წმინდანების მეოხება სნეულების დროს პარამეტრები

[marine]

"არქიმანდრიტ ნექტარიოს ანტონოპულოსის წიგნი - "მთავარეპისკოპოსი ლუკა [ვოინო-იასენეცკი]" 2002 წლის მაისში ჩამივარდა ხელში - ჩემმა დამ მაჩუქა (პროფესიით ექიმი-გინეკოლოგი ვარ). ამ წიგნის წაკითხვის შემდეგ ჩემი ცხოვრება წარმოუდგენლად შეიცვალა.

1999 წლის დეკემბრიდან სერიოზული პრობლემა გამიჩნდა თვალებზე, თავდაპირველად მარცხენაზე (ბადურის დაშრევება), შემდეგ კი მარჯვენაზეც. ლაზერით ოპერაციამ არათუ არ მიშველა, არამედ მხედველობა გამიუარესდა კიდევაც. მკურნალი ექიმი ძალზე შეშფოთებული გახლდათ, რადგან ჩემი მდგომარეობა ძალზე მძიმე იყო. მას ჩემ გამოჯანმრთელებაში ეჭვი ეპარებოდა და დაბრმავებას მიწინასწარმეტყველებდა. ექიმმა შემდგომი მისვლის დრო დამინიშნა, რათა ახალი ოპერაციის დღე დაენიშნა. მაგრამ ამ დროისთვის იგი ავად გახდა.

დადგა აგვისტო და გადავწყვიტე, წამეკითხა ნაჩუქარი წიგნი წმიდა ლუკას შესახებ. მახსოვს, კითხვა ღამით დავიწყე და რადგან წიგნი ძალიან კარგად იყო დაწერილი, სწრაფად ვკითხულობდი. როდესაც 45-ე გვერდზე გადავედი, შევამჩნიე, რომ უკვე სრულიად გარკვევით ვხედავდი (ამ გვერდზე აღწერილია ერთი ბრმის განკურნების შესახებ თვით წმინდანის ქირურგიული ჩარევის მეშვეობით). ამ წუთისთვის ისევე კარგად ვხედავდი, როგორც ავად გახდომამდე. ერთი საათის განმავლობაში 96 გვერდი წავიკითხე, კითხვა სიამოვნებას მანიჭებდა. მეორე დღეს, როდესაც წიგნის კითხვა განვაგრძე, იგივე მოხდა. დავრწმუნდი, რომ რაღაც ხდებოდა, სწრაფად დავამთავრე წიგნის კითხვა და გადავწყვიტე, რომ ეს წმინდანი განმკურნავდა.

წმიდა ლუკას ნაწილების თაყვანისცემის დაუძლეველი სურვილი გამიჩნდა. მაგრამ როგორ უნდა გამეკეთებინა ეს? რუსეთი ხომ ძალზე შორსაა. ამ კითხვაზე პასუხი წიგნის უკანასკნელ გვერდზე ვიპოვე, სადაც ეწერა, რომ წმიდანის პატარა ნაწილი ფივის მახლობლად სამატას მონასტერშიც იყო დაბრძანებული. ამრიგად, ორი დღის შემდეგ უკვე მონასტერში ვიყავი და ღირსი გავხდი, მრავლისდამთმენი წმინდანისა და აღმსარებლის წმიდა ნაწილებისთვის თაყვანი მეცა. ეს იყო უნიკალური წამი, დაუვიწყარი მღელვარება. სიმსუბუქემ და სიხარულმა აღავსო ჩემი სული.

გავიდა რამდენიმე თვე. ჩემს მკურნალ ექიმს შევხვდი. გასინჯვის შემდეგ ვერც მან და ვერც მე თვალებს ვაერ დავუჯერეთ, მხედველობა სრულიად აღდგა, კვალიც აღარ დარჩენილიყო არა მხოლოდ ავადმყოფობის, არამედ ოპერაციისაც კი. ვმადლობ წმინდანს და ვევედრები უფალს, ღირსი გამოხადოს თაყვანი ვცე მის წმინდა ნაწილებიან ლუსკუმას ყირიმში"

/ბეტი პერისტეროპულუ, ქირურგი-გინეკოლოგი
ქ. ათენი, 2002 წლის სექტემბერი/

[marine]

"1998 წლის 20 მაისს დიაგნოსტიკურ ცენტრში გამოკვლევისას სწორ ნაწლავზე პოლიპი აღმომაჩნდა. ანალიზი ამიღეს და გამოსაკვლევად გამგზავნეს. გიგზავნით ანალიზის შედეგებს. მხურვალედ ვევედრებოდი წმიდა ლუკას [ვოინო-იასენეცკი], როგორც ქირურგს, მოეცილებინა ჩემთვის ეს პოლიპი, მისი კანდელის ზეთს ვსვამდი, ვლოცულობდი. 15 ივნისს სემაშკოს სახელობის საოლქო საავადმყოფოში დავწექი პოლიპის მოსაშორებლად. ნაწლავებში აპარატის შეყვანის პროცედურა ძალზე მტკივნეულია, ჩემი უძლურების გამო კი ამ ტკივილის ატანა არ შემეძლო, ვყვიროდი. ორჯერ თუ სამჯერ ექიმმა გულმოდგინედ გამოიკვლია ჩემი ნაწლავები, მაგრამ პოლიპი ვერ იპოვა. ყველა გაოცებული იყო. ვუპასუხე, რომ იგი თვით წმიდა ლუკამ მომაცილა და ვთხოვე, სასწრაფოდ მოეცილებინათ აპარატი. რასაკვირველია, მაშინვე მადლობა გადავუხადე უფალ იესო ქრისტეს, ყოვლადწმიდა ღვთისმშობელსა და წმიდა ლუკას.

ნურასოდეს მიეცემით სასოწარკვეთილებას, რადგან ღვთის ნების გარეშე ჩვენი თავიდან თმის ღერიც კი არ ჩამოვარდება; და თუ მწუხარება ან ავადმყოფობა შეგვემთხვევა, ეს ღვთის უდიდესი წყალობა და სიყვარულია ჩვენ ცოდვილების მიმართ. დიდება შენდა, ყოვლადმოწყალეო უფალო, დიდება შენდა!"

/მონაზონი გალინა/

[marine]

"მე, ნადეჟდა სიმინოს ასული რევიაკინა, დავიბადე სიმფეროპოლში, ცოტა ხნის წინ კი საცხოვრებლად გვარდეისკოეში გადავედი.

1998 წლის 11 ოქტომბერს უკრაინაში ციცაბო მთიდან ვეშვებოდი. პატარა ქვას დავაბიჯე, ფეხი გადამიბრუნდა და უხერხულად გადამეხარა შიდა მხარეს. ტკაცუნის ხმა გავიგე და წვივის ქვედა მხარეს ძლიერი ტკივილი ვიგრძენი. ძვალმა კანი გაჭრა და გარეთ გამოვიდა. მაშინვე დავჯექი და ამ ადგილს ხელი დავაფარე.

ამ შემთხვევამდე ნახევარი საათით ადრე ნათესავისგან გამოვსლისას ვთქვი: "დამღალა ამ ცხოვრებამ!" და მაშინვე გავიფიქრე: "რას ვამბობ! ეს ხომ ცოდვაა!" მაგრამ, როგორც ჩანს სათანადო სინანულის გარეშე.

სასწრაფო დახმარებამ ლუგოვსკის საავადმყოფოში წამიყვანა. სურათზე ღია მოტეხილობა აღმოჩნდა, თანაც ორმაგი და ხრახნისებრი. ასეთი მოტეხილობა ოპერაციის გარეშე ვერ რჩება, ამიტომ ოპერაცია ისე დამიდგინეს, არც კი შემითანხმდნენ.მაშინვე უარი ვთქვი: "როგორც უფალი ინებებს, ისე მოხდეს". მიპასუხეს, რომ შესაძლოა, ოსტეომიელიტი განვითარდეს. ეს კი ძვლის თითქმის მოურჩენელი დაავადებაა.

ჩემი თხოვნით გამოიხაძეს ჩემი ახლობელი მორწმუნე ადამიანები. მათ მომიტანეს დაუჯდომლები: წმიდა ლუკასი [ვოინო-იასენეცკი], მაცხოვრის, დედა ღვთისმშობლის, მფარველი ანგელოზის. მაშინვე დავიწყე ყოველდღიურად დაუჯდომლის კითხვა. წმიდა ლუკას საფლავის მიწა მომიტანეს, რომელიც მაშინვე ფეხზე შევიზილე და ნაკურთხი ზეთიც ვიცხე.

ექიმები კი მაინც ოპერაციისთვის მამზადებდნენ. ჩემ საზიარებლად ტაძრიდან მამა იოანე მოვიდა. მანამდე ხელწერილი დავწერე, რომ ოპერაციაზე უარს ვამბობდი. ექიმი ცოტა გაბრაზდა და მითხრა:

- ხვალ კიდევ გადავიღებთ სურათს დასარმწუნებლად.

წინა საღამოს რაღაც ფრთხილი მოძრაობა თუ შეხება შევიგრძენი წვივის გვერდით, შემდეგ უფრო მაღლაც, სადაც ძვალი გარეთ გამოვიდა. იგივე განმეორდა დღისითაც. თავი ვერ შევიკავე და ჩემ გვერდით მწოლთ გავუმხილე, რა შეგრძნებაც მქონდა - თითქოს ვიღაც ფეხზე მეხებოდა. ყველამ გაოცებით შემომხედა და მეც გავჩუმდი.

იმ ღამით პირველად მეძინა ღრმად. მანამდე ყოველი ღამე მტანჯველი იყო. "დაიღალე ცხოვრებით? იწექი და დაისვენე", - ეს აზრი თავიდან არ გამომდიოდა. უეცრად იმან გამაღვიძა, რომ ფეხი დამოუკიდებლად მკვეთრად გაინძრა - მტკივნეულად, მაგრამ ასატანად. ცოტა შევშინდი და დაველოდე, მეგონა, რომ ეს კიდევ განმეორდებოდა, მაგრამ შეუმჩნევლად ჩამეძინა.

მეორე დღეს პალატაში რენტგენის აპარატი შემოიტანეს და სურათი გადამიღეს. ერთი დღის შემდეგ შემოვლის დროს ექიმმა ფეხს დახვდა და უხერხულად შემკრთალმა მითხრა:

- სურათმა აჩვენა, რომ ოპერაციის გაკეთება საჭირო არ არის.

ისეთმა სიხარულმა ამიტანა, რომ ღვთის შეწევნა, რომლის იმედიც ასე მქონდა, მოწყალე მკურნალის, ყირიმის მთავარეპისკოპოს ლუკა აღმსარებლის შემწეობით აღსურლდა. ექიმების მიერ დადგენილი ორი თვის ნაცვლად თაბაშირი მხოლოდ ერთი თვე მედო. შემიძლია, სახარებაზე დავამოწმო, რომ ეს ყოველივე ასე აღსრულდა ჩემზე"

/ნადეჟდა სიმონის ასული რევიაკინა, დ. გვარდესიკოე/

[marine]

"ერთხელ მასთან [წმ. ლუკა ვოინო-იასენეცკი] მიღებაზე მივიდა გამხდარი, ღონემიხდილი ქალი შეხვეული ყელით. ეს იყო ალექსანდრა ვასილის ასული ბორისოვა. 1948 წელს მისი ოფიცერი ქმარი შორეულ აღმოსავლეთში მსახურებისათვის გააგზავნეს. ქალი იქ გაცივდა და ყელი მძიმედ დაუავადდა. სამხედრო ჰოსპიტალში აქტიური მკურნალობის მიუხედავად, ავადმყოფის მდგომარეობა არ გაუმჯობესდა. ავადმყოფობა სულ უფრო რთულდებოდა: მაღალი ტემპერატურა, ყელის საშინელი ტკივილი. ყლაპვა შეუძლებელი იყო, დიდი ხნის განმავლობაში იგი მხოლოდ წყალს სვამდა. ექიმთა კონსილიუმმა განაცხადა, რომ დახმარება აღარაფრით შეეძლო და ავადმყოფს სამშობლობში, ყირიმში დაბრუნება ურჩია. წარმოსადგენია სასოწარკვეთილება ახლაგაზრდა ქალისა, რომელსაც ორი შვილი ჰყავდა. მისი მშობლები მორწმუნე ადამიანები იყვნენ და იგი მეუფე ლუკასთან მიიყვანეს. მეუფემ კეთილგანწყობით მიიღო სნეული, ყელი გაუსინჯა და თქვა, რომ ავადმყოფი მასთან რომ არ მიეყვანათ, შედეგი სავალალო იქნებოდა. მეუფემ ილოცა, ჯვარი გადასახა ქალს და უთხრა: "ახლა შენ ჯანმრთელი ხარ. მოიხსენი ყელიდან სახვევები, ცოტა ყველანაირი საკვები მიიღე, უფრო მეტად მჟავე და მარილიანი, ჭამის წინ და შემდეგ ყელში ხსნარი გამოივლე - ერთი ჭიქა წყალზე ერთი ჩაის კოვზი მარილი და 2-3 წვეთი იოდი." როდესაც ავადმყოფი წმიდა მამისგან გამოვიდა, თავს უკვე მხნედ და მსუბუქად გრძნობდა. მან ყველაფრის ჭამა დაიწყო და მეორე დღეს დაავიწყდა კიდეც, რომ ყელი სტკიოდა. ერთი თვის შემდეგ იგი შორეულ აღმოსავლეთში გაემგზავრა ქმართან. იქ ყველა გააოცა მისმა სწრაფმა გამოჯანმრთელებამ. თვითონ ალექსანდრა თვლის, რომ მასზე სასწაული აღსრულდა და წმიდა მამამ განკურნა იგი".

[marine]

"მადლიერებით მინდა გიამბოთ წმიდა მღველმთავარ ლუკას (ვოინო-იასენეცკი) მიერ ჩემი ავადმყოფი ქაალიშვილს ირინას განკურნების შესახებ. ჩემი ქალიშვილი ავადმყოფია - ორი წლის ასაკში ეპილეფსიით დაავადდა, ახლა უკვე 25 წლისაა და ხშირი და რთული შეტევები აქვს. ახლა კიდევ ერთი უბედურება დაგვემატა - შინაგანი ჩირქგროვა კუდუსუნზე. წავედით ქირურგთან, რომელმაც 1996 წლის 20 მარტს ოპერაცია დაგვინიშნა და ამიხსნა, რომ ამ ავადმყოფობისას ყოველ 3-4 თვეში ერთხელ გაწმენდა იქნებოდა საჭირო. მაგრამ, ღვთის წყალობით, 20 მარტს წმიდა ლუკას წმიდა ნაწილების ყოვლადწმიდა სამების საკათედრო ტაძარში გადაბრძანებაზე წავედით. მთელი გზა წმიდა ნაწილების გვერდით მივდიოდით. მსვლელობის დროს წმიდა ლუკას ვევედრებოდით, რომ მას თვითონ გაეკეთებინა ოპერაცია კუდუსუნის ჩირქგროვაზე. როდესაც სახლში, თეოდოსიაში დავბრუნდით, გვიან საღამოს აღმოვაჩინეთ, რომ ჩირქგროვა დახურული იყო, იგი მხოლოდ გასასუფთავებელი გახდა. ეს სრულიად უმტკივნეულოდ მოხდა. შემდეგ დავდიოდით ქირურგთან, რომელიც გაოცებას ვერ მალავდა, რომ ჩირქგროვის ადგილას ვერაფერი აღმოაჩინა - კვალიც კი აღარ იყო დარჩენილი.

მას შემდეგ უკვე სამი წელი გავიდა და არაფერი განახლებულა. ვმადლობ წმიდა ლუკას ჩემი ავადმყოფი ქალიშვილის, ირინას შეწევნისათვის.

მხოლოდ 4 წელია, ეკლესიაში დავდივარ. მივხვდი, რომ მხოლოდ მართლმადიდებელ ეკლესიაშია ჩვენი ხსნა; იმედი გამიჩნდა, რომ უფალი ჩვენი იესო ქრისტე წმინდანთა ლოცვით განკურნავს ჩემ ავადმყოფ ირინასაც"

/გალინა კრივორუჩკო, ქ. თეოდოსიის ყოვლადწმიდა ღვთისმშობლის ტაძრად მიყვანების სახ. ტაძრის მრევლი/

[marine]

განკურნება მანტიით შეხებისას

"1993 წელს, როცა სერაფიმე საროველი საზეიმოდ შეირაცხა წმიდანად, მისი საბერო მანტია გადააბრძანეს მოსკოვის უსპენსკის ტაძარში.

ამ დროს მძიმე ავადმყოფობას ებრძოდა ერთი ქალი, ეკატერინა კრაიჟევა. მას ჰქონდა კუჭის რთული ავადმყოფობა და არ შველოდა საავადმყოფობს მრავალწლიანი მკურნალობა. ეს ავადმყოფობა მას გაუჩნდა 1886 წელს, ანუ ქალი იტანჯებოდა 17 წლის განმავლობაში. ქალს მუდმივად შეკრული ჰქონდა მუცელი, დადიოდა მოხრილი და ხშირად კარგავდა გონებას ძლიერი ტკივილებისგან.

გაიგო რა ამბავი წმ. სერაფიმე საროველის მანტიის შესახებ, ის ტაძარში გაეშურა. დაახლოებით საღამოს ექვს საათზე ის იყო ტაძართან, მაგრამ რიგში დაახლოებით ორი საათი იდგა, რათა ტაძარში შესულიყო. ხოლო როცა მიუახლოვდა ხატს, დაეცა მუხლებზე, ის რაღაც აღფრთოვანებამ მოიცვა, რომელიც დიდი ხანი არ გადიოდა.

როცა ის გონს მოეგო, ემთხვია მანტიას და წამოდგა. მოულოდნელად იგრძნო მდგომარეობის შემსუბუქება.

სახლში ქალი დაბრუნდა დაახლოებით დილით ხუთ საათზე. ის დაწვა დასასვენებლად, ხოლო როცა ადგა, თავს სრულებით ჯანმრთელად გრძნობდა, იმდენად, რომ თავად ვერ იჯერებდა საკუთარ გამოჯანმრთელებას.

იმ დღეს მან თავი შეიკავა და არ მოუყვა თავის ახლობლებს, თუ რა შეემთხვა. ეშინოდა, არ დაბრუნებულიყო ავადმყოფობა. მაგრამ მეორე დღესაც გაგრძელდა მისი ჯანმრთელი თვითშეგრძნება. მაშინ კი მოუყვა მომხდარის შესახებ ახლობლებს და ყველამ განადიდა ქრისტე ღმერთი და მისი საოცარი წმინდანი - ღირსი სერაფიმე საროველი".

[marine]

"ილია მურომელი ითლვება ხელ-ფეხისა და ხერხემლის დაავადებების მკურნალად, მასვე ევედრებიან ფიზიკური და სულიერი უძლურების დროს"

[marine]

"იპატი - (XIV ს.) ღირსი იპატი მკურნალი თეოდოსის მღვიმეებში მოღვაწეობდა, ის მთელ დღეს ავადმყოფების მსახურებაში ატრებდა, ღამით კი მხურვალედ ლოცულობდა, ამავდროულად მკაცრი მარხვის ღვაწლსაც აღასრულებდა და პურისა და წყლის გარდა არაფერს იხმევდა. ასეთი თავდადებული ღვაწლისთვის უფალმა ის კურნების ნიჭით დააჯილდოვა, ღირსი მამა ხელდასხმით კურნავდა სნეულებს და დღემდე შეეწევა მათ, ვინც სარწმუნოებით სთხოვს განკურნებას. ხსენება 13/04 (31/03)"

[marine]

"ეგნატე - (1434) პეჩორის ლავრის არქიმანდრიტი. მის შესახებ მხოლოდ ისაა ცნობილი, რომ წმინდა ცხოვრებისთვის კურნების ნიჭი მიემადლა, იკურნებოდნენ ისინიც, ვისთვისაც ღირსი მამა ლოცვას აღავლენდა, და ისინიც, ვინც მის ნალოც სეფისკვერს მიიღებდა. ღირსი ეგნატეს კანონიზაცია მოხდა XVII ს-ში. მისი ნეშტი დასვენებულია შორეულ მღვიმეებში. ცალკე ხსენება: 2/01 (20/12)".

[marine]

"ათანასე დაყუდებული სიკვდილის შემდეგ სასწაულთმოქმედებით განდიდდა. [კიევ-პეჩორის] ლავრის პატერიკი მოგვითხრობს, რომ მონაზონ ბაბილას, როემლიც ფეხების ტკივილით იტანჯებოდა, ღირსმა ათანასემ ხილვაში განკურნება აღუთქვა, დილით ბაბილა მის ნეშტს მოეხვია და განიკურნა"