თემის საბეჭდი ვერსია

პოსტის ავტორი: თემო თარიღი: Jan 31 2008, 01:40 PM

ამ თემაში სურვილი მაქვს ვისაუბროთ სალოსობის ფენომენზე

სალოსობა წარმოადგენს ერთგვარ სახეს ქრისტიანულ მოღვაწეობისას. თანახმად წმ. მოციქულის პავლეს სიტყვისა "უკეთუ ვისმე ბრძენ ჰგონიეს თავი თვისი თქვენ შორის ამა სოფელსა- სულელ იქმენინ, რათა იყოს იგი ბრძენ" (1კორ. 3.18) ზოგიერთნი ფრიად ბრძენნი მოღვაწენნი იჩემებდნენ სულელობას (სალოსობას) ქრისტესათვის და მოურიდებლად და კადნიერად ამხილებდნენ ყოველგვარ სიბილწეს და უსჯულოებასა.
სალოსობა დაიწყო ეგვიპტეში მეოთხე საუკუნის გასულს. წმ. ანდრიას გარდა სალოსთა შორის შესანიშნავი იყვნენ წმ. დანიელი (489წ.) წმ. სვიმეონ ასური (560წ.)

"არამედ სულელნი იგი სოფლისანი გამოირჩია ღმერთმან, რათა არცხვინოს ბრძენთა და უძლურნი იგი სოფლისანი გამოირჩია რათა არცხვინოს ძლიერთა; და უაზნონი იგი სოფლისანი და შეურაცხნი გამოირჩია ღმერთმან და არა არსნი იგი, რაითა არსნი იგი განქარვნეს" (1 კორ.1,27-28)

ეს სიტყვები აღმოჩნდა გზამკვლევი მთელი სამოღვაწეო ტრადიციისათვის , რომელიც არსებობს მაცხოვრიდან მოაქჟამამდე.

პოსტის ავტორი: თემო თარიღი: Jan 31 2008, 02:21 PM

ცნება "ქრისტესათვის სულელი" რუსეთში დაახლოებით X საუკუნეში შემოვიდა და შემოჰყვა სლავურად თარგმნილ სახარებებს, მათ რიცხვში მოციქულ პავლეს ეპისტოლეებს. სწორედ მან, წარმართთა მოციქულმა, პირველმან ქრისტიან ავტორთა შორის განმარტა ეს ცნება და დაამტკიცა ადამიანთა ქცევის ასეთი ტიპი, როგორც არსით რელიგიური.

ჭეშმარიტი არსი სალოსობისა მიუწვდომელია "დაღუპულთათვის"- "ხორციელად ბრძენთათვის", რამეთუ წერილ არს: "წარვსწყმიდო სიბრძნე იგი ბრძენთა და მეცნიერება იგი მეცნიერთა შევურაცხ-ვყო" (1 კორ.1,19)- იმოწმებს მოციქული პავლე წინასწარმეტყველ ისაიას.

პოსტის ავტორი: თემო თარიღი: Jan 31 2008, 02:56 PM

იმისათვის რომ უფრო გაუსვას ხაზი სალოსოსბის ქრისტეცენტრულობას, როგორც რელიგიური ქცევის ტიპს, მოციქული პავლე ქმნის სიტყვიერ ფორმულას - "ჩვენ სულელ ქრისტესთვის" (1 კორ.4,10) რომელიც მრავალი საუკის განმავლობაში გახდა განმსაზღვრელი წმინდანობის მთელი მიმართულებისა. მიმართავს რა კორინთელთა თემს, რომელთაგან უკვე მრავალი გაამპარტავნდა თავისი სულიერი სიბრძნით, მოციქული უჩვენებს მის საგანთა რეალურ არსს: "ჩუენ სულელ ქრისტესათვის, ხოლო თქვენ ბრძენ ქრისტეს მიერ ჩუენ უძლურ, ხოლო თქუენ ძლიერ; თქუენ დიდებულ, ხოლო ჩუენ გინებულ; მგმობარეთა ჩუენთა ულოცავთ; ვითრცა ნარჩევნი სოფლისანი შევიქმნენით ყოველთა ნასახურ მოაქამდე" (1 კორ. 10-13)
სრულიად განსხვავებული ზომები მიიღო სალოსთა მიმართ თაყვანისცემამ რუსულ მიწაზე. რუსი ისტორიკოსი გიორგი ფედოტოვი ასე წერს ამის შესახებ "საოცარი სიმრავლე "ქრისტესათვის სულელთა ანუ "ნეტართა"

უძნელესი ღვაწლის გამო სალოსობა რუს ხალხში მიჩნეულია განსაკუთრებულად პატივდებულად უფალ იესო ქრისტეს მიერ. რუსულ ეკლესის ჰყავს წმიდა ნეტართა და ქრისტესათვის სულელთა მთელი დასი. ესენია: პროკოპი და იოანე მოსკოველები, ისიდორე როსტოველი და ქსენია პეტერბურგელი, ცნობილი სალოსი ორლოველი ხუცესი ათანასე ანდრეას ძე საიკო

პოსტის ავტორი: taicko თარიღი: Mar 9 2008, 06:33 PM

ხო..სალოსობაზე რაღაც გამიგია.
მგონი სპეციალური კურთხევაა საჭირო და საუბარი სერიოზული მოძღვართან.საპასუხისმგებლო ნაბიჯია.და ძაან რთული.

პოსტის ავტორი: სერგი თარიღი: Mar 16 2008, 12:46 PM

Блаженный Симон Юрьевецкий


ამ სალოს მამაზე რაიმე ინფორმაციის მოწოდება თუ შეგიძლიათ ქართულად დიდად გამახარებთ

პოსტის ავტორი: taicko თარიღი: Apr 25 2008, 11:10 AM

მამა გაბრიელი სალოსი იყო?
თუ იცის ვინმემ..

პოსტის ავტორი: სერგი თარიღი: Apr 25 2008, 05:35 PM

კი როგორც ვიცი სალოსობდა

პოსტის ავტორი: zeppelin თარიღი: Apr 27 2008, 09:11 AM

taicko


კი სალოსია

პოსტის ავტორი: abo თარიღი: Apr 27 2008, 02:49 PM

სალოსობა ჩემი აზრით მკაცრად უარყოფაა ადამიანური სისუსტეებისა როგორც ფიზიკურად , სხეულებრივად, ასევე ფსიქიკით და ეგოცენტრიზმით. ეს უდიდესი მსხვერპლია უფლისათვის.
ისე იქნებ განსაზღვრებაც იყოს სადმე სალოსობის?

პოსტის ავტორი: kavkasieli თარიღი: Apr 29 2008, 05:44 PM

მამა გაბრიელი სალოსი იყო,

სალოსობა ძალიან ძნელია და ყველას არ შეუძლია, მხოლოდ ერთეულებს

პოსტის ავტორი: მნათე თარიღი: May 2 2008, 12:05 AM

მოკლედ, იქნებ ვინმემ გამარკვიოთ საიდან იღებს ეს ტრადიცია სათავეს, რატომ შეიწყნარა ეკლესიამ და რატომ ხდება სულელური ქცევის, გინებისა და ბევრი სხვა რამის გამამართლებელი?

ხომ არ ატარებს იგი მაზოხისტურ ნიშნებს?

პოსტის ავტორი: მარიამი თარიღი: May 2 2008, 12:10 AM

მნათე
რამდენადაც მახსოვს (და მგონი სწორად მახსოვს) სალოსობაზე თვითონ ღმერთისგან ჰქონდათ მოწოდება და მითითება ჩვენთვის ცნობილ სალოს წმინდანებს. ამიტომ კითხვა: რატომ იწყნარებს ეკლესია და რატომ არ ითვლება მაზოხიზმად, უკვე უადგილოა. ეკლესია იწყნარებს ყველაფერ იმას, რაც ღმერთისგან მოდის.

სალოსობაზე მამა ანდრიამ უპასუხა კარგად კითხვების განყოფილებაში:

სალოსი ეწოდება ადამიანს, რომელიც ღმრთის სადიდებელად და საკუთარი ცოდვილობისა და ვნებულობის დასაძლევად ნებით იღებს სულელის სახეს, ცხოვრობს და იქცევა როგორც სულელი. ასეთი ცხოვრებით ადამიანი ებრძვის ამპარტავნებას, რომელიც არის ცოდვათა დედა. სარწმუნოების და სულიერი წარმატებისდა მიხედვით ასეთ ადამიანს ღმრთისაგან შეიძლება მიემადლოს სხვადასხვა ნიჭი სულიწმიდისა. სალოსები ხშირად წინასწარმეტყველებდნენ, კურნავდნენ. ძალიან ხშირად ისინი თავისი თითქოსდა სულელური ქცევით ამხელდნენ ძლიერთ ამა ქვეყნისა.
სალოსური ღვაწლი სამართლიანად ითვლება ერთ-ერთ უმძიმესად. ადამიანებს გვაქვს რაღაც წარმოდგენები საკუთარ ღირსებაზე, პრეტენზია საზოგადოებაში რაღაც ადგილზე. ამ ადამიანური „ღირსების“ დაცვაში ჩვენ ხშირად შეურაცხვყოფთ ნამდვილ ღირსებას ადამიანისა - ღმრთის ხატებას. სალოსი უარს ამბობს ყოველგვარ ღირსებაზე, რათა სიწმიდეში დაიცვას მთავარი - ხატება ღმრთისა.
უნდა ითქვას, რომ ეკლესია ძალიან ფრთხილად ეკიდება სალოსობას, რადგან მისით შესაძლოა არათუ დაითრგუნოს ამპარტავნება, არამედ გაღრმავდეს, ხიბლში ჩავარდეს „მოღვაწე“ და საბოლოოდ დაიღუპოს. დღესაც შეიძლება შეგვხდნენ ადამიანები, რომლებიც სალოსობას ცდილობენ. მათთან ურთიერთობისას, ვინც ტვირთულობს სალოსობის ღვაწლს, დიდი სიფრთხილე გვმართებს, რადგან შესაძლოა ერთ-ერთი მოხიბლულის გავლენის ქვეშ აღმოვჩნდეთ. ასეთ ადამიანებთან ურთიერთობა უნდა შევათანხმოთ სულიერ მოძღვართან, სულიერ ცხოვრებაში გამოცდილ ადამიანთან, რათა არც თვითონ შევცდეთ და არც სხვას ვექცეთ დაღუპვის საშუალებად.

პოსტის ავტორი: მნათე თარიღი: May 2 2008, 12:18 AM

მაგრამ ალბათ ეკლესიას უნდა ჰქონდეს დამადასტურებელი განმარტება იმის შესახებ, თუ საიდან იცის რომ ღმერთისგან მოდის, განა სწორედ მის მიზანს არ წარმოადგენს ყოველივესთვის ნათელის მოფენა? უადგილოს ვერაფერს ვხედავ კითხვაში, რომელიც მიმართულია სავსებით მკვეთრად გამოხატული ქცევისადმი, რომელსაც სულელურს ეძახიან და ქრისტესად მიაჩნიათ, ვფიქრობ ამ კონტექსტში სულელის გვერდზე მაზოხისტურის შემოტანა და კითხვით ფორმაში დამრგვალება არც თუ გასაკვირი რამ არის...



ე.ი ეს არის წესი არა? ისევე როგორც მაგალითად მონაზვნობა... რადგან ცხოვრების განსხვავებულ ფორმასთან გვაქვს საქმე, მაგრამ ხომ შეიძლება სალოსობაში ჩაუხედავი ადამიანი დაბრკოლდეს?

პოსტის ავტორი: გიორგი თარიღი: May 2 2008, 12:24 AM

მნათე

პავლე მოციქულის ცნობილი ნათქვამიდან, რომ ჩვენ ვართ სულელნი ქრისტესთვის (თანამედროვე ქართულით).

"10. ჩვენ - შლეგნი ქრისტეს გულისთვის, ხოლო თქვენ - ბრძენნი ქრისტეში; ჩვენ - უძლურნი, თქვენ კი - ძლიერნი; თქვენ - დიდებულნი, ჩვენ კი - გინებულნი" (პირველი კორინთელთა მიმართ, 4-10)

ეს ნაწილობრივ აგრეთვე არის იმის გამოხატულებაც, რომ, როგორც ანტონი დიდს აქვს ნათქვამი დადგება დრო, როდესაც ხალხი მოიქცევა, როგორც გიჟიო.

პირველი სალოსები გამოჩნდნენ დაახლოებით მე-4 საუკუნეში. ძირითადი გაქანება რუსეთში ჰქონდა სალოსობას, მაგრამ თვითონ სიტყვა ბერძნულია.


გარეგნულად "ოდნავ" კი თუმცა ისევე, როგორც ყველაფერში აქაც გადამწყვეტი მნიშვნელობა აქვს საბოლოო მიზანს.

პოსტის ავტორი: მნათე თარიღი: May 2 2008, 12:27 AM

აი, რას იგონებს სამთავროს წმინდა ნინოსა და ანტიოქიის დედათა მონასტრების სულიერი მოძღვარი არქიმანდრიტი მიქაელი (გაბრიჭიძე):

ახლადაღკვეცილი ბერი ვიყავი და დიდი სურვილი მქონდა რჩევა--დარიგება მიმეღო ისეთი ბერისაგან, როგორიც მამა გაბრიელი იყო.

შეუძლოდ გრძნობდა თავს და სენაკში იწვა. იმ სიტუაციაში მას სალოსობა არ ეტყობოდა. სერიოზულად მაძლევდა დარიგებეს, როგორი უნდა იყოს ბერი..... შემდეგ მოუხმო დედებს და ტრაპეზი გააწყობინა. მოთხოვა “პროფესორი” (იგულისხმება შავი ღვინო), მომაწოდა ერთი ჭიქა და მაკურთხა დამელია “დო დნა”. კურთხევა შევასრულე. მას შემდეგ ჭიქის დალევა აღარ შემოუთავაზებია.....
ამ საუბარში, ვიყავით გართული, როცა ორმა ქალბატონმა ლოცვა თქვა კართან. ბერმა აკურთხა, შემოსულიყვნენ. მათ ღვეზელები მოუტანეს და სიხარულით აღნიშნეს, რომ საკუთარი ხელით გამოუცხვეს. გავიგეთ, რომ ავად ბრძანდებითო – უთხრეს.....

ეტყობოდა ორიდან ერთ-ერთი ქალბატონი არ იცნობდა ბერს, სთხოვა ხელი მათხოვეო. მამა გაბრიელმა გადმომხედა და გაიღიმა: “რათ უნდა ახლა ამას ჩემი ხელი?!” ქალბატონმა მოწიწებით მოკიდა ხელზე ხელი და დაუწყო შელოცვა. თავისთვის რაღაცას ბუტბუტებდა. უცბად ბერმა დაიქუხა: “ ხელი გამიშვი, შენ არ იცი, რომ მე ბერი ვარ? რას მეთომარები! გაეთრიეთ ორთავენი აქედან, ჩაალაგეთ თქვენი ღვეზელები და გაეთრიეთ.” მათ ისე შეეშინდათ, აღარ იცოდნენე რა ექნათ, საშინლად დაიბნენ, დაეცნენ მუხლებზე და დაუწყეს თხოვნა, შეგვინდეთ მამა გაბრიელ! ბერი კი იგივეს იმეორებდა: “ჩაალაგეთ თქვენი ღვეზელები და გაეთრიეთ აქედან, არ წამომაყენოთ ფეხზე.” ის ქალბატონი, რომელიც იცნობდა ბერს, შეეხვეწა ღვეზელები მაინც დაიტოვეთო, მაგრამ ამაოდ.




შეგიძლიათ აქ ვინმემ ქრისტე დამანახოთ?

ამ თავის ეგზეგეზა თუ შეიძლება, რამდენადაც მივხვდი პავლე საუბრობს სხვების მიერ დანახულ ქრისტიანებზე....

პოსტის ავტორი: მარიამი თარიღი: May 2 2008, 12:32 AM

საქმეც ისაა, რომ შენ შეიძლება ვერ დაინახო მანდ ქრისტე, მაგრამ შენ არ იცი იმ ქალების სულიერი მდგომარეობა. მათ ალბათ სწორედ ასეთი შერისხვა სჭირდებოდათ. გააჩნია რა მოძრაობები გამოიწვია ამ ყველაფერმა იმ ქალების გულში. აქ როგორც ჩანს - შიში. და ეს შიში ალბათ მათთვის ყველაზე კარგი წამალი იყო იმ მომენტში.

სალოსობის სპეციფიკურობა სწორედ იმაშია, რომ სხვები ვერ ხვდებიან ნამდვილ არსს. ანუ სალოსი რომ რაღაცას აკეთებს, იმას შეიძლება მიხვდეს მარტო ერთი ადამიანი (ვისთვისაცაა ეს საქციელი განკუთვნილი) და მეტი ვერავინ. შეიძლება ვიღაცის თვალში მისი საქციელი უცნაური იყოს, მაგრამ ვიღაცისთვის მომაქცეველი.

სალოსი წმინდანების ცხოვრება რომ წაიკითხო, შეიძლება იქაც ვერ დაინახო შენ ქრისტე. მაგრამ ალბათ დამეთანხმები, წმინდანებად ეკლესია არავის შერაცხავდა ისე უბრალოდ... ჩემზე და შენზე ჭკვიანებმა (უფრო სწორად, სულიერებმა) დაინახეს იქ ქრისტე

პოსტის ავტორი: მნათე თარიღი: May 2 2008, 12:39 AM

ბატონო? რა დააშავეს სხვა სულით სამკურნალოებმა, რომლის გვერდზე სალოსი არ აღმოჩნდა?



შიში ოდესმე შეიძლება აღმოჩნდეს წამალი? და შენ ფიქრობ რომ ბერის ქცევა წმიდა წყლის მისია იყო და არა გაავება?



იმდენად უცნაური, რომ ეკლესიას სამუდამოდ დაშორდეს არა?



საქმეც მაგაშია, მე ვცდილობ ეკლესიის ცხადი პოზიცია მოვისმინო... ნაცვლად ეზოთერიული მითითებებისა იმის შესახებ, რომ რაღაც რომელიც განცხადებულია ერთი ადამიანისთვის, დასამალია ჩემთვის...

პოსტის ავტორი: მარიამი თარიღი: May 2 2008, 12:40 AM

მამა გაბრიელზე მოვიყვან ერთ მაგალითს, რომელიც მოძღვრისგან მსმენია. ერთხელ მამა გაბრიელთან მოსული იყო ვიღაც ქალი, რომელსაც მამა გაბრიელმა ისეთი რაღაცეების ლაპარაკი დაუწყო, რომ გარშემო ყველა გაოგნდა. თან საუბრობდა, როგორც საკუთარ თავზე და ამბობდა საშინელებებს. როგორც მერე აღმოჩნდა, მამა გარიელი იმ ქალის აზრებს ამბობდა და ამით ისე ამხელდა, რომ მარტო ის ქალი ხვდებოდა რა ხდებოდა სინამდვილეში. სხვები ამას სულ სხვანაირად აღიქვამდნენ, მაგრამ იმ ქალისთვის ნამდვილი წამალი იყო მხილების სახით მიცემული.

პოსტის ავტორი: მარიამი თარიღი: May 2 2008, 12:50 AM

მათ სხვა ვიმეს გაუგზავნიდა უფალი


კი, და ძალიან ხშირადაც პირადად ჩემთვისაც კი ყოფილა ზოგჯერ შიში წამალი
ზუსტად მასე ვფიქრობ: მისია იყო და არა გაავება. დაგიმტკიცო? მოდი, შენ დამიმტკიცე ჯერ საწინააღმდეგო


სალოსის ქცევით ეკლესიას არავინ დაშორდება. თუნდაც იმ სალოსის ლოცვით და თუ დაშორდება, ეგ სალოსის ბრალი არ იქნება. ე.ი. ის სხვა რამის გამოც დაშორდებოდა ეკლესიას.


და შენ ფიქრობ, რომ შენთვის ყველაფერი გასაგები შეიძლება იყოს?



მნათეზე არ ვამბობ, მაგრამ მამა გაბრიელი კი არა, ქრისტე ღმერთი ვერ უწამლებს ზოგს, ისეა გაქვავებული სახარებაშიც ხომ წერია: უფალმა ნაზარეთში ვერ აღასრულა ბევრი სასწაული მათი ურწმუნოების გამოო...

პოსტის ავტორი: გიორგი თარიღი: May 2 2008, 01:04 AM

მნათე

ვერ ვიპოვე...

თუმცა კონკრეტული განმარტება შენ სწორ პასუხს ვერ მოგცემდა, რადგან ეს მხოლოდ ტრადიციაა. არ არსებობს სალოსად კურთხევის რაიმე კანონიკური წესი.

ტრადიციის მიზანშეწონილობას კი საზღვრავს მისი შედეგი, რაც თავის მხრივ ძალიან პირობითია. ასე ვერ იტყვი სალოსობა კარგია თუ ცუდი, რადგან ის მოღვაწეობის ფორმაა, სადაც გადამწყვეტი მნიშვნელობა აქვს თუ რა გადაწონის, კონკრეტული პოზიტიური მხარე თუ ნეგატიური.

სალოსი, რომელიც ბევრს იგინება, ლოთობს და ა.შ. შეიძლება დაბრკოლებაში აგდებს მრევლს, მაგრამ ამავდროულად დადებით საქმესაც აკეთებს, რაღაც კუთხით. იმის შეფასება ძალიან ძნელია თუ ვინ ვინ არის.

ცხადია სალოსობა არაფრის გარანტია არაა. თუმცა ისტორია გვაჩვენებს, რომ უამრავი სალოსია წმინდანად შერაცხული, თავის მხრივ ეს არ ნიშნავს, რომ სალოსობა იდეალური მოღვაწეობის წესია, ეგრე ერისკაცებიც არიან წმინდანად შერაცხული.

პოსტის ავტორი: ალექსანდრე თარიღი: May 2 2008, 01:17 AM

სალოსი თავისი უცნაური ქცევით სწორედ რომ თავის სულიერ ღვაწლსა და თავის სათნოებებს მალავს რითაც გაურბის კაცთაგან განდიდებას და პირიქით ხშირად გიჟებად და დაცინვის ობიექტებად ქცეულა

პოსტის ავტორი: გიორგი თარიღი: May 2 2008, 01:20 AM

მნათე

არავითარი ეზოთერია და მისტიკა ამაში არა რის, ეს არის ტრადიცია... (რომლის უკიდურესი ფორმები პირადად მე არ მომწონს ) დანარჩენი აბა KAIROS-ს დავეკითხოთ პროფესიულ დონეზე.

პოსტის ავტორი: sandro40 თარიღი: May 2 2008, 08:19 AM

თემა იმდენადაა საინტერესო რომ გვქონდეს იმის გარკვევის უნარი რა არის სალოსობა და რა არა, შესაძლოა სალოსის ნიღბის ქვეშ სულიერად არაჯანსაღი ადამიანი იყოს ან მატყუარა.
მიმდობნი არ უნდა ვიყოთ.
სალოსობა გარკვეულ ეპოქაში აუცილებლობას წარმოადგენდა, თან რუსეთში ყოფილა ძირითადად გავრცელებული, ეს ნიშანდობლივია, ივანე მრისხანეს მაგალითი გამახსენდა, სალოსმა ბერმა მარხვაში ხორცის ჭამა რომ შესთავაზა, შედეგად კი რუსეთის ერთ-ერთი ქალაქი დარბევას გადაურჩა და ვინ შებედავდა რუსეთის მეფეს ასეთ რამეს თუ არა შლეგი წმინდანი

პოსტის ავტორი: kato_Bato თარიღი: May 2 2008, 11:47 AM

მნათემ რასაკვირველია აღმოჩენა გააკეთა და ისე რომ სხვისი გახსნილი თემა მისი ფრიადმოწყალე ყურადღების ღირსად არ ჩათვალა, გახსნა "ზედმიწევნით ანალოგიური".
თან გვაქვს პატივი, მისი სულის და იდეების თითოეული მოძრაობის მოწმენი გავხდეთ და ვაი ჩვენი ტყავის ბრალი თუ არ ვეთანხმებით.
http://church.ge/index.php?showtopic=3574&pid=304264&st=0&#entry304264
ვინმემ შეაერთოს.

პოსტის ავტორი: afxazi თარიღი: May 2 2008, 12:00 PM

მნათე

რამდენად არის ეს საღვთისმეტყველო შეკითხვა, აი ეს ამიხსენი და თემას დავტოვებ.

პოსტის ავტორი: kato_Bato თარიღი: May 2 2008, 12:05 PM

afxazi

აბა სასაუბროში გახსნა ტეხავს და ...

პოსტის ავტორი: მნათე თარიღი: May 2 2008, 12:37 PM

როგორ ფიქრობ, თავად ეს ფენომენი საღვთისმეტყველო მიმდინარეობის არც ერთ ნაწილს არ ეხება? მაშ მიმითითეთ რას განვუკუთვნო... იმდენად რამდენადაც განსხვავებით ფორუმისგან, სასაუბრო არ არსებობს ეკლესიაში



ჩარჩ.გე-ს მოდერატორისგან ცოტა უხერხულიააა

პოსტის ავტორი: მხევალი ნინო თარიღი: May 2 2008, 12:46 PM

ვინმე მადლიანმა გააერთიანეთ თემები.

პოსტის ავტორი: მნათე თარიღი: May 2 2008, 12:53 PM

ძვირფასო მოდერატორო, ნუ ოფტოპიკობთ, ეს თქვენი ადმინისტრაციული დაწვრილმანბა სადმე სხვაგან, თქვენთვის განკუთვნილ თემაში გაარჩიეთ და ნუ ჩრდილავთ თემის შინაარსს ადმინისტრაციული პრობლემებით...

პოსტის ავტორი: skilleta თარიღი: May 2 2008, 07:45 PM

კი სალოსი იყო

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: May 7 2008, 02:46 AM

მნათე, თემები შეაერთეს, იქ ბევრი საინტერესო რამ დაიწერა, აბა დაამუშავე წინა პოსტები, და შემდეგ ნათლად ჩამოაყალიბე კითხვა, ოღონდ კითხვა და არა კრიტიკა, რადგან სალოსობის ინსტიტუტი ეკლესიის საკუთრებაა და იგი შესწავლას უფრო მოითხოვს, ვიდრე უარყოფას... მისაღებია სიფრთხილე, ოღონდ ყოველგვარი გადამლაშების გარეშე
ველი კითხვებს ;
კაიროსი!

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: May 7 2008, 11:17 AM

უკაცრავად ამ სიტყვისთვის, მაგრამ დედის გინებას ღმერთი იწყნარებს?
პ.ს.
მამა გაბრიელის უამრავი შემთხვევა შემიძლია მოვიყვანო....

პოსტის ავტორი: მარიამი თარიღი: May 7 2008, 11:29 AM

კანუდოსელი
საუბარი სალოსობაზე და არა მამა გაბრიელზე.
მამა გაბრიელის შესახებ ცალკე თემა არსებობს და იქ შეგიძლია მოიყვანო მაგალითები (ნუ, თუ ვინმეს დააჯერებ, რა თქმა უნდა )

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: May 7 2008, 11:42 AM

ვატყობ ჩატი გამოგვდის...
აქ ერთი პრინციპული საკითხია და არა დაჯერება ვინმესი, თუმცა როგორ დავაჯერო ის რაც მინახავს?...იურიდიულად ვერ შევძლებ, დოკუმენტაცია არ შემინახავს, მე უბრალოდ ვამბობ, რომ კაცი იგინებოდა და თანაც მრავალსართულიანს...თუნდაც ის იყოს სალოსი, ნიშნავს ეს იმას, რომ ყველაფერი სალოსის ცხოვრებაში მისაღებია?

პოსტის ავტორი: მარიამი თარიღი: May 7 2008, 11:55 AM

კანუდოსელი
სალოსის ცხოვრებაში შეიძლება ბევრი ისეთი რამე იყოს, რაც ერთი შეხედვით მიუღებელია. მაგალითად, ეკელსიაში ქვების სროლა და სანთლების ჩაქრობა, კაცისთივს ქალების აბანოში შიშველი შესვლა (სვიმეონ სალოსის ცხოვრებაში შეგიძლია ნახო) და ა.შ.
და როცა მამა გაბრიელზეა საუბარი, მოდი ჯერ მისგან აღსრულებული სასწაულები გავიხსენოთ...

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: May 7 2008, 11:58 AM

მარიამი
კითხვაზე მიპასუხე რა ძალიან გთხოვ, თუ არ გაქვს პასუხი, მაშინ ეგ ისედაც ვიცი, რომ ქვებს ესროდა ზოგი სალოსი და ზოგიც აბანოში დადიოდა...
კითხვა: დედის გინება (თუნდაც სალოსის მიერ ნათქვამი) რაიმე ფორმით კურთხეული შეიძლება იყოს ღმერთისგან?

პოსტის ავტორი: kato_Bato თარიღი: May 7 2008, 12:04 PM

კანუდოსელი

რას ამბობ, აბანოში ქალებთან შიშველი შესვლა ხომ მთლად ღვთისგანაა

:შემაგინე ჭიპილია:

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: May 7 2008, 12:06 PM

უბრალოდ სტერეოტიპია მართლმადიდებლობაში, რომ რახან სალოსია "ზნაჩიტ" მისი ქმედება აპრიორი ღვთისგანაა

ხოდა მინდა დეფინიციების დონეზე ვისაუბრო, მართლაც ასეა, თუ არა
პ.ს.
მეორე სტერეოტიპიცაა: ყველა სალოსი რომ გიჟია, ეჩვენებათ, რომ ყველა გიჟი სალოსია

პოსტის ავტორი: afxazi თარიღი: May 7 2008, 12:56 PM

მოკლედ აქ ღვთისმეტყველება რა შუაშია მაინც ვერ გავიგე. თან ცოტას ურევთ. ხოდა იქნებ სასაუბროში გადავიტანო (თუკი მოდერების თანხმობა იქნა), თუ არა და უნდა დავხურო.

პოსტის ავტორი: კანონისტი თარიღი: May 7 2008, 12:58 PM

კანუდოსელი

ჩემი აზრით შეიძლება

საწინააღმდეგო აზრის მქონეთათვის: მათრახით ხალხის გამოყრა შეიძლება კურთხეული იყოს ღვთისგან?
პასუხი: იხ. სახარება.....

პოსტის ავტორი: afxazi თარიღი: May 7 2008, 01:05 PM

კანონისტი

ისიც არ დაგავიწყდეს დავით რატომ გამოყარა ის ხალხი უფალმა ტაძრიდან.

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: May 7 2008, 01:07 PM

პარალელმა დაგლიჯა
სხვათა შორის მათრახს იესო ხალხს არ ურტყამდა...განმმარტებლებთან ასეა ყოველ შემთხვევაში

დედის გინება შეიძლება ღმერთმა აკურთხოს? ახალი აღმოჩენაა ღვთისმეტყველებაში

პოსტის ავტორი: მარიამი თარიღი: May 7 2008, 01:30 PM

კანუდოსელი
კონტრ-შეკითხვა: კაცისთვის ქალების აბანოში შიშველი შესვლა და ეკლესიაში ქვების სროლა შეიძლება კურთხეული იყოს ღვთისაგან?
მიპასუხე და გიპასუხებ

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: May 7 2008, 02:39 PM

კითხვაზე კითხვით პასუხი, პასუხის არქონის ნიშანია...
აზრი არა აქვს პასუხს, ჩათვალე რომ პასუხი არ მაქვს, მერე რაა, რომ მაქვს

პოსტის ავტორი: sandro40 თარიღი: May 7 2008, 02:43 PM

სალოსობდა, საინტერესო შეფასებააა

პოსტის ავტორი: სარდიონ თარიღი: May 7 2008, 02:54 PM

კანუდოსელი
დედის გინება შეიძლება იყოს კურთხეული ღვთისგან, აგრეთვე ათასი ალოგიზმი და პლიუს მინუს დეფინიციების სიიდან ამოვარდნა.
ასევე კაცის კვლა და ასე შემდეგ.
ამის მაგალითია წმინდა გიორგი, რომელიც მეომარი იყო და ფიზიკური მტრის სისხლში ბანაობდა.
და ვინ იცის იქნებ დედასაც კარგად აგინებდა.(სადაც კაცს ანადგურებ დედის გინებაც რო მიაყოლო, რა პრობლემაა?)
ეტა მოჟნო , ა ეტა ნიზზია- ღმერთისტვის არ არსებობს.
არსებობს ჩვენთვის.
და ვინც ძალზე ზევითაა, იმის ქმედებებს ჩვენ ვერ გავარჩევთ.
ეხლა იტყვი ახალი ეტაპი ღვთისმეტყველებაშიო, მარა ეგრეა.

პოსტის ავტორი: sandro40 თარიღი: May 7 2008, 03:01 PM

წმინდა გიორგი არ იყო სასულიერო პირი, გარდა ამისა ადამიანი შეიძლება ცხოვრობდეს ცოდვებში გარკვეული წლების მანძილზე და შემდგომში გარკვეული ქმედებების შედეგად ღვთის წყალობით გახდეს წმინდანი.
ასე რომ წმინდანის ცხოვების გარკვეული პერიოდი შესაძლოა სულაც არ იყოს ღვთისთვის მისაღები

პოსტის ავტორი: afxazi თარიღი: May 7 2008, 03:02 PM

სარდიონ

მეორედ ასეთი რამის დაწერისათვის გაფრთხილებას კი არა ბანს მიიღებ.

პოსტის ავტორი: სარდიონ თარიღი: May 7 2008, 03:13 PM

მე ჩემ პოსტს ვშლი, პროტესტის ნიშნად, რადგან , ჩემი მომდევნო პოსტი წაშალეს და საერთოდ ამ ფორუმზე წაშლომანიის გამო დარჩენა არ ღირს.

პოსტის ავტორი: afxazi თარიღი: May 7 2008, 03:18 PM

სარდიონ

მისმინე ჩემო კარგო. არავინ არაფერს არ გიკრძალავს. რატომღაც ეს ვითომ აზრის დევნა და აკრძალვა მოდაში შემოვიდა. მე მოგიწოდებ შენ და ასევე სხვასაც რომ აღნიშნული სიტყვები რაც ზემოთ დაწერე ძალიან უცენზუროა და სრულიად არ შეესაბამება ჯერ ეს ერთი განყოფილებას და მეორეც ეს აზრის გამოთქმად ნამდვილად არ ჩაითვლება.


?

პოსტის ავტორი: მარიამი თარიღი: May 7 2008, 03:22 PM

სულაც არა შენი პასუხიდან გამომდინარეობს ჩემი პასუხი უბრალოდ


თუ გაქვს, გვითხარი, არაფერი დაგვიმალო

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: May 8 2008, 11:42 AM

არა მგონია, ცუდი პარალელია, რადგან:

1. ქვის სროლა თავისთავდ არ არის ცოდვა
2. ბილწსიტყვაობა, უკვე თავისთავად ცოდვაა, თან ოდნავ განვავრცობ - თუ აბანოში შესვლა ცოდვაა, ის ცოდვა იმიტომაა, რომ ადამიანს რომელიც შედის აყენებს ცდუნების წინაშე, თანაც შესაბამისი აკრძალვა სჯულის კანონშიც არის, ოღონდ იგულისხმება ორგიული თავყრილობები აბანოში, ანუ ის თავისთავად აბანოში შესვლას არ კრძალავს როგორც ასეთს.

რაც შეეხება გინებას, რომ ამა თუ იმ ადამიანის დედა არის ***** (ბოდიში რომ ასეთ სისულელეებს ვწერ) წარმოადგენს არა იმ ადამიანის გამოსაცოცხლებელ ქმედებას. ქმედება ასეთი იქნებოდა, რომ თავად ადამიანს უთხრა უშუალოდ ისეთი რამ რაც კონკრეტულად მას ეხება და მისი ცოდვაა - ანუ ამხილო - სალოსთა ცხოვრება მამხილებელი ქმედებაა, ხოლო სამხილებელი ადამიანის დედას შეეხო - არის ა) შეურაცხყოფა იმ ადამიანის მშობლისა, ბ) მშობლის განკითხვა და რაც მთავარია გ) თავის ირიბი არიდება სამხილებელი ადამიანის ცოდვის მხილებისგან

პ.ს.
რას გავს ახლა ჩემი ნაწერი? რა ხდება ეს? ვწერ და ვამტკიცებ იმას, რომ დედის გინება არ შეიძლება, ნუთუ ამისი დამტკიცება საჭიროა ქრისტიანთათვის?
პ.პ.ს.
მარიამ ხანდახან უცნაურად მაკვირვებ ხოლმე....ზნეობრივი ღვთისმეტყველება სალოსებს არ ეხება თუ როგორაა ეს საქმე?

პოსტის ავტორი: მარიამი თარიღი: May 8 2008, 11:42 AM

კანუდოსელი
ძალიან ცდილობ სიტყვების თამაშით ახსნა რაღაცეები, მაგრამ არ გამოგდის აშკარად.
მაინტერესებს:
1. ეკლესიაში ქვების სროლა არის თუ არა ღვთისგან კურთხეული? ანუ მე რომ შევიდე ეკლესიაში და დავიწყო ეგეთი რამეები, ცოდვა არ იქნება?
2. შიშველი კაცის შესვლა შიშველ ქალებთან აბანოში არის თუ არა ღვთისთვის მოსაწონი? ანუ აბანო აქ ნაკლებად მნიშნველოვანია, სიშიშვლის გამოჩენა საწინააღმდეგო სქესის უცხო ადამიანებთან არის თუ არა ცოდვა?

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: May 8 2008, 11:45 AM

მარიამი
მე სიტყვებით კი არ ვთამაშობ, მე სიტყვების შინაარსს განვიხილავ, რაც როგორც ვაყობ, შენ არ მოგწონს

აკი ვთქვი, აზრი არა აქვსთქო....

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: May 8 2008, 11:47 AM

ძალიან კარგი, ესაა სწორედ ის საშიშროება რაც ამ საკითხთან არის, იყო სიონთან ( და ახლა ალბათ სამებასთანაა) ერთი ნათელა , დადიოდა კვერთხით და ხან იგინებოდა, ხან ილოცებოდა, და მე ვიცი პირადად ხალხი მაინც ერიდებოდა, რა იცი იქნება სალოსობსო , ხმაც კი გავარდა "კურსები მამა გაბრიელთან გაიარაო", ასეა...
ე.ი.

1) ვინც გიჟობს, იყოს თუნდა ბერი, არ ნიშნავს რომ სალოსია

2) თუნდაც რომ იყოს სალოსი მისი ყველა საქციელი მაინც არაა მისაღები

3) სალოსის თითქმის ერთადერთი დანიშნულება არის მამხილებლობა, როგორც ითქვა

ნებისმიერი ქმედება, რომელიც ცოდვაა, მაგალითად ვინმემ იმრუშოს "სალოსობისათვის" და ან "მოკლას" ან "დაჭრას" ან რაიმე მსგავსი მოიმოქმედოს არის იგივე ცოდვა, ანუ არ არსებობს ადამიანებს შორის კატეგორიები, სადაც რაღაც შეიძლება ეპატიებოდეს ერთს, მაგალითად ჩვენ, და არ ეპატიებოდეს მეორეს, მაგალითად, იმას ვინც "სალოსობს"...

ახლა საჭიროა სალოსების ცხოვრებაზე დაყრდნობით, ვნახოთ ვინაა ნამდვილად სალოსი, კარგი იქნება თუ ძველი აღთქმის "სალოსებსაც" ანუ ზოგიერთ დიდ წინასწარმეტყველსაც გავიხსენებთ, ზოგი მათგანი ( იერემია) კისერზე უღელ დადგმული დადიოდა, რათა მიეხვედრებინა ხალხისათვის, რომ სასჯელი როცა მოდის, მას წინააღმდეგობა კი არა მიღება სჭირდება...

ასეა, ცოდვა სულ ცოდვაა, ვინც სალოსობს ყველა არაა სალოსი, და ვინც სალოსია, მართლა უზარმაზრი იშვიათობაცაა, მადლიც და ჯვარიც...

იხარეთ;

კაიროსი!

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: May 8 2008, 11:47 AM

კაიროს, გეთანხმები

პოსტის ავტორი: მარიამი თარიღი: May 8 2008, 11:48 AM

რატომ არა აქვს აზრი? შენ ამბობ, აბანოში შესვლა და ქვის სროლა არაა ცოდვაო. მაგრამ აქ ხომ არაა საუბარი მდინარეში ქვის სროლაზე და აბანოში საბანაოდ შესვლაზე. აქ საუბარია: ეკლესიაში ქვის სროლაზე და სიშიშვლის გამოჩენაზე. ანუ შენ რა ქენი იცი? რაც მთავარი იყო, ის მიჩქმალე გვერდზე და რაც ნაკლებად მნიშვნელოვანი, ან სულაც უმნიშვნელო, იმაზე გააკეთე აქცენტი.
მოსაწონია ახლა ეს? და სიტყვების შინაარსის ახსნა ქვია მაგას? იმდენი შენ რა გითხარი

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: May 8 2008, 11:59 AM

მარიამი
ზნეობრივი ღვთისმეტყველება ოდნავ სხვას ამბობს....
პ.ს.
გინება ყველა პირობაში მიუღებელია...და ნუ მიმტკიცებ რომ არა

პოსტის ავტორი: მარიამი თარიღი: May 8 2008, 12:00 PM

გაშიშვლება უცხო ხალხში რა შემთხვევაში შეიძლება იყოს მისაღები? ან ეკლესიაში ქვების სროლა?

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: May 8 2008, 12:06 PM

მარიამი
დავიღალე უკვე...
ადექი და დაყავი ორ ნაწილად, ერთად ნუ განიხილავ

პირველი: გაშიშვლება ცოდვაა - რატომ? ახლა უპასუხე რატომ, მე უკვე არაქათი გამომელია

მერე ქვების სროლა ეკლესიაში განიხილე
და ბოლოს გინება, როდესაც ეხები ადამიანის მშობელს და არა მის პირად ცოდვას - აქაც დასვი კითხვა და შეეცადე უპასუხო

პოსტის ავტორი: კანონისტი თარიღი: May 8 2008, 12:13 PM

კანუდოსელი

საშინლად ვიწრო აზროვნების შემოტანის მცდელობაა

და, ისევ ობიექტივიზმის დამკვიდრება (რაც ადრე წარმოაჩინე "სიკვდილით დასჯაზე" მსჯელობისას)

მთავარი არის არა "რა?" არამედ "რატომ?"

უფალი გეუბნება, რომ მარჯვენამ არ იცოდეს რას აკეთებს მარცხენაო. დავუშვათ შენ 2 000 000 $ შესწირე ეკლესიას. ეს რაღაცნაირად გაიგეს, რომ შენ ქენი და ჟურნალისტები სახალხოდ, პირდაპირ ეთერში გეკითხებიან: - შენ შესწირე თუ არა ფული ეკლესიას?

კითხვა: რას უპასუხებ შენ?


როგორც იოანე ოქროპირი განმარტავს, იესომ გამყიდველები ორჯერ გამოყარა. პირველად, თავისი ქადაგების დასაწყისში:

ნახა ტაძარში ხარებით, ცხვრებითა და მტრედებით მოვაჭრენი და მსხდომარე მეკერმენი. დაწნა საბლისგან შოლტი და გამორეკა ტაძრიდან ყველა, აგრეთვე ხარები და ცხვრები; მიმოფანტა მეკერმეთა ფული და ააყირავა მათი დახლები. (ინ. 2;14-15)

ხოლო მეორედ, მისი ამქვეყნიური აღსასრულის ბოლოს:

შევიდა იესო ტაძარში, და გამოყარა ტაძრიდან ყველა მყიდველი და გამყიდველი, ააყირავა მეკერმეთა ტაბლები და მტრედებით მოვაჭრეთა მერხები. (მთ. 21;13)

მოდით, ვნახოთ რას ამბობს წმ. მამა:

"შეიძლება იკითხო, რისთვის ქნა ეს ქრისტემ, რატომ მიმართა ასეთ სიმკაცრეს მაშინ, როდესაც იგი არასდროს აკეთებდა ამას, მაშინაც კი, როცა მას შეურაცხყოფდნენ, ეძახდნენ სამარიტელსა და თვით ბოროტისაგან შეპყრობილს. აქ კი მას სიტყვითაც კი არაფერი დაუმოწმებია, აიღო მათრახი და ამ გზით გამოყარა ისინი..."

http://www.mystudies.narod.ru/library/i/in-zlat/08/john/23.html

შენ ვისი განმარტება მოიშველიე, არ ვიცი.......

პოსტის ავტორი: afxazi თარიღი: May 8 2008, 12:24 PM

რატომღაც კანუდოსელს ვეთანხმები. ისიც გაითვალისწინეთ რომ დღეს აბსოლუტურას სხვა გარემოა და იგივე დედის გინება და ასე შემდეგ რასაც მეც შევსწრებივარ უამრავ ადამიანთან ერთად. ბოდიში მაგრამ თუკი ეს საქციელი ადამიანს დააბრკოლებს, რამდენიც არ უნდა ვიძახოთ ტავის ბრალი იყო რომ დაბრკოლდაო, ეს არგუმენტად ვერ ჩაითვლება, რადგან მან მშრალი ფაქტი ნახა და სხვამ რომ იცოდეს და პირველ რიგში უფალმა ამ მოვლენის შინაგანი არსი ეს იმ ადამიანს ვერ უშველის. მე ასე ვხედავ თუმცა არაფერს არ ვამტკიცებ.

სალოსობის თემა ცოტა სათუთია და ასე იოლად ნუ განვიხილავთ. გარდა ამისა თუკი ადამიანს სალოსს ვუწოდებ მის ცხოვრებაში (რაც მამა გაბრიელთან დაკავშირებით იყო თუნდაც) ის სალოსად როგორ ჩაითვლება. თუკი მე ვიცი რომ ის ამას სულ ძალით აკეთებს რა ვიფიქრო. სალოსი მხოლოდ უფლისათვისაა ასე ვთქვათ ჭკვიანი და ყველა სხვისთვის არაჭკვიანი. მე თუ მივხვდი რომ ადამიანი სალოსობს, ეს უკვე სალოსობა აღარ იქნება.

რა ვიცი.

პოსტის ავტორი: მარიამი თარიღი: May 8 2008, 12:27 PM

რატომ უნდა დავყო არ მესმის. მე ფაქტს ერთიანობაში განვიხილავ და არა ცალ-ცალკე. და ვიცი, რომ კაცის გაშიშვლება უცხო ქალებთან და პირიქით, ცოდვაა!!!!
ასევე ეკლესიაში ქვების სროლაც ცოდვაა
გინებაც ცოდვაა


ახლა მეორე საკითხი:
პირველი ორი "ცოდვა" აქ ჩამოთვლილთაგან "ჩაიდინა" წმინდა სვიმეონ სალოსმა.
მესამე "ჩაიდინა" მამა გაბრიელმა, რომლისგანაც უამრავი სასწაული აღესრულება და აღესრულებოდა მის სიცოცხლეში. რომელმაც უამრავი ადამიანი იხსნა უნანელი ცოდვებისგან (რამდენიმე ჩემი ახლობელი მათ შორის). რომელსაც წმინდად აღიარებს როგორც უბრალო ხალხი, ასევე სასულიერო პირები, მათ შორის მაღალი იერარქებიც.

ეს ყველაფერი მაძლევს იმის ფიქრის საფუძველს, რომ ეს გინება ისეთივე "ცოდვა" იყო, როგორც წმ. სვიმეონ სალოსის ქვების სროლა და გაშიშვლება. რადგან ბილწსიტყვაობის ვნებით შეპყრობილი ადამიანი ვერ აღასრულებს სასწაულებს და საერთოდ ვერ იცხოვებს ისე, როგორც მამა გაბრიელი ცხოვრობდა.


პ.ს. რა თქმა უნდა, არ გამოვრიცხავ, ცრუ-სალოსობის ფენომენის არსებობას. მაგრამ მამა გაბრიელი ამასთან არაფერ შუაშია.

პოსტის ავტორი: კანონისტი თარიღი: May 8 2008, 12:29 PM

afxazi

გაგიმარჯოს! მე რა დავწერე:



ზაზა არ მპასუხობს (იმედია რომ შემოვა, უპასუხებს) და აბა შენც იფიქრე ამ კითხვის პასუხზე:


სალოსი მართლაც ღვთისგან კურთხეული უნდა იყოს. ვინც ვთქვათ სალოსის გინებას მოისმენს, რა იცი, იმ დილით რას ფიქრობდა, იქნებ ფიქრობდა, რომ "რა უშავს დედის გინებას, ამით რა შავდებაო" და ამ გზით დაანახა სალოსმა მისი სიცუდე. ან იქნებ ისედაც განიკითხავდა ამ სალოსს და დედის გინებით არაფერი დაბრკოლება არ უნახავს, ან... ან... ან... და უამრავი აზრი შეიძლება ითქვას

ამიტომ ჩვენთვის რახან ეს დაფარულია, უფლის სიტყვებისამებრ, "ნუ განვსჯით თვალაღებით" და ნურც რადიკალურად დავიწყებთ რაიმეს მტკიცებას.

ჰო, ვიცით, რომ დედის გინება ცუდია, კარგიაო ვინმემ თქვა? მაგრამ, ცოტა ფართო თვალსაწიერით შევხედოთ... ამ ფიქრში ზემო კითხვის პასუხიც გავიაზროთ

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: May 8 2008, 12:32 PM

კანონისტი
მოდი რა მოკლედ გიპასუხებ

"შემაგინეს და გესვრის" არ იყოს, აი იმ ვინცხამ ჯერ შემაგინოს და მერე ვნახოთ რატომ
პ.ს.
შედარებები მოგყავს გლიჯავ

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: May 8 2008, 12:38 PM

კანონისტ, სწორს გეუბნებიან, უფალს მათრახი ადამიანთათვის არ დაურტყამს, იმით მან ცხვრები გამორეკა... ასეა ახლა ეს და მიიღე

და კიდევ ვფიქრობ კამათი განწირულია წარუმატებლობისათვის, რადგან უხილავად ფიგურირებს მამა გაბრიელი, და არა საგანი თვითონ...


ეგეც საინტერესო მოვლენა...

პოსტის ავტორი: მარიამი თარიღი: May 8 2008, 12:42 PM

უხილავად არა, ხილულადაც ფიგურირებს

პოსტის ავტორი: კანონისტი თარიღი: May 8 2008, 12:47 PM

კანუდოსელი
ვგლიჯავ თუ ვპრიწავ კითხვაა ზემოთ და უპასუხე

KAIROS

შენ გაიხარე მაინცდამაინც მარა სად წერია ეს? და მათრახი თუნდაც არ დაერტყა (ეს არ არის არსებითი), ხალხი რომ "გამოყარა" (და თქვენი აზრით მახარებლებმა "გამოიყვანა" სიტყვა არ იცოდნენ?) და მაგიდები ამოუყირავა, ამაზე გადავინაცვლოთ (რაც დანამდვილებით ვიცით)

აქ არსი არის იმაში, რაზეც კანუდოსელი ასე გულიანად იცინის:
მთავარია "რა?" და არა "რატომ?"


ღმერთმა დაგიფაროს მძიმე ცოდვებისგან, ძმაო, და უცებ რომ ადამიანი დათვრეს გადარეულ გონებაზე მცირეწლოვანი ადამიანი გააუპატიუროს და მერე მოკლას და მამამისმა მხოლოდ შეაგინოს და მეტიც არაფერი, მთელი ცხოვრება მისი მადლიერიც იქნება და შერცხვენილიც!!!

ახლა არ თქვა რა მაგალითები მოგყავსო.....

პოსტის ავტორი: ლილიანა თარიღი: May 8 2008, 12:53 PM

ეხ ამაზე ხშირად ვფიქრობ ....

პოსტის ავტორი: afxazi თარიღი: May 8 2008, 12:55 PM

ნუ ავურევთ რა. წყნარად ისაუბრეთ.

კანუდოსელი

კანუდოს ხომ იცი რომ ესეთებზე იწყება აყალ-მაყალი.

ისე ყველა ჩვენს აზრს გამოვთქვამთ და ავტორიტეტული ადამიანების, მოღვაწეების ნააზრევი არ გვაქვს?

საკუთარი აზრის გამოთქმით კიდე აქ ვერ შეთანხმდებით.

პოსტის ავტორი: კანონისტი თარიღი: May 8 2008, 12:59 PM

ვინმე მადლიანმა მიპასუხოს ამ კითხვაზე:

უფალი გეუბნება, რომ მარჯვენამ არ იცოდეს რას აკეთებს მარცხენაო. დავუშვათ შენ 2 000 000 $ შესწირე ეკლესიას. ეს რაღაცნაირად გაიგეს, რომ შენ ქენი და ჟურნალისტები სახალხოდ, პირდაპირ ეთერში გეკითხებიან: - შენ შესწირე თუ არა ფული ეკლესიას?

კითხვა: რას უპასუხებ შენ?

პოსტის ავტორი: afxazi თარიღი: May 8 2008, 01:02 PM

კანონისტი
მე ტავს არ მოვიწონებდი ამით. დიდი სიმაღლეა თუკი დამალავ და არ იტყვი. მაგრამ თუ იტყვი კი მე შევწირეო. ჩემის აზრიტ არც ეს იქნება ტრაგედია. გააჩნია ეს ფაქტი (ნუ საზოგადოებრივი ოვაციები შენს მიმართ) როგორ იმოქმედებს შენზე.

მაგრამ ეს რა შუაშია?

პოსტის ავტორი: leluka თარიღი: May 8 2008, 01:02 PM

არა თქო

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: May 8 2008, 01:04 PM

afxazi
კაი რა, შენ რაღა მოგივიდა? ეს საუბარია რაა...ცოტას გავიცინებთ, ცოტას ვიხუმრებთ...აბა ისე როგორ შეიძლება

იხ. ჩემი კომენტარი

პოსტის ავტორი: afxazi თარიღი: May 8 2008, 01:04 PM

კანუდოსელი

კაცო იხუმრეთო, მარა ერთმანეთი არ დაჭამოთოოო

პოსტის ავტორი: კანონისტი თარიღი: May 8 2008, 01:09 PM

afxazi

იმ შუაში, რომ ნებისმიერ შემთხვევაში, ცოდვას ჩადიხარ

- იტყვი არას - ტყუილია
- იტყვი კის - საუფლო მცნების დარღვევა

რომელია ახლა კურთხეული?

მით უმეტეს:

დიდ სიმაღლეს ტყუილით უნდა მიაღწიო???

დიახაც, უნდა მიაღწიო. კურთხეული ყოფილა ტყუილი უფლისგან ამ შემთხვევაში? დიახ

კანუდოსელი
afxazi

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: May 8 2008, 01:11 PM

კანონისტ, მაცხოვრის არცერთი საქციელი არ ყოფილა "სალოსური" და ეს შედარება არანაირად არ შეიძლება, ასე რომ ამას შევეშვათ...

ეგაა სწორედ შეცდომა, რომ ვფიქრობთ სუბიექტზე დავფიქრობთ სუბიექტურად...

პოსტის ავტორი: კანონისტი თარიღი: May 8 2008, 01:15 PM

KAIROS
რა შუაშია სალოსური?? საიდან ასკვნით ხოლმე ასეთ რამეებს?

- საუბარი დაიწყო სალოსობაზე
- ამას მოყვა - ერთი შეხედვით ცოდვიანი ქმედება შეიძლება თუ არა კურთხეულ იყოს უფლისგან?
- ამაზე დავწერე დიახ, ზოგჯერ-მეთქი
- შემეწინააღმდეგა ზაზა
- მაგალითად მოვუყვანე ეს

რა შუაშია, მითხარი აბა, სალოსობა?

პოსტის ავტორი: afxazi თარიღი: May 8 2008, 01:15 PM

კანონისტი
დავით რა გითხრა აბა. რატომღაც მგონია რომ ეს არასწორი, ყოველშემთხვევაში თემასთან შეუსაბამო მაგალითია.

მაშ მეც დავსვამ ერთ შეკითხვას. უფალი გარკვევით ამბობს სახარებაში რომ ერთი ადამიანიც რომ დააბრკოლოთ ჩემსკენ მომავალიო, ჯობია წისქვილის ქვა გამოიბა და წყალშI გადავარდეო.

ვტქვათ და იმ გინებით თუ სხვა რაიმე საქციელით ადამიანი დაბრკოლდა. რას ითყვი, ამ უკანასკნელის ბრალი იქნება რომ დაბრკოლდა. იმან რა იცის რომ ადამიანი სალოსობს. დაინახა სასულიერო პირი, რომელიც იგინება. რა იფიქროს აბა.

პოსტის ავტორი: კანონისტი თარიღი: May 8 2008, 01:22 PM

afxazi

დათო ნახე, თავადვე დაწერე:

ჩემსკენ მომავალიო....

ამიტომ ვთქვი და ჩანს დიდი ასოებით უნდა დავწერო:
მთავარია არა "რა?" არამედ "რატომ?"

ამას ქვია სუბიექტური შერაცხადობა და ეს ეკლესიის დიდ მონაპოვრად ითვლება. იგი IV საუკუნეში დაადგინა ბასილი დიდმა

თუკი დაბრკოლდა, ჰო. მაგრამ ჩვენ რახან არ ვიცით (და ამით ვუშვებთ შანსს, რომ არც დაბრკოლებულა), ცალსახად არ უნდა ვთქვათ, რომ გინება არანაირად არ არის დაშვებული.

P.S. ამის გამო გინება არ დაიწყოთ ახლა

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: May 8 2008, 02:14 PM

კანონისტი
შენი მთავარი შეცდომა ისაა, რომ საღთისმეტყველო საკითხებში მათემატიკურად ხისტ გზას ეძებ....

პ.ს.
გინება გარდა ცდუნებისა არის შეურაცხყოფა და განკითხვა არა იმ ადამიანისა ვისაც ესაუბრები, არამედ მისი მშობლისა, რომელიც არ ესწრება ამ საუბარს და შედეგად ის ვერც მოიქცევა და ვერც გამოსწორდება და რატომ უნდა იყოს ერთი ადამიანის (მშობლის) შეურაცხყოფის გზა მეორის (შვილის) ხსნის სტიმული სრულიად გაუგებარია და ამკვიდრებს ძველ დრომოჭმულ ფრაზას: "მიზანი ამართლებს საშუალებას" - ეს ქრისტიანობა კი არა ქრისტიანობის კარიკატურაც არაა

პოსტის ავტორი: კანონისტი თარიღი: May 8 2008, 02:16 PM

კანუდოსელი

მგონია, რომ პირიქით...


ვერც იმას გეტყვი, რომ დასაშვებია, მაგრამ ვერც იმას - შეუძლებელია

თუკი, მშობლის სიკვდილით ბევრ შვილს ეკლესიური ცხოვრება დაუწყია, შეურაცხყოფამაც რომ უშველოს, რა გაგიკვირდეს?....

რავიცი, რავიცი.....

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: May 8 2008, 04:13 PM

სრულიად არაორდინალური შედარებებია დავით; მაკვირვებ! რა შუაშია ის რომ ღმერთმა ვინმე გაიყვანა ამქვეყნიდან, და ამით მისი ახლობელი მოექცა და ის რომ ვინმემ ვინმეს შეურაცხყოფა მიაყენა? კარგი ახლა...
ახლა წინაზე, შენი წინა შედარებაც უადგილო იყო, იმიტომ რომ მაცხოვარს იქ არაფერი მსგავსი არ ჩაუდენია, რაც იკრძალება, ანუ მან რაც გააკეთა, ის დაამოწმა კიდეც წმ, წერილით, სალოსური საქციელი კი გარეგნულად უცნაური საქციელია, მსგავსი რამ მაცხოვარს არ ჩაუდენია, და გიმეროებ არც ისეთი რამ .... რაც არის სწორედ სალოსობა , ამაზე დაგიწერე, რომ მაცხოვრის მაგალითი, ძალიან შეუსაბამოა მეთქი...ახლა უფრო გასაგები იქნება... დანარჩენი წინ დავწერე... გინეითი და ბილწისტყვაობითი სალოსობა კი უცხოა მართლმადიდებლური ტრადიციისათვის და ეს ფაქტია!

სალოსობის შესახებ ეს საინტერესო ინფორმაცია და ნახეთ;

из подвигов христианского благочестия - юродство о Христе. Они не только добровольно отказывались от удобств и благ жизни земной, от выгод жизни общественной, от родства самого близкого и кровного, но принимали на себя вид безумного человека, не знающего ни приличия, ни чувства стыда, дозволяющего себе иногда соблазнительные действия. Эти подвижники не стеснялись говорить правду в глаза сильным мира сего, обличали людей несправедливых и забывающих правду Божию, радовали и утешали людей благочестивых и богобоязненных. - Ю. нередко вращались среди самых порочных членов общества, среди людей погибших в общественном мнении, и многих из таких отверженных возвращали на путь истины и добра. Почти все Ю. Востока и некоторые из них на Руси были иноки. Выражение Апостола: "мы юроди Христа ради" (1 Кор. IV, 10) послужило основою и оправданием подвига юродства. Общее название этих подвижников - юродивые. В древнем языке часто употреблялось слово оурод, юрод; им переводилось греческое mwroV. В Житии блаж. Симеона он постоянно называется оуродом - юродом; в Печерском Патерике упоминается Исаакий, который "поча по Mиpy ходити оуродом ся творя". В Общей Минее 1685 г. тропарь юродивым читается так: "глас апостола твоего Павла услышав глаголющ: мы оуроди Христа ради, раб твой Христе Боже - оурод бысть на земли... ", а в Общей Минее 1860 г. : "глас апостола твоего Павла услышав - мы юроди Христа ради... юрод бысть".. Вместе с тем слово это издревле употребляется и для перевода греческого saloV - простый, глупый; отсюда прозвание юродивого Николы Новгородского Салос (Карамзин IX, прим. 297). Е. Е. Голубинский это прозвание дает Михаилу Клопскому. Первою по времени Христа ради юродивою была св. Исидора (ум. около 365 г.), подвизавшаяся в Тавенском женском монастыре Мен или Мин. Жизнь ее описал св. Ефрем Сирин, посетивший пустыни Египта в 371 г. Из других Ю. восточной (греческой) церкви известны препод. Серапион Синдонит, препод. Виссарион Чудотворец, св. Симеон, препод. Фома, св. Андрей. Вместе с христианством русские заимствовали от восточной церкви и подвижничество, в его разнообразных видах. На Руси первым по времени Ю. был киево-печерский чернец Исаакий, скончавшийся в 1090 г. Исторические судьбы и склад жизни древнерусского общества много способствовали процветанию на Руси юродства. Ни одна страна не может представить такого обилия Ю. и примеров такого необыкновенного уважения к ним, как древняя Русь. В продолжение лишь 3 веков (XIV - XVI) на Руси насчитывается не менее 10 Ю. святых, тогда как в общем месяцеслове православной церкви в течение 5 веков (Vl - X) не более 4 Ю. святых, принадлежащих различным странам. Не говорим уже о Ю. неканонизованных, которых было очень много в древней России (весьма многие из них упоминаются в "Святой Руси", арх. Леонида) и которые народом больш. частью также считались святыми. См. Васильев, "История канонизации русских святых" (М., 1893); Яхонтов, "Жития св. северно-русских подвижников" (Казань, 1882); В. О. Ключевский, "Древнерусские жития святых, как исторический источник" (М., 1871, 4 приложение). Древнерусское общество много страдало от неправды, корыстолюбия, эгоизма, личного произвола, от притеснения и угнетения бедных и слабых богатыми и сильными. При таких обстоятельствах печальниками русского народа являлись иногда Христа ради Ю. Общеизвестно смелое обличение Иоанна Грозного псковским юродивым Николою Салосом. Василий Блаженный нередко обличал Грозного Иоанна; блаженный Иоанн Московский беспощадно обвинял Бориса Годунова в участии в убийстве царевича Димитрия. Художественный тип юродивого древнерусской жизни создан Пушкиным в "Борисе Годунове". Л. Н. Толстой, в своем "Детстве", симпатизирует, по-видимому, юродивому и матери Иртеньева, считающей юродивого "Божьим человеком". - Во второй половине XVI в. в Русской земле было уже много храмов, в которых почивали мощи православленных церковью Ю. или которые были построены во имя их. Новгород славил Николая Кочанова, Михаила Клопского, Иакова Боровицкого, Устюг - Прокопия и Иоанна, Ростов - Исидора, Москва - Максима и Василия Блаженного, Калуга - Лаврентия, Псков - Николу Салоса. С конца ХVI в. число Ю. в Русской земле заметно уменьшается; только немногие из них достигли прославления. Нельзя сказать с определенностью, как рано на Востоке появились лже-юродивые; по всей вероятности, когда восточное иночество стало утрачивать дух древне-христианского подвижничества, вместе с истинно-юродивыми стали появляться и мнимо-юродивые. Как рано на Руси явились мнимо-юродивые - на это есть прямые указания лишь начиная с XVI века. Иоанн Грозный во втором послании к собору жаловался, что "лживые пророки, мужики и женки, и девки, и старые бабы бегают из села в село, нагие и босые, с распущенными волосами, трясутся и бьются, и кричат: св. Анаcтacиa и св. Пятница велят им". В следующем затем столетии о таких лжеюродивых упоминают патриарх Иоасаф 1-й (в указе 1636 г.) и собор 1666 - 1667 г. Церковная власть времен Петра I преследовала лже-юродивых (ханжей), которых предписывалось помещать в монастыри "с употреблением их в труд до конца жизни"; указом 1732 года воспрещалось "впускать юродивых в кощунных одеждах в церкви", где они кричали, пели и делали разные бесчинства во время богослужения, единственно из корыстного желания обратить на себя внимание богомольцев. И в настоящее время иногда являются лже-юродивые и находят немало почитателей. См. свящ. Иоанн Ковалевский, "Юродство о Христе и Христа ради юродивые восточной и русской церкви" (М., 1895; здесь же и жития Ю.).

== Оригинал этой статьи взят из энциклопедии Брокгауза-Ефрона

პოსტის ავტორი: მართა თარიღი: May 8 2008, 07:38 PM

KAIROS
მე ვიცნობ ბევრ ადამინს რომელიც ახლობლის სიკვდილის შემდეგ მივიდა და დაუახლოვდა ეკლესიას,მშობლის ,მეგობრის ნათესავის .ისინი შვებას პოულობენ და ხდებიან დროთა განმავლობაში ეკლესიის ნაწილი.მართლა ბევრს ვიცნობ ასეთს...თუმცა ისინიც ვიცი ვისაც ამა არ უშველა.
რაც შეეხება სალოსობას,კარგა ხანი ვერ ვგებულობდი მის არსს,სანამ სალოსი ბერების ცხოვრებას არ გავეცანი,ბევრი რამ დავინახე და უკეთ შევიგრძენი ადამიანური სისუსტეები,ასევე უფლისადმი ერთგულება და უზომო სიყვარული.
მე ვიცი ერთი ბერ-მონაზონი(არ დავასახელებ ვინაობას)საკმაო ახალგაზრდა ასაკშივე ანახა მრევლსა და საზოგადოებას ნამდვილი მსახურება უფლის მიმართ.ეს ბევრმა "ნორმალურად" მიიღო აი ბევრმა კი ლამის თვითონ ეს ბერი გააღმერთა.აღარ დავწვრილმანდები და მოვყვები თუ რა ბრმა რწმენით მიუდგა მრავალნი ამ დიდ ადამიანს,მან მაშინვე იგრძნო საშიშროება და ალბად რომ არ სძლიოს პატივმოყვარეობამ და კიდევ "სხვა " რაღაცეებმა,თავი გაიხადა ქილიკის და დაცინვის ობიექტად,მე მივხვდი და კიდევ მრავალი ეს მართლაც ერთგული მსახური უფლისა რატომ იქცევა ასე მაგრამ არიან ისეთებიც რომლებიც ყვებიან როგორ ნახეს მამაო ისეთი მთვრალი რომ ფეხზე ვერ იდგა თუ როგორ უდიერი შენიშვნები დაიწყო შარვლიან და გამომწვევად ჩაცმული გოგონებისადმი,რა უცნაური გახდა ამ ბოლო დროს და ასე შემდეგ... თავიდან გავიკვირვე მაგრამ მერე ერთი დეკანოზისგან მოვისმინე სალოსობას მისდევსო და მაშინვე გამინათდა გონება.
აი ასეც არი ხშირად ანუ უამრავ შემთხვევაში მრევლი და საზოგადოება უბიძგებს სასულიერო პირს გააპარტავნებისგან თავ დასაცავად გადადგან არა " პოპულარული" ნაბიჯები!

პოსტის ავტორი: კანონისტი თარიღი: May 8 2008, 08:01 PM

KAIROS

ასე რთულად ვლაპარაკობ?

იმ შუაშია, რომ ადამიანზე (რომელიც ერთი შეხედვით უდანაშაულოა) მოიწევა განსაცდელი სხვის საცხონებლად!

ზაზამ შემაცოდა ეგერ შეგინებულის მშობლები, კაი ეს მოექცა ამ ქმედებითო, მარა მისი მშობლებიო? იმათ ხომ ტყუილად მიადგათ ეს შეურაცხყოფაო, თან იქ არ იყვნენო.... და ამაზე ვუპასუხე

პოსტის ავტორი: სარდიონ თარიღი: May 8 2008, 08:36 PM

KAIROS

ეს სიტყვები მცდარია.
რადგან მართლმადიდებლური ტრადიცია , როგორც ესეთი ,სალოსობა არ გახლავთ.
არამედ სალოსობა არის სპეციფიურად მართლმადიდებლობის წიაღში არსებული ფენომენი.
კათოლიკური და პროტესტანტული სამყარო მას არ იცნობს.
სალოსობისთვის გინება-ბილწსიტყვაობა სწორედაც ძალზე დამახასიათებელია, როგორც საზოგადოებაში არსებული კეთილზნეობრივი ნორმების იგნორირება.

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: May 8 2008, 10:08 PM

კი მაგრამ დავით, აქ განსაცდელი მოდის ღვთისაგან, და იქ შეურაცხყოფა, ერთი ღვთიური ქმედებაა, მეორე ცოდვილი და ადამიანური, ამიტომ გიწუნებ შედარებას!

ვერ დაგეთანხმებით

აბა შენ გახარებას წყარო მაჩვენე, სადაც წერია, რომ სალოსი თუა აუცილებლად უნდა იგინებოდესო ან კიდევ მაგალითი გაიხსნე, რომელი წმიდანი სალოსი იგინებოდა?

პოსტის ავტორი: სარდიონ თარიღი: May 8 2008, 10:08 PM

ჩვენს დაცემულ და ღვთისგან დაცილებულ დროშიაც კი, როცა ქუჩაში დედის გინებას ხშირად გაიგონებ, როცა ახალგაზრდები ქუჩაში დგანან და საკუთარ დედას ბილწად აგინებენ, და ჩვენ მიმოვდივართ და ეს გვესმის და ამას ვეგუებით, თუმცა გულში ვკიცხავთ, წარმოიდგინეთ რომ ახალგაზრდა კაცი საზოგადოებრივი თავშეყრის ადგილზე შიშველი ცხადდება.
მას აბსოლუტურად ნატურალურად უჩანს მთელი შიშველი სხეული და სასქესო ორგანო.
აი ამ დროში როცა საკუთარი დედის ხმამაღლა ბილწად შემგინებელს, კაცი ხმას არ სცემს, წარმოიდგინეთ რა დღეში ჩააგდებენ იმ შიშველ ახალგაზრდას.
და ეხლა არავინ არ მითხრას რომ საზოგადოებღივ ადგილში საკუთარი დედის ბილწად შეგინება უფრო მეტ რეაქციას გამოიწვევს ხალხში ვიდრე შიშველი მამაკაცის გამოცხადება.
მაშ რატომ ამტკიცებთ უაზროდ რომ სალოსი დედას არ შეიგინებოდაო? ეს უზნეობაა და მართლმადიდებლურ ეთიკეტს სცილდებაო?



წმინდა ბასილი მოსკოველი,16 საუკუნე, რომელიც ზამთარში, ყინვაში და ზაფხულში, დედიშობილა დადიოდა, შუა ქალაქში, მაშინ როცა დედის აუტო-გინება კი არა, სხეულის მცირე ნაწილის გამოჩენაც უზნეობა იყო.

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: May 8 2008, 10:10 PM

და სალოსი " კეთილზნეობრივ ნორმებს" კი არ უკეთებს იგნორირებას, მგონი შენ სალოსი სხვა რამეში გეშლება, არამედ საზოგადოების სიმახინჯეებს ამხელს არაორდინალური ხერხებით, იგივე მამა გაბრიელზე გამიგონია ( ანუ არ ვიცი ზუსტად ასეა თუ არა) რომ მან საცხრამაისო "პარადის" ( კომუნისტურ ტერმინს დავწერ) წინ ლენინის ძეგლთან მოისაქმაო...

პოსტის ავტორი: სარდიონ თარიღი: May 8 2008, 10:31 PM

სალოსი სხვა რამეში არ მეშლება.
სწორედ ეგ "არაორდინალური ხერხები" არის საზოგადოებრივი "კეთილზნეობის" ნორმებიდან , ეთიკიდან გასვლა და გიჟური, მიუღებელი რამეების კეთება, მაგ მოსაქმების არ იყოს.
ჰოდა მამაგაბრიელი რადგან ახსენე , მონაზვნებს დედის ყველაფერს ორ შაურად უტრიალებდა სამთავროში, იგივეს უკეთებდა მაღალჩინოსნებს საზ.შეკრების ადგილებში, მაგალითად ედიკას გაუკეთა ერთხელ სვეტიცხოველთან ხალხში.

პოსტის ავტორი: დათიკო თარიღი: May 9 2008, 12:55 AM

KAIROS

არა, მე თავად მაქვს მოსმენილი მისივე მოყოლილი თუ როგორ დაწვა ეს უზარმაზარი ლენინის პლაკატი პარადის დროს.
ეგ ჩანაწერი აქაც იდო ფორუმზე. მეც მაქვს და თუ გიდნა ავტვირთავ.

პოსტის ავტორი: G_I_O_R_G_I_ თარიღი: May 9 2008, 01:19 AM

საინტერესოა კარგი იქნება

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: May 9 2008, 03:21 AM

კამათი კარგი რამეა, ჩემო სარდიონ, როცა კამათის საზღვრებში რჩება , ასე რომ სიტყვა "უაზროდ"და კამათის ტონალობა ამოიღე და მერე გავაგრძელებ საუბარს, თორემ ასე თუ მიუდექი საკითხს, უშედეგო საუბარს მივიღებთ... ასე რომ ჩემი მოთხოვნა, მოთხოვნად რჩება , ოღონდ წმიდანზე უნდა იყოს და თანადროულად მისი საქციელი შეწყანრებული უნდა იყოს ეკლესიის მიერ:

და ის რომ ცოტა არ იყოს ვერ ჯდება ვერც ერთი წმიდანის ცხოვრებაში და იქნებ გამახსენოთ რომელი სალოსი აგინებდა უშვერად მონაზვნებს? ... საერთოდ კი არ გვინდა ეს სუბიექტივიზმი, არ გვინდა მაინცდამაინც მამა გაბრიელზე საუბარი, ვისაუბროთ რაა სალოსობა, და სად იწყება ის "ფსევდო სალოსობა" რაც აიკრძალა კიდეც
ოღონდ ვიმეორებ, ის "უაზრო" და რამე მსგავსები არ გვინდა...
დავით:

ეგ მეც გამიგონია, ოღონდ ეგეც გაუკეთებია და ისიც... თუმცა ორივე მაინც "გამიგონიას" დონეზეა და ვერ ვიმსჯელებთ მასზე...
მოკლედ ფაქტებით ვისაუბროთ...

პოსტის ავტორი: სარდიონ თარიღი: May 9 2008, 10:49 AM

დათიკო
ეგ პარადის დროს არ მომხდარა, ეგ პლაკატი ლენინის ძეგლის უკან ქალაქის საბჭოს შენობაზე იყო გაკრული, პარადის დროს კი უბრალოდ ძეგლს მიაფსა.
ასევე მახსენდება უძრაობის წლების შემთხვევა როცა რუსთაველზე ოპერასთან ბრეჟნევის დიდი პლაკატი იყო გამოკრული, მამა გაბრიელი სეჩერდა და იშვიათად Uშვერი სიტყვებით დაუწყო დედის გინება და ლანძღვა, ხალხი მოგროვდა, ის კი იდგა და იგინებოდა, მილიციაც გაჩნდა, მაგრამ ხელი არ უხლიათ, მან ჩაამთავრა "მიტინგი" და წავიდა.


ერთმა ახლობელმა ჰკითხა მას, დედებს სამთავროში ეგრე რატომ ამცირებო.
მან ღიმილით პასუხა, რომ განგებ ვამდაბლებ, რომ სიმდაბლეს მიეჩვიონ, თორე საგინებელი არაფერი სჭირთო.
ესე რომ ჩვენც მივეჩვიოთ სიმდაბლეს თუ სულის ცხონება გვინდა და კამათში "ბუზი ავიფრინოთ".
დედის გინებას კი არ ვაპირებ, სალოსი არა ვარ.

პოსტის ავტორი: კანონისტი თარიღი: May 9 2008, 11:06 AM

KAIROS

ეს ფრაზა თეოლოგიურად რამდენად მისაღებია? (არ ვიცი, ვკითხულობ...)

სარდიონის შედარება მომეწონა, მგონი რომ შიშველი სიარული არანაკლებ შეურაცხყოფა გამოდის საზოგადოებრივად, ვიდრე ბრეჟნევის გინება (რომელსაც ისეც ბევრი აგინებდა ჩუმად ).....

უბრალოდ, კაიროს, რატომ მაინცდამაინც ეს გინება არ მოგწონს? სხვა ქმედებები განა ასე "ნორმალურია" ხოლმე სალოსების, რომ ეს ერთი გინება დავიწუნოთ?

"რომელი სალოსი იგინებოდა", არ არის ჩემი აზრი მთლად მართებული. აქ არსს უნდა ჩავწვდეთ, რამდენად დასაშვებია ასეთი ქმედება, თორემ თუკი მამა გაბრიელის კანონიზაცია მოხდა, მაშინ უკვე გვეყოლება ამ სახის სალოსიც....

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: May 9 2008, 12:24 PM

კაი ახლა, რათ გინდა ეს პროვოკაციები სარდიონ? ხომ გთხოვე, ვილაპარაკოთ, ვიკამათოთ, კაი კაცი ხარ და ნუ გავაფუჭებთ ურთიერთობებს...

ნუ მისაღებია, რადგან აქ შეიძლება ბევრი რამ იგულისხმო, უფლის ნება, დაშვება... მოკლედ ეს სხვა საკითხია, აშკარაა რომ ის შედარება არ იყო სწორი და მგონი ეს ახლა ნათელია...
რაც შეეხება გინებას, აშკარაა, რომ ბილწსიტყვაობა ცალმხრივად ცოდვაა,
ანუ ცოდვაა მაშინაც როცა მარტოა ადამიანი, და მაშინაც როცა ირგვლივ ხალხია...
ანუ თავად გინებაა არსშივე ცოდვა...
და რაა ბილწსიტყვაობა, მაშინ ნახეთ კიბისაღმწერელი...
ახლა შიშველი სიარული არაა ცალმხრივად ცოდვა... ანუ თავად სიშიშვლე კი არაა ცოდვა, არამედ
შეიძლება გახდეს დამაბრკოლებელი, ადამიანის დაცემული ბუნების გამო...
მოკლედ ისე არ გავიგოთ, რომ საკითხი გადაწყვეტილია და მორჩა, უბრალოდ ძალიან
უცხო ფენომენია გინებისათვის ანუ ცოდვისთვის, ცალმხრივად და უპირობოდ მავნესათვის, რაიმე
კარგი ფუნქციის მინიჭება... ამაზე ვწერ მე, თორემ მამა გაბრიელის პიროვნებას არ განვიხილავ და გთხოვთ
ამ ჭრილში ნუ წაიკითხავთ ჩემს პოსტებს...

პოსტის ავტორი: მარიამი თარიღი: May 9 2008, 12:26 PM

იქნებ წმ. სვიმეონ სალოსამდე არც ქალების აბანოში შესულა სხვა სალოსი, მაგრამ ის შევიდა. ან სულაც ყველაზე პირველად ვინც დაიწყო სალოსობა, იმასაც არ ექნებოდა მაგალითები წარსულიდან.
ასე რომ, ეს არგუმენტი სერიოზულად მოიკოჭლებს.

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: May 9 2008, 12:27 PM

არ მოიკოჭლებს არანაირად, და აი რატომ, იმიტომ რომ ცალმხრივ ცოდვაზეა საუბარი; ანუ რაც დავწერე... ნურც ერთხელ მომხდარ ფაქტს გავხდით საზოგადოდ და სამაგალითოთ, ის კაცი ერთხელ შევიდა იქ, ყოველდღე ხომ არ დადიოდა?

პოსტის ავტორი: მარიამი თარიღი: May 9 2008, 12:28 PM

მერე რა? ერთხელ ხომ შევიდა? ანუ ცოდვა ჩაიდინა მაგით?

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: May 9 2008, 12:34 PM

არ შეიძლება მარიამ ასე, ჯერ ერთი გამონაკლისი კანონს ამტკიცებს, ის რომ ერთხელ შევიდა ამართლებს მხოლოდ ერთხელ ამის გაკეთებას და არა ათჯერ, მეორეც და მთავარიც, გინება თავშივე არსშივე არის ცოდვა, და თან მომცველი ცოდვა, ის შეიცავს ისეთ პიროვნებასაც, რომელიც იმ შემთხვევაში არაფერ შუაშია, და სალოსის დანიშნულებას არ ეხება ანუ მხილებას , რაც კანუდოსამ დაწერა ანუ ;

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: May 9 2008, 12:42 PM

მომიტევეთ და მხოლოდ ერთი სურვილი მრჩება ამ საუბრების მოსმენიდან: ღმერთო შენ დაგვიფარე

პ.ს.
გინების აპოლოგეტებო გააგრძელეთ, გულისყურით გისმენთ
მალე დეფინიციები გაჩნდება ვატყობ: გინება სხვაა და დაგინება სხვა

პოსტის ავტორი: მარიამი თარიღი: May 9 2008, 12:44 PM

რა კანონზე საუბრობ, კაიროს, როცა სალოსებზეა თემა? სალოსები კანონებს რომ არ ემორჩილებიან და ერთი შეხედვით ცოდვას რომ ჰგავს, ისეთ რამეებს რომ აკეთებენ, იმიტომაც არიან სალოსები. აბა ყველაფერი თუ ისე გააკეთა სალოსმა, როგორც საზოგადოებაშია მიღებული, რაღა სალოსი იქნება?
მაინც ვერ ამტკიცებთ, რა განსხვავებაა სიშიშვლისა და გინების ცოდვებში ასეთი, რომ ერთი შეიძლება და მეორე არა? გინება თუ ეხება სხვა ადამიანს, სიშიშვლეც ეხება. იქნება და შიშველი მამაკაცის დანახვაზე ვინმეს ბრძოლები დაწყებოდა? ნუ დამაკონკრეტებინებ ახლა ყველაფერს

სიშიშვლის აპოლოგეტებს ასევე გულისყურით გისმენთ :ეგ მწვანე სმაილი:

პოსტის ავტორი: სარდიონ თარიღი: May 9 2008, 12:50 PM

გინება ცოდვაა.
ესე ნუ წარმართავთ საუბარს და მთელ აქცენტს გადაიტანთ იმაზე რომ ჩვენ ეს არ გვესმის, ან უბრალოდ ამ ცოდვის გამართლება გვინდა და ვჯიუტობთ ამის აღიარებაში.
უბრალოდ თქვენ არასწორად განიხილავთ და სინჯავთ სალოსის ფენომენს , როგორც ესეთს , და გინდათ ის დოგმატურ /კანონიკურ ჭრილში განიხილოთ.
რაც შეუძლებელია.

პოსტის ავტორი: მარიამი თარიღი: May 9 2008, 12:53 PM

მაგას ვამბობ ამდენი ხანი და გინების აპოლოგეტობა დამბრალდა...

პოსტის ავტორი: სარდიონ თარიღი: May 9 2008, 12:56 PM

Русское юродство как феномен культуры, его национальное значение.
ამ ნარკვევში განხილულია ბევრი ასპექტი, მათ შორის ბილწსიტყვაობის შესახებ.

"Важное место в смеховой культуре занимали словесные смеховые тексты, скоморошины и т.д. Также большое распространение получило ритуальное сквернословие.
....Таким образом, возвращаясь к юродству, становится понятна трактовка А. В. Юдиным юродства как переходной области между святостью и смеховым миром. Действительно, ведь юродивый во многом применяет “бесовский” стиль поведения, но, в отличие, от прямо принадлежащих смеховому миру, он не искренен в этом непотребстве, а только лишь насмехается над этим. Он сознательно доводит себя до самого низкого, что только может быть в этом мире, усмиряя таким образом свою гордыню и, как это ни парадоксально, совершенствуя себя в духовном плане."

პოსტის ავტორი: კანონისტი თარიღი: May 9 2008, 02:13 PM

KAIROS
ზაზას მაგ ფრაზას რომ ვუპასუხე, საიდან მოიტანეო და თუ გახსოვდა, დალოცვილო, მაშ რაღას გაიკვირვე?

მაგაზე ვუპასუხე, რომ სხვისი შეურაცხყოფა კი არა, სიკვდილიც შეიძლება გახდეს ჩვენთვის საცხონებელი...

და კიდევ: გინებას მაინცდამაინც ნუ აღვიქვამთ, მხოლოდ ქართულ სინამდვილეში მიღებულ ფორმად (ანუ "შენი დედა..." ნუ რა მართლმადიდებლურია! ), არამედ შეურაცხყოფის სიტყვიერი გამოხატულება არის გინება. (ბილწსიტყვაობა კიდევ სხვაა, იქ შეურაცხყოფა არ არის სავალდებულო იყოს ჩადებული, შესაძლოა ადამიანმა რაიმეს გამოსახატად უცენზურო სიტყვა იხმაროს და სულაც არ შეაგინოს ვინმეს)

გავიხსენოთ ლუკას სახარება, სადაც მაცხოვარი ამხელს ფარისევლებს და სჯულის მოძღვრებს (თავი 11, "ვაი თქვენდა, ფარისეველნო, ორგულნო..."). ამის მომსმენი ფარისევლები პასუხობენ:
მიუგო ერთმა რჯულის მოძღვარმა და უთხრა მას: მოძღვარო, მაგას რომ ამბობ, ხომ ჩვენც გვაგინებ? (ლკ. 11;46)

ანუ გინების ბევრნაირი შემთხვევა გვაქვს და როდესაც სალოსის გინებაზე ვმსჯელობთ, ალბათ, ისიც უნდა ვთქვათ, რომელ ფორმაზეა საუბარი (მეეჭვება, თანამოსაუბრისთვის შეეგინებია მამა გაბრიელს)

P.S. საგანგებო თხოვნა კაიროსს:
უმორჩილესად გთხოვთ, ჩემს მიერ მოყვანილი სახარებისეული ციტატა არ იქნეს გაგებული, როგორც იესოს მოხმობა მაგინებლად (ნუ იყოფინ!) ან კიდევ მინიშნებად მაცხოვრის სალოსობაზე ან მსგავსზე. წინააღმდეგ შემთხვევაში მე-6 სართულიდან გადავხტები

პოსტის ავტორი: მართა თარიღი: May 9 2008, 02:30 PM

აუ რაღაც გამეღიმა,ეს ადამიანები იმიტომაც "ისულელებენ" თავს რომ საზოგადოებას მოაჩვენონ თავი მთლად თუ არა ნახევრად "სულელებად" ჰოდა ჩვენ ახლა რა გგონიათ გავარკვევთ "უბრალო" მოკვდავი ადამიანები სალოსობის არსის სიღრმეს?
მე ვფიქრობ ეს ჩვენ ხელარგვეწიფება.მათ ქმედებებს ჩვენ კი არა დიდი ღვთისმეტყველებიც ვერ ახსნიან ხშირ შემთხვევაში რადგან არაბუნებრივია მათი ცხოვრებაც და ქმედებაც!
ფილმი "კუნძული"არის იქ ისეთი მომენტები რაც ქრისტიანს კი არა სასულიერო პირებსაც აკვირვებს ხო? ნუ დაახლოებით ესეა სალოსების ცხოვრებაც რაც ჩვენთვის ბუნდოვანია,უფლისთვის გასაგებია!

პოსტის ავტორი: დათიკო თარიღი: May 9 2008, 02:32 PM

KAIROS

http://www.link.ge/file/36485/mama-gabrieli.mp3.html

პოსტის ავტორი: nana_007 თარიღი: May 9 2008, 03:32 PM

მართა,

მეც მგონია, რომ სალოსები რატომღაც "ოსტრავის" კაცს უნდა ემსგავსებოდნენ. ის არავის არ აგინებს, არც "მატერიტსა" და არც ცუდ სიტყვებს ხმარობს, რაღაც სხვა ქმედებები აქვს და მგონი ნანახი აქვს ყველას და მიხვდება.
ისე, მას რომ ეძახის წინამძღვარი ცუღლუტს, სულელს და "გაროხოვის" არც ეგაა გინება. არა მგონია სალოსები დედას იგინებოდნენ ან ისეთ სიტყვებს ხმარობდნენ, რაც სასქესო ორგანოებთანაა დაკავშირებული ან შედარებული.
დანარჩენი კი "უზრდელო" და "მაიმუნოც" შეიძლება გინებაში ჩაითვალოს. რა ვიცი, მე არ წამიკითხავს სალოსებზე არაფერი სპეციალური, მხოლოდ ჩემს აზრს მოგახსენებთ. სიტიტვლემ კი შეიძლება უფრო ცუდი შედეგი გამოიღოს, ვიდრე ცოდვაზე მინიშნება: ერთი მიხვდებიან იქნება და მეორენი პირიქით, დაბრკოლდებიან...

პოსტის ავტორი: neo თარიღი: May 9 2008, 04:30 PM

გინება ცოდვაა, კი მაგრამ ,,ნეტარნ არიან, ვისაც ცოდვა ცოდვად არ შეერაცხა"


თავისთავად ცოდვა არაფერი არ არის, ცოდვას მოტივი განსაზღვრავს და არა გარეგნული ფორმა... დაჟე არც შედეგი, არამედ მოტივი... მტავარია კითხვა -რატომ ? ჩადის ადამიანი ამა თუ იმ საქციელს... ეს მომენტი შაბათობით სიკეთის კეტების ფარისევლურ მომენტს გავს...

რაც შეეხება სალოსს...

სალოსის ცხოვრებაში ჩემი აზრით მთავრი ღვაწლია რასაც სალოსი ეწევა, და ეს ღვაწლი მის მიერ საკუთარი მეს დამცირებაში მდგომარეობს... ადამიანი რომელიც საზოგდოების თვალში ასე იმცირებს თავს, განსაკუთრებით მაშინ როცა მისი სალოსობის შესახებ მხოლოდ ,, უფალმა" უწყის, - ასაბუთებს მისი რწმენის აბსოლიტურობას, მისი ნების მთლიანად ქრისტესათვის უარყოფას, - თავგანწირვას... წარმოიდინეთ რას თმობს ასეთი ადამიანი, - ყველანაირ პატივს...

ეს მომენტია ჩემი აზრით სალოსობაში მთავარი... თუ სალოსად იცხოვრე ქრისთესთვის, და შენი ცხოვრების განმავლობაში ვერავინ მიხვდა რომ შენ სალოსობდი საკუთარი ნებით, პრაქტიკულად სამოთხის კარი ღია გაქვს...

პოსტის ავტორი: მნათე თარიღი: May 9 2008, 04:44 PM

დამისახელეთ გარემოება, როცა გინება ცოდვა არ არის... ემოციური კავშირიც ზედ მიაყოლეთ

პოსტის ავტორი: neo თარიღი: May 9 2008, 05:02 PM

მაგალითად განრისხებული კაცი მისდევს ქუჩაში ქალს დანით და ეს ესაა ეწევა, მე შორიახლოს ვდგევარ... ერთადერთი გზა ამ კაცი შეჩერებისა არის რომ გულიანად შევაგინო... და მისი მრისხანება იმ ქალიდან ჩემზე გადმოვიტანო...

შედეგს არ აქვს მნიშვნელობა, თუ მე ტავში მომივიდა ეს იდეა ამ დროს და ჩემი გინებას მიზეზად უდევს ამ კაცის შეჩერების მოტივი, მაშინ უაზრობაა გინება ცოდვად შეირაცხოს...

პოსტის ავტორი: მნათე თარიღი: May 9 2008, 05:12 PM

ამაში გეთანხმები, მაგრამ სალოსობასთან რა შუაშია...

პოსტის ავტორი: G_I_O_R_G_I_ თარიღი: May 9 2008, 05:20 PM

საოცარია როგორც მივხვდი თავად მამა გაბრიელი საუბრობს.
დათიკო
თუ კიდე გაქვთ ან იცით ასეთი ჩანაწერები მითხარით.
თემას რაც შეეხება ნამდვილი წმინდა სალოსების ქცევა და მათი ქმედება ჩვენი შეზღუდული სულიერების ადამიანის ხედვის ჩარჩოებსა და საზღვრებში არ ჯდება და რომ გვეცხოვრა ასეთი წმინდანის დროს ბევრი მისი საქციელი ჩვენთვის უცნაური და გაუგებარი იქნებოდა და თუ არ გვექნებოდა თავმდაბლობა განკითხვაშიც ჩავვარდებოდით.

პოსტის ავტორი: კანონისტი თარიღი: May 9 2008, 05:22 PM

მნათე

ჯერ გინებაში რას გულისხმობ, ის მითხარი....

(თუ გაგიჭირდეს, პრეზიდენტობის ყოფილი კანდიდატი დაგეხმარება )

"დებილი ხარ" <--- არის გინება?

პოსტის ავტორი: მნათე თარიღი: May 9 2008, 05:25 PM

ნტ... ეგ უკვე კნინობით-ალერსობით ფორმად გადაიქცა გააჩნია ვინ როგორ იტყვის.. რაც შეეხება უფრო დიდ გინებას, კერძოდ დედეულ კეთილურის მოკითხვებს, ვფიქრობ ეს უფრო ღვარძლიანი და ბილწი აზროვნების წარმონაქმნია, ვიდრე იგივე "იდიოტი ხარ"

პოსტის ავტორი: neo თარიღი: May 9 2008, 05:40 PM

შენ ჭკვიანი ბიჭი ხარ, თუ მოინდომებ კავშირს დაინახავ და აღარ დაგავიწყდება

პოსტის ავტორი: სარდიონ თარიღი: May 9 2008, 10:15 PM

Домна Карповна Томская обыкновенно собирала всякое старье (впрочем, она не пренебрегала и новыми вещами, но они у нее скоро делались старыми): совершенно изношенную и никуда уже не годную одежду, брошенные тряпки, старое мочало, веревки, ремни, обувь и пр. И все это у нее шло в дело. Из них она составляла узел, пока не выходила у нее целая цепь узлов. Таких цепей разного размера у нее было много. Из них-то она и строила себе одежду таким образом: одну цепь перекидывала через плечо (рубашки Домна Карповна не носила. Если и видали на ней когда-либо рубашку, так это была не рубашка, а подобное же рубище, которое само собою не могло держаться на плечах), другую через другое; так же убирала она грудь, живот, руки и ноги, или обертывала чем попало; сверх и подле этих узлов накладывала другие, меньшего размера, пока совершенно не закрывала обнаженное тело. Всего более у Домны Карповны узлов было навязано на бедрах, от чего она очень много походила на подчембарившегося крестьянина. Сверх всего этого у ней с боков и спереди между узлами не мало было мешочков и маленьких узелков, в которых она постоянно носила с собою хлеб, квас, молоко, кислую капусту, чай, сахар, ладан, свечи, старые щи и многое множество других вещей, которых и перечислить невозможно… На голове она носила всегда какую-нибудь повязку, чаще белую, украшенную крестом, ленточками и шнурочками. Сверх такого оригинального костюма Домна Карповна надевала иногда и платье, которое она непременно, бывало, выпросит к празднику у кого-нибудь из своих любимиц. Но и платье она носила тоже по-своему: потом запрячет в узлах, соберет платье борами, наделает дырочек и во многих местах перевяжет чем попало: ленточками, веревочками, мочалами. В платье она проходит, бывало день, много два, смотришь, – оно уже изодранно на ленточки, которые Домна Карповна употребляла на перевязку узлов и другие потребности. Случалось, впрочем очень редко, Домна Карповна носила и шляпки, конечно отжившие свой век, но непременно переделав их по-своему; а иногда она умудрялась их надевать по две и по три зараз: на голову наденет шляпку на шляпку, третью – куда-нибудь на плечо; или так: одну наденет на голову, другую на плечо, а третью пришпилит назад, ниже поясницы… В знакомых домах, а то где-нибудь во дворе, раздевалась она до нага, – перебирала, перевязывала свои узелки, а потом одевалась по-прежнему. “Ужас, бывало, возьмет, – говорила мне одна женщина, у которой Домна Карповна переодевалась всего чаще, – когда посмотришь на кучу этих узлов… Как это только доставало у Домны Карповны сил носить такую тяжесть!” Представьте себе, как это тяжело было Домне Карповне носить такую одежду летом в жару и дождь, и как она была легка для зимы! Какой был простор между узлами по телу Домны Карповны гулять нашим сибирским морозам”. Мешочки и узелки Домны Карповны были как раз те, в которых блаженные носили все те предметы, которыми делали предсказания окружающим. Но иногда весь этот мусор и обрывки использовались ими самими. Зачем? – этот вопрос пока не исследован. Своеобразно пользовалась этими узелками та же Домна Карповна: “Костюм этот, всегда одинаковый по своей форме, она поминутно изменяла в частностях. Домна Карповна не давала покоя своим рукам, а почти постоянно, даже во время молитвы, занималась своими узлами (преосвященный Владимир утверждает, что узелки эти служили Домне Карповне во время молитвы вместо четок): из большого сделает маленький, из маленького – большой; один привяжет сверху вниз, другой снизу вверх” .

პოსტის ავტორი: სარდიონ თარიღი: May 9 2008, 10:32 PM

Святая блаженная Домна Томская
День памяти 29 декабря нового стиля

Христос в Евангелии говорит: "Царство Небесное подобно жемчужине, найдя которую, человек оставляет всё, чтобы приобрести её". В порыве горячей любви к Своему Спасителю и Господу многие люди оставляют мир, славу и богатство, чтобы всегда неразлучно пребывать с Богом. Ради Господа и спасения души они терпят многие невзгоды и лишения, зная, что единственное их сокровище - благодать Святого Духа. Нередко Господь наделяет таких Своих избранников чудесными дарами - исцеления прозорливости, утешения. Чтобы избегать человеческой славы, они принимали на себя внутренний вид безумия, посрамляя суетную гордыню этого мятежного мира. Такой христианский подвиг именуется Христа ради юродством. Многие прошли этим путем и среди них - блаженная Домна Томская.

Она родилась в начале XIX века в знатной семье. Рано осиротев, Домна жила и воспитывалась в доме своей тетки. Она получила прекрасное образование и свободно говорила на нескольких языках. В молодости Домна была красивой девушкой и потому к ней многие сватались, надеясь взять её в жёны. Но праведница желала ради Господа сохранить своё девство. Узнав, что родственники хотят насильно отдать её замуж, она тайно оставила дом, переоделась в простые одежды и странницей отправилась по святым местам. Документа, подтверждающего её личность, у неё не было, поэтому её арестовали и сослали в Сибирь, где, поселившись в городе Томске, она и восприняла на себя подвиг юродства.

Постоянного жилища Домна Карповна не имела, часто проводила дни и ночи под открытым небом. Одежда её состояла из разной величины узлов, навешанных почти на голое тело. Домна часто перебирала их вместо четок, таким образом скрывая от людских взоров свою непрестанную молитву. Когда сердобольные люди в трескучие морозы дарили ей шубу, она с благодарностью принимала, но через несколько часов отдавала её другому бедняку, продолжая страдать от мороза. Такова была её любовь к ближним. Зная о тяжелом пребывании заключенных в Томском полицейском участке, Домна начинала расхаживать возле них и петь духовные песни, за что сама задерживалась. Узнав об этом, томские купцы и купчихи, почитавшие Домну, грудами несли ей пироги, блины, чай и сахар. Все это она раздавала бедствующим арестантам.

Помня слова Священного Писания: "Блажен, кто и скотов милует",- святая проявляла заботу и о бездомных животных, а также цепных собаках. Она часто кормила их, а привязанных собак, о которых хозяева не заботились, отпускала на волю. Животные также любили праведницу и ночью во множестве окружали её. Но и среди бессловесных Домна Карповна не забывала о Боге, и Томичи часто слышали во мраке ночи, среди собачьего её молитвенные возгласы: "Пресвятая Богородице, спаси нас!"

Горячо и усердно молилась блаженная и в храме, но только когда там почти не было народа. "Заглянула я однажды в придел храма,- смотрю, Домна Карповна, стоя на коленях, молится - ах, как молится! А слёзы-то, слёзы! Так и текут в два ручья из её глаз". Но как только она замечала свидетелей своей молитвы, опять начинала юродствовать: переходила с места на место, разговаривала, гасила свечи.

Так среди подвигов юродства святая Домна хранила своё девство, несла добровольную нищету, умерщвляла греховные страсти, терпела зной и холод. К концу своей жизни она получила от Господа дар прозорливости, которым служила духовной пользе ближних. Свою душу Господу она предала 16 декабря (29 декабря нового стиля) 1872 года и погребена в Иоанно-Предтеченском женском монастыре г. Томска. Недалеко от её захоронения, преданного разорению в послереволюционные годы, в наши дни воздвигнута часовня её имени.

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: May 9 2008, 11:03 PM

რა ვთქვა მეგობრებო? ძალიან არის დაღდასმული ეს თემა მამა გაბრიელის ფიგურით, დარწმუნებული ვარ, ასეთ მართლაცდა საოცრებას არ იტყოდით, რომ "გინება თავისთავად ცოდვა არ არის", და რომ "სიშიშვლე" და "გინება" ერთ დონეზე განიხილოთ, თან ერთი ერთგზისი და მეორე მრავალგზისი... ერთი არსში არაცოდვა, მეორე კი არსშივე ცოდვა... რა ვქნათ ახლა, ასეა ღვთისმეტყველება, ასეა და ვერცერთი საპატიო ავტორიტეტის გამო, მას ვერ შევცვლით და ვერ გადავთქვამთ...
საერთოდ გონების, კანონების და ეკლესიის გამოცდილების გაძევება აზროვნებიდან, არაა დამახასიათებელი ეკლესიისათვის, ასე რომ ჩემო სარდიონ:

დოგმატურის რა მოგახსენო და კანონიკური და სხვა საზღვრები ეკლესიაში ყოველთვისაა, ყოველთვის აქვს ეკლესიას დეფინირებული რაა ცოდვა და რაა მადლი... ეს დეფინირება, კი როგორც ეკლესიაში არის ცნობილი არის საყოველთაო, ეკლესიაში არ არსებობს "ლოჟები", არ არსებობს სტადიები, სადაც ერთი ცოდვა ერთს არ ეპატიება და მეორეს კი...
ანუ ნებისმიერი მოვლენა, რაც ეკლესიის მოვლენაა, გინდაც ყველაზე უცნაური "სალოსობა" აუცილებლად ჯდება ეკლესიის აზროვნების სისტემაში, ანუ ის შეიძლება გამოვიდეს საზოგადოებრივი ქცევების ნორმებიდან, მაგრამ არასოდეს არ გამოვა ეკლესიის კანონებიდან, რადგან სწორედ ეკლესიის შვილია... არ შეიძლება ასე ხალხო...
ცალმხრივად არის გინება ცოდვა, გამონაკლისების გარეშე, მეტნაკლებად შეიძლება გაუგო ხოლმე მაგინებელს, როგორც სისუსტე, როგორც უნებლიე, მაგრამ მაინც ცოდვა, ესაა ახლა ღვთისმეტყველება და მე მეტს ვერაფერს ვიტყვი...
აგერ კანონისტიც კი დაეჭვდა, როგორ შეიძლება გინება გამართლდესო, და გინების ძველქართული ტერმინოლოგიის კვლევით დაიწყო, მერე სხვადასხვა ენობრივ ვარიაციებს გადაწვდა და ბოლოში პირდაპირ შეიტანა ეჭვი გინების გამოთქმისა მგინებელის მიერ...

მესმის კანონისტის, მან იცის, რომ როგორც არ შეიძლება ვინმემ, ვიმეორებ ნებისმიერმა ეკლესიაში, იმრუშოს და ეპატიოს, ანუ კი არ ეპატიოს, არამედ არაცოდვად ჩაეთვალოს, ასევე არ შეიძლება ცალსახად ცოდვის კატეგორიაში მყოფ ბილწსიტყვაობისათვის, რაღაც მისტიკის საბურველით შემოსვა... სამწუხაროდ დავით იქ არც იმ "გინებაზე" იყო საუბარი, რაც სახარებაში, რაც საერთოდ სხვა რამეა, და მაგას შენ თვითონაც შეამოწმებ, თუ სხვა თარგმანებს ნახავ; იქ არც ყველაზე "სოფტ" იტალიურ გინებაზე იყო საუბარი, არამედ კარგა სართულებიან მაგარ გულღვიძლიან ჩახუტებულ გინებაზე და დაწერე კიდეც მისი ადრესატები... მონაზვნებიც კი! თითქოსდა თავმდაბლობისათვისო... რა ვქნა, ახლა არაა ეს ქრისტიანული აზროვნება, არ შეიძლება ყველა საქციელი ვინმე კარგი ადამიანისა გაამართლო, მხოლოდ იმიტომ რომ ის ადამიანია კარგი, და ამიტომ თავად ცოდვაც კი არაცოდვად მონათლოთ!
ხო, დავით საგანანგებო მინიშნებები არ მჭირდება, სადაც შეგეშალა იქ დაგიწერე, სადაც არ გეშლება იქ არ ვწერ

აი ესაა კულმინაცია ამ თემისა, სამწუხაროდ მარიამ, შენი მსჯელობის დასასრული აქაა, მეათე ნეტარებამდე
რომ თურმე თავისთავად ცოდვა არ არსებობს , თურმე ბილწსიტყვაობა თუ მოტივირებულია, დალოცვის კატეგორიაშიც გადის
სამწუხაროდ ვუერთდები კანუდოსელის აზრს და განწყობილებას :

მოკლედ, რა გითხრათ, რით გაგახაროთ...
ღვთისმეტყველურად ასეა, დარწმუნებული ვარ არ დამიჯერებთ, რადგან ძალიან მცირეა კაიროსი, მამა გაბრიელის ჩრდილსაც რომ შეედაროს, მაგრამ სწორედ აქაა შეცდომა, კაიროსზე და მამა გაბრიელზე კი არ უნდა იფიქროთ, არამედ ღვთისმეტყველებაზე, რომელიც ყველასათვის ერთია და თანაბარი!
იხარეთ;
კაიროსი!
პ.ს.
ალბათ თემას დავტოვებ, იმიტომ რომ ეჭვი მეპარება რაიმე შეთანხმებას მივაღწიოთ...

პოსტის ავტორი: სარდიონ თარიღი: May 9 2008, 11:18 PM

KAIROS
ნაწილობრივ ჩვენ ერტ და იგივეს ვლაპარაკობთ.
შეიზლება ითქვას აქ დიდი საკამათო არაფერია.
თან თუ იმასაც გავითვალისწინებთ რომ ისტორიულად ეკლესიაში სალოსობისადმი მიდგომა არაერთგვაროვანია.
იყვნენ მაფანატებლებიც და იყვნენ სრულიად მოწინააღმდეგეებიც, უმაღლეს იერარქტა და ადგილობრივ კრებათა დონეზე.
მაგრამ ამ კამათის შემდეგ კაიროსს და კანუდოსელს რომ ("მომიტევეთ და მხოლოდ ერთი სურვილი მრჩება ამ საუბრების მოსმენიდან: ღმერთო შენ დაგვიფარე.""სამწუხაროდ ვუერთდები კანუდოსელის აზრს და განწყობილებას ".) ერთ ან მრავალსართულიანის წარმოთქმის სურვილი გაუჩნდათ, ეს ცუდია.
პლოხო.

პოსტის ავტორი: მარიამი თარიღი: May 9 2008, 11:44 PM

KAIROS,
ისევ იგივეს იმეორებ და ისევ დაუმტკიცებლად. ამიტომ მეც წრეზე არ წამოგყვები. ერთს ვიტყვი უბრალოდ:
მე შეიძლება დიდი ღვთისმეტყველი არა ვარ, მაგრამ ის კი ვიცი, რომ სალოსობის ფენომენი ღვთისმეტყველებაში არ ჯდება. და როდესაც სასწაულთმოქმედ მამაზე ამტკიცებ, რომ უკანასკნელი ცოდვილია, შენ გადგება ჩრდილი და არა - მას.
ამაზე დაფიქრებაც არ იქნებოდა ურიგო
რაც შეეხება ნეოს მოყვანილ ციტატას, შენს მიერ მეათე ნეტარებად გასაღებულს, ეგ ციტატა წმინდა წერილიდანაა და მასზე ქილიკი არ ღირს...

პოსტის ავტორი: დათიკო თარიღი: May 9 2008, 11:55 PM

G_I_O_R_G_I_

კი, ნამდვილად.

პოსტის ავტორი: მნათე თარიღი: May 10 2008, 12:09 AM

ეს აბსურდია, მაგრამ კაიროს ხომ არ გეჩვენება რომ ჩვენ გარემოებებს ვივიწყებთ? როგორ ფიქრობ, ეკლესიურ აზროვნებას დასაშვებად მიაჩნია გარემოებათა განურჩევლად სახელდოს ცოდვა? მე ასე ვერ ჩავთვლი... ჩემთვის როგორც ქრისტიანისთვის გაცილებით მნიშვნელოვანია ადამიანის მოტივირება...

ავიღოთ იგივე კათოლიკური ინკვიზიცია, მასზე მრავალ მითსა და სისაძაგლეს მოგვითხრობენ მაგრამ ალბათ ეკლესიოლოგია ცოტა უფრო მეცნიერულია და ეზოთერიული "შავი ლეგენდა" შეიკვეცა და შემდეგ მორალურად გაიცხრილა, აი რაშია საქმე:

თუ თქვენ, თქვენი უვიცობიდან გამომდინარე, გეცოდინებოდათ რომ ინკვიზიციურ კოცონზე დაწვით სპობთ ადამიანთა მტერს, ჯადოქარს, განხორციელებულ სატანას, რომელსაც შეუძლია ზიანი მიაყენოს გარემომცველ ადამიანებს, დაგიხოცოთ შვილები და ა.შ დიდი ეჭვი მაქვს იმ დროინდელ საზოგადოებაში უარი გეთქვათ კონკრეტული პიროვნების დაწვაზე.... როგორ ფიქრობთ, კონკრეტულ შემთხვევაში ვისმეს იმ ქვეყნად გასტუმრება, უვიცობის კუთვნილება უფრო იქნებოდა თუ კაცთმოძულე მიზანთროპიის, რომელსაც სურს ვისმეს ხორცის შხიტინით იჯეროს გული?

აქაც ასეა, ქრისტიანობა ჩემი აზრით ცოტა უფრო დინამიური და ინდივიდუალურია ვიდრე ამ თემაში გამოჩნდა, ცოდვის ცალსახა გაგება ეჭვი მაქვს ვინმეს ახასიათებდეს, თუ სიყვარული ჩვენშია, მაშინ ბარიერები აღარ არსებობენ, რადგან მათი დადგენა საჭირო გახდა ადამიანის ცნობიერებისთვის სიყვარულის კომპონენტის შესაქმნელად... იგვე ნეოს მაგალითი, როცა შენ ცდილობ ვინმეს გადარჩენას და ამ გადარჩენაში აბსოლუტურად არაემოციური კავშირით გინებასთან, ცდილობ ხერხი იხმარო, მე ეს არავითარ შემთხვევაში არ მესახება ცოდვით კატეგორიად, ან უარეს შემთხვევაში ძალიან დიდ შემამსუბუქებელ გარემოებად რომელსაც წინ ადამიანის გაუთვითცნობიერებლობა უდევს...

გინების აპოლოგიას არ მოვყვები, მე უბრალოდ მინდა გავერკვათ, ხომ არ არსებობს ისეთი გარემოებები სადაც ინდივიდი, თავისი ერთი შეხედვით ცოდვითი ქცევით, საკუთარ გულში აკეთებს კეთილ არჩევანს? რა არის უფლისთვის მთავარი, მოქმედებები თუ ის, რაც ადამიანის გულში ხდება?

პოსტის ავტორი: G_I_O_R_G_I_ თარიღი: May 10 2008, 12:18 AM

მამა გაბრიელის და ეკლესიის მიერ წმინდანად შერაცხული სალოსების საქციელთა და ქმედებათა ჩვენ დაბალი სულიერების მქონე ადამიანების მიერ მათი განხილვა და შეფასება მსუბუქად რომ ვთქვა არასწორია.
ზოგადად კი სალოსობა როგორც უდიდესი მოღვაწეობის ერთერთი სახეობა ერის ადამიანთაგან ძნელადაა გასაგები და თუ დეტალებში მისი ყველა ქმედების ახსნა-გაგება მოუნდება ერის კაცს ვინც არ უნდა იყოს ის მაინც ვერ მიხვდება და განკითხვაშიო ჩავარდნის მეტს ვერაფერს მოუტანს.
საერთოდ კი ნათქვამია "ხე ნაყოფით იცნობაო"ვიხილოთ ნაყოფი და ნუ განვიკითხავთ.

პოსტის ავტორი: k@the თარიღი: May 10 2008, 12:19 AM

ვერ გავიგე რაღაც. მე ბოდიში, მაგრამ გინება ცოდვა არის, თუმცა უცოდველი ვინაა??
ისიც ნათქვამი იყო სადღაც, რომ წმინდანებიც კი ხორციელი, მიწიერი ცხოვრების დროს არ ყოფილან უცოდველები. ცოდვაზე რომ თქვა ცოდვააო, მგონი არ ნიშნავს ვინმე განიკითხო...
მეორეს მხრივ, სალოსი მართლაც ჩემთვის ამოუცნობი ფენომენია, თუ სალოსის სალოსური მოქმედება უნდა იყოს მიმართული ვინმეს საკეთილდღეოდ, (ცოდვაა გააცნობიეროს, ამპარტავნობა დააძლევინოს და ა.შ. ) მაშინ, რატომ არ შეიძლება ეს მოქმედება გინება ყოფილიყო?? დღესდღეობით გინება, იმდენად გაუფასურებულია და იმდენად ხშირი ახალგაზრდა თაობაში, ყოველი მეორე მცირედ გაღიზიანებას სწორედ ასე გამოხატავს, კარგი იქნებოდა თუ ვინმეს მეშვეობით, ამ საშინელი ცოდვის მიმართ ზიზღი გაუჩნდებოდათ ხალხს ... თანაც, სიმართლე გითხრათ გინება ამწარებს თვით იმ ადამიანს, ვისაც აგინებენ და არა იმას ვისაც უგინებენ (ღმერთს და ხატს არ ვგულისხმობ), ხოლო მანდ დათმენაც სათნოებაა, თუ ვცდები?

პ.ს. ბევრი წავიკითხე აქ, თუმცა ყველაფერი არა და უკაცრავად თუ რამე არასწორი ვთქვი...


დათიკო
იმ ფაილს საზღვარგარეთ ვერ ვიწერთ , იქნებ ვინც გადმოწერა უკვე სხვა სერვერზე ატვირთოს, ფილეს.გე ან სხვა, ძალიან მინდა მოსმენა...

პოსტის ავტორი: მნათე თარიღი: May 10 2008, 12:25 AM

აი ამაში კი ნამდვილად ცდები, ერისკაცობა აქ არაფერ შუაშია, ეკლესიაში არ შეიძლება რაიმე იყოს დამალული, იმ ნაწილში, რომელშიც საქმე ადამიანებს ეხება... წმინდანიც ერთი ჩვეულებრივი ადამიანია, რომელსაც გააჩნია შეცდომები, ხოლო როცა ჩვენ რაიმეგვარ წესს შევიწყნარებთ (ეს ჩემი შეწყნარებაც უნდა იყოს, რადგან ბრმად მორწმუნეობა ქრისტიანობის ანტითეზაა) უნდა ვიცოდე, რატომ და რისთვის გავაკეთე ეს, ანუ მე უნდა ვიცოდე რატომ გადაწყვიტა ეკლესიამ დასაშვებად მიაჩნდეს სალოსობა, მე მინდა გავერკვა ამაში... არა იმიტომ რომ ეკლესიას არ ვენდობი, არამედ იმიტომ, რომ არსებობს შემთხვევები და შეწყნარებები, რომელშიც გადამწყვეტი როლი ითამაშა ეპოქამ, ეპოქას კი, როგორც ყველას კარგად მოგეხსენებათ ცვალებადობა ახასიათებს...

პოსტის ავტორი: დათიკო თარიღი: May 10 2008, 12:33 AM

k@the

გლობალზე ატვირთვა მიჭირს ხოლმე და მირჩევნია PM ით მეილი მომწერო და გადმოგიგზავნი.

პოსტის ავტორი: G_I_O_R_G_I_ თარიღი: May 10 2008, 12:44 AM

ერისკაცობა ზოგადად დავწერე.ადამიანის სულიერების დონეს გააჩნია რაც უფრო სულიერია ადამიანი მით უფრო ხვდება მასზე ზევით მყოფი სულიერების (წმინდანთა )ამათუ იმ ქმედებას და უფრო მეტად წვდება მათ სიღრმეებს.
ჩვენ კი რომ გვეცხოვრა რომელიმე წმინდანი სალოსის გვერდით მათ ყველა ქმედებას ვერ მივხვდებოდით რომელი კუთხიდანაც არ უნდა შეგვეხედა ღვთისმეტყველური თუ სხვა და ასეთი მცდელობაც ჩვენის მხრიდან არასწორია.
მაგ წმ ანდრია სალოსის ცხოვრებიდან ვიტყვი მაგალითს მან ეკლესიას დაუწყო ქვების სროლა ,მცირე ხნის შემდგომ კი სამეძაოსახლის კედლებს დაუწყო მოფერება და ყოველივე ამის მხილველებმა ვერაფერი გაიგეს და სანამ მოწაფეებმა არ კითხეს წმ.ანრდიას ამ ქცევის მიზეზი და არ უთხრა მან და ეხლა ჩვენ რა კუთხითაც არ შევხედოთ ვერ მივხვდებით ამ სალოსი ბერის საქციელს და შეიძლება იმ დროს ბევრიც დაბრკოლდა ზოგადად ამ ქცევის შემხედვარე და განიკითხა წმ.ანდრია

პოსტის ავტორი: მნათე თარიღი: May 10 2008, 12:57 AM

მაშ შენ გინდა თქვა, რომ სალოსის ქმედება გამოუკვლელველია? მაპატიე, მაგრამ მე ამას ვერ დავიჯერებ, რადგან ადამიანის მაღალსულიერება უნდა განიმარტებოდეს ეკლესიის მიერ, ეკლესიამ უნდა თქვას, რატომ შერაცხა იგი სათნოებად და გამაგებინოს ასევე მეც. ეს არის სიბრმავის აღმოფხვრის პირველი წამალი, რადგან წმიდა ანდრია სალოსი, სავსებით შესაძლებელია იმ დროს შემცდარიყო... ჩვენ გვჭირდება განმარტება, რადგან საქმე ეხება ჩვენებრ ადამიანს, ალბათ ხვდები, რომ საღვთისმეტყველო თემებს სწორედ მაღალსულიერი მამები უძღვებოდნენ, მაგრამ ის მხოლოდ მათთვის არ იყო, ჩვენთვისაც არის და სწორედ ამიტომ არსებობს კატეხიზმო, ასევე როცა საქმე გვაქვს რაიმეგვარ ქცევასთან, არა მე, არამედ ეკლესია, რომელმაც უკანასკნელი ქცევა შეიწყნარა, უნდა განმარტავდეს, რატომ გააკეთა ეს, რადგან კანონიზაციას წინ უძღვის მთელი რიგი გამოკვლევები და ის თითქმის არასდროს სრულდება, რადგან წმინდანის ქცევა ავტომატურად როდი ნიშნავს მართალ ქცევას.... სახარებისეული მაგალითი რომ გავიხსენოთ, პეტრე შეცდა როდესაც არ ჭამა წინდაუცვეთელებთან, სისულელე იქნებოდა ჩვენ წინდაცვეთილობა მიგვეღო, თუ საბედისწეროდ არ იქნებოდა ცნობილი პავლეს პოზიცია... აქედან გამომდინარე, როდესაც რომელიმე ქცევის ანალიზს ვაკეთებთ, ჩვენ საკუთარ სულიერებას კი არ ვენდობით, არამედ ეკლესიის სწავლებითა და სიყვარულით გვსურს განვიხილოთ ყოველივე ეს... ეკლესია კი, განმარტების გარეშე არავის და არასოდეს ტოვებს.... შესაბამისად ყოველგვარი მოწოდება იმისკენ, რომ ჩვენ, ჩვენივე დაბალსულიერების გამო, უფლება არ გვაქვს კონკრეტული საქციელი შევაფასოთ ეკლესიის სწავლების მიხდვით, ჩემი აზრით გადაჭარბებული და არადიალოგისმიერია, რადგან ერთია წარმოთქვამდე მრწამსს, იღებდე მას როგორც შენს აღსარებას, მაგრამ მეორეა გესმოდეს მისი შინაარსი...

შენი აზრით, თუ ანდრია სალოსი ერთ კაცს მაინც დააბრკოლებდა, ღირდა ქვების სროლა? ქცევა, რომელიც უფლისმიერია, არავის განარიდებს ეკლესიისგან....

პოსტის ავტორი: G_I_O_R_G_I_ თარიღი: May 10 2008, 01:14 AM

წმ ანდრიამ რატომ ისროლა ქვები ეს ვიცით (ნათქვამია მის ცხოვრებაში).ზოგადად კი დაბრკოლებასთან დაკავშირებით ჩემი ხედვა ასეთია რომ ვინც ბრკოლდება ეს მისი ბრალია რადგანაც ადამიანის ურთიერთობაში ღმერთთან სხვა ადამიანის რაიმე ქმედებამ არ უნდა იქონიოს გავლენა.მაგ ხანდახან იტყიან მაგ ის მოძღვარი თუ ის მორწმუნე ისე რომ იქცევა ან იმ მანქანით დადის მე ეკლესიაში აღარ დავდივარ,არ ვლოცულობ და გული გაუცივდებათ ეკლესიაზე სარწმუნოებაზე და სხვა.

სულ ყველაფერს ვერ მივხვდებით თორემ ადამიანის ნაყოფებს(ცხოვრებას,საქმეებს,�
�უ რას ქადაგებს და სხვა) მაშტაბურად თუ შევხედავთ.ძირითადში მივხვდებით ვინ ვინაა.მე უბრალოდ არასწორად მიმაჩნია ზედმეტი წვრილმანებში ჩაძიება და ყველაფრის გამოძიება რამაც შეიძლება უმეტეს შემთხვევაში არასწორ დასკვნამდე მიგვიყვანოს აქ ვგულისხმობ ცალკეულ ადამიანს და არა ეკლესიას.

პოსტის ავტორი: მნათე თარიღი: May 10 2008, 01:19 AM

გარკვეულწილად, მაგრამ ქრისტე დამბრკოლებელსაც სდებდა ბრალს...



ბუნებრივია, მაგრამ აქ წვრილმანებს არ განვიხილავთ, ჩვენ გვაინტერესებს სალოსი და მის ქცევის გამომწვევი მიზეზების რაობა, კონკრეტიკა კი მხოლოდ მაგალითის სახისაა...

პოსტის ავტორი: G_I_O_R_G_I_ თარიღი: May 10 2008, 01:34 AM

უფრო იმ კუთხით რომ როცა სწორის მაგივრად არასწორს ასწავლი კეთილის მაგივრად ბოროტს.თუმცა ახლად მოსული ეკლესიაში ყველაფერს დიდ ყურადღებას აქცევს და ადვილად ბრკოლდება სხვადასხვა საქციელზე და სულიერი წინსვლის და გამოცდილების მიღების შემდეგ უფრო და უფრო მტკიცდება.ზოგადად კი შენი პირადი ურთიერთობა ღმერთთან არ უნდა იცვლებოდეს სხვისი უმსგავსო საქციელის გამო.


მე ამის გაგება ძნელ საქმედ მეჩვენება და

პოსტის ავტორი: მნათე თარიღი: May 10 2008, 01:42 AM

ბუნებრივია ეს ასეც არის, მაგრამ ჩვენ არ უნდა ვიქცეოდეთ ისე, რომ სხვას ვაბრკოლებდეთ, ეს მარტივი ჭეშმარიტებაა, მაგრამ, როცა შენ აკეთებ კარგს და ხედავ რომ ამით ვინმე ბრკოლდება, ვფიქრობ აქ კარგის დეფინიცია სწორედ ამ საკეთებელის შეწყვეტაზე გადის... განა პავლე არ საუბრობდა იმაზე, რომ არ შეიძლება ჭამა მაგალითად ღორის, თუ შენ ძმას დააბრკოლებს? თავისთავად ღორისჭამა ცოდვისგან თავისუფალია, მაგრამ მისი გაკეთება მაშინ, როცა სხვა დაბრკოლდება, დიდი ვერაფერი ქრისტიანობაა... საქმეც ამაშია, მოტივირება, რომლის გამოც შენ კონკრეტული ქცევა განახორციელე ხალხის დასანახად, თუ ამ ხალხს ავნო, ცხადია ცოდვის კატეგორიაა... მაგრამ აქვე ისმის კითხვა, სად არის გარანტიები იმისა, რომ შენი ქცევის შემდეგ ადამიანი კი არ მოექცევა, არამედ დაბრკოლდება...? მაპატიე, მაგრამ როცა უფალი საუბრობდა საშინელ სასჯელზე, დამბრკოლებელთა მიმართ, ის ცხადია ითვალისწინებდა იმასაც, რომ დაბრკოლება დიდი ვერაფერი ხეირია...



ინდივიდუალურ შემთხვევებში მეც, მაგრამ როგორც კაიროსმა აღნიშნა, ეკლესიას გააჩნია თავისი ჩარჩოები და კრიტერიუმები...

პოსტის ავტორი: G_I_O_R_G_I_ თარიღი: May 10 2008, 01:58 AM

სალოსის შემთხვევაში შეიძლება იყოს მოტივი რომელიც იმ კონკრეტულ შემთხვევაში სხვის დაბრკოლებაზე აღმატებულია და აქედან გამომდინარე ქმედება არ იყოს ცოდვა.
მაგ ერთმა ბერმა დიდად გაითქვა სახელი მთელს ქვეყანაში და მრავალი აკითხავდა მას და როცა იგრძნო ამით თავისი სულის დაღუპვის საფრთხე ითხოვა უფლისგან განსაცდელი რათა თავი დაეხსნა მომსვლელთაგან და ეშმაკეულად იქცა ისე რომ ძაჭვებით ძლივს აბამდნენ და ასე იყო სამი წელი და ხალხმაც დაანება თავი თუმცა იმ ბერს გონება ნათელი ჰქონდა უბრალოდ ფიზიკურ ქცევაში იყო ასეთი

პოსტის ავტორი: მნათე თარიღი: May 10 2008, 02:22 AM

არ არსებობს მოტივი, რომელიც სხვის დაბრკოლებაზე უპირატესია, არ არსებობს ადამიანზე დიდი ღირებულება და მოტივი, რადგან არ არსებობს ადამიანის გარეშე განსხვავებული ანარეკლი სრულყოფილებისა.



აქ ცოტა არ იყო გაკვირვებული ვარ, ამპარტავნება შეეპარა განკურნების დროს? და იმ დროს არ ეპარებოდა, როცა ეშმაკეულივით იქცეოდა? სად არ არის საფრთხე ეგ თქვი შენ.. მოკლედ, უნდა შევთანხმდეთ იმაზე, რომ ადამიანის ქცევა ვერ იქნება სრულყოფილი...

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: May 10 2008, 03:04 AM

და ვინ თქვა ეს? აბა ეს გინებაა? ეს სართულებიანია?

თავად ვგმობ გინებას და ამის გამო გინების სურვილი გაჩენას რად გვაბრალი? ოჩენ პლოხო

მარიამ... ნუ რა ვქნა, ახლა რაა დაუმტკიცებელი იმაში რომ

1) გინება არის ცალმხრივად ცოდვა, რომელსაც არ გააჩნია გამონაკლისი რომ ცოდვა არ იყოს, და ეს ასეა და შეგიძლიათ გადამოწმოთ ნებისმიერ მამასთან, ამ ცოდვასთან გამონაკლისები არ არსებობს, ანუ მნათე მართალია
, მაგრამ არა ამ ცოდვასთან, ვერანაირი მოტივირება ცოდვას ცოდვის სიმძიმეს ვერ ახდის, შეიძლება იგი გახადოს მსუბუქი, გასაგები, მაგრამ არა უცოდველი,
ანუ გინება, არის ცალმხრივად ცოდვა, მეტნაკლებად მძიმე სხვადასხვა სიტუაციიდან გამომდინარე, მაგრამ აუცილებლად ცოდვა და ცოდვით რომ სიკეთე არ ითესება ეს მგონი ცნობილია... და ძალიან გთხოვთ ამ ფაქტს ჩავუღრმავდეთ და არა კონტრშეკითხვებს, რადგან აქ ამაზეა საუბარი, და ამაზე ვიფიქროთ... კონცენტრაციის სხვა თემაზე გადატანა, სანამ ამას არ გავარკვევთ არ ვარგა...

2) გინება არის ა) მომცველი ცოდვა ანუ ხშირად იქ ჩართულია საერთოდ უცხო პიროვნება (დედა, კეთილი, ნათესავი...) და ბ) ბილწად შეურაცხმყოფელი ცოდვა ( რა ვქნა ტექსტს ხომ არ დავდებ, რომ კარგად გამოჩნდეს?...) რომელსაც არანაირად არ ძალუძს რაიმე სიკეთის მოტანა, თავისი არსით იგი ცოდვის შვილია , ერთგან იოანე კიბისაღმწერელი წერს:

" 3. შევიტყვე, რომ ზოგიერთები მოყვასზე ავს ამბობდნენ. მე ავუკრძალე მათ ეს. ამ ბოროტმოქმედებმა მოსაბოდიშებლად მითხრეს, რომ ამას მოყვასზე ზრუნვითა და სიყვარულით იქმოდნენ. მე კი მივუგე: რომელი იტყოდა იდუმალ მოყუასისა თვისისა ძვირსა, იგი გარეგან ვსდევნე (ფს. 100.5). " და კიდევ სხვაგან:

"64. როგორც ჩიტები უფრთხიან შავარდენს, ისე ერიდება სიმდაბლე ბილწსიტყვაობას."

ნახეთ, აქ არათუ ბილწ გინებაზე კი არაა საუბარი, არამედ განკითხვაზე, ავად საუბარზე, ამასაც კი უკრძალავს კიბისაღმწერელი, რადგან არ შეიძლება სიყვარულით ცოდვას იქმოდე!

3) ცოდვა კი ყველასათვის ცოდვაა, ისევ მეტნაკლებად მძიმე, მაგრამ მაინც ცოდვაა, ცოდვა არასოდეს არ იღებს უცოდველობის სახეს, იგი შეიძლება შემსუბუქდეს, მაგრამ არა გაუქმდეს

4) რატომ დაწერე ეს მარიამ ? ... ვინ თქვა მამა გაბრიელზე უკანასკნელი ცოდვილიაო?
მეწყინა ეგ ძალიან
მარიამ და ყველას გთხოვთ, ნუ აკეთებთ ასეთ რადიკალურ და სრულიად მიუღებელ, და ცოტათი კი არა საკმაოდ შეურაცხმყოფელ დასკვნებს, გთხოვთ რა; ვისაუბროთ, ვიკამათოთ, ვიფიქროთ, მაგრამ ერთმანეთის რწმენას და პიროვნულ დამოკიდებულებებს ნუ შევეხებით, თუ მსგავს კიდევ დამიწერთ, მართლა გავალ ამ თემიდან, არ შეიძლება სულ ერთიდაიგივე ვიმეორო, შევეშვათ ერთმანეთის პერსონალურ ლანძღვას!
ანუ მე არ ვსაუბრობ მამა გაბრიელზე პირადად, მე იგი არც მგინებელი მინახავს, და არც მაკურთხეველი, ერთადერთჯერ ვნახე, და ისიც მდუმარე, და ძალიან კარგად დამამახსოვრდა; მე რასაც ვწერ, ვწერ საეკლესიო აზროვნებიდან, მიუკუთვნელი, ობიექტური და საღი ღვთისმეტყველური დაფიქრებიდან გამომდინარე, ვსაუბრობ გინებაზე, ვსაუბრობ სალოსობის ინსტიტუტზე, და თქვენთან ერთად ვეძებ სხვადასხვა კითხვებზე პასუხს, მაგრამ ყოველთვის ვაზროვნებ იმის შეგრძნებით რომ ჭეშმარიტება ყველაზე მაღლა დგას "მიყვარს პლატონი, მაგრამ ჭეშმარიტება უფრო მეტად", ძალიან დიდი სიამოვნებით წავიკითხავ ნამსჯელს, ნაფიქრს, მაგალითებით გამყარებულ იდეას, ვიმეორებ, მიუხედავად იმისა, რომ ბევრ რამეში სოტირისს არ ვეთანხმებოდი, მისი პოსტები ახლაც შენახული მაქვს და ვფიქრობ მათზე, რადგან კარგად აყალიბებდა მის აზრს და ამყარებდა კიდეც, რამდენად გამოდიოდა ეს სხვა საქმეა... უნდა ვისწავლოთ ერთმანეთთან საუბარი...


ესეც არ ვარგა მარიამ, იქ ქილიკი ( ჯერ არც ეს ყოფილა, მაგრამ ეგ არაა მნიშვნელოვანი) ციტატაზე კი არა იყო, მის სრულიად არაქრისტიანულ ინტერპრეტაციაზე, რაც მე მგონი შენთვისაც ნათელია...

მოკლედ ეს ნაწერი, უბრალოდ გულნატკენმა დავწერე, როცა რეაქცია წავიკითხე, არადა ქეითმა შესანიშნავად გაიგო ჩემი ნაწერი და იდეა :



საწყენია, რომ ნებისმიერი კამათისას საზღვრებს გადავდივართ...

სანამდის?-ით;

კაიროსი!

პოსტის ავტორი: synodia თარიღი: May 10 2008, 11:05 AM

თანამედროვე ღვთისმეტყველებაზე იმის თქმა რომ ის ერთია და თანაბარი ცოტა ძნელია. ამჟამად უამრავი განსხვავებული აზრი არსებობს ბევრ საღვთისმეტყველო საკითხზე, ანუ ბევრი თეოლოგი როგორც უნდა ისე "უბერავს" (ბოდიშს ვიხდი ამ გამოთქმისთვის).

არ არის კარგი როცა საღვთისმეტყველო თემებზე კამათისას მხოლოდ საკუთარი აზრების დაფიქსირება ხდება, და მათ გასამყარებლად ერთი ციტატაც არ მოყავთ ავტორიტეტული წყაროებიდან.




ვფიქრობ, სოტირისს შესანიშნავად გამოსდიოდა (არანაკლებ, ვიდრე კაიროსსა და კანუდოსელს), და რასაც ამბობდა, ყველაფერს სწორს ამბობდა, თუნდაც ევქარისტიასთან დაკავშირებით.

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: May 10 2008, 11:37 AM

გამარჯობა მაინც გეთქვა
ჩემით დაიწყე?
გაგიმარჯოს მაინც

აქაა საუბარი ღვთისმეტყველების უცვლელ არსზე, მის გულზე, ცოდვათა და ვნებათა დეფინიაციაზე, რომელიც ყოველთვის უცვლელია, და არა "გაბერვებზე"

კიბისაღმწერელი ავტორიტეტი არაა?


ძალიან ცალმხრივად წერ ჩემო კარგო, ძალიან, რადგან ალბათ შენც გაბრაზებული ხარ, და შენ გგონია, რომ მე მამა გაბრიელის ფიგურას ვებრძვი და ა.შ. ეს შეცდომაა და სანამ ასე ფიქრობთ, მანამ ალბათ გაგიჭრიდებათ დაინახოთ, რომ განყენებულად ვსაუბრობ პრობლემაზე; ყოველგვარი კონკრეტიკის გარეშე...


ახ, ეტყუობა არ ხარ არცისე "ახალი " , რატომ გვაპირისპირებ ისევ? მეც ხომ ვთქვი, რომ კარგად წერდა მეთქი, მაგრამ ყველაფერში მართალი ვინცაა ეგ შენც იცი, და მაგაზე არც სოტირისს ქონდა პრეტენზია
მოკლედ, არ გამოვა ვატყობ აქ არასუბიექტური , ანუ ობიექტური საუბარი... აქ მაინც იმასზე მიდის მსჯელობა შეფარულად არის თუ არ აწმიდანი მამმა გაბრიელი, თუ ასეა თქვით და მე ხმას არ ამოვიღებ, სანამ სინოდი არ გადაწყვეტს, ხოლო თუკი გინებაზე და სალოსობაზეა საუბარი, შეიწყნარეთ განსხბვავებული აზრი...
გავედი, გავედი...
კაიროსი!

პოსტის ავტორი: მარიამი თარიღი: May 10 2008, 05:58 PM

KAIROS
არავინ ამბობს, რომ გინება არ არის ცოდვა და ამხელა ციტატების მოყვანა სრულიად ზედმეტი იყო. შენ ვერ ამტკიცებ, სალოსს თუ შეუძლია სიშიშვლის ცოდვის ჩადენა და ეს ცოდვა ცოდვად არ ეთვლება, რატომ იგივე არ შეიძლება იყოს გინებაზე. ნეომ მშვენიერი მაგალითი მოიყვანა იმისა, როცა გინება ცოდვად კი არა, მოყვასისთვის თავდადებად შეიძლება ჩაითვალოს (ნახე ნეოს პოსტი რამდენიმე გვერდის წინ). ანუ ის მტკიცებაც, რომ გინება ყველა შემთხვევაში ცოდვაა, ხოლო სიშიშვე ზოგჯერ ცოდვა არაა, არასწორია. იმ სიტუაციაში, როგორშიც წმ. სვიმეონ სალოსი გაშიშვლდა, ის ცოდვად ჩაითვლებოდა სხვისთვის, მაგრამ ცოდვად არ შეერაცხა მას. ადამინი რომ თავისი ბილწი გულიდან ამოსულ ბილწ სიტყვებს ისრვის გარშემო, უდიდესი ცოდვაა, მაგრამ როცა იგივეს აკეთებს სალოსი, რომელსაც გულში არა აქვს ეს სიბილწე (ანუ მისი გული წმინდაა) და ამას აკეთებს გარკვეული მოტივით და მიზნით (რომელიც სავარაუდოდ სხვისთვის სასიკეთოა), ის ცოდვად არ ჩაითვლება.
ასე რთული გასაგებია?

რამდენად გასაკვირიც არ უნდა იყოს, შენ და კანუდოსელმა. ორივე ამტკიცებთ, რომ არ შეიძლება ადამიანი ისე იგინებოდეს, რომ არ სცოდავდეს. მამა გაბრიელი კი (კანუდოსელის მტკიცებით) ყოველ წუთასს იგინებოდა, ე.ი. ყოველ წუთას სცოდავდა. ამაში შენც ეთანხმები. არ ნიშნავს ეს, რომ მამა გაბრიელი უკანასკნელი ცოდვილია? რამდენიც არ უნდა იძახო, მამა გაბრიელზე არ ვამბობო, საბოლოოდ მაინც მაგის გამო გაიხსნა ეს თემა და ამას ალბათ შენც კარგად ხვდები

მე ქილიკი დავინახე და თუ არ ყოფილა, ძალიან კარგი
ახლა ველოდები მაგ ციტატის ქრისტიანულ ინტერპრეტაციას შენგან...

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: May 11 2008, 03:03 AM

მარიამ, ნუ რა ვიცი რა გითხრა, ესეთი ცოდვა მარიამ არ არსებობს!
ანუ სიშიშვლემ შეიძლება გამოიწვიოს დაბრკოლება, მაგრამ იგი არსში ცოდვა არ არის, რატომ არ გინდა გაიგო?გინება კი არსშივე ცოდვაა და სრული ალოგიზმია ამის თქმა შორსაა ეს როგორც ლოგიკიდან, ისე ღვთისმეტყველებიდან და ასევე ეკლესიის გამოცდილებიდან...


მე არ მაინტერესებს, ვინ გულში რა იფიქრა, როცა დავწერ რამეს მამა გაბრიელზე, მაშინ დავწერ მამა გაბრიელს, როცა ვწერ გინებაზე, არ ვგულისხმობ აუცილებლად მამა გაბრიელს, მარიამ, ძალიან ცუდი რაღაცეები დაწერე, ცოტა უკან რომ დაგეხია აჯობებდა, ის რომ მამა გაბრიელი ყოველწუთას იგინებოდა მე არ მითქვამს და არ გამიმეორებია და ეს ცილისწამებაა ან მომიყვანე ციტატა სადაც ეს დავწერე! მარიამ, ძალიან ამწვავებ სიტუაციას, რადგან გადადიხარ ისევ პიროვნულ შეურაცხყოფაზე, გვსახავ ეკლესიის მტრებად და მამა გაბრიელის მაგინებლებად, როცა უბრალოდ ვამბობ რომ სრული ალოგიზმია "გინება არ იყოს ცოდვა" სრული! და ეს დაგიმტკიცე კიდეც მამათა ციტატებით სადაც ხაზგასმითაა ნათქვამი რომ ნებისმიერი ავი საუბარი თუნდაც კეთილი მიზნებითაც მიუღებელია, რადგან არსშივე ცოდვაა, და შევეცადე ამეხსნა ამ ცოდვის არსი, მისი შემადგენლობა და ხასიათი, რაც ცალმხრივად ცოდვაა და ცალმხრივად მიუღებელია! შენ იმეორებ ჯიუტად ერთადერთჯერ მომხდარ გამონაკლის შემთხვევას, როცა
ღრმადმოხუცებული ბერი გაშიშვლდა, არც დიდად დამაბრკოლებელი აპოლონის სხეული ექნებოდა ახლა წმიდა მამას, გრძელწვერებსაც თუ გავიხსენებთ მითუმეტეს... ძალიან უხერხულია ამაზე საუბარი. ახლა მაშინ თავიდან უნდა დავიწყოთ საუბარი, და ავხსნათ რატომ არ არის სიშიშვლე თავისთავად ცოდვა და რატომ არის გინება თავისთავად ცოდვა, ეს იმდენად მარტივია, რომ მართლა მიკვირს რატომ არ ღებულობ, საკვირველია ისიც, რომ მამა გაბრიელი არ ფასდება მისი გინებით, არამედ მისი საქმეებით, როგორც წმიდა ილია მართალი წმიდანად იმისათვის კი არ შეურაცხავთ რომ ჩიბუხს ეწეოდა და ბანქოს თამაშობდა , არამედ სხვა რამესათვის, და რა ვქნათ ახლა იქნებ ჩიბუხის მოწევაც და ბანქოს თამაში "წმიდად" შევრაცხოთ? და ის რომ ჩიბუხის მოწევაზე და ბანქოს თამაშზე ვთქვა ცუდია მეთქი, ამით წმიდა ილია მართალს ვაგინებ? და უკანასკნელი ცოდვილი გამოდის, იმით რომ ერთი ან მეორე დავგმო? ძალიან ვიწროა ეგ ლოგიკა მარიამ...
გარდა იმისა, რომ გთხოვე, არ გადმოხვიდე პერსონალურ ლანძღვაზე მეთქი, მაინც იმეორებ იგივეს, იქნებ მართლა უბრალოდ იგნორი გავუკეთო ამ თემას აჯობებს?... ვფიქრობ შენ მაინც არ მიიღებ ჩემს აზრს, ხოდა რა აზრი აქვს ზედმეტი სიტყვების და ნერვების ხარჯვას, უბრალოდ ისევ ვიმეორებ ნუ გადავალთ ერთმანეთის ლანძღვაზე და თითების ქნევაზე, ვისაუბროთ ვარაუდზე, აზრზე, მაგრამ არავითარ შემთხვევაში ერთმანეთზე ან ერთმანეთის რწმენაზე... რატომ არ ღებულობ ამას?
ყველაზე წმიდის დედის მრავალგზისი შეგინება როგორ შეიძლება "თავდადებად" ჩაითვალოს ეგ მითხარი, ასეთი ალოგიზმი საიდან?
იმ ციტატის განმარტებას უჩემოდაც კარგად ნახავ მამებთან...
ვცეთ პატივი ერთმანეთს, რატომ ამდენი შუღლი?

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: May 11 2008, 03:26 AM

ე.ი. მოკლედ რომ გითხრა:

1) ზოგადად გინება არის ცოდვა და ზოგადად სიშიშვლე არ არის ცოდვა

2) გინება არის არსშივე ცოდვა და სიშიშვლე არ არის არსშივე ცოდვა

ამ ორს ყოველგვარად დაგიმტკიცებ თუ არ დამიჯერებ

3) ის რომ მამა გაბრიელი იგინებოდა ( ეს მე არ ვიცი, ამბობენ...) და არ მინდა მამა გაბრიელზე ვისაუბრო! მაგრამ თუკი მაინც იგინებოდა, იგი ცნობილი მამა გაბრიელი გინებისათვის არ არის, არამედ სხვა საქმეთათვის

4) მაგრამ რადგან მამა გაბრიელიც იგინებოდა, არ ნიშნავს რომ გინება ზოგჯერ და ზოგიერთისათვის შეიძლება , გინება ყოველთვის და ყველასათვის ცოდვაა!

და ამ ორსაც დაგიმტკიცებ!

თუ გინდა მერე გინების ცოდვას აგიღწერ, ტექსტობრივადაც გავარჩევ ( რამდენადაც შესაძლებელი იქნება) და ნახავ, რომ ამ სიბილწიდან არანაირი კეთილი არ შეიძლება გამოვიდეს...

მე ვიმეორებ პირადად ნუ მეხები, ნურც ჩემს პირად დამოკიდებულებებს ვინმესთან ან რამესთან, არაა ეგ არც შენი და არც აქ გასარჩევი საქმე, ვისაუბროთ ზოგადად თემაზე, საკითხზე, გინებაზე და სალოსობაზე...

იყენებდა რომელიმე მამა ცოდვას კეთილი მიზნებით? (რაც აკრძალა კიბიაღმწერელმა?)

ვიმეორებ სიშიშვლე არსშივე არაა ცოდვა, ამიტომ ამ ერთადერთჯერ მომხდარი ამბავის ჯოკერივით ტრიალი არ გინდა, აქაა საუბარი არა იმაზე, რამაც შეიძლება გამოიწვიოს ცოდვა ( ანუ შეიძლება არც გამოიწვიოს, იმ სალოსის მაგალითში ასეც მოხდა), არამედ იმაზე, რაც თავისთავად არის ცოდვა და თავის არსშივე არის სიბილწე...

მინდა დიალოგი მარიამ, მაგრამ არა ისეთი, როგორსაც აქამდე იყო, არა პიროვნული, არამედ განყენებული, საკითხის და არა ჩემს ირგვლივ

ვივიწყებ ყველაფერს და გთავაზობ, ობიექტურად და ობიექტის ირგვლივ ვიმსჯელოთ ( არ გვინდა დაკონკრეტება მაინცდამაინც მამა გაბრიელზე)...

გაწყობს?

კაიროსი!

პოსტის ავტორი: მნათე თარიღი: May 11 2008, 03:43 AM

ეს უდავოდ ძალიან მნიშვნელოვანია, მაგრამ ნეოს მაგალითზე რას იტყცი>

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: May 11 2008, 03:53 AM

ამაზე იკითხე?
ეს რა მაგალითია, მაინცდამაინც უნდა შეაგინოს?
სხვანაირად ვერ გააბრაზებს? რომ დაუძახოს ის რაც არის იმ მომენტში, ანუ შლეგი, გიჟი, ხელი, გადარეული და ა.შ. ესიამოვნება?
ანუ მაინცდამაინც მის დედას ან კეთილებს უნდა შეეხოს?
და დავუშვათ რომც შეეხოს, მას ცოდვა მაინც ცოდვად ჩაეთვლება, მაგრამ რათქმაუნდა მცირედ, ანუ იგივეა მკვლელობა თავდაცვის დროსაც მკვლელობაა მაგრამ ნაკლები... მაგრამ ცოდვა მაინც არის..

არის იერარქიული სხვაობა ცოდვებში, მეტი სიმძიმის ან ნაკლების, არის დიდი ცოდვა და მცირე ცოდვა, მაგრამ არ არსებობს ცოდვა როცა აღარ არის ცოდვა, მრუშობა ყოველთვის მრუშობაა, სიტყვით თუ საქმით!
არაა კიდევ ნათელი?

პოსტის ავტორი: მნათე თარიღი: May 11 2008, 04:39 AM

რა განვითარებული ხარ ამ მხირვ

სალოსობას არ აპირებ?



კი

პოსტის ავტორი: მარიამი თარიღი: May 11 2008, 10:37 PM

KAIROS
სად გაგლანძღე ერთი მითხარი რა... ნუთუ მართლა ვერ გაიგე, რას ვამბობ?
რატომ სახავთ სიშიშვლის გამოჩენას არ-ცოდვად, ეს ამიხენი ერთი. რამდენადაც მახსოვს, აღსარების წიგნი რომაა, ცოდვების ჩამონათვალით, იქაც კია სიაში - სიშიშვლის დაუფარავობა, რომელიც თურმე ცოდვა არ ყოფილა. ბილწსიტყვაობაც ცოდვაა, მაგრამ თუ მისი წყარო არაა ცოდვისმიერი, ანუ ბლწი გული, მაშინ? მერამდენედ უნდა გავიმეორო ნეტა, რომ უბრალოდ გაიგო რას ვამბობ...
აგერ, კანუდოსელმა თქვა, გინება იმიტომაა ცოდვა, რომ მშობლებს ეხებაო და მშობლები არაფერ შუაშიაო. და იოანე ნათლისმცემელი იქედნეთა ნაშობებს რომ უწოდებდა ფარისევლებს, ამით მათ მშობლებს არ ეხებოდა და არ ლანძღავდა? კი ხომ? და სცოდავდა ამით?
ჯერ ერთი, როცა ერთმანეთს ადარებ გინების და სიშიშვლის დაუფარავობის ცოდვას, ერთი რამე მაინც გაიხსენე. რამდენი კაცი გამოდის ქუჩაში შიშველი და რამდენი კაცი იგინება? ანუ რომელი უფრო დიდ სირცხვილად და თავის მოჭრად ითვლება? სიშიშვლე ხომ არა? აბა, რაზე მეკამათები და რატომ მიმტკიცებ, რომ ის უფრო ნაკლები ცოდვა კი არა, ლამის ცოდვა საერთოდ არაა? არა სიშიშვლე, არამედ სიშიშვლის დაუფარავობა.
გინებას რაც შეეხება, მაგაზე აქვთ კაცებს ყველაზე მძაფრი რეაქცია. რამდენიც არ უნდა უძახო, გიჟი და გადარეული, შეიძლება კაცმა ყურადღება არ მოგაქციოს, მაგრამ რომ შეაგინებ, მაშინვე მოგიტრიალდება. ზუსტად ამაზე იყო გათვლილი ნეოს მოყვანილი მაგალითი, მაგრამ კაცს თუ გაგება არ უნდა, არ გაიგებს...
და რა შუაშია კიდევ სალოსობასთან ღვთისმეტყველება, ეგ მითხარი რა... სალოსის საქციელი გინდა ღვთისმეტყველურად ახსნა? წარმატებას გისურვებ, მაგრამ ამ წარმატებაში ეჭვი მეპარება

პ.ს. საწყენად კიდევ არაფერი მითქვამს და ტყუილად იბუსხები

პ.პ.ს რაც შეეხება მამა გაბრიელს, მე არ ვამტკიცებ, რომ ის უცოდველი იყო, რადგან "არა არს კაცი, ცხონდეს და არა სცოდოს", მაგრამ მისი სალოსური საქციელი, რომელსაც ხშირად სჩადიოდა, არ იყო ვნებების და ცოდვების ბრალი, ის ამას სრულიად გააზრებულად აკეთებდა გარკვეული მიზნით (განგებ ან მოჩვენებით) და არა იმიტომ, რომ შეპყრობილი იყო ბილსიწყტვაობის, მემთვრალეობის და ა.შ. ვნებებით. მემთვრალეობაზე ამის კონკრეტული მაგალითი შემიძლია მოვიყვანო (თუ დაინეტერესდებით). და ეგეც არ იყოს, განა შეიძლება ადამიანი შეპყრობილი იყოს ასეთი ბილწი ვნებებით და თან საღვთო მადლით იყოს სავსე და სასწაულმოქმედებდეს? ასეთი რამე სრულიად შეუძლებელია. და თუნდაც ერთი მარტო ამ ფაქტის გამო ვარ მე პირადად დარწმუნებული, რომ მას ეს ყველაფერი, რაც თითქოს ცოდვას ჰგავდა, ცოდვად არ ერაცხებოდა უფლის მიერ.

პოსტის ავტორი: სარდიონ თარიღი: May 11 2008, 11:06 PM

სიშიშვლე -- თავისთავად ცოდვა არაა , მაგრამ აუცილებლად ცოდვის წარმომქმნელია.(მრუშების).
გინება -- გონებით და გულით (და არა ისე:დედის ტუჩები რომ იწყევლებიან და ძუძუები ილოცებიანო, ნათქვამი როა ანუ უბოროტოდ.) ცოდვაა,
მაგრამ შეიძლება სიწმინდის წარმომქმნის მიზეზი გახდეს (თავმდაბლობის).

პოსტის ავტორი: კანონისტი თარიღი: May 11 2008, 11:55 PM

KAIROS
როგორც იოანე მმარხველი ამბობს თავის "კანონიკონში" ყოველი ცოდვა იწყება ცოდვიანი გულისთქმით, ანუ გულისთქმით ცოდვით. თუკი ადამიანს ცოდვიანი განზრახვა არ ჰქონია, მის მიერ ჩადენილი საქციელი, რაც არ უნდა ჰგავდეს გარეგნული ნიშნებით ცოდვას, იგი ცოდვა ვერ იქნება

ძალიან ცუდი მაგალითი მოიყვანე მრუშების, რადგან მრუშება თავად არის ცოდვა (რაც არ უნდა ფორმებით იყოს), ხოლო უცენზურო სიტყვების ხმარება კი არ არის ყოველთვის ცოდვა, არამედ - შეგინება

უცენზურო სიტყვების პარალელურია სქესობრივი კავშირი (რომელიც არ არის ყოველთვის ცოდვიანი - როცა ხდება ცოლ-ქმარს შორის)

უცენზურო სიტყვები არის ჩვეულებრივი ქართული სიტყვები, რომლებიც, ზნეობიდან გამომდინარე, ნაკლებად არის ხმარებაში. თუკი სულხან-საბას სიტყვის კონას ნახავთ, იქ ყველა ეს კარგად ნაცნობი სიტყვები შეტანილია. ამიტომ, მისი თქმა, ბუნებრივია, ცალსახად ცოდვა ვერ იქნება.

როდის იქნება ეს ცოდვა, როდესაც ადამიანს გულში გაუჩნდება ბოღმა მოყვასის მიმართ, ეს ბოღმა გაძლიერდება, გამოაღწევს გონებიდან და გამოვლინდება შეურაცხმყოფელი სიტყვების სახით. მხოლოდ ამ დროს არის იგი ცოდვა. გინების მიზანი უნდა იყოს ადამიანის დამცირება და შეურაცხყოფა.

ერთი ქუთაისური ანეგდოტი გამახსენდა (წინდაწინ ბოდიშს მოვითხოვ ), მაგრამ მგონი მისი წაკითხვით მიხვდებით, რომ უცენზურო სიტყვების გამოყენება ყოველთვის არ იქნება შეურაცხმყოფელი.
ჭიჭიკია ბიჭიკიას ეუბნება - შენი დედაო...
- რაია, სიმონ, რას მაგინებ?
- კი არ გაგინებ, ამბავს გიყვებიო...

გინება უკვე ცოდვაა, რადგან ის არის უცენზურო სიტყვების გამოყენება შეურაცხყოფის მიზნით, მაგრამ უცენზურო სიტყვების გამოყენება ჯერ კიდევ არ ნიშნავს, რომ იგი ცოდვაა

პოსტის ავტორი: მნათე თარიღი: May 12 2008, 12:02 AM

ნიშნავს დავით, მაგრამ არსებობს გარემოებითი შემსუბუქება, შეუძლებელია დაცემულ გულში შეურაცხყოფა წარმოითქვას ჭრილობის გარეშე....

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: May 12 2008, 03:51 AM

მინდოდა ამ თემის დატოვება, მაგრამ ეს გამოხმაურებები არ მაძლევს ამის უფლებას, რას წერთ ხალხო?
არ შეგიძლიათ წეროთ მიუკერძოებლად? არ იფიქროთ მამა გაბრიელზე და ისე წეროთ? აკი ბანქოზე და ჩიბუხზე მოგიყვანეთ მაგალითი?
ბევრი შეცდომებია თქვენს პოსტებში, მხოლოდ ძირითადებს გამოვყოფ:
სრულ ალოგიზმია თეოლოგიურად რასაც წერთ და უკვე დავიღალე ამის მტკიცებაში:
ალოგიზმია:

მაშინაც და ყოველთვის ცოდვაა, არ გადმოედინება ერთი წყაროდან ტკბილი და მწარე, არ შეიძლება გინება გადმოდიოდეს მადლის წყაროდან, ბილწება ბილწებიდან მოდის, ის არ შეაგინებს კაცს რაც შედის, არამედ რაც გადმოდის, ეს უმარტივესია, შეიძლება არ იყოს ისეთი ცუდი გულით ნათქვამი, შეიძლება კარგიც კი უნდოდეს მაგინებელს, მაგრამ გინება გინებად რჩება, წყევა-წყევად, სიბილწე-სიბილწედ, კიბისაღმწერელმა პირდაპირ აკრძალა ცოდვა კეთილი მიზნებისათვის!

მაგაზე კანუდოსელი მოგწერს, მაგრამ ვერ გაგიგია აშკარად რა თქვა მან, მან თქვა რომ ორმაგად არის ცოდვა , თორემ გინება "პირდაპირიც" რომ იყოს "ვიღაცას ასედა ისე" მაინც გინება " ვიღაცის დედას ასედაისე" ისიც გინებაა, მაგრამ ეს ბოლო ორმაგი, რადგან მეორე სრულიად უდანაშაულო ადამიანსაც მოიცავს, ორივე ცოდვაა, სხვადასხვა სიმძიმის...
მარიამ, ეს ძალიან ზედაპირული შედარებაა, არ გიპასუხებ, რადგან არაფერ შუაშია, ქუჩაში რა ხდება და ეს სხვაა, ადამიანთა დაცემულების გამო, სიშიშვლე კი ცოდვა არაა თავისთავად რატომ ვერ ხვდები, სამოთხეში ადამიანები შიშვლები იყვნენ, შემოსვა კი დაცემას მოყვა სწორედ, როცა სულიერად გაშიშვლდნენ, სამოსელის აუცილებლობა არც მარიამ ეგვიპტელს გააჩნდა, და მხოლოდ მაშინ შეიმოსა, რომ სხვა არ დაებრკოლებინა, ანუ თავად სიშიშვლე ცოდვა არაა, განა შემოსილები ვიღებთ შხაპს? არამედ შეიძლება მას მოყვეს ვინმეს დაბრკოლება ( რაც არ მომხდარა იმ ბერის მაგალითში, თორემ სალოსს ადამიანთა დაბრკოლებას დავაბრალებთ ), გინება კი თავისთავად არის ცოდვა, არის სიბილწე, არის მრუშობა სიტყვით, ასე და ასე ვქენიო და ვუქენიო სხვას... რაა ახლა ეს თუ არა ცოდვა?


ეგეც დიდი ვერაფერი არგუმენტია, ღვთისმეტყველებას ჩვენ ღვთის მცნებიდან ვზომავთ და არა იქიდან, დაცემულ ხალხს რაზე აქვს რეაქცია და რაზე არა... დანარჩენი იქ წერია და თავიდან ნახე...

ნეოს მაგალითი იყო ალოგიზმი, და დავწერე ნათლად, ასე რომ გაგებას არ ნდომება ცოტა ზედმეტია...

ამან შეიძლება იმუშავოს იგივე მომთვრალებაზე, ეგ გასაგებია, მაგრამ გინებაზე არა, იმიტომ გინება უკვე აღსრულებული ქმედებაა, მოყვანილი ცოდვაა, და მომთვრალება არა!

არა სარდიონ, რატომ აუცილებლად კაცო? ხომ დავწერე ზემოთ მაგალითები, რომ ეს არ გამოუწვევია? არც იმ სალოსს ვინც შევიდა აბანოში შიშველი მრუშობა კი არ გამოიწვია (მკრეხელობაა) არამედ პირიქით!

ეგეც ალოგიზმია, არ შეიძლება ცოდვამ სიწმინდე წარმოქმნას, არ შეიძლება პანტა ვაშლმა ბროწეული მოისხას, არ შეიძლება სიბილწიდან სიკეთე წამოვიდეს... ასე რთულია?ანუ შეიძლება ცოდვას სიკეთე მოყვეს, მაგრამ ეს ამ ცოდვის "დამსახურება" კი არაა, არამედ ღვთის განგების, როგორც ის რომ უფლის ჯვარცმას და სიკვდილს, სწორედ სიკვდილის ძლევა მოყვა,
მაგრამ ეს მის ჯვარცმელებს ჯვარის სისხლისაგან არ ანთავისუფლებს...

კანონისტ, ასეთ ალოგიზმს როგორ წერ კანონისტი კაცი? უცენზურო სიტყვები არაა უბრალოდ სიტყვები, როგორც გინდა დახატო, ის არც ლექსიკონში წერია, იმ მიზნით რომ მიხვდე რას ნიშნავს, არამედ იქაა წინადადება, რომლის მთქმელი ამბობს მე ასე და ასე ვიზამო, ეს კი გინებაა და სიბილწე! და არა უბრალო სიტყვები, რომელიც მედიცინაშიც გამოიყენება და ფილოლოგიაშიც... ნუ გვაყრი თუ კაცი ხარ ნაცარს თვალებში, შეიგინა ნიშნავს იმას რომ შეიგინა ( დაგინება-შეგინებას გარჩევა გინდა თუ? )...


ჯიგარ, ისა ვქენიო რომ ეთქვა ხომ იქნებოდა გინება? და თუ ჰო, რა შუაშია აქ ეს ანეგდოტი? სხვაზე დაგიწერე მნათემ, ყველა უცენზურო სიტყვის უცენზუროდ გამოყენება არის ცოდვა და შეგიძლია გადაამოწმო სადაც გინდა...

ახლა მარიამ სად მაწყენინე, იქ სადაც დამაბრალე რომ მამა გაბრიელს უკანასკნელ ცოდვილად მივიჩნევ, ღმერთმა დამიფაროს ჩემი თავის იქით ვინმე მივიჩნიო უკანაკნელ ცოდვილად, მითუმეტეს მამა გაბრიელი, რომლის ზეთს ჩემი 2 წლის დისშვილი ავად რომ იყო, ითხოვდა დე, მამა გაბრიელის ზეთი მაცხეო და სულ იკურნება და აბა თუ მიხვდები ვინ ჩაუტანა?...

მე მოვრჩი...

იხარეთ;

კაიროსი!

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: May 12 2008, 01:00 PM

მე მოკლე ჩართვებით შემოვიფარგლები ხოლმე ამიერიდან

აი ეგ წიგნი აიღე და რაც შეიძლება შორს მოისროლე...კი ვიცი რომ არ მოისვრი, მაგრამ ეგეთი წიგნების არსებობა, აღსარების პროფანირებას უწყობს ხელს...ეს ისე...ზოგადად...

პოსტის ავტორი: G_I_O_R_G_I_ თარიღი: May 12 2008, 03:16 PM

ზოგადა ვიტყვი არა გინებაზე არამედ მოყვასის შეურაწყოფაზე სხვადასხვა სიტყვებით.
როგორც უფალი ბრძანებს ვინც თავის მოყვას უთხრას უგუნურო იგი უკვე ჯოჯოხეთის გეენიის ღირსიაო.ამიტომ როცა ადამიანი თავისი გულის სისავსიგან აყენებს შეურაწყოფას მოყვასას სხვადასხვა სიტყვით ეს დიდი ცოდვაა.
ზოგადად კი მრავალ პატერიკში ნათქვამი (მაგ ლავსაიკონი) და სხვა თუ როგორ ამდაბლებდნენ წმ მამები,ბერები სხვადასხვა მონასტერში მის მორჩილებაში მყოფ მოწაფეს თუ ბერს და სხვა.მაგ ერთი მამა (სახელი არ მახსოვს)ამბობს რომ რამდენიმე ათეული წლის მანძილზე მოძღვარმა მხოლოდ ორჯერ მომმართა სახელით დანარჩენი კი სულ სხვადასხვა "შეურაწმყოფელი სიტყვებით მიმართავდა"(არა გინების) ასეთი ამბები მრავლათაა მოთხრობილი პატერიკებში და სხვაგან.და ამით ის ადამიანი თავმდაბალობას მოთმინებას მორჩილებას და სხვა სათნოებებს სწავლობდა და წარემატებოდნენ მათში.და ეს შემთხვევაში მოძღვრის მიერ მოწაფის შეურაწყოფა და სხვა არ იყო ცოდვა.
ეს ყველაფერი ჩვენ რათქმაუნდა არ გვეხება და ჩვენ შემთხვევაში ცოდვა იქნება.

პოსტის ავტორი: მარიამი თარიღი: May 12 2008, 07:43 PM

ზუსტად ამას გავუსვი ხაზი, კაიროს: რომ რადგან არ შეიძლება ერთი წყაროდან ტკბილი და მწარე მოდიოდეს, ასევე, რადგან ვიცით, რამდენი ტკბილი წყალი წამოსულა მამა გაბრიელისგან და მოდის დღემდე, აქედან გამომდიანრეობს, რომ მისი წყარო (ანუ გული) მადლით იყო სავსე და არა სიბილწით. აბა როგორღა წამოვიდოდა მისგან მწარე? როცა ადამიანი იგინება, როგორც წესი ეს იმიტომ ხდება, რომ გულში აქვს ეს სიბილწე, არ შეუძლია თავი შეიკავოს, რომ არ თქვას, "კოკასა შიგან რაცა დგას" შემთხვევაა, მაგრამ მამა გაბრიელთან ეს შემთხვევა არაა და ამიტომ ამ ორ ვარიანტს ერთ ქვაბში ვერ მოვხარშავთ.


კაიროს, შენ ისევ და ისევ სიშიშვლეზე საუბრობ, მე კი - სიშიშვლის შეუმოსავობაზე. რატომ შეიმოსა მარიამ ეგვიპტელი? იმიტომ რომ სანამ არავინ ხედავდა, სულერთი იყო ეცმებოდა თუ არა ტანსაცმელი, ხოლო სხვა ადამიანთან შეუმოსავად ვერ გამოჩნდა. ხომ მართალი ვარ? სვიმეონ სალოსმა კი სწორედ ეს უკანასკნელი გააკეთა, შიშველი გამოჩნდა იქ, სადაც ყველაზე სამარცხვინო იყო ამის გაკეთება. და შენ რა იცი, რომ არავინ დაბრკოლდა? თვითონ ის არ დაბრკოლებულა შიშველი ქალების შეხედვით (ეს მისი ცხოვრებიდანაა ცნობილი), მაგრამ სხვას რა რეაქცია ჰქონდა (გარდა იმისა, რომ ცემით გამოაგდეს იქიდან), ცნობილი არაა. მამა გაბრიელზეც იგივე ხდებოდა, დასცინოდნენ და აბუჩად იგდებდნენ მისი სალოსული საქციელის გამო, რისთვისაც აკეთებდა კიდეც ალბათ ამ ყველაფერს.

სიმთვრალე არ არის აღსრულებული ქმედება? ეს ვერ გავიგე კარგად.
ნეოს მაგალითს რაც შეეხება, ძალიან რეალურისტული და ცხოვრებისეულია და მე პირადად ძალიან მომეწონა. ნუ, შენ არ მოგწონს, იმიტომ არ ძირში სპობს შენს არგუმენტებს

ძალიან მინდა დავიჯერო.... კაი, დავიჯერებ.... მაგრამ შენი მსჯელობიდან საწინააღმდეგო დასკვნა გამოდის. რადგან გწყინს, არ გავაგრძელებ ამაზე

უახლოეს მომავალში სხვა თემაში დავწერ მამა გაბრიელზე რაღაც-რაღაცეებს და ჩემი სურვილი იქნება, რომ წაიკითხოთ. ლინკს აქაც დავდებ




საიდან იცი, რომ არ მოვისვრი? ან საიდან იცი რომ უვკე მოსროლილი არა მაქვს? გეთანხმები, რომ მაგ წიგნიდან დიდი ხეირი არაა, ყოველ შემთხვევაში აღმსარებლის დასახმარებლად.
თუმცა ეს არ ნიშნავს, რომ იქ ჩამოთვლილი ცოდვები ცოდვებად არ ითვლება. ამის მაგალითად გამოვიყენე ეგ წიგნი და შენი რეპლიკა ჩემთვის სრულიად ზედმეტი იყო. სხვას თუ წაადგება რამეში, კი ბატონო

პოსტის ავტორი: მარიამი თარიღი: May 12 2008, 08:16 PM

ახლა მამა გაბრიელზე ვკითხულობდი და მნათესგან დაციტირებულ ამ მოგონებას წავაწყდი:

და გამოგიტყდებით, გამაოგნა ამ ციტატის სრული ტექსტიდან ტენდენციურად ამოჭრის ოსტატობამ. ლევან, არ გეწყინოს და ნამდვილად არ გეკადრებოდა.
ახლა ამის გაგრძელებას დავწერ:

როგორც კი გავიდნენ ისინი სენაკიდან, ისეთი სიყვარულით დაიწყო მათზე ლოცვა, გამაოგნა. აღაპყრო ხელები და მთელი გულით დაულოცა ოჯახები. „ესენი ბერთან მოწიწებით არ მოსულან, ამის შემდეგ ეცოდინებათ, როგორ უნდა მოეპყრან ღვთისმსახურს“ - თქვა მან.

მნათიკო, შეგიძლია დაინახო ქრისტე

პოსტის ავტორი: nana_007 თარიღი: May 12 2008, 11:22 PM

მარიამი,

არ გეწყინოს,მაგრამ სხვა თემებში ნაწერების ძებნა არ არის ლამაზი და "შმონი" ქვია ამას ...სწორედ ესაა რაც კაცს აფიქრებინებს, რომ პირადულზე გადადის ყველაფერი, თორემ სხვა შემთხვევაში რად უნდა დაინტერესდეს ვინმე ფორუმელის პირადი ცხოვრებით თუ ოდესმე დაწერილი პოსტებით . მე როგორც შენთვის ცნობილი "არამართლმადიდებელი" (თურმე ფორმაც მაცვია და ვინ იცის 'პაპიროსსაც' ვეწევი და იქნება ღამე დანითაც დავდივარ ) , რომ არ დამზოგავ იასნია, მაგრამ კაიროსზე ჩაციკლვაც საიდან მოიტანე ეგ არ მესმის.

არვის ეგონოს ლევანს (მნათეს) ვიცავ, რამეთუ მას ჩემი დასაცავი არაფერი აქვს, უბრალოდ ძალიან მაღიზიანებს პოსტების ჩიჩქნა და მერე "მხილება". თქვენი საქმისა თქვენ იცით, მაგრამ ყოველგვარი ხერხების გამოყენებაც ნამდვილად არ არის ლამაზი. თუ რამე სათქმელი აქვს ვინმემ, იმ თემებში თქვას, სადაც პოსტები წერია და პოსტებს არ სჭირდება სხვა თემებში პორწიალი. სხვა თუ არაფერი, არაესთეთიკურია...ინტრიგნობას გავს და მე პირადად არ მინდა დავიჯერო...

პ.ს. თუ ჩემს ჟარგონზე არამართლმადიდებლობის ხარისხს მომიმატებ, იქნება იმაზეც ვიფიქროთ, სალოსი ხომ არ ვარ ... რას გეიგებ უაჩკოდ, გინება მოსულაო და მე რა ვიცი, თუმცა მე გინებისგან შორს ვარ...

პოსტის ავტორი: მარიამი თარიღი: May 12 2008, 11:34 PM

მნათეს პოსტზე თუ ამბობთ, ამავე თემაშია, მე-2 გვერდზე. და საერთოდ, მნათეს ამ პოსტს მოჰყვა მთელი ეს დებატები. ზუსტად ამიტომ გამახსენდა, როგორც კი წავიკითხე


http://church.ge/index.php?s=&showtopic=3574&view=findpost&p=306493
პირველ გვერდზე ყოფილა საერთოდ ამავე თემაში... სხვა თემაში რომ ყოფილიყო, რა თქმა უნდა, იმავე თემაში ვუპასუხებდი.


ეს ვერ გავიგე. რა საიდან მოვიტანე? და ვის რატომ არ დავზოგავ?


ესეც ვერ გავიგე როდესმე გიწოდეთ ასეთი რამე? სერიოზულად დავიბენი, მგონი რაღაც გაუგებრობაა აქ

პოსტის ავტორი: nana_007 თარიღი: May 12 2008, 11:37 PM

მარიამი,

გასაგებია, მაპატიე თუ ამავე თემაში ეწერა, შEნი ნაწერიდან სხვანაირად ჩანდა.

პოსტის ავტორი: მარიამი თარიღი: May 12 2008, 11:39 PM

OK

პოსტის ავტორი: nana_007 თარიღი: May 13 2008, 03:05 AM

მარიამი,

ნეოს მაგალითი მგონი სალოსობის ამბავში არ არის მართებული, ზოგადად რეალურ ცხოვრებაში კი შესაძლებელია, რომ ვთქვათ ამ მეთოდით კაცი წავიდეს "რაღაც" ცოდვაზე , თუ ამით სხვას გადაარჩენს დაზიანებისაგან ან უარესი: სიკვდილისაგან.

მასე ტყუილიც დიდი ცოდვაა, მაგრამ თუ "იძულებული" ტყუილით ვინმე უდანაშაულოს გადაარჩენ, ვფიქრობ აღსარებას ექვემდებარება და მიმტევებადიც იქნება. მაგალითად, მღვდელი თევდორე ავიღოთ: წესით იმანაც მოიტყუა, მაგრამ ვინ იტყვის მასზე, რომ ის მატყუარა იყო.

ჩემი აზრით, სალოსი სულ სხვა რამეა.

მე რომ რომელიმე მოძღვარმა მითხრას "გაეთრიე" ან "ნუ მეხები ხელზე, იმიტომ რომ ქალი ხარო", ამით ჩემს ცოდვილობას კი არ დავინახავ, არამედ მისას, რამდენადაც მე მას თაყვანისცემით და პატივით ვეამბორები და არა ღმერთმა დამიფაროს, ქვენა აზრებით. ეს განსხვავებაა: ამ დროს ბევრი დაბრკოლდება.

მემთვრალეობით ანუ მოგონილი სიმთვრალით კი მართლაც შეიძლება დავინახოთ, თუ როგორ "საქონლდება" ადამიანი ამ დროს და მოვერიდოთ, რომ ჩვენც ასე არ გამოვიყურებოდეთ.

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: May 13 2008, 03:15 AM

მოდი ახლა ასე გავაკეთოთ მარიამ, რადგან ისევ იგივეს ვიმეორებთ და დამრჩა შთაბეჭდილება,
რომ ან ვერ წაიკითხე კარგად ჩემი პოსტი, ან უბრალოდ არ გინდოდა გაგება, ამიტომ არ ვისაუბროთ მამა გაბრიელზე.

ნუ აქაც ლოგიკური შეცდომაა, თან მერე ისეთი შეცდომა მოგდის, რომ ალბათ შენც ვერ მიხვდი რა გამოვიდა, მე იმას გიმტკიცებ რომ სიშიშვლე თავისთავად არ არის ცოდვა, მას შეიძლება მოყვეს ცოდვა და შეიძლება არა, გასაგებია? რატომ მამეორებინებ ოცდამეშვიდეჯერ? ანუ გინება არის ცოდვა, არსშივეა ცოდვაა , სიბილწეა, და ცოდვაა უკვე, სიშიშვლე არა, მას მხოლოდ შეიძლება მოყვეს რაიმე დაბრკოლება, კიდევ ვერ ხედავ განსხვავებას? ჩემთვის აქ მთავარი არის არსობრივი სხვაობა დაგანახო, მერე უკვე მაგ შედარებას ვეღაც მოიყვან, რადგან არსობრივი სხვაობა სადაცაა, ის არ გაძლევს საშუალებას არსობრივად არცოდვა შეადარო არსობრივად ცოდვას და ეს უკანასკნელი გაამართლო, იმ არცოდვის შესაძლო შედეგებით... ამაზე ნათლად დაწერა ცოტა ძნელია, ახლა მეორე, კარგად დაუკვირდი რა დაწერა, ე.ი. დაუბრკოლებია სვიმონ სალოსს იქ ხალხი მოკლედ ლაფსუს

მარიამ, იქ ხომ სიმთვრალეზე კი არ იყო საუბარი, არამედ მომთვრალებაზე, ანუ სიმთვრალე არ იყო აღსრულებული, ანუ რომ დამთვრალიყო ნამდვილად მაშინ რათქმაუნდა იქნებოდა ცოდვა, მაგრამ მოიმთვრალა თავი, როგორც იგიჟიანებენ და ა.შ. მაგრამ გინება ხომ უკვე აღსრულებული წარმოთქმული ცოდვაა, გასაგებია აქაც განსხვავება?


ისევ ჯიუტობ, ნეოს მაგალითი შეიძლება რეალურია, მაგრამ ღვთისმეტყველებასთან არაფერი ესაქმება, რატომ ვერ გაიგე, იმისათვის რომ ვიღაც ცოდვილი რაღაც ცოდვაზე ღიზიანდება, ეს რა ამ ცოდვას ამართლებს? რა ლოგიკაა ეს მარიამ? ხომ დავწერე : "ღვთისმეტყველებას ჩვენ ღვთის მცნებიდან ვზომავთ და არა იქიდან, დაცემულ ხალხს რაზე აქვს რეაქცია და რაზე არა.." გინება იქაც ცოდვაა და ყველგან, ზოგან ნაკლები სიმძიმის, ზოგან მეტის... მოკლედ იხ. ჩემი ბოლო პოსტები...
ვიაზროვნოთ ღვთისმეტყველურად და ობიექტურად...
ხოდა არ გინდა მერე ხომ პირადულზე გადასვლები, ცდები და იმიტომ , პირადულები მარტო ღმერთმა იცის და მას მივანდოთ....
აბა წინსვლის სურვიელბით

კაიროსი!

პოსტის ავტორი: madli თარიღი: May 13 2008, 04:56 AM

ჩემო კარგებო. მე ვფიქრობ რომ სალოსობა უდიდესი ღვაწლია და თავის დასამდაბლებელი, რაც შეეხება მამა გაბრიელს სალოსობდა ვიცი გადმოცემით მისი მოწაფისგან რომელიც სალოსობს გღესდღეობით და მამა გაბრიელის ლოცვა კურთხევით სათნოთა შორის სათნო, თეთრი სამღვდელოების ბერია. მე მას ვკითხე რატომ იქცევით ასე? მან მიპასუხა, __მე მხოლოდ მათთან ვიქცევი ასე, ვინც ეჭვის თვალით მიყურებს და შორსაა უფლისგან ან საპირისპიროდ ჩემს განსადიდებლადაა მოსული. იმით, რომ ვერ მცნობენ და მზად არიან დამცინონ უდიდეს მადლს ვღებულობ, მე ხომ მხოლოდ მაშინ ვსალოსობ როდესაც სხვა გზას არ მიტოვებენ.
ასეთი პასუხი მივიღე მისგან

პოსტის ავტორი: მარიამი თარიღი: May 13 2008, 01:40 PM

KAIROS
გასაგებია რასაც ამბობ არსობრივად ცოდვაზე. მაგრამ მე სულ სხვა რამეზე ვაკეთებ აქცენტს. რა მნიშვნელობა აქვს არსობრივად არის რამე ცოდვა, ზოგ სიტუაციაში ცოდვაა და ზოგში არა, დიდი ცოდვაა თუ პატარა ცოდვა და ა.შ.? აქვს ამას პრინციპული მნიშვნელობა? აქ საუბარია კონკრეტულ მაგალითებზე და მოდი ვისაუბროთ (ამჯერად) ამ კონკრეტულ მაგალითებზე, ამ კონკრეტულ სიტუაციაში და კონკრეტული შედეგებით.
ანუ, ჩვენ ვიცით, რომ წმ. სვიმეონმა იმ კონკრეტულ სიტუაციაში ჩაიდინა ისეთი რამე, რაც იმ პირობებში ზოგადად ცოდვაა (ცალსახად!), მაგრამ მისთვის არ იყო ცოდვა. იგივე შემიძლია ვთქვა მამა გაბრიელზე. ის აკეთებდა ისეთ რაღაცეებს, რაც ზოგადად ცოდვაა, მაგრამ მის შემთხვევაში არ შეიძლება ცოდვისმიერი ყოფილიყო, რადგან (მე-100-ედ ვიმეორებ, რადგან მნიშვნელოვანია, მაგრამ არ აქცევთ ამას ყურადღებას) მისი საწყისი, გამომავალი წყარო (ანუ გული) არ იყო ბილწი. კაიროს, შენ სწორად აღნიშნე, რომ ერთი წყაროდან შეუძლებელია ტკბილი და მწარე მოდიოდეს. ე.ი. მამა გაბრიელისგანაც ან ტკბილი მოდიოდა ან მწარე ხომ? საუბარი არაა იმაზე, რომ შეიძლება მასაც როდესღაც რამე შეშლოდა, მაგრამ როცა ადამიანი რაღაც ცოდვას გამუდმებით იმეორებს, ეს ან უკვე ადამინის გულში ჩაბუდებული ბილწი ვნებაა, რომლისგანაც გათავისუფლება არ გამოსდის (ალბათ დამეთანხმებით, მამა გაბრიელთან ეს ვარიანტი არაა), ან აკეთებს სალოსობის გამო, შეგნებულად, არა იმიტომ, რომ ცოდვისგან თავს ვერ იკავებს. ისე როგორ ფიქრობთ, მამა გაბრიელმა არ იცოდა გინება ცოდვა რომ იყო? მაგდენს ვერ ხვდებოდა? ჩვენ ვიცით და მან არ იცოდა? საქმეც ისაა, რომ იცოდა ეს ყველაფერი ძალიან კარგად, მაგრამ გარკვეული მიზნით თავს ამით იმდაბლებდა, ან სხვას ამდებლებდა ჭკუის სასწავლებლად.
ამაზე ცხადად რაღა დავწერო არ ვიცი.
კაიროს, ჩემი თხოვნა იქნება, რომ არ გადაიტანო ზოგად ღვთისმეტყველებაზე ისევ საუბარი. მოდი ეს კონკრეტული მაგალითები ამიხსენი, როგორც შენ გესმის.

ზუსტად ამიტომაც თქვენ არ გეტყოდათ ეგეთ რამეებს ყველა ადამიანი ინდივიდუალურია. თქვენ რომ პატივით ეამბორებით, ის ქალები სხვანაირი განწყობით იყვნენ. თქვენ რომ დაბრკოლდებოდით ასეთი მიმართვით, მათზე პირიქით, შეიძლება კეთილი გავლენა ჰქონოდა ამ შერისხვას. პავლე მოციქულიც ამბობს, ზოგს ტკბილად მოეპყარით, ზოგს მრისახენედო (ზუსტი ციტატა ამ მახსოვს, მოვძებნი მერე), ვის როგორ სჭირდება იმის მიხედვით.
ისეთი ბერი კი, როგორც მამა გაბრიელი იყო, ზუსტად ადამიანის შინაგან მდგომარეობას ითვალისწინებს და ამის მიხედვით, ზოგს ეფერება და ზოგს რისხავს, ვისთვისაც როგორაა საჭირო.
ამიტომ იმის მიხედვით, თუ ვის როგორ მოექცა სალოსი ბერი, არ უნდა განვიკითხოთ.

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: May 13 2008, 02:12 PM

ნუ უკვე რაღაც წინსვლა არის..
ე.ი, განვასხვავეთ მოქმედებები და მეთოდები, ვთქვით რომ ის რაც გააკეთა წმ. სვიმეონმა არსში არ იყო ცოდვა, რადგან სიშიშვლე არაა არსში ცოდვა, ხოლო გინება ცოდვაა, არსშივე და წარმოთქმისთანავე!
ახლა აქედან შეგვიძლია პასუხი გავცეთ ამ კითხვას:

უდიდესი! და აი რატომ, იმიტომ რომ ცოდვის მეთოდებით სიკეთის დათესვას გვიკრძალავს წმ. იოანე კიბისაღმწერელი და საერთოდ ქრისტიანული ლოგიკა, ანუ ის წარმართული სისულელე "დედა როცა წყევლის, ძუძუები ლოცავენ" არის სრულიად არაქრისტიანული აზროვნება, შესაბამისი არაქრისტიანული აზროვნებაა, რომ ვინმემ იფიქროს ღვარძლის თესვით ხორბალს მოიმკის, მე წყაროებზე რომ გითხარი სხვა რამ ვიგულისხმე, ანუ წყაროდან როცა გადმოდის მწარე, ის არის მწარე და მორჩა, და მას აუცილებლად შეფასება მიეცემა მწარისა... შეიძლება მოყვეს რაიმე დადებითი, მაგრამ ეს ცოდვის ბრალი კი არა არის ( აქ გინების) არამედ ღვთის განგების ( იხ. ზემო პოსტი)

ეს ძალიან ცუდი რამეა, ანუ ვერ ვავლებთ სწორ ხაზს სად იწყება ცოდვა და სად არა, თუკი წმ. სვიმოენის საქციელით ვინმე დაბრკოლდებოდა, მხოლოდ მაშინ შეიძლება მის საქციელს ცოდვა დავარქვათ, თუ ასეა, მაშინ წმ. მამას ცოდვა ჩაუდენია და აქ მკრეხელობასთან მივდივართ, ანუ მე იმას გიწერ, რომ თავად სიშიშვლე თუნდაც აბანოში არაა ცოდვა, თუკი ის არ გამოიწვევს დაბრკოლებას, რადგან ეს უიშვიათესი მოვლენაა, და იმ მამამ განჭვრიტა ამ საქციელის გამონაკლისობა, ამიტომ ჩაიდინა ის და სრული დარწმუნებით შეგვიძლია ვთქვათ, რომ იქ არათუ ვინმე დაბრკოლდა, არამედ სინანულში მოვიდა ბევრი... ანუ ცოდვა იწყება მაშინ, როცა ცოდვა აღესრულება აქ დაბრკოლება, იქ გინება, ხედავ რამხელა ზღვარია არსობრივ ცოდვას ( გინებას ) და შესაძლო ცოდვის შედეგობრივ საქციელს შორის? ამიტომ, არ გიწონებ ამ შედარებას, რადგან ნუ ადრი არაცოდვილ საქციელს ცოდვილ ქმედებას, თუკი რომელიმე მამა ჩაიდენდა რაიმე ცოდვას და ეკლესია იტყოდა რომ ეს კარგია და სხვის მოსქცევად გააკეთაო, მაშინ მესმის შედარება, მაგრამ ეს შეუძლებელია რადგან არ არსებობს "ცოდვა-კარგი", და არც არსებობს ბუნებაში ასეთი შემთხვევა, ამიტომ ეს არგუმენტი:

არ ვარგა, რადგან ეკლესიის გამოცდილებით ვიცით, რომ არ შეიძლება ცოდვის ჩადენით სიკეთე თესო ( იხ, კიბისაღმწერელი) და ასეთია ეკლესიის აზროვნება სულ, ცოდვა ორლესული მახვილია, აზიანებს მის მოქმედესაც ვინც არ უნდა იყოს და ირგვლივ მყოფსაც, რაც არ უნდა კარგი მიზნები ქონდეს ცოდვის ჩამდენს, ეს ძალიან ცხადია მარიამ, მესმის ჩემი სიტყვები მკარია და შანსს არ უტოვებს მაგინებელს,

მაგრამ არ მაძლევს საშუალებას არც ქრისტიანული ღვთისმეტყველება ზოგადად და არც არცერთი კონკრეტული მაგალითი პატრისტიკაში, რომ ვინმეს ცოდვისათვის მიემართოს როგორც სიკეთის დათესვის მეთოდიკისათვის, ეს აზროვნება სრულიად უცხოა ქრისტიანობისათვის...
ვიცი, რომ რაღაც ჩიხია, აქეთ ეს რეალობა , იქით მამა გაბრიელი... ამიტომ ვწერ, რომ არ მინდა კონკრეტულ პიროვნებებზე ვწერო, ჩემთვის მამა გაბრიელი გინებით არ იწყება და არც მთავრდება, არც მისი მეთოდიკა და საქმეები შემოიფარგლენბა ამით, ამიტომ ეს საქმე ვანდოთ ეკლესიას და ისტორია, ხოლო ჩვენ ვთქვათ, რომ გინება ცოდვაა და არ არსებობს ცოდვის თესვა და მადლის მომკა...
მესამე მკითხველს მივმართავ, თქვენ რას იტყვით?
კაიროსი!

პოსტის ავტორი: კანონისტი თარიღი: May 13 2008, 02:29 PM

KAIROS

კანონიკურად დაუსაბუთებელია შენი წინადადება....

რამდენი ხანია ვიმეორებ, სამწუხაროდ, მაინც ხდება იმავე ტიპის შეცდომების დაშვება

ქმედება ცალსახად არასდროს (!) არ არის ცოდვა

ცოდვას აქვს რამდენიმე კომპონენტი:
- ღვთის მცნების საწინააღმდეგოდ გონების აღძვრა
- ამ აზრის შესატყვისი ქმედების ჩადენა
- უარყოფითი შედეგი

"ქმედება" არის მხოლოდ 1 სამი კომპონენტიდან. გინება დიახაც არის ცოდვა, რადგან:
- წარმოიშვება ბილწი და მოყვასის შეურაცხმყოფელი აზრი
- წარმოითქმის ეს სიტყვიერად
- წარმომთქმელს გონებაში რჩება ბოროტი აზრი, ხოლო ადრესატი - შეურაცხყოფილია + დაბრკოლებული + მაღალი ალბათობით თავად განრისხებული, ე.ი. უკვე შემდეგი ცოდვის საფუძველია ჩაყრილი

მაგრამ!!!

უცენზურო სიტყვა, რომელიც სხვა დროს გინების წარმოსათქმელად გამოიყენება ცალსახად და აპრიორი ვერ იქნება ცოდვა, რადგან მას დანარჩენი 2 კომპონენტი აკლია

ამას ქვია ობიექტური შერაცხადობის პრინციპი, რომელიც ეკლესიის მიერ უკვე 16 საუკუნეა გამიჯნულია ძველაღთქმისეული ე.წ. ტალიონის ("კბილი კბილისა წილ") პრინციპისგან

პოსტის ავტორი: მარიამი თარიღი: May 13 2008, 02:34 PM

KAIROS
აბსოლუტურად არ გეთანხმები. ისევ იგივე მეთოდებზე გადახვედი.
კონკრეტულ კითხავს გისვამ: არის თუ არა ცოდვა ქალების აბანოში კაცის გაშიშვლება? ზოგადად, არსობრივად, არაარსობრივად და რაც გინდა დაარქვი...

ზუსტი ანალოგიით: თუ მამა გაბრიელმა იცოდა, რომ მისი ერთი შეხედვით ცოდვისმიერ ქმედებით ვინმე დამდაბლდებოდა ან რამე სიკეთე გამოვიდოდა აქედან, რატომ არ შეეძლო იგივე გაეკეთებინა?
და რატომ არ მპასუხობ კითხვაზე: როცა გული წმინდა აქვს ადამიანს, შეიძლება იქიდან არაწმინდა გამოვიდეს? და მამა გაბრიელმა არ იცოდა, რომ გინება ზოგადად ცოდვაა?

არაცოდვილი რომელია? ქალების აბანოში გაშიშვლება?

ცოდვა არ არის კარგი, მაგრამ საუბარია იმაზე, ითვლება თუ არა ესა თუ ის ქმედება ცოდვად კონკრეტულ შემთხვევაში?

მართალია, მაგრამ თუ ცოდვად არ გერაცხება ის ერთი შეხედვით "ცოდვა" ღვთის თვალში?

იმიტომ რომ ჩიხში შეხვედი? ზუსტად მაგ ჩიხიდან გამოსასვლელზე გელაპარაკები და არ გინდა. სალოსის საქციელის ღვთისმეტყველებით ახსნას რომ დაიწყებ, შეხვალ ჩიხში აბა რა იქნება?
ისე არ გიფიქრია, რომ სადღაც ჩიხი რადგან დაგხვდა, ე.ი. არასწორი გზით წახვედი?

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: May 13 2008, 09:20 PM

დავით, რა ფორმულებს წერ შე კაცო

შეგინება და ბილწსიტყვაობა არის ცოდვა, მორჩა და გათავდა, არ უნდა ახლა ამას ფერება, რა კომპონენტი რის ფორმულა შე აშენებულო შენა " ...დედას " და " ... კეთილებს" ან თავად პიროვნებას ასე და ისე გიქენიო, არაა ცოდვა? კაი ახლა კაცო ნუ ხლართავ თუ ძმა ხარ, ბილწსიტყვაობა ცოდვაა სწორედ იმიტომ რომ სიტყვაა ბილწი და ბილწად წარმოთქმული და მორჩა...

არ მისმენ მარიამ ან ვერ ვისმენ, აკი გაგიმუქე, რომ არ შეიძლება ცოდვით მიაღწიო სიკეთეს, გაიგე? გინება უპირობოდ ცოდვაა, ხოლო გაშიშვლება არაა ცოდვა, თუნდაც ქალების აბანოში, რადგან აბანო და ქალები კი არ ხდის გაშიშვლებას ცოდვად, არამედ თუ მოხდება რომელიმე მათგანის დაბრკოლება, თორემ შიშველი ცოლთან არის კაცი, მაგრამ ეს არაა ცოდვა, შიშველი იყო ადამი ევასთან მაგრამ ეს არ იყო ცოდვა, ნიშნავს ეს იმას, რომ ცოდვა საწინააღმდეგო სქესთან ყოფნა კი არა, არამედ შესაძლო დაბრკოლებაა, ანუ თუ დაბრკოლება არ მოხდა, მაშინ გაშიშვლება თავად ცალკე ცოდვა ვერ იქნება, ხოლო გინების შემთხვევაში რომც არავინ დაბრკოლდეს, თავად გინებაა ცოდვა... ვიმეორებ აღარ მახსოვს უკვე მერამდენედ, ეს შედარება არ ვარგა, და არ შეიძლება...

ეს რასაც წერ, იმიტომ რომ ვერ გამიგე, მე ის კი არ დამიწერია, რომ წმიდა გულიდან არ არსეობს რომ არაწმიდა გამოვიდეს ან პირიქით მეთქი, არამედ ის ( და ახლა ვაზუსტებ) , რომ რაც გამოდის არ შეიძლება თანადროულად წმიდაც იყოს და არაწმიდაც, ან ერთია ან მეორე, რა ესაქმება ეშმაკის საქმეებთან სიწმიდეს? თორემ არაწმიდა ყველასაგან შეიძლება გამოვიდეს, და თან ბევრჯერაც, სანამ ცოცხალია ადამიანი, ასევე პირიქითაც...
და მამა გაბრიელის პიროვნება მე აქ არ შევეხები, ბოლობოლო უცდომელი არავინ არაა...

ე.ი. აღიარებ რომ ცოდვა იყო? მაშინ როდის მერე ცოდვა მადლად გარდაისახება? ცოდვა ყოველთვის ცოდვაა, ან მეტი ან ნაკლები, მაგრამ მაინც ცოდვა, ეშმაკის არცერთი ნაყოფი გემება ადამიანს სარგებელს ვერ მოუტანს, ეს ღვთისმეტყველებაში 2X2 და სამწუხაროდ მაინც ვერ გავისიგრძეგანეთ...

ჩიხი არა აღმართი მე ის ჩიხი ვთქვი ჩვენს კამათზე, რომ ან შენ უნდა დათმო ან მე, ისეა ყველაფერი ცხადი, თორემ მე რასაც ვამბობ ეყრდნობა საეკლესიო აზროვნებას და გამოცდილებას:

ეს აზროვნებაზე:



ეს კიდევ გამოცდილებაზე:



ღირს გაგრძელება თუ იძაბება სიტუაცია?

კაიროსი!

პოსტის ავტორი: კანონისტი თარიღი: May 13 2008, 09:33 PM

KAIROS

ის ფორმულები იმისთვის დაგიწერე, რომ აი ეს წინადადება, რასაც წერ, უკეთ გაგეგო.

და თუკი, გინებით არავინ დაბრკოლებულა და პირიქით საკურნებლად წაადგა - ადამიანი საშინელ სინანულში ჩავარდა, ეს რა ვქენი, რა ჩავიდინე, როგორ განვარისხე მოძღვარი ისე, რომ შეიგინაო, მაშინ? მაინც ცოდვიანი იქნება??

ცოტა მეტი დაკვირვებით წაიკითხე რაც დავწერე და მიხვდები. თუ ვერ მიხვდი, მაშ მე აქ კომენტარებს შევწყვეტ, აზრი არ აქვს.....

პოსტის ავტორი: მარიამი თარიღი: May 13 2008, 09:34 PM

კაიროს, გინება რომ ზოგადად ცოდვაა, გასაგებია, მაგრამ მე ვამბობ კონკერტულ შემთხვევაზე. მამა გაბრიელმა ხომ იცოდა, რომ გინება ცოდვა იყო? ფაქტია, რომ იცოდა. ისიც ხომ ფაქტია, რომ მის გულში სიბილწე არ ყოფილა? კი ხომ? აბა შეგნებულად სცოდავდა და "პა ხოდუ" სასწაულებსაც აღასრულებდა? აი, სწორედ აქაა ჩიხი, რომლიდანაც შენი მსჯელობით გამოსავალი არ არსებობს. არადა, ფაქტი ჯიუტია და ვერსად წაუხვალ. თუ როცა ფაქტი ლოგიკას ეწინააღმდეგება, მით უარესი ფაქტისთვის?
მე მგონი, რომ მთავარი ლაფსუსი სწორედ იქაა დაშვებული, სადაც სალოსის საქციელის ღვთისმეტყველებით ახსნას ცდილობ, რასაც ჩიხში შეჰყავხარ. ან უნდა თქვა, რომ სალოსი (ამ შემთხვევაში მამა გაბრიელი) გამუდმებით სცოდავდა, თან შეგნებულად, ან უნდა აღიარო, რომ მისი საქციელი არ ექვემდებარება ჩვენგან განსჯას, მით უმეტეს საღვთისმეტყველო ტერმინებით. რადგან ღმერთი მას არ განსჯიდა ამის გამო (ეს ფაქტია) და ჩვენც არ გვაქვს უფლება, ვთქვათ, რომ ის სცოდავდა. ღმერთის წინაშე მას ეს ცოდვად არ ერაცხებოდა.

რა ვიცი, მე ჯერ არ ვიძაბები და თუ დავიძებები, წინასწარ გაგაფრთხილებთ

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: May 14 2008, 02:47 AM

კანონისტ, რამ გაგანერვიულა კაცო
მისმინე ახლა კარგად, ეგ ლოგიკა ჭრის ზუსტად სიშიშვლის მაგალითზე, რადგანაც სიშიშვლე არაა არსით ცოდვა, ამიტომ თუ მას დაბრკოლება არ მოყვება, მაშინ იგი ცოდვა არაა...
ამიტომ იყო რომ დიდხანს ვწერდი რა მნიშვნელობა აქვს არსობრივ სხვაობას, გინება კი სიშიშვლისგან იმით განსხვავდება, რომ იგი უკვე ცოდვაა...
აი წარმოიდგინე ადამიანი როცა მარტოა შიშვლდება, მაგალითად შხაპის მისაღებად ან გამოსაცლელად და ა.შ. ეს რათქმაუნდა ცოდვა არაა, მაგრამ როცა მარტოა და იგინება ცოდვაა, იმიტომ კი არა ვინმე დააბრკოლა, არა, იმიტომ რომ შეიგინა, თორემ ის ადამიანი სინანულში შეიძლება მაშინაც ჩავარდეს, როცა მოძღვარი მრისხანების ცოდვაში ჩააგდო და როცა მაგალითად მოძღვარმა თავი ვერ შეიკავა და შეურაცხყოფა მიაყენა ზედმეტად, მაგრამ ეს იმას ხომ არ ნიშნავს რომ მრისხანების ცოდვა მოძღვარს ცოდვად არ ჩაეთვალა?ცოდვა ცოდვად რჩება, კურნება კი ღვთისგან მოდის და არა ცოდვისაგან, ადრე დაგიწერე, უფალი რომ მოკლეს მან სიკვდილით სიკვდილი მოაკვდინა, თუმცა ეს მის მკვლელებს მისი მკვლელობის სისხლისგან ავტომატურად არ ანთავისუფლებს... კაი, ახლა მჯერა რომ გესმის რასაც გეუბნები, ძალიან მარტივია, რატომ მეჯუიტები


ხო ეგაა მარიამ, მე ქრისტიანი ვარ, ქრისტიანობაში კი ეზოთერული და "დამალული" არაფერია, ქრისტიანობა ყველასთვის ერთიდაიგივეა, მე თუ რამე მეკრძალება ზუსტად იგივე ან უფრო მეტად ეკრძალება სამღვდელოსაც, აქ არ არსებობს გამონაკლისები, იმისათვის შეიძლება ჩემთვის არა... ეგრე სადაა? მაშინ გამოდის, რომ ცოდვით სიკეთის თესვა შესაძლებელი ყოფილა, ეს თავდაყირა აყენებს მთელ ქრისტიანულ ზნეობრივ აზროვნებას, მოკლედ იმდენი ბზარი აქვს მაგ თეორიას, რომლის ერთადერთი არგუმენტი "სალოსია", რომ ყველას ერთიანად რომ შევეხო, რაც ვწერე ასჯერ მეტი დამეწერება... ამიტომ, ვთქვათ ასე მამა გაბრიელი რას აკეთებდა და ღმერთი ამას როგორ უთვლიდა ჩვენ არ ვიცით, თუმცაღა ვიცით რომ ცოდვა ყოველთვის და უგამონაკლისოდ ცოდვაა ყველასათვის...
დანარჩენი ზემოთ ვწერე და გამგები და მიმღები მიიღებს, არ შეიძლება გინება ხალხო, არც მაშინ როცა "კეთილი ზრახვები" გამოძრავებთ, ესაა ქრისტიანობა და სალოსური ქრისტიანობა თუ სხვაა ეგ არ ვიცი...
აბა იხარეთ;
კაიროსი!

პოსტის ავტორი: მარიამი თარიღი: May 14 2008, 09:23 AM

KAIROS
მგონი ამ საკითხში ვერ შევთანხმდებით ვერასდოს, მაგრამ ბოლოს კიდევ ერთხელ დავწერ ჩემს პოზიციას: სალოსის საქციელი არაა ცოდვა, როცა ის ამას სალოსურად, შეგნებულად, არა ცოდვისგან თავშეუკავებლობის და ვნებიანობის გამო აკეთებს. ეს არ ნიშნავს, რომ ზოგადად იგივე საქციელი სხვას ცოდვად არ ჩაეთვლება. სალოსი სწორედ იმიტომაა სალოსი, რომ ასეთ რამეებს აკეთებს. ხოლო ცოდვად ითვლება თუ არა, ამას ყველანარი ღვთისმეტყველების და ამაო ბრძნობის გარეშე აჩვენებს ღმერთი, რომელიც სასწაულთმქედების მადლით აჯილდოვებს სალოსებს. სწორედ ეს ფაქტი მაძლევს ამის დაწერს უფლებას და რამდენიც არ უნდა მელაპარაკო საღვთისმეტყველო ტერმინებით, ფაქტი ჯიუტზე ჯიუტია. ფაქტები კი ამ თემაში წერია (შენ კი იცი, სხვებისთვის ვამბობ): http://church.ge/index.php?showtopic=4310&st=0
კიდევ ერთხელ ვიმეორებ, რომ სალოსების შემთხვევა არის გამონაკლისი და არა ზოგადი წესი. ანუ, მეც რომ იგივე რაღაცეების კეთება დავიწყო ჩემი ცოდვებით სავსე გულის ფონზე, ნამდვილად არ გავმართლდები უფლის წინაშე.

პოსტის ავტორი: neo თარიღი: May 14 2008, 09:50 AM

არა და რა მარტივია

პოსტის ავტორი: კანონისტი თარიღი: May 14 2008, 10:36 AM

KAIROS

ცოდვას აქვს ობიექტი, ანუ ვის წინააღმდეგ არის ჩადენილი ცოდვა. ეგ მაგალითი და სხვაობა იმიტომ მოიყვანე, რომ გინებასა და გაშიშვლებას ობიექტი სხვადასხვა აქვს. თვითმკვლელობაც ცოდვაა და თან უმძიმესი, თუმცა არც იქ ვუშლით ვინმეს რამეს ხელს.

რა ვქნა კაიროს, აი Ismail ან მხევალი ნინო თუ შემოვა, მიმიხვდება რას ვამბობ, ამას უნდა სამართლისმცოდნეობის კარგი ცოდნა. კანონიკური სამართალი სამართალია ხომ, ეკლესიის სამართალი? ამიტომ უმართებულო იქნა სამართლისმცოდნეობის მეცნიერების მთელი მონაპოვარის (რომელშიც უდიდესი როლი ეკლესიასაც აქვს) ერთი ხელის მოსმით გადასმა. არსებობს ასეთი ცნება "დასრულებული დანაშაული". ამას კანონიკური სამართალიც იცნობს, კერძოდ ეპისტოლარულ კანონებში არის შესანიშნავი მაგალითი ცოდვის დაუსრულებელი ქმედების შესახებ. შენთვის შეიგინები თუ სხვას შეაგინებ, აქ გინება დასრულებული ქმედებაა და ცხადია, ის ცოდვაა. სიშიშვლე კი როდესაც სხვას აცდუნებ - მაშინ. მაგრამ საკუთრივ თითოეულ ცოდვას აქვს საფეხურები (იოანე მმარხველის მიხედვით), სადაც აუცილებელია ბოროტი და ბილწი გულისთქმა. ამიტომ, ისევ ვიმეორებ, დიახაც, გინება არის ცოდვა ულაპარაკოდ, რადგან ის თავის თავში რამდენიმე ნაწილს შეიცავს, რომელთაგან უმთავრესია - ბილწსიტყვაობა + განრისხება + მოყვასის შეურაცხყოფისა და დამცირების სურვილი. მხოლოდ უცენზურო სიტყვის წარმოთქმა (რომელიც გარეგნულად გინებას ჰგავს) სხვა ზემომოყვანილი ნაწილების გარეშე ცოდვა ვერ იქნება !!!!

პოსტის ავტორი: სარდიონ თარიღი: May 14 2008, 12:06 PM

ეს კამათი უაზრობამდე მივიდა , რადგან ორივე მხარე თავისას იმეორებს დაუსრულებლივ უკვე 8 გვერდია.
დასკვნა:
1. კამათში იმარჯვებს ის , ვინც უფრო მეტს დაწერს თავისი შეხედულების დასამტკიცებლად და ჩაახშობს მოწინააღმდეგეს მრავალ და ხანგრძლივსიტყვაობით და აქა იქ მოგლეჯილი არგუმენტებით.
2. კაიროსს და კანუდოსელს სალოსები გულზე არ ეხატებათ.
(ველი ხანგრძლივ და მოსაწყენ პასუხს კაიროსისგან.)
3. რჩევა: კაიროს - დასტოვე თემა. (მიუხედავად იმისა რომ ვიცი "ეს ჩემი საქმე არაა" )

პოსტის ავტორი: მხევალი ნინო თარიღი: May 14 2008, 12:09 PM

KAIROS


ყველაფერი ვერ წავიკითხე რაც აქ გიწერიათ, მაგრამ რაც წავიკითხე ისიც საკმარისია მგონი.

სალოსებზე წამიკითხია წიგნები, მართალი გითხრათ არის ზალიან ბევრი საკიტხი, რაც მე მაოცებდა და ვსვავდი შეკითხვას, ამის ცამდენი რანაირად არის სათნო უფლისთვის ტქო. გაშიშვლება ტითქოს არაფერია, თიტქოს გინება მეტია, ან კი ვინ იცის, რატომ არის გინება მეტი დამაბრკოლებელი ადამიანისთვი, ვიდრე შისველი ადამიანის ყურება.

სალოსი, მგონი განსაკუთრებული, უცნაური ღვაწლია და საერთოდ თავს ვიკავებ მატზე შეფასებისაგან. თუმცა, ტქვენს ნაწერს რომ ვკიტხლობ შთაბეჭდილება მრჩება, რომ აქ წმინდა სინოდის კრებაა და კანონისზაციის საკითხი ირჩევა. ანუ გარდა იმისა რომ ბევრ შეფასეებაში არ გეთანხმებით, ჩვენ შეგვიძლია თუ არა ადამიანის ღვაწლის შეფასება, მისთვის რაიმე იარლიყის მიკერება და საერთოდ, როგორ ფასდება ადამიანის ღვაწლი? იქნებ, ჯერ ეს საკიტხები განგვეხილა.

რადგან სალოსები ადამიანების ტვალში სულელები არიან, ანუ ეს შეფასება ისევ მათმა საქციელმა უნდა გამოიწვიოს, ასე არაა? და მაინც მიუხედავად მათი ასეთი საქცეილისა, სიცოცხლეშივე მეტ-ნაკლებად აღიარებულები არიან. მე მგონი ბერი გაბრიელის სახელი , მხოლოდ მის საფლავზე აღსრულებულ სასწაულების გამო არ გამხდარა ცნობილი, ასე არ არის? ასე იყო სხვა სალოსებზეც, თუმცა ამ ,,სხვების,, ცხოვრების წაკიტხვისას მაინც მაქვს რაღაც პროტესტის და უსიამოვნების შეგრძნება, ნუ რას იზავ, სალოსია, განსხვავებული ღვაწლია და ისიც არ იცი, მისი იმ წუთას ჩადენილი ქმედება, ვისკენ არის მიმართული. ჩვენ კი აქ რაღაც იმპერატიულად ვსაუბრობთ, ის იგიენბოდა ე.ი არ იყო სალოსი, ვიღაც რადგან მხოლოდ სიშველი დარბოდა სალოსი იყო, ცოტა უცანური ხომ არ არის ასე დაყოფა? ანუ ყველა სალოსმა მხოლოდ შისველმა უნდა ირბინოს და ქვები ისროლოს? თუ ცხოვრების წესი და პლიუს უცნაურობა (დაფარული ღვაწლია) სალოსი?

ისევ თავდან ვიტყვი, ის სალოსები, რადგან მსოფლიომ აღიარა სალოსებად და წმინდანებად, ჩვენ ,,იძულებული ,, ვართ ვაღიაროთ, სხვა რა გზა გვაქვს?), მაგრამ რადგან ჯერ ბერი გაბრიელი არ უღიარებიათ, ამიტომ მისი გინება მეტი ცოდვაა ვიდრე სხვისი სიშიშვლე????????????? არ ვიცი, არ ვიცი...

პოსტის ავტორი: მნათე თარიღი: May 14 2008, 12:45 PM

და მაინც, ეკლესია ალბათ იმაზე უფრო უცნაურია ვიდრე ჩვენ გვგონია...

პოსტის ავტორი: მხევალი ნინო თარიღი: May 14 2008, 12:51 PM

მნათე

ან პირიქით, ძალიან მარტვია და ცვენ ვართულებთ..

პოსტის ავტორი: მნათე თარიღი: May 14 2008, 01:08 PM

არამგონია... ეკლესია ვერ იქნება მარტვი დაცემული ადამიანისთვის, ყოველი ჭეშმარიტება შინაგანი დაზიანებულობის პირობებში ძალიან რთული და რთულადაღსაქმელია.... სწორედ ამიტომ ქვია ჩვენს კურნებას ბრძოლა, ბრძოლაში კი აქამდე უცნობ, უცნაურ და სრულიად გაუგებარ მოვლენებს აწყდები, უზარმაზარ ეგზოტიკას, რომელსაც აქამდე სხვა თვალით უყურებდი....

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: May 14 2008, 10:01 PM

ვერაფერი ვერ გაგიგია მეგობარო ( პასუხი არც ხანგძლივი და არც მოსაწყენია...)
ისე ცოტა მეტად შემწყანერებლი იყო და შესაბამისად პატივისცემით წერო ოპონენტის მიმართ არ გაწყენდა...
ვისაც სალოსები გულზე არ ეხატება, მას ქრისტიანობასთან (მართლმადიდებლობასთან) პრობლემები აქვს, ამიტომ ისევ რწმენის შეყრაცხყოფა მიდის... საწყენია...
პ.ს.გაფრთხილებას იმსახურებ, სადაა პატრონი თუ არა


სამწუხაროდ, ვერ აქ შევთანმხდებით მარიამ, არცერთი სალოსი "ასეთ რამეებს" არ აკეთებდა, ანუ ცოდვას ადამიანთა მოსაქცევად არ იყენებდა, არაა ეგ გამართლებული არც ქრისტიანული აზროვნებით ( აკრძალავაცაა კიბისაღმწერელისაგან ) და არც ქრისტიანული გამოცდილებით!
მორჩა...

ვინ ამბობს კაცო მაგას, რათქმაუნდა თუკი სამედიცინო ან ლექსიკოგრაფიულ ან სხვა რაიმე დანიშნულებისათვის გამოიყენებს ადამიანი რომელიმე სიტყვას, თუმცა არა მის უცენზურო ვარიანტს, არამედ სხვას, ისიც შესაბამის სიტუაციაში, შესაბამისი მიზნით და ა.შ. ... მაგრამ ახლა რატომ გინდა შავის თეთრად გასაღება? გინება ( მაინცდამაინც ტექსტი დავწერო? ) არის გინება, სიბილწე, გასაგებია? სიბილწე არ მოდის სულიწმიდიდან, და ნებისმიერ ცოცხალ ადამიანში მას აუცილებლად აქვს ფესვებად ადამიანის დაცემული ბუნება და ეს სიბილწე შეურაცხმყოფელია ადრესატისათვის და ზოგ შემთხვევაში სხვა სრულიად უცხო ადამიანისათვის... კაი ახლა,გინებას ნუ გახდით ჰიმნოგრაფიად არის გინება ე.ი. არის ბილწება ე.ი. არის შეურაცხმყოფელი ე.ი. ცოდვაა...

ნუ ახლა ეს პერსონიფიკაციამდე დავდივართ, იმ მამას რომ ემრუშა ნინო, არ მომერიდებოდა და ვიტყოდი შეცდა მეთქი,
მაგრამ მას ცოდვა იმ საქციელით არ ჩაუდენია, ხოლო გინება არის ცოდვა, იგივე ცოდვა იქნებოდა იგი სვიმონ სალოსისათვის, გაბრიელისათვის, შენთვის, ჩემთვის და ყველასათვის, იმიტომ რომ სათნოებებში და ცოდვებში ქრისტიანობა ერთია ყველასათვის...მდაა, "ტაკოვ უსტავ, უჟე უსტალ ":D
გამგები გაიგებს
იხარეთ;
კაიროსი!

პ.ს.

აგე, გაგდებაც დამიწყეს ღვთისმეტყველებიდან....
იგივეს შენ გირჩევდი, ოღონდ მარტო თემა კი არა განყოფილება... რადგან იცი რომ შენი საქმე არაა და მაინც წერ, თან იცი რომ ეს საკითხი არ იცი და ისევ მაინც წერ, თან შეურაცხმყოფელად, მიუხედავად იმისა, რომ გთხოვე პატივივცეთ ერთმანეთსთქო..

პოსტის ავტორი: მარიამი თარიღი: May 14 2008, 11:00 PM

არაფერიც არ მორჩა ფაქტები საწინააღმდეგოს ღაღადებენ შეიძლება სხვა არ იყენებდა, მაგრამ აგერ მამა გაბრიელმა გამოიყენა (თან როგორც ამბობენ, არა ერთჯერადად), მაგრამ მისი სიწმინდისთვის ამას არაფერი დაუკლია. აქ რომ საუბარი იყოს რაიმე ერთჯერად ცოდვაზე ან შეცდომაზე, შეიძლებოდა მეთქვა, ჰოო, შეიძლება ეგ შეეშალა და მერე მოინანია-თქო, მაგრამ როცა საუბარია ხშირად განმეორებად "ცოდვაზე", და თან ეს "ცოდვა" მის სიწმინდეს, სასწაულთქმედებას, წინასწარმცნობელობას და ასეთ რამეებს რატომღაც ხელს არ უშლის, ეს ცოტა სხვა რამეზე მეტყველებს. და შენ რატომ არ გიკვირს ეს ალოგიზმი (რომელშიც ვარდები შენი მსჯელობით), ძალიან მაოცებს. განა ღმერთისგან ამ ადამიანის უხვად დაჯილდოვება სულიწმინდის ნიჭებით არ მეტყველებს იმაზე, რომ მას ეს ცოდვად არ ერაცხდებოდა? თუ სასწაულთმოქმედ მამას, რომელსაც ღვთიური გამოცხადებებიც ხშირად ჰქონია, ვერ დაანახებდა ღმერთი, რომ ის ამაში ცდება და აღარ უნდა გაემეორებინა? თუ მამა გაბრიელი ღმერთს ეურჩებოდა? მაშინ როცა უამრავი ცოდვილი თვითონ მოაქცია და მოუნანიებელ ცოდვებში ამხილა? აშკარად ვერაა აქ რაღაც ისე, შენ რომ გვიხატავ
რა თქმა უნდა, ძირითადში გეთანხმები, მაგრამ ამ კონკრეტულ შემთხვევაში ვუშვებ გამონაკლისის არსებობას, რომელიც სალოსობის შემთხვევაში გასაკვირი არაა. და პირდაპირ მტკიცდება ფაქტებით, ყოველგვარი ღვთისმეტყველების გარეშე

პოსტის ავტორი: leluka თარიღი: May 15 2008, 12:15 AM

ააუ ეგ გავიფიქრე რომ ვტოვებდი თემას და შენი პოსტიც თვალში მომხვდა ...

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: May 15 2008, 02:57 AM

ვერაა სწორი მიდგომა, ღვთისმეტყველების ასე გვერდზე მოსროლა, როცა პასუხები არაა ღვთისმეტყველურ არგუმენტებზე... ერთადერთი არგუმენტი რასაც შენ წერ მარიამ არის "მამა გაბრიელი", და მაიძულებ დავწერო ან ის რომ "გინება მისაღებია ხანდახან" ან ის რომ "მამა გაბრიელი ხშირად ცდებოდა", თუ პირველს დავწერ, მაშინ ქრისტიანობის უძირითადეს დებულებებზე უნდა ვთქვა უარი, რომელიც ამტკიცებს რომ ცოდვა ყოველთვის ცოდვაა გამონაკლისის გარეშე, და მეორე რომ ვთქვა, სარდიონმა უკვე მიმითითა კარებზე, და ინკვიზიციის ცეცხლი ისევ აგიზგიზდება...
ასე რომ ქრისტიანობის სწავლებას დავწერ ისევდაისევ, მამა გაბრიელი კი რას აკეთებდა და როგორ ეთვლებოდა წმიდა სინოდს ვუტოვებ სამსჯელოდ,
სრულიად შეუძლებელია მარიამ ცოდვის მეთოდიკაში მიღება, რას ქვია ახლა არის? საზღვრებში განვითარება შეიძლება, მაგრამ არა ზნეობის საზღვრებს იქით, ქრისტიანული ასკეტიკა აგერ უკვე 1600 წელს ითვლის და გინება კიდევ უფრო ძველია,
აგერაა ლინკი სადაც არის სალოსთა ყველაზე ცნობილი ნაწილის ცხოვრება მოთხრობილი
http://www.orthodoxy.ge/search.php?lang=ON&q=%E1%83%A1%E1%83%90%E1%83%9A%E1%83%9D%E1%83%A1%E1%83%98
მიპოვეთ რაიმე მსგავსი მაგალითი და გავჩუმდები, თუ არადა წაიკითხეთ ისინი და გამოჩნდება რაა სალოსობა, და რა არ შეიძლება, თორემ გინება მათთაც კარგად შეეძლოთ...
და რას ფიქრობ, აქამდის რატომ არ მოუვიდათ აზრად ეს მეთოდი? იმიტომ რომ არ შეიძლება, იმიტომ რომ ცოდვაა, იმიტომ გინებით კურთხევას ვერ დაიმკვიდრებ, იმიტომ რომ ბილწების თესვით სიწმიდე არ მოიმკება...
მოკლედ ვერ ვთანხმდებით ამაში, და ვფიქრობ ეს საკმაოდ დიდი პრობლემაც იქნება მომავალში როცა კანონიზაციაზე მიდგება საქმე, იმიტომ რომ ეკლესია აზროვნებს 1) საეკლესიო ღვთისმეტყველური აზროვნებით 2) საეკლესიო გამოცდილებით 3) და დადასტურებული ფაქტებით, რომელიმეს ნაკლებობა საკითხს აჩერებს...
ახლა ვინმე თუ ჩათვლის რომ მე რაიმე პრობლემა მაქვს სალოსობასთან ( სარდიონის შეცდომა), ან მამა გაბრიელთან ( შენი შეცდომა, იმედია უკვე გამოსწორებული) მაშინ ვურჩევ თავიდან გადაიკითხოს ყველა ჩემი პოსტი,
სადაც ვამბობ რომ გინება ცოდვაა, ცოდვით კი უცოდველობა არ იქადაგება..
კარგი ვფიქრობ მივადექით საზღვარს... მოვრჩეთ...
კაიროსი!

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: May 15 2008, 03:11 AM

მოკლედ გავჩერდეთ აქ, მართლა პრობლემაა, მესმის რასაც წერ მარიამ, მაგრამ მეც უნდა გამიგოთ, არ ჯდება არაფერში ეგ ყველაფერი, და მართლა
რომ არ გადავიდეთ მხევალი ნინოსი არ იყოს კანონიზაციის საკითხში წმ. სინოდის მაგივრად ფიქრზე, მოვრჩეთ აქ, უბრალოდ ისევ ვიმეორებ, რომ
ერთმანეთს ვცეთ პატივი...
აბა იხარეთ ქრისტეში:
კაიროსი!
პ.ს.
რას გულისხმობთ "სიმარტივეში" იქნებ დაწეროთ,თორემ ხომ ხედავთ ვერ ვთანხმდებით

პოსტის ავტორი: ქეთუ თარიღი: May 15 2008, 05:07 AM

პ.ს. რაც შეეხება მოკამათე მხარეებს თემას რეგულარულად ვადევნებ თვალს და მიუხედავად იმისა რომ ვთვლი ძალზედ საინტერესოდ კამათობთ, მაინც მგონია რომ ბოლო გვერდები დაახლოვებით ერთი და იგივე რაღაცას ამტკიცებს ორივე მხარე და არც ერთი პოზიციებს არ თმობს იმიტომ რომ რაღაც მომენტში თავის მხრივ ორივე მართალია... კამათი საინტერესოა ოღონდ კორექტულად, აუცილებელი არაა ერთმანეთს ყველაფერში ვეთანხმებოდეთ, თუმცა ერთმანეთის მოსაზრებებს ელემენტარული პატივი ვცეთ...

პ.ს. მოდერატორს ბოდიში ოFF ისთვის

პოსტის ავტორი: მარიამი თარიღი: May 15 2008, 09:26 AM

KAIROS
წარმოიდგინე ასეთი სიტუაცია: ჯერ სალოსობა არ ყოფილა და ვიღაც არის პირველი სალოსი (ცხადია, ღმერთისგან აქვს მითითება). საიდან უნდა აეღო მას მეთოდები, რა მეთოდით ესალოსა? წარსულიდან? ასეთი არ არსებობს. თუნდაც, იგივე სვეიმეონ სალოსი რომ ქალებთან გაშიშვლდა, არ იცოდა, რომ ეს ცოდვა იყო? იცოდა. ჰქონდა ამის მაგალითი სხვა სალოსების ცხოვრებიდან? არ ჰქონდა. პირველმა მან გააკეთა ეს (ცოდვა (!)). ასევეა მამა გაბრიელის შემთხვევაშიც. ისიც აკეთებდა იმას, რაც ცოდვას ჰგავდა, მაგრამ (მემილიონედ ვამბობ), მას ეს ცოდვად კი არა, სალოსობის გამოვლინებად ეთვლებოდა და ამას გავიმეორებ მილიარდჯერ, სანამ ეს თემა არსებობს. იმიტომ რომ, თვალწინ მაქვს აუმრავი ფაქტი.
შენს ლოგიკაში დიდი ხარვეზებია და ფაქტებს ეწინააღმდეგება. ვერც ერთხელ ვერ მივიღე შენგან პასუხი კონკრეტულ კითხვებზე. ამიტომ მეასეჯერ გავიმეორებ კითხვებს:
1. მამა გაბრიელმა არ იცოდა, რომ გინება ცოდვა იყო?
2. ის შეპყრობილი იყო ბილწსიტყვაობის ვნებით ისე, რომ არ შეეძლო არ შეეგინა?
3. შეიძლება მადლმოსილი და სასწაულთმოქმედი მამა პარალელურად სცოდავდეს გამუდმებით?
თუ შეიძლება, მიპასუხე ამ კონკრეტულ კითხვებზე.
და კიდევ ერთი: ფიქრობ თუ არა, რომ სალოსობა მოღვაწეობის განსაკუთრებული სახეა, რომელიც მთლიანად საეკლესიო ცხოვრებიდან გამონაკლისს წარმოადგენს და არ ჯდება ჩვენს ადამიანურ ლოგიკაში?

პ.ს. შენ რომ ლინკი მიუთითე, იქ არ შედის, იმიტომ რომ ე.წ. ჰოთ-ლინკები აკრძალულია მაგ საიტზე. მაგრამ დაახლოებით ვხვდები რა ლინკიც იქნება - ალბათ, სიტყვა "სალოსით" არის ძებნა მიცემული. მაგრამ ეგ ვერ გამოგვადგება, იმიტომ რომ მაგ საიტზე ძირითადად არის წმინდანთა ცხოვრების მოკლე ვერსიები - დაიბადა, იღვაწა, გარდაიცვალა სტილში. კონკრეტული დეტალები წმინდანთა ცხოვრებიდან სადმე სხვაგან უნდა ვნახოთ, უფრო რუსულ საიტებზე.

პოსტის ავტორი: afxazi თარიღი: May 15 2008, 09:47 AM

სარდიონ

ჩემო კარგო, ასეთი დასკვნებისგან მოდი თავი შევიკავოთ ხომ. უპირველესად იმიტომ, რომ ეს დაუსაბუთებელი ცილისწამებაა და მეორეც ხელს უწყობს რაღაც მომენტში კომფლიქტის გაღვივებას. არ ვიქნები მკაცრი ამ შემთხვევაში და გაფრთხილებას არ მოგცემ, შემოვიფარგლები მხოლოდ სიტყვიერი შენიშვნით.


ხო შენ რომ არ დატოვო ეს ფორუმი, გირჩევ სხვისი დატოვების მოწოდებებს შეეშვი, მითუმეტეს მაშინ როცა ამის არანაირი უფლება არ გაქვს.



აი ამაში კი ნაწილობრივ გეთანხმები.

თუმცა საწყენია, როცა კონკრეტული არგუმენტების მოყვანის მაგივრად ერთამანეთის ნერვებზე მიდის თამაში, ეს ყოვლად დაუშვებელია და ყველას გირჩევთ ამისგან თავი შეიკავოს.

რამდენიმე გვერდია უკვე ერთი და იმავე საკითხზე მიდის გაუთავებელი მსჯელობა და კამათი, რასაც არანაირი შეთანხმებისმიერი იერი არ ახლავს, პირიქით უფრო და უფრო ვშორდებით ამ შეთანხმებისკენ სწრაფვას.

მოგიწოდეთ ყველას მშვიდათ და ერთამენეთის ნერვებზე თამაშის გარეშე ვისაუბროთ და იქნებ შევეშვათ ისეთ საკითხებზე მსჯელობას, რაშიც აშკარაა რომ ვერ თანხმდებით, რაშიც ჩემის აზრით ადვილად უნდა შეთანხმებულიყავით. თუმცა სამწუხაროა რომ ამას ვერ ახერხებთ, ხოდა თუ შეთანხმებას ვერ ახერხებთ აჯობებს რომ ამ საკითხებზე საუბარს მოეშვათ.

უბრალოთ გთხოვთ.

პოსტის ავტორი: სარდიონ თარიღი: May 15 2008, 11:13 AM

პოსტის ავტორი: afxazi თარიღი: May 15 2008, 11:16 AM

სარდიონ
არ მინდოდა გაფრთხილების მოცემა, მაგრამ სამწუხაროდ მაიძულე. ასეთი სიტყვების გამეორების შემთხვევაში ბანს მიიღებ.

პოსტის ავტორი: ლილიანა თარიღი: May 15 2008, 11:26 AM

მე მაპატიეთ მაგრამ აქ ძალიან ბევრ "რჩეული ნიშნის " ადამიანს აძლევთ უფლებას იკეკლუცოს თავისი " სიგიჟეებით " და თავშეკავებული უკმაყოფილების გამოხატვის მცდელობებს კი.....
არ ვიცი არ ვიცი .. ცოტა უფრო მსუბუქად .....

პოსტის ავტორი: მხევალი ნინო თარიღი: May 15 2008, 11:27 AM

KAIROS

კაიროს, გინებას ვერავის მოვუწონებ და ვერც გავამართლებ. მე სულ სხვა რამეს ვამბობ. ჩემთვის სალოსების ახსნა და მიღება არის რთული. თუ გინება მიუღებელია და მართლაც ასეა, არც სიშიშვლეა მისაღები და ესეც ასეა. ბუნებითია სიშიშვლეო ამბობ, მე მგონი ცოდვით დაცემის შემდეგ ადამი და ევა შეიმოსენ, ასე არაა? მე მგონი შისველი ადამიანის ყურება, მიუხედავად იმისა ბილწავს თუ არა ის ამ დროს პირით, სხვა ადამინში იწვევს ბილწი აზრების მომატებას, ასე რომ გინდა სიშიშვლით ჩაგიგდია ვინმე ცოდვაში და გინდა გინებით დაგიბრკოლებია სხვა ადამიანი და დაგიბილწებია ბაგე. ამიტომ, კიდევ ერთხელ ვამბობ, სალოსი, სხვა ყველა ადამიანის თვალსი სულელად უნდა წარმოჩინდეს. შეიძლ;ება გაბრიელი იგინებოდა, მაგრამ ქწუჩაში არ შეგხვედია გიჟი, ნამდვილი გიჟი, რომელიც ხმამაღლა მღერის ან იგინეა? ეს მხოლოდ ღიმილს ან გულგრილობას იწვევს, მხოლოდ ერთი აზრი მოდის ტავში:_ ის გიჟია, ანუ ტავდ მისი სიტყვეი აღარ გაღიზიანებს, ის ხომ გიჟია.

რთულია სხვისი ცხოვრების და საქცეილის შეფასება, ყველაფერი მართლაც ცხოვრებისეული გამოცდილებიდან, ტრადიციიდან, იმ დროს მოქმედი კანონებიდან გამოდმინარეობს. ეხლა, ჩვენს დროს გინება აქტუალურია) ჩვენ არ ვიცით პირველ საუკუნეებში იგინებოდნენ თუ არა) ანუ, ტავად უცანურობის, სიგიჟის გამოხატულება ამ დროს გინებაც შეიძლება იყოს და სიშიშვლეც. რა ვიცი აბა, რა გითხრა.

ჩემზე და ჩვენზე უკეთესად უფალმა იცის, რაც მტავარია სიცოცხლეშივე ბერ გაბრიელსგარყვნილ ბერად არ მიიჩნევნე, მე მგონი პირიქითაც იყო ხო? ასეა, როგორც წესი სალოსები გიჟები არიან დფა ამავე დროს მათთან მიდის ხალხი დარიგების მისაღებად. ანუ ვნც გიჟია ის ბოლომდე გიჟია. მასთან ჭკუის საკითხავად არავინ მიდის. სიცოცხლეშივე იყო გამორცეული გაბრიელი, მწ მგონი ამას ვერ ვუარყოფთ. ვიცი რომ აქ პერსონიზაციამდე არ მიდის სააკიტხი, მაგრამ მე მხოლოდ ფაქტს ვამბობ, იგინებოდა, მაგრამ ამავე დროს სხვა საასულიერო პირებისთვის მაგალითი იყო.



სარდიონ


სარდიონ, შე კაცო რა დაგემართა?

პოსტის ავტორი: მარიამი თარიღი: May 15 2008, 11:34 AM

ამის დაწერა მეც მინდოდა და მიმავიწყდა მერე...

პოსტის ავტორი: კანონისტი თარიღი: May 15 2008, 11:42 AM

მხევალი ნინო
მარიამი

და კიდევ:

გინება არ არის მაინცდამაინც ახლობელ დედაკაცებზე სქესობრივი კავშირის დამყარების მუქარა (ნუ ახსნაა იტირებ ), იმავე სახარებაში როდესაც უფალი ცუდად მოიხსენიებს ფარისევლებს, მწიგნობრები ჩაერთვებიან და ეუბნებიან, რომ "მაგას რომ ამბობ, ჩვენც გვაგინებო". ანუ გინება უფრო ფართო ცნებაა და არც არის გასაკვირი, რომ იგივე ძველ სალოსებშიც რაღაც ფორმით ყოფილიყო

"იქედნეთა ნაშობნო" - ასე მიმართავდა წმ. იოანე ნათლისმცემელი მწიგნობრებს და როგორც ლუკას სახარებაშია, "მასთან მისულ ხალხს". რა ეს გინება არ არის? გინდა "იქედნეს შვილი" გიწოდებია ადამიანისათვის და გინდა "მეძავის შვილი" (უფრო მძიმე ფორმებით )

რთულია რთული..........

პოსტის ავტორი: მხევალი ნინო თარიღი: May 15 2008, 11:48 AM

კანონისტი

დავიხრჩვი სიცილით.

კაცო, ეხლა არ გინდა თავგზის აბნევა, ბერი გაბრიელი ზუსტადაც რომ გიინებოდა და ზუსტად საგინებელი სიტყვებით :მეძავისშვილებოო: რთული ვარიანტით ოღონდ, მაგრამ აქ მტავრი მე მგონი ის არის რომ ამ დროს ეს ადამიანი გიჟად წარმოჩინდებოდა და როგორ გიჟს ეპატიებოდა, აბა ნორმაული გონების ადამიანო რომ მოვა, კაცი, ტან რომ შეგაგინებს, ამ საქციელს იოანე ნათლისმცემლის სიტყვებით ვერ გაამართლებ, ესე არ არის.

პოსტის ავტორი: კანონისტი თარიღი: May 15 2008, 11:53 AM

მხევალი ნინო

ბერი გაბრიელი იგინებოდა იმ ფორმებით, რაც იმ პერიოდის მის ერში (ანუ XX საუკუნის II ნახევრის ქართველებში) იყო მიღებული

ახლა მე გეკითხებით, რა იცით რა სიმძიმის გინება და შეურაცხყოფა იყო I საუკუნის იუდეველებში "იქედნეს ნაშობო" მიმართვა?

ან, იქნებ სულაც არ იყო და ჩვენ გვეჩვენება ასეთად? ამას ვკითხულობ....

P.S. იქედნე ხომ იცით რა არის?

პოსტის ავტორი: მხევალი ნინო თარიღი: May 15 2008, 11:58 AM

კანონისტი

ნწუ, მაგრამ ეხლა იცი სადამდე მივდივართ, რომ იოანე ნათლისმცემელი იგინებოდა.... აი, ამას ჰქვია გავუბერეთ, რომ გინება ცოდვა არ არის თუ იგინები იმისთვის რომ სეაგონო. ხოდა რა გინდა ცვენი ტანამედროვე ახალგაზრდობისგან ,,იქედნეს,, დედაჩემი მე თუ ასე გავეკეთეო თუ იტყვიან

პოსტის ავტორი: sergi_glaxa თარიღი: May 15 2008, 12:05 PM

კანონისტი

მე მგონი გაბრიელის გინებას ქრისტესთვის სალოსობასთან არანაირი საერთო არ აქვს....ეს ცოტა მძიმე შემთხვევაა ..უბრალოდ სახალხოდ ყველა ერიდება ამაზე საუბარს

პოსტის ავტორი: მარიამი თარიღი: May 15 2008, 12:09 PM

ეს თემა წაიკითხე და მერე იმსჯელე: http://church.ge/index.php?showtopic=4310&st=0

პ.ს. შენ იცნობდი მამა გაბრიელს?

პოსტის ავტორი: სარდიონ თარიღი: May 15 2008, 12:11 PM

აქ კაიროსმა სალოსების ცხოვრების ლინქი დადო.
ჩვენც გავცნობივართ მათ ცხოვრებას და ვიცით რომ პირდაპირ არსად სწერია რომ ესა და ეს სალოსი გამოვიდა და ამა და ამის დედა ყველა ბრუნვაში მოიხსენაო.
განა გასაგები არაა რომ ჰაგიოგრაფები ძალზე კრძალული ბერები იყვნენ და ამას თუნდაც იმიტომ არ დაწერდნენ რომ "სალოსობის" მიმბაძველობით შეპყრობილ ადამიანებს, ცოდვა არ ჩაედინათ.
და ადრეც ავღნიშნე, რომ სალოსობის ფენომენი გადამდები იყო, მიბაძვის და არა რეალური სალოსობის გაგებით და მასიურ ხასიათსაც ღებულობდა, რომლის წინაარმდეგ ეკლესიას ადგილ-ადგილ, გარკვეული ზომების მიღება სჭირდებოდა.
ან როგორ უნდა მოსთხოვო გიჟს რომ არ შეიგინოს, როცა გიჟი თავისუფალია.
და სალოსები წმინდა გიჟები არიან საზოგადოებრივი ნორმების თვალსაზრისით.
ისინი ყველა მსგავს"ცოდვას " ჩადიოდნენ, დაგინებას რატო მოერიდებოდნენ?

პოსტის ავტორი: მარიამი თარიღი: May 15 2008, 12:13 PM

ესაა მთავარი სალოსობის ფენომენში და არა მათი საქმეების ღვთისმეტყველებითი განხილვა.

პოსტის ავტორი: sergi_glaxa თარიღი: May 15 2008, 12:13 PM

მარიამი
მე და შენ არ ვლაპარაკობთ რელიგიაზე ოკ? საქართველოში დაბეჭდილი და კარგად შემოსავლიანი ლიტერატურის გარდა სხვა წიგნებს რომ წავიკითხავთ მერე დავცხოთ

პოსტის ავტორი: მარიამი თარიღი: May 15 2008, 12:14 PM

აქ რაც წერია, ბევრი მათგანი თვითმხილველისგან და პირველი პირისგან მაქვს მოსმენილი. ასე რომ, შორიდან განკითხვას მორჩი. ჯერ კარგად გაარკვიე, ან თუ არ გინდა გაარკვიო, გაატარე და ნუ ჩაერევი ისეთ საუბარში, რაც არ გესმის.

პოსტის ავტორი: კანონისტი თარიღი: May 15 2008, 12:14 PM

მხევალი ნინო

უკაცრავად და დიდის ამბით რომ ვიხსენებთ საქართველოს ისტორიიდან, რომ ქართველი მეომარი ბრძოლის წინ ამბობდა, "დედა შეერთოს ცოლად" ან "და შეერთოს ცოლად" ვინც სამშობლოს უღალატოსო, ეს რა არის?

გინებაში ცოდვა არის არა სიტყვა, არამედ ბილწი ან ბოღმიანი აზრები ანდა მოყვასის შეურაცხყოფის სურვილი

პოსტის ავტორი: მხევალი ნინო თარიღი: May 15 2008, 12:17 PM

კანონისტი

ეს სიტყვები მეც გამახსენდა, მაგრამ ეს არ არის გამართლება გინების დათ, ეხლა გამოდის რომ გინებას ვამართლებთ, ამ დროს ეს ადამიანი იგინებოდა, ტანზე იხდიდა და ქცვებს ისროდა რომ გიჟად ცვენებოდა და არა ჭკვიანად, გესმის?

ამასტან , დედა სეირთოს ცოლად და პირდაპირი სიტყვებით გინებას სორისაც დიდი ზღვარია.

პოსტის ავტორი: კანონისტი თარიღი: May 15 2008, 12:18 PM

მხევალი ნინო

არა, ის არ იგინებოდა, იმიტომ რომ გინება ცოდვაა

გინებას თან ცოდვიანი გულისთქმა თუ არ ახლავს (რამდენჯერ უნდა ვთქვა??) ის ცოდვა ვერ იქნება

როცა მოვიცლი, საეკლესიო სამართალში თემა უნდა გავხსნა, საეკლესიო დანაშაულის და ცოდვის ელემენტების თაობაზე.

როგორც დანაშაული ვერ იქნება ქმედება, თუკი ის არ არის
ა) კოდექსით გათვალისწინებული
ბ) მართლსაწინააღმდეგო და
გ) ბრალეული

ისე, ქმედება ვერ იქნება ცოდვა, თუკი ის არ შეიცავს ვნებიან, ბოროტ ან ბილწ გულისთქმას

პოსტის ავტორი: sergi_glaxa თარიღი: May 15 2008, 12:19 PM

ახლა სამების მარგალიტი ნათელაც სალოსია ხომ? ასე თვლის ბევრი ყოველშემთხვევაში....აბა თუ სალოსია მოდი სხვას ჩაარტყმევინოს სულ თვითონ რომ ურტყავს სხვებს..მოკლედ ბევრი რამ შეიძლება ითქვას. ერთი მაგალითი იქნებ დავასახელოთ საღვთო წერილიდან სადაც მოციქულები აგინებდნენ ხალხს ან ურტყავდნენ...თუ დაკვირვებიხართ რამდენად საწინააღმდეგოა ეს ფენომენი ქრისტიანობასთან? (ვგულისხმობ გინება, ჩარტყმა და ა.შ)


მარიამი
მე გითხარი სათქმელი უკვე ...........

პოსტის ავტორი: მარიამი თარიღი: May 15 2008, 12:21 PM

მე როგორც გავიგე, არსებობს გინების გარკვეული ფორმა, თუნდაც იგივე "იქედნეთა ნაშობი", "დედა შეერთოს ცოლად" და ა.შ., რომელიც ჭკუათმყოფელი ადამიანისთვისაც კი არ ითვლება ცოდვად (სიტუაციიდან გამომდინარე, რა თქმა უნდა, და არა უსაფუძვლოდ), არათუ გიჟისთვის.
მაგრამ სალოსის შემთხვევაში ეს ზღვარი არ არსებობს, რადგან მისი მიზანიც ისაა, რომ ჭკვიანად კი არ მოაჩნოს ვინმეს თავი, არამედ გიჟად. შესაბამისად უნდა გააკეთოს ისეთი რამეები, რაც "ჭკვიანებისთვის" მიუღებელია.

პოსტის ავტორი: კანონისტი თარიღი: May 15 2008, 12:22 PM

sergi_glaxa

"იქედნეთა ნაშობნო..."
"მკვლელნი ხართ და შვილნი მკვლელთანი..."
"მსგავს ხართ საფლავთა აყროლებულთა..."


"და გააკეთა იესომ შოლტი და გამოყარა ყველა გამყიდველნი და მაგიდები ამოუყირავა..."

გავაგრძელო?????

მარიამი
ეგეცაა

P.S. ეს არ არის (როგორც ადრე კაიროსმა გაიგო) სალოსური ქმედებების პირდაპირი აპოლოგია წმ. წერილიდან. თუმცა, ჩემი პირადი აზრით, იქ გარკვეული ნიშნები არის ამისა

პოსტის ავტორი: სარდიონ თარიღი: May 15 2008, 12:23 PM

sergi_glaxa
თუ ვინმე ხელს ითბობს მამა გაბრიელის ცხოვრების აღწერის გავრცელებით და ერტი და იგივე ამბები სხვადასხვა ყდიან წარწერიანი წიგნების სახით გამოდის, რა პრობლემაა?
აქ სალოის ფენომენზეა საუბარი და არა მამა გაბრიელზე.
ძალზე დიდი ხანი მე პირადად სკეპტიკურად ვუყურებდი მაგ ბერს.
ერთი ორჯერ "მძიმე" სცენას შევესწარი და დავფრთხი, რადგან მაშინ კაიროსივით(ხისტად) ვუდგებოდი საკითხს.
მაგრამ წავიდა კაცი, და აქ რაღაცეები ხდება, და ამის გასაანალიზებლად გონებას დაძაბვა უნდა.
ან არც უნდა, მე პირადად შემეხო, მისი გარდაცვალების შემდეგ, და მერე დავფიქრდი ამ კაცზე.

პოსტის ავტორი: მარიამი თარიღი: May 15 2008, 12:23 PM

ნათელას აქ არავინ განიხილავს და მისი სალოსობა-არსალოსობაც არ ირჩევა. მე ნათელას აღსრულებული სასწაული არ მინახავს. ასე რომ, მორჩი პროვოკატორობას.
სალოსობის ფენომენი რა კავშირშია ქრისტიანობასთან, ეგ ეკლესიამ უკვე გაარკვია დიდი ხნის წინ და შენი კორექტივები არ ესაჭიროებათ ეკლესიის მამებს.

პოსტის ავტორი: sergi_glaxa თარიღი: May 15 2008, 12:25 PM

კარგად გადახედე ჩემო კარგო ვის სიტყვებს უდარებ...
თან ეს არ არის გინება და ლანძღვა...
იესომ ტაძარში გადმოყარა, რადგან ის იყო ღმერთი ...მაგრამ მას არ გაუშოლტია არავინ..სახედრები და სხვა პირუტყვი გარეკა...
გაბრიელის საქციელი აშკარად სხვა რამეა ....

პოსტის ავტორი: სარდიონ თარიღი: May 15 2008, 12:26 PM

მოდი რა თავიდან ნუ დაიწყებ ბევრჯერ გავლილს ამ თემაში.
ნუ დაიზარებ და თემას თავიდან მოყევი.
სალოსი სხვა რამეა , გაიგეთ რა ხალხო რა არის ამაში ესე რთული ვერ გავიგე.

პოსტის ავტორი: მარიამი თარიღი: May 15 2008, 12:26 PM

რა იცი?

პოსტის ავტორი: მხევალი ნინო თარიღი: May 15 2008, 12:28 PM

[მარიამი

მე ამას გავკივივარ ხმის ჩახლეჩამდე. განა გინება არ არის ცოდვა? მაგრამ ის არაადექვატურად იქცეოდა, ეს არის მნისვნელოვანი, იგინებოდა როგორც გიჟი და არა როგორც ნორმალური განვიტარების, ზრდასული მამაკაცი და ისიც ბერი. ვისაც გაბრიელი უნახია მათგან ვიცი, ამბოპბენ ხოლმე გამოხტებოდა და ილანძღებოდაო, თუმცა მათგან ბევრმა იცოდა მისი გასაოცარი ნიჭის დათვისებების შესახებ და ბევრ ძალიან საინტერესო ფაქტს ჰყვებიან მასზე, მაგრამ ვინც ეს ფაქტები არ იცოდა მათ ტავლში ის გიჟი იყო, გიჟIვით იქცეოდა და იმიტომ.

პოსტის ავტორი: sergi_glaxa თარიღი: May 15 2008, 12:29 PM

დღეს ყველას ქრისტე აკერია და მართლმადიდებლობა პირზე....
მკითხავებს მჩხიბავებს ..ქრისტეს სახელით კარტს შლიან ყავაში იხედებიან....

იყო ჭეშმარიტი ქრისტიანი თავისთავად სალოსობაა. აბა ერთ ლოყაში რომ გაგარტყან და მეორეს მიუშვერ, გიჟი არ ეგონები. და კიდევ რამდენი რამე შეიძლება ითქვას...
ასე რომ კიდევ ცალკე კასტის ჩამოყალიბება არ არის საჭირო, რადგან ქრისტიანები ისედაც ამ ქვეყნიერებისათვის გიჟები არიან...

პოსტის ავტორი: კანონისტი თარიღი: May 15 2008, 12:30 PM

sergi_glaxa

ეს მართალია....

პოსტის ავტორი: მარიამი თარიღი: May 15 2008, 12:32 PM

კანონისტი

ესაა ბიჭო მართალი?
ამ ფრაზას თუ არ ჩავთვლით, დანარჩენი მართალია

პოსტის ავტორი: სარდიონ თარიღი: May 15 2008, 12:34 PM

sergi_glaxa
შენ ჯერ ვერ შეხვედი თემის არსში და კიდევ ერთხელ გთხოვ თავიდან წაიკითხეეს 10 გვერდი.
აქ სხვა რამეზე ვსაუბრობთ.

პოსტის ავტორი: კანონისტი თარიღი: May 15 2008, 12:37 PM

მარიამი
ჰო, რა. ნუ მაგ ფრაზის გარეშე. მაგრამ მანდ არსებითი ეგ არ იყო....

პოსტის ავტორი: მართა თარიღი: May 15 2008, 03:09 PM

sergi_glaxa

ძლივს არ შემოვიდა ამ განყოფილებაში კომპეტენტური პირი?!

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: May 15 2008, 03:52 PM

მარიამ აქაა საუბარი იმაზე, რომ ცოდვა არ გამოიყენება მადლისათვის, ეგ შეუძლებელია მარიამ, თორემ ნებისმიერი სიახლე მისაღებია, როცა ის ქრისტიანული ზნეობის საზღვრებში ჯდება, როცა არა, გინდა 2008 იყოს და გინდ 208 მაინც მიუღებელია!

ადამიანურზე არაა საუბარი, არამედ საღვთო ღვთისმეტყველებაზე
ნინო

ნინო მაგაზე ვწერეთ უკვე, მასე გამოდის, რომ სვიმონს დაუბრკოლებია ხალხი, ეს მკრეხელობაა, ე.ი, არ დაუბრკოლებია, ე.ი. არ შეუცოდავს, ხოლო გინება არის თავად სიბილწე, რომც არავინ დაბრკოლდეს, იგი ცოდვაა რადგან სიბილწეა, ხოლო გიჟი არ გამოდგება მაგალითად, რადგან გიჟი შეურაცხადია, ხოლო ვინც შეურაცხადობას იბრალებს, ის არაა შეურაცხადი, და შესაბამისად ცოდვა არ უნდა გააკეთოს... თორემ ცოდვად ჩაეთვლება, რადგან იბრალებს და არა არის..
ნუ ახლა აქ უკვე ძალიან კომიკური სიტუაცია მივიღეთ, გინებას ლამის ცოდვის ლაქა ჩამოეხსნა და ასე გამოვიდა ან ნათლისმცემელი იგინებოდა ან გინება არ არსებობს საერთოდ დავით, ნუ აკეთებ ასეთ უადგილო და სრულიად შეუსაბამო შედარებებს! არ გინდა ახლა ახალი ფორმულების ძებნა, გინება=სიბილწეს=ცოდვას! მორჩა....შენი მაგალიტები ყველა მცდარი დავით, საერთოდ ცალმხრივად უდგები საკითხს, როცა სიბილწე ამოდის, მას სიბილწე ქვია, ის არაა დაფიცება, თუ ამას არ ვიზამ, მაშინ ასე მექნაო, არამედ არის გინება, ასედაასე ვუქენი ვიღაცის დედას, ვიღაცის კეთილს ან თავად ამ ვიღაცას , იქ და აქო , გააჩნია სართულებს, ასე რომ ზედმეტი ნუ მოგდის ნუ აკეთებ რარაც საოცარ და სრულიად შეუსაბამო შედარებებს წმ, წერილიდან, იქედნეს ნაშობს და გინებას როგორ ადრი ერთმანეთს?
იცი რატომ უწოდა იქედნეს ნაშობი? იქედნეს ტვისებიდან, რომ მუცელს გამოჭამს შობისას, ასე გამოჭამეთო რჯული... საერთოდ დავით, ძალიან ზედაპირულად უდგები საკიტხს, და კომიკური სიტუაცია შეიქმნა მართლაც, იმისათვის რომ მამა გაბრილეის გინება გაამართლონ. მარიამმა უფრო გონიერ ხერხს მიმართა, თქვა რომ სალოსს ეპატიება გინებაო, ამაქ აქვს თავისი პლიუსი, არ ამბობს მარიამი გინება არაა ცოდვაო, არამედ ამბობს სალოსს ეპატიება, თუმცა აქ ცდება, იმიტომ რომ ცოდვისათვის არცერთ მამას არ მიუმართავს რათა ესალოსა, მაგრამ დავიტი უფრო ცდება, რადგან ამბობს, რომ გინება ცოდვა შეიძლება არ იყოსო, იმ მოტივით რომ ბილწი გულისთქმა არ აქვსო სასაცილოა, როგორ შეიძლება სიბილწე ამბობდეს ვინმე და ეს გააამართლო?
დავით გინება თავადაა სიბილწე, თავადაა შეურაცმხყოფელი ირგვლივ ყველასათვის , ამიტომ არ გინდა რაღაც ალოგიზმი...
ვიზიარებ აფხაზის შენიშვნას , რომ აშკარად ერთიდაიგივეს ვიმეორებთ, ასე რომ თქვენის ნებართვის სხვა თემაზე გადავალ....

სარდიონ, შენს გახარებას, კაიროსს შეეშვი ხომ? ძალიან სიმპატიურად ვიყავი შენ მიმართ განწყობილი და ნუ ქმნი დაძაბულებას, კაიროსი უფრო ახლოს იცნობს საკითხს ვიდრე შენ და არ გინდა...
მოკლედ გიხაროდეთ, გავედი
კაიროსი!

პოსტის ავტორი: კანონისტი თარიღი: May 15 2008, 03:57 PM

KAIROS

ეგ რა მიზეზია ადამიანს გველის წიწილი უწოდო ფაქტიურად? ეგრე რა, მეძავის შვილი რომ უძახო ადამიანს, თუ მართლა არის, კარგი იქნება??


მგონი 6-ჯერ (ასე დავთვალე) დავწერე, გინება ცოდვაა-თქო და ნუ ეს მეშვიდეც იყოს

პოსტის ავტორი: მარიამი თარიღი: May 15 2008, 04:00 PM

KAIROS
შენი პოსტი ჯერ არ წამიკითხავს, მაგრამ უკვე მიხვდი, რომ ჩემს დანომრილ კითხვებზე ისევ არ უპასუხე. რატომ აიგნორებ?

აი, ეს არ მომეწონა. შეიძლება ასეც იყოს, მაგრამ ეგ ვინ იცის ზუსტად? ვინ გაზომა?

პოსტის ავტორი: KAIROS თარიღი: May 15 2008, 04:12 PM

იმიტომ რომ მათ უკვე ვუპასუხე, არაა ჩემი საქმე მამა გაბრიელის საქმე ვარჩიომეთქი და არც ვუპასუხებ აწი, მე ვსაუბრობ რაა ცოდვა და რა არა, ვინაა მამა გაბრიელი ამაზე წმ. სინოდმა იმსჯელოს...

ასე და იმიტომ, ცუდად მიწერს ეგ ადამიანი და ცუდად მიყურებს, უნდა გააგებინოთ ვინმემ რომ არ ვარ ეკლესიის მტერი, პირიქით... მას ვემსახურები...

დავით... არ ღირს უკვე ლაპარაკი, გაიგე ახლა ნათლისმცემელს არ შეუგინებია და შედარება არ ვარგა, გინება არ შეიძლება გამართლდეს;
რადგან სიბილწის წყარო ვერ იქნება სიწმინდე, როგორც სიწმინდის სიბილწე!
მოკლედ უაზროა უკვე აქ წერა...

ვითვალისწინებ და
აღარ დავწერ აწი აქ...
გადავდივარ ზნეობრივ ღვთისმეტყველებაში, სადაც დავწერ რომ არ შეიძლება გინება იყოს სიწმიდის ნაყოფი და არ შეიძლება თავისთავად სიწმინდე გამოიღოს ნაყოფად... 2 X 2 ღვთისმეტყველებაში, აქ ასუცნობიანი განტოლება...
აბა კარგად მეყოლეთ...
კაიროსი!
პ.ს.
ყველაფერზე ჩემი აზრი უკვე დავწერე, ახლა გთხოვთ შევწყვიტოთ ჩემთან კამათი, რადგან მე პასუხს არ დავწერ... რაც სათქმელი მქონდა ვთქვი

პოსტის ავტორი: დათიკო თარიღი: May 15 2008, 04:15 PM

მარიამი
შენ რომ წიგნი მათხოვე სალოსებზე დაგიბრუნე?
ვერ ვიხსენებ

პოსტის ავტორი: მარიამი თარიღი: May 15 2008, 04:19 PM

მგონი კი მეც ვერ ვიხსენებ. ვნახავ სახლში


წმ. სინოდი თავის აზრს იტყვის. მე ამ შემთხვევაში შენი აზრი მაინტერესებს. როგორ დავიჯერო ამ კითხვებზე საკუთარი პასუხები არ გაგაჩნია?

პოსტის ავტორი: მხევალი ნინო თარიღი: May 15 2008, 04:23 PM

დათიკო

ნუ, რახან სალოსები ურევია ოფად არ ცაითვლება.



KAIROS


კაიროს, შენ მე მგონი არ მისმენ. სიშიშვლეც და გინებაც არაეთიკური, დამაბრკოლები და არასწპრო საქციელია , მაგრამ როცა ამას გიჟი აკეთებს, ტავს სეურაცყოფილად მაინც არ გრძნობ, ანუ გულგრილი ხარ პრცციპით, გიჟი ტავისუფალია. მაგრამროცა ნორმალური ადამიანი იგინება ეს სხვაა.



მე როგორც ვიცი გაბრიელს (თუმცა ზალიან ბევრი არ ვიცი) ლაპარაკსი გინება კი არ უყვარდა, ანუ ეს მისი სიტყვის მასალა კი არ იყო,საქცილია აქ რ ა ა დ ე ქ ვ ა ტ უ რ ი, გიჟური .

პოსტის ავტორი: orthodox-georgia თარიღი: May 15 2008, 04:26 PM

[quote name='KAIROS' date='May 15 2008, 04:12 PM' post='315424']
გადავდივარ ზნეობრივ ღვთისმეტყველებაში, სადაც დავწერ რომ არ შეიძლება გინება იყოს სიწმიდის ნაყოფი და არ შეიძლება თავისთავად სიწმინდე გამოიღოს ნაყოფად... 2 X 2 ღვთისმეტყველებაში, აქ ასუცნობიანი განტოლება...

კაიროს, შეუცნობელ არიან გზანი უფლისანი

პოსტის ავტორი: მარიამი თარიღი: May 15 2008, 04:29 PM

ვერ წარმოიდგენ როგორ გეთანხმები, მაგრამ კაიროსს რატომ არ ესმის რას ვამბობთ?

პოსტის ავტორი: სარდიონ თარიღი: May 15 2008, 08:56 PM

ჰმ, უკაცრავად ისევ ჩავერევი, თუმცა ჩემი საქმე არ ყოფილა ღვთისმეტყველება.
საქმე ის გახლავთ რომ ღვთისმეტყველება ცოცხალია და ცოცხალი ადამიანების, ეკლესიის შვილების საკუთრებას წარმოადგენს,
და არა მუზეუმში მოთავსებულ ისტორიულ ექსპონატს,
რომელიც ცენტრალურ დარბაზში ,შუშის იქითაა, ხელით რომ არავინ შეეხოს,
და თუ წარჩინებული სტუდენტი იქნები და პროფესორს მოეწონე,
ჰოი ბედნიერებავ, ერთხელაც უფლებას მოგცემენ ექსპონატს ხელით შეეხო და მერე ბედნიერი სახით და ბრძნული გამომეტყველებით ,
სხვებს მოუყვე ამ ექსპონატის შესახებ, რომელზეც არავითარი წარმოდგენა არა აქვთ იმათ,
ვინც მუზეუმში წლობით არ სწავლობდა საგანს, პროფესორების ფხიზელი მეთვალყურეობის ქვეშ.
ამიტომაცაა რომ, ბევრი "უსწავლელი" უცბათ ხვდება იმ ჭეშმარიტებებს,
რასაც სიტყვაზე:ლონდონის ბიბლიოთეკაში ჩაბერებული "პროფესიონალი" ვერ გებულობს.

პოსტის ავტორი: სარდიონ თარიღი: May 15 2008, 09:40 PM

Yходя в юродство, человек рвет все связи с культурой своего мира.

Итак, в чем же сущность юродства?

Пассивная его часть, обращенная на самого себя, это аскетическое самоуничижение, мнимое безумие, оскорбление и умерщвление плоти. Это подкреплялось следующими словами Евангелия:

"Аще кто хощет ко мне ити, да отвержется себе" (Матф., XIV, 24, 25).

Активная сторона юродства заключалась в обязанности "ругаться суетному и горделивому миру", т.е. жить среди людей, обличая грехи и пороки сильных и слабых, не обращая внимания на приличия.

Более того, презрение к общественным приличиям составляло некую привилегию юродства, и было чуть ли не непременным условием его. Юродивый мог не считаться с условиями времени и места, мог "ругаться миру" даже в Божьем храме во время церковной службы.

პოსტის ავტორი: llaasshhaa თარიღი: Jul 31 2009, 06:49 PM

ნახალოკაში ვნახე 3 ჯერ მემგონი სალოსი იყო ფეხშიშველი იყო დიდი წვერით .. გულზე დიდი საქართველოს დიდების ხატი ეკიდა და ჯვარი უჭირავს , ჩვეულებრივი ბერზე ცოტა განსხვავებული იყო ... მერე ერთი კაცი გამოელაპარაკა დავინახე და რო წამოვიდა ვკითხე იმ კაცს ვინ არის ის კაცი მეთქი და აღთქმა აქ დადებულიო სალოსობაზეო თურაღაც ამდაგვარი მითხრა თქვენ ხო არ შეგხვედრიათ?

პოსტის ავტორი: ალექსანდრე თარიღი: Jul 31 2009, 06:56 PM

მე ცოტა ფრტხილად ვარ ეგეთ რაღაცეებთან, არავინ იცის ვინ ვინაა. შეიძლება სალოსი გვეგონოს და ხიბლში მყოფი ან გიჟი აღმოჩნდეს, ანდა შეიძლება პირიქითაც იყოს. ასე რომ დასკვნები არ გამომაქვს ხოლმე.

მე ეჭვი არ მეპარება რომ დღესაც არსებობენ მოღვაწე ხალხი, მაგრამ ჩემი აზრით ისინი ასე კი არ დადიან არამედ დაფარულში არიან თავისთვის, ისე რომ მათ შესახებ შეიძლება არც არავინ არაფერი იცის

ნათელა რომ დგას ხოლმე სამების კარებთან ეგ სალოსია მაინტერესებს?

პოსტის ავტორი: llaasshhaa თარიღი: Jul 31 2009, 07:01 PM

ვაიმე ეგ მეც მაინტერესებს დღემდე არ ვიცი ვინაა ეგ ქალი

პოსტის ავტორი: ალექსანდრე თარიღი: Jul 31 2009, 07:03 PM

რომ გაარკვევ მეც გამაგებინე

პოსტის ავტორი: llaasshhaa თარიღი: Jul 31 2009, 09:37 PM

ვეცდები

პოსტის ავტორი: ana-xatia თარიღი: Aug 24 2009, 12:59 PM

ნათელა სალოსია თუ არა არ ვიცი, მაგრამ ერთხელ ვითომდა სხვისთვის ნათქვამმა ფრაზამ, ჩემში რაღაც გადაწყვეტილება გამოიწვია, სულისთვის სასარგებლო...
ვერ ვიხსენებ კონკრეტულად რა იყო... ან შარვლის ჩაცმას ეხებოდა, ან მოწყალების გაცემას, ან რაღაც სხვას...

პოსტის ავტორი: თამარ თარიღი: Sep 14 2009, 04:31 PM

ერისკაცის სალოსობაზე ალბათ ეგრე იქნება, მაგრამ ეს საკმაოდ შეუსწავლელი ფენომენია. ეს ურთულესი ღვაწლია. წარმოიდგინე, ჩვენ ყველანი ვცდილობთ, საზოგადოებაში მაქსიმალურად კარგები გამოვჩნდეთ. სალოსი აკეთებს პირიქით: უკიდურესად იმდაბლებს თავს, რომ ამ სახით უმახინჯეს ვნებებსა და ბოროტის გამოვლინებებს ებრძოლოს და რაც შეიძლება მეტი ადამიანი გადაარჩინოს.
სალოსობა ღმერთისგან მოდის. მარტო სპეციალური კურთხევა და საუბარი ვერ გახდის ადამიანს სალოსად. კურთხევა შეიძლება მერე მოვიდეს, თუ ადამიანს სალოსობის ღვაწლის ტვირთვის ძალა აღმოაჩნდა.

პოსტის ავტორი: sergi_glaxa თარიღი: Oct 10 2009, 01:58 PM

სალოსი...

საერთოდ თუ გვხვდება სეთი რამ ქრისტეს ქადაგებებში, სახარებებში, პავლეს სწავლებაში?

და საერთოდ რა იგულისხმება ქრისტესთვის უგუნურში?

პოსტის ავტორი: Atman თარიღი: Oct 10 2009, 03:54 PM

sergi_glaxa

მე პირადად ვიცნობ ერთ სალოს მღვდელს. ჯერ ვინც შემხვედრია ყველა მამაოს მირჩევნია, გულით მოქმედებს 90% და დანარჩენი გონებით! იუმორის გრძნობა აქვს უზარმაზარი!

პოსტის ავტორი: sergi_glaxa თარიღი: Oct 10 2009, 03:55 PM

ხო სამებასთან რომ ნატელაა ისიც სალოსია და უკაცრავად და ხალხს პიდარასტებს ეძახის!

პოსტის ავტორი: Atman თარიღი: Oct 10 2009, 04:17 PM

sergi_glaxa

ესეც ეძახის, რა პრობლემაა მერე! მთავარია რა გულით ეძახის!

პოსტის ავტორი: თამარ თარიღი: Oct 12 2009, 01:44 PM

მარიამი
მარიამ, გაიხარე. გადავათვალიერე შენი წერილები, მართალია, ყველა არ წამიკითხავს, მაგრამ ვხედავ, რომ ნათელი წარმოდგენები გაქვს ბევრ საკითხზე, მათ შორის, სალოსობის ღვაწლზე. მე დიდი ცოდნით ამ საკითხებში ნამდვილად ვერ დავიკვეხნი, მაგრამ ერთი კია: თუ გონებას გული არ მისდევს, ანუ, ადამიანი როცა ძალიან ბევრს შეისწავლის და ამ სწავლას ცოცხალი რწმენა არ ახლავს თან, ხდება ხიბლისმაგვარ მდგომარეობაში გადასვლა, როცა კაცი ფიქრობს, რომ ძალიან ბევრი შეუსწავლია, მაგრამ მთავარისთვის - ჭეშმარიტებისათვის ვერ მიუღწევია. სამწუხაროდ, ესაა ზუსტად მორწმუნეობის გარსით შემოსილი ამპარტავნება. ამისაგან არავინ ვართ დაცული - ცოდნის მიღებასთან ერთად გვიჩნდება ეს გრძნობა და ფხიზლად უნდა ვიყოთ, რომ მთავარი არ დაგვეკარგოს წარმოსახვითი იდეალების ძებნაში. ჭეშმარიტება კი ღმერთია, ასევე სიყვარულიც - ღმერთია. თუ მარტივ არითმეტიკულ მეთოდს გამოვიყენებთ, მივხვდებით, რომ ჭეშმარიტება სიყვარულია. სქოლასტიკურ დებატებში გადასვლას ახლავს საფრთხე - სიყვარულის დაკარგვა. ხოლო ეს ღვთის დაკარგვის ტოლფასია... სახარებაში წერია, რომ "განხმეს სიყვარული მრავალთა" - ესაა ბოლო ჟამის ადამიანების მთავარი პრობლემა.
ქართველი სალოსებიდან მე მხოლოდ მამა გაბრიელს ვიცნობ. შეიძლება, კიდევ არიან, მაგრამ არ არიან გამოკვეთილნი. ალბათ, დრო გამოაჩენს მათაც - ვიცი, არიან ადამიანები, რომლებიც გვაგონებენ ქრისტესთვის სალოსებს. თავის დროზე, 80-იანი, 90-იანი წლების ეროვნული მოძრაობის მონაწილეებისგან გამიგია - დღეს ენანებათ, რომ ვერ იცნეს - მამა გაბრიელი და ალბათ კიდევ 4 სასულიერო პირი მოდიოდაო ჩვენთან. მაშინ მამა გაბრიელი მხოლოდ ცოტა უცნაურ ბერად მიაჩნდათ და მის სიმაღლეს ვერ ხვდებოდნენ. ერთეულები იყვნენ მის გარშემო, ვისაც მეტ-ნაკლებად ესმოდა მისი.
ხოლო ყველაზე უკეთ მისი ესმოდა მის გამოზრდილ ბერ-მონაზონს, მის სულიერ შვილს, რომელიც მან საკუთარი ღვაწლის გამგრძელებლად დატოვა. ეს ადამიანი დღეს ბევრისათვის უსაყვარლესი პიროვნებაა, ბევრსაც ვერ გაუგია, თუ რატომ იტვირთა მან ასე მძიმე ხვედრი. რადგანაც მას ყველაფერი ჰქონდა მოხვეჭილი, რაც ამქვეყნიური დიდებისა და პატივისცემისთვის იყო საჭირო - მას ამზადებდნენ ეპისკოპოსობისათვის და წინ ჰქონდა სერიოზული საეკლესიო კარიერა, თუ შეიძლება, ამ სფეროში წინსვლას კარიერა დაერქვას.
დღეს ის მდუმარებაში მყოფი სალოსი მამაა. ესაა ჩემთვის ცნობილი მეორე სალოსი საქართველოში.
სალოსები რუსეთს ბევრი ჰყავდა - ერთერთმა მათგანმა, მაგალითად, ივანე მრისხანის საშინელი განაჩენისაგან მთელი ქალაქი - ფსკოვი იხსნა, არ იკითხავთ, როგორ? მეფე ივანე სასტიკად გაუსწორდა თავისუფალ ქალაქ ნოვგოროდს, რადგანაც ნოვგოროდი დამოუკიდებლობას იჩემებდა. 30000-მდე კაცი დახოცა. ფსკოვთან მას დახვდნენ ამ ქალაქის წარმომადგენლები, რომელთა შორისაც ერია ის სალოსი მამა (სახელი აღარ მახსოვს, ჩემდა სამარცხვინოდ). მან შესთავაზა ივანეს ხორცით გამასპინძლება. მეფემ იუკადრისა - მარხვაში ხორცს როგორ მთავაზობო (არადა უამრავი ადამიანი ჰყავდა გაწყვეტილი ცოტა ხნით ადრე). სალოსმა მას უმი ხორცის ნაჭერი მიუგდო და მიაძახა: ალბათ, ვერ გაძეხიო, ხელმწიფევ, ადამიანის ხორცითაო და აჰა, ესეც მიაყოლეო.
შეძრწუნებული ივანე მრისხანე ქალაქს გაეცალა.
წარმოიდგინეთ, როგორ შეძლო სალოსმა, დახეულ სამოსში ჩაცმულმა სალოსმა ბერმა განრისხებული მმართველის შეჩერება, რასაც ვერცერთი დიდგვაროვანი ვერ გაბედავდა? და თუ არა ღვთისაგან მინიჭებული განსაკუთრებული ძალა, როგორ გაბედავდა ამას? და რომც გაებედა, იმოქმედებდა კი?
აი, ძირითადად ის, რაც შემიძლია, მოგიყვეთ სალოსურ ღვაწლზე. უამრავი მათი საქმე კი ჯერ კიდევ შეუცნობელია.

პოსტის ავტორი: Iona თარიღი: Oct 19 2009, 08:56 PM

გადავიკითხე ეს თემა (თუმცა მთლიანად არა ) მარა მიანც ვერ ვხვდები რატომ არის ასეთი საშინელი ცოდვა გინება რომელსაც არანაირი გამართლება არ შეიძლება ქონდეს.?

სხვა თუ არაფერი უფლის სიტყვები ფარისეველთა მიმართ როგორიც არის იქედნეთა ნაშობნო დღევანდელი საზოგადოების ზრდილობის ფარგლებში ნამდვილად არ ჯდება

კაცის შეგინება კი არა კაცის მოკვლაა გამართლებული - შესაბამის გარემოებებში. (მაგ. ომში)

რა უფრო საშინელებაა კაცს შენაგინო თუ მოკალა? მეორეს თუ შეიძლება ქონდეს გამართლება რატომ არ შეიძლება ქონდეს პირველს ?

პოსტის ავტორი: qato თარიღი: Oct 17 2010, 06:40 PM

სალოსობა რას ნიშნავს? ესე ეწერა წიგნში (მან სალოსობა დაიწყო). და კიდე მოსაგრე რას ნიშნავს?

პოსტის ავტორი: Otherguy თარიღი: Nov 1 2010, 10:31 PM

Iona

ჩემი აზრით გამართლება არც კაცის მოკვლას არ აქვს ცოდვის თვალსაზრისით... უბრალოდ როცა თავს(ან საყვარელ ადამიანს) იცავს(ომში ან პირადად) ადამიანი, არ ეთვლება სასიკვდილო ცოდვად... ანუ მიეტევება რა...

მაგრამ IV საუკუნემდელი ეკლესიის მამებიდან ზოგიერთი თავდაცვაზეც უარს ამბობდა...

გინებით თავდაცვა მე არ გამიგია... ესეგი სახლში თუ მკვლელი შემოგივარდა უნდა შეაგინო და თავს დაიცავ? ))

წაიკითხე რას ამბობს პავლე მოციქული:

"ნურავითარი უგვანი სიტყვა ნუ დასცდება თქვენს ბაგეს, არამედ მხოლოდ კეთილიშესაგონებლად, რათა მადლი მიაგოს მსმენელთ." (ეფესელთა 4:29)

"რადგან ვისაც სურს უყვარდეს სიცოცხლე და იხილოს კეთილდღეობა, ნუ მისცემს ენას ბოროტის თქმის ნებას და ნურც მისი ბაგენი იტყვიან ზაკვას; "(1 პეტრე 3:10)

და იაკობის ეპისტოლე 3 თავი:

9. ენით ვაკურთხებთ ღმერთსა და მამას და ენითვე შევაჩვენებთ ღვთის ხატად შექმნილ კაცთაც.

10. ერთსა და იმავე ბაგეთაგან გამოვა კურთხევაცა და წყევლაც; არ უნდა იყოს ეს, ძმანო ჩემნო, ასე.

11. განა ერთი და იმავე წყაროს თვალიდან მოჩუხჩუხებს ტკბილი და მწარე წყალი?

12. განა შეიძლება, ძმანო ჩემნო, ლეღვის ხემ ზეთისხილი მოისხას, ვაზმა კი - ლეღვი? ასევე შეუძლებელია ერთი წყაროდან დიოდეს მლაშე და მტკნარი წყალი.



პ.ს. წავიკითხე ამ თემის პოსტები, კაიროსს და კანუდოსელს ვეთანხმები...

პოსტის ავტორი: cxz თარიღი: Jan 22 2011, 07:46 PM

ამ ვიდეოს უყურეთ

http://www.myvideo.ge/?video_id=1194041

პოსტის ავტორი: თამარ თარიღი: Jan 25 2011, 03:22 PM

qato
სალოსობა, რამდენადაც მე გამიგია, არის ღვაწლის ერთერთი უმძიმესი სახე, როდესაც ადამიანი, სრულ გონებაზე მყოფი, იმდენად იმცირებს თავს საზოგადოების წინაშე, რომ ხანდახან გიჟადაც აჩვენებს მას თავს, საუბრობს ზოგჯერ გაუგებრად, და ა.შ., შეგნებულად უარს ამბობს რაიმე პატივზე. ეს საკმაოდ რთული თემაა.

პოსტის ავტორი: თამარ თარიღი: Jan 26 2011, 01:50 PM

cxz
ძალიან საინტერესოა, მაგრამ სალოსობასთან არის რაიმე კავშირში? ჩემზე სალოსის შთაბეჭდილება არ მოახდინა თითქოს ამ ბერმა. ყოველ შემთხვევაში, ამ საუბრის დროს. რასაც კიდევ დავაკვირდი, პირჯვარს როგორ იწერს - ძალიან ბევრი არასწორად იწერს პირჯვარს, და ბერი იოაკიმეს მიერ გადაწერილი პირჯვარი მაგალითია იმისა, თუ როგორ უნდა გააკეთო ეს სწორად.

პოსტის ავტორი: A.V.M თარიღი: Dec 28 2012, 10:50 PM

კიდე კაი გურამაზე არაფერი წერია...

პოსტის ავტორი: Laitmani თარიღი: Dec 29 2012, 03:54 PM

თამარ

ეს რამდენადაც შენ გაგიგია, სინამდვილეში კი სალოსობა არის სულიერი ამპარტავნობის ერთ ერთი სახე, როდესაც გადამეტებული თავმდაბლობა მოჩვენებითი ხდება ხიბლში გადაიზრდება და ადამიანს აფანატებს, დღევანდელ სალოსებს რაც შეეხება ისინი მართლა გიჟები არიან, ფსიქიატრიულის პაციენტები, მაგრამ ეს სიშლეგე, ეს მათი უტიფრობა და უბირობა თვალსაჩინო რომ არ გახდეს სალოსის სახელს ეფარებიან, სალოსები კი არა თეთრი ბილეთის არ მქონე გიჟები არიან, უკლებლივ ყველა ვინც დღეს ამ სახელს ატარებს და სალოსობაც გარკვეულწილად სწორედ ამ მიზნისთვის არის შეთითხნილი, იესოს სულელები და ძალადსულელები არ ჭირდებოდა, არც გადამეტებულ მსხვერპლს მოითხოვდა ვინმესაგან და არც ფეხშიშველა სირბილებსა და დუმილის აღთქმებით თვითგვემებს, ეს ძალიან საშიში რაღაცაა, ადამიანი სალოსი ვერ გახდება, ის ბუნებით უნდა იყოს სალოსი, ადამიანს შეუძლია გახდეს მღვდელი, ბერი, ეპისკოპოსი და ა.შ აი სალოსი ვერანაირად ვერ გახდება, სალოსი უნდა იყოს ადამიანი ბუნებით, ეს მის ბუნებაში უნდა იდოს, ის ვინც სალოსი ვარო იძახის არის ჩვეულებრივი გიჟი, სალოსის სალოსობაზე ადამიანის ბუნება მეტყველებს და არა სპეციალურად რაღაც მოჩვენებითი თავის მოგიჟიანებიდან დაწყებული ამპარტავნობაში გადახლართული ძალად თავმდაბლობები, სალოსი იყო ბერი გაბრიელი, ბუნებით იყო ესეთი ტიპი და არა მეცადინეობების შედეგად შეცვლილ გამოცვლილი და სალოსად გამხდარი, ის ბუნებით იყო თავმდაბალი, მშვიდი, კეთილის მოსურნე კაცთათვის, ბუნებით სიკეთისაკენ მიდრეკილი და სულიწმინდის მსგავსი, ხატი და მსგავსი იმ ღვთისა რომელიც წმინდა სულია. აი ასეთ მდგომარეობას დაარქვეს ძველებმა სალოსობა და თანამედროვეებმა კი საკუთარი სიგიჟეები შეტენეს ამ სიტყვის ცნებაში, შედეგად მივიღეთ ამპარტავანი ოროსნების დოღი და დეზერტირების ბაზარში ფეხშიშველი მოშლიგინე ნაგიჟარი რომელსაც თავი ბერი და სალოსი გონია, თვალთმაქცობაა ყველაფერი ის რაც ხელოვნურია, რას ნიშნავს ხელოვნური თავმდაბლობა? როგორ ბუნებით თუ ამაყი ხარ როგორ იქნები ამავდროულად თავმდაბალი? რა საკუთარ ბუნებას ჩაახშობ? ვერ ჩაახშობ და რაც გამოგივა იმას თავმდაბლობა კი არა მოჩვენებითი, ხელოვნური, თავმდაბლობა ერქმევა, ამიტომ ადამიანმა ახალი ველოსიპედი კი არ უნდა გამოიგონოს და სალოსობას ან სხვა მსგავს ძალადაღმოცენებულ ცნებებს კი არ უნდა შეაფაროს თავი, უნდა ადგეს აღიაროს რომ ეგოისტია, ბოროტია, მერე იმას უნდა მიხვდეს რატომ არის ეგოისტი და ბოროტი, იმასაც უნდა მიხვდეს რომ ასეთ ეგოისტ ბოროტად შექმნა დიდმა იაჰვემ (მამა აბრაამის ბატკნად რომ მოაქვს ხოლმე თავი) მერე იმას უნდა მიხვდეს რატომ შექმნა ეგოისტად და ბოროტად და უნდა შეეცადოს გამოსწორება, რომელიც არ გამოუვა და ბოლო პასადკა მაინც იეღოვასთან დარჩება მისასვლელი, მერე ისიც გულს მოიფხანს ხომ მაინც გაიძულე რომ ჩემთან მოღოღებულიყავიო და არხეინად შეუნდობს ე.წ ცოდვებს.

ღმერთი ერთობა ადამიანებით ადამიანი კი სალოსობით, ძალადსტიქაროსნობით, ძალადდიაკვნობით ძალადმღვდლობითა და ა.შ და ეს თამაში არც ერთს ბეზრდება და არც მეორეს

პოსტის ავტორი: ხახაბოელი თარიღი: Dec 29 2012, 07:05 PM

რო დაანებო თავი ჩვენთვის შეურაცხყოფის მოყენებას, მაგაზე არ გიფიქრია?რაში გჭირდება ეს ყველაფერი?

პოსტის ავტორი: აკაკი თარიღი: Dec 29 2012, 08:14 PM

ამის შემდეგ აღარ გავაგრძელე კითხვა... თუკი სადმე ვინმე გვინახავს სალოსობას იბრალებდეს (ან აბრალებდნენ), არ უნდა დაგვიმახინჯდეს წარმოდგენა სალოსობის შესახებ, რაც ასე რთული და საოცარი ფენომენია.

პოსტის ავტორი: qetevano თარიღი: Dec 29 2012, 09:02 PM

მეც ეგ უნდა დამეწერა ახლა, დარწმუნებული ვარ ამას ბოლომდე არავინ ჩაიკითხავს და წეროს და იკითხოს თვითონმეთქი...

პოსტის ავტორი: Atm@n თარიღი: Dec 30 2012, 05:22 AM

მე ბოლომდე წავიკითხე და რაც სალოსობას ეხებოდა ძირითადად ვეთანხმები

პოსტის ავტორი: აკაკი თარიღი: Dec 30 2012, 05:20 PM

ახლა დავაკრვირდი შუა ნაწილს და იგივე უთქვამს.. მე შემეშალა რაღაც.

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Nov 25 2015, 06:06 PM

"მისი [მამა კონსტანტინე სალოსი] შინაგანი კაცი კი ბერობის მადლით შემოსილიყო, რომელიც სახეზე აირეკლებოდა. მავანთ შორიდან ერთი საცოდავი გლახაკი ანდა ჭკუიდან გადასული ეგონათ, მაგრამ თუ შეხედავდნენ მის წმინდა სახეს, ნათელი ხდებოდა, რომ ეს დალოცვილი ადამიანი რაღაც საიდუმლოს ფარავდა და გიჟიც არ იყო".

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Feb 5 2016, 10:30 PM

"წმინდა უცნაურობა"

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Mar 7 2016, 10:30 PM

"ნეტარ არს იგი, რომელი იქმნეს სალოს, რამეთუ ფრიად ბრძენი არს იგი".

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Mar 17 2016, 11:23 AM

"სალოსი ბერი [წმ. გაბრიელი] ადამიანებს შინაგანად გრძნობდა, რაც მათი სულისთვის იყო საკურნებელი, ისე ექცეოდა".

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Mar 28 2016, 02:44 PM

"ერთხელ ის წმინდა ანას სკიტისა და მეზობელი კელიების ბერებთან საუბრობდა მამა იაკობზე, რომელსაც ზოგი ქრისტესთვის სალოსად თვლიდა, სხვები კი - გონებაშერყეულად. მამა ნიფონტმა ბრძანა: - არა, მამებო, ქრისტესთვის სალოსმა შეიძლება სისულელე ჩაიდინოს, უაზროდ ილაპარაკოს, მაგრამ ღმერთს არ ჰგმობსო. ეს საწყალი მამა კი ღმერთს გმობდა, ვინაიდან ვერც გონზე იყო და ეშმაკიც აწვალებდა".

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Apr 20 2016, 10:44 AM

"ადამიანები, ვისაც ვნებათა თავდასხმებიდან განთავისუფლება სურდათ, ამ მონაზონს რჩევას ეკითხებოდნენ, ის კი სულელურად პასუხობდა. თუმცა ვინც გაითვალისწინებდა მის რჩევას - ვნებათაგან თავისუფლდებოდა".

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: May 11 2016, 11:04 PM

"სალოსობა მისთვის [წმ. გაბრიელისთვის] ადამიანის სულის განკურნების საშუალება იყო; ამ გზით იგი ადამიანებს უფრო ადვილად ეუბნებოდა სათქმელს - ზოგს ამხელდა, ზოგს შეაგონებდა".

/მეუფე სერაფიმე (ჯოჯუა)/

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: May 29 2016, 01:15 PM

"მამა მეთოდე გარეგნულად ისეთი მკაცრი ჩანდა, რომ როგორც თვითონ ამბობდა, ადრინდელი მონაზვნები მას მეტსახელად "ჩხუბისთავს" ეძახდნენ. ის არ იყო სალოსი, ამ სიტყვის პირდაპირი გაგებით, მაგრამ მთელი მისი მოქმედება და შინაგანი პოზიცია, როგორც მონაზონთა უმეტესობისა, შეიცავდა სალოსობის ელემენტებს'.

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Jul 27 2016, 11:39 AM

"სულელი უფლისა - "შვილო, ოდეს გაგინოს ვინ შენ, აკურთხე იგი, და ოდეს დაშჯდე ტაბლასა, დაუტევე კეთილი და ჭამე ხენეში, და ეგრეთვე დაუტევე სამოსელი კეთილი და შეიმოსე ხენეში, ეგრეთ იქმოდი და იქმნე სულელ უფლისათვის".

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Aug 21 2016, 01:55 PM

"თუმცა გარეგნულად უცნაურად იქცეოდა. ხანდახან ისე მხიარულობდა, ვერ დაიჯერებდი, თუ უდიდეს სათნოებებს ფლობდა".

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Oct 26 2016, 09:01 PM

"ჭკუასუსტობას არაფერი აქვს საერთო სალოსობასთან, პირიქით, ღვთისთვის შეშლილობა - უდიდეს სიმამაცეს და ძლიერ ნებისყოფას მოითხოვს და კიდევ იმას, რომ ზუსტად გააცნობიეროს გზა, რომელსაც დაადგა".

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Dec 7 2016, 12:53 PM

"მოძღვარი ასევე ამჩნევდა მისი სალოსობისა და სასწაულმოქმედების მომავალ გზას. ამიტომ მან ახალგაზრდა დედაო [დედა აღაპია] აკურთხა განსაკუთრებულ სულიერ ღვაწლზე - უზარმაზარ ფუღუროში მესვეტეობაზე".

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Apr 10 2017, 04:49 PM

"შინ მობრუნებულმა [ნეტარი ვასილი რიაზანელი] სალოსური ღვაწლი იტვირთა, ზამთარ-ზაფხულ ერთი, თხელი სამოსით მონასტერ-მონასტერ იარებოდა და იქ იძინებდა, სადაც ღამე წამოეწეოდა".

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Apr 17 2017, 09:45 PM

"ნეტარი ქალწული [ღირსი ისიდორა სალოსი] სამას მონაზონს შორის არც ერთს უხილავს ჭამის დროს, არასოდეს დამჯდარა მათთან მაგიდასთან, არც პურის ნატეხი აუღია, არამედ მხოლოდ ტაბლიდან დაყრილ ნამცეცებს იხმევდა და ჭურჭლის ნარეცხს ჭამდა".

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Jun 5 2017, 03:23 PM

"[ღირსი გაბრიელი] აუწერელი ტანჯვა-წამებით მოპოვებულ მადლს სალოსობით ფარავდა".

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Jun 10 2017, 08:01 PM

"ჩამოგავდა ერობაში მოღვაწე სალოს ბერს"

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Jun 29 2017, 12:56 PM

"ერთ ცერცვის ვაჭარს შეეცოდა მოხუცი "სულელი" ბერი და თავისთან გამყიდველად დაადგინა, მაგრამ მან დრო იხელთა და მთელი ცერცვი, სკივრში შენახულ ფულთან ერთად გლახაკებს დაურიგა. წვერით ითრიეს და გარეთ გამოაგდეს. ერთი საათის შემდეგ მოესმა, რომ გამყიდველის ცოლმა მსახურს ნაკვერჩხლის მოტანა სთხოვა. სვიმონი [წმ. სვიმონ სალოსი] გაიქცა, ღუმლიდან ხელით გამოიღო ცხელი ნაკვერჩხალი და ქალს მიუტანა. რას შვრები, ხელს რად იწვავო, - შეჰკივლა ქალმა. სვიმონსაც ვითომ ხელი დაეწვა, კაბის კალთაში ჩაიყარა ნაკვერჩხალი და ქალს უთხრა: - თუ არ გინდა, ხელით ვაკმევდე, მაშინ კაბის კალთით ვაკმევო. რა თქმა უნდა, არც ხელი დასწვია და არც სამოსი. ამ ცხადი სასწაულის შემხედვარე მეცერცვემ და მისმა ცოლმა დაუტევეს სევეროსის მწვალებლობა და კათოლიკე ეკლესიას შეუერთდნენ. მამა სვიმონი კი ამ ადამიანებისგან განდიდებას გაექცა და სხვაგან წავიდა.

მერე ერთ მეღვინესთან დასახლდა. მისი მისვლით მეღვინეს კლიენტები მოემატნენ. ამბობდნენ: მოდი, იმ მეღვინესთან დავლიოთ და თან მისი გიჟის საქციელზე ვიცინოთო. ერთხელ ერთ ღვინის ჭურჭელში გველი ჩაძვრა, მამა სვიმონმა უფლისგან შეიტყო ეს და ჭურჭელი გატეხა, რისთვისაც მეღვინემ სცემა. გველი შემდგომში სხვა ჭურჭელშიც ჩაძვრა. ეს რომ მეღვინემ დაინახა, გველის მოკვლა მოინდომა და ისე მოიქნია ჯოხი, ეს დოქიც ხომ გატეხა, რაც იქ ჭიქები ეწყო, ზედ მიაყოლა. ხედავ, მარტო მე არ ვყოფილვარ სულელი, ჭურჭელს რომ ვამტვრევ, შენც ყოფილხარო. მიხვდა მეღვინე, რომ სვიმონმა სიკვდილს გადაარჩინა და უკვე პატივისცემით ეპყრობოდა. ეს კი სულაც არ უნდოდა სვიმონს, ამიტომ როცა მეღვინე ღვინოს ყიდდა, სვიმონი შეიპარა მის მძინარე ცოლთან და სამოსის გახდა დაიწყო, ვითომდა მასთან დაწოლა უნდოდა. ატეხა ქალმა წივილ-კივილი, მივარდა ქმარი სალოსს და "ჭკუა ასწავლა". მერე უკვე ვეღარავინ დააჯერებდა ამბა სვიმონის სიწმინდეში."

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Jul 1 2017, 09:57 PM

"სვიმონი შვიდდღიანი შიმშილობის შემდეგ ყველას თვალწინ ხორცს ჭამდა, თავის "სიგიჟეში" რომ დაერწმუნებინა ხალხი, ხშირად ადამიანურ სირცხვილსაც გადალახავდა ხოლმე და ბაზარში დედიშობილა დადიოდა. ხოლო "ოდეს გარე განსვლა უნებნ, დაჯდის, სადაცა დაემთხვის, წინაშე კაცთა, შოვრის უბანთა".

მისი სალოსობის ამბავი მხოლოდ ემესის ეკლესიის დიაკვანმა იოანემ იცოდა და მეგობრობდნენ კიდეც. ერთხელ იოანემ ბერი უგუნებოდ იხილა, ხორცითაც მოუძლურებული და გასახალისებლად ხუმრობით უთხრა: - ახლა აბანო მოგიხდებოდაო. ეს რომ სვიმონმა გაიგო, წამოხტა, სამოსი გაიხადა: წავიდეთო. რომ დაინახა, იოანეს მასთან ერთად წასვლა ერცხვინებოდა, გაიქცა შიშველი, გვერდი აუარა მამაკაცების აბანოს და დედათა საბანელში შევიდა. იქ რაც მოხდებოდა, ხომ წარმოგიდგენიათ! გარეთ გამოგდებულ ბერს იოანემ ჰკითხა: "მამაო, რას გრძნობდა შენი ხორცი, როცა შიშველი შეხვედი ქალებთან?" "დამიჯერე, ძმაო, - ბრძანა ღირსმა მამამ, - როგორც ხე იდოს ხეთა შორის, ასე ვიყავი მე მათთან ყოფნისას. ვერ ვგრძნობდი, რომ ხორცი მქონდა, ანდა ხორციელ ადამიანებში ვიყავი. მთელი ჩემი ფიქრი ღვთის საქმისკენ მქონდა მიმართული". სხვა დროს კი უთქვამს: როცა იორდანეს პირას ვმოსაგრეობდი, საშინელი ხორციელი ბრძოლა მქონდა. ძალიან რომ გამიჭირდა, გამომეცხადა მამა ნიკონი, მანუგეშა, მერე იორდანედან პეშვით წყალი ამოიღო, მუცელზე დამასხა და მას შემდეგ ხორციელი აღძვრა აღარ მქონიაო.

ერთხელ ერთმა კაცმა მოისურვა სვიმონის ხილვა, - ნეტა მართლა სალოსია თუ გიჟიაო. ბერი სვიმონი მან მეძავთა გარემოცვაში ნახა. ეფერებოდნენ ვითომ, ეხვეოდნენ. კაცმა ბერი განიკითხა - ნამდვილი მრუშიაო. ამ დროს მამა სვიმონი მოუბრუნდა, გაიხსნა კაბა, დაანახა თავისი მკვდარი სხეული და უთხრა: - განა ამაში რაიმე ვნება შეიძლება აღიძრასო? ამ მეძავი დედაკაცებიდან ღირსმა მამამ ბევრი მოაქცია. ეტყოდა: 100 ოქროს მოგცემ, ოღონდ სიძვას თავი დაანებეო. ფულს გამოართმევდნენ, ხოლო თუ პირობას არ ასრულებდნენ, ღირსი მამა ილოცებდა და რაიმე სნეულება შეემთხვეოდათ. და მხოლოდ მაშინ განიკურნებოდნენ, თუ დაიფიცებდნენ, მეტად აღარ ვიმრუშებთო".

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Jul 2 2017, 01:25 PM

"წმინდა სვიმონმა [სალოსი] კაცთა დაფარული ცოდვები იცოდა, ამხილებდა და არცხვენდა ეშმაკს. ქურდი ქურდობაზე ხელს იღებდა, სხვისი ქონების მიმტაცებელი წართმეულს აბრუნებდა, კომედიანტი ხალხის დაცინვას თავს ანებებდა. ზოგს ცალკე გაესაუბრებოდა, ზოგს სხვებთან ერთად ამხილებდა, მესამეს კი იგავით ეტყოდა ჩადენილ უსჯულოებაზე. მთელ ქალაქს სასიკვდინე ცოდვისგან იფარავდა. უნანელ ცოდვილებს ისე ეშინოდათ, მის დანახვაზე გარბოდნენ, რომ არ ემხილებინა. ამბობდნენ, ეშმაკისგან იქმს ყველაფერსო. ბევრი, ვინც ამბობდა, წმინდანიაო, მისი საქციელის შემხედვარე გაიძახოდა, - არა, შევცდით, გიჟია და ეშმაკეულიო. ქუჩაში ხან ნორმალურად გაივლიდა, ხანაც კოჭლობდა, ხანაც ხტუნვა-ხტუნვით, ზოგჯერ დაფორთხავდა მიწაზე, ზოგჯერ კი კუტივით იჯდა. ყოველ ახალმთვარეობაზე თავს ეშმაკეულად აჩვენებდა. დიდ მარხვას, ორმოც დღეს უჭმელი განვლიდა, დიდ ხუთშაბათს კი შუა მოედანზე ხორცის ჭამას შეუდგებოდა. "რამდენად გიყიდია ხორცი, სულელო?" - ეტყოდა დიაკონი. "ორმოც ფულად", - ეტყოდა, რაც მის ორმოცდღიან მკაცრ მარხვას ნიშნავდა.
ხშირად მიდიოდა დიდებულებთან და ართობდა. ერთი დიდებულის მსახური ქალი დაფეხმძიმდა ვინმე ჭაბუკისგან და რადგან "გიჟი" სვიმონი მასა და მისნაირ მხევლებს ხშირად ეხვეოდა ხოლმე, ეს ცოდვა მას დააბრალა. ბერმა სვიმონმა ბევრი იცინა, მერე ხშირად მიდიოდა "ცოლთან" და საჭმელ-სასმელი მიჰქონდა. თან ამხნევებდა: - ნუ გეშინია, საცოდავო. მალე პატარა სვიმონი გეყოლებაო. როცა ქალს მშობიარობის ჟამი დაუდგა, ბავშვი ვერ გააჩინა, სანამ მისი ნამდვილი მამა არ დაასახელა."

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Jul 17 2017, 11:42 AM

"ერთადერთი ადამიანი, რომელთანაც წმინდა სვიმეონი არ თამაშობდა სულელის როლს, იყო მისი ბავშვობის მეგობარი იოანე".

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Aug 7 2017, 10:16 PM

"წმინდანმა [ნეტარმა მაქსიმე მოსკოველმა] სულიერი ღვაწლის ყველაზე სამძიმო, სალოსური გზა აირჩია.

ძლიერნი ამა ქვეყნისანი კრთებოდნენ ამ წმინდა კაცის სიტყვის წინაშე...

იტყოდა, - პირჯვრის გამოსახვა ყველას ძალუძს, ლოცვა კი არა... უზენაესი ყოველივეს ჭვრეტს, მას ვერ მოატყუებო!"

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Aug 11 2017, 11:27 AM

"[მღვდელმონაზონ ანთიმოზს] სალოსობის ღვაწლის აღებისას, ხუთი წლის განმავლობაში, ერთადერთი ანაფორა ეცვა, რომლისგანაც მალე ძონძებიღა შემორჩა, მერე ძველ ტომარას ჩამოიცვამდა ხოლმე, ამიტომაც ტომაროსანს ეძახდნენ. ვინც მას ნაკლებად იცნობდა, გიჟს ეძახდა. ხანდახან მამა ანთიმოზი ასეთებს დაფარულ გულისთქმას გაუმჟღავნებდა და ამით საგონებელში აგდებდა. ამ მხილების შემდეგ სულიერად დაარიგებდა მათ, ვისაც კეთილგანწყობას შეამჩნევდა.

ქრისტესთვის სულელს უდიდესი თავმდაბლობა, სიწმინდე და ნათელი გონება აქვს, რითიც ჭვრეტს ადამიანთა გულებს და ღვთის საიდუმლოებებს. ასეთი იყო მამა ანთიმოზიც."

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Aug 12 2017, 11:21 AM

"სხვა მრავალრიცხოვან კეთილ საქმესთან ერთად მამა ანთიმოზს [სალოსი] მარხვის ნიჭიც ჰქონდა. ერთხელ, პეტრეპავლობის მარხვის დასაწყისში, ღონემიხდილი ეწვია წმინდა პანტელეიმონის მონასტერს. მეტრაპეზემ სიყვარულით მიიღო იგი, საჭმელიც მოუმზადა. ბერმა ჭამა დაიწყო. მეტრაპეზე თავისი საქმეებით გართული შორიდან უცქერდა მამა ანთიმოზს, რომელიც შეუჩერებლივ ჭამდა. "განა ამდენს უნდა ჭამდეს ასეთი გამხდარი ბერი?" - განიკითხა გულში და ასეთი შფოთიანი ფიქრებით თავის სენაკში განმარტოვდა. მამა ანთიმოზი მორჩა ჭამას, ადგა და მისი კელიის კართან ჩამოჯდა. გადაწყვიტა, დახმარებოდა არეული ფიქრებით შეცბუნებულ მეგობარს, რათა მეტრაპეზეს ბოროტი გულისთქმა დაეძლია, ამით კი ჩვენც მიგვეღო სწავლება და გავქცეოდით განკითხვის სულს. მამა ანთიმოზმა ხელი მოჰკიდა მას და ჰკითხა: - იცი, ძმაო, რას ნიშნავს თავმდაბლობა? როცა არავის განიკითხავ და ყველაზე უარესი გგონია თავი. შენ ეშმაკმა განგცადა და განმიკითხე - ბევრს რატომ ჭამსო. მაგრამ შენ ხომ არ იცი, რამდენი დღეა, პირში ხემსი არ ჩამიდვია? გახსოვს, როდის ვიყავი აქ სულ ბოლოს?

მახსოვს, მამაო. თომას კვირა იდგა. მას შემდეგ აღარ მინახიხარ, - უპასუხა ძმამ.
ხომ ხედავ, რამდენი დღე არ მიტრაპეზია, - უთხრა ბერმა, - ძმაო, ღვთის ნიჭები სხვადასხვაგვარია. ყველას რაღაცას უბოძებს უფალი. მე ღმერთმა შიმშილისა და სიცივის დათმენის ძალა მომცა. განა შენ ამას შეძლებდი? შეგიძლია, ისე დაიმცირო თავი, რომ გაიხადო ანაფორა და ამგვარი სახით მეზობელ მონასტრამდე გამომყვე? ანდა ასე ჩაცმულმა ზამთარი ათონის მთის მწვერვალზე გაატარო? მგალობელი ხარ და როგორ უგალობ უფალს? გონებაგაფანტული ფიქრებით უმეტესწილად სხვაგან ხარ და არა უფალში. აბა, მისმინე, როგორ ვგალობ.

მამა ანთიმოზმა აღაპყრო ხელნი ზეცად და ქვითინით იგალობა "ალილუია". თვალები ცრემლით აევსო. მეტრაპეზეს შერცხვა. შემდეგ კი მამა ანთიმოზმა ბრძანა: არასდროს არავინ განიკითხო, უმეტესად საკუთარ თავზე იფიქრე. ძმა განაცვიფრა მისმა დაფარულთმცოდნეობამ, მუხლი მოიდრიკა ბერის წინაშე და შენდობა ითხოვა. ამის შემდეგ მამა ანთიმოზი მეტრაპეზეს უფრო და უფრო მეტ საიდუმლოებას უმჟღავნებდა.

ერთხელ მამა ანთიმოზი ათონის მთის მწვერვალზე საკმაოდ დიდი ხნით განმარტოვდა. მეტრაპეზე ევედრებოდა ღმერთს, ბერისთვის გულისხმა მიეცა, მონასტერში მოსულიყო. ფიქრობდა, ალბათ სადმე ხეობაშია ღონემიხდილი. აქ რომ ყოფილიყო, საჭმელს მოვუმზადებდი, ჩაის ავუდუღებდიო. მეორე დღეს ბერი მონასტერში მივიდა, მიესალმა მეგობარს და უთხრა: - რახან ასე გსურდა, ათონის მწვერვალიდან ჩამოვედი, ფეხები ქვებზე დამეჭრა და ძალზე დავიღალე. აი, რა ღირს შენი ჩაიო. ძმა განცვიფრდა მისი დაფარულთმცოდნეობით და შენდობა ითხოვა მისგან ამგვარად გაწვალებისთვის."

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Aug 13 2017, 04:49 PM

"წმიდანებს კი საერთოდ არ აინტერესებთ ირგვლივ მყოფთა მოსაზრება, ამიტომაც მიიჩნევა მოღვაწეობის უმაღლეს საფეხურად სალოსობა. სალოსები საგანგებოდ აჩვენებდნენ თავს შეშლილებად, რათა ქრისტეს სახელით დაეძლიათ საკუთარ თავში გარშემო მყოფთა მოსაზრებებზე დამოკიდებულება.
ჩვენ კი გამუდმებით ვფიქრობთ: "რას იტყვის ხალხი ჩვენზე" რაც უნდათ, ის თქვან…
სალოსები საგანგებოდ დადიოდნენ შიშვლები, ფეხშიშველები და დაუბანლები, რომ მათთვის ყველას დაეცინა. თავი დაანებე სამყაროში მყოფ ადამიანებს. მათ შენთან მაინც არაფერი ესაქმებათ, არც უყვარხარ, მხოლოდ განგსჯიან. მხოლოდ საკუთარ თავს და სულს მივაქციოთ ყურადღება. ვეცადოთ, განვამტკიცოთ ურთიერთობები ახლობელ ადამიანებთან. სწორედ ეს დაგვეხმარება, სულიერ ცხოვრებაში წარმატებას მივაღწიოთ."

/არქიმანდრიტი ანდრია (კონანოსი)/

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Aug 14 2017, 12:48 PM

"ერთხელ, 1-ლი ოქტომბრის (ძვ. სტილით) მწუხრზე, როცა ყოვლადწმინდა ღვთისმშობლის საფარველის პატივად ღამისთევის ლოცვა აღესრულება, მამა ანთიმოზმა [სალოსი] ცოცხალმკვდარმა მოაღწია წმინდა პანტელეიმონის მონასტერს და თავის მეგობარს მოუყვა: ამ ღამეს ზოგრაფის მონასტრის ახლოს უდაბნოში, ერთ ქვაზე ვიდექ და ვლოცულობდი. დავინახე, ზეციდან ღვთისმშობელი როგორ დაეშვა და თქვენი მონასტრისკენ წამოვიდა. გახარებული საჩქაროდ მის კვალს გამოვყევი, რათა მომესწრო მისთვის და მასაც თავისი საფარველი გადაეფარებინა ჩემთვის, დიდად ცოდვილისთვის. გზაზე გველი გადამეღობა, მეცა და მიკბინა. მივხვდი, რომ ეს განსაცდელი ეშმაკმა შურით შემამთხვია, ყურადღება აღარ მივაქციე ტკივილს და სასწრაფოდ მონასტერს მოვაშურეო.
ნაკბენი მართლაც დიდი იყო. ღვთის დიდმა სიყვარულმა ბერი უგრძნობელი გახადა ხორციელი ტკივილის მიმართ."

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Oct 30 2017, 12:24 PM

"სალოს მამათა ნამოქმედარი ხშირად კაცთათვის დაფარულია. ბერი [წმ. გაბრიელი] კი ამბობდა: - სალოსებს უფალი ცოდვებს არ მოჰკითხავსო."

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Nov 1 2017, 09:49 AM

"იმ დროს პარასკევა [სალოსი] ძალიან ლამაზი ყოფილა, მაგრამ მიუხედავად ამისა, მამაკაცის ბერულ პერანგში, შიშველი ხელებითა და ფეხებით, მკაცრი გამოხედვით ბევრ ადამიანში უნებურად შიშის გრძნობას იწვევდა".

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Dec 8 2017, 11:34 AM

"როცა პირველად ვნახე და გავიცანი [მამა გიორგი განდეგილი], მონასტერში ახალბედა ბერი ვიყავი. მეც, სხვა ერისკაცებივით და ზოგიერთი მონაზონივით, მამა გიორგი შეშლილი მეგონა. ერთხელ თავს ნება მივეცი და მას გიჟიც კი ვუწოდე. როცა ეს მონასტრის უხუცესმა და მოღვაწე ბერმა, მამა გერმანემ გაიგო, მკაცრად დამტუქსა: ის წმინდანია და ქრისტესთვის სულელობსო.

მამა გიორგის მიმართ დიდი კეთილმოკრძალებით განვეწყვე. ჩემი დაკვირვებითაც დავრწმუნდი, რომ ის მართლაც წმინდანი იყო. მონასტერში დღესასწაულებზე მოდიოდა, ეზიარებოდა და ბერების დასახმარებლად საღამომდე რჩებოდა, შემდეგ კი ისე მიდიოდა, კურთხევის ნიშნად არაფერს გაიყოლებდა, არც ხილს და არც საკვებს. ამიტომ არც გუდა ჰქონდა და არც ჯიბეები. ღვთისმშობლის ბაღში ჩიტივით ცხოვრობდა. ასეთი საკუთარ თავზე ხელაღებული სხვა ბერი არ შემხვედრია.
მამა გიორგიმ საკუთარი არსება მთლიანად ღმერთს ჩააბარა, ამიტომაც გრძნობდა თავს სრულიად უსაფრთხოდ, თვით ქრისტესგან დაცული. განიცდიდა უსაზღვრო სიხარულს, რომლის დატევაც აღარ შეეძლო. ღვთაებრივი სიყვარულით ფრთებშესხმული გული აიძულებდა, მთებში ეხეტიალა.

მამა გიორგი ხშირად ისეთ რაღაცებს იტყოდა, ზოგი, ვინც ვერ უგებდა, მას არასერიოზულად თვლიდა, თუმცა კი მის ნათქვამს თავისი მნიშვნელობა ჰქონდა. ხანდახან, როცა ისეთ ადამიანს შეხვდებოდა, რომელიც შეიძლებოდა მიმხვდარიყო, იტყოდა ხოლმე: საჭმელი - სიცოცხლე, მარხვა - სიკვდილი. ეს აფიქრებინებდა ზოგიერთს, რომ ბერი გიორგი გემოთმოყვარე გახლდათ. ტრაპეზზეც გემოთმოყვარესავით იქცეოდა. თუ კვერცხებს შესთავაზებდნენ, მისით მოითხუპნიდა სახეს, პირსაც არასოდეს იბანდა და გეგონებოდა, სულ კვერცხს ჭამსო.

როცა ვინმე სულიერ საკითხზე შეეკითხებოდა, ძალზე გონივრულად უპასუხებდა. მაგრამ თუ ხედავდა, რომ ეს პასუხი ვინმეს აღაფრთოვანებდა, მაშინვე ყველანაირ სისულელეს იტყოდა, რომ მოსაუბრისთვის თავგზა აებნია. სხვათა დარიგებისას მამა გიორგი განსაკუთრებულ მნიშვნელობას მორჩილებას და თავმდაბლობას ანიჭებდა.
მიუხედავად იმისა, რომ გონება დიდი ხანია ღვთისა და კაცთა ნებისთვის დაემორჩილებინა, კვლავ იგრძნო მორჩილების აუცილებლობა და დაუდგა მოწაფედ ერთ მოხუც ბერს, რომელსაც მენინგიტისგან განსჯის უნარი დაჰკარგვოდა. უვლიდა მოძღვარს და მის უაზრო ბრძანებებს ასრულებდა. სწორედ ამ დროს ვნახე პირველად მამა გიორგი. საბოლოოდ მოძღვარმა სენაკიდან გააგდო და მანაც, წმინდა მორჩილებისთვის დაჯილდოებულმა, კვლავ მთებს მიაშურა.

გადიოდა დრო და მამა გიორგი სულიერად წარემატებოდა. ზოგიერთი მამა უკვე ხვდებოდა ამას. ამიტომაც მამა გიორგიმ უფრო მეტად თავაშვებულად დაიწყო ქცევა, თვით ოფიციალური პირების მიმართაც კი. ერთხელ დაინახა, რომ ათონელი ჟანდარმი უსამართლოდ მოიქცა და ორი-სამი ალიყური მოსცხო. ეს საკმარისი აღმოჩნდა იმისათვის, რომ გიჟად ჩაეთვალათ და საგიჟეში გაეგზავნათ. ექიმებმა ავადმყოფობისა ვერაფერი აღმოუჩინეს და გამოუშვეს, მაგრამ გიჟის სახელი შერჩა და ამიტომ უწინდელზე უფრო თავისუფლად გრძნობდა თავს.

ღვთის კაცი ამგვარი სახით დასცინოდა სოფლის ამაოებას. ვცადე, გამეგო მისი ადგილსამყოფელი, მაგრამ არავინ არაფერი იცოდა. იქნებ ზეცად აღვიდა? მისი კვალი დაიკარგა. დაე, გვფარვიდეს მისი ლოცვები. ამინ."

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Feb 3 2018, 09:39 AM

"ქრისტესთვის სალოსობაც თანასწორად შეიძლება იტვირთოს დედაკაცმაც და მამაკაცმაც. სალოსი ანუ, წმინდა პავლე მოციქულის სიტყვით, ქრისტესთვის სულელი, არის ადამიანი, რომელიც შინაგანად წმინდა და ღვთივსათნო ცხოვრებით ცხოვრობს, გარეგნულად კი საზოგადოებაში არსებულ ქცევისა და ურთიერთობის ყოველგვარ ფორმას უგულებელყოფს. ამიტომ ხალხისგან არავითარ თანაგრძნობას, კეთილგანწყობას, პატივისცემასა თუ დაფასებას არ იღებს.

ამგვარად ცდილობს თავის დამდაბლებას, ფარულად იქმს სიკეთეს, რომელსაც მისი არაადეკვატური ქცევის გამო ვერავინ ხედავს. ამგვარი უანგარობისა და ჭეშმარიტად დაფარული ღვაწლის გამო სალოსნი უდიდესი მეოხნი არიან ადამიანებისა ღვთის წინაშე."

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Feb 13 2018, 08:14 PM

"სალოსები დედამიწაზე ქრისტეს მსგავსად სხვებისთვის ცხოვრობენ"

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Feb 20 2018, 11:27 AM

"სალოსები მიწიერი სიცოცხლიდან პირდაპირ გადადიან მარადიულ სიცოცხლეში და ღვთაებრივი ძალით ძალმოსილები არასოდეს არ ტოვებენ ფიზიკურ სამყაროს. კვლავ აგრძელებენ შეჭირვებული, ცოდვილი ადამიანების დახმარებას, მათი სულიერი და მიწიერი ტკივილების შემსუბუქებასა და წუთისოფლის ცხრაკლიტურიდან გათავისუფლებას".

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Feb 20 2018, 11:41 AM

"სალოსობა ქრისტიანული სულიერი კულტურის საკმაოდ რთული, უჩვეულო და შეუცნობელი მოღვაწეობის ფორმაა. ესაა მისტიკური საიდუმლოებით მოსილი ღვაწლი ღვთის ჭეშმარიტად რჩეული შვილებისა, რომლებიც სალოსობის ნიღბით ფარავენ უდიდეს სიწმიდეს, ძალმოსილებასა და სიბრძნეს".

"თუ ღვინოს ცოტა წყალს შეურევ, მათი გაყოფა უკვე შეუძლებელი ხდება. ასეთივეა სალოსის ერთობა ქრისტესთან". ისინი მიწიერ სამყაროშივე ეზიარებიან უფალთან ერთობის მადლს და სიცოცხლეშივე წმინდანები ხდებიან".

ჟურნალ "ქვაკუთხეში" (N2, 2018, გვ.28) დაბეჭდილია ძალიან საინტერესო სტატია "სალოსები - არიან თუ არა ისინი დღესაც ჩვენს გვერდით" და გაეცანით ვისთვისაც ეს თემა საინტერესოა

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: May 17 2018, 05:31 PM

ზოგჯერ მამა საბა[ოსტაპენკო] ცოტათი სალოსობდა კიდეც. ერთხელ სტუმრებს ზეწარშემოხვეული, ტრუსის ამარა შეეგება და ჰკითხა: "ჩემთან მოხვედით? მე კი მეჩქარება: ზღვაზე საბანაოდ მივდივარ".

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Jun 17 2018, 09:01 PM

"ნახევრადსალოსი"

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Jul 7 2018, 03:26 PM

"წმინდა ალექსი შემსწრე იყო მისი [მამა ონისიფორე ფაჩულიას] მარხვა-ლოცვა-მეტანიებისა. საგარეოდ კი სხვაგვარად იქცეოდა, საზოგადოებაში თითქმის სალოსობდა. ვინც არ იცნობდა, უგუნურად და სულელად მიაჩნდათ. კელიიდან გამოსულს, სადაც შეხვდებოდა სუფრასთან ჯდომა, მაძღრივ მიიღებდა საზრდელს, სვამდა ღვინოს, იცინოდა, გარეგნულად მხიარულობდა, მაგრამ "შინაგან გულის მოძრაობა მისი მაღალსულიერებისა ვერ იფარავდა თავს და ხანდახან ძლივს იკავებდა ცრემლებს", დაიწყებდა აქეთ-იქით ყურებას გრძნობის კაცთაგან დასაფარად."

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Jul 19 2018, 08:16 PM

სალოსი ნიკოლოზი

"ერთხელ ღირსი ათანასეს დიდ ლავრაში არყოფნისას გარდაიცვალა სნეული ბერი, სახელად ნიკოლოზი.

სავანის მამებმა, ღირსი ათანასეს დაბრუნებამდე, ცხედარი ტაძრის მარჯვენა ნაწილში მდებარე წმინდა ნიკოლოზის ეკვდერში გადაასვენეს. თხუთმეტი დღის მერე ამ მონაზონმა, თუმცა გარდაცვლილი იყო, კუბოდან მარჯვენა ხელი გამოყო. ეს რომ ძმებმა დაინახეს, იწყეს იქ მოყვანა ბრმების, კოჭლებისა და და სხვა სნეულთა, შეახებდნენ ბერის მარჯვენა ხელს და ისინიც იკურნებოდნენ.

ღირსმა ათანასემ ეს რომ შეიტყო, მონასტერში მოვიდა და ყველა სნეული განკურნებული იხილა. მივიდა ტაძარში, სადაც გარდაცვლილი ესვენა და უთხრა: "შვილო, სიცოცხლეში სულელობდი, რაც გარდაიცვალე, სულ მთლად გასულელდი! რას გინდა მიაღწიო ამ სასწაულებით? სოფელში მყოფმა სნეულებმა ამის შესახებ შეიტყონ და მთაწმინდა ერისკაცთა სასტუმროდ იქცეს? შეყავი უკან ხელი!" მკვდარმა მაშინვე კუბოში შემალა ხელი.

ღირსმა ათანასემ მონაზვნებს უთხრა: "სასაფლაოზე დაკრძალეთ, სადაც მისი ძმები განისვენებენ. ხოლო თუ მან კადნიერება მოიპოვა ღვთის წინაშე, დაე, ილოცოს თავისი შეცოდებული ძმებისთვის".

ქრისტესათვის სულელი ღირსი ნიკოლოზი X საუკუნის ბოლოს ცხოვრობდა".

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Sep 2 2018, 06:46 PM

ქრისტესთვის სალოსი ერისკაცი

"ერთი გლახაკი და უქონელი მაკედონიელი გლეხი მთაწმინდაზე მოვიდა. თურმე მონასტრებში დღიურად მუშაობდა და აღებული მცირეოდენი ფულით ცოლ-შვილს არჩენდა. სხვა მუშებთან ერთად რომ არ ეჭორავა და კაცნი არ განეკითხა, მან ასეთი რამ მოიფიქრა: პერანგის ზედა ღილი შეიკრა, ჰალსტუხი გაიკეთა და ზემოდან საწვიმარს ან პიჯაკს იცვამდა. აიღებდა ნიჩაბს და სამუშაოზე მიდიოდა.

სხვა მუშები მას გიჟად თვლიდნენ და დასცინოდნენ: - ჭკუიდან შეირყა, ჰალსტუხიანი მუშაობსო. ამგვარად ის გაექცა მათთან საუბარს და არავის ელაპარაკებოდა. ყოველთვის მცირედ მოსაუბრე იყო, სერიოზული, ფხიზელი, არავის განიკითხავდა და არ დასცინოდა. მუშაობისას იყო პატიოსანი და გულწრფელი. ერთხელ გამოველაპარაკე. დავინახე, რომ იგი კარგი მეოჯახე, კეთილი ქრისტიანი, ღარიბი მუშა იყო, პატიოსნად მოიპოვებდა არსობის პურს, ეტალონი და მაგალითი იყო თვით მონაზონთათვისაც კი".

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Sep 18 2018, 10:30 AM

"სოხუმის ახლოს ცხოვრობდა სალოსი, სქემმონაზონი დოსითეა, რომელიც ხალხში წინასწარმეტყველივით იყო განდიდებული. ერთმა მიამბო, რომ ახალგაზრდობაში ამ სქემმონაზვნის მორჩილი იყო და მოწმე მისი დიდი მოსაგრეობისა. დოსითეას ცოტა ხანს ეძინა, მთელი ღამე შეუსვენებლად ლოცულობდა. საღამოთი მორჩილს ეტყოდა, - ტაძარში ქორკანდელი აანთეს, წავიდეთ ღვთისმსახურებაზეო. ის პასუხობდა: - ამ უდაბნოში რომელი ტაძარიაო? სქემმონაზონი მიუგებდა: - ღვთის ტაძარია. შეხედე ზეცას, ანგელოზებმა კანდელები აანთეს. დადექი ლოცვაზეო.

დაწესებული ლოცვების მერე ეს სქემმონაზონი ამბობდა სიტყვებს, რომლის აზრი მორჩილს ცუდად ესმოდა: "უფალო, შეიწყალე ისინი, ვისთვისაც არავინ ლოცულობს" - დიდხანს იმეორებდა ამ ლოცვებს და სკვნილს მარცვლავდა. მასთან მისულ ხალხთან ეპისკოპოსებსა და მღვდლებს კიცხავდა. ისინი კი ამას ისე იღებდნენ, როგორც სალოსის უფლებას - ემხილებინა კაცნი და არ მიეხედა მათი წოდებისა და პიროვნებისთვის.

ამ სქემმონაზონს საშინელი უბედურება შეემთხვა. სქემმონაზვნისგან სოხუმში მიმავალ ერთ ქალბატონს გზად ავაზაკები გადაეყარნენ და ფული მოსთხოვეს. მან დაუფიქრებლად უთხრა: ფული სქემმონაზონ დოსითეას დავუტოვეო. მათ ჰკითხეს, ბევრი თუ აქვს ფულიო. ქალმა უთხრა: "არა, ხალხის შემოწირულობით პროდუქტი ვიყიდე, ფული კი ცოტა დარჩაო".

წაგვიყვანე მასთანო, - უბრძანეს ყაჩაღებმა. ქალმა იუარა. ყაჩაღებმა მას სცემეს და დაემუქრნენ, ხეზე თმით დაგკიდებთო. რაღას იზამდა, წაიყვანა მეუდაბნოესთან. გზაში ტიროდა: - დედაო, მაპატიეო. როცა ავაზაკები სქემმონაზვნის ეზოში შევიდნენ, ქალი გამოსხლტა და სოხუმში გამოიქცა მომხდარის შესატყობინებლად.

ავაზაკებმა წაართვეს დოსითეას ყველაფერი, კელია ფულის ძებნაში გადააქოთეს, მაგრამ ორიოდ გროშიღა იპოვეს. გაბოროტებულებმა ჯერ სცემეს, მერე გაუპატიურება გადაწყვიტეს, შემდეგ კი წამება დაუწყეს. მეორე დღეს სოხუმიდან ხალხი ამოვიდა და სქემმონაზონი ქალაქში საკაცით წაიყვანეს. ჭკუიდან გადასულს არაფერი ესმოდა.

უფალმა ამ მოსაგრის ასეთი სიკვდილი, ვფიქრობ, იმიტომ დაუშვა, რომ იგი ამხილებდა მათ, ვისგანაც კურთხევა უნდა აეღო თვით სალოსობის ღვაწლზე. სალოსები, რომლებიც ამხილებდნენ უსამართლო მსაჯულებს და თვით მეფეებს, ვერ კადნიერდებოდნენ სახალხოდ ეძაგებინათ და დაემდაბლებინათ მღვდელმთავარნი და მღვდელნი.

ყოველ შემთხვევაში, თუ ღვთის მსახურთა გამოსწორება სურდათ, მათ ცალკე ეუბნებოდნენ, უმეტესად იგავის სახით. მეორე მიზეზი კი ის იყო, რომ იგი ასე ლოცულობდა: "უფალო, შეიწყალე ისინი, ვისთვისაც არავინ ლოცულობსო". ეკლესია კი ყველა მართლმადიდებელი ქრისტიანისთვის ლოცულობს, ევედრება ღმერთს ურწმუნოთა და გზააბნეულთა ქრისტიანობაზე მოქცევას.

ვინ არიან ისინი, ვისთვისაც არავინ ლოცულობს? გარდაცვლილთაგან არიან ისინი, ვინც ეკლესიის ზღურბლს მიღმა დარჩა, ასევე თვითმკვლელები - მათთვის არ ევედრება ეკლესია და კრძალავს ლოცვას ცოცხალთაგან, რათა ცრუ იმედით არავინ მოტყუვდეს. და კიდევ, მიწიერი და ზეციური ეკლესიის ლოცვიდან ამოშლილია სატანა და დაცემული ანგელოზები. სალოსები ამა სოფლის ამაოებასა და წეს-ჩვეულებაზე მაღლა დგანან, მაგრამ არ ამაღლდებიან ეკლესიასა და იერარქიებზე, თორემ სხვანაირად მათ კრახი მოელით."


/არქიმანდრიტი რაფაელი (კარელინი)/

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Sep 28 2018, 06:46 PM

"ამბობენ, ღირსი საბა ქრისტესთვის სალოსი და უცნობი წმინდანი ევდოკიმე ვათოპედელი - ერთი და იგივე პიროვნება იყოო.

ის ანგელოზთა და უხორცოთა დაარდ ცხოვრობდა. უდაბნოში ბალახით იკვებებოდა, ხოლო ქალაქსა და სოფლებში იმით, რასაც უწყალობებდნენ. მას არც კალივა ჰქონდა, არც საწოლი, არც სამოსი, არც მეგობრები ჰყავდა და არც ნაცნობები.

... მამა საბა სრულიად შიშველი დადიოდა, მხოლოდ სხეულის ერთი ადგილი ჰქონდა ჩვრით დაფარული.

ერთხელ კვიპროსის ერთ ქალაქში მიდიოდა შიშველი, "უგუნური", თავის მისადრეკი ადგილი არ ჰქონდა. ერთმა ქალმა თქვა, - რა კარგი სხეული აქვსო.

წმინდანი, ქალის გულისხმისყოფისთვის, რომ შემდგომში ამაო და ხორციელ საგნებზე არ აღტაცებულიყო, წავიდა და არაწმინდების ორმოში ჩავარდა, იქიდან შავი და გაპოხილი ამოვიდა და ჰყარდა.

ამ შემთხვევამ შესძრა მრავალი თვითმხილველი, განსაკუთრებით ამის მიზეზად ქცეული დედაკაცი, რომელიც ცხარე ცრემლებით ინანიებდა საქციელს".

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Oct 26 2018, 09:16 PM

"ბერდიდ იაკობ სალოსს ერთხელ ახალ სკიტელმა მოძღვარმა მამა საბამ უმასპინძლა. მან იაკობის მრავალგზის დაკემსილი კაბა საღამოს წყლიან ვარცლში ჩაალბო გასარეცხად. დილით ბერდიდი იაკობი მზის ამოსვლამდე ადგა, ამოიღო თავისი სველი კაბა, ჩაიცვა და სკიტიდან უჩუმრად წავიდა".

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Nov 18 2018, 08:27 PM

"პირეის ნავსადგურის მოშორებით ერთი კაცი დავინახე. ხან ერთ ლოყაზე ივლებდა ხელს, ხან მეორეზე. მენავეებს გიჟი ეგონათ, სხვები ლანძღავდნენ, ზოგი სცემდა, ქვებს ესროდნენ და ყვიროდნენ: - ნაუმ! ნაუმ! ნაუმ!

ის ამას ისე ითმენდა, თითქოს არაფერი მომხდარიყოს. ასე რითი იყო შეპყრობილი ეს გამოუცნობი ადამიანი, თავისი მიუწვდომელი მოთმინებით.

მისი ცხოვრება შეიტყვეს პირეელმა მღვდლებმა, რომლებიც ხშირად ესაუბრებოდნენ ნაუმს, მათ გასცეს მისი საიდუმლო სათნოებები. ერთხელაც არ მინახავს მას რაიმე ეჭამოს ანდა დასასვენებლად ჩამომჯდარიყოს. თავს რითი ირჩენდა, მარტო თვითონ იცოდა. საბაჟოდან ცელეპის კარაისკასამდე და უკან ყოველდღე მარტოდმარტო დადიოდა.

ყრმობისას, პირველად რომ ეს კაცი ვნახე, ისე დამაინტერესა, რომ ბებიას ვკითხე, თუ იცნობ კაცს, რომელსაც სულელს ეძახიან-მეთქი. თვალზე ცრემლმორეულმა მიპასუხა:

- პატარა, ჯერ შენთვის არაფრის თქმა არ შემიძლია. როცა გაიზრდები, მიხვდები, რომ მთელი ეს შრომა ამ კაცისა - სამოთხის ნეტარებისთვის გადახდილი სახსარია.

ნაუმი მოულოდნელად გაქრა და ყველას გამოუცხადა თავისი იდუმალი ქმედება. უცბად მიხვდნენ, თუ რატომ იქცეოდა ასე. ერთმანეთს უყვებოდნენ ნანახს და თანხმდებოდნენ, რომ:

- ეს ყველაფერი იდუმალი ქმედება იყო ნაუმისა, რომელმაც ახლა სამოთხის ნეტარების გემო იხილა."

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Jun 13 2020, 06:04 PM

"არის სამი გზა, რომელსაც არ უნდა დაადგე განსაკუთრებული მოწოდების გარეშე: გზა განდეგილობისა, სალოსობისა და გზა შემგონებლისა"

/მამა ვალენტინი (მორდასოვი)/

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Oct 10 2020, 10:14 PM

"ქრისტესთვის სულელებს არანაირი შინაგანი სიცარიელე არ აწუხებთ, მათ აქვთ სისავსე საღვთო სიყვარულისა, რომელიც კიდეებიდან გარდამოედინება. ისინი უდიდესი წმინდანები არიან. უაზრობები, ისინი რომ ლაპარაკობენ, სინამდვილეში ჭეშმარიტი მოძღვრებაა - ძალიან სიღრმისეული! ისინი უდიდეს სიმდაბლეს ფლობენ. საკუთარ თავს საერთოდ არაფრად აგდებენ, რადგანაც ღმერთმა ღირს-ჰყო უწმინდეს საიდუმლოებებს ზიარებოდნენ და უდიდესი ნიჭები მიმადლა".

/ღირსი პაისი ათონელი/

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Nov 3 2020, 06:52 PM

"სოფელს მომხიბლავი იერი აქვს, ოღონდ მის გასამასხარავებლად საჭიროა სულელნი გავხდეთ, რათა ღვთის მიერ განვიბრძნოთ. მოციქულის სიკეთით, სოფლის სიყვარულით ღვთის მტრობაა და სოფლის მოყვარე ღვთის სიყვარულისაგან გაშიშვლებულია".

/არქიმანდრიტი ეფრემ არიზონელი (ფილოთეველი)/

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Nov 3 2020, 10:17 PM

"სალოსთა რიცხვი ძალიან მცირეა"

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Nov 7 2020, 08:57 PM

"მას [მამა ანთიმოზი] სალოსობის ხუთ წლის განმავლობაში ეცვა ძველი კაბა, როცა შემოეგლიჯა, ჩამოიცვა ძველი, ბოლოგახვრეტილი ტომარა, ამიტომაც მას "ტომროსანი" შეარქვეს. მამა ანთიმოზი, ტყე-ღრეში ხეტიალისას, ამ ტომარას უფრო უფთხილდებოდა, ვიდრე საკუთარ სხეულს. ის, ვისაც არ ჰქონდა სიღრმისეული განსჯის უნარი და ზედაპირულად მსჯელობდა, მამა ანთიმოზს გიჟად მიიჩნევდა. მაგრამ მამა ანთიმოზი აოგნებდა მათ, როდესაც თავის გულის ზრახვებს განუცხადებდა. სულიერად ზრდიდა მათ, რომელთაც კეთილი განწყობა ჰქონდათ".