წმინდა ნიკოლოზი და მისი სასწაულები პარამეტრები

[marine]

"ერთი ახალგაზრდა კაცი, სახელად ანდრეი, იხსენებდა ასეთ ისტორიას:

ერთხელ ის აღმოჩნდა უსახლკარო და უფულო ადამიანის მდგომარეობაში. იყო ღამე, დიდი ხანი იყო გასული, რაც არაფერი ეჭამა, შესაძლოა, რამოდენიმე დღეც. არც სადმე ჰქონდა წასასვლელი.

მან გაიარა წმ. ნიკოლოზის ტაძართან, ტრეტიაკოვის გალერეის სიახლოვეს. ის ტაძრის ეზოში შევიდა. იქ ის დადგა მუხლებზე და დაიწყო ლოცვა წმ. ნიკოლოზის მიმართ. ის საუბრობდა თავის მწუხარებაზე და იმაზე, რომ მას საზრდო სჭირდებოდა... ილოცა და გარეთ გავიდა, მაგრამ რადგან წასასწვლელი არსად ჰქონდა, ცოტა გაიარ-გამოიარა და ისევ დაბრუნდა ტაძარში. გადაწყვეტილი ჰქონდა, რომ იქ დილამდე დარჩენილიყო... და აი, სწორედ იმ სკამზე, რომლის გვერდით ის დაჩოქილი ლოცულობდა, აღმოაჩინა ერთი თეთრი მთელი პური.

საკვრიველია ღმერთი თავის წმინდანებში!"

[marine]

"ჩემი პალატის მეზობელმა მიამბო ასეთი რამ: მისი ბებია ომის დროს საცხოვრებლად ქალაქიდან სოფელში გადავიდა. ის ბავშვებთან ერთად ჩაასახლეს მიტოვებულ სახლში. იყო ზამთარი, არ იყო არანაირი პროდუქტი. ძლიერ შიმშილობდნენ.

და აი, ღამე კარზე კაკუნი გაისმა, შევიდა ჯარისკაცი პროდუქტებით - ეს თქვენმა ქმარმა გამოგიგზავნათ ფრონტიდან, - თქვა მან. დადო მაგიდაზე და კარისკენ გაემართა. გასვლისას კი უთხრა: - თუ რამე დაგჭირდეთ მეზობლებს სთხოვეთ დახმარება. ქალი გაჰყვა სტუმარს და მისდა გასაკვირად, შესასვლელი კარი დაკეტილი აღმოჩნდა. ქალი ოთახში შებრუნდა და უცებ წმ. ნიკოლოზის ხატზე გაუჩერდა მზერა: - ეს ხომ თავად წმიდა ნიკოლოზი იყო!

დილით ის მარტოხელა მეზობელ ქალთან გადავიდა. ისინი დამეგობრდნენ და ასე გაძლეს ომის დასრულებამდე. ბავშვებიც გადაარჩინეს იმ მძიმე წლებში.

მადლობა მამა ნიკოლოზს!"

/ტატიანა ალექსეევა - პიატკოვა/

[marine]

"მე წმინდა ნინოს ეკლესიის მრევლის წევრი ვიყავი, მაგრამ წმინდა ნიკოლოზის ეკლესიაშიც ხშირად დავდიოდი. მიყვარდა მამა გრიგოლის [გოცირიძე] წირვა-ლოცვაზე დასწრება. აშკარად შეიგრძნობოდა მისი საოცარი მადლი ლოცვის დროს. მინდოდა, ჩემს დასაც დაეწყო ეკლესიური ცხოვრება. ვნების შვიდეულის ოთხშაბათს წმინდა ნიკოლოზის ტაძარში წავედით. რაღაც პრეტენზიები ჰქონდა, წუწუნებდა, მაგრამ ისეთი სიყვარულით კითხულობდა ლოცვებს მამა გრიგოლი, მივხვდი, ცოტათი მოლბა თამარი. "თუ მოძღვრის სახელს გამოვიცნობ, დავიწყებ სიარულსო", - მითხრა ჩურჩულით. გამოვიდა ამ დროს ამბიონზე მამა გრიგოლი და აკურთხა ხალხი. უცებ ჩემი და მეუბნება, ნეტა მამა გრიგოლი ერქვას ამ მღვდელსო! გავიხარე. უფალმა და წმინდა ნიკოლოზმა ინებეს და იმ დღიდან მამა გრიგოლის სულიერი შვილი გახდა ჩემი და"

/დედა პარასკევა როსტიაშვილი/

[marine]

"საკმარისია, ზეცას შეჰღაღადო - "წმინდაო ნიკოლოზ, გვიშველე!" და წყალი ხმელეთად იქცევა"

[marine]

"ერთ მოსკოველ ვაჭარს ჰყავდა მოურავი - პატიოსანი და გულისხმიერი. ვაჭრობა კარგად მიდიოდა, მაგრამ სოფლიდან სოფელში გადასვლისას მოურავი ვერ ასწრებდა ვერც მოგების დათვლას და ვერც გაყიდული საქონლის რაოდენობის ანგარიშს. ამას, როგორც წესი ის აკეთებდა დაბრუნებისას.

ერთხელ მას დააკლდა საქონლის დიდი ოდენობა, რომელიც საკმაოდ არსებითი თანხა ღირდა. როგორ უნდა აეხსნა ვაჭრისთვის ფულის დანაკლისი? გამწარებულმა გადაწყვიტა, მდინარეში დაეხრჩო თავი. ის ჩაჯდა ეტლში და მდინარისკენ გაემგზავრა, მაგარმ გზაში ჩათვლიმა და აი, ხედავს ბურანში ხუცესს, რომელმაც უთხრა: "რის გაკეთებას აპირებ? დაგავიწყდა, რომ საქონელი იმ კაცს მიეცი?" მოურავი მყისიერად გამოფხიზლდა - მან ხომ მართლაც სესხად მისცა ვიღაცას საქონელი, მერე კი გადაავიწყდა. გაიხედა ირგვლივ - მდინარე უკან დარჩა, ცხენი კი პირდაპირ წმ. ნიკოლოზის მონასტერს მიადგა. მონასტრის კარებიდან წმ. ნიკოლოზ სასწაულთმოქმედის ხატი იმზირებოდა. აქ კი გახდა ცხადი, თუ ვინ გადაარჩინა საბრალო მოურავი".

[marine]

"მეორე მსოფლიო ომის დროს სოფელი პლავსკი ოკუპირებულ იქნა ფაშისტების მიერ. იქ ცხოვრობდა ვინმე ვალენტინა ოზერეცოვსკაია.

ერთხელ საღამოს ფაშისტები ქალის სახლში შევარდნენ და მოითხოვეს პროდუქტები, მაგრამ იქ არაფერი იყო.

აჰა, არა გაქვთ? შენ სტყუი! - უთხრეს დაუპატიჟებელმა სტუმრებმა. ისინი გავიდნენ ეზოში და დაიწყეს ბაღის გაჩეხვა. დიასახლისის თავლწინ ერთი-მეორის მიყოლებით ვარდებოდნენ მამის მიერ დარგული, საყვარელი ხეები, რომელთა შორის გამორჩეული იყო ძველი ჯიშის ვაშლები.

მორჩნენ რა ამ მავნებლობას მათ კვლავ პროდუქტები მოითხოვეს, რაზეც ისევ უარი მიიღეს.

მაშინ მოგვეცი ნავთი: იმის გამო რომ არ გვაჭამე, დავწვავთ შენს სახლს.

ნავთი დამალული იყო და ქალმა მოიტყუა, რომ არც ნავთი არ ჰქონდა.

მაშინ შენ მოგკლავთ...

ვალენტინას მამა ადგილობრივი მღვდელი იყო, რომელიც მრავალი წელი მსახურობდა სოფლის ეკლესიაში. იმ დროს ის უკვე გარდაცვლილი იყო, მაგრამ ხატები სახლში კვლავ იყო, თუმცა საიდუმლოდ. განსაკუთრებულად პატივს მიაგებდნენ წმ. ნიკოლოზის ხატს, რომელიც გადმოცემის თანახმად, იყო სასწაულთმოქმედი. ეს ხატი იყო შეფუთული ქსოვილით და მას ეფარებოდა ტანსაცმლის საკიდი. მის გვერდით იდგა ვალენტინა, შიშისგან კანკალებდა, როცა ოთახში შევიდა ორი ფაშიტი ავტომატებით. მან უკან გადადგა ნაბიჯი და ზურგით მიებჯინა ტანსაცმლის საკიდს. მტრებმა დაიწყეს უმისამართოდ სროლა დაახლოებით ნახევარი მეტრის დისტანციიდან. დაიხვრიტა მთელი კედელი, მაგრამ არცერთი ტყვია არ მოხვდა არც დიასახლისს და არც ხატს.

მაგრამ ფაშისტები არ დაწყნარდნენ: თავისებურად შეიგინეს, სახლთან თივა დაყარეს, ბენზინი მიასხეს და ცეცხლი მოუკიდეს, მაგრამ არაფრით მოეკიდა! - სწორედ იმ კედელზე, რომლისთვისაც ცეცხლის მოკიდებასაც ცდილობდნენ, ეკიდა წმ. ნიკოლოზის ხატი!

აი, ასე გადაარჩინა წმ. ნიკოლოზმა როგორც მღვდლის სახლი, ასევე მისი ქალიშვილიც.

ომის შემდგომ ვალენტინამ ეს ხატი იმ ეკლესიას შესწირა, რომელშიც მრავალი წელი მსახურობდა მისი მამა".

[marine]

"შემდეგ წმინდა გრიგოლის (გრიგორიუს) მონასტერს ვეწვიეთ. მონასტრის ისტორია წმინდა ნიკოლოზის სახელს უკავშირდება. ეს მონასტერი დაუწვავთ და მაღლა, წმინდა ანას სკიტში მოღვაწე, წმინდა გრიგოლი მოუწვევიათ აღსადგენად. წმინდა გრიგოლს ჩანაცრებული მონასტრის ნაშთის დანახვისას გაუფიქრებია, ამის აღდგენას ვერ შევძლებო და უკან წასულა. გზად უცნობი მამაკაცი შეხვედრია, "ნუ შეშინდები, გრიგოლ, ჩადი მონასტერში, დაიწყე და მე მოგეხმარებიო", უთქვამს. ეს კაცი წმინდა ნიკოლოზი ყოფილა. ამიტომაც ატარებს მონასტრის მთავარი ტაძარი წმინდა ნიკოლოზის სახელს. ტაძრის ცენტრალურ, მარჯვენა სვეტზე წმინდა ნიკოლოზის მირონმდინარე სასწაულმოქმედი ხატია".

/დეკ. დავით ლასურაშვილი/

[marine]

"ადრე მე არ მესმოდა, რა მნიშვნელობა ჰქონდა ხატს. ეს იმ დრომდე ხდებოდა, სანამ ჩვენს ქალაქში არ მოაბრძანეს წმ. ნიკოლოზ სასწაულთმოქმედის ხატი. ბევრს ახსოვს ეს ამბავი, ბევრი მივიდა ხატთან ამაღლების ტაძარში, სადაც იყო იგი დაბრძანებული. ბევრია დაწერილი სასწაულებზე, კურნებებზე და იმაზე, თუ რას გრძნობდნენ ადამიანები ამ სიწმინდესთას შეხებისას.

მე მახსოვს, რომ ვიდექი დიდ რიგში და რაც უფრო ვუახლოვდებოდი ხატს, მით უფრო დიდი ღელვა მიპყრობდა, რაღაც ამაღლებული განცდა, რაღაც მოლოდინი, რაღაც გაურკვეველი შიში - მოსალოდნელი შეხვედრისა, თითქოს ახლა თავად წმიდა ნიკოლოზს შევხვდებოდი პირისპირ.

და აი, მე სულ უფრო ვუახლოვდები - ღელვა იმატებს, ვლოცულობ... ლოცვა უჩვეულოდ მეჩვენება. თითქოს მოულოდნელად წმ. ნიკოლოზის ხატი აღმოჩნდა ჩემს წინ - როგორც ხარის მკვეთრი ხმა დაუვლის ადამიანს მთელ სხეულში, ასე დამემართა. წმ. ნიკოლოზ სასწაულთმოქმედი აქაა, ცოცხალი. ჩემი ძვირფასი ნიკოლოზ სასწაულთმოქმედი.

მე ვეღარ ვიხსენებ, როგორ ვემთხვიე ხატს, როგორ ვლოცულობდი.მაგრამ აი, რა არის საოცარი: ამ დღიდან ჩემი და ჩემი ოჯახის ცხოვრებაში შემოვიდა წმ. ნიკოლოზი და გახდა თანამონაწილე. ის ძალიან ბევრჯერ დამეხმარა, პატარა და დიდ საქმეში. იყო სასწაულებიც.

ამ დროიდან ჩვენს ოჯახში მობრძანდა წმიდა ნიკოლოზის ხატი, ჩვეულებრივი, მაგრამ საოცარი ის არის, რომ ხატს რომ ვუყურებდი, თვალწინ მედგა წმიდა ნიკოლოზი ცოცხალი, ის მისმენდა. წმ. ნიკოლოზისგან გავიგე, რას ნიშნავს წმიდანი, ლოცვა და საუკუნო ცხოვრება და სიყვარული.

ხატი - ცოცხალია. ის ცოცხალია მაშინაც, როცა ლოცვით მიმართავ მას.

წმ. ნიკოლოზი გახდა ჩემთვის მეგობარი, მეოხი, მამა.

მე მჯერა, რომ ის ყოველთვის დამეხმარება, როცა ლოცვით მივამართავ. სწორედ მან გამიხსნა ხატის არსი და ბევრი სხვა რამ. მან გამაგებინა, რომ უნდა გვრცხვენოდეს ცოდვების ჩადენის და უნდა შევიყვაროთ მოთმინება. მისი მეოხებით გავიგე, რას ნიშნავს უფლის დახმარება, რომ ლოცვაზე პასუხს მივიღებთ.

წმიდაო მღვდელმთავარო ნიკოლოზ, ევედრე ღმერთსა ჩვენთვის!"

[marine]

"ეს მოხდა გასული საუკუნის 60-იან წლებში.

ჩვენი ქალაქის განაპირას ცხოვრობდა ერთი მოხუცი, რომელსაც ძალიან უჭირდა. ის დიდი ხნის მანძილზე მუშაობდა კოლმეურნოებაში. განა რა ხელფასი ექნებოდა იქ? ომის დროს მუშაობდნენ "ჩხირების" ფასად. ჩხირებით აღნიშნავდნენ სამუშაო დღეებს დავთარში. ხშირ შემთხვევაში ეს ჩხირები ჩხირებადვე რჩებოდა.

მოხუცი მარტო ცხოვრობდა. ისე მოხდა, რომ მან თავისი სიმბოლური პენსიაც დაკარგა. რა უნდა ექნა? წავიდა საბჭოში დახმარების სათხოვნელად, თუმცა იქ უარი უთხრეს და საწყალი უარაფროდ დაბრუნდა. ის იქვე სკვერში სკამზე ჩამოჯდა და ძლიერ დამწუხრდა. ისე, რომ ვერც მიხვდა, როგორ მიუახლოვდა ვიღაც მოხუცი კაცი.

- საყვარელო, რატომ ხარ მწუხარე? - ჰკითხა მან ალერსიანად.

თავისი სატკივარი უთხრა ქალმა, უცნობის გულისხმიერებით შეძრულმა. მოხუცმა ბერიკაცმა კი მას ფუთა გადასცა და უთხრა: "დამშვიდდი, ძვირფასო, ეს შენ მთელი ცხოვრება გეყოფა" - ეს თქვა და გაუჩუნარდა, ისე რომ ქალმა მადლობის თქმაც კი ვერ მოასწრო.

დაბრუნდა სახლში, აიხედა კუთხეში, სადაც ხატები ეკიდა. "ეს ხომ თავად წმინდა ნიკოლოზი იყო, უფლის სათნომყოფელი! როგორ ვერ ვიცანი მაშინათვე ჩვენი სასწაულთმოქმედი?" - გაუკვირდა მოხუცს. ის დაემხო მუხლებზე წმ. ნიკოლოზის ხატის წინ. მადლიერების ცრემლები ნაკადულებად წამოუვიდა ნაოჭებით დაღარულ ლოყებზე".

[marine]

"როცა დავიწყე ეკლესიური ცხოვრება, ლოცვები არ ვიცოდი. მაგრამ დავიწყე რელიგიური წიგნების - ლოცვანებისა და დაუჯდომელების კითხვა. მე მაშინ წმიდა ნიკოლოზზე ვიცოდი, რომ ის ეხმარება მოგზაურებსა და სნეულებს.

ჩემი ბავშვები, ახლად დაბადებულ ჩემს შვილიშვილებთან ერთად, რომელსაც სამშობიარო ტრავმა ჰქონდა მიღებული, ვორონეჟიდან იაროსლავში გაემგზავრნენ ძველი ავტომობილით. მე არ მქონდა არანაირი წინათგრძნობა, მხოლოდ 5000 რუბლი მივეცი სამგზავროდ - ყოველი შემთხვევისთვის. და მართლაც, უკანა გზაზე მანქანა გაჩერდა. შვილმა მხოლოდ ესემესის მოწერა მოასწრო - ვდგავართ გზაზე, მოძრაობს მანქანები და არავინ გვიჩერებსო. მე ამ ღამით დავდექი მუხლებზე და დავიწყე წმ. ნიკოლოზის დაუჯდომლის კითხვა.

და დახმარება მყისიერად მოვიდა: ჩემმა სიძემ მეგობრის დახმარებით ევაკუატორი გამოიძახა და ყველა მშვიდობით დაბრუნდა სახლში. ეს მომსახურება კი დაუჯდათ ზუსტად 5000 - რაც მე მათ მივეცი!

რასაკვირველია, გათენდა თუ არა, პირველ რიგში გავიქეცი ტაძარში სალოცავად და სამადლობლად უფლისა და წმ. ნიკოლოზის მიმართ, რომელმაც გადაარჩინა ჩემი ბავშვები. ქუჩაში ხომ ციოდა, ისინი კი ჩვილთან ერთად იდგნენ და არავინ ეხმარებოდა.

აი, ასეთი ისტორია შეემთხვა ჩემს ოჯახს, რასაც ვუზიარებ ყველას - არასდროს დაკარგოთ იმედი და თავის ყველა ტკივილი მიანდონ ღმერთს, მისი წმინდანები კი ჩვენ, ცოდვილებს და მცირედმორწმუნეებს ეხმარებიან თავისი ლოცვვებით.

რამეთუ წმიდაა ღმერთი და უკუნისამდეა წყალობა მისი - აწ და მარადის და უკუნითი უკუნისამდე!"

/სვეტლანა პლიგინა/

[marine]

"ეს ამბავი მოხდა ბაზარში: ქროდა ძლიერი ქარი და ერთ-ერთი პავილიონიდან ქარმა მოგლიჯა ოთხ მეტრიანი რკინის ფირფიტა. შიშისგან გაფითრებული გამყიდველები გაშეშებული უყურებდნენ პირდაპირ ჩემსკენ მფრინავ ამ საშინელებას, მე კი ფიქრებში ჩაფლული, გულში ვესაუბრებოდი წმ. ნიკოლოზ სასწაულთმოქმედს. ისე ვიყავი წმინდანთან "საუბრით" გართული, რომ ვერც კი მივხვდი, რა ხდებოდა. და აი, უცაბედად ეს რკინის ფურცელი დაეხვა მილივით და ოდნავ შემეხო რა მხარზე, დაენარცხა მიწაზე. ეს სასწაული დაამოწმა ერთმა გამყიდველმა, სახელად ნიკოლოზმა, რომელსაც ეს სახელი იმის გამო უწოდეს, რომ 19 დეკემბერს დაიბადა, წმიდანის ხსენების დღეს. ნიკოლოზმა მომილოცა მეორედ დაბადება - თქვენ ლამის დაიღუპეთ, ჩვენ ეს თავად ვიხილეთ; ასე რომ გილოცავთ თავიდან დაბადებასო, - მითხრა. არ შემეძლო ეს არ მომეთხო - ეს უმადურობა იქნებოდა."

/ქალაქი მაგადანი, მხევალი ღვთისა ნადეჟდა/

[marine]

"მახსენდება ჩემი ახალგაზრდობა, ის წლები, როცა მსახურებისთვის აქ, ბათუმში მომავლინეს. მაშინ ეს დიდებული ტაძარი არ მოქმედებდა და წმინდა ნიკოლოზის ეკლესიაში მესამე მღვდლად ვმსახურობდი. ჯერ კიდევ იმხანად ვგრძნობდი წმინდა ნიკოლოზის განსაკუთრებულ მფარველობას.

აქ ჩემამდე მღვდელმთავრად საქართველოს მომავალი პატრიარქი, ეფრემ II ბრძანდებოდა, იმხანად მიტროპოლიტი გახლდათ.

გვიამბო: ერთხელ თურმე ძალიან გაუჭირდა, რაღაც დიდი განსაცდელი გამოუგზავნა უფალმა; მისულა წმინდა ნიკოლოზის ხატთან (ეს ხატი დაბრძანებულია ტაძარში, მარჯვენა მხარეს) და უთხოვია: "შენ ხარ მთავარეპისკოპოსი და მე ვარ მიტროპოლიტი, შემისრულე ჩემი ლოცვა-ვედრება".

ამ ლოცვის შემდეგ, 2-3 დღეში, ყველაფერი გამოსწორდა. ეს ხატიც და ტაძარიც სასწაულმოქმედია"

/კათოლიკოს-პატრიარქი ილია II/

[marine]

"ეს ისტორია მე მოვისმინე 70-იან წლებში ორი სხვადასხვა ადამიანისგან, რომლებიც არ იცნობდნენ ერთმანეთს: ერთი იყო სამოქალაქო ავიაციის მფრინავი ალექსეი, მეორე კი მღვდელი.

მფრინავის მონაყოლი:

"ჩვენ მივფრინავდით კურსით. უცაბედად ჩვენს წინ აღიმართა გრანდიოზული ღრუბელი. მისი გვერდის შემოვლა არაფრით შეიძლებოდა - ზუსტი მარშრუტი გვქონდა განსაზღვრული. და აი - არ დაიჯერებთ - ღრუბლებში გამოჩნდა ხუცესი თეთრი წვერით, სამღვდელო შესამოსლით, ცოცხით ხელში. საერთო ჯამში ის ჰგავდა წმიდა ნიკოლოზს. შემდგომ ხატები რომ დავათვალიერე მხოლოდ წმიდა ნიკოლოზის მსგავსი იყო.

ამ ხუცესმა ცოცხით დაიწყო წრიული მოძრაობების გაკეთება, თითქოს დაგავა ღრუბლები და გაასუფთავა ჩვენი გზა, ღრუბლებში თითქოს გვირაბი გაიყვანა. და მართლაც - ღრუბლებში გაჩნდა დიდი არხი და ჩვენ გავიარეთ მასში, ღრუბლებს მიღმა. მეორე მხარეს კი, ღრუბლებს მიღმა, ანათებდა მზე. ეს თითქოს ძნელი დასაჯერებელია, მაგრამ ჩვენ დაგვეხმარა წმ. ნიკოლოზი. და მთელი ეკიპაჟი ხედავდა მას.

შემდგომ ჩვენ მუდმივად ვიხსენებდით ამ შემთხვევას და ძალიან გვიკვირდა"

[marine]

"ეს ისტორია მე მიამბო მძიმე ავადმყოფმა ქალმა:

"29 წლის წინ ჩვენ გავემგზავრეთ ტყეში სოკოსთვის. მე მახლდა 11 წლის ვაჟი, ჩემს მეზობელს კი 11 წლის გოგონა.

საღამოვდებოდა. ცა იქუფრებოდა. ჩვენ კი ტყეში გზა აგვერია. ბავშვები დაიღალნენ, მოშივდათ და სციოდათ, გზა კი არსად ჩანდა. ფეხებ ქვეშ ჭაობი იყო, ზემოდან კი - გვაწვიმდა. ვყვიროდით, მაგრამ არავინ გვეხმაურებოდა. ასანთიც არ გვქონდა, რომ სადმე მოფარებულში კოცონი დაგვენთო. და დავიწყე ლოცვა: "წმ. ნიკოლოზ სასწაულთმოქმედო, შეგვიბრალე საწყლები, გადაგვირჩინე დაღუპვას ბავშვები" - ასე ვიდექი ჭაობში მუხლებზე და ვტიროდი.

ლოცვის მერე გზა განვაგრძეთ. სოკო უთვალავი იყო. როგორც ჩანს, ღრმად ვიყავით ტყეში შესული. გავედით მდელოზე, ბუჩქებში კი დგას მოხუცი, ჩანს წელს ზემოთ. მე მივაშურე მას: "ბაბუა, გადაგვარჩინე, გაგვიყვანე ადამიანებთან", - ვთხოვე მას. ტონია მაჩერებდა, მე კი კვლავ მივმართე ბაბუას: "ბაბუა, საყვარელო, დაგვეხმარე, გვიჩვენე გზა". მან ხელი ზემოთ აწია და მიგვითითა ერთ ფერდობზე, რომელზეც არ ვიყავით ნამყოფი. ამის შემდგომ ბაბუა გაქრა. ბავშვები შეკრთნენ - იყო ბაბუა და აღარააო.

ჩვენ ავცოცდით იმ ფერდობზე, რომელიც მოხუცმა გვიჩვენა. სვენებ-სვენებით ავბობღდით.

როგორც კი ფერდობის თავზე აღმოვჩნდით იქიდან სამანქანო გზა დავინახეთ.

გვინდოდა ვინმეს გაჩერება, რომ გაგვეგო, საით წავსულიყავით, მაგრამ არავინ გაგვიჩერა. ღამდებოდა, ბოლოს ხის მორით გზა გადავღობეთ და ასე გავაჩერეთ ერთი გაბრაზებული მძღოლი, თუმცა მან გზა გვიჩვენა. დავინახეთ ქოხი, სადაც სინათლე ენთო.

დიასახლისმა შეგვიფარა, დაგვაპურა და დაგვაწვინა დასაძინებლად. მისგან გავიგეთ, რომ იმ ჭაობს ლეშაკი ჰქვია და ადგილობრივები მას გვერდს უქცევენ.

ლოცვით, წმ. ნიკოლოზის მეოხებით გამოვედით ჭაობიდან. ტონია არ მიშვებდა მოხუცთან, რადგან თავისი ხატით შეიცნო მასში წმ. ნიკოლოზი.

ჩვენი ბავშვები უკვე 40 წლისანი არიან, მაგრამ ყველას ახსოვს ეს დღე.

მწუხარებისგან და განსაცდელისგან გადაგვარჩინე, მამაო ჩვენო, წმიდაო ნიკოლოზ!"

/მხევალი ღვთისა ელისაბედი/

[marine]

"ეს მოხდა 14 წლის წინ...

მე ავად გავხდი. ექიმები ვერ მისვამდნენ დიაგნოზს. მე სანთელივით ვდნებოდი. ძლივს ვმუშაობდი, მოვლასლასდებოდი სახლში და არაფრის ჭამა არ მინდოდა. ეგრევე ვწვებოდი; საშინელი სისუსტე მტანჯავდა.

ასე ვიყავი დაახლოებით ერთი თვე.

და აი, 18 დეკემბერს ვწევარ ლოგინში და თვალებიდან ნაკადულივით მდის ცრემლები. უცებ გამახსენდა, რომ მეორე დღეს 19 დეკემბერი იყო - წმ. ნიკოლოზის ხსენების დღე. მე ჩემთვის ჩავილაპარაკე: "წმ. მღვდელმთავარო ნიკოლოზ, მე მსურს ან გამოვჯანმრთელდე, ან მოვკვდე". ამ აზრით ჩამეძინა კიდეც.

დილით გავიღვიძე და თავი სრულებით გამოჯანმრთელებულად ვიგრძენი. მე მომივიდა მადა, გამოჯანმრთელების პროცესი ინტენსიურად მიმდინარეობდა.

იმ დღიდან ეკლესიაში ყოფნისას ყოვლეთვის ვუნთებ სანთელს წმ. ნიკოლოზს. ჩემთვის 19 დეკემბერი - მეორედ დაბადების დღეა. და კიდევ როცა სადმე გამგზავრება მიწევს, ასევე ვლოცულობ წმ. ნიკოლოზის მიმართ და ყველაფერი კარგად გამომდის: ვმგზავრობ მშვიდობიანად და სწრაფად"

/ტამარა მაიაკოვა
ქ. ვლადიმერი/

[marine]

"ჩვენი სოფლის ახლოს არის სოფელი ნიკოლსკოე, რომელშიც არის წმ. ნიკოლოზ მღვდელმთავრის სახელობის ტაძარი. ის ახლაც არსებობს - დიდი, ლამაზი და მადლმოსილი, რომელიც დიდი ხნის წინ არის აშენებული.

მოხუცებულები ჰყვებიან, რომ იმ დროს, როცა ეკლესიებს არბევდნენ, რომელიღაც კაცს უნდოდა ეკლესიის გუმბათიდან ჯვრის ჩამოხსნა. ის ზემოთ ავიდა გუმბათზე და დაინახა, რომ სულ ზემოთ ვიღაც მოხუცი იდგა, რომელმაც უთხრა: "შენ რატომ ამოხვედი აქ?" ის ადამიანი მიხვდა, რომ ეს წმიდა ნიკოლოზი იყო, შეეშინდა და სასწრაფოდ დაეშვა ქვემოთ.

ამის შემდგომ ამ ეკლესიას აღარავინ შეხებია".

/ტანია ავდეევა, ვორონეჟის ოლქი, სოფელი ბობიაკოვო/

[marine]

"წმინდა ნიკოლოზის ცხოვრებაში აღწერილია ერთი თვისება, რომელიც მას ჰქონდა და რომელსაც წმინდა ეკლესია განსაკუთრებული სიხარულით ახსენებს და უგალობს.

წმინდა ნიკოლოზის დაუჯდომელში არის ასეთი სიტყვები: იგი ადამიანებისგან განაგდებდა მწუხარებასა და ცრემლებს: "გიხაროდენ, განქარვებაო მწუხარებისაო, გიხაროდენ, მომნიჭებელო სიხარულისაო" - ასეთ სიტყვებს ვგალობთ.

რა ძალით აკეთებდა ამას წმინდა ნიკოლოზი, რომ განაგდებდა მწუხარებასა და სევდას ადამიანებისგან და ანიჭებდა სიხარულსა და ნამდვილ მხიარულებას? ეს იყო უფლის რწმენა, რომელიც მას გააჩნდა! იმიტომ რომ წმინდა ნიკოლოზისთვის რწმენა არ იყო მხოლოდ მარადიულ ცხოვრებაში გადარჩენის საშუალება, არამედ ასევე ამ მიწიერ ცხოვრებაში მწუხარებათა დაძლევის საშუალებაც იყო!"

/მეუფე შიო მუჯირი/

[marine]

"საღამოს მსახურების შემდგომ სახლში ვბრუნდებოდი. ვჩქარობდი, მე ხომ სამსახურის შემდგომ პირდაპირ წავედი ეკლესიაში. ჩემს წინ ნელა მიდიოდა ხელჩაკიდებული ორი მოხუცი. მოყინული იყო. ვეცადე მათთვის გადამესწრო და ამ დროს ერთი ეუბნება მეორეს: "ეს მართლა სასწაულია!" მე ნაბიჯი შევანელე, ყური მივუგდე. ბებია ჰყვება: "სახლიდან გამოსასვლელად მოვემზადე, ჩავიცვი. გასაღები მოვძებნე და ტუმბოზე არ აღმოჩნდა. ვიფიქრე - დავარდა მეთქი. მაგრამ არც იატაკზე აღმოჩნდა. ვეძებე, ვეძებე... ვერაფრით ვიპოვე. არც ჯიბეებში აღმოჩნდა და არც ჩანთაში. არსადაა! კარი ღია უნდა დამეტოვებინა. მივედი წმ. ნიკოლოზ სასწაულთმოქმედის ხატთან და დავუწყე თხოვნა, დამხმარებოდა გასაღების პოვნაში. თაყვანი ვეცი, წამოვდექი, წინ გავიხედე და რას ვხედავ - ფანჯარასთან ლურსმანზე არის ჩამოკიდებული ჩემი გასაღები. არადა თთქოს იქ არასდროს დამიკიდებია, ყოველთვის ტუმბოზე ვდებდი".

ამის შემდგომ გადავასწარი მოხუცებს და ლამის სირბილით წავედი სახლისკენ, ავადმყოფი დედა მელოდა, თან შვილიც უნდა დაბრუნებულიყო სამსახურიდან.

სახლში მივედი თუ არა დავიწყე ვახშმის გაკეთება. მოვიდა ვაჟი. სანამ ის წესრიგდებოდა მოვუყვევი მას მოხუცის მონათხრობი. ამის მერე ის ოთახში შევიდა, მე კი კვლავ სამზარეულოში გავემართე.

დაახლოებით 10 წუთის შემდეგ შემომესმა ყვირილი: "დედა!"

შევირბინე ოთახში. ჩემი შვილი დაბნეული დამხვდა. მას ცუდი მხედველობა აქვს, მაგრამ ის სათვალის მაგიერ ლინზებს ხმარობს. და აი, ერთი ლინზა გადმოუვარდა. ლინზა ხომ ნემსივით შეუმჩნეველი პატარა ფირფიტაა. იატაკზე ჩვენ გვაქვს ხალიჩა, დივანზე კი ფუმფულა პლედია. განა აქ რამეს იპოვი? მე კი ჩემი მხედველობის იმედად არც უნდა მქონოდა პოვნის იმედი.

უცებ ჩემი შვილი წმ. ნიკოლოზის ხატის წინ მუხლებზე დაემხო და დაუწყო მას თხოვნა. მე არ შევუშალე ხელი, ისევ სამზარეულოში წავედი. ვფიქრობდი, ამ ლინზის პოვნა შეუძლებელი იყო. საჭირო იქნებოდა ახლის ყიდვა. მაგრამ სანამ ხვალ სამსახრუში რა უნდა ექნა?

მოულოდნელად ჩემი ვაჟი სამზარეულოში შემოვიდა და თითით მიჩვენებს: "შეხედე, დედა - ვიილოცე, ავდექი, ხელით დივანს დავეყრდენი, ლინზა კი ამ დროს თითზე მიმექწება!"

/ზ. პავლოვა/

[marine]

"მე ვიყავი უკვე ოთხი წლის, მაგრამ ჯერ კიდევ ვერ დავდიიოდი. მხოლოდ ის შემეძლო, რომ ცოტა ხანს ფეხზე გავჩერებულიყავი, თუკი რამეზე ვიყავი დაყრდნობილი.

მე მკურნალობდა სხვადასხვა ექიმი, მაგრამ თავს სულ უფრო უარესად ვგრძნობდი. ვიღაცამ ნათესავებიდან ურჩია ჩემს მშობლებს, რომ ელოცათ წმინდა ნიკოლოზ სასწაულთქმოქმედის მიმართ. ჩვენი ოჯახი არ იყო ეკლესიური, მაგრამ ამის მიუხედავად წავედით ტაძარში, უფრო სწორად მშობლები მიდიოდნენ და მე მამას ხელში ვეჭირე. ჩემი დედ-მამა ძალიან მხურვალედ ლოცულობდა წმიდა ნიკოლოზის ხატთან, მე კი არ შემეძლო გამეგო, არ ხდებოდა. მახსოვს, ვკითხე მათ: "რატომ ევედრებით ამ ბიძიას, რა, ის გისმენთ?" მშობლებმა მიპასუხეს, რომ ის ყოველთვის გვისმენს. მაშინ მე მივხოხდი ხატთან, დავდექი მუხლებზე და დავიწყე ბავშვური ვედრება: "ბიძია, თუკი შენ მისმენ, თუკი შენ თოვლის ბაბუასავით ხარ და ასრულებ სურვილებს, გთხოვ, ისე გააკეთე, რომ ჩემი დედიკო და მამიკო აღარ ტიროდნენ და რომ შევძლო ფეხზე ადგომა და სიარული. მე ძალიან მინდა სხვა ბავშვებივით სირბილი!" მე ახლაც ცხადად მახსოვს ეს ბავშვური ლოცვა...

გავიდა ერთი კვირა...

არ იყო რაღაც ზეციური სინათლე, ან ხმა, რომელსაც გავყვებოდი. უბრალოდ, უცებ ვიგრძენი, რომ შემეძლო ადგომა. მე ჩამოვბობღდი საწოლიდან და ავდექი. ძალიან მეშინოდა სიარულის, მაგრამ ვგრძნობდი, რომ თითქოს ვიღაცას ეჭირა ჩემი ხელი - ისე როგორც ჩვილისა, რომელიც ახლა სწავლობს სიარულს და მას იჭერენ მშობლები. და მე ისე გამიარა შიშმა, რომ წავედი...

ყოველ დღე მე დავდიოდი ჩემს ოთახში ცოტ-ცოტა, როცა გვერდით არავინ იყო. თუკი საწოლიდან შორს აღმომაჩენდნენ, ვეუბნებოდი, რომ იქ მივხოხდი.

მაგრამ ერთხელ მე, ბურალოდ, გავედი ჩემი ოთახიდან, გავიარე დერეფანი და პირდაპირ დედას შევეჯახე. მე მივდივარ და დედა ტირის! მე ვკითხე: "დედა, რატომ ტირი? განა არ გინდა, რომ ვიარო? შენ მოგწონს, რომ ხელით მატარებ?" უბრალოდ, მაშინ ჯერ კიდევ არ ვიცოდი, რას ნიშნავს სიხარულის ცრემლები.

მე გზა განვაგრძე და წამოვედე პიანინოს, რომელზეც იყო დაბრძანებული წმ. ნიკოლოზის ხატი. ხატი ჩამოვარდა. მე ის ავიღე და დედას ვუთხარი: "აი, ეს ბიძია დამეხმარა".

ყოველ დღიურად მე დავდიოდი სულ უკეთ და უკეთ, მაგრამ მშობლები სკეპტიკურად მოეკიდნენ ჩემი განკურნების სასწაულს და ეს მკურნალობას მიაწერეს. თუმცა აბსოლუტურად დარწმუნებული ვარ, რომ მე "კეთილი ბიძია" დამეხმარა - ეს წმ. ნიკოლოზი იყო".

/მხევალი ღვთისა ანასტასია/

[marine]

"ძნელბედობის ჟამს ერთ სოფელში კაცი ცხოვრობდა, სახელად იპატი. პატიოსნად ცხოვრება გაუჭირდა და ჩაიფიქრა, კეთილი საქმე უკეთური საქმეებით ეკეთებინა: სადაც კი რამეს უმეთვალყურეოდ დაინახავდა, მაშინვე ხელს გააყოლებდა, ან კიდევ იყიდდა იაფად ყოველგვარ ხარახურას, მერე ბაზარს სოვდაგრად მოევლინებოდა, ხალხს მოხერხებულად მოატყუებდა, ათმაგად მიყიდდა და გახარებული რჩებოდა. ერთი სიტყვით, ქურდბაცაცობითა და ხალხის მოტყუებით ცხოვრობდა. მაგრამ, ამასთან, ყოველ ჯერზე, როგორც კი ხელში ფულს ჩაიგდებდა, ეკლესიაში წმინდა ნიკოლოზის ხატთან სანთლებს ანთებდა, თანაც, ისეთი რაოდენობით, რომ ტაძარში მხოლოდ მისი სანთლები ჩანდა.

და გაუვარდა ხმა იპატის, რომ გულმოდგინებით იმ არემარეში პირველი კაციაო, და შემწედ თვით წმინდა ნიკოლოზი ჰყავსო. თავად იპატიმაც დაიჯერა, რომ ყველაფერში წმინდა ნიკოლოზი ეხმარებოდა.

ერთხელაც წასცინცლა რაღაც მეზობელს და იქაურობას სწრაფად გაეცალა, მაგრამ მისდა საუბედუროდ, პატრონმა დროზე შენიშნა დანაკარგი და თავის სახლეულთან ერთად უკან გამოედევნა. გარბის იპატი და მისდევენ მეზპბლები; უკვე სოფელს გასცდა და შარაგზაზე გარბის, მაგრამ არც დაზარებულები ჩამორჩებიან ბევრად. დაიღალა იპატი, ეს არის და წაიქცევა. უცებ გზაში მოხუცი შემოხვდა.

- სად გარბიხარ, იპატი? - ჰკითხა.

- ჰოი, მოხუცო, მომეხმარე, ნუ გამწირავ, დამმალე სადმე, თორემ თუ დამეწივნენ, ცოცხალს არ დამტოვებენ.

- აი, თხრილში მკვდარი ცხენი გდია და ამოეფარე, - გზისპირზე მიუთითა მოხუცმა.

ჩახტა იპატი თხრილში, სადაც ცხენის ნახევრად გახრწნილი ლეში ეგდო და მისი მუცლის ქვეშ დაიმალა.

ჩაურბინეს მდევრებმა გვერდზე, ვერ შეამჩნიეს. გამოვიდა იპატი სამალავიდან და მოხუცს მადლობა გადაუხადა.

ის კი ეკითხება:

- რაო, იპატი, კარგი იყო ცხენის ლეშის ქვეშ წოლა?

- რას ამბობ, მოხუცო, კინაღამ გავიგუდე იმ სიმყრალეში.

მოხუცმა უცებ წარბები შეიკრა და მკაცრად მიმართა:

- სიმყრალე არ გესიამოვნა? აბა ერთი მე მკითხე, როგორ მსიამოვნებს შენი სანთლების მყრალი სუნი! ამ ლეშზე უარესია ისინი ჩემთვის! - შეტრიალდა და თავისი გზით წავიდა".

/ღირსი ამბროსი ოპტინელი/