თეოლოღუმენი ეკლესიაში პარამეტრები

[KAIROS]

ღვთისმეტყველების განყოფილება შედარებით კარგად მუშაობს და ახალ თემებიც არ აყოვნებს

თეოლოღუმენის, მწვალებლობის, და მცდარი "უმცდარობის" სხვაობისათვის


ამ თემის ერთერთ სათაურად ესეც შეგვიძლია გამოვიყენოთ: ჭეშმარიტება და თეოლოღუმენი ეკლესიის აზროვნების ისტორიაში, თემის გახსნისაკენ მიბიძგა იმ ფაქტმა, რომ ეკლესიაში გავრცელებულია აზროვნება "მამები ამბობენ", პირველ რიგში საერთოდ ამოგლეჯილი ციტატებით ხდება აპილირება, რაც სექტანტიზმის დამახასიათებელი უფროა, ანუ არ ხშირად არ ხდება გააზრება რომელიმე მამის ნაშრომისა ზოგადად და ხდება მისი რომელიმე ციტატის, მოსაზრების აფიშირება, ამით ფაქტობრივად ხდება ფალსიფიკაცია თავად ამ მამის ნააზრევისა, ეგ პირველ რიგში გასათვალისწინებელია, მაგრამ არის ის მეორე რამ, რამაც ამ თემის დაარსება გამოიწვია, ესაა კერძო აზრის არსებობა ეკლესიის მამებში, იგივე თეოლოღუმენი; ჩვენი მრევლის ( და არა მხოლოდ) დიდი უმრავლესობის საეკლესიო ტერმინოლოგიაში ესეთი ან სიტყვა არ არსებობს, ან მისი შინაარსის გაგებაა დამახინჯებული, დამკვიდრებულია რაღაც პაპისტური აზროვნების ნაირსახეობა, კერძოდ ის
რაც სათაურში დავწერე მცდარი უმცდარობა, არ არსებობს უმცდარი ადამიანი, არც მღვდელი, არც ეპისკოპოსი და არც წმიდანი იყო უმცდარი, როცა ამქვეყნად იყო, შესაბამისად მისი ყველა სიტყვა, და ყველა შრომა არაა ერთგვაროვნად მისაღები და ერთგვაროვნად უმცდარი, მაგრამ ამავდროულად წმიდა მამათა შრომებში არაა რაიმე დოგმატური სიმცდარე (ზოგჯერ ვხვდებით მხოლოდ ტერმონოლოგიუირ დაუზუსტებლობას),
მაგრამ არის კერძო აზრები, რომელიც მიუღებელია ეკლესიის აზროვნებისათვის, თუმცა ეს არ ქმნის მისი სიწმიდისათვის რაიმე პრობლემას, არადა სიმცდარე დოგმატურ სფეროში უკვე მწვალებლობაა, ძირითადად კი დოგმატური სფერო იყოფა ორად 1. ტრინიტოლოგიური და 2. ქრისტოლოგიური, ფაქტობრივად მსოფლიო კრებების თითქმის აბსოლუტური უმრავლესობა ამ ორი სფეროს დარღვევათა გამო წარმოშობილ მწვალებლობათა წინააღმდეგ გაიმართა ( გარდა VII კრებისა, რომელიც ხატმებრძოლობას მიეძღვნა, თუმცა იქაც რაღაც აზრით იდეაში მაინც ქრისტოლოგიური პრობლემა იყო), ანუ თეოლოღუმენი არ არსებობს დოგმატიკაში, მაგრამ ის არსებობს სხვადასხვა საკითხებში, ქვემოთ მოვიყვან მცირე სიას ( შემდეგ გავზრდი ) მამათა სიას, თავიანთი თეოლოღუმენებით და ვნახავთ, რომ მთავარია საეკლესიო აზროვნება, ეკლესიის კრებათა მიერ დამკვიდრებული დოგმატიკა, დოგმატიკა, რომელიც რომელიმე ერთი მამის აზრს კი არ ეყრდნობა, არამედ საეკლესიო აზროვნების ერთიანობას,
ნეტარი ავგუსტინე წერდა
მთავარში ერთობა, მეორე ხარისხოვანში სახესხვაობა, ყველაფერში სიყვარული- «В главном – единство, во второстепенном – разнообразие, и во всем – любовь».[u]ამიტომ შეიძლება რომ ამათუიმ არადოგმატურ საკითხზე ერთი მამა სხვას ფიქრობდეს, მეორე სხვას, მეტიც, შეიძლება რომელიმე წმიდა მამები ერთმანეთშიც კი ვერ იყვნენ კარგად, მაგრამ მათ სიწმიდეს და დოგმატიკურ უმცდარობას ჩრდილი არავითარ შემთხვევაში არ ადგება,
ასე შეიძლება აქაც ზოგჯერ აშკარად სიზედმეტემდე მისულ თემაში ორივე მოკამათეს შეეძლოს ისე დარჩეს თავის აზრზე, რომ არცერთი არ იყოს, რაიმე "წვალების" საშიშროების ქვეშ; ასევე შეიძლება რომელიმე არადოგმატურ თემაში, რომელიმე მამის, რომელიმე თეოლოღუმენი იყოს მიუღებელი და არც ამაში იყოს რაიმე წვალება, თუ რათქმაუნდა ის ვინც თეოლოღუმენს ეწინააღმდეგება თავად არ წერს რაიმე სხვა თეოლოღუმენს ან უარესს, წვალებას.
ახლა რამოდენიმე მაგალითი, შეიძლება დროთა განმავლობაში თანამიმდევრობა შევცვალო ან ჩავამატო ათასწლოვანი მეუფების შესახებ მცდარ სწავლებას იზიარბდა წმ. ირინეოს ლიონელი, წმ. იოანე ოქროპირი თვლიდა, რომ დაბადების სიტყვებში სული ღვთისა იძვროდა წყალთა ზემოთ იყო ანგელოზთა სამყარო, ეკლესია კი ამ აზრს არ იზიარებს და მიღებულია რომ იქ იგულისხმება სულიწმიდა, წმ. გრიგოლ დიოლოღოსი საერთოდ ჯოჯოხეთის არსებობას მიწისქვეშ ფიქრობდა და ჯოჯოხეთის ცეცხლი ნივთიერ ცეცხლად მიაჩნდა, რაც თავად იოანე დამასკელმა უარყო (ამ ცრუსწავლებას ბევრი ახალი დროის საეკლესიო მოღვაწეებიც იზიარებდნენ), ასევე შესაძლებელია რომელიმე მამა თანამედროვე ეპოქაშიც რაიმეს მცდარად თვლიდა, მაგრამ ეს თავად იმ მამას არაფერს აკლებს, ქრისტიანმა რაც უნდა გააკეთოს ესაა, მისდიოს ეკლესიის ხმას, უსმინოს სინოდს, და მხოლოდ მისი დადგენილებებით მიიღოს გადაწყვეტილებები რაიმეს დაგმობის და ან დაგმობისაკენ მოწოდების შესახებ.

დღევანდელ შესავალ პოსტს ახალ თოფიქში, დავასრულებ ნაწყვეტით დიაკონ ანდრეი კურაევის წიგნიდან ... ეკლესია ადამიანთა სამყაროში... მაპატიეთ მოზრდილი ნაწყვეტისათვის, უბრალოდ ვერ შევამცირე, იმდენას საინტერესო იყო:

…важно показать, что пространство Церкви – это пространство мысли, пространство дискуссии, что мы признаем за человеком право на ошибку. Если человек ошибся, то за этим не последуют оргвыводы, запреты, анафема. Есть, конечно, вещи, в которых мы безусловно должны быть едины, а есть пространство разнообразия.

Как-то я встретился с одним юношей-старообрядцем, который сам еще не до конца осознал свое «староверие», присматривался. И вот он решил малость на меня «наехать». Я же ему говорю: «Ты действительно хочешь, чтобы церковная жизнь строилась по заветам древних святых отцов?» «Да, конечно, поэтому-то я - старовер». «Но посмотри на вот эту заповедь одного из тех двенадцати святых отцов, которых Вселенские соборы называют нормой Православия, а именно блаженного Августина : «В главном – единство, во второстепенном – разнообразие, и во всем – любовь». Теперь скажи мне, в чем староверы разрешают разнообразие?»
Он задумался и сказал: «Я подумаю, потом приду». Но так больше и не пришел…

Я не претендую на то, чтобы всегда быть голосом Церкви и выражать официальную позицию. Часто я просто говорю о своем понимании некоторых проблем. Еще раз повторяю – когда речь идет о проблемах, не имеющих соборно-догматического оформления (ибо согласие с догматами Вселенских Соборов есть минимально необходимое условие членства в Церкви).


Церковная речь не сводится только к перебиранию и цитированию догматов. Есть огромное количество вопросов из жизни, а не из Библии. И вот эти не-догматические вопросы разные священники и богословы решают по-разному.

Это то, что пугает многих в Православии, и то, из-за чего я в него влюбился. Действительно, очень сложно жить в таком состоянии свободы. Католикам хорошо: у них есть папа: Roma Iоcuta — causa finita (Рим сказал — дело закончено»). Баптистам тоже легче: у них бумажный папа - Библия. Привел нужную цитату — и все, думать больше не надо. Мозги отключаются, точнее, работают только в режиме «поиск» (поиск нужной цитаты).

У православных все гораздо сложней. Здесь вопросов больше, чем ответов. И ответы часто бывают разные. Поэтому вопрос истины в Православии – это не вопрос дисциплины и послушания. Это вопрос любви. Тот святой, которого ты понял и полюбил, становится для тебя авторитетнее (если в каком-то вопросе он расходится с другим святым). Тот священник, которому ты открылся, которого ты выбрал (а духовника для себя каждый выбирает сам) — он и становится для тебя голосом Церкви. Думать же, выбирать, любить — надо учиться самому.

Человек, когда приходит в церковь, неизбежно оказывается дезориентирован. Это хорошая дезориентация. Тут верны слова Ницше: «Нужно иметь в душе хаос, чтобы родить танцующую звезду». Когда человек проходит через покаянный кризис из неверия к вере, если этот кризис настоящий, если человек всерьез приходит к вере, то поначалу у него обязательно должно появиться чувство никуда-не-годности всех его прежних знаний. Будь я хоть трижды профессор, я должен быть готов учиться у любой бабулечки, потому что в церковных делах она понимает больше. Если у человека, входящего в церковь, нет такой решимости, то он никогда не воцерковится. Если неофит не готов слушаться самую обычную церковную бабку, это значит, что такой человек ищет себя в Церкви, а не Христа в себе. Всеверие же – это следствие нормального покаянного кризиса.

Но то, что нормально в детстве, ненормально позже. Памперсы хороши в младенчестве, но шагать в памперсах по жизни было бы странно. Изначальное неофитское вседоверие со временем может вылиться в серьезный кризис. Я бы назвал это искушением изосакральности, когда для верующего все одинаково свято, все церковные голоса воспринимаются как голоса назидательные .

Если он не научится искать голос Церкви, не научится ориентироваться в многообразии церковных голосов, то он рискует повредить свою душу. Если в сознании начинающего церковного человека все одинаково сакрально и авторитетно, если для него одинаково дорог и голос «почетной прихожанки», и голос настоятеля, и голос листовки, набранной церковно-славянским шрифтом, и мнение Евангелия, суждение Патриарха и интернет-сплетня, советы профессиональной паломницы и определения Церковного Собора, то голова закружится, завьется… Знаете, когда человек находится в магнитной аномалии, он не может ориентироваться по компасу. Если все небо высвечено Полярным сиянием, невозможно распознать яркость и различие звезд. Нельзя найти ориентиры в стандартных блочно-панельных «Новых Черемушках» или в искусственных лесопосадках среди деревьев одинакового возраста и породы.

Вот и церковные звезды и звездочки надо различать. Неофит искренне желает быть церковным послушником. Но чтобы слушаться, надо слышать. Надо уметь расслышать голос Церкви. А где он? В чьих устах?


Помнится, вскоре после своего вхождения в Церковь, я стал думать над этими вопросами. И подошел к своему приходскому священнику: «Батюшка, я понимаю, что мирянин должен слушать священника. Но ведь и священник может ошибаться. Понимаю, что более высокая инстанция - епископ. Но и епископ в Православии не обладает статусом непогрешимого оракула. Понимаю, что надо верить в то, что сказанное тебе вот именно сейчас именно этим епископом надо воспринять как волю Божью. Но вот если справа от меня стоит один епископ и говорит одно, а слева стоит другой епископ и в ту же самую минуту говорит другое – кого я должен слушать?». Реакция спрошенного батюшки была совершенно нормальна - он рассмеялся. Сцена и в самом деле была комична: стоит 19-летний юнец и разглагольствует: слева от меня – один епископ, справа - другой… Кстати, в ту пору я еще живьем не видел вообще ни одного епископа. Но сегодня-то такие случаи в моей жизни бывают! Так что сцена была смешной, а вопрос все равно –серьезен.

По мере нравственного взросления человек должен выработать в себе аксиологию, учение об иерархии ценностей. Именно - ценностей, хороших реалий. Разные ценности и авторитеты иногда входят между собой в конфликт. Из подобного рода столкновений надо учиться выходить. Без этого человек травмирует и себя и окружающих своей не достаточно осмысленной верой.
Неофиту необходимо по пути своего воцерковления создать иерархию ценностей, иерархию авторитетов (точнее, не столько создать ее самому, сколько понять ее наличие в Православии).
Для этого необходимо научиться думать. Надо придти к пониманию, что, в ряде случаев в Православии нет легких ответов или нет общецерковного мнения. Мир Церкви – он сложен, потому что человечен. Разные люди. Разные вкусы. Разные понимания и разная способность понимать. В этом мире надо учиться жить, ориентироваться, думать. Единство Церкви определяется единством нашей веры во Христа, а не единообразием наших суждений о современной культуре или политике.
Для меня, например, первый признак воцерковленного человека – то, что он запрещает себе по каждому случаю говорить «Церковь учит». Соответственно, примета церковно-грамотного журналиста в том, что он не вопрошает: «Что Церковь думает об этом?». Это же глупо – подойти к диакону и спросить, что Церковь думает по этому вопросу.

Еще более глупо задать вопрос - «А как Церковь относится к “Гарри Поттеру” ?» А никак не относится. А много чести «Гарри Поттеру» – чтобы Церковь к нему как-то относилась. Ибо если бы было сформулировано именно отношение Церкви (всей Церкви) к этой сказке, это означало бы, что из разряда «второстепенного» сей сюжет перешел бы в разряд «главного». А уж чем-чем, а «главным» Гарри Поттер никак не может быть в жизни христианина: ни как предмет его любви, ни как предмет его ненависти.

Церковь высказывает свое мнение только на Вселенских Соборах по вопросам вероучительным. По новым, актуально-сиюминутным вопросам от имени Церкви может говорить Патриарх, Синод, Архиерейский Собор. Но я не могу себе представить Архиерейский Собор, в повестке дня которого под пунктом 15 значится: «Выработка отношения к Гарри Поттеру».

Я могу говорить от имени Церкви, когда я излагаю Символ Веры, когда я излагаю тезисы, с которыми согласна вся Церковь и которые утверждены нашими Соборами. Но есть очень много дискуссионных вопросов. И в этом случае я обязан честно предупредить: знаете, вот по этому вопросу - это лишь моя позиция, у других богословов она может быть другой, но моя позиция такая, и я считаю, что она не противоречит Православной традиции.

Только если человек делает различие между своим сиюминутным мнением и мнением Церкви, между какой-либо публикацией и мнением Церкви, только в этом случае он действительно сможет брать то доброе, что есть у разных церковных людей, при этом не превращая самих этих людей в оракулов.

- Так все же Вы сейчас, будучи уже далеко не 19-летним юношей, для себя определили голос, который для Вас лично наиболее близок к тому, что можно назвать «мнение Церкви»?

- За почти четверть века, которые я провел в Церкви, я видел много трагедий и ошибок, непонимания и некомпетентности… Для себя (подчеркиваю –это ответ для самого себя, для внутреннего пользования) в конце концов я решил, что самое безопасное – следовать мнениям профессорско-преподавательских корпораций Духовных Академий. Все-таки это люди, которые всю свою жизнь посвятили изучению Писания и отцов, церковной истории и канонов. В этом мирке есть свои проблемы, свои дискуссии и разногласия, но в целом он на сегодня наиболее точно и понятно передает голос церковного Предания. В частности, и потому, что сам находится в постоянном общении и с приходским духовенством, и с монашеством Лавры, и с епископатом.

[კანუდოსელი]

წმ. ირინეოს ლიონელი, წმ. იოანე ოქროპირი თვლიდა, რომ დაბადების სიტყვებში სული ღვთისა იძვროდა წყალთა ზემოთ იყო ანგელოზთა სამყარო, ეკლესია კი ამ აზრს არ იზიარებს და მიღებულია რომ იქ იგულისხმება სულიწმიდა

მთლად ვერ დაგეთანხმები ამაში...ეკლესიას არ მიუღია არასოდეს კონკრეტული პოზიცია ამ ადგილის განმარტებისა...მე მგონია, რომ არც მიიღებს არასოდეს, რადგან ეს მსჯელობის საგანი არ გახდება არასოდეს.

ამიტომ ეკლესიის წიაღში გვაქვს ორი სხვადასხვა განმარტება, რომლებიც მიუხედავად მათი განსხვავებისა, ჩვენს ძირეულ რწმენას არ ცვლიან.

самое безопасное – следовать мнениям профессорско-преподавательских корпораций Духовных Академий.

ზუსტი მიდგომაა...
მეც მგონია, რომ დღეს არის ე.წ. სტიქიური მართლმადიდებლობის მუხტი ძლიერად, რადგან სჯერათ არა აკადემიური მართლმადიდებლობის, არამედ სტიქიურის - ვიღაცამ, თუნდაც ბერმა თქვა და მორჩა - არანაირი გადამოწმება ტრადიციასთან, წმ. წერილთან, ხშირად ზოგადად ლოგიკასთან...თქვა და მორჩა

თეოლოღუმენს რაც შეეხება, ალბათ უფრო კონკრეტულად უნდა ითქვას, რომ ეს არის არა უბრალოდ კონკრეტული ავტორის, ადამიანის, წმინდანის კერძო აზრი, არამედ ეს არის სწავლება, რომელიც მეტ ნაკლებად მიღებულია ეკლესიის მამების მიერ, მაგრამ რომელსაც არ გააჩნია საეკლესიო კრებითობის ხასიათი

[KAIROS]

ამიტომ ეკლესიის წიაღში გვაქვს ორი სხვადასხვა განმარტება, რომლებიც მიუხედავად მათი განსხვავებისა, ჩვენს ძირეულ რწმენას არ ცვლიან.

ეგრეა, ძირეულ რწმენას არ ცვლის, მეც ეგ ვიგულისხმე, უბრალოდ ხანდახან ხდება ისე რომ ზოგი თეოლოღუმენია მართლაც და მართლაც მიუღებელია ეკლესიის ზოგადი სწავლებისათვის ( მაგ. ჯოჯოხეთის შესახებ), ან ტერმინოლოგიაა არაზუსტი ( იგივე ავგუსტინესთან, ფილიოქვეზე) და ა.შ.

თოფიქის მთავარი აზრი იმაშია, რომ ვისწავლოთ თეოლოგიური აზროვნება ,რითაც ეს ცუდი ჩვევის ძლევა ხდება

Привел нужную цитату — и все, думать больше не надо. Мозги отключаются, точнее, работают только в режиме «поиск» (поиск нужной цитаты).

იხარე,

კაიროსი!

მეც მგონია, რომ დღეს არის ე.წ. სტიქიური მართლმადიდებლობის მუხტი ძლიერად, რადგან სჯერათ არა აკადემიური მართლმადიდებლობის, არამედ სტიქიურის - ვიღაცამ, თუნდაც ბერმა თქვა და მორჩა - არანაირი გადამოწმება ტრადიციასთან, წმ. წერილთან, ხშირად ზოგადად ლოგიკასთან...თქვა და მორჩა

აი მაგაზე ვწერ, არ ხდება საერთო სწავლების გათვალისწინება, არ ხდება აზროვნება, აუცილებელია ამას ყურადღება მიექცეს

[მხევალი ნინო]

KAIROS

ეგრეა, ძირეულ რწმენას არ ცვლის, მეც ეგ ვიგულისხმე, უბრალოდ ხანდახან ხდება ისე რომ ზოგი თეოლოღუმენია მართლაც და მართლაც მიუღებელია ეკლესიის ზოგადი სწავლებისათვის ( მაგ. ჯოჯოხეთის შესახებ), ან ტერმინოლოგიაა არაზუსტი ( იგივე ავგუსტინესთან, ფილიოქვეზე) და ა.შ.

ღმერთო ჩემო, სად შემიძლია ამდენის გაგება...

[კანუდოსელი]

( იგივე ავგუსტინესთან, ფილიოქვეზე)

ეს მითია და ზღაპარი - მე ჯერ არ მახსოვს ერთ კათოლიკეს მაინც ზუსტად ციტატის დონეზე ეჩვენებინოს ავგუსტინეს კათოლიკობა

[მხევალი ნინო]

თეოლოღუმენია

იურისტებმა, რომ გავიგოთ ისე აგვიხსენით ეს რა არის?

[კანუდოსელი]

იურისტებმა, რომ გავიგოთ ისე აგვიხსენით ეს რა არის?

კერძო საღვთისმეტყველო აზრი

[მხევალი ნინო]

კანუდოსელი

კერძო საღვთისმეტყველო აზრი

გაიხარე ზაზა, ეს ერთადერთი სიტყვაა, რაც ამ თემაში გავიგე, ასე, რომ დაგტოვებთ. ,

[კანუდოსელი]

კანუდოსელი
გაიხარე ზაზა, ეს ერთადერთი სიტყვაა, რაც ამ თემაში გავიგე, ასე, რომ დაგტოვებთ. ,

მოდი გასაგებად აგიხსნი:
მოკლედ მოდის მხევალი ნინო და ამბობს, რომ სამება არის ერთი ღმერთის სამი ინკარნაცია
სოტირისი ამაზე იტყოდა, რომ შენ ხარ მწვალებელი ხოლო მე და კაიროსი ვიტყოდით, რომ ეს შენი თეოლოღუმენია

პესიმისტის და ოპტიმისტის განსხვავება ხომ გახსოვს?

[მხევალი ნინო]

კანუდოსელი

სოტირისი ამაზე იტყოდა, რომ შენ ხარ მწვალებელი ხოლო მე და კაიროსი ვიტყოდით, რომ ეს შენი თეოლოღუმენია

სერგი იტყოდა, რომ მწვალებელი არ არსებობს, ხოლო გუჯა გახსნიდა ახალ ნიკს სახელით მწვალებელი, ნუ თუ უკვე არა აქვს გახსნილი


ოკ, გავიგე, მადლობთ

[KAIROS]

ციტატის დონეზე ეჩვენებინოს ავგუსტინეს კათოლიკობა

ვერც აჩვენებენ უბრალოდ, ზოგი ციტატიდან და ტერმინიდან გამოაქვთ დასკვნები, როგორც ადრე როცა წარმოიშობოდა რაიმე წვალება, ეძებდნენ რაიმე გამამართლებელს მამათა შრომებში, თეოლოგიური ფალსიფიკაცია ანუ, მსგავსი ტენდენციაა დღესაც, განსაკუთრებულად ესქატომანიის სფეროში...

ეს ერთადერთი სიტყვაა, რაც ამ თემაში გავიგე, ასე, რომ დაგტოვებთ. ,

[მხევალი ნინო]

KAIROS

არადა სიმცდარე დოგმატურ სფეროში უკვე მწვალებლობაა

თუ ასეა, მაშინ

კერძო საღვთისმეტყველო აზრი

რა არის, ანუ როდის გადაიზრდება თეოლოღ... მწვალებლობაშI? თურმე

მაგრამ არის კერძო აზრები, რომელიც მიუღებელია ეკლესიის აზროვნებისათვის, თუმცა ეს არ ქმნის მისი სიწმიდისათვის რაიმე პრობლემას,

თურმე რპობლემას არ ჰქმის, სიწმინდისთვის, ამასთან მწვალებლობაა, ან უფრო სწორედ კერძო საღვტისმეტყველო აზრი.. ერთი სიტყვით ჩავიხლართე...



ანუ შეკითხვა მაქვს თეოლოღუმენია როდის გადაიზრდება მწვალებლობაში?

[კანუდოსელი]

ანუ შეკითხვა მაქვს თეოლოღუმენია როდის გადაიზრდება მწვალებლობაში?

იუსტინე მარტვილი იზიარებდა ე.წ. ჰილიაზმის მწვალებლობას (სწავლება რომლის მიხედვითაც დედამიწაზე იქნება იესო ქრისტეს 1000 წლოვანი მმართველობა), მაგრამ მას მისი კერძო აზრი არასოდეს არ წარმოუდგენია,როგორც ეკლესიის აზრი და არ უქადაგია...მეორე მაგალითია ორიგენე, რომელიც თავის ერტ ერთ შრომას იწყებს სიტყვებით: "ეს ჩემი პირადი აზრია, და თუ ეკლესია ჩათვლის მას არასწორად, დაე ასე იყოს" შემდეგ ანვითარებს სულთა სხეულებამდე არსებობის თეორიას... - აი ესეც არის თეოლოღუმენი, ანუ ადამიანი არ არის ფანატი საკუთარი აზრისა...ის ამბობს აზრს, მაგრამ განაჩენს უტოვებს ეკლესიას.

[მხევალი ნინო]

კანუდოსელი

იუსტინე მარტვილი იზიარებდა ე.წ. ჰილიაზმის მწვალებლობას (სწავლება რომლის მიხედვითაც დედამიწაზე იქნება იესო ქრისტეს 1000 წლოვანი მმართველობა), მაგრამ მას მისი კერძო აზრი არასოდეს არ წარმოუდგენია,როგორც ეკლესიის აზრი და არ უქადაგია...მეორე მაგალითია ორიგენე, რომელიც თავის ერტ ერთ შრომას იწყებს სიტყვებით: "ეს ჩემი პირადი აზრია, და თუ ეკლესია ჩათვლის მას არასწორად, დაე ასე იყოს" შემდეგ ანვითარებს სულთა სხეულებამდე არსებობის თეორიას... - აი ესეც არის თეოლოღუმენი, ანუ ადამიანი არ არის ფანატი საკუთარი აზრისა...ის ამბობს აზრს, მაგრამ განაჩენს უტოვებს ეკლესიას.

მადლობთ, ანუ არ ქადაგებს და არ ავრცელებს. სწორედ გავიგე?

გაკვეთილები მაქვს ":P

[კანუდოსელი]

კანუდოსელი
მადლობთ, ანუ არ ქადაგებს და არ ავრცელებს. სწორედ გავიგე?

გაკვეთილები მაქვს ":P

მწვალებლობად ჩამოყალიბება იწყება ამბიონზე გადატანით საკუთარი არასწორი აზრისა, თორე ღმერთი პროკურორი კი არაა, რომ ყველა აზრის გამო ადამიანი დასაჯოს (მწვალებლობა ისჯება)...

[athos]

მოდი გასაგებად აგიხსნი:
მოკლედ მოდის მხევალი ნინო და ამბობს, რომ სამება არის ერთი ღმერთის სამი ინკარნაცია
სოტირისი ამაზე იტყოდა, რომ შენ ხარ მწვალებელი ხოლო მე და კაიროსი ვიტყოდით, რომ ეს შენი თეოლოღუმენია

პესიმისტის და ოპტიმისტის განსხვავება ხომ გახსოვს?

ზაზა, ვფიქრობ საკმაოდ უხეირო მაგალითია, ან მე ვერ მივხვდი რაღაცას.
ინკარნაცია ნიშნავს განხორციელებას, ხორცშესხმას, ხოდა შენი მაგალითიდან გამოდის რომ სამება არის ერთი ღმერთის სამი ხორცშესხმა? და ეს თეოლოღუმენია? მაშინ მწვალებლობა რაღა არის. თუ შენი აზრით ყველა მწვალებლობა თეოლოღუმენია?

თეოლოღუმენი, რამდენადაც მე ვიცი, არის კერძო საღთისმეტყველო აზრი, ძირითადად ისეთ საკითხზე, რაზეც ეკლესიას არ აქვს მკვეთრად ჩამოყალიბებული სწავლება ან არ ქონდა ჩამოყალიბებული იმ დროს როცა ეს აზრი გამოითქვა

[კანუდოსელი]

ზაზა, ვფიქრობ საკმაოდ უხეირო მაგალითია, ან მე ვერ მივხვდი რაღაცას.
ინკარნაცია ნიშნავს განხორციელებას, ხორცშესხმას, ხოდა შენი მაგალითიდან გამოდის რომ სამება არის ერთი ღმერთის სამი ხორცშესხმა? და ეს თეოლოღუმენია? მაშინ მწვალებლობა რაღა არის. თუ შენი აზრით ყველა მწვალებლობა თეოლოღუმენია?

თეოლოღუმენი, რამდენადაც მე ვიცი, არის კერძო საღთისმეტყველო აზრი, ძირითადად ისეთ საკითხზე, რაზეც ეკლესიას არ აქვს მკვეთრად ჩამოყალიბებული სწავლება ან არ ქონდა ჩამოყალიბებული იმ დროს როცა ეს აზრი გამოითქვა

ხუმრობა იყო გოგო...ნუ ჩაუღრმავდები ნამეტანი

[მხევალი ნინო]

athos


გუშინ ვფიქრობდი ამ დაკარგულ ადამიანს დავუკავშირდები მობილზე თქო, მაგრამა ღმოჩნდა,რომ ტანხა არ ქმონდა , როგორ ხარ დაკარგულო:?




კანუდოსელი

ხუმრობა იყო გოგო...ნუ ჩაუღრმავდები ნამეტანი

ბოროტო,ჩემი უცოდინრობით ნუ სარგებლობ... ისა, მაინც სწორდე მივხვდი თუ ვურევ კიდევ? ტქვით ორივემ

athos

თეოლოღუმენი, რამდენადაც მე ვიცი, არის კერძო საღთისმეტყველო აზრი, ძირითადად ისეთ საკითხზე, რაზეც ეკლესიას არ აქვს მკვეთრად ჩამოყალიბებული სწავლება ან არ ქონდა ჩამოყალიბებული იმ დროს როცა ეს აზრი გამოითქვა

ესაა?

მე, რომ შენს მიერ მოყვანილი მაგალითით მეხელმძვანელა მწვალებელი ვიქნებოდი ზაზა?)


კაიროსუნა, სად გავარდი? ხედავ მჩაგრავენ.

[guest]

Но я не могу себе представить Архиерейский Собор, в повестке дня которого под пунктом 15 значится: «Выработка отношения к Гарри Поттеру».

ეს მომეწონა

პ.ს. გააგრძელეთ, გისმენთ. შეკითხვებიც იქნება მაგაზე არ გვიწყინოს ვინმემ.

[KAIROS]

ათოსმა სწორად შენიშნა, ეგ მე ზემოთაც დავწერე

თეოლოღუმენი არ არსებობს დოგმატიკაში, მაგრამ ის არსებობს სხვადასხვა საკითხებში

შეიძლება რომელიმე არადოგმატურ თემაში, რომელიმე მამის, რომელიმე თეოლოღუმენი იყოს მიუღებელი

მოდი გავამწვავებ თემას , მე კერძო საღვთისმეტყველო აზრად ვთვლი, მაგალითად ჩიპებთან დაკავშირებულ გადამტებულ ფობიას, თუნდაც მამათაგან, ასევე დიდხანს და უშედეგოდ ნაკამათებ თემას მკვლელი ანგელოზებისა და მწყვეტი წმიდანების შესახებ...

ანუ როცა ამას ვწერთ, რათქმაუნდა შეიძლება ჩემი აზრი იყოს თეოლოღუმენი, მაგრამ ეს არც მე და არც მოპირისპირე მხარეს, დაბრალდეს, რომ მის პოზიციაში

... იყოს რაიმე წვალება, თუ რათქმაუნდა ის ვინც თეოლოღუმენს ეწინააღმდეგება თავად არ წერს რაიმე სხვა თეოლოღუმენს ან უარესს, წვალებას.

დავაზუსტებ, მთავარია არ იყოს წვალება, თეოლოღუმენი აზროვნების მახასიათებელია და ის ერთგვარად დადებითი მოვლენაცაა!


კაიროსი!