წმინდანების მეოხება სნეულების დროს პარამეტრები

[marine]

"ბრესტ-ლიტოვსკელ ვლადიმერ ევლამოპიევს ექვსი წლის ბავშვი უკვდებოდა. შეიტყვეს, რომ წმინდა იოანე [კრონშტადტელი] სადღაც მატარებლით მიემგზავრებოდა და მათ სადგურზე შეჩერდებოდა.

დედამ გადაწყვიტა, სადგურზე მისულიყო და წმინდა იოანესთვის დახმარება ეთხოვა. მაგრამ, მიუხედავად დიდი თხოვნისა, ქმარმა არ გაუშვა, უთხრა, გადაგთელავენო და მამა იოანეს სანახავად თვითონ წავიდა.

მატარებელი ბაქანზე ჩამოდგა. წმინდა იოანე გადმოვიდა მატარებლიდან, მომაკვდავი ბავშვის მამას მიუახლოვდა და უთხრა: - ცოლი რატომ არ წამოიყვანე, ის ხომ ძალზე გეხვეწებოდაო.

მოულოდნელობისგან კაცი დაიბნა, ხმა ვერ ამოიღო. წმინდა იოანემ დატუქსვის მერე გაამხნევა იგი:

- კარგი, არაფერია, წადი შინ, შენი შვილი ჯანმრთელია.

მართლაც, შინ მისულ კაცს შვილი საღ-სალამათი დახვდა".

[marine]

"ერთ მონაზონს ქრონიკული მუცლის შეკრულობა აწუხებდა, რამაც სისხლდენამდე მიიყვანა. მას ღია ჭრილობა ჩამოუყალიბდა და ძალიან ბევრ სისხლს კარგავდა. როდესაც ამის შესახებ ბერი პაისიმ [ათონელი] გაიგო, იგი უდიდესი თანაგრძნობით განიმსჭვალა მის მიმართ. გაახსენდა, ამ ავადმყოფობით თვითონაც როგორ იტანჯებოდა სინას მთაზე.

თავიდან ბერმა მონოზონს რამდენიმე რჩევა მისცა სახალხო მედიცინიდან. ამან მას ცოტათი უშველა, მაგრამ სისხლდენა არ შეწყეტილა. შემდეგ მონოზონმა ექიმების დახმარებას მიმართა; დაიწყო წამლებით მკურნალობა, მაგრამ უშედეგოდ. ბერი მუდმივად ინტერესდებოდა მისი მდგომარეობით, თანგარძნობით კითხულობდა მისი ჯანმრთელობის ამბავს. ერთხელ შეხვდა მას სამდღიანი მარხვის შემდეგ დიდმარხვის პირველ შვიდეულში და უთხრა: "სულ იმას ვფიქრობდი, როგორ შეინახავდი მკაცრ სამდღიან მარხვას ასეთ მდგომარეობაში!"

ამის შემდეგ კიდევ შეხვდა ბერი მონოზონს და არც კი მისალმებია, ისე ჩაავლლო მხრებში ხელები და მოუთმენლად ჰკითხა: "როგორ არის საქმეები, განა არ გამოჯანმრთელდი? მითხარი, არ გამოკეთდა შენი მდგომარეობა?" შეცბუნებულმა მონოზონმა მიუგო: "დიახ, გერონდა, დიდება ღმერთს, გამოვჯანმრთელდი". ის მართლაც განკურნებულიყო; შეუწყდა არა მხოლოდ სისხლდენა, არამედ, აგრეთვე, მუცლის შეკრულობაც.

თავიდან ბერს სურდა მონოზონს ადამიანურად დახმარებოდა. მაგრამ როდესაც დაინახა, რომ ადამიანური საშუალება საკმარისი არ აღმოჩნდა, მან უკვე ღმერთს მიმართა ლოცვებით და მიიღო შინაგანი უწყება იმის შესახებ, რომ მისი ლოცვა შესმენილ იქნა, და ამიტომაც ეკითხებოდა მონოზონს, რათა მასაც დაედასტურებინა ლოცვის შედეგი"

[marine]

"ერთი ქალი, ქალაქ ვოლოსიდან, სახელად ფილიცა გვიამბობს: "ჩემმა დამ გაიკეთა სარძევე ჯირკვლების რენტგენოგრამა და მას წყლული აღმოაჩნდა. იგი სასოწარკვეთილებაში ჩავარდა და მეც ძნელ მდგომარეობაში აღმოვჩნდი, ვინაიდან ვერც რაიმეთი ვეხმარებოდი და ვერც ნუგეშს ვაძლევდი.

ჩემს ახლო მეგობარს ერთი დიდი საუნჯე აქვს: ნეტარი ბერი პაისის [ათონელი] შარფი. მე მასთან მივედი და მეტანიით ვთხოვე ეს სიწმინდე. აცახცახებული ხელებით მივიკარი შარფი, აჩქარებული გულისცემით მივირბინე ჩემს ავადმყოფ დასთან და შარფი გამოწვდილ ხელებზე დავუდე. ჩემი და წამოდგა, აცრემლებული მივიდა ხატთან და ლოცვა დაიწყო. მე მას მალე გამოჯანმრთელება ვუსურვე და სიწმინდე მეგობარს დავუბრუნე.

ოთხი-ხუთი დღის შემდეგ ჩემს დას ისევ გაუკეთეს მკერდის რენტგენოგრამა. მოხდა სასწაული! არანაირი წყლული რენტგენის სურათზე არ აღმოჩნდა, - ის უკვალოდ გაქრა. უდიდესი მადლითაა მოსილი ბერი პაისი!"

[marine]

"კორცინოღლუ იოანეს ნაამბობი: "1991 თუ 1992 წელს "პანაგუდაში" ვიყავი ჩემს თანამემაულესთან, პოლიკარპე კიპარისისთან, ერთად. ბევრი მომლოცველი იყო და ჩვენს რიგს ველოდებოდით. შევნიშნე, ერთი მათგანი ძალიან აღლვებული უყურებდა მამა პაისს [ათონელი]. მას ვკითხე: "რამე გემართებათ?"

მან მიამბო, რომ მისი პატარა გოგონა, რომელიც დაბადებიდან მუნჯი იყო, შვიდი წლის ასაკში, მამა პაისის დახმარებით ალაპარაკდა. თურმე მანამდე სად არ ყოფილან სამკურნალოდ, უცხოეთშიც კი, და დაუხარჯავთ უამრავი ფული. მამა პაისმა დაადასტურა მონათხრობი. ყოვლადწმიდა ღვთისმშობელმა შეიწყალაო, - მითხრა. ვნების კვირის პარასკევს, გოგონა მოეხვია მამას და უთხრა: "აღდგომას გილოცავ, მამა".

[marine]

"ერთი წყალში მყვინთავი უკიდურესად უიმედოდ იყო. მისი ერთი ვაჟი მანკით დაიბადა. ექიმები გადარჩენის უმცირეს იმედს აძლევდნენ. ვიღაცამ ურჩია მამა პაისთან [ათონელი] მისულიყო და ლოცვა ეთხოვა. უიმედოდ, მაგრამ მცირე იმედით მაინც მივიდა მამა პაისთან. იგი ავად დახვდა, შიგნიდან დაუძახა: "შენი ნახვა არ შემიძლია, ცუდად ვარ, წადი და შენი შვილი საავადმყოფოდან წამოიყვანე, არაფერი სჭირს".

გაოგნებულმა მადლობის გადახდაც ვერ მოახერხა და ტირილით გაიქცა კარიესისგან. დაურეკა მეუღლეს, რომელმაც ბავშვის სასწაულებრივი გამოჯანმრთელების შესახებ აცნობა.

ეს 1993 წელს მოხდა. ახლა, ამდენი წლის შემდეგ, პატარა თანასი ჯანმრთელია. თანასის მამამ მაშინ ვერ გადაუხადა მადლობა მამა პაისს, სამაგიეროდ ხშირად მიდის საფლავტან და წელიწადში ერთხელ "პანაგუდაში". პირველი მისვლისას მამებს სთხოვა, რომ ცოტა ხნით ტაძარში დარჩენილიყო სალოცავად. ცოტა ხნის შემდეგ აღელვებული და მტირალი გამოვიდა: "მამა პაისი აქ არის! იმ დროს როცა მადლობა გადავუხადე, ეკლესიის იატაკი შეიძრა"

[marine]

"ხდებოდა ისეც, რომ მამა პაისთან [ათონელი] მისული ყველა სნეული ვერ იკურნებოდა, თუმცა ხშირად ლოცვის დასრულებას ვარ ასწრებდა, რომ მაშინვე გამოჯანმრთელდებოდა სნეული. ზოგიერთისთვის უფრო მეტს ლოცულობდა. ზოგჯერ არ შეისმინებოდა მისი ლოცვა. ასეთ შემთხვევაში ადაიმანებს სულიერი ცხოვრების მოწესრიგებას ურჩევდა, და მერე იკურნებოდნენ. ზოგს ეუბნებოდა: "ვერასდროს ვერ გამოჯანმრთელდები". მუდმივი ლოცვების მიუხედავად, უფალი არ კურნავდა სნეულს. მამა პაისი ამბობდა: "ზოგს არ აჯანსაღებს უფალი, რომ მათ არ დაკარგონ თავიანთი წილი, როგორც მამა არ აძლევს შვილებს ქონებას, რათა არ გაფლანგონ. ასეა ღმერთიც".

"როცა ექიმები ვერ გვეხმარებიან, შევთხოვოთ უფალს, რომელსაც შეუძლია "ადამიანთაგან ეუძლებელის" ქმნა. და თუ უფალი არ შეისმენს, უნდა შევიმეცნოთ, რომ სახიერ უფალს ამით ჩვენთვის კარგი სურს. შევთხოვოთ მხოლოდ მოგვცეს მოთმინება".

[marine]

"მოსკოველი ექიმის ქალბატონ ლარისა ნიკოლოზის ასულ მასლოვას მოწმობა: "უბედური შემთხვევის შედეგად მარცხენა თვალი სრულიად დამიბრმავდა. "სასწრაფოთი" წამიყვანეს ქალაქ მოსკოვის პირველ საქალაქო საავადმყოფოში. პალატებში ადგილები არ იყო, ამიტომ დერეფანში დამაწვინეს. მთელი ღამე არ მიძინია: ვლოცულობდი და ძლიერ ვღელავდი. უკვე დილისკენ, როცა ძილბურანში ვიყავი, ჩემთან მამა პაისი [ათონელი] მოვიდა. მე ის აშკარად დავინახე ჩემ წინაშე და ვიცანი იგი, რადგან წაკითხული მქონდა წიგნი მისი ცხოვრების შესახებ. ბერმა თავზე რაღაც პირსახოცი გადამაფარა და გაუჩინარდა. იმ მომენტში მივხვდი, რომ ჩემს ბრმა თვალს მხედველობა დაუბრუნდა. დილით ექიმები მოვიდნენ, მაგრამ მათი დახმარება აღარ დამჭირდა. საავადმყოფოში მე დავყავი 2002 წლის 4 თებრვლიდან 11 თებერვლამდე. ავადმყოფობის ისტორიის ნომერია 31171.

მადლობა ღმერთს ჩემდამი წყალობის გამოჩენისათვის და მამა პაისის ჩემი დახმარებისათვის".

[marine]

"პოლიციელი ვასილიოს ცოტაკისი ქ. პელადან მოგვითხრობს: "2001 წელს ჩემს მეუღლე ელენეს ჩვენი ვაჟი მიჰყავდა ექიმთან გასასინჯად. ბავშვს თირკმელების უკმარისობა ჰქონდა. ელენეს თან ჰქონდა მამა პაისის [ათონელი] ერთი წიგნი. წიგნი გადაშალა და საოცარი სურნელი ამოვიდა. ეს ბავშვმაც შეიგრძნო. ჩემს ვაჟს ჩაუტარდა გამოკვლევა და აღმოჩნდა, რომ არაფერი არ აწუხებდა და ახლაც კარგად არის. მას შემდეგ ჩემი მეუღლე იმ წიგნს არ იშორებს"

[marine]

"სალინიკელმა კბილის ექიმმა ე.ა.-მ ასეთი ამბავი მოგვითხრო: "ძალიან დადარდიანებული და წყობიდან გამოსული ვიყავი ჩემი ორი ბავშვის ავადმყოფობის მიზეზით; ასეთ მდგომარეობაში მივედი წმიდა მთაზე მამაოსთან - ბერ პაისთან [ათონელი] - შესახვედრად. კარი გაიღო და იგი ზღურბლზე გამოჩნდა. მან გამოგვიცხადა: "ბიჭებო, მე შემიძლია თითოეულ თქვენგანს დავუთმო ერთი-ორი წუთი, - მეტი არა...".

როდესაც მეოთხე მომსვლელთან საუბარი დაამთავრა, ბერი ჩემკენ მობრუნდა და მითხრა: "აბა, ევანგელოსო, როგორაა შენი საქმეები?"

მანამდე ის არ მიცნობდა, პირველად მივედი მასთან. მივუახლოვდი და ვუთხარი:

"მამაო, მე ორი წუთი არ მეყოფა. მეტი დრო მჭირდება, რადგან საშინელ მდგომარეობაში ვარ. მე მოვედი იმის სათქმელად, რომ მზად ვარ ავაფეთქო სამი საღვთო ტაძარი. უთხარი ღმერთს, რომ თავი დაანებოს ჩემი ბავშვების ტანჯვას. რა დაუშავეს მას ჩემმა შვილებმა?"

ბერმა ყურადღებით მომისმინა და მითხრა: "მომისმინე ევანგელოსო (მან მეორედ მომმართა სახელით, თუმცა მანამდე ერთმანეთს არ ვიცნობდით), შენი შვილები გამოჯანმრთელდებიან".

ამის შემდეგ მაჩუქა ხეზე თავისი ხელით ამოკვეთილი ჯვარი. მასში მოთავსებული იყო წმინდა არსენ კაბადოკიელის წმინდა ნაწილი. ასე შედგა ჩვენი ნაცნობობა ჩემს საყვარელ მოძღვართან.

ჩემი ქალიშვილი ფსორიაზით იყო დაავადებული. ყოველ ორ-სამ დღეში მის სხეულს ზემოდან ქვემოთ ტყავი ძვრებოდა - როგორც გველს ძვრება ხოლმე. ბერის ნახვის შემდეგ თხუთმეტი დღე გავიდა. შევამჩნიე, რომ ამ დროის განმავლობაში მას ავადმყოფობის არავითარი ნიშანი არ გამოვლენია, გარდა ერთი მუწუკისა მუხლზე. მე კვლავ გავემგზავრე წმიდა მთაზე ბერისთვის მადლობის გადასახდელად. თან პირსახოცი წავიღე, რომ მადლიერების ნიშნად მისთვის ფეხები დამებანა, თუმცა მან ამის უფლება არ მომცა. მე მას შევესწარი ბაღში მუშაობისას და ვიდრე რამეს შევეკითხებოდი, თვითონ მომმართა: "აბა, ევანგელოს, რისთვის მოხვედი, რა უნდა მითხრა? ის ხომ არა, რომ შენს ქალიშვილს მუხლზე მუწუკი დარჩა? ღმერთმა ეს იმიტომ დაუტოვა, რომ არ დაივიწყოს გადატანილი ავადმყოფობა".

ჩემი ვაჟიც სერიოზული ქრონიკული ავადმყოფობით იყო დაავადებული. რითი დამთავრდებოდა მისი ავადმყოფობა - არავინ იცოდა. ექიმები პროგნოზს ვერ იძლეოდნენ.

და აი, მესამედ მივედი ბერთან, თან ჩემი ვაჟიშვილი წავმიყვანე. მონასტერში, სადაც გზად შევიარეთ, მონაზვნები მეკითხებოდნენ: "რატომ სძინავს შენს შვილს?" ისეთი გამოხედვა ჰქონდა, მძინარე გეგონებოდათ.

მამა პაისიმ როგორც კი დაგვინახა, ბიჭს უთხრა: "აი, ყოჩაღ, კეთილი იყოს შენი მოსვლა". მის ეზოში ერთი დიდი, მძიმე ქვა იდო. შემდგომში მე დავაპირე ამ ქვის აწევა და ადგილიდან ვერ დავძარი. ბერი ეუბნება ჩემს ვაჟს: "აბა ნახე, შეგიძლია ეს ქვა აწიო?" ბიჭმა მიირბინა ქვასთან და.. ხელში აიღო! შეიძლება ამის დაჯერება? ბერი ჩემი ვაჟის გვერდით მუხლებზე დადგა - მათი თავები თითქმის ერთმანეთს გაუსწორდნენ - და უთხრა: "ამიერიდან არანაირი ავადმყოფობა აღარ გექნება".

როდესაც ბერი ამ სიტყვებს ამბობდა, ბავშვის თვალები უცებ გაიღო. ის უკვე აღარ ჩანდა მძინარე, როგორსაც მას ვხედავდი ხოლოე ორი-სამი წლის განმავლობაში. "იმ ქვასთან ერთად, რომელიც მასნ ხელში აიღო და მერე ძირს დადო, მისი ავადმყოფობაც განვარდა მისგან და დატოვა იგი", - თქვა ბერმა. მართლაც, იმ დღიდან ჩემი ვაჟი, დიდება ღმერთს, თავს მშვენივრად გრძნობს".

[marine]

"ბატონი თეოდოროს საძიპატერასი ქ. ქსანთიდან იგონებს: "...გავიდა ხანი და მძიმედ გავხდი ავად, ჯანმრთელობა შემერყა და საავადმყოფოში მოვხვდი, წერილი მივწერე მამა პაისს [ათონელი], ვეკითხებოდი დავრჩენილიყავი ექიმების ხელში თუ ქსანთიდან წავსულიყავი. დრო გადიიოდა და სანთელივით ვდნებოდი. მახსოვს, კვირა დღე იყო, უცბად უჩვეულო ძალა ვიგრძენი, თითქოს ავადმყოფობა სადღაც გაუჩინარდა. საავადმყოფოდან გასვლა მინდოდა, რადგან თავს კარგად ვგრძნობდი, ექიმი გააოცა ჩემმა მდგომარეობამ, ვუთხარი: "სასწაული მოხდა, ღმერთმა ქმნა სასწაული". ვგრძნობდი ლოცვამ გადამარჩინა. ჭამის მადა დამიბრუნდა, გემრიელად ვისადილე, თან ცრემლებს ვღვრიდი. ჩემს მღელვარებას საზღვარი არ ჰქონდა, მალე სამუშაოს სრულიად გამოჯანმრთელებული დავუბრუნდი.

დეკემბრის დასაწყისში, ერთი მეგობარ პროფესორთან ერთად მოვინახულე მამა პაისი. შეხვედრისთანავე მკითხა: "როგორ ხარ თეოდორე, ახლა კარგად ხარ?" შემდეგ დაამატა: "მიიღე ჩემი წერილი?" დავფიქრდი, რომ მისი წერილი არ მიმიღია. სანამ ვუპასუხებდი, მამა პაისმა დამასწრო: "მე წერილი არ მომიწერია, მაგრამ ჩემებურად გიპასუხე". მაშინ მივხვდი, რომ ჩემთვის ილოცა. ნეტარმა მამამ ხელახლა გამიმეორა შეკითხვა: "მიიღე ჩემი წერილი?" "დიახ, მამაო, მივიღე" ვუპასუხე, ეკლესიაში შევედი, მოვილოცე ხატები და გარეთ გამოსვლისას ცრემლები ვერ შევიკავე და ავტირდი"

[marine]

"მოგვითხრო პროფესორმა მ.: "ერთ კვირადღეს, ეკლესიაში ყოფნისას, მკერდში ტკივილი ვიგრძენი. მივაკითხე კარდიოლოგს. კარდიოგრამის გადაღებამ აჩვენა, რომ გულზე პრობლემა მქონდა. დამინიშნეს წამლები, ერთი წლის განმავლობაში ვსვი, მაგრამ შედეგი არ მქონდა. შევშინდი ძალიან. უფალს მივაკითხე ლოცვით და წერილიც გავუგზავნე მამა პაისს [ათონელი]. მან მითხრა, რომ ილოცებდა ჩემთვის და იმ გამოკვლევის ჩასატარებლად წავედი, რისაც ძალიან მეშინოდა, თან ფიქრით და აზრით მამა პაისთან ვიყავი. გამოკვლევამ გასაოცარი შედეგი აჩვენა. ჩემი გული სრულიად ჯანმრთელად მუშაობდა. ექიმი გაოცდა: "ამ ფაქტს ვერ ავხსნით სამედიცინო თვალსაზრისით, თქვენი გული საოცარია". მე აღელვებულმა ვუპასუხე: "ექიმო, ჩემი გული არ არის საოცარი, არამედ ღვთიური სასწაულის შედეგია და წმიდა მთის მამის ლოცვა შემეწია".

[marine]

"ერთ მონაზონს, დედა პელაგიას, შვილი ჰყავდა ავად. ექიმებმა ვერაფერი გაუგეს.

მამა გაბრიელმა [აღმსარებელი და სალოსი] სნეული თავისთან მიიყვანა, ღვთისმშობლის დიდი ხატი წყლით ჩამორეცხა, ნაბანი წყალი სნეულს დაალევინა. ქალიშვილი მაშინვე განიკურნა".

[marine]

"ბავშვობაში ავად გახდა ჩემი ძმა რაღაც გადამდები დაავადებით. გამოძახებულმა ექიმებმა სასწრაფოდ გაუკეთეს დეზინფექცია მთელ ოჯახს, თან შეგვპირდნენ, მეორე დილას ძმას გადაიყვანდნენ ინფექციურ საავადმყოფოში. დედა საშინელ მდგომარეობაში იყო - ის ფიქრობდა, რომ მის გარეშე ჩემი ძმა ვერ გადარჩებოდა, არადა მას თავზე დგომის უფლებას არ აძლევდნენ. დედა ცრემლებით ევედრებოდა თავის საყვარელ წმინდანს, ღირს სერაფიმე საროველს და რა მოხდა? დილით მოსულმა ექიმებმა ჩემს ძმას ანალიზი ჩაუტარეს და ჩემი დედის გულის გასახარად - მას უკვე ვერაფერი აღმოუჩინეს.

იყო ასეთი შემთხვევაც: ავად გახდა ჩემი და - შეუშუპდა ყელი და მთლიანად გადაკეტა საყლაპავი მილი, ისე რომ ის ოდნავ სუნთქავდა და ძლიერ იტანჯებოდა. დედას ჰქონდა იმ ქვის ნატეხი, რომელზეც ლოცულობდა ღირსი სერაფიმ საროველი. ის ლოცვით მოათავსა წყალში, შემდგომ ეს წყალი დას დაალევინა, რის მერეც ყელის შეშუპება დაცხრა და ჩემი და ცოცხალი დარჩა".

[marine]

"ჩემი შვილი წლის და ორი თვის ასაკში დაავადდა სტაფილოკოკური ორმხრივი პნევმონიით, სიცხე იწევდა ყოველ ნახევარ საათში, ის მთლიანად იწვოდა. სასწრაფო დახმარებამ ჩვილი გადაიყვანა საავადმყოფოში, მაგრამ მე თავზე დადგომის უფლება არ მომცეს. მე ყოველ დღე მივდიოდი იქ, ვევედრებოდი ექიმებს, მეც იქ დავეტოვებინე, მით უმეტეს, ყველანაირი ძალისხმევის მიუხედავად, ბავშვი სულ უფრო მძიმდებოდა. სამი დღის მერე მომცეს დარჩენის უფლება, მაგარმ უკვე არავითარი იმედი არ იყო: ის იწვა უმოძრაოდ, არ ჭამდა, იყო მორლურჯო ფერის, თითქმის არ სუნთავდა, არ ახელდა თვალებს, არაფერზე არ რეაგირებდა - ექიმების ყველანაირი ძალისხმევა იყო უშედეგო.

მე ბავშვთან დამაწვინეს საწოლზე და მკაცრად გამაფრთხილეს - არ დაიძინოთ ღამე, ბავშვი წამომჯდარი იყოს, რადგან მწოლიარე მდგომარეობაში ფილტვების შეშუპება დაეწყებაო. მე მივხვდი, რომ საქმე სულ მთლად ცუდად იყო, რომ ვერავინ მიშველიდა, თუკი ექიმები უძლურნი იყვნენ. და აი, გონებაში ამომიტივტივდა ჩემი ბავშვობა: მე ვიყავი 6 წლის, ჯერ კიდევ ვსწავლობდი კითხვას და დედამ მომცა წიგნი ღირს სერაფიმეზე [საროველი]. ის მიყვებოდა წმინდანზე, გადამიშალა წიგნი და მაჩვენა სურათი, თუ როგორ აჭმევდა წმიდა მამა თავის ხელით დათვს, რამაც ძალიან გამაოცა. მომენტალურად მომივიდა აზრი: - ეს კეთილი ხუცესი აუცილებლად მიშველის! და აი, მთელი ძალით ვილოცე მის მიმართ - მამაო სერაფიმე, დამეხმარე!!! ასეთი რამდენი ლოცვა წარომოვთქვი არ ვიცი. მწუხარებით შეძრულს, დაქანცულს მალე ჩამეძინა, მექანიკურად ბავშვის ზურგს ხელიც მოვაშორე, ისე, რომ ბავშვმა მიიღო მწოლიარე მდგომარეობა.

დილით იმისგან გამეღვიძა, რომ პალატაში რამდენიმე ექიმი შემოვიდა, რომლებმაც დაიგრძელეს კისრები და გაკვირვებული სახეებით უყურებდნენ ჩემს პატარას, რომელმაც მოულოდნელად თვალები გაახილა, ჩემკენ გამოიწია, ხელები შემომხვია და დამიძახა: - დედა! ექიმები დაბნეულად წავიდნენ კარისკენ, თვალებს არ უჯერებდნენ, რადგან ფიქრობდნენ, რომ ბავშვი ვერ გადარჩებოდა (ეს მოგვიანებით გავიგე).

ამ დღიდან ჩემმა ბიჭმა დაიწყო გამოკეთება...

ის არათუ გადარჩა, არამედ 25 წლის ასაკში მოხვდა კურსკში, შემდგომ დაამთავრა მოსკოვის სემინარია და აკადემია, მერე კი მთელი ოჯახი საცხოვრებლად გადავიდა კურსკში - ღირსი სერაფიმეს სამშობლოში".

[marine]

"ბეთანიელი მამები [იოანე და გიიორგი] სნეულებებისგანაც კურნავდნენ. ერთმა კაცმა ყურთასმენა დაკარგა. ბერებმა ის ტაძარში შეიყვანეს და მხურვალედ ევედრებოდნენ უფალს მის განკურნებას და უფალმა ისმინა მათი.

კიდევ ერთი 20 წლის ქალიშვილი მივიდა მონასტერში, რომელსაც თავის ტკივილები აწუხებდა და ურჩიეს ბეთანიის მონასტერში წადი, მონასტრის წყაროს წყალი განკურნავსო. მართლაც მვიიდა მონასტერში და ბერების ლოცვით სრულიად განიკურნა.

მამა გიორგის ძმისშვილს ტვინის ანთება ჰქონდა, ექიმებმა იმედი გადაუწურეს. ბეთანიელმა მამებმა ის ერთი თვის განმავლობაში დატოვეს მონასტერში და მალე სრულიად გამოჯანმრთელდა"

[marine]

"მოწყალების სათნოების გარდა ეფრემ არიზონელი ასევე კურნების ნიჭითაც იყო დაჯილდოებული.

ერთხელ მონასტერში ახალგაზრდა მორჩილი ელექტრო ხერხით მძიმედ დაშავდა და სერიოზული ჭრილობით იგი საავადმყოფოში გადაიყვანეს. ექიმმა განაცხადა, რომ დასახიჩრებული თითების და მკლავის გადარჩენა ვერ მოხერხდება და ამპუტაცია უნდა ჩატარდესო. მამა ეფრემმა მხურვალე ლოცვა დაიწყო; ორსაათიანი ლოცვის შემდეგ, ოპერაიციის ჩასატარებლად მისულმა ექიმმა, გაოცებით აღიარა, რომ ხელის გადასარჩენად ოპერაციაც კი აღარ იყო საჭირო... ამის შემსწრე ადამიანებმა ღმერთი ადიდეს"

[marine]

"მის [მამა პართენ აფციაური] ლოცვის ძალაზე ერთ ამბავს გავიხსენებ: ერთხელ ახალგაზრდა გოგონა მიუყვანიათ, რომელსაც თვალზე სიმსივნის მსგავსი რაღაც ჰქონია და ექიმებს ხანგრძლივი მკურნალობის შემდგომაც ვერ უშველიათ. მამა პართენს ულოცია და სნეული განუკურნავს"

[marine]

"ჩემს ქალიშვილს, ანას ბავშვობიდან ცერებრალური დამბლა აქვს, მძიმედ, გაჭირვებით დადის. ჩვენ ქალაქში ორი წლის წინ ექიმებმა მას ანესთეზია გაუკეთეს და გოგონას ძლიერ ასტკივდა მუხლები. გადაუღეს სურათი: ოსტეოპოროზი (ანუ ძვლოვანი ქსოვილების დარღვევა) მუხლის კიდურებზე. ერთი წლის შემდეგ კვლავ გადაუღეს სურათი - გაუმჯობესება არ ჩანს - ნათლად გამოხატული ოსტეოპოროზი. ექიმები სანუგეშოს ვერაფერს მეუბნებოდნენ: შესაძლოა, ასაკის მატებასთან ერთად, ძვლები გამაგრდეს და ავადმყოფმა გაიაროს, მაგრამ ამას წლები სჭირდება.

აქ, სანატორიუმში გოგონას მენჯ-ბარძაყის სახსრის სურათი გადაუღეს. რენტგენოლოგმა დაწერა დასკვნა მენჯ-ბარძაყოვანი სახსრების დაზიანება. შოკში ვიყავით: თუ ასეა, მაშინ ანას მოელის არა მარტო კუნთოვანი, არამედ რთული ძვლოვანი ოპერაცია და თაბაშირში ხანგრძლივი ყოფნა. სურათი პარასკევს, 6 აპრილს გადაუღეს, მაგრამ ორშაბათს განმეორებითი გამოკვლევა დანიშნეს, 8 აპრილს კი (ეს ბზობის კვირა იყო) ქ. სომფეროპოლის ყოვლადწმიდა სამების საკათედრო ტაძარში წავედით წმიდა ლუკას [ვოინო-იასენეცკი] ნაწილებთან, რადგან გვესმოდა, რომ შექმნილ სიტუაციაში ჩვენი შველა მხოლოდ მას შეეძლო. გულმხურვალედ ვლოცულობდით მადლმოსილ და მოწყალე ექიმ ლუკას წინაშე, რათა სურათები კარგი ყოფილიყო. მისი პარაკლისი შევუკვეთეთ, მის ნაწილებთან დადგმული კანდელიდან ზეთი ავიღეთ. ორშაბათს ხელახლა გადაღებულმა სურათმა აჩვენა, რომ მენჯ-ბარძაყოვანი სახსრები დაზიანებული არ იყო. უფრო მეტიც, ექიმებმა ყურადღებით შეხედეს მუხლის სურათს და იმ დასკვნამდე მივიდნენ, რომ ჩემს გოგონას არც მუხლის სახსრის ოსტეოპოროზი ჰქონდა.

ურწმუნო ადამიანი, შესაძლოა, ჩემ მონაყოლს სკეპტიკურად მოეკიდოს, თქვას, რომ ეს ყველაფერი შემთხვევითობაა, მაგრამ ჩვენ მტკიცედ გვწამს, რომ არანაირი დამთხვეა და ექიმების არაზუსტობა არ ყოფილა, არამედ ეს იყო ღვთის დიდი მოსაგრის, წმინდა ლუკას შემწეობა.

წმოდაო მამაო ლუკა, ღვთის დიდო და განთქულო მოსაგრევ, შემდგომშიც შეგვეწიე!"

/ანა და ლარისა ფედჩენკოები
ვოლოგდის ოლქი, ქ. ჩერეპოვეცი/

[marine]

"ჩემი გოგონასთვის ოპერაციის გაკეთება აუცილებელი იყო. უფალს ცრემლებით ვევედრებოდი, რომ ჩვენ შემწედ წმიდა ლუკა [ვოინო-იასენეცკი] და წმიდა მოწამე პანტელეიმონი გამოეგზავნა. ოპერაციის წინ გოგონამ უარი თქვა, მოეხსნა გულსაკიდი ჯვარი. ოპერაციის დასრულებას საავადმყოფოს ახლოს სკამზე მჯდომი ველოდებოდი. უეცრად თითქოს კედლები გაიხსნა საოპერაციო ოთახი დავინახე. მაგიდის ახლოს წმიდა ლუკა და წმიდა დიდმოწამე პანტელეიმონი იდგნენ. ისინი ქირურგს აუცილებელ ინსტრუმენტებს აწვდიდნენ, წმიდა დიდმოწამე პანტელეიმონს კი ხელში სანთელი ეჭირა. იმავე წუთს გავიგე ხმა: "ეს ის ლუკაა, რომლის შესახებაც შენ უფალს სთხოვდი, იგი შენს ბავშვს ოპერაციას უკეთებს".

შემდგომში ქირურგი ეკატერინა გიორგის ასული, ღრმადმორწმუნე ადამიანი, ამ ოპერაციის არაჩვეულებრიობის შესახებ მიყვებოდა. როგორც კი სურდა ასისტენტისთვის ეთქვა, რომ მას საჭირო ისნტრუმენტი მიეწოდებინა, ისინი უკვე ხელში ეჭირა"

/პარასკევა მიხეილის ასული სავენკო,
ქ. პავლოგრადი, დნეპროპეტროვსკის რაიონი/

[marine]

"ანა კუდრიაშოვას დედას კუჭი ჰქონდა დაზიანებული და ყოველი ჭამის შემდეგ ძლიერი ტკივილები ეწყებოდა, რომელიც იმდენად აუტანელი იყო, რომ იგი ყვიროდა და დიდხანს წოლა უხდებოდა, სანამ ტკივილები არ გაუვლიდა. გულდასმით გამოკვლევის შემდეგ ექიმებმა უთხრეს, რომ აუცილებელი იყო ოპერაცია. მაშინ მათ მეუფეს [წმ. ლუკა ვოინო-იასენეცკი] მიმართეს. მან ავადმყოფი გასინჯა, ილოცა, წამალი მისცა და მოხდა სასწაული - ავადმყოფობა უკვალოდ გაქრა"