წმინდანობა პარამეტრები

[marine]

"მის გვერდით უნებლიეთ მოწიწება და პატივისცემა შეგიპყრობდა"

[marine]

"მის [ღირსი ანტონ ჭყონდიდელის] მარხვისგან გალეულ პირისახეზე აღბეჭდილი იყო ანგელოზებრივი სათნოება".

[marine]

"რა თქმა უნდა, დღეს რთული დროა, მაგრამ ქალაქებშიც კი არის დაფარული სიწმინდე"

/მამა მოსე (აგიოტარისი)/

[marine]

"სათნოებით და სიმდაბლით გამორჩეულ წმინდა მამას [ღირს სვიმეონ გარეჯელს] ღვთისგან სასწაულმოქმედების ნიჭი ჰქონდა მიმადლებული. ამბობენ, ერთხელ ღვთისმშობლის ხატიც კი გამოელაპარაკაო".

[marine]

"ერთხელ ღვთის ანგელოზი გამოეცხადა [ღირს თეოფანე მმარხველს] და აუწყა: - დროა, ერში დაბრუნდე და ადამიანებს ღვთის სიტყვა უქადაგოო.

თეოფანე ლომზე შეჯდა და ასე უქადაგებდა იმ მიდამოთა მკვიდრთ სახარებას".

[marine]

"ყველა წმინდანი ცნობილი არ არის ქვეყნიერებისთვის, არიან ისეთნიც, რომელნიც უფალმა უცნობი დატოვა".

[marine]

"წმინდანთა უწინდელ ცოდვებს არ ჩქმალავს ეკლესია, რათა განდიდდეს ღვთის უსაზღვრო მოწყალება და კაცთმოყვარება".

[marine]

"წმინდანებისადმი ლოცვით ფართოვდება ჩვენი სული, და ვლოცულობთ რა წმინდანებისადმი, ჩვენ არსებითად ვლოცულობთ ქრისტეს მიმართ, მისი ეკლესიისადმი".

/დეკ. გიორგი სხირტლაძე/

[marine]

"წმინდანები ისინი არიან, ვინც საკუთარი ქმედითი რწმენით, ღვაწლითა და სიყვარულით თავის თავში განახორციელეს ღვთის მსგავსება და ამით ღვთის ხატების ძალა განაცხადეს, რითაც ღვთის უსაზღვრო მადლი მოიპოვეს".

/დეკ. გიორგი სხირტლაძე/

[marine]

"მამა სერაფიმეს არ ჰქონდა საერო განათლება. მისი აკადემია მონასტერი და უდაბნო იყო. ის უზარმაზარ სულიერ გამოცდილებას და ადამიანთა სულებში შეღწევის ნიჭს ფლობდა. შესანიშნავი მთხრობელი გახლდათ. მას ყველა გატაცებით უსმენდა. სწორედ იმაზე იცოდა საუბარი, რაც ხალხს ნამდვილად სჭირდებოდა და თავის წარსულ ცხოვრებაზე მონათხრობებით პასუხობდა ჯერ კიდევ დაუსმელ შეკითხვებს."

[marine]

"წმინდა პელაგია ქალწული IV საუკუნეში ცხოვრობდა ასურეთის ქალაქ ანტიოქიაში. ყოფილა მდიდარი ოჯახის შვილი, ქრისტიანი. ავადსახსენებელ დიოკლეტიანეს დროს ქრისტიანთა დევნა დაიწყო. პელაგიას შესაპყრობად ქალაქის მთავარმა ჯარისკაცები გაგზავნა, რომელთაც სახლი ალყაში მოაქციეს. არაწმინდა სურვილით ანთებული ჯარისკაცები 15 წლის პელაგიას ნამუსის ახდასაც უპირებდნენ. ქალწული შეევედრა ჯარისკაცებს, მცირე ხნით მოეცადათ. თვითონ კი ავიდა სალოცავ ადგილას, აღაპყრო ხელნი, ილოცა; მერე, ქალწული რომ ჩაბარებოდა უფალს, გადმოეშვა სახლის ზედა სართულიდან და აღესრულა. პელაგია ეკლესიამ წმინდანად შერაცხა. მის ცხოვრებას მორწმუნეებს მაგალითად დაუსახავდნენ წმინდა ამბროსი მედიოლანელი და წმინდა იოანე ოქროპირი."

[marine]

"სქემიღუმენ საბას (ოსტაპენკო) უყვარდა საქართველო. თავის სულიერ შვილებს აკურთხებდა საქართველოს წმინდა ადგილების მოსალოცად და ამბობდა, თუმცა ახლა პალესტინისკენ გზა ჩაკეტილია, მაგრამ ჩვენ გვაქვს მეორე პალესტინა - საქართველო.
ერთი პერიოდი ის აქ ყოველწლიურად ჩამოდიოდა. მიზნად დაისახა, კომანთან ახლოს ის მღვიმე მოეძებნა, სადაც მრავალი წლის მანძილზე ბიზანტიელი ხატმებრძოლებისგან გადასარჩენად იყო დამალული იოანე ნათლისმცემლის თავი. ეს ადგილი მივიწყებული გახლდათ, სოხუმში არაფერი იცოდნენ მის შესახებ.

მამა საბამ გამოჰკითხა კომანის ახლომახლო მცხოვრებთ, რაიმე ხომ არ გაეგონათ ამ წმინდა ადგილზე. ბოლოს იპოვა ერთი ბერძენი ბერიკაცი, რომელმაც უთხრა, ბავშვობაში ხალხი მთებში ერთ ადგილას დადიოდა სალოცავად, რომელიც იოანე ნათლისმცემელთან იყო დაკავშირებული. იქ მეც არაერთხელ ვყოფილვარო.
მან აჩვენა კლდეში გამოკვეთილი მღვიმე. ამ ნიშის გარეშემო საუკუნეთა მანძილზე დანთებული სანთლის ალს ჩაეშავებინა კლდე, თითქოს ქვის კიოტს შავი ორნამენტი ჰქონდა შემოვლებული. ამგვარად, 60-იან წლებში კვლავ გამოვლინდა ის ადგილი, სადაც ოდესღაც წმინდა იოანე ნათლისმცემლის თავი იყო დამალული.

რამდენჯერმე შევხვდი მამა საბას სოხუმში. შეუძლებელია იმ დღის დავიწყება, როცა ის სოხუმის საკათედრო ტაძარში ლიტურგიას აღასრულებდა. გარკვეული მიზეზების გამო დამაგვიანდა. ჯერ ტაძარში არ ვიყავი შესული, რომ განსაკუთრებული რამ ვიგრძენი. თითქოს იქიდან გამოფრქვეული ტალღები გარს შემომერტყა. ეს არ იყო განწყობა სულისა და არც თვითშთაგონება, მე ხომ თითქმის არ მახსოვდა, რომ ამ დღეს მამა საბა მსახურობდა, ეს გახლდათ რაღაც ღრმა და უჩვეულო.

მახსოვს, ტაძრის კედელთან სკამზე ჩამოვჯექი, ვერ ვხვდებოდი, ჩემს თავს რა ხდებოდა. რაღაცნაირი არამიწიერი სიმშვიდე ვიგრძენი, ჩემდა გასაოცრად, არა მარტო სულით, სხეულითაც კი. ასე გაგრძელდა ათი-თხუთმეტი წუთი. მერე გონს მოვედი, თითქოს ახლა მომესმა, რომ ტაძარში ღვთისმსახურება აღესრულება.

საკურთხეველში შევედი. ეს ერთგვარი უწონადობის გრძნობა უფრო მეტად გაძლიერდა. ძნელია სიტყვებით გადმოცემა იმისა, რასაც მაშინ განვიცდიდი. თითქოს გარედან რაღაც ძალა ჩემი სხეულის ყოველ უჯრედში ისხმებოდა, განაახლებდა და განწმენდდა მათ. გულში განსაკუთრებულ სითბოს ვგრძნობდი. იგი ერთდროულად ათბობდა და აგრილებდა ჩემს სულს. თითქოს ძველი წყლულები და ჭრილობები მიშუშდებოდა და ფუფხი სცვიოდა მათ. წმინდა, ბავშვურად გულწრფელ სიხარულს განვიცდიდი, ოღონდ უფრო ღრმას.

მამა საბა წმინდა ტრაპეზის წინ იდგა. სახე მისი ნათლით იყო ფერნაცვალი. ეს ნათელი ხან გაცხოველდებოდა, გაღვივდებდა და უფრო მეტად განაბრწყინვებდა მას, ხანაც მინელდებოდა, თითქოს შიგნით შედიოდა. ამ დროს მივხვდი, თუ რას ნიშნავს, მადლის მშვენიერება და ხატება ღვთისა საიდუმლოდ (დაფარულად) რომ სახლობენ ადამიანში.

წმინდა მამები ამბობენ, რომ ქრისტე მხოლოდ სულიწმინდით შეიცნობაო. მაგრამ სიღრმისეული ლოცვის მდგომარეობაში მყოფი ადამიანი, როცა სული მისი მადლთან არის შეერთებული, ამ არამატერიალური ნათლით თანდათანობით ქრისტეს ემსგავსება.

რასაც ვხედავდი და განვიცდიდი ამ მსახურებისას, საიდუმლოს გამოცხადებად მეჩვენებოდა, თითქოს მაჩვენეს (რადგანაც ამის აღქმა შემეძლო) ანარეკლი წმინდანთა და ზეციური სამეფოს დიდებისა, დავინახე სხივნი მარადისობიდან მომავალი იმ სინათლისა, რომელიც ზეცას მიწასთან აერთიანებს. ვგრძნობდი, რომ მეტი აღარაფერი მინდა, რომ აქაა ის, რაც სწყურია კაცის სულს და რასაც სხვაგან ვერ იპოვის ამ სოფელში.

თაბორზე მოციქულებმა უთხრეს უფალს: "კეთილ არს ჩვენდა აქა ყოფაი" (მათე 17,4). მათ სურდათ, ყოველთვის ღვთისხილვის (ღვთისჭვრეტის) მდგომარეობაში ყოფილიყვნენ, მაგრამ ეს უნდა დაიმსახურო შრომითა და მისწრაფებით, ამიტომაც ჩაქრა მათი განმაბრწყინვებელი თაბორის ნათელი.

მამა საბასთან ჩემი ურთიერთობა ხოლოდ ამ ერთი მსახურებით რომ ყოფილიყო შემოფარგლული, მაშინაც მისი მადლიერი ვიქნებოდი. ის ჩემთვის იქცა იმ სულიერ ხელმძღვანელად, რომელსაც ძველად "ამბას" ეძახდნენ და მშობელზე ძვირფასი და ახლობელი შეიქნა ჩემთვის. იგი გახლდათ მამა, რომელიც კაცის სულს ეხმარება: არა ამა სოფლისთვის, არამედ საუკუნო სიცოცხლისთვის შობაში, შინაგანად ტანჯვაში იღებს თავისი შვილების სიმძიმეებსა და ტკივილებს."

/არქიმანდრიტი რაფაელი (კარელინი)/

[marine]

"ვითარცა სანთელი, სასანთლეზე დადგმული, სვიმეონი, ყოველმხრივ მზის მსგავსად აფრქვევდა სხივებს".

[marine]

"მთაწმინდაზე ცნობილმა მამამ თავისი განსწავლულობითა და სათნოებებით, ათონელ მამათა შორის გამორჩეულმა მღვდელმონაზონმა ათანასე ივერონელმა, უთხრა აწ განსვენებულ მამა ათანასე სტავრონიკიტელს: "როცა მოვკვდები, უთხარი მამა პაისის, ჩემთვის ილოცოს. ჩაებღაუჭოს ყოვლადწმინდა ღვთისმშობელს მოსასხამზე და შესძახოს: "ათანასე შეიწყალე, ათანასე..." ამ დროს მამა პაისი შედარებით ახალგაზრდა და უცნობი იყო."

[marine]

"მოსაგრესთან ანდა წმინდანთან შეხვედრამ სხვადასხვანაირი გრძნობა შეიძლება გამოიწვიოს. მსგავსად სინათლის გაელვებისა, მას შეუძლია გააცისკროვნოს ადამიანის სიცოცხლე და მაშინ სული ამბობს: "ვიპოვე ის, რასაც ვეძებდი, მე ამ კაცში დავინახე აჩრდილი ჩემთვის უცნობი ღმერთისა. მე მისგან სიყვარულის სითბო ვიგრძენი, ადამიანური სიყვარულის კი არა, არამედ იმ სიყვარულისა, რომელმაც შექმნა ჩემი სული და გული. მე მზის ყურება არ შემიძლია, მაგრამ ვხედავ მის სხივებს".


"მამა საბას სულიერ შვილთაგან ერთ-ერთმა თქვა: მამა საბას ბიოგრაფია არ აქვს, მას ცხოვრება აქვსო (როგორც წმინდანს)".

"გასაოცარია ცხოვრებისეული ღვაწლი მამა საბასი [ოსტაპენკო], მაგრამ მისი განმეორება, მგონია, თითქმის შეუძლებელია. ამისთვის გჭირდება განსაკუთრებული მადლი. ვინმემ რომ მოისურვოს მიბაძვა მამა საბას სულიერი დამრიგებლობისა, აღმოჩნდება იმ ექიმის მდგომარეობაში, რომელიც აუცილებელი მომზადებისა და ცოდნის გარეშე ყველაზე რთულ ოპერაციებს აკეთებს და ასახიჩრებს პაციენტებს."

[marine]

"წმინდანის განდიდებით ჩვენ ვადიდებთ ამ წმინდანის მოღვაწეობას - იგი ჩვენივე მსგავსი ადამიანი იყო, მაგრამ, ჩვენგან განსხვავებით, მტკიცედ ჰქონდა გადაწყვეტილი მომკვდარიყო, ცოდვის ხელმწიფებას კი არ დამორჩილებოდა".

/დეკ. დავით ხაჭაპურიძე/

[marine]

"წმინდანის ხსენების დღე ერთხელ და სამუდამოდ დგინდება"

[marine]

"[ღირსი სერგი რადონეჟელი] საჭიროების შემთხვევაში ხან მშვიდი იყო, ხანაც - მკაცრი"

[marine]

"როცა ქრისტიანების დევნა დაიწყო, მრავალმა ღვთისმოშიშმა ადამიანმა უდაბნოებსა და მთებს შეაფარა თავი. მხეცთა შორის ყოფნა ერჩივნათ კერპთაყვანისმცემლებთან ცხოვრებას, რომლებიც აიძულებდნენ უსულო "ღმერთების" თაყვანისცემას.

მთას შეაფარა თავი თურმე ერთმა კორინთელმა ღვთისმოშიშმა ქალმა რუთინამ. ქალი ფეხმძიედ ყოფილა. გასულა ხანი. რუთინას მარტოხელას უმშობიარია და რამდენიმე დღის შემდეგ გარდაცვლილა. შესძენია ვაჟი, რომელსაც კონდრატე დაარქვა.

ყველა იფიქრებს, ყრმა მოკვდებოდაო, მაგრამ სხვაგვარად სჯიდა ღმერთის კაცთმოყვარება. როცა მშიერი პატარა ატირდებოდა, ღვთის ბრძანებით, ღრუბლები დაბლა დაიწევდნენ და მის ბაგეებზე რძესა და თაფლს ამცვრევდნენ. ასე იზრდებოდა პატარა, სანამ თვითონ არ ისწავლა ხილის მოგროვება.

იოანე ნათლისმცემლის მსგავსად, ღვთისგან დაფარულმა კონდრატემ ყმაწვილობის ასაკს მიაღწია, სწორედ მაშინ იპოვეს ქრისტიანებმა. ბიჭმა წერა-კითხვა ისწავლა, ბალახების სამკურნალო თვისებებს იცნობდა და ყოველგვარ სნეულებას კურნავდა.

ქალაქში ცხოვრებას ისევ მთებში ყოფნა ირჩია, ღრმა სიბერემდე მიაღწია და უსჯულო დეციუსის დროს მოწამებრივად აღესრულა".

[marine]

"წმინდანისადმი პატივისცემა ნიშნავს მისდამი მიბაძვას"