მონოზონნი(სამონაზვნო წესით ცხოვრება), რაოდენ დიდი ყოფილა მონაზვნობის პატივი... პარამეტრები

[marine]

„მრავალი თვალსაზრით, ჩვენ შეგვიძლია მხოლოდ აღვფთოვანდეთ ძველი ბერების ცხოვრებითა და ქმედებით, მაგრამ არაფრით არ შეგვიძლია მათ მივბაძოთ; ჩვენ შეგვიძლია მხოლოდ ღვთის სასწაულად მივიჩნიოთ ისინი და მათ გამო ვადიდოთ ღმერთი, რომელმაც სუსტ ადამიანებს მიუწვდომელი ძალა და სიწმინდე მისცა.

ასეთ ქმედებებს მიეკუთვნება ბრძოლის მეთოდი, რომელსაც იყენებდნენ ბერმონაზვნობის პირველი საუკუნეების წარმატებული ბერები სიძვის გულისსიტყვებისა და ოცნებების წინააღმდეგ. ისინი თავდაპირველად არ უწევდნენ წინააღმდეგობას გულისსიტყვას, არამედ უშვებდნენ, რომ მას გარკვეულად ემოქმედა, მათი გამოთქმით, „შემოსულიყო“ და შემდეგ ებრძოდნენ.

სანამ ღირსი პირმენ დიდი სრულყოფილებას მაიღწევდა, ცდილობდა ესწავლა მისი თანამედროვე წმინდა ბერების რჩევებითა და მითითებებით. იგი რჩევისთვის მიმართავდა პანეფოსში მდუმარე აბბა იოსებსაც. ერთხელ პიმენმა ჰკითხა აბბას: „რა უნდა გავაკეთო, როცა გულისთქმები მომადგებიან? უნდა გავუწიო მათ წინააღმდეგობა, თუ შემოვუშვა?“ - ბერმა უპასუხა: „შემოუშვი და შეებრძოლე“.

ასეთი პასუხი რომ მიიღო, პიმენი დაბრუნდა სკიტში, სადაც იგი მდუმარებდა. ამის შემდეგ ისე მოხდა, რომ სკიტში ერთი თებაიდელი ბერი მივიდა; იგი ძმებს უამბობდა: „ვკითხე აბბა იოსებს: „თუ გულისთქმები მომადგებიან, უნდა გავუწიო მათ წინააღმდეგობა, თუ შემოვუშვა?“ და მან მითხრა: „არაფრით არ დაუშვა გულისთქმების შემოსვლა, არამედ დაუყოვნებლივ მოიკვეთე“.

როცა აბბა პიმენმა გაიგო, რომ მამა იოსებმა თებაიდელ ბერს ასე უთხრა, კვლავ მივიდა მასთან პანეფოსში და უთხრა: „აბბა! მე არ დამიმალავს შენგან ჩემი ფიქრები, მაგრამ შენ მე ერთი მითხარი, თებაიდელ ბერს კი მეორე“. უხუცესმა უპასუხა: „ნუთუ არ იცი, რომ მიყვარხარ?“ – „ვიცი“, - უპასუხა პიმენმა. „შენ არ მითხარი“, - განაგრძო ბერმა, - „რომ გითხრა ის, რასაც ვეტყოდი ჩემ თავს? როცა გულისთქმები მოგადგება და მათ შემოსვლას დაუშვებ, შემდეგ ბრძოლას უწყებ და ამით უფრო დახელოვნებული ხდები. ეს ისე გითხარი, როგორც საკუთარ თავს. მაგრამ როცა გულისთქმები ახალბედებს მიადგებიან, მათთვის მათი შეშვება სასარგებლო არ არის; მათ დაუყოვნებლივ უნდა უარყონ ისინი.

მსგავს ვითარებაზე თავად პიმენ დიდის პასუხებიდან, როდესაც ის უკვე მონაზონთა წინამძღვარი, მოძღვარი გახდა, ირკვევა, რომ სიძვის გულისსიტყვების შემოშვება ეკრძალებოდათ ბერებს, რომლებიც ვნებას თანაუგრძნობდნენ, ხოლო ნებადარეთული იყო იმ ბერებისთვის, რომელიც ზეციურ ცხოვრებას მისდევნენ. ამ ქმედების არსებობა იხსნება, საერთოდ, იმ დროის ბერ-მონაზვნობის ამაღლებული სულიერი წარმატებით: აშკარაა, რომ ასეთი ღვაწლისათვის აუცილებელია უვნებო მდგომარეობა.

შემდგომი მამების მიერ, სავარაუდოდ, სამწუხარო გამოცდილების შედეგად, ეს ქმედება ყველა ბერისათვის სავსებით აიკრძალა, როგორც ძალიან საშიში. „არ დაუშვა“, - თქვა წმიდა ისააკ ასურმა, - „რომ შენი გონება გამოიცადოს სიძვის გულისსიტყვებით ან იმ პირების ოცნებებით, რომლებსაც გავლენა აქვთ შენზე, იმ ვარაუდით, რომ ისინი ვერ გძლევენ; იმიტომ, რომ ამგვარად დაბნელდნენ და გამასხარავდნენ ბრძენნი. ჩვენთვის აუცილებელია ამ დარიგებას მივყვეთ“.

/წმინდა მღვდელმთავარი ეგნატე ბრიანჩანინოვი/

[marine]

„როგორ მოიქცეს ბერი, რომელსაც ღამით დემონები აწუხებენ? - ისე მოიქცეს, როგორც არის. არაფერი არ დაუმატოს. ყოველგვარი შიში განაგდოს და ამას მშფოთვარებისა და სიმხდალის გარეშე შეხვდეს. თავი დაიცვას პირჯვრითა და ლოცვით... შეანერწყვოს მათ, გალანძღოს და ჯოჯოხეთში გაგზავნოს... წმინდა ანტონის ცხოვრებაში არის ამის გაკვეთილები. მოძებნეთ და წაუკითხეთ ბერს. მთავარია, არ გამოიჩინოთ სიმხდალე და უფლის ძალის შეგრძნებით განდევნოთ ისინი“.

/წმ. თეოფანე დაყუდებული/

[marine]

„დაე, დადუმდეს შენში მთელი შენი სიძველე! დაე, მხოლოდ იესომ იმოქმედოს შენში თავისი უწმინდესი მცნებებით, აზრებითა და გრძნობებით, რომლებიც ამ მცნებებიდან მომდინარეობს. თუ ამგვარად იცხოვრებ, მაშინ იესოს ლოცვა აუცილებლად იყვავილებს შენში, მიუხედავად იმისა, უდაბნოს სიღრმეში ხარ თუ ზოგადცხოვრებულთა შორის, რადგანაც ადგილი, სადაც ეს ლოცვა შესახლდება და დაივანებს, გონება და გულია, განახლებულები იმის შემეცნებით, გემოსხილვით და შესრულებით, „რაი-იგი არს ნებაი ღმრთისაი: კეთილი, სათნოი და სრულ“. სახარების მცნებების მიხედვით ცხოვრება სულიერი წარმატების ერთადერთი და ჭეშმარიტი წყაროა, რომელიც ხელმისაწვდომია ყველასთვის, ვისაც გულწრფელად სურს წარმატების მიღწევა, რა გარეგან მდგომარეობაში არ უნდა იყოს იგი ჩაყენებული ღვთის გამოუკვლეველი განგებით“.

/წმინდა მღვდელმთავარი ეგნატე ბრიანჩანინოვი/

[marine]

„ჩემდა სამარცხვინოდ, უკვე 48 წელია მონასტერში ვცხოვრობ და იმდენად ვარ დაღონებული, რომ უბრალოდ არ ვიცი, საიდან დავიწყო და როგორ გადავირჩინო სული; თუმცა, შენ არ იფიქრო, რომ ასე თავმდაბლობის გამო ვლაპარაკობ. არანაირად, ჭეშმარიტად ასეთი ვარ.

ახალგაზრდობიდან გულმოდგინება საკმარისზე მეტი მქონდა. გარკვეული პერიოდი ჯვალოსა და ჯაჭვს ვატარებდი და ვცდილობდი, წმინდა ასკეტები მეძებნა, მაგრამ ვერ ვიპოვე. როგორც ჩანს, ჩემი გამოუცდელობის გამო, მათი არ მესმოდა.

პირველი გულმოდგინება ძალიან ამახვილებს ყურადღების კანონზე, რომელიც სულს კლავს. არ შევხვედრივარ ისეთ მოძღვარს, რომელსაც შეეძლებოდა გულმოდგინების მხარდაჭერა და სწორად მიხელმძღვანელებდა სულიერ ცხოვრებაში. წინამძღვრის გარეშე, მხოლოდ „კიბისაღმწერლით“ მცხოვრები - „არასაიმედოა“. რადგან ყოყოჩობს.

ამიტომაც დავრჩი ცარიელი. მაგრამ არ ვდარდობ, ვსასოებ უფლის გულმოწყალებისადმი და მისკენ მივისწრაფვი მთელი ძალით. მახსენდება სახარებისეული ვენახი, რომელშიც მე-11 ჟამის მუშაკები მივიდნენ და ისეთივე ანაზღაურება მიიღეს, როგორიც მათ, ვინც დილიდან იმუშავა. ძალიან კმაყოფილი ვარ და მიხარია, რომ უფალმა ცხოვრების გატარება მონასტრის კედლებში განმიჩინა“.

/ღირსი იოანე ბალაამელი/

[marine]

„ღაზის მონასტრის იღუმენი სერიდო, ბარსანაბოს დიდის მოწაფე, დიდხანს იყო ავად, ბარსანაბოსი კი ამავე მონასტერში იყო დაყუდებული. როდესაც რამდენიმე ძმამ სთხოვა მას იღუმენის განკურნება, ბერმა უპასუხა: „ამ მონასტერში არიან მამები, რომლებსაც შეუძლიათ ილოცონ ჩემი შვილისათვის და იგი მყისვე განიკურნებოდა, ეს თვითონ მამა სერიდოსაც ვაუწყე, - მაგრამ მაშინ მოთმინების ნაყოფს ვეღარ მიიღებს. ეს სნეულება ძალიან სასარგებლოა მისთვის, რათა მოითმინოს და ღმერთს მადლობდეს“.

/წმინდა მღვდელმთავარი ეგნატე ბრიანჩანინოვი/

[marine]

„სამონაზვნო ცხოვრებამ როცა დაკარგა თავისი ცხონების გზა, ამ დანაკარგით დაკარგა ქალწულებრივი ყოფაც და იქცა ქვეყნის უწესო მაცხოვრებლად! ბერი, როგორც ჩვენ ზემოთ ვთქვით, მონაზვნურ ცხოვრებაში წარმოადგენს მეუღლის სახეს, რომელმაც დაკარგა თავისი ძალა, და მით უმეტეს დაკარგა იგი მისმა ცოლმაც! მაშ როგორღა შეძლებს ამ ქვეყანაში იგი თავისი ძალის შენარჩუნებას?!

ქვეყანასთან მონაზვნების შედარებისას, ქვეყანა ქალის სახეა. და თუ ქმარი უძლურებაშია, მისი ცოლიც უძლური ხდება; ამდენად განა მაშინ უძლურებაში არ ჩავარდება მთელი ოჯახიც?! ანუ, ქრისტიანთა და ბერთა უკანასკნელი თაობა, რასაც წამოიწყებს, იმასვე გააკეთებენ მათი შვილებიც: ანუ მონაზონთა ახალი თაობა, იქნებიან ისინიც უსუსურები თავიანთი მშობლებივით. მამას კი სიძლიერე დააკარგვინა ოჯახზე მრავალმზრუნველობამ და საუნჯეთმოყვარეობამ; და მისი ცოლიც, რასაკვირველია, სრულიად დააუძლურა იმ სამმა ამქვეყნიურმა საქმიანობამ: მრუშობამ, სიძვამ და გარყვნილებამ, ანუ ქვეყანამ!“

/ღირსი ნილოს ათონელი, მირონმდინარე/

[marine]

„რა კარგია, რომ უფალმა მონასტერში მიგიყვანათ, თანაც ასეთ მონასტერში - ღვთის დედასთან! ახლა შეგიძლიათ კარგად გააანალიზოთ, რატომ არ სწყინდებათ მონაზვნებს და, საერთოდ, - ღვთის სახლში შეკედლებულთ. იქ უფლის ანგელოზები არიგებენ სულიერ ტკბილეულობას, რათა ამით ვიწრო და საჭირველ გზაზე მიიტყუონ. რადგან ეს არის მთავარი. სიტკბოება და ნუგეში თითქოსდა გვერდითი რამ არის. მაგრამ რაშიც უძლურნი ვართ, იმით მოგვინადირებენ“.

/წმ. თეოფანე დაყუდებული/

„2024 წლის 29 მარტს დედოფლისწყაროს ღვთისმშობლის მიძინების სახელობის ტაძარში, ახალციხისა და ტაო-კლარჯეთის მიტროპოლიტმა თეოდორემ მონაზვნად აღკვეცა დედოფლისწყაროს წმინდა მიქაელ ყულოშვილის სახელობის დედათა მონასტრის მორჩილი მარინა (ინაშვილი) და ეწოდა მონაზონი შუშანიკი“.

[marine]

„ჩვენ, ვინც სოფელს განვუდექით და წმინდა მონასტრებს მივაშურეთ, ამ განდგომით სათავე დავუდეთ ჩვენს ხორციელ სიკვდილსა და ქრისტესმიერ ცხოვრებას. არსებობს უეცარი სიკვდილი, არსებობს სიკვდილი ხანგრძლივი სნეულების შემდეგ. ჩვენ კი მას მერე, რაც სოფელი მივატოვეთ, ყოველდღე ვკვდებით, როგორც პავლე მოციქული იტყვის, და ამ სიკვდილში ვხედავთ ჭეშმარიტი ცხოვრების უცილობელ პირობას. ამ სოფლით განსვლისა და საუკუნო ცხოვრების დაწყების წუთი ჩვენთვის არ იქნება ისეთი უცხო და უცნაური, როგორიც მათთვის, ვინც სოფელში ცხოვრობს, მისი ხმაურითაა გაყრუებული და მასვე მიჯაჭვული გულითა და გონებით, ვისაც დავიწყნია სიკვდილის არსებობა, არ ახსოვს მარადისობა - გარდაუვალი ხვედრი ყოველი კაცისა“.

/წმინდა მღვდელმთავარი ეგნატე ბრიანჩანინოვი/

[marine]

„აღკვეცის შემდეგ, როცა მონაზონი ბრუნდება მთელი თავისი შესამოსლით უკან, დაშუვებელია რომ აღარ მოისურვოს მონოზნობა; ეს ისევე დაუშვებელია, როგორც ჯარისკაცის გასვლა ჯარიდან. მაგრამ თუ ის ასე მოიქცევა, იწოდება კიდეც მეფისგან განდგომილად; და მას მაშინვე შლიან ჯარისკაცთა სიიდან. იგივე დაემართება იმასაც, რომელმაც მოისურვა ჩაწერილიყო ზეციური მხედრიონის სიაში, შემდეგ კი ეს მოინანია, ამოეწერა და კვლავ იქცა ამქვეყნიური ცხოვრების მონად; და იწყო საქმიანობა ერში - ცოდვის ამ სიმყრალეში. როგორი ზიზღი უნდა გამოიწვიოს მისადმი ამან ზეციურ სამეფოში?! ზოგნი ამტკიცებს და ავრცელებს შეხედულებას, თითქოს ბერის მანტია ხელს არ უშლიდეს ბერს ქორწინებასა და შვილების შობაში.

არადა, ბერის მანტია ადამიანს ეძლევა თავისი დამსახურებისა და გამორჩეულობისთვის, და მას ადამიანი იღებს საკუთარი თავის გამოსაცდელად და მაშინვე იწყებს საქმიანობას დამწყები მორჩილივით. და თუ დაინახავს, რომ არ ძალუძს ყველაფერი იმის კეთება, რაც მას ეხება და მონაზვნად ყოფნა, მაშინ იგი ქორწინდება და შვილებს შობს.
ჰოი, შეშლილნო და ორგულო ადამიანებო! როგორ დაუშვით თქვენ რომ ყოფილიყავით მეფის ჯარისკაცები? როგორ შესძელით, რომ მეფის ჯარისკაცი გამხდარიყავი ტყავის საწარმოს მონა? უფრო სწორი იქნება თუ ვიტყვით: ცოდვის მონა და უსჯულოების მწარმოებელი.

აი, როგორი სახე ეძლევა მონოზვნობიდან ისევ ერში დაბრუნებულს.

მანტიის მიღება კი უკვე ნიშნავს შემდეგს: როცა გამოიცემა მეფის ბრძანება, მისი გამოცემისთანავე რიგში დგებიან თავიანთი იარაღის ასაღებად; ეს უკვე ნიშნავს მათ ომში ჩაბმას. ისიც იკიდებს იარაღს წელზე და მიჰყვება მეფის ბრძანებას, სახარებისეული სიტყვის თანახმად: „აღიღე ჯვარი შენი და მომყევი მე“.

/ღირსი ნილოს ათონელი, მირონმდინარე/

[marine]

„ოდესღაც იორდანეს მიდამოებში არსებობდა მრავალი მონასტრები; ამ მონასტრებში ცხოვრობდნენ მდუმარებაში: მათ შორის იყო სამი ძმა, ანუ ბერი, რომლებიც მორჩილებდნენ ერთ კეთილმოქმედ მდუმარე ადამიანს, რომელიც იყო წმინდა სულის მქონე. ეს უკეთილშობილესი ხუცესი ძალიან მოშურნეობდა იმისთვის, რომ ეს ადამიანები გამოეხსნა მარადიული სატანჯველებისაგან და იგი მთელ თავის ძალისხმევას მიმართავდა მათ გადასარჩენად. მაგრამ ამ უგუნურებმა ვერ გაიაზრეს ეს და გამუდმებით წუწუნებდნენ თავიანთ ხუცესზე. ამბობდნენ, რომ ის სასტიკი და არგულმოწყალეა, და ათას სხვა რამეებსაც ამბობდნენ მასზე.

სულ ცოტა ხანში მიიცვალა ეს ხუცესი და ისინი დარჩნენ მარტონი. თავიანთი ტრადიციისამებრ, ერთ-ერთმა მათგანმა მალე დაიკავა მისი ადგილი და იწყო დარღვევა იმ განაწესისა, რაც დაადგინა ხუცესმა. ამით მას უნდოდა, გამოეჩინა ისეთი გულმოწყალება, რომელიც მისი აზრით, არ გააჩნდა ხუცესს. დანარჩენი ორნი კი ადიდებდნენ ღმერთს იმისთვის, რომ ხუცესად ჰყავდათ თავიანთი სულის შესაფერისი ადამიანი; თუმცა არც მათი დიდება არ იყო მიმართული ღმრთისკენ; მათში უფრო იგრძნობოდა ღმრთისადმი ზიზღიც კი იმის გამო, რომ ისინი იყვნენ თითქოს მოძულებულნი და მიტოვებულნი ღვთისგან! და ასე გადაეშვნენ ისინი ვნებების ჭაობში. მათი ახალი ხუცესი კი არაფერს უშლიდა მათ, რომ მათ თვალში ძალიან სათნო და თავმდაბალი გამოჩენილიყო. არადა სინამდვილეში იგი შინაგანად მთლიანად ჩაფლული იყო სიამაყეში, და მხოლოდ ის აფიქრებდა, რომ იღუპებოდა; თუმცა იმაზე სულაც არ ზრუნავდა, რომ თავი გადაერჩინა.

და რა გამოვიდა ამისგან?

როგორც კი აღესრულა ეს ბოროტი ხუცესი და იგი დაასაფლავეს, მიწამ არამცთუ არ მიიღო იგი, არამედ სამჯერ ამოისროლა სამარიდან ზემოთ. გაოგნებული მოწაფეები მსჯელობდნენ, როგორ მოქცეულიყვნენ და ამ ფიქრებში მოევლინათ კიდეც ანგელოზი, რომელმაც ბრძანა, შეეკრიბათ ადამიანები და მოეყვანათ ერთი ძუკნა ძაღლი; ასეც მოიქცნენ. მერე ძაღლი მასთან ერთად მიაბარეს მიწას, რომ იგი მიეღო მიწას ძაღლად და არა ბერად, რადგან იგი არ იცავდა თავისი კეთილშობილი მოძღვრისგან დადგენილ იმ წესებს, რომელიც მას უნდა გადაფარებოდა საფარველად.

უხუცესის სიკვდილის შემდეგ გარდაიცვალნენ მისი მოწაფეებიც, რომლებიც თავისი უხუცესივით ცოდვების მოუნანიებლად გავიდნენ ამ ქვეყნიდან და ისინიც იმავენაირად დაკრძალეს ძმებმა, ანუ სამარეში მასთან ერთად ჩაასვენეს ძუკნა ძაღლიც. მაგრამ მიწამ მაინც არ მიიღო ისინი და მყისიერად ამოყარა სამარიდან. ამის შემხედვარე ადამიანებმა ახლა უკვე აღარ იცოდნენ, როგორ მოქცეულიყვნენ.

ამ დროს მათ მოევლინათ ანგელოზი, რომელმაც საშინელი გრუხუნით ამცნო: „მოიყვანეთ ამ ძუკნისგან ახლადდაყრილი ლეკვები და ჩაასვენეთ მათთან ერთად სამარეში; რადგან ისინი თავიანთი ცხოვრებით ძალიან ჰგავდნენ ამ ლეკვებს“.

და მიწამაც მიიღო ისინი ლეკვებად და არა ბერებად“

/ღირსი ნილოს ათონელი, მირონმდინარე/

[marine]

„უბრალოდ რომ ვთქვათ, სწორედ მართალთა ლოცვაზე დგას დღეს მთელი მსოფლიო, რომელიც საშინელ ცოდვაშია ჩავარდნილი, ბერმონაზონთა ღვაწლისა და ლოცვის მადლით ფეთქავს დედამიწა“.

/მიტროპოლიტი ილარიონი (ქიტიაშვილი)/

[marine]

„შენ იცი, რომ ბოლო დროის მონაზვნები მწუხარებებით უნდა ცხონდნენ, ამიტომ გარსშემომდგარ მწუხარებებს შენი მდგომარეობისა და ცხონებისათვის უცხოდ ნუ მიიჩნევ. მონასტრის შეცვლაზე ფიქრს არ გირჩევ, სანამ თვით ღმერთის განგება არ მიგითითებს ასეთი ცვლილების დროს და მას შესაძლებელსა და მოსახერხებელს არ გახდის. ტყუილად გგონია, რომ ნაწყენი ვარ შენზე - ნაწყენი რომ ვიყო, უფლის სიტყვით აღარ გაგამხნევებდი. დაითმინე დროის სიმძიმე, რომელიც ღმერთმა დაუშვა და რომლისთვისაც საუკუნო ცხოვრებაში მოგვეგება საზღაური. ახლა არაფრის დაწყების დრო არ არის“.

/წმინდა მღვდელმთავარი ეგნატე ბრიანჩანინოვი/

[marine]

„მონაზვნურ ცხოვრებასთან ბერ-მონაზვნის წმინდა დამოკიდებულება მდგომარეობს იმაში, რომ იგი როგორმე მთლიანად მოსწყდეს ამქვეყნიურობას, რომელიც ასე თავბრუდამხვევია. ამ თავბრუსხვევას კი ქვეყანაში იწვევს ადამიანთა მრავალმხრივი ფუსფუსი, მრავალმხრივი საზრუნავები და საუნჯეთმოყვარეობა. ეს უკანასკნელი სამი კი ზემოქმედებს ქვეყანაზეც ამგვარად: მათი ზეგავლენით უბნელდებათ ხედვა ადამიანებს და ვეღარ ამჩნევს ღმრთის მადლს. ზუსტად ასევე ბნელდება ამ სახით სამონაზვნო ცოდვებიც“.

/ღირსი ნილოს ათონელი, მირონმდინარე/

[marine]

„ამბობენ: მონაზვნობისგან არანაირი სარგებელი არ არისო. განა ცოტა სარგებელი იყო და არის მამა სერაფიმესგან? ამის მიხედვით იმსჯელეთ სხვებზეც. მატერიალური ინტერესების იქითაც გააფართოვეთ არეალი იმისა, თუ რა არის სასარგებლო... ამაში ჩართეთ ღვთისმოსაობა, კეთილზნეობა, გულის სიწმინდე, და გადაწყვიტეთ, ვისგან უნდა მოელოდეთ სარგებელს ამ არცთუ მცირე საქმეებში! და ქრისტიანობას რა სურს? „ზეცისას ეძიებდეთ... ზეცისას ფიქრობდეთ... სიცოცხლე თქვენი დაიფარა ქრისტესთან ერთად ღმერთში“ და ა.შ. ზუსტად ეს არის მონაზვნობა... შავი ანაფორა და ბარტყული კი არ არის მონაზვნობა, თუნდაც მონასტერში ცხოვრება... ყველაფერი ეს რომც შეიცვალოს, მონაზვნობა უკუნისამდე დარჩება... სანამ დედამიწაზე იქნება ქრისტიანი ადამიანი“.

/წმ. თეოფანე დაყუდებული/

[marine]

“განსაკუთრებით მნიშვნელოვანია სულიერი რჩევის გზა, რომელსაც წმ. მონაზვნები ადგნენ, და ჯერ ვნებებისაგან განწმენდას აღწევდნენ, მერე კი მადლისმიერი ნიჭების ღირსნიც ხდებოდნენ. „ხოლო ვაი მას, ვინც მარტოა“, თქვა წმ. იოანე ოქროპირმა (თავის მხრივ, იგი ეკლესიასტეს დაესესხა).

ბეთსაიდელი განრღვეული, თუმცა სხვა მრავალ ავადმყოფს შორის იწვა, მაინც თავის მარტოობას უჩიოდა - „კაცი არა მყავსო“. ამ კაცის მდგომარეობას ჰგავს იმ ბერ-მონაზონთა ყოფაც, ხალხმრავალ მონასტრებში რომ ცხოვრობენ, მაგრამ სულიერი განსაცდელების ჟამს ვერავისთვის მიუმართავთ რჩევის საკითხავად. რჩევის მიცემა კი მხოლოდ მას ძალუძს, ვისაც თვითონ ჰქონია ურთიერთობა გამოცდილ მამასთან და სულიერ სალმობათა კურნება მიუღია.

ამას ამბობს ღირსი კასიანე რომაელი, რომელმაც ეს დიდი ეგვიპტელი მამებისგან ისწავლა. ამიტომ კარგი იქნება ამბა დოროთეს დარიგებებს ჩაუღრმავდეთ - მან შესანიშნავად აღწერა ეს გზა და დაამტკიცა, რომ ყველა წმ. მამა ამ გზით მიდიოდა, და რომ სხვაგვარად სულის ცხონება ძალიან გაჭირდება. კითხვას თან დაურთეთ შინაგანი ლოცვა უფალ იესო ქრისტეს მიმართ, რათა სიცრუის გზას აგარიდოთ და გიჩვენოთ გზა, რომლითაც უნდა იაროთ“.

/წმინდა მღვდელმთავარი ეგნატე ბრიანჩანინოვი/

[marine]

„მონაზვნობა და ქვეყანა წარმოადგენს ადამიანისთვის ოჯახს. ამ ოჯახში თუ ქმარი ბრძნულად საქმიანობს, ამასვე გააკეთებს მისი ცოლიც - უკვე მათ ერთობლივ ცხოვრებაშიც. ასე, რომ ქმარს ერთგვარად ჭკუაზეც კი მოჰყავს ცოლი, ანუ ზნეობრივს ხდის მის ცხოვრებასაც. ამიტომაც ვამბობთ: თუ ბერები ცხოვრობენ წმინდა განაწესით, მაშინ ქვეყანაც ფხიზლდება და ხდება ზნეობრივი“.

/ღირსი ნილოს ათონელი, მირონმდინარე/

[marine]

„ადამიანები ზოგჯერ კოღოსგან სპილოს შექმნიან და მხოლოდ უძლურებას ხედავენ, სენაკში დაღვრილი ცრემლის შესახებ კი არ შეუძლიათ იცოდნენ და არც ძალუძთ განმარტოებული ბერი ცხოვრებაში შეღწევა“.

/ღირსი იოანე ბალაამელი/

[marine]

„როდესაც თეოფილე, ალექსანდრიის პატრიარქი, ნიტრიის მთაზე მივიდა, ჰკითხა იღუმენს, რომლის ხელმძღვანელობითაც ათი ათასამდე ბერი მოღვაწეობდა: „მამაო, რა ჰპოვე ყველაზე მთავარი მონაზვნურ ცხოვრებაში?“ „საკუთარი თავის განუწყვეტელი განსჯა და ყვედრება“, მიუგო ბერმა. „ასეა, - თქვა პატრიარქმა, - სხვა გზა ცხონებისა არ არსებობს“. თქვენც შეითვისეთ ეს ადვილი საქმე, რადგან მას ძალუძს სულში სიმდაბლის, მასთან ერთად კი ნუგეშინისცემისა და ქრისტესმიერი მშვიდობის დამკვიდრება, რომელშიც ჰპოვებს განსვენებას სულიერი ღვაწლისაგან ყოველი დამაშვრალი. მშვიდობას, სულიერ ნუგეშინისცემასა და ცხონებას გისურვებთ“.

/წმინდა მღვდელმთავარი ეგნატე ბრიანჩანინოვი/

[marine]

„დიახ, იმ დროინდელი მამები მართლაც ბრწყინავდნენ თავიანთი სამონაზვნო ცხოვრებით, მაგრამ დღევანდელი ბერ-მონაზვნები ამ დროს ანდომებენ თავიანთ შემოსვას ნივთიერი სამყაროს სხვადასხვა ძვირფასეულობებით და ასე ზრუნავენ ამქვეყნიურ საგნების შესაძენად, ფუსფუსებენ და ბევრს ზრუნავენ, განძის დასაუნჯებლად, არადა იმას ვერ კი გრძნობენ, როგორ უცარიელდებათ თავიანთი ცხოვრება ყოველგვარი სულიერებისგან (ანუ, ასე რომ გაირყვნა მათი სამონაზვნო ცხოვრება)“.

/ღირსი ნილოს ათონელი, მირონმდინარე/

[marine]

„ბერს არ უნდა ჰქონდეს აზროვნებაში, თითქოს ის რაღაც ქონებას ფლობს“.

/მიტროპოლიტი ილარიონი (ქიტიაშვილი)/