"ოკუპაციისთანავე კომუნისტები შეუდგნენ ეკლესიების რბევას და ქართველი ხალხის რელიგიური მრწამსის აღმოფხვრას. პირველი ნაბიჯი იყო საეკლესიო ქონების კონფისკაცია. ეკლესიების დიდი ნაწილი ან საერთოდ აღგავეს პირისაგან მიწისა, ანდა სახელმწიფო და პარტიულ დაწესებულებათა შენობებად, კლუბებად, საწყობებად და თვით ფარეხებადაც კი აქციეს. ასეთი ხვედრი ხვდა წილად ქართველისათვის სათაყვანებელ მრავალ ძველ სამლოცველოს, კათედრალსა და ეკლესია-მონასტერს, მათ შორის ჯვრის მონასტერს, კათედრალებს თბილისში, ნიკორწმინდაში, ბედიაში, მოქვსა და ჯუმათში (რომელსაც ჯვრის ნაცვლად ლენინის ბიუსტი დაადგეს) და სხვა. გაზიდეს ჯვრები, შანდლები, ხატები და სხვა საეკლესიო ინვენტარი. ნაწილი მუზეუმებს გადასცეს, მაგრამ უმეტესობა საბჭოთა რუსეთში გაიტანეს. გაიტაცეს ძვირფასი თვლები, ხოლო ოქროს და ვერცხლის ნაკეთობები გადაადნეს.
ოკუპაციისთანავე შეიქმნა "მებრძოლ ათეისტთა საბჭო", რომელსაც მიეცა დიდძალი ფულადი ფონდი, შენობები, პრესა და ა.შ. და დაევალა ანტირელიგიური პროპაგანდა, ლენინის მიერ ჯერ კიდევ 1905 წელს ნათქვამი სიტყვების თანახმად: "რელიგია ხალხის ოპიუმია. რელიგია არის ერთგვარი სულიერი არაყი, რომლისთაც კაპიტალის მონები კარგავენ ადამიანურ სახესა და ღირსების გრძნობას."
კომუნისტების შემოსვლამდე საქართველოში, მრავალი ათასი ეკლესია იყო, ოკუპაციიდან ერთი წლის შემდეგ, 1922 წელს კი კათოლიკოსი ამბროსი ჩიოდა, რომ საქართველოში მხოლოდ 1500 ეკლესია მოქმედებსო. 1951 წელს კათოლიკოსმა კალისტრატემ "ნიუ-იორკ ტაიმსის" კორესპონდენტთან ჰარისონ ე. სეილსბერისთან საუბრისას თბილისში აღნიშნა, მხოლოდ ასი ეკლესია დაგვრჩაო. სხვა რომ არაფერი ვთქვათ, აქედანაც ნათელია, რა უყვეს კომუნისტებმა ქართულ ეკლესიას.
იდევნება რელიგიური წეს-ჩვეულებები. აკრძალულია ბავშვების მონათვლა ანდა საეკლესიო ჯვრისწერა (ამ მხრივ მეტი შეღავათები იყო მეორე მსოფლიო ომის დროს). თუ როგორ შეხვდა ქართველი ხალხი ამ აკრძალვებს, ეს ჩანს მღვდლის შვილის ვალერიან სანგულიასმიერ 1954 წლის 13 ოქტომბერს ჩვენამდე ფიცით მოცემეული ჩვენებიდან:
"მინდა აღვნიშნო, რომ კომუნისტები არა მხოლოდ სამღვდელოებას დევნიდნენ, არამედ პრაქტიკულად მათ ყველა ეკლესია-მონასტერი გააჩანაგეს. მოგეხსენებათ, ქართული ეკლესია IV საუკუნიდან იღებს სათავეს. იმ დროიდან მოყოლებული ქართველ ხალხს არ უღალატია თავისი რწმენისათვის, მთელი საქართველო მოფენილი იყო ტაძრებით, მონასტრებითა და ეკლესიებით.
დაიპყრეს თუ არა საქართველო, კომუნისტებმა იერიში მიიტანეს ეკლესიებზე. ზოგი მათგანი მთლიანად დაანგრიეს, მაგალითად კათედრალური ტაძარი თბილისში, ხოლო ზოგი კლუბებად ან თავლებად აქციეს და ყოველნაირად შებღალეს.
მე ვარ იმის მომსწრე, რომ ერთ ცნობილ და ძალიან ძველ ეკლესიას ჯვარი მოხსნეს და ზედ ლენინის ქანდაკება დაადგეს; დიახ, ლენინის ბიუსტი ჯვრის ნაცვლად.
კომუნისტებმა არა მხოლოდ დაანგრიეს და შემუსრეს ეკლესიები, არამედ გაძარცვეს ისინი ყოველგვარი განძეულობისაგან, რაც იქ საუკუნეების მანძილზე ინახებოდა. ქართველები ღრმად მორწმუნე ხალხია. ქართველი მეფეები, დიდებულები და უბრალო ხალხი ათასგვარ ძვირფას ნივთს სწირავდნენ ეკლესიას. კომუნისტებმა დააცარიელეს ეკლესიები და მთელი განძეულობა რუსეთში გაგზავნეს.
ერთი მაგალითი: დასავლეთ საქართველოს ერთ-ერთი მონასტრიდან გაიტანეს დიდად ცნობილ ქართველ მეფესთან დაკავშირებული განძეულობა. ამის გამო პროტესტი გაეგზავნა საქართველოს მთავრობას და ითხოვდნენ წაღებული ნივთების დაბრუნებას. მათ ცინიკურად განუცხადეს, რომ განძეულობა მოსკოვშია გაგზავნილი სარესტავრაციოდ. ამის შემდეგ ეს განძეულობა აღარავის უნახავს.
ტერორისა და დევნის მიუხედავად, კომუნისტებმა ვერ შეძლეს ქართველ ხალხში რელიგიური გრძნობის მოსპობა. ბევრჯერ ვყოფილვარ იმის მოწმე არა მხოლოდ ჩემს მშობლიურ სოფელში, არამედ სხვაგანაც, როდესაც საიდუმლოდ მოსულან მამაჩემთან და ბავშვის მონათვლა ან სხვა რელიგიური წესის აღსრულება უთხოვიათ. ასეთ შემთხვევაში ყველა კარსა და ფანჯარას ვკეტავდით, რომ კომუნისტს ან ინფორმატორს არაფერი გაეგო. მაგრამ მამაჩემს განსაკუთრებით უჭირდა, როდესაც ზიარებისათვის იძახებდნენ. დღისით წასვლა სახიფათო იყო, ამიტომ ღამეს ამჯობინებდა. მახსოვს ასეთი შემთხვევაც: ადგილობრივი დიდი თანამდებობის პირის, კაპიტან თორიას ცოლი ქმრისგან უჩუმრად მივიდა ბავშვის მოსანათლად. მაგრამ მოგვიანებით ეს ფაქტი გამჟღავნდა და ცოლიც და ქმარიც დააპატიმრეს. ქმარი გაათავისუფლეს თანამდებობიდან, გარიცხეს პარტიიდან და სადღაც გააქრეს."
ოკუპაციის პირველი დღიდანვე დაიწყო სამღვდელოების დევნა. ათასობით ქართველი მღვდელი, ბერი და მონაზონი დააპატიმრეს, გადაასახლეს, აწამეს და დახვრიტეს. აი, რას გვიამბობს ამის შესახებ ვალერიან სანგულია:
"კომუნისტები მოვიდოდნენ რომელიმე სოფელში და ხალხს უბრძანებდნენ შეკრებილიყვნენ მოედანზე ან საფიხვნოზე (ვაი იმას, ვინც არ მოვიდოდა). შემდეგ ხალხს მიმართავდნენ პროპაგანდისტები და რელიგიას აძაგებდნენ. ყოველთვის ერთსა და იმავეს ამბობდნენ: "რელიგია ოპიუმია, საწამლავია; იგი ხალხის დასამონებლად არის მოგონილი ექსპლუატატორებისა და მდიდრების მიერ; იმქვეყნიური სიკეთის აღთქმით იმორჩილებენ ღარიბებსა და უპოვართ; მჩაგვრელები ეუბნებიან ხალხს, რაც უფრო მეტად გაიტანჯებით ამქვეყნად, მით უფრო ნეტარნი იქნებით იმ სოფლად; ეკლესია იმპერიალისტებსა და მდიდრებს ემსახურება, ყველა მღვდელი ხალხის მტერია; ამიტომ არის, რომ ჩვენ, კომუნისტები, ხალხის ინტერესების ჭეშმარიტი დამცველნი, ვებრძვით ეკლესიასა და სამღვდელოებას. დაუსწორდით თქვენს მოღალატეებსა და უსასტიკეს მტრებს" და ა.შ. ამის შემდეგ მათი აგენტები იწყებდნენ ყვირილს: "მღვდელი, მღვდელი, მოღალატე მოვიყვანოთ აქ!" მიდიოდა 10-15 აგენტი და მოათრევდა მღვდელს შეკრების ადგილას, ხელებშეკრულს ყელზე თოკი ჰქონდა გამობმული. კომუნისტები დაუნდობლად ურტყამდნენ მუშტებსა და წიხლებს. სამოსელს შემოახევდნენ, წმინდა ჯვარს ჩამოგლეჯდნენ, ტალახში ათრევდნენ და წვერს გაპარსავდნენ.
ძალით თავმოყრილი ხალხი გარინდებული იდგა. ადრე ზოგი ცდილობდა გამოჰქომაგებოდა და მიშველებოდა უმწეო მსხვერპლს, მაგრამ ასეთებს ადგილზე კლავდნენ და ამის შემდეგ ხმას არავინ იღებდა. ზოგჯერ დედაბრები თუ წამოიტირებდნენ სასოწარკვეთილებისა და სიბრალულისაგან.
იგივე ხვედრი ერგო მამაჩემს და ბევრ სხვა მღვდელს. როდესაც მამაჩემი სახლიდან გაათრიეს, საბარლო დედაჩემი თან გაჰყვა და მეც თან წამიყვანა. პატარა ვიყავი, მაგრამ ყველაფერი მახსოვს. მახსოვს აგრეთვე, მამაჩემს ერთი მეგობარი ჰყავდა, - ისიც მღვდელი იყო - მ. ხარებავა. კომუნისტებმა იგი სასიკვდილოდ სცემეს, ხოლო შემდეგ წვერზე ცეცხლი წაუკიდეს. ეს არ არის ერთეული შემთხვევა. ყოველთვის, როდესაც კომუნისტები სცემდნენ და აწამებდნენ მღდლებს ხითხითით ეკითხებოდნენ: "სად არის თქვენი ღმერთი ახლა? რატომ არ გეხმარებათ?"
კომუნისტები ყველაფერს აკეთებდნენ ხალხში რელიგიური გრძნობის დასათრგუნავად და მათ გამოსავლენად, ვინც კვლავ იცავდა რელიგიურ წეს-ჩვეულებებს. ვალერიან სანგულია განაგრძობს:
"მახსოვს, შობის, აღდგომისა და სხვა რელიგიური დღესასწაულების დროს სკოლაში კომუნისტები მოდიოდნენ და მოსწავლეებს გვეკითხებოდნენ, რა კერძები გვქონდა შინ იმ დღეს. შავ დღეს დააყრიდნენ ოჯახს, თუ ბავშვი იტყოდა რომ სადღსასწაულოდ ჰქონდათ რაიმე მომზადებული. აღდგომის მეორე დღეს კომუნისტების შვილებს ხელებს უსინჯავდნენ და ვაი მას, ვისაც თითები წითლად, ლურჯად ან სხვა ფერად ჰქონდა შეღებილი. ეს იმას ნიშნავდა, რომ სააღდგომოდ კვერცხები შეეღებათ. ასეთი ბავშვების მშობლებს სასტიკად სჯიდნენ, ჩვეულებრივ - გადასახლებით."
მაგრამ ამ სასტიკმა დევნამ სულიერად მაინც ვერ გატეხა ქართველი სამღვდელოება. მან მრავალ განსაცდელს გაუძლო და ეკლესიის ისტორიაში იშვიათი სიმტკიცე გამოამჟღავნა. სხვათა შორის, როდესაც წითელმა არმიამ საქართველო დაიპყრო, ვისაც კი შეეძლო, თავს შველოდა, უცხოეთში მიეშურებოდა, მაგრამ არც ერთ სასულიერო პირს საქართველო არ დაუტოვებია. ისინი მრევლთან დარჩენასა და მისი ხვედრის გაზიარებას ამჯობინებდნენ."
საოცრება ისაა, რომ თვითონ ქართველი ხალხიც როგორ აყვა ამ ყველაფერს და დაივიწყა მამა პაპის ანდერძი რწმენა მამულის შენარჩუნებაზე.რომ ვყოფილიყავით რააღაც დასავლეთური კათოლიკური ქვეყანა კიდე ხო მაგრამ საკონების მანძილზე კბილებით ვიცავდით ჩვენ სარწმუნოებას ასე ერთი ხელით ყველაფერი დავანგრიეთ.
ექვსკურსიაზე გაიჟღერა აზრმა რომ სტალინი სიკვდილის წინ ეზიარაო და ეს დაფიქსირებულია ისტორიაშიო. რაც ჩემთვის ძალზედ მოულოდნელი იყო. და რავი ახლაც არ მჯერა. ნეტა მართლა მასე იყოს მარა რავიცი აბა.
თქვენ ხომ არ გაგიგიათ ან იცით ამასთან დაკავშირებით რამე?
ზესქვი_უჩა
ზესქვი_უჩა
afxazi
Floyd
საინტერესოა რა არგუმენტებზე ეფუძნება თქვენი ცოდნა, ასე იოლად რომ უშვებთ ადამიანს ჯოჯოხეთში?
არის ძალიან ბევრი მოწმე, ვინც ადასტყურებს იმას, რომ სტალინი სისტემატიურად დადიოდა ეკლესიაში, ესწრებოდა წირვა ლოცვებს და ეზიარებოდა. თავად ამის შემსწრე ადამიანების ინტერვიუები არებობს. ასევე დაფიქსურებული მრავალი ისეთი ფაქტი რაც ადასტურებს სტალინის რელიგიურობას.
ფილმებიდან ჩამოყალიბებული სტერეოტიპებით მსჯელობა არ ეგების ისტორიას, მას ფაქტები და არგუმენტები უყვარს.
ხოდა, თუ ვინმეს რამეს დააბრალებთ უნდა შეგეძლოთ კიდეც მისი დამტკიცება.
მე არ ვარ სტალინისტი, ისიც ვიცი რომ მისი მმართველობის დროს ათასობით უდანაშაულო ადამიანი დაიხვრიტა, მაგრამ ცალსახად იმის მტკიცება (თან არგუმენტების გარეშე) რომ ის ეკლესიის მოძულე, სისხლისმსმელი და დესპოტი იყო, არ მიმაჩნია გამართლებულად.
დათიკო
იცი სტალინი რამოდენიმე ბატალიონს ფაშისტების ფერმას აცმევდა ,სოფლებში დაყავდა და ხალხს ახოცინებდა რომ ფაშისტები უფრო შეძულებოდათ ამაზე მეტი სადიზმი გაგიგონია? კითხე ნებისმიერ მოხუცებულ ადამიანს და გეტყვის ამის შესხებ !
Floyd
ეხლავე დავდებ მამა გიორგის ქადაგებას მოწამეთაში და მოუსმინე ერთი ასე რო ხართ აბლატავებულები აქ მოხუცებულ ადამიანებს ნუ იშველიებ, ყველა გეტყვის რომ სტალინი იყო უდიდესი მმართველი, და მამა გიორგიმ აღნიშნა რომ ის იყო მა-რ-თ-ლ-მ-ა-დ-ი-დ-ე-ბ-ე-ლ-ი
http://www.link.ge/file/121649/VORC043.wav.html
აი ეს ჩანაწერია ახალგაზრდებო და იმედია ასე არ გავკადნიერდებით და უარვყოფთ ამ აზრს
ქავთარაძე
გირჩევდი რომ "მესამე რომი" გეყურებინა და დოკუმენტური ფილმია სადაც ნათლათ აჩანს რომ სტალინის მოტივი რატომ გახსნა ეკლესიები, მაგისთვის ეს პოლიტიკური თამაში იყო მისთვის, უნდოდა რელიგი გამოეყენებინა რათა მოსკოვის გავლენა გაეძლერებინა მსოფლიოში და როდესაც მიხვდა რომ მოსკოვში მსოფლიო კრება აღარ ჩატარდებოდა ისევ დაიწყეს დევნა და დახურვა ეკლესიების.
natia83
შოთა
რატომ ენდობი დოკ.ფილმს?
მოისმინე მამა გიორგის ქადაგებას?
დათიკო
გეთანხმები 100% .
ქავთარაძე
მე ვერ ჩამოვიღე ქართულ სერვერზე რაც შეხება ფილმს ის რეალობას ასახავს და მაში ფაკტებიც არის წარმოდგენილი , რატომ დაიწყსეს მაშინ ისეც კეტვა ტაძრების ომის შემდეგ?!
არამართლმადიდებლების დევნაზე არაფერი იცით?
ირგე
რომელს გულისხმობ მაინც?
marita26
ketino
ირგე
არავინ არ დასდევს მაგათ ჯოხებით იყო მკალავიშვილის მრევლის მხრიდან აგრესია და ისიც დამთავრდა.აქეთ რომ მაწუხებენ არაფერია?? კარზე ყოველ თვეში მოგიკაკუნებენ და პროვოკატორულად გესაუბრებიან
marita26
ირგე
მერე მე დაგიწერე რომ დევნიდა ბასილი და მისი მრევლი და არც ვამართლებ მაგრამ ახლა ხო აღარაა
marita26
გაეცანი სუბარის მოხსენებას.
ირგე
მაგას ზუსტად ეგ ევალება რომ აღნიშნოს რელიგიური უმცირესობების ჩაგვრა,შეიძლება მცირე მასშტაბებით ხდება ფაქტები მაგრამ მასიური სახე ამას არა აქვს.ყავთ კაი დამცველები თავისუფლების ინსტიტუტის სახით არ დააჩაგრიებენ ასე თავს
marita26
ირგე
მასიური ნიშნავს იმას როცა ბევრგან და ხშირად როცა ხდება რა არი აქ ასახსნელი.
marita26
ირგე
არც მოხსენება წამიკითხავს და არც თავისუფლების ინსტიტუტსი არ ვმუშაობ დამიფაროს ღმერთმა.ვიცი ისე სხვა ინფორმაციული წყაროებიდან.შენი მიზანი რა არის? რომ საოცრად იჩაგრებიან სხვა რელიგიის წარმომადგენლები?? ამის აფიშირება?
marita26
ირგე
სუბარის მოხსენება რომ არ წამიკითხავს ეს იმას არ ნიშნავს რომ არ მაინტერესებდეს რა ხდება ამ ქვეყანაში როგორმე სხვა გზითაც გავიგებ.
შენ თუ გინდა ინერვიულე მაგ "თავის მოჭრაზე" და მე არ ვაპირებ
marita26
ირგე
ხო ჯერ ჩემი სარწმუნოებაა პირველი და რა არი ამაში გასაკვირი???
marita26
ირგე
და როდიდან გაჩნდნენ იეღოველები საქართველოში? დაარსების დღიდან? უბრალოდ ცნობისმოყვარეობაა, მეტი არაფერი
ირგე და ეგრი ?
ირგე
საუბრით პატრიოტობა და საქმით არაფრის გაკეთება ქვეყნისათვის და პირიქით ზოგჯერ მტრობა,აი რას უწოდებ ვაი-პატრიოტიზმს
ირგეს გასაგონად ვამბობ, რომ ამ თემაში საუბარია მართლმადიდებლობის დევნაზე საქართველოში და არა იეღოველებისა და სხვა სექტანტების. გთხოვთ, ეს გავითვალისწინოთ.
პატივისცემით
მარინე
ირგე
როგორც ჩანს შენ რაც მოგისმენია სხვისგან იმას ლაპარაკობ, ანუ შენი აზრი აქ არა არის დაფიქსირებული. სუბარის მოხსენებაში ნახსენები შემთხვევები რა თქმა უნდა გამოსაძიებელია და დამნაშავე უნდა დაისაჯოს, მაგრამ ამას საერთო არაფერი არ აქვს ეკლესიასთან. მე შეიძლება სხვა რელიგიის წარმომადგენელს შეურაცხყოფა მივაყენო, მაგრამ ის რომ ვიძახო ამას ეკლესიის სახელით ვაკეთებო ხომ სისულელე იქნება, ანუ ეს ცალკეული შემთხვევებია რომელიც სამწუხაროდ ხდება და არა მარტო საქართველოში და არა მარტო მართლმადიდებლობაში, ეს უფრო ფანატიზმის შედეგია.
როდესაც საუბრობ სხვა აღმსარებლობის უფლებებზე, რატომ არ გახსენდება ის ფაქტი, რომ როდესაც სვეტიცხოველში შეთანხმება დაიდო ეკლესიასა და სახელმწიფოს შორის 2002 წელს, მაშინ სხვა რელიგიის წარმომადგენლები მოიწვიეს და მათთან ერტად შეადგინეს ტექსტი, მაშინ არავის მოსვლია აზრად უფლებების დარღვევა.
marineს გასაგონად ვამბობ, რომ თემის სათაურია "რელიგიის დევნა საქართველოში", გთხოვთ ესეც გაითვალისწინოთ. პატივისცემით.
afxazi
ირგე
marine
ირგე
გთხოვ, ბოლომდე გადაიკითხო ჩემი სიტყვები..
ირგე
რელიგია იდევნება კიდევ იმით რომ მოხსნეს სკოლებში რელიგიის უფასო სწავლა და ვინც არ გადაიხდის 5 ლარს ის არ ისწავლისო
marine
ირგე
afxazi
ირგე
afxazi
როგორც ადამიანს ვერ აუკრძალავ სახლის მშენებლობას საკუთარ ეზოში, ისე ვერ აუკრძალავ სხვა რელიგიის წარმომადგენელს ეკლესიის მშენებლობას. თუ საკუთარი ფულით, Yთავის მიერ ნაყიდ მიწაზე, სამშენებლო სტანდარტების დაცვით აშენებს, სახელმწიფოს რა უფლება აქვს, ეგ ბაპტისტია და ნუ ააშენებსო
ulvashi
ირგე
ulvashi
ირგე
კი ირღვევა, რამდენიც გინდა. მე არ ვარღვევ, მგონი
ulvashi
ulvashi
ulvashi
afxazi
კანუდოსელი
სალამი.
ulvashi
ulvashi
როგორ მოუვლიან, შიგნით არ უშვებენ, მე რამდენადაც ვიცი და
სომეხი რახანაა, გული არ უნდა შეგვტკიოდეს, თუ უსამართლოდ ჩაგრავენ?
სომხების აშენებული ხომ არის?
სომხუი წესით ნაკურთხი ხამაა?
რატომ არ ტარდება იქ სომხური ლოცვა, ვის ეკუთვნის ის ეკლესია და ვინ შედის შიგნით?
ესაა სწორედ რწმენის თავისუფლების შეზღუდვა
ulvashi
ახლა რა ვქნათ, რახან მართლმადიდებლურის ნანგრევებზეა, დავანგრიოთ და მერე მართლმადიდებლური ავაშენოთ?
ulvashi
ვინ არ უშვებს? მიპასუხე.
სახელმწიფო არ უშვებს
შეშვებაში ვგულისხმობ საკუთრებაში გადაცემას და არა კარის გაღებას
სახელმწიფო არ აძლევს სომხებს სომხურ ეკლესიას, მართლმადიდებლებს არ აძლევს მართლმადიდებლურ ეკლესიას და ა.შ.
კაცმა არ იცის, რატომ
ulvashi
ulvashi
1 წლის წინანდელი ფაქტები არ მახსოვს
ამავე თემაში მე-2 თუ მე-3 გვერდზე ნახე იეღოვას მოწმეების დევნის ფაქტები ქუთაისში
თუ გინდა, იმას მოგიყვები, სოფელ შემოქმედში რა მოხდა 2003 წელს
ulvashi
ადამიანს საკუთარ ეზოში არ ააშენებინეს ეკლესია.
რა ქვია მაგ ეკლესიას, არ მახსოვს, რუსული ეკლესიაა, რუსეთის საპატრიარქოსაგან განდგომილი, ა.შ.შ-ში აქვთ რეზიდენცია
სოფლის ერთ-ერთ მცხოვრებს უნდოდა საკუთარ ეზოში აეშენებინა საკუთარი სარწმუნოების მიხედვით ეკლესია და დაიწყო საკუთარი სახლის რემონტი და გაფართოება.
შეუცვივდა სოფლის მოსახლეობა, შენ რა უფლება გაქვს, ეკლესია ააშენოო(!!!!!) და მთლიანად დაუნგრიეს სახლი და გააძევეს სოფლიდან
ეს არის რელიგიური დევნა
მე ჩემს სახლში რასაც მინდა, იმას ვიზამ.
ulvashi
კარგი დიდი მადლობა.
ეს ყველაფერი რაც შენ მოყევი არის რელიგიური ფანატიზმის უდიდესი გამოვლინება (თუ ყველაფერი ისე იყო როგორც შენ მოყევი) და ასეტი ფაქტები დასაგმობია და უფრო მეტიც სასჯელის ღირსია ყველა ის ადამიანი ვინც რელიგიური ნიშნით შეურაცხყოფას მიაყენებს სხვას, თუნდაც სიტყვით. იაღოველები მე მგონი ისე კარგად როგორც საქართველოში არიან არსად არ გრძნობენ თავს, თავისუფლად მიმოდიან ქუჩაში, სახლში აკითხავენ ხალხს (სხვათა შორის ეს არაა იმ ადამიანის უფლებების დარღვევა, რატომ მოდიხარ და მახვევ შენს აზრებს, იქნებ არ მინდა, შეიძლება ერტხელ არ მიიღო, მაგრამ მეორდ მაინც მოგაკითხავენ იქამდე სანამ აგრესიას არ გამოიწვევენ ხალხში, რატომ? იმიტომ რომ ასე მოგვიწოდებს უფალიო) არიგებენ ბროშურებს უფასოთ, ამიტომ მათი უფლებების დარღვევაზე ნუ ლაპარაკობთ. თუკი არის ასეთი ფაქტი ეს კერძოა, კონკრეტული ადამიანის მიერ ჩადენილი (რაც დასაგმობია) და არ აქვს საერთო ეკლესიასთან და სახელმწიფოსთან.
მოდი უფლებებზე ვლაპარაკობთ და მიპასუხე არაა ადამიანის უფლების დარღვევა როცა სახლში აკითხავ და უკითხავ საკუთარ მოძღვრებას (ამაზე არავინ არ ამახვილებს ყურადღებას), არაა რელიგიურ გრძნობათა შეურაცხყოფა როცა გამოფენილია სურათი სადაც სახარება ისეტ ადგილზეა გადაღებული რომ უხერხულია ამის თქმა (არც ამაზე გაამახვილა ბატონმა სუბარმა ყურადღება, სამაგიეროდ იმაზე ისაუბრა რომ ხალხმა უკმაყოფილება გამოთქვა ამის გამო და მარტალია ცუდი ფაქტი მოხდა და ეს არ იყო სწორი, მაგრამ სხვა რამეც უნდა აღენიშნა მას).
როცა უფლებების დარღვევაზე ლაპარაკობ გაიხსენე რომ 2002 წლის შეთანხმება (კონკორდატი სახელმწიფოსა და ეკლესიას შორის სხვა რელიგიის წარმომადგენლებტან ერთად შემუშავდა და მოიწონეს კიდეც მათ, გაიხსენე ისიც რომ საპატრიარქოში პერიოდულად იკრიბებიან ხოლმე სხვადასხვა რელიგიის წარმომადგენლები პატრიარქთან და სხვადასხვა საკითებზე მსჯელობენ ხოლმე, აგრეთვე პატრიარქი იწვევს ხოლმე მათ ზოგიერთი მოვლენის აღსანიშნავ ცერემონიაზე.
ცალკეული შემთხვევების გამო, რასაც თვითეული ქრისტიანი უნდა ებრძოლოს რომ ასეთი რა არ დაუშვას (ვგულისხმობ რელიგიურ შეუმწყნარებლობას), ნუ ვიტყვით რომ საქართველოში უმცირესობები იდევნებიან. ეს არასწორი იქნება.
afxazi
ირგე
afxazi
ირგე
აბა გამარკვიე მაშინ რა ითვლება ეკლესიის ქმედებად. მე ადგილობრივ ეკლესიას ვგულისხმობ. (ამ შემთხვევაში საქართველოს)
afxazi
ირგე
afxazi
მე არ მითქვამს, მართლმადიდებლები დევნიან უმცირესობებს მეთქი
არის უფლებების დარღვევის უხეში მაგალითები და სახელმწიფო არის დამნაშავე იმიტომ რომ არ იცავს დარღვეულ უფლებებს, არ სჯის დამნაშავეებს და ა.შ.
თავის დროზე სახელმწიფომ უხეშად დაარღვია ბასილ მკალავიშვილის დაჯგუფების უფლებები, მერე რა, რომ ისინი განდგომილნი არიან მართლმადიდებლური ეკლესიიდან, მათ თავიანთი რწმენა აქვთ
ბოლო მაგალითი იყო ფერიის მთაზე ეკლესიიდ დანგრევა, რაც იყო კერძო საკუთრების უხეში დარღვევა და სახელმწიფო იყო ვალდებული, მინიმუმ დაესაჯა უშუალო დამნაშავეები და პოლიტიკურად პასუხისმგებელი პირები
ulvashi
ulvashi
ირგე
ulvashi
პასუხისმგებლობა ფასტფუდების სელს,
ასევე სახელმწიფოში რაც ხდება ყველაფერზე პასუხისმგებლობა ეკისრება სახელმწიფოს
გაოცებული ვარ, ამას ამდენს იმიტომ ვიმეორებ, რომ 83% იძახის მართლმადიდებელი ვარო და ეკლესიის დანგრევას, ფაქტობრივად, რეაქცია ხალხისგან არ მოყოლია
აქამდე მეგონა, სხვა რელიგიის უფლებები რომ ილახაება, არ ანარვლებს ეს ამ ხალხს, ჰგონიათ რომ მათ ვერ ან არ შეეხებიან და იმიტომ, მაგრამ შეეხნენ და ძალიან მტკივნეულად და ხალხს მაინც ძინავს
ulvashi
ირგე
ირგე
საკუთრების დამდასტურებელი დოკუმენტი არ მინახავს, მაგრამ დარწმუნებული ვარ
იმიტომ რომ ხელისუფლება უკან არ დაიხევდა. როცა მტყუანია, მაშინ არ იხევს ხოლმე უკან, მით უმეტეს, თუ მართალი იქნებოდა. ამ სემთხვევაში აშკარად მტყუანი იყო და დათმო კიდეც.
თუ ეგ მიწა სახელმწიფოს ეკუთვნოდა და არ სურდა ეკლესიისათვის გადაცემა, მაშინ მშენებლობის დაწყვებამდე უნდა მოეხდინა რეაგირება
მიუხედავად იმისა, კანონიერია თუ არა მშენებლობა, მისი დემონტაჟი იყო არაკანონიერი, იმიტომ რომ მოხდა მოსახლეობის რელიგიური გრძნობების აშკარა შეურაცხყოფით
ulvashi
ulvashi
ბოლო პოსტი კარგად ვერ გავიგე
რა არ შეუძლია სახელმწიფოს სხვანაირად? შეზღუდვები უნდა იყოს თანაბარი და სამართლიანი ყველას მიმართ
მაგ> გადასახადებისაგან ან ყველა რელიგია უნდა გაათავისუფლო, ან არცერთი. მე მგონი, ჯობს ყველა
რეგისტრაციის საშუალება ყველას უნდა მისცე და თან რეგისტრაციის პროცედურა მარტივი უნდა იყოს
რელიგიურ გაერთიანებათა შესახებ კანონი უნდა მიიღო
სკოლაში არ ისწავლება უკვე და აქ მიღწეულია რაღაც შედეგი
და ასე შემდეგ
ulvashi
Lenus
Lenus
Lenus
ulvashi
საფრანგეთის ხელისუფლებამ რაც უნდა, ის ქნას
მე ჩემი ხელისუფლების ქმედებები უფრო მაინტერესებს
სხვათაშორის 1921 წლის კონსტიტუციით პირდაპირ იყო აკრძალული ეკლესიის დაფინანსება სახელმწიფოს ან ადგილობრივი თვითმმართველობის მიერ
Lenus
დღეს არაა არავისთვის პრობლემა ვისაც რა რომელი სარწმუნოება სწამს იმას მისდევს,აღარაა ბატონო დევნა სხვა რელიგიების! იქეთ ჩვენ თუ შემოგვიტევენ!
"ბჭენი ჯოჯოხეთისანი" ვერ ერევიან ეკლესიას, პირიქით, დევნის დროს ეკლესია განიწმინდება, ვითარცა ოქრო, მინარევებისაგან, მშვიდობიანობის დროს მიტმასნილი პირებისაგან, რომლებსაც მხოლოდ ზედაპირული აინტერესებთ, ასე მოხდა ის ძნელბედობის ჟამსაც, რაც საქართველოს ეკლესიამ XIX-XX საუკუნეებში გადაიტანა, ფაქტობრივად სახეზე გვაქვს პირველი ქრისტიანობის, პირველი მოღვაწეების სადარი თავდადება"
/ისტორიკოსი და მკვლევარი ლუარსაბ ტოგონიძე
"კარიბჭე" N9, 2015, გვ.39/
http://www.radikal.ru
ასე ებრძოდნენ ეკლესიას...
/FB/
"ვმადლობთ უფალ ღმერთს, რომელმაც თავისი წმიდა მოციქულების ხელით სალ კლდეზე დააფუძნა საქართველოს წმიდა ეკლესია, როგორც აღვნიშნეთ ათეისტური სიბნელის ჟამს ღვთის მტრები ებრძოდნენ მას, უზარმაზარი საბჭოთა იმპერია, გადაჭიმული ოკეანიდან ოკეანემდე, აღჭურვილი ატომური ბომბებით და რაკეტებით, ებრძოდა ქართულ იდენტობასა და წმიდა ეკლესიას, დააზიანა, მაგრამ ვერ შეარყია ".
/მიტროპოლიტი ანანია (ჯაფარიძე)
"კრიალოსანი" N1, 2015/
http://www.radikal.ru
/FB/
" ათეისტურაზროვნებაშეპარული მრევლი"
"ანტიღმერთული ეპოქა"
"მაშინ დახვრეტილ იქნა 500 ეპისკოპოსი და 50 000 მღვდელი და ბერ-მონაზონი.
საერთო ჯამში სარწმუნოების გამო 2 მილიონამდე ადამიანი იქნა მოკლული".
/დეკ. დავით ქვლივიძე
"ქვაკუთხედი" N10, 2015, გვ.30/
"სასტიკი იყო ბოლშევიკების ეპოქა. სასულიერო პირები ხედავდნენ, რომ კაცობრიობას ერთ-ერთი უმძლავრესი სატანური ძალა მოევლინა და მისადმი აშკარა დაპირისპირება ეკლესიის შესაძლებლობებს აღემატებოდა. უფალი უშვებდა ამ განსაცდელს, ერის ცოდვათა, თუ სხვა მიზეზთა გამო, და შეეძლო კი ეკლესიას შეეცვალა განგება ღვთისა?"
/"კარიბჭე" N22, 2015, გვ.59/
"მაშინდელი ტოტალიტარული რეჟიმის დროს დაპატიმრებული ერთ-ერთი სასულიერო პირი, ამბროსი ამბოკაძე იგონებდა. როდესაც იგი გადასახლებიდან დაბრუნდა, საოცრად ნატანჯი და ჯანმრთელობაშერყეული... მივიდა კათოლიკოს-პატრიარქ კალისტრატესთან და უსაყვედურა: "კი მაგრამ, თქვენ სად იყავით მაშინ, როცა მე გადასახლებაში ვიტანჯებოდი?" პატრიარქ კალისტრატეს სიტყვა არ უთქვამს, უჩუმრად დაიჩოქა და შენდობა სთხოვა მას. "ამ საქციელმა მიმახვედრა, რომ უწმინდესი კალისტრატე უფრო მეტად პატიმარი იყო, ვიდრე მე და უფრო მეტად იტანჯებოდაო", - იგონებდა შემდგომში მღვდელი ამბროსი..."
/"კარიბჭე" N22, 2015, გვ.60/
"როგორც მცენარე იზრდება უფრო სრწაფად, როცა მას რწყავენ, ასევე ჩვენი რწმენაც უფრო ძალუმად ყვავის, და უფრო სწრაფად ღრმავდება, როცა მას დევნიან"
/წმ. იოანე ოქროპირი
"კარიბჭე" N23, 2015, გვ.47/
"უფლისადმი ერთგულება ადამიანს ღვთის საქმეს აკეთებინებს და თუკი ამ დროს ის იდევნება, ეს უტყუარი ნიშანია იმისა, რომ იგი უფლის საქმის თანაზიარია".
/"საპატრიარქოს უწყებანი" N36, 2015, გვ.13/
"იგი [მამა ალექსი შუშანია] თავისი მოძღვრებითა და სულიერი სიბრძნით რწყავდა უსჯულოებით დაკოდილ ჭაბუკთა გულებს და განწმენდდა მათ უმწიფარ გონებას ათეისტური ღვარძლისგან".
/"კარიბჭე" N2, 2016, გვ.54/
"კომუნისტური მმართველობის სულის შემხუთველი იდეოლოგიის ხანაში რწმენის, სიყვარულის მაძიებელმა ადამიანებმა ახალგაზრდა პატრიარქში [ილია II] დაინახეს ქრისტიანული რწმენა, საქართველოს სამოციქულო ეკლესიის დიდი წარსული და იმედიანი მომავალი. უწმინდესთან ერთმა შეხვედრამაც კი ბევრი ადამიანი მოაბრუნა ეკლესიისაკენ".
/"კარიბჭე" N3, 2016, გვ.45/
"წვიმა მოიყვანა ქუთათელ-გაენათელმა მიტროპოლიტმა, გაბრიელ ჩაჩანიძემაც (+1956). იმერეთში დიდი გვალვის დროს მასაც მდინარე უკურთხებია და ისეთი თქეში მოსულა, ხიდები წაუღია, ნათესები გაუფუჭებია. ამისთვის დაუპატიმრებიათ და თბილისში უფროსებისთვის შეუტყობინებიათ: დავიჭირეთ, რადგან მისი ლოცვით მოსულმა წვიმამ დიდად დაგვაზარალაო. იქიდან დაუტუქსავთ: - ჩვენ ხალხს ვუმტკიცებთ, ღმერთი არ არსებობს, თქვენ კი მაგისთვის კაცს იჭერთ. ამის მერე ხომ მღვდელებს ადვილად დაუჯერებენო. და მღვდელმთავარი გაუთავისუფლებიათ".
/კალენდარი კარიბჭე, მართლმადიდებლური კალენდარი 2015, 29 ივნისი/
"უუფლებობის წყვდიადი ღამე"
/მერაბ კოსტავა
"კარიბჭე" N4, 2016, გვ. 12/
"ასე დევნილი და საარსებო წყაროს მოკლებული მოძღვარი [მამა ნიკოლოზ ქუხილავა] ერთ დღესაც უფროს ვაჟთან ერთად ზუგდიდს წასულა ურმით ღვინის გასაყიდად და იმ თანხით საზრდოს შესაძენად, მაგრამ გზაში შეუძლოდ გამხდარა. სასწრაფო ქირურგიული ჩარევა გამხდარა საჭირო, მაგრამ საავადმყოფოში ექიმებს რომ გაუგიათ, ავადმყოფი მღვდელიაო, ოპერაციაზე უარი უთქვამთ...
მართალია ახლობელთა ჩარევით ოპერაცია მაინც გაუკეთეს, მაგრამ ნაგვიანევი აღმოჩნდა - მამა ნიკოლოზი სულ მალე, 1932 წლის 26 აგვისტოს, საავადმყოფოში მიიცვალა".
/"კარიბჭე" N5, 2009, გვ.26/
"დაანგრევთ კედლებს, მაგრამ დარჩება და ამ ნანგრევით უფრო გამაგრდება ტაძარი ჩვენს გულში, რადგან სიცრუეა მნგრეველი და ჭეშმარიტება - მშენებელი. საფლავს აღმოფხვრით მიწაზე, მაგრამ ჩვენ მის ძეგლად გადავაქცევთ ცას, რომელსაც თქვენ ვერ მიწვდებით!"
/პოლიკარპე კაკაბაძე
"კარიბჭე" N1, 2008, გვ.42/
"სოფელში ხმა დაირხა, მამა აკაკის [გოშუა] "გაკრეჭვა" უნდათო. ეს იყო მღვდლის მიმართ ყველაზე დიდი მკრეხელობის გამოვლენა, რითაც თავს იწონებდნენ კომუნისტები. "ჯილდოდ" კი იღებდნენ თანამდებობებს, ამსოფლიურ პრივილეგიებს".
/"კარიბჭე" N1, 2008, გვ. 41/
"რა ჯურის მტერი აღარ უნახავს საქართველოს, მაგრამ რა ვანდალობანიც ბოლშევიკებმა ჩაიდინეს, მსგავსი ისტორიას არ ახსოვს...
1925 წელს ალავერდის ეპარქიაში შექმნილი ვითარების შესახებ გვიამბობს მთავარხუცეს ვასილ მაისურაძის მოხსენება ალავერდელი ეპისკოპოსისასდმი.
მთავარხუცესს კახეთის სოფლები შემოუვლა. ზოგან ტაძარი მოუწყობელი და გაძარცვული დახვედრია, ზოგან კი საშინელ სურათს შესწრებია: სოფელ ახალ გავაზში ერთი ეკლესია სახალხო სახლად გადაუკეთებიათ, მეორე განუძარცვავთ, ხის კანკელი დაუმტვრევითა, ხატებით კი სასკოლო სკამები გაუკეთებიათ..."
/"კარიბჭე" N14, 2008, გვ.32-33/
"გამიშინჯეს ჯიბეები, გულის ჯიბეში მიპოვეს ჯვარი მკერდის ჯილდოსი, პატარა სპილენძის სანაწილე ხატი, გურიაში მღვდელ ჭყონიას ნაჩუქარი... ხატი გახსნეს, ნაწილებს დააფურთხეს და მომცეს. ჯვარი არ დავანებე, ხელში მეჭირა და ჯაჭვი - იმათ, რომ გავწიეთ, გაწყდა და ჯაჭვი თავში მომარტყეს, არ წაუღიათ..."
/არქიმანდრიტი მელქისედეკ ცელაძე (1870-1957)
"კარიბჭე" N9, 2008, გვ.24/
"უწმინდესი ეფრემი [სიდამონიძე] ხშირად იხსენებდა უწმინდეს ამბროსი ხელაიას, რომელიც ეკლესიამ წმინდანად შერაცხა. დასწრებია მის სასამართლო პროცესსაც: "ჩემი თვალით ვხედავდი, როგორ ესროდნენ სასამართლო პროცესზე პატრიარქ ამბროსის ლაყე კვერცებს. ის დიდსულოვნად იტანდა ყოველივე ამას. მთელი სახე და წვერ-ულვაში ლაყე კვერცით ჰქონდა მოსვრილი, მაგრამ მაინც ვერ გატეხეს, ვერ დაიმორჩილესო", - იგონებდა პატრიარქი ეფრემი".
/"კარიბჭე" N13, 2009, გვ.43/
"იმავე პერიოდში რუსეთში ეკლესიებისა და სასულიერო სასწავლებლების დახურვა დაიწყო. შეიქმნა საშიშროება, ეს მოძრაობა საქართველოშიც გავრცელებულიყო. საქართველოს მაშნდელმა მთავრობამ სთხოვა საქართველოს კათოლიკოს-პატრიარქს, [ეფრემ მეორე სიდამონიძე] სოლიდარობა გამოეცხადებინა საკავშირო მთავრობის მიერ მიღებული გადაწყვეტილებისთვის - დაეხურათ ორი ან თუნდაც ერთი ეკლესია მაინც. მაშინ უწმინდეს ეფრემს უთქვამს: "ისეთ საქმეს ნუ ჩამადენინებთ, მთელ მსოფლიოში შეგარცხვინოთ. როგორც კი ერთ ეკლესიასაც კი შეეხებით, იმ წუთას თავს მოვიკლავ, მანამდე კი ყველას გავაგებინებ, რამ მაიძულა, ასეთი რამ გამეკეთებინაო". ყველაფერი ეკლესიის გამარჯვებით დამთავრდა".
/"კარიბჭე" N13, 2009, გვ.43/
"როცა 40-იანი წლების დასაწყისში კათოლიკოს-პატრიარქ კალისტრატეს მოსთხოვეს, ზუსტად აღენუსხა იმ დრო მოქმედი ტაძრები და სასულიერო პირები, აღმოჩნდა, რომ თითზე ჩამოსათვლელი ეკლესია და სულ რაღაც 40-ოდე სასულიერო პირი შემორჩენილიყო, რომელთაგან ბევრი, სამწუხაროდ, უშიშროების მიერ გარკვეული დავალებით იყო შემოგზავნილი".
/"კარიბჭე" N25, 2009, გვ.45/
"ჩვენ გვსმენია, რომ კომუნისტების დროს ეკლესიაში უშიშროების წარმომადგენლები დადიოდნენ სასულიერო თუ საერო პირთა სათვალთვალოდ. ამას დიდი როლი უთამაშია შემდგომ მათ რელიგიურ გრძნობებზე, ბევრი მოქცეულა კიდეც და გულწრფელადაც შეუნანებია წარსული".
/"კარიბჭე" N24, 2007, გვ. 19/
"აფხაზეთის "ქართული პარტიის" აქტიური წევრი იყო მღვდელი ბესარიონ [წმ. ამბროსი] ხელაიაც. იგი ერთ-ერთი პირველი დაუპირისპირდა სოხუმის ახალ ეპისკოპოსს. ურთიერთობა მათ შორის განსაკუთრებით მაშინ გამწვავდა, როცა 1895 წლის სააღდგომო ლიტურგიაზე ეპისკოპოსმა არსენმა საკათედრო ტაძრის კანდელაკს ბესარიონ ხელაიას სახარების ქართულ ენაზე წაკითხვა აუკრძალა, თუმცა ის სლავურ, ბერძნულ და მკვდარ ლათინურ ენაზე წაიკითხეს.
"საგაზეთო წყაროებით ყველასათვის ცნობილია, - წერდა 1906 წელს იმჟამად არქიმანდრიტი ამბორსი, - ეპ. არსენის განკარგულება, აღდგომას არ წაკითხულიყო ქართული სახარება მაშინ, როდესაც წაიკითხეს სხვა ენებზე, მკვდარ ლათინურზეც კი, რომელიც მლოცველთაგან არავის ესმოდა. მლოცვეთა ორ მესამედს ქართველები შეადგენდნენ; მოუთმენლად ელოდნენ ისინი წელიწადში ერთხელ მაინც მათთვის გასაგებ ენაზე მოესმინათ ბიბლიის წაკითხვა, მაგრამ შეცდნენ თავიანთ მოლოდინში. მათდამი ასეთი უყურადღებობით, მათი რელიგიური და ეროვნული გრძნობების ასეთი შეურაცხყოფით გაბრაზებულები ბიბლიის კითხვის დასრულებისთანავე დემონსტრაციულად გავიდნენ ტაძრიდან".
ბესარიონ ხელაიას იქვე უპასუხია ეპისკოპოს არსენისთვის: "აქ საქართველოა და არა რუსეთი და ამიტომ წირვაც ქართულად უნდა იყოსო!"
/"თვენი" წიგნი 8, 11 მარტი - 20 მარტი, გვ. 150/
"ბევრი ხატი გვქონდა ოჯახში. დედაჩემი, ოლღა, ყაჭეიშვილის ქალი გახლდათ. ყაჭეიშვილები თურმე თავაღებული ბოლშევიკები იყვნენ. ახალმოყვანილ პატარძალს მაყრიონი მოჰყვა. დედაჩემის ერთ-ერთ ნათესავს მამაჩემის ოჯახში ხატი რომ უნახავს, რევოლვერი ამოუღია თურმე და ტყვიით ჩამოუღია ხატი. აყვედრიდნენ დედაჩემს: "ეს რა ჩამორჩენილ ოჯახში გაგვითხოვებიხარო".
/"კარიბჭე" N6, 2009, გვ. 43/
"თელეთში პირველად რომ ჩაბრძანდა უწმინდესი, თელეთობის დღესასწაულს რაღაც წარმართულ-მონოფიზიტური რიტუალის სახე ჰქონდა. ასეთივე გახლდათ ალავერდობაც. ალავერდის ტაძარში კანკელი არ ჰქონდათ, საკურთხეველი გამოყოფილი არ იყო და იქაური ქალები ჯოხზე ჩამოცმული დროშებით ცდილობდნენ იქ შესვლას - ასე გვაქვს შეთქმულიო. ასე იყო თითქმის ყველგან."
/პროფესორი სერგო ვარდოსანიძე
"კარიბჭე" N6, 2007, გვ. 44/
"...ამ დროს მასთან ერთად დააპატიმრეს პროტოდიაკვანი ამბროსი (ახობაძე), რომელიც თბილისში, ვერის აბანოსთან ცხოვრობდა. ამბობენ, როცა შინიდან გამოჰყავდათ, მას ტირილით დასდევნებია ფეხმძიმე მეუღლე. ერთ-ერთ ჩეკისტს ქალისთვის წიხლი ისე ჩაურტყამს, რომ მუცელი მოშლია. თავზარდაცემულ მამა ამბროსის მაშინ ვერაფერი უღონია უმწეო მეუღლის დასახმარებლად..."
/"კარიბჭე" N8, 2017, გვ.29/
"1923 წლიდან ჩვენს ქვეყანაში მართლმადიდებლური ტაძრების ნგრევა დაიწყო. "
/"კარიბჭე" N18, 2008, გვ.49/
"როცა კომუნისტებმა ლიხაურის ღვთისმშობლის ეკლესია დაარბიეს, მისი წინამძღვარი, მოხუცებული მამა ნესტორ კონტრიძე გათოკეს და მის თვალწინ ცეცხლს მისცეს ეკლესიაში დაცული მრავალი ძვირფასი ნივთი და სიწმინდე. მამა ნესტორი თვალცრემლიანი ღმერთს ევედრებოდა: "შეუნდე, უფალო, რამეთუ არა იციან, რასა იქმან". ტაძრიდან გამოიტანეს ყდაში ჩასმული სახარება, ყდა მოაძრეს და ცეცხლში ჩააგდეს. ამ დროს ერთმა კომკავშირელმა მამა ნესტორს ხელები შეუხსნა. მოძღვარმა ცეცხლიდან აიტაცა სახარება და გულში ჩაიკრა. მას ხელი ვერავინ ახლო. ტაძრის დარბევა ამით არ დასრულებულა. ყოვლადწმინდა ღვთისმშობლის სასწაულთმოქმედი ხატი გამოიტანეს ეკლესიიდან, ძვირფასი ჩარჩო შემოხსნეს, გამოაბეს თოკი და სოფლის ცენტრამდე ათრიეს. ხატს უკან მიჰყვებოდა გულში სახარებაჩაკრული მოძღვარი. რევკომელები და კომკავშირელები თოკზე გამობმულ ხატს მუხის გარშემო ათრევდნენ და მოძღვარს დასცინოდნენ, - აბა, ახლა მოახდინოს სასწაული ღვთისმშობელმაო. მამა ნესტორს უთქვამს: - მეტი სასწაული რაღა გინდათ, გაგაგიჟათ ხატმა და მუხის გარშემო გარბენინებთო."
/"კარიბჭე" N20, 2008, გვ.9/
"ნებისმიერი სისხლის სამართლის დანაშაულს უფრო მალე პატიობდნენ, ვიდრე ღვთის რწმენას".
/არქიმანდრიტი რაფაელი (კარელინი)
"კარიბჭე" N20, 2008, გვ.37/
"მრავალი ტანჯვა გადახდა დიდად ნაღვაწ, უსათნოეს ალავერდელ მიტროპოლიტ გრიგოლს (ცერცვაძე), მაგრამ არც ღრმად მოხუცს დააკლო ბოროტმა ვნება: თელაველმა კომუნისტმა ძალოვნებმა თეთრი გიორგის უწმინდესი ტაძარი შებღალეს, ხატები რევოლვერებით დაცხრილეს, ღვინით გალეშილებმა რუსი ტურისტი ქალებით შებილწეს იქაურობა და ოთხმოცი წლის მხცოვან მიტროპოლიტს წვერიც კი შეკრიჭეს, თუმცა თავად მეუფემ ჩვეული დიდსულოვნებით შეუნდო შეურაცხმყოფელთ."
/"კარიბჭე" N15, 2008, გვ.33/
"სოხუმში გამოგზავნეს ეპისკოპოსი ეფრემი (სიდამონიძე), მომავალი პატრიარქი საქართველოსი. შფოთიანი დრო იყო, მონასტრებისა და ეკლესიების უმეტესობა დაკეტილი გახლდათ. მღვდლებსა და ეპისკოპოსებს აპატიმრებდნენ. ყოველთვის, როცა ტაძარში წირვისთვის მიდიოდა, არ იცოდა, შინ დაბრუნდებოდა თუ დააპატიმრებდნენ. დაპატიმრებულსა და გადასახლებულ მღვდლებსა და მონაზვნებს განზრახ ყველაზე სასტიკ დამნაშავეებთან ათავსებდნენ, ისინი კი მათ აბუჩად იგდებდნენ და ერთობოდნენ, უფროსობამ ეს იცოდა და აქეზებდა კიდეც მათ. ასე რომ, ციხეში მღვდლების ყოფა ნამდვილ ჯოჯოხეთს ემსგავსებოდა: უნდა დაეთმინათ არა მარტო დაკითხვისას წამება, არამედ ცემა-ტყეპა კამერაში ქურდებისა და ბანდიტებისგან. მაგრამ ზოგჯერ დამნაშავეები უფრო გულთბილნი აღმოჩნდებოდნენ, ვიდრე გამომძიებლები და ციხის მცველები."
/არქიმანდრიტი რაფაელი (კარელინი)
"კარიბჭე" N16, 2008, გვ.50/
"ომის შემდგომ წლებში ათეიზმის იდეოლოგებმა მეთოდები შეცვალეს: მორწმუნეთა სისხლისმღვრელი დევნა და გენოციდი გაგრძელდა შედარებით ფრთხილი (თუმცა არანაკლებ მზაკვრული) ბრძოლის ხერხებით. დევნა-შევიწროების გარეგნულმა შერბილებამ ხელი შეუწყო მონასტრების მომლოცველთა მიერ მონახულებას.
ადგილობრივი მოსახლეობა დედა ანგელინას პატივისცემით ექცეოდა. იგი გასაგებ ენაზე საუბრის განსაკუთრებულ ნიჭს ფლობდა, გნებავთ, მსმენელი მეცნიერი ყოფილიყო ან უბრალო გლეხი, ანდა მუშა. ომის დროს მონასტრის კორპუსში ქურთების რამდენიმე ოჯახი დასახლდა. დედა ანგელინამ შეძლო ამ ადამიანების, მზის თაყვანისმცემელი წარმართების, პატივისცემა მოეპოვებინა და ისინიც, ხელისუფლების სურვილების საწინააღმდეგოდ, რომელმაც ეს ხალხი საგანგებოდ ჩაასახლა მონასტერში, არათუ არ აწუხებდნენ მონაზვნებს, არამედ დედა იღუმენიას მიმართ ყველანაირ პატივისცემას გამოხატავდნენ, ხელზეც კი ეამბორებოდნენ. მაგრამ ეს მეზობლობა მონაზვნებისთვის მაინც მძიმე გამოცდა იყო, რადგან ხმაურს, არ შეიძლებოდა, ხელი არ შეეშალა მათი მყუდროებისა და ლოცვისთვის.
ომის შემდეგ დედა იღუმენიამ საიდუმლო შემოწირულობა მიიღო იმისთვის, რომ ქურთებისთვის სხვა ადგილას შეეთავაზებინა საცხოვრებელი ფართი. ეტყობა, ისინიც თავს უხერხულად გრძნობდნენ დედათა მონასტერში ცხოვრების გამო, ამიტომაც მონასტრის დატოვებას დასთანხმდნენ. აიღეს სახლის საყიდელი თანხა და სავანიდან გაემგზავრნენ. ზოგიერთი მათგანი, დედაკაცები, საიდუმლოდ რომ იყვნენ მონათლულნი, იღუმენიასთან დამშვიდობებისას ტიროდა, თითქოს მშობელ დედას ეთხოვებოდა."
/არქიმანდრიტი რაფაელი (კარელინი)
"კარიბჭე" N21, 2008, გვ.55/
თავრალი
ერთადერთი მოქმედი ეკლესია იყო დაახლოებით შუა საუკუნეებში ნაგები თავრალის მაცხოვრის ტაძარი. 1880 წელს აქ წირავდა მღვდელი წერეთელი, შემდეგ მათე საბანიძე, ბოლოს კი გრიგოლ კორძაია.
1924 წელს კავკასიონის ქედით შემოსულ წითელი არმიის ჯარისკაცებს ეკლესია აბანოდ უქცევიათ. ხალხი აღარ შედიოდა წაბილწულ ეკლესიაში. მალე დანგრეულა კიდეც. ამჟამად შემორჩენილია მხოლოდ საძირკველი. ტრაპეზის ჯვარი, რომლითაც წყალი იკურთხებოდა, გადაარჩინა ჯანდრე ცინდელიანმა. ის დაზიანებულია და რესტავრაციას საჭიროებს.
/"კარიბჭე" N22, 2009, გვ.30/
"საბჭოთა ხელისუფლებამ მოიცვა მრავალი ქვეყანა და მათ შორის საქართველოც. რადიკალურად შეიცვალა ადამიანთა ყოფა. ქუჩა-ქუჩა, ეზო-ეზო იწყო ხეტიალი რევოლუციის მახინჯმა პირმშომ, თვალთვალის, ბეზღების, ღალატისა და ცილისწამების წითელმა მონსტრმა."
/"კარიბჭე" N22, 2009, გვ.57/
"ძმობა-ერთობის სახელით დაიწყო ტოტალური ნგრევა ტაძართა და ადამიანთა სულებისა. კაცთა მკრეხელობა ზღვარს გასცდა."
"გაძარცვეს მეფე არჩილის წმინდა საფლავიც. მისი ხმლის გულისთვის მერე ერთმანეთი დახოცეს".
"ისეთი დრო იდგა, რომ ნერონსაც კი შეშურდებოდა".
"მეუფე პიროსი [ოქროპირიძე] გახლდათ კომუნისტთაგან რწმენის ერთგულებისთვის მოკლული პირველი ქართველი მღვდელმთავარი".
/"თვენი" წიგნი 23, 11 აგვისტო - 20 აგვისტო, გვ.91, 92, 94/
"[მღვდელ ერმილე ჩიმაკაძეს] ბოლო დროს სულ უფრო და უფრო ხშირად იბარედნენ საბჭოში და მოკვლით ემუქრებოდნენ. ერთხელ შინ დაბრუნებულს მეზობელმა ჰკითხა: "მამა ერმილე, როგორაა საქმეო. მან კი უპასუხა, - სანამ არ წამასვენებენ, მანამ არ მომასვენებენო". ერთ საღამოს კომკავშირელებმა შინ მიმავალი დაიჭირეს და აღმასკომში მიიყვანეს. გაოგნებული მამა ერმილე სკამზე დააბეს და როდესაც მაკრატელი წვერთან მიუტანეს, იგი იმ წუთშივე აღესრულა - გული გაუსკდა ყოველივე ამის შემხედვარეს".
/"თვენი" წიგნი 23, 11 აგვისტო - 20 აგვისტო, გვ.116/
"...ბოლშევიკებმა შური მასზე მაშინ იძიეს, როცა მამა მოსეს [კაკუშაძე] ოჯახს სახადმა კვლავ დარია ხელი - "უებარი წამალი" შეუგზავნეს მარქსისტულად განწყობილი აფთიაქარის ხელით. თანაც აფთიაქარი გააფრთხილეს, რომ "წამალი" მხოლოდ დეკანოზისთვის მიეცა. საწამლავის მიღებიდან ერთი საათის შემდეგ დეკანოზი მოსე გარდაიცვალა..."
"...ბევრი პარტიული მუშაკი მალულად აკითხავდა [მღვდელ-მონაზონ იოანე (გოგუას)] და რჩევას იღებდა მისგან. თქვენ დაანგრევთ, თქვენი შვილები და შვილიშვილები აღადგენენო, ეუბნებოდა..."
"...მალე ყაჩაღებად გადაცმულ ჩეკისტებს დაურბევიათ, სამღვდელო სამოსი წაურთმევიათ [არქიმანდრიტი გერმანე იაშვილისთვის] და მოხუცი ბერისთვის წვერის ცალი მხარე ჩამოუპარსავთ. ბერს ერთი სამდურავიც არ დასცდენია, რაც მის სიწმინდესა და ურისხველობაზე მეტყველებს..."
"თმასა და წვერს უმახინჯდებდნენ [მამა ნიკოლოზ ქუხილავას]".
/"თვენი" წიგნი 23, 11 აგვისტო - 20 აგვისტო, გვ.117, 129, 134, 136/
"...მაშინ რომ ქართული ტაძრებიდან ხატები ჩამოხსნეს და წაიღეს, მათ ნაცვლად ციმბირიდან იაფფასიანი, უბრალო ციმბირული ქვებით შემკული ხატები ჩამოიტანეს..."
/"თვენი" წიგნი 23, 11 აგვისტო - 20 აგვისტო, გვ. 143/
"ბოლშევიკებმა ოთხივ კუთხივ გააწითლეს საქართველო".
"[წითელარმიელები] ელექტრონის ბოძს ეკითხებოდნენ (ვითომ ლენინიაო), - "დავხვრიტოთ თუ არაო". ვითომ ისიც პასუხობდა, - "დახვრიტეთო", - და ხვრეტდნენ".
"მრავალი ღირსი მამა ამოაფარეს შავ მიწას უწყალო ბოლშევიკებმა, მათ რიცხვს დღეს ზუსტად ვერავინ გეტყვით. სამწუხაროდ!!!"
/"თვენი", წიგნი 23, 11 აგვისტო - 20 აგვისტო, გვ. 169, 176, 178/
"30-იან წლებში კომუნისტებმა მამა ბესარიონს [ვაშაძე] თავისი ყოფილი მოსწავლეები მიუგზავნეს. ერთმა მათგანმა, ჭიათურის "გეპეუს" უფროსმა მამა ბესარიონს კარგი სამსახური შესთავაზა ანაფორის გახდის სანაცვლოდ. მამა ბესარიონმა უპასუხა:
"კომუნისტები ამაში მაინც ხართ პატივსაცემი, რომ სამღვდელო წრეების ჭეშმარიტი წმენდა მოახდინეთ. ის, ვინც უღირსი იყო და ანგარებით იყო დაკავშირებული რელიგიასთან, ჩამოგვშორდა, ხოლო ვისთვისაც ქრისტიანობა იდეაა, მათ ანაფორას მაშინ გახდით, როცა ტყავსაც გააყოლებთ".
"ხალხს მთავრობის [კომუნისტების] უფრო ეშინოდა, ვიდრე ღმერთის"
"თვენი", წიგნი 23, 11 აგვისტო - 20 აგვისტო, გვ. 147, 154/
"დაუპატიმრებიათ [მამა გიორგი ჭელიძე] და მაშინვე წვერი გაუკრეჭიათ - თურმე რამდენიმე დალაქი მიუყვანეს, მაგრამ ხელი ვერც ერთმა ვერ ახლო... იდგნენ და რა ექნათ, აღარ იცოდნენ, სანამ ისევ მამ გიორგიმ არ უშველა - აღასრულეთ, რაც გავალიათ, სანამ მღვდლად მაკურთხებდნენ, წვერი საერთოდ არ მქონდაო...
პაპას ამ ამბის მისასამძიმრებლად მცხეთიდან ეპისკოპოსიც კი სწვევია ეტლით, თუმცა წვერი მთლად კი არ გაუპარსავთ, - ალბათ დალაქებმა მაინც ვერ შეჰკადრეს პირწმინდად მოპარსვა, - ცოტა დაუტოვებიათ. ბებია იგონებდა, წვერშემოკლებული გიორგი უხერხულობას გრძნობდა და ყელზე შავ ხილაბანდს იხვევდაო".
/"თვენი", წიგნი 23, 11 აგვისტო - 20 აგვისტო, გვ. 158/
"არ მქონდა საშუალება, რომ დამშვიდებულად შემესრულებინა წირვა და ლოცვა და, ეს როგორი ღვთსმსახურებაა, როცა მღვდელმთავარი იმის ფიქრშია, თუ როდის ესვრიან მას ანდა ცივი იარაღით გამოასალმებენ წუთისოფელს?"
/მეუფე ნაუმი (შავიანიძე)/
"მიტროპოლიტი ნაუმ შავიანიძის შესახებ გამოცემულ წიგნში მეუფე კალისტრატე მოგვითხრობს: "პეტრე-პავლეს სახელობის საკათედრო ტაძრის საკურთხეველში სარკით გაწყობილი ჯვარია და ის თურმე ირეკლავდა ტაძარში მდგომთ. ეს კი იმისთვის იყო საჭირო, რომ იმ ავბედით ჟამს მღვდელს სცოდნოდა, რა ელოდა მას წირვა-ლოცვის დამთავრების შემდეგ. ამ ჯვარს თურმე არაერთხელ გადაურჩენია ღვთისმსახურნი".
"კარიბჭე" N18, 2017, გვ.36, 37/
"როგორც საქართველოს ეკლესიის ისტორიის მკვლევარები სამართლიანად აღნიშნავენ, სრულიად საქართველოს კათოლიკოს-პატრიარქის, უწმინდესისა და უნეტარესის, ამბროსის (ხელაია) მიწიერი ცხოვრების გზა მაგალითია იმისა, თუ როგორ უნდა მოიქცეს ერის სულიერი წინამძღვარი და ჭეშმარიტი მამულიშვილი მაშინ, როცა უგინებენ და ფეხქვეშ უთელავენ ყველაზე ძვირფასს - სარწმუნოებას, ქვეყანას კი იძულებით ადგამენ თავზე მონობის სამარცხვინო უღელს."
“ბოლშევიკებმა ჯერხანობით შიგნიდან დაიწყეს ეკლესიის ღრღნა. მათ მიიმხრეს სამღვდელოების ნაძირალები - აღკვეთილნი, ლოთები, მეძავნი... სოფლად დაიწყო დევნა და აწიოკება კანონიერად დადგენილ მღვდლების, რომელთა მაგივრად ზემოაღნიშნულ "მღვდლებს" იხმობდნენ. სამთავარხუცესო ოლქები გაივსო ე.წ. შეჭრილი მღვდლებით, რომლებიც არ სცნობდნენ სასულიერო მთავრობას და კომისარიატების ყურმოჭრილ მონობას ეწეოდნენ", - წერს გაზეთ "დამოუკიდებელი საქართველოს" ჟურნალისტი რ. ინგილო, რომელსაც, უწმინდესი ამბროსის დავალებით, საგანგებოდ შეუსწავლია ალავერდის ეკლესია "შეჭრილი მღვდლების" გამოსავლენად და მათი ეპარქიიდან განდევნის მიზნით.”
"ხატებს ფანჯრებიდან ისვრიან და ტაძარში საცეკვაო ზალას ხსნიან"
/"კარიბჭე" N21, 2009, გვ.53/
"სოხუმის მახლობლად უფრო ძველი მონასტერიც იყო, დრანდა, ციხედ ჰქონდათ გადაქცეული და დასაცინად ტაძრის საკურთხეველში ტუალეტი მოეწყოთ. ამგვარად ნერგავდნენ "კულტურასა" და პროგრესს ათეისტები.
მაგრამ სიწმინდე ადამიანური ცოდვების გამო არ ნადგურდება. ტაძარი შეიძლება დაანგრიო, მაგრამ მადლი ადგილზე რჩება.“"
/"კარიბჭე" N15, 2009, გვ.26/
"ისეთ დღეშიც ვყოფილვარ, აღსარებას არც არავისგან ვიღებდი და არც არავის ვაბარებდი, რადგან ჩეკისტები ნიადაგ აღსარების გათქმას ითხოვდნენ და არა მარტო ჩეკისტები, არამედ სასულიერო პირებიც, რომლებსაც სული უკვე გაეყიდათ."
/მამა გიორგი (ბასილაძე)
"კარიბჭე" N26, 2010, გვ.38/
"დარბევას და აწიოკებას ვერც შიომღვიმე გადაურჩა - ბერები გამოიყვანეს და ციხედ ქცეულ მეტეხის ტაძარში გამოამწყვდიეს, ნაწილი დახვრიტეს, ნაწილი კი, მათ შორის - ივანეც (მამა პართენის საერო სახელი), - ხანგრძლივი ტანჯვის, დაკითხვისა და შეურაცხყოფის შემდეგ ციხიდან ძლივს გამოიმეტეს (ათწლიანი პატიმრობის ნაცვლად იქ ხუთი წელი დაყო)".
ნინო იორაშვილი, არქიმანდრიტ პართენ აფციაურის სულიერი შვილი: "ვიღაც მოისყიდეს და გამოგონილი ბრალდებით დააპატიმრეს - ძალზე სახიფათო იყო მისთანების არსებობა ხელისუფლებისთვის... ცილისმწამებელს ერთადერთი, სრულიად ჯანსაღი ვაჟი იმავე საღამოს უეცრად გარდაეცვალა.
- შვილი თავადვე მოვკალი, ამ ანგელოზის დარ კაცს ცილი რომ დავწამე. რა მინდოდა, რას ვერჩოდი, მორწმუნე რომ იყო, იმასო?! - ღრიალით მოვარდა სვეტიცხოველში."
/"კარიბჭე" N26, 2010, გვ.22/
"უღმერთო ბოლშევიკურ ხელისუფლებას მოთმინების ძაფი გაუწყდა და ხანგრძლივი ტანჯვა-წამებისა და დევნის შემდეგ ერთი ქართული სოფლის, მოხისის ახალგაზრდა და "მოურჯულებელი" მღვდელი, სამსონ მძინარაშვილი უკანასკნელად დააპატიმრა.
მამა სამსონს იქამდეც ხშირად აპატიმრებდნენ - ჩასვამდნენ ხოლმე ყოველი აღდგომის წინ საკანში, რომ არ ეწირა და სოფლის ეკლესიის ზარები არ ეგუგუნებინა და აღდგომაჩავლილს ისევ უშვებდნენ. თან ხალხში მისი დიდი ავტორიტეტის ეშინოდათ და, როგორც ჩანს, ამ მიზეზითაც უთმინეს ამდენ ხანს.
ხშირ-ხშირი დაპატიმრებებით კი დაშინების ნაცვლად მხოლოდ იმას მიაღწიეს, რომ მამა სამსონმა მოღვაწეობა უფრო გაააქტიურა.
1938 წელს ბრწყინვალე აღდგომა 24 აპრილს უწევდა. როგორც ყოველთვის, აღდგომის წინ, 23 მარტს, დიდმარხვის პირველი კვირის ჩათავებისთანავე დაატყვევეს. სხვა გზა აღარ ჰქონდათ: თავიანთი დრამბრიგადებით, კონცერტებითა და პროპაგანდით მამა სამსონს ვერ მოერივნენ და მენელსაცხებლე დედათა კვირას, 3 მაისს, ე. წ. სამეულის განჩინებით დახვრიტეს..."
/"კარიბჭე" N26, 2010, გვ.22/
“ვახტანგ გურული, ისტორიულ მეცნიერებათა დოქტორი, პროფესორი: "საბჭოთა ბოლშევიკური მორალი შეუთავსებელი გახლდათ ქრისტიანულ-მართლმადიდებლურ მორალთან. ქვეყნის პოლიტიკურმა ლიდერებმა კარგად იცოდნენ, რომ ეკლესიური ადამიანი არასდროს მიიღებდა საბჭოთა (კომუნისტური) წყობის დოგმებს და ყოველთვის მის იდეურ მოწინააღმდეგედ დარჩებოდა. აქედან გამომდინარეობდა ამოცანა: უნდა დაერბიათ ეკლესია, მოესპოთ ეკლესიური აზროვნება და ადამიანები კომუნისტური იდეებით აღეზარდათ.
მოძღვარს უნდა დაეკარგა თავისი ტრადიციული ფუნქცია - იგი აღარ უნდა ყოფილიყო მრევლის სულიერი მამა, მწყემსი, მის ადგილს კი დაიკავებდა საბჭოთა მოხელე, რომელიც ადამიანებს კომუნისტური იდეოლოგიით აღზრდიდა. ყოველივე ამის მიღწევა შეუძლებელი იქნებოდა, თუ ეკლესიაში ღვთისმსახურება არ შეწყდებოდა".
/"კარიბჭე" N1, 2010, გვ.44/
"ბერმა ამბროსიმ (გვაზავა) თქვა: "ჩვენი იღუმენი ამბობდა, მტრები კი არა, ჩვენი ცოდვები ხურავენ ტაძრებსა და მონასტრებს. განა ღმერთს არ შეუძლია დაიცვას თავისი კუთვნილება? მაგრამ ჩვენი გულგრილობის გამო განგვიკუთვნა, რომ განსაცდელებით გადავრჩეთ".
/"კარიბჭე" N4, 2009, გვ.33/
"უწმინდესისა და უნეტარესის, ილია მეორის ქადაგების დროს მომისმენია, რომ ათეისტები აწყობდნენ დისკუსიებს ხალხში რწმენის აღმოსაფხვრელად, ხშირად იწვევდნენ მორწმუნეებს დ აქა-იქ შემორჩენილ მღვდლებს, რათა ხალხის წინაშე ვითომ გამოეაშკარავებინათ სარწმუნოების სიცრუე.
ერთ-ერთი ასეთი შეკრების დროს, როცა ლექტორმა დაამთავრა თავისი სიტყვა, დამცინავად მიმართა მორწმუნეებს, გამოსულიყვნენ და ეთქვათ, თუ რითი შეეძლოთ დაემტკიცებინათ თავიანთი რწმენის ჭეშმარიტება, წამოდგა ერთი ხნიერი კაცი და დარბაზს მხოლოდ ორი სიტყვით მიმართა: "ქრისტე აღსდგა!", ხალხმა ერთხმად უპასუხა: "ჭეშმარიტად აღსდგა!". ლექტორი მიხვდა, რომ ლექციამ ფუჭად ჩაიარა და შერცხვენილმა დატოვა დარბაზი".
/"კარიბჭე" N8, 2012, გვ.29/
"ათასწლოვანი ძეგლი [ბერის საყდარი] XXს-ის 20-იან წლებში კომუნისტთა ბრძანებით დაუნგრევიათ და ჩუქურთმიანი ქვებით კოლმეურნეობის ბოსელი აუგიათ."
/"კარიბჭე" N3, 2010, გვ.28/
"მამა ნიკოლოზს [გაგუნაშვილი] დიდხანს ამყოფებდნენ წყალში წელს ქვემოთ, რასაც სერიოზული ზიანი მიუყენებია მისი ჯანმრთელობისთვის და ვინაიდან ასაკოვანი იყო, დიდი სურვილის მიუხედავად, ვეღარ შეძლო სასულიერო მოღვაწეობის გაგრძელება, რადგან სიარული ძალიან უჭირდა".
/"კარიბჭე" N7, 2011, გვ.55/
"ილორის წმინდა გიორგის ტაძარში ჩემი მსახურების პირველ წლებში და მერე სოხუმის საკათედრო ტაძარში მივასწარი სისხლიან დევნას სასწაულით გადარჩენილ ბერ-მონაზვნებს. ეს დევნა 30 წელი გაგრძელდა. ალბათ თითოეულ ჩვენგანს უნახავს, როგორ აგებენ გზას. ჯერ მაზუთს ასხამენ, შემდეგ თუჯის სატკეპნით ასწორებენ ჯერ კიდევ თბილ ასფალტს. დევნის უზარმაზარმა სატკეპნმა დაანგრია და პირისაგან მიწისა აღგავა მონასტრები და ტაძრები, გასრისა მღვდელნი, მონაზონნი და ეკლესიის ყველაზე ერთგული ხალხი. მათი სისხლით მიწა იყო გაჟღენთილი. მაგრამ ქარიშხლით ფესვიანად ამოგლეჯილ და დალეწილ ხეებს შემთხვევით შემორჩება ხოლმე მცირე ნაყოფი, ასევე სოხუმსა და მის მიდამოებში ჯერ კიდევ ცხოვრობდნენ სასწაულებრივად შემორჩენილი ბერ-მონაზონნი.
შუა საუკუნეებში წამების განსაკუთრებული სახე არსებობდა. ადამიანებს ფიზიკურად არაფერს ვნებდნენ, წამების საყურებლად მიჰყავდათ. მოწამეთა ტკივილისაგან დამახინჯებული სახეებით და ყვირილით შეძრწუნებულნი ფიქრობდნენ, რომ მალე მათი ჯერი დადგებოდა. ეს ფსიქოლოგიური წამება იყო.
ცოცხლად გადარჩენილმა მონაზვნება ასეთი ტანჯვა გამოიარეს. ყოველ ღამე შეიძლებოდა შეეპყროთ, როგორც დამნაშავენი, და სასამართლოს გარეშე გადაესახლებინათ ანდა დაეხვრიტათ, ყოველ ღამე შეიძლებოდა შეიარაღებულ რაზმს მათი სახლისთვის ალყა შემოერტყა, თითქოს იქ მტრის დესანტი ყოფილიყო დამალული. ისიც ახსოვდათ, რომ შეიძლებოდა ეწამებინათ, რათა ხელი მოეწერათ თანამოძმეების "მამხილებელ" ცრუ ჩვენებებზე. ამგვარი თავისუფლება უფრო მტანჯველია, ვიდრე ციხე და ამგვარი ცხოვრება უფრო საშიშია, ვიდრე ბანაკებში სიკვდილი.
მე ზოგიერთი ასეთი მონაზვნის ნახვა მომიხდა, რომლებიც ტაძარში დადიოდნენ. სისხლიანი ტერორი სხვა სახის დევნამ შეცვალა, მაგრამ ვგრძნობდი, რომ 30-იანი წლების საშინელებათა ხსოვნა მათ გულებში ჩარჩენილიყო და ეს ზოგჯერ სახეზე აესახებოდათ ხოლმე.
ფიქრობდნენ, რომ ომის შემდგომი დათბობები - ეს მხოლოდ ახალი ქარიშხლისწინა სიჩუმე იყო და რეპრესიების მაუწყებელი. ერთი მოხუცებული მონაზონი, ევგენია ამბობდა, რომ მისთვის ყველაზე საშინელი განსაცდელი ზოგიერთი მღვდლისა და მონაზვნის ღალატი იყო, რომელთაც ძალით დააწერინეს თხოვნა ხელისუფლებისადმი, მონასტრების, "როგორც კონტრრევოლუციის ბუდის", დახურვაზე.
იგი ჰყვებოდა: "მოქვის მონასტრის დარბევამდე იქ ჩეკისტებთან ერთად რამდენიმე მღვდელი მოვიდა - იღუმენიასა და მონაზვნებს ბრალი დასდეს ხელისუფლებისადმი ურჩობაში. კადნიერად და მოურიდებლად იქცეოდნენ, ცდილობდნენ, პირი მიებრუნებინათ ჩვენგან და თვალებში არ ეცქირათ". რამხელა ჯოჯოხეთი ტრიალებდა ამ ადამიანთა სულებში, რომლებიც იუდობაზე დათანხმდნენ."
/არქიმანდრიტი რაფაელი (კარელინი)
"კარიბჭე" N5, 2010, გვ.29/
"მონასტრის დაკეტვა რამდენიმე წლის წინ ასე გაიხსენა მამა კონსტანტინემ: "იმ დღეს მე, როგორც მორჩილმა და ყველაზე ახალგაზრდამ, ტომრით სიმინდი წავიღე წისქვილში დასაფქვავადო. როცა დავბრუნდი, მონასტერი დარბეული დამხვდა - კომკავშირელებს ტაძარი წაუბილწავთ, ხატ-ჯვრები დაუმტვრევიათ, სენაკებიდან ყველაფერი წაუღიათ, ხოლო ბერები ძალად დაუკრეჭიათო. ღმერთმა ალბათ ჩემი მორჩილების გამო მიპატივა და მე დავრჩიო წვეროსანი", - მითხრა სულიერი სიხარულით, ხოლო იმ ბარბაროსობისა კი წყენით გამხსენებელმა მამა კონსტანტინემ."
/"კარიბჭე" N1, 2011, გვ.44/
"მონაყოლი მახსოვს, როცა გაუციათ დავალება (კომუნისტებს) [ხუნჯულაურის ხის] ეკლესიის დასანგრევად, ორსული ქალები შეკრებილან და კიბეზე ასვლის უფლება არ მიუციათ დამანგრეველებისთვის, უთქვამთ, ვიდრე ამას დაანგრევთ, მანამდე ჩვენი და ჩვენი დაუბადებელი შვილების გათელვა მოგიწევთო"
/"კარიბჭე" N7,2019, გვ. 30/
"კოჯორში რამდენიმე ნატაძრალია. საბჭოთა პერიოდში მათ ნანგრევებზე საცხოვრებელი სახლები აშენდა. გადმოცემით, იმ ადგილებში არავის გაუხარია და რამდენიმე გვარი მთლიანად გადაჯიშებულა."
/"კარიბჭე" N4, 2007, გვ.43/
"საქართველოს ეკლესიის ისტორიაში და კიდევ სხვა ეკლესიის ისტორიაში ეს დევნა [კორონავირუსის დროს] შევა როგორც პირახვეულთა, პირაკრულთა დევნა"
/დეკ. გიორგი თევდორაშვილი
"კარიბჭე" N6, 2020, გვ.9/
"უწმიდესმა და უნეტარესმა ეფრემ II არაერთხელ აღნიშნა, რომ სასულიერო პირების საშემოსავლო გადასახადის XIX მუხლით დაბეგვრა ისე გამოიყურებოდა, როგორც გასანთლული თოკის ყულფი მძიმე დამნაშავის ყელის მიმართ!! იმდენად დიდი იყო გადასახადები, რომ ზოგიერთი სასულიერო პირი საერთოდ გადასახადების შიშით ანებებდა თავს ღვთისმსახურებას, მის ადგილზე კი ახალი არავინ მოდიოდა".
/მიტროპლიტი ანანია ჯაფარიძე, ლია ბარბაქაძე, "საქართველოს საეკლესიო ისტორია IX-X კლასის სახელმძღვანელო" გვ.99/
"როდესაც ნიკიტა ხრუშჩოვის მმართველობის პერიოდში ეკლესიის დევნა უკიდურესად გაძლიერდა, მისმა დევნილობამ თვით სატანა-ლენინის დევნილობასაც კი გადააჭარბა! ხრუშჩოვის მმართველობის რამდენიმე წელიწადში უფრო მეტი ეკლესია-მონასტერი დაინგრა, უფრო მეტი ხატი და სხვა სიწმინდე განადგურდა, ვიდრე მთელი მანამდელი საბჭოთა პერიოდის განამვლობაში! 1959 წელს მან საქვეყნოდ განაცხადა: 20 წლის შემდეგ მე ტელევიზორში გამოვალ და გაჩვენებთ უკანასკნელ მღვდელს საბჭოთა კავშირშიო".
/"კარიბჭე" N5, 2022, გვ. 25/
"1983 წელს მოხდა უპრეცენდენტო შემთხვევა კაცობრიობის ისტორიაში - დაიხვრიტა ადამიანი, რომელსაც კავშირი არ ჰქონდა კანონსაწინააღმეგო მოქმედებასთან, ეს იყო მღვდელმსახური [თეოდორე ჩიხლაძე] - ათეისტური ხელისუფლების მიერ თავიანთი ღმერთის - სატანისათვის ზვარაკად შეწირული კრავი!
ამ მოვლენას წინ უძღოდა გახმაურებული შემთხვევა: ედუარდ შევარდნაძის, ალექსი ინაურის და ვახტანგ რაზმაძის სანქციით სასტიკად გაუსწორდნენ ე.წ. "თვითმფრინავის ბიჭებს", რომლებმაც 1983 წლის 18 ნოემბერს გაიტაცეს თვითმფრინავი საბჭოთა კავშირიდან თავის დაღწევის მიზნით.
გეგა კობახიძის მამამ აღმოაჩინა, რომ მოსკოვში შევარდნაძის მიერ სამჯერ გაიგზავნა დეპეშა თვითმფრინავის ბიჭების, მღვდელი თეოდორეს დახვრეტის მოთხოვნის ნებართვის მისაღებად.
მღვდელმონაზონი თეოდორე ჩიხლაძე უზიარებლად ისე დახვრიტეს ციხეში, რომ არ შეუსრულეს ბოლო თხოვნა - შვილი უკანასკნელად მაჩვენეთო... განაჩენი 1984 წლის 3 ოქტომბერს აღასრულეს. "თვითმფრინავის ბიჭების" შემდეგ, გამთენიისას დასახვრეტად ამ "ბანდის მეთაურად" მონათლული ბერი თეოდორე გაიყვანეს. სანამ მოასწრო, ლოცვითა და პირჯვრისწერით მიდიოდა, მაგრამ როდესაც განაჩენის აღსრულების ადგილას, სასაკლაოზე, ერთმანეთზე მიყრილ-მიხრეტილი ბიჭები დაინახა, ამოიყვირა და მათთვის წესის აგება სცადა, თუმცა პირჯვრის გადასაწერად მხოლოდ ხელის აწვევაღა მოასწრო..."
/"კარიბჭე" N8, 2022, გვ.45-46/
"ერთხელ შინ დაბრუნებულს [მღვდელი ერმილე ჩიმაკაძე] მეზობელმა ჰკითხა: "მამა ერმილე, როგორაა საქმეო. მან კი უპასუხა, - სანამ არ ჩამასვენებენ, მანამ არ მომასვენებენო". ერთ საღამოს კომკავშირებელმა შინ მიმავალი დაიჭირეს და აღმასკომში მიიყვანეს. გაოგნებული მამა ერმილე სკამზე დააბეს და როდესაც მაკრატელი წვერთან მიუტანეს, იგი იმ წუთშივე აღესრულა - გული გაუსკდა ყოველივე ამის შემხედვარეს"
/"თვენი", წიგნი 23, გვ.116/
"გურიაში, სოფელ ციხიდან ჩოხატაურში წაუსვენებიათ წმინდა გიორგის სასწაულმოქმედი ხატი "ლომისკარელი" და იქ ვინმე ჟღენტს რევოლვერით დაუცრილავს (სულ მალე მას იმავე რევოლვერით მოუკლავს თავი). უძველესი, ეტრატზე ნაწერი გულანი კი კოოპერატივებში შესახვევ ქაღალდად გამოუყენებიათ"
/"თვენი", წიგნი 23, გვ.91/
"მიუხედავად იმისა, რომ სტალინის საყვარელი მასწავლებელი იყო [დეკანოზი ეპიფანე ჯაოშვილი], ბოლშევიკები აწამებდნენ და რამდენჯერმე დააპატიმრეს კიდეც. ჯერ მეტეხის ციხეში იყო, მერე - ნარიყალაში. მარტში ხის საპირფარეშოში ჩაკეტეს. მთელი თვე ფეხზე მდგომმა გაატარა. ბოლშევიკებს ეგონათ, თავისი ნებით გაიხდიდა ანაფორას, მაგრამ მაინც ვერ გატეხეს. მისი ძმაც მღვდელი იყო, მაგრამ მან კომუნისტების შემოსვლისთავანე გაიხადა ანაფორა, ეპიფანე კი სარწმუნოებას შეეწირა"
/"თვენი", წიგნი 23, გვ.166/
"ბოლშევიკებმა შური მასზე [დეკანოზი მოსე კაკუშაძე] მაშინ იძიეს,როცა მამა მოსეს ოჯახს სახადმა კვლავ დარია ხელი - "უებარი წამალი" შეუგზავნეს მარქსისტულად განწყობილი აფთიაქარის ხელით. თანაც აფთიაქარი გააფრთხილეს, რომ "წამალი" მხოლოდ დეკანოზისთვის მიეცა. საწამლავის მიღებიდან ერთი საათის შემდეგ დეკანოზი მოსე გარდაიცვალა. დაკრძალულია სოფელ პატრიკეთში, წმინდა გიორგის ეკლესიის კარიბჭესთან"
/"თვენი", წიგნი 23, გვ.117/
უზრუნველყოფა Invision Power Board (http://www.invisionboard.com)
© Invision Power Services (http://www.invisionpower.com)