ფიზიოლოგიური მოთხონილების სტატუსით გამართებული ცოდვ პარამეტრები

[q.w.e]

გამარჯობათ

ამ თემაზე ბევრი დაწერილა,ამ ფორუმზეც,მამაოსაც დავუსვი კითხვა და ზოგადად ძალიან აქტუალურია ეს საკითხი იმ ყმაწვილთAთვის რომელთა ჰორმონების ჩამოყალიბების ეტაპი მიმდინარეობს. მაინტერესებს რა ოქროს შუალედი უნდა დავიცვა იმისათვის რომ არც ჩუკენობის ცოდვაში ჩავვარდე და არც ძილსა შინდა დაცემა შემემთხვეს ხშირად?არ არის აუცილებელი მარტო მედიცინური და"ლოგიკური"გზებით ამიხსნათ ყოველივე მისტიკურიც ჩემთვის მისაღEბი იქნება.ის რომ ჩუკენობის ცოდვა ბევრად მძიმეა საკუთარ თავზე მაქ გამოცდილი,თავიდან მამაოსთვის ამის დაწერა ძალიან მრცხვენოდა მაგრამ მერე თავს ძალა დავატანე მოვინანიე დაახლოებით ნახევარი წლის უკან და იმედია ამ ცოდვას აღარ დავუბრუნდები არაფრის ფასად.თუმცა მას შემდეგ მტანჯავს ძილსა შინა დაცემა კვირაში მინიმუმ ერთხელ ,ხშირად 2 ჯერ მაინც მემთხვევა,თანაც არც თუ ისე ადვილია ამ ცოდვით დაცემის შემდეგ მოიწესრიგო თავი როგორც სულიერად(50 მეტანია და ლოცვა)ასევე ფიზიკურად(ჰიგიენურად)ისე რომ ოჯახის წევრებმა არ გაიგოს,თუმცა ამ მიზეზების გამო არ ვაპირებ დავუბრუნდე ჩუკენობის ცოდვას(თუ ძაან არ დამიბნელდა გონება) მაინტერესებს თქვენი პირადი გამოცდილება ამ საკითხთან დაკავშირებით....რას..მირჩევდით??

[MIRDAT]

მაშინ მეორე კითხვასაც მოვაყოლებ ამას. ის კმაყოფილება და სიმშვიდე რაც სულიერ სიხარულს თან ახლავს თუნდაც პირველად წირვაზე რომ იდექი, ამ ორი წლის მანძილზე თუ გიგრძვნია?

პირველად რომ წირვაზე ვიყავი, ეგ დღე ნამდვიალდ არ მახსოვს, პატარა ვიქნებოდი ძალიან, მაგრა ის დღე, როცა პირველად საკურთხეველში შევედი... თუმცა მოდი ეგ დღეც არ გვინდა, ძაან დაძაბული ვიყავი მაგრამ აი ის პერიოდი, პირველი 1 თვე, როცა სტიქაროსანი გავხდი, საკმაოდ უცნაური და კარგი გრძნობა მქონდა, არც მანამდე და არც მის შემდეგ ასეთი რამ არ განმიცდია და სიმართლე გითხრა, არც მგონია კიდევ ვიგრძნო მასეთი რაღაც... ერთადერთი ნამდვილად წმინდა გრძნობა რაც მახსოვს ჩემი საკმაოდ დიდი ხნის ეკლესიაში ყოფნიდან, აი ეგ 1 თვე იყო... ცუდს ვერაფერს ვიხსენებ მაგ პერიოდიდან...

ვერ ვვდები რატომ ფიქრობ ასე ანუ რას ამბობ რომ ცოდვის მოშორება იმისათვის რომ ღმერთან უღირსი მაგრამ მაინც რაღაც დონის პიროვნული კავშირი დავამყარო არაფერს ნიშნავს?რაღაც ბუნდოვანება და უადგილო კკრიტიკა ჩანს შენს ფოსტებში

მე ვიგულისხმე ის, რომ თუ ცოდვას გარეგნულად არ ჩადიხარ, ეს სულაც არ ნიშნავს იმას, რომ რამენაირად ღმერთს უახლოვდები და მოვიყვანე ფარისევლების მაგალითი, რომლებიც გარეგნულად ცოდვას არ ჩადიოდნენ, მაგრამ ყველაზე შორს იყვნენ ღმერთისგან, გაცილებით შორს, ვიდრე საკმაოდ ცოდვილი ადამიანები, ვინც ქრისტეს მიყვებოდნენ.

ზემოთაც ვთქვი და კიდევ გავიმეორებ, რომ ამით ერთადერთი რამის თქმა მინდა, ცალსახად ცოდვის არჩადენა, არაფერს ნიშნავს. ცოდვაში არ ვგულისხმობ თქვენს მოყვანილ სწორ განმარტებას. ამ შემთხვევაში, ცოდვაში ვგულისხმობ იმას, რაც ზოგადადაა მიღებული მაგ: განკითხვა, ნაყროვანება, ლოთობა, ბილწსიტყვაობა და ა.შ.

რაც შეეხება ცოდვის მაგ განმარტებას, ბოლოს დავწერ მაგაზე რაღაცას.

მგონი აქცნტები არაზუსტად გაქ დასმული ავაზაკის დონეზე ჩვენს თავს ვერ დავაყენებთ არა მხოლოდ ცოდვის სიმცირისა თუ სიდიდის გამო ,არამედ მისი უდიდესი აღსარების უნარის გამო მან უუდიდესი კეთილგონიერება გამოიჩინა და ამ რადიკალურად კრიტიკულ მომენტში შეძლო მეტამორფოზა განეცადა რათა ზიარებოდა ჭეშმარტებას

მე ავაზაკის დონეზე არ დამიყენებია ჩემი თავი. ამ შემთხვევაში ავაზაკი განვიხილე მხოლოდ ჩადენილი ცოდვების მხრივ, სხვანაირად არ შემიდარებია არავინ მისთვის. რაც შენ დაწერე ზუსტად მაგას ვამბობ მეც, უბრალოდ შენ ვერ მიხვდი რისი თქმა მინდოდა ზემოთ. ავაზაკი თავისი სწორი დამოკიდებულების გამო მოხვდა სამოთხეში. მან სწორად შეხედა თავის ცოდვებს, არც სასოწარკვეთაში ჩავარდა და არც მრისხანებაში და ღმერთის გმობაში. მოინანია... ესაა ცოდვებისადმი სწორი დამოკიდებულება და მაგის თქმა მინდა მეც, რომ მთავარია როგორ აზროვნებ და როგორ აფასებ შენს შეცდომებს.

რასაც შენ წერ ანუ ცოდვების მათემატიკური აღწერა და ასე შემდეგ ესეც საჭიროა რაღაც დონეზე თუმცა მეათეარისხოვანია უპირვეელესია ქრისტიანობის რეალური გაანალიზება და მორჩილება , ქრისტიანული მაქსიმალისტური ზნეობის ჩამოყალიბება და ა.შ

მეც ზუსტად მაგას ვამბობ, ეგ მეათეხარისხოვანია რეალურად, მაგრამ დღეს ყველაზე დიდ ყურადღებას მაგას აქცევენ ეკლესიაში და მთავარი ავიწყდებათ.

მარტო წესების შესრლება რომლის ერთ ერთი გამოხატულება შენ თქმით ჩემს მიერ გახსნილი თემაა პირდაპირ მიუთითებს რომ ამ საკითხს ფარისევლურად შევეე, არ ვვუარყოფ რომ ჩემში სხვა მანკიერებასთან ერთად ფარისევლობაცაა თუმცა კონკრეტულ საითხს ასე არ შევხებივარ.

ვიცი რომ არ შეხებიხარ და დავწერ ქვემოთ რატომაც მქონდა მასეთი რეაქცია.

დამოკიდებულებას რაც შეეხება ,ჩემი აზრით ამა თუ იმ ცოდვაზე ყურადრების გამახვილება კი არა ცოდვისადმი შეგუებაა არასწორი დამოკიდებულება

შეგუება რათქმაუნდა არასწორი დამოკიდებულებაა, თუმცა ყურადღების ზედმეტად გამახვილება, თან თუ გთრგუნავს და ძალას გაცლის, ეგაც არასწორია.

მოიცა და რამაინტერესებს შენი აზრით ცოდვა მე როგორ განვსაზღვრე ? კონკრეტულად შეგიძლია რომელი წინადადება ან სიტყვა არ მოგეწონა რომლის პასუხადა დამიწერე რომ ძალიან რთულად იყო საქმე?იქნებ მართლა შევცდი რავი ვეცდები გამოვასწორო თუ გამაგებინე რა იყო ჩემი შეცდომა,არადა მე მგონია რომ ეს თემა იმიტომ შევქმენი რომ ჩემზე უფროსი თაობისგან რომელმაც ეს ეტაპი გაოიარა მიმეღო კონკრეტული რჩევები რა უნდა გამეკეთებინა.

ვხვდები რატომაც გაღიზიანდი. ყველა შენს პოსტში იგრძნობა ეს. ჩემი ბრალია, როცა ვთქვი "ცუდადაა საქმე" კონკრეტულად შენ არ მიგულისხმიხარ, ვიგულისხმე ზოგადად ყველა ის ადამიანი, მათ შორის ჩემი წარსული მეც,
რომელთაც ცოდვის მოშორება ძალიან ეჩქარებათ, იმდენად, რომ თითქმის პანიკაში ვარდებიან, ეშინიათ და სასოწარკვეთისკენ იხრებიან, ღმერთის იმედს კარგავენ, ცხოვრებას კარგავენ, ვერ ხვდებიან, რომ შეცდომების დასაშვებათ ვართ აქ, სასწავლად ვართ აქ, რამეს რომ მივხვდეთ ამ ცოდვების ჩადენის შემდეგ, მაგისთვის ვართ აქ და არა წმინდანობისთვის და უცოდველობისთვის.


რაც შეეხება ცოდვის განმარტებას: ცოდვაა ის რაც ღმერთისგან გვაშორებს. მომწონს, ამაზე სწორ განმარტებას ვერ მოიყვანს ვერეავინ, მაგრამ ძალიან ფართეა და არაკონკრეტული. საზოგადოდ ამ განმარტებას არავინ იყენებს. თუნდაც ის აღსარების წიგნი, სადაც ცოდვებია ჩამოწერილი, უგულებელყოფს ამ განმარტებას.
შეიძლება ადამიანი ყველა იქ ჩაწერილ ქმედებას ახორციელებდეს, მაგრამ ცოდვას არ ჩადიოდეს. გადახედეთ წმინდანთა ცხოვრებას (2 ტომეულს არ ვგულისხმობ, ძალიან ცოტა რომ წერია და ყველაფერი კარგი) თუნდაც მამა გაბრიელი ავიღოთ, საკმაოდ ბევრ წესს არღვევდა სვამდა და ა.შ. როგორ ფიქრობთ ეს სმა ცოდვა იყო მისთვის? აშორებდა ღმერთს? არამგონია... ანუ ცოდვა ადამიანზეა დამოკიდებული, შეიძლება ვიღაც ხალხს ეხმარებოდეს და ეს იყოს მისთვის ცოდვა, ვიღაც კი იგინებოდეს, ლოთობდეს და ამით ცხონდეს.

P.S. ნუ რათქმაუნდა ეს ყველაფერი ჩემი აზრია და არ მაქვს პრეტენზია, რომ აბსოლუტურ ჭეშმარიტებას ვსაუბრობ. უბრალოდ ესაა ახლა ჩემი შეხედულება ამ საკითხებისადმი...

P.P.S. რა კარგია ახალი ფორუმელი, ცოტა გამოვცოცხლდი