წმინდანობა პარამეტრები

[marine]

"ყველა წმინდანმა, საკუთარი გამოცდილებით გაიარა დემონებთან ბრძოლის გზა. ისინი ხედავდნენ ამ უჩინარს, ყველგან აწყდებოდნენ მის კვალს, თითქოსდა თოვლზე აღბეჭდილს. მათთვის, მიწიერი ცხოვრება - სულიერ შეტაკებას წარმოადგენდა და მოღვაწეთა ზოგიერთი დღიური, მსგავსია ბრძოლათა მოგონებებისა, რომლებშიც თავად ისინი მონაწილეობდნენ".

/არქიმანდრიტი რაფაელი (კარელინი)/

[marine]

"სიცოცხლის ბოლოს [მჯდომარე] ანასტასიამ კიდევ უფრო გააძლიერა თავისი ზეადამიანური მოსაგრეობა. მისი გამბანელი ქალები ამბობდნენ, რომ სკამის ქვეშ კონსერვის ცარიელ ქილას დებდა და ისე ჯდებოდა. მისი ბასრი პირები თითქმის ძვლამდე ჩადიოდა სხეულში, მაგრამ ჭრილობა არ უჩირქდებოდა."

[marine]

"გუთების ბატონობის ჟამს რომის კონსულის სიმახის ასული, მშვენიერი ქალწული გალა სიყმაწვილეშივე გაათხოვეს. ერთ წელიწადში დაქვრივდა. მდიდარმა ახალგაზრდა ქვრივმა ამქვეყნიურ განცხრომას და მეორედ გათხოვებას ამჯობინა, ქრისტეს სულიერად დაკავშირებოდა, რაც ცრემლით იწყება და საუკუნო სიხარულით მთავრდება.
გალას ხორციელი განხურვება დაეწყო. ექიმები უმტკიცებდნენ, თუ არ გათხოვდები, უზომო მხურვალებისგან, საწინააღმდეგოდ ქალური ბუნებისა, წვერი ამოგივაო (შემდგომში ასეც მოხდა). მაგრამ წმინდა დედაკაცს არ ეშინოდა გარეგნული უსახურობისა, მთელი გულით უყვარდა ზეციური სასიძო, რომელიც ჩვენში შინაგან კეთილსახიერებას ეძიებს. ამიტომაც ქმრის სიკვდილის მერე გაიძრო ერისკაცული სამოსი და წმინდა პეტრესა და პავლეს მონასტრის ეკლესიაში ყოვლისშემძლე ღმერთის მსახურებას მიუძღვნა თავი. მრავალი წლის მანძილზე გულის უბრალოებითა და ლოცვით განმშვენდებოდა და უხვად ურიგებდა გლახაკებს მოწყალებას. როცა ყოვლისშემძლე ღმერთმა ღვაწლის სანაცვლოდ საუკუნო ჯილდოს მიცემა განუჩინა, მკერდზე სნეულება შემოსდო.
ღამის საათებში მის საწოლთან ორი შანდალი იწვოდა ხოლმე, რადგან ნათლის მეგობარს სძულდა როგორც სულიერი, ისე მატერიალური სიბნელე. ერთხელ, სნეულებით გატანჯულმა, იქვე, შანდლებს შორის მდგარი წმინდა მოციქული პეტრე დაინახა. სითამამე მოიკრიბა, მიესალმა და ჰკითხა: "რაო, ბატონო ჩემო, მომეტევა თუ არა ცოდვები?" მოციქულმა ალერსიანი სახით თავი დაუქნია: "მოგეტევა, წარვედ". გალას ერთი მონაზონი ძალიან უყვარდა და სთხოვა: "გევედრები, და ბენედიქტაც წამოვიდეს ჩემთან ერთად". მოციქულმა - შენთან ერთად წამოვა სხვა, ის კი ოცდაათი დღის მერეო.
თქვა ეს და მოციქული უჩინარი შეიქნა. გალამ მოიხმო მონასტრის წინამძღვარი და ყოველივე უამბო. მესამე დღეს გალა იმ დასთან ერთად დაკრძალეს, რომელზეც მოციქულმა თქვა, ხოლო ის მონაზონი, რომელიც ითხოვა, ოცდამეათე დღეს გარდაიცვალა."

/წმ. გრიგოლ დიოლოგოსი/

[marine]

"კანიდის მღვიმე მთის ძირში მდებარეობდა და ძალზე ნესტიანი გახლდათ, რის გამოც წმინდანს [ღირს კანიდი კაპადოკიელს] დროთა განმავლობაში თმა და წვერი გასცვიდა. თუმცა, იმ ადგილას სამოცდაცამეტი წელი იღვაწა".

[marine]

"მიუხედავად ავადმყოფობისა და ფიზიკური ტანჯვისა, სული ისეთ მადლსა და ნეტარებას გრძნობდა, რომ უჭირდა [იოსებ ათონელს] მათი გადმოცემა და ამბობდა, - მგონია, თითქოს შიგნით სამოთხე მქონდესო".

[marine]

"წმინდანი სულიერად გასაოცარი სისწრაფით იზრდებოდა. თავისი სასწაულებით მან შორს გაითქვა სახელი".

[marine]

"სულიერად ფერნაცვალი მამები თაბორის ნათელით, ხელთუქმნელი ნათელით არიან გაბრწყინებული. გარდაცვალების შემდეგ ბევრი წმინდანის ძვლები კეთილსურნელებენ, მირონს აფრქვევენ. მაგრამ ყოფილა სულიერ სამყაროში ისეთი შემთხვევებიც, როცა ღირსი მამები სიცოცხლეშივე კეთილსურნელებენ. მამა იოსებ ვათოპედელი ჰყვება კვიპროსელ სტავროვუნის ბერზე, დიონისე უმცროსზე: იმ სათნოებათა გარდა, რომელიც ყველასთვის თვალსაჩინო იყო, მას გამოარჩევდა სიფხიზლე და შინაგანი ჭვრეტა. საათობით შეეძლო გაუნძრევლად მდგარიყო, ამ დროს აღტაცებული გახლდათ ღვთის საიდუმლოებათა სამყაროში და განშორებული იყო ჩვეულებრივ ადამიანებს. მისგან ხშირად სულიერი კეთილსურნელება იფრქვეოდა, რომელიც მასზე მყოფ ღვთის მადლს ამჟღავნებდა მათ წინაშე, ვინც იცნობდა. ისინიც გულისხმაყოფდნენ, თუ რა კაცი იყო იგი. ამ მიზეზით მამა დიონისე ერთ ადგილას დიდხანს ვერ ჩერდებოდა. ის 1961 წელს გარდაიცვალა."

"XX საუკუნის ათონის მთის მშვენება იყო მამა ანთიმოზი, წმინდა ანას სკიტელი.
ერთხელ მამა ანთიმოზი საღვთო ლიტურგიას ატარებდა. წმინდა ძღვნის გარდასახვის ჟამს იქვე მდგარმა მამა ვარლაამმა დაინახა, რომ მამა ანთიმოზი ერთიანად ცეცხლში იყო გახვეული. მაშინვე კელიაში გაიქცა, საბანი და პირსახოცი მოიტანა, ცეცხლი რომ ჩაექრო. მაგრამ ამ დროს განეხვნა მას თვალნი და მიხვდა, რა ცეცხლიც სწვავდა მამა ანთიმოზს. უკან დაიხია და ჯვარი გამოისახა.
მამა გაბრიელს, მის პირველ მორჩილს, მრავალჯერ სმენია მამა ანთიმოზის კელიიდან მშვენიერი ხმაშეწყობილი გალობა. მას ხომ რადიო არა აქვს, - გაიფიქრა ერთხელ და დაასკვნა, რომ უფლის ანგელოზები და წმინდანები გალობდნენ მამა ანთიმოზთან ერთად. მრავალგზის უნახავთ - წირვისას მიწას არ ეხებოდა...
"ღამით მესმის, როგორ მოძრაობენ პლანეტები", - მიუთითა ზეცას მამა ანთიმოზმა და ჩაიჩურჩულა, თითქოს არ უნდა ვინმემ გაიგოსო, - ჰყვებოდა ერთი ჟურნალისტი, - მას ვუყურებდი. თავზე ნათელი ადგა. თავი ჩავღუნე, ვინაიდან ვერ დავითმინე ხილვა. მის თავს ზევით ბრწყინავდა ცისარტყელას შარავანდი, რომლიდანაც ყველა მხარეს გამოდიოდა და რიტმულად ერთმანეთში გადაიღვრებოდა პატარა სხივი". მამა ანთიმოზი 1996 წელს გარდაიცვალა და ვითარცა ჩიტი, მისი სული აღიჭრა ზეცად."

[marine]

"მამა ეგნატე კატუნაკელზე (+1927) მისი სულიერი ძმები ამბობენ: მის ბაგეთაგან, სიტყვებთან ერთად, მშვენიერი არომატი იფრქვეოდა. როცა ის საუბრობდა, კეთილსურნელებას ვგრძნობდითო. მამა ქრიზანთემოსი უყვებოდა არქიმანდრიტ ქერუბიმს: "მამა ეგნატე ჩემი სულიერი მოძღვარი იყო, ხშირად დავდიოდი მასთან. არა მარტო მისი ბაგე, არამედ ოფლით გაჟღენთილი მისი ტანსაცმელიც კი კეთილსურნელებას აფრქვევდა". ანგელოზებრივი სახე ჰქონდა, ღვთაებრივი ნათლით გაბრწყინებული. შინაგანი ნათლითაც ასხივებდა. "იგი ვიხილე ნათლით შემოსილი, სახე ფერნაცვალი ზეციური მადლით ბრწყინავდა", - ჰყვებოდა მამა
პ-ი. არქიმანდრიტ გაბრიელსაც (დიონისიატი) უხილავს იგი თაბორის ნათელით გაბრწყინებული. მამა ეგნატე 1927 წელს გარდაიცვალა. რამდენიმე წლის შემდეგ, როცა ძმებმა მისი საფლავი გახსნეს, მამა ეგნატეს ძვლები საოცარ კეთილსურნელებას აფრქვევდა და ესეც კიდევ ერთი ნიშანი იყო მისი სიწმინდისა."

[marine]

"უდიდესმა წმინდანებმა მიაღწიეს სიმაღლეებს, რომელთა ცხოვრება თავიდან ქრისტიანულ წესს არ შეეფერებოდა. პეტრე მოწყალე, მოსე შავი, დავით ავაზაკყოფილი უდიდესი წმინდანები გახდნენ. ამით უფალი გვანახებს, რომ ყველას შეუძლია მიაღწიოს სიწმინდეს. პავლე მოციქული ამბობს: "მე იმიტომ მომაქცია უფალმა, რომ ამით დაენახვებინა, თუ რამხელა ცოდვილები შეიძლება მოაქციოსო".
პავლე მოციქული ეკლესიას დევნიდა, მაგრამ თავისი ცხოვრებით მან უდიდეს სიმაღლეს მიაღწია. "მე უკვე აღარ ვარ, ჩემში უკვე ქრისტეაო", - ბრძანებს. ნახეთ, როგორი ფერისცვალება მოხდა? ადამიანი ჭეშმარიტი ქრისტიანი თუ გახდება, სულიერ ფერისცვალებას მიაღწევს. ხორციელიდან თუ განთავისუფლდები, სულიერიც გახდები. ხორციელებაში იგულისხმება ჩვენი დაცემული ბუნება. უფალი ამბობს: "ჩემი გზა ეკლიანია და ვიწრო". ადამიანმა უნდა განიმოსოს ძველი სამოსი, სიბრძნე გამოიყენოს და უფლის მიერ ბოძებულ ვიწრო და ეკლიან გზას შეუდგეს."

/არქიმანდრიტი მარკოზი (გურგენიძე)/

[marine]

"წმინდა მამა მარხვითა და ლოცვით ემსახურებოდა უფალს."

[marine]

ღირს იუსტინე პოპოვიჩს ხარების დღესასწაულზე დაბადების აღსანიშნავად ნათლბისას ბლაგოე დაარქვეს... ხარების დღესასწაულზე გარდაიცვალა...

[marine]

"როცა პატიოსანი ჯვრის კელიაში ცხოვრობდა, ბერი პაისი ხშირად ჩაუვლიდა ხოლმე წმინდა სამების სახელობის მიტოვებულ რუსულ კელიას, საიდანაც ყოველთვის ძლიერ კეთილსურნელებას გრძნობდა. ერთხელ, როცა სულიერ შვილთან ერთად ამ კელიას ჩაუარა, ჰკითხა, - კეთილსურნელებას თუ გრძნობო. კიო, - დაეთანხმა ის. ავიდნენ კელიის საძვალეში. ეს კეთილსურნელება ერთი მოსაგრე ბერის თავის ქალადან მოდიოდა."

[marine]

"როცა მამა პაისი "წმინდა არსენ კაპადუკიელის ცხოვრებას" გამოსაცემად ამზადებდა, სუროტის რამდენიმე მონაზონთან ერთად იჯდა ოთახში და ტექსტს ასწორებდა. უეცრად საოცარი კეთილსურნელება იგრძნო, არაფერი უთქვამს, აცალა, სხვებიც თუ იგრძნობენო. მალე მონაზვნებმა ერთმანეთის მიყოლებით წამოიძახეს: რისი სურნელია? ეს რა კეთილსურნელებააო. ბერმა მათ განუმარტა, რომ ეს იყო ღირსი არსენის კეთილგანწყობა მისი ცხოვრების გამოცემის გამო."

[marine]

"ადრე წერა-კითხვა არ იცოდა [მამა ორმა], მაგრამ როცა ხალხის საცხოვრებლის სიახლოვეს დასახლდა, ღვთისაგან მიიღო ნიჭი (წერილის გაგებისა). ძმებმა მას ბიბლია მოუტანეს და ისე დაიწყო კითხვა, თითქოს ადრევე ჰქონდა ნასწავლი."

"უდაბნოში ვიცნობდი ერთ კაცს, რომელსაც სამი წლის მანძილზე მიწიერი საკვები არ მიუღია. ყოველ სამ დღეში ღვთის ანგელოზი მოუტანდა ზეციურ საზრდელს და ის დაუცხრობდა შიმშილსა და წყურვილს."

[marine]

"უბრალო ადამიანები გულით გრძნობენ სიწმინდეს".

[marine]

"ის [ღირსი პიმენ მრავალვნებული] სხეულით და სულით წყაროსთვალივით წმინდა იყო"

[marine]

"წმინდანი ჯერ კიდევ სიცოცხლეში ახდენდა სასწაულებს და გარდაცვალების შემდეგაც განადიდა უფალმა ნიშ-სასწაულებით"

[marine]

"ერთხელ კომუნისტი აქტივისტები მამა ვასილის [ფირცხალავა] სახლში შეჭრილან და ხატების დარბევა დაუწყიათ. განსაკუთრებით ორი ქალი აქტიურობდა. მამა ვასილის დედას, მარიამს, მხოლოდ ერთი, ყოვლადწმინდა ღვთისმშობლის ხატის გადარჩენა მოუსწრია, რომელიც შეუმჩნევლად გულში ჩაუკრავს. შინ დაბრუნებულ მამა ვასილს დამწუხრებული დედა დაუმშვიდებია: ხატების შეურაცხმყოფელებს ღვთის რისხვა არ ასცდებათ - ისე დაეშლებათ ძვლები, როგორც ეს ხატები დაიშალაო.

ეს სიტყვები წინასწამეტყველური გამოდგა: ორიოდ თვის შემდეგ ის ქალი, რომელიც ხატების შეურაცხყოფისას განსაკუთრებით აქტიურობდა, მძიმედ დაავადდა (თუმცა მანამდე სრულიად ჯანმრთელი იყო) და მალე სწორედ ძვლების დაშლით გარდაიცვალა. მეორე ქალი ქალური სენით შეპყრობილი მისულა მამა ვასილის სახლში და ბერისაგან შენდობა უთხოვია. იგი გადარჩენილა (შემდეგ ილორის წმინდა გიორგის ეკლესიაში დაუწყია სიარული და იქ ტაძარსაც ალაგებდა).

ამ მოვლენის შემდეგ ღვთისმებრძოლთა გულში შიში დათესილა და ბერის შეწუხებას ერიდებოდნენ. ხალხს ძალიან უყვარდა ბერი. ელოდებოდნენ მამა ვასილის სოფელში გამოჩენას. მისი სჯეროდათ და ენდობოდნენ - წმინდა კაციაო, ყველას უნდოდა მისი ხელით მონათლულიყო. მათგან დღესაც ბევრია ცოცხალი."

[marine]

"მამა ვასილის [ფირცხალავა] წმინდანად შერაცხვის შემთხვევაში კარი გაიღება მრავალი ადამიანისთვის მადლის მისაღებად".

[marine]

"წმინდანმა მუდმივი ღვაწლით სულიერ სრულყოფილებას მიაღწია"