თემის საბეჭდი ვერსია

პოსტის ავტორი: nana_007 თარიღი: May 20 2008, 08:33 PM

მოკლედ, დიდი ხანია მინდოდა ამაზე თქვენთან საუბარი და როგორც იქნა გადავწყვიტე თითქმის ყველას ალბათ, აქვს რაღაც შიშები ბავშვობიდან ან მერე შეძენილი, ფობიის დონეზეც კი. მე პირადად მაქვს, რაც ასაკის ერთად იმატებს, თან ძალიან მწვავე ფორმებში, რაც თავი მახსოვს ეს ფობია მაწამებს და სიმართლე გითხრათ, რაღაცით ზღუდავს ჩემი ინტერესების, მოწონების, ჰობის თუ საერთოდ ნორმალური ცხოვრების ხარიხსს. ხშირად მიოცნებია, რომ ნეტავ როგორ იქნება, რომ არ მეშინოდეს და შევნატრი იმათ, ვისაც ეს ფობია (ნამდვილად ფობია და არა რაიმე მყისიერი შიში) არ აქვს. მოკლედ, თქვენ რას იტყვით, შეიძლება თუ არა ამის მეცნიერული ახსნა ან თუნდაც რაიმე სულიერ მდგომარეობასთან ხომ არ არის დაკავშირებული (ფსიქოლოგიურ-რელიგიურს ვგულისხმობ). გავრცელებულია აზრი, რაც მე მსმენია, რომ თითქოს ეს ფობიები ყალიბდება რაიმე ცხოვრებისეული შემთხვევის , გამოცდილების ან უწყვეტი დაშინების შედეგად. ჩემს შემთხხვევაში ეს ასე არ არის...

მოკლედ, მაინტერესებს თქვენი აზრი თორემ მე ალბათ მაინც არ მეშველება არაფერი, ისეა გამჯდარი ეს ოხერი ფობია

პ.ს. აქვე დავსძენ, რომ ხშირად როცა ამაზე ვფიქრობ, მგონია რომ ერთადერთი მაშინ ვიქნები გულადი ამ შიშის წინააღმდეგ, თუ ეს "საფრთხე" ჩემს შვილებს შეეხება.

დაწერეთ თქვენი აზრი და მეც შემოგიერთდებით, იქნებ გავამხილო კიდეც რაა

პოსტის ავტორი: ლილიანა თარიღი: May 20 2008, 08:44 PM

ფსიქოლოგიურ რელიგურზე რა მოგახსენო მაგრამ ხანგრძლივი ხასიათის მატარებელი ფობიები სერიოზული "ფიზიოლოგიურ - სულიერ " ძვრებს იწვეს ადამიანში ...
ფობიებს ხალხურ ენაზე " შიშის ჭამას" ეძახიან ეს ის შიში რომელიც ორგანიზმს რაღაც მზარდი პარაზიტივით ეყრება და თუ არ გამოდევნე წლიდან წლამდე იზრედება ბოლოს სტიქიურ ხასიათს იღებს და მოსვენებას უკარგავს ადამიანს

პოსტის ავტორი: nana_007 თარიღი: May 20 2008, 08:48 PM

ლილიანა,

მადლობა ლილი სამწუხაროდ, რაც გიწერია საკუთარ თავზე მაქვს გამოცდილი. თუმცა გამოდევნის მცდელობები მქონდა, მოვსინჯე, მხოლოდ უშედეგოდ... ზამთარში ვარ მაგალითად უფრო მოსვენებული, წელიწადის სხვა დროები კი გულისფანცქალით გადიან ...თუმცა, თუ ქალაქში ვარ, მაშინ სულერთია (თითქმის) ზაფხული იქნება თუ ზამთარი...

პოსტის ავტორი: ლილიანა თარიღი: May 20 2008, 08:48 PM

ფობია ეს ტრამვა რომელმაც სრულიად თავისუფლად შესალებელია ორგანიზმს ზიანი მიაყენოს გამოვლინებები : ნერვოზი , შფოთი , უხასიათებო , გაუწონასწორებელი ხასიათი , ემოციურობა რაც უფრო მეტად ამძიმებს ფონს
სხვა დაავადებებს აღარ ჩამოვთვლი

პოსტის ავტორი: leluka თარიღი: May 20 2008, 08:51 PM

ეჰ დახუნძლული ვარ

პოსტის ავტორი: ლილიანა თარიღი: May 20 2008, 08:52 PM

შენ წარმოიდგინე ანალოგიურად მეც ყოველთვის უკვირთ ჩემი როცა ვამბობ რო ზამთარი მიყვარს ზაფხული კი მღლის
ზამთარი უფრო მყუდრო საბუდარია მსგავს მდგომარეობაში ჩავარდნილი ადამიანისთვის ....
ზაფხულს კი მეტი მოთხოვნილებები აქვს უფრო პრეტენზიულია და გარემო პირობა იმაზე მეტს ითხოვს რაც შესაძლაო ჩვენ ბუნებაში არ ჯდებოდეს ამიტომ დაღლილობა რაღაც ქრონიკული ავადმყოფობასავით ეყრებათ ხოლმე

პოსტის ავტორი: nana_007 თარიღი: May 20 2008, 08:53 PM

გე<ტანხმები, ლილიანა, სამწუხაროზე მეტად მასეა ადრენალინის ფრქვევა უაზროდ ძალიან მოქმედებს ორგანიზმზე ... ყველანაირად...

პოსტის ავტორი: leluka თარიღი: May 20 2008, 08:53 PM

აუ ვერ ვიტან ზამთარს... მზე როცაა სულსაც უხარია... არ მიყვარს ზამთარი საშინლად...

პოსტის ავტორი: ლილიანა თარიღი: May 20 2008, 08:54 PM

ამიტომ წერენ მამები ბევრს " დაყუდებულ გონებაზე " სიმშვიდის სათნოებაზე ... პირადად მე მათი სწავლებების კვალზე ვახერხებ მდგომარეობიდან გამოსვლას და იმას რო არ დავკარგო ხალისი განწყობა სიმსუბუქე და სილაღე

პოსტის ავტორი: nana_007 თარიღი: May 20 2008, 08:55 PM

მე ზაფხული სხვა მიზეზების გამო მაწამებს ... გაგიკვირდებათ ალბათ,თავისუფალ ბუნებაში სიარული ხომ ფრონტის წინა ხაზზე დგომაზე ნერვებსაწეწი გამხდარა ჩემთვის... მულტფილმი რომაა "თაგუნა". -> ვეფხვს რომელსაც თაგვის გული აქვს .. დაახლოებით მასეა.

პოსტის ავტორი: ართი ვარდი თარიღი: May 20 2008, 08:55 PM

მეც მეშინია ხოლმე რაღაცეების
მაგალითად:სახლში ღამე მარტო დარჩენის ,წყალში ღრმად შესვლის,სიბნელის,გზაზე გადასვლის (არც ვაკეთებ ამას ) ,ძაღლების და გველების......

პოსტის ავტორი: nana_007 თარიღი: May 20 2008, 08:57 PM

ლილი,

იქნებ მეც მასწავლო ეგ, ოღონდ შენი სწავლება მაშინ იქნება შედარებით შედეგიანი, თუ ერთდაიგივე საკითხზე ვსაუბრობთ ანუ, იქნება არის რაღაც, რაც ამ ფობიურ განწყობას შველის და გამიზიარო, ძალიან მადლიერი ვიქნები და ნებისმიერ რჩევას მივირებ

პოსტის ავტორი: ლილიანა თარიღი: May 20 2008, 08:57 PM

მე მგონი ნანა შენ შემთხვევაში შენი პროფესია ყველაფრის თავი და თავი თუ ვცდები ?

პოსტის ავტორი: leluka თარიღი: May 20 2008, 08:58 PM

მე მეშინია: ჩხუბის, კამათის, დაძაბულობის, გაუგებრობის... გული ისე მიხათქუნებს ხოლმე რო მერე წნევაზეც მაგრა მოქმედებს და თუ არ წამოვქექი გევიშხლართები

პოსტის ავტორი: nana_007 თარიღი: May 20 2008, 09:01 PM

არა, ლილიანა, რაც არ უნდა უცნაურად მოგეჩვენოთ, სულ სხვა რამე და ამ სხვა რამეს ნებისმიერი ქვეწარმავლის შიში ქვია: დაწყებული ვაშლის ჭიიდან გველით დამთავრებული.

საოცარია ის, რომ აი, დიდი გველებიდან არ მეშინია, ძალიან დიდები რომ არიან მახრჩობელები,ძალიან საინტერესო ფენომენია,ამას მეც ვხვდები...

ბავშვობაში, დილით როცა წვიმდა, მამაცემს ვკიდებდი შარვალზე ხელს და სკოლაში ისე მივდიოდი, ჭიაყელების შიშით და ძალიან აღელვებული, ანერვიულებული ვიყავი მტელი დღე, იმაზე ვფიქრობდი გაკვეთილების პერიოდში, სახლში როგორ უნდა დავბრუნდე და როცა ამის გაკეთება მარტო მიწევდა, 1 მეტრიანი ხტომებით ატირებული , ატკინებული მივრბოდი სახლში ...

პოსტის ავტორი: ლილიანა თარიღი: May 20 2008, 09:01 PM

მე მეშინია იმის რისი განსაზღვრის შეცვლის მართვის საშუალებაც არ მეძლევა ...
ოღონდ არ ვგულისმობ დროს
უფრო ადამიანები არიან ჩემ გარშემო რომელთა ხასიათი და მდგომარეობა ხშირად სტიქიასავით საშიში ხდება ხოლმე ჩემთვის

პოსტის ავტორი: S a l l y თარიღი: May 20 2008, 09:02 PM

ძალიან საინტერესო თემაა...

დიდი სიამოვნებით წავიკითხავდი ფსიქოლოგიურ-რელიგიურ და ფიზიოლოგიურ ასპექტში განხილულ ნაშრომებს..
ერთი-ორი მეც უნდა მქონდეს,კარგად გადავჩიჩქნი კომპს და თუ მივაგენი დავდებ..

შესაძლოა ქვეცნობიერში დალექილმა რაიმე ემოციამაც გამოიწვიოს,რომლესაც ვერ აშინაარსებ ან საერთოდ არც დაგიფიქსირებია..

ხშირად,ბავშვთა ასაკში მიღებული ტრავმის შედეგიცაა..

პოსტის ავტორი: nana_007 თარიღი: May 20 2008, 09:12 PM

ერთხელ პოლიგონზე ვიყავით მე და ჩემი მეგობარი.სროლების მერე ქალაქში ფეხით ვბრუნდებოდით და ტყე უნდა გამოგვევლო, ბილიკი გადიოდა ამ ტყეში. უცებ შეჩერდა ჩემი მეგობარი და მეც თვალები ეძებს თითქოს, დავინახე ბილიკზე გადმოსული პატარა გველი იკლაკნება, ერთი დავაწივლე, ცავალე ხელი მეგობარს და ვექაჩები, 140 კმ/სთ განვავითარე, ვწივივარ "აი, ხომ ხედაააავ" ასეთებს გავკივი, მოკლედ, როგორც იქნა გამოვედით რაღაც პარკის შესასვლელთან ასე სირბილით, ხალხი გვიყურებდა, უხუერხულიც იყო. მეგობარი მეუბნება, რად გინდა ეგ რევოლვერი ტყუილად, იმ პატარასი გეშინია, შენს კივილზე უკან რომ შესრიალდა შიშითო... ამიტომ მეშინია ალბათ პატარების, რა ვიცი, დიდებს მგონია უკიდურეს შემტხვევაში ვესვრი და მოვკლავ... ნუ აზრები მიჩნდება ამ დროს, მეც მრცხვენია ხოლმე მერე...

პ.ს. ძირიტადად ტყეში ცხადია მაღალი სამხედრო ჩექმებით დავდივარ და ამის გამო თითქოს გულიც მეძლევა რა ვიცი... ბუნება მიყვარს, მაგრამ ვერ ვტკბები მისი აღმატებულებით ამ ფობიის გამო, დაზაბული ვარ...

სალი,

მე ეს ვარიანტი გამოვიძიე დედაჩემი ამტკიცებს, რომ არანაირი შემთხვევა არ მქონია, რომ ეს მიღებული შიშის შედეგად ჩამომყალიბებოდა. მტაში ვარ გაზრდილი, სიმწვანეში, წარმოიდგინეთ, როგორი "უბედური" ვიყავი მუდმივი შიშის ქვეშ...

არავის ჩვენს ოჯახში ეს არ გააჩნია, ჩემი მერაბი პატარაობიდან ხელში იყვანდა გველებს და ფერთხავდა მერე.მე ამის მოყოლასაც ვუშლიდი, რომ გული არ წამსვლოდა...

ისე, ვიტყვი, რომ 2-3 შემთხვევის გარდა მე ეგ არსებები ცხოვრებაში პირდაპირ არ შემხვედრია, ისიც 1 საქართველოში და ორჯერ აქ....

პოსტის ავტორი: leluka თარიღი: May 20 2008, 09:15 PM

ჩემთვისაც რატომღაც

პოსტის ავტორი: ლილიანა თარიღი: May 20 2008, 09:36 PM

ხო მე უცნაური ბავშვობა მქონდა ახალი წლის მოსვლის მეშინოდა მეგონა რო ყოველი ახალი წელი ისე ახლოვდებოდა რო სახლში ვერაფრის სამზადის ვერ ვასწრებდი ერთი თვით ადრე მეწყებოდა შფოთი მესიზმრებოდა რო დედა ვერაფრის გაკეთებას ვერ ასწრებდა და სახალწლო სუფრაც მუდამ ცარიელი იყო : ) უცნაურია ხო ? ეს ისე მტანჯავდა ბავშობაში მერე სხვა პერიოდი დადგა ჩემი ჰობიეი გარდამავალი თვისებით ხასიათდებიან ზრდის სხვადასხვა ეტაპზე სხვადასხვა რამეების მიმართ შიში მიჩდება რაც ავადმყოფურად მაწვალებს და რისი გაანალიზების განდევნის ეტაპიც ძალიან რთულად და გვიან მიდგება ხოლმე : )

ხო მე მღრღნელების შიში მკლავს ..........

პოსტის ავტორი: maikusi თარიღი: May 20 2008, 09:39 PM

მეც მეშინია მაგ:წყალში ღრმად შესვლის,სიბნელეში მარტო სიარულის(ვცდილობ მარტო არ ვიმგზავრო ),ცეცხლსასროლი იარაღის დანახვის(როდესაც ჩვეულებრივ მოქალაქეს დავუნახავ მგონია რო ტრაგედია უნდა მოხდეს.პატრულზე რეაქცია არ მაქვს ),კალიების,ტარაკნების და გველების.
მეშინოდა ასევე ლიფტში მარტო ჩაჯდომის,რომელიც 2 წელია უკვე დავძლიე და ზევით-ქვევით უპრობლემოდ ვსარგებლობ

პოსტის ავტორი: nana_007 თარიღი: May 20 2008, 09:43 PM

ლილი,

ამ შიშს ფობიას თუ უწოდებ? თუ მხოლოდ ზიზღია ან "პატარა შიში" ?

როგორც სხვა თემაში დავწერე, 10 მაისს ფრანკფურტში ჩატარდა ქართული წირვა და 16 წლის მერე დავესწარი მოკლედ, იქ მამა თამაზმა იქადაგა მერე,დაახლოებით ასეთი რამ თქვა, რომ ყველა სახის შიში სიკვდილის შიშია. მაგრამ მე ვიკვლევ ხოლმე საკუთარ თავს ( ) და ჩემთვის ეს ჩემი ფობია არანაირად არ არის სიკვდილის შიში, ანუ ვიცი, რომ მაგალითად ტყეში ან ბალახში,ან ხრიოკ ადგილებში ისე არ წავალ, რომ რაღაცნაირად კბენისგან დაცული არ ვიყო (ჩაცმულობა-აღჭურვილობას ვგულისხმობ), ვუკვირდები საკუთარ აზრებს შიშის დროს და არანაირად არ არის ეს სიკვდილის შიში... რაღაც სხვა რამეა, ვერ ავღწერ... იქნება ზიზღისგან ჩამოყალიბდა? რა ვიცი აბა, თქვეთან როგორაა ამ მხრივ საქმე, მაგალითად ვირთხების შემთხვევაში.

რაც შეეხება სტენოფობიას, მე ფობია არ მაქვს, მაგრამ ვიწრო სივრცეებს ვუფრთხი დახუთვის შიშით, ოღონდ ეს არაა ფობია...

პოსტის ავტორი: ლილიანა თარიღი: May 20 2008, 09:48 PM

ზიზღი და მე ჩემი შიში მღრნეების მისამართით ჰობიებში არ გამყავს
ეს უბრალოდ და მარტივად არის ზიზღი ...

ჰობია უფრო ემოციის სფეროა რომელის ნერვიულ ფონზე ვითარდება და რომელიც ხშირ შემთხვევაში ანალიზის უნარის პარალიზებას ახდენს
ვირთხას გვერდს აუვლი დაიკივლებ გაიქცევი
ემოცია კი თუ სხეულს გაუჯდა თავს ვერ ახწევ

პოსტის ავტორი: nana_007 თარიღი: May 20 2008, 09:52 PM

აჰა, გასაგებია, ძალიან კარგია რათქმა უნდა. ფობია უფრო მძიმე შემტხვევაა, სურათების, ტელევიზორში დანახვის და ა.შ. ანუ არაპირდაპირი შეხვედრის დროსაც მძაფრია ეს განცდა ჩემთვის.

ბავშვებისთვის ადრე პატარები რომ იყვნენ, ბერტელსმანში ენციკლოპედიები შევუკვეთე, 10 ტომი იყო, ისტტორია, გეოგრაფია, ბიოლოგია და ა.შ. ერთი ტომი იყო "ქვეწარმავლები" და ფოსტიდან რომ ვღებულობდი პაკეტს, რადგან არ ვიცოდი რომელი ტომი იყო, ბავშვები ხსნიდნენ და ამოწმებდნენ, რომ თუ ქვეწარმავლებია, უკან დაებრუნებინათ გარდა ამისა, ძალიან მიყვარს ჟურნალი "ნეშნელ ჯიოგრაფიკ" და P.M. (წლების მიხედვით მაქვს დაარქივებული გამოცემები), მაგრამ სანამ კიოსკში ვიყიდი, ვთხოვ ხოლმე გამყიდველს შეამოწმოს, თუ სადმე გველის სურათია, ამოხიოს ის გვერდი და ისე მომცეს ღმერთს მადლობა, მხოლოდ ღიმილით მისრულებენ ამ თხოვნას...

პოსტის ავტორი: T I K O თარიღი: May 20 2008, 09:59 PM

დაახლოებით, ეგეთი დამოკიდებულება აქვს ჩემს ბებოსაც ქვეწარმავლების მიმართ, ტელევიზორში და წიგნშიც კი არ შეუძლია მათი ყურება. მეც მაქვს უფრო ზიზღი, ვიდრე შიში ქვეწარმავლების და მატლების მიმართ, მაგრამ გაცილებით მსუბუქ ფორმებში, საბედნიეროდ

ისე, დღემდე ვერ დავძლიე მარტო დარჩენის შიში, 25-ს ვარ და ჯერ ღამით მარტო არ დავრჩენილვარ სახლში.

დიდხანს კი პანიკურად მეშინოდა ლიფტით მგზავრობის, მაგრამ ამას მიზეზი ჰქონდა... ერთხელ ბავშვობაში ლიფტში მარტონი გავიჭედეთ მე და ჩემი და. მთელი ოჯახი კიბეებზე ვარბენიეთ ზევით-ქვევით, ხან რას ვაჭერდით ხელს და ხან რას

პოსტის ავტორი: leluka თარიღი: May 20 2008, 10:02 PM

პოსტის ავტორი: ekato თარიღი: May 20 2008, 11:11 PM

nana_007
ერთი მეგობარი მყავს, რომელიც ზუსტად თქვენნაირ მდგომარეობაშია, ქვეწარმავლის სურათიც რომ დაინახოს ცუდად ხდება, ცდილობს რამენაირად ებრძოლოს ამ ფობია, მაგრამ არაფერი არ გამოსდის ალბათ რა ძნელია


მე ძალიან მეშინია მიწისძვრის მაგ დროს პანიკაში ვვარდები და არ ვიცი რას ვაკეთებ
არც კი ვიცი ამას რა ჰქვია, უბრალოდ შიში თუ ფობიაა ესეც

პოსტის ავტორი: S a l l y თარიღი: May 20 2008, 11:23 PM

nana_007

ნან,მსგავსი შიში მქონდა გველების...ერთ წელს სოფელში ვისვენებდი და ამეკვიატა რომ აუცილებლად სადღაც შEმხვდებოდა..საშინელი,პანიკური შიში მქონდა...არადა მაგრად მიყვარს ბალახებში,ორღობეებში,ტყეში ხეტიალი,მაგრამ ძალიან მეშინოდა ღია ფეხსაცმელით სიარული..
მოკლედ,გაფართოებული თვალებით ვავირდბოდი ყველაფერს და სულ ვფიქრობდი :ახლა შემხვდბა და გაიკლანება ჩემს ფეხებთაბთქო და ასეც მოხდა... ეზოში გავედი შუადღით და საპირფარეშოს კარებზე იყო გაწოლილი...საშინელ დღეში ჩავვარდი ისტერიკა,კანკალი,ვეღარ ვჩერდებოდი..

და მერე რა მოხდა იცი..ამ დიდი განცდების მერე გადამიარაა...ახლა აღარ მეშინია და სადმე რომ დავინხო,რა თქმა უნდა,არ მესიამოვნება,მაგრამ პანიკაში აღარ ჩავვარდები..

ანუ გველთან პირისპირ ''შეხვედრამ'' ამ ფობიისგან მიხსნა..უცნაურია თითქოს,მაგრამ ესეა

პოსტის ავტორი: ekato თარიღი: May 20 2008, 11:30 PM

S a l l y
უი რა საინტერესო შემთხვევააა, კარგია რომ აღარ გეშინია
აბა მე იმ დიდმა მიწისძვრამაც ვერ მიშველა, იმის მერე უფრო მეშინია

პოსტის ავტორი: S a l l y თარიღი: May 20 2008, 11:42 PM

ხო,მიწისძვრის შEმთხვევასი ჩემი მაგალითი არ გამოგადგება


საერთოდ,როცა რაღაც ფობია ამეკიდება,ვცდილობ რაღაცნაირად დავამარცხო..
აი,მაგალითად ასე ვამუშავებ ხოლმე თავს:გამომდინარე იქიდან,რომ ერთადერთი შიში რაც ადამიანს უნდა ქონდეს არის უფლის შიში,და სხვა შიშები არაა მისთვის ბუნებრივი და თანდაყოლილი..თუ რამე გენეტიკური პრობლემა არ უდევს საფუძვლად,აუცილებლად შეძლება მის დამარცხება..ასეთი ტრეინინგის მერე მემატება რწმენა იმისა რომ ეს პროობლემა დაძლევადია და შიში-დამარჩხებადი..მერე მომდევნო ეტაპზე გადავდივარ..
ვთქვათ,მეშინია სიბნელის...დავმუშავდები ზემოთ აღნიშნული მეთოდით და მერე ფრთიხალ შევდივარ ბნელ ოთახში..მეშინია,მაგრამ თავს ვარწმუნებ,რომ არ უნდა მეშინოდეს..და ამის უამრავი არგუმენტი მოდის თავისით თავში(რაღაც დამცველობითია ) მერე უკვე ვარწმუნებ თავს რომ აღარ მეშინია და გადავდივარ თამამ მოქმედებებზე..რაღაცნაირად ვთავისუფლდები..სხვათაშორის,ამ დროს ადრენალინის მოჭარბებას ვგრძნობ და ერთგვარი ექსტრიმის შეგრძნებას გავს ...ასე ვაკეთებ რამდენჯერმე.. და საბოლოოდ აღარ მეშინია

ეს სადღაც 12 წლის ასაკში ვქენი და გაამართლა სიბნელის ნამდვილად აღარ მეშინია

იმედია,გიჟად არ შემრაცხავთ

პოსტის ავტორი: ekato თარიღი: May 20 2008, 11:47 PM

S a l l y
კარგი რჩევაა მარა მე მაინც არ მადგება
ძალით ხომ არ გამოვიწვევ მიწისძვრას რომ შევებრძოლო და მოვუგო
ხოდა იმედი მაქ რომ შემდეგ მიწისძვრას (ღმეთმა არ ქნას) მედგრად შევხვდები

პოსტის ავტორი: გიორგი თარიღი: May 21 2008, 12:41 AM

S a l l y

სალომე და უაზროდ რომ ბრაზდება ადამიანი და ამის ნიადაგზე სისულელეების კეთებას იწყებს იმის წამალი არ იცი?

პოსტის ავტორი: maZiebeli თარიღი: May 21 2008, 01:30 AM

ახლა ძალაინ ვჩქარობ, მაგრამ იმის თქმას კი მოვასწრებ, რომ ფობია საკმაოდ ადვილად იძლევა;
როგორ - ეს ინდივიდუალურია, გააჩნია მდგომარეობას.
ხვალ-ზეგ დავბრუნდები თემაში და მეტს დავწერ.

პოსტის ავტორი: nana_007 თარიღი: May 21 2008, 01:39 AM

სალი.

მეც მიფიქრია მაგაზე და მეგობრებიც მეუბნებიან, რომ მაგალითად ფსიქოლოგთან მივიდე, იქ "შემაჩვევენ", მაგრამ ამის წარმოდგენაც მზარავს. ახლა ცხადია, როცა "საშიშროებას" ვხედავ,კი არ ვიბნევი ან მეკარგება აზროვნების უნარი: პირიქით, ვავითარებ დიდ სისწრაფეს ( ), ვეძებ სასწრაფო გამოსავალს... მაგრამ სალომე, მე მგონია, მასე ხშირი შეჩეხვებიც კი არ მიშველის, პირიქით, უფრო დავიზმენდები... რა ვიცი, ბავშვობაში "ვვარჯიშობდი" , მარა უშედეგოდ თქვა დავწერე უკვე. ისე,ხომ გითხარით, არის სიტუაციები ჩემს აზროვნებაში შექმნილი, რომლის დროსაც უნდა შემეძლოს ამ ფობიის გადალახვა და "ბრძოლა", თუ ეს საშიშროება ჩემს ახლობლებს ეხება, მაგ დროს ვერაფერი ვერ გამაჩერებს, იქნება ხელითაც შევეხო კიდეც...სხვისი დაცვითი ინსტიქტი ბავშვობიდან მქონდა, ვიდრე საკუთარი თავის... ანუ-> ნუ გეშინია, მეც მეშინია <----

ეკატო,

მიწისძვრის შიში ბევრად მარტივია დამიჯერე, იმიტომ, რომ მაგას ვერც გამოიწვევ, ვერც "შეხვდები" და ალბათობაც მცირეა , რომ მაგ სიტუაციაში მოხდე. მაგრამ აი, რომ აიკვიატო, ახლა მიწისძვრა იქნება და შენობაში ვერ გაჩერდე, ეგ იქნება უკვე მართლა ფობია...

მადლობა ყველას, რომ წერთ გამოცდილებებს

maZiebeli,

გელოდებით საინტერესო იქნება

პოსტის ავტორი: გიორგი თარიღი: May 21 2008, 01:47 AM

სიმაღლის შიშზე რას იტყოდით? და ასევე თვითმფრინავით ფრენის შიშზე?

პოსტის ავტორი: S a l l y თარიღი: May 21 2008, 01:48 AM

მე ერთი ყველაზე დაუძლეველი შიში მაქვს და მეეჭვება ოდესმე დავძლიო,აქ არცერთი ნაცადი ხერხი არ მშველის..

სულ მეშინია რომ ჩემებს რაღაც მოუვათ..ეს ბავშვობიდან მომდევს..

როცა გზაში მიდიოდნენ ად როცა აგვიანდებაბოდათ ყოველთვის ცუდზე ვფიქრობდი..განვიცდიდი..

ახლა ძალიან ვცდილობ თავი ვაკონტროლო და ცუდი ფიქრები მოვიცილო..მაგრამ მაინც სულ მაქვს მათი დაკარგვის შიში

პოსტის ავტორი: nana_007 თარიღი: May 21 2008, 01:55 AM

სალი,

ეგ მე დამჩემდა მას მერე, რაც დედა გავხდი ... რაც იზრდებიან და ასაკი ემატებათ, უფრო მძაფრდება ეგ შიში, პანიკას უფრო დავარქმევდი...


გიორგი,

ჩემი აზრით, სიმაღლის და თვითმფრინავის შიში მეტად გავრცელებული ფობიებია...

პოსტის ავტორი: S a l l y თარიღი: May 21 2008, 01:57 AM

nana_007

გავგიჟდები შვილებზეც რომ იგივე დამემართოოს

პოსტის ავტორი: გიორგი თარიღი: May 21 2008, 02:12 AM

nana_007

მე მაგალითად სხვები რომ მიფრინავენიმის მეშინია, ვშიშობ რაიმე არ მოხდეს... საკუთარ თავზე არა.

აეროპორტის დისპეტჩერები მცნობენ უკვე ხმაზე...

პოსტის ავტორი: leluka თარიღი: May 21 2008, 10:02 AM

მე ალბათ გადავირევი . ზუსტად ასე ვარ.. ბავშვებზე რა დამემართება არ ვიცი.. ალბად გავგიჟდები

პოსტის ავტორი: veriko7 თარიღი: May 21 2008, 10:35 AM

მე სიმაღლის შიში მაქვს, ვერაფრით დავძლიე

პოსტის ავტორი: sergi_glaxa თარიღი: May 21 2008, 10:39 AM

იქნებ მასწავლო კლაუსტროფობია როგორ დავძლიო?

პოსტის ავტორი: leluka თარიღი: May 21 2008, 11:40 AM

წყლის შიშია ხომ ? ყველაფერი ფსიქოლოგიის ამბავია ან გადატანილი ტრავმის.. მე მაგალითად ბავშვობაში მანქანა მოგვისრიალდა და კინაღამ გადავიჩეხეთ "პერევალზე" იმის მერე მეშინია დიდი სიჩქარით რომ მოძრაობს მანქანა... თან გააჩნია მძღოლს თუ ვერ ვენდობი 20 ითაც რო იაროს დაძაბული ვზივარ

პოსტის ავტორი: sergi_glaxa თარიღი: May 21 2008, 01:46 PM

არა...ეს არის ჩაკეტილი სივრცის შიში. ლიფტში ჯდომის არ მეშინია, მაგრამ აი თუ გაჩერდააა....და მალე ვერ გამოვედი..ძალიან ცუდი შეგრძნება მეუფლება...
უფრო სწორად რომ ვუკვირდები , რამდენიმე შიში შეიძლება ერთ კატეგორიაში განვათავსოთ: მაგალითად: იგივე კლაუსტროფობია, სიმაღლის შიში, საზოგადოების შიში (social anxiety) შეიძლება ითქვას ერთი რამიდან მომდინარეობს: ეს არის მომენტი, როცა სიტუაცია შენ არ გექვემდებარება: ანუ ჩაიკეტე და ვერ გამოდიხარ, ხალხის მასაში ხარ და თავს ვერ აღწევ, თვითმფრინავში ხარ და რა უნდა ქნა ხომ ვერ გადახტები... ( თვითმფრინავი მიყვარს )

პოსტის ავტორი: leluka თარიღი: May 21 2008, 02:06 PM

იცი საერთოდ არ მეშინია ლიფტში გაჭედვის... რომც გაჭედილა არც მაშინ... ზოგს ჰგონია რომ რადგან გაჩერდება ნანახი აქვთ ფილმი ლიფტი და ჩავარდებიან ყველანზე ნაკლებად ვუშვებ ჩაწყვეტის მომენტს გონებაში და ამიტომ.... : ) თუნდაც მიწისძვრა რომ ხდება რაღაც ყველას რომ ეშინია მე არა : ) რაღაც მომწონს ის მომენტი ... რავიცი ეს რა უნდა იყოს : ) ანუ არ მეშინია რაა... რაღაც სულ მგონია რო არ დაინგრევა და ა.შ მთავარი ჩემი აზრით უნდა დაარწმუნო ადამიანმა თავი და გაგივლის : )

პოსტის ავტორი: sergi_glaxa თარიღი: May 21 2008, 02:56 PM

არა არა..შენ ამას ვერ გაიგებ
ლიფტში გაჭედვისას ჩაწყდომაზე არ ფიქროობს ის ვისაც კლაუსტროფობია აქვს..უბრალოდ გეშინია, გული გიჩქარდება...და მიზეზი არ იცი რა არის

პოსტის ავტორი: nana_007 თარიღი: May 21 2008, 03:22 PM

გლახა,

მეც მაქვს ვიწრო სივრცის შიში ანუ ვერ ვიტან, მგონია ვიხუთები, მაგრამ არა ფობია. ერთხელ კომპიუტერტომოგრაფიას ვიკეთებდი და მილში რომ შემაცურეს,მითხრეს თვალები არ გაახილოო, თან ნაუშნიკები გამიკეთეს ყურებზე მუსიკა იყო ჩართული აპარატის გრუხუნის გამო. ხოდა, მე როგორც ცნობისმოყვარე ბარბარამ, "ჩრდილოეთის დათვის" ფენომენისაც არ იყოს, დავჭყიტე თავლები და ვაი იმას, მერე რაც დამემართა: ეს იყო თითქოს ცოცხლად დამარხვა, საფლავში მეგონა თავი, რაცხა სხვა სამყაროში, ავტეხე ამბავი , გამომიყვანეს, ცოცხალი თავით აღარ შევდიოდი, მერე რაღაცნაირად გავუბედე, ოღონდ იმ პირობით, რომ მილის მეორე მხარეს, სადც თავი იყო მოთავსებული, მდგარიყო სამედიცინო და და ხელი მოეკიდა ჩემთვის სახეზე ან თავზე. ასე წამებით გავატარე 15 წუთი, დახუჭული თვალებით...არადა, ტრუბებში რამდენჯერ გავმძრალვარ, ეს შეგრძნება არ მქონია...

მე მგონი, გლახა, ეგ საზოგადოების ფობია ყველაზე ცუდი იქნება, ალბათ, შეუძლებელია მაგის გამო ნორმალური ცხოვრება

პოსტის ავტორი: S a l l y თარიღი: May 21 2008, 03:47 PM

sergi_glaxa

კარგი რამე თქვი,ზუსტად ეგაა ყველა მგ შიშის საფუძველი..რომ შეიძლებოდეს თვითმფრნავის გაჩერება შენი სურვილით დარწმუნებული ვარ არ შეგეშინდება..

ვფიქრობ,ამ შიშების ფონი ნევროზია..რომელიც ძალიან საინტერესო ფენომენია..და ძალიან ღრმა და საინეტერო ეტიოლოგიური ფაქტორები უდევს საფუძვლად.. სადაც ადამიანის რელიგიური ცნობიერება საკმაოდ დიდ როლს თამაშობს

პოსტის ავტორი: sergi_glaxa თარიღი: May 21 2008, 05:14 PM

nana_007

გააჩნია რა ფორმით გამოიხატება და გააჩნია რა პროფესიისაა ადამიანი...პროფესიისა იმიტომ, რომ თუ ხალხის წინ ხშირად გიწევს ყოფნა, ურთიერთობა, სიტყვით გამოსვლა...აი მასინ მართლა ძნელია
ამის საფუძველიც არის ნერვიულობა...თუმცა არიან ადამიანები, რომელთაც ბავშვობიდან არ უყვართ საზოგადოების ყურადღების ცენტრში ყოფნა...მაგალითად სკოლასი კლასის წინ გამოსვლა და გაკვეთილის მოყოლა....ბევრ ადამიანს ამის გამო ცხოვრება ჯოჯოხეტად ექცევა ხოლმე...და თავად ეს ფობია იწვევს მერე ნევროზსაც...
ამიტომ არსებობს თავის არიდება..როცა იცი რომ ესა თუ ის სიტუაცია სენზე დამანგრევლად მოქმედებს უნდა მოერიდო....ამის გამო ტრანკვილიზატორების დალევა არ მიმაჩნია მართებულად..ასევე ზოგიერთი ფობია შეიძლება გაქრეს, შეიძლება ვინმემ ცხოვრების ამათუ იმ ეტაპზე შეიძინოს მიზეზთა გამო...

პოსტის ავტორი: nana_007 თარიღი: May 21 2008, 05:21 PM

მართალი ხარ, სალი , მაგრამ ეს ისეთი შიშების შემთხვევაა, შენ რომ დაწერე ახლობლებზე და მე მაგალითად შვილებზე . რასაც ფობია ქვია, მაგალითად ჩემს შემთხვევაში არ მესმის რელიგიური სულიერი ყოფა საერთოდ გავლენას ახდენდეს.
მაგალითად, სიბნელის ან ღამის შიში ყველას აქვს მეტ-ნაკლებად და მათ შორის მეც, მაგრამ მაგ დროს მშველის იესოს ლოცვა, ჩემი ფობიის შემთხვევაში სხვანაირადაა საქმე, მიუხედავად იმისა, რომ ხშირად ვამბობ მაგ ლოცვას. მემგონი, როცა რეალურ სიტუაციას ეხება , ანუ სიბნელის გვეშინია ალბათ სულების, ცომბების, საშინელი ქმნილებების გამო, რომლებზეც წარმოდგენაც ბავშვობაში გვიყალიბდება და შეუცნობლად მაინც მოიცავს გონებას დიდობაშიც, ამ დროს უხილავთან გვაქვს საქმე და ლოცვა ალბათ მიტომ მშველის, მაგრამ რაიმე ცხოველის შიშს ასე ლოცვით ალბათ ვერ დავძლევთ... თუ კი...? ...




ფობიაზე მგონი არ მოქმედებს არანაირი -ზატორი ალბათ,ახლა, თუ ექსტაზშია კაცი და კიდია ყველაფერი, ეგ არ ვიცი, არ გამომიცდია...ანტიდეპრესივა კი ზოგადად ვითომ ნერვოზს შველის, მაგრამ დროებით.

პოსტის ავტორი: sergi_glaxa თარიღი: May 21 2008, 05:22 PM

ეს საინტერესო ლინკია საზოგადოებრივ ფობიასთან დაკავშირებით. მაპატიეთ რომ ინგლისურადაა და ქართულად თარგმნის დრო არ მაქვს..

http://www.socialphobia.org/whatis.html

პოსტის ავტორი: nana_007 თარიღი: May 21 2008, 05:25 PM

გიორგი,

ეს არ არის სიმაღლის ან ფრენის შიში,არამედ რაც სალიმ და მე დავწერეთ იმის ექვივალენტია: ახლობლებზე შიში. ალბათ, ითვლება რა ფრენა პოტენციურად "საშიშროების" ფაქტორად, შენ ეგ იზმენა გივითარდება მაგ დროს... რა საინტერესოა ისე ადამიანის ფსიქიკა

პოსტის ავტორი: sergi_glaxa თარიღი: May 21 2008, 05:29 PM

S a l l y

თვითმფრინავის არანაირად არ მეშინია, პირიქით ;)
მეშინია სიმაღლის, რომელსაც არ აქვს ზღუდე...რომელიც დაგიცავს გადავარდნისგან...
ბაკურიანში კოხტა გორაზე რომ საბაგიროზე დავჯექი (ძველზე) არ მეგონა ცოცხალი თუ ჩამოვიდოდი :) ეგ იყო პირველი და უკანასკნელი :) აი ახალზე, შემიძ

პოსტის ავტორი: nana_007 თარიღი: May 21 2008, 05:45 PM

ეგ შიში ყველას აქვს, სერჟ ოღონდ ზოგს პანიკური ,ზოგს ვაჟკაცურად დამალული ექსტრემალური პროფესიიების ხალხს უფრო მეტი შიში აქვს, ვიდრე სხვას გონია, მხოლოდ გამოჩენას არ ახდენენ და ეცდებიან დაიმორჩილონ. სიკვდილის შიში ყველას აქვს...რაღაც გარკვეულ ზღვრამდე, მერე ეს ზღვარი ქრება ანუ სულერთი ხდება ბოლო მომენტში (ჯარისკაცების სინდრომი).

პოსტის ავტორი: kato_Bato თარიღი: May 21 2008, 05:46 PM

მე ტარაკნების და მწერების მეშინია

აზრს ვკარგავ ისე ძალიან...

პოსტის ავტორი: nana_007 თარიღი: May 21 2008, 05:54 PM

ეგ ჩემსაზე უარესია, კატ უფრო მეტი შანსია ყოველდღიურ ცხოვრებაში მწერებს გადაეყარო, ვიდრე კობრას ...

და რასაკეტებ მერე? წარმომიდგენია რა ძნელია

ჩემი ერთი ნაცნობი გერმანელი გოგო ობობის დანახვაზე იბნიდებოდა, მე შემიძლია ობობა ხელში ავიყვანო და არასოდეს არ მომიკლავს, ვიღებ ხელში და გარეთ ვაგდებ. თუმცა, ერთხელ მეც დამსტუკეს ობობებმა: კლინიკაში ვმუშაობდი ასე 10 წლის წინ და არქივში უნდა ავსულიყავი, სადღაც ჭერში და ჰოი საოცრებავ! ზღაპარი მიმიქარავს, იმდენი ობობა იყო მიბმულ-ჩამოპორწიალებული, ქსელები, ზაფები, ესენი უთვალავი რაოდენობის... მერე მტვერსასრუტი ამოვიტანე და ისეგავათავისუფლე ეს ოთახი, თუმცა მერე არ ვიცი ნერვიულობის გამო თუ რა, რაღაც ალერგიული ფხანა ამიტყდა და სიწითლე, სანამ არ დავიბანე და რაღაც სპეცკრემი არ წავისვი...

დიდი ობობები , მაგ. "შავი ქვრივი" და მსგავსები შხამიანები არიან და ამდენად საშიშნიც.

დაწერეთ, ექსტრემალური შიშების დროს როგორია თქვენი ყოველდღიურობა, როგორ ახერხებთ ნორმალიზაციას? იქნებ რაღაცით დავეხმაროთ ერთმანეთს.

პოსტის ავტორი: ekato თარიღი: May 21 2008, 06:03 PM

არამგონია ჩემ დაზე მეტად ობობის ვინმეს ეშინოდეს, დატანჯულია მაგის გამო
მესამე კურსზე უფლისციხეში ვიყავით წასულები ერთი კვირით პრაქტიკებზე და იქ უნდა გენახათ რა დღეში იყო, რომ ჩავედით და იმდენი ობობები და მწერები დაინახა, თანაც ძველ ხის სახლში, წარმოიდგინეთ რამდენი იქნებოდა, მამაჩემს დაურეკა ტირილით გეხვეწები ჩამოდი და წამიყვანე აქედანო, გადარია მამა მერე არ გინდოდა იმის ახსნა მამისთვის რომ არაფერი არ იყო იქ საშიში და ვერგასაძლები, ლამის მართლა ჩამოვიდა და წამოგვიყვანა ორივე სახლში

პოსტის ავტორი: kato_Bato თარიღი: May 21 2008, 06:05 PM

nana_007

მე არანორმალურივით ვიქნევ ხელებს და ფეხებს

და ვკივი ხმით, რომელიც სანამ გავაცნობიერებ რომ ჩემია, ძალიან საშიშად მეჩვენება

მე რომ მანდ მოვხვედრილიყავი, ნანა, ჩემი დუხი არ იქნებოდა ამ დუნიაზე ახლა

პოსტის ავტორი: nana_007 თარიღი: May 21 2008, 06:08 PM

ekato,

ძნელია :(

რაც არ უნდა პრიმიტიულად მიგვაჩნდეს ჩვენ სხვისი შიში , მაინც უნდა გავუკეთოთ აქცეპტირება და შევუწყოთ ხელი, რომ უკეთ იგრძნოს თავი და არავიტარ შემთხვევაში არ ჩავაჯინდეთ იყოს იმ სიტუაციაში, რაც მას აშინებს.

პოსტის ავტორი: kato_Bato თარიღი: May 21 2008, 06:09 PM

afxazi


რა ვქნა, ასეა და

ერთხელ ბავშვობაში, გადავწყვიტე რომ გმირული გოგო ვიყავი, ხოდა ამასობაში რაკიღა ჩემს დას ბიოლოგიაში გაკვეთილად "ტარაკანა" ჰქონდა, მეც ავდექი და დავუჭირე ერთი კოლოფი ტარაკნები...

შედეგად ის რომ ერთი კვირა მესიზმრებოდა, როგორ დაცოცავდნენ

არა რა...

ერთხელ, ბზიკთან რაინდულად დამარცხებული კალია დავკრძალეთ ბავშვებმა პატივით, "ასტრის" კოლოფით გავასვენეთ, მარა მაინც ვერ შევიყვარე

პოსტის ავტორი: nana_007 თარიღი: May 21 2008, 06:12 PM

მჯერავს, ეკატერინე, მაგრამ იქნებ არ ყოფილიყო მასე საქმე, ექსტრემალურ სიტუაციაში ჯერ კიდევ არ ვიცით რისი მაქნისები ვართ პოტენციურად...

აი, იფიქრე იმაზე რაც მე ვთქვი: როცა წარმოვიდგენდი, რომ ეს "საშიშროება" რაც მე მაშინებს ჩემს ახლობელს, შვილს ან პატარა დაუცავ არსებას ეხება, მაგ დროს ვფიქრობ, რომ სხვაგვარად მოვიქცევი... ღმერთს მადლობა ქვეწარმავლების შემთხვევაში ეს სიტუაცია არ გამომიცდია,სხვა სიცოცხლისთვის საშიში სიტუაციები მაქვს გამოვლილი და ვიცი, რომ სხვისი დაცვა შემიძლია ინსტიქტურად თუ შეგნებულად, სულერთია...

პოსტის ავტორი: მაკუნა თარიღი: May 21 2008, 06:14 PM

მე კიდევ გაპურტყული ქათმის მეშინია, სხვა თითქმის არაფრის. მაგრამ ზუსტად ვიცი ჩემ ამ შიშს არაფერი ეშველება, ამიტომ რჩევასაც არ გკითხავთ, რა ვქნა მეთქი

პოსტის ავტორი: kato_Bato თარიღი: May 21 2008, 06:18 PM

nana_007

სხვას როცა საფრთხე ემუქრება, მეც მავიწყდება ჩემი თავი, ვფიქრობ როგორ ვუშველო, ტვინი და გული მარტო საიმისოდ მუშაობს, ვისაც უჭირს...

აი საშიშროება რომ ჩაივლის, მერე მეწყება კოშმარი

უფალმა დამიფაროს საშიში სიტუაციისგან და ან მაგ შემთხვევაში დაბნევისგან

პ.ს. აუ, ზღვის სუნი მომივიდა... მე მგონი მომენატრა...

ზღვის გახსენებაზე, მედუზების ისე მეშინია, შუა ზღვაშიც რომ ვიყო, ტალღებზე ზევიდან მოვრბივარ, წყალს არ ვეხები, მედუზა რომ დავინახო...

მაკუნა

არ გააკეთებ ჩახოხბილს და ეგ იქნება

პოსტის ავტორი: nana_007 თარიღი: May 21 2008, 07:19 PM

ახალგაზრდებო, ეტყობა არაფრის არ გეშინიათ თქვენ და შეგაშინებთ ახლა!!!!! დავით, მომეხმარე




პ.ს. ხუმრობის საწინააღმდეგო არაფერი მაქვს პატარებო და ლამაზებო მარა თან საქმე .... მაძიებელი დაგვპირდა საინტერესო პოსტს და მე პირადად მოუთმენლად ველი...

პოსტის ავტორი: abo თარიღი: May 21 2008, 07:28 PM

შიში უცნაური ფენომენია, და თავისი ზღვარი გააჩნიაა. შიშის დამარცხება ძნელია, მაგრამ შეუძლებელი არა. ამ სიტყვების სიმართლეში რომ დაგარწმუნოთ გავიხსენებ სავაჭრო ცენტრის აფეთქების ამბავს, როგორ ხტებოდა ხალხი წარმოუდგენელი სიმაღლიდან. მათ იმ წუთში არ ეშინოდათ ამ სიმაღლის , რომელიდანაც ისევ მას შეიძლება ცოტა ხნის წინ გადმოხედვაც შეშინებოდა.... უცნაურია ხომ? მაგრამ მე მგონი მათ იმ წუთში სიმაღლის შიში დაკარგეს, მაგრამ რის ხარჯზე? ნანგრევებში გარდაუვალი სიკვდილის ხარჯზე. ხომ იქაც სიკვდილი ხვდებოდა? მაგრამ მაინც გადმოხტომა ამჯობინეს.
მე არ მინდა აქ სურათი დავდვა გუშინწინდელი პაციენტის (ცუდად არ გახდეთ) რომლის აწყობის დროს ვერავითარ შიშს ვერ ვგრძნობდი(ალბათ არ მეცალა ამისთვის) , ორი ასისტენტი ისე შენაცვლებია ერთმანეთს ვერც გავიგე. შემდგ კომპში რომ გადავიტანე ოპერაცია მაგრად შემეშინდა. ასეთი უცნაურია ეს ამბავი. თითქმის აუხსნელი.
აი კიდევ დაქირავებული ჟარისკაცი მიდის 50%-იან სიკვდილზე ვინ აძალებს? არავინ ხომ? მაინც მიდის და იქ სიკვდილის სულ არ ეშინია. მაგრამ აბა დააჯინე სტომატოლოგთან... ბოდიში და ქვეშეფსია გახდება წამსვე. აი აუხსნელი უცნაურობა.
პატივისცემით აბო.

პოსტის ავტორი: abo თარიღი: May 21 2008, 07:29 PM

შიში უცნაური ფენომენია, და თავისი ზღვარი გააჩნიაა. შიშის დამარცხება ძნელია, მაგრამ შეუძლებელი არა. ამ სიტყვების სიმართლეში რომ დაგარწმუნოთ გავიხსენებ სავაჭრო ცენტრის აფეთქების ამბავს, როგორ ხტებოდა ხალხი წარმოუდგენელი სიმაღლიდან. მათ იმ წუთში არ ეშინოდათ ამ სიმაღლის , რომელიდანაც ისევ მას შეიძლება ცოტა ხნის წინ გადმოხედვაც შეშინებოდა.... უცნაურია ხომ? მაგრამ მე მგონი მათ იმ წუთში სიმაღლის შიში დაკარგეს, მაგრამ რის ხარჯზე? ნანგრევებში გარდაუვალი სიკვდილის ხარჯზე. ხომ იქაც სიკვდილი ხვდებოდა? მაგრამ მაინც გადმოხტომა ამჯობინეს.
მე არ მინდა აქ სურათი დავდვა გუშინწინდელი პაციენტის (ცუდად არ გახდეთ, შემიძლია მსურველს გაუგზავნო) რომლის აწყობის დროს ვერავითარ შიშს ვერ ვგრძნობდი(ალბათ არ მეცალა ამისთვის) , ორი ასისტენტი ისე შენაცვლებია ერთმანეთს ვერც გავიგე. შემდგ კომპში რომ გადავიტანე ოპერაცია მაგრად შემეშინდა. ასეთი უცნაურია ეს ამბავი. თითქმის აუხსნელი.
აი კიდევ დაქირავებული ჟარისკაცი მიდის 50%-იან სიკვდილზე ვინ აძალებს? არავინ ხომ? მაინც მიდის და იქ სიკვდილის სულ არ ეშინია. მაგრამ აბა დააჯინე სტომატოლოგთან... ბოდიში და ქვეშეფსია გახდება წამსვე. აი აუხსნელი უცნაურობა.
პატივისცემით აბო.

პოსტის ავტორი: nana_007 თარიღი: May 21 2008, 07:37 PM

გეთანხმები, აბო , მეტად საოცარი ფენომენია. იქნებ როგორც ექიმმა უფრო მეტი საინტერესო რამ მოგვაწოდო ამ თემის ირგვლივ.

ასევე ვთხოვ ყველას, ვისაც რაიმე საინტერესო ინფორმაცია გააჩნია, იქნება დავეხმაროთ რაღაცით ერთმანეთს.

გავიმეორებ: იქნებ რაიმე რელიგიური თვალსაზრისით არსებობს ახსნა და "ხსნა", ასევე ფსიქოლოგების აზრიც კარგი მოსასმენი და გასათვალისწინებელი იქნება, თუ არ ვცდები, ქეთუს აქვს რაღაც შეხება ამ სფეროსთან, ასევე ბევრ ფორუმელს, რომლებმაც "ჩვენს პროფესიებში" თავი გაგვაცნეს.

მადლობთ წინასწარ.

პ.ს.იმაზე რას იტყვით,რაც წინა პოსტებში მეწერა, რომ თიტქოს ფობია ყველანაირად სიკვდილის შიშით არის გამოწვეული ( მაგალითად, მაკუნას შემთხვევა ცოტა მაეჭვებს ამაში).

პოსტის ავტორი: neo თარიღი: May 21 2008, 07:45 PM

მე მაქვს ორი ფობია, აქედან ერთი გადავლახე:

მოკლედ მეშინოდა დახურული სივრცის, ბავშვობაში წყლის არხში ტრუბაში შევძვერი და გავიჭედე, ჩემი გაჭედვა კი წყალს აბუგებდა და ვერაფრით ვერარ გამოვდიოდი, მოკლედ მაგრად შემეშინდა და ვინ გამომიყვანა ან როგორ არ მახსოვს...

შემდეგ დამჩემდა დახურული სივრცის შიში, არ ვიცი რამდენად სწორია ამ ორ მოვლეანს შორის მიზეზ შედეგობრივი კავშირის დანახვა მაგრამ მე რატომრაც ვხედავ... წლების განმავლობაში მქონდა ეს შიში შემდეგ,


სიზმარი ვნახე, თითქოს მიწისძვრა იყო და მიწა ისე დამეყარა დავიმარხე , ისე ვიყავი გაჭედილი მიწაში ვერ ვინძრეოდი, ტავიდან მაგრად მეშინოდა, შემდეგ ნელნელა დავწყნარდი და სიტუაციას შევეგულე, ბოლოს სულ დამვმშვიდდი...

ამ სიზმარი შემდეგ დახურული სივრცის შიში მომეხსნა...

პოსტის ავტორი: tako თარიღი: May 21 2008, 08:15 PM

საშინლად მეშინია ლიფტის თუ რატო არ ვიცი არასდროს გავჭედილვარ, მაგრამ მაინც, ნუ დახურული სივრცე კი მბოჭავს მაგრამ ეგ არაფერ შუაშია, აი რო იზვრება და ჩერდება ლიფტი მაგ მომენტზე საშინლად ვარ ვკივივარ ხოლმე, ნუ როცა შევდივარ, ეს ძააან იშვიათად ხდება, მარტო ვერასდროს შევდივარ ასეთი უაზრო შისი მაქვს

პოსტის ავტორი: tako თარიღი: May 21 2008, 08:15 PM

საშინლად მეშინია ლიფტის თუ რატო არ ვიცი არასდროს გავჭედილვარ, მაგრამ მაინც, ნუ დახურული სივრცე კი მბოჭავს მაგრამ ეგ არაფერ შუაშია, აი რო იზვრება და ჩერდება ლიფტი მაგ მომენტზე საშინლად ვარ ვკივივარ ხოლმე, ნუ როცა შევდივარ, ეს ძააან იშვიათად ხდება, მარტო ვერასდროს შევდივარ ასეთი უაზრო შისი მაქვს

პოსტის ავტორი: q-e-T-i თარიღი: May 21 2008, 09:35 PM

ადრე ყოველ ღამე, ძილის წინ მეგონა , რომ ვიღაც აუცილებლად შემოვიდოდა, გადაცმული, იარაღით დაგვაყაჩაღებდა ან რავი რა... აი ყოველ დღე ხდებოდა ეს, მერე უკვე ჩვევად მქონდა, რომ არ მეფიქრა არ შემეძლო ეხლა უკვე აღარ ამ ჟამად მხოლოდ ერთი ადამიანის მეშინია, სახლში რომ მოდის უკვე საშინელი წიკებიც კი მემართება, და მასთან ერთად ვერ ვჩერდები, კანკალიც კი მიტანს ხოლმე (

პოსტის ავტორი: ekato თარიღი: May 21 2008, 09:38 PM

თუ ასე გაშინებს ის ერთი ადამიანი უთხარი რომ აღარ მოვიდეს

პოსტის ავტორი: q-e-T-i თარიღი: May 21 2008, 09:39 PM

ვერ ვეტყვი გენაცვალე მე წავალ მალე

პოსტის ავტორი: ekato თარიღი: May 21 2008, 09:48 PM

უი, ვინაა ნეტა ამისთანა?

პოსტის ავტორი: maikusi თარიღი: May 22 2008, 12:11 AM

მეც ყოველთვის მეშინია ჩემებს რამე არ მოუვიდეთ... (ამ შიშზე პატარაობიდანვე ერთმა ფაქტორმა იქონია გავლენა)
რაც შეეხება დაგვიანებას,ამ შემთხვევაში მგონი ყველა ნერვიულობს და ცუდზე ფიქრობს,რადგან მგზავრობისას არსებობს იმის ალბათობა რომ ცუდი რამ მოხდეს და მაგიტომაც გვეშინია.
უფალმა ყველა დაგვიფაროს ახლობლების დაკარგვისაგან

პოსტის ავტორი: leluka თარიღი: May 22 2008, 12:44 AM

ასე ვარ ვინმე თუ ჩხუბობს და კამათია ოჯახში ან რავიცი....

პოსტის ავტორი: ketino თარიღი: May 22 2008, 02:43 AM

ხო, მეც ჩაკეტილი სივრცის შიში მაქვს, ოღონდ, ძალიან ვიწრო სივრცის.. ლიფტების მეშინია... ბავშვობაში ხშირად გავჭედილვარ ლიფტში

ეხლა თითქოს გამოსწორდა, მაგრამ გააჩნია ლიფტს

და კიდევ ხანდახან სიმაღლის შიში მახსენებს თავს

ვიცი ეს ჩემი ბავშვობიდან მოდის, ფსიქოლოგიურია..

პოსტის ავტორი: nini_1 თარიღი: May 22 2008, 06:04 AM

nana_007

აი სწორედ ეგ ობობა, ეგრეთ წოდებული ,,შავი ქვრივი'' გახდა ჩემი ფობიის მიზეზი.
ობობების შიშს არაქნოფობია ეწოდება.
დაახლოებით 17-18 წლის წინ დამეწყო, მანამდე ობობას დანახვაზე არანაირი რეაქცია არ მქონდა.
ზაფხულზე, სოფელში დასასვენებლად ჩასული ჩემს ბიძაშვილს ვეხმარებოდი სახლში ფანჯრების დაწმენდაზე, გარედან ვწმენდდით, იმერეთის სახლები კი გეცოდინებათ, შუშაბანდს რომ ეძახიან, პატარ-პატარა, ფიგურებიანი ფანჯრებით რომაა.
დავინახე დიდი შავი ობობა, ზურგზე თეთრი ჯვარით, ბიძაჩემმა ცოცხი გაუსვა არ მოვკლავ, ისე ჩამოვიყვანო, აშკარად ვიგრძენი სადღაც ზურგზე რომ დამეცა, არსად არააო კი მიმტკიცებდნენ, მაგრამ რაღაც საშინელი გრძნობა მქონდა და ბოლოს კისერზე რომ ამოცოცდა აი მაშინ დამემართა ისტერიკა, რა საშინელი შეგრძნება იყო ვერ გადმოგცემთ.
ბიძაჩემმა სასწრაფოდ კი მომაშორა, შეეშინდა არ გიკბინოსო, შხამიანიაო.
კბენაზე და შხამზე ფიქრის თავიც არა მქონდა, ციებიანივით მაკანკალებდა, კარგა ხანს ვერ დამაწყნარეს, მერე სიცხეც მომცა, 2 დღე 39-40 გრადუსი მქონდა, თუ ჩამეძინებოდა სიზმარშიც კი ვხედავდი როგორ მაცოცდებოდნენ მოზრდილი ობობები სხეულზე და ატირებული ვიღვიძებდი.
ჩემებიც კარგად დავაფრთხე მაგ დროს
აი მაგ დღის შემდეგ საშინლად მეშინია ობობების, თუნდაც პატარა იყოს, რომ დავინახავ ზუსტად ისეთი გრძნობა მიჩნდება როგორც მაშინ და კანკალი მეწყება.
ძალიან ცუდი გრძნობაა, დამღალა უკვე

პოსტის ავტორი: m16 თარიღი: May 22 2008, 08:43 AM

მე გველების ფობია მჭირს

პოსტის ავტორი: nino_ni თარიღი: May 22 2008, 02:04 PM

არ ვიცი ეს ფობიაა თუ უბრალოდ შიში,მაგრამ საშინლად მეშინია არა წყლის,არამედ წყლის სიღრმის უცნაურია არა?მაგრამ საშინლად მეშინია და ზღვაზეც ვერასდროს ვერ შევდივარ ღრმად წყალში.ფეხი თუ არ მიდგას მიწაზე უაზრო პანიკა მეწყება
კიდევ სიბნელის და სიმაღლიდან ვარდნის შიში მაქვს....

პოსტის ავტორი: makiki თარიღი: May 22 2008, 02:16 PM

მე ობობის მეშინია,ვაიმე იცით როგორ მეშინია ,ვერ ვიტან მაგ არსებას.

სიბნელისაც მეშინია ,ნეტავ სულ დღე იყოს ,მერე რიღას შემეშინდებოდა?

პოსტის ავტორი: nana_007 თარიღი: May 22 2008, 06:21 PM

nini_1,
საინტერესო და ამავე დროს სამწუხაროა რაც დაწერე.

m16,

ნოდარ, რამ გამოიწვია ეგ ფობია გახსოვს? თუ მუდამ მასე იყავი?

nino_ni

ეგ შიშები გავრცელებულია ზოგადად, წლის სიღრმის შიში ალბათ მისი იდუმალებით არის გამოწვეული, თუ უფრო დახრჩობის გამო? ე.ს. თითქოს აქაც ზოგადად სიკვდილის შიშტან მივდივართ..?

makiki

აქ ვინც დაპოსტა, უმრავლესობა ობობების და მწერების შიში იყო. ძნელია, იმიტომ რომ პოტენციურად მეტია ალბათობა ყოველდღიურობაში გადაეყარო მათ

სიბნელის შიში ძირითადად ყველას აქვს მეტ-ნაკლებად, მე ვფიქორბ, ეგეც ბავშვობიდან ყალიბდება ძირითადად...

პოსტის ავტორი: leluka თარიღი: May 22 2008, 06:25 PM

მეც ვერ ვეკარები ხელს ვერ ვკიდებ


q-e-T-i


ბედნიერებას გისურვებ







































ეჰ

პოსტის ავტორი: S a l l y თარიღი: May 22 2008, 06:30 PM

nana_007

ნან,შენ ადრე დაწერე რომ თუ იგივე საფრთხე შEნიანს დაემუქრა,მაშინ ყველაფერი გავიწყდება და შიშს სძლევ..

ეს ბუნებრიავია,რადგან უფრო ძლიერი აღმგძნები ''ჩრდილავს'' შიშს..ანუ შენ შემთხვევაში,სხვებისათვის საფრთხის საშიშროება უფრო ძლიერი აღმგზნებია ვიდრე შენი შიში....ასეთ სიტუაციაში უფრო ძლიერი აღმგზნები გადართავს ტვინს ამ უანასკნელისაკენ და შიში ქრება,იჩრდილება..იგივე შეიძლება გამოიწვიოს ძლიერმა დადებითმა ემოციამაც..

მოკლედ,ეს ერთგვარ მკურნალობის ტაკტიკადაც შეიძლება გამოდგეს...

პოსტის ავტორი: nana_007 თარიღი: May 22 2008, 06:46 PM

S a l l y,

გამოდის რომ მასეა... ისედაც, არავინ უწყის ექსტრემალურ სიტუაციაში როგორ იმოქმედებს კაცი...განსაკუთრებით ქალები არიან ცნობილი მოულოდნელი გულადობით გაუთვალისწინებელ,რთულ სიტუაციებში...

პოსტის ავტორი: nino_ni თარიღი: May 22 2008, 07:13 PM

nana_007

არ ვიცი,დახრჩობის შიშია თუ რა,მაგრამ მართლა საშინელება მემართება მიწას,რომ ვეღარ ვგრძნობ ფეხების ქვეშ
ბევრჯერ დავფიქრებულვარ რატომ მეშინია,მაგრამ არ ვიცი
და ამის შიშის გამო,ზუსტად ვიცი ცურვას ვერასდროს ვისწავლი......
და სიკვდილის შიში რომ ახსენე,ეგეთი რაღაც მეც მაქვს მოსმენილი ფსიქოლოგებისგან,რომ ფობიების დიდი ნაწილი სიკვდილის შიშიდან მოდისო.......სიკვდილის ყველას გვეშინია ხო?მაგრამ რატო მარტო წყლის შიში?ხომ შეიDლება ხიდან გადმოვარდნით მოკვდე,მაგის რატომ არ მეშინია?მთელი ბავშვობა ხეზე მაქვს გატარებული

პოსტის ავტორი: - თეკლა - თარიღი: May 22 2008, 11:15 PM

მეც - განსაკუთრებით კალიის , მაგრამ ეს ალბათ, უფრო ზიზღია, ვიდრე შიში

პოსტის ავტორი: m16 თარიღი: May 22 2008, 11:18 PM

ბავშვობიდან მიყვარდა ენციკლოპედიების კითხვა(), ერთ ერთ ტომში გველების დიდი სურათი იყო და პატარაობისას შემეშინდა მაგრად, იმის მერე მეშინია გველების....
მაგრამ საქმე საქმეზე ალბათ გადავლახავ შიშს...
მამაცი ის კი არაა ვისაც არაფრის ეშინია, არამედ ის ვისაც შიშის გადალახვა ძალუძს...

პოსტის ავტორი: orthodox-georgia თარიღი: May 22 2008, 11:27 PM

ყოჩაღ კოლეგა

პოსტის ავტორი: tinka თარიღი: May 23 2008, 12:22 AM

მე სულ მეშინია რამე ცუდი არ მოხდეს და ახლობლებს რაიმე არ მოუვიდეთ. ზოგჯერ ძალიან შემომიტევს ხოლმე ეს ფიქრები კიდევ სიბნელის მეშინია და ოთახში კომპიუტერი ან ტელევიზორი თუ არ არის ჩართული, მარტო ვერ დავრჩები ღამით.

და ამ ბოლო დროს რაღაც უაზრო შიში თუ რავიცი ამას რა დავარქვა, დამჩემდა: სულ მგონია პირადობა დამეკარგება და გამოცდებზე ვერ შევალ.

პოსტის ავტორი: nana_007 თარიღი: May 23 2008, 12:25 AM

tinka

ღმერთს მადლობა ეგ ფობია არაა და გაივლის, ქვეშეუცნობლად ნერვიულობ გამოცდებზე ალბათ და მაგის გავლენაა.

ახლობლების შიში,ისევე სიბნელის, ჩვეულებრივი მოვლენაა და ხშირი თან. ქალებს ახასიათებთ უფრო. ფობია სხვა რამეა უფრო, იმან "პარდონი" არ იცის...

პოსტის ავტორი: maZiebeli თარიღი: May 23 2008, 02:10 AM

ძალიან ვწუხვარ, რომ დიდი სურვილის მიუხედავად ვერ ვაქტიურობ როგორც იტყვიან, თავს ზემოთ ძალა არაა... 4-5 საათი მძინავს ბოლო ხანს, მაგრამ მეტს მაინც ვერ ვასწრებ.

ის ფობიები, რაც აქაა ჩამოთვლილი, ჩემში ისეთივე გრძნობებს აჩენენ, როგორსაც მონადირეში მოულოდნელად გამოჩენილი მელა თუ ტახი

ობობებთანაც ბევრი შემირიგებია (ნამდვილ ფობიას ვგულისხმობ), სიბნელესთანაც, სიმაღლესთანაც და ა. შ.

ბევრი ვიფიქრე, რა შეიძლება დაიწეროს ჩემგან ისეთი, რაც წაადგება ვინმეს... ალბათ არის ასეთებიც, მაგრამ გამოცდილებიდან ვიცი, რომ ასეთ პრობლემებზე ინდივიდუალური მუშაობაა საჭირო, მქონია ჯგუფურიც, მაგრამ ჯგუფის წევრებთანაც უშუალო კავშირის საშუალებაა და მოულოდნელად გაჩენილ აზრს, ეჭვს, კითხვას და ა. შ. პასუხიც ეცემა.
პოსტების დონეზე, მით უმეტეს, რომ არ მაქვს გარანტია იმისა, რომ ხვალაც მოვახერხებ რამეს დაწერას, ვერ ვრისკავ.

იმდენი რამე დაგვიწერია ჩვენ-ჩვენი ფობიების შესახებ, მგონი შეიძლება მართლა შევიკრიბოთ ვისაც გვაინტერესებს მათგან გათავისუფლება.

რაც შეეხება ქვეყნის გარეთ მყოფებს, მათ სკაიპით შემიძლია დაველაპარაკო, ასე შედეგიც იქნება და იატროგენიისგანაც დაცული ვიქნებით (იატროგენია - იატრო=ექიმი - ექიმის მიზეზით წარმოშობილი პრობლემაა). ხშირად უთქვამთ პაციენტებს, თუ როგორი შოკი იყო მათთვის ესა თუ ის განცხადება, რომელიც თავისი მკურნალი ექიმისგან გაიგეს. ამით ჩრდილი არ ადგებათ ცალკეულ ექიმებს, უფრო იმის თქმა მინდა, რომ საფრთხილო თემაა და მოვერიდები უშუალო კავშირის გარეშე წერას.

ნანა, თუ მოიცალო, დამამატე სკაიპში (davidandghuladze) და რაც კითხვა დაისვა, ყველაზე გაგცემ პასუხს სიამოვნებით.

პოსტის ავტორი: nana_007 თარიღი: May 23 2008, 02:34 AM

maZiebeli

დიდი მადლობა იქნებ მოიცალო და მაინც ჩაგვერთო საერთო დისკუსიაში ადრე იქნება თუ გვიან, მაინც კარგი იქნება ამას თუ მოახერხებ.

პოსტის ავტორი: sergi_glaxa თარიღი: May 23 2008, 09:16 AM

ვფიქრობ რომ ეს შიში არც არის ყოველ შემთხვევაში ფობია არ უნდა იყოს ჩემი აზრით...

პოსტის ავტორი: nana_007 თარიღი: May 23 2008, 04:40 PM

sergi_glaxa

კი, მადლობა უფალს დროებითი მოვლენაა. ღმერთმა ყველას აშოროს ფობია რასაც ქვია, სულერთია რისი..

პოსტის ავტორი: leluka თარიღი: May 23 2008, 04:45 PM

აუ კალიები ისე მიყვაარს... მართლა.. ერთხელ ცეკვიდან დასასვენებლად ვიყავით წასულები ბანაკში. კოჯორში ხოდა... მთელი მოედანი იყო დაფარული კალიებით სულ ავავსე სასაპნე წამოვიღე მერე დაა ბალიშის ქვეშ დავიდე მერე ავხსენი თავი და ერთი გადმოხტა...იმ ერთის შიშით ვერავინ დაიძინა ოთახში.მხოლოდ მე დილას ავხადე სასაპნეს თავი დაა დაუჭმიათ ერთმანეთი . უომიათ...ზოგს თავი არ ქონდა ზოგს ფეხი ვაბშე არ მეშინია




აი შიში არ ვიცი მარა თაგვი მეზიზღებაააააა უუუფ

პოსტის ავტორი: staywhite თარიღი: May 28 2008, 08:50 PM

თუ არ ვცდები დენთოფობია ქვია და განსაკუთრებით მამრობითი სქესის შიშებია(ო)...

პოსტის ავტორი: nino_ni თარიღი: May 28 2008, 09:11 PM

მე გაგონილი მაქვს და ზუსტად მახსოვს სადღაც ამოვიკითხე,რომ არსებობს უცხოელების ფობია
ძალიან უცნაური ფობიაა არა?

პოსტის ავტორი: staywhite თარიღი: May 28 2008, 09:20 PM

საკმაოდ უხერხული ჩემი აზრით...

პოსტის ავტორი: argani თარიღი: May 28 2008, 09:27 PM

მაგ შემთხვევაში ან წამალი უნდა მიიღო ან გარკვეული ფსიქოთერაპიული ჩარევა თუ არ გინდა რომ ცხოვრების შეზღუდული ხარისხით დაიტანჯო.



აბა კლაუსტროფობია რას ქვია? ჩაკეტილი სივრცის ან გახსნილი სივრცის შიში სწორედ რომ უსაფუძვლო, ირაციონალური შიშია, განზოგადებული შფოთის და პანიკის მსგავსად. არ გაქრება, თუმცა მისი მართვა გარკვეულწილად შესაძლებელია.

პოსტის ავტორი: nino_ni თარიღი: May 28 2008, 09:28 PM

კიდევ გაგებული მაქვს,რომ არსებობს ზანგების შიში
თანამდებობის პირების შიში
ფეხმძიმე ქალების შიში
ბევრია უცნაური ფობიები...საინტერესო იქნება მგონი ასეთი უცნაური ფობიებიც,რომ დავწეროთ

პოსტის ავტორი: ai gogoo თარიღი: May 28 2008, 09:32 PM

გველის მეშინია ოღონ ისე რომ არც მინახავს წესიერად, რომ დავინახო ალბათ გული გამისკდება...

პოსტის ავტორი: staywhite თარიღი: May 28 2008, 09:36 PM

nino_ni

ისე, გასაკვირი შიშები არაა რაღაც მოტივის გამო სამივე გასაგებია ჩემთვის.

პოსტის ავტორი: nino_ni თარიღი: May 28 2008, 09:42 PM

staywhite

მართლა? რატო?

პოსტის ავტორი: staywhite თარიღი: May 28 2008, 09:46 PM

nino_ni

ზანგების მეც მეშინოდა ბავშვობაში, პირველად მოსკოვში დავინახე 12 წლისა ვიყავი და წივილ-კივილით ავიკელი იქაურობა, რაღაცას ვყიდულობდი და ჩემს უკან დადგა. უხერხული იყო მაგარი, მარა ასე იყო...

ორსული ქალებისაც გასაგებია, იცვლებიან ფიზიოლოგიურად, გარეგნულად, პატარებს უფრო იქნება შეეშინდეთ. მე რომ ფეხმძიმედ ვიყავი, ნათია მეკითხებოდა, საზამთრო გადაყლაპეო? არ დაიხრჩოო და ტიროდა .

თანამდეგობის პირებისგან შიშიც გასაგებია, მაგალითად, სამსახურიდან დათხოვნის, სიმკაცრის, დაჭერის, ან რამე არ შემეშალოს ფიქრის და ა.შ. მოსაზრებების გამო არც თუ ისე გასაკვირია.

პოსტის ავტორი: nino_ni თარიღი: May 28 2008, 10:12 PM

staywhite
საზამთრო გადაყლეპეო ეს მომეწონა

პოსტის ავტორი: staywhite თარიღი: May 28 2008, 10:20 PM

კი, პრიკოლი ბავშვი იყო ნათია თემას გადავუხვევ და დავწერ ერთ უმაგრეს ამბავს

მოკლედ, მულტფილმი "ტომი და ჯერი" რომ იწყებოდა, მოემზადებოდა საყურებლად, ჩაჯდებოდა ოთახის შუაგულში თან, სოსკით პირში და განაცხადებდა სოსკის გამოუღებლად : "მე კატისკენ ვარ..."

ეს შემორჩენილი მაქვს და როცა იმას ვუჭერ მხარს, ვინც სხვას არ მოსწონს, თქმა, რომ მე კატისკენ ვარ უკვე ნათელს ხდის ჩემს პოზიციას

პ.ს. იქნებ ისიც დავწეროთ, ვინ როგორ უმკლავდება ფობიებს, და რა შედეგებია

პოსტის ავტორი: llaasshhaa თარიღი: May 28 2008, 11:24 PM

მე პატარაობაში მახსვოს ასეთი შიშები რო ვიძინებდი გვერდულად ხო ვიწექი და უცებ თითქოს ვიღაც ხელს მომადებდა ზურგზე და უცებ ვფხიზლდებოდი და შეშინებული ვიყავი ...

და ყველა ასეა ისე პატარაობაში? თითქმის სიზმრების 80 90% პატარაობაში სუ მაჯლაჯუნები შავი აჩრდილბი და რაღაცეები მომდევდნენ

მერე კიდე რო გარბიხარ მარა ვერ გარბიხარ

შიშები მქონდა კიდე ღამე ოთახში თითქოს ფარდის უკან ვიღაც იმალებოდა

და ეხლა კიდე სიბნელის მეშინია ხოლმე მარა იესოს ლოცვით აღარ :|

პოსტის ავტორი: staywhite თარიღი: May 28 2008, 11:26 PM

ეგ ყველას აქვს მეტნაკლებად ბავშვობაში, ზღაპრების გავენაა. ხშირად მშობლების ბრალიცაა, აქ შესაშინებლად ყავთ "შავი კაცი ან შავი ხელი", თან ბავშვები ახალშობილობიდან ცალკე ოთახში იძინებენ და უფრო მეტია ეს შიშები, რაც ფსიქიურ ცვლილებებსაც იწვევს

პოსტის ავტორი: llaasshhaa თარიღი: May 28 2008, 11:28 PM

ხოო კიდე მქონა ერთი უსაშინლესი სიზმარი რომლზეც სუ ტირილით ვიღვიძებდი ხშირად რაღაც ჯანდაბაში იჭყლიტები და იჭყლიტები :| ნუ მეც ვიჭყლიტებოდი და ასე ტრაგედიული სიზმრები მქონდა :|

პოსტის ავტორი: nino_ni თარიღი: May 28 2008, 11:57 PM

llaasshhaa

უი ჩემნაიროოოოოოოო მეც მჭირდა ხოლმე მასეთი რაღაცეები
და კიდე მესიზმრებოდა თითქოს ვარდებოდი ხიდან,კლდიდან.....
ერთხელ რა დამესიზმრა:თითქოს დიდ ტრუბაში ვიჯეQი და ის ტრუბა დაგორდა მეც მასთან ერთად...რო გამომეღვიძა თავბრუ მეხვეოდა
ალბათასეთი რაღაცეები უწყობს ხელს მომავალში ფობიების ჩამოყალიბებას

პოსტის ავტორი: llaasshhaa თარიღი: May 29 2008, 12:00 AM

ლოლ ხოო


და ეხლაც მჭირს ხოლმე ასეთი რაღაც .. რო ძლში შევდივარ და უცებ თითქოს წავიბორძიკე სიზმარში და უცებ მეღვიძება და ვფართხალებ ხოლმე

პოსტის ავტორი: nino_ni თარიღი: May 29 2008, 12:06 AM

llaasshhaa

მაგარია........ ნეტა ეხლა რატო აარ მესიზმრება ეგეთი სიზმრები?
პ.ს. ბავშვობაში მატყუებდნენ ეგ იმიტომ გესიზმრება,რომ ძილში იზრდებიო

პოსტის ავტორი: tustusa-gogo თარიღი: Jun 1 2008, 01:43 AM

სიზმრები ცნობიერების დაუსრულებელი სერიალია )) მართლა ოღონდ შეგიძლიათ თქვენ თავს შეუკვეთოთ სასურველი სიზმარი, ასევე მართოთ სიზმარი, დათრგუნული და განდევნილი აზრები ზლის დროს იცენენ თავს და იცოცხლე გულაობენ მერე... შეგიძLიათ pm-

pm-ზე მომწეროთ თქვენი სიზმრები გაგიშიფრავთ

პოსტის ავტორი: გიორგი თარიღი: Jun 1 2008, 01:46 AM

tustusa-gogo

და რა ღირს თქვენთან, ფრანგულ პოლინეზიაში, "ბორა-ბორას" კუნძულებზე მოგზაურობის დაახლოებით ერთსაათიანი სიუჟეტის დასიზმრების შეკვეთა?

პოსტის ავტორი: შოთაძე თარიღი: Jun 1 2008, 01:47 AM

არ შეიძლება საკუთარ თავს რო შევუკვეთო სიზმარი რო გაქრეს?

პოსტის ავტორი: staywhite თარიღი: Jun 1 2008, 01:50 AM

დიდი მადლობა შემოთავაზებისთვის

მაგრამ ეს თემა ეხება ფობიებს, სიზმრების და ინტუიციის თემაც არსებობს და ამ პათოსით იქ "გაგრძელდით"

თვენი პროფესიული აზრი კი ფობიებთან დაკავშირებით (დაძლევის შესაძლებლობა და იმედი) საინტერესო იქნება ამ თემაში :

პოსტის ავტორი: შოთაძე თარიღი: Jun 1 2008, 01:52 AM

ისე ყველაზე მეტად მეშინია სიზმრის და თვითონ შიშის სხვა რამის მიმართ რომ გამიჩნდეს, იმიტომ რო თუ შიში გაგიჩდა ძნელია შემდეგ საკუთარი თავი გააკონტროლო

პოსტის ავტორი: tustusa-gogo თარიღი: Jun 1 2008, 01:54 AM

ფობიების მოხსნა შრომატევადი საქმეა, თუმცა შესაძლებელი აი, მაგ. გველის ფობიას ასეკ ურნავენ: ჯერ აჩვენებნ გველის ფოტოს პაციენტს, რომ შეეჩვევა მერე აჩვენებენ გველუკას 30 მეტრიდან, შემდეგ მოაახლოვებენ, ანუ სტიმულის დასწავლაზეა აქ საქმე... ჰოდა, შენ ხარ ჩემი ბატონი, რომ სეეჩვევა პაციენტი შემდეგ იხსნება ფობიაც ))) ფობია შიშისგან იმით განსხვავდება რომ მაშინაც კი გეშინია, როცა შიშის ობიექტი არ ჩანს წინაშე თვალთა

პოსტის ავტორი: staywhite თარიღი: Jun 1 2008, 01:59 AM

tustusa-gogo

ნამდვილად, მიახლოებულზე ზუსტი განმარტებაა . სამწუხაროდ მასეა.

შენ რაც გიწერია მაგ. გველთან "დამეგობრება", ცოტა უფრო რთული იქნება , ვიდრე რამდენიმე წინადადება მოიცავს. ვფიქრობ მეტად შრომატევადი და ძალისხმევის შემცველი აქცია იქნება. თუ საერთოდ შედეგს მოიტანს ეგეც საკითხავია (ერთეულებს არ ვგულისხმობ).


პ.ს. მასე გველუკები რომ მინახავს თუნდაც 30 მეტრში, იმიტომ გავქცეულვარ 140 კმ/სთ სიჩქარით

პოსტის ავტორი: tustusa-gogo თარიღი: Jun 1 2008, 02:01 AM

staywhite
გველუკასთან დაკავშირებით უხეში მაგალითი მოვიყვანე,სულო მჩვევია ყველაფრის უტრირება

პოსტის ავტორი: გიორგი თარიღი: Jun 1 2008, 02:04 AM

staywhite

მოიცა, მე შენ ზებგერითი მეგონე...

პოსტის ავტორი: შოთაძე თარიღი: Jun 1 2008, 02:05 AM

tustusa-gogo
შიშის შიში რო არ გაგვიცდეს რა უნდა ვქნათ?

პოსტის ავტორი: staywhite თარიღი: Jun 1 2008, 02:06 AM

გიორგი

ეგ სხვა დროს

პოსტის ავტორი: tustusa-gogo თარიღი: Jun 1 2008, 02:06 AM

შოთაძე
ლუმინალი, 3-ჯერ დღეში თუ ამანაც არ გაჭრა, მაშინ ბაწარი ჩებურაშკა სკაზალა ვეშჩ

პოსტის ავტორი: staywhite თარიღი: Jun 1 2008, 02:08 AM

tustusa-gogo

იქნებ გვითხრა, რა შეიძლება იყოს ფობიის მიზეზი. არის თუ არა ფობია, და საერთოდ რომელიმე სახის დამთრგუნველი შიში ზოგადად სიკვდილის შიში (თუნდაც ეს პირდაპირ არ ჩანდეს) ?

პ.ს. ღადავის გარეშე ახალგაზრდებო

პოსტის ავტორი: tustusa-gogo თარიღი: Jun 1 2008, 02:10 AM

staywhite
გააჩნია ეს სიკვდილის შიში რა ფორმიტაა გამოხატული... რა სიმპტომები აქვს... ანუ შენთვის ჩუმად გულში გეშინია თუ ორგანიზმზე აისახება?...

პოსტის ავტორი: შოთაძე თარიღი: Jun 1 2008, 02:11 AM

tustusa-gogo

მადლობთ ამ რჩევისთვის მაგრამ არ მიყვარს აფთიაქს წამლებს რუ ვუსაღებ ხოლმე


ევტანაზიის მომხრე ხართ? მადლობთ ამ იდეის მოწოდებისთვისაც მაგრამ მაინც არ მინდა ბაწარი

პოსტის ავტორი: staywhite თარიღი: Jun 1 2008, 02:13 AM

tustusa-gogo

მე ეს შენ შეგეკითხე: ზოგადად არის თუ არა სიკვდილის შიშთან ასოცირებული, თორემ ჩემთვის არ არის ანუ აუხსნელია ეტიმოლოგიაც და ტენდენციაც.

პოსტის ავტორი: staywhite თარიღი: Jun 1 2008, 02:17 AM

tustusa-gogo

პატარავ მე ვკითხულობ : რას ამბობს ფსიქოლოგია ამის შესახებ, რომ თითქოს ყველანაირი შიში არის სიკვდილის შიშისგან წარმოშობილი. უშუალოდ სიკვდილის ფობიას არ ვგულისხმობ,არამედ ფობიების საფუძველი არის თუ არა სიკვდილის შიში.

კარგი, მოემზადე, ძალიან საინტერესო იქნება. ბევრს აინტერესებს და როცა მოახერხებ მაშინ გვითხარი რაც იცი ამ საკიტხზე.

პოსტის ავტორი: syd თარიღი: Jun 14 2008, 04:35 PM

მეტროფობია იცით რა არის? არა, არა, მეტროს შიში არაა

პოეზიის შიში ყოფილა... მეც გამიკვირდა რომ წავიკითხე, როგორ შეიძლება პოეზიის ეშინოდეს ადამიანს?!

პოსტის ავტორი: მართა თარიღი: Jun 14 2008, 04:40 PM

აბა თუ იცით პენტეროფობია რომელია?კიდევ გლობოფობია?სხვათაშორის ორივე ძალიან უცნაური და სასაცილო ფობიებია!

პოსტის ავტორი: staywhite თარიღი: Jun 14 2008, 04:41 PM

მართა
დაწერე ორივეზე

პოსტის ავტორი: მართა თარიღი: Jun 14 2008, 04:47 PM

staywhite
ჯერ ხომ არ დავაინტერესოთ 'პუბლიკა" ?
არა ხო დავწერ, პენტეროფობია ახალი შესწავლილი ფობიაა ფსიქოლოგიაში და არის სიდედრების მიმართ შიში,ნუ ეს რომ წავიკითხე ძალიან დიდხანს ვიცინე,აი მეორე კი საჰაერო ბურთების მიმართ განვითარებული შიშია...

პოსტის ავტორი: staywhite თარიღი: Jun 14 2008, 06:03 PM

მართა

ეგ ყველგან გავრცელებულია, დამიჯერე საზღვარგარეთ უფრო

"ი ტვაია მამა, მაია ტიოშა დაჟე რადა, პერეკრისტილას იზბავლენიემ ოტ მენია..."

პ.ს. დედამთილებზე არ ვრცელდება?

პოსტის ავტორი: xornabujeli თარიღი: Jun 14 2008, 08:20 PM

-ამ საკითხში დიდი არაფერი გამეგება,მაგრამ მაინც დავწერ:პირველ რიგში განვმარტოთ,რა არის ფობია;
-ფობია [ბერძ.phobos შიში] - (მედიც.). აკვიატებული შიში; ვითარდება ზოგი ფსიქოზის დროს. რთული სიტყვის ბოლო შემადგენელი ნაწილი; ნიშნავს ვისიმე, რისამე სიძულვილს, ვისიმე, რისამე წინაშე შიშს. მაგ., ჰიდროფობია. კლაუსტროფობია.
1.ჰიდროფობია [ბერძ. hydor წყალი და photos შიში] - (მედიც.). წყლის შიში, ცოფი (დაავადება).
2.კლაუსტროფობია [ლათ.claustrum დახურული სათავსი და ბერძ.phobos შიში]-დახურულ შენობაში მარტო ყოფნის აკვიატებული შიში.
3.ანდროფობია [ბერძ. aner (andros) მამაკაცი და phobos შიში, სიძულვილი] - მამაკაცების სიძულვილი. (ეს შიში, განსაკუთრებით შეიძლება ახასიათებდეთ მდედრობითი სქესის წარმომადგენლებს).
-ისე,კი შიში სხვადასხვანაირია და სხვადასხვა რამის, ან ვინმეს მიმართ შეიძლება გააჩნდეს ადამიანს.

p.s. ცნობისათვის,რომ იცოდეთ კანუდოსელი საკმაოდ განსწავლულია ამ საკითხში და ის უკეთ მოგახსენებთ.

პოსტის ავტორი: GR1992 თარიღი: Jun 22 2008, 08:19 PM

xornabujeli


სიმაღლის შიშს რა ქვია?

პოსტის ავტორი: zedela თარიღი: Jun 22 2008, 09:47 PM

ხალხმრავლობის შიში არსებობს საერთოდ??ღია სივრცეშიც და დახურულშიც...

პოსტის ავტორი: natia. თარიღი: Jun 22 2008, 10:20 PM

ამ ბოლო დროს ყველაზე მეტი შიში მაწუხებს, გამიწყალეს გული, მგონი შიშებს ჩემი გაგიჟება უნდათ.მეშინია რწმენა არ დამეკარგოს და იმედი. მეშინია მომავლის, და ისეთი რაღაცეების რაც ჯერ არ მომხდარა, სულ მეშინია რამე ცუდი არ მოხდეს. ვინმემ ცუდი არ მითხრას, ან ცუდი არ იფიქროს...მეშინია ვინმესთან კონფლიქტის, მეშინია ვინმემ არ მაწყენინოს ან მე არ ვაწყენინო ვინმე...მეშინია უბედური არ ვიყო..და ყველასგან მიტოვებული, არ ვიცი რა მემართება

პოსტის ავტორი: staywhite თარიღი: Jun 22 2008, 10:26 PM

zedela

კი, არსებობს და სახელიც ქვია: აგოროფობია .

პოსტის ავტორი: zedela თარიღი: Jun 22 2008, 10:40 PM

wow..
არა ეგეთები მეც კი მჭირს.მარა მთლად ეგეთი დოზით არა

staywhite
გაიხარე
კიდევ კაი..თორე მეგონა რომ მარტო მე ვიყავი მაგით დაავადებული

პოსტის ავტორი: ekato თარიღი: Jun 23 2008, 12:37 AM

ვაიმე ასეთიც თუ არსებობდა ნამდვილად არ ვიცოდი

პოსტის ავტორი: natia. თარიღი: Jun 23 2008, 12:41 AM

მართლა სასაცილოა, მაგრამ არსებობს ალბათ

პოსტის ავტორი: nino_ni თარიღი: Jun 23 2008, 12:50 AM

რამდენიმე დღის წინ აღმოვაჩინეთ ასეთი ფობია მე და ზედელამ,არსებობს სანთლების ფობიაც
პ.ს. ზედელ დამეთანხმე,თორე არ დამიჯერებენ

პოსტის ავტორი: zedela თარიღი: Jun 23 2008, 01:11 AM

nino_ni
მართალ არს ეს ბავშვი..მთელი ლოცვა ვერ მოისვენა ქალმა
თავად აღიარა მეშინია სანთლებისო

პოსტის ავტორი: xornabujeli თარიღი: Jun 23 2008, 07:05 AM

სიმაღლის შიშს ჰქვია ალტოფობია,ანუ აკროფობია.

-აკროფობია(ბერძნ. ἄκροφοβία „მწვერვალის შიში“ — ἄκρος აკროს – „მწვერვალი, უკიდურესი“ და φόβος ფობოს – „შიში“) ნიშნავს სიმაღლის შიშს.
აკროფობიით შეპყრულ ხალხს ეშინიათ მაღალ ადგილებზე ასვლის, როგორიცაა შენობა, ან თუმდაც ხე. სიმაღლეზე მათ ემართებათ პანიკური შიში, და დიდი ღელვის გამო ვერ ახერხები დაბლა ჩამოსვლას. სიმაღლეზე ყოფნისას, მათ იქიდან გამოხტომის ძლიერი სურვილი უჩნდებათ, მიუხედავათ იმისა რომ ისინი შეიძლება არ იყვნენ სუიციდით შეპყრობილნი.

პოსტის ავტორი: staywhite თარიღი: Jun 23 2008, 08:22 PM

მხოლოდ შიშთა სახეობაზე რომ წერთ, ეგება უფრო მეტი დაწეროთ სერიოზული მიდგომით, როდიდან შეამჩნიეთ, რას უკავშირებთ (თუ გახსოვთ), როგორ ებრძვით და როგორია პროგნოზი.

მადლობთ

პოსტის ავტორი: -tamar- თარიღი: Jun 23 2008, 08:25 PM

მე პირადად მეტროში ესკალატორზე ჩასვლისას შიში მიპყრობს და მგონია რო ჩავგორდები

პოსტის ავტორი: qetevani* თარიღი: Jul 4 2008, 05:14 AM

სიმაღლის მეშინია. თQვენ წარმოიდგინეთ იმედენად მეშინია, რომ მაქსილამულად ვცდილობ არ მომიწიოს თუნდაც მეხუთე სართულზე ცხოვრებამაც კი.

ამ ბოლო დროს ბევრი ხალხის შიშიც შევნიშნე. განსაკუთრებით მეტროში.

იკნებ შეძლოთ და მოგვაწოდოთ ლიტერატურა ან გამოცდილება როგორ შევძლოთ ამ ფობიის დაძლევა .

გმადლობ

პოსტის ავტორი: Ismail თარიღი: Jul 4 2008, 07:20 AM

არაფრის შიში არ მაქვს. უშიში ვარ, ვითარცა უხორცო!

პოსტის ავტორი: nini_1 თარიღი: Jul 4 2008, 08:55 AM

staywhite

კია 20 წლის ჩემი ფობია, ეხლახანს ჰქონდა იუბილე
კი დავწერე როგორც დაიწყო, მეშინია არა მხოლოდ როცა ვხედავ ობობას,
არამედ რომ წარმოვიდგენ მაშინაც მგონია გული გამიჩერდება.

ჩემს შიშს, ანუ ობობების შიშს არაქნოფობია ჰქვია.

პოსტის ავტორი: tigri თარიღი: Jul 4 2008, 09:20 AM

მეშინია შიშს არ გადავეჩვიო და არ დავკარგო ეს გრძნობა... ყოველგღიურობაში მხვდება სხვადასხვა გამოხატულებით და ჩემს ქცევებსაც ნაწილობრივ "აწონასწორებს". შიში მიმაჩნია რომ სიყვარულსაც უკავშირდება და ალბათ იმიტომაც მეშინია. მოკლედ,ხშირად მეშინია...

პოსტის ავტორი: nini_1 თარიღი: Jul 4 2008, 09:35 AM

tigri

ეგ სულ სხვა რამეა რასაც შენ ამბობ
აქ ისეთ შიშზეა საუბარი რომელსაც ვერ უმკლავდები ვერანაირად.
აქ ძირითადად ფობიებზეა მსჯელობა

პოსტის ავტორი: neo თარიღი: Jul 4 2008, 07:09 PM

ფობისთან გამკლავების ერტადერთი გზა მგონია რომ ფობიასტან დამეგობრებაა... პირველ ეტაპზე უნდა დაადგინო შიში რაციონალურია ტუ არა... თუ რაციონალურია ე.ი. ნორმალურიცაა... ტყეში დათვის გეშინოდეს ნორმალურია რა ... მეორე მხრივ იმისათვის რომ გაიგო რაციონალურია თუ არა უნდა შეისწავლო... მაგალიტად თუ ობობის გეშინია უნდა აიღო ენციკლობედია და ობობების შესახებ შეისწავლო ყველაფერი და ნახავ რომ არ არის საშიში და გაგივლის...

სხვა გზებიც არსებობს - მაგალითად მე რომ მარტო ტყეში ფოცხვერთან შეხვედრის მეშინოდა დანით დავდიოდი და აღარ მეშინოდა...

კიდევ შესაძლოა ეს ფობია მოხსნა ზუსტად იმ სიტუაციაში მოხვედრამ რისაც გეშინია, მაგრამ ეს გზა ძალიან ძნელი გასავლელია და მე ერთხელ გავიარე... მომეხსნა ფობია...

აჰა ბატონო დავწერე

პოსტის ავტორი: staywhite თარიღი: Jul 4 2008, 07:55 PM

neo

ნეო, ფობია იმიტომ არ ყალიბდება, რომ მართლაც საშიშია ისე, რისიც გეშინია. ენციკლოპედიის დათვალიერება კი გულის გახეთქვის ტოლფასია, რამეთუ დასურათებულია ძირითადად მე რისი ფობიაც მაქვს, იმათზე ყველაფერი ვიცი, მარა ვრიატ ლი...

სიტუაციებში მოხვედრა რაღაცით იქნებ აგულადებს ადამიანს, მაგრამ არა ყოველთვის და არა ყველას. შეიძლება გულის გახეთქვაც გამოიწვიოს. მე ადრეც დავწერე, მხოლოდ იმ შემთხვევებში არ დავიხევ უკან, თუ ეს საშიშროება, რისგანაც მე მეშინია, ჩემს შვილებს ან ჩემზე სუსტს ემუქრება -> ნუ გეშინია მეც მეშინია <- ეს ხშირად მუშაობს ხოლმე, მაგრამ არა ყოველთვის.

თუ ფობია ცხოველთა,ფრინველთა და მსგავსების მიართ არის, გეთანხმები, რომ შეაიარაღება მეტწილად აფერხებს ამას. მაგრამ აბსტრაქტული ფობიების დროს ცოტა სხვანაირად გვაქვს საქმე.



კაი ბიჭი ხარ, როგორც ყოველთვის

პოსტის ავტორი: zedela თარიღი: Jul 4 2008, 09:52 PM

neo

მე ხალხს დავუმეგობრდე?? და მასზე გავიგო რამე??
არა როგორ დავდზლიო ეს ფობიააა....ზააან ცუდიააა

პოსტის ავტორი: kato_Bato თარიღი: Jul 4 2008, 09:54 PM

neo

აი მე რომ ტარაკნებს და კალიებს დავუმეგობრდები, ალბათ, სული აღარ მედგება პირში და მნიშვნელობაც აღარ ექნება, მარტო ისინი დამიმეგობრდნენ თუ მეც იმავე გრძნობით ვპასუხობ....

პოსტის ავტორი: T_I_L_I თარიღი: Aug 31 2008, 11:32 AM

თემისთვის არ გადამიხედავს მაგრამ ახლა დავწერ მე ჩემს აზრს:
არანაირი მეცნიერულ-რელიგიური ახსნა არ უნდა ამ ამბავს... ფობია იგივე შიში ნებისმიერი რამის არის უბრალოდ ადამიანის ნაკლი... ადამიანი ხომ მით უფრო უნაკლოა რამდენადაც ახლოა უზენაესთან? ფობიები კი დამერწმუნებით გვაშორებს უზენაესს ჰოდა ეგაა და ეგ რა...
ჰო და კიდევ ძალიან მიკვირს იმ ადამიანების (ასეთები კი ნამდვილად არსებობენ) გულის სიღრმეში რომ ეამაყებათ რამინაირი ფობია მხოლოდ და მხოლოდ იმის გამო რომ სხვებისგან გამორჩეულები არიან...

პოსტის ავტორი: leluka თარიღი: Aug 31 2008, 01:23 PM

ვაა მეც

პოსტის ავტორი: staywhite თარიღი: Aug 31 2008, 01:38 PM

T_I_L_I

ხოო, ეტყობა მართლა არ გადაგიხედავს თემისთვის და მიტომ წერ ამას. თუ ვინმე ფობიით ამაყობს მას აშკარად ფობიის გარდა სხვა ფსიქოლოგიური მოშლილობები უნდა აწუხებდეს. მე პირველად მესმის ასეთი რამ. წაიკითხე და ნახავ, რომ ყველა,ვინც აქ დააფიქსირა მისი ფობია (რომელიც ჩვეულებრივ შიშისგან განსხვავდება) ყველა სწუხს, რომ ამის გამო მათი ცხოვრება "დამძიმებულია". ნუ გიყვართ რა ყველაფერში ცუდის ძებნა და დადანაშაულება.

მემაყება არა ხახვი, მოხარული ვიქნები,რომ არ ქონდეს და შემეძლოს იმის შერგება, რაც ძალიან მიყვარს.

პოსტის ავტორი: syd თარიღი: Aug 31 2008, 01:47 PM

საყვარელი ადამიანების დაკარგვის შიშს რა ქვია არ იცით?

პოსტის ავტორი: leluka თარიღი: Aug 31 2008, 02:17 PM

რავიცი სახელი აქვს მაგას ?

მეც მაგრა მეშინია

პოსტის ავტორი: syd თარიღი: Aug 31 2008, 02:26 PM

leluka
მგონი მაგის ყველას ეშინია...
ამ შიშის გარეშე ერთ წამსაც არ მინდა სიცოცხლე...

პოსტის ავტორი: leluka თარიღი: Aug 31 2008, 02:31 PM

syd

ხო, ყველას, მარა აი ასეთ ფრაზას რომ გავიგონებ: ზოგს ქმარი მოუკვდა, შვილი , ცოლი გადაიტანაო....


ცოცხალი იქნები მაგრამ რა... ეგეთI თქმა არ შეიძლება გადაიტანა არა იხვი, ხოდა ეგრე ვინც საუბრობს... მასეთ არ ეშინია, ან უბრალოდ არ ფიქრობს რომ ოდესმე ვინმეს დაკარგავს, მეც გამუდმგებით მეშინია

პოსტის ავტორი: T_I_L_I თარიღი: Aug 31 2008, 02:45 PM

staywhite
მოდი გავაჩაღოთ ცხარე დისკუსია... : D

ნებისმიერი რაღაცის დამტკიცება ან უარყოფა (პრინციპში უარყოფაც რაღაცის დამტკიცებაა) ხდება მსჯელობით რომელიც დამყარებულია რაღაც თავდაპირველ მოსაზრებებზე... ჩვენს შემთხვევაში ასეთ მოსაზრებებად მივიღოთ შემდეგი: "ნებისმერი შიშის მოშორება ყველა ადამიანს შეუძლია"... ახლა ვიმსჯელოთ, რადგან შეუძლია მაშინ თუ კი მოინდომებს გააკეთებს... გამოდის რომ თუ ვერ იშორებს ესეიგი არ ინდომებს რაღაცის გამო და ხშირ შემთხვევებში ის "რაღაც" ზუსტადაც რომ გულის სიღრმეში სიამაყეა სხვებისგან გამორჩეულობის გამო... თუ გაქვს სხვა ვარიანტი რა შეიძლება იყოს ის "რაღაც" მაშინ კაი ბატონო გაგვიმხილე, მაგრამ ის "რაღაც" ყველა ვარიანტში, რომ ეშმაკისგანაა და ცუდია მგონი არ უნდა ლაპარაკი... რადგან როგორც უკვე ვთქვი თუ ადამიანს არაფერი ამქვეყნიურის შიში არ აქვს ის ემსგავსება ღმერთს, შესაბამისად როცა ადამიანს სურს მოიშოროს შიში ის ღვთის მოსაწონ საქმეს აკეთებს, და ღვთის მოსაწონ საქმეს თუ რამე ეწინააღმდეგება მხოლოდ და მხოლოდ ეშმაკი... ასე რომ მე კი არ ვეძებ ყველაფერში "ცუდს" (მე ვიტყოდი ბოროტს) , უბრალოდ ამ ქვეყნად მართლა ყოველ ნაბიჯზე გვხვდება ცუდი (მე ისევ ვიტოყდი ბოროტი) : )

პ.ს თუ "თავდაპირველ მოსაზრებაში" არ მეთანხმები ეგ ცალკე თემაა მაგაზეც ვიმსჯელოთ თუ გინდა მაგრამ თუ მეთანხმები მაშინ მგონი რაც დავწერე ყველაფერში უნდა მეთანხმებოდე...

პ.პ.ს არ გეგონოთ, რომ ჩემს აზრებს გახვევდეთ თავს... ეს აზრი სულაც არ არის ჩემი, მე უბრალოდ ვეთანხმები ამ აზრს

პოსტის ავტორი: dariala თარიღი: Aug 31 2008, 02:46 PM

უკაცრავად და ტარაკანების უზომო შიშს რა ქვია? ისე მეშინია მათი ვერც კი ვკლავ

პოსტის ავტორი: leluka თარიღი: Aug 31 2008, 02:50 PM

T_I_L_I

რაღაცეებში გეთანხმები ხო იცი


ზღვარი მინდა/არ მინდას შორის გადის

პოსტის ავტორი: staywhite თარიღი: Aug 31 2008, 03:00 PM

T_I_L_I

არანაირ დისკუსიას არ ვაპირებ, ჯერ ერთი, ამ მომენტში არ ვარ მაგ სიტუაციაში,რომ დიდი პოსტები ვწერო და ვიკამათო,მერე კიდევ შეიძლება.

რაის სიამაყე, ჩემი ფობიის გამო მე ბევრ რამეზე მიხდება უარის თქმა, სწორედ ისეთ რამეებზე,რაც სწორედ რომ მშვენიერია და ბედნიერი ვიქნებოდი,ამ მშვენიერებით დატკბობა ადრენალინის გარეშე რომ შემეძლოს.

იქნებ ეშმაკისგანაცაა, მაგას არც ვუარვყოფ, მაგრამ იმაში ნამდვილად ვერ დაგეთანხმები,რომ ეს ფობია კი არ მაწუხებს,არამედ მააყამებს, ბოდიში და ამხელა სისულელე ჯერ მე არც გამიგონია ,არათუ წარმომიდგენია. ჩემი მუდმივი შიშის გამო ჩემი ცხოვრება რაღაცით არ არის სრულყოფილი და ამით უნდა ვამაყობდე? ვამაყობ კი არა ვნატრობ, რომ იქნებ ოდესმე დადგეს დრო, რომ ამისგან გავთავისუფლდე.

დაძლევაზე კი იმას გეტყვი, რაც ადრეც მეწერა (თემის ავტორი მე ვარ, უბრალოდ სხვა ნიკი მქონდა მაშინ ტექნიკური მიზეზების გამო), მე მაშინ შემიძლია ფიზიკურად ვიბრძოლო შიშის გამომწვევი ობიექტის (რომელის აბსტრაქტული არაა) გასანადგურებლად, თუ ეს საშიშროება ჩემზე სუსტს ან ჩემს ახლობლებს ეხება, ანუ თუ ის მათ უქმნის საშიშროებას.

როცა იარაღი მაქვს თან, ეს შიში არსებობს , მაგრამ ვიცი, რომ საჭიროების შემტხვევაში შემეძლება თავის დაცვა.

სხვა რა გითხრა, ბავშვობიდან მომსდევს და რეალურად არ მახსოვს ,როდის ჩამოყალიბდა,რაც თავი მახსოვს ასე ვიყავი და არ მერგებოდა ცხოვრება.

პოსტის ავტორი: T_I_L_I თარიღი: Aug 31 2008, 03:10 PM

staywhite
ოკ : ) მალე მენახე მაგ ფობიაზე გამარჯვებული : )

ამაში ვერც დამეთანხმები და ვერც შემეწინააღმდეგები... რაიმეს რომ დაეთანხმო ან არ დაეთანხმო ჯერ ის რაიმე უნდა არსებობდეს : ) მე კიდევ ეგ წინადადება არ მითქვამს...

საზოგადოდ კი გეთანხმები, რომ სისულელეა მაგრამ ცოტაა სულელი? : ) ალბათ მე უფრო მეტ სულელთან მქონია ურთიერთობა : )

პოსტის ავტორი: BOO თარიღი: Sep 7 2008, 07:04 PM

რამდენი ადამიანი,მოვლენა და საგანია იმდენი ფობია არსებობს..უამრავია

მეც მაქ ერთი-ორი ფობია მარა რავიცი დისკომფორტს არ მიქმნის ..
თუ უქმნის ადამიანს უნდა განიკურნოს :ია ტაკ დუმაიუ:

პოსტის ავტორი: nino_ni თარიღი: Sep 7 2008, 10:20 PM

staywhite

გეთანხმები 100%
ძალიანაც მინდა წყლის სიღრმის არ მეშინოდეს და ოდესმე ცურვითდავტკბე,მაგრამ იმდენად მეშინია სიღრმის რომ ცურვის სწავლაზეც კი არ მინდა ფიქრი დავიჯერო ეს შეიძლება მეამაყებოდეს და მიხაროდეს?!

პოსტის ავტორი: staywhite თარიღი: Sep 8 2008, 12:23 AM

ფობია სხვაა და ჩვეულებრივი შიში სხვა.ამის განმარტება წერია წინა გვერდებზე. თუ დისკომფორტს არ გიქმნის,ე.ი. ფობია არ ყოფილა.

nino_ni

ნამდვილად, საამაყო რა არის, ცხოვრება არასრულყოფილი ხდება რაღაცით...

პოსტის ავტორი: iisperiTOVLI თარიღი: Sep 10 2008, 11:44 PM

არაქნოფობია
დაავადება არაქნოფობია აღნიშნავს ობობების პანიკურ შიშს. თვით სიტყვის პირველი ნაწილი უკავშირდება ბერძნულ მითოლოგიას და წამოსულია გმირი ქალის არაქნის სახელიდან. ქალღმერთმა ათენამ იგი ობობად გადააქცია.

ამ ფობიისაგან განკურნება შესაძლებელია მხოლოდ სპეციალური თერაპიით, რომლის დროსაც პაციენტს აპირისპირებენ მისი შიშის გამომწვევ ობიექტთანს, ამ შემთხვევაში,ობობასთან. თავდაპირველად ავადმყოფი ეგუება ობობის ფოტოს, ხოლო შემდეგ ხვდება რეალურ არაქნიდს. ასეთი მეთოდით იკურნება სხვა ფობიებიც, მაგალითად ქსენოფობია, ზოოფობია და ა.შ.

პოსტის ავტორი: zedela თარიღი: Sep 11 2008, 12:08 AM

ჩემი შიშის გამო იმდენ კაი რამზე ვთქვი უარიი...

პოსტის ავტორი: staywhite თარიღი: Sep 11 2008, 12:11 AM

zedela

მასე ვარ მეც, არ მერგება ის, რაც მომწონს და მახარებს

პოსტის ავტორი: nino_ni თარიღი: Sep 11 2008, 12:19 AM

zedela
რის შიში გაქვს რო?

პოსტის ავტორი: zedela თარიღი: Sep 11 2008, 12:24 AM

nino_ni
აი ის გაიხსენე რიყეზე ერთ ქლას რო ავაცოცდი და მერე იქნებ გაგახსენდეს

პოსტის ავტორი: nino_ni თარიღი: Sep 11 2008, 12:31 AM

zedela
უი მახსოვს
აქვე დავამატებდი რომ საშინელი შიში თუ ზიზღი მაქვს პეპლების ფოტოებშიც კი რო ვხედავ ცუდად ვხდები Fუუუუუუუუ ეხლაც კი მაჟრიალებს
განსაკუთრებით ღამის პეპლებს ვერ ვიტან

პოსტის ავტორი: leluka თარიღი: Sep 11 2008, 12:58 AM

რათაა ? საყვარლები არიან ,შენ ლამაზი პეპლების სურათი უნდა განახო ეხლა


http://imageshack.us
http://g.imageshack.us/img233/butterflysl7.jpg/1/


ამისი გეშინია ?

პოსტის ავტორი: staywhite თარიღი: Sep 11 2008, 01:01 AM

leluka

პეპელა მარტლაც ლამაზია

მაგრამ თუ ვინმეს მაგის ფობია აქვს, ძალიან ცუდი იქნება აქ ასეთების სურათების დადება. ამიტომ უმორჩილესად ვთხოვ ყველას, ამ თემაში არანაირი სურათი არ დაიდოს. მადლობა ყველას გაგებისათვის, იმედია არ მიწყენთ, ეს დიდ ფსიქიკურ დატვირთვასთან და ცუდ შედეგებთან შეიძლება იყოს დაკავშირებული.

მადლობთ კიდევ ერთხელ.

პოსტის ავტორი: leluka თარიღი: Sep 11 2008, 01:03 AM

ვიცი ნან , იმედი მაქვს ძალიან არ შეეშინდება

ნუთუ ასეთ რამეზეც ცუდი რეაქცია ექნება, არადა აშკარად ყველაზე ლამაზი ამოვარჩიე

პოსტის ავტორი: staywhite თარიღი: Sep 11 2008, 01:09 AM

leluka

იმედია მხოლოდ ეზიზღება და არ ეშინია, ფობია რომ ქონდეს, წარმომიდგენია გვერდის გახსნით რა დღეში ჩავარდება- ეს ვივი და მიტომ ვითხოვე, რომ სურათები არ დაიდოს აქ არანაირი

პოსტის ავტორი: poligloti თარიღი: Jun 6 2009, 12:00 PM

მე ყველანაირი არსებები მიყვარს თუ რამეა დედამიწაზე ღმერთის შექმნილი.
მხოლოდ მეცნიერების შექმნილი არსებები უფრო საშიშია

გარეული ცხოველებისგან მიყვარს მგელი და მელა .
შინაური ცხოველებისგან მიყვარს ცხენი და ცხვარი.
ჭიაღუებისგან მიყვარს აბრესუმის ჭია და მრავალფეხა.
ფრინველებისგან მიყვარს ბეღურა და მტრედი
შინაური ფრინველებისგან მიყვარს ქათამი და იხვი
ქვეწარმვლებიდან მიყვარს გველი და ხვლიკი
ყველა სახეობა მიყვარს რას რამე არსებობ დედამიწაზე, ცაში და ზღვაში.
მხოლოდ ერთი რამ არ მიყვარს - ადამიანების მიერ ქმნილებები

ამიტომ არ მეშინია რას არსებობენ მაგრამ მეშინია რომ საშიშია.

არ მინდა იმის თქმა რისიც სმენას ვერ გაუძლებ , არ მინდა რომ განახო რითაც გული ვერ გაუძლებ და არ მინდა რომ ყველაფერი აგიხნსა რითას ცხოვრება გაგიჭირდეს.

ამიტომ რწმენის იცხოვრე და რწმენის გაგიადვილებ ცხოვრება

პოსტის ავტორი: BOO თარიღი: Jun 6 2009, 12:15 PM

ყველა ფობიის, შიშის სათავე (დედა ასე ვთქვათ) არის სიკდვილის შიში..საბოლოოდ აქამდე დადის

პოსტის ავტორი: poligloti თარიღი: Jun 6 2009, 12:22 PM

სილამაზეს მხოლოდ თვალი ხედავს გული კი გრძნობით ყვარობს
ხელით შეხებით გულსა ეამბორება საგრძნობლად კი გონთანა
ეს გონება ხან კარგია ხან ცუდია ამიტომ ნუ დააშინებ გულსაო
რამდენად უძლურია ადამიანი იმდენად ძლიერია გონება



სიკვდილისა არ მეშინია რომ მოვკვდე ან მზად ვიყო თავი მოვიკლა მხოლოდ მაშინებ ის რომ ცოდვა არ მქონდეთ ღმერთის წინასე.

სიკვდილისა არ მეშინია რომ მოვკვდე ან მზად ვიყო თავი მოვიკლა მხოლოდ მაშინებ ის რომ ცოდვა არ მქონდეთ ღმერთის წინასე.

პოსტის ავტორი: staywhite თარიღი: Jun 6 2009, 12:31 PM

poligloti

გაფიცებ უკვე ახლა თქვი, რატომ აოFFებ თემას და რაღაც შეუსაბამობებს წერ მედიცინის თემაში ? გადადი ძმა "მამათა გამონათქვამებში" და იქ დაიოკე ეგ ჟილკა, რას ანაგვიანებ ამ მეცნიერების თემებს ოდითგანვე არ მესმის...

პოსტის ავტორი: subterranean თარიღი: Jun 6 2009, 01:08 PM

ამ წამს მაქვს
არდარეკავენფობია =))

პოსტის ავტორი: iisperiTOVLI თარიღი: Jun 6 2009, 05:28 PM

= ))

პოსტის ავტორი: poligloti თარიღი: Jun 6 2009, 05:31 PM

ვერ მივხვდი რა მომწერე და რას ითხოვ ჩემგან? მარტივად მომწერე გასაგებ ენაზე

პოსტის ავტორი: *ana* თარიღი: Jun 6 2009, 06:02 PM

არ ვიცი ფობიაა თუ არა მაგრამ საშინლად მეშინია მწერების, პეპლების, ჭიანჭველების და ჭიამაიების გარდა ყველა მწერი მონსტრი მგონია

ადრე ეზოში რომ ვიყავით ზაფხულში ბიჭები თმაში აყრიდნენ გოგოებს კალიებს, მე კიდე თავს ისე ვიჭერდი ვითომ არ მეშინოდა პირიქით... არადა დანახვაზეც ცუდად ვხდებოდი
მეზიზღება კიდეც მაგრამ უფრო მეშინია
ზაფხულს მაგ ერთი მიზეზის გამო ვერ ვიტან

პოსტის ავტორი: ქევანა თარიღი: Jun 6 2009, 11:07 PM

სახლის ტელეფონის ფობია მაქ

ვერ ვეგუები ბავშვობიდან

მაგას მობ მირჩევნია,....

პოსტის ავტორი: staywhite თარიღი: Jun 24 2009, 01:28 PM

*ana*

მესმის და თანაგიგრძნობ ფობიაა ეგ უკვე... ძალიან ნაცნობი სიტუაციაა ზაფხულთან დაკავშირებით...
ქევანა

ეგ არაა ფობია, ჯარისკაცო

პ.ს. poligloti

კაი : შენი ბოლოს წინანდელი პოსტინგი თემის შინაარს არ შეესაბამება და მოვითხოვე თხოვნით, რომ დარჩე თემის ჩარჩოებში

პოსტის ავტორი: kato_Bato თარიღი: Jun 24 2009, 01:33 PM

მეშინია ტარაკნების, მცოცავების, ხვლიკების ხოჭოების ..
ისევ მეშინია, არა უფრო მეტად მეშIნია
რაც მე ამ ზაფხულში ეგენი ვხოცე სურამში, თქვენ არ იცით მე ამით შვილს როგორ "ვიცავდი" და რა "თავგანწირვა" იყო ეს ყველა "ჭყყყყ" ჩემგან

ერთი დაჟე იმხელა იყო, შემეშIნდა ჩუსტი აქეთ არ ჩამარტყას მეთქი

პოსტის ავტორი: staywhite თარიღი: Jun 24 2009, 03:01 PM

kato_Bato

ეგ დავწერე მეც, ერთადერთი რაც მაგ შიშს დამაძლევინებს , ის არის რომ შვილები რომ შემექმნას დასაცავი თქვა . მაგრამ ახლა დიდები არიან და აქეთ დამიცავენ

შენ კი შემეცოდე მოკლედ, არ შეგერგება რა კაცს არაფერი წესიერად ...რაღაცის გამო მაინც...

პოსტის ავტორი: *ana* თარიღი: Jun 25 2009, 04:04 PM

როგორ მესმის შენი

პოსტის ავტორი: მაშიკო თარიღი: Jul 16 2009, 02:51 PM

მე ვირთხების მეშინია და კიდევ მკვდარი გველის... მოსაკლავად შემიძლია გავეკიდო და მერე მოკლულის მეშინია ყველა დამცინის ამას რომ ვამბობ

პოსტის ავტორი: tamuna m თარიღი: Jul 16 2009, 03:45 PM

თიტქმის ყველა შიში დავძლიე, მაგრამ ამ ძაღლებს და სიყვარულს ვერაფერი მოვუხერხე

პოსტის ავტორი: მაშიკო თარიღი: Aug 11 2009, 10:53 AM

გაუთხოვარ ქალების მეშინია... გუშინ დავსკვენი...

პოსტის ავტორი: inaina თარიღი: Aug 11 2009, 11:07 AM

ვაიმე შეურცხვათ მაგათ თავები!!
სად იყავი ასეთ ადგილზე?ტარაკანი ჩემს სიცოხცლეში პირველად თბილისში ვიხილე,მილებს ამოყვა ეტყობა და იმხელა წივილი იყო ჩემს სახლში მიმიქარავს მეგრული დატირება.

ვაი,როგორ მეშინია მეც,შიშისგან შეიძლება მოვკვდე

მაშიკო



მე კი არ მეშინია,არამედ მეცოდებიან,ასევე ყველაზე მწარედ იკბინებიან ისინი,ვინც ახლახანს შეუდგა გაუთხოვრობის მოწამეობივ გზას,ძალიან რომ უნდათ გათხოვება თუ არა, სულ მცირე რამ მაინც, და ვერ ახერხებენ
ხო,მე ისიც შევამჩნიე კიდევ ახლახანს,რომ მასეთები შურიანები და აგრესიულეი არიან და განსაკუთრებულად ვერ იტანენ გათხოვილ ქალებს

პოსტის ავტორი: მაშიკო თარიღი: Aug 11 2009, 11:20 AM

ვერც გასათხოვრებს ვერ იტანენ... და კიდევ ყოველთვის ეჩვენებათ რომ დასციიან და მასზე ზურგს უკან ლაპარაკობენ... ვეტ იტანენ რომ გაიგენბენ ვიმე გათხოვდა ან შეყვარებულ ყავს, სამაგიეროდ უხარიათ შეყვარებულს თუ დაშორდება ვინმე...
რატომ ხდება ასე რა საინტერესოა, და ისინი რატომ არ არიან ბოღმიანები მაგალითად ვინც ვერ გათოხვდა და ვთქვათ ვინმემ შეაცდინა?
თან მეტ ნაკლებად უბერავს ყველა

პოსტის ავტორი: inaina თარიღი: Aug 11 2009, 11:30 AM

ეჰ,ჩემო მაშო,ამიტომაა,რომ სადღაც წავიკითხე,ჯოჯოხეთი სავსეა ქალიშვილებითო.ეს სიმართლეა,რადგან პირველი ცოდვა,რომელიც მოხდა სამყაროში იყო შური,როდესაც ერთ-ერთ უძლიერეს ანგელოზს შეშურდა ღვთისა,და მას განუდგა,გაამპარტავნდა და მოინდომა სამყაროს მართვა.ამას მოყვა კაცობრიობის დაღუპვა და არა სხვა რამეს,ამიტომაცაა,შური ძნელად აღმოსაფხვრელი და მძიმედ განსაკურნელი ცოდვა,შური ყოველ ჩვენთაგანშია,იმალება და არ ვიცით როდის გაითავისუფლებს თავს და წარმოაჩენს თავს,ამიტომ ყოველთვის ვეცადოთ ვუარვყოთ აზრები,რომლებიც შურის გასაღვიძებლად საუკეთესო საშუალებაა.(ეს სერიოზულად)
ხუმრობით კი:
გასათხოვარ ქალეში შური თავს ვერ მალავს,რადგან შეკავებული ემოცია,რომელიც უნდა დაიხარჯოს,გზას იკვლევს და ასეთი სახით გვევლინება,მათი ხასიათი განუხორციელებელი მისწრაფებების კომპენსაციაა,რომლის გარეშეც ჭკუიდან შეიშლებიან

პოსტის ავტორი: ქევანა თარიღი: Aug 11 2009, 01:00 PM

staywhite

ამოვისუნთქე თორე, მე მგონია რომ ფობია მჭირს


ანუ შინაბერების?
მაგათ ფსიქიკასაც თავისი გასაღები აქვს, იპოვე, გააღე და აღარ შეგეშინდება

ხოდა, კაი გამახსსენდა, მონაზვნებიც აბა ვინ არიან? : ) მათ გათხოვების უფლება არ აქვთ, სასულიერო ცხოვრებით ცხოვრობენ, ...

ტყუილად გეშინია : )

პოსტის ავტორი: თამარი_ცქნაფო თარიღი: Aug 11 2009, 01:04 PM

ვაიმეე, აი, ვაიმეეეეე გათხოვილი და ღვარძლიანი არ გინახავთ თქვენ? გასათხოვარს რომ ამრეზით უყურებს და ყველა წვრილმანზე ეკიდება...

პოსტის ავტორი: მაშიკო თარიღი: Aug 11 2009, 03:43 PM

მე ერში მცხოვრებ შინაბერებს ვგულისხმობდი... ვერიდები მათთან ურთიერთობას...
ზოგჯერ ხდება ხოლმე რომ გათხოვილს ისეთი ხასიათი აქვს, რომ მიფიქრია რა ეტყობა ამას გათხოვილისთქო...

პოსტის ავტორი: kato_Bato თარიღი: Aug 11 2009, 03:50 PM

მეჩვენება თუ თემაის მიმართულება გადაიღუნა?

პოსტის ავტორი: inaina თარიღი: Aug 11 2009, 03:54 PM

აშკარად გადაღუნულია
მაგრამ პოსტს ნუ წამიშლი მაინც
გულიდან ვწერდი

პოსტის ავტორი: ნანინა თარიღი: Aug 11 2009, 04:00 PM

კი ცქნაფო, მასეთი სადედამთილოები არიან ხოლმე ხშირად სარძლოების მიმართ

აუ მაგრად მაცინეთ ოხ ინა ინა
გაუთხოვრების თუ შინაბერების (არ ვიცი რა ქვიათ) ნამდვილად არ მეშინია, გულწრფელად მეცოდებიან უბრალოდ

რომ არ გავაოფო, ფობიები (ფართო გაგებით )მადლობა ღმერთს ნამდვილად არ მჭირს. პატარ-პატარა მწერების და რაღაცა ეგეთების კი მეშინია ხოლმე

პოსტის ავტორი: kato_Bato თარიღი: Aug 11 2009, 04:04 PM

inaina
არა, მე არ ვარ აქ მოდერი

ერთიც, და მეორეც, რა ვიცი, პატივი ვცეთ თემის ავტორს და იმ ხალხს ვინც სათაურს მიჰყვება.

პოსტის ავტორი: Ligia თარიღი: Aug 11 2009, 04:31 PM

მე ანაქროფობია მჭირს, ობობების მეშინიაააააა

პოსტის ავტორი: მაშიკო თარიღი: Aug 11 2009, 04:38 PM

kato_Bato
ჩემი ბრალია ისეთი თემა წამოვჭერი დისკუსიაც გაიმართა, ბოდიშს ვიხდი...

ამჯერად აღარ გადავუხვევ თემას და ფობიებზე დავწერ... მეშინია ადიდებული მდინარის და ძალიან დიდი სიმაღლიდან რომ ვიხედები შიში მიპყრობს, აქედან გამომდინარე საბაგიროთი მგზავრობის მეშინია და როცა მიწევს ხოლმე გული ხელით მიჭირავს...

პოსტის ავტორი: kato_Bato თარიღი: Aug 11 2009, 08:54 PM

მე მეშინია საზოგადოების, რაღაც ასპექტში, სოციოფობია ქვია ამას ხომ?

მეშინია არ "მიკბინონ", არადა რომ მიკბენენ ცუდი დღე ადგებათ, მაგრამ ძალიან მეშინია მაინც..

მიმკურნალეთ

ან მესალბუნეთ

გულს ნუ მატკენთ

თქვენი საზიზღარი იხვის ჭუკი

მაშიკო
ოფები სწევენ თემის რეიტინგს, მაგრამ კარგი საუბრები უფრო მეტად

პოსტის ავტორი: ქევანა თარიღი: Aug 11 2009, 09:14 PM

kato_Bato



საზოგადოების რეაქციის გეშინია თუ ბევრი ხალხის? მე მაგალითად - ბევრი ხალხის და მათში რომ მე ვარ, ასე მგონია დავპატარავდი და ჩავიკარგე : |

პოსტის ავტორი: ნონა თარიღი: Aug 11 2009, 09:21 PM

kato_Bato
ქევანა

მეც ბევრი ხალხი მიქმნის დისკომფორტს...

და ზუსტად იგივე მიზეზით რითიც კატო-ბატოს...

არადა მიჭირს იმის გახსენება თუნდაც ბავშვობაში მაინც თუ მიეცა რეალური საფუძველი ჩემს ასეთ ფობიას...

პოსტის ავტორი: kato_Bato თარიღი: Aug 11 2009, 09:40 PM

ქევანა
ნონა
ერთი, ბევრი, სულერთია
თუ გვერდით არავინ მყავს, ვისი აზრითაც კაი ტიპი ვარ, სამოოცენკა თუ რა ქვია ამას, დაბალი მაქვს ხოლმე .
სულ არა, მაგრამ ხანდახან

პოსტის ავტორი: ნონა თარიღი: Aug 11 2009, 09:48 PM

მაღალი თვითშეფასება მე საერთოდ არ მიიმაჩნია სასრგებლო თვისებად, თუმცა დაბალი ბედნიერებას ემუქრება ...
აუტოტრენინგი ჩაიტარე უკვე?
ამ დაურწმუნებლობას რა უდევს საფუძვლად იცი უკვე?

გამოხატვა და თვითრეალიზება გიჭირს? (ჩემთან იყო მასე და ამიტომაც პირველი ეგ გამახსენდა)

უფ, რა ცოტა კითხვა დაგისვი

პოსტის ავტორი: kato_Bato თარიღი: Aug 11 2009, 09:55 PM

ნონა

რა ვიცი, მგონია, რომ შემჭამენ
ახალგაზრდობაში ბევრ დაუმსახურებელ შენიშვნას ვიღებდი და შიში გამომყვა ეტყობა.
ამიტომ მე არასდროს არ ვაძლევ შენიშვნას ან მეგობარს, ან დას
ნუ პირდაპირ ვეუბნები "ხომ არ გააფრინეთი"
ეგრე ჯობია, უმისამართო შეგონებებს.
ხოდა რას ვამბობდი.

მგონია რომ რაღაც რიგზე ვერ მაქვს, ვიღაცას არ დავევასები, ან ცოდნა არ მყოფნის ან რაღაც

ისე, რომ დავუფიქრდები, რაში მაწუხებს დავევასები თუ არა, აქეთ არ მომწონს ეგება თქო და მეშვება

გასაღებს ვეძებ ხოლმე და ვპოულობ.
ადრე ძალიან ძნელი იყო, პატარა როცა ვიყავი.
არ მესმოდა, უსაფუძვლოდ რომ იციან უფროსებმა რაღაცეები

პ.ს. ბავშვთა სახლში არ გავზრდილვარ

პოსტის ავტორი: მაშიკო თარიღი: Aug 11 2009, 10:04 PM

ზოგს რისი ეშინია და ზოგს რისი....
მე კი მეშინია ხალხმრავალ ოჯახში ცხოვრების...
9 წელია მე და ჩემი ძმა მართპ ვცხოვრობთ და მშობლებთან როცა ერთად ჩავდივართ, უკვე მგონია რომ ბევრნი ვართ 4ადამიანი

პოსტის ავტორი: ნონა თარიღი: Aug 11 2009, 10:22 PM

კი გიშველია საკუთარი თავისთვის და...

ქუჩაში რო ვმუძრაობ რატომღაც ხალხის გამორჩეულ ყურადღებას ვგრძნობ და ერთხელაც იქნება წავიქცევი უხერხულობისაგან
უხერხულობას კი იწვევს კონკრეტული წვრილმანი დეტალები, რომლებიც რატომღაც მხოლოდ მაშინ მახსენდება როცა ქუჩაში ათობით წყვილი თვალი მაცილებს

ამ ტიპის კომპლექსების ღრმა ანალიზი აჩვენებს რომ რაღაც შეგვემთხვა ისეთი რაც დღეს უკვე ჩვენი ქცევის მსაზღვრელია ქვეცნობიერად...

კომპლექსის გავლენის (შესაძლოა მზარდი) როლი განპირობებულია საკუთარი სოციალურ-ფსიქოლოგიური სახის ბოლომდე ვერ აღიარება-მიღებით.


წაიკითხე ამასთან დაკავშირებით ამერიკელი სოციოლოგის ირვინ გოფმანის "თვითპრეზენტაცია ყოველდღიურ ცხოვრებაში".
ახალი და საინტერესო ხედვაა საკუთარი თავის როგორც სოციუმის ნაწილისა.
წიგნი გაყიდვაშია და ძვირიც არ ღირს
მე ძალიან მომეწონა

ეს არ არის ფსიქოლოგიური ლიტერატურა, მაგრამ ფილოსოფიურ დონეზე საკითხის გაანალიზებისათვის მშვენიერია

პოსტის ავტორი: kato_Bato თარიღი: Aug 11 2009, 10:35 PM

ნონა

ვიყიდი ამ დღეებში
ელ. ვერსია არ აქვს

დაჟე "კარგ" რამეს რომ ვაკეთებ, არ მჯერა რომ უანგარო ვარ
ამიტომ არ, ან ზერელედ ვიღებ მადლობას
ამას არ ვმკურნალობ, ვუფრთხილდები
თვითკმაყოფილება მაღიზიანებს

პოსტის ავტორი: ნაინა თარიღი: Aug 11 2009, 10:49 PM

kato_Bato

მგონი ისევ გადმოიღუნა,
ეტყობა ,,პავაროტში'' იდგა და ვერ გაეგო რომელ მხარეს გაეხვია

პოსტის ავტორი: ნონა თარიღი: Aug 11 2009, 11:04 PM

ელ.ვერსია მე არ მინახავს და ვერ გეტყვი

-მაგას რა მკურნალობა უნდა არ გადამრიოთ ახლა...
ქვეყანა მიაქვს პატივმოყვარეობას და ანგარებას

ჰოდა ამ ფონზე მითუფრო თამამად შეგასხი ქება

პოსტის ავტორი: მაშიკო თარიღი: Aug 14 2009, 12:15 PM

ვალების მეშინია.....

პოსტის ავტორი: თამარი_ცქნაფო თარიღი: Aug 14 2009, 12:17 PM

ადამიანების მეშინია...

პოსტის ავტორი: Sagittarius1980 თარიღი: Aug 14 2009, 12:26 PM

მე იმის მეშინია, ჩემი რომ არ ეშინოდეთ

(ისე სწორად დავწერე ნეტავი????)

პოსტის ავტორი: Ligia თარიღი: Aug 14 2009, 12:28 PM

რატო უნდა შეეშინდეთ, ობობა ხარ?

პოსტის ავტორი: Sagittarius1980 თარიღი: Aug 14 2009, 12:31 PM

არა, კაციჭამია ბაჭია ვარ მე ბიძია თომამ და ცქნაფომ შემარქვეს

პოსტის ავტორი: Ligia თარიღი: Aug 14 2009, 12:33 PM

ხო მაშინ მე ნაღდად არ შემეშინდება შენი

პოსტის ავტორი: Sagittarius1980 თარიღი: Aug 14 2009, 12:36 PM

უი, სიტყვა არ არ დამინახავს და კინაღამ ჩამოვყარე ყურები

პოსტის ავტორი: Ligia თარიღი: Aug 14 2009, 12:56 PM

აწიე, აწიე

პოსტის ავტორი: Sagittarius1980 თარიღი: Aug 14 2009, 01:00 PM

კი არ უნდა ავწიო, უნდა დავცქვიტო! და ახლა ოფისთვის ისევ ჩამომაყრევინებს მოდერი

პოსტის ავტორი: Ligia თარიღი: Aug 14 2009, 01:10 PM

მეც მიმაყოლებს

პოსტის ავტორი: ნონა თარიღი: Aug 14 2009, 01:12 PM

Sagittarius1980


საშიში არ ხარ
ხო დამშვიდდი?

მაგრამ ყურების დაცქვეტა რა უბედურებაა, მაგას ისევ ჩამოყრილი ყურები ჯობია, ჩემის წარმოდგენით ნაკლებშესამჩნევი მაინც იქნება თუ სხვა ვერაფერი ხეირი

პოსტის ავტორი: მაშიკო თარიღი: Aug 14 2009, 01:15 PM

ბავშვობიდან მეშინია უკურნებელი სენით არ დაავადდე... მგონი გავაფრინე....

პოსტის ავტორი: tamuna m თარიღი: Aug 14 2009, 01:15 PM

მარხვაშიც???

სიცივის მეშინია.
ზამთარი წელიწადის შავი ლაქაა.
მგონია სახლიდან რომ გავდივარ, უკან ვეღარ შემოვალ.
თითქოს სისხლი აღარ მიმოძრავებს... და სადღაც მიყინულს მიპოვიან

პოსტის ავტორი: მაშიკო თარიღი: Aug 14 2009, 01:16 PM

tamuna m
ეგ შისი ადვილი დასაძლევია,,, თბილად ჩაიცვი გენც და აღარ მოიყინები....
არ მითხრა ეხლა სილამაზე მსხვერპლს მოითხოვსო

პოსტის ავტორი: Sagittarius1980 თარიღი: Aug 14 2009, 01:22 PM

მაგისი ყველას ეშინია

პოსტის ავტორი: tamuna m თარიღი: Aug 14 2009, 01:32 PM

შუა გაზაფხულზე ხელები რომ მო ( და არა - გა ) გეყინება...
პ. ს. აი ნახავთ, სიცივე მომკლავს

პოსტის ავტორი: მაშიკო თარიღი: Aug 14 2009, 01:32 PM

Sagittarius1980
მე კი მეგონა მარტო მე მეშინოდა...
ეხლა უკვე დავმშვიდდდი

პოსტის ავტორი: ninela თარიღი: Aug 16 2009, 03:16 PM

გველების და სიმაღლის მეშინია ძალიან

პოსტის ავტორი: მაშიკო თარიღი: Aug 18 2009, 04:27 PM

რევიზიის მეშინიააააა...

პოსტის ავტორი: Molen თარიღი: Apr 8 2010, 10:45 AM

ნებისმიერი შიში შეიძლება ორი რამით დაითრგუნოს:

1. გიყვარდეს და ზრუნავდე ვინმეზე. თუ ის (სიყვარულის ობიექტი) შენ გვერდითაა მაშინ შიშის გამოვლენის შანსი ძალიან დაბალია, მით უმეტეს ჩნდება დაცვის ინსტიქტი (დავიცვა ის, ვინც ყველაზე მეტად მიყვარს) და მეტიც, ამ დროს თავს არათუ არ გრძნობ მარტო, არამედ საკუთარ თავში გრძნობ მის ძალასა და ენერგიას, მის სუნთქვას და გულის ცემას, საერთოდ ყველაფერს, თითქოს ერთი სისხლი და ხორცი გამხდარხართო. ეს ის დროა, როდესაც "მე" საერთოდ ქრება. ხოლო თუ ის (სიყვარულის ობიექტი) შენ გვერდით არ არის, ჩნდება შემდეგი სახის შეგონება: "მე მას ასეთი არ მოვეწონები", "ჩემი გრძნობა არ უნდა უშვებდეს ასეთ მწირ ხმას", "ნუთუ საკმარისად არ მიყვარს?!" და ასე შემდეგ.

2. უნდა მოხდეს შემდეგი ფაქტის ყოველდღიურ ცხოვრებაში დანერგვა - ყოვლისშემძლე, მოწყალე და მოსიყვარულე უფალი ყველგანაა!!! ამაზე დიდი მშველელი, მეგობარი, ახლობელი, მამა და საერთოდ ყოველგვარი დადებითის უშუალო შემოქმედის გვერდით ყოფნა უკვე აბსოლუტურად კმარა რომ ერთი ჩაიღიმო და თუნდაც ავტომატებით შეიარაღებულ ბანდასთან გიწევდეს მარტოს, უიარაღოს შერკინება, არავითარი შიში აღარ გექნება, რადგან შენ გვერდით არის თვითონ ღმერთი, რომელიც განსაცდელში არცერთ შემთხვევაში არ მიგატოვებს და მეტიც, მასთან ერთად შეუძლებელი არაფერია, თვით სიკვდილის დამარცხებაც კი.

და საერთოდაც სიყვარული და რწმენა იმდენად დიდი იარაღია, მათი მართლაც მდოგვის მარცვლის ოდენობაზე "მწყობრში მოყვანა" თუ შეძლო ადამიანმა შიში კი არა ეშმაკიც შეძრწუნდება.

და კიდევ: თუ რაიმე საშინელ განსაცდელში ხარ (სიტუაციურ განსაცდელზე მაქვს საუბარი), სჯობს ერთხელ წარმოთქვათ სიტყვები (გულით): "უფალო იესო ქრისტე, ძეო ღვთისაო, შემიწყალე მე ცოდვილი. ამინ!" და ეს სავსებით საკმარისი იქნება დაიწყოთ მოქმედება.

პოსტის ავტორი: elusia თარიღი: May 12 2010, 09:03 AM

სრულყოფილი სიყვარული სდევნის შიშს.

პოსტის ავტორი: leluka თარიღი: Jan 2 2013, 10:28 PM

ჩემთვის აქტუალური - თემა, აწ უკვე

პოსტის ავტორი: k@the თარიღი: Jan 3 2013, 02:05 PM

leluka

როგორ ხარ ლელუკა? რატომ გაგიხდა აქტუალური ეს თემა?

პოსტის ავტორი: leluka თარიღი: Jan 3 2013, 09:14 PM

k@the

კარგად- თქო ვაპირებდი დაწერას: ) შენ როგორ ხარ?

ნევროზი, ისიც ვეგეტო : ) რომელმაც უამრავი შიში გამიჩინა, აქამდეც მქონდა, მაგრამ მძაფრად, ვერ ვსუნთქავ შემიძლია სულ ვიმეორო როცა უკვე კვირები გადის და ვარსებობ .რავიცი აბა

პოსტის ავტორი: Atm@n თარიღი: Jan 4 2013, 05:06 AM

leluka

ახლობელს ჰქონდა ვეგეტო-ნევროზი და ახლა კარგადაა. ნუ გეშინია, ყველაფერს მოევლება

თუ სურვილი გექნება გირჩევ იოგას ერთ სისტემას, რომელიც აუცილებლად გიშველის.

პოსტის ავტორი: k@the თარიღი: Jan 4 2013, 03:59 PM

ნერვოზი, ალბათ ყველაზე გავრცელებული დაავადებაა ჩვენს ხანაში. ძალიან სწრაფი ცხოვრების ტემპი, მაღალი მოთხოვნები და შეზღუდული შესაძლებლობები... ცუდია.
მკურნალობ? დიდი ხანია რაც გაქვს?


Atm@n


როგორ არ მესიმპატიურები ატმან, შენი ჭკუისწავლებებით, დამრიგებლური მეტყველების მანერით და დახმარების "რეცეპტებით", რომლებიც ყოველთვის არამართლმადიდებლური ხასიათისაა. მეტასტაზებივითაა შენი პოსტები ამ ფორუმზე გაბნეული. საერთოდ მაინტერესებს სხვა რაიმე ინტერესი თუ გაგაჩნია რეალურ ცხოვრებაში არარელიგიური, თუ შენი თავი მიუძღვენი მაგ საქმეს და ვირტუალურ რეალობაში ხალხის დაბოლებას?

პოსტის ავტორი: Atm@n თარიღი: Jan 4 2013, 04:36 PM

k@the

როგორმე გადავიტან.

პოსტის ავტორი: ქევანა თარიღი: Jan 4 2013, 04:46 PM

k@the

ტამტამები ჰქონდა მაგას და მეზობლებს შლიდა ჭკუაზე :DDD

ახლა რა უყო არ ვიცი

პ.ს ფობიებიო და
ნახეთ პრემიერ მინისტრს რომ უკანა ფონის ნაძვისხეზე ხატები ეკიდა? :0
წარმოუდგენელია ჩემთვის, რა არის ხატები სათამაშო როდიდან გახდა? : (

პოსტის ავტორი: A.V.M თარიღი: Jan 4 2013, 05:15 PM

სურათები დაგვიდე აბა...
არ ვიცი...
(არ ვუყურებ ტელევიზორს)

პოსტის ავტორი: k@the თარიღი: Jan 4 2013, 05:32 PM

Atm@n

გადასატანიც არაფერია.


ქევანა

ვნახე და საშინლად არ მომეწონა. კათოლიკებზე მეღიმებოდა შობას რომ ეკლესიაში ნაძვისხეებს რთავენ და ეს რაღა საჭირო იყო ვერ გავიგე. ამ ეკლესიის სახელით სპეკულირება ცოტა გამაღიზიანებელია, ყველამ რომ უკან ფონზე ხატები უნდა გამოაჩინოს საუბრისას.

პოსტის ავტორი: zaz თარიღი: Jan 4 2013, 06:18 PM

A.V.M

პოსტის ავტორი: leluka თარიღი: Jan 4 2013, 09:09 PM

Atm@n

გაიხარე, იმედია მეც გამოვალ ჩემით

k@the


ნუ რავიცი ძალიან ცუდი შეგრძნებები მაქვს, უაზროდ უუუუ0 გამოიწვია, გადაღლამ, დატვირთვამ, კომპიუტერთან ხშირად ყოფნამ და მუშაობამ, უსიხარულობამ : ) უუუ ყველაფერობამ : ) ასე გაძლიერებულად თითქმის სამი თვეა. ხან რაზე გავესინჯე ხან რაზე, ისე ადრე მითხრეს როცა შაკიკი დამიდგინეს, მაშIნ მითხრეს ვეგტო ნევროზი. ბოლოს უკვე შიშები ნაირნაირი : ) მაგრამ არაუშავს, ვარსებობ და იქნებ გადამავიწყდეს.

პოსტის ავტორი: kokhi თარიღი: Jan 8 2013, 02:21 AM

მეც მქონდა და ახლაც მააქვს რაღაც დონეზე და

ვარჯიში შველის რაღაც დონეზე)

მაგრაამ საბოლოოდ ვერაფერი გავუგე როგორ დავამარცხო

ასევე კომპლექსებიც)

პოსტის ავტორი: k@the თარიღი: Jan 9 2013, 02:17 PM

leluka

თუ არაფერს შეცვლი, გადავიწყება - არ მგონია მოგიხერხდეს.
კარგი იქნება თავს თუ აიძულებ და ყოველ დღე მინ 1 საათი მაინც სუფთა ჰაერზე, სადმე პარკში თუ გაისეირნებ. ღამე კომპიუტერს თუ აიკრძალავ, თუ ვერ გეძინება რაიმე წიგნი აიღე და ის იკითხე, თუნდაც უყურადღებოდ იკითხო, კომპს მაინც ჯობია. აიძულე თავი იფიქრო შენზე და გაანალიზო, რატომ ხარ ეგეთ მდგომარეობაში, რამ მიგიყვანე ასეთ სტრესამდე, რა გააკეთე არასწორად და რისი შეცვლა შეგიძლია ეხლა. თუნდაც მოიძიე ინფორმაცია, რამდენი ადამიანია შენზე უფრო ცუდად, ფიზიკურად, მატერიალურად და სულიერად. არ ვიცი ეხლა მე შენ რა გიჭირს და რა გილხინს, ამიტომ რთულია სხვა რამე გირჩიო, უბრალოდ სიტუაციის ანალიზი და ჭარბი რაოდენობით ჟანგბადი კარგია. ალბათ პოზიტიური გრძნობებიც უნდა შეუქმნა თავს, რაც უფრო მეტად შეზღუდავ რეალურ ახლობლებთან რეალურ ცხოვრებაში კონტაქტს, მით უფრო ცუდი იქნება ეგ ამ მდგომარეობიდან გამოსასვლელად. ვირტუალურ უცნობ-ნაცნობებთან კონტაქტი ვერაფერი ხეირია. ცოცხალი რომ ხარ ის გაიხსენე და იგრძენი.

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Jan 9 2013, 02:32 PM

ყველაზე ბევრი ფობია ბავშვებს აქვთ...

პოსტის ავტორი: leluka თარიღი: Jan 9 2013, 10:00 PM

k@the

სამსახურში კომპიუტერთან მიწევს ყოფნა, სტრესი სამსახურში და ა.შ, როცა გარეთ გამოვდივარ ძალიან როცა მიჭირს სუნთქვა, დირექტორის აღსანიშნი ხდება ნიავდებიო. არადა ლამის ფეხი დავკრა და გამოვიქცე ხოლმე.

პოსტის ავტორი: athos თარიღი: Jan 9 2013, 10:12 PM

leluka

ქეთიმ სწორად გირჩია, ფიზიკური დატვირთვა, სეირნობა, ცურვა ზოგჯერ შველის და ამსუბუქებს მდგომარეობას.

ექიმმა დაგინიშნა რამე მედიკამენტი?

პოსტის ავტორი: leluka თარიღი: Jan 9 2013, 10:30 PM

athos

ვიცი ვიცი, მედიკამენტებს არ ვიღებ, არ მინდა
მარტო, კორსიზი, ვალერიანი.

პოსტის ავტორი: Martl_madidebeli თარიღი: Jan 21 2013, 04:43 PM

ახალი შიში აღმოაჩინეს და ასე ჰქვია: ფობიაფობია

ზუსტად არ ვიცი ქართული სიტყვაა ფობია თუ არა მაგრამ აღნიშნავს შიშს შიშისსადმი

პოსტის ავტორი: qetevano თარიღი: Mar 14 2013, 09:55 PM

მე მაქვს გველის შიში. რამდენიმე წლის წინ სახლში მარტო ვიყავი, უკვე გავდიოდი თან გარეთ და მაშინ ვნახე, მაგიდის ქვეშ იყო. აი მაშინ უნდა გენახეთ... მთელი მეზობლების ბრიგადა გამოვიძახე, თან იმ გველს ვყარაულობდი სხვაგან არ შემზვრალიყო თორე მერე რაღა იპოვიდა იმას. იმ მომენტში არ მეშინოდა მაგრამ რომ მოკლეს მერე დამეწყო, იმდენი ვიტირე ეხლა მეცინება მაგრამ მაგდაგვარ რამის დანბახვაზე სულ ის მახსენდება და იგივე გრძნობა მეუფლება.

პოსტის ავტორი: ნუცი55 თარიღი: Jan 6 2015, 01:29 PM

კლაუსტროფობია საშინელაბაა დამეთანხმებიან ის ადამიანები ვისაც გამოცდილი აქვთ ან დღემდე აწუხებთ. საშინელებაა. მაგრამ არსებობს ჩემში ერთი მეტად უფრო საშინელება ჩემთვის, მარტო მგზავრობის შიში მაქვს. თუ უცხო ქალაქში ვარ და ჩემს გვერდით ვერ ვხედავ ჩემს ახლობელს ვინმეს, ესევე მეწყება გულის აჩქარება, გაბუჟება, ჰაერის უკმარისობა. ეს ყველაფერი მე თვითონ მომყავს ოღონდ ამას ვგრძნობ. როცა მარტო ვრჩები ფიქრებს მივყავარ? ეხლა რომ ცუდათ გავხდე გბერდით არავინ მყავს. იმას არ ვფიქრობ იმ მომენტში ჯანმრთელი ადამიანი რატომ უნდა გავხსე ცუდათ. მაგრამ ასეთი ფიქრებით მერე ცუდათ ვხდები. ზოგისთვის სასაცილოც შეიძლება იყოს მაგრამ ჩემთვის ეს საშინელებაა. იქნებ ვინმემ რამე მითხრათ არ ვიცი ;( მაგრამ ძალიან გამიხარდება თუ ერთი სიტყვით მაინც მირჩევთ რამეს. ;( არ მინდა ამ ასაკში ასეთი რაგაცეები მჭირდეს. თავს ხელში ვიყვან მაგრამ რამოდენიმე წუთის მერე ისევ ისე მემართება, და მერე ისტერიკული ტირილი მეწყება. რატომ მემართება ასე რა დავაშავე. მთელი ცხოვრება ასე ვერ ვიცხოვრებ და ა.შ. ;(

კლაუსტროფობია საშინელაბაა დამეთანხმებიან ის ადამიანები ვისაც გამოცდილი აქვთ ან დღემდე აწუხებთ. საშინელებაა. მაგრამ არსებობს ჩემში ერთი მეტად უფრო საშინელება ჩემთვის, მარტო მგზავრობის შიში მაქვს. თუ უცხო ქალაქში ვარ და ჩემს გვერდით ვერ ვხედავ ჩემს ახლობელს ვინმეს, ესევე მეწყება გულის აჩქარება, გაბუჟება, ჰაერის უკმარისობა. ეს ყველაფერი მე თვითონ მომყავს ოღონდ ამას ვგრძნობ. როცა მარტო ვრჩები ფიქრებს მივყავარ? ეხლა რომ ცუდათ გავხდე გბერდით არავინ მყავს. იმას არ ვფიქრობ იმ მომენტში ჯანმრთელი ადამიანი რატომ უნდა გავხსე ცუდათ. მაგრამ ასეთი ფიქრებით მერე ცუდათ ვხდები. ზოგისთვის სასაცილოც შეიძლება იყოს მაგრამ ჩემთვის ეს საშინელებაა. იქნებ ვინმემ რამე მითხრათ არ ვიცი ;( მაგრამ ძალიან გამიხარდება თუ ერთი სიტყვით მაინც მირჩევთ რამეს. ;( არ მინდა ამ ასაკში ასეთი რაგაცეები მჭირდეს. თავს ხელში ვიყვან მაგრამ რამოდენიმე წუთის მერე ისევ ისე მემართება, და მერე ისტერიკული ტირილი მეწყება. რატომ მემართება ასე რა დავაშავე. მთელი ცხოვრება ასე ვერ ვიცხოვრებ და ა.შ. ;(