წმ. სერაფიმ საროველი, ჩემი მფარველი პარამეტრები

[marine]

"ჩემს გოგონას გასტრიტის მორიგი შეტევა დაემართა, თანაც ძალიან მძიმე ფორმით. წამალი მივეცი. გადაწყვიტა, დასაძინებლად ადრე დაწოლილიყო. ძილში ის კვნესოდა, ბორგავდა ლოგინში. ისე მეცოდებოდა, გული მეფლითებოდა.

მე დავიწყე ლოცვა - "ყოვლადწმიდაო ღვთისმშობელო, დაეხმარე ჩემს შვილს!"

გარკვეული დროის მერე შვილმა გაიღვიძა და მითხრა, რომ მან იხილა მინდორი და ამ მინდორში ბაბუა, რომელმაც გაუწოდა წყალი. მან დაიწყო სმა, რის მერეც გამოეღვიძა. "როგორც კი დავლიე ბაბუას მოწვდილი წყალი, მაშინვე გამიარა მუცლის ტკივლმა", - მითხრა ბავშვმა.

მე ვკითხე, რა ერქვა ბაბუას, მან კი მითხრა, რომ არ უკითხავს. ამიტომ არ იცის. ამის მერე ის ისევ დაწვა და მაშინვე დაეძინა. რამოდენიმე წუთში კვლავ გაიღვიძა და თქვა, რომ ბაბუა ისევ ეჩვენა. ჩემმა შვილმა ამჯერად მას სახელი ჰკითხა, რაზეც მოხუცს უპასუხია: - მე მქვია წმიდა სერაფიმე. - მე მას მადლობა ვუთხარი, რაც პირველ ჯერზე ვერც კი მოვასწარი, რომ მეთქვაო."

ამ ისტორიამდე ღირს სერაფიმე საროველზე ზედაპირულად მსმენოდა, ბავშვს კი ნამდვილად არაფერი ჰქონდა მასზე გაგონილი.

როდესაც ჩვენ გავემგზავრეთ დივეევოში, შვილმა ერთ-ერთ ხატზე მიმითითა და მითხრა, რომ ესაა სწორედ ის ბაბუა".

[marine]

"მამაჩემი ვალენტინი დივეევოში ლოცვის შემდგომ მძიმე სნეულებისგან განიკურნა. ის იტანჯებოდა თეძოს მოტეხილობით, ასევე გულის უკმარისობისგან. ის ორ წელზე მეტი ვერ დადიოდა, ჭრილობები არ უხორცდებოდა და მას ამიტომ ღამეები არ ეძინა.

ექიმების დასკვნა უიმედო იყო - ის ვერასდროს გაივლის და დიდხანს ვერ იცოცხლებსო. მაგრამ თავად ის არ ვარდებოდა სასოწარკვეთაში, ლოცულობდა და ევედრებოდა დივეევოს წმინდანებს მწუხარებაში შეწევნასა და განკურნებას.

2000 წლის ივნისში მე მოვილოცე დივეევო და ვითხოვე მამაჩემის განკურნება. მოგზაურობიდან ერთი კვირის შემდეგ სახლში დავინახე, რომ მამა დამოუკიდებლად დადიოდა და თან სავსე იყო სიხარულით! ჩვენი ლოცვები შესმენილ იქნა! ჭრილობები შეხორცდა, გაქრა სიწითლე და შეშუპება.

2002 წლის ივლისში კვლავ გავემგზავრე წმიდა სავანეში სამადლობლად, მამის განკურნების გამო.

დიდება შენდა, ღმერთო ჩვენო, დიდება შენდა!"

/მხევალი ღვთისა ტატინა,
ჩერნოგოვის ოლქი/

[marine]

"2001 წელს, 1 მაისს ვიყავი დივეევოს მოსალოცად. უფალმა ღირსი გამხადა ამეღო მიწა ღირს დედათა - ალექსანდრას, ელენას და მართას საფლავებიდან.

2002 წლის აპრილში მარცხენა მხარეს ნეკნებზე გამიჩნდა ბავშვის მუშტის ზომის სიმსივნე.

ორი კვირა მტანჯავდა ძლიერი ტკივილი, მაგრამ ექიმთან არ მივდიოდი. ბოლოს ვილოცე, წავიკითხე წმ. ალექსანდრას, წმ. მართასა და წმ. ელენეს ცხოვრება. დილით რომ ავდექი, ჩემი მზერა გაჩერდა იმ ადგილას, სადაც მედო ამ წმინდანების საფლავებიდან წამოღებული მიწა. ავიღე ის და წავიკითხე ტროპარი. შვილიშვილს ვთხოვე, ეცხო ჩემთვის ღირსი სერაფიმე საროველის წმ. ნაწილებიდან წამოღებული ზეთი და სიმსივნეზე წმ. მიწაც დავიდე. 10 წუთის შემდგომ შვილიშვილმა მკითხა: - ბებია, შენ უკეთ გახდი? მან ეს ჩემი სახის გამომეტყველებით იგრძნო - მანამ იგი ტკივილისგან გალურჯებული მქონდა. ამ საუბრისას შვილიშვილი ხელს მისვამდა სიმსივნის ადგილზე. უცებ მან წამოიძახა - ბებია, სადაა სიმსივნე? 10 წუთში სიმსივნე სრულად გაქრა და ტკივილმ გამიარა."

[marine]

"ღირსმა სერაფიმე საროველმა ძმაზე მწუხარების გამო საღვთო მადლი დაკარგა და მას ამაზე დიდი უბედურება თავს არასდროს დასტყდომია. ადამის მწუხარებასა და ტირილში გამოხატული უსაზღვრო ტკივილი, რაც ღმერთთან ურთიერთობის დაკარგვასა და სამოთხის დატოვებას უკავშირდებოდა, ბერმა სერაფიმემ თავის ტკივილში შეიგრძნო. ამის შემდეგ ბერი სერაფიმე ათასი ღამე და ათასი დღე ქვაზე მუხლმოდრეკილი იდგა და ლოცულობდა, ასე ცდილობდა იგი მადლის დაბრუნებას და ლოდი მხოლოდ მას შემდეგ დატოვა, რცა ღვთის მადლის მობრძანება შეიგრძნო".

[marine]

"2013 წლის ზაფხულში ჩვენთან მოვიდა დედის მეგობარი, რომელმაც ორი თვე ვერაფრით მოირჩინა ხველება. მისი ხველების ხმა მთელ ოთახში გრუხუნებდა. აქვე უნდა აღვნიშნოთ, რომ ეს ქალი მუსულმანი იყო. ხველების მორიგი შეტევისას ამ ქალმა აიღო ღირსი სერაფიმე საროველის ხატი და მკერდზე მიიკრა. - "გთხოვ, დამეხმარე", - იჩურჩულა მან. რამოდენიმე წამის შემდგომ მან წამოიძახა: - "სითბო! ვგრძნობ სითბოს". მის გაკვირვებას არ ჰქონდა საზღვარი, როცა ნახა - სითბო იმდენად ძლიერი იყო, რომ შეხების შემდგომ კანზე დარჩა წითელი კვალი.
ასე დაეხმარა მამა სერაფიმე გაჭირვებულ ადამიანს"

[marine]

"მამა სერაფიმესთან დივეევოში ვიყავი რამდენჯერმე, რომელიც განსაკუთრებით დამამახსოვრდა. მე დარწმუნებული ვიყავი, რომ აქ უშუალოდ გამოჩნდა მამა სერაფიმეს დახმარება.

ეს მოხდა ზამთარში: მე მძიმე ბრონქიტის შემდგომ გავემგზავრე დივეევოში - 20 გრადუსი ყინვა გამეფებულიყო. იქ მოვისმინე საოცარი ისტორია: მომლოცველთა ერთი ჯგუფი წმ. წყაროში ჩავიდა, ზოგი ფოტოებს იღებდა, გარკვეული დროის შემდეგ ერთ-ერთი დაბრუნდა მზა ფოტოთი, რომელზეც ცაში ღირსი სერაფიმეს უზარმაზარი ფიგურა იყო გამოსახული, რომელიც ჯვრით ხელში იყო, რომელმაც ჯვარი წმიდა წყაროში დაფლა.

ეს რომ გავიგე სასწრაფოდ შევიძინე კვართი და სუნთქვაშეძრული გაყინულ წყაროში ჩავედი. თითქოს გავთბი და სიხარულითაც ავივსე! რა მადლიანი მდგომარეობა იყო. ჩემი ავტობუსი ამასობაში წასულყო, თუმცა არ მინერვიულია - რწმენით ვიყავი. მართლაც ავტობუსი მობრუნდა ჩემს გამო და არც არავის უსაყვედურია ჩემთვის, დრო რომ დავაკარგინე. ჩემი ხველება კი უგზოუკვლოდ გაქრა მომენტალურად.

აი, ასე გამაგზავნა მამა სერაფიმემ თავის წყაროზე.

ღირსო მამაო სერაფიმე ევედრე ღმერთსა ჩვენთვის!"

[marine]

"ავად გაგვიხდა ჩემი ორი წლის შვილიშვილი. ჰქონდა სიცხე, საჭმელზე უარს ამბობდა. მხოლოდ ნაკურთ წყალს სვამდა და მამა სერაფიმეს ორცხობილებს ითხოვდა.

ასე გავიდა ერთი დღე. საღამოს ორცხობილები დამთავრდა, ბავშვი კი სულ მათ ითხოვდა.

დილით წავედი ღვთისმსახურებაზე და ეკლესიაში შემხვდა ნაცნობი ქალი. ის დიდი ხნის უნახავი მყავდა. ის იშვიათად ჩამოდის ხოლმე მეზობელი ქალაქიდან. როგორც კი მასთან მივედი, ჩანთიდან პაკეტი ამოვიღო: "აი, შენ საჩუქარი დევეევოდან!" მე გაოცების შეძახილი აღმომხდა: - "მამა სერაფიმეს ორცხობილები". არ დააყოვნა საოცარმა ხუცესმა ბავშვის თხოვნის აღსრულება. მყისიერად გამოგვიგზავნა ისინი ბავშვის განსაკურნებლად"

/ოლგა უშაკოვა, ქალაქი კატავ-ივანოვსკი, ჩელიაბნისკის ოლქი/

[marine]

"ერთხელ საროვოს სავანეში მოვიდა ერთი კაცი. ღამე მას მისცეს ქურთუკი დასაფარებლად, რომელსაც მამა სერაფიმე საროველი ცხოვრებაში ატარებდა.

მომლოცველს არ ეძინა მთელი ღამე. მას ესმოდა ანგელოზთა გალობა, თითქოს ის სამოთხეში მოხვდა.

დილით მოლოცველმა უამბო ბერებს, რაც შეემთხვა ღამით, ბერებმა კი უპასუხეს:

- ვისაც ამ ქურთუკს ვაფარებთ, ყველას იგივე ემართება, რაც თქვენ ამ ღამით".

[marine]

"წელიწად ნახევრის წინ მე მოვხვდი საშინელ ავარიაში. მანქანა, რომელშიც ვიჯექი, 210 კმ/სთ სიჩქარით შეეჯახა ბეტონის ბოძს, რის შედეგადაც ლუქს სახურავი მოძვრა და თავზე დამეცა. ღამე იყო. სასწრაფო დახმარება ვერ იჯერებდა, რომ ასეთ ავარიაში ვინმე გადარჩა - მანქანა ბოძზე იყო შემოხვეული. მე თავი გამიტყდა და ახლაც მაქვს 8 სანტიმეტრიანი კვალი. მძღოლი გადარჩა.

ჩემი ძმა სწავლობდა მოსკოვში და როგორც კი გაიგო ავარიის შესახებ, აიღო ბილეთი ნოვოსიბირსკის მიმართულებით და რადგან გამგზავრებამდე დრო ჰქონდა, შევიდა სვიატო-დანილოვსკის მონასტერში სალოცავად. ლოცულობდა როგორც შეეძლო - თავისი სიტყვებით. ის იდგა ღირსი სერაფიმე საროველის ხატთან და თითქოს ხატმა რაღაც უთხრა - კარგი თუ ცუდი ვალოდიამ ვერ გაიგო. ყველაფერი უკვე მატარებელში გაცხადდა. კუპეში ჩემს ძმას დაემგზავრა ვიღაც უცნობი, რომელიც დივეევოდან ბრუნდებოდა. მან გაიგო, სად და რატომ მიემგზავრებოდა ვალოდია და უთხრა: - აი, თურმე ვისთვის მომქონდა ეს ყველაფერი. როგორც კი შენი და ფეხზე წამოდგება უნდა გაემგზავროს დივეევოში ღირსი სერაფიმე საროველის წმიდა ნაწილებთან და მას სამადლობელი ლოცვები აღუვლინოს. ამ სიტყვების მერე ჩემს ძმას მისცა წმიდანის ზეთი, მიწა და თავსაფარი, რომელზეც უნდა დამეძინა.

ავარია მოხდა 8 თებერვალს, დივეევოში გამგზავრება მხოლოდ შემოდგომაზე შვძელი დიდი გაჭირვებით. გათიშული მქონდა მთელი მარცხენა მხარე და მხოლოდ ლოცვით და მანუალური მასაჟით აღმიდგა.

პირველმა მომლოცველობამ არა მხოლოდ სიარულის უნარი დამიბრუნა, არამედ სირბილისაც კი. თავიც მომირჩა ნაწილობრივ.

მეორე მომლოცველობისას თავი სრულიად მომირჩა. სანამ მარცხენა მხარე პარალიზებული მქონდა, მასწავლიდნენ მარჯვენა ხელით წერას, რადგან ცაცია ვარ. რომ განვიკურნე ასევე კიბის შიში დავკარგე, თავბრუსხვევამაც გამიარა, აღმიდგა მეხსიერება.

მომლოცველობის შემდგომ ძალიან გამეხსნა გონება, სრულებით შევიცვალე - დიდება უფალს!

შეცვალე ჩემი წრეც, შევხვდი ჩემს გულისსწორს.

ამჟამად მაქვს დიდი სურვილი - ვიცხოვრო დივეევოში. იქ უხვად იგრძნობა ღვთის მადლი, მაშინ როცა სხვა ქალაქები რუხ-შავ ფერებში მოჩანს..."