რისი სწამს დიაკვან ანდრია კურაევს?, დიაკვან ანდრია კურეავის ცდომილების შესახებ პარამეტრები

[gio_xomasa]

პირადად მე ბევრი რამისთვის მადლობელი ვარ მამა ანდრია კურაევისა, კერძოდ, მისი ნიჭიერი პოლემიკური სტატიებისთვის, რომლებშიც იგი მახვილგონივრულად ებრძვის ეკლესიის მტრებს, განსაკუთრებით ნეოწარმართობასა და ოკულტიზმს. იგი სწრაფად რეაგირებს პროვოკაციებსა და თავდასხმებზე, ეკლესიის წინააღმდეგ რომ ეწყობა, შეუძლია თავისი ცოდნისა და ძალების მობილიზება მათთვის პასუხის გასაცემად. მამა ანდრია თვალსაჩინო საეკლესიო ჟურნალისტია ამ სიტყვის კარგი გაგებით, ანუ ეხმიანება მიმდინარე მოვლენებს, რომლებიც ადამიანებს აშფოთებს. მაგრამ ამავე დროს ვერ ვიშორებ კითხვას: რატომ ხდება, რომ იცავს რა ეკლესიას, ებრძვის რა მის მტრებს მართლმადიდებლური პოზიციებიდან,
თავად თმობს ამ პოზიციებს, როდესაც საქმე ეხება ეკლესიის სწავლებას და მის საღმრთისმეტყველო გააზრებას? ასეთ დროს გასაოცარ შეცდომებს
ვაწყდებით, რომლებიც მკითველს გზა-კვალს უბნევენ. ამიტომ გულისტკივილით ვსვამთ კითხვას: რისი სწამს დიაკვან ანდრია კურაევს?

ჩვენ ვლაპარაკობთ არა შინაგან რელიგიურ გრძნობაზე, არა მისტიკურ განცდებზე - ეს მისი სულიერი საიდუმლოა, რომელსაც უცხო ხელი ვერ შეეხება, ამაზე მსჯელობა მხოლოდ მის სულიერ მოძღვარს შეუძლია, თუკი ჰყავს ასეთი. აქ ლაპრაკია ქრისტიანული სარწმუნოების წყაროებზე, რომელთა მიმართ მამა ანდრია უარყოფასა და უნდობლობას გამოხატავს, თუ ეს ზეპირი ან წერითი მეტყველების ლაფსუსები არ არის.
მართლმადიდებლური სარწმუნოების საფუძველია ძველი და ახალი აღთქმის წიგნებში დაცული წმ. გარდამოცემა, რომელიც ლიტურგიკაში, კანონიკასა და ეკლესიის სიმბოლურ წიგნებში, აგრეთვე პატრისტიკულ ლიტერატურაში ცოცხლობს და „მამათა ერთსულოვნების“ პრინციპს ემყარება. სწამს კი მამა ანდრია კურაევს წმ. გარდამოცემა? არა. იგი აცხადებს, რომ შეიძლება იყო უბრალოდ ქრისტიანი ყოველგვარი ტიპიკონის, მსოფლიო კრებების კანონების - კანონის და ა.შ. გარეშე. ესე იგი, წმ. გარდამოცემის არსებითი და იქნებ უმთავრესი ორგანული ნაწილი - ლიტურგიკა, მისივე სიტყვებით, რაღაც არაარსებითია, ურომლისოდაც ადამიანს შეუძლია ქრისტიანი იყოს, ამ სიტყვებს იგი არაერთგზის იმეორებს წიგნში „ეკუმენიზმის გამოწვევა“. ეტყობა, მამა ანდრიას აზრით, „იყო უბრალოდ ქრისტიანი“ ნიშნავს წრფელი გულით შეასრულო მცნებები და სხვა არაფერზე იფიქრო. მაგრამ ამგვარი უბრალოება ფილოსოფიის დოქტორისათვის ფილოსოფიური პოზიციაა, კერძოდ კი - აგნოსტიციზმი. უცნაური სურათია: პროტესტანტებთან პოლემიკაში მამა ანდრია კურაევი მოიხმობს ეკლესიის ცნებას, როგორც მყარ ტრადიციას, რომელმაც მოციქულთა სწავლება შემოინახა, ხოლო როდესაც ეკუმენიზმის გამართლებას ცდილობს, მაშინ ამბობს, რომ შეიძლება გვერდი აუარო ისეთ წვრილმანებს, როგორიცაა ტიპიკონი და კანონიკა. ამასთან ერთად, იგი შერჩევით სარგებლობს ციტატებით პატრისტიკიდან, ანუ აცხადებს, რომ შეიძლება ცხონება ეკლესიის გარეშე ანდა ეკლესიის დეფორმირებული და შეკვეცილი ცნებით. წმ. გარდამოცემისადმი უნდობლობა ლოგიკურად წმ. წერილისადმი უნდობლობამდე მიდის. ისიც არ არის ნაკლებად მნიშვნელოვანი, რომ ახალ აღთქმას საფუძვლად ძველი აღთქმა უდევს, მისი გამოვლინებაა, თვით უფალმა თქვა: „გამოიძიებდით წიგნთაგან... და იგინი არიან, რომელნი წამებენ ჩემთვის“ (ინ.5,39).

მამა ანდრიამ „გამოიძია“ წმ. წერილი და თავის სტატიაში „ექუსთა დღეთა“-ს პოლემიკურობა „იმ დასკვნამდე მივიდა, რომ ბიბლიის ნდობა არ შეიძლება: მოსე ფსევდო მოსეა, მითიური პირი; ესაია და სხვა ბიბლიური პირებიც მხოლოდ „ფსევდონი“, ანუ ცრუნი და არარსებულნი არიან. მამა ანდრიას აზრით, ეს ისეთივე პირობითი და სუბიექტური ენაა, როგორც, მაგალითად, ჩვენ ვამბობთ, რომ „მზე ამოვიდა“, მამა ანდრიამ კი, თუმცა ბავშობიდან იყენებს ამ გამოთქმებს, იცის, რომ მზე კი არ ამოდის, დედამიწა ბრუნავს მის გარშემო (იმასაც დავამატებთ, რომ მამა ანდრიას, როგორც ერუდირებულსა და ცნობისმოყვარე ადამიანს, ალბათ შესწავლილი აქვს თანამედროვე კოსმოლოგიური სისტემები, თუმცა კი არ ეთანხმება აინშტაინსა და ფლორენსკის, რომლების ამტკიცებენ, რომ გეო - ან ჰელიოცენტრული პრინციპები უახლოესი კოსმოსის სისტემაში მათემატიკურად დადასრუებული არ არის).

მამა ანდრიას მიაჩნია, რომ „ექუსთა დღეთა“, ანუ „დაბადების“ პირველი წიგნი, რომელიც ჩვეულებრივ ქრისტეს შობამდე XV საუკუნით თარიღდება, მოგვიანებით დაწერა ვიღაც პოლემისტმა იუდეველმა ბაბილონელთა ჯიბრზე. გამოდის, რომ ბიბლია ანტიმითოლოგიური ნაწარმოებია, რომელსაც მიზნად აქვს იუდეველთა დაცვა წარმართული მითოლოგიისგან - როგორც ჩანს,ბაბილონის ტყვეობის დროს, ამასთან ნათლად მიგვანიშნებს, რომ ბიბლია, ამ შემთხვევაში „ექუსთა დღეთა“, ღმრთივსულიერი ნაწარმოები კი არ არის არამედ „მითი მითების წინააღმდეგ“, რომელიც ბაბილონელთა მოძულე იუდეველმა „კბილი კბილისა წილ“-ის პრინციპით შეთხზა. ამგვარად, მამა ანდრიამ გაიმეორა ანტიბიბლიური კრიტიკოს-რაციონალისტების - ბაუერისა და მის მსგავსთა აზრები, რომელთაც დღეს დაკარგული აქვთ ყოველგვარი ავტორიტეტი თვით უწრწმონო მეცნიერებს შორისაც.
თუკი მამა ანდრიას არ სწამს ძველი აღთქმის ღმრთივსულიერება და ისტორიულობა, აღალი აღთქმა ჰაერში რჩება გამოკიდებული - საფუძველი მას დაკარგული აქვს. მაშ, რიღასი სწამს დიაკვან ანდრია კურაევს?

არქიმანდრიტი რაფაელი (კარელინი)

თარგმნა ნინო გულიაშვილმა

[Hercules]

მაგაზე პასუხი გასცა კურაევმა. საერთოდ არქიმანდრიტი რაფაელი არაარგუმენტირებულად საუბრობს.

http://kuraev.ru/index.php?option=com_cont...id=82&Itemid=40

[A.V.M]

ეხლა რა უნდა ვკითხო პატივცემულ უკანასკნელი ორი თემის ავტორს:
მიზანი რა არის?
ორი ცნობილი თეოლოგის შესახებ არასწორი წარმოდგენა გვაქვს და უნდა გამოვასწოროთ თუ რა???

[gio_xomasa]

Hercules

მაგაზე პასუხი გასცა კურაევმა. საერთოდ არქიმანდრიტი რაფაელი არაარგუმენტირებულად საუბრობს.

ეს პასუხი კი არა უფრო პოლემიკური აბდაუბდაა.
ამ სტატიაში მამა რაფაელმა საფუძვლიანად და არგუმენტირებულად ამხილა დიაკონი ანდრია კურაევი, არ მესმის რას გულისხმობთ როცა ამბობთ არაარგუმენტირებულადო

A.V.M

ეხლა რა უნდა ვკითხო პატივცემულ უკანასკნელი ორი თემის ავტორს:
მიზანი რა არის?
ორი ცნობილი თეოლოგის შესახებ არასწორი წარმოდგენა გვაქვს და უნდა გამოვასწოროთ თუ რა???

ეს სტატიები ალბათ უფრო ობიექტური,მიუკერძოებელი ადამიანებისთვის არის,რომელთაც სიმართლე არ იციან ამ ორი ადამიანის შესახებ, სამწუხაროდ ბევრი ადამიანი მოწამლულია მათი არასწორი სწავლებებით,ამტიომ საჭიროა ხალხი ინფორმირებული იყოს, დანარჩენს ვინც წაიკითხავს ამას თვითონ განსაჯოს

[afxazi]

gio_xomasa

ამ სტატიაში მამა რაფაელმა საფუძვლიანად და არგუმენტირებულად ამხილა დიაკონი ანდრია კურაევი

რომელთაც სიმართლე არ იციან ამ ორი ადამიანის შესახებ, სამწუხაროდ ბევრი ადამიანი მოწამლულია მათი არასწორი სწავლებებით,ამტიომ საჭიროა ხალხი ინფორმირებული იყოს, დანარჩენს ვინც წაიკითხავს ამას თვითონ განსაჯოს

და თუ გაგიგია თქო რამე არქ. რაფაელის ცთომილებებზე?

[lasha_k]

gio_xomasa

მამა ანდრიამ „გამოიძია“ წმ. წერილი და თავის სტატიაში „ექუსთა დღეთა“-ს პოლემიკურობა „იმ დასკვნამდე მივიდა, რომ ბიბლიის ნდობა არ შეიძლება: მოსე ფსევდო მოსეა, მითიური პირი; ესაია და სხვა ბიბლიური პირებიც მხოლოდ „ფსევდონი“, ანუ ცრუნი და არარსებულნი არიან.

არ მჯერავს მამა ანდრია კურაევი ამას თუ იტყოდა....გთხოვ მიმითოთო წყარო სადაც ამას ქადაგებს

[gio_xomasa]

lasha_k

არ მჯერავს მამა ანდრია კურაევი ამას თუ იტყოდა....გთხოვ მიმითოთო წყარო სადაც ამას ქადაგებს

წყაროები თავად სტატიაში მითითებული:
1) ამ სიტყვებს იგი არაერთგზის იმეორებს წიგნში „ეკუმენიზმის გამოწვევა“
2)მამა ანდრიამ „გამოიძია“ წმ. წერილი და თავის სტატიაში „ექუსთა დღეთა“-ს პოლემიკურობა „


afxazi

და თუ გაგიგია თქო რამე არქ. რაფაელის ცთომილებებზე?

http://church.ge/index.php?s=&showtopic=91...ndpost&p=688874
აქ გიპასუხე უკვე

[Hercules]

ეს პასუხი კი არა უფრო პოლემიკური აბდაუბდაა.
ამ სტატიაში მამა რაფაელმა საფუძვლიანად და არგუმენტირებულად ამხილა დიაკონი ანდრია კურაევი, არ მესმის რას გულისხმობთ როცა ამბობთ არაარგუმენტირებულადო

აბდაუბდაა კურაევის პასუხი? თუ რუსული გესმის გთხოვ იქნებ მითხრა რა არის აქ აბდაუბდა?

Вообще–то по замыслу автора и редакции (а это примечание было предложено именно редактором) это была защита церковного предания о Моисее как авторе Пятикнижия от «библейских критиков». И лишь о. Рафаил увидел здесь солидарность с ними. То, что формула о всецелом авторстве Моисея «не совсем точна» знает любой, кто дочитает эти Священные книги до описания смерти и погребения Моисея. Полагаю, что даже о. Рафаил не будет настаивать на том, что именно Моисеем написаны следующие строки из «Пятой книги Моисеовой»: «И умер там Моисей, раб Господень, в земле Моавитской, по слову Господню; и погребен на долине в земле Моавитской против Беф-Фегора, и никто не знает места погребения его даже до сего дня. Моисею было сто двадцать лет, когда он умер; но зрение его не притупилось, и крепость в нем не истощилась. И оплакивали Моисея сыны Израилевы на равнинах Моавитских [у Иордана близ Иерихона] тридцать дней. И прошли дни плача и сетования о Моисее» (Втор. 33, 6-8)

[nk44]

Hercules
A.V.M
afxazi

იქნებ დაწეროთ კონკრეტულად რა ადგილს არ ეთანხმებით არქიმანდრიტი რაფაელი (კარელინი)-ის სტატიიდან??

[A.V.M]

იქნებ დაწეროთ კონკრეტულად რა ადგილს არ ეთანხმებით არქიმანდრიტი რაფაელი (კარელინი)-ის სტატიიდან??

ჯერ ბატონმა გიორგიმ დადოს სტატიები იმ ბროშურიდან და მერე გეტყვით ბატონო ვის და რატომ არ ვეთანხმებით...

[-ი ბ ე რ ი ე ლ ი]

gio_xomasa


ძალიან დიდ საქმეს აკეთებ ძმაო, ღმერთმა დაგლოცოს

[lasha_k]

-ი ბ ე რ ი ე ლ ი

ძალიან დიდ საქმეს აკეთებ ძმაო, ღმერთმა დაგლოცოს

ჰო ისეთ საქმეს აკეთებს წესით მაგას დაბრონილიც უნდა ქონდეს სამოთხე

რა დიდ საქმეს აკეთებს? პირიქით გვაზიზღებს სასულიერო პირს, მეტიც უახლოეს მომავალში წმინდანების მხილებაზეც კი გადავა რომელიც ბროშურის სახით დაგვიდებს

[afxazi]

nk44

იქნებ დაწეროთ კონკრეტულად რა ადგილს არ ეთანხმებით არქიმანდრიტი რაფაელი (კარელინი)-ის სტატიიდან??

ამაზე როგორ გაწყენინებ. მაცალე ცოტა ხანს.

მაგალითად 1995 წელს გამოცემულ პატარა ბროშურაში, რომელიც იეღოველთა მხილებას მიეძღვნა ხსენებული არქიმანდრიტი წერდა:

“რაც შეეხება იმას, რომ ძემ არ იცის მეორედ მოსვლის დღე, ეს არცოდნა მის კაცობრივ ბუნებას ეკუთვნის, რომელიც ყველაფრით ჩვენი ბუნების მსგავსი იყო, გარდა ცოდვისა. ქრისტეს ღმრთაებრივი ბუნება ყოვლისმცოდნე იყო, კაცობრივი ბუნება კი, რომელიც ყველა სულიერ ძალას შეიცავდა, მათ შორის გონებასაც, ადამიანის ზრდისა და განვითარების კანონებს ემორჩილებოდა, მაშასადამე, აბსოლუტურ ცოდნას არ ფლობდა: “ხოლო ყრმა იგი აღროძინდებოდა და განმტკიცდებოდა სულითა და აღივსებოდა სიბრძნითა” (ლუკა 2,40); “და იესო წარემატებოდა სიბრძნითა და ჰასაკითა” (ლუკა 2,52).

ეხლა ერთი წამით დავივიწყოთ ედიშერ ჭელიძის არსებობა და გამუქებული ფრაზა შევადაროთ უპირველესად იოანე დამასკელს:

"ამასთან, ითქმის, რომ იგი „წარემატებოდა სიბრძნით, ასაკიდა და მადლით“ (ლუკა 2,52), რადგან, ერთი მხრივ, იზრდებოდა ასაკით, და ასაკის ზრდის შედეგად სააშკარაოზე გამოჰქონდა თავის თავში არსებული სიბრძნე, მეორე მხრივ კი - ყოვლითურთ განიკუთვნებდა რა ჩვენეულს, საკუთარ წარმატებად აქცევდა იგი ადამიანთა წარმატებას სიბრძნეში და მადლში, აგრეთვე მამისეული სათნოჩენის სრულყოფას, რაც არის ადამიანთა ღვთისმცოდნეობა და ხსნა. მაგრამ ვინც ამბობს, რომ წარემატებოდა იგი სიბრძნით და მადლით როგორც მიმღები ამათი შემატებისა, ამგვარი ვინმე არც იმას ამბობს, რომ ხორცის პირველმყოფობიდანვე1 მოხდა შეერთება2, არცთუ ჰიპოსტასურ შეერთებას თვლის იგი რადმე, არამედ ერწმუნება ამაოდ-მბრძნობ ნესტორს და მოთვისეობითს შეერთებასა3 და ლიტონ შთამკვიდრებას4 მეზღაპრეობს, „არ უწყის რა არც ის, რას ამბობს, და არც ის, რის შესახებ ამტკიცებს“ (1ტიმ. 1,7). მართლაც, თუ ჭეშმარიტად შეუერთდა ღმერთ-სიტყვას ხორცი თავისი პირველმყოფობიდანვე ანდა, უკეთ, თუ ღმერთ-სიტყვაში მყოფობდა იგი და თუ ჰიპოსტასისეული იგივეობა ჰქონდა მასთან, როგორღა არ გამდიდრდებოდა იგი სრულყოფილად ყველა სიბრძნითა და მადლით, თუმცა არა როგორც წილმიმღები მადლისა, ანდა მომადლებით წილმქონე სიტყვისეულთა, არამედ, უმალ - ადამიანურთა და საღმრთოთა ჰიპოსტასური ერთობის გამო, რაც აღსრულდა ერთ ქრისტეში, რადგან თვითვე იყო ერთდროულად ღმერთიც და ადამიანიც, ქვეყნიერებისათვის მადლის, სიბრძნისა და ყოველგვარ სიკეთეთა სისავსის აღმომაცენებელი."

http://www.orthodoxy.ge/gvtismetkveleba/damaskeli/66.htm

თეოფილაქტე ბულგარელი:

“იზრდებოდა იესო სხეულით, თუმცა შეეძლო, რომ თვით საშოდანვე ასულიყო იგი მამაკაცის ასაკის საზომამდე, მაგრამ ზმანებად ჩათვლიდნენ მას. ამიტომ მცირე-მცირედ იზრდებოდა იგი. ამასთან იზრდებოდა რა, ვლინდებოდა ღმერთი-სიტყვის სიბრძნე, რადგან განვითარებითად როდი გახდა იგი ბრძენი. ნუ იყოფინ! არამედ მცირე-მცირედ გამოაჩინა რა მან შინაგანი სიბრძნე, ამიტომ ითქმის, რომ სხეულებრივი ასაკის შესაბამისად “წარემატებოდა და განმტკიცდებოდა სულით”. მართლაც მცირე ასაკში რომ გამოევლინა მას მთელი სიბრძნე, მოჩვენებად ჩათვლიდნენ. აწ კი, რადგან ასაკის შესაბამისად და ასაკის დატევნისებრ გამოავლინა მან თავისი თავი, აღასრულა განგებულება, რამეთუ არათუ თანდათან შეითვისა სიბრძნე (რაღა უნდა ყოფილიყო მასზე უფრო სრული, ვინც დასაბამიდანვე სრულია?), არამედ არსებული გამოააშკარავა ნაწილ-ნაწილ” (PG. 123, 732 D).

წმ. კირილე ალექსანდრიელი:

“არც იმ ნაბოდვარის თქმა გაბედო, რომ თითქოს სიტყვებს “წარემატებოდა ასაკით და სიბრძნით და მადლით” ადამიანს ვუკავშირებდეთ, რადგან ეს, ვფიქრობ, სხვა არაფერია, თუ არა ერთი ქრისტეს ორად გაყოფა” (μηδ’ αὖ ἐκεῖνο φληνάφὠς τολμήσῃς εἰπεῖν, ὅτι τὸ προκόπτειν ἐν ἡλικίᾳ τε καὶ σοφιᾳ καὶ χάριτο τῳ ἀνθρώπῳ προσάψομεν. Τοῦτο γὰρ, οἷμαι, ἐστὶν ἕτερον οὐδὲν. ἢ διέλειν εἰς δύο τὸν ἕνα Χρίστον, იხ. წმ. კირილე ალექსანდრიელი, მეჩვიდმეტე სააღდგომო ქადაგება, PG. t. 77, col. 780 D); იხ. იგივე ტექსტი, წმ. კირილე ალექსანდრიელი, თორმეტი ანათემის აპოლოგია აღმოსავლელთა წინააღმდეგ, PG. 76, 341 A).

იგივე მამა:

“გვწამს, რომ თვით ქალწულებრივი მუცლისა და საშოსაგან კაცად გამოვიდა ღმერთად მყოფი ემმანუელი, ყოვლითურთ სავსე მასში ბუნებითად არსებული სიბრძნითა და მადლით. ამიტომ, რა განვითარება უნდა მიეღო მას, რომელშიც არის სიბრძნის ყველა საუნჯე და რომელიც მბოძებელია ზენა მადლისა ღმერთთან და მამასთან ერთად? მაშ, როგორ ითქმის, რომ “წარემატებოდა იგი?” ვფიქრობ, ღმერთმა-სიტყვამ თავისი სხეულის ზრდასა და ასაკს თანაშეაზომა (συμμετροῦντος) მასში არსებულ ყველაზე უფრო ღვთისმშვენ სიკეთეთა გამოვლენა (ἔκφανσιν), რადგან ვაცნობიერებთ, რომ თუმცა გახდა იგი ჩვენებრ ადამიანი, თავდაპირველად ის იღვაწა, რომ დაფარული დარჩენილიყო და, ასე ვთქვათ, ჩუმად და მდუმარედ წარემართა საიდუმლოს ძალა ცოტცოტაობით... გაუმკაცრდა კიდეც თვით წმინდა მოციქულებსაც, რათა არ გაეცხადებინათ მათ იგი. მართლაც, ყველასათვის უჩვეულო და უცხო საქმედ გამოჩნდებოდა და ცნობისმოყვარეობასაც აღძრავდა, თუკი იგი, ჯერაც ჩვილად მყოფი, ღვთისთვის შესაფერის სიბრძნეს გამოავლენდა” (ნესტორის წინააღმდეგ, წიგნი III,PG. 76, 153 B-S).

კვლავ:

“თუმცა კი უმეცრებითი ბუნება მიიღო უფალმა, მაგრამ საღვთო ღირსებები გადასცა მას. და იყო უფლის სული მქონებელი ერთობლივად ყველა სიბრძნისა, - საღვთოსი და ადამიანურისა, - ყველა ცოდნისა, - წარსულთა, არსებულთა და სამომავლოთა” (Εἰ γὰρ καὶ τὴν ἀγνοουσαν ὁ Κύριος φύσιν ἔλαβεν, ἀλλὰ τῶν θείων αὐχημάτων ταύτῃ μετέδωκε. καὶ ἦν ἡ Κυρίου ψυχὴ πᾶσαν ἔχουσα σοφίαν θείαν ἅμα δὴ καὶ ἀνθρωπικήν, πᾶσαν γνῶσιν τῶν γεγονότων, τῶν ὄντων, τῶν ἐσομένων, ყოვლადწმინდა სამების შესახებ, T. 21; PG. 77, 1161 A).


ვრცლად იხილეთ აქ:

http://library.church.ge/index.php?option=...emid=69&lang=en


აღარაფერს ვამბობ ჩვილი ბავშვების უმოწყალოდ გაწირვაზე ჯოჯოხეთისთვის, რაც არ გაუკეთებია არც ერთ მამას. ამ მოძღვრებას მოყვა სწავლება იმის შესახებ, რომ შვილები მამათა ცოდვების გამო ისჯებიან, რაც კატეგორიულადაა დაგმობილი ეკლესიის მიერ. შემდეგ კი სწავლება იმის შესახებ რომ სულები იქმნებიან მშობელთა სულებისგან და ა.შ. ამ მოძღვრების შემცველი სტატიებით გადავსებული იყო გაზ. "მრევლი".

[afxazi]

რაც შეეხება იმ ბროშურას, რომელიც ედიშერ ჭელიძის "მხილებას" მიეძღვნა და რომლის ავტორიც არქ. ლაზარეა.

მთლიანი წიგნის განხილვა ცხადია შეუძლებელია, ამიტომ იმ ციტატებს მოვიტან, რომელიც ხსენებულმა არქიმანდრიტმა გამოყო ედიშერის წიგნიდან და ჩათვალა საჭიროდ, რომ ისინი მწვალებლურია (აქვე უნდა აღინიშნოს, რომ ამ ბროშურაში სრულიად უგულებელყოფილია ის ციტატები წმ. მამებისა, რომელიც ე. ჭელიძეს ქონდა დამოწმებული თავის სტატიაში).


"მოკლედ გადმოგცემთ მისის წავლების არსს:

ე. ჭელიძე ხშირად ხაზს უსვამს, რომ თავისთავად აღებული ბუნება, რომელიც ღმერთმა-სიტყვამ მიიღო ჩვენგან, ფლობდა "უმეცრებას" თავისი გონებით, "არაყოვლისშემძლეობას" ნებისა, "არაცხოველმყოფელობას" და იყო "მონური". მაგრამ სიტყვის განკაცებისას ("მეყსეულად", "პირველწამიდან") ქრისტეს კაცობრივ ბუნებას საღმრთო ბუნებისაგან გამდიდრების შედეგად გადაეცა საღმრთო ღირსებები - "ყოვლისმცოდნეობა", "ყოვლიშემძლეობა".

აი, მისი გამონათქვამები:

"ეკლესიური სწავლებით, მაცხოვრის კაცობრივი გონიერი სული ღმრთეებასთან შეერთებისთანავე ყოვლად გამდიდრებულია საღმრთო ცოდნით და დაუყონებლივ ყოვლადსრულია და ყოვლადბრძენი".

"ეს ადამიანური ბუნება მყისვე ყოვლისმცოდნე ანუ აბსოლუტური ცოდნის მქონე გახდა, თუმცა არა თავისი ბუნებით..., არამედ მხოლოდ და მხოლოდ საღმრთო ბუნებასთან განუყოფელი და შეურევნელი მარადიული შეერთებით მაცხოვრის ერთ ჰიპოსტასში".

"არა მხოლოდ იესუ ქრისტეს ჰიპოსტასს განვუკუთვნებთ ყველაფრის ცოდნას, არამედ ამ ჰიპოსტასთან შეერთებულ მის კაცობრივ გონიერ სულსაც, მის კაცობრივ ბუნებასაც".

"განკაცებული ძე ღმერთი აბსოლუტურ ცოდნას ფლობს პიროვნულადაც, ჰიპოსტასურადაც და თავისი კაცობრივი სულითაც, კაცობრივი ბუნებითაც (რადგან ეს კაცობრივი ბუნება... შეერთების პირველწამიდანვე გამდიდრებულია ღმრთეებრივისაგან აბსოლუტური ცოდნით)".

....

"გამდიდრების ჟამს ხდება საღმრთო ღირსებათა სინათლისებრი მიფენა კაცობრივი ბუნების სიბნელეზე, რაც აუმოქმედებელს ტოვებს ამ უკანასკნელის ზემოხსენებულ კნინობით თვისებებს (უმეცრებას, მონობას).

"გამდიდრება იწვევს... ამ თვისებათა ოდენ დახშვას, რეალურად სრულ აუმოქმედებლობას".

და სხვა. (იხ. ხსენებული ბროშურა: "წერილი მონასტრიდან", გვ. 5-8).


ვნახოთ ეწინააღმდეგება თუ არა ე. ჭელიძის აზრები (სინამდვილეში მამათა ციტატები რომ ყოფილიყო მოხმობილი არქ. ლაზარეს მიერ ყველაფერი ცხადი გახდებოდა, მაგრამ რატომღაც მან მხოლოდ ე. ჭელიძის სიტყვები მოიხმო).


მივმართოთ იოანე დამასკელს:

"თავი სამოცდამეხუთე

უმეცრებისა და მონობის შესახებ

გვმართებს ვიცოდეთ, რომ უფალმა მიიღო უმეცრებითი და მონური ბუნება, რადგან ადამიანური ბუნება, ერთი მხრივ, მონაა მისი შემქმნელი ღვთისა და, მეორე მხრივ, არც სამომავლოთა ცოდნა აქვს მას. ამიტომ, თანახმად გრიგოლ ღვთისმეტყველისა, „თუ ხილულს გავმიჯნავთ გონებითისგან“ (30-ე სიტყვა), მონურად და უმეცრად ითქმის ხორცი, მაგრამ ჰიპოსტასისეული იგივეობისა და განურღვეველი ერთობის გამო გამდიდრდა უფლის სული სამომავლოთა ცოდნით, ისევე როგორც დანარჩენი ღვთივნიშნებით. მართლაც, ისევე როგორც ადამიანთა ხორცი საკუთარი ბუნების მიხედვით არ იყო ცხოველმყოფელი, მაგრამ უფლის სული, ჰიპოსტასურად შეერთებული თვით ღმერთ-სიტყვასთან, თუმცა არ განდგომია იგი ბუნებისეულ მოკვდავობას, ცხოველმყოფელი გახდა სიტყვასთან ჰიპოსტასური ერთობის გამო და არ ძალგვიძს თქმა, რომ არ იყო და არის იგი მარადის ცხოველმყოფელი, ამგვარადვე, ადამიანური ბუნება არსობრივად არ ფლობს სამომავლოთა ცოდნას, მაგრამ უფლის სული ღმერთ-სიტყვასთან ერთობისა და ჰიპოსტასისეული იგივეობის გამო გამდიდრდა, როგორც ვთქვი, დანარჩენ ღვთივნიშნებთან ერთად სამომავლოთა ცოდნითაც.

ამასთან, უნდა ვიცოდეთ, რომ არც მისი მონად თქმა ძალგვიძს, რადგან მონობისა და მეუფეობის სახელი ნიშნეულობაა არა ბუნებისა, არამედ - მიმართებითობათა, როგორც, აგრეთვე - მამობისა და ძეობის სახელი, რამეთუ ესენი გვიცხადებს არა არსებას, არამედ მოთვისეობას. ამიტომ, როგორც უმეცრებასთან დაკავშირებით გვითქვამს, თუკი დაწვრილმანებული განჩხრეკით ანუ გონების ფაქიზი წარმოსახვებით განვყოფთ ქმნილს უქმნელისგან და თუ ხორცი არ იქნება შეერთებული ღმერთ-სიტყვასთან, მაშინ მონა იქნება იგი; მაგრამ ერთგზის ჰიპოსტასურად შეერთებული როგორღა იქნება მონა?

მართლაც, ერთია რა ქრისტე, არ შეიძლება, რომ თავისი თავის მონა იყოს ის, ვინც უფლად ჰგიეს. ესენი ხომ მიმართებითნი არიან და არა მარტივად ნათქვამთაგანნი3. ამიტომ, ვისი მონა იქნება იგი? მამისა? მაგრამ თუ იგი მამის მონაა, თავისი თავისა კი - არანაირად, მაშ ყოველივე, რაც მამას აქვს, არ ყოფილა ძისა. ანდა, როგორღა ამბობს მოციქული ჩეენს შესახებ, რომლებიც ქრისტეს მიერ ვართ ძეობილნი, რომ: „აღარ ხართ მონა, არამედ ძე“ (გალატ. 4,7), თუ თვითვეა მონა?

ამრიგად, ზედწოდებითად ითქმის „მონა“ არა იმიტომ, რომ მონაა იგი, არამედ იმიტომ, რომ ჩვენს გამო მონის ხატი მიიღო და ჩვენს შორის მონად იწოდა, რადგან ის, უვნებოდ მყოფი, ჩვენს გამო ვნებულებებს დაემონა და გახდა მსახური ჩვენი ხსნისა.

ამიტომ, ვინც მონად ამბობს ქრისტეს, იგი, ნესტორის მსგავსად, ორად ყოფს ერთ ქრისტეს, მაგრამ ჩვენ მეუფედ ვამბობთ მას და უფლად მთელი შესაქმისა, ერთ ქრისტედ, რომელიც ერთდროულად არის ღმერთიც და ადამიანიც, და რომელმაც უწყის ყოველივე, „რადგან მასშია სიბრძნისა და ცოდნის ყველა დაფარული საუნჯე“ (კოლას. 2,3)."

http://www.orthodoxy.ge/gvtismetkveleba/damaskeli/65.htm

Γ. შეერთების შემდეგ სათქმელნი სამი სახისაა:

პირველია ის, რაც საღვთო ბუნებას ცხადყოფს, როგორც მაგალითად: „მე - მამაში და მამა - ჩემში“ (იოანე 14,10). კიდევ: „მე და მამა ერთი ვართ (იოანე 10,30); ამასთან, ყოველივე, რასაც კი განკაცებამდე განვუკუთვნებთ მას, განკაცების შემდეგაც ვამბობთ მასზე, გარდა იმისა თქმისა, რომ არ ჰქონდა მას მიღებული ხორცი და ხორცის ბუნებითი [თვისებები].

მეორეა ის, რაც ადამიანისეულია, როგორც მაგალითად: „რად მეძებთ მოსაკლავად მე, ადამიანს, ვინც ჭეშმარიტება გითხარით თქვენ?“ (იოანე 7,19; 8,40), კიდევ: „ასევე უნდა ამაღლდეს ადამიანის ძე“ (იოანე 3,14) და ამგვარნი. ამასთან, ესენი, რაც ქრისტე მაცხოვრის შესახებ დაწერილა სიტყვის ან საქმის მხრივ, ექვსი სახისაა.

1. პირველია ის, რაც განგებულებითად იქმნა და ითქვა მის მიერ შესაბამისად ბუნებისა, როგორც მაგალითად: ქალწულისგან შობა, ასაკობრივად ზრდა, წარმატება, შიმშილი, წყურვილი, დამაშვრალობა, ცრემლი, ძილი, ლურსმნებით დახვრეტა, სიკვდილი და სხვა ამგვარი, რაც კი ბუნებისეულ და უყვედრელ ვნებულებას წარმოადგენს, რადგან ყველა მათგანში არის შეზავებულობა10 ღვთიურისა ადამიანურთან.

ამასთან, გვწამს, რომ ჭეშმარიტად სხეულისაა ეს ყოველივე, რადგან ამათგან არაფერი ღვთიურობას არ განუცდია, თუმცა კი ამათ მიერ განაგო მან ჩვენი ხსნა.

2. მეორეა ის, რაც მოჩვენებითად ქმნა ან თქვა მან. კერძოდ, შეკითხვა: „სად დადეთ ლაზარე?“ აგრეთვე ლეღვთან მისვლა, მიფარვა ანუ განშორება, ლოცვა, ანდა თავის მოჩვენება „უფრო შორს წასასვლელად“ (ლუკა 24,28).

მართლაც, არ საჭიროებდა იგი ამათ (და სხვა ამგვართ) არც როგორც ღმერთი, არც როგორც ადამიანი, თუმცა ადამიანისებრ წარმოაჩენდა იგი თავს, როდესაც ამას ითხოვდა საჭიროება და სარგებლიანობა11. მაგალითად, ილოცა მან, რათა ეჩვენებინა, რომ არ იყო იგი ღვთის მოწინააღმდეგე და რომ პატივს სცემდა მამას, როგორც თავის მიზეზს. ასევე, იკითხა მან, მაგრამ არა როგორც უმეცარმა, არამედ როგორც ცხადმყოფელმა იმისა, რომ ღმერთობასთან ერთად ჭეშმარიტად ადამიანიც იყო. ამასთან, განეშორებოდა კიდეც იგი, რათა ესწავლებინა ჩვენთვის, არ გვემოქმედა ნაჩქარევად, არცთუ ჩვენითვე გაგვეცა თავი12.

3. მესამეა ის, რაც გათავისებითად და განკუთვნითად თქვა ან ქმნა მან, როგორც მაგალითად: „ღმერთო ჩემო, ღმერთო ჩემო, რის გამო მტოვებ მე?“ (მათე 27,46), აგრეთვე: „ცოდვის არმცოდნემ ჩვენს გამო ცოდვა ქმნა“ (2 კორ. 5,21); კიდევ: „გახდა იგი ჩვენს გამო წყევლა“ (გალატ. 3,13), ანდა: „თვით ძე დაემორჩილება მას, ვინც მისდამი დაამორჩილა ყოველივე“ (1 კორ. 15,28). მართლაც, მამისგან არასოდეს ყოფილა მიტოვებული იგი არც როგორც ღმერთი, არც როგორც ადამიანი. ასევე, არც ცოდვა, არც წყევლა არ გამხდარა თვით, არცთუ მამისადმი დამორჩილებას საჭიროებდა, რადგან იგი, როგორც ღმერთი, თანასწორია მამისა (და არა მოწინააღმდეგე მისი ანდა მორჩილი), ხოლო როგორც ადამიანი, არასოდეს ყოფილა მშობლის ურჩი, რომ დამორჩილება დასჭირებოდა.

ამრიგად, ყოველივე ამას ქრისტე ამბობდა იმიტომ, რომ ითავისებდა იგი ჩვენს სახეს და ჩვენს შორის განაწესებდა თავის თავს. მართლაც, სწორედ ჩვენ ვიყავით ცოდვასა და წყევლას დაქვემდებარებულნი, როგორც ურწმუნონი და ურჩნი, და ამის გამო მიტოვებულნი.

4. მეოთხეა ის, რაც გამომდინარეობს წარმოდგენისეული გამიჯვნიდან, რადგან თუ წარმოდგენაში გავმიჯნავთ ჭეშმარიტად განუყრელთ, ე. ი. [თუ გავმიჯნავთ] ხორცს სიტყვისგან, მაშინ ითქმება იგი13 „მონადაც“ და „უმეცრადაც“, რადგან მონური და უმეცრებითი ბუნებისაც იყო14 და რომ არ შეერთებოდა ღმერთ-სიტყვას ხორცი, მონური იქნებოდა ის და უმეცარი, მაგრამ, ღმერთ-სიტყვასთან ჰიპოსტასური შეერთების გამო, აღარც მონა იყო და აღარც უმეცრებდა. ამგვარადვე უწოდა მან, აგრეთვე, მამას თავისი ღმერთი.

5. მეხუთეა ის, რაც თქვა ან ქმნა მან ჩვენს წინაშე თავისი თავის გასაცხადებლად და ჩვენი დარწმუნებისათვის, როგორც მაგალითად: „მამაო, მადიდე მე იმ დიდებით, რაც შენს გვერდით მქონდა ქვეყნიერების არსებობამდე“ (იოანე 17,5). მართლაც, თვით იგი განდიდებული იყო და არის, მაგრამ მისი დიდება არ იყო გაცხადებული და სარწმუნო ჩვენთვის. ასეთივეა მოციქულისგან თქმულიც: „...რომელიც განჩინებულია ღვთის ძედ ძალით, სიწმინდის სულისამებრ, მკვდრეთით აღდგომის გზით“ (რომ. 1,4), რადგან სწორედ საკვირველებების, აღდგომისა და სულიწმინდის გარდამოსვლის შედეგად გახდა ცხადი და სარწმუნო ქვეყნიერებისათვის, რომ ღვთის ძეა იგი. კიდევ: „წარემატებოდა იესო სიბრძნითა და მადლით“ (ლუკა 2,52).

6. მეექვსეა ის, რაც ქმნა ან თქვა მან, გაითავისა რა იუდეველთა სახე, როდესაც იუდეველთა შორის აღრიცხა თავისი თავი. მაგალითად, სამარიტელ ქალს უთხრა: „თქვენ თაყვანს სცემთ მას, რაც არ იცით, ჩვენ კი თაყვანს ვცემთ მას, რაც ვიცით, - რომ იუდეველთაგან არის ხსნა“ (იოანე 4,22).

სრულად იხ. აქ (ყველას ვურჩევ ეს თავი დაკვირვებით წაიკითხოს):

http://www.orthodoxy.ge/gvtismetkveleba/damaskeli/91.htm

[nk44]

afxazi
როცა უფალს მოშივდა მარხვის შემდეგ, იქნებ თქვა ვის მოშივდა სრულ კაცს თუ სრულ ღმერთს??

[afxazi]

nk44

როცა უფალს მოშივდა მარხვის შემდეგ, იქნებ თქვა ვის მოშივდა სრულ კაცს თუ სრულ ღმერთს??

მოშივდა ერთ ჰიპოსტასს (როდესაც ქრისტეზე ვსაუბრობთ, იგულისხმება ერთი ჰიპოსტასი, რადგან სახელი ქრისტე არის სწორედ ერთი პიროვნების სახელი) კაცობრივი ბუნებით, მაგრამ ეს მოშიება იყო არა მძლავრებითი, ისე როგორც ჩვენშია, რომ გვინდა თუ არა შიმშილის გრძნობა მძლავრობს ჩვენზე, არამედ როგორც იოანე დამასკელი ამბობს ინება რა უფალმა გამოავლინა ეს თვისება კაცობრივი ბუნებისა, ისევე როგორც სხვა შემთხვევაში.

თუმცა ეს რა შუაშია ვერ მივხვდი.

[nk44]

nk44
მოშივდა ჰიპოსტასს (როდესაც ქრისტეზე ვსაუბრობთ, იგულისხმება ერთი ჰიპოსტასი, რადგან სახელი ქრისტე არის სწორედ ერთი პიროვნების სახელი), მაგრამ ეს მოშიება იყო არა მძლავრებითი, ისე როგორც ჩვენშია, რომ გვინდა თუ არა შიმშილის გრძნობა მძლავრობს ჩვენზე, არამედ როგორც იოანე დამასკელი ამბობს ინება რა უფალმა გამოავლინა ეს თვისება კაცობრივი ბუნებისა, ისევე როგორც სხვა შემთხვევაში.

თუმცა ეს რა შუაშია ვერ მივხვდი.

ანუ მოშივდა კაცს თუ ძეს??

[afxazi]

nk44

ანუ მოშივდა კაცს თუ ძეს??

მოიცა არ წაიკითხე რა დავწერე. ქრისტე არის ერთი ჰიპოსტასი ორი ბუნებით, ერთი პიროვნება, სწორედ ამ ერთ პიროვნებას მოშივდა ადამიანური ბუნებით. რატომ ყოფ ცალ-ცალკე ღმერთს და ადამიანს, ქრისტე არის ერთი.

[nk44]

nk44
მოიცა არ წაიკითხე რა დავწერე. ქრისტე არის ერთი ჰიპოსტასი ორი ბუნებით, ერთი პიროვნება, სწორედ ამ ერთ პიროვნებას მოშივდა ადამიანური ბუნებით. რატომ ყოფ ცალ-ცალკე ღმერთს და ადამიანს, ქრისტე არის ერთი.

მისმინე ქრისტე დედამიწას მოევლინა როგორც სრული კაცი და სრული ღმერთი???

[afxazi]

nk44

მისმინე ქრისტე დედამიწას მოევლინა როგორც სრული კაცი და სრული ღმერთი???

გაურკვევლად ვწერ? შთაბეჭდილება მრჩება, რომ ვერ იგებ რას ვწერ. ან რა შუაში იყო ეს უკანასკნელი ფრაზა. ქალკედონის დოგმატი მაინც გაიხსენე.

ქრსტე არის ერთი პირი ორი ბუნებით, სრული ღმერთი (საღვთო ბუნებით) და სრული კაცი (კაცობრივი ბუნებით).

რა გინდა ვერ გავიგე?

მისმინე

ხო, ყურადღებით გისმენ