ძველი აღთქმიდან დღემდე, დეტალური განმარტებები პარამეტრები

[A.V.M]

შანკარა

ეს სიცარიელე არც არსებობს და არც არ არსებობს, არც არ არსებობს და არც არ არ არსებობს

ამ შეკითხვას , მსოფლიოში ვერვაინ გასცემს პასუხს !

[A.V.M]

შანკარა
მიუხედავად იმისა რომ ძალიან მეზარება და ვხვდები აზრი არ აქვს , ნმკითხველთა გამო , მზად ვარ შენ მიერ ჩამოწერილ კითხვებს პასუხი გავცე . ოღონდ , ამგვარი სისულელეები და სიტყვების რახა-რუხი დავივიწყოთ .

ეს სიცარიელე არც არსებობს და არც არ არსებობს, არც არ არსებობს და არც არ არ არსებობს, არც ერთდროულად და არც ცალ-ცალკე, არც ერთი, არც მეორე, არც მესამე და არც მეოთხე განსაზღვრებები მას არ შეესაბამება,

რაც ბიბლიას შეესაბამება ყველაფერზე გაგცემ პასუხს . ზემოთნახსენებ არაფრის მომცემ სიტყვების რახა-რუხს კი გამოვტოვებ და დროს არ დავკარგავ . გაწყობს ?

[შანკარა]

შანკარა
მიუხედავად იმისა რომ ძალიან მეზარება და ვხვდები აზრი არ აქვს , ნმკითხველთა გამო , მზად ვარ შენ მიერ ჩამოწერილ კითხვებს პასუხი გავცე . ოღონდ , ამგვარი სისულელეები და სიტყვების რახა-რუხი დავივიწყოთ .
რაც ბიბლიას შეესაბამება ყველაფერზე გაგცემ პასუხს . ზემოთნახსენებ არაფრის მომცემ სიტყვების რახა-რუხს კი გამოვტოვებ და დროს არ დავკარგავ . გაწყობს ?

სიტყვების რახარუხი არაა, ეგ არის გამოჩენილი ინდოელი ორიენტალისტის და ინდოლოგის რადხაკრიშნანის წიგნიდან ფრაგმენტის პერიფრაზირება ბუდისტური შუნიას დოქტრინის შესახებ .

და კიდევ თქვენ მართლმადიდებლებს საერთოდ არ შეგიძლიათ ბიბლიის სწორად კითხვა და მეცნიერულად აზროვნება.

ანგელოზების იერარქიები სხვადასხვა მოძღვრებებში

ავტორი თეოსოფი და სქოლასტიკოსი ღვთისავარ ჩაბრავა (შანკარა)

იუდაისტი რაბინი ანგელოლოგები: მოშე მაიმონიდი „მიშნე თორაში“ და იად გა ხაზაკა „იასოდა გა თორაში“ ანგელოზთა იერარქიას გვისახავენ შემდეგნაირად:
1. ხაიოტ ხა–კოდეშები (хайот ха-кодеш)
2. აუფანიმები (Ауфаним)
3. არელიმები (Арелим)
4. ხაშმალიმები (Хашмаллим)
5. სერაფიმები (Серафим)
6. მალახიმები (Малахим)
7. ელოჰიმები (Элохим)
8. ბენ ელოჰიმები (бене элохим)
9. ქერუბიმები (Керувим)
10. იშიმები (Ишим)

კაბალისტურ ტრადიციაში არის ანგელოზთა შემდეგი იერარქიები:
1. არელიმები (арелим)
2. იშიმები (ишим)
3. ბენ ელოჰიმები (бене элохим)
4. მალახიმები (Малахим)
5. ხაშმალიმები (Хашмаллим)
6. ტარშიშიმები (Таршишим)
7. შინანიმები (Шинанним)
8. ქერუბიმები (Керувим)
9. ოფანიმები (Офаним)
10. სერაფიმები (Серафим)



აბრაამ ბენ ისააკი გრენადიდან წიგნში „ბერიტ მენუხა“ სახავს შემდეგნაირ ანგელოზთა იერარქიებს:

1. მალახიმები (малахим)
2. ერელიმები (Эрелим)
3. სერაფიმები (Серафим)
4. ხაიოტები (Хайот)
5. ოფანიმები (Офаним)
6. ხაშმალიმები (Хашмаллим)
7. ელიმები (Элим)
8. ელოჰიმები (Элохим)
9. ბენ ელოჰიმები (бене элохим)
10. იშიმები (Ишим)

ებრაულ წიგნში „მასეხეტ აცილუტ“ მოცემულია ანგელოზთა შემდეგნაირი იერარქიები:
1. სერაფიმები (серафим)
2. ოფანიმები (Офаним)
3. ქერუბიმები (Керувим)
4. შინანიმები (Шинанним)
5. ტარშიშიმები (Таршишим)
6. იშიმები (Ишим)
7. ხაშმალიმები (Хашмаллим)
8. მალახიმები (Малахим)
9. ბენ ელოჰიმები (бене элохим)
10. არელიმები (Арелим)


ისლამში მოცემულია შემდეგნაირი ანგელოზთა იერარქია:

1. მუკარაბუნები (მიახლოებულნი)
2. ილიიუნები (ისინი ვინც იკავებენ უმაღლეს ადგილს)
3. ხაზაფაები (მცველები)
4. მუაკიბატები (ერთმანეთის მეთვალყურენი)
5. კირიამან კიატიბინები (პატივცემული მემატიანეები)
6. მუდაბირატები (ისინი ვინც წყვეტენ საქმეებს)
7. მუკოსიმატები (გამანაწილებელნი)
8. ზააჟირატები (ისინი ვინც დევნიან)
9. ხამალია ალ–არშები (ტახტრევანის მატარებელნი)
10. შვიდი ცის ანგელოზები

სიკვდილის ანგელოზის დამხმარენი:
11. ნაზიატები (ამომგლეჯნი)
12. ნაშიტატები (ამომღებნი)
13. საბიხატები (მცურავნი)
14. საბიკატები (დამსწრებნი)

15. ხაზანა ი ჯანატ ვა ჯახანამები
16. აზ ზაბანიები
17. ჯუნდალები (ალაჰის ჯარისკაცები)
18. ანფალები
19. საფატები (დამწვრივებულნი)
20. ტაილიატები (წამკითხველნი)
21. დარდაილები (ღვთის მოგზაურები)

ქრისტიანულად (დიონისე არეოპაგელის მიხედვით) ასეა:
1. ანგელოზები
2. მთავარანგელოზები
3. არქეები
4. ელოჰიმები
5. დინამები
6. კირიოტეტესები
7. ტრონოსები
8. ქერუბიმები
9. სერაფიმები

[A.V.M]

შანკარა

და კიდევ თქვენ მართლმადიდებლებს საერთოდ არ შეგიძლიათ ბიბლიის სწორად კითხვა და მეცნიერულად აზროვნება.

GMADLOB !

ეგ არის გამოჩენილი ინდოელი ორიენტალისტის და ინდოლოგის რადხაკრიშნანის წიგნიდან

მომიკითხე თუკი ნახავ .
იქამდე კი ჩემი შემთავაზება ძალაშია :

რაც ბიბლიას შეესაბამება ყველაფერზე გაგცემ პასუხს . ზემოთნახსენებ არაფრის მომცემ სიტყვების რახა-რუხს კი გამოვტოვებ და დროს არ დავკარგავ . გაწყობს ?

[შანკარა]

რაციონალური მეცნიერება დაამარცხებს ირაციონალურ რელიგიას

რელიგიური რწმენა სისულელეა

[A.V.M]

,,იუდაიზმში სქესობრივი ცხოვრება ადამიანის ძირითად მოვალეობას წარმოადგენს. ამ მცნების აღსრულება მან უშუალოდ ღვთისაგან მიიღო, როდესაც დაევალა გამრავლება და ქვეყნიერების ავსება. უფრო მეტიც, იუდაიზმისათვის ქმნილებისათვის გამრავლების უნარის მინიჭება (და შესაბამისად ამ უნარის რეალიზება) გახდა საფუძველი იმისა, რომ ღმერთმა შემოქმედება აღარ გააგრძელა.
ებრაული ტრადიცია დადებითად უყურებს ქალის სექსუალურ ლტოლვას და მამაკაცს ავალდეულებს ქალის სექსუალური სურვილების დაკმაყოფილებას (ზომიერების ფარგლებში). ებრაულ კანონმდებლობაში, ამ მხრივ, რაბინიზმისათვის ჩვეული ფორმალიზმი შეინიშნება. მაგალითად, ჯანმრთელ მამაკაცს ევალება ყოველ ღამეს დედაკაცის სექსუალური მოთხოვნა დააკმაყოფილოს (გარდა რამდენიმე დღისა). ის, ვინც მძიმე ფიზიკური შრომით არის დკავებული, მას თავისი სექსუალური მოვალეობის შესრულება ცოლის მიმართ კვირაში ორჯერ ევალება, ხოლო ის ვინც თორას სისტემატურად სწავლობს, მას - კვირაში ერთხელ მაინც (აქედანაც კარგად ჩანს რაბინული დამოკიდებულება თორის შესწავლისადმი). ცოლ-ქმრული ურთიერთობა სასტიკად იკრძალება პირველი და მეორე ტაძრის დანგრევის აღსანიშნავად დადგენილ მარხვის დღესა და განწმენდის დღეს (როდესაც განტევების ვაცის გამორჩევა ხდება).
რაბინები სექსუალურ ცხოვრებაში თავშეკავებას დიდ გმირობად განიხილვენ. აი, რამდენიმე მოსაზრება ებრაელი მოძღვრების ფურცლებიდან: „ვინ არის ძლიერი? ის ვინც საკუთარ ვნებებს აღვირს სდებს.“ „ზოგიერთი ადამიანისათვის არაფერია იმაზე რთული თორაში, ვიდრე ვნებებისაგან თავშეკავებისა და აკრძალული სექსუალური კავშირისაგან თავის არიდების მცნების შესრულება.“ იმისათვის, რომ აღვირახსნილი სექსუალური ურთიერთობა თავიდან იქნას აცილებული, იკრძალება ცოლისა და ქმრის ცალ-ცალკე ცხოვრება.
იუდაიზმი კატეგორიულად კრძალავს მამათმავლობასა და ზოოფილიზმს (ცხადია, ბიბლიურ უწყებაზე დაფუძნებით). ამ დანაშაულის ჩამდენს იუდაიზმი უპირობოდ სიკვდილს განუსაზღვრავს. საინტერესოა, რომ ლესბოსელობის შესახებ ბიბლიაში არაფერია ნათქვამი. აქედან გამომდინარე, იუდაიზმში ამ ცოდვასთან დკავშირებით მხოლოდ მიდრაში საუბრობს და ლესბოსელ ქალებს სიკვდილის ნაცვლად გამათრახებას განუწესებს. საინტერესოა, რომ მამათავლობის ტავიდან ასახილებლად რაბინთა ჯგუფმა მოითხოვა მამაკაცებს აკრძალვოდათ მარტოებს ერთ ჭერ ქვეშ ღამის გათენება, თუმცა ეს მოსაზრება არ იქნა ბოლომდე გაზიარებული და არც კანონმდებლობაში შესულა. თანამედროვე ისრაელში მამათმავლობა ისჯება მხოლოდ იმ შემთხვევაში, თუკი მოხდა ძალადობა ან არასრულწოვანის შეცდენა.
სექსუალურ ცხოვრებასთან დაკავშირებით იუდაიზმს მთელი რგირ წესები აქვს შემუშავებული, რომელთაგანაც საყურადღებოა კატეგორიული აკრძალვა გათხოვილ ან დანიშნულ ქალთან სექსუალურ ურთიერთობაზე. ცხადია, ეს ღალატად აღიქმება. ღალატის შემთხვევაში ისჯება როგორც ქალი, ასევე მამაკაცი, რომელთანაც მოხდა ღალატი. ქორწინებამდე ქალწულების დაკარგვა ასევე ღალატად და უმძიმეს დანაშაულად ითვლება. მთელი სიმძიმე იუდაური კანონმდებლობისა უკავშირდება იმას, რომ ძველაღმოსავლური კანონთა ნუსხებისაგან განსვავებით, სადაც ქალის ღალატი მამაკაცისადმი ქმრის შეურახყოფად აღიქმებოდა, იუდაიზმში ქმრის ღალატი არამხოლოდ მეუღლის, არამედ ღმერთის შეურაცხყოფადაც ითვლებოდა. სწორედ ამიტომ იყო, რომ ოჯახურ ღალატში დამნაშავეს არავითარი დანდობა არ ჰქონდა. ქმრის ეჭვის შემთხვევაში, როდესაც მას ფაქტები ხელთ არ ჰქონდა, მოქმედებას იწყებდა ქალის მიერ „მწარე წყლის“ დალევის ტრადიცია. საინტერესოა, რომ თალმუდის მიხედვით, მოღალატეების დასჯა მხოლოდ იმ შემთხვევაშია შესაძლებელი, თუ მათ ღალატამდე იცოდნენ, რა დანაშაულზე მიდიოდნენ (აქედან გამომდინარე, ცხადია ოჯახური სიწმინდის შესახებ თავიდანვე შეაგონებდნენ იუდეველებს). ასევე საინტერესოა ის, რომ ბიბლიისაგან განსხვავებით, რომელიც ოჯხის სიწმინდის მოღალატეებს ქვებით ჩაქოლვას ან ცეცხლში დაწვას გნუწესებდა, თალმუდი, როგორც უფრო ჰუმანურს, დახრჩობა-ჩამოხრჩობას განაწესებს.
ძველი ებრაული ტრადიციისა და იუდაიზმის შეხედულების შედეგია ის, რომ ღალატისათვის მამაკაცი არ ისჯება. საქმე ის გახლავთ, რომ ერთი მხრივ მამაკაცს მხარს უჭერს ძველი ებრაული ტრადიცია პოლიგამიისა, ხოლო მეორე მხრივ ის ფაქტი, რომ უძველესი კონცეფციის ტანახმად მამაკაცი ცოლს ყიდულობდა და ამიტომაც მასზე ექსკლუზიური უფლება გააჩნდა.
იუდაიზმი კატეგორიულად კრძალავს კანონიერად შობილი ებრაელის ქორწინებას იმაზე, რომელიც ან სისხლის აღრევის ან დედის უსუფთაო ცხოვრების შედეგად იშვა.ამ კანონის დარღვევა გამათრახებით ისჯება.
უცხო რჯულის მქონესთან სექსუალური კავშირი იმის გამო, რომ შემდეგ მასზე ექორწინა, კანონი ებრაელს ასევე გამათრახებით ისჯებოდა. უცხო ტომელთან სექსუალური ურთიერთობა მხოლოდ ტკბობის მიზნით იყო ნებადართული და ის სასჯელს არ ითვალისწინებდა. ამ შემთხვევაში მხოლოდ მსუბუქი გამათრახება იქნებოდა გამოყენებული ჭკუის სასწავლებლად.
სპეციფიკური აკრძალვა უხებოდა (ან სულაც ეხება) იუდაიზმის რელიგიურ მსახურს. მას ეკრძალება სქესობრივი კავშირი ქმარგაშორებულ, მეძავ ან ქორწინებამდე ქალწულება დაკარგულ ქალთან. ამ კანონის დარღვევისათვის, როგორც სასულიერო პირი, ასევე ქალი გამათრახებით ისჯება. უზენაეს რელიგიურ მსახურს იუდაიზმი ქვრივთან კავშირსაც კი უკრძალავს. აღნიშნული წესის დარღვევის შემთხვევაში ისიც კი ექვემდებარებოდა გამათრახებას.
ყველაფერთან ერთად, საინტერესოა ისიც, რომ გაუპატიურებისათვის მამაკაცი მძიმედ არ ისჯებოდა. მას მხოლოდ ქალის მამისათვის 50 ვერცხლის გადახდა და ამ ქალის ცოლად მოყვანა ევალებოდა. თუმცა აქ მოქმედებდა ის პრინციპი, რომ ამ ქალს ქმარი ვერასოდეს გაცილდებოდა. თალმუდს ამ მხრივ არაფერი შეუცვლია. მხოლოდ ის არის გათვალისწინებული, რომ თუ ქალი უარს იტყვის მოძალადეზე გათხოვებაზე, მაშინ მმკაცი ყოველგვარი მოვალეობისაგან არის თავისუფალი. თანამედროვე ისრაელში გაუპატიურებისათვის 14 წლით თავისუფლების აღკვეთაა გათვალისწინებული, ხოლო ჯგუფური ძალადობისათვის - 20 წელი.''

https://www.facebook.com/krialosani/posts/474244912710911:0

[azazeli]

ისრაელის გაყოფვის მიზეზები და შედეგები.

სანამ უშვალოდ ისრაელის გაყოფის მიზეზებზე დავიწყებდეთ საუბარს მანამდე მე მინდა ვისაუბრო ისრაელის პოლიტიკურ–რელიგიურ მდგომარეობაზე რომელსაც ადგილი ჰქონდა ისრაელის გაყოფამდე და გაყოფის შემდეგ. კერძოდ ყურადღება მინდა შევაჩერო მეფე სოლომონზე. როგორც მოგეხსენებათ მეფე სოლომონმა მეფობა დაიწყო მაშინ როდესაც განისვენა დავით მეფემ. სოლომონიც ისევე როგორც დავითი ღვთივსათნო მეფე გახლდათ, მაგრამ მოგეხსენებათ მეფობის ორგვარი გაგება არსებობს მეფობა სადაც უფალი მეფობს და მეფობა სადაც თავად მეფე მეფობს. დავითთან ჩვენ ვნახავთ რომ ბოლო წუთებამდე უფალი მეფობს, და ჩვენ თუ მის მეფობას გადავხედავთ ვნახავთ რომ ერთ–ერთი სამაგალითო მეფე იყო, მაგრამ არა უნაკლო. ჩვენ ვიცით ის ცნობილი ბიბლიური პასაჟი რომელიც ხეთელი ურიას ცოლს უკავშირდება და დავითის შეცოდებას მის მიმართ, თუმცაღა ამაზე ყურადღების გამახვილება ამ ეტაპზე არ ღირს, დავითის ამ შეცოდებას მყისიერი სინანული მოსდევს და ის კვლავ აგრძელებს ღვთივსათნო ცხოვრებას. რასაც ვერ ვიტყვით სოლომონზე, დავითის შვილზე. სოლომონი გახლავთ ადამიანი რომელიც ყოველივეს სიბრძნით განსჯიდა, სოლომონი გახლავთ ადამიანი რომელმაც უფლისაგან გული გონიერი ითხოვა, გავიხსენოთ უფლის სიტყვები: აჰა მიგცე შენ გული გონიერი და სიბრძნე, არავინ არის შენზე ბრძენი და არც მომავალში იქნება ვინმე. სოლომონის სახელს უკავშირდება ცნობილი ტაძრის აგება რომელიც თავისი მაშტაბებით, და გარეგნული სილამაზით თვალს ჭრიდა ყოველს. მაგრამ ყოველივე ამას ეტყობა ჭკნობის ელფერი, რადგანაც მეფე სოლომონის გული სიბერის ჟამს მიიდრიკეს უცხოელმა ქალებმა. შეუყვარდა მრავალი უცხოელი ქალი გარდა ფარაონის ასულისა. მოაბელები, ყამონიანელები, ედომელები, ციდონელები და ხეთელები. გავიხსენოთ რა სწერია მეორე რჯულის 17. 17–ში, (არ გაიმრავლოს ცოლები, რომ არ გაირყვნას მისი გული. ვერცხლი და ოქრო არ გაიმრავლოს მეტისმეტად.) 1)სოლომონის დანაშაული მდგომარეობდა მის უზომო მრავალცოლიანობაში. მართალია ძველ აღთქმაში დაშვებული იყო რამდენიმე ცოლის ყოლა, მაგრამ ეს არ გულისხმობს იმას რომ სოლომონს ქარაფხანები უნდა ჰქონოდა. 2) სოლომონის მრავალცოლიანობის დანაშაულს კიდევ ის გარემოება ამძიმებდა რომ ის ისეთი ეროვნების ქალებთან იყო დაკავშირებული რომელნიც საძულველნი იყვნენ უფლისთვის, მათი წარმართული გარყვნილების გამო. სოლომონის შეცოდებები, სოლომონის დაცემა განსაკუთრებულ პიკს აღწევს მაშინ როდესაც იგი დაიწყებს კერპთთაყვანისცემას, მსგავსად მისი წარმართი ცოლებისა. ამრიგად აღარ ასრულებდა იმას რაც მას ღვთისგან ჰქონდა დადგენილი. რა ჰქონდა ღვთისაგან დადგენილი? რომ არ გადაეხვია უფლისაკენ მავალი გზიდან, მუდამ ევლო იმ გზაზე რომელი გზითაც დადიოდნენ მამათმთავრები და მეფეები, არ მოეშორებინა სჯულის ის სიტყვები ბაგეებიდან რომელიც უფალმა მოსეს გამოუცხადა. სოლომონმა კი ყოველივე ეს დაივიწყა და თაყვანი–სცა ისეთ კერპებს როგორიც იყო: (ციდონელთა კერპი–აშთორეტი, ყამონელთა სიბილწე–მილქომი, მოაბის სიბილწე–ქამოში და სხვა.) ახლა ყურადღება მინდა გავამახვილო საბეას აჯანყებაზე, რომელსაც ჰქონდა სეპარატისტული მოწოდება: ,, რა საერთო გაქ ისრაელ იესეს ძეში, ყველა თქვენ–თქვენს კარვებში. დავითს ხელში ეშლებოდა ნაკოწიწები ქვეყანა, მაგრამ ვიცით რომ ეს მოწოდება ვერ გავა და მყისიერად მოხდება მისი ჩახშობა, რომელიც საბეას თავისკვეთას და სიკვდილს გულისხმობს.

ამგვარ სეპარატისტულ მოწოდებას ექნება ადგილი, რომელიც გავა და მივიღებთ რას? ორად გაყოფილ ისრაელს, საკუთრივ ისრაელის და იუდას სახელმწიფოებს, რომელთაც მართავს შესაბამისი მართველები. ხოლო ეს მოხდება სოლომონის გარდაცვალების შემდგომ როდესაც მის წილ მეფდება მისი ძე რობოამი. რობოამს უპირისპირდება იერობოამი. მათი დიალოგის შესახებ ბევრს არ ვისაუბრებ, ავღნიშნავ მხოლოდ და მხოლოდ ერთს: იერობოამი თავის მორჩილებითურთ მოვა რობოამთან და შეწყალებას სთხოვს, მამაშენი გვიმძიმებდა უღელს და გვსჯიდა ახლა კი შენ გევედრებით შეგვიწყალე და შენი მორჩილნი შევიქმნებითო. წმ. წერილი ორ ტიპაჟს გამოყობს მრჩევლებისას, ეს არიან მამამისის (სოლომონის) მრჩეველნი და მეორენი ,, შეზრდილნი მოყმენი’’ რობოამი სწორედ მათ რჩევას მიემხრობა რომელიც თავისთავში გულისხმობს არათუ ამ ადამიანების უღლის შემსუბუქებას არამედ პირიქით დამძიმებას. სწორედ ამგვარი დამოკიდებულება გახდება მიზეზი ისრაელის ორად გაყოფისა. ჩვენ გავეცანით ისრაელის გაყოფამდელ ეპოქას ახლა კი ორიოდე სიტყვით უნდა ვთქვათ ისრაელის გაყოფის შემდგომ არსებულ ეპოქაზე. ისევ და ისევ მძვინვარებს კერპთაყვანისმცემლობა. ყველა მეფეზე ყურადღებას ვერ გავამახვილებ მაგრამ ზოგად ფონს დავხატავ რომელიც ამ ეპოქის შავ–ბნელ მხარეებს ნათლად წარმოაჩენს. ერი გარყვნილია ერი მრუშობს, დაივიწყეს უფლის მცნებები და კანონები. გაიჩინეს გორაკები სადაც მსხვერპლს წირავდნენ. ძირითადად უნდა ითქვას რომ მეფეები ერის გარყვნას ემსახურებოდნენ მაგრამ ყურადღება მინდა შევაჩერო ასაზე რომელმაც ერთიანად მოიშორა უგვანნი ხალხი თავისი მეფობის ჟამს. მაგრამ ასევე უნდა ვახსენოთ მეფე აქაბი. რომელზეც წმ. წერილში წერია გადააჭარბა ყველა აქამდე არსებულ მეფეს თავისი უგვანი საქციელებითო. სწორედ მის სამხელად ჩამოდის უფლის მითითებით ელია რომელიც ამხელს მას. და არა მარტო მას არამედ იეზებიელსაც რომელიც მისი ცოლი გახლავთ. ელიას ისრაელში ჩამოსვლის ერთადერთი მიზეზი გახლავთ ის რომ დაანგრიოს ოფიციალური რელიგიური კულტი, დაარღვიოს ოფიციალური რელიგიური მსახურება, რომელიც თავის თავში გულისხმობს იეზებიელის რელიგიური გარყვნილების მხილებას. სწორედ ამ იდეის შეპირისპირებას ექნება ადგილი ქარმელის მთაზე, რასაც ელია ძირშივე სპობს და ანადგურებს.

თბილისის სასულიერო სემინარია.
საღვთისმეტყველო ფაკულტეტი
სტუდენტი: ირაკლი ასტამაძე.

http://prozeliti.wordpress.com/2014/08/04/...83%96%E1%83%94/

[A.V.M]

azazeli
ჯიგარი ხარ ...

[azazeli]

[azazeli]

[A.V.M]

პატრიოტიზმი ძველ და ახალ აღთქმაში
01/09/2014


ავტორი: იღუმენი ფილარეტი

თარგმნა ლევან მექოშვილმა (დეკანოზი ლევან მექოშვილი)

ერთიანი და მყარი ოჯახი სახელმწიფოს და საზოგადოების ძირითადი უჯრედია. თვით ძლიერი და ორგანიზებული ქვეყანაც დაინგრევა და დაიშლება, თუ მასში მოშლილია ოჯახი და ოჯახური პირობები არახელსაყრელია, თუ აღზრდის საკითხი დავიწყებულია. თუ ოჯახი ძლიერია და ბავშვთა აღზრდა ჯანმრთელ საწყისებზე მიმდინარეობს, მაშინ, სახელმწიფოებრივი ცხოვრების გარეგნული ფორმების დაშლაც ვერ ავნებს ხალხის ცხოვრებისუნარიანობას, იგი მაინც შეძლებს სახელმწიფოებრივი ერთიანობისა და სიძლიერის აღდგენას.


მაგრამ უნდა გვახსოვდეს, რომ ქრისტიანული ოჯახი მთლიანად თავის თავში არ უნდა ჩაიკეტოს. ასეთი ცხოვრება ოჯახური ცხვრების ეგოიზმია. მისი წევრის ინტერესი ოჯახს არ სცილდება, გარე სამყაროს ავის და კარგის გაგება არ სურს, არ სურს სამშობლოს ემსახუროს. ასეთი ცხოვრება არაქრისტიანული ცხოვრებაა, ასეთი ოჯახი არაქრისტიანულია, როგორც უკვე აღვნიშნეთ ქრისტიანული ოჯახი საზოგადოების უჯრედია, მისი ნაწილია, მასთან განუყოფლად შერწყმული თავისი მიზნებით, ის აქტიურად მონაწილეობს საზოგადოებრივ ცხოვრებაში, ემსახურება მოყვასს და განუყრელად ეხმარება მას.

მეორეს მხრივ, ესეც მცირედი რამაა. სახარების სწავლების თანახმად, ქრისტიანის ცოცხალი ურთიერთობანი მხოლოდ ოჯახით არ უნდა შემოიფარგლოს. ის უნდა სწვდებოდეს ეროვნულ-მოქალაქეობრივს, მამულიშვილურს. ქრისტიანობა თავისი სიყვარულით ზოგადსაკაცობრიოა. ქრისტიანისთვის ნებისმიერი ეროვნების ადამიანი მისი მოყვასია, რომელიც უფლის მცნების თანახმად უნდა უყვარდეს. ამის შესახებ გვეუბნება იგავი მოწყალე სამარიტელისა. მაცხოვარმა ამ იგავით იუდეველ რჯულმდებელს იმაზე მიუთითა, თუ როგორი სიყვარულით და მოწყალებით მოექცა სამარიტელი ნაცემ და გაძარცვულ იუდეველს, ანუ თავის მტერს. შემდეგ კი რჯულისმცოდნეს უთხრა: „ვიდოდე და ჰყოფდ შენცა ეგრეთვე“ (ლკ. 9,37). ასეთია ქრისტიანული სიყვარულის კანონი.

თუ ასეთი სრულყოფილი სიყვარულისთვის ვართ ქრისტიანები მოწოდებულნი, ნუთუ მართალი არ არის ის კოსმოპოლიტი, რომელიც გვასწავლის ხალხთა მეგობრობას, რომლის მიხედვითაც ადამიანი „მთელი მსოფლიოს მოქალაქეა“, და არა თავისი ქვეყნისა. ამ სწავლების მიხედვით კაცობრიობაში არ უნდა არსებობდეს ეროვნულ-სახელმწიფოებრივი განსხვავებანი და დაყოფანი, იგი სრულიად უნდა წარმოადგენდეს ერთ მთლიან ოჯახს. უეჭველია კოსმოპოლიტიზმის დადებითი მხარე უახლოვდება ქრისტიანობას. ისიც უეჭველია, რომ მეგობრობის, სიყვარულის, ურთიერთდახმარების სათნოებები მან ქრისტიანობიდან აიღო და სწორედ ესაა ქრისტიანული. ეს იდეებია ყველაზე უფრო ღირებული კოსმოპოლიტიზმში. სამაგიეროდ, მან ამ სიმართლეს შეურია ბევრი უსამართლო და მცდარი აზრი. ამის გამო ეს სწავლება ხელოვნური, ცალმხრივი, არაცხოვრებისეული გამოდგა. ასეთ გზააბნეულობას მიეკუთვნება კოსმოპოლიტიზმის სწავლება მამულის სიყვარულის წინააღმდეგ, სამშობლოს სავალდებულო სამსახურის წინააღმდეგ, მისი უსაფრთხოების და კეთილდღეობის წინააღმდეგ. ვინ არ იცის, რეალურ ცხოვრებაში კოსმოპოლიტიზმის მქადაგებელნი როგორი გულცივნი და გულქვანი არიან? ისინი მთელი ხმით გაჰკივიან კაცობრიობისადმი სიყვარულს და არ იციან, როგორ შეიყვარონ მოყვასი. შეიყვარო მოყვასი, ნიშნავს შეიყვარო ყოველი ადამიანი, რომელსაც ხშირად სჭირდება ნუგეშისცემა და დახმარება. ქრისტიანობისთვის უცხოა კოსმოპოლიტიზმისთვის დამახასიათებელი ცალმხრივობა. იესო ქრისტეს „კაცობრიობის“ ხელოვნურლი სიყვარულისთვის არ მოვუწოდებივართ, არამედ მოყვასის სიყვარულისთვის. ქრისტიანისათვის ეს მოყვასი ნებისმიერი ადამიანია (ამისათვის ქრისტიანმა ყოველი ადამიანინ უნდა შეიყვაროს). კერძოდ, ვისაც ხვდება ყოველდღიურ ცხოვრებაში. ქრისტიანული სიყვარული მჟღავნდება პირად შეხვედრაში, ცოცხალ ურთიერთობაში, ურთიერთდახმარებაში და თანაგრძნობაში, რომლისგანაც ასე შორსაა კოსმოპოლიტიზმის ცალმხრივი სწავლება „კაცობრიობისადმი“!

ბავშვისთვის ყველაზე ახლობელი ადამიანები არიან მშობლები, ძმები, დები და საერთოდ, ნათესავები. ცხადია, მისთვის ჯერ კიდევ მიუღწეველია სიყვარული უცხო ადამიანთა მიმართ, ვინც მათ ოჯახს არ ეკუთვნის. მათთან არავითარი ცოცხალი ურთიერთობა არა აქვთ. ამიტომაც მისთვის ისინი „უცხონი“ არიან. შემდგომში კი, სიყმაწვილისა და სიყრმის წლებში, თანდათანობით აბამს ცოცხალ ურთიერთობებს სხვა ადამიანებთან, ისინი მისთვის „თავისიანები“ ხდებიან. აი, აქ კი, ბავშვმა კეთილშობილური აღზრდის საშუალებით უნდა ისწავლოს ქრისტიანული ქცევა „თავისიანებისადმი“ (თუმცა ნამდვილ მოყვასად უწინდებურად მისი ახლობლები რჩებიან). ამ შემთხვევაში, ყმაწვილის სულიერი ზრდა ჯერ კიდევ არაა დასრულებული და მისგან ნებისმიერი სხვა ხალხებისადმი წრფელი სიყვარულის მოთხოვნა არამართებული იქნებოდა. როცა მოზარდი ხდება სრულიად ჩამოყალიბებული, ზრდასრული ქრისტიანი, მისი აზროვნების ჰორიზონტი ფართოდ იშლება და მისთვის „მოყვასი“ ხდება ნებისმიერი ეროვნების ადამიანი. მაგრამ ყველაზე მეტად მას მაინც თავისიანები უყვარს, პირველად თავისი ოჯახი, თავისი ახლობლები, რომელთა შორის აღიზარდა და ცხოვრობს. შემდგომ კი, თავისი სამშობლო და თავისი ხალხი, რომელსაც იგი ეკუთვნის. ამ ხალხთანაა იგი დაკავშირებული საზოგადოებრივ-პოლიტიკური და მოქალაქეობრივი მოვალეობით. კულტურა, წეს-ჩვეულებები, მისი ხალხის ეთნიკური ნიშნები, განსაკუთრებით მისი სიწმინდეები მისთვის „ახლობელია“, „საკუთარია“. ის თავის ხალხთანაა, თავის სამშობლოსთანაა მთელი არსებით. მას ისინი უყვარს – ზუსტად ესაა ქრისტიანული პატრიოტიზმი, რომლის წინააღმდეგ ასე გაძლიერებულად იბრძვის კოსმოპოლიტიზმი თავისი გზააბნეულობით.

ქრისტიანული პატრიოტიზმისთვის უცხოა ის უკიდურესობა და შეცდომები, რომელიც დამახასიათებელია ცრუ „პატრიოტიზმისათვის“. ქრისტიან პატრიოტს, უყვარს რა თავისი ხალხი, ამხელს მათ უკეთურებას. ფხიზლად უჭირავს თვალი ეროვნული თვისებების და ხასიათის შენარჩუნებისათვის. ამიტომაც იგი არასდროს დაეთანხმება იმ „პატრიოტებს“, რომლებიც ყველაფერ საკუთარს (მემთვრალეობასაც, ბილწსიტყვაობასაც და სხვ.) აღმერთებენ და კანონიერად, ტრადიციულად თვლიან. მათ დავიწყებიათ, რომ ეს პატრიოტიზმი კი არა, ეროვნული ამპარტავნობაა, ანუ ის ცოდვა, რომლის წინააღმდეგ იბრძვის ქრისტიანობა. ჭეშმარიტი პატრიოტი თავის ხალხის ცოდვებზე და მანკიერებაზე არ დახუჭავს თვალებს. იგი წუხს ამის გამო და იბრძვის მის გამოსასწორებლად. ინანიებს ღვთის წინაშე როგორც საკუთარ, ისე თავისი ხალხის ცოდვებს. ამის გარდა, ქრისტიანული პატრიოტიზმისთვის უცხოა სხვა ხალხის მტრობა. მე თუ მიყვარს ჩემი ხალხი, რატომ არ უნდა მიყვარდეს ჩინელი, თურქი ან ებრაელი. ღმერთმა მოჰმადლოს მათ ბედნიერება, სიხარული, რადგანაც ჩვენ ერთი მამის შვილები ვართ.

ახლა წმიდა წერილი დავიმოწმოთ პატრიოტიზმის შესახებ. ებრაელი ხალხის ისტორია სავსეა იმის მტკიცებით, თუ როგორ უყვართ მათ სიონი, იერუსალიმი, თავიანთი ტაძარი. ეს იყო ნამდვილი პატრიოტიზმის, საკუთარი ხალხისადმი სიყვარულის და მისი სიწმიდეების თაყვანისცემის ჭეშმარიტი მაგალითი. ამაოდ როდი აიღო ახალი აღთქმის ეკლესიამ თავის ღვთისმსახურებაში სიწმიდეებისადმი დამოკიდებულების მაგალითი.

ძველ აღთქმაში სამშობლოსადმი განსაკუთრებული სიყვარული მოსე წინასწარმეტყველმა გვიჩვენა, მაშინ როცა აღთქმის დადებისთანავე ებრაელმა ხალხმა უარყო ჭეშმარიტი ღმერთი და „ოქროს კერპს“ სცა თაყვანი, უფალი რისხვით აღივსო მათ მიმართ. მოსე ერის ცოდვებს ორმოცი დღე და ორმოცი ღამე ავედრებდა უფალს. ღმერთმა უპასუხა: „და აწ მიტევე მე და განვრისხნე გულისწყრომითა დიდითა და აღვხოცნე იგინი და გყო შენ ნათესავად დიდად“ (გამ. 32,10). უფლის ამ სიტყვებში ნათლად ჩანს მართალი კაცის ლოცვის ძალა. წმ. იოანე ოქროპირის თქმით, მოსე თითქოს აყოვნებს უფალს. ამის შემდეგ წინასწარმეტყველი უფრო მხურვალედ ევედრებოდა უფალს და ბოლოს აღმოხდა: „უკუეთუ არა, აღმხოცე მეცა წიგნისა მისგან, რომელსა დამწერე“ (გამ. 32,32). შეისმინა უფალმა მოსეს ვედრება და არ გაწყვიტა ერი მთლიანად. ნუთუ ეს სამშობლოს, ერის სიყვარული არაა?!

მსგავსი შემთხვევა გვხვდება მოციქულ პავლეს ცხოვრებაშიც. მას ქადაგებისას საკუთარ ხალხზე მეტად არავინ უშლიდა ხელს. მათ სძულდათ პავლე, მამათა რწმენის მოღალატედ თვლიდნენ. რას ამბობს მოციქული ასეთ თანამემამულეებზე? „რამეთუ ვილოცევდ მე შეჩუენებულ-ყოფად თავსა ჩემსა ქრისტესგან ძმათა ჩემთათჳს და ნათესავთა ჩემთა ხორციელად, რომელნი-იგი არიან ისრაიტელნი“ (რომ. 9,3-4).

ამ სიტყვებიდან ვრწმუნდებით, თუ როგორ უყვარდა პავლე მოციქულს ისრაელის ხალხი. ეს სიყვარული ისეთი ძლიერი იყო, რომ ის, მოსეს მსგავსად, მზად იყო საკუთარი მარადიული ცხოვრება (და არა ამქვეყნიური ცხოვრება) შეეწირა ხალხის გადარჩენისათვის.

ან თვითონ მაცხოვრის მაგალითი. სახარებაში ვკითხულობთ, რომ იგი მოვიდა უწინარესად თავისი ხალხისთვის. სხვა ადგილას, მიმართავს იერუსალიმს და იტყვის, „იერუსალიმ, იერუსალიმ, რომელმან მოსწყვიდენ წინაჲსწარმეტყველნი და ქვაჲ დაჰკრიბე მოკლებულთა შენდა, რავდენ გზის მინდა შეკრებაჲ შვილთა შენთაჲ ვითარცა სახედ მფრინველმან თჳსნი მართუენი ფრთეთა ქუეშე, და არა ინებეთ“! (ლკ. 12,34-35).

უფალს იერუსალიმში შესვლისას „ოსანას“ ძახილით ხვდებიან. მაცხოვარი კი ტიროდა. ტიროდა თავისი ხალხის გამო. იმათ გამო, ვინც ახლა „ოსანას“ გაიძახოდა, რამდენიმე დღის შემდეგ კი იყვირებდნენ „ჯუარს-აცუ ეგე“. ასე უყვარდა მაცხოვარს თავისი ხალხი, ღრმა, ჭეშმარიტი სიყვარულით.

ამგავარად, ქრისტიანობა პატრიოტიზმის გრძნობას არ უარყოფს და არც განიკითხავს. არ განიკითხავს ახლობლებისა და ნათესავების მიმართ უპირატეს სიყვარულს. ჩვენ გვახსოვს მოციქულის შეგონება: „ხოლო უკუეთუ ვინმე თჳსთა და უფროჲსღა სახლეულთა, არა მოღუაწე იყოს, სარწმუნოებაჲ უარ-უყოფიეს და არს იგი ურწმუნოჲსა უძჳრეს“ (I ტიმ. 5,8).

სხვა ადგილას, ეკლესიის მსახურის არჩევაზე საუბრის დროს, ასეთ პირობას აყენებს: „თჳსისა სახლისა კეთილად განმგებელ, შვილნიმცა უსხენ დამორჩილებულნი ყოვლითა ღირსებითა“ (I ტიმ. 34,4).

ერთხელ კიდევ აღვნიშნავ, რომ ასეთი სიყვარული და მზრუნველობა არ უნდა იყოს ეგოისტური, ჩაკეტილი, ქრისტიანმა, თავისი ცხოვრების წესის თანახმად, არ უნდა დაივიწყოს სხვა ხალხი – მოყვასნი ქრისტესსმიერი ძმები სიყვარულში. დაბოლოს, კვლავ წმ. მოციქულ პავლეს სიტყვებს მოვიყვანთ: „აწ უკუე, ვიდრე ჟამი გუაქუსღა, ვიქმოდით კეთილსა ყოველთა მიმართ, ხოლო უფროჲსად სახლეულთა მათ მიმართ სარწმუნოებისათა“ (გალ. 6,10).

ჟურნალი „ჯვარი ვაზისა“, №1, 1993 წ.
http://www.orthodoxtheology.ge/patriotisminbible/#more-5289

[marine]

"პირველ ქრისტიანთა შორის ბევრი იყო ყოფილი იუდეველი, რომელთაც ძველი აღთქმის წეს-ჩვეულებანი ქრისტიანობაში გადმოჰქონდათ"