რაც კი ღვთისმშობლის შესახებ თქმულა... პარამეტრები

[marine]

"პატარა მარიამისთვის ტაძარში საკვები რომ მიჰქონდათ, თავად როდი იღებდა. უძველესი დროიდან ხომ ასე იყო: უამრავი გაჭირვებული, უქონელი, უპოვარი, ხეიბარი იყრის თავს ტაძრის სიახლოვეს. თავად კი იმას მიირთმევდა, რაც ანგელოზებს მოჰქონდათ.

აქ ისწავლა დედა ღვთისმშობელმა ანგელოზებთან საუბარი. ღმერთი მას განსაკუთრებულად ზრდიდა. ამიტომაც მისთვის მოულოდნელი არ ყოფილა გაბრიელ მთავარანგელოზთან საუბარი, როცა გამოეცხადა ხარების ჟამს.

ტაძარში ცხოვრების მანძილზე გაბრიელ მთავარანგელოზი არაერთხელ მისულა მასთან. თავიდანვე ანგელოზთა მსახურებას იყო მიჩვეული. ზეციურნი ძალნი მასთან ერთად ლოცულობდნენ და მის ჩამოყალიბებას ყველანაირად ხელს უწყობდნენ".

/მამა ადამი (ახალაძე)
"კრიალოსანი" N12, 2008, გვ.9/

[marine]

"დაე, ყოვლადწმინდა ღვთისმშობელმა განგამტკიცოთ!"

/"კანდელი" N11, 2019, გვ.9/

[marine]

"304 წელს ქალაქ ნიკეაში (მცირე აზია), ვინმე კონსტანტინემ, როცა ყოვლადწმინდა ღვთისმშობლის ხატი იხილა, ქვა ესროლა მას და ფეხითაც დაუწყო გათელვა. სიწმინდეთა შემაგინებელს ღამით, სიზმარში ყოვლადწმინდა ღვთსმშობელი გამოეცხადა და უთხრა: "შენ დიდი მკრეხელობა ჩაიდინე ჩემ მიმართ. მაშ, იცოდე, რომ ამით, მხოლოდ საკუთარი თავი დაგიღუპავს!" ეს ამბავი კონსტანტინემ მეორე დღეს სიცილით აუწყა მეგობრებს. ღვთის სასჯელი სულ მალე ეწია. ბრძოლის დროს ქვა ესროლეს და თავში დაჭრილი მკრეხელი უსულოდ დაეცა"

/"კარიბჭე" N2, 2020, გვ.43/

[marine]

"უდიდესია ყოვლადწმიდა ღვთისმშობლის მეოხება, რომ მას შეუძლია ღვთის წინასწარმეტყველებაც შეცვალოს ადამიანის განსაცდელის შესამსუბუქებლად"

/დეკ. თეოდორე გიგნაძე
"ქვაკუთხედი" N8, 2008, გვ.18/

-------------------------------

[marine]

"ზეციური დედოფალი დღეცისმარე ავედრებს უფალს მთელ ქრისტიანულ ერს და შემწეობას უწევს ყველას, ვინც კი დახმარებას ევედრება. იგი ხიდია, რომელიც ადამიანებს ზეცად აიყვანს, და კიბეა, რომლითაც ჩვენთან ღმერთი ჩამოდის. იგი ქომაგია ჩვენი, ჩვენი მფარველი და ჩვენს კეთილ სურვილთა ამსრულებელი. მეტი რაღა გვინდა?"

/"წერილები ათონიდან, ბერი ანთიმოზი წმინდა ანას სკიტიდან" გვ. 41/

[marine]

"ამის შემდეგ ყოვლადწმიდა დედოფალი გამოეცხადა წმინდა გერონდისაც - ვულევტირიების სავანის, წმ. ანას პირველი სკიტის იღუმენს. ეს სავანე სანაპიროს ახლოს მდებარეობდა და 1302 წელს ესპანელი კატალონიელების მიერ იქნა დაქცეული. დღესდღეობით მის ადგილზე ელევთერის სახელობის სენაკია აღმართული. რადგანაც ეს ადგილი არ იყო უხიფათო, წმ. გერონდამ და მასთან ერთად კიდევ ერთმა ძმამ შედარებით მაღლა აინაცვლეს და იქ ეძლეოდნენ ლოცვასა და მდუმარებას.

მამები მეტად მკაცრი ასკეტური ცხოვრებით ცხოვრობდნენ. მათ მიერ საგმირო მოღვაწეობისათვის არჩეულ ადგილას წყალიც კი არ იყო. მაგრამ ღირსი გერონდის ლოცვით ღვთისმშობელმა ქვიდან სასმელი წყალი გადმოადინა. ღირსი მამის მორჩილმა კი დაიწყო ბოსტნეულისა და მწვანილის მოყვანა, წყაროს წყალს მათ მოსარწყავად იყენებდა და ამით ღვთის დედის ნებას არღვევდა. ამიტომაც ცოტა ხანში წყარო დაშრა. ღირსი გერონდა მეტად დამწუხრდა. ლოცვის დროს მას კვლავ გამოეცხადა ღვთისმშობელი და უთხრა:

- წყალი სასმელად მოგეცით და არა ბაღის მოსაშენებლად. მიწათმოქმედება ბერის მდუმარებას უშლის ხელს.

ღვთის დედის კურთხევით წყარომ კვლავ იწყო დინება, ოღონდ ამჯერად მათი ისიხასტირიიდან შედარებით დაბლა იჩინა თავი. ეს მეორე წყარო დღესაც დის და მისი წყალი წმინდად ითვლება.

ღვთისმშობლისა და წმინდა გერონდას წყაროს სიღრმე სამ ციდას (ციდა არის სიგრძის საზომი ძველებური ერთეული. მისი სიგრძე გაჭიმული ცერისა და საჩვენებელი თითის წვერებს შორის მანძილის ტოლია) უტოლდება და რამდენი წყალიც არ უნდა ამოიღო, მაინც სამი ციდის სიღრმისა რჩება.

გემოთი ეს წყალი ორთქლს მოგაგონებს, სრულებით არა აქვს ჩვეულებრივი წყლისათვის დამახასიათებელი სიმძიმე. ხოლო ამ წყლით მორწყული მცენარეები დაუყოვნებლივ ჭკნებიან"

/"წერილები ათონიდან, ბერი ანთიმოზი წმინდა ანას სკიტიდან" გვ. 38/




"როგორც ყველა მთაწმინდელისთვის, მამა ანთიმოზისთვისაც, ყოვლადწმიდა ღვთისმშობელი იყო სწრაფშემსმენი, და გზისმკვლევი, უსასოთა იმედი, ნუგეში, საშინელი წინამბრძოლი, იყო მისი თავშესაფარი და საფარველი"

/"წერილები ათონიდან, ბერი ანთიმოზი წმინდა ანას სკიტიდან" გვ. 34/

[marine]

"ო, როგორ უყვარს ყოვლადწმინდა ღვთისმშობელს ყველა, ვინც კი იცავს ქრისტეს მცნებებს, როგორ სწუხს იმათზე, რომელნიც არ სწორდებიან"

/წმინდა სილუანი
"ღვთიური სიბრძნის მართლმადიდებლური ანბანი" გვ. 23/

[marine]

"ღვთისმშობელს არასდროს არ შეუცოდავს არც ერთი ზრახვით და არასდროს არ დაუკარგავს მადლი, მაგრამ მასაც ჰქონდა უდიდესი ტანჯვა; ხოლო როცა იგი იდგა ჯვართან, მაშინ უსაზღვრო, როგორც ოკეანეა, ისეთი იყო მისი მწუხარება; მისი სულის ტანჯვა შეუდარებლად დიდი იყო, ვიდრე ადამის ტანჯვა სამოთხიდან განდევნისა, იმიტომ, რომ ღვთისმშობლის სიყვარულიც შეუდარებლად დიდი იყო, ვიდრე ადამის სიყვარული სამოთხეში"

/წმინდა სილუანი
"ღვთიური სიბრძნის მართლმადიდებლური ანბანი" გვ. 24/

[marine]

"ყოვლადწმინდა ღვთისმშობელი უფალმა გვაჩუქა ჩვენ"

/წმინდა სილუანი
"ღვთიური სიბრძნის მართლმადიდებლური ანბანი" გვ. 25/

[marine]

"როგორც სიყვარული ღვთისმშობლისა უსაზღვროა და მიუწვოდმელი, ასევე მისი ტანჯვაც უსაზღვრო და მიუწვდომელია ჩვენთვის"

/წმინდა სილუანი
"ღვთიური სიბრძნის მართლმადიდებლური ანბანი" გვ. 26/

[marine]

"ღირს არსი" ღვთისმშობლის სადიდებელი, ლიტურგიაში შეიტანეს 980 წლიდან"

/"კარიბჭე" N6, 2020, გვ.37/

[marine]

"ხშირად ევედრე „დედასა ნათლისასა“, უხრწნელ ღვთისმშობელს, რომ შეგეწიოს, რადგან ღვთის შემდეგ ის ყველაზე დიდი ნუგეშინისმცემელია. როცა ვინმე მის წმინდა სახელს მოუხმობს, მაშინვე იგრძნობს მის შეწევნას. ის დედაა. დედამიწაზე ყოფნისას, როგორც ადამიანი, ისიც მწუხარებდა. ამიტომ ღვთისმშობელი ძალიან თანაუგრძნობს მწუხარე სულებს და ისწრაფვის მათ დასახმარებლად."

/ბერი ეფრემ ფილოთეველი
FB/

[marine]

(ივანე გიგინეიშვილის გარდაცვალების გამო)

"ვგრძნობდით, ვგრძნობდით, იმ ტკივილს, რასაც ასე საგულდაგულოდ მალავდით და საკუთარ თავსაც კი არ უმხელდით... და მაინც ახვედით ყინწვისში, ზაზა ფანასკერეტელი მოიგონეთ. ჩამონგრეული ტაძრის კედელთან შეჩერდით, - ღვთისმშობლის ხატმა მიიპყრო თქვენი ყურადღება: ჩვენ ხომ არ ვიცით, როგორია იმდროინდელი ჯდომა? აი, როგორ ზის ღვთისმშობელი, - ტახტზეა, მუხლები გაშლილი აქვს, თითქოს გაშლილი კალთა ყრმის ჩასაგორებლად უნდაო"

/ანა კალანდაძე, "ერთტომეული" 1987წ. გვ.371/

[marine]

"1842 წელს ოპტის უდაბნოში ერთი უნიატი ბერი, სახელად ფლავიანე, გადაასახლეს. ის მონასტერში გარეგნულად მორჩილად იქცეოდა, შრომობდა, მაგრამ ამავე დროს კათოლიციზმს და რომის პაპს განადიდებდა. იმიზეზებდა, შევუერთდებოდი მართლმადიდებლობას, პაპისთვის მიცემული საშინელი ფიცის რომ არ მეშინოდესო. ცდილობდა, ლათინთა სარწმუნოებაზე უბრალო, გაუნათლებელი ძმების გადმობირებას.

მათ შორის იყო ბერი გიორგი. მან ერთხელ მოისმინა ფლავიანეს ეკლესიის საწინააღმდეგო თხრობა ღვთისმშობელზე, საღამოს მარტო დარჩა კელიაში და როცა საბერო კანონს ასრულებდა, იფიქრა: შეიძლება მართალიც არის ფლავიანეს სარწმუნოება, ის ხომ პატიოსნად ცხოვრობსო. ამ ფიქრისას გიორგი გაქვავდა. ვერც კანონის გაგრძელება შეძლო, ვერც გაინძრა. შეშინებულმა მაშინვე შეინანა, რომ დაუჯერა ფლავიანეს და წამოიძახა: - შევცოდე შენს წინაშე, ყოვლადწმინდაო ღვთისმშობელო ქალწულო, მაპატიე მე ცოდვილს! დაემხო ხატის წინაშე და უკვე თავისუფლად დაასრულა საბერო კანონი."

/"კარიბჭე" N4, 2007, გვ.15/

[marine]

"წინა საუკუნეებში წილკანში თურმე კალია გაჩენილა და სოფელს სარჩო-საბადებლის გარეშე დარჩენა ემუქრებოდა. აქაურებს ღვთისმშობლის ხატი ურემით მინდვრებზე შემოუტარებიათ. ღვთისმშობელს შეუსმენია მათი ვედრება და სოფელი შიმშილს გადარჩენილა. ეს რომ გაუგიათ მუხრანელებს, ღვთისმშობლის თავისთან წაბრძანება მოუნდომებიათ. წილკნისა და მუხრანის საზღვარზე მისულებს ვერ დაუძრავთ ურემი. ამით ღვთისმშობელმა უთხრა მუხრანელებს, წილკანს ვეკუთვნიო. ისტორიიდან ვიცით, თუ როგორ იჩოქებდნენ ღვთისმშობლის ხატის წინ და ევედრებოდნენ მტერზე გამარჯვებას ქსნისა და არაგვის ერისთავები..."

/"კარიბჭე" N8, 2007, გვ.32/

[marine]

"ღვთისმშობლის მიძინების სადღესასწაულო დღეები დგებოდა. საყდარში უნდა ეზეიმათ და კანდელისთვის ხის ზეთი შემოაკლდათ. იკონომოსმა გადაწყვიტა, სელის ზეთი (გაცილებით მდარე) ეშოვა. ნეტარმა თეოდოსიმ უფლება მისცა. როცა ზეთის ჩასხმას აპირებდა, ჭურჭელში დამხრჩვალი თაგვი ნახა. მიირბინა მოძღვართან და უთხრა: - რა გულმოდგინებით დავხურე ზეთის ჭურჭელი და ვერ გამიგია, როგორ შეაღწია თაგვმა და წაბილწა ზეთიო.

ნეტარმა კი ივარაუდა, ეს ამბავი უგანგებოდ არ მოხებოდაო. თავის თავსაც უსაყვედურა, ღვთის ძალმოსილებისა რატომ მტკიცედ არ მწამსო და იკონომოსსაც უთხრა: - ღმერთს უნდა მივნდობოდით, ძმაო, რადგან მას ყველაფრის ბოძება შეუძლია, რასაც ვისურვებთ. ხოლო ჩვენ, ურწმუნონი, იმას ვჩადით, რაც დაუშვებელია. გადაღვარე ეგ ზეთი. ცოტა მოვითმინოთ, ვილოცოთ და უფალი უხვად მოგვცემს ხის ზეთსო.

საღამოპირს ვიღაც მდიდარმა მონასტერში მოულოდნელად ზეთით სავსე უზარმაზარი ბადია მოიტანა. აავსეს კანდელები და ბევრიც დარჩა. მეორე დღეს კი ღვთისმშობლის დღესასწაული ღირსეულად იზეიმეს."

/"კარიბჭე" N8, 2007, გვ.9/

[marine]

"ჩემდა სამარცხვინოდ უნდა ვთქვა, რომ ჯერ არც ზუგდიდში ვყოფილვარ და, ცხადია, არც იქ, ისტორიულ მუზეუმში დაცული ღვთისმშობლის კვართისთვის მიცია თაყვანი. ქრისტიანული სამყაროს ეს უდიდესი სიწმინდე ჩვენს სამშობლოშია დავანებული და, სამწუხაროდ, ქართველთა უმეტესობა ჩემსავით ჯერაც არ მიახლებია მას.

გადმოცემის მიხედვით, ბიზანტიაში ლეონ დიდის (457-474) ზეობისას მეფესთან დაახლოებული პირები, ძმები გალბიუსი და კანდიდი კონსტანტინოპოლიდან პალესტინაში გაემგზავრნენ წმინდა ადგილების მოსალოცად. ნაზარეთში ღამის გასათევად ერთი მოხუცი ებრაელი ქალის სახლში გაჩერდნენ. იქ სტუმრების ყურადღება ანთებულმა სანთლებმა და საკმევლის სურნელებამ მიიპყრო. კეთილმსახურმა ქალმა ძმებს გაუმხილა, რომ იგი იცავდა ძვირფას სიწმინდეს - ღვთისმშობლის სამოსელს, რომლისგანაც მრავალი სასწაული და კურნება აღესრულებოდა. ყოვლადწმიდა ქალწულმა მიძინების წინ ერთი თავისი შესამოსელი ამ ტომის კეთილმსახურ ებრაელ ქალწულს აჩუქა და სთხოვა, რომ სიკვდილის წინ ის სხვისთვის, ქალწულისათვის გადაებარებინა. ასე, თაობიდან თაობას გადაეცემოდა სიწმიდე ამ ოჯახში. ძმებმა, მიეცათ რა ამ სიწმინდის ახლოს ღამის გათენების საშუალება, აუღეს ზომები კიდობანს, რომელშიც ის ინახებოდა და შემდეგ მისი ასლი და ოქროთი მოქარგული საფარი იერუსალიმში შეუკვეთეს. უკანა გზაზე ნაზარეთში ნამდვილი ყალბით შეცვალეს, ძვირფასი კიდობანი წმინდა სამოსლით კონსტანტინოპოლში გადაასვენეს და დააბრძანეს წმინდა მოციქულთა - პეტრეს და მარკოზის სახელობის ტაძარში, სადაც საიდუმლოდ ინახავდნენ. თუმცა მის მიერ მოხდენილმა მრავალრიცხოვანმა სასწაულმა აიძულა ძმები, რელიკვიის შესახებ ეამბათ ბიზანტიის იმპერატორისა და კონსტანტინოპოლის პატრიარქ გენადი I-ისთვის.

შედეგად, 469 წლის 2 ივლისს წმინდა გენადი კონსტანტინოპოლელმა ახალ კიდობანში ჩაბრძანებული კვართი შესაფერისი პატივით გადაასვენა ვლაქერნის ყურის სანაპიროზე აშენებულ ღვთისმშობლის სახელობის ტაძარში (ვლაქერნის ეკლესია). ამ მოვლენასთან დაკავშირებით დადგინდა "ღვთისმშობლის კვართის ვლაქერნაში დასვენების დღის" ყოველწლიური აღნიშვნა. მოგვიანებით ღვთისმშობლის პატიოსანი სამოსლის კიდობანში ჩააბრძანეს მისი წმინდა ომოფორი და სარტყლის ნაწილი, რომლებიც VI ს-ის მსოფლიო კრების დადგენილებით გახსნილ ღვთისმშობლის აკლდამაში აღმოაჩინეს.

არსებობს ორი მოსაზრება ამ სიწმიდის საქართველოში მოხვედრის შესახებ: პირველის თანახმად, ის ჩამოიტანეს მე-8 საუკუნეში ბიზანტიის დედაქალაქ კონსტანტინოპოლიდან; მეორის მიხედვით, კვართი ჩვენში მოხვდა მე-15 საუკუნეში, კონტანტინოპოლის თურქთაგან დაპყრობის (1453 წ.) შემდეგ.

სიწმინდეთა შესახებ საინტერესო ცნობას იძლევა ანტიოქიის პატრიარქი მაკარი, რომელმაც ღვთისმშობლის კვართი ნახა მე-17 საუკუნეში. მან და მისმა მხლებლებმა სიწმინდეს თაყვანი სცეს და შემდგომ მის თარგზე აჭრეს ახალი კვართი, რომელიც კურთხევის შემდეგ დიდი სიხარულით წაასვენეს თავიანთ სამშობლოში.

თეატინელთა მისიის პრეფექტი სამეგრელოში, ჯუზეპე მარია ძამპი რომში გაგზავნილ ერთ-ერთ მოხსენებაში უაღრესად საინტერესოდ აღწერს ხობის მონასტერში დაცულ სიწმინდეებს: "ამ ხალხს ბევრი რელიკვია აქვს, რომლებიც მათ, პირველ ყოვლისა, მიიღეს იმ დროს, როცა აქ, საქართველოში, ქრისტიანობა ყვაოდა და მათ მთავრებს კავშირი ჰქონდათ კონსტანტინოპოლის იმპერატორებთან, რომლებიც მათ ბევრ რელიკვიას უგზავნიდნენ საჩუქრად. შემდეგ ეს რელიკვიები მიიღეს აგრეთვე ამავე ქალაქის სასულიერო პირთაგან, რომლებიც ცდილობდნენ, ეს ხალხი ღვთისმოსაობაში განემტკიცებინათ. დაბოლოს, რელიკვიები მიიღეს იმ წმინდა მამათაგან, რომელნიც თურქეთის მიერ კონსტანტინოპოლის აღების შემდეგ მაჰმადიანთა ტირანიისაგან თავის დასაღწევად სამეგრელოში გადაიხვეწნენ და გაიფანტნენ მეზობელ ქვეყნებში. ამბობენ, რომ მაშინ კოლხიდაში ჩამოვიდა ერთი არქიეპისკოპოსი, თან ჩამოიტანა ერთი მტკაველის ოდენა ნაჭერი ძელი ჭეშმარიტისა (ფრანგული ფუტის რვა დიუმზე რამდენადმე დიდი) და კვართი, რომელიც, მათი თქმით, ღვთიმშობელს ეკუთვნოდა; ჩვენს პატრებს უნახავთ ტილო, რომლისაგანაც იგი არის შეკერილი, ყვითელი ფერისაა, აქა-იქ დაჩითულია ყვავილებით და მოქარგულია ნემსით. სიგრძით იგი რვა რომაული მტკაველის ოდენაა, განით კი - ოთხისა, აქვს ერთი მტკაველის სიგრძის მოკლე მკლავები და ვიწრო საყელო. მეც მინახავს იგი ხობის ეკლესიაში, სადაც ის ინახება".

ბევრს ცდილობდნენ იმერეთის სამეფო კარზე მყოფი რუსი დიპლომატები - ალექსი იევლევი, ფედოტი ელჩინი, პავლე ზახარევი, თვით ივანე მრისხანეც, რომ კვართი სამეგრელოდან რამენაირად გაეტანათ. რუს ელჩებს პირდაპირი მითითებები ჰქონდათ, ყველა ღონე ეხმარათ, მაგრამ სიწმინდის გატანა ვერ შესძლეს. ალექსი იევლევი აღნიშნავს, რომ მან ღვთისმშობლის კვართის შესახებ ჰკითხა ზაქარია მიტროპოლიტს, უნახავს თუ არა მას ნამდვილად ღვთისმშობლის კვართი. მიტროპოლიტს თურმე მრავალჯერ უნახავს და აღუნიშნავს, რომ იგი წიგნების მცველის მიერ ყოფილა მოტანილი იმ დროს, როცა წმინდა ხატები დევნას განიცდიდნენ საბერძნეთში. "ის ნამდვილად ყოვლადწმიდა ღვთისმშობლის კვართიაო და სნეულის განკურნებაც მისგან ყოფილაო". თურმე ამ სიწმინდეებთან ერთად აქ ინახებოდა ძელიცხოვლის ნაწილი და სხვა წმინდანთა ნაწილებიც.

ღვთისმშობლის კვართს ბევრი სასწაული უკავშირდება. პირველი სასწაული 632 წელს არის დაფიქსირებული. ცნობილია, რომ მან ორჯერ გადაარჩინა ბიზანტიის დედაქალაქი კონსტანტინოპოლი სარკინოზთა და ეგვიპტელთა შემოსევების დროს. ერთხელ სარაცინებს სახელგანთქმული სარდლის მოავიას მეთაურობით 6 დღე ჰქონდათ ალყაში მოქცეული კონსტანტინოპოლი. პატრიარქმა ფოტიმ კვართი გამოიტანა და ზღვას შეახო, ხომალდები აღლევებულმა ტალღებმა შთანთქა.

საეკლესიო გადმოცემამ მრავალი ცნობა შემოგვინახა ყოვლადწმიდა მარიამის კვართის სასწაულმოქმედებისა და კურნების ძალის შესახებ. ერთ-ერთი გადმოცემის მიხედვით, 1855 წელს სამეგრელოში ომერ ფაშას მეთაურობით შემოჭრილა ოსმალთა რაზმი და ხობის მონასტრის მიდამოები საომარ ასპარეზად უქცევია. შეშინებული მოსახლეობა და სასულიერო პირებიც კი მთებში გახიზნულან. მხოლოდ ერთი ბერი, პეტრე ჟორდანია, დარჩენილა მონასტრის დარაჯად. მტერს განზრახული ჰქონდა ეკლესიის იარაღის საწყობად გადაქცევა, მაგრამ ერთ საღამოს ტაძარს ნათელი დაადგა. შეშინებულმა თურქებმა მონასტრის მიდამოები მაშინვე დატოვეს.

მეორე დიდი სასწაული 1891 წელს აღესრულა. მაშინ მონასტერი გაუძარცვავთ და ღვთისმშობლის კვართი სანაწილე კუბოსთან ერთად გაუტაცებიათ. ხალხმა შეიტყო თუ არა მომხდარის შესახებ, მაშინვე ალყა შემოარტყა ტაძრის მიდამოებს და გაიძახოდა: "ნურც ბერი, ნურც ერი ნუღა ვიქნებით ცოცხალი, თუ ამ სიწმინდეს დავკარგავთო". სამი დღის შემდეგ კვართის კუბო მონასტრის მახლობლად ბუჩქებში ჩაესვენა, სადაც ღამის წყვდიადში ზეციდან ნათლის სვეტი დაადგა. მივიდნენ სოფლის მცხოვრებნი და ნახეს, კუბოს წინ სანთელი ენთო. ამ სასწაულის შემდეგ ხალხს გაუორკეცდა სიყვარული და სასოება დედა ღვთისას კვართისადმი. მოსახლეობამ, თავისი სურვილით, დააწესა ყოველ ღამით სამი კაცის მორიგეობა მონასტრის გარშემო, რათა აღარასოდეს დაეკარგათ ეს უდიდესი სიწმინდე.

2000 წელს კვართზე იესო ქრისტეს გამოსახულება გამოჩნდა. მისი დანახვა მხოლოდ კინოობიექტივით გახდა შესაძლებელი. ის კინოსტუდია "მემატიანის" ოპერატორებმა აღმოაჩინეს.

დაილოცოს უფლის განგებულება: აღმოსავლეთ საქართველოში მაცხოვრის კვართი გააძლიერებს რწმენაში შერყეულ ქართველს, დასავლეთ საქართველოში კი ყოვლადწმინდა ღვთისმშობლის კვართი. ერთს კი ვისურვებდით მოკრძალებით, თუ ეს შესაძლებელი იქნება, ღვთისმშობლის კვართმა რომ დატოვოს მუზეუმის კედლები და მცირე ხნით თბილისში, ანდა სულაც სვეტიცხოველში, მაცხოვრის კვერთის გვერდით დაბრძანდეს და უფრო მეტ ქრისტიანს მიეცეს საშუალება სიწმინდესთან მიახლებისა. ეს მართლაც რომ დიდებული მოვლენა იქნებოდა."

/კახაბერ კენკიშვილი
"კარიბჭე" N14, 2012 გვ. 54/

[marine]

"მართლმადიდებელი ეკლესიის სწავლებით, პირველი აკათისტო შეიქმნა ბერძნულ ენაზე და მიეძღვნა ყოვლადწმიდა ღვთისმშობელს, სამადლოდ მის მიერ კონსტანტინოპოლის სამგზის გადარჩენისა მტერთაგან განადგურებისაგან მე-7-8 საუკუნეებში. იგი მართლმადიდებელმა ეკლესიამ დააწესა, რათა საყოველთაოდ ყოფილიყო ღვთისმშობლისადმი მიძღვნილი სადიდებელ-საგალობელი ყოველ წელიწადს, დიდი მარხვის მე-5 შვიდეულის შაბათ დღეს. დაახლოებით იმ დროს მოხდა ღვთისმშობლის მიერ კონსტანტინოპოლის პირველი ხსნა მტერთაგან. ამ შაბათს ეწოდება დაუჯდომლის შაბათი და ცისკრის ლოცვაში ჩაერთვის ყოვლადწმიდა ღვთისმშობლის აკათისტო."

/"კარიბჭე" N14, 2012, გვ.26/

[marine]

"როგორც პირველი ქალწული ეურჩა ღმერთს და შესცოდა, ისე ამ ურჩობის საპირისპიროდ ქალწულმა მარიამმა მორჩილება გამოავლინა და ქალწულ ევას გამოენაცვლა."

პირველქმნილი ცოდვის მსჯავრი პირმშომ გამოისყიდა, ხოლო გველის ცბიერება ქალწული მარიამის მტრედის უმანკოებით იქნა დაძლეული და ასე დაიმსხვრა ადამის შთამომავლობის სიკვდილსმიმბმელი ბორკილები.

/"კარიბჭე" N14, 2012, გვ.51/

[marine]

"ვინც რწმენითა და წრფელი გულით ილოცებს ღვთის დედის წინაშე, მისთვის ზეციური დედოფალიც გულმოდგინედ ლოცულობს თავის ძისა და უფლის წინაშე. უფალი კი ყოველივეს მისი ვედრებისამებრ აღასრულებს და არავის დატოვებს თავისი საღმრთო მოწყალების გარეშე"

/"კარიბჭე" N8, 2020, გვ.19/