IPB

სტუმარს სალამი ( შესვლა | დარეგისტრირება )

საეკლესიო ბიბლიოთეკა

10 გვერდი V  1 2 3 > »   
Reply to this topicStart new topic
> რა არის ქრისტიანობა ?, მათთვის ვისაც ობიექტურობა უყვარს...
neo
პოსტი Sep 6 2009, 08:41 PM
პოსტი #1


Advanced Member
***

ჯგუფი: საფინანსო
პოსტები: 2,152
რეგისტრ.: 11-September 07
წევრი № 2,723



იმედი მაქვს ვინც უბრალოდ კამათისტვის არ შემოდის, და სურს ცოტა უფრო ღრმად ჩაწვდეს მართმადიდებლობის უნიკალურობის საკიტხს წაიკითხავს ამ ტექსტს...

თხოვნა იქნება წაკითხვის გარეშე კომენტარებს ნუ გააკეტთებთ...


ასევე ვთხოვ იმ მართმადიდებლებს, რომლებიც წლობით დაბოდიალებენ ეკლესიაში და არ გაჩენიათ ეს კითხვა გაეცნონ smile.gif


კიდევ ერთი თხოვნა მაქვს: ნუ იქნება ერთმანეთის შეურაცხმყოფი და დამცინავი კომენტარები, განსაკუტრებით კაცებისგან არ შეეფერება ეს ღირსეულ კაცს (ქალისას კიდე აიტანს კაცი biggrin.gif მაპატიეთსმაილიკი)... ვისაუბროთ ნორმალურად და ნელა...



მაშ ასე, იხილეთ ქვემოთ:

კადემიკოსი ალექსი ოსიპოვი
რა არის ქრისტიანობა?

ქრისტიანობას მთლიანად მოიცავს ერთადერთი სიტყვა - ქრისტე. რას ნიშნავს ეს? ეს არის მსხვერპლი, რომელიც ქრისტემ ადამიანთა მოდგმისათვის გაიღო. ეს არის ტვირთვა მთელი ადამიანური ბუნებისა, მთელი ჩვენი დაცემულობისა, ჩვენი შერყვნილობისა, რომელიც ღმერთს მოშორებული ადამისაგან მთელმა მისმა მოდგმამ მიიღო მემკვიდრეობად. „რომელმან იგი არა იცოდა ცოდვა, ჩვენთვის ცოდვა ქმნა, რათა ჩუენ ვიქმნნეთ სიმართლე ღმრთისა მას შინა“ (2 კორ. 5,21). ეს არის ყველაზე არსებითი ნიშანი, რომლითაც ქრისტიანობა განსხვავდება სხვა რელიგიებისაგან.

სხვა რელიგიებში ფუძემდებელი მხოლოდ მქადაგებელია, მქადაგებელი ახალი, ან ძველი და მივიწყებული სწავლებისა. ამიტომ არც ერთ სხვა რელიგიაში დამფუძნებელს ისეთი განსაკუთრებული მნიშვნელობა არ ენიჭება, როგორც უფალ იესო ქრისტეს - ქრისტიანობაში. დამფუძნებელი იქ მოძღვარია, უფლის მაცნე, ცხონების გზის მაუწყებელი და მეტი არაფერი. იგი მხოლოდ უფლის საყვირია, მთავარი კი ის სწავლებაა, რომელიც ღვთისაგან გადმოგვეცემა მისი მეშვეობით. ამიტომაც, სხვა რელიგიებში წინ სწავლებაა წამოწეული, ფუძემდებელი კი მეორე პლანზე დგას. რელიგიის არსი მის მქადაგებელზე არაა დამოკიდებული, ეს უკანასკნელი, ასე ვთქვათ, ცვლილებას ექვემდებარება. რელიგიას არაფერი დააკლდებოდა, იგი სხვა მოძღვარს ან წინასწარმეტყველს რომ ექადაგა. მაგალითად, ბუდიზმს თავისუფლად შეეძლო ეარსება მაშინაც, თუ დამტკიცდებოდა, რომ ბუდა არც არსებულა და ეს რელიგია სხვამ დააარსა. ისლამიც მშვიდად იარსებებდა, მუჰამედის ნაცვლად მისი დამფუძნებელი სხვა რომ აღმოჩენილიყო. ეს ეხება ყველა რელიგიას იმიტომ, რომ მათი ფუძემდებლების ფუნქციები შემოიფარგლებოდა ადამიანისათვის ამა თუ იმ სწავლების მიწოდებით. მათი მოღვაწეობის არსი სწავლება იყო.

მაგრამ განა შეიძლებოდა, ქრისტიანობა დაეფუძნებინა, მაგალითად, წმიდა იოანე ნათლისმცემელს? მას შეეძლო ექადაგა ზნეობრივი სწავლება, სარწმუნოების ესა თუ ის ჭეშმარიტება, მაგრამ არ იქნებოდა უმთავრესი, ე.ი. მსხვერპლი! ღმერთკაც იესო ქრისტეს ჯვარცმის გარეშე არ არსებობს ქრისტიანობა! ახლა გასაგებია, თუ რატომ იქცა მტრულად განწყობილი კრიტიკის მთავარ სამიზნედ ქრისტე, როგორც ნამდვილად არსებული პიროვნება. რომ არ იყოს ის, ვინც ივნო და ჯვარცმა თავს იდვა ჩვენთვის, ქრისტიანობას საფუძველი გამოეცლება. ათეიზმის იდეოლოგებს ეს მშვენივრად ესმოდათ.

ზემოთ უკვე ვთქვით, რომ ქრისტიანობის არსს მოიცავს ერთადერთი სიტყვა - ქრისტე. მაგრამ შეიძლება ითქვას სხვაგვარადაც: ქრისტიანობის არსს შეადგენს ქრისტეს ჯვარი და მისი აღდგომა, რომლის მეშვეობითაც კაცობრიობას, ბოლოს და ბოლოს, მიეცა საშუალება ახლად შობისა, განახლებისა, ღვთის იმ დაცემული ხატების აღდგენისა, რომელსაც ჩვენ ვატარებთ. ჩვენ არ შეგვეძლო ადამიანური ბუნებით ღმერთთან შეერთება იმიტომ, რომ ვერაფერი შერყვნილი ღმერთთან ვერ იქნება წილნაყარი. ამდენად, ღმერთთან შესაერთებლად, ღმერთ-კაცობის განსახორციელებლად აუცილებელი იყო ადამიანური ბუნების შესაბამისი განახლება. ქრისტემ განაახლა იგი საკუთარ თავში და ყოველ ადამიანს იმავეს განმეორების საშუალება მისცა.

მეორე უმთავრესი ასპექტი, რომელიც ქრისტიანობის არსს შეადგენს, არის ადამიანის სულიერი ცხოვრების სწორი წარმართვა. ქრისტიანობა აქაც ისეთ რამეს გვთავაზობს, რაც პრინციპულად განასხვავებს მას სხვა რელიგიურ სწავლებათაგან. უპირველეს ყოვლისა, ესაა სწავლება ღმერთზე, შემდეგ - ადამიანის სულიერი ცხოვრების არსისა და მიზნის გაგება, სწავლება აღდგომაზე და მრავალი სხვა.

ასე რომ, პირველი, რაც ახასიათებს მხოლოდ ქრისტიანობას და არა სხვა რელიგიებს, ესაა მტკიცება იმისა, რომ „ღმერთი სიყვარული არს“. სხვა რელიგიებში უმაღლესი საფეხური, რომელსაც მიაღწია რელიგიურმა ცნობიერებამ, არის ღვთის წარმოდგენა მართალ, მოწყალე მსაჯულად, მართლმსაჯულად. ამაზე შორს ისინი ვერ მიდიან. ქრისტიანობა კი რაღაც განსაკუთრებულს ამტკიცებს. იმას, რომ ღმერთი არის სიყვარული და მხოლოდ სიყვარული. სამწუხაროდ, ღმერთის ამგვარი, ქრისტიანული გაგება ძნელად იკაფავს გზას ადამიანის ცნობიერებისა და გულისაკენ. ღმერთი-სიყვარული ვერანაირად ვერ აღიქმება ძველი კაცის ცნობიერებით. მითუმეტეს, რომ ღმერთი-მსაჯულის სახე გვხვდება სახარებაშიც, მოციქულთა წერილებშიც, წმიდა მამათა თხზულებებშიც. როგორია ამ სახის გამოყენების თავისებურება? მას მხოლოდ და მხოლოდ სამოძღვრო-დამრიგებლობითი ხასიათი აქვს და მიმართულია, იოანე ოქროპირის სიტყვებით რომ ვთქვათ, „უფრო უხეში ადამიანების შემეცნებისაკენ“, მაგრამ როცა საქმე ღვთის არსის გაგების გადმოცემას ეხება, სულ სხვაგვარი სურათი იშლება. ქრისტიანობა სრულიად გარკვევით ამტკიცებს - ღმერთი არის სიყვარული. ის არ ექვემდებარება არანაირ გრძნობას: მრისხანებას, ტანჯვას, სასჯელს, შურისგებას და ასე შემდეგ. ეს აზრი მსჭვალავს ჩვენი ეკლესიის მთელ გადმოცემას. მოვიყვანთ თუნდაც მხოლოდ სამ ავტორიტეტულ გამონათქვამს.

ღირსი ანტონი დიდი - „ღმერთი სახიერია, უვნებო და უცვალებელი. თუ ზოგიერთს სრულ ჭეშმარიტებად მიაჩნია ის, რომ ღმერთი უცვალებელია, მაგრამ უკვირს, მაშინ რატომ ხარობს იგი კეთილი ადამიანების გამო, ბოროტებს კი ზურგს აქცევს, ცოდვილებს ურისხდება, მაგრამ როცა ინანიებენ, იწყნარებს, უნდა განვუმარტოთ, რომ ღმერთი არც ხარობს და არც მრისხანებს, რადგან სიხარული და მრისხანება ვნებებია. უაზრობაა ვიფიქროთ, რომ ღმერთი ადამიანთა საქმეების გამო ან კარგად გრძნობს თავს, ან ცუდად. ღმერთი სახიერია და მხოლოდ სიკეთეს იქმს, ზიანს არავის აყენებს და მარად უცვალებელია.

ჩვენ კი, როცა სახიერნი ვართ, ღმერთს ვეზიარებით მასთან მსგავსების გამო, მაგრამ როცა ვბოროტდებით, ვშორდებით მას იმიტომ, რომ განვსხვავდებით მისგან. როცა კეთილმსახურად ვცხოვრობთ, ღვთისანი ვართ, მაგრამ როცა სიავეს ჩავდივართ, უარყოფილნი ვართ მისგან. ეს იმას კი არ ნიშნავს, რომ ღმერთი მრისხანებს ჩვენზე, არამედ იმას, რომ ჩვენი ცოდვები არ აძლევენ მას ჩვენში გაბრწყინების საშუალებას, მტანჯველ დემონებთან კი გვაკავშირებენ. თუ შემდეგ ლოცვა-ვედრებითა და კეთილი საქმეებით ცოდვათა შენდობა მოვიპოვეთ, იმას კი ნუ დავასკვნით, ღმერთს გული მოვულბეთ ან შევცვალეთო. უბრალოდ, ამგვარი მოქმედებით და ღვთისაკენ მიქცევით ვკურნავთ ჩვენში არსებულ ბოროტებას და ისევ გვეძლევა იმის უნარი, რომ ვიგემოთ ღვთის სახიერება“.

წმიდა მღვდელმთავარი გრიგოლ ნოსელი - „იმ აზრს, რომ მკრეხელობაა ღვთის არსება რომელიმე ვნებისკენ - სიამოვნებისკენ, გულმოწყალებისკენ ან მრისხანებისკენ მიდრეკილად ჩავთვალოთ, ღვთაებრივი ჭეშმარიტების შემეცნებაში ნაკლებწარმატებულნიც ვერ უარყოფენ. მართალია, ნათქვამია: „შევიწყალო, რომელი შევიწყალო, და შევიწყნარო, რომელი შევიწყნარო“ (გამოსვლათა 33,19), მაგრამ, ვფიქრობ, ყოველ ამგვარ გამონათქვამში ღვთის სიტყვა ცხადად გვასწავლის, რომ ღვთის განგებულება ჩვენი თვისებების მეშვეობით იწყნარებს ჩვენს უძლურებას, რათა ცოდვისაკენ მიდრეკილებმა სასჯელის შიშით თავი შეიკავონ ბოროტებისაგან, ცოდვით დაცემულებს კი სწამდეთ ღვთის გულმოწყალებისა და სინანულის მეშვეობით მასთან მიბრუნების იმედი არ დაკარაონ“.

წმიდა მღვდელმთავარი იოანე ოქროპირი - „როცა ღმერთთან მიმართებაში გესმის სიტყვები: „მძვინვარება“, „მრისხანება“, მათ მიღმა ნურაფერ ადამიანურს ნუ იგულისხმებ. ეს შემწყნარებლური სიტყვებია. ღმერთს არაფერი მსგავსი არ ახასიათებს, მაგრამ ასე იმიტომ ითქმის, რომ საუბრის საგანი უფრო უხეში ადამიანების შემეცნებამდე იქნეს დაყვანილი“.

უამრავი ამგვარი ციტატის მოხმობა შეიძლება. ყველა მათგანში წმიდა მთციქულ იაკობის კათოლიკე ეპისტოლეში გამოთქმული აზრი მეორდება: „ნუვინ განცდილთაგანი იტყვინ, ვითარმედ ღმრთისა მიერ განვიცდები, რამეთუ ღმერთი გამოუცდელ არს ბოროტისა და არავის განსცდის იგი. არამედ კაცად-კაცადი განიცდების თვისისაგან გულის თქუმისა, მიიზიდვის და სცთების“ (1,13-14).

კაცობრიობის ისტორიაში ეს არის ღვთის სრულიად ახალი, უნიკალური გაგება. ჭეშმარიტად, მხოლოდ საღვთო გამოცხადებით შეიძლებოდა მიგვეღო ამგვარი სწავლება ღმერთზე, რადგან არც ერთ ბუნებრივ რელიგიაში არაფგრი მსგავსი არ გვხვდება. ბუნებრივი რელიგიებისათვის წარმოუდგენელი იყო ასეთი რამ, და მიუხედავად იმისა, რომ ქრისტიანობა უკვე ორი ათასი წელია რაც არსებობს, ქრისტიანთა უმეტესობისთვისაც ეს ნაკლებმისაღებია. ძველი, ვნებიანი კაცი, რომელიც ბატონობს ჩვენს სულში, ეძიებს მიწიერ სამართალს, რომელიც უკეთურებს სჯის, მართლებს კი ღირს სასყიდელს მიაგებს, ამიტომაც ღვთის უდიდეს გამოცხადებას იმის შესახებ, რომ ღმერთი არის სიყვარული და მხოლოდ სიყვარული, ადამიანის ცნობიერება ვერაფრით ვერ ღებულობს. ღმერთსაც თავისი ძე ამქვეყნად ე.წ. ღვთაებრივი სამართლის „დასაკმაყოფილებლად“ ან „გამოსასყიდად“ კი არ გამოუგზავნია, არამედ სიყვარულის და მხოლოდ სიყვარულის გამო.

ქრისტიანობის (დღეს უფრო სწორი იქნება ვთქვათ - მართლმადიდებლობის) მეორე თავისებურება ეხება ადამიანის სულიერი ცხოვრების არსს. ქრისტიანობა მთლიანად მიმართულია სულის განკურნებისაკენ და არა ნეტარებისა და სამოთხის „გამომუშავებისაკენ“. ღირსი სვიმეონ ახალი ღვთისმეტყველი მიგვითითებს: „ქრისტეს მცნებების გულმოდგინე შესრულება ადამიანს ასწავლის (ე.ი. უცხადებს ადამიანს) თავის უძლურებას“. მივაქციოთ ყურადღება, რას უსვამს ხაზს ღირსი სვიმეონი: მცნებათა შესრულება ადამიანს სასწაულთმოქმედად, წინასწარმეტყველად, მოძღვრად, ყოველგვარი ჯილდოს, საბოძვრის, ზებუნებრივ ძალთა ღირსად კი არ ხდის, რაც სხვა რელიგიებში მცნებათა „შესრულების“ უმთავრესი შედეგი და მიზანიც კია. არა. ქრისტიანობას ადამიანი სულ სხვა რამისკენ მიჰყავს - სურს, დაანახოს მას საშინელი შერყვნა კაცობრივი ბუნებისა, რომლის განსაკურნებლადაც შეისხა ხორცი ღმერთმა - სიტყვამ. ამის შემეცნების გარეშე ადამიანს არანაირად არ შეუძლია არც სწორი სულიერი ცხოვრება და არც ქრისტე - მაცხოვრის მიღება.

როგორ განსხვავდება ქრისტიანობა სხვა რელიგიებისაგან! რამდენად ბეცნი არიან ისინი, რომლებიც საუბრობენ ერთიან რელიგიურ ცნობიერებაზე, ამტკიცებენ, გველა რელიგიას ერთი და იმავე მიზნისკენ მივყავართ, ყველას ერთიანი არსი გააჩნიაო. რა გულუბრყვილოდ ჟღერს ეს ყველაფერი! მსგავსი რამის თქმა მხოლოდ მას შეუძლია, ვისაც სრულებით არ ესმის ქრისტიანობა.

ქრისტიანობაში „საქმეები“ ადამიანს უცხადებს მის ნამდვილ მდგომარეობას - საშინელი შერყვნისა და დაცემის მდგომარეობას: რა მხრიდანაც არ უნდა შემეხო, ყველგან მტკივა. მხოლოდ უძლურების ასეთი შეგრძნებით წარმოიშობა ადამიანში სწორი სულიერი ძალა. ადამიანი მაშინ ძლიერდება, როცა უფალი შედის მასში. ძლიერი ეგონა თავი პეტრე მოციქულს. სწორი აღმოჩნდა კი? მოვიგონოთ, რას წერს პავლე მოციქული: „სამგზის ვევედრე უფალს“. შედეგი: „ძალი ჩემი უძლურებასა შინა სრულ იქმნების“ (კორ. 12,8-9). როგორც ირკვევა, მხოლოდ საკუთარი თავის შეცნობით, იმის გაცნობიერებით, თუ ვინ ვართ სინამდვილეში, შემოდის ჩვენში უფალი და აი, მაშინ კი ნამდვილად ვძლიერდებით. „ცაც რომ ჩამომექცეს, არ შეძრწუნდება ჩემი სული“, - ამბობდა აბბა აღათონი. მაგრამ რას აღუთქვამს უფალი ადამიანს? წმიდა მღვდელმთავარი იოანე ოქროპირი წერს: „უფალი სამოთხის კი არა, თვით ზეცის დამკვიდრებას გვპირდება, სამოთხის მეუფებას კი არა, ცათა სასუფეველს აღგვითქვამს“. ღირს მაკარი ეგვიპტელს უთქვამს: „გვირგვინები და დიადემები, რომელთაც ქრისტიანები მიიღებენ, ნივთიერი არ არის“. განახლებული ადამიანი რაიმე ნივთიერს კი არა, თვით უფალს ღებულობს! განღმრთობა - ასე იწოდება ჩვენი იდეალი. ეს არის ადამიანის უმჭიდროესი ერთობა ღმერთთან, ადამიანის პიროვნების გახსნის სისრულე, მისი ისეთი მდგომარეობა, როცა ის ხდება ჭეშმარიტად ღვთის შვილი“, ანუ მადლით ღმერთი. ხედავთ, რა კოლოსალური განსხვავებაა ქრისტიანობასა და სხვა რელიგიებს შორის?!

შესაძლოა, უმთავრესი, რასაც ქადაგებს ქრისტიანობა, რაც განასხვავებს მას სხვა რელიგიებისგან და რის გარეშეც იგი ვერ იარსებებს, არის მისი უდიდესი დოგმატი, გამოხატული უმთავრეს ქრისტიანულ დღესასწაულში - აღდგომის დოგმატი. ქრისტიანობა მხოლოდ იმას კი არ ქადაგებს, რომ ქრისტიანის სული ღმერთს შეუერთდება, ამა და ამდაგვარ მდგომარეობაში იქნება. არა, იგი ამტკიცებს, რომ ადამიანი - ეს არის სული და სხეული, ერთიანი სულიერ-ხორციელი არსება, და განღმრთობა ახასიათებს არა მხოლოდ სულს, არამედ სულსაც და ხორცსაც. განახლებულ ადამიანში ყველაფერი იცვლება, არა მარტო სული, გონება, გრძნობები, არამედ თვით ხორციც.

ქრისტიანობა ქადაგებს საზოგადოდ აღდგომაზე, როგორც ფაქტზე, რომელიც შედეგად მოჰყვა ქრისტეს აღდგომას. შეუძლებელია, არ აღდგეს ყოველი, ვინც ქრისტესია. გავიხსენოთ, როგორ გამომწვევად გაისმა აღდგომის შესახებ პავლე მოციქულის ქადაგება არეოპაგში. ბრძენთა ამა სოფლისათა იგი ზღაპრად, გამონაგონად მიიჩნიეს, მაგრამ ქრისტიანობისთვის ეს ერთ-ერთი უმთავრესი დოგმატია. უწყება აღდგომის შესახებ ორი ათასი წელია მსჭვალავს მთელ ქრისტიანულ ცნობიერებას. უდიდესი წმიდანები, რომელთაც ღვთაებრივ გაცისკროვნებას და გონების გაბრწყინებას მიაღწიეს, დაბეჯითებით და კატეგორიულად ამტკიცებენ ამ ჭეშმარიტებას. ეს უნიკალური რამ არის კაცობრიობის რელიგიური ცნობიერების ისტორიაში.

ქრისტიანობა არის რელიგია, რომელიც ჩვენს გარეშე არ არსებობს და რომელიც არ შეგვიძლია განვიხილოთ, როგორც რომელიმე გონებაჭვრეტითი ობიექტი, ვეძებოთ მსგავსებანი და განსხვავებანი მასა და სხვა ობიექტებს შორის. ქრისტიანობა ბუნებით ახასიათებს ადამიანს, მაგრამ ადამიანი ქრისტიანი მხოლოდ მაშინ ხდება, როცა შენიშნავს, რომ ვერ ახერხებს განთავისუფლებას მტანჯველი ვნებებისაგან, ცოდვებისაგან. გახსოვთ, სიტყვები დანტეს „ჯოჯოხეთიდან“? - „შურით იმგვარად ეგზნებოდა ჩემი სისხლი, რომ სხვას კარგად მყოფს თუ ვნახავდი, სიავისაგან გავმწვანდებოდი“. აი, ტანჯვა. ნებისმიერ ვნებას ტანჯვა მოაქვს ადამიანისათვის და მხოლოდ მაშინ, როცა ქრისტიანულ ცხოვრებას შეუდგება, ამჩნევს იგი, თუ რა არის ცოდვა, რა არის ვნება, რა საშინელებაა ეს და უჩნდება მაცხოვარი ღმერთის აუცილებლობის შეგრძნება.

ადამიანის ცნობიერებაში განუწყვეტლივ მიმდინარეობს ბრძოლა ძველსა და ახალ კაცს შორის. რომელ უფალს აირჩევს იგი: უფალ ქრისტეს თუ უფალ ანტიქრისტეს? პირველი გვაცხოვნებს და განგვკურნავს, მოგვცემს იმის საშუალებას, რომ ღვთის ჭეშმარიტი ძეები გავხდეთ განკაცებულ ძე ღმერთთან ერთობაში. მეორე მზაკვრულად გვთავაზობს ყველა მიწიერ სიკეთეს დროის წამიერ მონაკვეთში. რას აირჩევ, ადამიანო?

ერთი რამ კი ნებისმიერ შემთხვევაში გახსოვდეს: სულში დაბუდებულ ვნებათა (ე.ი. ტანჯვის) სამყაროსგან ვერ გიხსნის ვარდისფერი სათვალე ან „სიბრძნე“ სირაქლემისა, გარდაუვალი საფრთხის დროს თავს ქვიშაში რომ რგავს; მხოლოდ საკუთარი თავისადმი, ეგრეთ წოდებული საკუთარი ძალებისადმი, გაბედული და პატიოსანი მზერის მიპყრობა და საშინელი სულიერი სიღატაკის შეგრძნება დაგანახებს ჭეშმარიტ ხსნას და ჭეშმარიტ მაცხოვარს - ქრისტეს, რომელზეც დამოკიდებულია მთელი შენი საუკუნო ცხოვრების სიკეთე.

წიგნიდან: „რა არის ქრისტიანობა“
ზუგდიდისა და ცაიშის ეპარქია, 2006 წ




ლექსი ოსიპოვი
რატომ არის მართლმადიდებლობა ჭეშმარიტი რელიგია

ამჟამად ყველანი ისეთ ცხოვრებისეულ ვითარებაში ვიმყოფებით, როცა უკვე არანაირი ზღუდით არ შეგვიძლია გავემიჯნოთ გარემომცველ სამყაროს, სადაც რელიგიური მრავალმხრივობა სუფევს. ირგვლივ ურიცხვი მქადაგებელი გაჩნდა და ყველა მათგანი საკუთარ იდეებს, ცხოვრებისეულ ნორმებს, რელიგიურ შეხედულებებს გვთავაზობს. ამ მხრივ წინა თაობებს თანამედროვეობის შესაშური ნამდვილად არაფერი აქვთ. განვლილი უახლოესი ეპოქის პრობლემა რელიგიისა და ათეიზმის, ანუ მათი ურთიერთმიმართების საკითხი იყო.

დღევანდელობა ბევრად უფრო დიდი და უარესი პრობლემის წინაშე აღმოჩნდა. ღმერთის არსებობა-არარსებობის გარკვევა მხოლოდ პირველი საფეხურია. ვთქვათ, ადამიანი დარწმუნდა ღვთის არსებობაში. რა უნდა ქნას შემდგომ? სარწმუნოება ბევრია, რომელი მათგანი აირჩიოს? ქრისტიანი გახდეს თუ მუსულმანი? იქნებ, ბუდისტი? მაშინ კრიშნაიზმმა რა დააშავა? ჩამოთვლას აღარ გავაგრძელებ. ახლა იმდენი რელიგია არსებობს... ვთქვათ, ადამიანმა გააღწია ამ მრავალრელიგიური ჯუნგლებიდან და ქრისტიანი გახდა. დარწმუნდა, რომ ქრისტიანობა - საუკეთესო და სწორი რელიგიაა. მაგრამ შემდეგ როგორ განაგრძოს? რომელი ქრისტიანობა აირჩიოს? ისიც ხომ მრავალსახოვანია. მართლმადიდებლებს შეუერთდეს, კათოლიკებს, ორმოცდაათიანელებს, ლუთერანებს... (ჩამოთვლას ამჯერადაც არა აქვს აზრი). აი, რა ვითარებაში აღმოჩნდა თანამედროვე ახალგაზრდობა. ამასთან, ახალი და ძველი რელიგიების და არამართლმადიდებლური კონფესიების წარმომადგენლებს მასობრივი ინფორმაციის საშუალებებით პროპაგანდის ბევრად უფრო მეტი შესაძლებლობები გააჩნიათ, ვიდრე ჩვენ, მართლმადიდებლებს...

ამდენად, თანამედროვე ადამიანის უპირველესი პრობლემა არის სარწმუნოებათა, რელიგიათა და მსოფლმხედველობათა სიმრავლე.

მოდით, ამ სიმრავლეში გასარკვევად, ისე განვიხილოთ ზოგიერთი მათგანი, თითქოს, შევდიოდეთ იმ ოთახებში, რომლებიც თანმიმდევრობით იღება ჭეშმარიტების მაძიებელი უამრავი ჩვენი თანამედროვის წინაშე. ვეცდები, ძალიან ზოგად, მაგრამ პრინციპულ შტრიხებში დაგანახოთ, თუ რატომ არის ადამიანი ვალდებული (მას არა მარტო შეუძლია, არამედ, მართლაც, ვალდებულია) შეგნებულად გახდეს მართლმადიდებელი ქრისტიანი.

დავიწყოთ პირველი პრობლემით: „რელიგია და ათეიზმი“.

სხვადასხვა კონფერენციებზე,სადაც განათლებულ, განსწავლულ ადამიანებს ვხვდებით, ხშირად გვეკითხებიან ერთსა და იმავეს: ვინ არის ღმერთი? არსებობს თუ არა ის? ან რა საჭიროა იგი? თუ ღმერთი არსებობს, რატომ პირდაპირ არ აცხადებს საკუთარი თავის შესახებ?..

რა პასუხი გავცეთ მათ?

ეს საკითხი, ჩემის აზრით, შეიძლება გადაწყდეს თანამედროვე ფილოსოფიური აზროვნების მეშვეობით, რომელსაც ეგზისტენციალიზმი ეწოდება. რაში მდგომარეობს ადამიანური ცხოვრების საზრისი, მისი ძირითადი შინაარსი? რა თქმა უნდა, სიცოცხლეში, სხვაგვარად როგორ იქნება? რა აზრი შემიძლია განვიცადო, როცა მძინავს? ცხოვრების აზრი, საკუთარი არსებობისა და მოღვაწეობის ნაყოფთა შეცნობა, „გემოს გაგება“ შეიძლება იყოს მხოლოდ. ადამიანი არ ფიქრობს, რომ სიცოცხლის აზრი, შესაძლოა, სიკვდილი იყოს. სწორედ აქ გადის გადაულახავი ზღვარი რელიგიასა და ათეიზმს შორის. ქრისტიანობა ამტკიცებს, რომ ამქვეყნიური ყოფა მხოლოდ საწყისი, საწინდარი საშუალებაა მარადისობაში გადასასვლელად. იგი უხსნის ადამიანს, თუ რისი გაკეთება მართებს საუკუნო ცხოვრების მოსაპოვებლად. როგორი უნდა იყოს, რომ იქ მოხვდეს. ათეიზმი ამტკიცებს, რომ არ არსებობს არც ღმერთ, არც სული, არც მარადისობა, ამიტომ, გწამდეს, ადამიანო, რომ შენ მოგელის საუკუნო სიკვდილი! შიშის ზარი გვეცემა, საშინელი უიმედობა და სასოწარკვეთილება გვიპყრობს, ტანში ჟრუანტელი გვივლის ამ საზარელი სიტყვების გაგონებაზე: ადამიანო, შენ საუკუნო სიკვდილი გელის! აღარაფერს ვამბობთ, რბილად რომ ვთქვათ, უცნაური მტკიცებულებების შესახებ, რომლებიც ამ შეხედულების დასასაბუთებლად მოჰყავთ. იგი ისედაც აძრწუნებს ადამიანის სულს.

როცა ადამიანს ტყეში გზა დაებნევა, აქეთ-იქით აწყდება და შინისკენ მიმავალ ბილიკებს ეძებს, ამ დროს თუ ვინმეს გადაეყარა და ჰკითხა: „აქედან როგორ გავაღწიო?“ ეს უკანასკნელი კი პასუხობს: „აქედან ვერ გააღწევ, ამიტომ ეცადე, აქვე მოეწყო, როგორც მოახერხებო“, საეჭვოა, რომ გზააბნეულმა მას დაუჯეროს. იგი აუცილებლად განაგრძობს ძიებას. თუ ისეთი ვინმე შეხვდება, რომელიც ეტყვის: „კი, გასასვლელი არის. ახლავე გეტყვი, როგორ გაიგნო გზა“, - განა მას არ მიენდობა? იგივე ხდება მსოფლმხედველობრივი არჩევანის დროს, როცა ადამიანი რელიგიისა და ათეიზმის პირისპირ აღმოჩნდება. სანამ ადამიანს ჭეშმარიტების, ცხოვრების აზრის ძიების ნაპერწკალი მაინც უღვივის, ფსიქოლოგიურად არ შეუძლია მიიღოს კონფეცია, რომ ყველა ადამიანს ელის საუკუნო სიკვდილი, რომლის „მისაღწევად“ აუცილებელია ცხოვრების ეკონომიური, სოციალური, პოლიტიკური და კულტურული პირობების გაუმჯობესება. შემდეგ კი ყველაფერი კარგად იქნება - ხვალ თქვენ მოკვდებით და სასაფლაოზე წაგასვენებთ. პირდაპირ, „შესანიშნავია!“

ზემოთქმულით მხოლოდ ერთ, ფსიქოლოგიურ ძალზე არსებით მხარეზე მიგანიშნეთ, რომელიც, ჩემის აზრით, სულით ცოცხალი ყოველი ადამიანისათვის სრულიად საკმარისია იმაში დასარწმუნებლად, რომ ცხოვრების საზრისზე საუბარი იწყება მხოლოდ იმის აღიარებით, ვისაც ჩვენ ღმერთს ვუწოდებთ.

ასე რომ, მე ღმერთი მწამს! ჩავთვალოთ, რომ პირველი ოთახი გავიარეთ. რაკი ვირწმუნე ღმერთი, მეორე ოთახში შევედი... აქაც დიდი სიჭრელეა, ყველა გაიძახის: „ჭეშმარიტება მხოლოდ ჩემთანაა“. მუსულმანები, კონფუციელები, ბუდისტები, იუდეველები - ვინ გინდა, რომ აქ არ იყოს. ქრისტიანი მქადაგებელიც აქვეა, სხვების გარემოცვაში, და მე ვეძებ, რომელია მათ შორის მართალი, რომელს ვერწმუნო?

აქ ორი მიდგომა არსებობს (იქნებ მეტიც, მაგრამ მე ორს დავასახელებ). პირველი - შედარებითი საღვთისმეტყველო ანალიზის გზაა, რომელიც რელიგიის კარგად შესწავლას ითვალისწინებს. ამ გზას ყველა ვერ გაჰყვება. იგი დიდ დროს, ძალისხმევას და, თუ გნებავთ, შესაბამის უნარსაც მოითხოვს.

არის მეორე მეთოდიც. ბოლოს და ბოლოს, ყველა რელიგია ადამიანისკენაა მიმართული და უხსნის, თუ რა არის ჭეშმარიტება. ამასთან, ყველა მსოფლმხედველობა და რელიგია ერთსულოვანია იმაში, რომ თანამედროვე ადამიანის პოლიტიკური, სულიერ-ეკონომიკური, სულიერი, მორალური და კულტურული პირობები არანორმალურია. იქნებ, ზოგიერთები სჯერდებიან იმას, რაც არის, მაგრამ ადამიანთა დიდი უმრავლესობა, მეტნაკლებად, სწორედ ამის გამო იტანჯება. მთლიანად კაცობრიობას ეს ყველაფერი ვერ აკმაყოფილებს. იგი ეძებს რაღაც სხვას, უმჯობესს, ისწრაფვის სადღაც, შეუცნობელი მომავლისკენ, ელის „ოქროს საუკუნეს“...

ნათქვამიდან ცხადი ხდება, თუ რატომ დადის ყველა რელიგიის, ყველა მსოფლმხედველობის არსი ცხონების შესახებ სწავლებამდე. აი, სწორედ აქ ვხვდებით იმას, რაც, ჩემის აზრით, უკვე გვაძლევს საშუალებას, გავაკეთოთ დასაბუთებული არჩევანი, როცა რელიგიური მრავალფეროვნების წინაშე აღმოვჩნდებით. ყველა სხვა რელიგიისაგან განსხვავებით, ქრისტიანობა ამტკიცებს, რაღაც ისეთს, რაც სხვა რელიგიებმა (და მითუმეტეს, არარელიგიურმა მსოფლმხედველობამ) უბრალოდ, არ იციან. და არა მარტო არ იციან, არამედ, როცა გადაეყრებიან ხოლმე ასეთ რამეს, გაცხარებით უკუაგდებენ. ეს მტკიცება მოიცავს ე.წ. პირველქმნილი ცოდვის ცნებას. ცოდვაზე ლაპარაკობს ყველა რელიგია, მსოფლმხედველობა და იდეოლოგია (მართალია, მას სხვადასხვაგვარ სახელს არქმევენ, მაგრამ ამას დიდი მნიშვნელობა არა აქვს), მაგრამ არც ერთი მათგანი ადამიანის ბუნებას მის ახლანდელ მდგომარეობაში დასნეულებულად (დაზიანებულად) არ მიიჩნევს. ქრისტიანობა კი ამტკიცებს, რომ ის მდგომარეობა, რომელშიც ჩვენ ყველანი, ადამიანები, დავიბადეთ, ვიმყოფებით, ვიზრდებით და ვყალიბდებით, განვიცდით ტკბობას, ვერთობით, ვსწავლობთ, აღმოჩენებს ვაკეთებთ და ასე შემდეგ - ეს არის საშინელი სნეულების, საშინელი დაზიანების მდგომარეობა. ჩვენ ავადა ვართ. საუბარი არაა გრიპზე, ბრონქიტზე, ან ფსიქიკურ დაავადებაზე. არა და არა, ფსიქიურად ჩვენ ჯანმრთელნი ვართ - ურთულესი ამოცანების გადაჭრა და კოსმოსში გაფრენაც კი შეგვიძლია - ჩვენ სხვა მხრივ ვართ მწარედ დაავადებულები. ადამინური ყოფიერების დასაწყისში მოხდა ერთიანი ადამიანური არსების რაღაც ტრაგიკული გახლეჩა თითქოსდა დამოუკიდებლად არსებულ ურთიერთმოქიშპე ნაწილებად - გონებად, გულად და ფიზიკურ სხეულად, (მსგავსი კრილოვის იგავისა - „გედი, კიბორჩხალა და ქარიყლაპია“). ის, რასაც ქრისტიანობა ამტკიცებს, ბევრისთვის აბსურდია და აღშფოთებას იწვევს: „მე არანორმალური ვარ? დიდი ბოდიში, იქნებ სხვები არიან ასეთები, მაგრამ მე - ნამდვილად არა“. და თუ ქრისტიანობას ვერწმუნებით, სწორედ აქ არის ძირი და სათავე იმისა, რომ ადამიანის ცხოვრებაში, როგორც ინდივიდუალური, ისე ზოგადსაკაცობრიო მასშტაბით, ერთი ტრაგედია მეორეს მოსდევს. რადგან, თუ ადამიანი სერიოზულადაა ავად, ის კი ამას ვერ ამჩნევს და არ მკურნალობს, რა თქმა უნდა, იღუპება.

სხვა რელიგიები არ აღიარებენ ადამიანში ამ სნეულებას, მხოლოდ უარყოფენ მას. ისინი თვლიან, რომ ადამიანი - ეს არის ჯანსაღი მარცვალი, რომელიც შეიძლება განვითარდეს როგორც ნორმალურად, ასევე არანორმალურად. მისი განვითარება დამოკიდებულია სოციალურ გარემოზე, ეკონომიკურ პირობებზე, ფსიქოლოგიურ ფაქტორებზე და ბევრ სხვა რამეზეც. ამიტომ, ადამიანი კარგიც შეიძლება იყოს და ცუდიც, მაგრამ თავისი ბუნებით ის კარგია. აი, არაქრისტიანული ცნობიერების მთავარი ანტითეზისი. არაფერს ვამბობთ არარელიგიურ ცნობიერებაზე. მასზე სათქმელი არაფერია - ის საერთოდ: „ადამიანი - ეს ამაყად ჟღერს“. მხოლოდ ქრისტიანობა ამტკიცებს, რომ ჩვენი ახლანდელი მდგომარეობა - ესაა საშინელი გარყვნის, დაცემის მდგომარეობა, ამასთან, ისეთი გარყვნის, რომ თვით ადამიანს საკუთარი ძალებით მისი განკურნება არ შეუძლია. ამ მტკიცებაზეა აგებული უდიდესი ქრისტიანული დოგმატი ქრისტეზე, როგორც მხსნელზე.

სწორედ ეს იდეა არის პრინციპული ზღვარი ქრისტიანობასა და ყველა სხვა რელიგიას შორის.

ახლა კი შევეცდები გაჩვენოთ, რომ ქრისტიანობას, სხვა რელიგიებისგან განსხვავებით, შეუძლია, ობიექტურად დაასაბუთოს მის მიერვე მოცემული მტკიცება. მოდით, მივმართოთ კაცობრიობის ისტორიას, ვნახოთ, რითი ცხოვრობს და რა მიზნები გააჩნია მას ჩვენი, ადამიანური მზერისთვის მისაწვდომი დროის მანძილზე. თქმაც არ უნდა - მას სურს, ღვთის სასუფეველი დაამყაროს დედამიწაზე, ე.ი. სამოთხე მოაწყოს. ზოგიერთებს ამ მიზნის განხორციელება ღვთის შეწევნით სურთ. თუმცა, ამ შემთხვევაშიც უფალი განიხილება არა როგორც სიცოცხლის უმაღლესი მიზანი, არამედ როგორც საშუალება ამქვეყნიურ სიკეთეთა მისაღწევად. სხვებს ღმერთი საერთოდ არ სჭირდებათ. მაგრამ მთავარი სხვა რამეა. ყველას ესმის, რომ შეუძლებელია დედამიწაზე სასუფევლის მოწყობა ისეთი ელემენტალური რამეების გარეშე, როგორიცაა: მშვიდობა, სამართლიანობა, სიყვარული (თავისთავად ცხადია, რა სამოთხე შეიძლება იყოს იქ, სადაც ომი, უსამართლობა და ბოროტება სუფევს?!), თუ გნებავთ, ურთიერთპატივისცემა - აქამდეც დავედით. ესე იგი, ყველას მშვენივრად ესმის, რომ ამ ძირითადი ზნეობრივი ფასეულობების განხორციელების გარეშე შეუძლებელია რამენაირი კეთილდღეობის მიღწევა დედამიწაზე. კაცობრიობა კი რას აკეთებს მთელი ისტორიის მანძილზე? ერიჰ ფრომს კარგად აქვს ნათქვამი: „კაცობრიობის ისტორია სისხლითაა დაწერილი. ეს - მუდმივი ძალადობის ისტორიაა“. ზუსტია!

ისტორიკოსებს, განსაკუთრებით კი სამხედრო ისტორიკოსებს, შესაბამისი მაგალითების მოხმობით თვალნათლივ შეუძლიათ გვაჩვენონ, თუ რითია აღსავსე კაცობრიობის მთელი ისტორია: ომები, სისხლისღვრები, ძალადობა და სისასტიკე. იდეურად მეოცე საუკუნე „უმაღლესი ჰუმანიზმის“ საუკუნეა. სინამდვილეში კი, „სრულყოფილების“ ეს მწვერვალი დაღვრილი სისხლით აღემატა კაცობრიობის ყველ


--------------------
www.cordesign.ge
User is offlineProfile CardPM
Go to the top of the page
+Quote Post
mekaje
პოსტი Sep 6 2009, 09:56 PM
პოსტი #2


Member
**

ჯგუფი: Members
პოსტები: 583
რეგისტრ.: 25-December 08
წევრი № 6,158



neo

ძალიან კარგია. მე დავამატებ მამა თეოდორე გიგნაძის ქადაგებას

რატომ უნდა ვიყო ქრისტიანი?

ადამიანი, რომელიც ათეიზმის სრულ უსაფუძვლობასა და რელიგიური მსოფლმხედველობის აშკარა უპირატესობას მიხვდება, კვლავ დიდი პრობლემის წინაშე აღმოჩნდება. რელიგიათა სამყარო ძალზე მრავალფეროვანია. ყოველი რელიგიური პრაქტიკა სხვათა გამომრიცხავია. სხვაგვარად - ყველა რელიგია (ყოველ შემთხვევაში, ძირითადი რელიგიები) საკუთარ თავს წარმოაჩენს, როგორც ჭეშმარიტების ერთ-ერთ მფლობელს. ადამიანი აღმსარებლობას ირჩევს სინდისის, გულის კარნახის მიხედვით, მაგრამ არ გამოირიცხება გონებაც. ერთადერთი ჭეშმარიტება (ჭეშმარიტება კი უცილობლად ერთადერთია) ყველაზე უფრო ლოგიკური და გონივრულიც უნდა იყოს.

საუბრობენ ყველა რელიგიის გაერთიანებაზეც, რაც თითქოს საშუალებას მოგვცემს, ყველა მათგანში გაბნეული საუკეთესო მარცვლები შევკრიბოთ და გვარწმუნებენ, თითქოს ამგვარად მიღებული რელიგია ყველაზე უკეთესი და ამაღლებული იქნება.

პრობლემის გადასაწყვეტად საინტერესო ლოგიკას გვთავაზობს პროფესორი ანდრია კურაევი:

პირველ ყოვლისა, ადამიანმა უნდა გადაწყვიტოს, რომელს მიანიჭოს უპირატესობა: მონოთეიზმს თუ მრავალღმერთიანობას.

როგორც ფილოსოფიური, ისე ფსიქოლოგიური კუთხით და, ცხადია, ეროვნული მენტალიტეტის გათვალისწინებითაც, მონოთეიზმის უპირატესობა მრავალღმერთიანობასთან შედარებით აშკარაა.

მაგრამ მონოთეისტური რელიგიის სასარგებლოდ გაკეთებული არჩევანი ჯერ კიდევ არ ნიშნავს პრობლემის მოგვარებას. მონოთეისტური რელიგიები ორ ჯგუფად იყოფა: ერთნი ღვთაებად დაუსაბამო, უსასრულო, მაგრამ უპიროვნო ენერგიას აღიარებენ, მეორენი გვასწავლიან, რომ ღმერთი დაუსაბამო, უსასრულო, მარადიული, ყოვლისშემძლე, ყოველივეს შემოქმედი პიროვნული არსებაა.

ღმერთს, როგორც უპიროვნო სუბსტანციას, ენერგიას (გრავიტაციული ან ელექტომაგნიტური ველის მსგავსს), რომელიც არ არის სამყაროს შემოქმედი (უპიროვნობის გამო), რომელსაც ისევე არ გააჩნია ცნობიერება, შემეცნებისა და თვითშემეცნების უნარი, როგორც, მაგალითად, ბუზს, ჭუჭყს, ტალახს, ქვას, აღიარებენ აღმოსავლური რელიგიები, სხვადასხვა თეოსოფიურ-ოკულტური მიმდინარეობები, ასტროლოგები.

ადამიანს თავისუფალი არჩევნის ნება აქვს, მაგრამ ჩვენ უგუნურებად მიგვაჩნია, ღმერთად ვაღიაროთ გრავიტაციული ან ელექტრომაგნიტური ველის მსგავსი ენერგია, რომელსაც არ გააჩნია ცნობიერება და შემეცნების უნარი, რომელსაც ვერასოდეს მიმართავ ლოცვით (რამეთუ იგი არ არის პიროვნება) და რომელიც ამავე მიზეზის გამო ვერასოდეს იზრუნებს ჩვენზე, რომლის უპიროვნობის გამო ადამიანის პიროვნულ არსებობას პერსპექტივა არ გააჩნია და რომელშიც არ არსებობს სიკეთისა და ბოროტების ცნება. ჩვენი აზრით, შეუძლებელია, ღმერთს არ გააჩნდეს სამყაროში არსებული ყველაზე აღმატებული თვისება, შეუძლებელია, ღმერთი არ იყოს პიროვნება. უიმისოდ რელიგია, როგორც კავშირი ადამიანისა ღვთაებასთან, ყოველგვარ აზრს კარგავს. ასეთ შემთხვევაში იგი რელიგიური ნიღბით შემოსულ ათეიზმად წარმოჩინდება.

ჩვენ ვირჩევთ პიროვნული ღმერთის რელიგიას. მაგრამ პრობლემა არც ამით წყდება, რამეთუ დიდი არჩევნის წინაშე ვდგებით: პიროვნული ღმერთის მქადაგებელი რომელი რელიგია ავირჩიოთ, რომელი ქადაგებს ჭეშმარიტებას, რომელი დაგავაკავშირებს ნამდვილ ღმერთთან?

რაკი ჭეშმარიტებას პიროვნული ღმერთის მქადაგებელ რელიგიათა შორის ვირჩევთ, ამოსავალი ჩვენი ძიებისა პიროვნება და მისი თვისებები უნდა იყოს.

რომელია პიროვნებაში ყველაზე აღმატებული და ღირებული თვისება?

რა თქმა უნდა, სიყვარული.

სამი ძირითადი შეკითხვით, რომლებშიც სიყვარულის ცნება დომინირებს, სხვადასხვა რელიგიის (ისლამისა და ქრიტიანობის) აღმსარებელებს მივმართოთ.
პირველად დავეკითხოთ ისლამის მიმდევარს:

კითხვა პირველი: ღმერთი სიყვარულია?

ისლამის წარმომადგენელი პასუხს დააყოვნებს, რადგან მორწმუნისათვის ადვილი არ არის ღმერთს მიაწეროს თვისება, რომელიც მისი რელიგიის წმინდა წიგნებში არ იხსენიება. დიახ, ყურანში ვერსად ამოიკითხავთ, რომ ღმერთი სიყვარულია. ხოლო მართლმორწმუნე მუსლიმი ღმერთზე ისეთ რამეს როგორ იტყვის, რაც ყურანში არ წერია?! სხვათა შორის, მუჰამედი ამ დიად საღვთისმეტყველო თეზისს: „ღმერთი სიყვარულია“, - ვერც ჩაწერდა, ვინაიდან ისლამის „ღვთისმეტყველება“ ამის საშუალებას არ იძლევა. თუმცა ისლამის მიმდევარი ბოლოს მაინც იტყვის: „შეიძლება ითქვას, რომ სიყვარული ღმერთის ერთ-ერთი თვისებაცაა“ (ასეთი პასუხის მიზეზი მსოფლიოში დომინირებულ ევროპულ-ქრისტიანულ ცნობიერებაში უნდა ვეძებოთ).

კითხვა მეორე: რაში გამოვლინდა ღვთის სიყვარული ადამიანისადმი?

პასუხი დაახლოებით ასეთი იქნება: ღმერთმა შექმნა სამყარო, მოგვცა სჯული, გვაძლევს მარადიულ ცხოვრებას (პასუხი მხოლოდ გარეგნული ფორმითაა მისაღები).

კითხვა მესამე: ღვთისთვის ძნელი იყო ადამიანის სიყვარული?

ისლამის აღმსარებლის პასუხი: „რას ბრძანებთ! როგორ შეიძლება, მარადიული, ყოვლისშემძლე და ტრანსცენდენტული ღვთისთვის რაიმე ძნელი იყოს!“ - ლოგიკურად მისაღები იქნება, მაგრამ ასევე ლოგიკური და გასაგები იქნება ჩვენი შენიშვნა: თუ სიყვარული არ არის ძნელი, თუ სიყვარული არ ვლინდება ღვაწლსა და თავგანწირვაში, მაშინ იგი სიყვარულია?!
ახლა იმავე კითხვებით ქრისტიანს მივმართოთ:

კითხვა პირველი: ღმერთი სიყვარულია?

ქრისტიანი არ დაფიქრდება, მაშინვე იტყვის: „დიახ, ღმერთი სიყვარულია“. ქრისტიანებს წმინდა წერილში პირდაპირ გვიწერია ეს ყველაზე აღმატებული საღვთისმეტყველო ფორმულა. იგი მხოლოდ ქრისტიანობაშია, რამეთუ ყველა რელიგიათა შორის მხოლოდ ქრისტიანული ღვთისმეტყველება იძლევა ამგვარი ფორმულის გამოთქმის საშუალებას. ამგვარად, ამ საღვთისმეტყველო ფორმულის სხვა რელიგიებში არარსებობა არ არის შემთხვევითი; ასევე არ არის იგი შემთხვევითი ქრისტიანობაში.

კითხვა მეორე: რაში გამოვლინდა ღვთის სიყვარული ადამიანისადმი?

პასუხი ფორმით იგივე იქნება, როგორიც ისლამის წარმომადგენელმა გასცა, თუმცა არსობრივად ამ ორ პასუხს შორის ძირეული განსხვავებაა.

კითხვა მესამე: ღვთისთვის ძნელი იყო ადამიანის სიყვარული?

პასუხი ალოგიკური, მაგრამ უნიკალური იქნება: „ღვთისათვის ძალზე ძნელი იყო ადამიანის სიყვარული; თავგანწირული იყო ეს სიყვარული; საკუთარი თავის უკიდურეს დამდაბლებამდე, სისხლის დაღვრამდე, თვით უპატიო სიკვდილამდე ძნელი იყო ეს სიყვარული“. ამგვარი თავგანწირვის განხორციელებისათვის ღვთაებრივი, უვნებო ბუნების მქონე პიროვნული ღმერთი ვნებად, ადამიანურ ბუნებას იღებს, რომლის ტანჯვით პიროვნულად თავად ღმერთი იტანჯება, რომლის სიკვდილით თავად ღმერთი კვდება და ამით გამოავლენს მაქსიმალურ სიყვარულს, რაც კი ერთ პიროვნებას მეორის მიმართ შუეძლია გამოამჟაღავნოს - თავის სულს დებს ჩვენთვის. აქ ისეთი სიდიადე, სიმდაბლე, სინათლე და სიყვარულია, რომ ადამიანს არათუ ამგვარის ან მსგავსის მოფიქრება, ან რაიმეს დამატება, არამედ უკვე მომხდარისა და არსებულის გააზრება და დატევნაც კი არ ძალუძს (ამიტომ იყო, რომ ქრისტიანობის მთელი ისტორიის მანძილზე ყოველთვის ცდილობდნენ მის შესწორებას, რათა იგი ადამიანებისათვის ადვილი გასააზრებელი ყოფილიყო; სწორედ ეს გახლდათ მრავალი ერესის წარმოშობის მიზეზი). ქრისტიანობაზე უფრო აღმატებული მოძღვრების შექმნა შეუძლებელია. ყოველი ნაბიჯი ქრისტიანობიდან, უკან გადადგმული ნაბიჯი იქნება.

ერთ-ერთი საღვთისმეტყველო განმარტება, თუ რატომ არ ცხონდება ეშმაკი, ასეთია: თუ სატანა მაშინ არ ჩავარდა სინანულში, როცა კაცად მოსული სამყაროს შემოქმედი ადამიანთათვის კვდებოდა, როცა ასეთმა სიყვარულმაც არ შეაძრწუნა მისი გული, რაღამ უნდა შეძრას იგი? მსგავსი რამ ადამიანზეც შეიძლება ითქვას: თუ კაცის გული იმ ამბავმა არ შეძრა, რომ ღმერთი მის გადასარჩენად ადამიანად მოვიდა, ეწამა და მოკვდა, ღმერთი ადამიანად იქცა, რათა ადამიანი ღმერთად ექცია, სხვა რაღამ უნდა შეძრას იგი?!

ღმერთმა დაგვიფაროს ამგვარი გულქვაობისგან!

მოამზადა მღვდელმა თეოდორე გიგნაძემ
ჟურნალი „კარიბჭე“, აგვისტო, 2004 წ.


--------------------
ღმერთი სიყვარული არს
User is offlineProfile CardPM
Go to the top of the page
+Quote Post
neo
პოსტი Sep 7 2009, 04:22 PM
პოსტი #3


Advanced Member
***

ჯგუფი: საფინანსო
პოსტები: 2,152
რეგისტრ.: 11-September 07
წევრი № 2,723



ახლა გადავიდეთ სხვა რელიგიებზე:

დავიწყოთ ბუდიზმით

ბუდიზმი ერთ-ერთი მსოფლიო რელიგიაა, რომელიც რამდენიმე ასეულ მილიონ მორწმუნეს აერთიანებს. იგი ჩრდილო ინდოეთში ჩაისახა ძვ. წ. VI-V საუკუნეებში. მისი დამაარსებელია საკიას ტომის უფლისწული სიდჰართა გაუტამა, ანუ საკია მუნი (განდეგილი საკიას ტომიდან). იგი დღევანდელ ქალაქ ბენარესის მახლობლად მდებარე ქალაქ კაპიტალავასტში დაიბადა. მამამისი საკიას ტომის მეფე სუდოგანა იყო. დედას მაია-დევი ერქვა. მამა სიდჰართას ფუფუნებით ზრდიდა და ყოველნაირად უმალავდა ამ ქვეყნად არსებულ ტანჯვასა და უბედურებას, მაგრამ გაუტამამ ყოველივე ამის შესახებ მაინც შეიტყო. იგი შეაძრწუნა საკუთარმა ბედნიერებამ, მიატოვა სასახლე, მშობლები, ცოლი, ვაჟიშვილი და ამა ქვეყნის ბოროტების დასათრგუნავი საშუალების საძებნელად წავიდა. მან მრავალი მოძღვარი მოინახულა და, ბოლოს, ერთ ღამეს წმიდა ხის ქვეშ მყოფს ჭეშმარიტება ეუწყა, რის შედეგადაც იგი გახდა ბუდა და (სანსკ. ბუდდჰა - განათლებული, გასხივოსნებული, სხვიფენილი) ამიშ შემდგომად მან ხსნის შესახებ დაიწყო ქადაგება. მალე მას მრავალი მიმდევარი და მოწაფე გაუჩნდა (მათ შორის ყველაზე საყვარელი მოწაფე ანანდა იყო). ბუდა 80 წელს მიღწეული გარდაიცვალა. მისი ნეშტი თაყვანისცემის საგანი გახდა. ბუდას არაფერი დაუწერია, რამაც მისი მოძღვრების ირგვლივ დავა გამოიწვია. ჭეშმარიტების დასადგენად კრებებს იწვევდნენ, რომელთა შორისაც უმთავრესია ძვ. წ. 250 წ. პაშალიპუტრაში მეფე აშოკას დროს ჩატარებული კრება, რომლის დადგენილების ძალით ბუდიზმი, რომელიც მანამდე იდევნებოდა, სახელმწიფო რელიგია გახდა. ამ დროისათვის მოხდა ბუდას მოძღვრების წერილეობითი ფიქსაცია. ეს ნაწერები 3 ნაწილად - 3 ტიპიტიკად იყოფა (ტიპიტიკა - სიბრძნის კალათა): 1. სუტრა (მოძღვრება), 2. ვინაია (დისციპლინა) და 3. აბჰიდჰართა (მეტაფიზიკა). მეფე აშოკამ მისიონერები სხვა ქვეყნებშიც გაგზავნა ბუდიზმის გასავრცელებლად. თუმცა შემდეგ ინდოეთში ბარაჰმანიზმმა კვლავ მოიკრიბა ძალა და ბუდიზმი ძალზედ შეავიწროვა. დღეისათვის ინდოეთში მხოლოდ 4 მილიონამდე ბუდისტია, სამაგიეროდ იგი ყველაზე გავრცელებული რელიგიაა შრი-ლანკაში, მიანმაში (ყოფ. ბირმა), ტაილანდში, კამბოჯაში, ვიეტნამსა და ლაოსში. ბევრია ბუდისტი ჩინეთში, იაპონიასა და კორეაში, აგრეთვე, მონგოლეთში.

ბუდიზმი არაა ერთგვაროვანი. სამხრეთული ბუდიზმი, რომელიც შრი-ლანკასა და ინდოჩინეთშია გავრცელებული და ჰინაიანას სახელითაა ცნობილი, უფრო ახლოა ბუდიზმის პირვანდელ ფორმასთან (ჰინაიანა მცირე ეტლს ნიშნავს). მისი პანთეონი ღარიბია, კულტი ძალზე მარტივი. ჩრდილოეთის ბუდიზმი - მაჰაიანა (დიდი ეტლი) - გავრცელებულია ჩინეთში, იაპონიაში, კორეაში. მას დოგმატიკა და კულტი უფრო რთული აქვს, იერარქია მდიდარია, ძლიერაა განვითარებული სამონასტრო ცხოვრება, რომელიც მკაცრი წესებით გამოირჩევა. (1)

ტერავადას შტო გავრცელებულია სამხრეთში: ცეილონზე, ბირმაში, კამბოჯასა და ტაილანდში. მისი სწავლება ეფუძნება ტიპიტაკას წიგნებს, რომელიც ცხოვრებისაკენ მოუწოდებს ადამიანს. მისთვის მთავარი სათნობა - სიბრძნეა. ტერავადას სკოლა გაურბის რიტუალებს და მეტ ყურადღებას უთმობს მედიტაციას.

ბუდიზმის ფორმაა აგერთვე ლამაიზმი. იგი ტიბეტში ჩაისახა XIV საუკუნეში - მაჰაიანასა და ტანტრიზმის, აგრეთვე ტიბეტელთა ძველი სარწმუნოების ბონ-პოს ბაზაზე, XVI საუკუნიდან ლამაიზმი გავრცელდა მონღოლებში, ხოლო XVII საუკუნეში შეაღწია რუსეთის ტერიტორიაზე - ბურიატებში, ტუველებსა და ყალმუხებში. მასში ბუდიზმი შეერწყა ადგილობრივ წარმართულ რწმენა-წარმოდგენებს, რის გამოც ლამაიზმში ძლიერაა განვითარებული სხვადასხვა წეს-ჩვეულება, მაგალითად, შამანიზმი. ლამაისტების მეთაურია დალაი-ლამა, რომელიც დიდი უფლებამოსილების მქონეა და მას, როგორც ცოცხალ (განსხეულებულ) ბუდას, ისე სცემენ თაყვანს. ლამაიზმის კანონიკურ საფუძველს წარმოადგენს წმიდა ტექსტთა კრებულები: განჯური (108 ტომი) და დანჯური (225 ტომი). ლამაიზმისათვის დამახასიათებელია თეატრალური მისტერიები, ფუფუნებით აღსავსე მსახურებები, რომლებიც სრულდება დაცანებში (სამონასტრო დაწესებულებებში), „ათ შავ ცოდვად“ ლამაიზმი ასახელებს: მკვლელობას, ქურდობას, „არასწორ შეერთებას“, ტყუილს, ცილისწამებას, ბოროტისმეტყველებას, ამაოდმეტყველებას, სიხარბეს, მრისხანებას, „ცრუ წარმოდგენებს“.

არსებობს აგრეთვე ძენ-ბუდიზმი. იგი VI საუკუნეში აღმოცენდა ინდოეთში. მისი დამაარსებელია ბოდჰიდჰარმა, აქედან გავრცელდა იგი ჯერ ჩინეთში, შემდეგ იაპონიაში, სადაც VII-VIII საუკუნეებში დასრულებული სახე მიიღო (2). ძენ-ბუდიზმი საკმაოდ დასცილდა ტრადიციულ ბუდიზმს. იგი ერთგვარი ბუდისტური სუპერეგზისტენციალიზმია. იგია ბუდიზმი ბუდას გარეშე, ადოგმატური სწავლება, რომელიც არ ცნობს არანაირ ავტორიტეტს, არავითარ ტრადიციას. მისი კულტია დაცინვა, რომელიც ყველას, მათ შორის საკუთარი თავის წინააღმდეგაა მიმართული. იგია ფილოსოფიის სიძულვილი, მაგრამ ფილოსოფიური პარადოქსების სიყვარული. ძენი უარყოფს იმ ლოგიკის კანონებსა და ცნებით კატეგორიებს, რომლებიც ინდუიზმსა და ბუდიზმშია გავრცელებული. ძენ-ბუდიზმი დაახლოებით ისე მიემართება კლასიკურ ბუდიზმს, როგორც ძველ ცინიკოსთა სწავლება პლატონიზმს. ძენ-ბუდიზმი ერთგვარად თანამედროვე ევროპულ ეგზისტენციალიზმსაც ეხმაურება, რის გამოც სულ უფრო და უფრო პოპულარული ხდება დასავლეთის ქვეყნებში. ამ პოპულარობას ხელი შეუწყო ძენ-ბუდიზმის ცნობილმა თანამედროვე პოპულარიზატორმა დაითაცუ ტეიტარო სუძუკიმ (1870-1966 წწ).

ძენში ლიგუკური ანალიზი ტაბუდადებულია. მისი მიხედვით ადმაინი უნდა გათავისუფლდეს სხვათა აზრების ზეგავლებისაგან, რჩევებისაგან და სწავლებებისაგან და არც თვითონ უნდა ასწავლოს სხვას რაიმე. ძენი უარყოფს სასწაულებს და ზებუნებრივ მოვლენებს. იგი ასწავლის, რომ რეალობას არ გააჩნია ობიექტური შინაარსი, არსეობს მხოლოდ სუბიექტური აღქმა. „ჭეშმარიტებები“ ცნობიერდება უშუალოდ, ინტუიტიურად - როდესაც შესაცნობი და შემცნობი ერთმანეთში შეირწყმიან. ძენის დოქტრინა ქაოტურია. ინდუიზმის მსგავსად ძენი აცხადებს, რომ ადამიანი და ღმერთი - ერთი არსებაა. ძენი არ აღიარებს არც მადლს, არც ცოდვას, რადგან მათ სუბიექტური აღქმის ნაყოფად მიიჩნევს, ძენის მოძღვრებით განსაკუთრებით ისინი ინტერესდებიან, ვინც გაურბის დოგმებსა და ავტორიტეტებს.

ბუდიზმის ძირითადი პოსტულატები შემდეგია: იგი არ აღიარებს არც შემოქმედს და არც ქმნილებას. მისთვის ერთადერთი ჭეშმარიტად არსებული არის არარა, ანუ არყოფნა, რომელსაც მარადიული, დამოუკიდებელი და თვითმყოფადი არსებობა აქვს. ყველა სხვა არსებობა, რასაც საწყისი და დასასრული აქვს, ცვლილებას ექვემდებარება და დროითა და სივრცითაა შეზღუდული, მოკლებულია ჭეშმარიტ ყოფიერებას. ყოველივე არსებული არარასაგან წამოსდგა და კვლავ მას უბრუნდება, მაშასადამე, არყოფნა ყველაფრის თავი და ბოლოა. ამდენად, თუკი იგი ჭეშმარიტი არსი და სამყაროს ერთ-ერთი საფუძველია, მაშინ სამყარო, ყოველივე იმასთან ერთად, რაც მასში არსებობს და ცოცხლობს, უკანონო და არასაჭირო არსებობის შედეგია და, ამდენად, ბოროტებაა.

ბუდიზმს არ გააჩნია პასუხი კითხვაზე, თუ როგორ წარმოიშვა თავდაპირველად ყოველივე. იგი იყენებს სწავლებას უსასრულოდ მრავალი სამყაროსა და მათში არსებულ არსებათა შესახებ, რომლებიც აუცილებლად ისპობიან და სხვას უთმობენ ადგილს, რომელთაც თავის მხრივ იგივე ელით.

მაშასდამე, ბუდიზმი რელიგია კი არა, ფილოსოფიური აგნოსტიციზმი უფროა, რადგან რელიგია, კლასიკური გაგებით, კავშირს გულისხმობს, კავშირს ადამიანსა და ღმერთს შორის. ბუდიზმში კი არ არსებობს აბსოლუტური პიროვნების ცნება, არსებობა ბოროტებაა, ცხოვრება ტანჯვათა ჯაჭვია, ხოლო ბუდიზმის მიზანი ამ ტანჯვისგან გათავისუფლებაა. რადგან ტანჯვა თვით ყოფიერების ცნებას ერწყმის, ამიტომ მისგან გათავისუფლება თვით ყოფიერების მოსპობით უნდა მოხდეს. ტანჯვისგან გათავისუფლებისათვის თვითმკვლელობა უაზრობაა, რადგან ბუდიზმი, ისევე როგორც ინდუიზმი, რეინკარნაციას აღიარებს, რასაც კვლავ ახალი ტანჯვა მოჰყვება (3). ამიტომ ბუდა მიიჩნევს, რომ უნდა მოისპოს თვით სიცოცხლის სურვილი, რაც შემდგომი რეინკარნაციის შეწყვეტასა და სანსარისგან თავის დაღწევის საწინდარია. ასე გადადის ადამიანი ნირვანაში, რომელიც ღმერთთან ურთიერთობა კი არ არის, არამედ სიცოცხლიდან გაქცევა და სულიერი ვაკუუმის მდგომარეობაა. ნირვანა სიტყვასიტყვით ჩაქრობას ნიშნავს. იგი ბუდიზმში უდიდესი სიკეთე და ადამიანის საბოლოო მიზანია. იგი ტანჯვის, უბედურების და საერთოდ ყოფიერების ყოველგვარი გამოვლინების მოსპობაა. უკვდავება ბუდიზმს ესმის, როგორც აბსოლუტურ უმოქმედობასა და სრულ განურჩევლობაში გადასვლა.

როგორც უკვე ვთქვით, ბუდისტისათვის ბოროტების სათავე თვით სიცოცხლე, ადამიანის არსებობა და მისი სურვილებია, სადაც სიცოცხლეა, იქ აუცილებლად ბოროტებაცაა, როგორც მისი ძირეული და არსებითი ნიშანი. შესაბამისად ბუდიზმის თანახმად სიცოცხლის გაქრობა სიკეთეა, მაგრამ, მეორე მხრივ, ბუდიზმი არ იძლევა პასუხს კითხვაზე, თუ რატომაა სიცოცხლის სურვილი ბოროტება. იგი მხოლოდ ფაქტების ემპირიულ მხარეს აფიქსირებს.

ბოროტებაზე ამგვარი შეხედულება ბუდიზმს სოციალურ სფეროშიც გადააქვს. ოჯახური, ეროვნული და სხვა ურთირთობები, ბუდისტური მსოფლმხედველობის მიხედვით, ბოროტებაა, რომელთაგანაც ასევე აუცილებელია გათავისუფლება.

თუ ქრისტიანი ასკეტისათვის უმთავრესი ამოცანა საკუთარ ვნებებთან ბრძოლაა და ამ ვნებათაგან გათავისუფლების შემდეგ იგი სიცოცხლისკენ ისწრაფვის, რათა ღირს იქნეს აბსოლუტთან თანაზიარებისა და მის სასუფეველში დამკვიდრებისა, ბუდისტი საწინააღმდეგო მიმართულებით მიდის, მისთვის მთავარი სიცოცხლის სურვილია და, ამის კვალობაზე, თავად სიცოცხლის გაქრობაა, ანუ როგორც მართებულად შენიშნავს ნ.ლოსკი: „სხეულებრივი სიკვდილით შეშინებული გაუტამა ხსნას აბსოლუტურ სიკვდილში, ყოფიერების სრულ მოსპობაში ეძიებს“, ხოლო გ.კ.ჩესტერტონი ამბობს: „ქრისტეს ეცოდება ადამიანები იმიტომ, რომ ისინი კვდებიან, ხოლო ბუდას ეცოდება იმიტომ, რომ ისინი ცოცხლობენ“. თუ მაცხოვარი ამბობს: „ნეტარ იყვნენ გლახაკნი სულითა, რამეთუ მათი არს სასუფეველი ცათა“ (მათე 5, 3), ბუდა ამ სიტყვების ამგვარ პერიფრაზს „ახდენს“: „ნეტარ იყვნენ გლახაკნი სულითა, რამეთუ მათ ელოდებათ არყოფნა“.

ქრისტიანსაც და ბუდისტსაც გრძნობადი ბუნებისაგან გათავისუფლება სწადიათ, მაგრამ თუ ბუდისტი ბიბლიური სამსონივით მტრების მოსპობით საკუთარ თავსაც სპობს, ქრისტიანი, რომელიც სძლევს მტერს, ნეტარი ცხოვრების ღირსი ხდება.

ბუდისტი, რომელიც არ ცნობს პიროვნულ ღმერთს, ვერ ახერხებს დადებითი შინაარსი შესძინოს საკუთარ ზნეობრივ თავისუფლებას. ამიტომ მისთვის თავისუფლება უმიზნო სიცოცხლის უარყოფაში მდგომარეობს. ამის გამო კი იქ, სადაც პოზიტიური მიზანი არ არსებობს, აუცილებლად ხდება ყოველგვარი მიზანშეწონილი მოქმედების პარალიზება. პასიური სათნოებანი (მოთმინება, დათმობა) ბუდიზმში ყოველთვის ჭარბობს აქტიურს. ბუდიზმში ვხედავთ თანაგრძნობისმიერ სიყვარულს, მაგრამ იქ არ მოიპოვება მოქმედი, განმათავისუფლებელი და შემოქმედებითი სიყვარული. უფრო მეტიც, თვით ეს პასიური სიყვარულიც კი, რომელიც მხოლოდ თანაგრძნობას გამოხატავს და სიხარულს არ ანიჭებს, უკანა პლანზე იწევს და ადგილს უთმობს თვითჭვრეტისა და თვითმოსპობის სურვილიდან გამომდინარე კვიეტიზმს. ასე რომ, ბუდიზმი თავისი არსით ნიჰილიზმია, და ამის გამო იყო, რომ მან ამგვარი ფორმით დიდხანს ვერ იარსება. ამიტომაც მას ყოველთვის შეცვლილი და შერბილებული სახით წარმოადგენდნენ ხოლმე: კერძოდ, ნირვანას რაღაც სამოთხის მსგავსი თვისებები მიანიჭეს, დააწესეს კულტი, წეს-ჩვეულებები, შემოიღეს თეორია უმაღლეს არსებათა მიერ ადამიანის შეწევნის შესახებ. ყოველივე ამან კი ბუდას თავდაპირველი, წმინდა ფილოსოფიურ-ეთიკური სწავლება რელიგიად აქცია.

ასეთია მოკლედ ბუდიზმის შინაარსი. იგი ტანჯვის, უბედურების და ამდენად ბოროტების დაძლევისა და მისგან თავის დაღწევის თავისთავად კეთილშობილ მიზანს ისახავს, მაგრამ არ აღიარებს რა შემოქმედს, პიროვნულ ღმერთს, და ცხადია არ იცნობს ჭეშმარიტ მხსნელს - იესო ქრისტეს, ამ დიადი მიზნის მიღწევას გაუტამას გონების მიერ შექმნილი რეცეპტით - ნირვანათი აპირებს. ეს კი, როგორც უკვე ზემოთ აღვნიშნეთ, ამ მოძღვრებას არყოფნის, სიკვდილისა და ვოიდიზმის (4) მქადაგებლად აქცევს.

გამოყენებული ლიტერატურა:

„აპოლოგეტიკური წერილები“, თბილისი, 2001 წ.
ავტორ-შემდგენელი: ზურაბ ეკალაძე

გაზეთი „საპატრიარქოს უწყებანი“, № 30, 1999 წ.


--------------------
www.cordesign.ge
User is offlineProfile CardPM
Go to the top of the page
+Quote Post
Atman
პოსტი Sep 7 2009, 04:49 PM
პოსტი #4


მეცამეტე მეომარი
***

ჯგუფი: Members
პოსტები: 6,236
რეგისტრ.: 23-August 08
წევრი № 5,518



neo


მოდი ერთ კითხვას დაგისვამ: ავიღოთ მაგალითად "ცოდვა" ვნება. აქვს დიდი მნიშვნელობა როგორი ხერხით დავამარცხებ მე მას ჩემ გონებაში, ლოცვით, მედიტაციით თუ სხვა მეთოდით? თუ მე უფრო კარგი მეთოდი ვიცი პირადად ჩემთვის, ვიდრე ლოცვაა, არ მირჩევნია მისი გამოყენება?

ბუდიზმს და იმპერსონალისტურ რელიგიებს რომ აკრიტიკებთ, აბა ერთი ეს წაიკითხეთ და ნახეთ მსგავსებები და განსხვავებები ქრისტიანობასთან:





Свами Вивекананда
ПАРА-БХАКТИ ИЛИ ВЫСШЕЕ БОГОПОЧИТАНИЕ
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Подготовительное отречение
Мы окончили рассмотрение так называемой подготовительной Бхакти, и, чтобы приступить к изучению ПараБхакти, или высшего Богопочитания, нам остается только сказать об окончательном подготовлении к нему. Такое подготовление, состоящее в повторении священных имен, в обрядах, формах, символах, имеет целью только очищение души, из всех же средств очищения самое главное, без которого никто не может достигнуть высшего Богопочитания (Пара-Бхакти), - отречение. Многим оно кажется ужасным, но без него невозможно никакое духовное развитие. Отречение необходимо во всех. Йогах. Оно представляет собою краеугольный камень, центр и главный стимул всякого духовного совершенствования, настоящую сущность религии. Когда человеческая душа отрешается от мирских вещей и пытается углубиться в сущность; когда человек-дух поймет, что, становясь уплотненным и материальным, он приближается к погибели и, сознав это, отвернется от материи, тогда начинается отречение, а с ним и действительный его духовный рост. Отречение Карма-йога - это отказ от всех плодов своих действий, от всякого интереса к результатам своей работы, от забот о награде, как теперь, так и после. Раджа-йог, исследуя природу, узнает, что все ее назначение в том, чтобы душа узнала о своей вечной отдельности от природы, поняла и убедилась, что она дух, а не материя, и что ее соединение с материей может быть только временным. Отречение Раджа-йога является результатом исследования природы. Джнана-йог уже с самого начала должен знать, что природа, кажущаяся такою массивною, не более как иллюзия. Он должен понимать, что все проявления силы в природе производятся душою, а не природою, что все знание и все испытываемое нами находится в душе, а не в природе; должен непосредственно, по убеждению своего разума, и сразу, оторваться от всех оков природы, предоставляя ей и всему, что к ней принадлежит, идти своим путем, а сам - стараться остаться один. Его отречение самое суровое и трудное.
Отречение Бхакти-йога, наоборот, самое естественное и легкое; в нем нет никакого насилия. Бхакта ни от чего не отказывается, ничего насильно от себя не отрывает. Проявления этого отречения, хотя в более или менее извращенном виде, мы видим вокруг нас каждый день. Человек любит женщину, а затем через несколько времени влюбляется в другую и первую оставляет. Она легко, свободно, ускользает из его ума, совсем не оставляя в нем чувства утраты. Женщина любит мужчину, потом полюбила другого, и первый совершенно естественно забывается. Человек любит свой город, затем начинает любить свою страну, и сильная любовь к маленькому городу легко, естественно пропадает. Потом он научается любить весь мир, и его любовь к своей стране, его патриотизм исчезает без всякого насилия, не причиняя ему никакого беспокойства. Характер того, к чему чувствуется наибольшая привязанность, что доставляет самое сильное удовольствие, зависит от степени развития испытывающего. Ни один человек не может есть с таким увлечением, как собака и волк; наслаждений же, которые доставляют человеку умственные занятия и их результаты, ни волк, ни собака испытывать не могут. У человека наслаждение сначала также связано с низшими чувствами, и чем он ближе к животному, тем сильнее его чувственные наслаждения. По мере же его развития, низшие роды наслаждения становятся все слабее, и получают постепенно перевес те, которые доставляют ему умственные занятия. Достигая же еще высшего плана, чем умственный, - плана божественного вдохновения, - он испытывает состояние блаженства, в сравнении с которым все чувственные и даже умственные удовольствия теряют всякое значение. Когда ярко светит луна, звезды кажутся тусклыми, а когда сияет солнце, сама луна меркнет. Отречение, необходимое для достижения Бхакти, получается не посредством подавления чего бы то ни было, а приходит просто, естественно, подобно тому, как в присутствии необыкновенно сильного света менее сильный свет становится все слабее и слабее, пока не исчезнет совсем. Так всякая любовь, чувственная или
интеллектуальная, вследствие любви к Богу становится слабою и гаснет: любовь же к Богу растет и принимает форму, называемую Пара-Бхакти, или высшее Богопочитаниё. Формы исчезают, ритуалы отбрасываются, книги становятся ненужными, изображения, храмы, церкви, религии, секты, страны и национальности - все эти маленькие ограничения - сами собою спадают с того, кто познал любовь к Богу. Ничего не остается, что бы связывало или сковывало его свободу. Корабль подходит к магнитной скале, и его железные болты и скрепы притягиваются и вырываются, а деревянные части освобождаются и свободно плавают по воде. Так Божественная милость освобождает душу от болтов и скреп, ее связывающих, и она становится свободною. В этом помогающем богопочитанию отречении нет ничего трудного и сурового, никакой борьбы, никакого насилия. Бхакти не подавляет ни одной из своих страстей; он только старается усиливать их и направлять к Богу.
Отречение бхакты - результат любви
Везде в природе мы видим любовь. Все прекрасное в обществе, великое, возвышенное - все происходит от любви; все в нем дурное - даже дьявольское - также представляет собою лишь ложно направленный продукт той же любви. Одна и та же страсть производит как чистую и святую супружескую любовь, так и тот сорт любви, который ищет удовлетворения в самых низких животных формах. Страсть та же, но проявление ее в различных случаях различно. Одно и то же чувство, будучи хорошо направлено, побуждает человека делать добро и отдавать все, что он имеет, нуждающимся, направленное же дурно, заставляет другого перерезать горло своим братьям и отнимать все их достояние. Первый любит других так же сильно, как второй себя. Тот же огонь, который варит пищу для нас, может обжечь ребенка; но не огня вина, если он делает это; разница в том, как им пользуются. Поэтому любовь, напряженное стремление к соединению, сильное желание двух частей стать одним и даже погрузиться и исчезнуть в одном, проявляется везде, в высшей или низшей форме, как случится. Бхакти-Иога - наука Высшей Любви, она указывает, как управлять и пользоваться ею, как давать ей другую цель и получать от нее самые блестящие результаты, одним словом - как заставить ее вести нас к духовному блаженству. Бхакти-йога не говорит: откажись, но говорит только: люби, люби Самое Высшее. Все же низкое само спадает с того, чей предмет любви - Высочайшее.
"Я не могу о Тебе говорить ничего, кроме того, что Ты моя любовь, Ты прекрасен. О, Ты прекрасен. Ты сама красота". Все, что требует от нас эта Йога, это чтобы наша жажда прекрасного была направлена к Богу. Что такое красота человеческого лица, неба, звезд, луны? Все это только слабое отражение истинной, всеобъемлющей Божественной Красоты. "Он, светозарный, озаряет все. Его светом все светится"'. Достигнете этого высокого состояния Бхакти, и оно заставит вас сразу забыть ваши маленькие личности. Отрешитесь от ничтожных мирских эгоистических привязанностей. Не смотрите на человечество как на предмет ваших высших интересов. Стойте как зритель, как исследователь и наблюдайте явления природы; смотрите, как могущественное чувство любви вырабатывается в мире. Иногда это покажется вам трудным: вы встретите препятствия, испытаете неудачи. Но они будут незначительны и только в то время, когда вы еще на пути к достижению высшей, истинной любви. Не обращайте на них внимания; они чувствительны, только пока находишься в мирском водовороте; выйдя же из него и стоя вне его, как зритель или ученик, вы сразу увидите миллионы миллионов путей, какими Бог проявляет себя как Любовь.
"Везде, где есть какое-либо благополучие, даже в чувственных вещах, там есть и искра того Вечного Блаженства, которое есть Сам Бог". Даже в самых низших родах привязанности таится зародыш Божественной любви. Одно из имен Бога на санскритском языке - Хари -' означает, что Он привлекает к Себе все. Только Его влечение достойно человеческого сердца. Кто на самом деле может привлечь душу? Только Он. Не думаете ли, что душу может ' привлечь мертвая материя? Этого никогда не было и никогда не будет. Видя человека, увлекающегося прекрасною наружностью,
не думаете ли вы, что его привлекает горсть расположенных известным образом материальных частиц? Ни в каком случае. За этими материальными частицами должно быть и есть действие божественного влияния и божественной любви. Невежественный человек не знает этого, но сознательно или бессознательно привлекается им и только им одним. Даже самые низкие формы привязанности получают свою силу от Самого Господа. "Никто, о возлюбленный, никогда не любил мужа ради самого мужа; муж любим ради Атмана, Господа, Который внутри его"'. Любящие жены могут знать это или не знать, но это тем не менее верно. "Никто, о возлюбленный, никогда не любил жену ради самой жены, но внутри жены нахожусь Я, Которого любят". - "Таким же образом никто не любит ребенка или что-нибудь другое в мире иначе, как ради Него, Который внутри". Бог - это громадный магнит, а все мы железные опилки; постоянно привлекаемся Им и стремимся приблизиться к Нему. Вся наша борьба в этом мире преследует не эгоистичные цели. Глупцы не знают, что делать, но весь труд их жизни состоит в приближении к этому великому Магниту. Да, все ужасные условия и борьба в жизни имеют целью заставить нас идти в конце концов к Нему и составить с Ним одно.
1 "Катха-упанишада", II-5-15.
Бхакти-йог знает смысл житейской борьбы, понимает ее значение. Он выдержал длинный ряд схваток, испытал их тяжесть и страстно желает освободиться от них. Он хочет избежать столкновений и идет прямо к всепривлекающему центру, к великому Хари. Могущественное притяжение в направлении к Нему и уничтожает все другие привязанности бхакты, так как входящая в его сердце бесконечная любовь к Богу не оставляет там места ни для какой другой любви. Да иначе и быть не может. Бхакти наполняет его сердце океаном любви; этот океан - Сам Бог, и там не остается места для маленьких привязанностей. Это отречение бхакты называется вайрага, или непривязанность ко всему, что не Бог, и происходит от анурага, или сильной привязанности к Богу. Когда такое идеальное отречение, служащее приготовлением в высшей Бхакти, наступает, для души открывается дверь к достижению полных величия областей Высшего Богопочитания, или Пара-Бхакти, и только человек, вошедший во внутренний алтарь ее, имеет право сказать, что все формы и символы, как помощь к осуществлению религии, для него бесполезны. Только он достиг того высшего состояния любви, которое обыкновенно называется братством людей; остальные только болтают о нем. Он один не видит различий. Огромный океан любви влился в него, и он не замечает ни людей, ни животных, ни растений, ни солнца, ни луны, ни звезд; но везде и во всем видит своего Возлюбленного. Во всех лицах ему сияет его Хари. Свет солнца и луны - Его проявления. Везде, где есть красота или величие, для него - это красота и величие Его. Такие бхакты еще живут - мир никогда не бывает без них. Такой, даже когда его укусит змея, скажет, что это к нему пришел посланный от его Возлюбленного. Только такие люди имеют право говорить о всеобщем братстве. Они не чувствуют злобы; их ум никогда не реагирует в форме ненависти или зависти. Все внешнее, чувственное в них исчезло навсегда. Как могут они сердиться, когда, вследствие своей любви, они всегда за всем кажущимся видят Истину.
1 "Брихадараньяка-упанишада", II-4.
Естественность Бхакти-Йоги и ее главный секрет
"Какие йоги выше, те ли, что с постоянным почтением всегда молятся Тебе, или те, которые поклоняются Недифференцированному, Абсолюту?"1 ¬спросил Арджуна Шри Кришну. Ответ был такой: "Кто сосредоточивает свой ум на Мне и молится Мне с вечным постоянством и самою глубокою верою, - те Мои лучшие поклонники; они величайшие Йоги. Кто подчинением своего тела и уверенностью в тождестве всей вещей поклоняется Абсолюту, Неописуемому, Непроявленному, Вездесущему, Немыслимому, Всеведущему, Неизменяемому и Вечному, тот, деланием добра всем существам, также приходит ко Мне Одному. Но для тех, чей ум посвящен непроявленному Абсолюту, трудность борьбы по пути к достижению цели
значительно больше, так как для воплощенного существа путь к непроявленному Абсолюту гораздо труднее. Кто весь свой труд предлагает Мне, кто с полным упованием думает обо Мне, молится Мне и не имеет привязанности ни к чему, кроме Меня, тех Я скоро подниму из океана вечно повторяющихся рождений и смерти, так как их ум вполне привязан ко Мне".
1 "Бхагавадгита", XII-1-7.
Это одинаково относится к Джнана-Йоге и БхактиЙоге. Можно сказать, что обе определяются этим изречением. Джнана-Йога - великая наука: это высшая философия.
Как это ни странно, но почти каждый думает, что может делать все, что от него требует философия. На самом деле следовать в жизни философии очень трудно, и часто, пробуя руководствоваться ею в жизни, мы подвергаемся серьезной опасности. Этот мир делится на людей с демоническою природой, думающих, что забота о теле составляет сущность и цель существования, и людей с хорошею натурою, которые знают, что тело только средство для достижения целей - орудие, назначенное для воспитания души. Дьявол может также цитировать Писание, и на самом деле цитирует, толкуя его сообразно со своими целями; так что знание, служа для доброго человека побудительною причиною к деланию добра, предлагается также и в оправдание того, что делают злые люди. В этом большая опасность Джнана-Йоги. Бхакти-Йога же естественна, приятна и легка. Бхакти-йог не взлетает на такие высоты, как Джнана-йог, и поэтому для него нет и таких жестоких падений. Но пока с души не спали оковы, она, конечно, не может быть свободна, какой бы религиозный путь ни избрала.
Есть рассказ об одной блаженной Гопи, у которой были разбиты связывающие душу оковы как хороших, так и дурных поступков. "Сильное награждение, испытываемое при размышлении о Боге, сняло с нее связывающее действие ее добрых дел, а сильная скорбь души от недостижения Его омыла ее от всех греховных наклонностей; и, освободись таким образом от всех оков, она стала свободною"1. Поэтому главный секрет Бхакти-йога заключается в знании, что различные страсти, чувства и наклонности человеческого сердца сами по себе не бывают дурны, следует только заботливо управлять ими и давать им все более и более высокое направление, пока они не достигнут; самого полного совершенства. Самое высшее направление - то, которое ведет нас к Богу; всякое другое ниже его. Мы видим, что наслаждение и страдание очень обыкновенны и часто повторяются в нашей жизни. Когда человек страдает от того, что не достиг богатства или чего-либо другого мирского, он, значит, дурно направил свое чувство, и страдание не принесет ему пользы. Если же он страдает потому, что не достиг Высочайшего, не приблизился к Богу, страдание послужит к его спасению. Когда вы радуетесь, что получили горсть монет, вы дали вашей способности радоваться ложное направление; ее нужно было направить выше, заставить служить Высочайшему идеалу, достижение которого должно быть самой сильной нашей радостью. Это верно относительно всех наших чувств. Бхакта говорит, что ни одно из них не дурно; он пользуется каждым из них, направляя все без исключения к Богу.
1 "Вишну-пурана" V-13-21, 22.
Формы проявления любви
Есть несколько форм, в которых любовь проявляется. На первом месте стоит почитание. Почему люди оказывают почтение храмам и святым местам? Потому, что там поклоняются Богу, и Его присутствие связывается в понятии людей с такими местами. Почему во всех странах почитают учителей религии? Для человеческого сердца естественно так поступать, потому что учители религии проповедуют о Боге. В основе своей почтение есть результат любви: никто из нас не сможет почитать того, кого не любит. Дальше идет прити - наслаждение в Боге. Какое
огромное удовольствие люди испытывают от чувственных предметов! Они идут куда угодно, подвергаются всяким опасностям, чтобы добыть вещь, которая им нравится. Бхакта желает того же самого рода сильной любви, но только направленной к Богу. Затем есть прелесть и в страдании, вирахе, - сильном страдании от отсутствия любимого. Когда человек чувствует сильное горе, потому что не достиг Бога, не узнал того, что только одно достойно познания и, вследствие этого, стал неудовлетворенным и почти безумным, тогда говорят, что у него вираха ¬то состояние ума, которое заставляет чувствовать недовольство в присутствии всего, что нелюбимо. Мы видим, как часто бывает эта вираха при земной любви. Когда мужчина сильно любит женщину или женщина мужчину, они чувствуют род невольной досады в
присутствии тех, кого не любят. Совершенно то же состояние нетерпения относительно нелюбимых вещей испытывает ум, когда Пара-Бхакти приобрела власть над ним; даже говорить о чем-нибудь, кроме Бога, ему становится противно. "Думай о Нем, о Нем одном и откажусь от всех других пустых мыслей"^1. Те, кто говорит только о Нем, приятны Ему; те же, кто говорит о чем-нибудь другом, кажутся Ему неприятными.
Еще выше любовь, когда сама жизнь поддерживается только ради идеала любви, когда жизнь находят прекрасной и стоящей того, чтобы жить только из-за любви, когда без любви жизнь не продолжалась бы и мгновения. Жизнь приятна потому, что она полна мыслью о возлюбленном. Тадията (принадлежность Ему) наступает, когда человек стал совершенным в Бхакти. Когда он сделался блаженным, достиг Бога, прикоснулся к ногам своего Господа, тогда вся его природа очищена и совершенно изменилась, все назначение его жизни выполнено. Но, достигнув такого состояния, многие бхакты продолжают жить исключительно для того, чтобы благословить Его. Это составляет их единственное блаженство в жизни, с которым они не хотят расстаться. "О король, таково блаженное свойство Хари, что даже те, кто стал удовлетворенным всем и чье сердце освободилось от всех уз, даже они любят Бога ради самой любви"^2, ¬Господа, "Которому поклоняются все боги, все любящие свободу и все познавшие Брахмана"^3. Такова сила любви. Когда человек совершенно забыл себя и чувствует, что ему ничто не принадлежит, только тогда он приобретает состояние тадияты. Все становится для него священным, потому что все принадлежит Возлюбленному. Даже при земной любви любящий считает священным и дорогим для себя все, принадлежащее любимому. Как возлюбленный любит даже клочок одежды возлюбленной его сердца, совершенно так же, когда человек любит Бога, все во Вселенной становится для него дорогим потому, что все принадлежит Ему.
1 "Мундака-упанишада". II-2-5.
2 "Бхагавата-пурана", I-7-10.
3 "Нришинхатапания. У-2-16.
Всеобъемлющая любовь, и как она ведет к самопожертвованию
Как мы можем любить вьяшти, частное, не любя раньше самашти, всеобщее? Бог есть самашти, обобщенное и абстрактное всеобщее целое: а природа, которую мы видим, вьяшти, отдельная вещь. Любить всю Вселенную можно только любовью к самашти - всеобщему, которая есть простая единица, заключающая в себе миллионы миллионов меньших частиц. Философы Индии не останавливаются на частностях. Они бросают беглый взгляд на частное и тотчас начинают искать обобщенную форму, заключающую в себе все частности. Поиски всеобщего составляют, таким образом, предмет индийской философии, как и религии. Джнан ищет обобщения вещей, того одного абсолютного и обобщенного Существа, зная Которое, он будет знать всякую вещь. Бхакта хочет узнать то обобщенное, абстрактное Лицо, любя Которое, он будет любить всю Вселенную. Таким образом, индийский ум на протяжении всёй истории направлялся к этому замечательному исканию общего во всем - в науке, в психологии, в любви и в философии.

Поиски бхакты приводят его к заключению, что если кто-нибудь продолжает любить одно лицо после другого, то он может любить их таким образом бесконечно, не будучи совсем в состоянии любить мир как целое. Поэтому следует стремиться прийти к основной мысли, что сумма всей любви - Бог, что сумма желаний всех душ во Вселенной, свободны ли они, или связаны, или домогаются освобождения, - Бог. Только тогда возможно для человека проявлять всеобщую любовь. Бхакта поэтому говорит, что Бог есть самашти, и что видимая природа тот же Бог, но дифференцировавшийся и проявленный. Если мы любим сумму, мы любим все ее составляющие. Тогда будет легка любовь к миру и деланье ему добра, но эта способность получается только посредством любви к Богу; иначе делать добро миру нельзя. "Все принадлежит Ему, и Он любит меня, а я люблю Его", - говорит бхакта. При такой любви все становится священным, потому что все - Его, все - Его дети, Его тело, Его проявление. Как можем мы тогда кого-нибудь обидеть? Как можем кого-нибудь не любить? С любовью к Богу придет несомненно любовь ко всему во
Вселенной. Чем более мы приблизимся к Богу, тем яснее увидим, что все вещи - в Нем. Когда душа успеет приобрести блаженство этой высшей любви, она начнет видеть Его везде. Наше сердце станет тогда вечным источником любви. А когда мы достигнем посредством этой любви высшего состояния, все маленькие различия между вещами этого мира исчезнут: человек будет казаться не человеком, но Богом, животное - не животным, но Богом; даже в тигре мы будем видеть не тигра, но проявление Бога. Таким образом, в этом высшем состоянии Бхакти, поклонение обращается ко всякой жизни и ко всякому существу. "Зная, что Хари, Господь, есть во всякой вещи, мудрый должен проявлять неуклонную любовь ко всем существам".
Результатом этого рода напряженной, всепоглощающей любви является чувство совершенного самопожертвования и убеждение, что ничто не враждебно нам. Тогда любящая душа способна сказать при боли: "Добро пожаловать, боль", и при несчастьи: "Добро пожаловать, несчастье, - вы также от Возлюбленного". Приползшей к ней змее она скажет: "Добро пожаловать, змея". И, даже если придет смерть, такой бхакта будет приветствовать и ее улыбкой. Он скажет: "Блажен я, что они все пришли ко мне, все мои желанные". Бхакта в этом состоянии совершенного отречения, происходящего от сильной любви к Богу и всему, что Его, перестает отличать удовольствие от страдания, насколько они касаются его. Он теперь не знает, что значит жаловаться на боль или страдание, и этот род безропотной покорности воле Бога, Который весь - любовь, ¬более ценное приобретение, чем всякая слава великих и геройских подвигов.
Для большинства человечества тело составляет все. Для них вся Вселенная - тело, и телесные наслаждения важнее всего. Этот демон поклонения телу и телесным вещам вселился во всех нас. Мы можем пускаться в возвышенные разговоры и очень высоко заноситься в область рассудка, но все же остаемся похожими на ястреба, которого ум направлен вниз, на кусок падали. Зачем, например, спасать наше тело от тигра? Почему не отдать его? Тигр останется очень доволен, и это будет своего рода самопожертвование и богопочитание. Дойти до такого полного осуществления идеи самоотречения, когда чувство своего "я" совершенно утрачено, - значит подняться на такую головокружительную высоту религии любви, до которой только немногие в этом мире когда-либо добирались; но, пока человек не достиг этой высшей степени всегда готового и всегда желаемого самопожертвования, он не может быть совершенным бхактой. Как бы мы ни заботились о сохранении наших тел, они все-таки в конце концов разрушатся; между ними нет вечных. Гак пусть же они погибнут на служении другим. "Богатство, и даже самую жизнь, мудрый всегда держит наготове для служения другим. В этом мире верно одно - смерть, и гораздо лучше, чтобы тело умерло для хорошего дела, чем для дурного". Мы можем влачить нашу жизнь пятьдесят или сто лет, но что же будет после? Все, что представляет собою результат
соединения, должно распасться и умереть, и для нашего тела настанет время, когда оно разложится. Ведь умерли Будда и Магомет. и все им подобные. Бхакта говорит: "В этом эфемерном мире, где все рассыпается в прах, мы должны употребить наше время с наибольшею пользою, а действительная высшая польза заключается в служении всем существам". Ужасное заблуждение, что мы не что иное, как тело, и должны стараться всеми возможными средствами сохранить его и ( доставлять ему наслаждения, порождает весь эгоизм мира. Если бы вы знали, что вы нечто особое от вашего тело, вам не из-за чего было бы бороться и кому-либо противодействовать; вы были бы глухи ко всем эгоистичным пробуждениям. Поэтому бхакта и говорит, что вы должны себя держать, как если бы были мертвы для всех мирских идей. Это и есть самопожертвование. Предоставьте всему идти своею дорогой - в этом истинный смысл слов "Да будет воля Твоя" - и не старайтесь о чем-нибудь хлопотать и из-за чего-нибудь бороться, думая, что Богу нужны наши слабости и самолюбие. Правда, может случиться, что даже из наших эгоистических хлопот выйдет что-нибудь хорошее; но это Божие произволение, и в нем нет никакой нашей заслуги. Совершенный бхакта находит, что никогда не должно ничего желать или делать для себя. "Боже, они строят во имя Твое высокие храмы: они приносят богатые жертвы! Я же беден, у меня ничего нет: так возьми это тело и положи у Своих ног. Не отвергни меня, о Господи!" Такая молитва исходит из глубины сердца бхакты. Для того, кто испытывал это вечное принесение себя в жертву Возлюбленному Господу, оно гораздо дороже богатства, славы, власти и всяких наслаждений. Спокойная покорность бхакты - это "мир, превосходящий всякое понимание", блаженство ни с чем не сравнимое. Его апратикулья - такое состояние, при котором ум не имеет решительно никаких интересов в этом мире, и потому, естественно, не знает ничего, что противоречит таким интересам. В этом состоянии высокого отречения все, имеющее форму привязанности, исчезло вполне, за исключением одной всепоглощающей любви к Тому, в Ком все живет, движется и имеет бытие. Эта же привязанность, выражающаяся в любви к Богу, конечно, такова, что не связывает души, но разбивает все ее оковы.
Высшее знание и высшая любовь для истинно любящего - одно и то же
Упанишады различают высшее знание и низшее. Между высшим знанием Упанишад и высшею любовью Бхакти (Пара-Бхакти) нет никакой разницы. "Мундака-упанишада" говорит: "Познавшие Брахмана утверждают, что есть два рода знания, достойных того, чтобы стремиться к обладанию ими, именно высшее (пара) и низшее {апара). Низшее состоит из Ригведы, Яджурведы, Самаведы, Атхорваведы, Шикши, или умения произносить слова и пользоваться ударениями, Кальпы, или жертвенного богослужения, грамматики, Нирукты, или этимологии, и астрономии; высшее - в познании Неизменного"1. Здесь, таким образом, ясно указывается, что высшее знание есть познание Брахмана. Дэви-Бхагавата дает нам следующее определение высшей любви (Пара-Бхакти): "Когда непрерывный поток мысли о Боге, подобно маслу, переливаемому из одного сосуда в другой, течет непрерывной струей, это и есть Пара-Бхакти, высшая любовь". Этот род постоянного, непрерывного и неуклонного направления ума и сердца к Богу есть высшее проявление любви к Нему человека. Все другие формы Бхакти только подготовление к достижению этой высшей ее формы ¬Пара-Бхакти, называемой также любовью, приходящею после привязанности (рагануга). Когда эта высшая любовь водворится в сердце человека, его ум будет постоянно думать о Боге и не помнить ничего другого. Он не даст в себе места никаким мыслям, кроме мыслей о Боге, и его душа, будучи безусловно чиста, разобьет все оковы ума и материи и станет светла и свободна. Только он может поклоняться Господу в своем сердце, и для него все формы, символы, книги и учения становятся ненужными и бесполезными. Нелегко так любить Бога!
1 "Мундака-упанишада", 1-4-5.
Обыкновенная человеческая любовь расцветает только там, где на нее отвечают: а где любовь не встречает ответа, там обыкновенно в
результате получается холодное равнодушие. Бывают, однако редкие случаи человеческой любви, где можно заметить, что любовь продолжается даже тогда, когда на нее не отвечают. Мы можем сравнить ради иллюстрации этот род любви с любовью ночной бабочки к огню. Это насекомое любит огонь, стремится к нему, потому что в его природе любить огонь, и, попадая в него, умирает. Любить, потому что сама природа этого требует, без сомнения, самое высшее и наиболее бескорыстное проявление любви, какое только может видеть мир. Такая любовь, вырабатываемая в духовном плане, необходимо ведет к достижению Пара-Бхакти.
Треугольник любви
Мы можем представить любовь в виде треугольника, каждый угол которого соответствует одному из неотделимых от любви ее свойств. Не может быть треугольник без трех углов и не может быть истинной любви без трех следующих свойств. Первый угол треугольника любви то, что любовь не торгуется. Где есть желание получить что-нибудь взамен, там не может быть настоящей любви; она становится простою торговлею. Пока в нас есть какаялибо мысль получить от Бога ту или другую милость взамен нашего почитания Его и преданности Ему, до тех пор не может быть никакой любви в нашем сердце. Те, кто поклоняются Богу, потому что хотят, чтобы Он даровал им милости, наверно не будут поклоняться Ему, если эти милости не получатся. Бхакта любит Бога, потому что любит. Нет другой причины, порождающей и направляющей это божественное чувство истинно набожного. Есть рассказ, что некий король пошел однажды в лес и там встретил мудреца. Он говорил с мудрецом, был поражен его праведностью и мудростью и выразил желание, чтобы тот сделал ему одолжение, принял от него подарок. Мудрец отказался, сказав: "Плоды этого леса - достаточная для меня пища, чистые потоки, бегущие с гор, дают мне воду для питья, кора деревьев доставляет мне покров, горные пещеры служат мне убежищем; зачем же я стану брать подарки от тебя или кого бы то ни было?" Король отвечал: "Просто чтоб доставить мне удовольствие. Пожалуйста, пойдем со мною в город, в мой дворец, и возьми от меня что-нибудь". Он убеждал его долго, и наконец мудрец согласился исполнить желание короля и пошел с ним в его дворец. Прежде чем предложить подарок мудрецу, король начал молиться: "Господи, дай мне еще детей, дай мне богатства: Господи, дай еще территории; Господи, сохрани мое тело в добром здоровье", и т.д. Прежде чем король окончил свою молитву, мудрец встал и спокойно ушел из комнаты. Видя это, король смутился и погнался за ним, громко крича: "Ты уходишь, не взяв моих подарков". Мудрец обернулся и сказал: "Я не беру от попрошаек. Ты сам нищий; как же ты можешь мне что-нибудь дать? Я не настолько глуп, чтоб ожидать получить что-нибудь от подобного тебе нищего. Уходи, не следуй за мной!" Эта история ясно показывает разницу между нищими в области религии и действительно любящими Бога. Поклоняться Богу ради какой-нибудь награды, даже ради спасения, ¬значит унижать высокий идеал любви. Любовь не знает никакой награды. Любовь бывает всегда только ради любви. Бхакта любит потому, что не может не любить. Когда вы видите прекрасный вид и любуетесь им, вы не требуете от вида никакой награды, и он ничего не требует от вас. Но, глядя на него, вы приходите в блаженное настроение, смягчающее тревоги вашей души. Он почти возвышает вас временно над вашею смертною природою и приводит в состояние спокойного, божественного экстаза. Такова природа настоящей любви, и это первый угол нашего треугольника. Не просите ничего взамен вашей любви. Давайте вашу любовь Богу; но не просите за нее ничего, даже от Него.
Второй угол треугольника любви - то, что любовь не знает страха. Те, кто любит Бога из страха, самые низкие из человеческих существ; они недоразвились до состояния человека. Они молятся Богу из страха наказания. Для них Он великое Существо с кнутом в одной руке и скипетром в другой, и они боятся, что если не будут повиноваться ему, то подвергнутся бичеванию. Поклоняться Богу из страха наказания ¬разврат. Такое поклонение, - если его можно так назвать, - самая грубая форма поклонения Богу Любви. Пока в сердце есть сколько-нибудь
страха, как может быть там любовь? Любовь побеждает всякий страх. Представьте себе на улице молодую мать. Если на нее залает собака, она испугается и бросится в ближайший дом. Но вообразите, что та же мать на улице с ребенком, и лев бросается на ребенка. Где окажется в таком случае мать? Несомненно, перед пастью льва, чтобы спасти свое дитя. /Любовь побеждает всякий страх. Страх является от эгоистичной мысли об отделении себя от природы. Чем ничтожнее я себя считаю и чем больший я эгоист, тем больше мой страх. Когда человек считает себя маленьким и ничтожным, страх обязательно нападает на него. А чем вы меньше думаете о себе, как о незначительной личности, тем у вас меньше будет страха. Пока в вас есть искра страха, любви у вас быть не может; любовь и страх несовместимы. Бога никогда не боятся те, кто любит Его. Заповедь "Не произноси имени Господа Бога твоего напрасно" может только рассмешить истинно любящего Его. Какое богохульство может быть в религии любви? Чем более вы повторяете имя Божие, тем лучше для вас, когда бы вы это не делали. Вы повторяете Его имя только потому, что любите Его.
Третий угол треугольника любви то, что любовь не знает соперника, потому что в ней всегда воплощается высший идеал любящего. Истинной любви никогда не бывает, пока предмет нашей любви не стал для нас нашим высшим идеалом. Часто случается, что человеческая любовь дурно направлена и помещена, но для того, кто любит, предмет его любви всегда его высший идеал. Один человек может видеть свой идеал в самом низком существе, другой - в самом высоком, и тем не менее обоими может быть истинно и сильно любим только его идеал. Высочайший идеал всякого человека - Бог. Для невежды и мудреца, святого и грешника, образованного и необразованного, воспитанного и невоспитанного, - для всех людей высший идеал - его Бог. Совокупность всех высших идеалов красоты, величия и силы дает нам полное понятие о любящем и любимом Боге. Эти идеалы существуют в каждом уме, в той или другой форме, и составляют части и совокупность частей всех наших умов. Все активные проявления человеческой природы, которые мы видим в окружающем нас обществе, производятся в разных душах разными идеалами, стремящимися обнаружиться и стать конкретными, потому что все, находящееся внутри, стремится выйти наружу. Это вечно господствующее влияние идеала есть сила, одна из побудительных причин, которую постоянно молено видеть действующею в человечестве. Может быть, только после сотен рождений, после борьбы в течение тысячелетий человек увидит, что напрасно стараться свой внутренний идеал приспособлять к внешним условиям и сообразовать с ними; но, придя к такому заключению, он не будет больше пытаться проводить свой идеал во внешнем мире, а станет поклоняться самому идеалу, как идеалу с точки зрения высшей любви.
Этот бесконечно совершенный идеал обнимает все низшие идеалы. Каждый находит верным изречение, что любящий видит красоту Елены даже в эфиопке. Человек, стоящий в стороне, в роли зрителя, находит, что в этом случае идеал помещен не там, где следует; но влюбленный все равно видит свою Елену и совсем не видит эфиопки. Потому что предмет нашей любви - будь то Елена, или эфиопка - есть настоящий центр, около которого скристаллизовались наши идеалы. Чему же мир обыкновенно поклоняется? Конечно, не всеобъемлющему, бесконечно совершенному идеалу высшей преданности и любви. Идеал, которому обыкновенно поклоняются все, и мужчины, и женщины, - это то, что имеется в них самих, и каждый проектирует сво


--------------------
हरे कृष्ण हरे कृष्ण
कृष्ण कृष्ण हरे हरे
हरे राम हरे राम
राम राम हरे हर
User is offlineProfile CardPM
Go to the top of the page
+Quote Post
neo
პოსტი Sep 7 2009, 08:02 PM
პოსტი #5


Advanced Member
***

ჯგუფი: საფინანსო
პოსტები: 2,152
რეგისტრ.: 11-September 07
წევრი № 2,723



ციტატა
მოდი ერთ კითხვას დაგისვამ: ავიღოთ მაგალითად "ცოდვა" ვნება. აქვს დიდი მნიშვნელობა როგორი ხერხით დავამარცხებ მე მას ჩემ გონებაში, ლოცვით, მედიტაციით თუ სხვა მეთოდით? თუ მე უფრო კარგი მეთოდი ვიცი პირადად ჩემთვის, ვიდრე ლოცვაა, არ მირჩევნია მისი გამოყენება?ბუდიზმს და იმპერსონალისტურ რელიგიებს რომ აკრიტიკებთ, აბა ერთი ეს წაიკითხეთ და ნახეთ მსგავსებები და განსხვავებები ქრისტიანობასთან:



ცოდვა რომ დაამარცხო, ჯერ ცოდვას ცოდვა უნდა დაარქვა, როგორც ლაო ძი იტყოდა... ოღონდ ავადმყოფობაზე...

რაც შეეხება მედიტაციას და შინაგან ლოცვას მათ შორისაც არის ძალიან პრინციპული სხვაობა:

მედიტაცია არის მონოლოგი, ლოცვა დიალოგი. ერთი ეგოზეა მიმართული მეორე ღმერთზე...

მე და შენი კამათის ზღვარი იმაზე კი არ გადის რომელი რელიგია ჯობია, არამდედ იმაზე არიან თუ არა რელიგიები განსხვავებულნი.

ცოტა ხანი ინდუიზმზეც დავდებ მასალებს. ჰარი კრიშნაზეც...

ცოდვას ვერანაირი მოქმედებებით ვერ დაამარცხებ, დამოუკიდებად. ცოდვისგან განთავისუფლება ღმერთი იძლევა.

დამოუკიდებლად ადამიანს ეს არ შეუძლია, ამაზე ზემოტ წერია უკვე.







--------------------
www.cordesign.ge
User is offlineProfile CardPM
Go to the top of the page
+Quote Post
Atman
პოსტი Sep 7 2009, 08:19 PM
პოსტი #6


მეცამეტე მეომარი
***

ჯგუფი: Members
პოსტები: 6,236
რეგისტრ.: 23-August 08
წევრი № 5,518



ციტატა
მედიტაცია არის მონოლოგი, ლოცვა დიალოგი. ერთი ეგოზეა მიმართული მეორე ღმერთზე...



მედიტაცია არც მონოლოგია და არც დიალოგი. დაკვირვებაა უბრალოდ საკუთარ ფიქრებზე და შეგრძნებებზე. მხოლოდ დაკვირვება ყველანაირი ქმედების (თუნდაც გონებისმიერის) გარეშე, რაც ძალიან რთულია და ბევრს რომ გონია ვმედიტირებო არაა მასე. რაც შეეხება ლოცვას ეგ კონცენტრაციაა ღმერთზე და მეც მაგის მომხრე ვარ.

ციტატა
ცოდვას ვერანაირი მოქმედებებით ვერ დაამარცხებ, დამოუკიდებად. ცოდვისგან განთავისუფლება ღმერთი იძლევა.



რა თქმა უნდა მაგრამ ამისთვის არაა აუცილებელი ლოცვა. ღმერთზე კონცენტრაციაც საკმარისია სიტყვების გარეშე.

ციტატა
ცოტა ხანი ინდუიზმზეც დავდებ მასალებს. ჰარი კრიშნაზეც...



რაღაცაზე რომ დებ მასალას, ან ნეიტრალური მხარის შეფასება უნდა იყოს, ან ორივე მხარის. დადე და მერე მეც დავდებ.

კრიშნაზე წარმოდგენის შექმნა ვისაც უნდა ჯერ თავად კრიშნას სიტყვები წაიკითხოს ჯობია და მერე შეფასებები.
აქ ბჰაგავატ გიტას და უდჰავა გიტას ლინკებს ვდებ, ორივეგან კრიშნა უშუალოდ ლაპარაკობს და ყვეკლაფერს დაწვრილებით აღწერს:

http://sss.vn.ua/bh_gita.htm

http://sss.vn.ua/uddhava.htm

მგონი დამეთანხმებით რომ თუ ობიექტურობაზე მიდგა საქმე ჯობია ჯერ პირველი პირი წავიკითხოთ და მერე შევაფასოთ.


--------------------
हरे कृष्ण हरे कृष्ण
कृष्ण कृष्ण हरे हरे
हरे राम हरे राम
राम राम हरे हर
User is offlineProfile CardPM
Go to the top of the page
+Quote Post
neo
პოსტი Sep 7 2009, 08:22 PM
პოსტი #7


Advanced Member
***

ჯგუფი: საფინანსო
პოსტები: 2,152
რეგისტრ.: 11-September 07
წევრი № 2,723



ციტატა
"Никто, о возлюбленный, никогда не любил жену ради самой жены, но внутри жены нахожусь Я, Которого любят". - "Таким же образом никто не любит ребенка или что-нибудь другое в мире иначе, как ради Него, Который внутри".


აი ცენტრალური მესიჯი შენი პოსტისა...

მუღამი სადაც ერთმანეთისგან განსხვავდება აქაური სიყვარული და ქრისტიანული სიყვარული.

აქ პიროვნება დაკარგულია... ყველა ატამანია, ეს სამყარო და ადამიანი კი ილუზიაა...

მე ვცდილობ ხაზი გავუსვა განსხვავებებს, და ვთქვა რომ ეს განსხვავებები ფუნდამენტურია... ქრისტიანობის საწინააღმდეგოა ეს სწავლება და ეწინააღმდეგება ძირშივე...

მაგიტომ არის კრიშნაიდები მედიტაციისა და თვითჰიპნოზის გზით აჯერებენ ტავის თავს რომ ისინი ღმერთები არიან... ისინი ყველა ატამანები, ან ერტი ატამანი არიან...

ეს ტექსტი აღწერს მხოლოდ გარეგან გამოვლინებებს, მედიტაციებს მეც ვაკეთებ, და გითხარი რომ შინაგანი ლოცვის პრაქტიაკ ქრისტიანობაში არსებობს...

მტავარი ის კი არ არის შენ რომ ითიშები და შინაგან სამყაროში გადაეშვები, მთავარია შენსა და ღმერთშ შორის ურთიერთობა...

კიდევ ერთხე ვაბობ, ეს ყველაფერი ძალიან გავს ქრისტიანულ სიყვარულს, მაგრამ სიღრმეში რომ ჩახვალ პირდაპირ ანტიქრისტიანულია...

ამა დავწეროთ მედიტაციის ფრაზები აქ და ყველაფერი ნათელი გახდება...








ციტატა
რა თქმა უნდა მაგრამ ამისთვის არაა აუცილებელი ლოცვა. ღმერთზე კონცენტრაციაც საკმარისია სიტყვების გარეშე.


მერე და ვინ თქვა რომ ლოცვა სიტყვებია ?


--------------------
www.cordesign.ge
User is offlineProfile CardPM
Go to the top of the page
+Quote Post
Atman
პოსტი Sep 7 2009, 08:29 PM
პოსტი #8


მეცამეტე მეომარი
***

ჯგუფი: Members
პოსტები: 6,236
რეგისტრ.: 23-August 08
წევრი № 5,518



ციტატა
აი ცენტრალური მესიჯი შენი პოსტისა...



ეს შენი აზრითაა ცენტრალური.


ციტატა
აქ პიროვნება დაკარგულია... ყველა ატამანია, ეს სამყარო და ადამიანი კი ილუზიაა...




მე ატმანად ვთვლი თავს, მაგრამ პიროვნება სულაც არ მაქვს დაკარგული. არ მაქვს სახელი და გვარი, მაგრამ ინდივიდუალური პიროვნება ვარ. დავკარგე ჩემი თავი, მაგრამ მოვიპოვე სხვა, პასპორტის და სტანდარტული CV-ს გარეშე. შეფასებებს საკუთარი შეხედულებებით აკეთებ და ეს რა თქმა უნდა შენი ნებაა, მაგრამ ცოტა კატეგორიულობის სუნი ასდის smile.gif


--------------------
हरे कृष्ण हरे कृष्ण
कृष्ण कृष्ण हरे हरे
हरे राम हरे राम
राम राम हरे हर
User is offlineProfile CardPM
Go to the top of the page
+Quote Post
neo
პოსტი Sep 7 2009, 08:35 PM
პოსტი #9


Advanced Member
***

ჯგუფი: საფინანსო
პოსტები: 2,152
რეგისტრ.: 11-September 07
წევრი № 2,723



ციტატა
მგონი დამეთანხმებით რომ თუ ობიექტურობაზე მიდგა საქმე ჯობია ჯერ პირველი პირი წავიკითხოთ და მერე შევაფასოთ.


შეიძლება მასეც იყოს მაგრამ არ არის აუცილებელი. მტავარია რომ შენ გაქვს წაკითხული და კარგად იცი რაც წერია.

და თუ მე რამეს არასწორს ვწერ, დამისაბუთო რომ იქ სხვა რამე წერია და არა ის რასაც მე ვწერ.

ახლა დავდებ ამ საქმის პროფესიონალების შეფასებას. და თუ რამე საწინაარმდეგო იქნება ან არა სწორი, მონიშნე ის და ვნახოთ. თუ დავრწმუნდი მერე წავიკითხავ. ისე დროს ვერ დავკარგავ.

სიმართლე გითხრა კრიშნაიზმის წიგნი რომ გადავშალე თავიდანვე ისეთი რაღაცეები ეწერა გულზე შემომეყარა და შევაგდე კარადაში... მივხვდი რომ ამ რელიგიის ნაყოფი უკიდურესი ეგოცენტრიზმი იქნებოდა... შესაძლოა შევცდი... მოდი ვნახოთ...

ციტატა
ეს შენი აზრითაა ცენტრალური.


დამისაბუთე. დამიწერე სხვა უფრო ფუნდამენტური იდეა, რომელიც ამ ტექსტშია და ამ რელიგიის შინაგან ხედვას ასახავს

იოგა

იოგა ინდური ფილოსოფიის ექვს „ორთოდოქსულ“ (ანუ ვედების ავტორიტეტზე დამყარებულ) მიმდინარეობათაგან (დარაშნა) ერთ-ერთს ეწოდება, მაგრამ იოგურ ტექნიკას მეტ-ნაკლებად ძველინდური აზროვნების თითქმის ყველა მიმდინარეობა აღიარებს (მიმანსასა და ჩარვაკის გარდა), რის გამოც იოგა ინდურ სისტემათა უმეტესობის საერთო ელემენტს წარმოადგენს (ბუდიზმის ჩათვლით).

თვით ტერმინი „იოგა“ არაერთმნიშვნელოვნად განიმარტება: იგი ნიშნავს შეერთებას, მონაწილეობას, წესრიგს, აგრეთვე ღრმა ფიქრს, ჭვრეტას, თუმცაღა, უფრო ხშირად მას სანსკრიტული ძირიდან - „იუჯ“ - წარმოშობილად მიიჩნევენ, რაც ძალისხმევას, ვარჯიშს ნიშნავს.

იოგას უძველესი წარმოშობა აქვს. იგი ჯერ კიდევ რიგვედაში, ინდური რელიგიის ლიტერატურის უძველეს ძეგლშია ნახსენები. შემორჩენილია იოგას პოზაში მყოფი ადამიანების ფიგურები, რომლებიც ძვ.წ. III ათასწლეულითაა დათარიღებული. როგორც ჩანს, მისი წინამორბედი ძველ დრავიდთა (ინდოეთის უძველესი მაცხოვრებლები) შამანიზმი იყო, მაგრამ მან არიელთა რელიგიის დიდი გავლენაც განიცადა. უპანიშადებში იგი საკმაოდ ხშირად მოიხსენიება, ხოლო მაჰაბჰარატაში ნათქვამია, რომ იოგა ვედების სამსხვერპლო რიტუალის შემცვლელიაო, მაგრამ მიუხედავად ამისა იოგას უმთავრესი პრინციპები ძვ.წ. II საუკუნის დასაწყისში მცხოვრებმა ფილოსოფოსმა პატანჯალიმ ჩამოაყალიბა „იოგა-სუტრაში“ - იოგას პირველ კლასიკურ სახელმძღვანელოში.

იოგას მთავარი მიზანია ღვთაებრივი არსის წვდომა და ამით უკვდავებისა და თავისუფლების მოპოვება. ადამიანის კითხვაზე, თუ რატომაა ღვთაება მიუწვდომელი და ხილული სამყაროსაგან განსხვავებით უხილავი, ბრაჰმანიზმი პასუხობს: „ღვთაება აქვეა, ახლოსაა, იგი შენშია, მაგრამ შენ არ ძალგიძს მისი ჭვრეტა, რადგან სიცრუესა და ილუზიაში ხარ ჩაფლული. მისი უშუალო შეცნობა და აღქმა კი ვარჯიშითაა შესაძლებელი, რითაც შენ შეიძენ უნარს მარადიულის საიდუმლოს შეცნობისა“. ამ მიზანს ემსახურება იოგა. დათრგუნავს რა სხეულს თავშეკავებით, დაძლევს შიშს, დარდს, ყოველგვარ ადამიანურ ვნებას, იოგი თავისით აღწევს უმაღლეს მდგომარეობას. იგი არა მარტო სხვა მოკვდავთ აღემატება, არამედ ერწყმის ღვთაებრივ ბუნებას და ღმერთად იქცევა, ნათქვამია მაჰაბჰარატაში. სხვა სიტყვით რომ ვთქვათ, იოგა განიმარტება, როგორც ხსნის გზა თვითგაღმერთების მეოხებით.

თავისი ფილოსოფიური წინამძღვრობით იოგა სანქიას მეტაფიზიკასთან სიახლოვეს ამჟღავნებს (სანქია ძვ. ინდური ფილოსოფიის ერთ-ერთი მიმდინარეობაა, რომელიც ბრძენ კაპილას მიერაა შექმნილი ძვ.წ. VIII საუკუნეში). მისი აზრით არაცნობიერი სტიქიური პროცესები ასეთივე ბრმა სტიქიური ბუნებისაგან წარმოიშობა, რომელსაც პირველმატერია - პრაკრიტი ეწოდება, მაგრამ ამგვარი დებულებით სანქია მატერიალიზმამდე არ მიდის. მისთვის სულიერი სამყაროს არსებობაც ისეთივე უეჭველია, როგორც ფიზიკურისა. აქედან გამომდინარე, სანქია ასკვნის, რომ ცნობიერებას დამოუკიდებელი წარმოშობა აქვს. იგი თავდაპირველად ამგვარ წყაროდ ერთიან სულს - პურუშას მიიჩნევდა, მაგრამ შემდგომ მისი შეხედულება იმ აზრისკენ გადაიხარა, რომლის მიხედვითაც არსებობს სულიერ ერთეულთა ურიცხვი რაოდენობა, რომლებიც უსხეულო არასებათა მთელ სამყაროს ქმნიან (ეს ყოველივე რაღაცით ლაიბნიცის „მონადოლოგიასაც“ მოგვაგონებს). ამრიგად, სანქიას ფილოსოფია მკვეთრად გამოხატული დუალიზმით ხასიათდება და ორ - მატერიალურ და სულიერ, მარადიულ, ურთიერთდაპირისპირებულ სამყაროს არსებობას აღიარებს, რომელთა „შეთავსებითაც“ იქმნება იმგვარი სამყარო, როგორსაც ჩვენა აღვიქვამთ. იგი იმდენად არასრულყოფილია, რომ მთლიანად ტკივილითა და ტანჯვითაა განმსჭვალული. აქედან გამომდინარე, ადამიანი, რომელიც სხეულის მონობაში იმყოფება, სულისა და მატერიის ურთიერთკავშირის შესუსტებისაკენ უნდა ისწრაფვოდეს. კაპილას ამ კონცეფციის მიხედვით, პატანჯალიც ადამიანს პრაკრიტის ტყვეობაში მყოფად მიიჩნევდა. მისი აზრით, იოგმა უარი უნდა თქვას ხილულ საგანთა სურვილზე. ადამიანი, რომელსაც არ შეუცნია თავისი ზებუნებრივი სიდიადე და ვერ აცნობიერებს საკუთარ მე-სა და ღვთაებას შორის იგივეობას, მატერიის მონად რჩება. აქვე ისიც უნდა აღვნიშნოთ, რომ მიუხადავად პატანჯალისა და უპანიშადების ფილოსოფიას შორის არსებული სხვაობისა, „იოგა-სუტრაში“ ასახული პრაქტიკა ბევრად არ განსხვავდება ძველისაგან, რის გამოც პატანჯალის სახელმძღვანელო მათთვისაც უმაღლეს ავტორიტეტად და სამაგიდო წიგნად რჩება, ვინც შესაძლოა ამ უკანასკნელის შეხედულებებს არ იზიარებს.

შემდგომში „იოგა-სუტრას“ იდეები განავითარეს და გააღრმავეს მისმა კომენტატორებმა - ვიასამ და ვიჩასპატმა.

„იოგა-სუტრას“ მიხედვით, საბოლოო მიზნის მისაღწევად იოგმა 8 საფეხურიანი გზა უნდა გაიაროს. პირველ ეტაპს იამა (თავშეკავება) ეწოდება, იგი ელემენტარულ ასეკზასა და ეთიკური ნორმების დაცვას მოითხოვს (ცოცხალი არსებებისადმი ზიანის არმიყენება, უანგარობა, სიმართლე, მოთმინება, უბიწოება).

მეორე საფეხურია ნიიამა (სიწმინდე). იგი პირველის მსგავსია და გულის, სხეულისა და გონების დისციპლინას გულისხმობს. მისი საფუძველია წმინდა ტექსტებზე ფიქრი, სხეულებრივი და სულიერი სიწმინდე, სურვილთა მოთოკვა და სტიქიური ძალების კონტროლი. ამ ეტაპზე იოგა დიდ ადგილს უთმობს ადამიანის არსების სიღრმისეულ პოტენციალს, რომლის ცენტრიც (კუნდალინი), იოგას თანახმად, ხერხემლის ქვედა ნაწილში მდებარეობს. მისი სიმბოლოა რგოლებად დახვეული გველი (მწარმოებლური, სექსუალური ძალის ძველი ემბლემა), კუნდალინის ენერგიის ვიბრაცია სწორედ იქიდან ხდება განსაკუთრებული კვანძების (ჩაკრა) მეშვეობით. კუნდალინის ძალის ფლობა სულის უმაღლესი დაძაბულობის პირობაა. ესაა არა მისი დათრგუნვა (როგორც ეს ქრისტიანულ ასკეტიკაშია), არამეად მისი შემოქმედებით აქტივობად გარდაქმნა.

ყველაზე დიდი გავრცელება მესამე ეტაპმა - ასანამ ჰპოვა, რადგან იგი მჭიდრო კავშირშია ე.წ. „ჰათჰა-იოგასთან“, რომელიც ადამიანის სხეულებრივ ცხოვრებას, მის ჯანმრთელობას ეხება. ასანა სხეულის გარკვეული მდგომარეობაა, რომელშიც იოგი გარკვეული ხნის მანძილზე იმყოფება. მოგვიანებით დაახლოებით 840000 ასანა იქნა შემუშავებული, ძირითადად სამედიცინო მიზნებისათვის. პატანჯალი და მისი მიმდევრები კი ასანებს სხეულის, ფიზიოლოგიური პროცესების დასაუფლებლად იყენებდნენ, რომლებიც დაბრკოლებას წარმოადგენენ სულიერი აღმასვლის გზაზე.

იოგაში უდიდესი მნიშნველობა აქვს სუნთქვას, რომლის მოწესრიგებასაც მე-4 საფეხური პრანაიამა (პრანას ფლობა) ახდენს. სიტყვა „პრანა“, ვივეკანანდას განმარტებით, სუნთქვას არ ნიშნავს. იგია ენერგია, რომელიც მთელ სამყაროს მსჭვალავს. სუნთქვის მეოხებით ადამიანს ჩაკრებიდან მომდინარე, „სასიცოცხლო დენთა“ მართვა შეუძლია. მას ძალუძს მიიღოს და შეინარჩუნოს კოსმიური ძალა, რომელიც მის რიტმს სამყაროულ რიტმთან თანხმიერს გახდის, ეს კი იოგს დროის გამთიშავი ზემოქმედებისაგან ათავისუფლებს. არსებობს უტყუარი ცნობები იმის შესახებ, რომ ზოგიერთი იოგი სიბერეშიც ახალგაზრდულად გამოიყურებოდა, ხოლო ცნობილი მკვლევარი მირჩა ელიადე იცნობდა იოგს, რომელიც დღეში სულ 10 ჩასუნთქვას ახდენდა.

შემდგომი ნაბიჯი იოგას გზაზე გრძნობათა ალაგმვაა, რომელსაც პრატიაჰარა ეწოდება. ადამიანი ამ დროს ემიჯნება ყოველივე იმას, რაც მას თვითჩაღრმავებაში ხელს უშლის. იგი სულს ერთგვარ ფოკუსში აქცევს და საკუთარ შინაგან სამყაროს მიაპყრობს. ჩამოთვლილი 5 საფეხური იოგას მრავალ სხვა მისტიკურ სწავლებასთან და სკოლასთან აახლოვებს, რადგან მასში სულიერი თვითსრულყოფილების ზოგადადამიანური გამოცდილებაა აღბეჭდილი. რაც შეეხება იოგას დამამთავრებელ ეტაპს - სამიამას, იგი სანქიას ფილოსოფიის აშკარად გამოხატულ ნიშნებს ატარებს. თუ პირველი 5 საფეხური მჭიდროდაა დაკავშირებული ერთმანეთთან და ადვილად გადადის ერთიმეორეში სამიამას სხვადასხვა ეტაპის გარჩევა კიდევ უფრო რთული საქმეა. მასში სამი ასპექტი გამოიყოფა: დჰიანა (ცნობიერების კონცენტრაცია), დჰარანა (ჭვრეტა) და ბოლოს ზეშემეცნება - სამადჰი. დჰიანა სხვადასხვა ხერხით მიიღწევა. მათ შორის რაიმე ფრაზაზე, სიტყვასა ან სხეულის ნაწილზე (მაგ. ცხვირის წვერზე, ენაზე და ა.შ.) მთელი გულისყურის ხანგრძლივი მიპყრობით (ამგვარი ილეთები იოგასაგან თანამედროვე აუტოტრეინინგმაც ისესხა). დჰიანასა და დჰარანას ძნელად შესამჩნევი ნიუანსები განასხვავებს ერთმანეთისაგან. ისინი უკვე არ კმაყოფილდებიან სამყაროსაგან ნეგატიური განდგომით, არამედ ახდენენ „აზრის დაკავებას“ რაიმე გარკვეულ საგანზე, რომელიც თანდათანობით ზედმეტი ხდება და ქრება. რჩება მხოლოდ გონებაზე აღმატებული აუმღვრეველი ინტუიცია, ცნობიერება თავისი წმინდა სახით, ამ დროს ადამიანს პრაკრიტის სამეფოსთან მხოლოდ უწვრილესი ძაფიღა აკავშირებს. „იგი (ადამიანი) არაფრისაკენ არ მიისწრაფვის და ისევე აზროვნებს, როგორც ჯირკი“, ნათქვამია „მოქშა-დჰარმაში“ (მაჰაბჰატას ერთ-ერთი შემადგენელი ნაწილი). გარეშე დამკვირვებელს ამგვარი ექსტატური მდგომარეობა - (სამადჰი) გულყრას ან ლეთარგიულ ძილს აგონებს. ცნობილია, რომ XIX საუკუნის ცნობილი ინდოელი რელიგიური მოღვაწე რამაკრიშნა სამადჰიში ყოფნის დროს ისეთ მდგომარეობამდე მიდიოდა, რომ მას სიცოცხლის არავითარი გარეგნული ნიშანი არ ეტყობოდა. ეს ის მდგომარეობაა, როდესაც იოგი აღწევს თავის მიზანს; მთლიანად წყდება მატერიალურ (მისთვის ცნობილ, ილუზორულ) სამყაროს და ღვთაებას ერწყმის. იმისდა მიხედვით, თუ ამ მიზნის მისაღწევად რას ენიჭება უმთავრესი მნიშნველობა, იოგას სამ სახეს განარჩევენ (სხვა ნიშნების მიხედვით იოგათა რაოდენობა კი მეტია): ჯნიანა-იოგა, რომელიც ღვთაბასთან შერწყმას შემეცნების გზით აღწევს, კარმა-იოგა - აქტიური მოქმედების გზა და ბჰაკტა-იოგა - ღვთაებასთან ემოციური მიახლება, გულის გზა. ამჯერად ჩვენ ეს უკანასკნელი გვაინტერესებს, რადგან თეოსოფები გვსაყვედურობენ, რომ როდესაც ჩვენ, ქრისტიანები უარვყოფთ იოგას ფილოსოფიურ-მედიტაციურ ფორმას, თურმე გვავიწყდება, რომ არსებობს „ბჰაკტი-იოგაც“, რომელიც ღვთაებისა და ადამიანის უანგარო სიყვარულს ეფუძნება და ამდენად ძალზე ახლოა სიყვარულის ქრისტიანულ გაგებასთან. ამას ისიც ემატება, რომ იოგას ვარჯიშების დანერგვას თანამედროვე კათილოკე ბერებიც ცდილობენ, ამიტომაც ქრისტიანული მოძღვრების ფონზე, იოგას შეფასებისას, უპირველეს ყოვლისა, უპრიანია დავსვათ კითხვა: ერთნაირად მოიაზრება თუ არა სიყვარულის ცნება ქრისტიანობასა და ინდუიზმში? მაცხოვრის უმთავრესი მცნებაა: „შეიყვარე უფალი ღმერთი შენი, ყოვლითა გულითა შენითა, ყოვლითა სულითა შენითა და ყოვლითა გონებითა შენითა, ყოვლითა გონებითა შენითა“ და „შეიყვარე მოყვასი შენი ვითარცა თავი შენი“ (მათე 22,37-39). ერთი შეხედვით შეიძლება მოგვეჩვენოს, რომ „ბჰაკტი-იოგაც“ იგივეს ამბობს, მაგრამ ეს მხოლოდ გარეგნული დამთხვევაა. აქ საჭიროა გავარკვიოთ უმთავრესი: ვინაა სიყვარულის ობიექტი და როგორია თავად ეს სიყვარული. ქრისტიანობაში ღვთისადმი სიყვარულს პიროვნული ხასიათი აქვს. ადამიანის პიროვნებას უყვარს ღვთაებრივი პიროვნება. ადამიანის პიროვნება ქრისტიანობის მიხედვით, ესაა ხატი ღვთისა, რომელსაც გააჩნია სიყვარული, სიბრძნე, თვითშემეცნება, შემოქმედებითი ძალა და თავისუფლება. ღვთის პიროვნება კი აბსოლუტური არსია. ინდუიზმი პიროვნულ ღმერთს არ სცნობს, იქ აბსოლუტი მხოლოდ აბსოლუტური ენერგიაა, უპიროვნო ძალა, რომელიც საკუთარი თავიდან ქმნის სამყაროს თავისი ყოფიერების კანონებითა და რიტმებით, ანუ აუცილებლობით. პიროვნული ყოფიერება მუდამ შესაბამისობაშია ისეთ ცნებებთან, როგორიცაა სიყვარული და ჭეშმარიტება. ადამიანის ინდივიდუალობა პიროვნულ ხასიათს იძენს ან კარგავს მისი (ადამიანის) ჭეშმარიტი დანიშნულების განხორციელებასთან დამოკიდებულებით. ამასთან, ღმერთთან ურთიერთობის დროს ადამიანი ბუნებითაც არ ხდება ღმერთი, ხოლო ეს უკანასკნელი არ სპობს ადამიანის ინდივიდუალობას.

ინდუიზმში აბსოლუტი ერთადერთ ყოფიერებად, ერთადერთ ჭეშმარიტად არსებულ არსად მოიაზრება. ინდუიზმისათვის პიროვნება თვითგამოხატვა კი არ არის, არამედ თვითშეზღუდვაა. ინდური ტრიმურტი სამი პიროვნება კი არ არის, არამედ იგი აბსოლუტის მყოფობის სამ მოდუსს წარმოადგენს - ბრაჰმას, ვიშნუსა და შივას (შექმნა, შენახვა, მოსპობა) მათი მრავალნაირი ავატარების (გამოვლინებების) სახით. ამდენად, ამგვარი ღვთაების სიყვარული - ესაა უპიროვნო ძალის, ან ნიღბის სიყვარული. ადამიანის ჭეშმარიტი არსება, იოგას (და საერთოდ ინდუიზმის) მიხედვით, არის ატმანი, დანარჩენი ილუზიაა. ატმანი უსახო, უსასრულო და თვისებებს მოკლებულია. „ერთი ატმანი არსებობს და მყოფობს ყველა სულდგმულში“, ვკითხულობთ უპანაშადებში. ადამიანი - ესაა აბსოლუტი, რომელიც თანდათანობით იმეცნებს, რომ იგი (მისი ატმანი) და აბსოლუტი (ბრაჰმანი) იგივეობრივნი არიან. ამდენად, ადამიანის ინდივიდუალობაც ილუზიაა. მაშ, ვინაა სიყვარულის სუბიექტი? თუ მოყვარული სხეულებრივი ადამიანია, მაშინ გამოდის, რომ უყვარს ილუზიას, ხოლო თუ მოყვარული ატმანია, მაშინ საკუთარ სიყვარულთან ანუ ეგოცენტიზმთან და თვითგაღმერთებასთან გვაქვს საქმე, ე.ი. თუ ადამიანს უყვარს უყვარს სხვა ადამიანი, როგორც ინდივიდუმი, მას უყვარს მირაჟი და ილუზია, ხოლო, თუ ადამიანს ატმანი უყვარს, მაშინ, რადგან ატმანი ერთია, ამიტომ მას საკუთარი თავი უყვარს. ინდუიზმის უმთავრესი „დოგმატია“: „შენ ხარ ის“ (სანსკ. „ტატ ტვამ ასი“). რა სიყვარულზე შეიძლება ამ შემთხვევაში ვილაპარაკოთ, როცა სიყვარულის ობიექტი და სუბიექტი ერთი და იგივეა: ატმანს უყვარს საკუთარი თავი ბრაჰმანის სახით და პირიქით. მაშ ვინ უყვარს და ვის ერწყმის იოგი, თუ ყოველივე ილუზიაა, ხოლო მისი ატმანი აბსოლუტის იგივეობითია? ამის გამოა, რომ იოგი სიყვარულსაც ისეთივე დამღუპველ ვნებად მიიჩნევს, როგორც სიძულვილს, რადგან იგი მას მატერიალურ ე.ი. ილუზორულ სამყაროზე აჯაჭვავს. გარდა ამისა, ინდუიზმისთვის უცხოა მონანიების ცნება და ცოდვილობის განცდა. ამის გამო სიყვარული, როგორც ემოცია, ვნებიან ხასიათს ატარებს. ინდუიზმი ერთმანეთისაგან არ განასხვავებს სულიერ და სექსუალურ სიყვარულს და მათ ერთიან, ოღონდ სხვადასხვაგვარად ორგანიზებულ ძალად მიიჩნევს. ამიტომაც, იოგას ზოგიერთი სისტემა ახდენს კუნდალინის ხელოვნურ აღგზნებას, რის შედეგადაც ბჰაკტი გადაიქცევა ეგზალტირებულ, ექსტატურ და აფექტურ სიყვარულად, ანუ ცრურელიგიური შინაარსის მქონე ვნებად, ხოლო ამგვარი ექსტატური მდგომარეობა ილუზორულ სამყაროსგან გათავისუფლებად, აბსოლუტთან შერწყმად და, ამდენად, ადამიანის უმაღლეს მიზნად ცხადდება. ყოველივე ზემოთ თქმულიდან გამომდინარე, ცხადი ხდება იმ მოსაზრების აბსურდულობა, რომლის მიხედვითაც იოგას პრაქტიკა თითქოს ისიხასტური ლოცვის მსგავსია. ის, რომ ისიხაზმში დიდი მნიშვნელობა ენიჭება სხეულის პოზას და სუნთქვის რეგულაციას, იმის მანიშნებელია, რომ ადამიანი, როგორც პიროვნება, სულიერ-სხეულებრივი მონადაა და ლოცვაში სულთან ერთად სხეულიც მონაწილეობს. ამის გამო, სხეულის და ზოგიერთი ფიზიოლოგიური პროცესის (განსაკუთრებით სუნთქვის) გაკონტროლება აუცილებელი ხელისშემწყობი პირობაა ისეთი ურთულესი, ღრმა და მისტიკური ლოცვის აღსრულებისას, როგორსაც ისიხასტი ბერების ე.წ. „გონებისმიერი ლოცვა“ წარმოადგენს. იოგს კი სხეულის კონტროლი იმიტომ სჭირდება, რომ მისმა ატმანმა უფრო ადვილად დააღწიოს თავი სხეულს და საერთოდ მატერიალურ სამყაროს, ვითარცა ილუზიას. ისიხასტი ბერი ასკეზით, ლოცვით, მარხვით თრგუნავს და მოაკვდინებს არა სხხეულს, არამედ ვნებებს. მათ შორის ავხორცობის ვნებასაც (იოგური ტერმინოლოგიით კუნდალინის ენერგიას), ხოლო ლოცვის დროს მთელ გონებას გულში „ათავსებს“, ე.ი. მისი ყოველი აზრი ლოცვისას გულში კონცენტრირდება, გულიდან გამოედინება და მთლიანად ღვთისაკენაა მიმართული, რის შედეგადაც ქრისტიანი მოღვაწე ღირსი ხდება ღვთის შეუქმნელ ენერგიებთან თანაზიარებისა, ღირსი ხდება თაბორის ნათლის ხილვისა და ეს ენით აუწერელი მდგომარეობა არის სწორედ ის, რასაც ქრისტიანულ ასკეტიკაში თეოზისი, განღმრთობა ეწოდება, როცა ადამიანი ხდება ღმერთი არა ბუნებითად, არამედ მადლის მიერ. მაგრამ ეს ყოველივე ქრისტიანი ასკეტისაგან უდიდეს შრომას, მოთმინებასა და ძალისხმევას მოითხოვს. სწორედ ამის გამო უკრძალავენ ღვაწლმოსილი ბერები გამოუცდელთ თვითნებურად, სულიერი მოძღვრის მეთვალყურეობის გარეშე შეუდგნენ მოღვაწეობის იმ გზას, რომელსაც ხიბლში ჩავარდნის უდიდესი საშიშროება ახლავს თან. კერძოდ, გამოუცდელი ბერი გონების ნაცვლად გულში სწორედ ავხორცულ (კუნდალინის) ძალას ათავსებს, ისე, რომ თვითონ ამას ვერ აცნობიერებს და ეროტიკული სიტკბოება ღვთის ხილვით გამოწვეული ნეტარება ჰგონია. (სხვათაშორის ამგვარი „მისტიკა“ ძალზედ გავრცელდა კათოლიკურ სამყაროში, განსაკუთრებით ქალთა შორის(კატერინა სიენელი, ტერეზა სავილელი), როდესაც, ექსტაზის დროს, მაცხოვარს ისე მიმართავდნენ როგორც საყვარელ მამაკაცს. ასე რომ, იოგა არამარტო ახლოს არაა ქრისტიანულ მისტიკასთან (არადა ზოგიერთები ამ უკანასკნელზე იოგას გავლენის შესახებაც კი ლაპარაკობენ?!), არამედ იგი სრულიერ სამყაროში თვითნებური შეჭრა და კავშირი დაცემულ სულებთან, რასაც ინდუიზმი აბსოლუტთან ზიარებად და მატერიალური სამყაროსაგან თავის დაღწევად ასაღებს. იოგებისათვის ღვთაების უმაღლეს ავატარად თავის ქალებითა და გველებით შემკული სიკვდილის ქალღმერთი კალი ითვლება და ეს ფაქტიც ცხადად ადასტურებს ამ სწავლების აშკარა დემონურ წარმომავლობას.

„აპოლოგეტიკური წერილები“, თბილისი, 2001 წ.
ავტორ-შემდგენელი: ზურაბ ეკალაძე


--------------------
www.cordesign.ge
User is offlineProfile CardPM
Go to the top of the page
+Quote Post
Atman
პოსტი Sep 7 2009, 09:00 PM
პოსტი #10


მეცამეტე მეომარი
***

ჯგუფი: Members
პოსტები: 6,236
რეგისტრ.: 23-August 08
წევრი № 5,518



ციტატა
შეიძლება მასეც იყოს მაგრამ არ არის აუცილებელი. მტავარია რომ შენ გაქვს წაკითხული და კარგად იცი რაც წერია.



მე რა შუაში ვარ, ამ კამათს სხვებიც კითხულობენ და მათ არ აქვთ წაკითხული.

ციტატა
სიმართლე გითხრა კრიშნაიზმის წიგნი რომ გადავშალე თავიდანვე ისეთი რაღაცეები ეწერა გულზე შემომეყარა და შევაგდე კარადაში... მივხვდი რომ ამ რელიგიის ნაყოფი უკიდურესი ეგოცენტრიზმი იქნებოდა... შესაძლოა შევცდი... მოდი ვნახოთ...



უკეთესი იქნება თუ გამოიღებ ისევ კარადიდან და გულდასმით წაიკითხავ ბოლომდე, მაგრამ კრიშნაიზმზე წიგნების კითხვას ისევ თავად ბჰაგავად გიტა და უდჰავა გიტა ჯობია.

ციტატა
დამისაბუთე. დამიწერე სხვა უფრო ფუნდამენტური იდეა, რომელიც ამ ტექსტშია და ამ რელიგიის შინაგან ხედვას ასახავს



არ მაქვს ამის უფლება. მთავარი იდეა სხვადასხვა ადამიანისთვის სხვადასხვაა და სტროფებს შორის უნდა ამოიკითხოს ადამიანმა. შენი ციტატის დადება თავსმოხვევაა შენს მიერ შენი შეხედულების. ყველა თავისთვის გამოიტანს დასკვნასაც და მთავარ იდეასაც... და ეს მთავარი იდეა სხვადასხვა დროს შეიცვლება ყოველი ახალი წაკითხვისას.

ახლა შენს მოყვანილ ტექსტს გადავხედავ...

ციტატა
თვით ტერმინი „იოგა“ არაერთმნიშვნელოვნად განიმარტება: იგი ნიშნავს შეერთებას, მონაწილეობას, წესრიგს, აგრეთვე ღრმა ფიქრს, ჭვრეტას, თუმცაღა, უფრო ხშირად მას სანსკრიტული ძირიდან - „იუჯ“ - წარმოშობილად მიიჩნევენ, რაც ძალისხმევას, ვარჯიშს ნიშნავს.



არაპროფესიონალურადაა ახსნილი და ზერელედ. იოგა კავშირს ნიშნავს და თანაც იოგის მრავალი სახე არსებობს.


ციტატა
თავისი ფილოსოფიური წინამძღვრობით იოგა სანქიას მეტაფიზიკასთან სიახლოვეს ამჟღავნებს (სანქია ძვ. ინდური ფილოსოფიის ერთ-ერთი მიმდინარეობაა, რომელიც ბრძენ კაპილას მიერაა შექმნილი ძვ.წ. VIII საუკუნეში). მისი აზრით არაცნობიერი სტიქიური პროცესები ასეთივე ბრმა სტიქიური ბუნებისაგან წარმოიშობა, რომელსაც პირველმატერია - პრაკრიტი ეწოდება, მაგრამ ამგვარი დებულებით სანქია მატერიალიზმამდე არ მიდის. მისთვის სულიერი სამყაროს არსებობაც ისეთივე უეჭველია, როგორც ფიზიკურისა. აქედან გამომდინარე, სანქია ასკვნის, რომ ცნობიერებას დამოუკიდებელი წარმოშობა აქვს. იგი თავდაპირველად ამგვარ წყაროდ ერთიან სულს - პურუშას მიიჩნევდა, მაგრამ შემდგომ მისი შეხედულება იმ აზრისკენ გადაიხარა, რომლის მიხედვითაც არსებობს სულიერ ერთეულთა ურიცხვი რაოდენობა, რომლებიც უსხეულო არასებათა მთელ სამყაროს ქმნიან (ეს ყოველივე რაღაცით ლაიბნიცის „მონადოლოგიასაც“ მოგვაგონებს). ამრიგად, სანქიას ფილოსოფია მკვეთრად გამოხატული დუალიზმით ხასიათდება და ორ - მატერიალურ და სულიერ, მარადიულ, ურთიერთდაპირისპირებულ სამყაროს არსებობას აღიარებს, რომელთა „შეთავსებითაც“ იქმნება იმგვარი სამყარო, როგორსაც ჩვენა აღვიქვამთ. იგი იმდენად არასრულყოფილია, რომ მთლიანად ტკივილითა და ტანჯვითაა განმსჭვალული.



სანქჰიაზე კრიშნა თავად ლაპარაკობს ამ მონაკვეთში და ყველაზე საუკეთესოდ ხსნის:

ГЛАВА XIX

СИСТЕМА САНКХЬИ



Благословенный Господь сказал:

1. Теперь Я расскажу тебе о системе [философии] санкхьи, предложенной древними, узнав которую, человек может сразу же избавиться от заблуждения, порождаемого видением множественности.

Древние: Капила и др.

2. До возникновения юг знающий и вся вещественная вселенная были одной целой и однородной Сущностью. То же самое имело место и в сатья югу – в начале цикла, когда люди были искусны в различении.

До возникновения: т.е. в состоянии пралайи, или космической инволюции.

Одной целой и однородной Сущностью: тогда ещё не было разделения на субъект и объект. Тогда был только Брахман – Один без второго.

Различение: которое сводит на нет двойственность.

3. Та абсолютная и однородная Реальность – Брахман, которая превосходит ум и речь, разделилась надвое – на вещественный мир и сознающую способность.

4. Из этих двух вещей одна – это пракрити, имеющая двойственную природу, а другая – Абсолютное Знание, называемое Пурушей.

Двойственная природа: как причина и следствие, например – махат – это причина, а эфир и т.д. – это следствия.

5. Из пракрити, когда Я нарушил её равновесие, вышли гуны – саттва, раджас и тамас, вызванные Пурушей.

Вызванные: поскольку творение разворачивается согласно прошлой карме джив.

6. От них вышла сутра, с которой соединён махат. В результате их преобразования появился эгоизм, который вводит всех в заблуждение.

Соединён: хотя сутре свойственна деятельность, а махату – разумность, всё же они – всего лишь аспекты одного и того же принципа.

Вводит всех в заблуждение: заставляя их видеть множественность.

7. Эгоизм обладает тремя качествами – саттвой, раджасом и тамасом, которые являются соответственно причиной ума, органов и тонких частиц материи. Он обладает как разумным аспектом, так и аспектом неживой материи.

Обладает разумным аспектом: из-за отражения Атмана. Таким образом, эгоизм служит как связь между Атманом – Чистым Разумом, и материей.

8. Из тамасического аспекта эгоизма появились пять первоэлементов; из раджасического – органы; а из саттвического – одиннадцать богов и ум.

Одиннадцать богов: божество, олицетворяющее пространство, Вайю (ветер), солнце, Варуна, два Ашвина, Агни (огонь), Индра, Вишну, Митра и луна.

Ум: это подразумевается частицей "ча" (и).

9. Направленные Мной, все эти вещи, действуя вместе, образовали овальную структуру, которая была превосходной обителью для Меня.

Меня: как Пребывающего Правителя вселенной.

10. Я пребывал в той овальной структуре, плававшей в воде. Из Моего пупа вырос лотос, воплощающий мир, и в нём проявился саморождённый Брахма.

11. Моей милостью он, олицетворяющий Всеобщую Душу, наделённый деятельностью, спроецировал через твёрдое отражение три сферы – бхур, бхувар и свар, наряду с их владыками.

Бхур: включая семь нижних сфер – атала и т.д.

Свар: включая четыре высшие сферы – махар и остальные.

12. Сфера свар стала обителью богов; бхувар – духов; земля – людей; а сферы за пределами свар стали обителью сиддхов.

Сиддхи: высоко продвинутые души, обладающие сверхнормальными способностями.

13. Господь Брахма сделал регионы ниже земли обителью асуров и нагов. Деятельность, обусловленная тремя гунами, ведёт к этим трём сферам.

Три сферы: бхур, бхувар, свар.

14. Йога, аскетизм и отречённость ведут к таким чистым сферам, как махар, джана, тапас и сатья, но бхакти-йога ведёт к Моей обители.

Джана: букв. "человек".

Моя обитель: Вайкунтха.

15. Обусловленный Мной – Временем и Предопределителем всего, этот мир с разнообразной кармой возносится и погружается в этом потоке гун.

16. Что бы ни возникало в мире, будь оно крошечное или громадное, разрежённое или плотное, – всё это обусловлено двумя принципами – Пурушей и пракрити.

17. То, из чего вещь возникает и в чём она исчезает, присутствует также и в промежуточной стадии. Только оно одно реально. Видоизменения имеют всего лишь временно воспринимаемое существование, как в случае металлических и глиняных изделий.

Только оно одно реально: следствие – всего лишь та же самая причина, пребывающая в другой форме. В золотом кольце нет ничего, кроме золота, в глиняном горшке нет ничего, кроме глины. Сравн. Чхандогья Упанишад VI.i.4-6.

18. Одно только то, что, используемое как материал, из предшествующего состояния переходит в последующее, является реальностью. То состояние, из которого возникает другое состояние и в котором оно исчезает, называется относительно реальным.

Материал: например, глина.

Называется: в шрути.

Относительно реальным: по отношению к последующему состоянию. Поэтому каждая из промежуточных связей в причинной цепи только относительно реальна, и Первопричина, или Брахман, является единственно реальным в абсолютном смысле.

19. Пракрити, которая является материальной причиной этой проявленной вселенной, Пуруша, которая является ее первоосновой, и время, которое является движущей силой при её проявлении – все эти три аспекта – воистину Я, Брахман.

Первооснова: действенная причина.

20. Проецирование в его различных формах продолжается в восприятиях души через нерушимую последовательность причин и следствий до тех пор, пока, согласно воле Господа, период существования мира не завершится.

Проецирование: т.е. "сотворение".

21. И тогда вселенная, пронизанная Мной, которая является сценой рождений и смертей многообразных существ, вместе со всеми своими сферами готова к состоянию, называемому растворением (пралайа).

22. Таким образом тела животных растворяются, превращаясь в пищу, пища обращается в семена, семена обращаются землю, а земля – в запах.

Порядок эволюции вселенной изложен в Тайттирия Упанишад II.I. Растворение (инволюция) происходит в обратном порядке. Здесь добавлены некоторые промежуточные стадии.

Тела и т.д.: от этого до "звуковых частиц" в стихе 24 перечисляется последовательность следствий тамасического эгоизма. Последовательность возобновляется в последней части стиха 25.

23. Запах, растворяясь, обращается в воду, вода – в её собственную сущность (сок), сок – в огонь, а огонь – в цвет.

24. Цвет, растворяясь, обращается в воздух, воздух – в осязание, осязание – в эфир, а эфир – в звуковые частицы. Органы, растворяясь, обращаются в их действенные причины – в богов.

В богов: здесь говорится, что органы, которым свойственна деятельность, которая, в свою очередь, направляема богами, обращаются обратно в богов. В действительности они растворяются в раджасическом эгоизме, который является их материальной причиной.

25. Боги, Мой друг, растворяясь, обращаются в ум, который правит всем, а ум – в саттвический эгоизм. Звук, растворяясь, обращается в тамасический эгоизм, а всемогущий эгоизм – в космический разум.

Ум и т.д.: строго говоря, ум вместе с богами, которые находятся под его властью, растворяется в саттвическом эгоизме.

26. Тот космический разум, наделённый самыми превосходными качествами, растворяется в его собственной причине – гунах, гуны – в пракрити, а она, растворяясь, обращается в извечное время.

Наделённый: ибо он и активный, и разумный.

Гуны: т.е. они восстанавливают своё нарушенное равновесие.

Она: т.е. она становится тождественной времени, рассматриваемому как неразделимое целое.

27. Время, растворяясь, обращается во всеведущее Существо, а то Существо – в Меня, изначальный и нерождённый Атман. Атман, который выведен из проецирования и растворения вселенной, является абсолютным и покоится Сам в Себе.

Всеведущее Существо: "Махапуруша", спроецировавший вселенную. Он – то состояние Параматмана, в котором Параматман созерцает пракрити.

То Существо: поскольку теперь вся дуальность исчезла, и больше уже нет взаимоподчинённых отношений (субъект-объект).

28. Как может заблуждение, вызванное видением множественности, возникать в уме или оставаться в сердце человека, который рассуждает подобным образом? Это подобно тому, как темнота в небе не может оставаться при восходе солнца.

29. Здесь, в прямом и обратном порядке, Я описал систему [философии] санкхьи, которая устраняет узел сомнения. Я – Свидетель высшего и низшего.





ციტატა
ინდუიზმი პიროვნულ ღმერთს არ სცნობს, იქ აბსოლუტი მხოლოდ აბსოლუტური ენერგიაა, უპიროვნო ძალა, რომელიც საკუთარი თავიდან ქმნის სამყაროს თავისი ყოფიერების კანონებითა და რიტმებით, ანუ აუცილებლობით. პიროვნული ყოფიერება მუდამ შესაბამისობაშია ისეთ ცნებებთან, როგორიცაა სიყვარული და ჭეშმარიტება. ადამიანის ინდივიდუალობა პიროვნულ ხასიათს იძენს ან კარგავს მისი (ადამიანის) ჭეშმარიტი დანიშნულების განხორციელებასთან დამოკიდებულებით. ამასთან, ღმერთთან ურთიერთობის დროს ადამიანი ბუნებითაც არ ხდება ღმერთი, ხოლო ეს უკანასკნელი არ სპობს ადამიანის ინდივიდუალობას.




არაა სწორი. ინდუიზმი ცნობს ღმერთის პიროვნულობას, უბრალოდ ზოგი მიმდინარეობა ვიშნუს ეძახის, მას, ზოგი შივას, ზოგი კრიშნას. იმასაც კი აღიარებენ რომ ესენი ერთი და იგივე ღმერთის სხვადასხვა გამოვლინებებია მაგრამ დავა იმაზე აქვთ თუ რა ქვია სინამდვილეში. ღმერთს აქვს ასევე არაპიროვნული, იმპერსონალური ასპექტი, რომელიცაა სწორედ აბსოლუტი, ბრაჰმანი და სწორედ ამ ასპექტის ჩაწვდომას ცდილობენ ბუდისტები, მაგრამ კრიშნა ამბობს რომ ამაზე მაღალი საფეხური თავად ღმერთის პიროვნული ასპექტის წვდომაა.

ციტატა
გამოუცდელი ბერი გონების ნაცვლად გულში სწორედ ავხორცულ (კუნდალინის) ძალას ათავსებს, ისე, რომ თვითონ ამას ვერ აცნობიერებს და ეროტიკული სიტკბოება ღვთის ხილვით გამოწვეული ნეტარება ჰგონია. (სხვათაშორის ამგვარი „მისტიკა“ ძალზედ გავრცელდა კათოლიკურ სამყაროში, განსაკუთრებით ქალთა შორის(კატერინა სიენელი, ტერეზა სავილელი), როდესაც, ექსტაზის დროს, მაცხოვარს ისე მიმართავდნენ როგორც საყვარელ მამაკაცს. ასე რომ, იოგა არამარტო ახლოს არაა ქრისტიანულ მისტიკასთან (არადა ზოგიერთები ამ უკანასკნელზე იოგას გავლენის შესახებაც კი ლაპარაკობენ?!), არამედ იგი სრულიერ სამყაროში თვითნებური შეჭრა და კავშირი დაცემულ სულებთან, რასაც ინდუიზმი აბსოლუტთან ზიარებად და მატერიალური სამყაროსაგან თავის დაღწევად ასაღებს. იოგებისათვის ღვთაების უმაღლეს ავატარად თავის ქალებითა და გველებით შემკული სიკვდილის ქალღმერთი კალი ითვლება და ეს ფაქტიც ცხადად ადასტურებს ამ სწავლების აშკარა დემონურ წარმომავლობას.




ჯერ ერთი კუნდალინი ენერგიაა (თავდაპირველად სექსუალური) რომელსაც სწორად წარმართვა ჭირდება და ძალზე რთულია. თავად ეს ენერგია არაა დემონური, მთავარია როგორ გამოვიყენებთ მას... მეორე და მთავარი ისაა რომ ის მიმდინარეობები, რომლებიც პიროვნულ ღმერთს ცნობენ ძირითადად ეწინააღმდეგებიან მსგავს იოგას (განსაკუთრებით კრიშნაიტები). ეს იოგა აშტანგაიოგას, ანუ რვასაფეხურიანი იოგას შემადგენელი ნაწილია, რომელზეც თავად კრიშნა ელაპარაკება არჯუნას და ურჩევს რომ არ მიმართოს იოგის ამ სახეს, რადგანაც ურთულესი იყო თვით იმ ეპოქაშიც, ამ ეპოქაში კი ამაზე ლაპარაკიც ზედმეტია, თუნდაც იმიტომ რომ აშტანგაიოგას ძველად მინიმუმ 500 წელი მაინც ჭირდებოდა. ამ ეპოქაში კი რეკომენდებულია ბჰაკტი იოგა, რომელიც ღმერთის მორჩილებას და მის სიყვარულს გულისხმობს მკაცრი და სასტიკი ასკეტიზმის გარეშე.





ნეო კიდევ ერთხელ გირჩევ, ჯერ თავად პირველწყაროებს გაეცანი და ეცადე გაიგო (თუ თავიდანვე კრიტიკის თვალით შეხედავ ნამდვილად ვერ შეძლებ ამას) და შემდეგ შეაფასო. მართლმადიდებელი კი ვერასოდეს ვერ იქნება პროფესიონალი იოგის კვლევაში, იმიტომ რომ იოგა პრაქტიკაა უპირველეს ყოვლისა და არა თეორია. ბჰაკტი იოგა კი მართლმადიდებლობასთან ძალიან ახლოს დგას.


--------------------
हरे कृष्ण हरे कृष्ण
कृष्ण कृष्ण हरे हरे
हरे राम हरे राम
राम राम हरे हर
User is offlineProfile CardPM
Go to the top of the page
+Quote Post
neo
პოსტი Sep 7 2009, 09:04 PM
პოსტი #11


Advanced Member
***

ჯგუფი: საფინანსო
პოსტები: 2,152
რეგისტრ.: 11-September 07
წევრი № 2,723



ციტატა
ინდუიზმის უმთავრესი „დოგმატია“: „შენ ხარ ის“


ეს მართლა ასეა ?


--------------------
www.cordesign.ge
User is offlineProfile CardPM
Go to the top of the page
+Quote Post
Atman
პოსტი Sep 7 2009, 09:08 PM
პოსტი #12


მეცამეტე მეომარი
***

ჯგუფი: Members
პოსტები: 6,236
რეგისტრ.: 23-August 08
წევრი № 5,518



ეს საინტერესო უნდა იყოს შენთვის. აქ რუსულ გადაცემაშია მართლმადიდებლის და კრიშნაიტის დაპირისპირება. მართლმადიდებელი აშკარად არაპროფესიონალია და ამიტომაც ფაქტიურრად ბოლომდე აგებს ბრძოლას, მაგრამ უფრო საინტერესო იქნებოდა ღირსეული მართლმადიდებელი მიეწვიათ ამ გადაცემაში. http://www.youtube.com/watch?v=cJ3pC7YJLXI&feature=related

ციტატა
ეს მართლა ასეა ?


მართალია, მაგრამ იმაში ატმანი იგულისხმება. და მაგას მოსესაც ეუბნება ღმერთი როცა ცეცხლის სახით გამოეცხადება (თუ არ ვცდები).

და კიდევ ერთ კითხვას დაგისვამ... შენი სიტყვებიდან გამომდინარე რომ კრიშნაიზმი ეგოცენტრულია, აბა რას ნიშნავს იესოს სიტყვები: "იყავით სრულ, ვითარცა მამა თქვენი ზეციერი?"


--------------------
हरे कृष्ण हरे कृष्ण
कृष्ण कृष्ण हरे हरे
हरे राम हरे राम
राम राम हरे हर
User is offlineProfile CardPM
Go to the top of the page
+Quote Post
neo
პოსტი Sep 7 2009, 09:21 PM
პოსტი #13


Advanced Member
***

ჯგუფი: საფინანსო
პოსტები: 2,152
რეგისტრ.: 11-September 07
წევრი № 2,723



ციტატა
და კიდევ ერთ კითხვას დაგისვამ... შენი სიტყვებიდან გამომდინარე რომ კრიშნაიზმი ეგოცენტრულია, აბა რას ნიშნავს იესოს სიტყვები: "იყავით სრულ, ვითარცა მამა თქვენი ზეციერი?"


რას ნიშნავს და ებრძოლეთ ცოდვას, ყველა ცოდვას... ყველა ცნება რომ დაიცვა და ერთი დაარღვიო მაინც ცოდვილი ხარ... ე.ი. მიზანია სრულყოფილება...

ეს ერთ ერთი ფრაზაა სახარებიდან... რისი განხილვა ცალკე არ შეიძლება... ცალკე არაფერი არ განიხილება ქრისტიანობაში... ცალკეული ფრაზები 10-მა კაცმა შეიძლება 10 განსხვავებული შინაარსით გაიგოს...

მაგიტომ არსებობს ეკლესია რომ არ დაირღვეს ის მოძრვრება რაც საფუძვლად დაედო ამ ფრაზის ფორმირებას...









ციტატა
მართალია, მაგრამ იმაში ატმანი იგულისხმება. და მაგას მოსესაც ეუბნება ღმერთი როცა ცეცხლის სახით გამოეცხადება (თუ არ ვცდები).


ჰო მარა მოსეს ხმერტი თავის ტავზე ეუბნება. ,,მე ვარ ის ვინც ვარ"... თორე მოსე კი არ იძახის მე ვარ რმერთიო...

კრიშნაიდული მედიტაცია ამაზეა აგებული...

მე იმაზე კი არ ვსმჯელობ შეშმარიტება მართმადიდებლური ხედვაა თუ კრიშნაიდური...

მე უბრალოდ ვაფიქსირებ რომ ისინი რეალურად ურტიერთსაწინააღმდეგო მოძრვრებებია...

ქრისტიანობაში რომ არ ყოფილიყო ერთარსება და სამპიროვნება ღმერთის დოგმატი მაშინ ქრისტიანობა ვერ იტყოდა რომ ,,ღმერთი სიყვარულია"... რადგან სიყვარულტან კი არა ქგოცენტრიზმტან გვექნებოდა საქმე...

და რა მაინტერესებს, კრიშნა როგორ გარდაიცვალა ?



--------------------
www.cordesign.ge
User is offlineProfile CardPM
Go to the top of the page
+Quote Post
Atman
პოსტი Sep 7 2009, 09:30 PM
პოსტი #14


მეცამეტე მეომარი
***

ჯგუფი: Members
პოსტები: 6,236
რეგისტრ.: 23-August 08
წევრი № 5,518



ციტატა
და რა მაინტერესებს, კრიშნა როგორ გარდაიცვალა ?



არ გარდაცვლილა. თავის სხეულიანად წავიდა, ისე რომ სხეული არ დაუტოვებია. ზუსტად სიმართლე გითხრა არ ვიცი კონკრეტული ამბავი კრიშნას წასვლაზე.

ციტატა
ეს ერთ ერთი ფრაზაა სახარებიდან... რისი განხილვა ცალკე არ შეიძლება... ცალკე არაფერი არ განიხილება ქრისტიანობაში... ცალკეული ფრაზები 10-მა კაცმა შეიძლება 10 განსხვავებული შინაარსით გაიგოს...



იგივე შემიძლია ვთქვა შენს ფრაზებზე, რომლებსაც აციტირებ ("შენ ხარ ის რაც ხარ")
მთლიანობაში უნდა აღიქვა ტექსტები და არა ნაწილებად. ამიტომაც ისევ გიმეორებ ჯერ გაეცანი თავიდან ბოლომდე, ყველა პასუხს იპოვი. თან დიდიც არაა ძალიან. ისე აზრი არ აქცვს კამათს. მე ვერ ვხედავ დაპირისპირებას ქრისტიანობასა და კრიშნაოიზმს შორის და ამის თქმის უფლება შენზე მეტად მაქვს იმიტომ რომ ორივე მხარეს გავეცანი, შენ კი ძირითადად მართლმადიდებლების შეხედულებებს იცნობ კრიშნაიზმზე (და ეს იზმები რაღა დოზანაა) თავად კრიშნას სიტყვებს გაეცანი.


--------------------
हरे कृष्ण हरे कृष्ण
कृष्ण कृष्ण हरे हरे
हरे राम हरे राम
राम राम हरे हर
User is offlineProfile CardPM
Go to the top of the page
+Quote Post
neo
პოსტი Sep 8 2009, 11:33 AM
პოსტი #15


Advanced Member
***

ჯგუფი: საფინანსო
პოსტები: 2,152
რეგისტრ.: 11-September 07
წევრი № 2,723



ციტატა
იგივე შემიძლია ვთქვა შენს ფრაზებზე, რომლებსაც აციტირებ ("შენ ხარ ის რაც ხარ")მთლიანობაში უნდა აღიქვა ტექსტები და არა ნაწილებად. ამიტომაც ისევ გიმეორებ ჯერ გაეცანი თავიდან ბოლომდე, ყველა პასუხს იპოვი. თან დიდიც არაა ძალიან. ისე აზრი არ აქცვს კამათს. მე ვერ ვხედავ დაპირისპირებას ქრისტიანობასა და კრიშნაოიზმს შორის და ამის თქმის უფლება შენზე მეტად მაქვს იმიტომ რომ ორივე მხარეს გავეცანი, შენ კი ძირითადად მართლმადიდებლების შეხედულებებს იცნობ კრიშნაიზმზე (და ეს იზმები რაღა დოზანაა) თავად კრიშნას სიტყვებს გაეცანი.



არაფერ შუაშია აქ მართმადიდებლობა. ზემოთ ისეტი არაფერი არ წერია (ბოლო აბზაცის გარდა, სადაც საუბარია დემონურობაზე) რასაც კრიშნადი არ დაეთანხმებოდა...

საკამათო არაფერია. ჩვენ უბრალოდ ვუყურებთ შინაგან დოგმატიკას და ვაბობთ რომელი როგორია.

მე აბზაცის ციტირება არ გამიგეტებია, უბრალოდ კითხვა დავსვი... და ეს კითხვა ყველაზე მნიშვნელოვან სხვაობას ეხება ქრისტიანობასა და ინდუზმს შორის...

ქრისტიანობაში ანალოგი ციტატა შეიძლება მოიყვანო იმ მომენტიდან როცა ქრისტეს ეკითხებიან ყველაზე მნიშვნელოვანი ცნება რა არისო? და ქრისტე ამბობს:

ესაა ,,გიყვარდეს ღმერთი" და მეორე მსგავსი ,,გიყვარდეს ადამიანი"... ანუ ადამიანი იმიტომ კი არა რომ მასში ატმანია ჩასახლებული, არამედ იმიტომ რომ ადამიანი პიროვნებაა...

კარგი წავიკითხავ








--------------------
www.cordesign.ge
User is offlineProfile CardPM
Go to the top of the page
+Quote Post
neo
პოსტი Sep 9 2009, 05:41 PM
პოსტი #16


Advanced Member
***

ჯგუფი: საფინანსო
პოსტები: 2,152
რეგისტრ.: 11-September 07
წევრი № 2,723



ამ თემამ მიიძინა, ცოტა გამოვაფხიზლოთ...

მოკლედ ჩემი დროის ბიუჯეტიდან გამომდინარე შევეცადე გავცნობოდი ზემოთ დადებულ ლინკებს... ზოგი თავი თავიდან ბოლომდე წავიკიტხე... ზოგი მხოლოდ ლურჯი ნაწილი (სადაც ,,ღვთაება" საუბრობს") და ზოგიც თვალი გადავავლე... ვიმედოვნებ დრო გამოვნახო და კიდევ უფრო ღრმად გავეცნო...

მინდა აღვნიშნო რომ ძალიან საინტერესო იყო... ზოგადად ინტელექტუალურად, ინტუიციურად და გნებავთ გონებისმიერად მსოფლმხედველობა ძალიან საინტერესოა და ძალიან წააგავს ქრისტიანობას...

თუმცა ფუნდამენტური სხვაობები არის და ზუსტად ისეტი რაც ზემოთ განხილული იყო და ეს ფუნდამენტური სხვაობები მიმანიშნებენ სწორი არჩევანისაკენ...

მიუხედავად იმისა რომ რელიგია მიმზიდველია, მას არ აქვს არც ერთიარგუმენტი რატომ უნდა დავიჯერო ის რაც მანდ წერია...

გარდა ერტი, საკმაოდ ძლიერი არგუმენტისა: ,,თუ გინდა რომ დაიჯერო, პრაქტიკულად უნდა გამოცადო, გახდე იოგი"...

რომ არ ვიცნობდე ქრისტიანობას ალბათ ასე გავაკეტებდე, მით უმეტეს რომ უკვე ვაკეთებდი... მქონდა შეხება იოგასტან, აუტოტრენინგთან და თვითგიპნოზტანაც... საკმაოდ მომხიბვლელი იყო...

მაგრამ დისკომფორტს მიქმნის რამოდენიმე მომენტი, მისი დოგმატიკიდან:

1. კერძოდ ის რომ მე და ღმერთი ერთიდაიგივე ვართ (ძაან ეჭვი მეპარება biggrin.gif);

2. რომ არსებობს მხოლოდ ერთი უზენაესი მე რაც ერთადერთი რეალობაა;

3. რომ ეს მე ამბობს რომ ვნებაც კი მისგან მოდის(ასე ეწერა პირდაპირ);

4. რა ვქნა მერე რომ ეს ,,ღვთაება" სინამდვილეში დაცემული ქერუბიმი აღმოჩნდეს ?


კიდევ ვიმეორებ, რომ ზოგადად ქრისტიანულ დებულებებს ემთხვევა, თავის უარყოფის საკიტხში, ღმერთის სიყვარულის საკითხში და ა.შ. მაგრამ სვანაირია ქრისტიანული უარყოფა და სხვანაირი კრიშნაიდული... სხვაა სიყვარული ქრისტიანობაში (ორი სხვადასხვა პიროვნებათ შორის მოვლენა) და სხვაა კრიშნაიდობაში ) მოვლენა ერთი უზენასი მე-ს შიგნით ჩაკეტილი...


ბოლოს,

ეს ჩემი სუბიექტური აზრია: ისე დახვიწილად არის ფილოსობია წარმოჩენილი, რომ ამას უბრალო დონის ეშმაკი ვერ შეძლებდა... დიდი ხელოვნებაა ჩადებული... ლუციფერის ნაწარმია... რადგან ეს მსოფლმხედველობა ზუსტად იგივეს სთავაზობს ადამიანს რასაც ედემში სთავაზობდა ეშმაკი მას: ,,მიღეეთ ეს ნაყოფი და იქცევით ღმერთებად"... გაუტოლდებით მას smile.gif)...


-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

















გადავიდეთ ახალ რელიგიაზე,

სხვა ტემებში ხშირად ისმება ხოლმე საკიტხი ისლამზე, მინდა ესეც წაიკითხონ ბავშვებმა

ისლამი

ისლამი ანუ მაჰმადიანობა ერთ-ერთი ე.წ. მსოფლიო რელიგიათაგანია, რომლის მიმდევართა რიცხვი დაახლოებით 1 მილიარდ კაცს უდრის. იგი დიდ როლს თამაშობს თანამედროვე პოლიტიკურ და რელიგიურ ცხოვრებაში. ისლამი თავისი აგრესიული სოციალ-პოლიტიკური დოქტრინისა და ძლიერი ემიგრაციის წყალობით სულ უფრო იმკვიდრებს ადგილს თვით დასავლეთის ქვეყნებშიც კი. ამასთან ერთად ისლამური პრობლემა სიმპტომატური იყო და არის ქართული სინამდვილისათვის, ერთი მხრივ, საქართველოს გეოპოლიტიკური ვითარებიდან გამომდინარე და მეორე მხრივ იმის გამო, რომ ქართველთა გარკვეული, არც თუ მცირე ნაწილი მუსლიმანური აღმსარებლობისაა.

ისლამი არაბეთის ნახევარკუნძულზე ჩაისახა VII საუკუნის დასაწყისში. მისი დამაარსებელი ყურეიშიტების გვარის ერთ-ერთი მექელი ხანიფა - მუჰამედია, რომელმაც თავი ერთი ღმერთის - ალაჰის მოციქულად გამოაცხადა. იმის გამო, რომ არაბი ტომები მრავალღმერთიანობას აღიარებდნენ და ყოველ ტომს თავისი „ღმერთი“ ჰყავდა, მუჰამედის მოძღვრებამ, როგორც მონოთეისტურმა, მექაში გავრცელება ვერ ჰპოვა, რის გამოც 622 წელს ხანიფთა მცირე ჯგუფთან ერთად მუჰამედი მედინაში წავიდა, სადაც მან პირველი მუსლიმანური თემი დააარსა, რომელიც თანდათან გაძლიერდა და 630 წელს მექელი დიდკაცობა იძულებული გახდა ფარ-ხმალი დაეყარა და ახალი რელიგია მიეღო. ასე წარმოიქმნა ფეოდალურ-თეოკრატიული სახელმწიფო - ერთიანი იდეოლოგიის მქონე ხალიფატი, რომელმაც საზღვრების გაფართოებისა და გამდიდრების მიზნით დაპყრობითი ომები დაიწყო. ხალიფების ხელმძღვანელობით, რომელთა ხელშიც როგორც საერო, ისე სასულიერო ძალაუფლება ერთად იყო თავმოყრილი, არაბებმა უზარმაზარი ტერიტორია დაიპყრეს, რომელზედაც ძალით ინერგებოდა ისლამი.

ისლამის წარმოშობაში დიდი როლი ითამაში, ერთი მხრივ, იუდაიზმმა, ხოლო, მეორე მხრივ, ნესტორიანელობამ და მონოფიზიტობამ, გარკვეული კვალი მასზე არაბი ტომების პოლითეიზმმაც დატოვა. ისლამის მთავარი დოგმა ერთი ღმერთის - ალაჰის აღიარება და მისდამი სრული მორჩილებაა (თვით სიტყვა „ისლამი“ - მორჩილს ნიშნავს). მუსლიმთა რწმენის აღიარების ფორმულაა: „არა არს ღმერთი თვინიერ ალაჰისა და მუჰამედია მოციქული მისი“.

მაჰმადიანური სარწმუნოების წყარო ყურანია (არაბ. ალ-ყურან - საკითხავი), რომელიც უზენაეს და უაღრესად სრულ წიგნად ითვლება თორასა და სახარებასთან ერთად. ისლამური ტრადიციის მიხედვით, ყურანი მუჰამედს ანგელოზმა ჯებრაილმა (გაბრიელმა) წაუკითხა. მისი ტექსტი პირველად ხალიფა ოსმანის დროს (644-665) გამოჩნდა. იგი 114 სურისაგან (თავი) შედგება. ყურანის შექმნიდან რამოდენიმე ათწლეულის შემდეგ ცხადი გახდა, რომ საჭირო იყო მასში ჩამოყალიბებული დებულებების, კერძოდ, ეთიკური მოძღვრების კონკრეტიზაცია, რის გამოც შეიქმნა ე.წ. სუნა ანუ ხადისების კრებული, რომელიც თავის მხრივ მუსლიმური სამართლის - შარიათის წყაროდ იქცა.

ყურანში ბიბლიურმა სიუჟეტებმა თავისებური ტრანსფორმაცია (1) განიცადეს.

ისლამი წინასწარმეტყველებად აღიარებს: ადამს, ნოეს (ნუხი), აბრაამს (იბრაჰიმი), მოსეს (მუსა) და იესოს (ისა). მუჰამედი, როგორც უკანასკნელი წინასწარმეტყველი, მათზე მაღლა დგას. იუდეურ-ქრისტიანული ტრადიციიდან ისესხა ისლამმა ერთღმერთიანობის, ანგელოზების, სულის უკვდავების, საიქიო მისაგებელის, მეორედ მოსვლის და სხვა იდეები, თუმცა ყოველ მათგანში საკუთარი შინაარსი ჩადო.


მექა


ისლამის სარწმუნოებრივ საფუძველს ე.წ. „5 ბურჯი“ შეადგენს: 1. ერთი ღმერთისა და მუჰამედის წინასწარმეტყველური მისიის აღიარება; 2. ხუთგზის ყოველდღიური ლოცვა (ასსალათი, ანუ ნამაზი); 3. მარხვა (საუმი, ურაზა), 4. მოწყალების გაცემა (ზაქათი); 5. მოსალოცად წასვლა მექაში, სიცოცხლეში ერთხელ მაინც (ჰაჯი).

ისლამი არ არის ერთიანი რელიგია. მორწმუნეთა უმრავლესობა ტრადიციულ ისლამს - სუნიზმს აღიარებს, რომელიც სუნასა და ყურანს ემყარება. შიიტები ყურანს ქარაგმულად განმარტავენ, ხოლო სუნაში მხოლოდ იმ ხადისებს აღიარებენ, რომელიც მუჰამედის სიძის - მეოთხე ხალიფა ალის სახელს უკავშირდება, მათ აქვთ საკუთარი წმიდა გადმოცემა - ახბარი. ცნობილია აგრეთვე მუსლიმანური სექტები: ისმაილიტები, დრუზები, ვაჰაბიტები, ბაბიდები, ბაჰაულას მიმდევრები და სხვა.

მუსლიმანური თეოლოგიის საყრდენს ვოლუნტარიზმი და ფატალიზმი წამოადგენს. ისლამში ღმერთი მოიაზრება, როგორც სამყაროს შემოქმედი, მარადიული სული, იგია პირველი და უკანასკნელი, ამასთან იგი უპიროვნო არსია (ამაში ზოგიერთი მკვლევარი გნოსტიციზმის გავლენას ხედავს, ალაჰის, როგორც უპიროვნო ღმერთის განმარტება ჩვენს დროში სულ უფრო მეტ მომხრეს იძნენს მუსლიმან ღვთისმეტყველთა შორის). მუსლიმანურ მონოთეიზმთან მჭიდროდაა დაკავშირებული ალაჰისადმი აბსოლუტური მორჩილების იდეა, რომელიც ყოვლისმომცველ ხასიათს ატარებს. ღვთის მიერ დადგენილი წესრიგისადმი უსიტყვო მორჩილების მოთხოვნა აისახა ყოვლისშემძლე ღმერთისა და წინასწარგანსაზღვრულობის შესახებ მოძღვრებაში. თვითონ ყურანში სწავლება ღვთაებრივ და ადამიანურ ნებათა თანაფარდობის შესახებ წინააღმდეგობრივადაა ჩამოყალიბებული. აბსოლუტური წინასწარგანზრახულობის იდეისა და ადამიანის თავისუფლების იდეის მომხრენი ყურანში თავისი თვალსაზრისის დადასტურებას პოულობენ, ეს დაკავშირებულია იმასთან, რომ ადრეულ პერიოდში მუჰამედი და მისი მიმდევრები მექის არისტოკრატიასთან ბრძოლის დროს ნების თავისუფლებას ქადაგებდნენ, ხოლო როცა ისლამი ოფიციალური რელიგია გახდა, წინასწარგანზრახულობის იდეა ერთ-ერთ ყველაზე მნიშვნელოვან იდეად იქცა, რომელსაც უნდა გაემართლებინა როგორც ახალი, ფეოდალური წყობილების, ისე საღვთო ომის (ჯიჰადი) აუცილებლობა, როგორც ღვთის ნების გამოვლინება.

ამ პოზიციაზე დგას ისლამის ოფიციალური თეოლოგიური დოქტრინა ქალამი (მეცნიერება, მოძღვრება), რომლის ფუძემდებელია ალაშარი (783-835 წწ.). ქალამის მიხედვით, ალაჰს გააჩნია აბსოლუტური თავისუფალი ნება, რომლითაც ის უწყვეტად ქმნის და ამოძრავებს ყოველ ტომს. ყოველი მოვლენა განიხილება, როგორც ალაჰის შემოქმედებითი აქტის შედეგი. ნებისმიერი საგანი, მათ შორის ადამიანიც, იარაღია ღმერთის ხელში. ადამიანს არ გააჩნია თავისუფალი ნება, თუმცა პასუხისმგებელია საკუთარ საქციელზე.

ქალამი შეიქმნა VIII საუკუნეში წარმოშობილი მუთაზილიტური მოძრაობის წინააღმდეგ, რომლის სათავეებთანაც იდგნენ ბასილ-იბნ-ატა (699-748 წწ.), ალ-კანდი (800-860 წწ.) და ან-ნაზამი (-845 წწ.), ხოლო ხალიფა მამუნის (813-838 წწ.) დროს მუთაზილიზმი სახელმწიფო მოძღვრება გახდა. იგი ტრადიციულ ისლამს ზომიერი რაციონალიზმის პოზიციიდან დაუპირისპირდა. მუთალიზიტები ცდილობდნენ, ალაჰისათვის ანთროპომორფული ნიშნები ჩამოეცილებინათ, უარყოფდნენ ყურანის შეუქმნელობას და ამდენად მას აბსოლუტურ ხასიათს. მათვე წამოაყენეს ადამიანის ნების თავისუფლების პრინციპი, რომლის მიხედვითაც ადამიანი თვითონ არის სიკეთისა და ბოროტების ჩამდენი (2).

რაც შეეხება ბოროტების საკითხს, ისლამის ვოლუნტარიზმისა და ფატალიზმიდან იმგვარი დასკვნა გამომდინარეობს, რომ სამყაროში არსებული ბოროტების მიზეზი თვით ალაჰია. მით უფრო, რომ მუსლიმანური ანთროპოლოგია ადამიანს სუსტ არსებად წარმოაჩენს, რომელიც არარაობაა, უგუნურია, ძლიერ და ბრძენ ალაჰთან შედარებით, რისი მიზეზიც საბოლოოდ თვითონ ალაჰია. გარდა ამისა, ყურანის ბოლო 113 სურაში პირდაპირაა ნათქვამი: „თქვი, მივმართავ უფალს განთიადისას, რომ დამიფაროს ყოველი ბოროტებისაგან, რაც გააჩინა“, ამასთან ერთად, თვით ბოროტების ცნებაც ისლამში ფარდობითია, მაგ: კაცის კვლა საზოგადოდ - ბოროტებაა, მაგრამ იგივე კაცის კვლა ჯიჰადის დროს არა თუ ბოროტებად, არამედ პირიქით, წმინდა საქმედ ითვლება. ამგვარი თეოლოგიური წინამძღვარი შესაბამის მორალს აფუძნებს, რომელიც მუსლიმანური წესების ფორმალური და მექანიკური შესრულების ფარგლებს არ სცილდება და ყურანის მთელი ზნეობრივი მოძღვრებაც მხოლოდ ცხოვრების პრაქტიკული მხარის მოწესრიგებისაკენაა მიმართული.

ზემოხსენებულ ისლამური სექტებიდან ჩვენთვის განსაკუთრებით აქტუალურია ვაჰაბიზმი და ბაჰაიზმი. პირველი მისი განსაკუთრებული აგრესიული ხასიათის გამო და მეორე იმიტომ, რომ მისი მიმდევრები საქართველოშიც არიან.

ვაჰაბიზმი, მომთაბარე არაბი ტომების იდეოლოგია, ჩაისახა XVIII საუკუნეში. მისი ფუძემდებელი იყო გამუსლიმანებული ებრაელი, მუჰამედ იბნ აბდ ალ-ვაჰაბი. მისი სახელის გამო თანამოაზრეებს ვაჰაბიტებს ეძახდნენ. ეს რელიგიური გაერთიანება ითხოვდა მუჰამედის დროინდელი ისლამის აღდგენას და აღიარებდა მხოლოდ ყურანს. ისინი უარყოფდნენ ყოველგვარი შექმნილის, მათ შორის მუჰამედის საფლავის თაყვანისცემას. ასევე კატეგორიულად ეწინააღმდეგებოდნენ მუჰამედისა და მისი ოჯახის წევრების დაფიცებას. არ იყენებდნენ მათრობელა სასმელებს, თამბაქოს, არ უსმენდნენ მუსიკას, არ მღეროდნენ, არ მონაწილეობდნენ ცეკვებსა და სხვა თამაშებში, ე.ი. უარყოფდნენ ადამიანის აღმგზნებ ყოველგვარ საშუალებას. 1740 წელს ურთიერთშეთახმების საფუძველზე იბნ ვაჰაბმა და იბნ საუდმა გადაწყვიტეს, ერთად ემოქმედათ ვაჰაბიზმის გასავრცელებლად. გაიყვეს რა ძალაუფლება, ვაჰაბი სასულიერო ლიდერი გახდა, საუდი - საერო. მათ მიერ ნეჯდში შექმნილი სახელმწიფო უფრო ძალადობას ეყრდნობოდა, ვიდრე რელიგიურ ღვთისმოსაობას. მათ მუსლიმანთა საყოველთაო აღშფოთება გამოიწვიეს, როდესაც ჯერ გაძარცვეს შიიტების სალოცავი, ხოლო 1806 წელს, ქ. მექა და დაარბიეს სალოცავები, არ შეეხნენ მხოლოდ ქააბას, სამაგიეროდ, შებილწეს მედინაში აიშას სახლი, სადაც სამი დიდი ადამიანის განსასვენებელი იყო. აქ ხომ ერთმანეთის გვერდით ესვენა მუჰამედი, აბუ ბაქრი და ომარი. დროთა მანძილზე ეს სექტა გავრცელდა მესოპოტამიასა და სომალში და ბევრი სირთულეებიც შეუქმნა ადგილობრივ ხელისუფლებას. ვაჰაბიტების მიერ უარყოფილი იყო მოლა, წმინდანები, წმინდა ადგილები. განსაკუთრებული ყურადღებდა დაეთმო ჯიჰადს ურწმუნოთა და რწმენაში დაბნეულთა წინააღმდეგ. როგორც რელიგიური და პოლიტიკური გაერთიანების საშუალება ვაჰაბიტური იდეები ადვილად გავრცელდა ინდოეთის მუსლიმებში. მათ მაშინვე იერიში მიიტანეს ადგილობრივ სიქხებზე (3). ბრძოლის რელიგიური მოტივი ის გახლდათ, რომ „მუსლიმს არ შეეძლო ეცხოვრა ურწმუნოების ქვეყანაში“, ამიტომაც, მისი მიზანი იყო საღმრთო ომი წმინდა რწმენის, ალაჰის სუფთა სახელის რწმენის აღსადგენად.

ბაჰაიზმი ბაბიზმის შემდგომი განვითარების შედეგად აღმოცენდა. თვით ბაბიზმის წარმოშობა კი უკავშირდება სეიდ ალ მუჰამედის, შირაზელი ვაჭრის, სახელს, რომელმაც, ჯერ კიდევ საკმაოდ ახალგაზრდამ, XIX საუკუნის 40-50-იან წლებში თავი გამოაცხადა ბაბად, რაც ნიშნავდა თავისებურ შუამავალს ალაჰსა და მორწმუნეს შორის, კარიბჭეს. ალი აგრძელებდა შეიხიტების სექტის ხელმძღვანელის სეიდ კაზემ რეშტის საქმეს. ეს უკანასკნელი ითვლებოდა მოსასვლელი მეთორმეტე იმამის წინამორბედად.

ბაბმა დამთავრებულად გამოაცხადა ყურანსა და შარიათზე დამყარებული კანონების ბატონობა. წამოაყენა მოქალაქეთა თანასწორობის პრინციპი; ადამიანთა უფლებების დაცვა, რითაც სწრაფად გახდა პოპულარული. აცხადებდა, რომ როგორც მოციქულის მემკვიდრე მოწოდებული იყო ახალი კანონების საუწყებლად. მის მოძღვრებაში დიდი ადგილი ეთმობოდა პანთეიზმისა და მისტიციზმის პრინციპებს. ბაბიზმი უარყოფდა ექსპლოატაციას და შიიტი სამღვდელოების თვითნებობას. ამ დროს დიდი უფლებები მოიპოვეს ადგილობრივმა ვაჭრებმა. ქვეყნიდან იდევნებოდნენ უცხოელი ვაჭარნი; რაც შეეხება რელიგიას, ბაბმა გაამარტივა ისლამური კულტი, შეამცირა ლოცვების რაოდენობა. ბაბისტურ მოძრაობაში დიდი როლი შეასრულა ქალმა ზაჰრე-ხანუმმა. ის იყო ერთ-ერთი ხელმძღვანელთაგანი, რომელიც ითხოვდა ქალთა ემანსიპაციას, ასევე მრავალცოლიანობისა და ქალების დამამცირებელი სხვა მუსლიმური ჩვეულებების გაუქმებას.

1850 წელს შაჰის ბრძანებით ბაბი სიკვდილით დასაჯეს თეირანში. პროტესტის ნიშნად ბაბისტურმა მოძრაობამ მოიცვა მთელი ირანი, მაგრამ, რადგანაც უშუალო ხელმძღვანელი აღარ იყო, მოძრაობა თანდათან შესუსტდა და მალე თავი იჩინა ახალმა დაჯგუფებამ, რომელშიც განსაკუთრებული აქტიურობით გამოირჩეოდა ჰუსეინ ალი, ბაჰაულას სახელით ცნობილი (ეს სახელი ნიშნავდა „ღმერთის ბწყინვალებას“). მოძრაობამ ბაჰაიზმის სახელწოდება მიიღო და გამოაცხადა რჯულშემწყნარებლობა. ცდილობდა ისეთი მსოფლიო რელიგიის შექმნას, რომელიც იქნებოდა სრულიად ახალი და შეძლებდა გართულებების გარეშე ხალხების გაერთიანებას. ამ რელიგიურმა მიმდევრობამ უკანა პლანზე დააყენა კულტი: ლოცვას არ ანიჭებდა დიდ მნიშვნელობას და არც რელიგიური აკრძალვები მიუღია კანონად. სავალდებულოდ აღარ ითვლებოდა მეჩეთში ერთობლივი ღვთისმსახურება, გააუქმა მთელი რიგი ბაბისტური აკრძალვები და სხვ.


ბაჰაისტური ტაძარი


ბაჰაიზმი თანამედროვე რელიგიურ-სოციალური-პოლიტიკურ მიმდევრობად ჩამოყალიბდა, რომელმაც თავის მოწოდებებსა და საქმიანობაში სერიოზული ყურადღება დაუთმო ხალხის ეკონომიკურ მდგომარეობას, რითაც შეძლო ავტორიტეტის სწრაფად მოხვეჭა. ეს უარყოფდა ძალადობას და მოუწოდებდა სიყვარულისა და მიმტევებლობისაკენ. ბაჰაისტების რელიგიური წიგნი „ქითაბ აკდას“ ანუ „უწმინდესი წიგნი“ ამთლიანებდა ყველა მნიშვნელოვან საკითხს. ბაჰაისტურ ტაძრებში ამ წიგნიდან ამოღებულ ცალკეულ გამონათქვამებს კედლებზეც კი ლოზუნგებად აწერდნენ. ბაჰაი უდიდეს სიყვარულს გამოხატავდა უქონელი და მოშიმშილე ხალხისადმი. ის ბევრს წერდა იმ ადამიანთა მომავალი კეთილდღეობის შესახებ, რომლებიც სოციალური უთანასწორობის მსხვერპლი გახდნენ. ერთი ბაჰაისტური წიგნი გარკვევით იუწყება: „იყო ბაჰაის მიმდევარი ეს იმას ნიშნავს გიყვარდეს მთელი კაცობრიოიბა, ემსახურო მას, იმუშაო საყოველთაო მშვიდობისა და ძმობისათვის. ბაჰაის მიმდევარი არის პიროვნება, რომელშიც შეთავსებულია ყველა საუკეთესო და სრულყოფილი თვისება. ბაჰაიზმი კრძალავს ადამიანების მხრივ ყველა ძალადობას, უსინდისობას და კაცობრიობას მოუწოდებს სიყვარულისაკენ. ამ ამაღელვებელი გრძნობის დაუფლებაში ადამიანებს ეხმარება უფლისადმი ლოცვა, რომელიც დღეში სამჯერ აღევლინება და მისი მეშვეობით მორწმუნეში „იბადება უფალი“. ბაჰაიზმის ძირითადი რელიგიური და მორალური პრინციპები შემდეგია: ჭეშმარიტების ძიება; რელიგია, როგორც საშუალება ძმობისა და სიყვარულისა; რათა გამოირიცხოს ადამიანებს შორის რელიგიური წინააღმდეგობები, აუცილებელია საერთო რელიგია, ასეთი ბაჰაიზმი; რელიგიისა და მეცნიერების მტკიცე კავშირი; ცრურწმენის უარყოფა; სოციალურ და ეკონომიკურ საშუალებათა გათანაბრების გზით ადამიანთა თანასწორობის მიღწევა; ადამიანთა თანასწორუფლებიანობა კანონის მიმართ; საყოველთაო მშვიდობა დედამიწაზე; რელიგიის ჩაურევლობა პოლიტიკაში; ქალისა და მამაკაცის თანსწორუფლებიანობა; და სხვ.

ბაჰაისტებს აქვთ საკუთარი კალენდარი, რომელიც ეყრდნობა მზის სისტემას; წელიწადი მოიცავს ცხრამეტდღიან თვეს, სულ 361 დღეს, ხოლო ოთხი დღე არის დამატებითი მეთვრამეტე და მეცხრამეტე თვეებს შორის; დღესასწაულების უმეტესობა ბაჰაის ცხოვრების მნიშვნელოვან მოვლენებს უკავშირდება. მთელ რიგ სახელმწიფოებში მოქმედებს ბაჰაიზმის 8 „თაყვანისცემის სახლი“ და იმედოვნებენ, რომ მათი რაოდენობა თანდათან გაიზრდება. დღეს ბაჰაიზმი გავრცელებულია მსოფლიოს 30 ქვეყანაში, 10 მილიონი მიმდევარი აღიარებს ამ რელიგიურ მოძღვრებას. მოქმედებს 250000-მდე ადგილობრივი და 800-მდე „ეროვნული სასულიერო საბჭოები“. ბაჰაის საზოგადოება აქტიურად თანამშრომლობს გაეროს სხვადასხვა მისიებთან, არასამთავრობო საერთაშორისო ორგანიზაციებთან; მათი გაერთიანება „სამართლიანობის მსოფლიო სახელი“ ჩაბმულია ეკოლოგიური პრობლემების მოწესრიგებისათვის მოძრაობაში, განვითარებადი ქვეყნების, უპატრონო ბავშვებისა და სოციალურად დაუცველი ადამიანების დახმარებაში.

ბაჰაიზმი მოქმედებს საქართველოშიც, 1992 წელს აქ მისი გავრცელება დაიწყეს ირანელმა როჰანმა და ინდოელმა აფშინმა. ისინი ასრულებდნენ ბაჰაიზმის „გავრცელების საერთაშორისო კომიტეტის“ დავალებას. „ოთხი თვის მანძილზე თავიანთ რწმენაზე მოაქციეს საქართველოში მცხოვრები რუსი ეროვნების ოციოდე ადამიანი, ხოლო 1993 წელს თბილისში ჩაატარეს „ადგილობრივი სასულიერო საბჭოს“ პირველი არჩევნები. 1994 წლიდან აქტიურ მქადაგებლობას ეწევიან: ქუთაისში, რუსთავში, მარნეულში, მცხეთაში, თელავში, გორში და ა.შ. დედაქალაქში მათი საკრებულო მოქმედებს აკაკი წერეთლის გამზირზე. ოთახში გაკრულია აბდულ ბაჰას დიდი სურათი, რწმენის 11 ძირითადი პრინციპი, ქარმალის მთის სურათი ბაბის განსასვენებელის გამოსახულებით და კალენდარი, აქვთ ბიბლიოთეკა და მათთვის საჭირო ტექნიკური საშუალებები. მოქმედებს ე.წ. „ბაჰაის აკადემია“, თვეში ერთხელ გამოსცემენ გაზეთს „ახალი ერა“. დღეისათვის თბილისში არის 200-მდე ბაჰაის მიმდევარი, მთალიანად საქართველოში - 2500.

„აპოლოგეტიკური წერილები“, თბილისი, 2001 წ.
ავტორ-შემდგენელი: ზურაბ ეკალაძე

1. იუდეველები და ქრისტიანები ილამში მიჩნეულ არიან ღვთისგან ნაწყალობევი, მაგრამ დამახინჯებული „წერილის ადამიანებად“, რის გამოც ისინი უფრო მაღლა დგანან ვიდრე წარმართები.

2. ისლამის წიაღში წარმოშობილ გავლენიან მიმართულებას წარმოადგენდა აგრეთვე სუფიზმი (სუფ - შალის მატყლის უხეში ქსოვილი, რომლითაც იმოსებოდნენ ამ მოძღვრების მიმდევრები). იგი VIII-IX ს. წარმოიშვა. სუფიზმი მისტიკური მოძღვრება იყო, რომელშიც ნეოპლატონიზმისა და ბუდიზმის ელემენტებიც შეიჭრა, რამაც მისი პანთეისტური ხასიათი განაპირობა. სუფიების მთავარ მიზანს ღმერთთან შერწყმა წარმოადგენდა, რაც მისტიკური ექსტაზის გზით ხორციელდებოდა, რომლის დროსაც ადამიანის სული ღმერთის იგივეობრივი ხდება და მისტიკოსის „მე“ უერთდება აბსოლუტს. სუფიზმი თავშეკავებულობას, ასკეტიზმს, გარესამყაროსადმი გულგრილობას ქადაგებდა. დიდი ბიძგი მისცა პოეზიის განვითარებას (განსაკუთრებით სპარსეთში). ღვთის მისტიკური ჭვრეტისა და ღვთის შემეცნებაში გონების უძლურების იდეების ალ-ღაზალმა (1058-1111 წ.) ისლამშიც შეიტანა, თუმცა პანთეისტური კონცეფცია უკუაგდო.

3. სიქხები იყვნენ ერთ-ერთი ინდური რელიგიის სიქხიზმის წარმომადგენლები. ეს მიმდინარეობა აღმოცენდა XVI ს-ში ინდოეთში, როგორც ინდუიზმის სექტა.


--------------------
www.cordesign.ge
User is offlineProfile CardPM
Go to the top of the page
+Quote Post
Atman
პოსტი Sep 9 2009, 09:20 PM
პოსტი #17


მეცამეტე მეომარი
***

ჯგუფი: Members
პოსტები: 6,236
რეგისტრ.: 23-August 08
წევრი № 5,518



ციტატა
ეს ჩემი სუბიექტური აზრია: ისე დახვიწილად არის ფილოსობია წარმოჩენილი, რომ ამას უბრალო დონის ეშმაკი ვერ შეძლებდა... დიდი ხელოვნებაა ჩადებული... ლუციფერის ნაწარმია... რადგან ეს მსოფლმხედველობა ზუსტად იგივეს სთავაზობს ადამიანს რასაც ედემში სთავაზობდა ეშმაკი მას: ,,მიღეეთ ეს ნაყოფი და იქცევით ღმერთებად"... გაუტოლდებით მას )...




piqri.gif

ძლიერი არგუმენტია ხო იცი, ვერაფერს ვიტყვი... რამე რომ ვთვა საწინააღმდეგო ლუციფერის აგენტად შემრაცხავთ biggrin.gif

მოდი კრიშნას და რამას ისტორიას გადახედეთ და მერე თქვით ეშმაკიაო smile.gif ერთადერთი სიეშმაკე და სიცუღლუტე რასაც კრიშნა ბავშვობაში აკეთებდა, ეგ იყო რომ კარაქს იპარავდა smile.gif

სხვათაშორის ეგრე მიიღეს იუდეველებმა ქრისტეც (ეშმაკის მოციქულად).

რაც შეეხება იოგას, თვითჰიპნოზი და აუტოტრეინინგი არაა იოგა და ეგ ყველაფერი მეც გამოცდილი მაქვს, ეგ ბავშვური სათამაშოებია ნამდვილ იოგასთან შედარებით (ბჰაკტი იოგას ვგულისხმობ). და ჩვენ არ ვართ ღმერთები, ჩვენ ღმერთის ნაწილები ვართ და განსხვავება ისეთია, როგორც წვეთი ოკეანესთან, მაგრამ სახე და ხატი ვართ ღვთისა და მისი შვილები, და არა თავად ღმერთები. ატმანი და ბრაჰმანი არაა ღმერთი, ატმანი ღმერთშია, ბრაჰმანი კი ღმერთის უპიროვნო ენერგიაა. მოდი აღარ ვიკამათოთ აზრი არა აქვს მართლა. შენ თუ ბჰაგავატ გიტას გაგება გინდა, კრიტიკულად კითხვით და მასზე მაღლიდან დგომით ვერ გაიგებ. understand გაგებასაც ნიშნავს და ქვემოთ დგომასაც, და არა მაღლიდან ყურებას იმ ინფორმაციაზე, რისი გაგებაც გინდა.


--------------------
हरे कृष्ण हरे कृष्ण
कृष्ण कृष्ण हरे हरे
हरे राम हरे राम
राम राम हरे हर
User is offlineProfile CardPM
Go to the top of the page
+Quote Post
neo
პოსტი Sep 10 2009, 12:29 PM
პოსტი #18


Advanced Member
***

ჯგუფი: საფინანსო
პოსტები: 2,152
რეგისტრ.: 11-September 07
წევრი № 2,723




ციტატა
ძლიერი არგუმენტია ხო იცი, ვერაფერს ვიტყვი... რამე რომ ვთვა საწინააღმდეგო ლუციფერის აგენტად შემრაცხავთ


სინამდვილეში ეს მართლა ძლიერი არგუმენტია. თქვი საწინააღმდეგო არაფრად არ შეგრაცხავთ...

კრიშნაიზმს რაც აქვს ერთადერთი არგუმენტი ესაა რომ პრაქტიკულად გასინჯო იმ ხილის ნაყოფი რასაც გთავაზობს... რომ გახდე აღმოაჩინო შენში ატმანი.. ხომ ? აბსოლიტურად იგივეა რაც მოხდა სამოთხეში...





--------------------
www.cordesign.ge
User is offlineProfile CardPM
Go to the top of the page
+Quote Post
Atman
პოსტი Sep 10 2009, 12:35 PM
პოსტი #19


მეცამეტე მეომარი
***

ჯგუფი: Members
პოსტები: 6,236
რეგისტრ.: 23-August 08
წევრი № 5,518



doh.gif

იქნებ ქრისტეა ეშმაკი და მისი მოძღვრებაა ეგ სამოთხის ვაშლი? smile.gif დამიმტკიცებ საწინააღმდეგოს? კაი რა ბავშვურ კამათში გადადის უკვე ეს ყველაფერი biggrin.gif ამბობ რომ კრიშნა ეშმაკია, მისი ცხოვრება იცი? მისი ქმედებები?. საქმით იცნობა პიროვნება და არა სიტყვებით.


--------------------
हरे कृष्ण हरे कृष्ण
कृष्ण कृष्ण हरे हरे
हरे राम हरे राम
राम राम हरे हर
User is offlineProfile CardPM
Go to the top of the page
+Quote Post
neo
პოსტი Sep 10 2009, 12:38 PM
პოსტი #20


Advanced Member
***

ჯგუფი: საფინანსო
პოსტები: 2,152
რეგისტრ.: 11-September 07
წევრი № 2,723



ციტატა
მოდი კრიშნას და რამას ისტორიას გადახედეთ და მერე თქვით ეშმაკიაო ერთადერთი სიეშმაკე და სიცუღლუტე რასაც კრიშნა ბავშვობაში აკეთებდა, ეგ იყო რომ კარაქს იპარავდა



ისტორიას შევხედოთ ? კარაქი მოიპარა ? ლუციფერს კარაქიც არ მოუპარავს ისე აღმოჩნდა იქ სადაც ახლა არის...

რაც შეეხება თქვითტკბობას (რაც პირდაპირ წერია აი იმ ლინკში), მედიტაციის დროს ამას ქრისტიანობაში უკიდურესი ხიბლის მდგომარეობას ეძახიან და მაგაზე მძიმე ცოდვად არაფერი არ ითვლება...




ციტატა
სხვათაშორის ეგრე მიიღეს იუდეველებმა ქრისტეც (ეშმაკის მოციქულად).


ქრისტემ კარაქი მოიპარა sad.gif ესეთი რამე კანონიკურ წიგნებში არ წერია, შენ ისიც გექნება წაკიტხული რომ ქრისტემ ბავვშ შეხედა გულსწყრომით და იმ ბავშს გული გაუსკდა და ა.შ.

ბევრ რამეს წერდნენ ქრისტეზე... ეკლესია კი ამობობს ,,ქრისტემ შეითვისა ადამიანი ბუნება გარდა მისი ცოდვისა"... ქრისტეს არავიტარი ცოდვა არ ჩაუდენია...

და ის ჯვარცმული ევედრებოდა მამას რომ ეპატიებინა მათთვის ვინც ის ჯვარს აცვა...





ციტატა
იქნებ ქრისტეა ეშმაკი და მისი მოძღვრებაა ეგ სამოთხის ვაშლი? დამიმტკიცებ საწინააღმდეგოს? კაი რა ბავშვურ კამათში გადადის უკვე ეს ყველაფერი ამბობ რომ კრიშნა ეშმაკია, მისი ცხოვრება იცი? მისი ქმედებები?. საქმით იცნობა პიროვნება და არა სიტყვებით.




ციტატა
და ის ჯვარცმული ევედრებოდა მამას რომ ეპატიებინა მათთვის ვინც ის ჯვარს აცვა...




--------------------
www.cordesign.ge
User is offlineProfile CardPM
Go to the top of the page
+Quote Post

10 გვერდი V  1 2 3 > » 
Reply to this topicStart new topic
ამ თემას კითხულობს 1 მომხმარებელი (მათ შორის 1 სტუმარი და 0 დამალული წევრი)
0 წევრი:

 



მსუბუქი ვერსია ახლა არის: 28th March 2024 - 03:27 PM

მართლმადიდებლური არხი: ივერიონი

ფორუმის ელექტრონული ფოსტა: იმეილი