მონოზონნი(სამონაზვნო წესით ცხოვრება), რაოდენ დიდი ყოფილა მონაზვნობის პატივი... პარამეტრები

[marine]

„ქრისტიანული ასკეტიზმი შეიძლება განისაზღვროს როგორც ადამიანის ნებაყოფლობითი ღვაწლი და ამასთანავე, ბრძოლა ქრისტიანული სრულყოფილების მისაღწევად. მაგრამ ამგვარი სრულყოფილება ადამიანის ბუნებაში არ დევს, ამიტომ მისი მიღწევა მარტოოდენ ბუნებრივი მონაცემების განვითარებით შეუძლებელია. ჩვენი ბუნებრივი შესაძლებლობები თავისთავად შეზღუდულია. სრულყოფილება თვითონ ღმერთშია და სულიწმინდის მადლით მოიპოვება. ამიტომაც ასკეტიზმი, როგორც ასეთი, ჩვენთვის არ არის თვითმიზანი, იგი მხოლოდ საშუალებაა, ჩვენი თავისუფალი ნების გამოვლინებაა სულიწმიდის მოსაპოვებლად. ასკეტიზმი, როგორც ადამიანის გონებისა და ნების ღვაწლი, გვეცხადება, როგორც მეცნიერება, ხელოვნება, კულტურა, მაგრამ როგორი მაღალი იდეალების მატარებელიც უნდა იყოს იგი ადამიანური თვასაზრისით, მას მეტად პირობითი ღირებულება აქვს. მარხვა, თავშეკავება, მღვიძარება, მკაცრი ცხოვრება, უპოვარება, მორჩილება, განდეგილობა, ქალწულება, სულის სიმტკიცე, სულგრძელობა და სიმდაბლე, თანაგრძნობა და მოწყალება, სარწმუნოება - ყველაფერი ეს უნდა იყოს ადამიანის გონებრივი და ნებელობითი ღვაწლი; მაგრამ ღვთის მადლის გარეშე ეს მაინც ადამიანური ქმედებაა და ამიტომაც წარმავალია, ხრწნადია; შესაბამისად, მთელი ჩვენი მოღვაწეობა იქითკენ მიდის, რომ მოხდეს ჩვენი ნების შერწყმა უფლის ნებასთან. ეს კი ლოცვით მიიღწევა. ამიტომ ლოცვა მწვერვალია ასკეტური მოღვაწეობისა; ეს არის ცენტრი, რომლიდანაც ძალას იკრებს ყველა სხვა ქმედება“

/არქიმანდრიტი სოფრონი/

[marine]

„როცა მონაზონი ქრისტეს გულისათვის უარს ამბობს ადამიანების ნახვაზე, მაშინ ის ხედავს მრავალ ადამიანს და ღვთაებრივი სახით ლოცით შეეწევა მათ იმ საქმეში, რომელთა შესრულებაც ადამიანური საშუალებებით შეუძლებელია“.

/წმ. პაისი მთაწმინდელი/

[marine]

„ბერობაზე დიდი გმირობა არ არსებობს. ბერი უნდა იყოს მტკიცე, ბერი ისე უნდა იყოს ქრისტეს წინაშე სიმართლისათვის, როგორც მოღრიალე ლომი, ოღონდ ამას დამსახურება უნდა“

/ღირსი გაბრიელი, აღმსარებელი და სალოსი/

[marine]

„როდესაც ღმერთი ამ სოფლიდან გამოიყვანს მონაზვნობისათვის მოსულს და მოიყვანს უდაბნოში, მაშინვე როდი უჩვენებს მას მის საკუთარ ვნებებსა თუ განსაცდელს, არ ანახებს, ვიდრე მონაზონი არ გახდება და ვიდრე ქრისტე არ შეკრავს მას თავისი შიშით. და მაშინ იწყება გამოცდა, ღვაწლი და ბრძოლა. და თუკი ის, ვინც უნდა გამოიცადოს, დასაწყისშივე აიძულებს თავს და თავისი შებრძოლებებით ღვაწლის სანთლის ანთებას მოასწრებს, იგი არ ჩაუქრება მაშინ, როცა მადლი განეშორება, როცა განსაცდელი მოვა. თუ არადა, როცა მადლი წავა, თავადაც თავის უწინდელ მდგომარეობას დაუბრუნდება. და, შესაბამისად, დაბრუნდება ვნებებიც, რომლებიც ამსოფლად ჰქონდა, აღდგება განსაცდელები და აამოძრავებს უწინდელ ჩვევებს, რომელთაც ემსახურებოდა და ემონებოდა“

/იოსებ ათონელი/

[marine]

„რაოდენად ანგელოზი უმაღლესია ხორციელ კაცთაგან, ეგოდენად უმაღლესია ბერობა მსოფლიო ცხოვრებისაგან. გარნა არა ქუდით და ანაფორის ჩაცმითა, არამედ სულის ხარისხთა ზედა ძალითი ძალად აღვსლითა, რომლისა სწავლა უთუოდ დიდ არს და მაღალ და ხანგრძლივი ღვაწლით მისაწვდომელ“.

/წმ. ალექსი ბერი/

[marine]

„მამა აზარია ტიროდა და მოსთქვამდა, როცა ურჩ მონაზონს ხედავდა. თუ ჰკითხავდნენ, ასე რატომ ხარ დამწუხრებულიო, მიუგებდა, - მორჩილს თავისი ბერდიდის ლოცვა იფარავს, თუნდაც მის გვერდით არ იყოს, იფარავს და იცავს მრავალი ბოროტებისგან, რადგან ის თავისი მამის საფარველქვეშ იმყოფება. ურჩი კი მძიმედ დატვირთულ ნავსა ჰგავს: ერთი ტალღა მას ეცემა, მეორე გვერდით ჩაუვლის, ბოლოს კი - ტალღები ჩაძირავენ“.

[marine]

„მონაზონი არის ის, ვინც ხორციელ სხეულში მყოფი უხორცოთა მდგომარეობას ბაძავს“

/წმ. იოანე კიბისაღმწერელი/

[marine]

„როგორც წყნარ და სუფთა წყალში მზე უკეთ ჩანს, ვიდრე ამღვრეულსა და მღელვარეში, ასევე მარადიული და სულიერი მზე - ღმერთი - უფრო უკეთ შეიცნობა სიმშვიდესა და სიწყნარეში - რწმენისა და გონების თვალით, ვიდრე შფოთსა და ადამიანთა ხმაურში“

/წმ. ტიხონ ზადონელი/

[marine]

„სამყარო ფიქრობს, რომ ბერ-მონაზვნები უსარგებლონი არიან. ტყუილად ფიქრობენ ისინი ასე. მათ არ იციან, რომ ბერი მლოცველია მთელი ქვეყნიერებისათვის. ისინი ვერ ხედავენ მის ლოცვებს და არ იციან რა სიყვარულით ღებულობს უფალი მას. ბერ-მონაზვნები საშინელ ბრძოლას აწარმოებენ ვნებებთან და ამ ბრძოლისთვის განდიდდებიან ღმერთში“.

/წმ. სილუანი/

[marine]

„სტყუვდები, ძმაო და ცდები! შენ ამით ბერი არ იქნები. ვერც საეკლესიო მსახურების აღსრულებით და ვერც მარტო ლოცვანის წაკითხვით იქმნები ბერი. ნუ გეწყინება: თუ გინდ ბევრი ჯილდოც მოგეღოს და ხარისხითაც ამაღლებული იყო, ვერც ამითი გახდები ბერი: უკეთუ შინაგანი ბერობა არ გეცოდინება, მაშინ ესენი უხმარ არიან შენდა, იმიტომ, რომ გარეგანს მარტო მისდევ და შინაგანს ივიწყებ“.

/წმ. ალექსი ბერი/

[marine]

„როდესაც განმარტოებიდან გამოდიხარ, შეინახე, რაც მოგიპოვებია; რამეთუ თუ გალიის კარი ღია იქნება, მასში ჩაკეტილი ჩიტები გამოფრინდებიან. მაშინ უკვე არანაირი სარგებელი აღარ გვექნება ჩვენი მდუმარებისაგან“

/წმ. იოანე კიბისაღმწერელი/

[marine]

„სანამ ერიდან წახვიდოდე, გულითადი ლოცვა აღავლინე ქრისტესადმი და შენი მშობლები, ძმები და დები მიანდე ღმერთს. ამის შემდეგ ნუღარ მოიგონებ მათ, იმიტომ, რომ თვითონ ქრისტე იქნება მოვალე, შეეწიოს მათ“.

/წმ. პაისი მთაწმინდელი/

[marine]

“საკუთარი თავის სუფთად და შეურყვნელად შენახვას განუწყვეტელი განსაცდელებისა და ცოდვათა საცდურისაგან ისეთივე ფასი აქვს ღვთის თვალში, როგორც - მეუდაბნოის მოსაგრე ცხოვრებას, მით უმეტეს, რომ წუთისოფელში კეთილი მაგალითი განსაკუთრებით მოქმედებს ერში მცხოვრებლებზე“.

[marine]

„როდესაც თუნდაც მაცხოვნებელი გარემოებების გამო გამოხვალ განმარტოებული ყოფისაგან, უკვე ისეთი ვეღარ ბრუნდები, როგორიც განმარტოებაში იყავი“.

/წმ. ტიხონ ზადონელი/

[marine]

„სამონაზვნო და საერო ცხოვრებას შორის ისეთივე განსხვავებაა, როგორიც - ნავსადგურსა და გამუდმებით ქარისგან მღელვარე ზღვას შორის“.

/წმ. იოანე ოქროპირი/

[marine]

„ამბა ანტონს უდაბნოში ეუწყა: „არის ქალაქში ვიღაც შენი მსგავსი, პროფესიით ექიმი, რომელიც თავის შემოსავალს გაჭირვებულებს აძლევს და ყოველდღიურად ანგელოზებთან ერთად „სამწმიდაოს“ გალობს“.

[marine]

"მონაზონს, რომელიც ამსოფლიურად ბრძნობს, ცხადია, გზა შეშლია, თუმცა ის ქრისტესაკენ გაემართა, მისი სული ამ ქვეყანაში დაეხეტება."

[marine]

"მონაზონს, რომელიც ამსოფლიურად ბრძნობს, ცხადია, გზა შეშლია, თუმცა ის ქრისტესაკენ გაემართა, მისი სული ამ ქვეყანაში დაეხეტება."

[marine]

"ძნელია შენში მოაკვდინო სოფელი, სანამ შენს თავს არ მოაკვდინებ სოფლისათვის - ცოდვათა მიზეზებისათვის."

[marine]

„ერთმა ძმამ ბერს ჰკითხა: „როგორ მოვიქცე, მამაო? სამარცხვინო ზრახვები მანადგურებენ“. ბერმა მიუგო: - „როდესაც დედას სურს, რომ ბავშვი ძუძუს მოსწყვიტოს, მწარე ზღვის ხახვს ისვამს. ბავშვი, ჩვეულებისამებრ, მივარდება ძუძუს, მაგრამ სიმწარის გამო სწრაფად განაგდებს. ასევე შენც, თუ გსურს თავი დააღწიო, შენი ზრახვები სიმწარით დაფარე“. ძმამ კვლავ ჰკითხა: „როგორი სიმწარით უნდა დავფარო?“ – „სიკვდილის ხსოვნით და მომავალი ცხოვრების სატანჯველზე ფიქრით!“ - უპასუხა ბერმა“.

/ძველი პატერიკი/