Fr. Seraphim Rose პარამეტრები

[Terenti_Graneli]

Father Seraphim was born into a typical white middle class Protestant family in San Diego in 1934. While growing up, he was the proverbial dutiful child and academic achiever. After high school, however, he began to passionately seek the answer to the question "Why?"--and, not finding it in the society in which he had been raised, he began to rebel. He refused to accept the accepted answers. This was at the very beginning of the modern counterculture, the early 1950's. Father Seraphim became a student of one of the counterculture's first pioneers, Alan Watts (whom he realized later was totally pseudo) and became a Buddhist Bohemian in San Francisco. He learned ancient Chinese in order to study the Tao Teh Ching and other ancient Eastern texts in their original language, hoping thereby to tap into the heart of their wisdom. By this time he had wholly rejected the Protestant Christianity of his formative years, which he regarded as worldly, weak, and fake; he mocked its concept of God and that that it "put God in a box." He Read Nietzsche until the Prophets words began to resonate in his soul with an electric, infernal power.

[marine]

"1961-ში უკურნებელი სენით დაავადდა. ექიმებმა მოახლოებული აღსასრული უწინასწარმეტყველეს, თავად კი უძლიერეს ტკივილებსა და გარდაუვალ სიკვდილზე მეტად ის აწვალებდა, რომ ჭეშმარიტების ბოლომდე შეცნობას ვერ ასწრებდა.

სნეული ერთხელ წიგნის მაღაზიაში შევიდა, სადაც ყოვლადწმინდა ღვთისმშობლის ხატი ეკიდა... როუზმა მხურვალედ ილოცა და მოხდა საოცრება: - დედა ღვთისამ მისი ვედრება შეისმინა და იგი თითქოსდა გარდაუვალ სიკვდილს გადაურჩა.

ძალიან მალე როუზთან მეგობარმა ერთი რუსი მართლმადიდებელი ემიგრანტი გლებ პოდმოშენსკი მიიყვანა, რომელიც ჭვრეტის ნიჭით ცხებული მამის, ადრიანეს სულიერი შვილი აღმოჩნდა (სწორედ მამა ადრიანეს ხელში დალია სული უკანასკნელმა ოპტელმა ბერმა ნექტარიოსმა). გლებმა როუზს მისთვის მანამდე უცნობი ამერიკა უჩვენა - გერმანე ალასკელის ახალი ვალაამი, კანადის უდაბნოს რუსული სკიტები, ახალი დივეევოს დედათა და წმინდა სამების მონასტრები და სხვა წმინდა ადგილების ამსახველი სლაიდები... და როუზს აღმოხდა: "რა საოცარი აღმოჩენაა!"

თავად გლებიც არანაკლებ გაოცდა, როდესაც ამერიკელი ბიჭის ოთახში ხატები და რუსი მეფე-მოწამის, ნიკოლოზ მეორის ფოტო დაინახა.

- მართლმადიდებელი ხარ? - ჰკითხა.

- არა, მაგრამ მინდა, რომ გავხდე, - გამოუტყდა როუზი.

ასე დაიწყო მათი დიდი მეგობრობა და სულიერი ძმობა... მალე როუზი მოინათლა და თავის მეგობარ გოგონას მისწერა: "დღეს ხელმეორედ დავიბადე ქრისტეში, ამიერიდან მისი მონა ვარ და ამაზე დიდი სიხარული არ განმიცდიაო".

[marine]

"მამა სერაფიმეს, რომელმაც დაუნდობლად ამხილა დროის სული, იმედი ჰქონდა, იქნებ განებივრებულ დასავლელ ადამიანზე რუს ახალმოწამეთა ცხოვრებამ მაინც იმოქმედოსო და მამა გერმანესთან ერთად გულმოდგინედ იწყო მათ შესახებ ინფორმაციის შეგროვება. პოულობდა ამ ამბების მომსწრეებს და ეს ცხოვრებანი წიგნადაც გამოსცა ("რუსეთის კატაკომბების წმინდანები").

[marine]

სრულყოფილება.
სრულყოფილება ის არის, რაშიც ადამიანი საყრდენს პოულობს. მაგრამ მას მხოლოდ ღმერთზე დაყრდნობა შეუძლია, რადგან მარტოოდენ ღმერთია სრულყოფილი.სამყაროსა და ადამიანების არასრულყოფილება იმისკენ წარგვმართავს, რაც ჭეშმარიტად სრულყოფილია.
თანამედროვე ადამიანს კი ამ სამყაროში სწადია საყრდენის პოვნა და ამიტომ მისი სრულყოფა სურს: რაკი სამყარო აშკარად არ არის ასეთი, უნდა,რომ სრულყოფილი გახადოს იგი. აქედან მომდინარეობს ამ სამყაროსთან დაკავშირებული ყველა რაციონალური გეგმის იდეალური, უტოპიური ხასიათი. რომ არა უტოპია, თანამედროვე ადამიანს სასოწარკვეთილება მოიცავდა, და ამიტომ, სავსებით ცხადია, როდესაც ხელიდან გამოეცლება უტოპია, მართლაც სასოწარკვეთილებაში აღმოჩნდება.
ნორმალური დრო რომ ყოფილიყო, ადამიანი ღმერთს მიმართავდა, მაგრამ დღესდღეობით ადამიანთა უმეტესობას აღარ სწამს მისი არსებობა, ასე რომ,უიმედობა ფუჭია და ადამიანის დამანგრეველი. ადამიანი ყოველთვის ერთი და იმავე არჩევანის წინაშეა - სრულყოფილება ამ ან სხვა სამყაროში. ადამიანი ვერ იცხოვრებს გარკვეული სახის სრულყოფილების გარეშე. მაშ, თანამედროვე ადამიანს ასეთი არჩევანი ჰქონია - რაციონალისტური უტოპია ან ღმერთი.
მღვდელმონაზონი სერაფიმე როუზი

[marine]

"ყოველივე ის, რასაც ბავშვი სკოლაში გაიგებს, უნდა შემოწმდეს და შესწორდეს სახლში"

/მღვდელმონაზონი სერაფიმე როუზი (+1982 წ.)/