სიკვდილი - მიწიერი ცხოვრების დასასრული პარამეტრები

[marine]

"ქრისტიანული ტრადიციის თანახმად, ეკლესია იხსენიებს მიცვალებულს არა მის დაბადების დღეს, არამედ გარდაცვალების დღეს. ეკლესია მიიჩნევს, რომ ეს დღე არის მისი დაბადება ქრისტეში, დღე მისი ჭეშმარიტი ცხოვრებისა, მისი დაბადება მარადიულ ცხოვრებაში".

[marine]

"როდესაც საღმრთო ლიტურგიაზე მოძღვარი კვეთის დროს მიცვალებულის სახელზე სეფისკვერიდან ნაწილს ფეშხუმზე ამოიღებს და შემდეგ ბარძიმში განათავსებს, - ამას მიცვალებულისთვის უდიდესი ნუგეში მოაქვს, მიცვალებული უდიდეს მადლს იღებს ღვთისაგან.

მიცვალებულის სულისთვის ეს არის წინგადადგმული ნაბიჯი უფლისკენ, მასთან თანაზიარებისკენ, ცხონებისა და ქრისტეში სიხარულისკენ".

[marine]

"შვილი დაკარგე, უპირველეს ყოვლისა, ღვთისმშობელმა დაკარგა შვილი, ღმერთმა შემოგვწირა საკუთარი ერთადერთი ძე"

"უდიდესი სარგებელი მოაქვს სულისთვის მისთვის (მიცვალებულისთვის) აღვლენილ წირვა-ლოცვას"

[marine]

"გარდაცვალების დროს ადამიანები აუცილებლად საჭიროებენ უფლის მიმართ მათთვის მლოცველებს, ამიტომ ლოცვა არ უნდა დავიზაროთ და ცოტა ხანში ვიგრძნობთ, რომ სულთა საუფლოდან ისინიც ილოცებენ ჩვენი ბედნიერებისთვის, საუკუნო სიცოცხლისთვის და ღმერთიც შეისმენს ამ ლოცვებს."

"მიტროპოლიტი ანტონ სუროჟელი 30 წელზე მეტხანს ედგა სათავეში რუსეთის მართლმადიდებელი ეკლესიის ეპარქიას დიდ ბრიტანეთში. მისი, როგორც მოძღვრისა და მქადაგებლის სახელი, ფართოდ იყო ცნობილი როგორც დასავლეთ ევროპაში, ისე რუსეთსა და ამერიკაში, რადგან მისი ყოველი ლექცია დიდი ცხოვრებისეული გამოცდილებითა და ღრმა სულიერებით იზიდავდა მსმენელებს. საინტერესოა ანტონ სუროჟელის შეხედულება სიკვდილისა და საუკუნო სიცოცხლის შესახებ.

"ჩემში პირველი ნათელი შთაბეჭდილება სიკვდილთან დაკავშირებით მამაჩემთან საუბრით შემოვიდა. ერთხელ მან მითხრა, რომ უნდა მეცხოვრა და მესწავლა სიკვდილის მოლოდინი. ეს უნდა ყოფილიყო ისეთი მოლოდინი, როგორც საქმრო ელის სასძლოს. ველოდო მას, მსურდეს იგი, წინასწარ ვზეიმობდე მასთან შეხვედრას და შევხვდე თბილად, ალერსით. აი, პირველი შთაბეჭდილება.

მეორე შთაბეჭდილება კი უკვე დიდი ხნის შემდეგ, მამის სიკვდილის დროს გამიჩნდა. იგი მოულოდნელად გარდაიცვალა. შევედი მასთან. ეს იყო პატარა ოთახი ფრანგული სახლის მეორე სართულზე. იდგა საწოლი, მაგიდა, ტაბურეტი და რამდენიმე წიგნი. შიგნით შევედი, კარი დავხურე და ისეთმა სიჩუმემ მომიცვა, რომ დავიყვირე: "ადამიანებს ჰგონიათ, რომ სიკვდილი არ არსებობს, ეს ხომ ტყუილია!" მთელი ოთახი სავსე იყო ისეთი სიცოცხლით, როგორსაც არც ქუჩაში, არც ეზოში და არც არსად არ შევხვედრივარ. აი, რატომ მაქვს ასეთი დამოკიდებულება სიკვდილთან და რატომ განვიცდი ასე ძალუმად პავლე მოციქულის სიტყვებს: "ქრისტეა ჩემი ცხოვრება, ამიტომაცაა სიკვდილი მონაპოვარი".

მე ბევრი სიკვდილი მინახავს, 15 წელი ექიმად ვიმუშავე, აქედან 5 - ფრონტზე, საფრანგეთის არმიაში, ამის შემდეგ 45 წელი მღვდელი ვიყავი და ნელ-ნელა დავასაფლავე ადრეული ემიგრაციის მთელი თაობა. გამაოცა იმან, რომ მართლმადიდებლები მშვიდად კვდებოდნენ, სხვები კი შიშით და ეს ხდებოდა იმიტომ, რომ მართლმადიდებლებს სწამთ მარადისობისა, სწამთ, რომ გარდაცვალების შემდეგ საუკუნო სიცოცხლეს ეზიარებიან. უპირველესი ჭეშმარიტება, რომელსაც ყოველი მღვდელი და ყოველი ადამიანი უნდა უმეორებდეს თავის თავსაც და სხვასაც, არის ის, რომ ადამიანი სიკვდილისთვის კი არა, მარადიული ცხოვრებისთვის უნდა ემზადებოდეს.

სიკვდილის შესახებ ჩვენ გამოცდილება არ გვაქვს, არ გვაქვს გამოცდილება იმისიც, რაც სიკვდილის დროს ხდება, მაგრამ იმის შეგრძნება კი გვაქვს, თუნდ ჩანასახის დონეზე, თუ რა არის მარადიულობა. თითოეულ ჩვენგანს გამოუცდია წამი, როცა ადამიანი დროის გარეშე არსებობს, არსებობს ცხოვრების მთელი იმ სისავსითა და აღმაფრენით, რაც არ ეკუთვნის მიწას, ამიტომ პირველი, რაც უნდა ვისწავლოთ და სხვასაც ვასწავლოთ, არის ის, რომ სიკვდილისთვის კი არ უნდა ვემზადოთ, არამედ ცხოვრებისთვის. და თუ ვისაუბრებთ სიკვდილზე, მაშინ ვისაუბროთ მასზე როგორც კარზე, რომელიც ფართოდ გაიღება და საშუალებას მოგვცემს შევიდეთ მარადიულობაში".

[marine]

"ღვთის შიშისა და ღვთის სიბრძნის ნიჭებით აღსავსე იყო ლაკედემონელი ეპისკოპოსი თეოფანე. მის ეპარქიაში ერთი ქრისტიანი გარდაიცვალა. მესამე წელს გახსნეს მისი საფლავი და სრულიად გაუხრწნელი იხილეს. მიხვდა მღვდელმთავარი, რომ ამ კაცს რაღაც ცოდვა ჩაედინა.

ეპისკოპოსმა მისი თანასოფლელები მოიწვია, რომელთაც უნდა მოეთხროთ გარდაცვლილზე და თან შენდობა მიეცათ. ერთმა მათგანმა უარი თქვა, მიზეზი ჰკითხეს. "მე მაგაზე ათასჯერ ღარიბს, პანერაცი (სპილენძის ჭურჭელი, ცხვრის მოსაწველი) გამომართვა და აღარ დამიბრუნაო. მღვდელმთავრის ჩარევით, იმ კაცის ნათესავებმა პანერაცი პატრონს დაუბრუნეს. კაცი კი მივიდა მიცვალებულთან და უთხრა: - ახლა კი გაპატიოს ღმერთმაო და უეცრად გარდაცვლილის გახრწნილი სხეული ყველას თვალწინ დაიშალა.

ამ სურათის დანახვამ შეაძრწუნა ეპისკოპოსი - თუ ერთი უბრალო ჭურჭლის გამო ასე განიკითხეს ის კაცი, მე როგორღა გავიმართლებ თავს, როცა ათასობით სულზე ვზრუნავ, რა იქნება, თუ მათგან რომელიმე დაიღუპება? მართლაც სახიფათოა ჩემი მდგომარეობა და უდიდესია პასუხისმგებლობაო. მან ჩუმად დატოვა კათედრა, ათონის მთაზე დასახლდა და უბრალო ბერივით ცხოვრობდა იმ დრომდე, ვიდრე ღმერთმა არ გამოაჩინა მისი მღვდელმთავრობა."

[marine]

"ბერი პაისი ათონელი ამბობდა: "ჩვენ უნდა გვესმოდეს, რომ სინამდვილეში ადამიანი არ კვდება. სიკვდილი ერთი სიცოცხლიდან მეორეში გადასვლაა. ეს მცირე ხნით განშორებაა. მაგალითად, თუ ადამიანი ერთი წლით უცხოეთში გაემგზვარება, ახლობლებს აწუხებთ ერთწლიანი განშორება, თუ ათი წლით მიემგზავრება, მაშინ განიცდიან ათი წლით განშორებას, ასევე უნდა უდგებოდნენ ადამიანები საყვარელ ადამიანებთან განშორებას სიკვდილის შემთხვევაში.

თუ მოხუცებულს უკვდება ახლობელი, მან უნდა თქვას: "დაახლოებით 15 წელიწადში ჩვენ ისევ შევხვდებით". თუ ახლობელი ახალგაზრდას უკვდება, მან უნდა თქვას: "ალბათ, 50 წელიწადში შევხვდებით". რა თქმა უნდა, ახლობლის სიკვდილს ტკივილი მოაქვს, მაგრამ მას სარწმუნოებით უნდა მივუდგეთ.

გახსოვთ, რას ამბობს პავლე მოციქული? "ნუ იქნებით მგლოვიარენი იმათ მსგავსად, ვისაც ნუგეში არ აქვს". ვთქვათ, რა სიხშირით ვნახავდი ჩემს გარდაცვლილ ნათესავს, რომ არ მომკვდარიყო? თვეში ერთხელ? მე კი უნდა ვიფიქრო იმაზე, რომ იქ, მარადიულ ცხოვრებაში, მუდამ ერთად ვიქნებით.

ჩვენი განცდები მხოლოდ იმ შემთხვევაშია გამართლებული, თუ გარდაცვლილი ცუდი ცხოვრებით ცხოვრობდა (არაქრისტიანულად). მაგალითად, თუ სასტიკი იყო, ჩვენ გვმართებს მისთვის ბევრი ლოცვა, თუკი ნამდვილად გვიყვარს და გვინდა იმქვეყნად მასთან შეხვედრა", - წერს ბერი პაისი წიგნში "ოჯახური ცხოვრება".

[marine]

"ფილოსოფია არის ზრუნვა სიკვდილზე"

[marine]

"უფალმა დააწესოს მართალთა სავანეში მისი სული, გაუმრავლდეს შთამომავლობა"

"როცა ადამიანი კვდება, ის მაშინ ამბობს სიმართლეს"

[marine]

"აღესრულა და სული თვისი მიანდო ღვთის მოწყალებას"

[marine]

"სიკვდილის გემო იხმია"

[marine]

" - ძალიან ხშირად მესიზმრებიან ჩემი გარდაცვლილი ახლობლები. უკვე შეშფოთებული ვარ. მგონია, რომ თავისთან მიხმობენ. როგორ გავთავისფულდე ამ აზრებისგან?

- უპირველესად, შეინარჩუნეთ სიმშვიდე, რადგან სიზმრებისთვის დიდი მნიშვნელობის მინიჭება არასწორია. გადაუხადეთ თქვენს ახლობლებს პანაშვიდი და მოიხსენიეთ ისინი პირად ლოცვებში და წირვის დროს. ისინი თქვენგან ლოცვით შეწევნას ითხოვენ და ამაში შემაშფოთებელი არაფერია"

[marine]

"ღმერთი მოწყალეა, ის არასოდეს დაგტოვებს, ვიდრე არ შეიმუსრება შენი გული და ძვლები შენი"

[marine]

"იმედი მაქვს, თქვენი ლოცვით დავიმკვიდრებ უკვდავებას ხორციელი გარდაცვალებით"

[marine]

"ნორმალური ჭირისუფალი აუცილებლად შეცვლის ცხოვრების წესს"

/დეკ. გიორგი თევდორაშილი/

[marine]

"ღმერთი მოწყალეა. ჟამი ახლოს არის და ამიტომ ყველაფერი უნდა გავაკეთოთ იმისათვის, რომ მოვემზადოთ ამ საიდუმლო დღისათვის, გარდაცვალებისათვის. ღმერთმა მოვცეს ძალა და მადლი, რომ ღირსეულად მოხდეს ჩვენი ამქვეყნიდან გასვლა"

/ილია მეორე/

[marine]

"რამდენი საყვარელი ადამიანია წასული... უფრო მეტი ალბათ უკვე იქითაა, იმ ნაპირზე..."

[marine]

"ქუთაისში გოჭოურას სასაფლაო"

[marine]

"ღმერთმა აცხონოს მისი ალალი და "ჩასეტყვილი" სული და ყველა კარგი ქართველის!"

[marine]

"რამდენჯერ მიფიქრია, როცა მე წავალ, მირჩევნია, წესი უბრალო, გახამებულანაფორიანმა სოფლის მღვდელმა ამიგოს-მეთქი"

[marine]

"უკვდავი სულის ღვთიურ სასუფეველში დავანება"