IPB

სტუმარს სალამი ( შესვლა | დარეგისტრირება )

საეკლესიო ბიბლიოთეკა

4 გვერდი V  1 2 3 > »   
Reply to this topicStart new topic
> პატერიკი, ეპიზოდები მამათა ცხოვრებიდან
თათარაშვილი
პოსტი Sep 3 2007, 06:59 PM
პოსტი #1


გამვლელი მემბერი
***

ჯგუფი: Members
პოსტები: 5,533
რეგისტრ.: 2-June 07
მდებარ.: ზურგიანი სკამი
წევრი № 2,083



დიდი ძებნის მიუხედავად ვერ მივაკვლიე თემას პატერიკების შესახებ და თქვენის ნებართვით გავხსნი smile.gif ამ თემაში დავწეროთ იგავები,ეპიზოდები მამათა ცხოვრებიდან და ა.შ.

შეინანეთ, რამეთუ მოახლოებულ არს სასუფეველი ცათა
ულუმბოს მთაზე ერთ ღმერთშემოსილ წმ. ბერთან სულიერი ძმები იყვნენ მისული და იგი მადლით შეზავებული, ტკბილი ენით ესაუბრებოდა სულისთვის საცხონებელ საკითხებზე. ამ დროს ვიღაც უცნობი ერისკაცი წმინდა ბერთან მივიდა და თაყვანი სცა. ბერმა მიჰხედა და მისვლის მიზეზი ჰკითხა. მან მიუგო, წმ. მამაო, მოვედი, რომ ჩემი აურაცხელი ცოდვები ვაღიარო შენთანო. ბერმა უპასუხა, ძმაო, თუ ნამდვილად მოგიძულებია შენი ცოდვები, ნუ გრცხვენია, ამ მამების წინაშე აღიარეო. მან მართლაც წრფელი გულით აღიარა ყველაფერი და ისეთი ცოდვებიც კი არ დაფარა, როგორიც ხალხთან ძნელი სათქმელი იყო. მწარე სინანულით პირქვე დაემხო და მხურვალე ცრემლები სდიოდა.

აღსარების შემდეგ ბერმა უთხრა, გინდა, შვილო, რომ ანგელოსის სქემა შეიმოსო? კაცმა უპასუხა, დიახ, წმ. მამაო, მინდა და შესაბამისი სამოსელიც კი მოვიმზადეო... წმ. ბერმა მას დარიგება მისცა, შემდეგ მონაზვნის წმ. სქემით შემოსა, აჩვენა გამოქვაბული და უთხრა, წადი იქ შვილო და მშვიდობით იღვაწე შენი სულის საცხონებლადო. მან მდაბლად სცა თაყვანი, წავიდა და თან ადიდებდა ღმერთს.

გაკვირვებულმა ძმებმა ჰკითხეს, წმ. მამაო, ამდენი ცოდვის მქონეს როგორ მოხდა, რომ რაიმე სინანული და კანონი არ დაუწესეო. მან უპასუხა, საყვარელო შვილებო, შემაძრწუნებელი და დიდებული ხილვა ვნახე. აღმსარებელს მარჯვნივ ანგელოსი ედგა ელვარე სახით და ნათელივით სპეტაკი სამოსლით. მას ხელში ნაწერი ქაღალდის გრაგნილი ეკავა და როცა მონანული ცრემლით აღიარებდა თქვენს წინაშე თავის ცოდვებს, ბრწყინვალე ანგელოსი მათ იმ გრაგნილიდან შლიდა. და თუ კაცთმოყვარე ღმერთმა ასე მიუტევა მას, მე ცოდვილს რაღა უფლება მაქვს სინანული და კანონი დავუწესო. თან იგი, თავისი სინდისისაგან მხილებული, ისედაც წმინდა გულით ინანებს მუდამო.

ეს რომ ისმინეს ძმებმა, გაკვირვებულები მადლობდნენ ჩვენს უფალ იესუ ქრისტეს, ადიდებდნენ მის სიკეთეს და კაცთმოყვარებას უკუნითი უკუნისამდე.


თამბაქოს შესახებ
მე-20 საუკუნის დასაწყისში, როდესაც თურქებმა გაასახლეს მართლმადიდებელ ბერძენთა უმრავლესობა მცირე აზიის ოლქებიდან, სმირნის მახლობლად შემდეგ შემთხვევა მოხდა. ერთ თურქ ხორცის გამყიდველს ღვთისმშობლის ძველი ხატი ჰქონდა, რომელსაც იგი ხორცის საჭრელად იყენებდა. ერთმა მართლმადიდებელმა ეს რომ დაინახა, გადაწყვიტა შეეჩერებინა ეს აშაკარა შეურაცხყოფა სიწმინდისა და ხორცთან ერთად იყიდა ხატი, როგორც ჩვეულებრივი დაფა. როდესაც სახლში მიიტანა, გაწმინდა ის და სასტუმრო ოთახში კედელზე ჩამოკიდა. საუბედუროდ, იგი მწეველი იყო. რამოდენიმე დღის შემდეგ ძილში ყოვლადწმიდა ქალწული გამოეცხადა და გააფრთხილა: თუკი არ შეწყვეტდა მისი ხატის შეურაცხყოფას სიგარეტის ბოლით, უკეთესი იყო დაებრუნებინა თურქისათვის. ღვთისმშობელმა არჩია, რომ ამ უკანასკნელს ხორცი დაეჭრა მასზე, ვიდრე მართლმადიდებელ ქრისტიანს ბილსი „სატანის საკმეველი“ ეკმია მისთვის. ზემოხსენებული ქრისტიანი მიხვდა თავის ცოდვას და აღარასოდეს აღარ მოუწევია.

...


1905 წელს მამა სილუანემ რამოდენიმე თვე რუსეთში გაატარა, ხშირად დადიოდა რა მონასტრების მოსალოცად. ერთ-ერთი ასეთი მოგზაურობისას მატარებელში მან ერთი ვაჭრის პირდაპირ დაიკავა ადგილი, რომელმაც მეგობრული ჟესტით გახსნა თავისი ვერცხლის პორტსიგარი და შესთავაზა სიგარეტი. მამა სილუანემ მადლობა გადაუხადა და უარი განაცხადა სიგარეტის აღებაზე. მაშინ ვაჭარმა დაიწყო საუბარი: „იმიტომ ხომ არ ამბობთ მამაო უარს, რომ ამას ცოდვად თვლით? მაგრამ მოწევა ხშირად აქტიურ ცხოვრებაში ეხმარება; კარგია, მოსწყდე დაძაბულ სამუშაოს და რამოდენიმე წუთს დაისვენო. მოწევისას მოსახერხებელია საქმიანი თუ მეგობრული საუბრის წარმართვა და გეხმარება საერთოდ ცხოვრების მდინარებაში...“ და შემდეგაც, ცდილობდა რა დაერწმუნებინა მამა სილუანე აეღო სიგარეტი, განაგრძობდა სიგარეტის სასარგებლოდ ლაპარაკს. მაშინ მამა სილუანემ მაინც გადაწყვიტა ეთქვა: „ბატონო, ვიდრე სიგარეტს მოსწევდით, ილოცეთ, ერთი მამაო ჩვენო თქვით“. ამაზე ვაჭარმა უპასუხა: „ილოცო მოწევის წინ როგორღაც არ გამოდის“. მამა სილუანემ პასუხად შენიშნა: „მაშასადამე, ყოველი საქმე, რომლის წინ არ გამოდის აუმღვრეველი ლოცვა, სჯობს არ გავაკეთოთ“.


განკითხვის შესახებ
ერთ-ერთი ძმა, რომელიც სამონასტრო საჭიროებისათვის ქალაქში იქნა გაგზავნილი, დაუდევრად მოიქცა და ხორციელ ცოდვაში ჩავარდა. სასოწარკვეთილებაში ჩავარდნილმა ძმამ, ლავრაში დაბრუნებისთანავე ღირსი მამის წინაშე ცოდვა მოინანია. წმიდანმა, ვითარცა გამოცდილმა და გულისხმიერმა ექიმმა, დაამშვიდა და დაარწმუნა ძმა, იმედგაცრუებას არ მისცემოდა, არამედ უფლის მიმართ ჰქონოდა სასოება და მონასტერში მორჩილად დატოვა. ბერ-მონაზონმა პავლემ - ამავე მონასტრის ძმამ, დაცემული ძმის განკითხვა დაიწყო და ღირს მამას ბრალად დასდო თანამოძმის როგორც დამნაშავისა, ლავრაში დატოვება, რომელმაც უკანონო და სასირცხვილო საქმე ჩაიდინა. წმ. ათანასემ მკაცრად შეხედა და მიუგო: „პავლე, რას აკეთებ? ძმათა განკითხვის მაგიერ უმჯობესია საკუთარ გულისთქმას ჩასწვდე. წერილ არს: „ამიერითგან რომელი ჰგონებდეს დგომასა, ეკრძელენ, ნუუკუე დაეცეს“ (1 კორ. 10, 12). ღვთის განგებით, იმ დღიდან მოყოლებული, პავლეს სიძვის ვნება დაატყდა თავს და სამი დღე-ღამის განმავლობაში მძიმედ იტანჯებოდა. მაგრამ უფრო უარესი ის იყო, რომ აღსარებისა რცხვენოდა და ეთაკილებოდა დახმარების მიღება. წმ. ათანასე პავლეს მდგომარეობას განსწავლული სულით ხვდებოდა და აღსარების გამბედაობა შთაუნერგა. პავლემ ცოდვა გაამხილა და ღირს მამას, როგორც გასაჭირში მყოფ შვილთათვის გულშემატკივარ მშობელს, პატიება შესთხოვა. წმ. ათანასემ პირველ ყოვლისა დამოძღვრა, აღარ განეკითხა დაცემული, არამედ თანაეგრძნო და ელოცა განსაცდელში მყოფთათვის, შემდეგ კი ხედავდა რა პავლეს მორჩილებასა და სინანულს, ღვთის წინაშე მისთვის ილოცა და უმსგავსო ვნებისაგან გამოიხსნა. ამ დროს, პავლემ თავზედ გადმოღვრილი და მთელ სხეულზედ გადასული სიცივე შეიგრძნო და ავხორცული წვა ჩაუქრა.


....



მარკოზ მეგვიპტელი ოცდაათი წლის მანძილზე სენაკიდან არ გამოსულა და ერთი მღვდელი მიდიოდა ხოლმე მასთან და წმ. საიდუმლოს აზიარებდა. მარკოზის სათნოების და მოთმინების გამო შურით აღვსილმა ეშმაკმა მოინდომა, რომ იგი განკითხვის ცოდვაში ჩაეგდო. და გამოსაცდელად მოიყვანა მასთან ერთი უკეთური კაცი, ვითომდა დალოცვის სათხოვნელად. ვიდრე ბერი დალოცავდა, ეშმაკის სწავლებით ამ ადამიანმა დრო იხელთა და ბერს უთხრა: მღვდელი, რომელიც შენთან დადის, ყოველგვარი სულიერი სიბილწით არის აღსავსე და ნუღარ შემოუშვებო. ღმრთივსულიერმა მარკოზმა უპასუხა: „შვილო, წერია: ნუ განიკითხავ, რათა არა განიკითხნე“. ცოდვილიც რომ იყოს ის მღვდელი, ღმერთს ვთხოვ მის ცხონებას, რადგან ესეც წერია, „ულოცევდით ურთიერთას, რათა განიკურნოთ“. ეს რომ უთხრა, ილოცა მისთვის, განდევნა მისგან ეშმაკი და გაუშვა მართალი.

მღვდელი როცა მივიდა, ბერმა სიხარულით მიიღო. კეთილმოწყალე ღმერთმა ბერის უმანკოება რომ იხილა, ასეთი სასწაული გამოუცხადა მას: მღვდელი წმ. ტრაპეზთან წარდგომას რომ აპირებდა, ზეციდან გარდამოსულმა უფლის ანგელოსმა თავზე ხელი დაადო და მღვდელი უცებ ცეცხლის სვეტს დაემსგავსა. გაკვირვებულ ბერს ანგელოსმა უთხრა: ჰოი, კაცო, რატომ გაგიკვირდა ის, რაც იხილე. თუკი ამქვეყნიური მეფეები არ მიუშვებენ თავისთან ბინძურად ჩაცმულს, შესაფერისად შემოსვას და დიდებით მიახლებას მოითხოვენ, განა ზეცათა მეუფე უფრო არ განწმენდს წმ. საიდუმლოთა მსახურთ და გამოუთქმელი მსხვერპლის შემწირველთ და არ განაბრწყინებს მათ ზეციური დიდებით?

ასეთი სასწაული იხილა ღირსმა მარკოზმა და გვიამბო ყველას, რათა არ განვიკითხოთ მღვდლები, რამეთუ ისინი უფლის წინაშე წარსდგებიან, მსხვერპლს სწირავენ ზეცას და იქიდან იღებენ მადლს, რომელსაც ჩვენც გადმოგვცემენ. ყველას განმკითხველი და მსაჯული უფალია, რომლის არს დიდება უკუნითი უკუნისამდე
User is offlineProfile CardPM
Go to the top of the page
+Quote Post
guest
პოსტი Sep 3 2007, 07:48 PM
პოსტი #2


Advanced Member
***

ჯგუფი: Members
პოსტები: 6,611
რეგისტრ.: 7-June 07
წევრი № 2,127



ძალიან კაი თემაა, ღმერთმა გაგახაროთ.

მომავალში მეც დავწერ, ახლა არ მცალია sad.gif მანამდე ეგება თქვენ დაწეროთ და წავიკითხავ, წაკითხვის დრო უფრო მაქ smile.gif


User is offlineProfile CardPM
Go to the top of the page
+Quote Post
თათარაშვილი
პოსტი Sep 3 2007, 11:38 PM
პოსტი #3


გამვლელი მემბერი
***

ჯგუფი: Members
პოსტები: 5,533
რეგისტრ.: 2-June 07
მდებარ.: ზურგიანი სკამი
წევრი № 2,083



თავმდაბლობის შესახებ
ღირსი არსენი დიდი ისეთი თავმდაბალი და მორჩილი იყო და იმდენად არ ემყარებოდა თავის გონებას, რომ ყოველთვის ეძიებდა რაიმე ესწავლა, უსწავლელ ადამიანთაგანაც კი.

ერთხელ ეს მოსაგრე ესაუბრებოდა ეგვიპტიდან ჩამოსულ ერთ ხუცესს, რჩევა-დარიგებას სთხოვდა, როგორ უკეთესად განედევნა გულიდან ღვთისთვის არასათნო აზრები. ერთმა სხვა მოსაგრემ მოისმინა მათი საუბარი, გაუკვირდა და არსენის ჰკითხა: „ნუთუ შენ, რომელმაც ბერძნული და ლათინური ენები იცი, რჩევას იღებ უსწავლელისაგან?“

„მე ვიცი ბერძნული და ლათინური ენები, - მიუგო ღირსმა მამამ, - მაგრამ დღემდე ვერ ვისწავლე ანბანი, რომელიც ამ უბრალო ადამიანმა ასე მტკიცედ იცის“.

ამით არსენი დიდმა გამოამჟღავნა თავმდაბლობა, რომელიც ყველა სათნოების სათავეა, ისევე, როგორც ანბანი არის ყველა წიგნის სათავე.


...


ერთხელ მამები მამა ანტონისთან მივიდნენ და მასთან მამა იოსები დახვდათ. წმ. მამას მათი გამოცდა სურდა, ამიტომ წმ. წერილიდან ერთ-ერთი გამონათქვამი შეარჩია და სათითაოდ ჰკითხა თითოეულს, თუ რას ნიშნავდა ეს გამონათქვამი. ყველა საკუთარი შეხედულებისამებს პასუხობდა; ბერი კი თითოეულის მიუგებდა: არა, ვერ მიმხვდარხარ! ბოლოს მამა იოსებს ჰკითხა:

- შენ რას იტყვი ამ გამონათქვამზე?

- არ ვიცი. - უპასუხა იოსებმა.

მამა ანტონიმ კი დასძინა: მამა იოსები სწორ გზაზე დგას, როცა ამბობს, არ ვიციო.


User is offlineProfile CardPM
Go to the top of the page
+Quote Post
ნათია
პოსტი Sep 3 2007, 11:45 PM
პოსტი #4


Miss invisible
***

ჯგუფი: მოდერატორ-ფინანსისტი
პოსტები: 18,669
რეგისტრ.: 28-February 07
წევრი № 1,224



რამოდენიმე თემა არსებობდა ასეთი...

აი ერთ-ერთი: http://church.ge/index.php?showtopic=12

http://church.ge/index.php?showtopic=1601


--------------------
პატიოსნება ჩვენი დროის ჭეშმარიტი არისტოკრატიზმია!
User is offlineProfile CardPM
Go to the top of the page
+Quote Post
ზებედე
პოსტი Sep 5 2007, 08:19 AM
პოსტი #5


ზეციკეთი
***

ჯგუფი: Members
პოსტები: 4,332
რეგისტრ.: 27-July 06
წევრი № 19



ციტატა(თათარაშვილი @ Sep 3 2007, 02:59 PM) *


თამბაქოს შესახებ
მე-20 საუკუნის დასაწყისში, როდესაც თურქებმა გაასახლეს მართლმადიდებელ ბერძენთა უმრავლესობა მცირე აზიის ოლქებიდან, სმირნის მახლობლად შემდეგ შემთხვევა მოხდა. ერთ თურქ ხორცის გამყიდველს ღვთისმშობლის ძველი ხატი ჰქონდა, რომელსაც იგი ხორცის საჭრელად იყენებდა. ერთმა მართლმადიდებელმა ეს რომ დაინახა, გადაწყვიტა შეეჩერებინა ეს აშაკარა შეურაცხყოფა სიწმინდისა და ხორცთან ერთად იყიდა ხატი, როგორც ჩვეულებრივი დაფა. როდესაც სახლში მიიტანა, გაწმინდა ის და სასტუმრო ოთახში კედელზე ჩამოკიდა. საუბედუროდ, იგი მწეველი იყო. რამოდენიმე დღის შემდეგ ძილში ყოვლადწმიდა ქალწული გამოეცხადა და გააფრთხილა: თუკი არ შეწყვეტდა მისი ხატის შეურაცხყოფას სიგარეტის ბოლით, უკეთესი იყო დაებრუნებინა თურქისათვის. ღვთისმშობელმა არჩია, რომ ამ უკანასკნელს ხორცი დაეჭრა მასზე, ვიდრე მართლმადიდებელ ქრისტიანს ბილსი „სატანის საკმეველი“ ეკმია მისთვის. ზემოხსენებული ქრისტიანი მიხვდა თავის ცოდვას და აღარასოდეს აღარ მოუწევია.


კარგი ზღაპარია smile.gif სად ნახულობთ მიკვირს....


--------------------
მზეო ამოდი, ამოდი
ნუ ეფარები გორასა
წიწილის თეთრი ბუმბული,
ველად გაჰქონდა ნიავსა
User is offlineProfile CardPM
Go to the top of the page
+Quote Post
კანონისტი
პოსტი Sep 5 2007, 11:35 AM
პოსტი #6


დავით
***

ჯგუფი: Members
პოსტები: 16,930
რეგისტრ.: 17-October 06
მდებარ.: თბილისი, საქართველო
წევრი № 284



ზებედე
ციტატა
კარგი ზღაპარია სად ნახულობთ მიკვირს....

მე რა მაინტერესებს იცი? შენგან განსხვავებული აზრი თუ ყველა ზღაპარია, დასკვნა ალბათ ასეთი უნდა გამოვიტანოთ, რომ სრული სისავსით ჭეშმარიტებას ფლობს არა მართლმადიდებელი, რომის კათოლიკე, სომხური სამოციქულო თუ ასირიულ-მონოთელიტური ეკლესიები, არამედ ერთი წმინდა გუჯა-ზებედე

laugh.gif laugh.gif


--------------------
„ნეტარ არიან, რომელთა დაიცვან სამართალი და ჰყონ სიმართლე ყოველსა ჟამსა.“ (ფს. 105; 4)
User is offlineProfile CardPM
Go to the top of the page
+Quote Post
guest
პოსტი Oct 15 2007, 05:11 AM
პოსტი #7


Advanced Member
***

ჯგუფი: Members
პოსტები: 6,611
რეგისტრ.: 7-June 07
წევრი № 2,127



( წყარო : თქნულებათა კრებული ვუკ კარაჯიჩის ავტორობით)

ლოცვა ზღვასთან

ერთხელ წმინდა ნიკოლოზმა ზღვის პირას ჩაიარა და დაინახა, ნაპირთან დგას ერთი კაცი და მთელი ხმით გაჰყვირის: "ღმერთო, არ მიშველო ! ღმერთო არ მიშველო! ". გაუკვირდება წმინდა ნიკოლოზს კაცის საქციელი და გამოკითხავს, რას აკეთებ, რას გაჰყვირიხარო. გლახაკი კაცი მიუგებს: "ვლოცულობ, ბატონოო". ეგრე არ ლოცულობენო , ეტყვის წმინდა ნიკოლოზი, უნდა თქვა : "უფალო, შემიწყალეო". გაუხარდება კაცს, რომ სწორი ლოცვა ასწავლეს და მადლობას გადაუხდის წმინდანს. წმინდა ნიკოლოზი კი ნავში ჩაჯდება და აღელვებულ ზღვაში შეცურავს. ბევრად რომ მოცილდება ნაპირს, შენიშნავს , რომ ნაპირთან მდგარი მოყვირალი კაცი, რაღაცას ანიშნებს , მაგრამ მისი ხმა უკვე აღარ აღწევს წმინდანამდე. ბოლოს შეცურდება ეს კაცი აბობოქრებულ ზღვაში და ცოტა ხნის შემდეგ ტალღების დაძლევით გათანგული წმინდა ნიკოლოზის ნავამდე მიცურდება. ამოიყვანს რა წმინდა მამა ცურვით დაღლილ კაცს ნავზე, ჰკითხავს: რა მოხდა, რატომ მომსდევო. კაცი კი მიუგებს: "მამაო, დამავიწყდა შენი ნასწავლი ლოცვა და კიდევ მასწავლეო ". გაკვირვებული წმინდა ნიკოლოზი კი გაიფიქრებს: ამ კაცმა იმდენი რომ შეძლო, რომ ასეთ ღელვაში არ დაიხრჩო და ნავამდე ცოცხალი მოაღწია, ალბათ მას უფრო იფარავს უფალი ვიდრე მეო და ეტყვის კაცს: "ისევე, ძმაო, ისევე ილოცე როგორც აქამდე ლოცულობდიო".
User is offlineProfile CardPM
Go to the top of the page
+Quote Post
მარიამი
პოსტი Nov 2 2007, 01:33 AM
პოსტი #8


+ + +
***

ჯგუფი: Senators
პოსტები: 12,615
რეგისტრ.: 23-July 06
მდებარ.: თბილისი
წევრი № 6



„წადი, გათბი, ჩემთვის განკუთვნილ ადგილას დაჯექი და ჭამე ჩემი ჯამიდან...“

ეს ამბავი გასულ საუკუნეში ერთ ციმბირულ სოფელში მოხდა (ერთმა იქაურმა კაცმა ჩაიწერა) და იმდენად საგულისხმოდ მოგვეჩვენა, უნდა გიამბოთ:
„მამა ნაკითხი კაცი იყო და წიგნი მეც შემაყვარა, ამიტომ ვისაც ჩემსავით კითხვა უყვარდა, უპირველეს მეგობრად მივიჩნევდი...
ერთხელ ღმერთმა ნუგეშად ახალგაზრდა კაცი მომივლინა, ოციოდე წლის იქნებოდა, სახელად ტიმოთე, რომლის ამბავიც მინდა გიამბოთ:
იგი ჩვენს დაბაში ახალგაზრდა გადმოასახლეს, - ხმა დადიოდა, ობლად დარჩენილს გამზრდელმა ბიძამ ქონება გაუნიავა, ამიტომ ტიმოთემ იარაღით ხელისგული გაუგმირაო, მაგრამ რადგან ახალგაზრდა იყო, თანაც პირველი გილდიის ვაჭარი, გადასახლება აკმარეს.
მის სულში დიდხანს დუღდა წყენა, რის გამოც ყველასგან შორს ეჭირა თავი, მუდამ შინ იჯდა და სასულიერო წიგნებს კითხულობდა... ერთმანეთს სწორედ წიგნის სიყვარულმა დაგვაახლოვა, ხშირად ვსტუმრობდი და ისიც ხალისით მმასპინძლობდა...
თავიდან მშობლებს ეუცხოვათ ჩვენი სიახლოვე, შემდეგ შეეჩვივნენ და ნებასაც მრთავდნენ, ნებისმიერ დროს მენახულა იგი...
მოგვიანებით მამაც ესტუმრა, ტიმოთეც გადმოვიპატიჟეთ და ჩვენები დარწმუნდნენ, რომ მართლაც ჩინებული ახალგაზრდა იყო, მალე შეუყვარდათ, თან ებრალებოდათ, სულ ნაღვლიანი რომ იარებოდა.
თუ ვინმე ბიძას ან გადასახლების მიზეზს უხსენებდა, ფითრდებოდა და მოღუშული იწყებდა ბოლთის ცემას, ამ დროს აღარც წიგნი ახსოვდა და თვალებიც რისხვით ენთებოდა. უაღრესად პატიოსანი გახლდათ, შრომისმოყვარე, მაგრამ თავისი ჯავრის გადამკიდემ საქმეს გული ვეღარ დაუდო...
უფალმა მის დარდს მალე უწამლა - თვალში ჩემი და მოუვიდა, ცოლად შეირთო და თითქოს დამშვიდდა. ათი წლის შემდეგ იმხელა ქონება დააგროვა, დაბის ყველაზე შეძლებული მოსახლე გახდა: სასახლესავით ბინა წამოჭიმა, კარგი ცოლშვილი ჰყავდა, სხვა რაღა უნდა ესურვა? თითქოს წარსულის დავიწყებაც შეიძლებოდა, თუმცა ტიმოთეს მაინც სტანჯავდა თავისი დარდი და ერთხელ, როცა ურმით მოვდიოდით, ვკითხე: - ძმაო, უწინდებურად განიცდი, რაც მოხდა?
- რას გულისხმობ?
- რაც დაკარგე, ახლა ხომ ყველაფერი ისევ შეიძინე?
გაფითრდა და არაფერი უთქვამს. მოვუბოდიშე - მეგონა, წყენამ გაგიარა-მეთქი.
- რა მნიშვნელობა აქვს, რამდენი ხანიც უნდა გავიდეს, მაინც ყველაფერი მემახსოვრებაო.
შემებრალა, ასეთი ამღვრეული სული რომ ჰქონდა... წმინდა წერილი კარგად იცოდა და სხვას მშვენივრად მოძღვრავდა ხოლმე, თავად კი წყენას ვერ მორეოდა. როგორც ჩანდა, წმინდა სიტყვას გულამდე არ უშვებდა...
ტიმოთემ შენიშნა, რომ გავირინდე და ჩამეკითხა:
- რამ ჩაგაფიქრა?
არაფერმა-მეთქი...
ვგრძნობ, ჩემზე ფიქრობო.
შენზეც ვფიქრობ და ნუ მიწყენ, თუ პირდაპირ გეტყვი: - წმინდა წერილი მშვენივრად იცი, მაგრამ გული მაინც მრისხანებით და ბოღმით გაქვს სავსე- მეთქი.
მშვიდად მიპასუხა: - ქვეყნად ისეთი წყენაც არსებობს, რომლის დავიწყებაც შეუძლებელიაო და გამიმხილა, რომ ბიძაზე ფულის გამო კი არა, იმიტომ იყო ნაწყენი, რომ მამამისს სასტიკად აწყენინა, დედა კი დარდით სამარემდე მიიყვანა, თავად ტიმოთეს ცილი დასწამა, შემდეგ მუქარით შეირთო გოგო, რომელიც ტიმოთეს ბავშვობიდან უყვარდა და რომლის ცოლად მოყვანას აპირებდა.
განა შეიძლება ამის პატიება? არასოდეს ვაღირსებ ამასო, - დასძინა.
- საშინელება გადაიტანე, მაგრამ წმინდა წერილი რომ გულს გარეთ გრჩება, ესეც ფაქტია-მეთქი.
ტიმოთე შეეცადა, თავი ემართლებინა, - ხან ძველი აღთქმიდან მოიყვანა მაგალითები, ხან საიდან... მე კი ვურჩიე, ბიძისთვის მიეტევებინა და სული განეწმინდა.
მისმინა, მისმინა, ხელზე ხელი მომჭირა და მოკლედ მოჭრა: - თავი დამანებე, არ შემიძლია, ძალიან მიმძიმსო.
გავიდა ექვსი წელიწადი, მაგრამ ისევ იტანჯებოდა და სადმე ბიძას რომ გადჰყროდა, წმინდა წერილს გვერდზე გადადებდა და შურს იძიებდა, მაგრამ რატომღაც მშვიდად ვიყავი, რადგან ვგრძნობდი, მალე რაღაც შეიცვლებოდა და უფალი იხსნიდა ამ სატანჯველისგან. ტიმოთე იმ დროს 37 წლისა იქნებოდა, შეძლებულ და პატივცემული. ყვავილები, განსკუთრებით ვარდები უყვარდა და მთელი კარ-მიდამო ვარდებით ჰქონდა სავსე... წესად ჰქონდა, საღამოობით ბაღში გამოდიოდა, იქაურობას ეფერებოდა, შემდეგ სკამზე ჩამოჯდებოდა და ლოცულობდა.
ერთ მშვენიერ დღეს მივიდა ბაღში, გადაშალა სახარება და წაიკითხა, როგორ ესტუმრა ქრისტე ფარისეველს, რომელმაც ფეხსაბანად წყალიც კი არ მიართვა...
ტიმოთეს იმდენად შეემუსრა გული, რომ ატირდა და სწორედ იმ წუთში დაიწყო ყველაფერი (მისივე ნაამბობს გავიმეორებ): - გარშემო მიმოვიხედე და გავიფიქრე: რა სიმდიდრესა და ფუფუნებაში ვარ, უფალი ჩემი კი ასე ღარიბი და მიუსაფარი იყო-მეთქი... ისე ამევსო თვალები ცრემლით, ვეღარ ვახამხამებდი... ირგვლივ ყველაფერი გავარდისფრდა, თითქოს გული შემეკუმშა და უეცრად წამოვიძახე: - უფალო, ჩემთან რომ მოსულიყავი, საკუთარ თავსაც არ დაგიჭერდი-მეთქი!
...და უეცრად საიდანღაც სუნთქვასავით გავიგონე:
- მოვალ!
ტიმოთემ აღელვებულმა მოირბინა ჩემთან და მითხრა: - შენ როგორ ახსნიდი ამას, ნუთუ უფალს მართლა შეუძლია ჩემთან სტუმრად მოსვლა? . - ეს ჩემი ცოდნის მიღმაა, სახარება რას ღაღადებს ამის შესახებ?
- წმინდა წერილი გვეუბნება: - იესო ქრისტე გუშინ და დღეს და თავადი არს უკუნისამდე, უფლება არა მაქვს, არ ვირწმუნო.
ჰოდა, გწამდეს-მეთქი.
- ვბრძანებ, ხვალიდან სუფრა გაშალონ მისთვის, - წამოიძახა ტიმოთემ. მხრები ავიჩეჩე და ვუპასუხე:
- თავადვე იცი, რაა მისი ნება, სუფრის გაშლა ცუდი არ არის, მაგრამ ეს ამპარტავნება და კადნიერება ხომ არ იქნება?
- ნათქვამია: - მეზვერენი და ცოდვილნი სხდეს იესუის თანა ინახითო, - თქვა ტიმოთემ.
- ისიც ნათქვამია: „არ ვარ ღირს, რათა სართულს სახლის ჩემისასა შემოხვიდე“...
მეორე დღესვე ტიმოთემ ცოლს სთხოვა, სუფრასთან ერთი თავისუფალი ადგილი დაეტოვებინა... დასხდებოდნენ სატრაპეზოდ ხუთნი - ტიმოთე და მისი ოჯახი, სუფრის თავში მეექვსე, ყველაზე საპატიო ადგილი კი ცარიელი რჩებოდა. დიასახლისს ცნობისწადილი კლავდა, ვისთვის იყო ეს ადგილი, ტიმოთე პასუხობდა, - უპირველესი სტუმრისთვისო, მაგრამ ჩვენ ორის გარდა არავინ იცოდა, ვის ელოდა.
ელოდა ტიმოთე მაცხოვარს ბაღში გაგონილი სიტყვიდან მეორე, მესამე მეოთხე დღეს... გადიოდა კვირები, თვეები, საეკლესიო დღესასწაულები, მაგრამ მოლოდინს ბოლო არ უჩანდა, თუმცა იმედი არ დაუკარგავს და სწამდა, უფალი დანაპირებს შეუსრულებდა. ერთხელ მკითხა, - ყოველდღე ველი და ვევედრები, მაგრამ პასუხი არ ისმისო.
აღარ ვიცოდი, რა მეპასუხა და ხშირად ვფიქრობდი, რომ ხიბლმა სძლია, მაგრამ ღვთისგანგება სხვაგვარი აღმოჩნდა.
ქრისტეშობა ახლოვდებოდა. უმკაცრესი ზამთარი იდგა. წინა საღამოს ტიმოთემ გამიმხილა: - ძმაო, ხვალ უფალი მესტუმრებაო.
რატომ ხარ ამაში დარწმუნებული-მეთქი.
დღეს, შევევედრე თუ არა, სულისშემძვრელმა, საყვირივით ხმამ მიპასუხა: - მალე მოვალო. ხვალ ხომ მაცხოვრის შობა და, როგორც მგონია, ამ დღეს ინება მობრძანება ჩემნაირ ცოდვილთან, მესტუმრე შენიანებთან ერთად, თორემ სული შიშმა ამითრთოლაო.
ხომ იცი, რომ არ ძალმიძს, ეს დავიტიო, არც უფლის ნახვას ველი, რადგან ცოდვილი ვარ, მაგრამ გეწვევი, რადგან ასე მთხოვ და მოკრძალებით გირჩევ, თუ სასოებით ელი ძვირფას სტუმარს, მეგობრები კი არა, მისთვის სათნო კრებული დაახვედრე-მეთქი.
- მიგიხვდი და ხვალ ყველა გაჭირვებულს, მშიერს, განსაცდელში მყოფსა და სნეულს მოვუხმობ, რომ ყველაფერი მცნებისაებრ იყოსო.
- ტიმოთე, ვის ძალუძს, ყოველივე მცნებებისაებრ ჰყოს? ერთს ვერ მოისაზრებ, მეორე გამოგრჩება, მესამეს ვერ შეასრულებ, მაგრამ თუ ეს მოლოდინი ასე საყვირივით გუგუნებს შენში, დაე, ასე იყოს. თუ უფალი მოვა, რაც დააკლდება შეავსებს და თუ ვინმეს მოწვევა გამოგრჩა, თავად მოიყვანს.
შობა დღეს ოჯახით ვესტუმრე ტიმოთეს, მთელი სახლი სავსე იყო გაჭირვებულებით, მაგიდები ხორაგს ვერ უძლებდა. მალე ყველა მოვიდა, შიკრიკებიც დაბრუნდნენ და აღარც არავის ელოდნენ რადგან საშინელი ქარბუქი ამოვარდა, მაგრამ უპირველესი სტუმარი არა და არ ჩანდა.
მალე ჩამობნელდა და სუფრასთან დასხდომის დრომაც მოაწია. ყველანი ხატების წინ დანთებული სანთლების შუქზე ვიცდიდით, მასპინძელი კი, შეშფოთებული მოუსვენრად მიმოდიოდა, რადგან ხვდებოდა, რომ დიდებული სტუმარი აღარ მოვიდოდა. ამოიოხრა და მითხრა:
- ვხედავ, რაღაც სათანადოდ ვერ აღვასრულე, ალბათ ვერ შევძელი იმათი შეკრება, ვინც აქ უნდა ყოფილიყო. იყოს ნება ღვთის, მოდი, ვილოცოთ და სუფრას მივუსხდეთ.
ის იყო, ლოცვა იწყო, რომ გარედან რაღაც ისე შეეჯახა კედელს, ყველაფერი შეზანზარდა, მერე სასტუმრო ოთახის კარი თავისით გაიღო და ყველანი შიშით კუთხეებს მიაწყდნენ...
უეცრად ზღურბლზე ჩამოძონძილი მოხუცი გამოჩნდა, რომელიც სიცივით ისე ცახცახებდა, ძლივს იმაგრებდა თავს, რომ არ დაცემულიყო... მალე მის ხელზე თვალშისაცემი, დიდი ხნის წინ შეხორცებული და ყინვისგან გათეთრებული ნატყვიარიც გავარჩიეთ და ტიმოთემ წამოიძახა: - უფალო, ვხედავ და ვღებულობ მას შენი სახელისთვის! თავად შენ კი ნუ შემოხვალ, რადგან ბოროტი და ცოდვილი ვარო.
მერე მუხლებზე დაემხო და გულშემუსვრილმა ლოცვა იწყო... შემოიტანეს სანთლები. ტიმოთე წამოდგა, მოაჯირს ჩაბღუჯულ მოხუცს ხელი მოჰკიდა და უპირველესი სტუმრისთვის განკუთვნილ სკამზე დასვა.
ალბათ მიმიხვდით, ვინც იყო მოხუცი - ტიმოთეს ბიძა, რომელმაც მოკლედ მოგვითხრო, როგორ წაუვიდა ცხოვრება უკუღმა, როგორ დაკარგა ოჯახიც და ავლადიდებაც. მერე დიდხანს ეძებდა ტიმოთეს, რომ მისთვის პატიება ეთხოვა... ამ სიარულსა და ქარბუქში გზა არეოდა, გაყინულიყო და სიკვდილსღა ელოდა.
- მაგრამ უეცრად, - თქვა მოხუცმა, ვიღაც უცნობმა შუქი მომფინა და მითხრა: - „წადი, გათბი, ჩემთვის განკუთვნილ ადგილას დაჯექი და ჭამე ჩემი ჯამიდან“. მერე ორივე ხელი წამავლო და აქ ისე დამაყენა, თავადაც ვერ მივხვდი.
- ვიცი, ბიძაჩემო, უფალი იყო შენი ჩემამდე მომცილებელი, რომელმაც თქვა: „შიოდის თუ მტერსა შენსა, პური ეც მას: და სწყუროდის თუ, ასუ მას“. დაჯექი ჩემთან, მიიღე, რაც გსურს და დარჩი ამ სახლში სიცოცხლის ბოლომდე, - ყველას გასაგონად წარმოთქვა ტიმოთემ.
იმ დღიდან მოხუცი აღარსად წასულა, სიკვდილის წინ აკურთხა ძმისშვილი და ტიმოთემაც პოვა სიმშვიდე.
ასე განისწავლა კაცი, როგორ განემზადებინა გულში აკვანი მიწაზე შობილი ქრისტესთვის. ყოველ გულს ძალუძს, ასეთ აკვნად იქცეს, თუ აღასრულებს მცნებას: „გიყუარდეთ მტერნი თქუენნი და კეთილსა უყოფდით მოძულეთა თქუენთა“.
"კარიბჭე", #22, 2007 წ.


--------------------
ნუ მივატოვებთ ერთმანეთს, როცა ერთმანეთს ვჭირდებით...
User is offlineProfile CardPM
Go to the top of the page
+Quote Post
იოანა
პოსტი Nov 2 2007, 03:32 PM
პოსტი #9


აკურთხევს სული ჩემი უფალსა
***

ჯგუფი: Members
პოსტები: 3,554
რეგისტრ.: 23-July 06
წევრი № 5



ციტატა
- მაგრამ უეცრად, - თქვა მოხუცმა, ვიღაც უცნობმა შუქი მომფინა და მითხრა: - „წადი, გათბი, ჩემთვის განკუთვნილ ადგილას დაჯექი და ჭამე ჩემი ჯამიდან“. მერე ორივე ხელი წამავლო და აქ ისე დამაყენა, თავადაც ვერ მივხვდი.
- ვიცი, ბიძაჩემო, უფალი იყო შენი ჩემამდე მომცილებელი, რომელმაც თქვა: „შიოდის თუ მტერსა შენსა, პური ეც მას: და სწყუროდის თუ, ასუ მას“. დაჯექი ჩემთან, მიიღე, რაც გსურს და დარჩი ამ სახლში სიცოცხლის ბოლომდე, - ყველას გასაგონად წარმოთქვა ტიმოთემ.
იმ დღიდან მოხუცი აღარსად წასულა, სიკვდილის წინ აკურთხა ძმისშვილი და ტიმოთემაც პოვა სიმშვიდე.
ასე განისწავლა კაცი, როგორ განემზადებინა გულში აკვანი მიწაზე შობილი ქრისტესთვის. ყოველ გულს ძალუძს, ასეთ აკვნად იქცეს, თუ აღასრულებს მცნებას: „გიყუარდეთ მტერნი თქუენნი და კეთილსა უყოფდით მოძულეთა თქუენთა“.


zafxuli.gif


--------------------
თავის სახედ და ხატად შექმნა ღმერთმა ადამიანი და ამ არსების უპირველესი დანიშნულებაა თანდათანობით უფროდაუფრო ემსაგვსოს შემქმნელს თავისას...
------------------------------------------------------
იყო და არა იყო რა, ღვთის უკეთესი რა იქნებოდა?! იყო შაშვი მგალობელი, ღმერთი ჩვენი მწყალობელი...
------------------------------------------------------
აზროვნება სულის თვისებაა.
User is offlineProfile CardPM
Go to the top of the page
+Quote Post
G_I_O_R_G_I_
პოსტი Nov 2 2007, 10:20 PM
პოსტი #10


Advanced Member
***

ჯგუფი: Members
პოსტები: 1,857
რეგისტრ.: 31-July 06
წევრი № 27



ეს ორი პატერიკი შეადარეთ ერთმანეთს როგორი მსგავსებაა ასევე ადამიანის ორი საქციელი
განკითხვის შესახებ
მარკოზ მეგვიპტელი ოცდაათი წლის მანძილზე სენაკიდან არ გამოსულა და ერთი მღვდელი მიდიოდა ხოლმე მასთან და წმ. საიდუმლოს აზიარებდა. მარკოზის სათნოების და მოთმინების გამო შურით აღვსილმა ეშმაკმა მოინდომა, რომ იგი განკითხვის ცოდვაში ჩაეგდო. და გამოსაცდელად მოიყვანა მასთან ერთი უკეთური კაცი, ვითომდა დალოცვის სათხოვნელად. ვიდრე ბერი დალოცავდა, ეშმაკის სწავლებით ამ ადამიანმა დრო იხელთა და ბერს უთხრა: მღვდელი, რომელიც შენთან დადის, ყოველგვარი სულიერი სიბილწით არის აღსავსე და ნუღარ შემოუშვებო. ღმრთივსულიერმა მარკოზმა უპასუხა: „შვილო, წერია: ნუ განიკითხავ, რათა არა განიკითხნე“. ცოდვილიც რომ იყოს ის მღვდელი, ღმერთს ვთხოვ მის ცხონებას, რადგან ესეც წერია, „ულოცევდით ურთიერთას, რათა განიკურნოთ“. ეს რომ უთხრა, ილოცა მისთვის, განდევნა მისგან ეშმაკი და გაუშვა მართალი.

მღვდელი როცა მივიდა, ბერმა სიხარულით მიიღო. კეთილმოწყალე ღმერთმა ბერის უმანკოება რომ იხილა, ასეთი სასწაული გამოუცხადა მას: მღვდელი წმ. ტრაპეზთან წარდგომას რომ აპირებდა, ზეციდან გარდამოსულმა უფლის ანგელოსმა თავზე ხელი დაადო და მღვდელი უცებ ცეცხლის სვეტს დაემსგავსა. გაკვირვებულ ბერს ანგელოსმა უთხრა: ჰოი, კაცო, რატომ გაგიკვირდა ის, რაც იხილე. თუკი ამქვეყნიური მეფეები არ მიუშვებენ თავისთან ბინძურად ჩაცმულს, შესაფერისად შემოსვას და დიდებით მიახლებას მოითხოვენ, განა ზეცათა მეუფე უფრო არ განწმენდს წმ. საიდუმლოთა მსახურთ და გამოუთქმელი მსხვერპლის შემწირველთ და არ განაბრწყინებს მათ ზეციური დიდებით?

ასეთი სასწაული იხილა ღირსმა მარკოზმა და გვიამბო ყველას, რათა არ განვიკითხოთ მღვდლები, რამეთუ ისინი უფლის წინაშე წარსდგებიან, მსხვერპლს სწირავენ ზეცას და იქიდან იღებენ მადლს, რომელსაც ჩვენც გადმოგვცემენ. ყველას განმკითხველი და მსაჯული უფალია, რომლის არს დიდება უკუნითი უკუნისამდე

განკითხვის შესახებ
უდაბნოში განმარტოებით მოღვაწე ერთ ბერს დროდადრო მღვდელი აკითხავდა ხოლმე რათა სამეუფო მსხვერპლი შეეწირა. ერთხელ ამ ბერთან მივიდა ეშმაკის მიერ შეპყრობილი კაცი და განიკითხა მღვდელი. ბერმა მოუსმინა მას და დაბრკოლდა. ამის შემდეგ, როცა ჩვეულებისამებრ მიაკითხა მას მღვდელმა, რომ წირვა ჩაეტარებინა, ბერმა კარი აღარ გაუღო და მღვდელი დამწუხრებული დაბრუნდა სახლში.

ბერი სალოცავად რომ დადგა, ზეციდან ხმა მოესმა, დაკარგეს ადამიანებმა ჩემი სიმართლე და მსჯავრში მეცილებიანო. ეს რომ გაიგონა, ბერი შიშმა შეიპყრო და შეძრწუნდა. ამ დროს დაინახა ოქროს ჭა, ოქროსავე თოკი და ამოსაღები ჭურჭელი. წყალი გამორჩეულად წმინდა იყო, მაგრამ წყლის ამომღებელი არაწმინდა. მივიდა ბერთან უფლის ანგელოსი და უთხრა: ჰოი, კაცო, რას ავნებს ამ წმინდა წყალს უწმინდური ამომღებელი. ან რას მოაკლებს ყოვლადწმიდა მსხვერპლს უღირსი შემწირველი. ასეთი მხოლოდ თავს დაისჯის, მაგრამ სხვებს არ ავნებს.განმკითხველი კი უფალს ეწინააღმდეგება.

ბერი გონს მოეგო, შეძრწუნდა, ცრემლით შეინანა დანაშაული, მოუხმო იმ მღვდელს, დაუჩოქა, შენდობა ითხოვა და ვედრებით დაითანხმა, რომ ძველებურად ეწირა ხოლმე. შემდეგ ეს ბერი სხვებსაც ასწავლიდა ხოლმე, რომ არავის არ უნდა განიკითხავდნენ, რადგან ღმერთია ყოველთა განმკითხველი და მან დაგვიწერა: „ნუ განიკითხავთ, რათა არა განიკითხნეთ“, ნუ დასჯით და არ დაისჯებით. მით უფრო არ უნდა განვიკითხავდეთ მღვდლებს, რომლებიც ანგელოსებთან ერთად დგანან, წმ. ძღვენს შესწირავენ უფალს და გარდამოიწვევენ სულიწმიდას, რომელსაც შვების დიდება უკუნითი უკუნისამდე.

აქ ბევრი რამეა ჩვენთვის სასარგებლო ნათქვამი.
User is offlineProfile CardPM
Go to the top of the page
+Quote Post
კანუდოსელი
პოსტი Nov 15 2007, 01:31 PM
პოსტი #11


Advanced Member
***

ჯგუფი: Members
პოსტები: 8,829
რეგისტრ.: 2-November 06
მდებარ.: კანუდოსი
წევრი № 374



ეს ისტორია პატერიკიდან არ არის მაგრამ სრულaდ იმსახურებს ამ თემაში დაწერას (თვითმკვლელობას ეხება):

У одного священника были добрые отношения с офицерами из близлежащей воинской части. Но однажды они в неурочно-поздний час стучатся к нему в дом: «Батюшка, беда! У нас Алешка застрелился! Надо отпеть его!». Священник решительно отклоняет эту просьбу: «Не могу. Алексей стал самоубийцей, по нашим канонам отпевать его нельзя!». Следует понятная реакция офицеров: «Да что же ты каноны и бумажки ставишь выше человека! Мы и не думали, что ты такой формалист! Ты отказался помочь нам в нашей беде! Мы и знать тебя теперь не знаем!». С той поры двери этой воинской части для священника оказываются закрыты… Проходит полгода. Священник служит в своем городском храме. И вдруг после службы подходит к нему тот офицер, что яростнее всего кричал на него в день смерти своего сослуживца, бухается на колени и говорит: «Спасибо тебе, батюшка!». – «Да за что же спасибо-то?» – «Ты меня от смерти спас!» – «Когда это мне такое довелось?» – «Вчера!» – «Да как я мог тебя вчера от смерти спасти, если я тебя полгода вообще в глаза не видел?». – Вот именно этим ты меня и спас!.. Просто вчера у меня такая хмарь на душе была. Я уж к пистолету потянулся, хотел точку поставить… А тут вспомнил, что Алешку-то ты отпевать за это не стал. И остановился. Лег спать, а наутро уже все прошло… Спасибо тебе!».


--------------------
ინკვიზიტორი იეღოველი ეკუმენისტი მასონი ბუდისტი მღვდელი გულისყურით გისმენთ :-)
პ.ს.
ბყკ :-)
ბ - ბუდისტ
ყ - ყრმათა
კ - კავშირი
User is offlineProfile CardPM
Go to the top of the page
+Quote Post
G_I_O_R_G_I_
პოსტი Dec 5 2007, 04:38 AM
პოსტი #12


Advanced Member
***

ჯგუფი: Members
პოსტები: 1,857
რეგისტრ.: 31-July 06
წევრი № 27



წმ. ოქროპირის დროს, შორეულ უდაბნოში დიდხანს აწრთობდა თავს ღირსი იერაკსი... ერთხელ ხილულად მივიდნენ მასთან ეშმაკები და უთხრეს: „მოხუცო, შენ კიდევ იცოცხლებ ორმოცდაათ წელს: განა ღირს ამდენი მოთმინება ამ უკაცრიელ უდაბნოში? წადი აქედან”. ამაზე მოხუცმა უპასუხა: „დიდად სწყენია, რომ ასე ცოტა დამრჩა სიცოცხლე დედამიწაზე, მე კი ვემზადებოდი კიდევ ორას წელს მოთმინებისათვის“. მოხუცი ბერის ამ სიტყვებზე ეშმაკები გაუჩინარდნენ. ეს ნიშნავს, რომ წმიდა მოღვაწეს განზრახული ჰქონდა მოეთმინა ყოველგვარი გასაჭირი, მეუდაბნური ცხოვრების ყველა სიმძიმენი სიცოცხლის ბოლომდე. ჩანს, მტკიცედ ახსოვდა მას მაცხოვრის სიტყვები: „მოთმინებითა თქვენითა, მოიპოვნეთ სულნი თქუენნი; რომელმან დაითმინოს სრულიად, იგი ჰსხონდეს“.
User is offlineProfile CardPM
Go to the top of the page
+Quote Post
Маиа
პოსტი Dec 7 2007, 09:43 PM
პოსტი #13


Member
**

ჯგუფი: Members
პოსტები: 553
რეგისტრ.: 30-December 06
წევრი № 768



პატერიკი არ ვიცი რა არის oops.gif g.gif მაგრამ ეპიზოდები მამათა ცხოვრებიდან ბლომად მაქვს

[size=2] В Житии святого Иеронима: "Однажды в Рожденственскую ночь святой Иероним молился на коленях в Вифлеемской пещере. Молился он дсо слезами. Он размышлял о тайне любви Божией, о чуде Его Воплощения. Он думал о волхвах, которые в такую ночь принесли новорожденному Богу богатые царские дары. И сказал:
- Святой Младенец, какой же дар могу принести Тебе я, бедный, несчасиный, грешный? У меня нет ничего.
- Однако и ты, Иероним, можешь даровать Мне нечто, - послышался голос Господа.
- Что же, Святой Младенец? Что я могу Тебе даровать? - спросил святой с трепетом.
- Свои грехи, Иероним, - ответил Господь".


--------------------
"კლდესა ზედა აღვაშენო ეკლესიაი ჩემი და
ბჭენი ჯოჯოხეთისანი ვერ ერეოდის მას."
(მათე 16. 18)
User is offlineProfile CardPM
Go to the top of the page
+Quote Post
Маиа
პოსტი Dec 7 2007, 10:07 PM
პოსტი #14


Member
**

ჯგუფი: Members
პოსტები: 553
რეგისტრ.: 30-December 06
წევრი № 768



[font=Times New Roman] Об осуждении из "Доброделания"
Рядом с неким старцем жил один брат, не радевший о своей монашеской жизни.
Когда этому брату пришло время умереть, к нему пришли и другие монахи.
Один из старцев увидел в изумлении, что умирающий радостен и улыбается.
Для назидания другим старец спросил его: "Брат, мы знаем, что ты был особенно нерадив
в своем подвиге и борьбе. Почему же ты теперь, когда готовишься отойти, в таком радостном расположении духа?" Монах же ответил: "Ты, отче, правильно заметил. Однако с тех пор, как я стал монахом, не осудилни одного человека, ни на кого не держал зла, а если ссорился с кем-нибудь,
то стремился в тот же час примириться. Итак, я собираюсь сказать Богу: "Господи, вед это
Ты сказал: не судите, да не судимы будете, и оставляйте, да оставится вам...".
Тогда старец провозгласил: "Да будет мир Божий с тобой, чадо мое. Ибо ты без труда получишь спасение".


--------------------
"კლდესა ზედა აღვაშენო ეკლესიაი ჩემი და
ბჭენი ჯოჯოხეთისანი ვერ ერეოდის მას."
(მათე 16. 18)
User is offlineProfile CardPM
Go to the top of the page
+Quote Post
shengela
პოსტი Dec 20 2007, 01:38 PM
პოსტი #15


Newbie
*

ჯგუფი: Members
პოსტები: 38
რეგისტრ.: 13-December 07
წევრი № 3,411



ათონის წმიდა მთაზე მოღვაწეობდნენ წმიდა ბერი და მისი სულიერი შვილი. ერთ დღეს მათთან სტუმარი მივიდა, გასაუბრების სემდეგ გაირკვა რომ სტუმარი მოწაფის სოფლიდან ყოფილა. ბერმა ჰკითხა თავის მშობლებზე, თუმცა არ უთქვია,რომ ისინი მისი მშობლები იყვნენ, სტუმარმა უთხრა რომ მამა გარდაცვლილიყო და მოხუცი დედა და და უპატრონოდ იყვნენ დარჩენილები, ხოლო მათი ბიჭი სადრაც რომელიღაც მონასტერში ბერი იყო. ახალგაზრდა ბერს დაეწყუ სულიერი ბრძოლა, იგი თავის ბერს სთხოვდა გაეშვა იგი რათა დედას და დას დახმარებოდა. ბერი არ უშვებდა.! ერთ დღეს ახალგაზრდამ არ დაუჯერა მოძღვარს დაწავიდა შინ.! გზაში ჩამოჯდა დასასვენებლად. გამოჩნდა მგზავრი, ისიც შეჩერდა,საუბრის შემდეგ ბერმა უამბო ტავისი ამბავი, ხოლო მგზავრმა უპასუხა. მე უფალმა გამომაგზავნა შენი დედისა და დის დასახმარებლად, მაგრამ რახან შენ მიდიხარ აღარ წავალო. თურმე ეს მგზავრი უფლისგან გამოგზავნილი ანგელოზი ყოფილა. ახალგაზრდა ბერი გონს მოეგო და დაუბრუნდა მოძღვარს, როცა მივიდა მოძღვარი დაჩოქილი ლოცულობდა რათა უფალს დაებუნებინა მისი სულიერი შვილი უკან!

ათონის წმიდა მთაზე მოღვაწეობდნენ წმიდა ბერი და მისი სულიერი შვილი. ერთ დღეს მათთან სტუმარი მივიდა, გასაუბრების სემდეგ გაირკვა რომ სტუმარი მოწაფის სოფლიდან ყოფილა. ბერმა ჰკითხა თავის მშობლებზე, თუმცა არ უთქვია,რომ ისინი მისი მშობლები იყვნენ, სტუმარმა უთხრა რომ მამა გარდაცვლილიყო და მოხუცი დედა და და უპატრონოდ იყვნენ დარჩენილები, ხოლო მათი ბიჭი სადრაც რომელიღაც მონასტერში ბერი იყო. ახალგაზრდა ბერს დაეწყუ სულიერი ბრძოლა, იგი თავის ბერს სთხოვდა გაეშვა იგი რათა დედას და დას დახმარებოდა. ბერი არ უშვებდა.! ერთ დღეს ახალგაზრდამ არ დაუჯერა მოძღვარს დაწავიდა შინ.! გზაში ჩამოჯდა დასასვენებლად. გამოჩნდა მგზავრი, ისიც შეჩერდა,საუბრის შემდეგ ბერმა უამბო ტავისი ამბავი, ხოლო მგზავრმა უპასუხა. მე უფალმა გამომაგზავნა შენი დედისა და დის დასახმარებლად, მაგრამ რახან შენ მიდიხარ აღარ წავალო. თურმე ეს მგზავრი უფლისგან გამოგზავნილი ანგელოზი ყოფილა. ახალგაზრდა ბერი გონს მოეგო და დაუბრუნდა მოძღვარს, როცა მივიდა მოძღვარი დაჩოქილი ლოცულობდა რათა უფალს დაებუნებინა მისი სულიერი შვილი უკან!
User is offlineProfile CardPM
Go to the top of the page
+Quote Post
თათი87
პოსტი Dec 20 2007, 05:20 PM
პოსტი #16


თამარი
***

ჯგუფი: Members
პოსტები: 4,290
რეგისტრ.: 13-January 07
მდებარ.: sul axlos
წევრი № 852



ბერძენი იმპერატორის, მავრიკიუსის დროს ფრიგიაში იყო ერთი გამძვინვარებული და სასტიკი ყაჩაღი. მისი დაჭერა ვერაფრით შეძლეს. ნეტარმა იმპერატორმა შეიტყო მის შესახებ, თავისი ჯვარი გაუგზავნა და ბრძანა, გადაეცათ მისთვის, რომ ნურაფრის შეეშინდებოდა. ეს ნიშნავდა, რომ მას წარსული ცოდვები მიეტევებოდა იმ პირობით, რომ გამოსწორდებოდა. ავაზაკმა მართლაც შეინანა, მივიდა მეფესთან, ფეხებში ჩაუვარდა და თავისი ცოდვები აღიარა. რამდენიმე დღის შემდეგ იგი ავად გახდა და საავადმყოფოში დააწვინეს. ძილში მან საშინელი სამსჯავრო იხილა. გამოღვიძებულმა იგრძნო, რომ მისი ჯანმრთელობის მდგომარეობა გაუარესდა და აღსასრული მოუახლოვდა. მაშინ ავაზაკმა ტირილი დაიწყო და უფალს ვედრებით მიმართა: „უფალო, ყოვლისმპყრობელო მეუფეო! უწინარეს ჩემსა შენ ჩემნაირი ყაჩაღი შეიწყნარე, გარდამოავლინე ჩემზე შენი უდიდესი წყალობა: შეიწყნარე სასიკვდილო სარეცელზე ჩემი ცრემლები, როგორც შეიწყნარე მეთერთმეტე ჟამის მუშაკნი, რომელთაც ღირსეული ვერაფერი ქმნეს წინაშე შენსა; ასევე შეიწყნარე ჩემი მწარე ცრემლებიც, განმწმინდე და მომიტევე. ამის შემდგომ ნუღარაფერს მოითხოვ ჩემგან; დროც აღარ მაქვს, მევალენი მიახლოვდებიან. ნუღარ გამოიძიებ ჩემს ცოდვებს და ნუღარ გამომცდი; ვერანაირ სიკეთეს ვერ ჰპოვებ ჩემში; წამომეწივნენ ჩემი უკეთურობანი, აღსასრულს მივუახლოვდი; აურაცხელია ჩემი ბოროტებანი; და როგორც მოციქულ პეტრეს ცრემლები შეიწყნარე, ასევე ჩემიც მიითვალე და შენი გულმოწყალების ძალით აღხოცე ჩემი ცოდვები“. ასე აღიარებდა ცოდვებს ავაზაკი რამდენიმე საათის განმავლობაში და ბოლოს სული უფალს მიაბარა.

მისი გარდაცვალების ჟამს ექიმმა ძილში იხილა: ავაზაკის სარეცელთან მოვიდნენ ეშმაკები სიებით, რომელშიც აღრიცხული იყო ავაზაკის მრავალრიცხოვანი ცოდვები. შემდეგ ორმა ბრწყინვალე ახალგაზრდამ სასწორი მოიტანა. ეშმაკებმა მის ერთ მხარეს დადეს ავაზაკის ცოდვების სია, რამაც სასწორი ერთ მხარეს გადახარა, მეორე კი ზევით აიწია. წმიდა ანგელოზებმა თქვეს: ნუთუ არაფერი გვაქვს?

- რა უნდა გვქონდეს? - შეეწინააღმდეგა ერთ-ერთი მათგანი, - როდესაც სულ რაღაც ათი დღეა, რაც კაცთა კვლას თავი დაანება? მაგრამ შემდეგ გადაწყვიტეს, რაიმე სათნოება მოეძებნათ. ერთ-ერთმა მათგანმა ავაზაკის ცხვირსახოცი იპოვნა, რომელიც მისი ცრემლებით იყო დასველებული და მეორეს მიმართა: „ეს ცხვირსახოცი ნამდვილად მისი ცრემლებითაა დასველებული; დავდოთ იგი სასწორის მეორე მხარეს, მასთან ერთად კი ღვთის კაცთმოყვარეობა და ვნახოთ, რა მოხდება“. როგორც კი ცხვირსახოცი სასწორზე დადეს, მან მეყსეულად გადაწონა და გააწონასწორა მეორე მხარე. ანგელოზებმა ერთხმად წამოიძახეს: „ჭეშმარიტად ღვთის კაცთმოყვარეობამ გაიმარჯვა!“ მათ ავაზაკის სული წაიყვანეს. ეშმაკები ატირდნენ და სირცხვილეულნი გარბოდნენ.

გამოღვიძებულმა ექიმმა საავადმყოფოს მიაშურა. როდესაც ავაზაკის სარეცელს მიუახლოვდა, მისი სული უკვე გასცლოდა სხეულს, რომელიც ჯერ კიდევ თბილი იყო. თვალებზე ცრემლებით დასველებული ცხვირსახოცი ეფარა. ექიმმა მის გვერდით მყოფთაგან შეიტყო ავაზაკის აღსარების შესახებ. მან აიღო ცხვირსახოცი, იმპერატორს მიუტანა და უთხრა: „ხელმწიფეო! ვადიდოთ უფალი, რომელმაც შენი მეფობის ჟამს ავაზაკი აცხოვნა“.

გაზეთი „საპატრიარქოს უწყებანი“



--------------------
- ცოდვილთა შორის უცოდვილესი მე ვარ!




დე, ასე იყოს! შენში მიყვარს მე ის არსება,
ვისაც განგებამ განუწესა ჩემთან მსგავსება.



მაუწყე მე, უფალო, რომელი გზით ვიარო
ფსალმ. 142,8
User is offlineProfile CardPM
Go to the top of the page
+Quote Post
ket_ketevani
პოსტი Dec 20 2007, 05:47 PM
პოსტი #17


Member
**

ჯგუფი: Members
პოსტები: 120
რეგისტრ.: 1-July 07
მდებარ.: somewhere over the rainbow...
წევრი № 2,360



თათი87
გაიხარე თათი ამ საოცარი პატერიკის დადებისთვის. wub.gif


--------------------
"გულწრფელი ღიმილი მთქნარებასავით გადამდებია".

-----------------------------------------------------

"დედამიწას სიყვარული ატრიალებს, დომენიკო!" !!!

/გ.დოჩანაშვილი/
User is offlineProfile CardPM
Go to the top of the page
+Quote Post
tamuna m
პოსტი Feb 20 2008, 04:32 PM
პოსტი #18


კატეგორია: მოკვდავი
***

ჯგუფი: Senators
პოსტები: 4,790
რეგისტრ.: 4-February 08
მდებარ.: არც იქით და არც აქეთ
წევრი № 3,842



http://www.orthodoxy.ge/pateriki.htm


--------------------

.....................
ენა მაქვს ძირში ამოსაგლეჯი, მაგრამ ვერავინ რისკავს
.....................
სენატორიც თავიდან რიგითი იუზერი იყო :D
...................
პ. ს. ბავშვობაში ყველა ხატავს
User is offlineProfile CardPM
Go to the top of the page
+Quote Post
lingvo
პოსტი Jun 9 2010, 10:49 PM
პოსტი #19


ვახტანგი
***

ჯგუფი: Moderator
პოსტები: 4,095
რეგისტრ.: 13-July 07
მდებარ.: თბილისი
წევრი № 2,456



† † †


იყო ერთი წმინდა ბერი, ფრიად მშვიდი და ძვირუხსენებელი. ერთხელ მოწაფესთან ერთად სადღაც მიდიოდა, გზა აერია და უნებლიედ ვიღაცის ყანაში შევიდა. გამოვარდა ყანის პატრონი და ბერებს გინება დაუწყო: „ეს არის თქვენი მონაზვნობა და ღვთისმოშიშება? თქვენ რომ უფლის შიში გქონდეთ, ყანას არ გამითელავდითო“. ღირსმა მამამ მშვიდად მიუგო: „კეთილად იტყვი, შვილო, გაკურთხოს ღმერთმა, მაგრამ, ღვთის გულისათვის, შეგვინდე, რამეთუ შევცდით უნებლიეთ“. ყანის პატრონს გული ვერ მოულბო მისმა სიტყვებმა, განრისხებული, უარესად აყვირდა, წმინდა ბერი კი კვალადცა ლოცავდა და ეტყოდა: „მართალს ამბობ, შვილო, ჩვენ რომ ბერები ვიყოთ, ამას არ ჩავიდენდით, მაგრამ შეგვინდე ჩვენ უფლისთვის, რამეთუ ვსცოდეთ“. განაცვიფრა კაცი ბერის სიმშვიდემ, ლმობიერ-ჰყო; დავარდა ღირსი მამის ფერხთა წინაშე და უთხრა: „ჭეშმარიტად ღვთის კაცნი ხართ, შემინდეთ თქვენს შორის დამკვიდრებული ღვთის სიყვარულისთვის და მეც თქვენთან წამიყვანეთო“. მეყსეულად დაუტევა ყანა და ყოველი მონაგები, შეუდგა ნეტარ მამებს და იქმნა მონაზონი პატიოანი და ჩინებული


--------------------
ნათელი იგი ბნელსა შინა ჩანს, და ბნელი იგი მას ვერ ეწია. (ინ.1,5)
User is offlineProfile CardPM
Go to the top of the page
+Quote Post
+ვახტანგი+
პოსტი Jun 10 2010, 12:59 PM
პოსტი #20


Member
**

ჯგუფი: Members
პოსტები: 272
რეგისტრ.: 25-March 09
მდებარ.: თბილისი
წევრი № 6,721



† † †

ღირსი მამა გაბრიელი (ზირინიანოვი) ჯერ კიდევ მორჩილი იყო და სატრაპეზოში მსახურობდა. ერთხელ კარაქის ჭამის რაღაც უცნაური და ძლიერი სურვილი იგრძნო. რაკი მოძღვრისათვის ნებართვის თხოვნა ერიდებოდა, კურთხევის გარეშე იღებდა ხოლმე კარაქის ნაჭერს და ჭამდა. ბოლოს მაინც გადაწყვიტა, სულიერი მამისათვის ეთქვა. მოძღვარი არ გაჯავრებულა, პირიქით, ნება დართო, რამდენიც სურდა, იმდენი კარაქი ეჭამა. გახარებული გაბრიელი სატრაპეზოსკენ გაიქცა. „აი, ახლა კი მოვიჯერებ გულსო“, - ფიქრობდა, მაგრამ რომელი ჭურჭლიდანაც არ გასინჯა კარაქი, ყველა ეუგემურა. მორჩილი მოძღვართან გაბრუნდა და სთხოვა, ამის მიზეზი აეხსნა. „ჩანს, შენი სურვილი ეშმაკისგან იყო, - უთხრა სულიერმა მამამ. მცირედის პარვით შეიძლებოდა ბოლოს რაიმე უბედურება მოგწეოდა. რაკი კურთხევა აიღე, ეშმაკი განგეშორა და მასთან ერთად მოგშორდა კარაქის ჭამის ვნებაც. ამიერიდან მოძღვრის კურთხევის გარეშე ნუღარაფერს გააკეთებო“.

† † †

ერთი ღმერთშემოსილი და დაფარულთ-მცოდნეობის მადლს მიწევნილი ღირსი მამა ძმებთან ერთად ტაბლას უჯდა და ტრაპეზობდა, თან მდუმარედ ლოცულობდა. უეცრად ღვთის ხედვით ამაღლდა და იხილა, რომ ზოგი ძმათაგანი თაფლს იღებდა ტაბლიდან, ზოგი - პურს, ზოგი კი - უშვერს რასმე. განცვიფრდა ბერი. თავს ეკითხებოდა, ნეტავ რას ნიშნავს ეს ხილვა, წინ ხომ ყველას ერთიდაიგივე უწყვიაო. უეცრად თვალწინ უფლის ანგელოზი წარმოუდგა და აუწყა: „ღირსო მამაო, აი, რას ნიშნავს შენი ხილვა: ვინც ღვთის შიშითა და კრძალვით იხმევს პურს და გონებით ილოცავს, მათი ლოცვა, ვითარცა საკმეველი აღვალს უფლის წინაშე; ეს ის ძმები არიან, თაფლს რომ ჭამენ. პურის მჭამელნი ისინი არიან, ვინც მადლობას სწირავს ღმერთს იმ წყალობისთვის, საზრდელის სახით რომ მიენიჭათ, ხოლო ვინც დრტვინავს საზრდელის გამო, თვალბოროტია და ნაყროვანი, უშვერს რასმე ჭამსო“.

წყარო orthodoxy.ge


--------------------
"ამიტომაც არის ძნელი ცხოვნება, რომ გვიტკბება აქაური ღირებულებები, რაკი შევეჩვიეთ, არ გვემეტება დასათმობად, რადგან მაღალს ვერ ვწვდებით. მაგრამ ვინც მოინდომებს, პოულობს ისეთ სიხარულს, რომელსაც ვერ მისცემს და ვერც წაართმევს წუთისოფელი" (დეკ.ანდრია კემულარია)
"წუთისოფელი არის შრომა-გასწორებითი კოლონია. ადამიანი კი ცდილობს იქციოს სამოთხედ" (დეკ.ანდრია კემულარია)
User is offlineProfile CardPM
Go to the top of the page
+Quote Post

4 გვერდი V  1 2 3 > » 
Reply to this topicStart new topic
ამ თემას კითხულობს 1 მომხმარებელი (მათ შორის 1 სტუმარი და 0 დამალული წევრი)
0 წევრი:

 



მსუბუქი ვერსია ახლა არის: 19th March 2024 - 11:30 AM

მართლმადიდებლური არხი: ივერიონი

ფორუმის ელექტრონული ფოსტა: იმეილი