წმინდანის შესაძლებლობები პარამეტრები

[marine]

"უფალმა ბოლოს სასწაულების ნიჭი მიმადლა. მას შეეძლო ბოროტის განდევნა, სნეულების განკურნება. ერთხელ ნეტარ მაკედონთან მიიყვანეს ქალი, რომელიც ძალიან ცუდად იყო - თურმე ერთ დღეში ოცდაათი ქათამი შეეჭამა. მეუდაბნოე მამის ლოცვით ქალმა შეძლო მოენელებინა საკვები, თუმცა იმ დღის შემდეგ ქათამს აღარ გაკარებია."

[marine]

"რწმენაში განმტკიცებულმა მღვდელმა [ანანია ხუცესი] სულის შებერვით დაამსხვრია წარმართთა მთელი ტაძარი".

[marine]

"თხრილში მჯდომი კაცისთვის საკვები ლომს მიჰქონდა ყოველდღე".

[marine]

"წმინდა გრიგოლ საკვირველმოქმედის ცხოვრებაში ვკითხულობთ: "ნეტარის მიცვალების დროს (დაახლ. 266-27O) ნეოკესარიაში 17 წარმართიღა დარჩა, მაშინ როცა სამღვდელმთავრო ტახტზე მისი აღსაყდრების დროს ქალაქში მხოლოდ 17 ქრისტიანი იყო. ეს ყოველივე წმინდა მამამ თავისი ღვთივსათნო ცხოვრებით, შთაგონებული ქადაგებებით, სასწაულებით და სამწყსოს ბრძნული მართვით მოახერხა".

[marine]

"გადმოცემის თანახმად, წმინდა ბრინძიას [მფარველი ირლანდიისა] ერთხელ კოკისპირულ წვიმაში უშრომია, დაღალულს მზის სხივი ხის ტოტად მოხჩვენებია და მთლად სველს სამოსი ზედ გასაშრობად გადაუკიდია".

[marine]

"გავიდა ორი წელიწადი და დიდმა მთავარმა, იაროსლავ ვსევოლოდის ძემ მისი [წმ. გიორგი, მთავარი ვლადიმირისა] წმინდა ნაწილნი მშობლიურ ვლადიმირს გადააბრძანა. პროცესიისას ყველამ იხილა, თუ როგორ შეუერთდა გარდაცვლილის თავი სხეულს".

[marine]

"თუნდაც ხმა არ ამოეღო, მისი შემხედვარე გამოსწორდებოდი".

[marine]

"მან [წმ. ტელესფორე რომის პაპი (+138)] რომის ეკლესიის საჭეთმპყორბლის ტახტი დაიკავა თერთმეტი წლისამ".

[marine]

„ყველას აოცებდა ის სიხარულიანი ნათელი, რომელსაც დედა მატრონას არსება გამოსცემდა“

[marine]

"როცა წმინდანი [წმ. ექვთიმე, ნოვგოროდის მთავარეპისკოპოსი] გარდაიცვალა, მის სხეულს კეთილსურნელება აუვიდა. წმინდანს გაპატიოსნებისას სხეულზე შემოკრული ჯაჭვი უპოვეს, რომლის შესახებაც არავინ იცოდა. წმინდანის სხეული არ გაიხრწნა და შემდეგ საუკუნეებში მრავალი სასწაული მოახდინა".

[marine]

“მას [ღირსი ენგუს კლონენახელი, ეპისკოპოსი] იმხელა რწმენა ჰქონდა, რომ ერთხელ შეშის ჭრისას, მოჭრილი თითი მიიდო თავის ადგილას და დალოცვის შემდეგ გაუმრთელდა“.

[marine]

"ერთ საღამოს ისააკმა მოწაფეებს უბრძანა, მონასტრის ბაღში რამდენიმე ბარი დატოვეთო. იმავე ღამეს, ლოცვის შემდეგ ძმებს დაავალა: - ჩვენს მუშებს შეჭამანდი მოუხარშეთ. ცისკრისთვის ყველაფერი მზად უნდა იყოსო. დილით ბაღში ძმებს იმდენი მომუშავე დახვდათ, რამდენი ბარიც ჰქონდათ დატოვებული. ქურდები იყვნენ. ბაღში შესვლისთანავე მათი სურვილები ღვთის მოქმედებით შეიცვალა: ბარები იპოვეს, აიღეს და ბაღი მთლიანად დაამუშავეს.

"გამარჯვება, ძმებო! მეტად გაისარჯეთ და დასვენების დროა", - მიმართა მათ ისააკმა და საჭმელი შესთავაზა. როცა მუშები დანაყრდნენ, წმინდანმა მათ უთხრა: "ბოროტებას ნუ ჩაიდენთ, ნუ იქურდებთ. როცა რაიმე მოგინდებათ, ბაღის კართან მოდით, მშვიდად ითხოვეთ და კურთხევით მიიღეთო". შემდეგ კი ბრძანა, მათთვის რაც შეიძლება მეტი ხილი მიეცათ. ამგვარად, ბაღში სავნოდ მოსულები უვნებლადაც დაბრუნდნენ და უხვადაც დაჯილდოვდნენ გაწეული შრომისთვის.

[marine]

"ისააკთან მოწყალებისთვის ვიღაც ჩამოძონძილი უცხოქვეყნელები მოვიდნენ და წმინდანს ევედრნენ, სამოსი მოგვეციო, ის მდუმარედ უსმენდა მათ. მერე ერთ-ერთი მოწაფე იხმო და საიდუმლოდ უბრძანა: "წადი ამა და ამ ტყეში. ამა და ამ ადგილას, მუხის ფუღუროში ტანსაცმელს იპოვი და მოიტანეო". მოწაფე ასეც მოიქცა. ღვთის კაცმა ეს ტანსაცმელი მათხოვრებს გადასცა. შეხედეს და იცნეს - ტყეში დატოვებული მათი სამოსი იყო. შერცხვათ."

[marine]

"როცა წმინდა ქალწულები მოიყვანეს, მმართველმა ბრძანა, გააშიშვლეთო, რათა მათი სხეული ენახა, მაგრამ როგორც კი ტანსაცმლის გახდა დააპირეს, ვერაფრის გაკეთება ვერ შეძლეს, რამეთუ ღვთის ნებით, წმინდანებს სამოსი ტანზე ტყავივით მიეკრათ. ყველა გააოცა ამ სასაწაულმა. თუმცა მსახურები დიდხანს ცდილობდნენ წმინდანებისთვის ტანსაცმლის გახდას, მაგრამ ვერ შეძლეს".

[marine]

"ვერაფერს დაუმალავდით, - თითოეულის ცოდვა თითქოს ხელისგულზე ედო"

[marine]

თავი V. ამბავი
საბინისა, კანუზის ეპისკოპოსისა
მთელი აპულიის მხარის ცნობილი ღვთისმოშიში კაცები მოგვითხრობენ, რომ კანუზის ეპისკოპოსმა საბინმა ღრმა სიბერის გამო მხედველობა დაკარგა. გუთების მეფე ტოტილამ გაიგო, საბინს წინასწარმეტყველების ნიჭი აქვსო. არ დაიჯერა და გადაწყვიტა, შეემოწმებინა. ერთხელ, იმ მხარეში ყოფნისას ღვთის მონა საბინმა მეფე ტრაპეზზე მიიწვია. სუფრასთან მეფე, ჩვეულებისამებრ, მხართეძოზე არ წამოწოლილა, დაჯდა პატივცემული საბინის მარჯვნივ. როცა საბინის მსახურმა ჭიქით ღვინო მოართვა, მეფემ ჩუმად გამოართვა ჭიქა და მის მაგივრად თვითონ მიართვა ეპისკოპოსს. ამით სურდა გაეგო, მიხვდებოდა თუ არა ეპისკოპოსი წინასწარმეტყველების მადლით, ვინ მიაწოდა ჭიქა. "გაუმარჯოს ამ მარჯვენას!" - თქვა ღვთის მონამ, გამოართვა ჭიქა, თუმც ვერ ხედავდა, ვინ მიაწოდა იგი. წმინდანის სიტყვებმა შეარცხვინა და იმავდროულად გაახარა მეფე, რამეთუ ნახა თავისი თვალით კაცი ღვთისა.

ღვთისმოშიშმა საბინმა ღრმა სიბერემდე იცოცხლა. მის პატივმოყვარე და გულისთქმით წაქეზებულ ერთ-ერთ არქიდიაკონს მოუნდა საბინის შემდეგ მისი კათედრის დაპყრობა და განიზრახა ეპისკოპოსის მოწამვლა. მოისყიდა მეღვინე და ღვინოში შხამის გარევა დაავალა. სადილობის ჟამს მოსყიდულმა მსახურმა საბინს მოწამლული ღვინო მიართვა. "თვითონ დალიე, რაც ჩემთვის მოამზადე", - უთხრა მას ღვთისმოშიშმა ეპისკოპოსმა. მხილებული მსახური შიშით აკანკალდა, მაგრამ გადაწყვიტა, დაელია საწამლავი, ერჩივნა, მომკვდარიყო, ვიდრე განზრახ მკვლელობისთვის დაესაჯათ. როგორც კი ჭიქა პირთან მიიტანა, ღვთის კაცმა გააჩერა: "ნუ დალევ, მომეცი, მე დავლევ. შენ კი წადი და საწამლავის მომცემს უთხარი, რომ მე გესლიანი ღვინო დავლიე, ის კი ეპისკოპოსი არ იქნება". ჯვრის ნიში გამოისახა და მშვიდად შესვა სასმისი. იმავე საათს მოკვდა არქიდიაკონი, რომელიც ამ დროს სხვაგან იმყოფებოდა, თითქოსდა ეპისკოპოსის ბაგეებით შესმული ღვინო დამნაშავის წიაღში ჩაისხაო. ის საკუთარმა ბოროტებამ განგმირა საუკუნო მსაჯულის თვალთა წინაშე.

/წმ. გრიგოლ დიოლოღოსი/

[marine]

პატრიარქი ეფრემი (სიდამონიძე) ეპისკოპოსობის ჟამს წმინდა ბარბარეს ეკლესიაში წირავდა. მაშინ ტაძარში ცოტა თუ დაიარებოდა. ერთხელ, მზის ჩასვლის ჟამს, მღვდელმთავარი ტაძარში სკამზე იჯდა, იქ მის გარდა არავინ იყო. ამ დროს შემოვიდა ქალი პატარა გოგონათი. მივიდა წმინდა ბარბარეს ხატთან, ბავშვი ზედ მიახეთქა და უთხრა: - აჰა, მოგიყვანე, თუ შეგიძლია, მოარჩინე, თუ არადა მე მაგის ყურების თავი არა მაქვს, შენც ხომ ქალი ხარ, მოკალი და გაათავეო. მეუფე ეფრემი მივიდა ქალთან და ასე უდიერად მოქცევის მიზეზი ჰკითხა. ჩემს შვილს თვალები სტკივა და ვერავინ უშველა. ახლა კი აქ მოვიყვანე თუ ღმერთი მას მოარჩენს, მისი მსახური ვიქნებიო. გოგონას თვალები არც კი უჩანდა.

მეუფე მოეფერა მას, დაამშვიდა, მერე წმინდა ბარბარეს პარაკლისი გადაიხადა, წყალი აკურთხა, მისით განბანა წმინდა ბარბარეს ხატი და ნაბანით ბავშვს თვალები მოსწმინდა, დარჩენილი წყალი კი დედამისს გაატანა და ურჩია, ყოველ დილით დაებანა ბავშვისთვის თვალები. ერთხელ მეუფე ეფრემს კაბის კალთა პატარა გოგონამ მოჰქაჩა. ეს სწორედ ის თვალმტკივანი გოგონა იყო, რომელიც წმინდა ბარბარეს ლოცვით სრულიად განკურნებულიყო. დედამისმა აღთქმა აასრულა, წმინდა ბარბარეს ეკლესიის მრევლი გახდა და სიცოცხლის ბოლომდე ემსახურებოდა ტაძარს.

[marine]

"ეს ამბავი კი მაშინ მოხდა, როცა წმინდა საბამ თავისი ძმა, სერბეთის მთავარი სტეფანე, მეფედ აკურთხა. ამან შური აღძრა უნგრეთის მთავრის გულში და სერბეთზე გალაშქრება გადაწყვიტა. სტეფანე ომისთვის მზად არ იყო, ამიტომ ძმას, წმინდა საბას სთხოვა, უნგრეთში წასულიყო და მტერი დაემშვიდებინა. უნგრელებს დიდი ჯარი შეეყარათ. წმინდა საბა სათანადო პატივისცემით მიიღეს, მაგრამ მის სიტყვებს ყურად არ იღებდა უნგრეთის მეფე. ძალზე ცხელოდა, წმინდა საბამ ცივი წყალი მოითხოვა. მეფემ მსახური ყინულისთვის გაგზავნა, მაგრამ პაპანაქებამ ყინული დაადნო.

შეწუხდა მეფე. მაშინ წმინდა საბამ ხელები ზეცად აღაპყრო და ღმერთს გულგაქვავებულ კაცთა სამხილებლად ციდან სეტყვის მოვლინება შესთხოვა. უეცრად გაიელვა, დაიგრუხუნა, მსხვილმა სეტყვამ წამოუშინა, რომელიც მხოლოდ ამ ქალაქს დაატყდა თავს და ასევე მალევე შეწყდა. შეშინებული მეფე, "უფალო, შეგვიწყალეო", გაიძახოდა. წმინდა საბამ კი ჭურჭელში სეტყვის მარცვლები მოაგროვებინა და როგორც ღვთის კურთხევა, ისე იგემა.

"რადგან შენს სამთავროში არ იყო ყინული, მე ის შევთხოვე ჟამთა მეუფეს და უფალმაც, თავისი დაუშრეტელი საგანძურიდან, ყინული მიბოძა, რათა შენთვის, როგორც ღვთის კურთხევა, ისე მომეცაო". მეფემ მოწიწებით მიიღო ყინული. მისი მტრობა სერბეთის სიყვარულით შეიცვალა. ამას გარდა უარყო ლათინური მრწამსი და სიცოცხლის ბოლომდე მართლმადიდებელი დარჩა. როცა ნეტარი ვლადისლავი გარდაიცვალა (ასე ერქვა უნგრეთის მეფეს), ღმერთმა ის სასწაულებით განადიდა. ასე აქცია იგი წმინდანად წმინდა საბას მშვიდობისმყოფელობამ."

[marine]

"გაყოფილი წვიმის სასწაული სხვა ღვთისმოშიშმა ეპისკოპოსმაც მოახდინა. ეს მომითხრო ერთმა მოხუცებულმა ღვთისმსახურმა (ის ჯერაც ცოცხალია), რომელიც ამ სასწაულის თვითმხილველი გამხდარა. მძვინვარე მეფე ტოტილა განრისხებული იყო უტრიკულელ ეპისკოპოს ფულგენციზე. როცა ის ჯარით ამ ქვეყანას მიუახლოვდა, ეპისკოპოსმა, ღვთისმსახურთა ხელით, ძღვენი გაუგზავნა, რომ საჩუქრებით მაინც დაეცხრო მისი უგუნური გაშმაგება. ტოტილამ იუკადრისა ძღვენი და გაცეცხლებულმა უბრძანა მეომრებს, უპატიოდ შეეპყროთ ეპისკოპოსი და მის წინაშე სამსჯავროზე წარედგინათ. გუთებმა შეასრულეს ბატონის ბრძანება, შეიპყრეს ეპისკოპოსი, შემოხაზეს მიწაზე წრე, ჩააყენეს შიგ ფულგენცი და წრიდან გადასვლა აუკრძალეს. ეპისკოპოსს გუთები სდარაჯობდნენ. ფულგენცის მზე წვავდა. უეცრად იელვა და ქუხილთან ერთად ისეთი კოკისპირული წვიმა წამოვიდა, რომ მცველებმა ვეღარ გაუძლეს. წვიმის ერთი წვეთიც არ დასცემია იმ წრეს, რომელშიც წმინდანი იდგა. ეს ამბავი სასტიკ მეფეს უამბეს. მის გოროზ გულში გაიღვიძა ეპისკოპოსისადმი ღრმა პატივისცემამ. ყოვლისშემძლე ღმერთი თავისი ძალის მდაბალ მონებში სასწაულებრივი გამოვლინებით ამდაბლებს ამაყსა და ხორციელ გონებას! თავმდაბალ ადამიანებში მოქმედი ჭეშარიტება ამგვარად იმორჩილებს მათ, ვინც ამაყად წინაღუდგება მის მცნებებს."

/წმ. გრიგოლ დიალოღოსი/

[marine]

"1992 წლის 28 სექტემბერს კაფსალის ერთ-ერთ კელიაში წმინდა ისააკ ასურის პატივად ღამისთევის ლოცვა ჩატარდა. კელიაში შეკრებილ ბერთა შორის იყო მამა პაისიც, რომელსაც განსაკუთრებით უყვარდა ეს წმინდანი. ამ მსახურებას ორი მართლმადიდებელი ლიბანელიც ესწრებოდა: მღვდელი და მისი ახალგაზრდა მორჩილი. "დიდებიანის" გალობისას მღვდელმა მოხედა ახალგაზრდას, რაღაც უნდოდა ეთქვა. ამ დროს თვალი მოჰკრა მამა პაისის - იატაკიდან 30 სმ სიმაღლეზე ჰაერში იდგა და ბრწყინვალე ნათელი ეფინა. მისი სახე და ხელები განსაკუთრებით ასხივებდნენ ნათელს. მღვდელს გაოცებისგან ყვირილი მოუნდა, მაგრამ ხმა არ დაემორჩილა. ახალგაზრდამ მოძღვრის გაკვირვებულ მზერას გააყოლა თვალი და მანაც იგივე დაინახა. ჰაერში მდგომი მამა პაისი საკურთხევლიდან კიდევ ერთმა მღვდელმა იხილა, ისიც უცხოელი იყო. კელიაში ოცი კაცი იდგა, მამა პაისის ფერისცვალება კი მხოლოდ სამმა იხილა. შესაძლოა, ეს ადამიანები ღირსნი იყვნენ ამ ხილვისა. ერთ-ერთმა მოწმემ, რომელიც სამშობლოში პატარა მონასტერს აშენებდა, მშენებლობის პროექტი მამა პაისის მოუტანა სანახავად. გულში ამბობდა, - რა უნდა გითხრას ამ მამა პაისიმ? ან კი ვინ არის, განა წინასწარმეტყველია? ჰოდა, სახიერმა ღმერთმა აჩვენა მას, ვინ იყო მამა პაისი."