წმინდანების მეოხება სნეულების დროს პარამეტრები

[marine]

"თუ ჩემთან მოსული ავადმყოფი გამოჯანმრთელდა, რატომღაც არც კი მაგებინებს ამას, რომ ცოტა მაინც გავიხარო, და მე იგი გამუდმებით მახსოვს და ვწუხვარ"

/ღირსი პაისი ათონელი/

[marine]

"2012 წელს ვიყავი პეტერბურგში სასწავლებლად 5 დღის მანძილზე.

პირველივე დღეს სწავლის შემდეგ წავედი იოანევსკის მონასტერში, სადაც არასდროს ვიყავი ნამყოფი და ძალიან მინდოდა მენახა მამა იოანე კრონშტადტელის საფლავი.

დედაჩემი მეორე დღეს უნდა წასულიყო გამოკვლევაზე. ყველაზე ცუდზე ჰქონდათ ეჭვი. ჩემი დედამთილი ასევე იწვა საავადმყოფში, ის 76 წლის იყო. მისთვის ფეხის მოჭრას აპირებდნენ, რადგან ფეხი გაუშავდა - განგრენა იყო დაწყებული. მე ძალიან ვნერვიულობდი მასზე. ქმარზეც ვნერვიულობდი - არ ვიცოდი, როგორ გადაიტანდა, დედა რომ გარდაცვლილიყო.

მამა იოანეს საფლავთან დავიჩოქე, ვითხოვდი, ვითხოვდი, ვითხოვდი...

მეორე დღეს გამოკვლევის მერე დამირეკა დედამ და მითხრა, რომ კიბო არ დადასტურდა, მაგრამ მკურნალობა იყო საჭირო.

დაახლოებით ათი დღის შემდეგ, როცა დავბრუნდი, ქმარმა მითხრა, რომ დედამთილი უკვე გამოწერეს საავადმყოფოდან. ფეხზე სიშავემ გაუარა და განგრენა არ აქვს, თითქოს ექიმები შეცდნენო. დიდება უფალს ყველაფრისთვის!

ახლა უკვე ვიცი, რომ მამა იოანე დამეხმარა. მისი ხატი, რომელიც საფლავზე იყო დაბრძანებული, თვალწინ მიდგას.

წმიდაო მართალო მამაო იოანე, ევედრე ღმერთსა ჩვენთვის!"

/სვეტლანა ცვირკო/

[marine]

"ერთხელ ჰაჯი-ეფენდის სოფელ ტელელიდან ბრმა მუსლიმანი გოგონა მიყვანეს, ფატმა ერქვა. ოთხშაბათი დღე იდგა, როცა მამა არსენი [კაბადოკიელი] დაეყუდებოდა ხოლმე თავის კელიაში. გოგონას გამყოლებმა დიდხანს უკაკუნეს კელიის კარზე, რომ არ გაუღო, გოგონა კარებთან დასვეს და თვითონ კი მესოხორში წავიდნენ. მერე ჰაჯი-ეფენდის კელიასთან ერთი ფარასელი დედაკაცი მოვიდა, ხელი ჰქონდა გაჭრილი. მან მამა არსენის კელიის ზღურბლიდან მიწა აიღო, მტკივან ადგილას წაისვა და განიკურნა (ასე იქცეოდა ყველა ფარასელი, როცა ოთხშაბათ-პარასკევს მამა არსენი დაეყუდებოდა, რათა ის არ შეეწუხებინათ). ბრმა რომ დაინახა, ქალმა ჰკითხა, რას ელოდებიო, მან ყველაფერი აუხსნა. ფარასელმა ქალმა ურჩია:

- დროს ტყუილად რატომ კარგავ? განა არი იცი,რომ ჰაჯი-ეფენდი ოთხშაბათ-პარასკევს კარს არ აღებს? ზღურბლიდან აიღე მიწა, თვალებზე წაისვი და განიკურნები. ჩვენ ყველა ასე ვიქცევით, როცა ოთხშაბათ-პარასკევს ავად ვხდებით.

ამის თქმის შემდეგ ფარასელმა გოგონა დატოვა და თავის საქმეზე წავიდა. გოგონა განაცვიფრა მოსმენილმა, მერე ხელის ცეცებით კელიის ზღურბლი მოძებნა, მიწა აიღო, თვალებზე წაისვა და მხედველობა დაუბრუნდა. ის უკვე მკრთალად არჩევდა გარშემო საგნებს. გახარებულმა ქვა აიღო და გიჟივით კელიის კარებზე დაიწყო ბრახუნი. მამა არსენმა კარები გააღო, დაინახა მუსლიმანი ქალი (ჩვეულებისამებრ ის ამ დღეებში მდუმარებდა) და ჰკითხა, რა გინდაო. მან ყველაფერი მოუყვა. მაშინ მამა არსენმა სახარება აიღო, თავზე დაადო და წაუკითხა. ფატმას მხედველობა მთლიანად დაუბრუნდა. ქალი ფეხებში ჩაუვარდა, მან კი მკაცრად უთხრა:

- მე კი ნუ მცემ თაყვანს, არამედ ქრისტეს ეთაყვანე, რომელმაც განგკურნა.

ქალი წამოდგა და თავის გამყოლებს დაუწყო ძებნა. შემდეგ კი ყველა თავის სოფელში დაბრუნდა".

[marine]

"ესაა მღვდლისა და ექიმის, მამა ალექსეის მონათხრობი მისი ცხოვრების ერთ-ერთ უმძიმეს ეპიზოდეზე, როცა ის შეხვდა მძიმე ავადმყოფ გოგონას:

"ჩემთან აღსარებაზე მოვიდა 12 წლის სნეული გოგონა, გონებრივად ჩამორჩენილთა ბავშვთა სახლიდან. მას ორი სიტყვის ზედიზედ გადაბმა არ შეეძლო, ბზრიალებდა მგლის ლეკვივით. მისი არანორმალური მზერა, ჟესტები, მთელი შეხედულება მეტყველებდა მის "არასრულფასოვნებაზე".

და აი, მან დაიწყო აღსარება-ზიარება ყოველ კვირას. ერთი წლის შემდეგ მას გაუჩნდა სურვილი, მოენანიებინა ზრახვები. მან დაიწყო ისეთი ყურადღებიანი სულიერი ცხოვრება, რომელიც ბევრ ვითომ ღრმად მორწმუნესაც არ მოსდის აზრად. მან დაიწყო იესოს ლოცვის თქმა, ვნებებთან ბრძოლა, წყენების პატიება, ყველაფრის მოთმენა. რამოდენიმე თვის განმავლობაში მან ისწავლა წერა-კითხვა, სიდებილის ყველა ნიშანმა გაუარა, სახეზე აღებეჭდა სულიერების ბეჭედი.

ყველაფერში, რასაც ის ამბობდა და აკეთებდა, იყო გრძნობა და მსჯელობა. როცა მე მას ვხედავდი ჩემი გული იკუმშებოდა ჩემი საკუთარი ცოდვილობისა და არამართალი ცხოვრებისგან. შემდგომ ის გადაიყვანეს სხვა ბავშვთა სახლში და გარკვეული დროის განმავლობაში ვეღარ ვხვდებოდი.

მაგრამ ერთხელ ის მოვიდა ჩემთან და მითხრა: "მამაო, თქვენ ჩემზე არ ინერვიულოთ, მე გამუდმებით ღმერთთან ვარ. ის ძილშიც კი არ მტოვებს..."

თუკი ამის შემდგომ მთელი მსოფლიოს ბრძენკაცები შეიკრიბებიან და წარმოიდგენენ მტკიცებულებებს, რომ ღმერთი არ არსებობს, მე მათ მხოლოდ მწუხარედ შევხედავ..."

[marine]

"ერთხელ საშინლად ამტკივდა კბილი. არადა, უნდა მეგალობა. გაუსაძლისი ტკივილი მქონდა, ჩემი შემცვლელი კი არავინ იყო. ვდგავარ კლიროსზე და ისე ცუდად ვარ, რომ ახალმოწამეების [ვასილი, ფერაპონტე, ტროფიმე ოპტინელები] წინაშე უკვე კი არ ვლოცულობ, არამედ მთელი ძალით შევღაღადებ. უცებ ტკივილმა გამიარა. თავიდან ვერც კი დავიჯერე. ველოდებოდი, რომ, ცოტაც და ისევ ამტკივდებოდა. მაგრამ მეტი აღარ ამტკიებია".

[marine]

"მღვდელ-მონაზონმა ვასილიმ (მოზგოვოიმ) გვიამბო: "ვარლაამი-ხუტინის მონასტერში უფალმა პსკოვის ეპარქიის იეროდიაკონ დიმიტრის შეგვახვედრა, რომელმაც თავის თავზე შემდეგი მოგვითხრო. ის ძლიერ ავად გახდა და ისე უჭირდა სუნთქვა, რომ დაწოლილ მდგომარეობაში ძილი არ შეეძლო, მხოლოდ დამჯდარს თუ ჩაეძინებოდა. მაშინ მათმა მოძღვარმა შემოგვთავაზა, გველოცა ოპტინელი ახალმოწამეების წინაშე და მამა ვასილის, მამა ფერაპონტესა და მამა ტროფიმეს საფლავებზე მათი სულის საოხად პანაშვიდი გადაიხადა. საღამოს პანაშვიდი გადავიხადეთ, დილით კი იეროდიაკონი დიმიტრი გამოჯანმრთელდა.

მრევლში ერთ ქალს სისხლი ჩაექცა და დამბლა დაემართა, მოძღვარმა ისევ ოპტინელი ახალმოწამეების სახელზე გადაიხადა პანაშვიდი, რის შემდეგაც ავადმყოფს უკვე შეეძლო მოძრაობა, მანამდე კი ამის უნარი სრულიად წართმეული ჰქონდა".

[marine]

"მოგვითხრობს მონაზონი გეორგია, იმჟამად გეოლოგი ლიუდმილა ვასილის ასული ტოლსტიკოვა: "1998 წლის 24 ოქტომბერს ოპტინელი ღვთივსულიერ ბერების კრების დღესასწაულზე, წირვის შემდეგ გავედი ახალმოწამეთა [ვასილი, ფერაპონტე და ტროფიმე ოპტინელები] საფლავზე. მოვიდა მომლოცველი, რაღაც უხერხულად და უცნაურად ეჭირა ფურცლები და მთხოვა ამ ფურცლებში ახალმოწამეთა საფლავებიდან მიწა ამეღო. "თქვენ თვითნ არ შეგიძლიათ?" - გამიკვირდა. მაგრამ მის ხელებს რომ შევხედე, შემრცხვა, ხელის მტევნები ცვილივით თეთრი ჰქონდა, მიცვალებულის მსგავსად, და ვერ ფლობდა მათ. მოვუგროვე მიწა და ვუთხარი: "ხელი მაინც შეახეთ საფლავებს".

დაიხარა მამა ვასილის საფლავზე, ხელები მიწას მოუსვა. უცებ გაიცინა და ვარდისფერი თითები მაჩვენა: "შეხედეთ, - მეუბნება, - ხელები გამომიცოცხლდა, ექიმებს კი მათი მოკვეთა უნდოდათ", - ცრემლები წამსკდა. "დაწერეთ, - ვუთხარი, - თქვენი განკურნების შესახებ. ის კი თითებს ამოძრავებდა, უყურებდა, იღიმოდა და ამბობდა: "უმჯობესია, თქვენ დაწეროთ ჩემი მონათხრობი, აი, ჩემი მისამართი: 249 431, კალუგის ოლქი, კიროვის რაიონი, დაბა მალო-პესოჩნოე, აკიმოვი ალექსი ნიკოლოზის ძე".

თავისი განკურნება ალექსეი აკიმოვს რომ დაედასტურებინა, ექიმთან მივიდა და მონასტერში გამოგზავნა წერილი თან დართული სამედიცინო ცნობით"

[marine]

"სტელა კოგლანიდუ ჰყვებოდა, რომ ერთხელ მათ სახლში ოცდაათი წლის მუნჯი თურქი მიიყვანეს. მამამისმა ის მამა არსენთან [კაბადოკიელი] წაიყვანა, რათა მისთვის ელოცა და განეკურნა. ჰაჯი-ეფენდიმ მას სახარება წაუკითხა. კითხვა არ ჰქონდა დასრულებული, რომ მუნჯი ამეტყელდა. მამა არსენმა ის შინ შეიყვანა და ღამე გაათევინა, მეორე დღეს თურქი ნათესავებმა წაიყვანეს და ეთად დაბრუნდნენ სახლში".

[marine]

"ექიმები კატეგორიულნი არიან: " - თქვენს ბავშვს, - უხსნიან მშობლებს, - თანდაყოლილი იშვიათი ავადმყოფობა აქვს, ამასთან მისი ყველაზე უფრო მძიმე ფორმით. იგი ერთობ დასუსტებულია და როგორც არ უნდა მოვამზადოთ ამ ორი აუცილებელი ოპერაციისთვის, მაინც ვერ გადაიტანს. მისი ორგანიზმის განვითარებას უნდა დაველოდოთ". წამყვანი ექიმი დაუვიწყარი პროფესორი ხორემისი იყო.

ავადმყოფის დედას არ სჯერა და ქმარს შეაგონებს, რომ სახლი და მთელი ქონება გაყიდონ და ამ ფულით პარიზის ჯანმრთელობის ინსტიტუტში გაემგზავრონ. მაგრამ უბედური მშობლები აქაც იმავე დიგნოზსა და იგივე რჩევას მოისმენენ.

ერთს ამბობენ ექიმები, მეორეს ამტკიცებს დედა. დედა, რომელიც ღმერთმა თანაშემოქმედად შექმნა, დამხარედ მის საქმეში. დედა, როემლიც იტანჯება და ყველაფერს სწირავს თავისი პირმშოსთვის. იგი მხოლოდ ერთს იმეორებს: " - ჩემი შვილი გადაარჩინეთ".

მოულოდნელად ბიჭუნას სიცხე უწევს და ციებ-ცხელება ეწყება. ძერასავით სტაცებს დედა შვილს ხელს და საავადმყოფოს გასასვლელისკენ გარბის. ამით ყველა იქ მყოფს განაცვიფრებს. პირველივე ტაქსს აჩერებს და მიემგზავრება ბიუსში - ცენტრალური საფრანგეთის ცნობილ კურორტზე. იქ რუსეთის მართლმადიდებელი ეკლესიის ტაძარია ღვთისმშობლის სახელობის. ამის თაობაზე დედამ საფრანგეთში პირველი ჩასვლისას შეიტყო, ჯერ კიდევ სტუდენტობის დროს. ბერძენი შედის ტაძარში და ღვთისმშობლის ხატს მიაშურებს. "- დედოფალო ჩემო, ძალა აღარ მაქვს. თუკი ჩემს შვილს სიკვდილი უწერია, დე შენი ხატის წინაშე დალიოს სული. შენ გევედრები, ყოვლადწმიდაო, შენ ვინც შენი ძვირფასი შვილი იხილე ჯვარზე გაკრული, შენ, რომელმაც ყოველივე დაითმინე, მეც შემეწიე ჩემი მწუხარება დავძლიო".

ამ დროს ტაძარში იმყოფებოდა ვინმე სერგი ივანეს ძე როსისი, რომელსაც ერთანს ათენში ეცხოვრა და რამდენადმე იცოდა ბერძნული. მან თვალი მოჰკრა უძლურ დედას, მიუახლოვდა და უთხრა: თქვენთან საბერძნეთში ერთი ჩვენი თანამემამულის, წმინდა იოანე როსის წმინდა ნაწილებია დასვენებული. მისი ლოცვით სასწაულები აღესრულება. მრავალი წელია თან დავატარებ მის ხატს და ყოველთვის მას მივმართავ. ამ ხატით დავლოცავ თქვენს შვილს და ღვთის მოწყალების იმედი ვიქონიოთ".

როგორც კი ხატი ყრმის შუბლს შეეხო, ბავშვმა ცახცახი იწყო, როგორც ციებ-ცხელებიანმა, მთელი სხეული ცივმა ოფლმა დაფარა. დედა შვილის შუბლს შეეხო. სიცხე დავარდნილიყო!

იქვე ღამისთევიანი ლოცვა აღასრულეს, ხოლო დილით დედამ ბავშვი საავადმყოფოში დააბრუნა და გადაწყვიტა სამკურნალოდ დაეტოვებინა. სამი თვის შემდეგ დაადგინეს, რომ სხეული ოპერაციის გარეშე ნორმალურად ვითარდება და დაგრეხილი ხელ-ფეხი გაუსწორდა.

" - განსაკუთრებული შემთხვევა მეცნიერებაში" - თქვა ფრანგმა ექიმებმა.

"- განსაკუთრებული შემთხვევა სარწმუნოებისა და წმინდანთა შეწევნისა", - ამბობს დედა და ვერ ძღება შვილის ყურებით, რომელიც ძალებით აღსავსე ყოველდღე მიეშურება სკოლისაკენ"

[marine]

"ცოლ-ქმარმა პაპადიმიტრიუებმა თავიანთი ხმელთაშუაზღვის ანემიით დაავადებული შვილი კომატოზურ მგომარეობაში მიიყვანეს ათენის ბავშვთა საავადმყოფოში "აია სოფიაში".

ამჯერად ეს - ავადმყოფობის გართულება როდია. რენტგენის კაბინეტში ექიმმა დედას ენცეფალოგრამა აჩვენა, რომელზეც თავის ტვინში ტრომბები მოჩანდა. "ეს უეჭველი სიკვდილია", ჩურჩულებს ექიმი, უჩვენებს რა ტრომბებით დაცულ ადგილებს.

უნუგეშო მდგომარეობაში, დედა, წარმოშობით კუნძულ ევბეიდან, გონებაში ლოცვას აღუვლენს წმინდა იოანე როსს: "წმინდაო იოანე, იხსენ ჩემი პატარა ვასული".

სწორედ ამ დროს ექიმი და დედა ხედავენ ენცეფალოგრამაზე, თითქოსდა ვიღაცის უხილავი ხელი შლის ტრომბებს ძარღვებში და ესმით ახლადგამოღვიძებული ბავშვის ხმა: "დედიკო, სად ხარ?" "აქ ვარ", - ძლივს გასაგონად უპასუხა დედამ და მადლიერების მხურვალე ცრემლი წასკდა. რაოდენ დიდ ხარ შენ, უფალო, წმიდათა შორის თვისთა!

განკურნებული ვასული უკვე დედაა და ამჟამად მშვენიერ შვილს ზრდის"

[marine]

"ყოველ დედას სურს, რომ მისი შვილი ყველაზე უკეთესი იყოს. ერთ ღარიბულ სახლში ვიწრო ქუჩებს შორის რომ დგას, ქალაქ პატრის პანდანასას ეკლესიისკენ რომ მიემართებიან, ტრაგედია დატრიალდა.

ოჯახში მეორე ბავშვი დაიბადა და დედამ ახალშობილი რომ ნახა შეძრწუნდა - ჩვეულებრივ ენასთან შედარებით, ჩვილს 3-4 სანტიმეტრით გრძელი ენა გარეთ ჰქონდა გადმოგდებული. ძუძუთი კვება შეუძლებელი იყო. იმ წუთიდან დაიწყო წამება. დედა ჩვილთან ერთად ვერსად ჩნდებოდა. ათენის საავადმყოფოები მოიარა, ენა კი იზრდებოდა და უკვე ნიკაპს ჩამოსცდა.

"ღმერთო ჩემო, - ევედრებოდა დედა, - მიგვითითე რა მოვიმოქმედოთ!" ექიმები ურჩევენ ოპერაციით ენა მოკვეთონ, მაგრამ ბავშვი ამ ოპერაციით დამუჯდება. მშობლები ფულს სესხულობენ და შვეციაში, სტოკგოლმში მიემგზავრებიან. შვედი ექიმებიც ოპერაციას ურჩევენ.

დამწუხრებული ოჯახი საბერძნეთში ბრუნდება. ნათესავები და ახლობლები, რომელთაც იმედის რაღაც ნაპერწკალი ჰქონდათ, სიტყვებს ვერ პოულობენ როგორ ანუგეშონ მშობლები. და აი, ნათესავთაგან მორწმუნე დედაკაცის ხმა გაისმა: " - მჯერა, რომ ღმერთი ჩვენს ლოცვას შეისმენს. შენ როგორც დედამ აღთქმა მიეცი იოანე როსს, წმინდანს, რომელსაც უფალი ხშირად აგზავნის ადამიანებთან შეწევნისთვის. გულსმოდგინედ ევედრე დახმარებისათვის. ახლა კი პანდანასის ტაძარში წავიდეთ.

როგორც მწერალი ალექსის კარელი ამბობს: "- ჩვენს მიერ სხვებისთვის აღვლენილი ლოცვა ყველაზე მეტად ქმედითია და შესმენილი იქნება ღვთის მიერ". მოხუცი მღვდელი წმინდანისადმი პარაკლისს აღავლენს, მცირე ღამისთევის მსახურებაც სრულდება და ნათესავები თავთავიანთი სახლებისკენ მიეშურებიან.

და მოულოდნელად ერთ-ერთი ოთახიდან დედის ყვირილი ისმის: "წმინდა იოანე, როგორ იჩქარე ჩვენს დასახმარებლად. ჩემი მწუხარებისგან ჩამქრალი თვალები რას ხედავენ. ყველა მოწმეა როგორ დასრულდა ბავშვის წამება. ენა თავის ადგილს დაუბრუნდა და ბავშვი ალაპარაკდა".

ადამიანური ლოგიკისთვის აუხსნელი ფაქტია. ფაქტი, რომელიც მრავალთათვის გამოგონილი ზღაპარია. იმ მრავალთათვის, რომელთაც შიშველი ლოგიკა ვერ გადაულახავთ. მორწმუნეებთან კი ყველაფერი ძალზე უბრალოდაა. მორწმუნეებისთვის ყველაფერს თავისი ახსნა აქვს.

რწმენა იმისი დამოწმებაა, რაც ხორციელ თვალებს არ ძაულძთ იხილონ".

[marine]

"კუნძულ ევბეის ჩრდილოეთით, ქალაქ ესტიეაში დაიბადა ბავშვი ზურგისკენ შებრუნებული ფეხებით. სამწელიწადნახევარი ებრძოდნენ მშობლები და ექიმები ავადმყოფობას. რამდენიმე ოპერაციის შემდეგ, ბოლოსდაბოლოს ექიმებმა შეძლეს რომ ქვედა კიდურებისათვის ნორმალური მდგომარეობა დაებრუნებინათ.

თუმცა მშობლებს უთხრეს, რომ ბავშვი ვერ ივლიდა, რადგან მამოძრავებელი ნერვები დაზიანებული ჰქონდა.

ერთხელაც მამა სახლში უმზერდა რა თავის პარალიზებულ შვილს, მოაგონდა წმინდა იოანე როსი და მას ლოცვებით ამგვარად მიმართა: "წმინდა იოანე, ვერ შევძლებ მთელი ცხოვრება ამ ბავშვის უბედურებასა და ტკივილს ვუყურო. ამდენი განგიკურნავს, ჩემს საბრალო შვილსაც შეეწიე, განუმტკიცე ფეხები. აღთქმას გაძლევ, რომ შენს ტაძარში ფეხშიშველი ამოვალ. არ მაქვს რაიმე, რის შეწირვასაც შევძლებდი, გარდა ერთი ბატკნისა ბაღში, მას შემოგწირავ შენ".

და აი მშობლები ფეხშიშვლები გაემგზავრნენ ესტიეიდან პროკოპიონში, მიჰყავდათ რა ხელით ბავშვი და ბატკანი. როი დღედაღამე იარეს ჩრდილო ევბეის ტყეებითა და ხეობებით, ფარული იმედით, რომ წმინდანი შეისმენდა მათ ვედრებას. ტაძარში მისულებმა პარაკლისი აღავლინეს წმინდანის უხრწნელ სხეულთან, ეპყრათ რა ხელთ ბავშვი და ბატკანი. იმ წუთას ეკლესიაში დუმილი და ტკივილი სუფევდა.

საღამოთი უბედური ოჯახი უარს ამბობს სასტუმროზე და ეკლესიის კართან ათევს ღამეს. შუაღამისას მამა შვილს აღვიძებს და ეუბნება: "ადექი, შვილო, წმინდანმა აღასრულა შენზე. წადი და წყალი მომიტანე". და ბავშვი პირველად თავის ცხოვრებაში დამოუკიდებლად დგება ფეხზე და პირველ ნაბიჯებს აკეთებს.

და აი შუაღამისას გაისმის სიხარულის შეძახილები. მთელ სოფელსა და მომლოცველებს გაეღვიძათ, რათა საკუთარი თვალით ნახონ წმინდანის მეოხებით ღვთიური ძალის გამოვლინება.

იმ დღიდან ტაძარში ყოველწლიურად ჩამოდის წარმოსადეგი ახალგაზრდა ბატკნით ხელში, ემთხვევა წმინდა ნაწილებს, ლოცულობს, და მშვიდობით ბრუნდება შინ".

[marine]

"კონსტანტინე პოლიხრანმა, სახელმწიფოს ერთ-ერთმა უმაღლესმა მოხელემ, წმინდანის [იოანე როსი] ლუსკუმასთან ცრემლიან ლოცვაში ორი საათი დაჰყო. მას პიჟამო ეცვა და ტაძართან ტაქსი ელოდა. როდესაც წმინდანთან ეს საიდუმლო ზიარება დამთავრდა, აუჩქარებლად გაეშურა ტაძრის გასასვლელისკენ. ჩვენ იგი შევაჩერეთ, ვთხოვეთ ეთქვა ჩვენთვის თავისი მწუხარების თაობაზე, რად იყო ასე უცნაურად ჩაცმული და ეკლესიასთან არსებული სასტუმროს ოთახი შევთავაზეთ.

" - არა, მამაო, გმადლობთ. მე დიდი ხნით დამამშვიდა ამ წმინდანმა, დიდმა საკვირველთმოქმედმა-მკურნალმა. ამ დილით საავადმყოფო "ევანგელიზმოსში" ცოლი მოვიდა ჩემს სანახავად. 10 წელი ფეხზე ვერ ვდგებოდი, ნერვული სისტემის ქრონიკული დაავადების გამო. დავკარგე სამსახურიც. პენსიაზე მყოფი საავადმყოფოში მომათავსეს. პარალიჩსა და მძიმე ფსიქიურ დაავადებას მორალური სიკვდილისკენ მივყავდი. და აი, ამ დილით მეუღლე მოვიდა ჩემთან. მძინარე დავხვდი. გვერდით სავარძელში დაჯდა და თავადაც ჩასთვლიმა. სიზმარში ხედავს, თითქოს მეზობელ პალატაში ექიმების შემოსვლაა, რომელთა შორის ერთი უცნობი ექიმია. მიუახლოვდა მას ჩემი მეუღლე და ეუბნება: " - თქვენ ახალი ექიმი ბრძანდებით? აქ არასდროს მინახიხართ. ძალიან გთხოვთ, გვერდით პალატაში ჩემი მეუღლე წევს, 10 წელია პარალიზებულია. ექიმებმა მითხრეს, რომ მეუღლეს დავკარგავ, ჩემს საყრდენს ამ ცხოვრებაში. იგი მოკვდება.მიეახლეთ მას, ექიმო, გასინჯეთ, თქვენც თქვით თქვენი სიტყვა, გაამხნევეთ იგი".

"- მიბრძანდით ქალბატონო, დამელოდეთ. მოვალ მასთან".

" - თქვენ რა გქვიათ ექიმო?" - დავკითხა ქალი.

" - იოანე როსი", - გაისმა პასუხი.

ამ დროს ცოლს გამოეღვიძა და მხედავს, რომ წამოდგომას ვცდილობ. " - დამეხმარე გეთაყვა, - ვებუნები მე, ვგრძნობ რა, თითქოს ვიღაცის უხილავი ხელი მაყენებს. ფეხზე დავდექი. ცოლის ყვირილსა და ტირილზე ექიმები და ექთნები მოცვივდნენ. განყოფილების გამგე, მორწმუნე ადამიანი, მონათხრობმა შეძრა და დასძინა: " - წადით, ტაქსი გააჩერეთ და პროკოპიონში ჩადით, კუნძულ ევბეაზე, სადაც წმინდა იოანეს წმინდა ნაწილები განისვენებს. მადლობა შესწირეთ წმინდანს და დაბრუნდით გასაწერად, რომელსაც ამჯერად ხელს არა ექიმი, არამედ თავად წმინდანი მოაწერს. მე, როგორც ექიმსა და ქრისტიანს, მწამს იმისი,რასაც ვამბობ. ყოველ მეცნიერებაზე მაღლა ყოვლად ძლიერი ღმერთი დგას თავის წმინდანებთან ერთად.

აი რა გვითხრა ექიმმა. ახლა კი, მამაო, დაგვლოცეთ ჩვენ". ასე გავიცანით ეს ღვთისმოსავი ადამიანი, თვალცრემლიანი რომ ჰმალობდა წმინდა იოანე როსს.

მრავალსა და მრავალ დამწუხრებულ ავადმყოფს სწყურია სამადლობელი სიტყვების აღვლენა. იმათ მსგავსად, ძველად ცხვრის საბანელთან რომ ისხდნენ, და ელოდნენ წყლის აღმღვრევას, ზეციდან გარდამოსული უფლის ანგელოსის მიერ, რათა ის სასწაულებრივი განკურნება ეგრძნოთ, რომელსაც ჩვენთვის მიუწვდომელი გზებით ღმერთი გვიგზავნის".

[marine]

"თუკი ადამიანი მოხვდა მძიმე მატერიალურ მდგომარეობაში, ან მძიმედ დაავადდა, მან უნდა მიმართოს იახრომსკის ყოვლადწმიდა ღვთისმშობლის ხატს.

ეს ხატი დაიბადა XV საუკუნეში.

ერთხელ ბიჭუნა, სახელით კოზმა, თან ახლდა მძიმედ სნეულ მამაკაცს. გზად მდინარე იახრომის გვერდით, არცთუ შორს ვლადიმირიდან, მათ შეისვენეს. სნეულს დაღლილობისგან ჩაეძინა. ბიჭუნა მის გვერდით იჯდა.

უცბად ყამწვილმა დაინახა სინათლის სვეტი და ესმა ხმა. მან უთხრა კოზმას, რომ ესმინა თავისი გულისთვის და ეკეთებინა სიკეთე. მოულოდნელად ხეზე, რომლის ძირშიც ათევდნენ მგზავრები, გამოჩნდა ხატი.

ბიჭმა აიღო ხატი, მივიდა სნეულთან, მიადო სიწმიდე და ის მყისიერად განიკურნა.

გავიდა დრო და კოზმა ბერი გახდა. იმ ადგილას კი, სადაც იპოვა სასწაულთმოქმედი ხატი, მან ააშენა მონასტერი კოზმა-იახრომსკის სვიატოუსპენსკის სახელზე. სწორედ იქ ბრაძანდება დღემდე ეს სიწმიდე"

[marine]

"2009 წლის ბოლოს 24 წლის ელენა კ.-ს უკეთებდნენ გულის სარქველის შეცვლის ოპერაციას. ექიმმა მას უთხრა, რომ ის ორი დღე-ღამე რეანიმაციაში უნდა დარჩენილიყო. მაგრამ ამ დროის გასვლის შემდგომ გოგონა არ იყო ნორმალურ მდგომარეობაში - ის ვერ იღვიძებდა. ასე გავიდა 27 დღე.

ოჯახის ახლობელმა, გაიგო რა მომხდარის შესახებ, გოგონას მშობლებს გაუგზავნა წიგნი - წმ. ლუკა ყირიმელის პარაკლისი და ასევე წმ. ზეთი სიმფეროპოლიდან, წმინდანის წმიდა ნაწილებიდან. მშობლებმა დაიწყეს წმ. ლუკასადმი ლოცვა. ორი დღის შემდგომ გოგონამ როგორც იქნა გაახილა თვალები და დაიწყო ლაპარაკი. ყველამ მადლიერებით და სიხარულით განადიდა უფალი და მისი წმიდანი ლუკა დახმარებისთვის.

რეანიმაციის განყოფილების მედებმა გაიხსენეს შემდეგი: მორიგეობის დროს, ავადმყოფის გამოჯანმრთელების წინა დღეს, განყოფილებაში გამოჩნდა ვიღაც მოხუცი ექიმი, რომელსაც ეცვა ძველი ყაიდის თეთრი გრძელი ხალათი. ექიმმა უსიტყვოდ გაიარა მორიგეებს შორის და შევიდა სნეულთან. უცნაურმა ექიმმა მჭიდროდ დახურა კარი და ფანჯრებზე ჩამოაფარა ჟალუზები. გარკვეული დროის შემდეგ კი კვლავ გამოჩნდა კარებში, ისევ უხმოდ გაიარა ყველას გვერდით და გავიდა განყოფილებიდან.

მედდები სასწრაფოდ შევიდნენ ბლოკში და სნეულთან - გოგონა გამოღვიძებული და სრულიად ადეკვატურ მდგომარეობაში დახვდათ".

[marine]

"მარტყოფის მონასტერში ასვენებდა ხოლმე დამაშვრალ სულს წმინდა კირიონ კათალიკოსი და აქვე წარდგა ღვთის წინაშე. კომუნისტური მმართველობის ხანაში მარტყოფში ორი დიდი ბერი - გერმანე და ხარლამპი - მოღვაწეობდა. მათ სიწმინდეს ახლაც მოწიწებით იხსენებენ მარტყოფელები. დედები თურმე ბავშვების სამოსს გამოიტანდნენ და დაალოცვინებდნენ, რათა შვილები სნეულებათაგან განკურნებულიყვნენ"

[marine]

"ერთხელ მამა გიორგის [ბეთანიელი] ძმისშვილი ტვინის ანთებით იყო ავად და ექიმებს მისი გადარჩენის იმედი არ ჰქონდათ. მაშინ მამებმა ბავშვი ბეთანიაში წაიყვანეს და ერთი თვის შემდეგ სრულიად ჯანმრთელი დაუბრუნეს ოჯახს. ამ ხნის მანძილზე ფუტკრის მოვლაც ასწავლეს"

[marine]

"ბეთანიელი მამები სნეულებისგან კურნავდნენ მონასტერში რწმენით მოსულ ადამიანებს. ერთი კაცი სიყრუისგან განკურნეს: ტაძარში შეიყვანეს და მხურვალედ ევედრებოდნენ უფალს მისთვის..."

[marine]

"მონაზონ ი-ს მწვავე ტკივილები აწუხებდა წელს ქვემოთ და ფეხებში. გაჭირვებით მივიდა მამა ამფილოქეს საფლავთან. ორივე ფეხით დადგა საფლავის ქვაზე და მიეყრდნო ღობეს. მან სთხოვა წმინდანს განკურნება. უცებ თითქოს ელექტრო დენმა გაუარა მთელ სხელში, ტკივილი გაქრა და ფეხებში ძალა დაუბრუნდა"

[marine]

"ჩემს შვილიშვილს იაროსლავს მიკრობული ეგზემა ჰქონდა მკლავზე. ჩვენ ექიმების დანიშნულებით გამოვიყენეთ სხვადასხვა ლოსიონები, მაგრამ ეგზემა უფრო ვრცელდებოდა. ზუსტად ისევე, როგორც ადრე, წმინდა ზეთი ვცხეთ მას, სამი ღამით დავამაგრეთ ქვიშიანი ჩანთა და ეგზემის კვალიც კი არ დარჩა.

ჩემი ვაჟიშვილი, პროფესიით ექიმი, ამას ხედავდა და მას შეუძლია ამის დადასტურება. ეს არის კურნება, რაც ჩვენს ოჯახში მოხდა უფლის წყალობით, სქიმარქიმანდრიტ ამფილოქეს ლოცვით"

/გ. რიაბოკონი, ვინიცა/