პატიმრობაში მყოფნი და ეკლესიის აზრი, "საპყრობილესა ვიყავ, და მოხუედით ჩემდა" პარამეტრები

[marine]

- #6 საპყრობილეში, სადაც თქვენ შედიხართ, ბევრი სამუდამო მსჯავრდადებულია, არიან ისეთებიც, რომლებიც 24-25-წლიანი სასჯელს იხდიან. როგორი დამოკიდებულება აქვთ მათ ეკლესიასთან, მოძღვართან?

- ამ ადამიანების აღსარება ისეთი ცოცხალი რწმენითა და განცდითაა ნათქვამი, მრევლში რომ ერთეულებს გააჩნიათ. მათი გულიდან წამოსული და სიტყვით გამოთქმული სინანული არც მოჩვენებითია და არც ვალის მოხდის მიზნით ნათქვამი. ჩემმა სულიერმა შვილმა, მამუკა რატიშვილმა ასეთი წერილი მომწერა: "ჩემო სულიერო მოძღვარო, ღმერთმა დაგლოცოთ... მინდა გაგიმხილოთ, რაც ასე მტანჯავს და მაწვალებს. მთელი ჩემი ცხოვრება ცოდვებით არის დამძიმებული, სულ თითებზე ჩამოსათვლელი იქნება ის შეცოდებანი, რომლებიც მე არ ჩამიდენია. ათეისტი არასდროს ვყოფილვარ, მაგრამ ეკლესიაში ან ვინმეს დასანახად შევდიოდი, ან ისეთ შემწეობას ვთხოვდი უფალს, რაც არ უნდა მეთხოვა. დროდადრო სინდისის ქენჯნას ვგრძნობდი, მაგრამ ამქვეყნიურ სიამეებს აყოლილი მის ჩახშობას ვცდილობდი. ვქურდობდი, ვლოთობდი, უწესოდ ვცხოვრობდი, ვავაზაკობდი და არ ვფიქრობდი, რომ ადამიანი მხოლოდ ამისთვის არ იყო მოვლინებული. ერთი პერიოდი მონასტერში წასვლა გადავწყვიტე, მაგრამ ეს ნაბიჯი ვერ გადავდგი. ჩემს გარშემო იყვნენ ადამიანები, რომლებსაც გულით სურდათ ჩემი სიკეთე, არ უნდოდათ, რომ ავაზაკურად მეცხოვრა, მაგრამ ისინი არაეკლესიურნი იყვნენ და თანადგომა არ გამოიჩინეს ჩემი გადაწყვეტილებისადმი. მე ისევ ძველ გზას დავადექი...

პეტრეპავლობის მარხვა მოდიოდა, როცა საეკლესიო ჟურნალ "კარიბჭის" რამდენიმე ნომერი შემოგვიგზავნეს. წასაკითხი არაფერი მქონდა და ვიფიქრე, დროს მოვკლავ-მეთქი. დღესაც არ ვიცი, რა იყო ის, რამაც გული და სული შემიძრა... უფალმა სწორედ ის მომივლინა, რაც ასე მჭირდებოდა. მარხვას შევუდექი და მოწევას თავი დავანებე. ლოცვა დავიწყე. არ სჯეროდათ ჩემი, რომ მართლა გულით ვლოცულობდი... ლოცვის დროს ვტიროდი, მაგონდებოდა განვლილი ცხოვრება და მრცხვენოდა... ერთდროულად ამომიტივტივდა ყველაფერი: როგორ განვიკითხავდი, როგორ დავცინოდი, ზემოდან დავყურებდი სხვებს, როგორ ვაგინებდი და შეურაცხვყოფდი მშობლებს... დედას, რომელიც დარსა თუ ავდარში მოდიოდა ციხეში, ჩემთვის რაიმე რომ შემოეგზავნა... მე ცოდვილს კი სხვისი ტანჯვის და შეურაცხყოფის მეტი რა მაქვს გაკეთებული? მრცხვენია, თურმე ამაოდ მიცხოვრია. არადა, უწინ ვამართლებდი ჩემს ცხოვრებას. მენანება ის წლები, მეცოდება ჩემი თავი და ვკითხულობ - რატომ არავინ გამოჩნდა ჩემს დასახმარებლად? ესეც უფლის ნება იყო და იმიტომ. ღმერთმა დაუშვა ის, რომ ჩემებურად, მცდარად მეცხოვრა და მერე შემედარებინა ჩემი წარსული და აწმყო.

პირველად პეტრეპავლობის მარხვაში შეგხვდით. დამლოცეთ და როდესაც ოლარი გადამაფარეთ, ვერ აგიხსნით, რა გრძნობა დამეუფლა. ალბათ გახსოვთ ჩემი პირველი აღსარება - ცრემლს ვერ ვიკავებდი. მინდოდა ყველაფერი მეთქვა, მაგრამ ლაპარაკი აღარ შემეძლო. მხოლოდ თქვენ გხედავდით, მამაო. შვება ვიგრძენი. ბევრს ჰგონია, იმიტომ შევიცვალე, ასე რომ მიჭირს ციხეში. მე აქ მესამედ ვარ და მშვენივრად ვიცი აქაური ცხოვრება. ბევრჯერ დავფიქრებულვარ იმაზე, არჩევანის წინაშე დამდგარი როგორ მოვიქცეოდი, რომ ეთქვათ ჩემთვის - გაგიშვებთ და სხვებივით იცხოვრეო... ჩემი ერთადერთი სურვილია, აქედან გასული მონასტერში წავიდე. უფლის გზანი შეუცნობელია, თუ ღირსი ვიქნები, ალბათ ღმერთი დაუშვებს ამას და შევძლებ, რომ ცოდვით დამძიმებული სული გადავირჩინო, ღმერთს ვემსახურო და ვიცხოვრო ისე, როგორც უნდა ცხოვრობდეს ჭეშმარიტი მართლმადიდებელი, რომელიც იესოს სახეა მიწაზე. ბედნიერი ვარ, რომ უფალმა ინება, ამდენი ხნის შემდეგ მეგრძნო მისი მადლი და გზის სისწორე, რომელიც სულის გადარჩენაში დამეხმარება.

ისიც უფლის ნება იყო, რომ ჩემმა ახლობელმა "კარიბჭის" რამდენიმე ნომერი შემომიგზავნა. ერთ-ერთ მათგანში ლარგვისის მონასტერი აღმოვაჩინე და გავიფიქრე, სასჯელს რომ მოვიხდი, იქ წავალ-მეთქი. პატარა არ ვარ, რომ ვერ განვსაზღვრო ის, თუ რა სირთულეები შეიძლება შემხვდეს ამ გზაზე, ეს ვინმეს აყოლით არ გადამიწყვეტია. ისიც კარგად ვიცი, რომ მძიმე ჯვარი იქნება ეს ჩემთვის. ამიტომ ძალიან მინდა ეს დრო, ვიდრე ციხეში ვარ, უფლის შეწევნით და თქვენი დახმარებით მაქსიმალურად გამოვიყენო, ვისწავლო და გავიგო ის, რაც მონასტერში გამომადგება.

ახლა ძალიან მიჭირს. ისიც კარგად მესმის, რომ ხშირად ვერ ახერხებთ ჩვენთან, თქვენს სულიერ შვილებთან ციხეში შემოსვლას. არადა, როგორ მინდა, ხშირად მოდიოდეთ. თქვენი დანახვა ყოველთვის მამშვიდებს. ხშირად ლოცვა მიჭირს, ყურადღება მეფანტება, მაგრამ ვიხსენებ თქვენს დარიგებას და თავს შევუძახებ ხოლმე - გაუძელი!

ჩემო მოძღვარო, ილოცეთ ჩემი ტანჯვითა და ცოდვებით დამძიმებული სულისთვის. ღმერთი იყოს თქვენი ოჯახისა და მრევლის მფარველი!"

/დეკ. ზურაბ მჭედლიშვილი/

[marine]

"ქრისტიანისთვის ერთ-ერთ სათნოებად პატიმრის მონახულება და მისთვის ლოცვაა მიჩნეული. მაცხოვარი ხომ ბრძანებს, საპყრობილეში ვიყავი და არ მომინახულეთო. ზოგიერთი პატიმარი, მიუხედავად მძიმე სულიერი განსაცდელებისა, იმედიანად შეჰყურებს მომავალს. უმეტესობას კი ძალიან სჭირდება დახმარება."

[marine]

"კიევის მღვიმევის ლავრაში ოდესღაც ცხოვროდა ღირსი ნიკონი. ერთხელ ის ტყვედ ჩაუვარდა პოლონელებს. მდიდარი ნათესავები მის გამოსყიდვას ცდილობდნენ, მაგრამ ნიკონი არ თანხმდებოდა და ამბობდა: "უფალს რომ სდომოდა, თავისუფალი ვიქნებოდი და ამ უსჯულო ადამიანთა ხელთ არ მიმცემდა. ჩვენ, ღვთის ხელთაგან სიკეთის მიმღებელთ, განა ბოროტი არ უნდა დავითმინოთ?" აი, ჭეშმარიტად სრული მინდობა ღვთის ნებისადმი! და რა მოიმოქმედა უფალმა? ტყვედ ჩავარდნილი ნიკონი ჯაჭვებით ხელფეხშეკრული იჯდა საპყრობილეში, რომელსაც მრავალი დარაჯი იცავდა. და აი, დილის 6 საათზე ტყვე გაქრა და იქ მყოფთ მხოლოდ ეს საგალობელი მოესმათ: "აქებდით უფალსა ცათაგან" - ბერი ნიკონი უეცრად მღვიმევის ეკლესიაში აღმოჩნდა ლიტურგიაზე."

[marine]

"პატიმრობაში მყოფი ადამიანები ჩვენგან, მოძღვრებისაგან, პირველ რიგში სულიერ თანადგომასა და ნუგეშს ელიან. მათ არ სძინავთ ნორმალურად, არ იკვებებიან შესაბამისად, მაგრამ სულიერ საზრდოს, კერძოდ, აღსარებას, ზიარებას, სასულიერო ლიტერატურის გაცნობას ითხოვენ. ისინი ხშირად მატერიალურზე მაღლა დგებიან და სულიერ ფასეულობებს ეძებენ".

[marine]

"ციხე ადამიანს აქტიური ცხოვრებისაგან ზღუდავს და იგი საკუთარ თავთან მარტო რჩება. მას მეტი დრო რჩება თავისი საქციელის გასაანალიზებლად. ამ დროს ღვთის მოქმედება აშკარად ჩანს, რადგან პატიმრებს ეწყებათ სინანულის მძაფრი განცდა, ითხოვენ მოძღვართან ხშირ შეხვედრას, საუბარს, აღსარების თქმას. ბევრი მადლიერიცაა, რომ ციხეში მოხვდა, რადგან სხვანაირად ვერ შეიცნობდა უფალს."

/დეკ. ზურაბ მჭედლიშვილი/

[marine]

"ადამიანში, როგორი დამნაშავეც არ უნდა იყოს, ღვთის ხატება სრულად მაინც არ წაიშლება, პატიმრებში ზოგჯერ ისეთ ნიჭს აღმოაჩენ, რომ გაოცდები".

/დეკ. ზურაბ მჭედლიშვილი/

[marine]

"- სამუდამო პატიმართა სულიერი მდგომარეობა ახსენეთ...

- სამუდამო პატიმრების გონება და ცნობიერება მთლიანად მიღმური სამყაროსკენაა მიმართული. აქ ყველაფერი მათთვის ამაოა. სამუდამო განაჩენზე მეტად ისინი სამარადჟამო ტკივილზე ფიქრობენ, სასოებენ უფალთან მარადიულობის დამკვიდრებას. მათი უსაზღვრო ტკივილი, მარადიული ხსოვნა საკუთარი საქციელისა დიდ სინანულს აღძრავს, რაც მათი ხსნის საშუალებაა.

- განსაკუთრებით მძიმე მდგომარეობაში არიან პატიმართა მშობლები, ახლობლები. რას ასწავლის მათ ეს განსაცდელი, რას ურჩევთ მათ?

- როცა ადამიანს შვილიერების მადლი ენიჭება, ფაქტობრივად იგი ღვთის შემოქმედებაში ერთვება. მთავარი შვილის სწორად აღზრდაა. მშობელი ბოლომდე არის პასუხისმგებელი შვილის ცხოვრებასა და ცხონებაზე. ადამიანის დამნაშავედ ჩამოყალიბება უახლოესი გარემოს ბრალია, რადგან ბავშვისათვის პირველი მაგალითი ყოველთვის მშობელია. პატიმართა ახლობლები დღეს იმკიან საკუთარი არაეკლესიური ცხოვრებისა და არასწორი აღზრდის შედეგს. მჯერა, რომ გამოქვეყნებული წერილი მათთვის დამაფიქრებელი და იმედის მიმცემი იქნება. ილოცეთ იმისთვის, რათა თქვენი შვილების გულშიც გაიღვიძოს უფალმა!.. ამდენად, ბევრად შემსუბუქდება თქვენი შეურაცხმყოფელი, დამცირებული მდგომარეობა, თქვენი დიდი ტკივილი..."

/დეკ. ზურაბ მჭედლიშვილი/

[marine]

"ერთი ვინმე ტყვედ ჩაიგდეს მტრებმა და ბორკილები დაადეს. მის ცოლს ჩვევად ჰქონდა, გარკვეულ დღეებში მის სახელზე მსხვერპლი შეეწირა. დიდი ხნის შემდეგ იგი დაბრუნდა მეუღლესთან და მოუყვა, რომ ზოგიერთ დღეებში ბორკილები სცვიოდა. ქალი მიხვდა, - ეს სწორედ ის დღეები იყო, როდესაც ქმრის სახელზე მსხვერპლს შეაწირვინებდა."

[marine]

"მაგალითად შეიძლება განვიხილოთ არასაპატიმრო ფორმით სასჯელის მოხდის შემდეგი მოდელი: საქართველოში მრავლად არის რაიონები, განსაკუთრებით პერიფერიაში - სამხრეთ და აღმოსავლეთ საქართველოში, სადაც გაუსაძლისი საყოფაცხოვრებო პირობების (გზა, სკოლა, წყალი და ა.შ.), მკაცრი ბუნებრივი პირობების, მწირი შემოსავლების, მოუსავლიანობისა და სხვათა გამო მოსახლეობა მასობრივად ტოვებს საცხოვრებელს. ამით სარგებლობს მეზობელი სახელმწიფოების მიმდებარე რაიონების მოსახლეობა და რადგან ჯერ კიდევ არ არის მკაცრად დემარკირებული ამ ქვეყნებთან საქართველოს საზღვარი, ხდება საქართველოს მიწების მიტაცება. როგორც იტყვიან, ზღვა კოვზით დაილევაო და თუ ასე გაგრძელდა, შესაძლოა საქართველო შაგრენის ტყავივით ხელში შემოგვადნეს. არც ის არის გამართლებული, რომ თბილისში, თბილ ადგილას მოკალათებულებმა პატრიოტიზმისკენ მოვუწოდოთ ამ რაიონების მოსახლეობას. მეორე მხრივ, ვერც სახელმწიფო უზრუნველყოფს ამ პრობლემის ეფექტურად გადაჭრას, რადგან ერთჯერადი პროექტები არ არის ეფექტური, საჭიროა სისტემური მიდგომა, რაც დიდ თანხებთან არის დაკავშირებული და, სამწუხაროდ, ჯერ მიუწვდომელია. პრობლემა კი იმდენად სერიოზულია, რომ დღესვე ითხოვს გადაწყვეტას.

ამ პრობლემის ნაწილობრივ გადაჭრის მიზნით შესაძლებელია ასეთ ადგილებში ეკლესიის ინიციატივითა და მონაწილეობით მოეწყოს ერთგვარი ჩასახლებები, სადაც საპატრიარქოს მიერ მივლინებული ღვთისმსახურების ზედამხედველობითა და წინამძღოლობით იცხოვრებენ და იშრომებენ სასჯელაღსრულების დაწესებულებიდან ნებაყოფლობის პრინციპით ჩასახლებული პატიმრები - მოხალისეები. ყოველ ასეთ ჩასახლებას (საძმოს, კოლონიას) შეიძლება ჰქონდეს კონკრეტული მიზანი და შეასრულოს კონკრეტული, საზოგადოებისთვის სასარგებლო სამუშაოები. მაგალითად: სამონასტრო კომპლექსის მშენებლობა, ადგილობრივი ხუროთმოძღვრების ძეგლების რესტავრაცია-აღდგენა, სასოფლო-სამეურნეო პროდუქციის მოყვანა და ა.შ. ასეთი ჩასახლების მატერიალური უზრუნველყოფისთვის (საკვები, საყოფაცხოვრებო საქონელი, წამლები...) შეიძლება შეიქმნას სპეციალური ფონდები, სადაც სახსრებს შეიტანენ როგორც იქ მცხოვრები პატიმრების ოჯახები და ახლობლები, ასევე შევა შემოწირულობები.

ასეთ ჩასახლებაში ცხოვრება და შრომა ხელს შეუწყობს პატიმარს, გადააფასოს განვლილი ცხოვრება; შეიგრძნოს, რომ მისი იქ ყოფნა ქვეყნისთვის მეტად მნიშვნელოვანია, ემსახურება თავის სამშობლის; მოძღვრის მუდმივი ხელმძღვანელობითა და ზედამხედველობით, სრული რწმენით მიენდოს ღმერთის სიტყვას, მით უმეტეს, რომ პირველი ნაბიჯი ამ მიმართულებით მას უკვე გადადგმული აქვს, რამეთუ თავისი ნებით მოხვდა ასეთ ჩასახლებაში. ყოველივე ეს აუცილებლად გამოიღებს შედეგს: "ვინაიდან ღვთის სიტყვა არის ცოცხალი, მოქმედი და ყოველგვარ ორლესულ მახვილზე უფრო ბასრი და აღწევს სამშვინველს და სულს, სახსართა და ტვინთა გაყოფის ადგილამდე და სჯის გულს, აზრებსა და ზრახვებს" (ებრ. 4,12), ხოლო ჩვენი ეკლესიის მონაწილეობა წარმატების მტკიცე საფუძველია.

რა თქმა უნდა, ამ მოდელის განხორციელებით ვერ გადაიჭრება ყველა პრობლემა, მაგრამ მისი მეშვეობით თუნდაც ერთი ადამიანი მაინც თუ გადარჩება, მიეახლება უფალს, ეს ათგზის აანაზღაურებს გაწეულ ძალისხმევას."

/"კარიბჭე" N17, 2009, გვ.55/

[marine]

"1937 წელს მამა სიმონი [ბაკურაძე] დააპატიმრეს. ვერც ციხემ შეურყია ხორციელად განაწამებ დეკანოზს სული; საკნიდან მოისმოდა ქრისტიანის მთრთოლვარე ლოცვა-ვედრება პატიმართათვის, სამშობლოსა და ოჯახისთვის..."

[marine]

"იძულებით თავისუფლებააღკვეთილი ადამიანის გული დანაღვლიანებულია, მძიმეა ამ დროს მისი ფიქრები და ძალზე მგრძნობიარე - შეგრძნებები.


რაც არ უნდა დამნაშავე იყოს და სამართლიანად დასჯილი, ტუსაღის ფიქრები მიმართულია თავისუფლებისკენ და თუ მას გვერდით არ ჰყავს გამოცდილი მოძღვარი, რომელიც გონებას გაუხსნის და სწორი მიმართულებით წაიყვანს მის ფიქრებს, ნაღველი, რომელიც დაიბუდებს ტუსაღის გულში, აგრესიას წარმოშობს.


გულში ჩადებული აგრესია აუცილებლად გამოიწვევს ახალ დანაშაულს პატიმრის განთავისუფლების შემდეგაც და ადამიანი განმეორებით მოხვდება სამსჯავროს წინაშე. ამის მაგალითები ძალიან ბევრია. "

[marine]

დაგვიანებული სასჯელი

1611 წელს კონსტანტინოპოლში ინგლისის ელჩის გლოვერის მსახურებმა გართობისას შემთხვევით სასიკვდილოდ დაჭრეს თურქი ჯარისკაცი (იანიჩარი). იანიჩართა უფროსმა ვეზირთან იჩივლა, მან კი დამნაშავის დასჯა ბრძანა. გლოვერი ირწმუნებოდა, ეს ყველაფერი შემთხვევით მოხდაო, მაგრამ მას არავინ მოუსმინა. ელჩი იძულებული გახდა, ყველა მსახური თავისთან ეხმო.

იანიჩრები ერთ მათგანს, საიმონ დიბენსს, ეცნენ და შეიპყრეს. სხვებიც ხმამაღლა ამტკიცებდნენ, ეს არის მკვლელიო, თუმცა დიბენსი მკვლელობის ადგილას არც კი ყოფილა. ელჩი დარწმუნებული იყო მის უდანაშაულობაში და სცადა, ფულით დაეხსნა საიმონი, მაგრამ ამაოდ.

სიკვდილის წინ დიბენსი გამოუტყდა ელჩის წარგზავნილს, რომ ოდესღაც ინგლისში კაცი მოეკლა და იმიტომაც გამორიდებოდა იქაურობას. ახლა კი მოეკითხა მაშინდელი დანაშაული და ღვთის მიერ მოვლენილი სასჯელით მიეზღო, ამიტომაც ამ სასჯელს უდრტვინველად იღებდა.

მალე დიბენსი ჩამოახრჩეს. როცა მის მიერ ოდესღაც ჩადენილი მკვლელობის შესახებ შეიტყო, ელჩი განცვიფრებული დარჩა ღვთის განგებულებით და მადლი შესწირა უფალს, რომ ნამდვილი დამნაშავე დაისაჯა და არა უნებლიე მკვლელი, რომელიც ამის შემდეგ აღარც უძებნიათ.

[marine]

"- უწმინდესი და უნეტარესი, ჩვენი პატრიარქი ილია II, წლების წინ ერთ-ერთ ქადაგებაში ასეთ ამბავს მოჰყვა: რუსეთში ციხის მღვდელს შეხვედრია პატიმარი, რომელიც სასჯელს ცოლის მკვლელობისთვის იხდიდა. აღსარებაში მას მღვდლისთვის უამბნია, რომ ცოლი ძლიერ ჰყვარებია, თუმცა მასთან შვილი არ გასჩენია. ეს ქალი უყვარდა მეზობელსაც, ის კი მას სიახლოვეს არ იკარებდა. ერთხელ, როცა ქმარი სამსახურიდან დაბრუნდა, დაინახა ცოლის უსულო გვამი და მეზობელი, რომელსაც ქალი მოეკლა. პირველი აზრი, რაც დაებადა, ის იყო, რომ მკვლელისთვის სამაგიერო გადაეხადა, მაგრამ მან დაუჩოქა და უთხრა: შენი ცოლი ძალიან მიყვარდა, მაგრამ ის გრძნობაზე არ მპასუხობდა, ამიტომაც მოვკალიო. ამ სიტყვებმა კაცზე ისე იმოქმედა, რომ მკვლელი გაუშვა და თვითონ ჩაბარდა პოლიციას, საკუთარ თავზე აიღო დანაშაული. ის დააპატიმრეს და ციმბირში გადაასახლეს.

როდესაც მოძღვარმა ჰკითხა: რატომ მოიქეციო ასე, პატიმარმა მიუგო: თვითონაც არ ვიცი, რატომ; სხვისი მძიმე ტვირთის ტარება მინდოდა და შევეცადე, იმ კაცისთვის ეს მძიმე დანაშაული გამეადვილებინაო. ამის შემდეგ მომაკვდავ პატიმარს მოძღვრისთვის უთქვამს: შეხედე, ვინ მობრძანდაო. ვინო? ვინ და მაცხოვარიო, - და ამ სიტყვებით გარდაცვლილა. აი, როგორ დააფასა უფალმა ასეთი საოცარი თავდადება მტრის მიმართ."

[marine]

"კვლავ ციხეში ვარ, მიცქერიან მოღუშული და ნაღვლიანი ციხის კედლები. კვლავ მაგარი მუხის ფიცრის საწოლები. ციხე, სადაც მეფობს დუმილი, სადაც სუფევს დარდი: ციხე მიტოვებული სამყაროსაგან, მოშორებული სიცოცხლეს."

/ელიზბარ მაყაშვილი/

[marine]

"წმინდა გაბრიელ მცირე ჰყვება: წარმართებს მრავალი ქრისტიანი ტყვედ შეეპყროთ, ხელბორკილები დაედოთ. ერთი მათგანი მიხვდა, რომ დავითგარეჯის მონასტერთან ახლოს იყვნენ. იმავე ღამეს მხურვალე ცრემლებით შეევედრა წმინდა დავითს. ლოცვისას ხელთაგან ბორკილნი დასცვივდა. ტყვე გამოიპარა, მივიდა წმინდა დავითის მონასტერში და მადლობა შესწირა ღირს მამას".

[marine]

წერილი 204. მეღვინე ს-ს ძმაზე
"შენ მხოლოდ ერთადერთი ძმა გყავს და მასზე უარს ამბობ. ჩემი ძმა არ არისო, - გაიძახი. მართლაც დიდი დანაშაული ჩაიდინა. მოხუცი კაცის სახლში შეიპარა, მოკლა იგი და ფული მოიპარა. სასამართლომ სიკვდილი მიუსაჯა. ახლა ის ციხეში თავის უკანასკნელ საათს ელოდება. საპყრობილიდან მოგწერა და გთხოვა, ძმურად გეპატიებინა, სიკვდილის მერე გელოცა მისთვის და პანაშვიდები გადაგეხადა. ასევე გთხოვა, მშობლების გვერდით დამკრძალეო. შენ კი რით უპასუხე? ითაკილე, პირი იბრუნე მისგან, წერილს არ უპასუხე, ძმას არ ნახულობ, მის სახელსაც არ წარმოთქვამ - ჩემს პატიოსნებას ჩირქი მოსხცოო.

ჰოი, პატივმოყვარევ, ნუთუ ვერ ხედავ შენს საშინელ თავკერძობას? ნუთუ ვერ ხედავ, რომ შენი თავკერძობით ჩირქს სცხებ იმასვე, რაც შენმა ძმამ შერყვნა დანაშაულით? მაგრამ შენი ძმა ინანიებს დანაშაულს, შეინანე შენც შენი ეგოიზმი და სიამაყე. არ არის იმის დრო, საკუთარ თავსა და მით უმეტეს, სახელზე იფიქრო, იფიქრე ძმაზე, რომელიც იღუპება და დახმარებას გთხოვს. თუ ვინმე იძირება მღვრიე წყალში, ხელ-ფეხს იქნევს, იბრძვის სიცოცხლისთვის და ამ დროს ნაპირზე მყოფს წყალს შეაშხეფებს, მან წყენით პირი უნდა იბრუნოს წყალწაღებულისგან? იცი, რა თქვა უფალმა? - არ მოვსულვარ წოდებად მართალთა, არამედ ცოდვილთა სინანულად (მათე 9,13).

შენმა ძმამ ბოროტება ჩაიდინა, მაგრამ ამ ბოროტებისთვის მალევე მიიღებს კაცთაგან ყველაზე საშინელ სასჯელს. მას თავი არ აურიდებია ადამიანური სასჯელისთვის - მას ღვთის სასჯელისა ეშინია და ტირის, ციხეში ზის და დასამშვიდობებლად მისვლას გევედრება, რომ შენდობა აიღოს შენგან. იცის, რომ ამ ქვეყანაზე არავინ შეუნდობს, თუ ძმა არ აპატიებს. მას სურს ამ სოფლიდან ძმის მიერ მაინც წავიდეს შენდობილი. შენ კი უარს ეუბნები. რატომ? პატივმოყვარეობის გამო! მაგრამ იცოდე, ზეცაში წმინდანებისთვის მის გულწრფელ სინანულს შესაძლოა უფრო მეტი ფასი აქვს, ვიდრე შენს სიმართლეს. ქრისტემ ავაზაკი ჯვარზე შეიწყალა. შენ კი როგორ აპირებ ქრისტესთან ზიარებას და შეერთებას, თუკი ასე შორს ხარ ქრისტეს გულმოწყალებისაგან?

ამას წინათ ჩვენს მხარეში მძიმე დანაშაულის გამო ერთი კაცი დასაჯეს. იგი ტირილითა და თრთოლით, ღრმად და გულწრფელად ინანიებდა დანაშაულს. მხურვალედ ლოცულობდა, როცა დასასჯელად მიჰყავდათ, მუხლს უდრეკდა ხალხს და ყვიროდა: "შემინდეთ, ძმებოო!" ამის შემხედვარე ყველა ტიროდა. მრავალგზის ევედრებოდა მღვდელს: "მამაო, ილოცე ჩემთვის, ილოცე, რომ უფალმა მაპატიოს!" ზოგიერთი მოწმე ჰყვებოდა, - ასე გვეგონა, იმ ქვეყანაში დამნაშავეს კი არა, წმინდანს მივაცილებდითო! ასეთ ღრმა სინანულს ძალუძს წამში შეცვალოს ადამიანის შინაგანი მდგომარეობა.
შენს ძმასაც ფერი უცვალა სინანულმა. გთხოვ, წახვიდე და სინანულით ბოლომდე დაეხმარო. ნუ განიკითხავ განკითხულს, ზურგს ნუ შეაქცევ მონანულს. იყავი შენი ძმისადმი მოწყალე. თქვენი მშობლები იმ ქვეყანაზე ავაზაკებს კი არა, ღვიძლ შვილებს გელიან. მშობლებს ნუ დაამწუხრებ. მოინახულე საპყრობილეში, ისე, თითქოს ქრისტე მოინახულე. და ქრისტეც გესტუმრება მდიდრული საჩუქრებით.

მშვიდობა შენ და მშვიდობა შენს ძმას."

/წმ. ნიკოლოზ სერბი/

[marine]

"1950 წლის აპრილში მამა იოანე (კრესტიანკინი) დააპატიმრეს. მოულოდნელი იყო მისთვის, როცა კა-გე-ბეს თანამშრომლებმა მოასმენინეს მისი და ერთი მოხუცი მონაზვნის საუბრები იმდროინდელ სიტუაციასა და ქრისტიანთა მძიმე ხვედრზე. მამა იოანე ამ მონაზონზე ზრუნავდა.

ეტყობა, მას სხვებიც ადევნებდნენ თვალყურს: გაზის მუშები, ელმონტიორები (ანუ კა-გე-ბეს აგენტები), რომელთაც გულუბრყვილო მონაზონი კარს არასოდეს უკეტავდა. ასე გაჩნდა ეს მაგნიტოფირები. დასმენით, პროვოკაციით, ცილისწამებით ცდილობდნენ მამა იოანეს "მოთვინიერებას". მაგრამ ამან ვერ დააბნელა მისი მოსიყვარულე გული.

როცა პირზე წასაყენებლად დაკითხვაზე მოიწვიეს ვინმე მღვდელი, რომელიც კა-გე-ბეს განსაკუთრებულ დავალებას ასრულებდა, მამა იოანე გულწრფელი სიხარულით მივარდა თანამოძმეს საამბორებლად. მან კი, ორი ბატონის მსახურმა, ვეღარ გაუძლო სინდისის მწვავე მხილებას, გამოუსხლტა მამა იოანეს მკლავებს და მის ფეხებთან გონდაკარგული დაეცა."

[marine]

"არიან პატიმრობის მარტოობაში დატანჯულნი. მრავალი მათგანი ახალგაზრდაა, რომელთა იმედებისგან აღარაფერი დარჩა...
არის ციხეები, სადაც ღამე საშინელებით არის სავსე, სადაც მალე უსაშველოდ გრძელ დაკითხვებს დაიწყებენ. ვიღაცას სცემენ, ვიღაცას აწამებენ. ისინი სასომიხდილნი დაუბრუნდებიან თავიანთ საკნებს განთიადისას, რომელიც დასაწყისი იქნება უსიხარულო, მომავალი ღამის შიშით დაყურსული დღისა."

[marine]

მსჯავრდადებულ პ.ი-ს, რომელიც ადამიანთა უსამართლობას უჩივის

ამბობ, რომ არ ხარ დამნაშავე იმაში, რისთვისაც გაგასამართლეს. ღამით, ჩხუბის დროს კაცი მოკლეს, მკვლელები გაიქცნენ, შენ კი შემთხვევით მკვლელობის ადგილზე აღმოჩნდი. პოლიციამ დაგაკავა, გაგასამართლეს. იფიცებ, რომ დამნაშავე არ ხარ. პირვლი წერილის შემდეგ გთხოვე, რომ აღსარებაში მთელი შენი ცხოვრების შესახებ მოგეთხრო. ეს შეასრულე. მეორე წერილის წაკითხვისას წამოვიძახე: "დამსახურებისამებრ მიეზღო!"

ღვთის ადამიანო, ეს მძიმე სასჯელი თუ ამ დანაშაულის გამო არა, წარსულში ჩადენილ უსჯულოებათა გამო დაგატყდა თავს. ყოვლისმხედველი მსაჯული ხედავდა მათ, მაგრამ დიდი მოწყალების გამო და თავისი განგებით კაცთა მსჯავრისგან დაფარა ისინი - ელოდა შენს სინანულს. შენ კი არ ინანიებდი, აღსარებას არ ამბობდი, არ ლოცულობდი, არ ეზიარებოდი. პირიქით, მალულად სჩადიოდი ბოროტებას და მზად იყავი, შენი უსინდისო საქმიანობის ხელისშემშლელი ყველა გაგენადგურებინა. პატიმრობის ღირსი ჯერ მარტო ცოლისადმი დაუნდობლობის გამო ხარ. იგი ბრალს არ გდებდა მიწიერი მსაჯულის წინაშე, მაგრამ მისმა გოდებამ მარადიულ მსაჯულამდე მიაღწია.

ბოროტი გზა რომ მიგეტოვებინა და კეთილ გზას შესდგომოდი, სული და საშინელი სამსჯავრო რომ გაგხსენებოდა, ადამიანთა ცხოვრების განმგებელმა უფალმა დანაშაულის ადგილზე მიგიყვანა. კაცთა მიერ იქმენი დაპატიმრებული და გასამართლებული.

შენი შემთხვევა დიდ ქრისტიან წმინდანს, ეფრემ ასურს მაგონებს. ახალგაზრდობაში წმინდა ეფრემი ბევრს სცოდავდა, მაგრამ არც ერთი ცოდვის გამო პასუხი არ უგია. ერთხელ მის მეზობელს ქურდებმა ცხვარი მოჰპარეს. მან ეფრემს დააბრალა და უდანაშაულო კაცი ციხეში აღმოჩნდა. ადამიანთა უსამართლობით გულნატკენმა ტირილი და ღვთის წინაშე ჩივილი დაიწყო. სხვა პატიმრებს სათითაოდ გამოჰკითხა, ვინ რისთვის იჯდა. ყველა სხვადასხვას ჰყვებოდა. მათ ცოდვებში ეფრემმა ის საკუთარი ცოდვები დაინახა, რომელთა გამოც მისთვის პასუხი არავის მოუთხოვია. მისი სული გამოფხიზლდა და მიხვდა, რომ საპყრობილეში მოპარული ცხვრის კი არა, თავის ადრინდელ შეცოდებათა გამო იჯდა. ეფრემმა შემუსვრილი გულით მოინანია ღვთის წინაშე ცოდვები. ცრემლებით სთხოვდა ფარულ უსჯულოებათა მიტევებას, ამავე დროს, მადლობდა მას საპყრობილეში ჩაგდებისათვის მაშინ, როცა ცხვრის ქურდობაში ბრალი არ ედო. იგი მალე გაამართლეს და გაათავისუფლეს, მაგრამ ამ განცდებმა ეფრემის სული შეძრა.

ციხემ იგი ცოდვილად მიიღო და წმინდანად გამოუშვა.

მშვიდობა და დღეგრძელობა გქონდეს უფლისაგან!

/წმ. ნიკოლოზ სერბი/

[marine]

"საპატიმროებშიც ცუდად ეპყრობიან პატიმრებს - რადგან შესცოდეს, დანაშაული ჩაიდინეს, ადამიანებად აღარ თვლიან. პირიქით, სითბო, სიყვარული და ნუგეშისცემა მათ მიმართ მეტად უნდა გამოვიჩინოთ, რომ მათში სინანულმა გაიღვიძოს. მართალია, შესცოდეს, მაგრამ ხომ არსებობს გამოსავალიც, ხომ არსებობს სინანულის გრძნობაც, ხომ არსებობს ხსნაც. იმას კი არ უნდა შევუწყოთ ხელი, რომ კაცი საპყრობილიდან უფრო გაბოროტებული, გამრუდებული აზროვნებით გამოვიდეს, არამედ სასიკეთოდ შეცვლილი დაუბრუნდეს საზოგადოებას.

საზოგადოებამაც უნდა შეიცვალოს დამოკიდებულება ამ ადამიანთა მიმართ. მათთან ბრძოლით საკუთარ ბუნებას ვებრძვით, არადა ყველა ჩვენგანს ერთი, ცოდვისკენ მიდრეკილი ბუნება გვაქვს.

სახარებიდან ის ეპიზოდი გავიხსენოთ, როცა მაცხოვარს მრუშ დედაკაცს მიუყვანენ და იმ დროს არსებული წესის თანახმად მისი ჩაქოლვის უფლებას სთხოვენ. მაცხოვარი მათ მიმართავთ: ვისაც არ შეუცოდავს, პირველად მან ესროლოს ქვაო. ვერავინ ესროლა.

როგორ შეიძლება ადამიანი ცამდე მართალი იყოს, როცა ყველანი ცოდვის შვილები ვართ?! ეს აუცილებლად უნდა გაითვალისწინოს საზოგადოებამ, თითოეულმა ჩვენგანმა. ბევრმა, როგორც ვთქვით, პატიმრობაში გააცნობიერა დანაშაული, შეიმეცნა თავისი დანიშნულება და გარეთ ბევრზე უკეთესი გამოვიდა თავისი აზროვნებით, მსოფლმხედველობითა და სულიერი თვისებებით."

/მამა საბა ბიკაშვილი/