თემის საბეჭდი ვერსია

პოსტის ავტორი: ქევანა თარიღი: Nov 9 2009, 02:15 PM

ან მოვუწყოთ მათ სასამართლო

არა, ვხუმრობ კაცო, რაის სასამართლო, როგორ გამოასწორებ ადამიანს, რომელიც წიგნებში არსებობს, მაგრამ მეორეს მხრივ, განა ლიტერატურული პერსონაჟების უმეტესობა რეალური ცხოვრებიდან არ არის აღებული? ჩვენთვის არ უნდა იყოს უცხო ზოგიერთი ჩვევები თუ თვისებები, იმიტომ რომ ისინი ჩვენც გვახასიათებს, ჩვენ მივეცით მწერალს საბაბი დაეწერა მასზე.

მოდით და განვიხილოთ ლიტერატურული გმირების საქციელი, ანალიზი გავუკეთოთ მათ ყოფას, მსოფლმხედველობას, მისწრაფებებს.. დავინახოთ, ვიპოვოთ მათში ჩვენი თავიც.

მე არ მინდა აქ ლიტ კრიტიკოსების დაკოპირებული აზრები, ციტატების გამოყენებას არ გიკრძალავთ, უბრალოდ მე მინდა თქვენი შეხედულებები, დასაბუთებული და ლოგიკურად გამართული, მოდით ვიაზროვნოთ ყოველგვარი შეურაცხყოფის გარეშე.

ამ თემის შექმნა გადამაწყვეტინა მამაჩემთან "ვენეციელი ვაჭრის" მოქმედ პირთა განხილვამ. მე ვიცავდი შეილოკს, მამაჩემი - ანტონიოს... მერე გამახსენდა, როგორ ასამართლებდნენ, ამ სიტყვის სრული მნიშვნელობით, "ჯაყოს ხიზნების" პერსონაჟებს...

თემაში გაირჩევა რომელიმე ერთი კონკრეტული ნაწარმოები და მისი პერსონაჟები. როცა მასზე დისკუსია ამოიწურება, გადავიდეთ ახალზე : )

ვფიქრობ ამ თემამ უნდა გაამართლოს; ეს ხომ არაა, მწერლის კრიტიკა, თუმცა სასარგებლოა, ეს ხომ არაა ეპოქის კრიტიკა, თუმცა აუცილებელია, ეს ხომ არაა ისტორიულ პირთა განხილვა, თუმცა ესეც აუცილებელია. აქ ჩვენ ვისაუბრებთ ლიტერატურაზე, წიგნზე, მასში ჩადებულ აზრზე, ლიტ პერსონაჟებზე და ვისწავლით დისკუსიის უნარ-ჩვევებს (მიყვარს ეს სიტყვა )

პირველი თემა იყოს შექსპირის "ვენეციელი ვაჭარი".
შინაარსი იცით ხომ? მაინც მოგიყვებით, მოკლედ.
მოქმედება ხდება ვენეციაში, ახალგაზრდა ვენეციელს ბასანიოს უყვარს მდიდარი მამის შვილი, პორცია. მაგრამ საჩუქრების ფული არ აქვს და დახმარებას სთხოვს მეგობარს - ვენეციელ ქრისტიან ვაჭარს, ანტონიოს, რომელიც გემების შემოსვლას ელოდება. მაგრამ არც მას აქვს საკმარისი თანხა, ამიტომ მიდიან და ებრაელ მევახშე შეილოკთან ფულის სასესხებლად. შეილოკი ასესხებს ანტონიოს თანხას, მაგრამ უცნაური პირობით: თუ დადგენილ ვადებში იგი ვერ მიიღებს თავის თანხას უკან, მაშინ შეილოკს უფლება აქვს ანტონიოს სხეულის ნებისმიერი ადგილიდან მოაჭრას 1 ფუნტი ხორცის მასა.
ნუ, ცხადია ანტონიოს გემები ვერ შემოდიან პორტში (კატასტროფა განიცადეს შუა ზღვაში), ამიტომ ვერ გადაუხდის თანხას და შეილოკი ითხოვს პირობის შესრულებას. იმართება სასამართლო. კანონით, ებრაელის უფლებებს ცნობს მოსამართლე, მაგრამ თხოვს იყოს შემწყნარებელი, მაგრამ შეილოკი უარზეა, რადგან როგორც თავს იმართლებს (და მე მჯერა მისი): მას ქრისტიანები ცუდად ექცევიან, რატომ უნდა იყოს მათ მიმართ შემწყნარებელი?
ამ გამოუვალ სიტუაციაში, საიდანღაც ჩნდება ახალი ვექილი (ვაჟად გადაცმული პორცია), რომელიც მოხერხებულად მოიგებს პროცესს. და ეხლა როგორ. კი, სასამართლო ცნობს ებრაელის უფლებებს, მაგრამ ვენეციაში კანონია ასეთი, მისი მოქალაქის მოკვლაზე სასჯელია (შეილოკი არ ითვლებოდა მოქალაქედ). მაშ მიდი და ჩამოაჭერი ხორცი ისე, რომ არ წვეთი სისხლი არ დაიღვაროს და არ მოკვდეს. თუ მოკვდება, პასუხს აგებ მკვლელობაზეო. სასოწარკვეთილი შეილოკი აგებს საქმეს. მას შეიწყალებენ და მისი ქონების ნახევარს აძლევენ ანტონიოს. მაგრამ მარტო ეს არ არის ბედის უცნაურობა. შეილოკის გოგო ჯესიკა ქრისტიანს გაჰყვა ცოლად, პლუს მამაც გაქურდა ( ).
ასე და ამრიგად, შეილოკმა დაკარგა ქონება, დაკარგა გოგო, დაკარგა ღირსება და დაკარგა სარწმუნოებაც (იმიტომ რომ აიძულეს გამხდარიყო ქრისტიანი).
http://www.radikal.ru

რა უსამართლობაა...
ნაწარმოებს ჰქვია "ვენეციელი ვაჭარი", ეს ვაჭარი არის ჩვენი ანტონიო. მიუხედავად იმისა, რომ მთავარი აქცენტი დასმულია შეილოკზე.
მამაჩემი ფიქრობს რომ ავტორი ებრაელებს დასცინის. ანუ ანტისემიტური განწყობაა ჩადებული. შეილოკმა მიიღო ის რაც დაიმსახურა: ვერ იძია შური ქრისტიანზე და მიიღო ქრისტიანი სიძე. (შესაბამისად თვითონაც ეთანხმება შექსპირის პათოსს).
მე კი ვფიქრობ, რომ ეს უსამართლობაა. შეიძლება შეილოკი არ იყო ფრთიანი ანგელოზი, მაგრამ არც ქრიტიანი არ უნდა ისწრაფვოდეს სხვების დამცირებაზე. მე დარწმუნებული ვარ ანტონიოც ვერ იტანდა ზოგადად ებრალებს, თუმცა ეს უფრო მის მეგობარ ბასანიოს ეტყობა, და სხვებს კიდე.
გასაებია რომ უნდა გავითვალისწინოთ ეპოქის მსოფლმხედველობა (ანუ როგორ უყურებდნენ მაშინ ებრაელებს) მაგრამ ქრისტინობა მარტო დაწერილი სიტყვა არაა, იგი ქმედებაშიც უნდა გამოიხატებოდეს.
კი, შეიძლება მითხრათ, რომ შეილოკი არ იყო მოწყალე თავის შეურაცხმყოფელთა მიმართ, რომ გაბოროტებამ ასე იცის, და რომ ახია. მაგრამ რამდენად სამართლიანია ანტონიოს ქმედება? როცა უჭირს, ებრაელ მევახშეს მიმართავს დახმარებისთვის, და როცა მყარად დგას, ზედაც არ უყურებს, დასცინის. და რაც მთავარია თავის თანამოძმეებში იგი ითვლება შესანიშნავ ადამიანად, გულმოწყალეთ და კეთილად (!)

ხოდა, რაც არ უნდა იყოს, ჩემთვის ძნელია გამოკვეთო, რომელი პესონაჟი ესიმპატიურება თავად შექსპირს.

უხ, მე ვიცავდე შეილოკს, მერე ვნახავდი პორციას, ანტონიოსა და ბასანიოს ხახამშრალს...

პ.ს. მოდერ მაპატიე თუ რამე კანონსაწინააღდეგოა, შეგიძლია დახურო

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: Nov 9 2009, 08:35 PM

რა კარგი სიტუაციაა
და ძალიან კარგი თემაა ... იმედია იაქტიურებს ხალხი.

ისე შეილოკმა რაც დათესა ანუ შეუწყნარებლობა, ის მოიმკო
თუმცა არცანტისემიტიზმია გამოსარიცხი, რომლის კვალი რათქმაუნდა შეიმჩნევა, თუმცა ვფიქრობ წყვილმა მაშინ გადააჭარბა, როცა მამა გაქურდა, თორემ შეილოკის პირობა იმდენად აბსურდული და მანიაკალური იყო, არ იმსახურებდა გამართლებას, ქონების ნახევარი კი ნამდვილად არ ეკუთვნოდათ და ცოტა შემწყნარებლობაც აჯობებდა, რომ ეჩვენებინათ, რომ ქრისიტიანი სამართლიანია, მაგრამ მოსიყვარულე.
ნუ იდეაში მაინც
იხარე;
კაიროსი!
პ.ს.
ესეც ჩემი 8,000-ე პოსტი

პოსტის ავტორი: ქევანა თარიღი: Nov 13 2009, 12:04 AM

KAIROS

გამწარებული და რისხვაში ჩავარდნილი კაცი ბევრ შეცდომას უშვებს


მე მეცოდება შეილოკი

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: Nov 13 2009, 04:15 AM

გასაგებია, მაგრამ არა გასამართლებელი.

ესეც გასაგებია, მაგრამ ლოგიკური
თუმცა

აბა შემდეგი რომელს განვიხილავთ?
/ანუ მე და შენ სხვები დუმან /
კაიროსი!

პოსტის ავტორი: ქევანა თარიღი: Nov 13 2009, 10:33 PM

ავიღოთ რომელიმე, ისევ კლასიკიდან.... ჩვენი ().... ჯავახიშვილის "თეთრი საყელო" (რომელიც განსაკუთრებულად მიყვარს).. ან ავიღოთ ევროპული, ვინ ვინ და მოდი ბალზაკის "მამა გორიო" (აემ სორი, თავში რაც აზრი მომადგა, ის დავწერე)...

ორივე განსხვავებულია, სხვა პრობლემებია დასმული...

"თეთრი საყელოს" პერსონაჟები გავიხსენოთ?
ხევსურნი და ჯურხა ჯალაბით

ვაჟიკა ანუ ელიზბარი

ცუცქია (ასეთი ქალები დღესაც არიან )

ამათ განხილვისას ბევრ რამეს დავინახავთ:

იმას თუ ვის როგორ ესმის პატრიოტობა, ტრადიციები
იმას თუ რა არის ცივილიზაცია და რა კულტურა (მართალია მწერლის აზრით, მაგრამ ჩვენ ან მივემხრობით, ან შევეწინააღმდეგებით, ან კიდე გავასრულებთ)
ქალების ემანსიპაცია, თუ როგორ იქნება ეს ტერმინი სწორი?

და ა.შ.


იყვნენ, მე ამ თემაში მზად ვარ მონოლოგი გავმართო, რასაც სხვაგან არ ვიზამ(დი)

პ.ს. და უი, ჩვენ შეგვიძლია თარაშ ემხვარი და თამარიც (გამსაურდიას "მთვარის მოტაცება") გავაკრიტიკოთ, მახსოვს როგორ ვერ ვიტანდი როცა ვკითხულობდი, სულ მინდოდა ჭკუა დამერიგებინა ორივესთვის
ისე, გამსახურდია კარგ საკრიტიკე მასალას იძლევა,

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: Nov 14 2009, 02:03 AM

დააყენე პრობლემა, როგორც შექსპირზე გააკეთე და განვიხილოთ

პოსტის ავტორი: Ligia თარიღი: Nov 14 2009, 02:56 AM

მიხეილ ჯავახიშვილზე მეც შემოგიერთდებით, ნებისმიერი პერსონაჟი იყოს

მართალ ხარ

პოსტის ავტორი: ქევანა თარიღი: Nov 14 2009, 12:53 PM

ოკე, ოკე... ჯავახიშვილი მართლაც კარგი იქნება...

აი, ჯურხა, კაცი რომელიც ახალგაზრდობიდანვე გამოიქცა ხევსურეთიდან (რიგი მიზეზების გამო, რომელსაც მერე ვახსენებთ), გაუნათლებელი, დროში ჩარჩენილი ამ სიტყვის სრული მნიშვნელობით (აბა თუ გაიხსენებთ რატომ? ), მაგრამ ტრადიციების ერთგული დამცველი, ღირსების დამფასებელი, მოკლედ და ნათლად: ტიპიური მთიელი კაცის არამარტო გარეგნობა, სულიც კი.
ჩამოვიდა თბილისში, ეზიარა განათლებას (წერა-კითხვა, იქ ელიზბარი შენიშნავს კიდეც, რომ ცოდნასა და ინფორმაციას ლამის ყლაპავდა), მოხვდა ევროპაში (კერძოდ გერმანიასა და ავსტრიაში), და აი იქაური გამოცდილების (თითქმის ყველა სფეროში, კულტურა იქნება, შრომა თუ ადამიანური ურთიერთობები, ქალი ჰყავდა ხო იქ და იბრძოდა კიდეც), მიღების მერე, დაბრუნდა, მაგრამ როგორი.... აი, უფრო კარგად დავახასიათებთ, თუ გავიხსენებთ ელიზბარის ერთ საყურადღებოი შენიშვნას, რომ როცა ჯურხა თბილისში ჩამოვიდა, როგორც ახალჩამოსული და ტეტია, უქცევდა თავის კილოკავზე. ცოდნის მიღების მერე, წერილშიც და ზეპირმეტყველებაშიც, შეცვალა კუთხური კილო სალიტერატულო კილოთი, მაგრამ ავსტრიიდან ჩამოსვლის მერე, დაუბრუნდა ისევ თავის ძველს...
"ერთხელ კიდევ გადავიკითხე და გავიკვირვე: ჯურხამ ტფილისში სუფთა ქართული ისწავლა, წერილი კი.. წერილში ხევსურულად უქცევდა. ვერ გავიგე განზრახ უბრუნდებოდა მთის კილოს თუ ხევსურის კაჟიანი ბუნება იმარჯვებდა".

მერე როცა ელიზბარი მოხვდება ჩაკარგულ სოფელში, ჯურხა ცდილობს აუხსნას ამის მიზეზი, რომლის მთავარი არსი წარმოადგენს იმას, რომ ცივილიზაცია დამღუპველია, რომ იგი ღუპავს არამარტო ერს,არამედ პიროვნებასაც... სიმბოლურია ის რომ ჯურხას ქალაქი სძულს "ჩვენ ჭუჭყი გარდან გვაცხია, ქალაქელს კი შიგნით აქვს.."

ჩემი აზრით ეს არის დამახინჯებული წარმოდგენა, არის მასში სიმართლის მარცვალი, მაგრამ იმდენად დამახინჯებულად და როგორ ვთქვა, ცალმხრივად განვითარებული აზრია, რომ ამ სიმართლეს სიმართლობას უკარგავს : )
აი როგორც ჩვენი ლექტორი გვეუბნებოდა ხოლმე: ახალგაზრდები მაქსიმალისტები ხართო, სულ უკიდურესად აზროვნებთო...
მაგრამ ჯურხას ვერ გავამტყუვნებ, ეს მისი არჩევანია და მან ეს გააკეთა... მე არა, მაგრამ გამოჩნდებიან ისეთებიც ვინც წავლენ (ან წავიდოდნენ) მისი გზით...

დანარჩენებს მოგვიანებით შემოგთავაზებთ

პოსტის ავტორი: ქევანა თარიღი: Dec 2 2009, 12:40 AM

ჩემი მიგდებული თემა... : )

მოკლედ, წინაზე ინტერნეტ ქარიშხალმა პოსტი ჩამიყლაპა და ნახევარი გამომიქვეყნა, ამიტომ წავშალე.. აბორტ... მეა კულპა : (

ახლა ისევ გავაგრძელებ... ოღონდ მოკლედ
ჯურხა ვახსენეთ, დავუპირისპიროთ ცუცქია, ემანსიპირებული ქალი, ცივილიზაციის სიმბოლო თითქოს.. მაგრამ ჩემი აზრით, დეგრადირებული მსოფლმხედველობის შედეგი.. პრინციპში, უკიდურესი მხარეა, ანუ ძაან იქით არ უნდა გადავარდეს ადამიანი.. არც ჯურხაობისკენ და არც ცუცქიაობისკენ..
ზომიერება.. ანუ ვაჟიკა ანუ ელიზბარი... და ხათუთა..
ჰმ, ზომიერება ყველას ჯობია, მაგრამ საიდან სად? როგორ?
ოქროს შუალედია იდეალური? რა არის იდეალური საერთოდ : |
ეჰ არ ვიცი არ ვიცი...

გადავალ შემდეგზე, თქვენის ნებართვით

პოსტის ავტორი: Ligia თარიღი: Dec 2 2009, 01:27 AM

ქევანა გამოვეხმაურები შენს პერსონაჟებს

ამ ნაწარმოების გამოქვეყნების შემდეგ ჯურხასნაირმა ხევსურებმა მიხეილ ჯავახიშვილი მაგრად გამოლანძღეს , თუმცა იქვე წერია რომ ერთმა ხევსურმა შეაქო ავტორი, და მოუწონა მხილება


ხათუთას რაც შეეხება, ელიზბარი რომ არ შეხვერდოდა ჩარცებოდა იქ სადაც იყო , ნამდვილად ვერ გეტყვი ახლა თავისი ძველი ცხოვრება აღარ მოწონდა თუ ქმრის სიყვარულმა იმძლავრა

ან შეიძლება ელიზბარში ის მოსიყვარულე და მზრუნველი ქმარი დაინახა რასაც ვერასდროს დაინახავდა სხვა ხევსურებში ხოდა გააცნობიერა მის გარეშე როგორ გაუჭირდებოდა ცხოვრება

პოსტის ავტორი: ქევანა თარიღი: Dec 2 2009, 02:37 PM

მართლა? რა უცნაური ხალხი ყოფილა.. ვერ მიუხვდნენ

პოსტის ავტორი: Elisa_Day თარიღი: Mar 22 2011, 11:24 PM

ისე სადაც მადამ ბოვარს მოუწყვეს ერთ დროს სასამართლო რა პრობლემაა აქ განვიხილოთ პერსონაჟები ძალიან მომწონს ეს თემა. თუ წინააღმდეგი არ ხართ დანვაახლოთ მსჯელობა

პოსტის ავტორი: ქევანა თარიღი: Mar 25 2011, 12:00 PM

Elisa_Day
მადამ ბოვარი., უხ უხ, კაია... მახსოვს იმდენად გამოიყვანეს წყობიდან მწერალი რომ თქვა: მადამ ბოვარი ეს მე ვარო

გავაგრძელოთ, აირჩიეთ რომელმე ნაწარმოები და დავიწყოთ

პოსტის ავტორი: Elisa_Day თარიღი: Mar 30 2011, 01:08 PM

შენ ჩამოწერე რამოდენიმე ვერსია და იქედან ავირჩიოთ რომელიმე (ნუ ვიმედოვნებ ერთი მაინც წაკითხული მექნება )

პოსტის ავტორი: ქევანა თარიღი: May 31 2011, 12:38 PM

Elisa_Day


ბოდიშს გიხდი, დამაგვიანდა ძალიან...

მოკლედ, უმბერტო ეკოს "ვარდის სახელი" (არის ქართულად თარგმნილიც, თუ არადა ინგლისურად და რუსულად შეგხვდებათ ინტერნეტში)

დავიწყოთ? ფილოსოფიურ-დეტექტიურია.. განვიხილოთ, ძალიან საინტერესო თემებზე საუბრობს მწერალი
უი თან ფილმიც არის 1986 წლის, მართალია ოდნავ შეცვლილია (ნუ წიგნი მაინც სულ სხვაა), მაგრამ დაგეხმარებათ ზოგადი სურათის შესაქმნელად, მერე წიგნითაც დაგაინტერესებთ

პოსტის ავტორი: georgios თარიღი: Aug 15 2011, 12:27 PM

როდესაც ლიტერატურულ პერსონაჟებზე მიდის საუბარი, ხშირად ვფიქრობ დოსტოევსკის მიშკინისა და ნასტასიას ურთიერთობაზე.

რამდენად გონივრული, პრაქტიკული საქციელია გამოექომაგო სხვას, მიუძღვნა შენი თავი სხვას, თუ საჭიროა დაიღუპო მისთვის, საშიშროებაში ჩააყენო შენი თავი? მხედველობაში არ მაქვს მხოლოდ ახლო წრე ნაცნობების. როდესაც ადამიანი არ არის შენი ახლო ადამიანი ცხოვრებაში, შორიდან იცნობ და განიცდი მის მდგომარეობას, ენაცვალები მას.

არ შეიძლება ამ საკითხზე არ გავიხსენოთ დოსტოევსკის "იდიოტი" და ის თემები, რაც ამ წიგნში მძაფრად დაისვა. რას აკეთებს თავადი მიშკინი? ის მოევლინა პეტერბურგის საზოგადოებას და იწყებს მათ სულიერებაზე, ზნეობრივ თვალის ახელაზე ზრუნვას. მთავარი პერსონაჟი დოსტოევსკის შავ მონახაზებში ხომ თავად ქრისტესთან არის შედარებული. ის თავისთავად ხარობს, რომ გასცემს სითბოს, მაგრამ სხვებისგან რას იღებს? როგორც ამბობენ, ის იდიოტია! რა არის მიშკინის მისია ნასტასია ფილიპოვნას მიმართ? ფეხზე დააყენოს იგი, გამოიხსნას, გაამხნევოს და გაათავისუფლოს სულიერად. როგორი სხვანაირი ხდება ეს ქალი მასთან საუბრისას... როგორი მოლოდინით არის სავსე ნასტასიას სიტყვები: думаешь-думаешь, бывало-то, мечтаешь-мечтаешь, -- и вот всё такого, как ты, воображала, доброго, честного, хорошего и такого же глупенького, что вдруг придет да и скажет: "Вы не виноваты, Настасья Филипповна, а я вас обожаю!". Да так, бывало, размечтаешься, что с ума сойдёшь... А тут приедет вот этот: месяца по два гостил в году, опозорит, разобидит, распалит, развратит, уедет, -- так тысячу раз в пруд хотела кинуться, да подла была, души не хватало...

ნასტასია ელოდება ადამიანს, რომელიც დაუბრუნებს ადამიანებისადმი რწმენას. ის უდანაშაულო მსხვერპლია ბავშვობიდან, დამცირებული სილამაზე, რომელიც თავის თავს ანადგურებს. მას ხმარობენ და მისით ვაჭრობენ. იგი სრულ ჭკუაზეც არ არის. და ამ დროს გამოჩნდება თავადი მიშკინი, რომელიც მას პატიოსანს, უმწიკვლოს უწოდებს, მის სულიერ სილამაზეს დაინახავს და დააფასებს. თვალთმაქცია იგი? მისი ღრმა საუბარი მხოლოდ მოჩვენებითია, ყალბია? არა. ის გულწრფელად უძღვნის თავს ადამიანებს და ასწავლის მათ სიყვარულს. თავადის სიყვარული ნასტასიადმი არ არის ვნებააშლილობა, არამედ სუფთა, ჭეშმარიტი კაცობრივი სიყვარულის გამოვლინება, რომელსაც ძველი ბერძნები უწოდებდნენ სიტყვას "აღაპე", ანუ სიყვარული, რომელიც თავს მსხვერპლად სწირავს, გასცემს, ემსახურება უანგაროდ. მოკლედ და გარკვევით ახასიათებს თავადს აგლაია: Я ни одного человека не встречала в жизни подобного ему по благородному простодушию и безграничной доверчивости. Я догадалась после его слов, что всякий, кто захочет, тот и может его обмануть, и кто бы ни обманул его, он потом всякому простит, и вот за это-то я его и полюбила... მიშკინს შეუძლია მოიწყოს უშფოთველი ცხოვრება, მაგრამ კარგავს აგლაიასაც და ნასტასიაც იღუპება თავისი სასოწარკვეთილების გამო. მისი იდიოტად ქცევა გამოიწვია მისსავე სურვილმა გაამხნევოს, გამოასწოროს ადამიანები. თუმცა მას ვერ უგებენ და უკან აბრუნებენ, შვეიცარიაში, სამკურნალოდ. ის არავის სჭირდება, ზედმეტია. და ვინ გამოდის იგი? ზეკაცი, რომელიც თავის ძალებს მიმართავს ადამიანის ასამაღლებლად, თუ უბრალოდ ლენჩი და მეტი არაფერი?

რა უნდოდა მიშკინს? ეცხოვრა მშვიდად, რატომ გამოესარჩლა ნასტასიას, რომელსაც არავინ აღიქვამს ადამიანად? რომანში ის მარცხდება, მარცხდება მწერლის ქრისტიანული ზნეობა, აგებული მოწყალებაზე. მაგრამ ამავე დროს საოცარია, რომ ამ წიგნს შეუძლია შეცვალოს ადამიანი, შეაცნობინოს თავისი თავი და ზნეობრივად გამოაფხიზლოს იდიოტის ტრაგედიით...

იქნებ ჭეშმარიტად კაცთმოყვარეს ხვედრი სწორედ ეს უნდა იყოს, რომ იტანჯოს, მთელი სისავსით განიცადოს ადამიანის ტკივილი, მისი თანაზიარი გახდეს? თუ ის დოსტოევსკის კეთილ იდიოტს ემსგავსება და მოყვასის სიყვარული სანაგვეზე მოსასროლია, უნაყოფოა, ამაოა?

პოსტის ავტორი: ქევანა თარიღი: Jan 20 2012, 11:59 PM

georgios
მე არ მაქვს დოსტოევსკი წაკითხული
არ მითხრა რატომო

georgios
მე არ მაქვს დოსტოევსკი წაკითხული
არ მითხრა რატომო
ამიტომ მაგ პერსონაჟთა ბუნებაზე ვერაფერს გეტყვი

პოსტის ავტორი: georgios თარიღი: Jan 21 2012, 12:13 AM

ქევანა

ჩემთვის "იდიოტი" იყო გულში დანის დარტყმა, თავდაყირა დაყენება და მოსვენების დაკარგვა. ერთ-ერთი წიგნი, რომელმაც წარუშლელი შთაბეჭდილება დამიტოვა... და რომელმაც მანუგეშა.

პოსტის ავტორი: ქევანა თარიღი: Jan 22 2012, 12:42 AM

georgios
კიდე მომიყევი, გამაცანი ეგ პერსონაჟები

პოსტის ავტორი: georgios თარიღი: Jan 22 2012, 03:01 AM

ქევანა

მხოლოდ მოყოლა რომ კმაროდეს... განუმეორებელი სახეებია შექმნილი მაგ წიგნში. იდიოტი-მიშკინის ანტიპოდი, პარფიონ როგოჟინიც მაგარია. მძიმე და ბნელი პიროვნება... და ეს ქალი, ნასტასია როგორ მერყეობს ამ ორ კაცს შორის. წლების განმავლობაში ტანჯულ და ნახევრად ჭკუიდან გადასულ ქალს ორი გზა ესახება: მიშკინი - როგორც ქრისტიანული სათნოების განსახიერება, მიშკინი მას სიყვარულში გამოუტყდება, სურს გადაარჩინოს იგი, ხოლო მეორეს მხრივ - როგოჟინი, რომელსაც ნასტასია უყვარს თავდავიწყებით, ჟინიანად და დამანგრეველი ვნებით... მიშკინი წინასწარ როგორ იგრძნობს: პარფიონი ნასტასიას დანით მოკლავსო და ახდება კიდეც. როგოჟინის სიყვარული შეიწირავს ქალს. მაგ წიგნში ყველაზე გიჟური ეპიზოდია, როდესაც ნასტასია წაეკიდება მიშკინის მეორე შეყვარებულს, ვისთანაც დაოჯახებას ცდილობს თავადი, აგლაიას. ეს ორი ქალი და ორი კაცი ერთ ოთახში დგანან და ქალები იბრძვიან მიშკინისთვის. აგლაიას ის უყვარს, ხოლო ნასტასიას არ ვიცით უყვარს თუ არა, მაგრამ მას გადარჩენა სჭირდება... მიშკინი კიდევ ერთხელ უდიდეს მსხვერპლზე მიდის და ნასტასიას ირჩევს. და როცა ქორწილის დღეა, პატარძალი უცებ როგოჟინს ევედრება საქორწილო კაბაში გამოწყობილი, წამიყვანე დამიხსენიო. და კიდევაც მოგვიანებით დანას მიიღებს გულში... ეს ქალი არანორმალურად პატიოსანი იყო. ჯერ თავისი ტკივილით დაბრმავებულმა სხვა ქალი ჩამოაცილა მიშკინს, შემდეგ კი ქორწილიდან გარბის, მანამდე კი საქმროს ეუბნება: ეს რას გიშვრები მე შენო. ნასტასია იმდენად პატიოსანია, რომ თავს ღირსად არ მიიჩნევს ასეთი უმწიკვლო პიროვნება ჰყავდეს გვერდით, გარბის, რათა გაათავისუფლოს და დაღუპვის გზაზე მიდის...

ერთხელ ჩემს ამხანაგს ვეკამათე ამ პერსონაჟებზე. ნასტასიაზე სთქვა, დიდი ამბავი, იყენებდნენო, ეგ ხომ ჩვეულებრივი ამბავიაო... არადა ადამიანური ტრაგიზმის გამოხატულებაა, ეს უკეთილშობილესი ქალი რომ ნელნელა ინგრევა შინაგანად და იღუპება, და რომელსაც მიშკინისნაირი წმინდა ადამიანიც ვეღარ შველის...

პოსტის ავტორი: აბდალა თარიღი: Jan 22 2012, 10:53 AM

"იდიოტმა" ჩემზეც ძალიან ღრმა კვალი დატოვა. თან საკმაოდ გვიან წავიკთხე.

"ძმები კარამაზოვები" ახლაც არ მაქვს წაკითხული, არადა ამბობენ არანაკლებიაო...

პოსტის ავტორი: georgios თარიღი: Jan 22 2012, 11:00 AM

აბდალა

კარამაზოვებს ბევრი უფრო გამორჩეულ ადგილს მიაკუთვნებს ზოგი. მე არ მიყვარს წიგნების და ავტორების "სამკვდრო-სასიცოცხლო" გაჯიბრება, რომ დასცხებენ ხოლმე ერთმანეთს, არა ეს უკეთესია და რეებს ამბობ, არა ის არის უკეთესიო. მწერლის შემოქმედებაში მათ ხომ ყველას თავისი ადგილი აქვს და ერთ მთლიანობას ქმნიან. ჩემთვის იდიოტი უფრო ახლოა, ამ ნაწარმოებში ორი მთავარი გმირის - ლევ მიშკინის და ნასტასიას გამო...

პოსტის ავტორი: ქევანა თარიღი: Jan 22 2012, 01:16 PM

georgios
მე იმიტომ მინდა გამაცნო ეგ პერსონაჟები, რომ რაც შეიძლება მეტი ილაპარაკო მათზე, მეტად იფიქრო და მეტად ჩაუღრმავდე. თემის მიზანიც ეგაა.. გავიაზროთ წაკითხული.
გარდა ამისა, რა იცი, იქნებ მეც შემიტყუო და წაკითხვის სურვილი გამიჩინო :დ

ახლა ვკითხულობ ინგლისელი მწერალი ქალის "მამა კადფაელის ქრონიკები", სადაც ბენედიქტიანელი ბერის ცხოვრებაზეა - დეტექტიურ ცხოვრებაზე, მონასტერის ცხოვრებაზე, ზოგჯერ კი ღირებულებებზე..

რაღაცით მინდა პარალელები გავავლო ჩესტერტონის მამა ბრაუნთან.
მაგრამ ჯერ ისევ ვკითხულობ და ამიტომ ანალიზი ჯერ არ გამომდის...

უი, პარალელის გავლება შეიძლება ეკოს რომანთან "ვარდის სახელი", იქაც ხომ ბერებზეა საუბარი.. მმმმ და ბასკერვილელი ^^

პოსტის ავტორი: georgios თარიღი: Jan 22 2012, 05:21 PM

ქევანა

მე მიყვარს ნაწარმოების მრავალმხრივი გააზრება და ეს მიმაჩნია უფრო სრულ და კარგ მეთოდად. ნაწარმოების დანაწევრებულად და ასევე ერთ მთლიანობაში აღქმა, მწერლის მხატვრული მეთოდები, ავტორისა და ნაწარმოების კავშირი გარე სამყაროსთან, თანადროულ მოვლენებთან, სხვა მიმდინარეობებთან... თითოეული მწერალი ცალკე აღებული სხვებთან ერთად როგორ ქმნის ერთიან ნაკადს, ისტორიული მხარის გააზრება, საზოგადოებამ ცალკე და პიროვნებამ ცალკე როგორ შექმნა ნაწარმოების დაწერის საფუძველი, როგორ იწერება ის თავად ეპოქის მიერ...



ჩემს გარეშეც შეგიტყუებს.

ეს დღეები ბაირონის ხასიათზე ვარ და ხელახლა მივუბრუნდი მის ბობოქარ შემოქმედებას.

პოსტის ავტორი: ikanosi თარიღი: Aug 12 2012, 03:57 PM

ქევან არ გსურს კვლავ განაახლო ეს თემა?


საერთოდ ეს განყოფილებაა გასაცოცხლებელი

პოსტის ავტორი: tamuna m თარიღი: Aug 12 2012, 07:23 PM

georgios
აბდალა
”იდიოტი” ჩემთვისაც აღმოჩენა იყო
ეს პიროვნება ყველაზე ადამინურია და რაც არ უნდა პარადოქსი იყოს, მას იდიოტად მიიჩნევენ, სწორედ ამ თვისების (ადამინურობის) გამო.
”კარამაზოვების” 1ტომს უკვე მესამედ ვკითხულობ და მეორე წიგნზე ვერაფრით გადავედი.
რაღაც მიზეზების გამო მიწევდა გაჩერება და შემდეგ იმხელა დრო გადიოდა, მავიწყდებოდა წაკითხული და კვლავ ახლიდან ვუბრუნდებოდი პირველ ფურცელს

პოსტის ავტორი: A.V.M თარიღი: Aug 12 2012, 11:36 PM

ჯერ მაგის მოდერი გავაცოცხლოთ და კომპიუტერი გააკეთოს და მერე მიეხედება ყველაფერს...

პოსტის ავტორი: ქევანა თარიღი: Aug 13 2012, 11:03 AM

ikanosi
მსურს. ვეცდები. გუშინ დავამთავრე "პარფიუმერი- ერთი მკვლელის ისტორია" და ამ განხილვას დავდებ .. ფილმი მაინც გექნებათ ნანახი

პოსტის ავტორი: სიდონია თარიღი: Aug 13 2012, 04:32 PM

პარფიუმერი - ფილმი უფრო ძლიერია, ვიდრე ქართული თარგმანი.
დედანი ანუ ორიგინალი არ ვიცი.
თავისთავად შემზარავი რეალობაა და მწერლის უდაო ნიჭი გამოსჭვივის რომანში.
როგორ შობს სიმახინჯე და უსიყვარულობა ქვეყნად ბოროტებას.
დამაფიქრებელია.
მაგრამ მე პირადად ეს ჟანრი არ მიყვარს.

პოსტის ავტორი: ქევანა თარიღი: Aug 13 2012, 06:04 PM

სიდონია

მე რუსულად წავიკითხე. ფილმი არ მინახია, თუმცა ამბობენ რომ ფილმი განსხვავდება და არც ისე კარგი ეკრანიზაციააო, დღეს შევამოწმებ

შემზარავი რეალობა არ ვიცი და მაგ ნაწარმოებში დადებითი პერსონაჟი საერთოდ არ არის : ) გრენუა არის არარაობა შესაბამისად სუნიც არ აქვს საკუთარი, ინდივიდუალური.. ბოროტება, რომელიც ისწრაფვის ხელში ჩაიგდოს ის რაც არ აქვს : )

პოსტის ავტორი: ikanosi თარიღი: Aug 13 2012, 11:47 PM

კი რაც მე ეგ შევრისხე ისეთი ლამაზი გოგოების დაღუპისთვის

პოსტის ავტორი: A.V.M თარიღი: Aug 14 2012, 12:11 AM

ლამაზი გოგოები რომ დაგღუპავენ მერე მე შეგრისხავ შენ...

პოსტის ავტორი: ქევანა თარიღი: Aug 14 2012, 09:33 AM

მაგ ლამაზებს აღიქვამდა როგორც ყვავილებს ამიტომაც არ ადარდებდა მათი სიცოცხლე..

აუ ფილმი ვნახე და გულდაწყვეტილი დავრჩი
წიგნი უფრო მკაცრია, ფილმში შეარბილეს, გრენუის ადამიანური შტრიხები შემატეს, რაც არ არის ეგრე.. ეჰ....

პოსტის ავტორი: სიდონია თარიღი: Aug 14 2012, 10:12 AM

მაშინ ქართველი მთარგმნელი არის სუსტიი.

პოსტის ავტორი: ქევანა თარიღი: Aug 25 2012, 12:04 AM

აუ ამ თემის გამოცოცხლება ვიდე თავს... გამახსენდა : )


მოკლედ, სანამ სუნამომდე მივაღწევთ. დავიწყოთ სხვა პერსონაჟით

ძალიან მიყვარს ილიას განდეგილი.
მაინტერესებს რას ფიქრობთ მის შესახებ. ჩემთვის მაგალითად ძალიან სულის შემძვრელი აღმოჩნდა განდეგილის სიკვდილი.. არადა თითქოს ლოგიკურად, დაცემას თან მოჰყვა სიკვდილი, მაგრამ მაინც... ძალიან ხშირად ვფიქრობ. რატომ "მოკლა" ილიამ განდეგილი. მე ველოდებოდი სინანულს და აღდგენას. მაგრამ არა...

არ გინდათ ახლა კრიტიკოსების აზრი, მე მაინტერესებს თქვენი საკუთარი

პ.ს. განვიხილოთ განდეგილი

პოსტის ავტორი: ikanosi თარიღი: Aug 25 2012, 12:08 AM

სინანული და აღდგენა იყო მთელი მისი ქმედება, და საბოლოოს იმას მიაღწია რისთვისაც იღწვოდა, ღმერთთან ერთად დამკვიდრდა. სიკვდილი არც ისეთი საშინელია როგორც ერთი შეხედვით ჩანს

პოსტის ავტორი: A.V.M თარიღი: Aug 25 2012, 12:08 AM

აუ...

განდეგილი...
უსასრულოდ სჰემიდზლია მაგაზე საუბარი...
(ვრცელია და ახლა მეზარება. ხვალ დავდებ)

პოსტის ავტორი: ქევანა თარიღი: Aug 25 2012, 12:19 AM

ikanosi
საინტერესო აზრია, მაგრამ მაინც. სიკვდილით დამთავრდა და არანაირი მინიშნება შეუნდეს თუ არა განდეგილს, არც სიკვდილის წინ ეტყობოდა სინანულის...

ჩვენ გვასწავლიდნენ, რომ სიმბოლოები უნდა ვეძებოთ და რომ ის მეცხვარე ქალიც, მაცდუნებლის როლში რომ გამოდის, სიმბოლოა მიწიერი ცხოვრების... მაგრამ ძალიან ძნელია ასე ყველაფერში ქარაგმა დაინახო. ილია, დარწმუნებული ვარ, იცნობდა ქრისტიანობის დედაარსს და ისიც, რომ თუმცა ბერმონაზვნობა უპირატესია, მიწიერ ცხოვრებას არ უარყოფს ქრისტიანობა, ანუ ხორცის დაკნინება აღარ ხდება, როგორც პირველ ქრისტიანებში იყო.

ჩემი ლექტორი რატომღაც ძალიან ხშირად ამახვილებდა ყურადღებას შუშანიკის, აბოს მარტვილურ ცხოვრებაში ხორცის დაკნინებას და გრიგოლ ხანძთელის ცხოვრებაში სულისა და ხორცის სინერგიას, როგორც ქრისტიანული აზროვნების განვითარების ეტაპებს : )
ვიცი დაღეჭილ მასალას ვყვები, მაგრამ ამაზე არასდროს მისაუბრია იმ ლექციებს მიღმა და ძალიან მომენატრა ის პერიოდი

რაც შეეხება განდეგილს (მას დავუბრუნდეთ), ჩემი აზრით განზრახ დამთავრდა ასე ტრაგიკულად, სულიერი აღდგომის გარეშე.. ამითაც რაღაცის თქმა უნდოდა ავტორს.


A.V.M

მეც

პ.ს. აუ, კორნელი კეკელიძის წიგნები მინდა

პ.პ.ს. ვეფხისტყაოსანზე არ გადავალ, ავთანდილის, ტარიელის და ფრიდონის განხილვა აღარაა საინტერესო, მოზარდობის იდეალებიდან გამოვედი არაიდეალური პერსონაჟებია

პოსტის ავტორი: A.V.M თარიღი: Aug 25 2012, 12:22 AM

აი ხვალ დავიწყებ განდეგილის განხილვას...

პოსტის ავტორი: ikanosi თარიღი: Aug 25 2012, 12:25 AM

ქევანა
"დაესხა რეტი, თვალთ დაუბნელდა,

გაშრა, გაშეშდა ზარდაცემული,

ერთი საშინლად შეჰბღავლა ღმერთსა

და იქავ სხივ-ქვეშ უტევა სული. "

აი ეს ბოლო დასასრული მოწმობს რომ მიტევებულ იქნა

პოსტის ავტორი: A.V.M თარიღი: Aug 25 2012, 12:30 AM

რა იცი რომ მიტევებულ იქნა?

პოსტის ავტორი: ikanosi თარიღი: Aug 25 2012, 12:50 AM

სულიერი ჭვრეტა მაქვს განვითარებული

აბა სტროფის ბოლო ნაწილი რისთვის გავაშავე შენი აზრით

პოსტის ავტორი: აკაკი თარიღი: Aug 25 2012, 01:33 AM

ჯერ ღმერთს შეჰღაღადა...
მაშინვე, იქევე, სხივი აღმოჩნდა მასზე.. რაც მადლის სახეა, ამ შემთხვევაში მიტევების, მართლაც შესაძლოა

ასე უტევა სული

პოსტის ავტორი: ქევანა თარიღი: Aug 25 2012, 01:14 PM

ikanosi
საინტერესო რაღაც დასკვნა გამოგიტანია თან ლოგიკური... ადრე სხივზე აყრდნობდა ლოცვანს, მერე ვეღარ დააყრდნო და ამ სხივქვეშ (რომელზეც ლოცვანი ვერ დააყრდნო) განუტევა სული. სხივი დიდ როლს თამაშობს.

მაგრამ ჩვენ ყველანი სხივ-ქვეშ ვართ, მეტაფორულად რომ ვთქვათ. სხივი არაა ჩამავალი მზის შუქიც, რომლითაც ასე მოიხიბლა განდეგილი? და რომელსაც განიხილავენ როგორც მაცდუნებელს?

რას იტყვი?

თუ ასე გააგრძელე, შეიძლება შენს აზრზე გადმოვიდე

პ.ს. მთავარი: რისი თქმა სურდა ილიას და მოვყვანოთ პარალელებიც "მგზავრის წერილებიდან" მყინვარისა და თერგის დაპირისპირების მაგალითით. რატომ? იმიტომ რომ ილიას უყვარს კონტრასტების ჩვენება და ამით ის რაღაცას გვეუბნება

პოსტის ავტორი: ikanosi თარიღი: Aug 25 2012, 01:22 PM

ქევანა
ანუ სხივი იმ როლს თამაშობს რომ მან დაანახა ის ალტერნატიული ჭეშმარიტება რომელზეც მას აქამდე არ უფიქრია, ხოლო როდესაც შეიცნობს მაგას, კვლავ სხივი თამაშობს გამოხსნის როლს.

რისი თქმა სურს და როდესაც არჩევანს ვაკეთებთ, 100% უნდა ვიყოთ მასში დარწმუნებული და გზადაგზა არ უნდა აღმოვაჩინოთ ახალი "მარგალიტები"

პოსტის ავტორი: ქევანა თარიღი: Aug 25 2012, 01:33 PM

ikanosi

ეეჰ, იკანოს
განა ადამიანმა ხშირად იცის რა უნდა?

პოსტის ავტორი: Atm@n თარიღი: Aug 25 2012, 01:36 PM

ილიას "განდეგილს" რაღაცით ტოლსტოის "მამა სერგი" ჰგავს. როგორც ნაწარმოები მე ეს მეორე უფრო საინტერესოდ მიმაჩნია. "განდეგილი" ცოტა "ყალბად" მეჩვენება.

პოსტის ავტორი: ikanosi თარიღი: Aug 25 2012, 01:38 PM

როცა ასეთი ცხოვრების წესს ირჩევ, უნდა იცოდე

პოსტის ავტორი: Atm@n თარიღი: Aug 25 2012, 01:45 PM

უნდა იცოდე, რომ ბევრ შეცდომას დაუშვებ, და რაც შეიძლება ნაკლები აღქმა და პირობა უნდა დადო.

პოსტის ავტორი: A.V.M თარიღი: Aug 25 2012, 05:06 PM

მაგ მომენტით ილია გვაჩვენებდა რომ არამატერიალურზე დგას მატერიალური.
უბრალოდ ის რვეული ვერ ვნახე ჯერ სადაც განდეგილის შესახებ მიწერია.(თითქმის ყველა საკითხზე რაც პოემაში ვითარდება) მაგრამ აქ ვიტყვი.
პირიქითაა.
სასულიერო პირის დაცემასთან საუბარი ევროპაშიც ძალიან იყო გავრცელებული.
ცალკე სასაუბრო თემაა შუასაუკუნეები,როდესაც ადამიანი განიცდიდა რელიგიის სერიოზულ გავლენას.
რაც შეეხება ილიას და ტოლსტოის.
რადგან საუბარი სასულიერო ასპექტს ეხება.(სხვა მხრივ ტოლსტოი ბევრად ძლიერი მწერალი იყო ვიდრე ილია) აქ ილიას ერთი დიდი უპირატესობა იკვეთება.
ილია მართლმადიდებლური ეკლესიის მიერ წმინდანადაა შერაცხული, ტოლსტოი კი პირიქით. რბილად ვიტყვი და ანტიმართლმადიდებელი იყო.
ილია ამ პოემასში ავლენს მართლმადიდებლური თეოლოგიის ძალიან ღრმა ცოდნას. წმ.წერილის საფუძვლიანად შესწავალს და.ა.შ.

დავფიქრდეთ აბა? და მივალთ დასკვნამდე.
ილიას უპირვლელესად გვაჩვენებს ხიბლის მომენტს. განდეგილი ძლიერ იყო შეპყრობილი ამ ცოდვით და აუცილებლად უნდა მომხდარიყო მისი დაცემა.
თუ გახსოვთ ერთი მომენტია,როდესაც განდეგილი პეიზაჟით გაოგნდება. აქედან უკვე უნდა ველოდოთ მის დაცემას.
ხოლო თავად ხიბლმა უკვე მის სულირერ დეგრადაციამდე მიგვიყვანა.
იქამდე განდეგილი საერთოდ არ აკვირდბოდა დროს. რატომ? იმიტომ რომ დრო ამქვეყნიურია,ხოლო განდეგილი არაამქვეყნიურისკნ ილტვოდა. მაგრამ ისევ და ისევ მისმა სულიერმა მდგომარეობამ მიიყვანა იგი უმძიმეს ვითარებამდე. გავიხსენოთ თუ როგორ საოცრად და ლაკონიურად (ეს არც უნდა გაგვიკვირდეს,რაგდან ილია კრიტიკული რელიზმის წარმომადგენელია და თითოეულ სიტყვას არ ხარჯავს ტყუილად)აღწერს მწერალი იმ მომენტს:

,,დღემდე თვით ჟამი არღარა იყო,
და ეხლა წუთიც რად უძნელდება.''

აი უკვე პიკზე ვართ მისული მწირის დაცემისა. და მართლაც დაეცა. და დაეცა როდის ? როდის და როცა სხივმა ლოცვანი არ დაიჭირა. ანუ სასწაული არ განმეორდა.
ამით ილია გვანახებს რომ ბერის რწმენა დაფუძნებული იყო სასწაულზე. ხოლო ამ საკითხზე კი გვაქვს ჩვენ სახარებისეული სწავება-,,ერი ცრუ და ერი მემრუშე ეძიებს სასწაულს.და მიეცემათ მათ სასწაული იონა წინასწარმეტყველისა.''
ილიამ კიდევ ერთხელ გამოავლინა მართლმადიდებლური თეოლოგიის ღრმა ცოდნა და დაგვანახა რომ ადამიანი როგორ სიმაღლეზეც არ უნდა იყოს დაეცემა, თუ მას არ აქვს წმ.წერილის სწორი ცოდნა და გაგება.
და მაინც.რატომ დაეცა განდეგილი?
განდეგილი დაეცა იმიტომ რომ ხიბლის გამო დაშორდა რეალურ მრწამსს, თავისი რწმენა დააფუძნა სასწაულზე და მოიმკო ის,რაც უნდა მოემკო.

პოსტის ავტორი: ikanosi თარიღი: Aug 25 2012, 05:13 PM

ასე როგორ შეიძლება, რას აბრალებ აბა განდეგილს?

რაში მდგომარეობდა მისი ხიბლი, ახსენი აბა


ჯერ კიდევ დაცემა მაგ დროს ხდება როდესაც ამბობს:

—„ხსნა ყველგან არის...ხოლო გზა ხსნისა
ესეთი მერგო მე... უბედურსა...”

ბერის რწმენა კი არ იყო დაფუძნებული სასწაულზე, არამედ სასწაული იყო მისი რწმენის ხილული გამოსახულება. მას სასწაულის გარეშეც სწამდა უფლის. სასწაული ამ შემთხვევაში მიუთითებს რომ მისი ქცევა სათნო იყო უფლისთვის.


მე კიდევ ვფიქრობ დაეცა იმის გამო, რომ ბოლომე არ იცოდა რა უნდოდა და რისთვის იყო მოწოდებული

პოსტის ავტორი: A.V.M თარიღი: Aug 25 2012, 05:38 PM

არაფერს...

რაში მდგომარეობდა და საკუთარი ასკეტიზმით ამპარტავნებაში იყო ჩავარდნი8ლი. თუმცა გამომდინარე იქიდან რომ ძლიერი ბრძოლები არ ქონდა დაცემა გარკვეულ დონემდე იყო მისული. ხოლო კი მაშინ,როდესაც მწყემსი ქალის სახით უფალმა მას განსაცდელი მოუვლინა, გამომდინარე დამძიმებული სულიერი მდგომარეობიდან ვეღარ გაუძლო ცდუნებას.
ხიბლმა მას წაართვა მადლი,რომელიც ეხმარებოდა ვნებათა მოსათოკად.(ვნებებში მარტო სქესობრივ ლტოლვას არ ვგულისხმობ)

არანაირად.
დაცემა ხდება ბოლოს.
ხოლო რაც შენ თქვი ეგ(უბედური), ბუნებაზე დამონება, ,,ტყვექმნილი თვალის გაშტერება,'' დროზე დამოკიდებულება და.ა.შ. ეს ყველაფერი ის ნაბიჯებია რამაც მწირი დაცემამდე მიიყვანა.
და ილია როგორც მართლმადიდებლური მსოფლხევდის ძლიერი მცოდნე სათითაოდ აღწერს მწირის იმ საფეხურებზე მოძღაობას,რომლის ბოლოც დაცემაა.

არანაირად.
უფალმა სასწაული მას მოუვლინა რწმენაში განსამტკიცებლად. როგორც პოემაში ვკითხულობთ-თავის სიწმინდეს ყოველდღე ამ სასწაულით იმოწმებდა. რა თქმა უნდა სასწაულამდე და სასწაულის შემდეგაც ამ მოვლენის გარეშე სწამდა ბერს ღმერთი.მაგრამ გამომდინარე სულიერი დეგრადირებისა მან რწმენა დაიყვანა სასწალამდე. რწმენა დააფუძნა სასწაულზე და როდესაც ეს სასწაული აღარ განმეორდა მოკვდა მისი რწმენაც და მოკვდა თვითონაც.

მე ვსაუბრობ თეოლოგიურ ჭრილში და რასაც შენ ამბობ საერთოდ არ ეხება მართლმადიდდებლობას.
რას ქვია მოწოდებული?
ყველა საკუთარ გზას თავად ვირცევთ.ღმერთი არ გვატანს ძალას რომ ავირჩიოთ ან ეს, ან ის.

პოსტის ავტორი: ikanosi თარიღი: Aug 25 2012, 05:52 PM

დაცემა რომ მოხდებოდა თავიდანვე მაგის წარმოთქმისას უკვე განსაზღვრული იყო.


აბა მე რა ვთქვი.

ნამეტანი ამუქებ. რწმენა არ დაუყვანია სასწაულამდე, არამედ ეს სასწაული იყო გამოსახულება იმისა რომ მისი ქცევა სათნო იყო უფლისა, ხოლო სასწაული გაქრობით იმიტომ მიეცა სასოწარკვეთას რომ იგრძნო თუ რა არის უფლის დაკარგვის შიში.

მე ვსაუბრობ ყველანაირ ჭრილში, ასევე დაცემული ბუნების გადმოსახედიდან. და არ ღირს ადამიანის ისე გაწირვა როგორც შენ წირავ და აკვდინებ საწყალ განდეგილს. მას საკმაოდ ღვაწლი ჰქონდა დაცემამდე.

თქვენ კი არ აგირჩევივართ, არამედ მე აგირჩიეთ და დაგიდგინეთ, რათა წახვიდეთ და ნაყოფი გამოიღოთ, და დარჩეს თქვენი ნაყოფი; რათა მამამ მოგცეთ ის, რასაც ჩემი სახელით სთხოვთ.

პოსტის ავტორი: Atm@n თარიღი: Aug 25 2012, 06:06 PM

A.V.M

"მამა სერგი" წაგიკითხავს?

მე ამ ნაწარმოებებზე დრამატურგიული კუთხით ვსაუბრობ და არა რელიგიურით.

თუმცა თუ რელიგიურზე მიდგება საქმე, სადღაც მაქვს წაკითხული (მგონი მამა გიორგი ბასილაძის წიგნში), როცა ბერი გაბრიელი სწორედ ამ მომენტს უწუნებს ილიას - "ასეთი მაღალი დონის ბერი ასე არ დაეცემოდაო". ზუსტად არ მახსოვს, მაგრამ ილიას რომ აკრიტიკებდა ამ კუთხიუთ მახსოვს, და მერე იმასაც ამბობს, რომ ძალიან უყვარს ილია.

ტოლსტოი კი სწორედ იმიტომ მომცონს, რომ ის ცხოვრებას ისეთად აღწერს როგორიც სინამდვილეშია და მათში არ იგრძნობა რომელიმე რელიგიისადმი ან ფილოსოფიისადმი მიკუთვნება.

პოსტის ავტორი: A.V.M თარიღი: Aug 25 2012, 07:35 PM

კაი ერთი...

მართალია...
სასწაულზე დააყრდნო რწმენა.

უჰ...უჰ...
კაი გაჩერდი ახლა...
სასოწარკვეთასთან უფლის შიში არანაირ კავშირშია.


და ყველანაერ ჭრილი როგორია?
თუ მხატვრული თვალსაზრისით უყურებ მაშინ ეს თავიოდანვე განწირულია.
რადგან განდეგილს ისეთი ცნობილი ლიტერატურათმცოდნეები, როგორებიც იყვნენ-კიტა აბაშიძე , ესტატე ბოსლეველი , აკაკი ბაქარაძე და სხვანი.ლიტერატურული თვალსაზრისით ძალიან სუსტ ნაწარმნოებად მიიჩნევდნენ მას.
აი უძლიერესია თეოლოგიური თვალსაზრისით და ამიტომაა ყველაზე მეტად მართებული ასე განხილვა.
და მეორე. გასაგებია რომ ღვაწლი ქონდა.მაგრამ მერე რა?როცა ღვაწლი ქონდა უფლისგან მადლიც ქონდა მიღებული და ვნებების წინააღმდეგაც იბრძოდა. მაგრამ როდესაც სასწაულზე დააფუძნა თავისი რწმენა ეს მადლიც განქარდა და განქარვება მოხდა არა ერთბაშად,არამედ ეტაპობრივად.(და ეს ეტაპები ჩვენ ვნახეთ) და როდესაც მოუვიდა ნაწარმოების მიხედვით პირველი და ყველაზე სერიოზული გამოცდა-ჩაიჭრა და ჩაიჭრა სატიკად. რატომ? იმიტომ რომ მადლი აღარ ქონდა და ვერ შეძლო საკუთარი ვნებების მოთოკვა.

ჯერ ეს ერთი მაგის მუხლი დადე.
და მეორე. რა გინდა მაგით თქვა?(არ დაიწყო მე არაფერს ვამბობ სახარებაში წერია ასეო) რომ ჩვენდა უნებურად ჩვენთვის გაწერილია რაღაცა ღმერთის მიერ და ის უნდა ვაკეთოთ ჩვენ?
იმისთვის ვართ მოწოდებულნი. ესაა ჩვენი ბედი და.ა.შ.


შენთან მაქვს კითხვა ირა!
ეგრე რატომ ფიქრობ? მკვლევარების არზს გაეცანი და მერე ჩამოგიყალიბდა თუ საკუთრივ შენი შეხედულებაა და არავის აზრზს არ მოუხდენია გავლენა?

რატომ გეუბნევი ახლა.
მე მაქვს პოემის შესქხებ ნესტან სულავას სერიოზული კრიტიკა. და ახლა დაგიდებ იქიდან ციტატებს.

ახლა ატმანს ვუპასუხოთ.

ტოლსტოის ჯერ არ ვკითხულობ..პირადი შეხედულებების გამო...
მარა მოვა დრო როცა ვისწავლი.

ნუ.მამა გიორგი ბასილაძის სიტყვებზე არასდრო ვაკეთებ კომენტარს და არც იმას ვანიჭებ მნიშვნელობას მოწონს თუ აკრიტიკებს იგი ჭავჭავაძეს. აი ნებისმიერი ლიტერატურათმცოდნის,მკვლევარ�
��ს ან კრიტიკოსის აზრი რომ დამიდო, იმას აუცლებლად ვუპასუხებ.


ახლა ისევ ჩემს საყვარელ კრიტიკოსებს მივუბრუნდები. აი რას წერს ქალბატონი ნესტან სულავა:
,, მისი (განდეგილის A.V.M) სულიერი მრწამ­სი შეარყია მწყემსი ქალის არგუმენტებმა, არამცთუ წინააღმდეგობა გაუწია მას, არამედ თავადვე შეერყა რწმე­ნა, სიტყვა ვერ მოძებნა, სიტყვა _ ყოვლის მძლე და სათა­ვე სულიერებისა. ბერს ენა დაება მწყემსი ქალის ხორცი­ელი ცხოვრების უპირატესობის დამამტკიცებელი არგუ­მენტების წინაშე, ალუღლუღდა და თავისი არჩევანი სუ­ლი­ერებისაკენ მიმავალი გზისა უბედურებად მიიჩნია. ცხა­დია, მან ეს გაუცნობიერებლად წარმოთქვა, მაგრამ ის სიტ­ყვა ამოთქვა, რომელიც, როგორც ჩანს, ქვეცნობიერში ჰქონდა დაშრევებული. ყოველივე ეს კი იმას მიუთითებს, რომ მის არსებაში ეჭვი და შიში თავისი არჩევანის სის­წორისა იმთავითვე იყო დასადგურებული''

,, ბერ­მა ვერ შეინარჩუნა თავისი სიწმინდე, ვერ შეძლო ღვთის ნების კვალზე სვლა და ტრაგიკულ აღსასრულამდე მივი­და. იგი გათენებას და ღვთის განაჩენს, ღვთის ნების გა­მოვლინებას ელოდება, რაც საკუთარი საქციელის გამო ში­შის დაუფლებით გამოწვეული ეჭვის საფუძველია. ეჭვი და შიში გაუმართლდა, იგი დამარცხდა, მზის სხივმა ლო­ცვანის წიგნი არ დაიჭირა, ანუ ღვთაებრივი მადლი დაის­რიტა, რამაც საბოლოოდ მწირი ბერის სიკვდილი გამოი­წვია''

და უყურე მთავარს.
რა დაწერა ილიამ და რა დაგვანახა განდეგილის სახით:
,,დაცარიელდა ტაძარი _ ესაა ილიას სატკივარი, ამი­ტო­მაა ილიას ეს პოემა წინასწარმეტყველური; მწერალმა სულიერებისაგან დაცლილი, მატერიალურს გადევნებული ერის სატკივარი აჩვენა. უმოძღვროდ დარჩა ერიცა და კა­ცობრიობაც. ამიტომაც ილიას ბოლო მხატვრულ ნაწარ­მო­ებში `ოთარაანთ ქვრივი~ მხოლოდ ერთხელ გამოჩნდება სუ­ლიერი მამა _ მღვდელი, რომელმაც მომაკვდავი გიორ­გი აზიარა. ეს ფაქტი კიდევ ერთხელ მიუთითებს, რომ მოძღვარი აღარ ჰყავს ერს და კაცობრიობას!''

,, იგი ქართველი ერის ტრა­გედიას ასახავს, თვით ილიას ტრაგიკულ განცდათა ძა­ლუმ ანარეკლად გვევლინება, რადგან ბერის სიკვდილის შედეგად ღვთის სახლი _ ბეთლემის ტაძარი ცარიელდება, რაც ღმერთთან დაცილების შედეგია, უღვთისმშობლობაა, სწორედ ამას მიიჩნევს ილია ერის ტრაგედიად, კაცობ­რიო­ბის ტრაგედიად.''

პოსტის ავტორი: ქევანა თარიღი: Aug 25 2012, 08:03 PM

ოო, იკანოს, გამოგიჩნდა სერიოზული მოპაექრე?


ფაქტია ის, რომ განდეგილი თავის სიწმინდეს ამ სასწაულით ამოწმებდა. მონახე შესაბამისი ციტატები, როგორც სხივზე.

ტყუილად არ მიხსენებია მყინვარწვერისა და თერგის შედარება პარალელის სახით. ილია თავის შეხედულებებს ბევრგან იმეორებს

პოსტის ავტორი: A.V.M თარიღი: Aug 25 2012, 08:10 PM

რათ უნდა ბევრი ძებნა ა...ბატონო.

,,წამება მისი ღმერთს შეუწირავს ,
ვედრება მისი ღმერთს უსმენია,
და სასწაული ნიშნად მადლისა
მღაღადებელზედ მოუვლენია.''

ამას ვამბობ ზუსტად,რომ მადლის გამოხატულებაა მეთქი სასწაული. და როდესაც სასწაულზე რწმენა დაიყვანა განშორდა მადლი და აღარ დაიჭირა სხივმა ლოცვანი.
მერე რაც მოხდა გავაგრძელო?

პოსტის ავტორი: ikanosi თარიღი: Aug 25 2012, 08:27 PM

გაიტანეთ ეს თავის მკვლევარებიანად თუ შეიძლება
სიმართლე გითხრა მკვლევართ აზრს არ გავცნობივარ, პირადი მსჯელობის შედეგად მივედი მაგ დასვკვნამდე

პოსტის ავტორი: A.V.M თარიღი: Aug 25 2012, 08:35 PM

ikanosi

პოსტის ავტორი: ქევანა თარიღი: Aug 25 2012, 10:19 PM

ikanosi
კაი ბიჭი ხარ და იმიტომ
გული შეგტკივა განდეგილზე

პოსტის ავტორი: ikanosi თარიღი: Aug 25 2012, 10:32 PM

ქევანა
ჰო აბა როგორ შეიძლება ადამიანის მთელ ნაღვაწი ასე ერთი ხელის მოკრით უარყო. როგორც პერსონაჟს კი არა როგორც ცოცხალ ადამიანს ისე შეხედეთ აბა

პოსტის ავტორი: A.V.M თარიღი: Aug 25 2012, 10:35 PM

ქევანა
რას დამაჭმევინე ჩემი ფოთელი ძმაკაცითუ მაინც შეიწყალებდი და სიბრალული აღგეძრვებოდა მაგისდამი?
ან კრიტიკოსები რაღას მაბეჭდინეთ კაცო...

ილიამ განდეგილით პრობლემა განაზოგადა და არა მხოლოდ კონკრეტული პიროვნების ხვედრი დაგვანახა...
ვოტ!

პოსტის ავტორი: ikanosi თარიღი: Aug 25 2012, 10:36 PM

A.V.M
კონკრეტულის ტკივილი ნახე აბა როგორია?

პოსტის ავტორი: A.V.M თარიღი: Aug 25 2012, 10:38 PM

პიროვნებაზე არ დაუწერია თქვა...

დაცარიელებულ მონასტერზე და უმოძღვრო ქვეყანაზე თქვა...

პოსტის ავტორი: სოფი თარიღი: Aug 25 2012, 10:39 PM

გამოვჩნდი ასპარეზზე

ახლა ჩემი და არამარტო ჩემი მოსაზრება, როგორია:

განდეგილმა დაისახა მიზანი - ღმერთთან სიახლოვე და მიაღწია კიდევაც ამ მიზანს. მისი სიწმინდე გარდამოსული მადლით ანუ სხივით მოწმდებოდა. იქ სადაც ცოდვაა, განეშორება უფლის მადლი. ასე მოხდა მის შემთხვევაში, დაცემის შემდეგ აღარ გადმოვიდა მასზე მადლი.

განდეგილს ეცოდინებოდა, რომ უფალი მას არაერთ გამოცდას მოუწყობდა და ამისთვის მზად უნდა ყოფილიყო. როგორ გაუძლებდა ამ გამოცდას, ეს მეორე საკითხია. მაგრამ მთავარი და საკითხავი ისაა, ღმერთამდე მისასვლელი დასახული გზა სწორი იყო თუ არა?
მას სურდა ღმერთამდე ამაღლება და ამისთვის საზოგადოებას განუდგა, უარყო სააქაო და შესაფერის ადგილს, მყინვარში გამოკვეთილ მონასტერს შეაფარა თავი. მანამ დავსვამთ კითხვას, რამ მიაღებინა მას ეს გადაწყვეტილება, გავიხსენოთ ადგილები სადაც ჩანს, რომ მას კიდევ არ დაუმარხავს ამქვეყნიური ვნებები: ნუთუ ბედმა ქალის სახით განსაცდელი მომივლინა?

გავიხსენოთ ქალის კითხვები:
"ღმერთს რისთვის უნდა ამ ყინულებში ყოფნა კაცისა?"
"მაშ რისთვის მორთო
ესე ლამაზად წუთისოფელი?
განა მისთვის, რომ ადამიანმა
შეაჩვენოს და აიღოს ხელი?"
"მაშ, ვინც ქვეყნად ვართ, ყველა წავრწყმდებით?
ვეღარ დავისხნით ვერაფრით სულსა?"

ვფიქრობ, სწორედ ესაა პოემის მთავარი კითხვა, მთავარი გასაღები. რომელზეც განდეგილს პასუხი არ აქვს და მხოლოდ ამბობს "ასეთი გზა მერგო მე უბედურსა."

ის ღმერთამდე გონების სურვილით უფრო მივიდა, ვიდრე გრძნობის, ანუ გონების კარნახით აირჩია ამ გზით ( განდგომილად ყოფნის) სიარული და არა სულის მოთხოვნილებით.
მისთვის წუთისოფელთან განშორება უკეთურების, არასასარგებლოს მიტოვებაა და ასე უფრო ადვილია ცხოვრება. მაგრამ განსაცდელი ყველგან მოვა, ერში იქნები თუ ბერში. ანუ აუცილებელი და ერთადერთი გამოსავალი არაა წუთისოფლის დატოვება.

სიტყვა „უბედური“ მას გონების ჩარევის გარეშე წამოცდა, მწირი პირველად დაეჭვდა, სწორი და მისთვის დასაძლევი გზა აირჩია თუ არა.


მოქმედება თუ უმოქმედობა?
„საქმეთაგან განმართლდების კაცი და არა სარწმუნოებისაგან“ (იაკობ მოციქული).

პოსტის ავტორი: ikanosi თარიღი: Aug 25 2012, 10:39 PM

A.V.M
კაცო მე ასე შევხედე და მიშლი?

პოსტის ავტორი: A.V.M თარიღი: Aug 25 2012, 10:50 PM

აგაშენა ღმერთმა მერე.

მანდ კიდევ ერთ რაღაცას გვეუბნევა ილია და ეს რაღაცა დღესაც ზალიან აქტუალურია.
როდესაც მწყემსი ქალი ,,ბრალდებებს'' უყენებს ბერს მის რწმენასთან მიმართებაში, რას შვება ბერი? ვერაფერს. ვერ პასუხობს. ლუღლუღობს და ბოლოს ამბობს ,,უბედურსო.''
რატომ? იმიტომ რომ არ ქონდა თეოლოგიური(მინიმუმ) განათლება.

დღესაც გავრცელებულია აზრი,რომ მთავარია იცხოვრო სიკეთით, რწმენით და.ა.შ. და სწავლა არ გვინდა.

ილია კი ამ პრობლემას გვანახებს და გვაჩვენებს რომ განათლება აუცილებელია და ორმაგად საჭიროა სასულიერო პირისთვის.
ბერმა მაქსიმუმს მიაღწია შეიძლება ითქვას.იყო ასკეტი, ყოველდღიურ სასწაულს უყურებდა და.ა.შ. მაგრამ მაინც დაეცა.

და აღსანიშნავია ისიც,რომ იგი მოვალე იყო ეპასუხ მწყემსისთვის ბრალდებებზე,მაგრამმეს ვერ შეძლო მისი უსწავლელობისდა გამო.
და კიდევ უფრო დაამძიმა მდგომარეობა.

რავა გეკადრება.

პოსტის ავტორი: ქევანა თარიღი: Aug 25 2012, 10:53 PM

A.V.M
ძალიანაც კარგი რომ ამდენი გაწერინე

სოფი

მეც მაგას ვფიქრობ და როგორ მეთქვა კულტურულად, ვერ მოვიფიქრე.
ერთი მომენტი შემეშინდა, ილია წმინდანად არის შერაცხული და რამე ისეთი უხერხული ფრაზა არ დავწერო და ზოგიერთნი არ ავაბუნტო თქო

ჩემი აზრით, ილია განდეგილის გზას ეჭვის თვალით უყურებდა. ეს განდეგილი რაღაცით მყინვარს ჰგავს, განდგომილი და იზოლირებული

აუ, გენიალური ნაწარმოებია რა, ტოლსტოი არ ვიცი მე, ეს მაგრად მომწონს

პოსტის ავტორი: A.V.M თარიღი: Aug 25 2012, 10:58 PM

არანაირად.

ილია ზოგადად განდეგილობის გზას კი არ უყურებს ეჭვის თვალით.
ილიას არ მოწონს ასეთი განდეგილები, რომლებიც არ არიან მზად იმისთვის რის ტვირთვაც მოუწევთ და ამის გამო ,,ტაძარს ტოვებენ უბეროდ.''

თორემ არაერთგზის მტკიცდება იგივე ამ პოემიდან რომ ჭეშმარიტი განდეგილობა მოსწონს ილიას.

პოსტის ავტორი: ikanosi თარიღი: Aug 25 2012, 11:04 PM

სხვა პერსონაჟზე გადავიდეთ რა

პოსტის ავტორი: ქევანა თარიღი: Aug 25 2012, 11:07 PM

ikanosi
კაი შენ აარჩიე

პოსტის ავტორი: ikanosi თარიღი: Aug 25 2012, 11:08 PM

იყოს არსაკიძე

პოსტის ავტორი: სოფი თარიღი: Aug 25 2012, 11:12 PM

A.V.M

იცი, ვერ დაგეთანხმები რომ ეს მარტო თეოლოგიური გაუნათლებლობის ბრალი იყო. კონკრეტული პასუხი შეიძლებოდა ყოფილიყო ამ კითხვაზე, "მე ეს გზა ავირჩიე."
როცა ამბობს "მე ეს გზა მერგოო", მემგონი გააზრებული აქვს ის მომენტი, რომ სხვა გზაც არსებობს ცხონებამდე.. და შენ თითქოს ისე გამოგდის, რომ უსწავლელობამ დასცა,დაღუპა. მე უფრო მის არასწორად არჩეულ გზას დავაბრალებდი,ანუ არ იყო მზად განდეგილობისთვის.

პოსტის ავტორი: ქევანა თარიღი: Aug 25 2012, 11:13 PM

ikanosi
აააა

როგორ არ მიყვარს გამსახურდია ოღონდ რელიგიური დამოკიდებულების გამო არა, პიროვნულად არ მომწონს

მაგ ნაწარმოებიდან მეფე გიორგი მესიმპატიურება :უსერ:

დავწერო რატომ?

პოსტის ავტორი: ikanosi თარიღი: Aug 25 2012, 11:15 PM

ქევანა

არა არსაკიძეზე ვისაუბროთ, ამ უბედურზე ამაზე

პოსტის ავტორი: ქევანა თარიღი: Aug 25 2012, 11:17 PM

ikanosi
ასეა ძმაო, გენიოსები პირად ცხოვრებაში უბედურები არიან

სამაგიეროდ რა ხელოვნების ნიმუში ააგო?
ხელოვნებას შესწირა ცხოვრება, რაიც ბუნებრივია. იმიტომ რომ არსაკიძეს რომ შორენა მოეყვანა ცოლად, დამჯდარიყო და მეფის წინააღმდეგ აჯანყებაში ჩართულიყო სხვა ერისთავების მსგავსად, როგორც ხელოვანი მოკვდებოდა

პოსტის ავტორი: სოფი თარიღი: Aug 25 2012, 11:20 PM

შესაძლებელია. ანუ უფალმა შექმნა მრავალფეროვანი ქვეყანა, რათა ადამიანმა იცხოვროს იქ და არ თქვას მასზე უარი. ანუ იღვაწოს საზოგადოების საკეთილდღეოდ (საქმით). თუმცა
ესეც მისაღებია.


რა თქმა უნდა, მე მეორე ვარიანტი უფრო მომწონს (ყველას თავისი გზა აქვს) )

პოსტის ავტორი: ikanosi თარიღი: Aug 25 2012, 11:20 PM

ხო მაგრამ პირადი ბედნიერება ფაფუ

ამიტომ არ მომწონს მონარქია, შორენასნაირი გოგო რომ წამართვას ხომ გადავყევი თან
სოფი
მორჩით ახლა განდეგილი, მოდით დაიტირეთ ჩემი ძმა კონსტანტინე

პოსტის ავტორი: ქევანა თარიღი: Aug 25 2012, 11:24 PM

ikanosi

დიახ ფაფუ!

არიან ადამიანები, რომელთაც არ უწერიათ პირადი ბედნიერება : )

პოსტის ავტორი: A.V.M თარიღი: Aug 25 2012, 11:25 PM

რა დრო გამსახურდიაა დამაცდეთ კაცო...

პოსტის ავტორი: ikanosi თარიღი: Aug 25 2012, 11:26 PM

მაგრამ, სიმართლე რომ ვთქვათ, შორენა მაინც არსაკიძეს დარჩა.

პოსტის ავტორი: ქევანა თარიღი: Aug 25 2012, 11:28 PM

ikanosi
სიმართლე გითხრა, ეს შორენა არ მომწონს...
ერთი თავხედი, სულელი ქალია :/

პოსტის ავტორი: A.V.M თარიღი: Aug 25 2012, 11:29 PM

არ ვამბობ რომ მხოლოდ ამის ბრალი იყო.
უბრალოდ ეს იყო ერთ-ერთი მცირე სემადგენელი ნაწილაკი მისი დაღუპვისა.

მაგას ვამბობ მეც...

არ იცოდა რისკენ მიდიოდა და რა უნდოდა...

პოსტის ავტორი: ikanosi თარიღი: Aug 25 2012, 11:30 PM

ჰო, ქვეყნის ინტერესებს არ ითვალისწინებდა და მხოლოდ გრძნობით მოქმედებდა, როგორც ყველა ქალი

პოსტის ავტორი: სოფი თარიღი: Aug 25 2012, 11:34 PM

ikanosi

ხო, მოვრჩით მემგონი და დასატირებლად არა მაგრამ დასაძინებლად კი წავალ ახლა:დ

პოსტის ავტორი: A.V.M თარიღი: Aug 28 2012, 03:28 PM

შორენას განხილვას სანამ დავიწყებთ ჯერ სხვა რამე უნდა აღვნიშნოთ.

კონკრეტულად კი ის თუ რა გაქტმა უკარნახა გამსახურდიას მაგ ქა;ლისთვის შორენა დაერქმია.

იმ ნაწერზე სადაც ქალის ეგ სახელი ამოიკითხა ეწერა ბორენა.'' მაგრამ პირველი ასო დამახინჯებული იყო და კოწიამაც ,,ბ'' -ს მაგივრად დაწერა-,,შ''.

ანუ უნდა ყოფილიყო ბორენა და ამის მაგივრად დაგვიწერა კოწიამ შორენა.

(ახლა უკვე შგვიძლია განვიხილოთ ეგ ქალი)

პოსტის ავტორი: A.V.M თარიღი: Sep 10 2012, 11:12 AM

ეს თემა რატომ გავაჩერეთ?

პოსტის ავტორი: ქევანა თარიღი: Sep 23 2012, 09:55 PM

A.V.M

სახელი საიდან მოდის და ა.შ. ეგ არაფერს ნიშნავს, ხასიათი სხვაა

პ.ს.
ზიუსკინდის "სუნამოს" ჩემეული განხილვა დავდე ბლოგზე
1 ნაწილი = > http://kevana.wordpress.com/2012/09/06/das-parfum-die-geschichte-eines-morders/

და მეორე ნაწილი = > http://kevana.wordpress.com/2012/09/06/das-parfum-die-geschichte-eines-morders-2/

პოსტის ავტორი: Atm@n თარიღი: Sep 23 2012, 09:59 PM

ქევანა

გეგმაში მქწონდა სუნამოს წაკითხვა და ჩემი ქინდლის დაზიანების გამო ვეღარ მოვახერხე

პოსტის ავტორი: ikanosi თარიღი: Sep 23 2012, 10:15 PM

ხვალ ვაპირებ ზებულონის დაწყებას

პოსტის ავტორი: ქევანა თარიღი: Sep 23 2012, 10:18 PM

ikanosi
მშურს :უსერ:
მერე მოგვიყევი რა...


Atm@n
კომპიდან წაიკითხე შენც კიდე, ისეთი გემრიელი საკითხავია, შემოგეჭმევა

პოსტის ავტორი: Atm@n თარიღი: Sep 23 2012, 10:25 PM

ქევანა

კომპიდან პრინციპულად არ ვკითხულობ!

პოსტის ავტორი: ქევანა თარიღი: Sep 23 2012, 10:29 PM

Atm@n
ქართულად იყიდება,
ნებისმიერ წიგნის მაღაზიაში მიდი და იკითხე ზიუსკინდის "სუნამო"
სხვათაშორის კარგი თარგმანია.
ფასიც მისაღებია 7.50–დან 9 ლარამდე ღირს (გააჩნია რომელ წიგნის მაღაზიაში მიხვალ)

პოსტის ავტორი: A.V.M თარიღი: Sep 24 2012, 12:53 AM

შესავალისავით გავაკეთე რომელსაც პერსონაჟზე მსჯელობა უნდა მოყოლოდა...
სად არა მყავს თოკა...

პოსტის ავტორი: A.V.M თარიღი: Oct 28 2012, 01:55 AM

ლუარსაბი-კმაყოფილი ქართველი
ღმერთმა ადამიანი თავის ხატად და მსგავსად შექმნა და დააყენა იგი ყველა არსებაზე მაღლა . ამასთანავე დაავალა , რომ თავისი ოფლით მოეპოვებინა საკვები და არა მზა-მზარეული ცხოვრებით დამტკბარიყო . ქრისტიანული მორალი დაფუძნებულია მოყვასისა და შემოქმედის სიყვარულზე . ადამიანის დანიშნულებაც აქედან გამოდინარეობს -იგი უნდა გამოადგეს მოყვასს , სამშობლოს და ამით ამაღლდეს უფლის თვალში . ეს ყველაფერი კი სულმნათმა ილიამ ერთ ფრაზაში ჩატია:

,,ყოველ დღესა შენ თავს ჰკითხე ,

აბა მე დღეს ვის რა ვარგე .”

რადიკალურად განსხვავებული პოზცია გააჩნია თავად ლუარსაბ თათქარიძეს . მისი აზრით , კაცმა დედამიწაზე ოფლი კი არ უნდა დაღვაროს , არამედ თავის ზედმეტი შეწუხების გარეშე განვლოს ქვეყანა . ამის გამოა , რომ მისთვის არ არსებობს სულიერი ამაღლება . მას ბედნიერებად მიაჩნია იმ ძირგავარდნილ ქვევრშიხორაგის ყრა , რომელიც კაცმა ვერ უნდა ამოავსოს . ამასთანავე მთელი დღის განმავლობაში განცხრომაში ყოფნა .

სწორედ ზემოთნახსენები მოსაზრებების გამო იყო , რომ ლუარსაბი ერთი შეხედვით უმწიკვლო ცხოვრებით ატარებდა წუთისოფელს , თუმცა , ასეთი ,,სათნო ცხოვრება” , არაა მოსაწონი ღმერთის თვალში. იმიტომ რომ ამ დროს თავად თათქარიძეს უკვე ბოლომდე ჰქონდა დაკარგული ადაიანის სახე , რადგან მისი სული დაჭლექებული იყო , ხოლო ხორცი ზეობდა . რადგან მხოლოდ მიწიერ კეთილდღეობაზე ფიქრობდა და არა მარადიულზე , რადგან თავისი ძმის შური აღრჩობდა და იმიტომ რომ მთელი სიცოცხლე ზღაპრულ საგნებსა თუ მოვლენებზე ფიქრობდა და არა დაკარგული ჰქონდა შეგრძნება რეალურისა .

http://seminarieli.wordpress.com

პოსტის ავტორი: A.V.M თარიღი: Oct 28 2012, 01:55 AM

ლუარსაბი-კმაყოფილი ქართველი


ღმერთმა ადამიანი თავის ხატად და მსგავსად შექმნა და დააყენა იგი ყველა არსებაზე მაღლა . ამასთანავე დაავალა , რომ თავისი ოფლით მოეპოვებინა საკვები და არა მზა-მზარეული ცხოვრებით დამტკბარიყო . ქრისტიანული მორალი დაფუძნებულია მოყვასისა და შემოქმედის სიყვარულზე . ადამიანის დანიშნულებაც აქედან გამოდინარეობს -იგი უნდა გამოადგეს მოყვასს , სამშობლოს და ამით ამაღლდეს უფლის თვალში . ეს ყველაფერი კი სულმნათმა ილიამ ერთ ფრაზაში ჩატია:

,,ყოველ დღესა შენ თავს ჰკითხე ,

აბა მე დღეს ვის რა ვარგე .”

რადიკალურად განსხვავებული პოზცია გააჩნია თავად ლუარსაბ თათქარიძეს . მისი აზრით , კაცმა დედამიწაზე ოფლი კი არ უნდა დაღვაროს , არამედ თავის ზედმეტი შეწუხების გარეშე განვლოს ქვეყანა . ამის გამოა , რომ მისთვის არ არსებობს სულიერი ამაღლება . მას ბედნიერებად მიაჩნია იმ ძირგავარდნილ ქვევრშიხორაგის ყრა , რომელიც კაცმა ვერ უნდა ამოავსოს . ამასთანავე მთელი დღის განმავლობაში განცხრომაში ყოფნა .

სწორედ ზემოთნახსენები მოსაზრებების გამო იყო , რომ ლუარსაბი ერთი შეხედვით უმწიკვლო ცხოვრებით ატარებდა წუთისოფელს , თუმცა , ასეთი ,,სათნო ცხოვრება” , არაა მოსაწონი ღმერთის თვალში. იმიტომ რომ ამ დროს თავად თათქარიძეს უკვე ბოლომდე ჰქონდა დაკარგული ადაიანის სახე , რადგან მისი სული დაჭლექებული იყო , ხოლო ხორცი ზეობდა . რადგან მხოლოდ მიწიერ კეთილდღეობაზე ფიქრობდა და არა მარადიულზე , რადგან თავისი ძმის შური აღრჩობდა და იმიტომ რომ მთელი სიცოცხლე ზღაპრულ საგნებსა თუ მოვლენებზე ფიქრობდა და არა დაკარგული ჰქონდა შეგრძნება რეალურისა .

http://seminarieli.wordpress.com

პოსტის ავტორი: ქევანა თარიღი: Oct 29 2012, 12:28 PM

A.V.M
რით განსხვავდება ლუარსაბი ცხოველისგან?

პოსტის ავტორი: qetevano თარიღი: Oct 29 2012, 09:45 PM

უფრო ბევრს ფიქრობს სიამოვნებაზე, ვიდრე ცხოველი და მაგითი განსხვავდება

პოსტის ავტორი: A.V.M თარიღი: Oct 30 2012, 01:45 AM

შენ მითხარი რა კუთხით გინდა და ჩამოგირაკრაკებ...

პოსტის ავტორი: A.V.M თარიღი: Nov 5 2012, 01:32 AM

გმირის ძიების პრობლემა
თითქმის ყველა დროის ქართველი მცირე ასაკიდანვე თეთრ ცხენზე ამხედრებულ რაინდს ელის , რომელმაც დიდებული საქმე უნდა გააკეთოს , თუმცა მწერლობაში გმირის ძიების საკითხი პირველად გრ.ორბელიანმა დასვა ლექსში- ,,იარალის:’’
,,ვინ აღჩნდეს გმირი , რომ მის ძლიერი
ბედს დაძინებულს ხმა აღადგენდეს.’’
შემთხვევით გამოწვეული არ უნდა იყოს ის ფაქტი , რომ ამ ლექსის დაწერის თარიღი საქართველოს ძნელბედობის ჟამს დაემთხვა . იმ დროს მართლა სჭირდებოდა პოეტის სამშობლოს ისეთი პიროვნება , რომელიც :
,, მარჯვენის ერთისა დაკვრით
უსულოდ ვეშაპს მიწად დასცემდეს .’’
მაგრამ რთული იყო მაშინ და თითქმის შეუძლებელია ახლა , ერთი ხელის მოქნევით საქართველოსათვის ,,გარეული’’ თუ ,,შინაური’’ მტრების მოცილება .
ალბათ წარმოუდგენელი იქნებოდა ის , რომ ისეთ პატრიოტს , როგორიც ილია იყო მხედველობიდან გამორჩენოდა გმირის ძიების პრობლემა და არ აესახა თავის შემოქმედებაში . სულმნათმა პოეტმა ჯერ კიდევ ,,მგზავრის წერილებში’’ ნატრობდა ისეთი ვინმეს გამოჩენას , რომელიც საქვეყნოდ გაბნეულ მუგუზლებს შეკრებდა და ერთ ცეცხლად ჩამოაყალიბებდა . პოეტმა არც ამის შემდეგ დაყარა ფარ-ხმალი და პოემაში – ,,აჩრდილი’’ ხელახლა წამოწია წინ ეს პრობლემა :
,,მაგრამ , ქართველნო , სად არის გმირი ,
რომელსაც ვეძებ , რომლისთვის ვსტირი .’’
სამწუხაროდ ილიას არც ამ შეძახილს გამოეხმაურა ვინმე და ეს მოწოდებაც ..ქარმა წაიღო.’’
თავში ვახსენეთ , რომ ქართველი , თითქმის ყველა ეპოქაში გმირს ელოდებოდა , თუმცა ყველა დროს განსხვავებული მიზანი , დავალება , თუ იარაღი გააჩნდა თავად გმირს .
თუკი თინათინი ავთანდილს გმირობაში ,,ველად გაჭრას’’ და ,,უპრეცენდენტო’’ საქმის გაკეთებას უთვლიდა , რამდენიმე საუკუნის სემდეგ გრ.ორბელიანი მოელოდა მას , ვინც მარჯვენის ერთი დარტყმით უზარმაზარ მტერს დაამარცხებდა . ილია ჭავჭავაძე კი თვლიდა , რომქართველს ხმლის მაგივრად კალამი უნდა აეღო ხელში და განათლებით გაენათებინა ქვეყანა . ამ მოტივით შეიქმნა ლექსი-,,ჩემო კალამო : ’’
,,ჩემო კალამო , ჩემო კარგო , რად გვინდა ტაში !
რასაც ვმსახურებთ , მას ერთგულად კვლავ ვემსახუროთ ,
ჩვენ წმინდა წიტყვა უშიშარად მოვფინოთ ხალხში ,
ბოროტთ საკლავად , – მათ სულთ-ხდომის სეირს ვუყუროთ .’’
ილია II ბრძანებს : ,,ყველა ქართველში გენიოსი იმალება . მთავარია ამ ნიჭის გამოჩენა შევძლოთ . ‘’ ჩემი აზრით , მართლა იმალება ყველა ქართველში გენიოსი და გმირი , ოღონდ მის წარმოჩენაში ამპარტავნება და უმადურობა გვიშლის ხელს . ჩვენ ვერ ვახერხებთ არათუ საკუთარი გმირობის გამოვლენას , არამედ სხვასაც არ ვაძლევთ საშუალებას , თავისი შესაძლებლობები წარმოაჩინოს . ამის გამო მოვკალით ილია , დღესაც ვკლავთ და მომავალშიც აუცილებლად ვესვრით ტყვიას თუ არ გამოვსწორდებით .

http://seminarieli.wordpress.com

პოსტის ავტორი: ქევანა თარიღი: Nov 5 2012, 09:22 PM

A.V.M

აჰ, ყველა დროის პრობლემა.

მე მეწერა ფბ–ზე ასეთი სტატუსი–ციტატა: ყველა თაობას სჭირდება გმირი..

მე ვიტყოდი: ლიდერი... ან პრინციპში ერთი და იგივეა. გმირი აკეთებს იმას, რასაც ტატოს მერანი – გზას კვალავს...
გმირი ეს მართლა პრინცი კიარაა, თეთრ ცხენზე ამხედრებული :DDD

გმირი სხვის გასაკეთებელ საქმეს არ აკეთებს. გმირი ასრულებს თავის მისიას

მაგრამ მეორე პრობლემა, როგორც ილიასთან წერია და მიკვირს რომ არ ახსენე:




ანუ, გმირი ისე ჰაერზე არ ჩნდება. მას აღზრდა სჭირდება

პოსტის ავტორი: Atm@n თარიღი: Nov 6 2012, 12:03 AM

აგერ არ ვარ? აღმზარდეთ!

პოსტის ავტორი: Elisa_Day თარიღი: Nov 6 2012, 12:25 AM

ეგ არ მაქვს წაკითხული

პოსტის ავტორი: A.V.M თარიღი: Nov 6 2012, 01:28 AM

ქევანა
მეც მაგას აღვნიშნავ რომ ყველა თაობაში გმირს დავეძებთ , მაგრამ როგორც და რანაირს ამაზე უკვე ვრცლად შეიძლება საუბარი.
(შეიძლება ითქვას მესია გვინდა ყველგან და ყოველთვის)

,,ბევრი რამ არის ჩემო ჰორაციო...''

პოსტის ავტორი: ქევანა თარიღი: Nov 7 2012, 08:36 PM

Atm@n
ერთი დამიხედეთ! შენი აღზრდა დაგვიანებულია
ამას არისტოტელე გეუბნება
პ.ს. ფილმი რომ დავდე სულიერი ფილმების თემაში, ნახე, ინდურ სკოლაზეა

A.V.M
კაცო, გმირი გვჭირდება და დავეძებთ, მაგრამ ილია ამბობს რომ გმირი უნდა დაიბადოს, აღიზარდოს... თუ არ ავღზარდეთ, ისე არ მოგვეცემა
გმირობა ნიჭი არაა.. არ მეთანხმები?

პოსტის ავტორი: Atm@n თარიღი: Nov 7 2012, 10:30 PM

ქევანა

ამოვიდა ყელში ეს ინდური ფილმები! (

შენ ეს ნახე:

პოსტის ავტორი: syd თარიღი: Nov 7 2012, 10:57 PM

Atm@n

შენ ეს ნახე

http://www.youtube.com/watch?v=vVkDrIacHJM

პოსტის ავტორი: Atm@n თარიღი: Nov 7 2012, 11:18 PM

syd

მაგარია!

პოსტის ავტორი: A.V.M თარიღი: Nov 8 2012, 01:57 AM

მაგაშია საქმე ზუსტად.
გმირი უნდა აღვზარდოთ და არა დავზებნოთ როცა არ გვყავს . ჩვენ კიდევ არ გვყავს და აღზრდის მაგივრად ვეზებთ.
ესაა მთავარი ,,სატკივარი''.

ვთანხმდებით...

პოსტის ავტორი: A.V.M თარიღი: Jan 2 2013, 01:03 PM

ბატკნებისა და თევზების თეიმურაზისეული რწმენა
,,უკუეთუ ვინმე გახარებდეს თქუენ მისა გარესე რომელი – იგი მიიღეთ შეჩუენებულ იყავნ.’’ (1გალ9)
პიროვნება სულიერებით ფასდება . სწორედ ესაა ის კრიტერიუმი , რაზე დაყრდნობითაც სეიძლება გაიგო თუ ვისთან გაქვს საქმე . შევაფასოთ თეიმურაზის რწმენა . უპირველესად დავიწყოთ იმით , რომ მიხეილ ჯავახიშვილმა მისი სახით ქართველი წარმოგვიჩინა . 1918-1921 წლის ქართველს დავიწყებული ჰქონდა მართლმადიდებლობა . თუ ამ პერიოდში შედგენილ კონსტიტუციას გადავხედავთ , თვალსაჩინო გახდება , რომ იგი არარსებული თავისუფლება-დემოკრატიის სუნითაა გაჟღენთილი . იმ დემოკრატია-თავისუფლებისა რომელიც არ არსებობდა , არ არსებობს და დიდი ალბათობით არც იარსებებს. შემდეგ კი დავისაჯეთ 70 წლიანი კომუნისტური მმართველობით და კიდევ დავისჯებით თუ გონებას არ მოვუხმობთ , რადგან ღმერთმა თავისი რჩეული - ისრაელი არ დაინდო და ,,საძირკვლიანად ამოძირკვა.’’ Eეს იმიტომ , რომ რამდენადაც უფალი გულმოწყალეა , იმდენად სამართლიანი მსაჯულია . მით უმეტეს გვაქვს ისტორიული გამოცდილება . ავიღოთ თუნდაც 1254 წელი . მაშინ ქართველებმა მიბაძეს მეფე – ლაშა გიორგის , დაივიწყეს რწმენა და ამის სასჯელი იყო ჯერ ჯალალ-ედ-დინის შემოსევა , შემდეგ მონღოლთა ბატონობის უღელი და ბოლოს სასინელი მიწისძვრა , რომლის შემდეგაც როგორც მემატიანე გადმოგვცემს ,,ერთი წელი მიწა ღმუოდა . ‘’
რაც შეეხება თეიმურაზს . ნაწარმოებში ძალიან მწირი ინფორმაცია გვაქვს მისსა და რელიგიის დამოკიდებულებაზე . აღსანიშნავია ისიც , რომ თავად ხევისთავმაც არ იცის თუ რისი მიმდევარია . მაგრამ ნაწარმოების ბოლოს აღწერილი სურათიდან შეგვიძლია გარკვეული დასკვნების გამოტანა .
ნაკაცარი მართლმადიდებელი არაა , ამაზე მოწმობს მისი თუნდაც ეს ფრაზა : ,,ღმერთს სუსტებისთვის არ სცალიან . ღმერთი მხოლოდ ძლიერთათვის ცდილობს და მხოლოდ მათთვის ზრუნავს . ‘’ეს სიტყვები პირდაპირ ეწინააღმდეგება სახარების სწავლებას , საიდანაც ვიგებთ , რომ ღმერთს ყველა უყვარს და არავის ანსხვავებს ერთმანეთისგან . ნაქმარევი ამას არ სჯერდება და საუბარს აგრძელებს : ,,კიდევ ვიღაც არის ამქვეყნად ღმერთის გარდა . ის ,,ვიღაცა’’ ურმით დასდევს ფეხმარდ ,,მგლებს’’.ეს ფრაზაც არაბიბლიურია რადგან არსებობს კეთილი და ბოროტი მხოლოდ და არც არავის შეუძლია ,,ორი უფლის მონება.’’
Aქედან გამომდინარეც სეგვიძლია დავასკვნათ , რომ იგი ქრისტიანულ წიაღში წარმოშობილ რომელიღაც რელიგიიუს მიმდევარია . პირობითად მას შეგვიძლია ,,პროტესტანტი’’ ვუწოდოთ , ხოლო თუ უფრო დავკონკრეტდებით -,,წიგნთაყვანისმცემელი.’’
იგი რომ ,,არამართლმადიდებელი ქრისტიანია’’ თავადაც ადასტურებს მარგოსთან საუბრისას : ,,ბატკნებისა და თევზების რელიგია მაძღარ ჯაყოს რელიგიაზე გასცვალეთ.’’ რატომ ახსენებს იგი მაინცდამაინც ბატკნებს და ცხვრებს? Bბიბლიური წიაღის გარდა ძნელად თუ სადმე შეხვდებით ამგვარ შედარებებს .
თეიმურაზს საერთოდ სძულს თევზი . ისმის კითხვა-რატომ? იმიტომ რომ თევზის შუბლზე ჯვარია გამოსახული . ქრისტიანთა დევნისა თუ ხატმებრძოლეობის დროს მორწმუნეები თევზის წინ ლოცულობდნენ ხოლმე . თავად მაცხოვრის მოციქულთაგანაც ხომ არაერთი იყო მეთევზე . ყველას გემახსოვრებათ ეს შეგონებაც : ,, ამიერიდან გაქცევთ კაცთა მებადურებად.’’ მოგვიანებით ტევზე ზოგადად ქრისტიანთა სიმბოლოდ გადაიქცა . რაც შეეხება ცხვარს . თავად უფლის სიმბოლოდ მიიჩნევა კრავი , მორიას მთაზე სწორე დეს ცხოველი სესწირა ისააკის წილ აბრაამმა ღმერთს , ხოლო ქრისტე გვარიგებს რომ მეორედ მოსვლის ჟამს ისე განირჩევა მორწმუნე ურწმუნოსგან , როგორც ცხვრები თევზებისგან . (კიდევ არაერთი ბიბლიური შედარების მოყვანა სეიზლება ამ საკითხზე) . თეიმურაზის რწმენა აღიარებს ღმერთს . (რა თქმა უნდა , ეს ხომ პროტესტანტიზმია ) , მაგრამ აღიარებს რაღაც სხვასაც , რომლის ზუსტი სახელიც არ იცის , მაგრამ შეგვიძლია ბედისწერას დავუკავშიროთ : ,, ,,ურმით მდევარი ,,ვიღაც’’ იმ მგელს მაინც დაეწევა და კბილებს დააგლეჯს . ‘’რადგან ,,წიგნთაყვანისცემლობა’’ ქრისტიანობის დამახინჯებული ფორმაა ,,დოგმატიკაც’’ მისეული ექნება . მართლმადიდებლური სიმბოლიკით სულიწმინდა მტრედის სახით გამოიხატება . ხოლო მტრედის ,,გადმოსვლით’’ საღვთო ნების გამოხატვა . ედგარ პომ ეს ყველაფერი ყორნის სახით გამოხატა თავისებურად (რაც უმალ აიტაცეს ხელოვანება) , მასონებმა ლურჯი ბუს სახით , ხოლო თეიმურაზთან უხილავი ნება ჩხიკვს მოაქვს : ,,ჯაფარა ღობის მარგილზე ხტუნაობით მისდევდა და ჩხაოდა : -გიჟო ! ნუ მიხვალ ! დაბრუნდი ! ‘’ ამ რწმენისთვის მიუღებელია ტყუილი და მოითხოვს მისი მიმდევარისგან მხილებას , ისევე როგორც თეიმურაზმა ამხილა ჯაYო და მარგო : ,,თქვენ რა უფლება გაქვთ , რომ მაგოდენა გესლს ანთხევთ მადამ ფალუს ! ‘’
კიდევ ერთხელ უნდა ვახსენოთ , რომ ხევისთავის რელიგია ქრისტიანობის დამახინჯებული ფორმაა . აქედან გამომდინარე სიცოცხლის შემდგომ ცხოვრებაზეც რა თქმა უნდა ექნება წარმოდგენა თუმცა რა თქმა უნდა არასწორი . თუ მაცხოვარი ჯოჯოხეთზე საუბრისას ბრძანებს , რომ : მუნ იყოს ტირილი და ღრჭენა კბილთა .’’ ნაკაცარი ამბობს : ,,კბილებით დაჰგლეჯს , შამფურზე შესწვავს , ნელ ცეცხლზე მოჰხრაკავს , ბნელ ორმოში ჩაჰყრის და თან გველის წიწილებს ჩააყოლებს . ‘’ ,,წიგნთაყვანისმცელობა’’ თეიმურაზის არსებაში ღირსებაზე , წარსულზე და მარგოზე წინ დგას , რადგან რწმენის გამო გამოქომაგება შეუძლია და მისი დაცვის სურვილი აქვს . ამ ყველაფერს კი მარგოსთან უკანასკნელი საუბრიდან ვიგებთ : ,, ბატკნებისა და თევზების რელიგია გამაძღარ ჯაყოს რელიგიაზე გასცვალეთ და მასხრადაც ამიგდეთ! თქვენი ერთადერთი ღმერთი ფალუსია . თქვენ ბატკნებისა და თევზების ღმერთს ურცხვად გმობ და საქვეყნოდ გამოგაქვთ ტქვენი სასირცხვო.’’
Oდნავი დაფიქრება და ნათელი გახდება , რომ ჯაყო , ლუარსაბი და თეიმურაზიც ერთი რწმენის მიმდევარნი იყვნენ , უბრალოდ გარკვეულ საკითხებზე სხვადასხვა შეხედულება ჰქონდათ . სამივე მათგანის ბოლო საშინელი იყო , მაგრამ არ დაგვავიწყდეს ,რ ომ ეს მხოლოდ დასაწყისია ამქვეყნად იმ ტანჯვისა , რომელიც იმქვეყნად იქნება.

პოსტის ავტორი: A.V.M თარიღი: Jan 2 2013, 01:03 PM

ბატკნებისა და თევზების თეიმურაზისეული რწმენა

,,უკუეთუ ვინმე გახარებდეს თქუენ მისა გარესე რომელი – იგი მიიღეთ შეჩუენებულ იყავნ.’’ (1გალ9)

პიროვნება სულიერებით ფასდება . სწორედ ესაა ის კრიტერიუმი , რაზე დაყრდნობითაც სეიძლება გაიგო თუ ვისთან გაქვს საქმე . შევაფასოთ თეიმურაზის რწმენა . უპირველესად დავიწყოთ იმით , რომ მიხეილ ჯავახიშვილმა მისი სახით ქართველი წარმოგვიჩინა . 1918-1921 წლის ქართველს დავიწყებული ჰქონდა მართლმადიდებლობა . თუ ამ პერიოდში შედგენილ კონსტიტუციას გადავხედავთ , თვალსაჩინო გახდება , რომ იგი არარსებული თავისუფლება-დემოკრატიის სუნითაა გაჟღენთილი . იმ დემოკრატია-თავისუფლებისა რომელიც არ არსებობდა , არ არსებობს და დიდი ალბათობით არც იარსებებს. შემდეგ კი დავისაჯეთ 70 წლიანი კომუნისტური მმართველობით და კიდევ დავისჯებით თუ გონებას არ მოვუხმობთ , რადგან ღმერთმა თავისი რჩეული - ისრაელი არ დაინდო და ,,საძირკვლიანად ამოძირკვა.’’ ეს იმიტომ , რომ რამდენადაც უფალი გულმოწყალეა , იმდენად სამართლიანი მსაჯულია . მით უმეტეს გვაქვს ისტორიული გამოცდილება . ავიღოთ თუნდაც 1254 წელი . მაშინ ქართველებმა მიბაძეს მეფე – ლაშა გიორგის , დაივიწყეს რწმენა და ამის სასჯელი იყო ჯერ ჯალალ-ედ-დინის შემოსევა , შემდეგ მონღოლთა ბატონობის უღელი და ბოლოს სასინელი მიწისძვრა , რომლის შემდეგაც როგორც მემატიანე გადმოგვცემს ,,ერთი წელი მიწა ღმუოდა . ‘’
რაც შეეხება თეიმურაზს . ნაწარმოებში ძალიან მწირი ინფორმაცია გვაქვს მისსა და რელიგიის დამოკიდებულებაზე . აღსანიშნავია ისიც , რომ თავად ხევისთავმაც არ იცის თუ რისი მიმდევარია . მაგრამ ნაწარმოების ბოლოს აღწერილი სურათიდან შეგვიძლია გარკვეული დასკვნების გამოტანა .
ნაკაცარი მართლმადიდებელი არაა , ამაზე მოწმობს მისი თუნდაც ეს ფრაზა : ,,ღმერთს სუსტებისთვის არ სცალიან . ღმერთი მხოლოდ ძლიერთათვის ცდილობს და მხოლოდ მათთვის ზრუნავს . ‘’ეს სიტყვები პირდაპირ ეწინააღმდეგება სახარების სწავლებას , საიდანაც ვიგებთ , რომ ღმერთს ყველა უყვარს და არავის ანსხვავებს ერთმანეთისგან . ნაქმარევი ამას არ სჯერდება და საუბარს აგრძელებს : ,,კიდევ ვიღაც არის ამქვეყნად ღმერთის გარდა . ის ,,ვიღაცა’’ ურმით დასდევს ფეხმარდ ,,მგლებს’’.ეს ფრაზაც არაბიბლიურია რადგან არსებობს კეთილი და ბოროტი მხოლოდ და არც არავის შეუძლია ,,ორი უფლის მონება.’’
აქედან გამომდინარეც სეგვიძლია დავასკვნათ , რომ იგი ქრისტიანულ წიაღში წარმოშობილ რომელიღაც რელიგიიუს მიმდევარია . პირობითად მას შეგვიძლია ,,პროტესტანტი’’ ვუწოდოთ , ხოლო თუ უფრო დავკონკრეტდებით -,,წიგნთაყვანისმცემელი.’’
იგი რომ ,,არამართლმადიდებელი ქრისტიანია’’ თავადაც ადასტურებს მარგოსთან საუბრისას : ,,ბატკნებისა და თევზების რელიგია მაძღარ ჯაყოს რელიგიაზე გასცვალეთ.’’ რატომ ახსენებს იგი მაინცდამაინც ბატკნებს და ცხვრებს? ბიბლიური წიაღის გარდა ძნელად თუ სადმე შეხვდებით ამგვარ შედარებებს .
თეიმურაზს საერთოდ სძულს თევზი . ისმის კითხვა-რატომ? იმიტომ რომ თევზის შუბლზე ჯვარია გამოსახული . ქრისტიანთა დევნისა თუ ხატმებრძოლეობის დროს მორწმუნეები თევზის წინ ლოცულობდნენ ხოლმე . თავად მაცხოვრის მოციქულთაგანაც ხომ არაერთი იყო მეთევზე . ყველას გემახსოვრებათ ეს შეგონებაც : ,, ამიერიდან გაქცევთ კაცთა მებადურებად.’’ მოგვიანებით ტევზე ზოგადად ქრისტიანთა სიმბოლოდ გადაიქცა . რაც შეეხება ცხვარს . თავად უფლის სიმბოლოდ მიიჩნევა კრავი , მორიას მთაზე სწორე დეს ცხოველი სესწირა ისააკის წილ აბრაამმა ღმერთს , ხოლო ქრისტე გვარიგებს რომ მეორედ მოსვლის ჟამს ისე განირჩევა მორწმუნე ურწმუნოსგან , როგორც ცხვრები თევზებისგან . (კიდევ არაერთი ბიბლიური შედარების მოყვანა სეიზლება ამ საკითხზე) . თეიმურაზის რწმენა აღიარებს ღმერთს . (რა თქმა უნდა , ეს ხომ პროტესტანტიზმია ) , მაგრამ აღიარებს რაღაც სხვასაც , რომლის ზუსტი სახელიც არ იცის , მაგრამ შეგვიძლია ბედისწერას დავუკავშიროთ : ,, ,,ურმით მდევარი ,,ვიღაც’’ იმ მგელს მაინც დაეწევა და კბილებს დააგლეჯს . ‘’რადგან ,,წიგნთაყვანისცემლობა’’ ქრისტიანობის დამახინჯებული ფორმაა ,,დოგმატიკაც’’ მისეული ექნება . მართლმადიდებლური სიმბოლიკით სულიწმინდა მტრედის სახით გამოიხატება . ხოლო მტრედის ,,გადმოსვლით’’ საღვთო ნების გამოხატვა . ედგარ პომ ეს ყველაფერი ყორნის სახით გამოხატა თავისებურად (რაც უმალ აიტაცეს ხელოვანება) , მასონებმა ლურჯი ბუს სახით , ხოლო თეიმურაზთან უხილავი ნება ჩხიკვს მოაქვს : ,,ჯაფარა ღობის მარგილზე ხტუნაობით მისდევდა და ჩხაოდა : -გიჟო ! ნუ მიხვალ ! დაბრუნდი ! ‘’ ამ რწმენისთვის მიუღებელია ტყუილი და მოითხოვს მისი მიმდევარისგან მხილებას , ისევე როგორც თეიმურაზმა ამხილა ჯაყო და მარგო : ,,თქვენ რა უფლება გაქვთ , რომ მაგოდენა გესლს ანთხევთ მადამ ფალუს ! ‘’
კიდევ ერთხელ უნდა ვახსენოთ , რომ ხევისთავის რელიგია ქრისტიანობის დამახინჯებული ფორმაა . აქედან გამომდინარე სიცოცხლის შემდგომ ცხოვრებაზეც რა თქმა უნდა ექნება წარმოდგენა თუმცა რა თქმა უნდა არასწორი . თუ მაცხოვარი ჯოჯოხეთზე საუბრისას ბრძანებს , რომ : მუნ იყოს ტირილი და ღრჭენა კბილთა .’’ ნაკაცარი ამბობს : ,,კბილებით დაჰგლეჯს , შამფურზე შესწვავს , ნელ ცეცხლზე მოჰხრაკავს , ბნელ ორმოში ჩაჰყრის და თან გველის წიწილებს ჩააყოლებს . ‘’ ,,წიგნთაყვანისმცელობა’’ თეიმურაზის არსებაში ღირსებაზე , წარსულზე და მარგოზე წინ დგას , რადგან რწმენის გამო გამოქომაგება შეუძლია და მისი დაცვის სურვილი აქვს . ამ ყველაფერს კი მარგოსთან უკანასკნელი საუბრიდან ვიგებთ : ,, ბატკნებისა და თევზების რელიგია გამაძღარ ჯაყოს რელიგიაზე გასცვალეთ და მასხრადაც ამიგდეთ! თქვენი ერთადერთი ღმერთი ფალუსია . თქვენ ბატკნებისა და თევზების ღმერთს ურცხვად გმობ და საქვეყნოდ გამოგაქვთ ტქვენი სასირცხვო.’’
ოდნავი დაფიქრება და ნათელი გახდება , რომ ჯაყო , ლუარსაბი და თეიმურაზიც ერთი რწმენის მიმდევარნი იყვნენ , უბრალოდ გარკვეულ საკითხებზე სხვადასხვა შეხედულება ჰქონდათ . სამივე მათგანის ბოლო საშინელი იყო , მაგრამ არ დაგვავიწყდეს ,რ ომ ეს მხოლოდ დასაწყისია ამქვეყნად იმ ტანჯვისა , რომელიც იმქვეყნად იქნება.
http://seminarieli.wordpress.com/category/%E1%83%9A%E1%83%98%E1%83%A2%E1%83%94%E1%83%A0%E1%83%90%E1%83%A2%E1%83%A3%E1%83%A0%E1%83%90/

პოსტის ავტორი: ქევანა თარიღი: Jan 2 2013, 04:20 PM

A.V.M
სხვათაშორის ბევრს მიხეილ ჯავახიშვილი ათეისტად მიაჩნდა და მიაჩნია, რასაც მე მაგალითად არ ვეთანხმები. ამ კაცმა ბევრი გადაიტანა და ვერც მკაცრად ვერ გავნსჯით... ეგრე ადვილად ვერ მიაწებებ სხვადასხვა იარლიყებს..

"ჯაყოს ხიზნებში" დაკარგული რწმენაა, თვით მღვდელი თუ ნამღვდლარი ივანე და მისი რწმენა აიღე, მაგასთან შედარებით თეიმურაზი უფრო მეცოდება

პოსტის ავტორი: A.V.M თარიღი: Jan 2 2013, 06:47 PM

ქევანა

ბევრს კიდევ პატრიარქი რუსეთის აგენტად...

არც მე...

აგაშენა ღმერთმა...

ივანეს სახით გენიოსმა ჯავახიშვილმა დაგვანახა რომ იმ პერიოდში ვერც ქართული სამღვდელოება იდგა მოწოდების სიმაღლეზე .

და თუ ვინმე იდგა მას რეპრესიები გარანტირებული ჰქონდფა. ამიტომ დარჩნენ ივანეს მსგავსი ,,ნამღვდელარები.''

პოსტის ავტორი: ქევანა თარიღი: Jan 2 2013, 09:14 PM

A.V.M
არ ვიცი, გსმენია თუ არა, იცოდი რომ ჯაყოს ხიზნების პერსონაჟებს სასამართლოც კი მოუწყვეს

ნინიკა, თუ სწორად მახსოვს სახელი იმ ახალგაზრდა გლეხის, ვაიმე რაც ეგ ტიპი მეზიზღებოდა არადა ამბობდნენ (ნუ ზოგი კრიტიკოსი), რომ ამ ფიგურის შემოყვანით სოციალიზმს გაამარჯვებინაო, ანუ ცალკე ეს სამღვდელოება ივანეს სახით, ცალკე მედროვე ჯაყო, ცალკე თეიმურაზი - უბადრუკი თავადი
და ყველა მათგანმა "აბურთავა" მარგო ანუ სხვადასხვანაირად ფლობდნენ და მართავდნენ ამ ქალს..


ჩემთვის ძალიან საყურადღებოა თეიმურაზის და ივანეს დიალოგები რწმენაზე
მერე კიდე ჩავუჯდები, მომენტებში მგონია რომ მთლად კარგად ვერ გავიგე, არადა ინტუიციურად ვგრძნობ რომ რაღაც საინტერესოა

პოსტის ავტორი: A.V.M თარიღი: Jan 2 2013, 10:11 PM

ქევანა

დავკონკრეტდეთ ახალგაზრდავ!

პოსტის ავტორი: არიადნა-70 თარიღი: Jan 15 2014, 01:07 PM

თქვენი აზრით დასაღუპად განწირული სულის გადასარჩენად, სხვა სათნო და მგრძნობიარე სული უნდა გაწირო?? შეიძლება საკუთარი თავი მიუძღვნა მეორე ადამიანის გადარჩენას და სრულიად დაივიწყო შენი ნამდვილი სურვილები, მაგრამ მიშკინის ასეთი საქციელის გამო ხომ დიდი იყო ალბათობა იმისა, რომ აგლიას ნასტასიაზე მეტად დაზიანებოდა სული და სიყვარულის რწმენა დაეკარგა?? თ

პოსტის ავტორი: MIRDAT თარიღი: Jan 16 2014, 12:53 AM

არიადნა-70
ასე უცებ რომ გვაჯახე, ის მაინც დაწერე რომელ ნაწარმოებზეა საუბარი...

პოსტის ავტორი: A.V.M თარიღი: Jan 16 2014, 02:54 AM

პოსტის ავტორი: G_saxva თარიღი: Jan 16 2014, 09:08 AM

მეც ეგ კითხვა გამიჩნდა მაგრამ გავჩერდი

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Jan 16 2014, 11:16 AM

ბავშვებო, არიადნა ახალი ფორუმელია. სხვა ფორუმზე არასოდეს ყოფილა, ამიტომ ვაპატიოთ და მოვეფეროთ

პოსტის ავტორი: არიადნა-70 თარიღი: Jan 16 2014, 11:53 AM

პერსონაჟების სახელები დავწერე

ისე, ეს ციტატების ჩასმა ჯერ ვერ ვისწავლე, როგორ აკეთებთ?

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Jan 16 2014, 11:54 AM

პასუხზე დააწკაპე

პოსტის ავტორი: არიადნა-70 თარიღი: Jan 16 2014, 11:57 AM

მივხვდიიი, მე კიდე ამ ავტომატურად მონიშნულს ვშლიდი გაიხარეთ

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Jan 16 2014, 12:01 PM

http://church.ge/index.php?showtopic=629&st=0 ამ თემაში გაგვეცანი

პოსტის ავტორი: არიადნა-70 თარიღი: Jan 16 2014, 12:22 PM

ცოტა მოგვიანებით გაგეცნობით მადლობა ინფორმაციისთვის

პოსტის ავტორი: G_saxva თარიღი: Jan 16 2014, 12:53 PM

გასაგებია და რომელი მწერლის რომელ ნაწარმოებზე გაქვს საუბრაი რომ გეთქვა უფრო გასაგები გახდებოდა ყოველივე.

პ.ს სხვა თემაზე ნუგ ადახვალთ თემის გარშემო ვისაუბროთ.

პოსტის ავტორი: არიადნა-70 თარიღი: Jan 16 2014, 01:06 PM

პ.ს სხვა თემაზე ნუგ ადახვალთ თემის გარშემო ვისაუბროთ.
[/quote]

არ გადავსულვარ სხვა თემაზე..ციტატების ჩასმა რომ მცოდნოდა, აღარ გაგიჩნდებოდათ პროტესტის გრძნობა არასრული ინფორმაცია რომ მოგაწოდეთ

ისე, დოსტოევსკის იდიოტზე ვსაუბრობდი....უფრო სწორად, აზრი გკითხეთ.

პოსტის ავტორი: არიადნა-70 თარიღი: Jan 16 2014, 03:06 PM

არადა, იდეაში ამას ვკითხე... საინტერესოდ არჩევდა.

პოსტის ავტორი: G_saxva თარიღი: Jan 16 2014, 03:25 PM

არიადნა-70
ეგ პოსტი დაწერილია Aug 15 2011, 12:27
თუ ზემოდ ხსენებული პიროვნბა შემოვა ალბათ პასუხსაც გაგცემს
მაგრამ ეს პიროვნება ზუსტად 1 წელია აქ არ შემოსულა მისი ბოლო შემოსვლა ფორუმზე იყო "ბოლოს შემოვიდა 16th January 2013 - 02:57 AM"

პოსტის ავტორი: არიადნა-70 თარიღი: Jan 16 2014, 03:31 PM

გასაგებია მადლობა..

რადგან მხოლოდ მისი ციტატა მოვნიშნე, ეს იმას არ ნიშნავს, რომ თქვენ არ შეგიძლიათ მიპასუხოთ კითხვაზე უბრალოდ, მისმა ნაწერმა გამიჩინა კითხვა...იმიტომ გამოვყავი

პოსტის ავტორი: G_saxva თარიღი: Jan 16 2014, 04:09 PM

არიადნა-70
გასგებია. თუ ვინმეს სურვილი ექნება აუცილებლდ დაწერს

პოსტის ავტორი: MIRDAT თარიღი: Jan 17 2014, 12:11 AM

მომკალით და დოსტოევსკის პატარა მოთხრობების მეტი ვერაფერი წავიკითხე.

"ეშმაკნი"–ს კითხვა დავიწყე და 60 გვერდამდე გავქაჩე... მეგონა სადღაც 200 გვერდის მერე მაინც შეიცვლებოდა სიტუაცია, მაგრამ მეგობარს ვკითხე და მთელი წიგნი მასეა დაწერილი :\ მერე სხვა რამის წაკითხვა დავაპირე და... სულ მასე წერს დოსტოევსკი? აი რაღაცნაირად, არეულობაა ძაან... ციტატებს რომ ვკითხულობ მაგის წიგნებიდან გასაგიჟებელია, მაგრამ წიგნები რაღაც სასტიკადაა დაწერილი :|

პოსტის ავტორი: A.V.M თარიღი: Jan 17 2014, 12:17 AM

MIRDAT
გეთანხმები . ძალიან ძნელია...

პოსტის ავტორი: G_saxva თარიღი: Jan 17 2014, 09:01 AM

არა ჩემთვის უსყვარლესი მწერალია. იდიოტი არ მაქვს წაკითხული და უახლოეს მომავალში დავგეგმავ რომ წავიკითხო "ძმები კარამაზოვები" ყველაზე მეტად მომწონს "ყმაწვილი" და "ეშმაკნი" კარგი წასაკითხია სასიამოვნო

პოსტის ავტორი: MIRDAT თარიღი: Jan 17 2014, 06:02 PM

G_saxva
"ყმაწვილზე" ვერაფერს ვიტყვი, მაგრამ "ეშმაკნი" კარგი წასაკითხი ნამდვილად არაა, პირველი 100 გვერდში ჯერ მარტო იმდენი პერსონაჟი და იმდენი რუსული სახელი და გვარია, რომ გავგიჟდი ლამის... მერე ვინ რას აკეთებს და ვინ რას ამბობს აი ეგ ხო საერთოდ, მოკედ აჯაბსანდალია რა...

P.S. სახელს და გვარებს ვერ ვიმახსოვრებ :| მითუმეტეს რუსულს...

პოსტის ავტორი: damiane80 თარიღი: Jan 17 2014, 10:05 PM

კარამაზოვები წაიკითხე, მით უფრო ერთ-ერთი კარამაზოვი მონასტერში მორჩილია და მონასტრის სიტუაციები არის მოყვანილი წიგნში, თან ცოტა დეტექიური ჟანრია და ძალიან ღრმად ფსიქოლოგიური. სწორედ აქ არის ერთ ერთი ადგილი, რომელიც ლიტერატურაში "დიდი ინკვიზიტორის" სახელითაა ცნობილი. ასე რომ გირჩევ.

ერთი პერსონაჟის განხილვას გთავაზობთ, თუ მანამდე არ ყოფილა მსჯელობა. ილიას განდეგილი, თუღა ისწავლება სკოლაში და თუ გაქვთ წაკითხული.

პოსტის ავტორი: MIRDAT თარიღი: Jan 18 2014, 01:13 AM

damiane80
კი სკოლაში ისწავლება და მგონი ყველას წაკითხული აქვს...

თუ დაიწყებთ განხილვას მეც წავიკითხავ კიდევ, 2 წლის წინ წავიკითხე ბოლოს და აღარ მახსოვს დეტალები... ადრე მე და ჩემს მეგობარს გვქონდა მაგაზე საკმაოდ საინტრესო საუბარი...

პოსტის ავტორი: A.V.M თარიღი: Jan 18 2014, 02:03 PM

მომწონს თქვენი აქტიურობა...
გააგრძელეთ...

პოსტის ავტორი: G_saxva თარიღი: Jan 20 2014, 09:19 AM

სახელებსა და გვარებზე მეც ეგეთი დამოკიდებულება მაქ მაგრამ მაგის მიუხედავად ფსიქოლოგიური ჟანრის წიგნები ჩემი სისუსტეა და ძალიან მიყვარს თავად დოსტოევსკი. სანამ ბოლოში არ გახვალ მანამ ვერ იტყვი როგორი წიგნია, ასეთა ზუსტად "ყმაწვილი" და "ეშმაკნი", ეს უკანასკნელი შემდგომში კიდევ ერთხელ უნდა გადავიკითხო.

პოსტის ავტორი: ikanosi თარიღი: Jan 29 2014, 07:19 PM

რა წიგნებს კითხულობთ? ჯადოსნურ მთას ვკითხულობ ახლა და საკმაოდ ბევრია სასაუბრო. ვისაუბროთ

პოსტის ავტორი: MIRDAT თარიღი: Jan 29 2014, 07:24 PM

აივენჰოს ვიწყებ ახლა

პოსტის ავტორი: terra თარიღი: Jan 30 2014, 12:46 AM

MIRDAT
ვამბა არ გამოგრჩეს.

პოსტის ავტორი: MIRDAT თარიღი: Jan 30 2014, 01:00 AM

ჰეჰ, დავიწყე აივენჰო მარა არ ვიცი ვარ თუ არა ახლა მასეთი წიგნის წაკითხვის მუღამზე... ახლა უფრო ნახევრად ფისოლოფიური და ნახევრად ფსიქოლოგიური იქნებოდა კარგი...

პოსტის ავტორი: ikanosi თარიღი: Jan 30 2014, 01:07 PM

MIRDAT
ჰოდა ჯადოსნური მთა აიღე და გაგაბრუებს

პოსტის ავტორი: A.V.M თარიღი: Jan 30 2014, 11:26 PM

MIRDAT
კაი ხნის წინ წავიკითხე აივენჰო და ,,გამისწორა'' მაშინ ...

პოსტის ავტორი: damiane80 თარიღი: Jan 31 2014, 02:24 PM

მოკლედ შეგახსენებთ განდეგილის სიუჟეტს:

ერთი ბერი კლდეში ცხოვრობს განდეგილად მუხლჩაუხრელი ლოცვით მარხვით. ასეთი ღვაწლის შესაბამისად იგი მონაწილეა ყოველდღიური სასწაულის, როცა ლოცვაზე დგება მზის სხივი ლოცვის წიგნს თავად იჭერს (ხელისმოუკიდებლად).

ერთ ღამესაც საშინელ წვიმიან ამინდში გადეგილის კელიას თავს შეაფარებს ძალიან ლამაზი გარეგნობის ქალი და მათ შორის გაიმართება საინტერესო საუბარი. ეს საუბარი პოემაში იწყება მე-20 თავიდან. აქ მოვიყვან ზოგიერთი საკვანძო ადგილს, დანარცჩენი ლინკზე შეგიძლიათ ნახოთ და მერე ვიმსჯელოთ:

ქალი ეუბნება ბერს:

„ან შენ როგორ სძლებ უწუთისოფლოდ!

მერე იცი კი რა-რიგ ტკბილია!

აქ სიკვდილია, იქ კი სიცოცხლე,

აქ ჭირია და იქ კი ლხინია.

არ გაგონდება არც მამა, დედა,

ან ძმა, ანუ და, ან სახლი, კარი?

ნუთუ მის-დღეში არა გყოლია

მოკეთე, გულის შემატკივარი?!

როგორ მოშორდი?..” —„რა გითხრა შვილო?

ყველაზე უფრო სული ტკბილია,

იგი ტყვე არის წუთის-სოფლისა

და ეგ ყოველი მის ბორკილია”.

—„მაშ ვინც ქვეყნად ვართ, ყველა წავწყდებით,

ვეღარ დავიხსნით ვერაფრით სულსა?”

—„ხსნა ყველგან არის...

ხოლო გზა ხსნისა

ესეთი მერგო მე... უბედურსა...”


XXI


„უბედურსაო”?!. და მწირსა უცებ

გულს ელდა ეცა ამ სიტყვის თქმაზედ...

ესეთი სიტყვა ხომ ჩივილია,

და ვით მოადგა იგი ენაზედ?

„უბედურსაო”?!. ეგ ხომ სიტყვაა

გულის-ტკენის და სამდურავისა!

ეგ ხომ სულთქმაა, აღმოკვნესაა

ბედნიერების დამკარგავისა!..

მან რა დაჰკარგა?.. ნუთუ არ ჰყოფნის,

რომ მან დასძლია საწუთროება,

განდგა მისგან და აქ მოიპოვა

სულის მშვიდობა და მყუდროება?


რა დაემართა? რა მოუვიდა?

ნუთუ უჩივის აწ იგი ბედსა?

ნუთუ აწ ჰნანობს ქვეყნის დათმობას

და მუნათს რასმე სდებს შემოქმედსა?


XXII


არ შეჰკადრებს ღმერთს იგი სამდურავს!

არ გასწირავს სულს შევედრებულსა!

ვით არ იკმარებს ღვთისა კურთხევას,

მასზედ გულუხვად მომადლებულსა!..



არა და არა!.. მაშ რამან სძლია

და ეს სიტყვა რამ ამოაკვნესა?

მიმოიხედა თვის გარს საბრალომ,

თითქო მტერს ეძებს შემაცდენელსა.

არავინ იყო... ხოლო ცეცხლა-პირს

ქალს დაღალულსა მისძინებოდა,

და ცეცხლის შუქი მის ტურფა სახეს,

ვით საყვარელსა, ზედ დაჰხაროდა.

საოცარ იყო მიძინებული

იგი სიტურფე, იგი შვენება!..

თითქო მის შექმნას ერთად ცდილანო

თვით სიყვარული და ნეტარება.


XXIII

და რა იხილა კვლავ იგი მწირმა,

დაუცხრა სული აქოთებული

და რაღაც ძალით ქალზე კვლავ დარჩა

თვალი ტყვექმნილი, გაშტერებული.

რად შეემსჭვალა თვალი ამ სახეს?

ის სახე ატკბობს, თუ ეოცება?

მორიდება ჰსურს და ნეტა თვალი

რად ეურჩება და არ ჰნებდება?!

დიდ-ხანს დასცქერდა... ნეტა რა სხივი

გულს ჩაეფინა ნელი და თბილი!..

ჰძრწის, მაგრამ იგი ძრწოლა რად არის

ესოდენ ამო, ესოდენ ტკბილი!


როგორ იწამოს და რა დაარქვას

ამ ჯერ არ ცნობილს სიტკბოებასა?

თუ ცოდვა არის, ეგრე რადა ჰგავს

სულისთვის აღთქმულ უკვდავებასა?


XXIV


ფეხი წინ წადგა...

არ იცის კი რად?

ქალს კვლავ ეძინა ნეტარის ძილით,

ძილში ჩაყოლილს ფიქრს, თუ ოცნებას

ბაგე გაეპო ლაღის ღიმილით.

იმა ღიმილის გრძნეული ჯადო

ზედ დასაკვდომად კოცნას იწვევდა

და იმა წვევის მაცდურებასა

ზე-არსთა ძალიც ვერ გაუძლებდა...

და ვერ გაუძლო საწყალმა მწირმაც...

და დაიხარა თავი თუ არა,

უცებ გაშეშდა... ეჰა, წაწყმედავ,

ეს რა სურვილი გულს გაიტარა!..

ნუთუ იძლია? არა და არა!..

მის სასოება არ დაუძლურდეს

და რაცა სწყურდა აქამდე მის სულს,

იგივე უნდა ბოლომდე სწყურდეს!..



არა და არა!.. არ აიყრის მადლს,

და სულს, ღვთისაგან უკვე მიჩნეულს,

არ ანაცვალებს და არ დაუთმობს

ხორცს, ესდენ ღვაწლით და ტანჯვით ძლეულს!


XXV


მაგრამ ეს რაა?.. „წაწყმდი თუ არა”!

ეს ვინ ჩასძახის ნიშნ-გებით ყურში!

„დაგძლიე თუ არ!..” ეს ვინ გაჰკივის

გახარებული იმის მკვდარ გულში!



და შიშით, ზარით გარს მოიხედა...

კვლავ არვინ იყო... ქალს კვლავ ეძინა...

იდგა და უცებ ძრწოლით, კანკალით

პირქვე დაემხო ღვთის-მშობლის წინა.



მით რა ეშველა?... იგივ ქენჯნაა,

იგივე ძრწოლა, შიში და ზარი!

რად არ დადგება, რად არა სცხრება

იგი ნიშნ-გების წყეულთ ხარხარი!

სული გულს იწვევს ღვთისა ვედრებად,

გული სხვას ამბობს, არა ჰნებდება...

ნუთუ ღვთის-მშობლის საფარველ-ქვეშეც

წყეული ხორცი არ დაწყნარდება!..


XXVI


ზე აიხედა... დედა-ღვთის ხატსა

მავედრებელი შეჰმართა თვალი...

და ვაი, წმინდა ღვთის-მშობლის ნაცვლად,

თვალთ-წინ დაუდგა იგივე ქალი!

ეს რა ეწვია? ამას რას ხედავს?

ცხადია იგი, თუ აჩრდილია?

ნუთუ მის ცოდვით თვით წმინდა ხატი

ამ ცოდვილ სახედ გარდაქმნილია?

ნუთუ აწ ღმერთი ღირსად არ ჰხადის,

რომ დედა-ღვთისა კვლავ ინახულოს

და მის შეწევნით მისვე წინაშე

ხორცზედ კვლავ ძლევა ისასწაულოს?..

პირჯვარი უნდა — ხელი არ ერჩის,

ლოცვის თქმა უნდა — ენა ებმება,

ხატის ხილვა სწყურს და იგივ...

იგივ...

ქალი წყეული თვალთ ელანდება!

„აბა სძლიეო!..” და კვლავ ვიღაცამ

გაიხარხარა იმის სენაკში...

აწ იმა ხარხარს ვეღარ გაუძლო

და როგორც გიჟი გავარდა კარში.


XXVII


რიჟრაჟი იყო და თენდებოდა,

გადაყრილიყო ციდამ ღრუბელი,

და დაწყნარებულს წუთის-სოფელსა

დილის ნიავი დაჰქროდა ნელი.

ეს ვინ ჰრბის, დაძრწის? ეს ვინ ჰტანტალებს

იმ კლდეებშია თმააბურძგნული?

ნუთუ მწირია?.. იგია, იგი,

ვითა სიკვდილი გაფითრებული.


მზის ამოსვლასა ელოდებოდა...

რად არ ამოდის? რად გვიანდება?

დღემდე თვით ჟამი არარა იყო,

და ეხლა წუთიც რად უძნელდება?..

ამოვიდა მზეც... მსწრაფლ უკუ-იქცა,

შევარდა სენაკს გახარებული,

და კვლავ მზის სხივი იმავე სვეტად

ჰნახა სარკმლიდამ გადმოშვებული.


XXVIII


გულზედ მოეშო... კვლავ სასოებით

დედა-ღვთისასა მიაპყრა თვალი,

კვლავ ჰნახა იგივ ცხოველი ხატი

მადლით, ნუგეშით გადმომზირალი.

არ შერისხულა, სჩანს ჯერეთ ღვთისგან!..



და ღმერთს მადლობა ცრემლით შესწირა...

მივარდა ლოცვანს, დააყრდო სხივზედ

და, ეჰა, სხივმა....... არ დაიჭირა!..


დაესხა რეტი, თვალთ დაუბნელდა,

გაშრა, გაშეშდა ზარდაცემული,

ერთი საშინლად შეჰბღავლა ღმერთსა

და იქავ სხივ-ქვეშ უტევა სული.


როგორი იქნება თქვენეული პოზიცია განვიტარებულ ისტორიაზე და ბერის აღსასრულზე. რა იყო მიზეზი ამისა.

პოსტის ავტორი: damiane80 თარიღი: Jan 31 2014, 02:35 PM

სრული ვერსია პოემის იხილეთ ამ ლინკზე:

http://lib.ge/book.php?author=26&book=349

პოსტის ავტორი: G_saxva თარიღი: Jan 31 2014, 02:49 PM

damiane80

ყველაფერის თავი და თაი ქალია. მოღცა ამის განხილვა

პოსტის ავტორი: qetevano თარიღი: Jan 31 2014, 03:36 PM

ეგ კ ი არა დოსტოევსკის "მოთამაშე ". წაგიკითხავთ ვინმეს? ცოტა ა რ იყოს და მიძნელდება. სულ ძალისძალად ვკითხულობ, არადა ბიძაჩემი მიმტკიცებს უნდა გქონდეს წაკითხულიო, თვითონ მერამდენედ წაიკითხა არც ვიცი..

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Jan 31 2014, 03:42 PM

ზოგჯერ უკიდურესად ნაქები წიგნი ისე არ მომეწონება-ხოლმე, რომ გაკვირვებული ვრჩები...

პოსტის ავტორი: G_saxva თარიღი: Jan 31 2014, 04:28 PM

არა არ წამიკითხავს მაგრამ დოსტოებსკის რაც წამიკითხავს ყველა მომწონს. ჩემი უსაყვარლესი მწერალია. თუ შესაძლებლობა მომეცა წავიკითხავ უცილობლად.

marine
ძნელია არ დაგეთანხმო. მაგალითად ხალხი რომ გიჟდება დორიან გრეიზე ან თუნდაც ცვაიგის უცნობი ქალის წერილი. ბოლო ხომ საერთოდ ომგ.

პოსტის ავტორი: ikanosi თარიღი: Jan 31 2014, 10:16 PM

G_saxva
დორიან გრეიში არის ლორდი ჰენრის მონოლოგები საინტერესო.

აი მე მარტოობის 100 წელიწადი ვერ წავიკითხე ბოლომდე

პოსტის ავტორი: A.V.M თარიღი: Feb 1 2014, 01:09 AM

ikanosi
[quote]


მურტალი საკითხავია ...

პოსტის ავტორი: გულთმისანი თარიღი: May 16 2014, 02:12 PM

"მოთამაშა" მეც არ წამიკითხავს, მაგრამ დოსტოევსკი მაგარია


დორიან გრეი ბავშობაში წავიკითხე. რა ვიცი... მომეწონა მაშინ. ახლა თუ ისევ წავიკითხო არა ვარ დარწმუნებული რომ მომეწონება... ისე ზღაპარია

პოსტის ავტორი: G_saxva თარიღი: May 16 2014, 03:11 PM

გულთმისანი

რავიცი ჩემთვი გასაგიჟებელი და დიდი წიგნი ნამდვილად არ არის მაგაზე ბევრად საინტერესო და კარგი წიგნები არსებობს. მაგას სადღაც 50 წიგნად დავაყენბდი ალბათ ჩემ წაკითხულთა თანრიგში.

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Aug 5 2015, 01:49 PM

"მწერლის ქმნილება პირწავარდნილი ტყუპია მისი პიროვნებისა"

/კონსტანტინე გამსახურდია/