 ჩანახატები, იყოს ლამაზი |
სტუმარს სალამი ( შესვლა | დარეგისტრირება )
  |
| ანანო |
 Jan 6 2009, 01:59 AM
პოსტი
#141
|
 დავიღალე..... მოდი ჩემთან უფალო......  ჯგუფი: Moderator პოსტები: 5,367 რეგისტრ.: 25-September 07 წევრი № 2,831  |
ციტატა(Маиа @ Dec 29 2007, 03:14 PM)  არ ვიცი ჩანახატი ქვია ამას თუ რა, მაგრამ მაინც აქ დავდებ. რუსულად უკეთ გამომივიდოდა მაგრამ მაინც ქართულად ვეცადე დამეწერა. თუ ვინმე გრამატიკულ შეცდომებს ნახავს მადლობელი ვიქნები თუ მიმახვედრებს და შემისწორებს... * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * ************ გამოძახება ბავშვთა რეანიმაცაიშ************* ის დღე სამუდამოდ დარჩა ჩემს მეხსიერებაში... გიორგობას ულოცავდა ხალხი ერთმანეთს. სავაადმყოფოში მორიგე ვიყავი. საერთოდ იქ ძილი ვერ მერევა და თეთრად ვათენებ ხოლმე ღამეს. იმ დღეს კი ჩამეძინა და საოცარი სიზმარი ვნახე... ზამთრის ღამე იყო. სუსხი და ძლიერი ქარი ქროდა. იდუმალ სიბნელეში უსუსურ ნათებას მოვკარი თვალი; ვიღაცის ლანდმა გაიელვა... უცხო ქალი ამ შუა ზამთარში ფეხშიშველი იდგა და სანთელი ეჭირა ხელში... თითქოს და რაღაც ძლიერმა ძალამ, გაჭირვებას რომ მოყვება ისეთმა, არ მიცა ნება თბილ ოთახში დარჩენილიყო. გამიკვირდა, როგორ არ ქრებოდა ამ ქარში სანთელი. ოდნავ რომ მიუახლოვდი დავინახე თუ როგორ უვლიდა სანთელს უცხო ქალი, როგორ ეშინოდა არ ჩამქრალიყო და ხელს აფარებდა იქით საიდანაც ქარი ქროდა... თან თითქოს და ქარის ჩანაფიქრს ხვდებაო, უსწრებდა მას და ხელს უპირისპირებდა მიმართულება შეცვლილ ქარს. თითქოს ამ სანთელზე იყო დამოკიდებული მთელი მისი სიცოცხლე, ცხოვრების აზრი და ცათა სასუფეველიც კი. არც სანთელს უნდოდა ჩამქრალიყო, მთელი თავისი სუსტი ბუნებით ებრძოდა ქარს... თითქოს ჩავქრიო, ატყუებდა და როცა დაწყნარდებოდა ქარი ისევ ანათდებოდა და თეთრი შუქით გაანათებდა გაყინულ და ბნელ ღამეს. ქალი კი ცხარე ცრემლებით ტიროდა ხატების წინაშე...რაღაცას ჩურჩულებდა, ევედრებოდა, შებრალებას თხოვდა... მზად იყო თავისი სიცოცხლე შეეწირა ოღონდ სანთელი არ ჩამქრალიყო. ქარმა იმატა და დაუნდობლად დაიწყო ქროლა... უეცრად გამომეღვიძა. ტელეფონი რეკავდა. ახალგაღვიძებული, უაზროდ, ჯერ კიდევ ნახევრად სიზმრაში დარჩენილი ვეტაკე ყურმილს და ეთადერთი რაც დამამახსოვრდა იყო: "15 корпус, 10 этаж... нужна ваша помощь". მე კი არ მივდიოდი, ფეხებმა თვითონ წამიღეს... განყოფილებაში შევედი თუ არა ქალი შემომეგება და ეგრევე მიმიყვანა ოთახთან... შევედი და გავშეშდი. სათავესთან უამრავი ხატი ედო და სამი თვის ანგელოზი სიკვდილს ებრძოდა სიტყვებს ვერ ვპულობ, ძალიან მომეწონა  თამარი_ცქნაფო ბაჭიაზე რა საყვარელი იყოოო  -------------------- დაინდეთ ერთმანეთი და უფალი შეგინდობთ. წმ. ანტონი დიდი
**************************** შიშველი გამოვედი დედის მუცლიდან და შიშველი დავბრუნდები იქ. უფალმა მომცა, უფალმა წაიღო. კურთხეულ იყოს უფლის სახელი..... იობი თავი 1... |
   |
 
|
| ტარზანა |
Jan 6 2009, 02:49 AM
პოსტი
#142
|
 ლაბლაბო... ჯგუფი: Members პოსტები: 2,179 რეგისტრ.: 20-October 08 მდებარ.: ჯუნგლი... წევრი № 5,828 |
პატარა ბიჭუნამ, რომელიც ერთ პატარა, ლამაზ სოფელში იზრდებოდა, გადაწყვიტა, რომ ყველაზე მაღალი მთის, ყველაზე დაღალ მწვერვალზე ამძვრალიყო და იქიდან ხმამაღლა დაეყვირა თავისი სახელი...
ერთ საღამოს ადგა, პატარა გუდა აიკრა და გსად გაუდგა. გზად მეგობარს გადააწყდა, მან კი ჰკითხა... -საით გაგიწევნია ასე გუდა-ნაბადითო? -მამამ გამაგზავნა გვერდითა სოფელში, ყველი უნდა გადაბიტანოვო - მორიდებული ხმით მიუგო ბიჭუნამ. -კარგი და ხვალ გაკვეთილებზე არ დააგვიანო, უნდა გახალისოვო - თვალი ჩაუკრა თანაკლასელმა... ბიჭუნამ გზა განაგრძო, ძალიან ბევრი იარა და უკვე მუხლები დაეღალა, თან ჩამობნელდა და თითქოს ნისლიც ჩამოდგა, მაგრამ ნისლი კიარა, თურმე მოშივდა. მოიხსნა გუდა, იქვე დიდი რიყის ქვა იპოვნა, პური გატეხა, ყველი და კიტრი მიაყოლა და იფიქრა : ბარემ ცოტას დავისვენებო. ცოტა ხანში გონზე მოვიდა, თვალები ფართოდ გაახილა და მიხვდა რომ აღარ იცოდა საით უნდა წასულიყო... დაფრთხა ბიჭუნა და უკან გაბრუნდა. უკან კი მაგრამ გზა აღარ ეცნობოდა, თუმცა შიში თავიდან ამოიგდო, მხოლოდ იმაზე ფიქრობდა ,რომ დღეს თუ არა სხვა დროს გაუმართლებს და მაინც ავა მწვერვალზე, თავისი სახელის დასაძახებლად. შემდეგ იმაზე დაიწყო ფიქრი... -ნუთუ არავის ვახსენდები?! ნუთუ არავინ მკითხულობს?! ალბათ სახლში რომ მივალ არ ამცდება მამის ლანძღვა და წკეპლა დედისგან! მაგრამ იქნებ პირიქით?! მე ხომ ამდენი ხნით არსად არ გავსულვარ დაუკითხავად?! იქნებ ძალიან ნერვიულობენ და ჩემს დანახვაზე მეტად არაფერი გაუხარდეთ?! ხო ალბათ ასეც იქნება და გადავირჩები, ლანძღვასაც და წკეპლასაც... ფიქრის დროს ბიჭუნასთვის რომ შეგეხედათ გაიცდებოდით. ის ხომ ასეთი პატარაა, დიდ მინდორზე დახეტიალობს და არცკი ესმის თუ როგორ ახლოს ყმუიან ტურები, მინდორს კი საძრვარი არ აქვს. წინ მთები, უკან მთები... ნეტავ საითაა გზა?! სწორედ იმ დროს გაახსენდა გზა, როდესაჩ თავის თანაკლასელი გაახსენდა... -ნეტავ რითი უნდა მახალისოს? ნუთუ ისევ ქეთის უნდა ჩაუსვას ჩანთაში ხვლიკი, ან ლამზირა მასწავლებელს სკამი გაუცარციანოს?! მაგრამ საით მივდივარ? ალბათ ვეღარ გავაგნებ... ეხლა კი მიხვდა ბიჭუნა სინამდვილეში როგორ ცუდ ამბავში მოხვდა, ეხლაღა გაიგო ტურის ყმუილი, ეხლაღა იგრძნო ნამდვილი შიში. გაიხედ გამოიხედა და ძალიან შორს, ერთი ხმელი ხე შენიშნა. გაიქცა, მაგრამ ხელს უშლის რაღაც. გუდა.. დააგდო გუდა და უფრო სწრაფად გაიქცა, უკანმოუხედავად მირბოდა ხისკენ, ხე კი თითქოს არ ახლოვდებოდა, თითქოს ერთ ადგილას მირბოდა. უკანასკნელი ძალები მოიკრიბა და სიჩქარეს უმატა და როგორც იქნა მიირბინა... -როგორ ავფოფხდე? აღარ მაქვს ამის ძალა! ნეტავ რა მომარბენინებდა ასე ჩქარა, ნელა წამოვსულიყავი! სცადა აძრომა ხელ-ფეხი შემოხვია ხეს მაგრამ ჩამოსრიალდა, დაეცა და გადაწყვიტა დაესვენა, მიეყუდა ხეს და ფიქრი განაგრძო... -ნეტავ ნათია თუ ფიქრობს ეხლა ჩემზე? - ნათია მისი თანამერხელი იყო და თავისი უმანკო ფიქრბით ბიჭუნდა შეყვარებული იყო ნათიაზე. - ნეტავ თუ იფიქრებს რომ ასეთი გადარეული ვარ და ასეთი სულელი, მარტოდ-მარტო, ტყესა და მინდვრებში დავიარები და შეიძლება რაიმე ცხოველის ლუკმაც გავხდე. ამაზე ყურადღება დაძაბა და ტურის ყმუილს დაელოდა. ყმუილი კი აღარ ისმის. მამას მონათხრობი ჰქონდა რომ ტურა ეშმაკი ცხოველია და მიპარვა იცის.. - ნუთუ ახლოსაა სადმე, დამინახა და უკან გამომყვა? და ალბათ ელოდება როდის ჩამეძინება.. იქვე ბალახში რაღაც შრაშუნი შეამჩნია და თავისდაგასაკვირად, ძალიან სწრაფად აძვრა ხეზე. აქ უკვე მშვიდად იგრძნო თავი, კარგად მოკალათდა და მიიძინა... ბიჭუნა მწვავე ტკივილმა გააღვიძა. თვალი რომ გაახილა მიხვდა რომ ხეზე აღარ იყო. ცხენის ურემზე იწვა, რომელსაც თმაწვერულვაშგათეთრებული კაცი მართავდა, წამოწევა სცადა მაგრამ ხელი ეტკინა. ღამით ხიდან ჩამოვარდნილა და დაცემა ვერც კი უგრძვნია, გონება დაუკარგავს, ხელი კი მოუტეხავს... - გამარჯობა ბაბუ - საცოდავად მიუგო ბიჭუნდამ. - ოჰ გაიღვიძე? - გაუღიმა ბაბუმ და უთხრა. - ხელი ძალიან ხოარ გტკივა შვილო? - კი ბაბუ ძალიან მტკივა და ვერც წამოვდექი. - იწექი შვილო და ცოტა მოითმინე, მე თორნიკეს ბაბუა ვარ. - რაღაცნაირად უდადელად თქვა ბერიკაცმა და მზერა ისევ წინ მიმართა. - თორნიკე? ჩემი კლასელი? - კი შვილო შენი კლასელი. - უკანმოუხედავად მიუგო ბაბუმ. დაეჭვდა ბიჭუნდა, მაგრამ დაწყნარდა ნაწილობრივ და თან ვერც ვერას გააწყობდა. დახუჭა თვალები და ისევ ჩაეძინა. ეხლა უკვე სახლში გამოეღვიძა. მშობლების წაშლილ სახეებს შეხედა და მიხვდა რომ ძალიან დააშავა. - სად ნახეთ პავლე ბიძია? - ჰკითხა მამამ ჭაღარა ბაბუს. - ჩემთან ეზოში, ეტყობა თორნიკესთან მოვიდა სანახავად, მსხლზე ამძვრალა და ჩამოვარდნილა. მძიმედ დაეცა ალბათ და გონება დაკარგა. ხელს იტკიებს და შეიძლება მოტეხილიც ჰქონდეს. ექიმთან მინდოდა წაყვანა, მაგრამ ჯერ სახლში მოვიყვანე რომ არ გენერვულათ. - ბაბუმ წყნარად უპასუხა და ბიჭუნას გაუღიმა.. ეს ღიმილი ბიჭუნას ძალიან დიდხანს არ დაავიწყდა.მხოლოდ ამ ღიმილის დამსახურებით არ ჩაიქნია ხელი თავის ოცნებაზე. ფიქრობდა რომ ოდესმე მაინც შეძლებდა მწვერვალზე ასვლას, თუმცა ასე დაუფიქრებლად აღარ მოიქცეოდა. წლები გადიოდა, ბიჭუნდა იზრდებოდა. პავლე ბაბუა გარდაიცვალა, ნათია გათხოვდა, თორნიკე ქალაქში გაემGზავრა სასწავლებლად, ბიჭუნა კი ვარჯიშობდა... ყოველ დილით ადგებოდა, დარბოდა, აჟიმვებს აკეთებდა და როდესაც მიხვდა რომ უკვე ფორმაში იყო, დრო დადგა ჩანაფიქრის განხორციელებისა, წავიდა... მას უკვე ფეხით სავლელი ბევრი აღარ ჰქონდა, იმიტომ რომ საკუთარი ავტომობილი ყავდა, უკვე საზრუნავი აღარ ჰქონდა რომ სახლში ვინმე იდარდებდა დაგვიანებაზე, იმიტომ რომ უკვე დიდი იყო, უკვე აღარ ეშინოდა ტურის, იმიტომ რომ თოფი ჰქონდა, ერთადერთი საზრუნდავი ის ქონდა რომ ეხლა გაცილებით მაღალი მოეჩვენა მწვერვალი ვიდრე ბავშვობაში. მიადგა მთის ძირს, მანქანა დატოვა, რაჩ სჭირდებოდა აიკიდა და აღმართებს შეუყვა. გზა ძალიან ძნელი და დამღლელი აღმოჩნდა. არ ეგონდა თუ ასეთი სიცივე იქნებოდა, მაგრამ ხელთათმანები მაინც თან ჰქონდა... შებინდდა და გადაწყვიტა კარავი გაეშალა. გაშალა, შეძვრა შიგნით, პატარა გამათბობელიც დაიდგა და წყალიც დადგა ჩაისათვის... გაახსენდა როგორ გატეხა პური რიყის ქვაზე, როგორ დაიკარგა და ბაგეებზე ღიმილი მოადგა, თვალზე ცრემლი... მონატრებია ბავშვობა.. ჩაი დალია და დაიძინა... დილით ადგა და გზა განაგრძო. ეხლა უკვე იცოდა საით მიდიოდა და ვეღარც ვერაფერი ვერ შეაყოვნებდა, უკვე მყარად იდგა თავის გადაწყვეტილებაზე და აი, მწვერვალიც უკვე ძალიან ახლოა. ჩანთა მოიხნა, დააგდო და პატარა კლდეს შეუყვა... ავიდა, გადმოიხედა და თავი არწივად იგრძნო, ხვდებოდა რომ ამ წუთას მასზე ბედნიერი არავინ იყო ამქვეყნად, დევივით გადმოჰყურებდა არემარეს და მთელი ქვეყანა ხელის გულზე ედო.. ხელიბი მაღლა ასწია, ღმერთ მადლობა უთხრა და ხმამაღლა დაიყვირა ტარზაააააააააააააააან.....   წავედი ეხლა დავიძინე  -------------------- გიორგი, კახეთიდან, უცოლშვილო, მურტალი ჯანის პატრონი :P
|
|
|
|
| ანანო |
Jan 7 2009, 06:35 PM
პოსტი
#143
|
|
დავიღალე..... მოდი ჩემთან უფალო...... ჯგუფი: Moderator პოსტები: 5,367 რეგისტრ.: 25-September 07 წევრი № 2,831 |
iisperiTOVLI
რას მატირებ გოგო ამ შობა დღეს? Tarzana ბოლოს მომეწონა -------------------- დაინდეთ ერთმანეთი და უფალი შეგინდობთ. წმ. ანტონი დიდი
**************************** შიშველი გამოვედი დედის მუცლიდან და შიშველი დავბრუნდები იქ. უფალმა მომცა, უფალმა წაიღო. კურთხეულ იყოს უფლის სახელი..... იობი თავი 1... |
|
|
|
| elenele |
Jan 7 2009, 08:26 PM
პოსტი
#144
|
 Member ჯგუფი: Members პოსტები: 163 რეგისტრ.: 14-October 08 მდებარ.: ruseti წევრი № 5,807 |
ჩემს ჩანახატსაც შემოგთავაზებთ
"ს ი ნ ა თ ლ ე" " გათენდა! გაეღვიძა ირგვლივ არემარეს. დღე... "დღის სინათლეს" არ შეედრება ამ ქვეყნად არაფერი. რა ბედნიერია ადამიანი, რომელიც ხედავს და აფასებს ამ ქვეყანას, ამ ყველაფერს... "სინათლე" - ხომ ყველაფერია, ყველაფრის არსი ხომ "სინათლეა". გათენდა! ჩვენთვის ეს ყოველდღიური და ერთფეროვანია. მაგრამ, აბა წარმოვიდგინოთ ერთი დღე, ერთადერთი დღე რომ არ გავდეს ყოველს და არ გათენდეს. არ გათენდეს! ღმერთო ჩემო, ამის გაფიქრება რა შემზარავია. სწორედ ამ ერთი "ბნელი დღის" შემდეგ, "დღის სინათლე" ყველა ჩვენთაგანისთვის გახდება უძვირფასესი, შეუდარებელი. მაგრამ გავა დრო, და ყველაფერი წარსულს მიეცემა. ასეთია ადამიანი. " ციტატა(Tarzana @ Jan 6 2009, 03:50 AM) პატარა ბიჭუნამ, რომელიც ერთ პატარა, ლამაზ სოფელში იზრდებოდა, გადაწყვიტა, რომ ყველაზე მაღალი მთის, ყველაზე დაღალ მწვერვალზე ამძვრალიყო და იქიდან ხმამაღლა დაეყვირა თავისი სახელი... ერთ საღამოს ადგა, პატარა გუდა აიკრა და გსად გაუდგა. გზად მეგობარს გადააწყდა, მან კი ჰკითხა... -საით გაგიწევნია ასე გუდა-ნაბადითო? -მამამ გამაგზავნა გვერდითა სოფელში, ყველი უნდა გადაბიტანოვო - მორიდებული ხმით მიუგო ბიჭუნამ. -კარგი და ხვალ გაკვეთილებზე არ დააგვიანო, უნდა გახალისოვო - თვალი ჩაუკრა თანაკლასელმა... ბიჭუნამ გზა განაგრძო, ძალიან ბევრი იარა და უკვე მუხლები დაეღალა, თან ჩამობნელდა და თითქოს ნისლიც ჩამოდგა, მაგრამ ნისლი კიარა, თურმე მოშივდა. მოიხსნა გუდა, იქვე დიდი რიყის ქვა იპოვნა, პური გატეხა, ყველი და კიტრი მიაყოლა და იფიქრა : ბარემ ცოტას დავისვენებო. ცოტა ხანში გონზე მოვიდა, თვალები ფართოდ გაახილა და მიხვდა რომ აღარ იცოდა საით უნდა წასულიყო... დაფრთხა ბიჭუნა და უკან გაბრუნდა. უკან კი მაგრამ გზა აღარ ეცნობოდა, თუმცა შიში თავიდან ამოიგდო, მხოლოდ იმაზე ფიქრობდა ,რომ დღეს თუ არა სხვა დროს გაუმართლებს და მაინც ავა მწვერვალზე, თავისი სახელის დასაძახებლად. შემდეგ იმაზე დაიწყო ფიქრი... -ნუთუ არავის ვახსენდები?! ნუთუ არავინ მკითხულობს?! ალბათ სახლში რომ მივალ არ ამცდება მამის ლანძღვა და წკეპლა დედისგან! მაგრამ იქნებ პირიქით?! მე ხომ ამდენი ხნით არსად არ გავსულვარ დაუკითხავად?! იქნებ ძალიან ნერვიულობენ და ჩემს დანახვაზე მეტად არაფერი გაუხარდეთ?! ხო ალბათ ასეც იქნება და გადავირჩები, ლანძღვასაც და წკეპლასაც... ფიქრის დროს ბიჭუნასთვის რომ შეგეხედათ გაიცდებოდით. ის ხომ ასეთი პატარაა, დიდ მინდორზე დახეტიალობს და არცკი ესმის თუ როგორ ახლოს ყმუიან ტურები, მინდორს კი საძრვარი არ აქვს. წინ მთები, უკან მთები... ნეტავ საითაა გზა?! სწორედ იმ დროს გაახსენდა გზა, როდესაჩ თავის თანაკლასელი გაახსენდა... -ნეტავ რითი უნდა მახალისოს? ნუთუ ისევ ქეთის უნდა ჩაუსვას ჩანთაში ხვლიკი, ან ლამზირა მასწავლებელს სკამი გაუცარციანოს?! მაგრამ საით მივდივარ? ალბათ ვეღარ გავაგნებ... ეხლა კი მიხვდა ბიჭუნა სინამდვილეში როგორ ცუდ ამბავში მოხვდა, ეხლაღა გაიგო ტურის ყმუილი, ეხლაღა იგრძნო ნამდვილი შიში. გაიხედ გამოიხედა და ძალიან შორს, ერთი ხმელი ხე შენიშნა. გაიქცა, მაგრამ ხელს უშლის რაღაც. გუდა.. დააგდო გუდა და უფრო სწრაფად გაიქცა, უკანმოუხედავად მირბოდა ხისკენ, ხე კი თითქოს არ ახლოვდებოდა, თითქოს ერთ ადგილას მირბოდა. უკანასკნელი ძალები მოიკრიბა და სიჩქარეს უმატა და როგორც იქნა მიირბინა... -როგორ ავფოფხდე? აღარ მაქვს ამის ძალა! ნეტავ რა მომარბენინებდა ასე ჩქარა, ნელა წამოვსულიყავი! სცადა აძრომა ხელ-ფეხი შემოხვია ხეს მაგრამ ჩამოსრიალდა, დაეცა და გადაწყვიტა დაესვენა, მიეყუდა ხეს და ფიქრი განაგრძო... -ნეტავ ნათია თუ ფიქრობს ეხლა ჩემზე? - ნათია მისი თანამერხელი იყო და თავისი უმანკო ფიქრბით ბიჭუნდა შეყვარებული იყო ნათიაზე. - ნეტავ თუ იფიქრებს რომ ასეთი გადარეული ვარ და ასეთი სულელი, მარტოდ-მარტო, ტყესა და მინდვრებში დავიარები და შეიძლება რაიმე ცხოველის ლუკმაც გავხდე. ამაზე ყურადღება დაძაბა და ტურის ყმუილს დაელოდა. ყმუილი კი აღარ ისმის. მამას მონათხრობი ჰქონდა რომ ტურა ეშმაკი ცხოველია და მიპარვა იცის.. - ნუთუ ახლოსაა სადმე, დამინახა და უკან გამომყვა? და ალბათ ელოდება როდის ჩამეძინება.. იქვე ბალახში რაღაც შრაშუნი შეამჩნია და თავისდაგასაკვირად, ძალიან სწრაფად აძვრა ხეზე. აქ უკვე მშვიდად იგრძნო თავი, კარგად მოკალათდა და მიიძინა... ბიჭუნა მწვავე ტკივილმა გააღვიძა. თვალი რომ გაახილა მიხვდა რომ ხეზე აღარ იყო. ცხენის ურემზე იწვა, რომელსაც თმაწვერულვაშგათეთრებული კაცი მართავდა, წამოწევა სცადა მაგრამ ხელი ეტკინა. ღამით ხიდან ჩამოვარდნილა და დაცემა ვერც კი უგრძვნია, გონება დაუკარგავს, ხელი კი მოუტეხავს... - გამარჯობა ბაბუ - საცოდავად მიუგო ბიჭუნდამ. - ოჰ გაიღვიძე? - გაუღიმა ბაბუმ და უთხრა. - ხელი ძალიან ხოარ გტკივა შვილო? - კი ბაბუ ძალიან მტკივა და ვერც წამოვდექი. - იწექი შვილო და ცოტა მოითმინე, მე თორნიკეს ბაბუა ვარ. - რაღაცნაირად უდადელად თქვა ბერიკაცმა და მზერა ისევ წინ მიმართა. - თორნიკე? ჩემი კლასელი? - კი შვილო შენი კლასელი. - უკანმოუხედავად მიუგო ბაბუმ. დაეჭვდა ბიჭუნდა, მაგრამ დაწყნარდა ნაწილობრივ და თან ვერც ვერას გააწყობდა. დახუჭა თვალები და ისევ ჩაეძინა. ეხლა უკვე სახლში გამოეღვიძა. მშობლების წაშლილ სახეებს შეხედა და მიხვდა რომ ძალიან დააშავა. - სად ნახეთ პავლე ბიძია? - ჰკითხა მამამ ჭაღარა ბაბუს. - ჩემთან ეზოში, ეტყობა თორნიკესთან მოვიდა სანახავად, მსხლზე ამძვრალა და ჩამოვარდნილა. მძიმედ დაეცა ალბათ და გონება დაკარგა. ხელს იტკიებს და შეიძლება მოტეხილიც ჰქონდეს. ექიმთან მინდოდა წაყვანა, მაგრამ ჯერ სახლში მოვიყვანე რომ არ გენერვულათ. - ბაბუმ წყნარად უპასუხა და ბიჭუნას გაუღიმა.. ეს ღიმილი ბიჭუნას ძალიან დიდხანს არ დაავიწყდა.მხოლოდ ამ ღიმილის დამსახურებით არ ჩაიქნია ხელი თავის ოცნებაზე. ფიქრობდა რომ ოდესმე მაინც შეძლებდა მწვერვალზე ასვლას, თუმცა ასე დაუფიქრებლად აღარ მოიქცეოდა. წლები გადიოდა, ბიჭუნდა იზრდებოდა. პავლე ბაბუა გარდაიცვალა, ნათია გათხოვდა, თორნიკე ქალაქში გაემGზავრა სასწავლებლად, ბიჭუნა კი ვარჯიშობდა... ყოველ დილით ადგებოდა, დარბოდა, აჟიმვებს აკეთებდა და როდესაც მიხვდა რომ უკვე ფორმაში იყო, დრო დადგა ჩანაფიქრის განხორციელებისა, წავიდა... მას უკვე ფეხით სავლელი ბევრი აღარ ჰქონდა, იმიტომ რომ საკუთარი ავტომობილი ყავდა, უკვე საზრუნავი აღარ ჰქონდა რომ სახლში ვინმე იდარდებდა დაგვიანებაზე, იმიტომ რომ უკვე დიდი იყო, უკვე აღარ ეშინოდა ტურის, იმიტომ რომ თოფი ჰქონდა, ერთადერთი საზრუნდავი ის ქონდა რომ ეხლა გაცილებით მაღალი მოეჩვენა მწვერვალი ვიდრე ბავშვობაში. მიადგა მთის ძირს, მანქანა დატოვა, რაჩ სჭირდებოდა აიკიდა და აღმართებს შეუყვა. გზა ძალიან ძნელი და დამღლელი აღმოჩნდა. არ ეგონდა თუ ასეთი სიცივე იქნებოდა, მაგრამ ხელთათმანები მაინც თან ჰქონდა... შებინდდა და გადაწყვიტა კარავი გაეშალა. გაშალა, შეძვრა შიგნით, პატარა გამათბობელიც დაიდგა და წყალიც დადგა ჩაისათვის... გაახსენდა როგორ გატეხა პური რიყის ქვაზე, როგორ დაიკარგა და ბაგეებზე ღიმილი მოადგა, თვალზე ცრემლი... მონატრებია ბავშვობა.. ჩაი დალია და დაიძინა... დილით ადგა და გზა განაგრძო. ეხლა უკვე იცოდა საით მიდიოდა და ვეღარც ვერაფერი ვერ შეაყოვნებდა, უკვე მყარად იდგა თავის გადაწყვეტილებაზე და აი, მწვერვალიც უკვე ძალიან ახლოა. ჩანთა მოიხნა, დააგდო და პატარა კლდეს შეუყვა... ავიდა, გადმოიხედა და თავი არწივად იგრძნო, ხვდებოდა რომ ამ წუთას მასზე ბედნიერი არავინ იყო ამქვეყნად, დევივით გადმოჰყურებდა არემარეს და მთელი ქვეყანა ხელის გულზე ედო.. ხელიბი მაღლა ასწია, ღმერთ მადლობა უთხრა და ხმამაღლა დაიყვირა ტარზაააააააააააააააან..... წავედი ეხლა დავიძინე აუ მეორედ რატომ მეგზავნება ხოლმე?  ვერ წავშლი ხო მეე? კაია, მარა ეს ჩანახატი ზღაპარს უფრო გავს   -------------------- ქალწულმოწამეო ბარბარე ევედრე ქრისტესა ღმერთსა შეწყალებად სულთა ჩუენთათვის.
წმიდაო სასწაულმოქმედო ნიკოლოზ ევედრე ქრისტესა ღმერთსა შეწყალებად სულთა ჩუენთათვის. |
|
|
|
| mekaje |
Jan 8 2009, 12:16 PM
პოსტი
#145
|
 Member ჯგუფი: Members პოსტები: 583 რეგისტრ.: 25-December 08 წევრი № 6,158 |
დღიურების წერა ვის გიყვართ?
 მე მაგალითად ბევრჯერ ვცადე ყოველდღე მეწერა, მაგრამ რაღაც არ გამომდის. ხანდახან ისეთი სურვილი ამიტანს რამე დავწერო, რომ მაშინვე ვიწყებ წერას. დავწერ და შევინახავ. მერე რამდენიმე თვის შემდეგ რომ ვნახავ, მომწონს. ეს რაღაცნაირად ჰგავს იმას: შემოდგომაზე, როცა სიუხვეა საზამთრო ხილი უგემურია, ზამთარში კი ისე დატკბება, გიკვირს კი მარა ეს ის ვაშლი არ არის ამის ჭამაზე სახე რო მეღმიჭებოდაო ყოველი დღე რაღაც განსაკუთრებულია, რაც არ უნდა ერთფეროვანი იყოს ადამიანის ცხოვრება. დღეს რომ რაღაც არის შენთვის აქტუალური, ის შეიძლება რამდენიმე თვის შემდეგ აღარც კი გახსოვდეს. დღიური ამ ყველაფერს ინახავს. დღიურში, რა თქმა უნდა, არ ვგულისხმობ მხოლოდ ყოველდღიურ რუტინას. გაღვიძებას, საუზმეს და ა.შ. დღიურში უნდა იწერებოდეს აზრები, იდეები, რა გაწუხებს, რაზე ფიქრობ და სხვა. ამ შემთხვევაში არის საინტერესო დღიური. ისე აკადემიის სტუდენტები პატრიარქმა გვაკურთხა დღიურები გვეწერა. -------------------- ღმერთი სიყვარული არს
|
|
|
|
| *ნინო* |
Jan 8 2009, 02:44 PM
პოსტი
#146
|
 Member ჯგუფი: Members პოსტები: 836 რეგისტრ.: 16-November 07 წევრი № 3,193 |
ნოემბრის სუსხიანი დღე, ისევ უშენობით დამთავდა. წვიმა ტირის, მისი სურნელება კვლავაც ტრიალებს ჩვენს ქუჩებში.ნაზსიმებიანი საკრავებივით ზუზუნებს ქარი. ღრუბლებს წარბი შეუკრავს, ალბათ სევდამ მოიცვა მისი გული.ხეებს ლამაზფურცლოვანი ფოთლები გასცვივდა. მე კი ისევ შენზე ვფიქრობ...გელოდები...
_მცივა მარტოობით... _ღიმილი შეფერმკრთალებულა უშენობით... _სული აცრემლებულა... _გრძნობა, დაბრკოლებულა გაურკვევლობით... _ლაბირინთებში დაკარგულა, ფიქრების კონა... _ღაწვები დასველებულა... _ოცნება გაუთელავს, ცხოვრების სისასტიკეს... _კალამი ქსოვდა სიტყვის გუნდას... _უძილო თვალებში სევდა დაბუდებულა... _გონება, რელობისკენ მიისწრაფოდა... _გულს ტკივილი, უფრო და უფრო ემატებოდა... _თითები გეჩურჩულებოდა სტრიქონებად... _თვალები გესაუბრებოდა, მაგრამ არ გესმოდა... _წვიმის წვეთები გეფერებოდა.... _გულში გეხუტებოდი, მაგრამ შენ ვერ გრძნობდი... _ცხოვრებას მილამაზებდი, ეს კი არ იცოდი... _სიცოცხლეს განმიახლებდი... _შენით სიყვარულს ვსწავლობდი... _უშენოდ ლოდინს მაჩვევდი... _გულს სიხარულით ავსებდი... იმედით ვსულდგმულობდი, მისით ვოცნებობდი.ის ლოცულობდა, უფალს ავედრებდა შენს სიყვარულს... თვალებში ჩამქრალ ნაპერწკალს აღვივებდა. ის გელოდებოდა, არ კარგავდა დაბრუნების იმედს, არ იყო უიმედოდ... იცი, უშენოდ ძნელია სუნთქვა.... |
|
|
|
| elenele |
Jan 8 2009, 05:15 PM
პოსტი
#147
|
|
Member ჯგუფი: Members პოსტები: 163 რეგისტრ.: 14-October 08 მდებარ.: ruseti წევრი № 5,807 |
ციტატა(*ნინო* @ Jan 8 2009, 03:44 PM) ნოემბრის სუსხიანი დღე, ისევ უშენობით დამთავდა. წვიმა ტირის, მისი სურნელება კვლავაც ტრიალებს ჩვენს ქუჩებში.ნაზსიმებიანი საკრავებივით ზუზუნებს ქარი. ღრუბლებს წარბი შეუკრავს, ალბათ სევდამ მოიცვა მისი გული.ხეებს ლამაზფურცლოვანი ფოთლები გასცვივდა. მე კი ისევ შენზე ვფიქრობ...გელოდები... _მცივა მარტოობით... _ღიმილი შეფერმკრთალებულა უშენობით... _სული აცრემლებულა... _გრძნობა, დაბრკოლებულა გაურკვევლობით... _ლაბირინთებში დაკარგულა, ფიქრების კონა... _ღაწვები დასველებულა... _ოცნება გაუთელავს, ცხოვრების სისასტიკეს... _კალამი ქსოვდა სიტყვის გუნდას... _უძილო თვალებში სევდა დაბუდებულა... _გონება, რელობისკენ მიისწრაფოდა... _გულს ტკივილი, უფრო და უფრო ემატებოდა... _თითები გეჩურჩულებოდა სტრიქონებად... _თვალები გესაუბრებოდა, მაგრამ არ გესმოდა... _წვიმის წვეთები გეფერებოდა.... _გულში გეხუტებოდი, მაგრამ შენ ვერ გრძნობდი... _ცხოვრებას მილამაზებდი, ეს კი არ იცოდი... _სიცოცხლეს განმიახლებდი... _შენით სიყვარულს ვსწავლობდი... _უშენოდ ლოდინს მაჩვევდი... _გულს სიხარულით ავსებდი... იმედით ვსულდგმულობდი, მისით ვოცნებობდი.ის ლოცულობდა, უფალს ავედრებდა შენს სიყვარულს... თვალებში ჩამქრალ ნაპერწკალს აღვივებდა. ის გელოდებოდა, არ კარგავდა დაბრუნების იმედს, არ იყო უიმედოდ... იცი, უშენოდ ძნელია სუნთქვა.... ნინო  ძალიან ლამაზია  ციტატა(mekaje @ Jan 8 2009, 01:16 PM) დღიურების წერა ვის გიყვართ? მე მაგალითად ბევრჯერ ვცადე ყოველდღე მეწერა, მაგრამ რაღაც არ გამომდის. ხანდახან ისეთი სურვილი ამიტანს რამე დავწერო, რომ მაშინვე ვიწყებ წერას. დავწერ და შევინახავ. მერე რამდენიმე თვის შემდეგ რომ ვნახავ, მომწონს. ეს რაღაცნაირად ჰგავს იმას: შემოდგომაზე, როცა სიუხვეა საზამთრო ხილი უგემურია, ზამთარში კი ისე დატკბება, გიკვირს კი მარა ეს ის ვაშლი არ არის ამის ჭამაზე სახე რო მეღმიჭებოდაო ყოველი დღე რაღაც განსაკუთრებულია, რაც არ უნდა ერთფეროვანი იყოს ადამიანის ცხოვრება. დღეს რომ რაღაც არის შენთვის აქტუალური, ის შეიძლება რამდენიმე თვის შემდეგ აღარც კი გახსოვდეს. დღიური ამ ყველაფერს ინახავს. დღიურში, რა თქმა უნდა, არ ვგულისხმობ მხოლოდ ყოველდღიურ რუტინას. გაღვიძებას, საუზმეს და ა.შ. დღიურში უნდა იწერებოდეს აზრები, იდეები, რა გაწუხებს, რაზე ფიქრობ და სხვა. ამ შემთხვევაში არის საინტერესო დღიური. ისე აკადემიის სტუდენტები პატრიარქმა გვაკურთხა დღიურები გვეწერა. მე ორსულად რომ ვიყავი მაშინ ვწერდი დღიურს, ჩემი მარიამისთვის გავაკეთე)) ყოველდღიურად წერა არ მიცდია ჯერ-ჯერობით  -------------------- ქალწულმოწამეო ბარბარე ევედრე ქრისტესა ღმერთსა შეწყალებად სულთა ჩუენთათვის.
წმიდაო სასწაულმოქმედო ნიკოლოზ ევედრე ქრისტესა ღმერთსა შეწყალებად სულთა ჩუენთათვის. |
|
|
|
| *ნინო* |
Jan 8 2009, 06:13 PM
პოსტი
#148
|
|
Member ჯგუფი: Members პოსტები: 836 რეგისტრ.: 16-November 07 წევრი № 3,193 |
elenele
მადლობა საყვარელო, რომ მოგეწონა.  მტკივა...ვეძებ თავშესაფარს... მე მოვდივარ შენთან, მინდა გული გადაგიშალო... _მანუგეშო გულჩათხრობილი... _აღმადგინო დაცემული... _მომწმინდო უაზრო ცრემლები, რომლებიც არ ვიცი, რატომ მისველებენ ღაწვებს.... _შენი სიხარულით გამაღიმო... _შენმიერი სიყვარულით გამათბო... _შენეული სინათლის სხივი, დამეცეს გულზე... _შემაგრძნობიე სიტკბოება შენი... _მომიშუშე ტკივილიანი იარები.... _მომეცი ნიჭი, შენი სიყვარულისა.... _მომიეცი მადლი, ვიცხოვრო შენთვის... უფალო, რამდენს მითმენ, რამდენჯერ განგიცდია ხელახალი ჯვარცმა, ჩემი ცოდვების გამო. ყოველწამს გულს გტკენ, ყოველთვის ზურგს გაქცევ.... გადიდებ ბაგით, გული კი შორსაა შენგან... _აღხოცე ამპარტავნება ჩემი... _სულს მოჰფინე, მარადიული სიმშვიდე... _მეუფეო, გონება ჩემი განმინათლე, რომ შეგიმეცნო... _დამამდაბლე, შენთან რომ ავმაღლდე... _უფალო, მომეცი პეტრეს სინანული, ცოტათი მაინც... _ღმერთო, მომეცი მადლი გავაკეთო სიკეთე, რომ ამით ჩემგან მოყენებული ერთ-ერთი ჭრილობა მოგიშუშო... _ყოველი განსაცდელი, მადლობით დამათმენიე... _შემოდი ჩემს ცხოვრებაში, რომ თითოეული ნაბიჯი წარვმართო შენით... მრავალმოწყალეო, შემიწყალე, უღირსი ესე... |
|
|
|
| თამარი_ცქნაფო |
Nov 7 2009, 10:41 PM
პოსტი
#149
|
 მე რომ მიყვარხარ, განა ისე არწივს მთა უყვარს... ჯგუფი: Members პოსტები: 15,854 რეგისტრ.: 1-November 06 მდებარ.: მწვერვალი ''დიადი ვერასოდეს'' წევრი № 362 |
მე ერთ განაპირა სოფელში, ტყის პირად, ასევე განაპირა ქოხში ვცხოვრობდი. ქოხი ხის მორებისგან გააკეთა ოდესღაც ბაბუაჩემის დიდმა ბაბუამ, მერე მომდევნომ წალმით გადახურა და ეზოში ჭაც ამოთხარა. მომდევნოს მომდევნომ ეზოც შეღობა, ცალთვალა ჭიშკარიც დაკიდა და უზარმაზარი ჭადარი, წაბლი და აკაციის ნერგებიც ჩაყარა. მის შვილს არ მოეწონა აკაცია, ადგა და ტყეში გადაიტანა. მერე მამაჩემმა უტრიალა სახლს, ბუხარი შეაკეთა, დათვის ტყავი გააფინა იატაკზე და სახლის უკან პატარა სათავსოც ააგო... ერთ დღე გავიღვიძე და ქოხში მხოლოდ მე დავრჩი. მეტი არავინ. ყველაფერი ისევ ძველებურად იყო, მაგრამ მე მარტო ვიჯექი რკინის ჭრაჭუნა საწოლზე და სიცივეში გამოყოფილ ფეხებს ვიფშვნეტდი... მერე მე მარტო ვცხოვრობდი. გაივლიდა ვინმე, მომესალმებოდა, ან არ მომესალმებოდა, რა მნიშვნელობა ჰქონდა. გადავწყვიტე, ტყეში წავსულიყავი და წავედი. დიდი ვერაფერი, მხოლოდ უცნაური ნივთი ვიპოვე, თავიდან უშნო და გამოუსადეგარი, მაგრამ როცა ეზოში შემოვიტანე, მეგობრად ვიგულე და რაღაც სასაცილო მეჩვენა. სახლის უკან, სათავსოში გავიტანე და იმ ბარს ავაყუდე, ბაბუაჩემის მამამ რომ იხმარა ბოლოს... იმ დღეს გაწვიმდა, არადა სოფლის მეორე ბოლოს უნდა გავსულიყავი. რა მინდოდა? ალბათ, არაფერი, წვიმაში სიარული. ვერაფერი მოვძებნე, რა მიშველის წვიმაში? არც არაფერი. სათავსოში გავედი. ის კი ბარზე იყო მიყუდებული. გამეცინა და ხელი მოვკიდე. მოდი, შენ წამოდი წვიმაში და ისიც წვიმაში ვატარე. ბევრი ვიარეთ თუ ცოტა, არ მახსოვს, სახლში სველი დავბრუნდი, ისიც სველი იყო ალბათ, არ მახსოვს, წესიერად არც კი შემიხედავს, არადა თურმე პირველივე დღეს ოდნავ ფეხი ჰქონდა გაბზარული. სახლის უკან ავიღე გეზი, მაგრამ ჭასთან შევჩერდი და გადავიფიქრე. ოღონდ არ მახსოვს, რატომ. სახლში შევედი. ის კი ახლა კართან ავაყუდე. მეორე დღეს დავინახე, რომ სისველე არ შეშრობოდა და ბუხართან მოვწიე, გაშრა. ჰოდა, უფრო ლამაზი მეჩვენა. გავიტან ისევ სათავსოში. არა, არ უხდება, იქ რა უნდა... მერე დათვის ტყავზე, ყველაზე კარგ ადგილას, ბუხართან ახლოს იდგა, ხან დაწოლის წინ სასთუმალთანც ვიდგამდი, ისე მსიამოვნებდა, ისე საყვარლად მიცქერდა, ხან დილით მხვდებოდა თავთან დამდგარი დ მიკვირდა, აქ როდის დაგტოვე... მერე უცნაური ფერი დაედო, აი, ისეთი, ძალიან ჩვეულებრივი. ხან კარს უკან მხვდებოდა, ხან ეზოშიც კი. როცა მოვიწყენდი, მიღიმოდა და ისევ ბუხრთან მხვდებოდა. ხან ისე იყო მოწყენილი, მაშინ ხელს ვკიდებდი და მე მომყავდა ბუხართან...
ერთ დღეს თვალი გავახილე და ოთახში ციოდა. ფანჯარაში არაფერი ჩანდა, მარტო ბურუსი, თურმე ყანვდა. ბუხართან რა მივა, მაგრამ არა უშავს, დათვის ტყავზე გადავივლი და ისიც მომეხმარება. მიმოვიხედე და არ იყო, აა, ალბათ, კარის უკან დაიმალა. ვუცქირე ღიმილით, ვუცქირე და არ გამოვიდა. კარის უკან არ იყო. აბა, სად დაიმალა? საწოლიც საცოდავად დამეღრიჯა. სათავსო. არა, არც ბარმა იცის. ღობე. აქ როდის იყო, მხვდებოდა. და მე ფეხშიშველი, პერანგისამარა შევერიე უღრან ტყეს... მე განაპირა სახლში ვცხოვრობდი, ძალიან ძველში და მყუდროში და მე ტყეში გავუჩინარდი... მე განაპირა სახლში... უკვე აღარ ვცხოვრობდი... -------------------- ''ადამიანზე გამძლეა თიხა,
მაგრამ თიხაზე გამძლეა სიტყვა, ის შეიძლება უბრალო იყოს და აუტანელ ტკივილად ითქვას''... |
|
|
|
| izi-bartki |
Feb 21 2010, 08:41 PM
პოსტი
#150
|
 შეიყვარეთ სიყვარული ჯგუფი: Members პოსტები: 3,169 რეგისტრ.: 15-June 07 მდებარ.: გაღმა ნაპირი..:) წევრი № 2,203 |
რაღაც წერა მომინდა...
მოგენატრა ციცინათელები? - სიყვარული? - ჰო... - სიყვარულს ნაჩუქარ ყვავილებში ვერ იპოვნი და არც ცივ ასფალტზე დანთებულ ცეცხლის გულში დაგხვდება, სიყვარული რაღაც სხვაა, დიდი და დაუტევნელი. მთლიანი არსებაა, ცოცხალი და ნამდვილი. სიყვარულიც ისევე სუნთქავს როგორც ჩვენ, ყველანი, უჩქარდება გული, თვალები უბრწყინავს და უხარია, - სტკივა კიდეც. სიყვარული სანთლის შუქზე დაწერილ პიესას გავს ----- უკვდავია, უბრალოდ, დროდადრო ძალის მოსაკრებად იძინებს. ზოგჯერ ყველაზე დიდი მდუმარებაა ან პირიქით, - ქმედება და ქაოსია. . . სიყვარული ღმერთიცაა და ადამიანიც, ცაც და ჰაერიც, დაგუბებული ტბაც და პაწიას ღიმილიც, არტერიაა, არა, უფო მეტი - სისხლივით შეუცვლელია. თბილი თითების შეხებაა სახეზე და ჟრუანტელი მთელს სხეულში. თავზეხელაღებულია მეკობრესავით და ცრემლებივით უმართავი. - . . . smile.gif - ცრემლებზე რატომ გეღიმება? გული სიყვარულის საბუდარია, იმიტომ რომ, გულში, ყველაზე მეტად თბილა, თუმცა დრო სჭირდება ნაჭუჭის გამოსამტვრევად, ნაჭუჭი ეგოიზმია და არ უშვებს სიყვარულს თავის ნამდვილ სამყოფელში, სამყოფელი - სულია, სული კი ყველაფერი! როგორ ციმციმებენ სიყვარულით სავსე სულები, ისინი ყოველთვის ციცინათელები მგონია, ლამპიონებივით თვალებს არ გჭრიან და ყოველთვის თავისკენ გიზიდავენ, განსაკუთრებით ღრუბლიან ღამეში, როცა მთვარე იმალება და უკუნეთი სიბნელეა, ანათებენ მბჟუტავი შუქით, სანაცვლოდ კი არაფერს ითხოვენ, უბრალოდ, შუშის ქილაში არ უნდა გამოამწყვდიო, თუ მოუნდება თავად მოფრინდება და შენს ეზოში დასახლდება. . . ოოოჰ, რამდენი მალაპარაკე. . . რაო, მოგენატრა ციცინათელები?Dდაელოდე და მოფრინდებიან, - როდის? - გაზაფხულზე ან ზაფხულში, ან იქით გაზაფხულზე ან იქით ზაფხულში, აბა მე რა ვიცი როდის? ი.ბ. 19.02.2010. -------------------- "რომელმან სუას წყლისა მისგან რომელი მე მივცსე მას,არა სწყუროდეს უკუნისამდე"(იოან.4.14)
"ჭეშმარიტება არ იჩაგრება იმით, რომ ვიღაცა მას არ იზიარებს". შილერი. |
|
|
|
| newbie |
Feb 23 2010, 12:04 AM
პოსტი
#151
|
|
Member ჯგუფი: Members პოსტები: 577 რეგისტრ.: 28-April 09 წევრი № 6,908 |
ციტატა(izi-bartki @ Feb 21 2010, 08:41 PM) რაღაც წერა მომინდა... მოგენატრა ციცინათელები? - სიყვარული? - ჰო... - სიყვარულს ნაჩუქარ ყვავილებში ვერ იპოვნი და არც ცივ ასფალტზე დანთებულ ცეცხლის გულში დაგხვდება, სიყვარული რაღაც სხვაა, დიდი და დაუტევნელი. მთლიანი არსებაა, ცოცხალი და ნამდვილი. სიყვარულიც ისევე სუნთქავს როგორც ჩვენ, ყველანი, უჩქარდება გული, თვალები უბრწყინავს და უხარია, - სტკივა კიდეც. სიყვარული სანთლის შუქზე დაწერილ პიესას გავს ----- უკვდავია, უბრალოდ, დროდადრო ძალის მოსაკრებად იძინებს. ზოგჯერ ყველაზე დიდი მდუმარებაა ან პირიქით, - ქმედება და ქაოსია. . . სიყვარული ღმერთიცაა და ადამიანიც, ცაც და ჰაერიც, დაგუბებული ტბაც და პაწიას ღიმილიც, არტერიაა, არა, უფო მეტი - სისხლივით შეუცვლელია. თბილი თითების შეხებაა სახეზე და ჟრუანტელი მთელს სხეულში. თავზეხელაღებულია მეკობრესავით და ცრემლებივით უმართავი. - . . . smile.gif - ცრემლებზე რატომ გეღიმება? გული სიყვარულის საბუდარია, იმიტომ რომ, გულში, ყველაზე მეტად თბილა, თუმცა დრო სჭირდება ნაჭუჭის გამოსამტვრევად, ნაჭუჭი ეგოიზმია და არ უშვებს სიყვარულს თავის ნამდვილ სამყოფელში, სამყოფელი - სულია, სული კი ყველაფერი! როგორ ციმციმებენ სიყვარულით სავსე სულები, ისინი ყოველთვის ციცინათელები მგონია, ლამპიონებივით თვალებს არ გჭრიან და ყოველთვის თავისკენ გიზიდავენ, განსაკუთრებით ღრუბლიან ღამეში, როცა მთვარე იმალება და უკუნეთი სიბნელეა, ანათებენ მბჟუტავი შუქით, სანაცვლოდ კი არაფერს ითხოვენ, უბრალოდ, შუშის ქილაში არ უნდა გამოამწყვდიო, თუ მოუნდება თავად მოფრინდება და შენს ეზოში დასახლდება. . . ოოოჰ, რამდენი მალაპარაკე. . . რაო, მოგენატრა ციცინათელები?Dდაელოდე და მოფრინდებიან, - როდის? - გაზაფხულზე ან ზაფხულში, ან იქით გაზაფხულზე ან იქით ზაფხულში, აბა მე რა ვიცი როდის? ი.ბ. 19.02.2010. ციცინათელები .. ძლიან ლამაზი ჩანახატია  |
|
|
|
| nat_uly |
Mar 6 2010, 01:14 AM
პოსტი
#152
|
 natalia ჯგუფი: Members პოსტები: 1,097 რეგისტრ.: 8-March 07 წევრი № 1,304 |
izi-bartki
შენი ფანი ვარ იზი ძალიან ლამაზად ამბობ სათქმელს რაა -------------------- მე უგნური კაცთა შორის ვეძიებდი სიყვარულს, შენ კი უფალო გვერდით მყოლიხარ,
მომიტევე უფალო სიბრმავე ჩემი... |
|
|
|
| izi-bartki |
Mar 14 2010, 11:41 PM
პოსტი
#153
|
|
შეიყვარეთ სიყვარული ჯგუფი: Members პოსტები: 3,169 რეგისტრ.: 15-June 07 მდებარ.: გაღმა ნაპირი..:) წევრი № 2,203 |
ციტატა(nat_uly @ Mar 6 2010, 12:14 AM) izi-bartki შენი ფანი ვარ იზი ძალიან ლამაზად ამბობ სათქმელს რაა ნუ მაწითლებ ახლა ქალბატონო ნატალიააა -------------------- "რომელმან სუას წყლისა მისგან რომელი მე მივცსე მას,არა სწყუროდეს უკუნისამდე"(იოან.4.14)
"ჭეშმარიტება არ იჩაგრება იმით, რომ ვიღაცა მას არ იზიარებს". შილერი. |
|
|
|
| marine |
Mar 15 2010, 04:05 PM
პოსტი
#154
|
 მ_ა_კ_ა ჯგუფი: co-Moderators პოსტები: 57,864 რეგისტრ.: 3-November 06 მდებარ.: გულის საკურთხეველი:) წევრი № 381 |
ციტატა(izi-bartki @ Feb 21 2010, 08:41 PM) რაღაც წერა მომინდა... მოგენატრა ციცინათელები? - სიყვარული? - ჰო... - სიყვარულს ნაჩუქარ ყვავილებში ვერ იპოვნი და არც ცივ ასფალტზე დანთებულ ცეცხლის გულში დაგხვდება, სიყვარული რაღაც სხვაა, დიდი და დაუტევნელი. მთლიანი არსებაა, ცოცხალი და ნამდვილი. სიყვარულიც ისევე სუნთქავს როგორც ჩვენ, ყველანი, უჩქარდება გული, თვალები უბრწყინავს და უხარია, - სტკივა კიდეც. სიყვარული სანთლის შუქზე დაწერილ პიესას გავს ----- უკვდავია, უბრალოდ, დროდადრო ძალის მოსაკრებად იძინებს. ზოგჯერ ყველაზე დიდი მდუმარებაა ან პირიქით, - ქმედება და ქაოსია. . . სიყვარული ღმერთიცაა და ადამიანიც, ცაც და ჰაერიც, დაგუბებული ტბაც და პაწიას ღიმილიც, არტერიაა, არა, უფო მეტი - სისხლივით შეუცვლელია. თბილი თითების შეხებაა სახეზე და ჟრუანტელი მთელს სხეულში. თავზეხელაღებულია მეკობრესავით და ცრემლებივით უმართავი. - . . . smile.gif - ცრემლებზე რატომ გეღიმება? გული სიყვარულის საბუდარია, იმიტომ რომ, გულში, ყველაზე მეტად თბილა, თუმცა დრო სჭირდება ნაჭუჭის გამოსამტვრევად, ნაჭუჭი ეგოიზმია და არ უშვებს სიყვარულს თავის ნამდვილ სამყოფელში, სამყოფელი - სულია, სული კი ყველაფერი! როგორ ციმციმებენ სიყვარულით სავსე სულები, ისინი ყოველთვის ციცინათელები მგონია, ლამპიონებივით თვალებს არ გჭრიან და ყოველთვის თავისკენ გიზიდავენ, განსაკუთრებით ღრუბლიან ღამეში, როცა მთვარე იმალება და უკუნეთი სიბნელეა, ანათებენ მბჟუტავი შუქით, სანაცვლოდ კი არაფერს ითხოვენ, უბრალოდ, შუშის ქილაში არ უნდა გამოამწყვდიო, თუ მოუნდება თავად მოფრინდება და შენს ეზოში დასახლდება. . . ოოოჰ, რამდენი მალაპარაკე. . . რაო, მოგენატრა ციცინათელები?Dდაელოდე და მოფრინდებიან, - როდის? - გაზაფხულზე ან ზაფხულში, ან იქით გაზაფხულზე ან იქით ზაფხულში, აბა მე რა ვიცი როდის? ი.ბ. 19.02.2010. არაჩვეულებრივია!!!!!!!! -------------------- "კ უ ს_ ნ ა ბ ი ჯ ე ბ ი თ_ ფ უ ძ ი ა მ ა ს_ მ თ ი ს კ ე ნ".
------------------- "არც შექებით ვხდებით უკეთესნი და არც გაკიცხვით უარესნი." /არქიმანდრიტი რაფაელი (კარელინი)/ -------------------- "ფრაზა, რომელსაც ხშირად იყენებდნენ ძველი გადამწერები: "ჴელი მწერლისა მიწასა შინა ლპების და ნაწერნი ჰგიან". |
|
|
|
| izi-bartki |
Mar 19 2010, 08:24 PM
პოსტი
#155
|
|
შეიყვარეთ სიყვარული ჯგუფი: Members პოსტები: 3,169 რეგისტრ.: 15-June 07 მდებარ.: გაღმა ნაპირი..:) წევრი № 2,203 |
marine
გმადლობ შემოგევლე.ნუ არაჩვეულებრივი არაა მარა არაუშავრს,შეიძლებოდა უკეთესიც გამოსულიყო -------------------- "რომელმან სუას წყლისა მისგან რომელი მე მივცსე მას,არა სწყუროდეს უკუნისამდე"(იოან.4.14)
"ჭეშმარიტება არ იჩაგრება იმით, რომ ვიღაცა მას არ იზიარებს". შილერი. |
|
|
|
| sopo... |
Jun 17 2010, 12:30 AM
პოსტი
#156
|
|
Member ჯგუფი: Members პოსტები: 808 რეგისტრ.: 21-August 08 წევრი № 5,502 |
ციტატა pantazia-0 ჩემი მეუღლე რომანტიული მჭერმეტყველებისგან და გრძნობათა ემოციური ( ან თუნდაც არაემოციური) გამომჟღავნებისგან ისე შორს არის, ისე შორს, როგორც... აი მალათიდად, თვითონ ასეთ შედარებას მოიყვანდა - როგორც თბილისის "დინამო" და "ბარსელონა"... ...რამოდენიმე წლის წინ, საშინელი თავის ტკივილებისგან კინაღამ რომ შევიშალე, ჩემმა მეუღლემ ექიმთან მიმიყვანა. ექიმმა გადაღებულ რენდგენის სურათს რომ შეხედა, ძალიან შეშფოთდა ( მაშინ ეს სიტყვა ჯერ კიდევ მართლა გამოხატავდა შეშფოთებას ) და მეორე ექიმს დაუძახა. იმანაც უყურა, უყურა თავის ქნევით და ექთანი მესამის დასაძახებლად გააგზავნა. იმ მესამემ ისე დაიგვიანა, რომ აშკარად ამ ორზე ბევრად მაღლა იდგა, ცოდნით თუ არა, თანამდებობით მაინც ...მერე კოსმოსური ხომალდივით აპარატში შემიყვანეს, ჩემს გარშემო რაღაც ტრიალებდა და ზიზინებდა...სურათების თვალიერება რომ დაიწყეს, ჩურჩულზე გადავიდნენ, კითხვების დასმის დროს თვალს ვერ მისწორებდნენ, ასაკს მეკითხებოდნენ... ამ დაძაბულობისგან არასასიამოვნო ფიქრბი მომერია... ვაითუ... მართლა... რამე.. ისეთი...და მაშინ... ბავშვები... ამ საშინელი ფიქრების დროს თან მექანიკურად და უაზროდ ციმციმა აპარატებიან ოთახს ვათვალიერებდი და... უცებ... ჩემი მეუღლის სახეს გადავაწყდი....ღმერთო, როგორი სახე ჰქონდა...და თვალები... ვერანაირი სიტყვებით ვერ ავღწერ, მის თვალებში რაც და რამდენიც დავინახე...ერთ წვრილ ძაფად გადაქცეულიყო, რომელზეც უზარმაზარი იმედი ეკიდა... ის ექიმი კი ხელში ამ ერთ ციცქნა ძაფთან შედარებით უზარმაზარ მაკრატელს აქანავებდა... ვუყურებდი საყვარელ სახეს, თვალებს და უზომოდ ბედნიერი ვიყავი... ის ადამიანს აღარ ჰგავდა, მე კი, ამქვეყნად ყველაზე უსინდისო ეგოისტი, ბედნიერი ვიყავი... ...საღამოს, რამოდენიმე ექიმ-პროცედურის გავლის შემდეგ, როცა ყველაფერი დამთავრდა და გაირკვა, რომ თურმე ტყუილად დაგვაწყვიტეს ნერვები და არც არაფერი (საშიში) არ მჭირდა, მანქანით სახლში ვბრუნდებოდით. ერთი ხელით მანქანის საჭე ეჭირა, მეორეთი - ჩემი ხელი... ერთხელაც არ გაუშვია, სიჩქარეების კოლოფსაც ერთად ვრთავდით ... მაგრამ ერთხელაც არ შემოუხედავს, ერთი სიტყვაც არ უთქვამს... ერთი პატარა ჟესტიც კი ბოლო წვეთი იქნებოდა მისი გამჭვირვალე სითხედ გადაქცეული გრძნობებით ავსებული თვალებისთვის... და მეც, რადგან ვიცოდი, რომ მეორე დილით, როცა თავის მშობლიურ, არარომანტიულ "მე"ს დაუბრუნდებოდა, მაგრად გაუტყდებოდა "ის" ცრემლები, ხმას არ ვიღებდი, ვიჯექი ჩუმად... გულ-სულგაბრწყინებული... ჩემი არაა , ჩანახატი თუ ქვია არ ვიცი, ბედნიერ წუთებში იყო გაზიარებული, ალბათ ავტორი წინააღმდეგი არ იქნება რომ დავაპეისტე, ყველაზე რაღაცნაირი, ვიტირე თუ არა არმახსოვს მაგრამ რაღაც მასეთი მძაფრი  |
|
|
|
| blue night |
Jun 19 2010, 02:15 AM
პოსტი
#157
|
|
Member ჯგუფი: Members პოსტები: 114 რეგისტრ.: 3-November 09 წევრი № 7,680 |
წვიმა
ერთ ღამეს გაწვიმდა. ერთ რამეზე წვიმდა, რომ არავის უხაროდა ცაში ასვლა. სიტყვა სიკვდილი ხომ ყველასთვის საშინელი ჭექა-ქუხილივით იყო. წვიმდა ამაზე, წვიმდა და თან წვიმა ცის საოცარ სავენეებზე მღეროდა. თავისთვის ასე ლაპარაკობდა: ”აი, ატმის ხე, ისე ხარბად მისრუპავს, ხვალ მზე ამოვა და ამ მწვანე ატმებსაც დაამწიფებს. მერე ვიღაც იყიდის ატამს, გემრიელად შეჭამს და შეიძლება ვერ მიხვდეს, რომ მე და მზის გარეშე ციდან რომ მოვდივართ ატამი გახმებოდა და ისიც ვერ იგრძნობდა იმ მშვენიერ გემოს, რომელიც ასე ხშირად უგრძვნია. რატომ არ უნდათ ცაში, როცა ციდან ასეთი ლამაზი გემო მოდის?” _არაკუნებდა ფანჯრის მინებზე. თან ისე ეცოდებოდა წვიმას ადამიანი, ათი ათასობით ცრემლად იღვრებოდა, ”სიკვდილის ნუ გეშინიათ, სიკვდილის ნუ გეშინიათ, ცა ისე ლამაზიაო...” კაპ, კაპ............................................................... |
|
|
|
| blue night |
Jun 19 2010, 02:47 AM
პოსტი
#158
|
|
Member ჯგუფი: Members პოსტები: 114 რეგისტრ.: 3-November 09 წევრი № 7,680 |
მიყვარხარ
მიყვარხარ!!!! მინდა ფურცლები ავავსო წერით, დავწერო ათასი განსხვავებული სიტყვა და ყველა ის ნიშნავდეს, მიყვარხარ!!!!!!! აი ვიწყებ: ალუჩა, წვიმა, ლურჯი, ციცინათელა.... პირველი, პირველი, ხელუხლებელი, მზე ცხრათვალა, ვარდი ეკალა, კარიბჭე მზიანი, ჩანგი, ნატვრა... მიყვარხარ!!!!! არა, ვერ დავწერე. სხვა სიტყვები მინდა ვიპოვო, არა ქართული, არა უცხოური, ისეთი ჯერ არავის რომ არ უთქვამს, ისეთი, ზღაპრული, ღვთაებრივი, ჯადოსნური, მუსიკალური, საოცარი ფერის. დავწერ განტოლებას და პასუხი იქნება მხოლოდ: მიყვარხარ!!! მიყვარხარ! შენით ამოდის მზე, ცაა ცისფერი, ბილიკია ზღაპრული...საკურა, აყვავებული ალუბალი, ზღვაში დახრჩობა, ცაში სიკვდილი, ქართან ცეკვა.... სხვა რა ვთქვა, მე ხომ მხოლოდ ერთ სიტყვას ვგრძნობ: მიყვარხარ!!! |
|
|
|
| sopo... |
Jun 19 2010, 11:16 AM
პოსტი
#159
|
|
Member ჯგუფი: Members პოსტები: 808 რეგისტრ.: 21-August 08 წევრი № 5,502 |
ციტატა(blue night @ Jun 19 2010, 03:47 AM) მიყვარხარ მიყვარხარ!!!! მინდა ფურცლები ავავსო წერით, დავწერო ათასი განსხვავებული სიტყვა და ყველა ის ნიშნავდეს, მიყვარხარ!!!!!!! აი ვიწყებ: ალუჩა, წვიმა, ლურჯი, ციცინათელა.... პირველი, პირველი, ხელუხლებელი, მზე ცხრათვალა, ვარდი ეკალა, კარიბჭე მზიანი, ჩანგი, ნატვრა... მიყვარხარ!!!!! არა, ვერ დავწერე. სხვა სიტყვები მინდა ვიპოვო, არა ქართული, არა უცხოური, ისეთი ჯერ არავის რომ არ უთქვამს, ისეთი, ზღაპრული, ღვთაებრივი, ჯადოსნური, მუსიკალური, საოცარი ფერის. დავწერ განტოლებას და პასუხი იქნება მხოლოდ: მიყვარხარ!!! მიყვარხარ! შენით ამოდის მზე, ცაა ცისფერი, ბილიკია ზღაპრული...საკურა, აყვავებული ალუბალი, ზღვაში დახრჩობა, ცაში სიკვდილი, ქართან ცეკვა.... სხვა რა ვთქვა, მე ხომ მხოლოდ ერთ სიტყვას ვგრძნობ: მიყვარხარ!!! ციტატა(blue night @ Jun 19 2010, 03:15 AM) წვიმა ერთ ღამეს გაწვიმდა. ერთ რამეზე წვიმდა, რომ არავის უხაროდა ცაში ასვლა. სიტყვა სიკვდილი ხომ ყველასთვის საშინელი ჭექა-ქუხილივით იყო. წვიმდა ამაზე, წვიმდა და თან ცის საოცარ სავენეებზე მღეროდა. თავისთვის ასე ლაპარაკობდა: ”აი, ატმის ხე, ისე ხარბად მისრუპავს, ხვალ მზე ამოვა და ამ მწვანე ატმებსაც დაამწიფებს. მერე ვიღაც იყიდის ატამს, გემრიელად შეჭამს და შეიძლება ვერ მიხვდეს, რომ მე და მზის გარეშე ციდან რომ მოვდივართ ატამი გახმებოდა და ისიც ვერ იგრძნობდა იმ მშვენიერ გემოს, რომელიც ასე ხშირად უგრძვნია. რატომ არ უნდათ ცაში, როცა ციდან ასეთი ლამაზი გემო მოდის?” _არაკუნებდა ფანჯრის მინებზე. თან ისე ეცოდებოდა წვიმას ადამიანი, ათი ათასობით ცრემლად იღვრებოდა, ”სიკვდილის ნუ გეშინიათ, სიკვდილის ნუ გეშინიათ, ცა ისე ლამაზიაო...” კაპ, კაპ............................................................... ვაიმე რა საოცრად წერ  კიდევ დაწერე რა ბევრი ბეეევრი |
|
|
|
| blue night |
Jun 20 2010, 11:38 PM
პოსტი
#160
|
|
Member ჯგუფი: Members პოსტები: 114 რეგისტრ.: 3-November 09 წევრი № 7,680 |
ციტატა(sopo... @ Jun 19 2010, 11:16 AM) ვაიმე რა საოცრად წერ კიდევ დაწერე რა ბევრი ბეეევრიმადლობა, სოფო! |
|
|
|
|
ამ თემას კითხულობს 1 მომხმარებელი (მათ შორის 1 სტუმარი და 0 დამალული წევრი)
0 წევრი:
| მსუბუქი ვერსია | ახლა არის: 28th April 2024 - 12:17 AM |
მართლმადიდებლური არხი: ივერიონი
ფორუმის ელექტრონული ფოსტა: იმეილი
CHURCH.GE-Powered by Giorgi and IPB. Hosting by WebHostinG.Ge
2024
Licensed to: church.ge