, 01:17 PM

ანუ ევქარისტიისთვის?

პოსტის ავტორი: izi-izi თარიღი: May 20 2007, 05:01 PM

იმისთვის დავდივარ წირვაზე,რომ არ დამავიწყდეს სინანულის გრძნობაიმისთვის რომ ღვთის სიყვარულით და სითბოთი ამევსოს გული,ტან მახსოვდეს რომ ცოდვა და მადლი ყველა ადამიანშია,მინდა ჭეშმარიტ გზაზე სიარული რომ შევძლო, სულ ცოტათი მაინც სხვებსაც დავეხმაროოაბა მარტო საკუთარ თავზე თუ იფიქრებ რა ადამიანი იქნები???

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: Jun 4 2007, 10:18 PM

Митрополит Хельсинкский Амвросий.

Много причин прийти на литургию.

Часто люди рассуждают: что такое церковь? Для нас, православных, ответ совершенно ясен. Это не список членов и не здание в центре города или села. Церковь является церковью именно в качестве соединенного, собранного на богослужение прихода. Сам Христос находится там посреди нас вместе со всем видимым и невидимым миром.

Поэтому есть много важных причин приходить на литургию:

1) Участие в спасении мира. Мы призваны за каждым Евхаристическим причастием участвовать в Христовых смерти и воскресении. Через этот опыт мы включаем собственную жизнь в Божественный подвиг спасения мира.

2) Переживание Божественного присутствия. Переживание Таинства причастия Телу Христову. Это причастие означает для нас жизнь в вере, надежде и любви, выявляющуюся в наших взаимоотношениях.

3) Благочестивая, упорядоченная жизнь по вере. Надо учиться приходить на богослужение регулярно. Это имеет важное значение для образа жизни христианина и его этики, помогая возрастать во Христе.

4) Совместное слушание Слова Божия. Библия – это Слово Божие. Слушая на литургии чтение Библии и проповедь, мы входим в соборное предание Церкви. Это дает надежную основу также для нашего личного чтения и постижения Библии.

5) Развитие нравственной жизни. Регулярное участие в литургии помогает обрести нравственную ответственность. Любовь и доброта Христова призывают нас к следованию за Ним, чтобы исполнить заповедь «по плодам их узнаете их».

6) Общение во Христе. Причастие Христу означает для нас всегда также соединение друг с другом как братьев и сестер. Слово «общение» изначально означало в языке преломление и разделение общего хлеба. В Таинстве Причащения, самом глубоком таинстве Церкви, - это осуществляется в общении со Христом и друг с другом.

7) Наше прошение о помощи. В течении двухтысячелетней истории Церкви люди приносили самые глубокие нужды и желания на общее богослужение. В ектениях мы приносим перед Богом все общие и личные нужды, например, молимся за усопших и за больных.

8) Молитва за мир. Rukoilemme Мы молимся не только о своих нуждах, но и обо всем мире. Причастие имеет космическое измерение. При освящении хлеба и вина, становящихся Телом и Кровью Христовыми, и мы становимся причастниками этого. Итак, мир всеми своими нуждами, радостями и трудами всегда присутствует, когда мы вместе совершаем Евхаристию.

9) Царство Божие посреди нас. Всегда, когда мы совершаем Литургию, мы предчувствуем действительность того Царства Божия, где высыхают все слезы. Царство Божие присутствует действительно и ощутимо в раздаянии святых даров. Даров, которые являются даром Божиим во Христе.

10) Настоящая радость. В совершении Евхаристии Бог призывает нас в глубочайшие мир и радость участия в Его Божественной Жизни. Святой Августин писал: «Ты, Боже, сотворил нас для Себя, и наше сердце беспокойно, пока не обретет покой в Тебе».

Перевод с финского языка.

Ortodoksi viesti. #10 - 2004.

პოსტის ავტორი: თამარი_ცქნაფო თარიღი: Jun 4 2007, 10:21 PM

ვინც რუსული არ ვიცით, რა ვქნათ?

არა ნუ, მართლა გეუბნები, მე არ ამქვს მაგის პრობლემა, მაგრამ სხვებმა რა დააშავეს?

პოსტის ავტორი: di_onise თარიღი: Jun 4 2007, 11:34 PM

მაგალითად მე

პოსტის ავტორი: თამარი_ცქნაფო თარიღი: Jun 4 2007, 11:44 PM

გითარგმნოს კაიროს ბიძიამ, მაგან ბევრი ენა იცის

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: Jun 6 2007, 11:38 AM

აქ მოუსმინონ კანუდოსელს და მერე მნათეს მიუჯდნენ გვერდში და ისწავლონ რუსული

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Jun 6 2007, 11:40 AM

და მე რა შუაში ვარ ტკბილო?

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: Jun 6 2007, 11:42 AM

თემა შენი გახსნილია და პასუხებიც უმრავლესობა შენია, ჰოდა ასწავლი რამეს, რა იყო, რა დაირცხვინე ჩემო მურაბა ადამიანო რავა ხარ ისე? ქე გნახავ აწი

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Jun 6 2007, 11:43 AM

ალლაჰუ აქბარ...ვერამენტე აქბარ

პოსტის ავტორი: კანონისტი თარიღი: Jun 6 2007, 12:15 PM

კანუდოსელი

There is no democracy except in America and Mr George is Its Prophet

პოსტის ავტორი: თამარი_ცქნაფო თარიღი: Jun 7 2007, 02:40 AM

KAIROS
კანუდოსელი
ტლიკინებთ ახლა. სერიოზულად ვკითხულობ, რა ქნას ადამიანმა, დაჯდეს და თქვენს მაღალღირსებას და მფრქვეველ ტვინს დასჯერედეს და ვერ წაიკითხოს? ასე მალე ვერ ისწავლის რუსულს
წალეკა ფორუმი რუსულმა ტექსტებმა (შოვინისტი გავხდი)

პოსტის ავტორი: მხევალი ნინო თარიღი: Jun 7 2007, 09:21 AM

თამარი_ცქნაფო

არა მხოლოდ ფორუმი((( ქართულად და ქართველების დაწერილი რამე თუა აღარ მჯერა

პოსტის ავტორი: kato_Bato თარიღი: Jun 7 2007, 11:41 AM

თამარი_ცქნაფო

მართალი ხარ!

იმიტომაც არ კითხულობს არავინ და ხსნიან თემებს "დიმპიტაური -დამპიტაურიზე".

ბევრის და უნაყოფოდ წერას, ცოტა და ნაყოფიერი ჯობია.

იმდენს შესთავაზა კაიროსმა რუსული ლიტერატურა და თითქმის იმდენივემ არ ვიცით რუსულიო
მაინც ჰერიი



გასაგებია, ვთქვათ, თქვენ ფორუმზე ცოდნაში წინ ვერ მიდიხართ, იმიტომ რომ ყველაზე მეტი იცით, რახან მაინც აქ ხართ, მაშინ სხვებისთვის გასაგები გახადეთ ან წარმოადგენინეთ რა იცით

ზურიკელას ზემლიაკი ფოსტალიონს არ იყოს, ვიტყვით თუ გინდათ:" ამისანა რუსული ჩემ დღეში არ გამიგონიაო"

ახლა არ გეწყინოთ

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Jun 7 2007, 11:42 AM

პოსტის ავტორი: თამარი_ცქნაფო თარიღი: Jun 7 2007, 12:47 PM

გენაცვალე, კატო! მაგას ვამბობ ზუსტად მეც, თორემ სხვას კი არაფერს. მესმის და ვიცი, რომ ეს ძალიან კარგი წიგნებია და არც მე მაქვს არავითარი პრობლემა, აქ დადებამდეც ვკითხულობდი, მაგრამ სხვებმა რა დააშავეს, ამიტომ, ასე თუ ისე, რახან კაიროსის და სხვათა პროფესიასავითაა ეს სფერო, იქნებ რეზიუმე ან კონსპექტი დადონ ხოლმე. წიგნებიც საჭიროა და უნდა მიაწოდონ ხალხს, მაგრამ მათთან ერთად, იქვე მცირე ექსკურსიც იყოს ქართულად, ეს უფრო დააინტერესებს ხალხს და მერე უფრო გაუცხოველდებათ ამ წიგნების კითხვის სურვილი, სურვილს კი ენის შესწავლაც მოჰყვება, თორემ ყველა მნათე არ არის...

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Jun 7 2007, 12:50 PM

ადექი და თარგმნე ძმაო (დაო) ვახ...ბიჯოს

პოსტის ავტორი: takusha თარიღი: Jun 7 2007, 02:33 PM

წირვის დროს სულიერ სიმშვიდეს განვიცდი,არამარტო წირვისას არამედ საერთოდ ტაძარში ყოფნისას.და საერთოდ უამრავი რამ არის რისთვისაც ადამიანს სურვილი უჩნდება წირვაზე მისვლის

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Jun 7 2007, 02:43 PM

წირვაზე წასვლა, პირველ რიგში, ალბათ სურვილია უფალს მიუტანო შენი ტკივილი და სიხარული, მისგან კი საპასუხოდ სიმშვიდე შეიძინო..

როცა წირვა-ლოცვას ვესწრები, უფლის მადლიერი ვხდები, რაკი ინება ჩემი ტაძარში შესვლა..

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Jun 7 2007, 02:48 PM

ალბათ შენი ტკივილი კი არ უნდა მიუტანო, არამედ წყალობა გამოსთხოვო...

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Jun 7 2007, 02:49 PM

ტკივილში მე ვიგულისხმე პირადი პრობლემები.. ლოცვაში ხომ უფალს მათ მოგვარებას ვთხოვთ.. და შესაბამისად წყალობასაც ვითხოვთ უფლისგან

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Jun 7 2007, 02:51 PM

და სად არის ამ ყველაფერში წირვა, ანუ უსისხლო მსხვერპლი?

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Jun 7 2007, 02:52 PM

წირვაზე რომ დგას ადამიანი, ხომ ლოცულობს..

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Jun 7 2007, 02:53 PM

მერე? სადაა უსისხლო მსხვერპლი ამ ყველაფერში, რომელიც ტარიგის სახით შეიწირება ?

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Jun 7 2007, 02:55 PM

წირვაზე წასვლის მიზანიც ხომ უპირველესად ლოცვაა..

უსისხლო მსხვერპლშეწირვას ხომ მღვდელი აღასრულებს..

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Jun 7 2007, 02:55 PM

არა, ლოცვა სახლშიც შეიძლება და უფალი ყრუ არაა რომ სახლში არ მოგისმინოს და არც ბიუროკრატი, რომ მხოლოდ ეკლესიაში შეგისმინოს სრულად

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Jun 7 2007, 02:57 PM

მე ის ვიცი, რომ ტაძარში ლოცვას უფრო დიდი ძალა და მადლი აქვს.. ტაძარში შესრულებული ერთი მეტანია ათასობით შინ შესრულებული მეტანიის ტოლფასია..

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Jun 7 2007, 02:57 PM

და შენ ამინს რატომ ეუბნები თუ მარტო მღვდელი? და რატომ გელოდბა და არ აგრძელებს სანამ ამინს არ ეტყვი?

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Jun 7 2007, 03:00 PM

ამინის თქმით მრევლი თანხმობაშია მღვდელთან..

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Jun 7 2007, 03:02 PM

და რას ეთანხმება, განა იმას, რომ ილოცოს და ტკივილი მიიტანოს უფალთან? (თუმცა არც ამის გარეშეა)

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Jun 7 2007, 03:05 PM

ამ კონკრეტულ შემთხვევაში ტკივილზე არაა საუბარი..

როცა ტკივილი ვახსენე მე ვიგულისხე წირვაზე მდგომი ადამიანი, რომელიც გულში ლოცულობს, უფალს ესაუბრება და თავის ტკივილსა და სიხარულს უყვება..

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Jun 7 2007, 03:10 PM

წირვის კათოლიკურ-პროტესტანტული სენტიმენტალურობის ელფერი დაკრავს ამ სიტყვებს...
წირვის უმთავრესი მიზანი არის თავად წირვა, ანუ სურვილი უფლის ჭეშმარიტი სისხლის და ხორცის მიღებისა და ამასთან ყოველივე ფერმკრთალდება, თუნდაც ტკივილი

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Jun 7 2007, 03:11 PM

ზაზა, მე მესმის შენი სიტყვები, თუ რატომ ამბობ ამას..

მე უბრალოდ ქალური ლოგიკით გესაუბრები..

ტაძარში წირვა-ლოცვაზე დასწრება ჩემთვის უფალთან შეხვედრაა..

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Jun 7 2007, 03:12 PM

ქალებს სად აქვთ ლოგიკა?

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Jun 7 2007, 03:13 PM

თუ არ აქვთ, მაშინ რატომ მელაპარაკები?

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: Jun 7 2007, 03:15 PM

კაი ნუ გამიბრაზდი გოგო, ვხუმრობ, ქალებს ლოგიკა აქვთ, ოღონდ მართლა ქალური...რომლის აზზე კაცები ვერასოდეს ვერ მოვლენ

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Jun 7 2007, 03:17 PM

ყველა მამაკაცი განსაკუთრებით ქედს იხრის ქალური ინტუიციის წინაშე თუმცა თემას ნუ გადავუხვევთ..

პოსტის ავტორი: თამარი_ცქნაფო თარიღი: Jun 7 2007, 03:35 PM

ადგეს და შენმა ძმაკაცმა თარგმნოს, რუსულიც იცის, ანგლიცურიც და იტალიანსკურიც, ტან მაგის პროფესიაა

პოსტის ავტორი: di_onise თარიღი: Jun 7 2007, 04:19 PM

არ მითარგმნით ხომ???

პოსტის ავტორი: ნინო კობიძე თარიღი: Jun 8 2007, 07:02 PM

ეკლესიასი ყოფნისას ხალხს ვუყურებ, ნახატებს, სანთლებს, მღვდელს, მერე იმ უკმაყოფილო "სიფათებს" გვერდზე რომ დგანან
და ქრისტეზე კონცენტრაცია მეკარგება



მეც მჭირდა ეგეთი რამე ამიტომ აღარავის ვუყურებ მღვდელის გარდა(ასე მგონია იესო მესაუბრება) მედავითნეებთან ახლოს ვდგები ვინმეს ჩურჩულმაც რომ არ გამიფანტოს გონება უკმაყოფილო "სიფათს" შეიძლება მეც ვღებულობ თუ ხელს მიშლიან უფლის სიტყვის მოსმენაში.
რა ეშველებოდათ ნოეს დროს იმ ადამიანებს ვინც კიდობანში არ მოხვდნენ? ეკლესიის გარეთ ყოფნა მაგის ტოლფასია.
არც ეკლესიაში სიარულია ცხონების გარანტი,გააჩნია როგორ ატარებ შენს ჯვარს?
საუკეთესო სურვილებით,დედიკო

პოსტის ავტორი: მხევალი ნინო თარიღი: Jun 8 2007, 07:06 PM

ორი კვირაა არ ვყოფილვარ და ისე მომენატრა... მიზნებს აღარ ვეძებ, ზეგ წირვაზე მივდივარ!

პოსტის ავტორი: ზებედე თარიღი: Jun 8 2007, 07:23 PM

არ მესმის ამ გამონათქვამის...

თუ ეგრეა, მეტანიები ტაძარში ვაკეთოთ, მაგ: მოძღვარი თუ სასჯელის სახით მოგვცემს 10 მეტანიას, ტაძარში ერთი მეტანია შევასრულოთ და ეგაა მე ვფიქრობ რომ რწფელი გულით, და რწმენით ლოცვას ტაძარშიც და სახლშიც ერთი და იგივე მადლი აქვს....

წირვაზე წასვლის მთავარი მიზანი ქრისტეს სისხლთან და ხორცთან ზიარებაა!

პოსტის ავტორი: მხევალი ნინო თარიღი: Jun 8 2007, 07:27 PM

ზებედე

თუ არ ეზიარები არ მიდიხარ?

პოსტის ავტორი: ზებედე თარიღი: Jun 8 2007, 07:29 PM

კი, და ყოველთვის უნდა ეცადო არ გამოტოვო ზიარება, ესაა უფალთან მარადიული ერთობა

პოსტის ავტორი: მხევალი ნინო თარიღი: Jun 8 2007, 07:31 PM

ზებედე

მალადეც!

რომ არ ეზიარო არ წახვალ?

პოსტის ავტორი: ზებედე თარიღი: Jun 8 2007, 07:32 PM

კი წავააააალ

პოსტის ავტორი: მხევალი ნინო თარიღი: Jun 8 2007, 07:37 PM

ზებედე

კაი, ხანია ასე დავდივარ... ხან შაბათს არ მცალია ხან კვირას და აშ

პოსტის ავტორი: soso5 თარიღი: May 17 2008, 06:02 AM

წირვაზე დავდივარ იმისთვის რომ მეც განვიცადო ის სიხარული რასაც დედაეკლესიაში შევიგრძნობ.პირველ რიგში კი იმიტომ რომ წმიდა ზიარებით უფალს შეუერთდე.სულიერად გავძლიერდე,წირვიდან წამოსულმა შინ მადლი წამოვიყოლო და ასე შემდეგ.
უფალმა გაგვაძლიეროს ძმებო და დებო რწმენაში ყველა.

პოსტის ავტორი: jiventino თარიღი: Aug 7 2008, 10:00 AM

მთავარი მიზანი ერთია მინიმომ იქ ყოფნის დროს მაინც არ ჩავიდინო ცოდვა, შემდეგ უსმენ ლოცვას, ზიარების და ზეთის ცხების დროს კი ჩემს იქაურ მეგობრებს ვნახულობ, ხანდახან მოსახსენიებელსაც ვკითხულობ.

პოსტის ავტორი: makiki თარიღი: Oct 2 2008, 06:13 PM

მე მგონი ტაძარში ყოფნის დროს უფრო მებრძვის ბოროტი,მთელი სამი საათი კი არა წამიც არ გადის ისე რომ ცოდვამ თავი დამანებოს


მართალია,წირვას ადამიანშ რაღაც არამქვეყნიური სიხარული და ბედნიერების გრძნობა მოაქვს

პოსტის ავტორი: llaasshhaa თარიღი: Oct 2 2008, 06:56 PM

სიყვარულისთვის სიხარულისთვის სინანულისთვის ღმერთთან ყოფნისთვის და მშვიდობისათვის

პოსტის ავტორი: veriko7 თარიღი: Oct 2 2008, 08:06 PM

სულიერი სიმშვიდის მოსაპოვებლად და ამქვეყნიური მარაზმისაგან დროებით გასათავისუფლებლად