მონოზონნი(სამონაზვნო წესით ცხოვრება), რაოდენ დიდი ყოფილა მონაზვნობის პატივი... პარამეტრები

[marine]

"მამა პართენს[აფციაური] უთქვამს: "მონაზონმა ლოკოკინას უნდა მიბაძოს, იჯდეს თავის კელიაში, როგორც ნიჟარაში, დუმდეს და იქეთ-აქეთ არ დადიოდეს".

[marine]

"ბერის საქმეა, სიმყუდროვეში იესოს ლოცვა იმეოროს".

/მამა პართენი (აფციაური)/

[marine]

მამა პართენმა [აფციაური] თქვა: "დემონი ყველანაირად ცდილობს, მონაზონი თავის მთავარ საქმიანობას ჩამოაცილოს. სულიერი წიგნების განგრძობილი კითხვაც კი უსარგებლოა, თუ მონაზვნის გონებას ლოცვას მოსწყვეტს. მინახავს მონაზვნები, რომლებიც სულიერ წიგნებს საათობით ისეთი აღფრთოვანებით კითხულობდნენ, როგორც ერისკაცები - რომანებს, მაგრამ არ აღასრულებდნენ, რაც იმ წიგნებში იყო დაწერილი. ვეუბნებოდი, - თქვენ უკეთესი უარესში გაცვალეთ-მეთქი".

[marine]

მამა პართენი [აფციაური] ამბობდა: "ზოგიერთი მონაზონი სამეცნიერო ლიტერატურას კითხულობს, რომ განათლებულ ერისკაცებთან მათ ენაზე საუბარი შეძლოს. მათ არ ესმით, რომ მეცნიერები მონაზვნებში იმას კი არ ეძებენ, რაც მათზე კარგად იციან, არამედ იმას, რაც არ აქვთ - სულიერებას".

[marine]

უთქვამს მამა პართენს (აფციაური): "მონაზონმა ტრაპეზზე იმდენი საჭმელი უნდა აიღოს, რამდენიც თეფშის ფსკერის დასაფარავად იკმარებს".

[marine]

"უფრო მეტი მოვალეობა და პასუხისმგებლობა აკისრია ბერს. მართალია, საკუთარი ოჯახი არ ჰყავს, მაგრამ ყველა, ვინც "მამაოს" უწოდებს, მისი შვილია".

/არქიმანდრიტი ანტონ გულიაშვილი/

[marine]

"მონაზვნობა შეუძლია მხოლოდ ისეთ ქალს, რომელმაც საკმაოდ ღრმად შეიმეცნა და აღიქვა სამყაროს ტრაგიზმი, რომელიც მზადაა სრულიად დაივიწყოს საკუთარი თავი, რათა ახსოვდეს უფალი, რომელიც ჯვარს ეცვა ადამიანთა მოდგმის სიყვარულის გამო.

როგორც ხედავთ, ბერმონაზვნობაშიც და ქორწინებაშიც საფუძველი სიყვარულია. ქრისტიანობა ხომ სიყვარულის რელიგიაა".

[marine]

"[ღირსი გერასიმე ბოლდინელი] ძმათათვის ბერული სრულქმნილების განსახიერება იყო: - მჯდომარეს ეძინა, ოდენ ხმიადითა და წყლით საზრდოობდა და ყველაზე მძიმე სამუშაოებს აღასრულებდა".

[marine]

"კატუნაკში, "ღირს არსის" კალივაში, ორმოცდაათი წლის წინ ცხოვრობდა ერთი ბერი სამ მორჩილთან ერთად. მათ მამა გიორგი, მამა პახუმი და მამა ოქროპირი ერქვათ. ბერის გარდაცვალების შემდეგ მოძღვარი გახდა ბერად კურთხევის მიხედვით უფროსი - მამა გიორგი. რადგან ის სრულიად უსწავლელი და ძალზე უბრალო გახლდათ, დანარჩენმა ორმა ბერმა მისი მორჩილება არ ისურვა, რადგან მამა გიორგიზე განათლებულნიც იყვნენ და უფრო ამაყნიც, ამიტომაც დაუტევეს მოძღვარი და რაკი ერთმანეთის მორჩილებაც ვერ შეძლეს, დროთა განმავლობაში ერთმანეთსაც დაშორდნენ. უამრავი ადგილი შეიცვალეს, გადადიოდნენ მონასტრიდან მონასტერში, სენაკიდან სენაკში.

ერთხელ ერთ მათგანს გაახსენდა თავისი მოძღვარი, რომელიც სიბერის ჟამს მიატოვა და მისი მონახულება გადაწყვიტა. აბგა სანოვაგით აავსო და გზას გაუდგა. კალივას რომ მიუახლოვდა, იქვე მეზობლად მცხოვრებ ბერს ჰკითხა მისი ამბავი. უთხრეს, უკვე დიდი ხანია არ გვინახავსო. ერთმა კი ამცნო: "ერთი კვირის წინ მისი საკვამურიდან კვამლი ამოდიოდა, ალბათ კარგად არისო".

ბერი აღელდა და შეშფოთებული მიადგა კალივას. ირგვლივ სრული სიჩუმე სუფევდა. ამან უფრო შეაშინა და კარებზე ყვირილით დააბრახუნა. ხმა არავინ გასცა. მიაწვა კარს, შეაღო და შევიდა. მოძღვარი მწოლიარე ნახა და სთხოვა: "მაკურთხე, მამაო! როგორ ხარ? აი, შენს სანახავად მოვედი".

ბერმა დიდი მწუხარებით უპასუხა: ჰოი დალოცვილო, კარგი იყო, არ შემოსულიყავი, რადგან შენი შემოსვლისთანავე გაქრა წმინდა ანგელოზი, რომელიც მე მემსახურებოდა. ამიტომაც არ გიღებდი კარს. მეტად ნუღარ მოხვალ, რადგან შენი მოსვლით ანგელოზს განმაშორებო.

ძმა უკან გაბრუნდა, ბერი კი კაცთაგან მიტოვებული იწვა თავის სენაკში ფიცარნაგზე და რაკი მთლიანად ღმერთს მიენდო, ანგელოზთაგან იღებდა მსახურებას."

[marine]

"ვინც აირჩევს თავის გზას, აღარ უნდა ორჭოფობდეს და ერსა და მონასტერს შორის აღარ ირწეოდეს".

/არქიანდრიტი იოანე კრესტიანკინი/

[marine]

"სასულიერო ლიტერატურის კითხვა აუცილებელია, მაგრამ უმჯობესია მონაზვნური ცხოვრების წესი საკუთარ თავზე გამოსცადო".

[marine]

"ნათქვამია, განდეგილის მიმართ ეშმაკს ვეფხვის ძალა აქვს, ხოლო მონასტერში მცხოვრების მიმართ - კატის ძალაო".

[marine]

"წალკაში ასაკოვანი მორჩილი გვყავს, რომელსაც საკმაოდ მძიმე ცხოვრება ჰქონდა გავლილი. ერთხელ რთული პერიოდი დაუდგა და შუბლზე ვეამბორე, ვანუგეშე დედაშვილურად... მეორე დღეს დაიჩოქა და ტერფებზე მემთხვია. მითხრა, ჩემს სიცოცხლეში ასე არავინ მომფერებიაო. მაშინ მივხვდი, რომ მონაზვნისთვის მთავარი სიყვარულია. იმედი მაქვს, ღვთის შეწევნით და დიდი სიყვარულით შევძლებ, ჩემს გვერდით მყოფებს ცხოვრება შევუმსუბუქო. ალბათ, დედა ღვთისმშობელი შემაძლებინებს."

/დედა ეფემია/

[marine]

"ერთ-ერთი მონაზონი განსაკუთრებით სასოებდა ყოვლადწმინდა ღვთისმშობელს. ყოველდღე 150-ჯერ ამბობდა ღვთისმშობლის ლოცვას. გარდაცვალების შემდეგ მის საფლავზე ამოვიდა ოქროსფოთლებიანი ხე, ზედ კი ღვთისმშობელი ქალწულის ლოცვა ეწერა. გათხარეს მონაზვნის საფლავი - ხეს ფესვები მის გულში გაედგა, თვითონ კი ბაგიდან ამოსულიყო."

[marine]

ბერი უპოვარებით გამოირჩეოდა. გაუკვირდა, როცა ჩემს კელიაში ორი სახარება ნახა და მითხრა: "თუ შენ ორი სამოსი გაქვს, მაშინ ერთი უქონელს მიეცი, საჭმელი თუ გაქვს, მშიერს გაუნაწილე, მით უმეტეს წიგნი უნდა გააჩუქო, რომელზეც ადამიანთა სულის ცხონებაა დამოკიდებული". ამბობდა, ბერს ბევრი წიგნი არ უნდა ჰქონდეს, მით უმეტეს, ერთნაირი, რადგანაც ესეც მომხვეჭელობაა და ლოცვას ხელს უშლის. თვითონ ბერს მხოლოდ სახარება, ფსალმუნნი და ლოცვანი ჰქონდა. ხშირად იმეორებდა, - სამყაროს მთელი ფილოსოფია იესოს ლოცვაში ძევსო. გვაოცებდა მისი სიმკაცრე მარხვის დაჭერისას. წმინდა დიდმარხვის განმავლობაში, შაბათ-კვირის გარდა, დღეში მხოლოდ ორ კარტოფილს იღებდა და პურს არც კი ეხებოდა. ალბათ მარხვის ასეთ შენახვას უდაბნოში მიეჩვია, სადაც უმეტესად თავის ბოსტანში მოწეული კარტოფილით იკვებებოდა."

[marine]

"მამა იოაკიმეს გარდაცვალების შემდეგ მამა გიორგი თავის მოძღვრად სენაკელ არქიმანდრიტ მამა კონსტანიტნეს (ქვარაია) თვლიდა, რომელთანაც აღსარების სათქმელად დადიოდა. ერთხელ მამა გიორგი სენაკიდან უჩვეულოდ გახარებული დაბრუნდა. ერთიანად ბრწყინავდა ჩუმი და ღრმა სიხარულით - სქემა შევიმოსე გაბრიელის სახელითო და მთხოვა, კვეთისას ამ ახალი სახელით მომეხსენებინა. თვითონ მას სქემმონაზვნის სამოსი არასოდეს შეუმოსავს, ყველასთან ფარავდა სქემოსნობას. როცა ჩემთან კურთხევისთვის მოდიოდა, ხშირად მე თვითონ ვეამბორებოდი ხოლმე მის მარჯვენას. მისი მიმჭკნარი ბერული თითები ჩემში რაღაც განსაკუთრებული სიწმინდის შეგრძნებას ბადებდა და მეჩვენებოდა, თითქოს წმინდანის უხრწნელ ხელს ვემთხვეოდი."

[marine]

"შემდგომ ეპოქებში მოწამეთა თავდადებას უერთდება საბერმონაზვნო ღვაწლი, რომელიც ქრისტიანული შეგნებით მოწამებრივი ღვაწლის ტოლფასი მნიშვნელობისაა."

[marine]

"უკანასკნელი ქართველი ბერი ათონზე ყოფილა ტიხონ ფაღავა. იგი 1956 წელს გარდაიცვალა 90 წლის ასაკში და სიკვდილის წინ ეკლესიის კედელზე ამოუჭრია თავისი გვარი ქართულ ენაზე."

[marine]

"სწყურია სულს კარულის უდაბნოში, ღმერთი სწყურია. სხეულსაც სწყურია. უწყლო, უნაყოფო შემაძრწუნებელო კარულო... მაგრამ როგორც არ უნდა უხეში და მდუმარე იყო, რამდენადაც მიუწვდომელი და უსიამოვნოც არ უნდა ჩანდე, რამდენიც არ უნდა გეძახონ, საშინელი ხარო, დგება მომენტი, როცა აქ სული მაგრილობელი საიდუმლო სიხარულით ივსება.

არ ვიცი, შესაძლოა იმიტომ, რომ ახალგაზრდა ვიყავი, ამ დაფარულ სიხარულს ვგრძნობდი.

მეუდაბნოე მამები, რომელთაც უგემიათ მადლი მყუდროებისა, მღვიძარებისა და გონიერი ლოცვისა, აქ, ამ მდუმარე და გამომშრალ უდაბნოში ცხოვრობდნენ, ვითარცა სულიერი არწივნი. "

/არქიმანდრიტი ქერუბინი (კარამბელასი)/

[marine]

"ბერობა ნიჭია. როდესაც ნიჭი აქვს ღვთისგან მიმადლებული ადამიანს, მონასტერს ირჩევს და ბერულ ცხოვრებას იწყებს".

/მამა შიო (გაბრიჭიძე)/