გადადის თუ არა მშობლების ცოდვები შვილებზე? პარამეტრები

[marine]

marine
ეს მხოლოდ ფაქტებიდან გამოტანილი ზედაპირული დასკვნებია. მრავალი გარდაცვლილი ადამიანიდან მონახვა რამდინმესი, რომლის წინაპარიც ღვთის მგმობელი იყო და თქმა იმისა, რომ ეს სწორედ იმის გამო მოკვდა, რომ მისმა წინაპარმა რაღაც დიდი ცოდვა ჩაიდინა, არ არის სწორი. თან იმ ფონზე, რომ არ ვიცით ამ ადამიანის პირადი ცხოვრება. იქნებ ის ცოდვისმიერი ცხოვრებით ცხოვრობდა (დღესაც არაერთი ადამიანია გარეგნულად ყველა რომ დადებითად ახასიათებს, მაგრამ აღმოჩნდება, რომ შინაგანად უკეთურია), მიდრეკილი იყო თვითმკვლელობისკენ და ა.შ. ეს ყველაფერი არ ვიცით და მილიონიდან მხოლოდ ორ ფაქტზე დაყდრნობით დასკვნის გაკეთება მართებული ვერ იქნება. ისეთი ადამიანებიც ხომ ვიცით, რომლებიც საშინლად ცოდვილიანნი იყვნენ, ასევე აღესრულნენ, მაგრამ მათ შთამომავლობას (თუკი ეს უკანასკნელნი მისი წინაპრის კვალს არ გაყვნენ) არაფერი საშინელება არ დამართნია. რაღა შორს წავიდე, იუდეველებმა თავად დაიწყევლეს თავი, როდესაც თქვეს სისხლი უფლისა ჩვენსა და ჩვენს შთამომავლობაზეო, მაგრამ როგორც მახსოვს ოქროპირი ამ სიტყვებზე ამბობს, რომ მიუხედავად ამ საშინელი სიტყვებისა, მაცხოვარი მზადაა ნებისმიერი მონანული მიიღოს და შეუნდოს მას შეცოდება. ერთადერთი ცოდვა, რომელიც შთამომავლობითად გადაეცემა არის პირველქმნილი ცოდვა, ამის გარდა არცერთი ცოდვა წინაპრისა არ გადაეცემა შთამომავალს, ყველანი ჩვენი პირადი ცოდვების შესაბამისად განვიკითხებით.

გარდა ამისა ასეთი მსჯელობა თავად ნათლისღების საიდუმლოს გარკვეულწილად დამახინჯებაცაა, რადგან თუკი გვწამს, რომ სწორედ ნათლობაა, რომელიც პირვქლემნილსა და პირად ცოდვებს აღხოცავს, მაშა რაღატომ ვსაუბრობთ მემკვიდრეობით ცოდვაზე?

კარგი, დათუნა, მადლობა პასუხისთვის

[marine]

"ცოდვა და მადლი გადადის თაობიდან თაობაზე. ზოგიერთი იმდენად დამძიმებულია ცოდვებით, რომ იგი ტვირთად აწვება მის შვილებსა და შვილთაშვილებს და თუმცა შვილები არ აგებენ პასუხს ღვთის წინაშე მშობლების შეცოდებებზე, მაგრამ მათ ცხოვრებაში უმრავლდებათ განსაცდელი, რადგან, მშობლების მსგავსად, ისინიც მიდრეკილნი არიან ვნებებისკენ".

/ილია II/

[marine]

"უნდა ვიცოდეთ, რომ ადამიანზე შთამომავლობით არანაიარი ცოდვა არ გადადის, გარდა ადამის ცოდვისა. შესაბამისად, არ გადაეცემა და არ მოეკითხება ადამიანს წინაპართა ცოდვა.

თუ ჩვენ ვაღიარებთ, რომ შთამომავლობით გადადის რაიმე ცოდვა, დავუშვათ - მამიდან შვილზე, ამით ღვთის გმობამდე მივდივართ, რადგან მივდივართ იმ აზრამდე, რომ თითქოს ღმერთი უსამართლოა, მამის უნანელ ცოდვას შვილს მოჰკითხავს, მაგრამ თავისი წინაპრის ცუდ საქციელს ადამიანი ამართლებს ან გმობს.

თუ გმობს, ის უკვე ღვთის მცნებების შესაბამისად მოქმედებს, ღვთის მცნებების აღსრულებას იწყებს და, რა თქმა უნდა, არ ხდება თანაზიარი წინაპრის მიერ ჩადენილი ცოდვისა, ხოლო თუ არ გმობს, ე.ი. აღიარებს ამ ცოდვას, შინაგანად თვითონაც მისი ჩამდენი, თანაზიარი ხდება და უკვე არა წინაპრის, არამედ პირადად თავისი ცოდვა მოეკითხება".

/არქიმანდრიტი მაკარი (აბესაძე)/

[marine]

"მამაო ჩვენოს" როცა წარმოვთქვამთ, ღმერთს შევთხოვთ, "მოგვიტევოს თანანადებნი ჩვენნი, ვითარცა ჩვენ მივუტევებთ თანამდებთა მათ ჩვენთა". ეს ვალი ანუ თანანადები შეიძლება ჩვენი წინაპრის ცოდვებიც იყოს. ისინი ხომ არსებობს ჩვენს სხეულში, ჩვენს ფსიქიკურ მეხსიერებაში.

ჩვენ უნდა განვასხვავოთ ერთმანეთისგან დანაშაულის გრძნობა და მიზეზი. ადამიანის ცოდვითი მიდრეკილება შეიძლება გამოწვეული იყოს წინაპრის მიერ ჩადენილი ცოდვის მიზეზით, მაგრამ ადამიანს შეუძლია და ხელეწიფება კიდეც ამის შეცვლა".

/პროფესორი რეზო კორინთელი/

[marine]

"თუკი ადამიანი შეწყვეტს თავისი წინაპრების სცენარის გამეორებას, ანუ თუკი მოინანიებს და შეიცვლება, მაშინ მას შეუძლია ახალი გზა იპოვოს. ბევრმა არ იცის, რომ იმეორებს მშობლების გზას. ჩვენი წინაპრები, ფაქტობრივად, ცოცხლები არიან. მხოლოდ ფიზიკურად ვერ ვხედავთ მათ, თორემ მათი ნამოღვაწარი და საქმეები ჩვენს ფსიქიკაში, ჩვენს არაცნობიერშია და ისინი ზემოქმედებას ახდენენ ჩვენს დღევანდელ, აწმყო ცხოვრებაზე.

მთავარი ის კი არ არის, მემკვიდრეობით რა მივიღეთ და რა გარემოში ვცხოვრობთ, არამედ მთავარია, რას ვქმნით მემკვიდრეობით და გარემოდან მიღებული მასალისაგან. ამგვარად, თავისუფალი, შემოქმედებითი საწყისი უფრო მაღლა დგას გარემო ზეგავლენასა და გენეტიკაზე".

/პროფესორი რეზო კორინთელი/

[marine]

"დარბევას და აწიოკებას ვერც შიომღვიმე გადაურჩა - ბერები გამოიყვანეს და ციხედ ქცეულ მეტეხის ტაძარში გამოამწყვდიეს, ნაწილი დახვრიტეს, ნაწილი კი, მათ შორის - ივანეც (მამა პართენის საერო სახელი), - ხანგრძლივი ტანჯვის, დაკითხვისა და შეურაცხყოფის შემდეგ ციხიდან ძლივს გამოიმეტეს (ათწლიანი პატიმრობის ნაცვლად იქ ხუთი წელი დაყო)".

ნინო იორაშვილი, არქიმანდრიტ პართენ აფციაურის სულიერი შვილი: "ვიღაც მოისყიდეს და გამოგონილი ბრალდებით დააპატიმრეს - ძალზე სახიფათო იყო მისთანების არსებობა ხელისუფლებისთვის... ცილისმწამებელს ერთადერთი, სრულიად ჯანსაღი ვაჟი იმავე საღამოს უეცრად გარდაეცვალა.

- შვილი თავადვე მოვკალი, ამ ანგელოზის დარ კაცს ცილი რომ დავწამე. რა მინდოდა, რას ვერჩოდი, მორწმუნე რომ იყო, იმასო?! - ღრიალით მოვარდა სვეტიცხოველში."

[marine]

"- გადადის თუ არა მემკვიდრეობით წინაპართა ცოდვები? ხდება თუ არა ადამიანი წინაპართა ცოდვის თანაზიარი? საერთოდ, რა მნიშვნელობა აქვს ხორციელ წინაპარს?

- ეს საკითხი მართლაც ხშირად ხდება მსჯელობისა და კამათის მიზეზი. ზოგი თვლის, რომ ცოდვის ჩადენიდან ოთხი თაობა, ზოგი კი შვიდი თაობა ახდენს წინაპართა ცოდვების გამოსყიდვას თავისი ცხოვრებით. ამ აზრს აქვს არსებობის უფლება, რადგან საფუძველი ძველ აღთქმაში მოეპოვება. სახარებაში ამაზე ვერავითარ მინიშნებას ვერ ვნახავთ.

ძველი აღთქმის საწინასწარმეტყველო წიგნებში მოცემულია პასუხი კითხვაზე, გადადის თუ არა ცოდვა მშობლებიდან შვილზე და, შესაბამისად, აგებს თუ არა შვილი პასუხს ღვთის წინაშე მშობელთა მიერ ჩადენილ ცოდვებზე.

აი, რას ბრძანებს უფალი იეზეკიელ წინასწარმეტყველის პირით: "თქვენ იტყვით: რატომ არ ისჯება შვილი მამის დანაშაულისთვისო. თუ შვილი სამართლიანად და სიმართლით იქცევა, იცავს ჩემს წესებს და ასრულებს მათ, ჭეშმარიტად იცოცხლებს! ცოდვილი სული უნდა მოკვდეს, შვილი მამის დანაშაულის გამო არ უნდა დაისაჯოს. არც მამა უნდა დაისაჯოს შვილის დანაშაულის გამო...

თუ შეიგნებს და შეინანებს თავის ყველა შეცოდებას, რაც ჩაუდენია, ჭეშმარიტად იცოცხლებს, არ მოკვდება. ამბობს ისრაელის სახლი: არ არის სწორიო გზა უფლისა. ჩემი გზა არ არის სწორი, ისრაელის სახლო? ეს თქვენი გზებია, სწორი რომ არ არის! ამიტომ ყველას თავისი გზისაებრ განგსჯით, ისრაელის სახლო, - ამბობს უფალი ღმერთი.

შეინანეთ და მოიქეცით ყველა თქვენი შეცოდებისგან და აღარ გექცევათ დაბრკოლებად უკეთურება" (იეზ. 18,19-30). ხოლო იერემია წინასწარმეტყველთან ვკითხულობთ: "იმხანად აღარ იტყვიან: მამებმა ჭამეს მკვახე ყურძენი და შვილებს მოეკვეთათო კბილები. რადგან ყველა თავისი დანაშაულის გამო მოკვდება; ვინც მკვახე ყურძენს შეჭამს, კბილებიც იმას მოეკვეთება" (იერ. 31,28-29). ამგვარად, არ არსებობს პასუხისმგებლობა ღვთის წინაშე მამათა ცოდვების გამო."

/არქიმანდრიტი ადამი (ახალაძე)/

[marine]

"უნდა გვახსოვდეს, რომ ყოველი უსამართლოდ აღებული გროშისთვის საზღაური ადრე თუ გვიან მოგვეგება. ამასთან დაკავშირებით წმინდა პაისი ათონელს მოჰყავს ერთი ასეთი შემთხვევა: მასთან მივიდა ქალი ორი შვილითურთ. ორივე მძიმე სულიერი სენით - შიზოფრენიით იყო ავად. გაწამებული ქალი წმინდა მამას სთხოვდა, ელოცა მათი გამოჯანმრთელებისათვის.

ბერმა უთხრა, რომ ერთ-ერთის განკურნება შეუძლებელი იყო, რადგან ეს სასჯელი შვილზე უფლის მიერ იყო დაშვებული მამის ცოდვის გამო. ვაჟის მამა ყავის გამყიდველი იყო და ყოველ მყიდველს წონაში ატყუებდა. ეს არის უფლის საოცარი განგებულება, რომელსაც ადამიანის გონება ბოლომდე ვერ ჩასწვდება. როგორც ცოდვას აქვს საზღაური, ისე მადლს, ამიტომ ფრთხილად უნდა ვიყოთ, რადგან რასაც დავთესავთ, მასვე მოვიმკით".

[marine]

"ერთმა კოლმეურნეობის თავმჯდომარემ და მისმა მეგობარმა საკმარისად არ მიიჩნიეს ის, რომ სოფელში ყველა ტაძარი დახურეს, გადაწყვიტეს ტაძარში ყველაზე წმინდა ადგილლას, საკურთხეველში ტუალეტი მოეწყოთ. მაგრამ დიდხანს არ უსარგებლიათ თავიანთი ტუალეტით.

ერთი თვეც არ იყო გასული, რომ პირველი თავმჯდომარე დაისაჯა. ის უეცრად ავად გახდა. ექიმებმა სწორი ნაწლავის კიბო აღმოუჩინეს. მისი ტანჯვა აუტანელი და ხანგრძლივი იყო, დღე და ღამე საშინელი ტკივილებისგან ყვიროდა, წამლები არ შველოდა და სიკვდილს ნატრობდა. მხოლოდ ორი წლის ტანჯვის შემდეგ გამოუგზავნა უფალმა სიკვდილი.

მისი ამხანაგიც საკადრისად დაისაჯა - ორივე ხელი სალეწ მანქანაში მოჰყვა. დაეხოცათ შვილებიც, ერთმანეთს მიეწყო უბედურებები მათ ახლობელთა შორისაც, იმიტომ, რომ ისინი გაუჩუმდნენ და არ შეეწინააღმდეგნენ მათ ბოროტებას".

[marine]

" - აგებს თუ არა პასუხს შთამომავალი წინაპრის ცოდვაზე?

- შთამომავალი წინაპრის ცოდვაზე პასუხს არ აგებს. თუმცა, მძიმე ცოდვები მაინც აისახება მის სულზე. წინაპრის ცოდვები აზარალებს და აბრკოლებს შთამომავლის სულს. ამიტომ, ადამიანმა უნდა იცხოვროს სიკეთით, რწმენით, სიყვარულით, უნდა ილოცოს და შეუდგეს ეკლესიურ ცხოვრებას, რათა გათავისუფლდეს წინაპრის ცოდვების ზემოქმედებისგან. ყოველ ადამიანს თავისი ჩადენილი ცოდვები თავადვე მოეკითხება".

[marine]

"კითხვა: გადადის თუ არა ცოდვა ბავშვზე, თუ ის ჩაისახება ქორწინების გარეშე?

პასუხი: ბავშვზე ცოდვა არ გადადის, ყველა ადამიანი თავის ცოდვაზე თვითონ აგებს პასუხს."

[marine]

"ცოდვა მესამე-მეოთხე თაობამდე გადაეცემა, ეგებ ეს ცოდვა შვილმა გამოასწოროსო. იოანე ოქროპირი კომანში განისვენებდა. იმპერატორ თეოდოსის მისი კონსტანტინოპოლში გადასვენება უნდოდა, მაგრამ სარკოფაგიდან ვერ ამოიყვანეს, სანამ იმპერატორმა მშობლების სახელით შენდობა არ შესთხოვა წმინდანს. ამის შემდეგ იოანე ოქროპირის გადასვენება შეძლეს".

[marine]

"ბერი [წმ. სერაფიმე ვირიცელი] ამბობდა, რომ მშობელთა და წინაპართა ცოდვების ნაწილი გადმოდის ჩვენზე. ჩვენც უნდა ვილოცოთ ჩვენს მშობლებზე და წინაპრებზე და აღსარებისას შევინანოთ ყველას მაგივრად. ისინი ელიან ჩვენს ლოცვებს და როგორ ხარობენ, როცა მათთვის ვლოცულობთ; ისინი კი, ვინც უკვე სასუფეველშია, გვეხმარებიან ჩვენ"

[marine]

"იპონიელი ეპისკოპოსის თვალსაზრისით, ბუნებითი ცოდვილი მდგომარეობა ყოველ ადამიანს არა მარტო მემკვდრეობით გადაეცემა, არამედ მას თავის წინაპრებთან ერთად განხორციელებულ ქმედებაზე პირად პასუხისმგებლობასაც ანიჭებს, ანუ შთამომავალი წინაპრის მიერ ჩადენილი დანაშაულის თანამონაწილე და შესაბამისად პასუხისმგებელია".

[marine]

"არსებობს მოსაზრება, რომ შეიძლება ადამიანი წინაპართა ცოდვის გამო დაისაჯოს. ეს ძალიან დიდი შეურაცხყოფაა ღვთისა. უფალი არავის სჯის სხვისი ცოდვების გამო, არავინ აგებს პასუხს სხვის ცოდვაზე".

[marine]

"– მამაო, ბიბლიაში წერია, რომ უფალი მამათა ცოდვებს მათ შვილებსა და შვილიშვილებს მოჰკითხავს. ხშირად გაიგონებთ, რომ ცოდვა შთამომავალზე გადადის... რამდენად შეესაბამება ეს აზრი ქრისტიანულ კანონიკას?

– წინაპრის მიერ ჩადენილ ცოდვაზე შთამომავალი პასუხს არ აგებს. მაგრამ ეს ცოდვა ერთგვარად მაინც აისახება მის სულზე. ცნობილი ხალხური გამოთქმა – პაპის ნაჭამმა ტყემალმა შვილიშვილს მოსჭრა კბილიო, სწორედ იმას ნიშნავს, რომ წინაპრის ცოდვა აზარალებს და აბრკოლებს ადამიანს. ქრისტეს ჯვარცმის შემდეგ ადამიანი მონათვლის შედეგად წინაპრების ყველა ცოდვისაგან თავისუფლდება, მაგრამ მიდრეკილებები მაინც რჩება, რადგან თითოეულ ჩვენგანს წინაპრებისგან უამრავი დადებითი და უარყოფითი თვისება გადმოეცემა. უფალმა არ გაწირა თავისი საყვარელი ქმნილება და ცოდვათა გამოსასყიდად იესო ქრისტე მოუვლინა. იესომ ჯვარცმით გამოისყიდა ჩვენი ცოდვები და მოგვცა სინანულის საშუალება, რათა სასუფეველში პირნათელი წარვდგეთ მის წინაშე. ამდენად, თუ ადამის ცოდვისგან ვთავისუფლდებით, მით უფრო შეიძლება დავძლიოთ ჩვენში საკუთარი წინაპრის ცოდვების მიმართ მიდრეკილება ლოცვით და ქრისტიანული ცხოვრების წესით. ცოდვები, როგორც უფლის წინაშე პირადი პასუხისმგებლობა, არ გადადის მემკვიდრეობით, მაგრამ ისინი გადაეცემა გარკვეული განწყობის სახით, რაც ამძიმებს ადამიანის სულიერ ცხოვრებას."

/მამა გიორგი სხირტლაძე/

[marine]

"საულის ცოდვის გამო დაიღუპნენ მისი შვილები - იონათანი და იებოსთე, ხოლო მისი შვილიშვილი მემფობოსთე, დაბადებიდან ორივე ფეხით კოჭლი, მოწყალების სახით, მარადის ჭამდა ტაბლისაგან მეფისა დავითისა (2 მეფ. 9-10). მეფე სოლომონმა შესცოდა უფლის კანონის წინაშე და მის შვილს - რობოამს თავს დაატყდა უბედურება, რომელიც მის შვილიშვილებსა და შვილთაშვილებზე წყევლასავით გადავიდა".

/წმ. ნიკოლოზ სერბი/

[marine]

"ჩემმა წინაპარმა თვითმკვლელობით დაამთავრა სიცოცხლე. ამას განვიცდი. გადადის თუ არა ასეთი მძიმე ცოდვა შთამომავლებზე?

- არც თვითმკვლელობა და საერთოდ, არანაირი ცოდვა შთამომავლებზე არ გადადის. ყოველი ადამიანი თვითონ აგებს პასუხს თავის ცოდვებზე. თუმცა, გახსოვდეთ, რომ თქვენი სულის ცხონებისთვის აუცილებელია, იცხოვროთ ქრისტიანულად: ილოცეთ, დაიცავით მარხვა, ეზიარეთ და აკეთეთ ბევრი სიკეთე"

[marine]

"მოსკოველი აზნაურის ოჯახში ფიცის გატეხვის მძიმე ცოდვის გამო არა მარტო შვილი, არამედ მთელი მისი მოდგმა დაისაჯა. აზნაურთა ამ გვარის ყველა მამაკაცი ან თავს იკლავდა, ან ჭკუაზე იშლებოდა. თითქოს მათზე წმ. წერილის ეს სიტყვები აღსრულდა: "მე ვარ უფალი, ... შურისმგებელი ღმერთი, რომელიც მამათა ცოდვას შვილებს მოვკითხავ, ჩემს მოძულეებს მესამე და მეოთხე თაობაში. ათასწილი სიკეთის მზღველი ჩემს მოყვარულთათვის და ჩემი მცნებები დამმარხვეთათვის".

[marine]

"შეიძლება მოხდეს, რომ რომელიმე ოჯახში პაპამ ან ბებიამ რაიმე უსამართლობა ჩაიდინა, მაგრამ თვით მათ ცხოვრებაში ეს არანაირად არ ასახულა, სამაგიეროდ, სასჯელი მათ შვილებს ან შვილიშვილებს მოეწევათ, ისინი ავადდებიან და იძულებულნი არიან, ექიმებში გაფალანგონ ის, რაც უსამართლობით იყო შეძენილი, რომ ამგვარად გადაიხადონ წინაპართა ცოდვვებისათვის"

/ღირსი პაისი ათონელი/