თემის საბეჭდი ვერსია

პოსტის ავტორი: Iona თარიღი: Feb 23 2007, 06:02 PM

რატომ არ ასწავლიან სახარებას სკოლებში?
ერთი შეხედვით ქრისტიანული სახესმწიფოა საქართველო, კომუნიზმიც კაი ხანია წარსულს ჩაბარდა.
მაგრამ ამაზე არვინ არ საუბრობს.

ვფიქრობ ყველა სკოლაში უნდა იყოს აჩევითი კურსი (საგანი) სადაც მსურველები შეისწავლიან სახარებასა და ქრისტიანული რელიგიას, [u]კომპეტენტური პიროვნებებიდან.

რა აზრისა ხართ?

პოსტის ავტორი: beqa.shuxoshvili თარიღი: Feb 23 2007, 06:04 PM

იონა
კარგი რა მოდი ჯერ იმაზე ვისაუბროთ რელიგიას რატომ არ ასწავლიან და მერე სახარებაზე გადავიდეთ

პოსტის ავტორი: Irine თარიღი: Feb 23 2007, 06:36 PM

ეს შეკითხვა განათლების სამინისტროს უნდა დაუსვათ. აქ ვინ არის კომპეტენტური?

პოსტის ავტორი: Iona თარიღი: Feb 23 2007, 06:49 PM

საზოგადოებაში თუ არ წამოიჭრა ეს საკითხი განათლების სამინისტროს 100 წელი კიდევ არ მოუვა ეს აზრი თავში.

პოსტის ავტორი: beqa.shuxoshvili თარიღი: Feb 23 2007, 06:52 PM

ნუ რა ვიცი რა ვიცი მგონი ამაზე ადრე უკვე იყო დისკუსიები ტელევიზიით თან მაგარი დაკა-დაკა ჰქონდათ

პოსტის ავტორი: Iona თარიღი: Feb 23 2007, 07:02 PM

რატომ ასეთი ხელჩაქნეული ტონით, განა ეს შეუძლებელია?

პოსტის ავტორი: მხევალი ნინო თარიღი: Feb 23 2007, 07:04 PM

beqa.shuxoshvili

რელიგიას ვერ ასწავლიან იმიტომ, რომ კლსაში 10 განსხვავებული რელიგიის ბავშვი სეიძლება იჯდეს მატი უფლება დაირღვევა

პოსტის ავტორი: კანონისტი თარიღი: Feb 23 2007, 07:05 PM

დრო თუ მექნა, აუცილებლად გიპასუხებთ დეტალურად. ასე თუ ისე გარკვეული ვარ

პოსტის ავტორი: მხევალი ნინო თარიღი: Feb 23 2007, 07:10 PM

აჯობებს რელიფიური სკოლა გაიხსნას მეტი, რომ შესაძლებლობა იყოს იქ ატარო ბავშვი. ანუ ამ დროს არჩევანი შენზეა, როგორშიც გინდა ისეთსი სეიყვან.

პოსტის ავტორი: Iona თარიღი: Feb 23 2007, 07:33 PM

მე ვლაპარაკობ საგნის არჩევით და არა სავალდებულო სწავლებაზე. ვისაც არ უნდა ნუ ისწავლის.

პოსტის ავტორი: მხევალი ნინო თარიღი: Feb 23 2007, 07:34 PM

Iona

მერე სხვა ბავშვებს სად უშვებ? ანუ როცა გეკვეთილი მიდის რელიგიის, სხვა ბავშვები სად წავიდნენ?

პოსტის ავტორი: მნათე თარიღი: Feb 23 2007, 07:38 PM

ევანგელიზაცია აუცილებელია ! ბავშვებშიც და დიდებშიც! სახარების კითხვის და მოხმარების დონე, გაცილებით ნაკლებია ვიდრე სხვა მეორეხარისხოვანი რელიგიური ლიტერატურისა...

პოსტის ავტორი: თამარი თარიღი: Feb 23 2007, 07:39 PM

ვაა, ჩემი სკოლა რა მაგარია, რელიგიასაც ასწავლიან და სახარებასაც

პოსტის ავტორი: ნიკოლოზ_V თარიღი: Feb 23 2007, 07:51 PM

მერე ვინღა უნდა ასწავლოს სექსოლოგია??

პოსტის ავტორი: თამარი თარიღი: Feb 23 2007, 07:51 PM

მაგას ჩვენთან ნაღდად არ ასწავლიან

პოსტის ავტორი: ნიკოლოზ_V თარიღი: Feb 23 2007, 07:53 PM

შენთან კიდე კაი რო არ ასწავლიან აბა სხვაგან ნახე, რელიგია ამოიღეს და სექსოლოგიას უკითხავენ ბავშვებს ეჰ რას გვიშვება ეს ორჯონიკიძე

პოსტის ავტორი: tinka თარიღი: Feb 23 2007, 10:12 PM

ჩვენ ვსწავლობდით ერთი წელი რელიგიას, ოღონდ მარტო ქრისტიანობას არა, სხვებსაც...

პოსტის ავტორი: kato_Bato თარიღი: Feb 23 2007, 10:15 PM

ნიკოლაი ნუ ჩაიციკლე ამ სექსოლოგიაზე, გავიგეთ

პოსტის ავტორი: ლილიანა თარიღი: Feb 23 2007, 10:15 PM

ჩვენ გვასწავლიდნენ რელიგიას

პოსტის ავტორი: ქავთარაძე თარიღი: Feb 23 2007, 10:19 PM

ნიკოლოზ_V
არც ჩემს სკოლაში ისწავლება
მნათე
ჩემი აზრი დააფიქსირე უვკე

პოსტის ავტორი: S W A T თარიღი: Feb 23 2007, 11:31 PM

ნიკოლოზ_V

რას ერჩი კაცო სექსოლოგიას
ეგ სად ხდება უგანდაში?

პოსტის ავტორი: Маиа თარიღი: Feb 24 2007, 12:36 AM

მე 5 კლასში ვიყავი როცა მოსკოვში წამომიყვანეს... თავიდან ქართულ სკოლაში ჩავირიცხე არბატთან... ახალი გახსნილი იყო... ყოველ დილას ყველანი ვიკრიბებოდით და სწავლას ლოცვით ვიწყებდით... რჯულის დაკვეთილი გვქონდა, ბევრი რამ არ მახსოვს მაგრამ ის მახსოვს რომ ლოცვებს გვასწავლიდნენ, გვიხსნიდნენ, გვასწავლიდნენ როგორ მოვქცეულიყავით ტაძარში და ა.შ. სკოლის ეზოში ეკლესია იდგა და იქ ვეზიარებოდით... კლასში არამართლმადიდებელი მოსწავლე იყო რომელიც ამ გაკვეტილებს არ ესწრებოდა... მერვე კლასში რუსულ სკოლაში გადავედი და ნელ ნელა ლოცვები დამავიწყდა და ეკლესიაშიც უფრო იშვიათად დავიწყე სიარული. ალბათ კიდევ იმ გაკვეთილების წყალობით ინსტიტუტის პერიოდში კვლავ ეკლესიას დაუბრუნდი... ვფიქრობ აუცილებელია სკოლაში რელიგიის სწავლება... მე აქ ეხლა "восскресная школа"-ში დავდივარ, ყველა მსურველს შეუძლია იქ იაროს... ალბათ საქართველოშიც იქნება ასეთი რამ?

პოსტის ავტორი: _MATASI_ თარიღი: Feb 24 2007, 01:46 AM

რელიგია უნდა ისწავლებოდეს აუცილებლად,
მაგრამ სახარიბის სწავლა, როგორც ერთერთი საგანი სკოლაში რაღაც...
რა ვიცი შეიძლება ვცდები, მაგრამ სახარებას ვერ ისწავლი როგორც გაკვეთილს

პოსტის ავტორი: solomony თარიღი: Feb 24 2007, 02:28 AM

ისე ეს საკითხი მთელ მსოფლიოს მართლმადიდებლურ ქვეყნებშია აქტუალური სადაც კიდე დარჩა სკოლებში რელიგიის სწავლება უფლებების დამცველები და არასამთავრობო ორგანიზაციები მოითხოვენ მათაც გააუქმონ რელიგიის სწავლა საბერძნეთში,რუსეთში,სერბეთში
და აშ მთელი კამათები მიდის და ინფორმაციას რომ გადავავლებ თვალს ხშირად იტყობინებიან ამ საკითხზე.ისე კი მაინტერესებს რას ეტყვიან უფალს ის უფლებების დამცველები როცა წარსდგე უფლის წინაშე.უფალი ხომ ბრძანებს ვინც ერთი ამ მცირეთაგანი დააბრკოლოს......

პოსტის ავტორი: Iona თარიღი: Feb 24 2007, 12:41 PM

მოკლედ, ჩემი აზრი ასეთია:
ინიციატივა უნდა მოდიოდეს საპატრიარქოდან ბუნებრივია. ნუ როგორ ფორმებში წარმომიდგენია ამის სწავლება მოგახსენებთ.
ადგაბა პატივცემული მასწავლებელი და გამოაცხადებს: აბა ბავშვებო პარასკვეს ბოლო გაკვეთილი გექნებათ სახარების ვისაც სურვილი გაქვთ ჩაეწერეთ და გვარები მითხარით. ჩაიწერს მერე გვარებს, შედგება ჯგუფი და ვიაც ექნება სურვილი შევა ამ გაკვეთილზე და ვისაც არ ექნება არ შევა.
რომელი ღვთისნიერი კომპეტენტური საერო თუ სასულიერო პირი იტვის უარს იმაზე რომ კვირში ერთხელ სახარებაზე ისაუბროს ბავშვებთან?
(ვისი უფლებები დაიღვევა მე ვერ ვხვდები, გასაგებია რომ ამერიკაში ასეთი რამე ვერ იქნება რადგან სახელმწიფო იქ არც ერთი რელიგიის უპირატესობას ფორმალურად მაინც არ სცნობს, მაგრამ საქართველოში სახელმწიფო ხომ აღიარებს მართმადიდებელი ეკლესიიის განსაკუთრებულ როლს? მაშინ რა პრობლემაა.?!!)
ამ საქმეს პროსტა უნდა, ასე ვთქვათ დაქოქვა -ინიციატივა და საზოგადოების ყურადღების გამახვილება, მე არ ვიცი ძველად რა იყო, მაგრამ ჩემი აზრით დღეს პატრიარქის სიტყვას დიდი წონა აქვს იმაზე უფრო დიდი ვიდრე ოდესმე და სავსებით რალურად შეიძლება ამ იდეამ შეისხას ხორცი. მთავარია პრეცედანტი !!! ერთ სკოლაშიც რომ დაიწყოს სწავლება უკვე კარგია.

პოსტის ავტორი: adamis_nekni თარიღი: Feb 24 2007, 05:27 PM

ჩვენთან ასწავლიან ოღონდ პატარებს არ ვიცი რატომ ვითომ დიდებს აღარ სჭირდებათო? და თან დიაკვანია ჩვენთან ძალიან მაგარი კაცია

ჯერ არსად ხდება მგონიი

პოსტის ავტორი: კანონისტი თარიღი: Feb 24 2007, 10:03 PM

მოვიცალე როგორ იქნა....

საქართველოს სახელმწიფოსა და ეკლესიას შორის კონსტიტუციური შეთანხმების შესაბამისად საღვთო სჯულის სწავლება სკოლაში არის ნებაყოფილობითი, რაც იმას ნიშნავს, რომ კონკრეტულ სკოლაში შესაბამისმა პედკოლექტივმა და მშობლებმა უნდა განსაზღვრონ საღვთო სჯულის სწავლების საკითხი

სამწუხაროა, რომ ხშირად მიწევს შენიშვნის მიცემა, რომ ხელისუფლების ლანძღვა არ შეიძლება. ხდება ისე, რომ ეს სიტყვიერი ლანძღვა გადადის უმოქმედობაში, რადგან შესანიშნავი განტევების ვაცი გვყავს აგერ - მთავრობა, რომელსაც უნდა "დავაბრალოთ" ყველაფერი ტყუილი და მართალი. სწორედ ამიტომაა მიუღებელი ასეთი საქციელი ქრისტიანისათვის

ერთადერთ მშობლებსა და მასწავლებლებზეა დამოკიდებული საღვთო სჯულის სწავლება. რატომ არ იღებენ ხმას? თქვან, რომ უნდათ მათმა შვილებმა და აღსაზრდელებმა ისწავლონ საღვთო სჯული! ეს ხომ მხოლოდ მათ ინიციატივაზეა დამოკიდებული

ისევ ვიმეორებ, რომ ხშირად ჩვენი უმოქმედობისა და უნიათობის დაბრალება გვიყვარს, რაც შეუთავსებელია მართლმადიდებლობასთან. ადამიანს (იმედია მიხვდებით ვისზე ვსაუბრობ), რომელსაც არ გაეგება არაფერი სჯულთან დაკავშირებით, იმას შეუძლებელია წმ. წერილის ციტატებით დაუპირისპირდე. ასეთ ადამიანს მარტივად უნდა გააგებინო: ფაქტი, რომ საღვთო სჯული არ ისწავლება, არღვევს ევროპულ კონვენციას ადამიანის პოლიტიკურ და სამოქალაქო უფლებათა შესახებ.

ამიტომ, დროა ჩვენი საუბარი საქმეში გარდავქმნათ და ერთად ვიბრძოლოთ იმისთვის, რომ საღვთო სჯული სკოლებში ისწავლებოდეს. და ამ ბრძოლის მეწინავენი სწორედ რომ მშობლები და მასწავლებლები უნდა იყვნენ. ისინი კი მზად არიან აქციები მოაწყონ რაღაც მიწიერი მიზეზების გამო (ავტომატურად ჩარიცხვა, ხელფასების გაზრდა და ა.შ.), ხოლო დუმან ასეთი დიდი ფაქტის წინაშე მდგომნი. ესაა სულ ჩვენი სიყვარული? ასე გვიყვარს ჩვენ წმიდა სახარება და ჩვენი ბავშვები???

ბრძოლაა საჭირო....

პოსტის ავტორი: Zeskvi_ucha თარიღი: Feb 25 2007, 02:41 AM

კანონისტი
უხ მაგარი იხო ძაან.
კარგად ახსენი ყველაფერი, არა ამ შემთხვევაში ჩვენი ბრალია ნამდვილად მარა დამეთანხმები ბევრი რამე მთავრობის ბრალიცაა ახლა
ნამდვილად უნდა ვიბრძოლოდ. ჩვენ მონდომებაზე და რწმენაზეა ყველაფერი დამოკიდებული.


არა ჩემ დროს მაგრად ასწავლიდნენ რელიგიას რა, ძველი აღთქმაც ვისწავლე სკოლაში ახალი აღთქმაც, და უკვე 10 თუ 9 კლასში ინგლისურადაც კი მასწავლეს ახალი აღთქმა. ფაქტია რომ ამ სადღაც 2 წლის განმავლობაში შემცირდა რელიგიის სწავლების დონე რაც ძალიან სამწუხარო და დასაფიქრებელია.

პოსტის ავტორი: argani თარიღი: Feb 26 2007, 10:57 PM

უფალი უყურებს რომელნი დაბრკოლდებიან ამის გამო, რომელნი დაზარდებიან ფეხის გამოღებას და შვილთა ეკლესიაში წაყვანას და მათ მოკითხავს პასუხს. რომელნი გაბრკოლებენ, იგინი მადლს გიშვებიან.

პოსტის ავტორი: solomony თარიღი: Feb 27 2007, 01:08 AM

გააჩნია რაში გაბრკოლებენ.

პოსტის ავტორი: ქავთარაძე თარიღი: Mar 2 2007, 12:59 AM

მომავალი წლიდან ბულგარეთის სკოლებში
საღმრთო სჯულის სწავლება დაიწყება

ბულგარეთის მართლმადიდებელი ეკლესიის წმინდა სინოდმა მოაწყო საგანგებო შეხვედრა ბულგარეთის ინტელიგენციის წარმომადგენლებთან, რომელიც ბულგარეთის სკოლებში ძალადობის ფაქტებზე მსჯელობას და შექმნილი ვითარებიდან გამოსავალის ძიების საკითხებს მიეძღვნა. შეხვედრაზე აღინიშნა, რომ ბულგარეთში უკვე შემუშავდა ზოგადსაგანმანათლებლო სკოლებში საღმრთო სჯულის საგნის სწავლების კონცეფცია. მიტროპოლიტმა კირილემ აღნიშნა, რომ საღმრთო სჯულის საგნის სწავლება იქნება ერთ-ერთი ნაბიჯი, რომელსაც საზოგადოება გადადგამს სკოლებში ძალადობასთან ბრძოლის წინააღმდეგ. საგნის სწავლების მიზანია: ჩაუნერგოს ახალგაზრდებს სულიერი და ზნეობრივი ფასეულობანი. კონცეფციის პროექტი უკვე მზადაა. იგი განსახილველად გადაეცემა განათლების რაიონულ ინსპექციებსა და ბულგარეთის მართლმადიდებელი ეკლესიის ეპარქიებს. "ბავშვებმა უნდა იცოდნენ, რატომ მოინათლნენ და რომელ სარწმუნოებას აღიარებენ. თუკი ეს არ იციან, სულიერი სიმახინჯეებიც სახეზეა. სულიერ სფეროში განათლება ერის სულიერ დონეს აღამაღლებს," _ აღნიშნა მიტროპოლიტმა კირილემ და ასევე, დასძინა, რომ მართლმადიდებლობის გარეშე ვერ მოხერხდება ჯანმრთელი და ზნეობრივი საზოგადოების აშენება, რომელშიც ადგილი არ ექნება ძალადობას.

შეხვედრაზე მომზადდა წერილი ბულგარეთის განათლების მინისტრის სახელზე, რომელსაც ხელი მოაწერეს ინტელიგენციის წარმომადგენლებმა. მწერალმა ივანე გრანიტსკიმ განაცხადა: "ჩვენ გვსურს, მხარი დავუჭიროთ ეკლესიის წინადადებას, რომელსაც სამართლიანად მივიჩნევთ. ჩვენ ერთიანი მიზნები გვამოძრავებს."



იფორმაცია არის საპატრიარქოს ვებ გვერდიდან
www.patriachate.ge


პოლონეთში მართლმადიდებელ მოსწავლეებს
საღვთო სჯულის შესწავლა შეუძლიათ

პოლონური სკოლების მართლმადიდებელი მოსწავლეები უზრუნველყოფილნი არიან მართლმადიდებლური საფუძვლების შესწავლით და არ განიცდიან კათოლიკური განათლების სისტემის მხრივ შევიწროებას – განაცხადა პოლონეთის მართლმადიდებელი ეკლესიის მეთაურმა, ვარშავისა და სრულიად პოლონეთის მიტროპოლიტმა საბამ. პოლონეთში თუკი რომელიმე სკოლაში სწავლობს თუნდაც სამი მართლმადიდებელი მოსწავლე, მათ უკვე ასწავლიან საღვთო სჯულს, ხოლო თუ მათი რაოდენობა სამზე ნაკლებია, ისინი შესაბამის ცოდნას იღებენ სპეციალურ ერთობლივ ჯგუფში, ერთერთ სკოლაში, სადაც ისინი მიდიან გარკვეულ დროს გაკვეთილებზე დასასწრებად - აღნიშნავს პოლონეთის მართლმადიდებელი ეკლესიის მეთაური. მან ასევე ხაზი გაუსვა, რომ საღვთო სჯული პოლონეთში ისეთივე აუცილებელი საგანია, როგორც პოლონური ენა ან მათემატიკა. მეუფე საბამ აღნიშნა: "არ არის საჭირო არანაირი საუბრები, არანაირი პოლემიკა, აუცილებელია, რაც შეიძლება სწრაფად შევიდეს ეს საგანი სასკოლო დაწესებულების პროგრამაში. მაშინ იმ ბავშვების საქმე, რომლებიც მას შეისწავლიან კარგად იქნება. მაშინ საზოგადოება იქნება ჯანსაღი". ამგვარი კომენტარი გაუკეთა მეუფე საბამ რუსულ საზოგადოებაში არსებულ კამათს, რომელიც ეხება საგნის მართლმადიდებლური კულტურის სკოლაში სწავლებას.

დღეისათვის პოლონეთში 350 მართლმადიდებლური სამრევლოა. აღსანიშნავია, რომ მართლმადიდებლური ტაძრები და სამლოცველოები გახსნილია ქვეყნის ყველა მსხვილ ქალაქში. ამჟამად პოლონეთში 500 000 მართლმადიდებელი პოლონელი ცხოვრობს. ასე რომ, კათოლიკურ პოლონეთში უფრო უკეთ ისწავლება მართლმადიდებლობა სკოლებში, ვიდრე მართლმადიდებლურ საქართველოში

პოსტის ავტორი: L E Q S O თარიღი: Mar 2 2007, 01:53 AM

ჩემი აზრით, ქართულ სკოლებში უნდა დაიწყონ სახარების სწავლა. ნამდვილად ესაჭიროება დღევანდელ თაობას სახარების ცოდნა.

პოსტის ავტორი: argani თარიღი: Mar 2 2007, 02:48 AM

ვინმე გიშლის ეკლესიაში სიარულს და იქ ღვთის სიტყვის სწავლას? ნამდვილად არ მესიამოვნება თუ დავალდებული მოწაფე რელიგიის წიგნს დახედავს და იტყვის აუუუ კიდევ ეს მაქვს სასწავლიო და შპარგალკების გამოყენებით ათას სისულელეს დაწერს. ღმერთთან შეგნებით უნდა მივიდეს ადამიანი და არა დაძალებით.

პოსტის ავტორი: ქავთარაძე თარიღი: Mar 2 2007, 04:04 PM

argani
სიზარმაცე არაფერშუაშია. აბა იმას შეხედე რო გაივლი სკოლაში და ერთი მეორეს ეუბნება იმას ღვიძლში გავუყარე დანა ამასთან ჩხუბი მაქ და პალაჟენია მიმყავსო, აბა სექსოლოგიას ნებაყოფილობით ისწავლიან?
ამაზე უნდა იყოს მშობლის თანხმობაა.

პოსტის ავტორი: nino-iza თარიღი: Mar 2 2007, 04:23 PM

მე ვფიქრობ იმიტომ რომ განატლების მინისტრი არაა მარტმადიდებელი,ან იმიტო რომ სკოლებსში სხვადასხვა სარწმუნოების ბავშვები სწავლობენ.

პოსტის ავტორი: ქავთარაძე თარიღი: Mar 2 2007, 04:30 PM

nino-iza
საიდან იცი? განაცხადა?

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Mar 2 2007, 04:34 PM

სხვათაშორის მეც მასე მაქვს გაგებული, რომ განათლების მინისტრი არაა მართლმადიდებელი..

მგონი ლოგიკურიცაა, თორემ როგორ შეიძლება იყო მორწმუნე ქრისტიანი ამ თანამდებობაზე და სკოლაში არ ისწავლებოდეს რელიგია..

ალბათ მის ინტერესებში არ შედის მომავალი თაობის სულიერი და ზნეობრივ აღზრდა, ან უბრალოდ უზნეოთა წნეხის ქვეშაა და "სხვაგვარად არ ძალუძს".. სამწუხაროდ დღესდეობით ტენდენციაა რომ პატარა ბავშვებში ისწავლებოდეს სქესობრივი ცხოვრების, უსაფრთხო სექსის ანა-ბანა და შესაბამისი წიგნებიც გამოიცა..

პოსტის ავტორი: ქავთარაძე თარიღი: Mar 2 2007, 04:40 PM

marine
ნუ მე არ გეწინააღმდეგები მეც არ მიყვარს ლომაია
მარა არის კი ეს ნაღდი ინფორმაცია თუ ჭორია? თუ ჭორია ესეიგი ცილს ვწამებთ ადამიანს?

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Mar 2 2007, 04:43 PM

თუკი ვივარაუდებთ რომ ქრისტიანია, მაშინ ფაქტია რომ არაა ჭეშმარიტი ქრისტიანი, თორემ მთელი არსებით მომხრე იქნებოდა სკოლაში რელიგიის სწავლებისა და ამას განახორციელებდა კიდეც..

თუმცა კიდევ ვამბობ, რომ შეიძლება ამაში უფრო მეტად მასზე ზემდგომების, ძირითადად მასონების ხელი ურევია, ლომაია კი უბრალოდ იარაღია.. სკამის დაკარგვას ურჩევნია, რომ მომავალი თაობა სულიერად დაცემული გაიზარდოს..

გიო, ეს ცილისწამება არაა. ჩვენ ვმსჯელობთ იმის ხიდევით, რაც ფაქტია, რაც სახეზეა..

პოსტის ავტორი: leluka თარიღი: Mar 2 2007, 07:56 PM

მე ნამდვილად მივესალმები კი არა ძალიანაც მსურს რომ ისწავლებოდეს რელიგია..სახლში აღმოვაჩინე რელიგია და კულტურა (4კლასის სახელმძღვანელო) სხვათაშორის ბევრ "დიდსაც" კი არ ესმის და არ იცის იქ რა წერია..იმიტომ რომ არ უსწავლია..არც მშობლები ყავდათ მართლმადიდებლები....და გარემოებაც ვერ უწყობდა ხელს.... სხვათაშორის ეხლა ვკამათობდი ჩემ მეგობართან რომ ეგ საპატრიარქოს პრეროგატივა არ უნდა იყოს რომ ისწავლებოდეს რელიგია სკოლასა თუ უმაღლესში ?
ერთი წელი კი არა მთელი ცხოვრება უნდა ვსწავლობდეთ .....ღმერთმა დაგვიფაროს...

ძალიან გამიხარდება თუ ეგ "საგანი" 1 ადგილას იდგება შესწავლის მხრივ და მერე დანარჩენი ...ღმერთმა ქნას რომ მალე აღმოიფხვრას ეს "პატარა" პრობლემა ...

პოსტის ავტორი: ქავთარაძე თარიღი: Mar 2 2007, 08:30 PM

leluka
marine
არ გედავებიიი მე ვიცი რომ ნახევარი მთავრობა არაა მართლმადიდებელი , არ ვასახელებ კონკ. პიროვნებებს

პოსტის ავტორი: ადარნესე თარიღი: Mar 2 2007, 08:32 PM

ეხ ჯიგრებო წაგვლეკეს იაღოვლებმა და ეგეთმა სექთებმა

პოსტის ავტორი: ქავთარაძე თარიღი: Mar 2 2007, 08:32 PM

ადარნესე
ალბათ, ეს ხალხის და მენტალიტეტის ბრალიცაა

პოსტის ავტორი: თათი87 თარიღი: Mar 2 2007, 08:36 PM

ადარნესე

რატომ? შენ არ უნდა მისცე იმის საშუალება რომ წაგლეკონ! თავზე მოგახვიონ თავისი აზრი! უბრალოდ არ მოუსმინო და მორჩა! სახლში არავინ არ გივარდება! და თუ შემოგივარდება იმათ ცოტა უხეშად მოიგერიებ! მთავარია შენ იყო მყარი რწმენაში, თორე ის ადამიანი რომელიც საკუთარ მრწამსს ყოველთვიურ 30 ლარზე და ორ ცხვარზე გაყიდის არამგონია ნამდვილი მართლმადიდებელი იყოს! ( დიდი ბოდიში მგონი ცოტა განკითხვაც გამომივიდა )

პოსტის ავტორი: ადარნესე თარიღი: Mar 2 2007, 08:41 PM

არა არ გამოგსვლია გაკითხვა უბრალოდ კეტილი რჩევა მემეცი

სახში შემომივარდება და ვასწავლი სად უნდა ეძებოს თავისი ტვინი
არასდროს არ მქონია მაგათთან შეხება თორე მემგონი მამა ბასილი მიმიქარავს

პოსტის ავტორი: ქავთარაძე თარიღი: Mar 2 2007, 08:43 PM

leluka
პატარა-დიდი პრობლება არის ეგ

პოსტის ავტორი: კანონისტი თარიღი: Mar 2 2007, 08:44 PM

nino-iza

ასეთ ჭორებს რაც უფრო მოვუკლებთ, მით უფრო ნაკლებ ქილიკის მიზეზს მივცემთ მართლმადიდებლებზე არაკეთილმოსურნეთ

პოსტის ავტორი: ადარნესე თარიღი: Mar 2 2007, 08:45 PM

ეს მენტალიტეტის ბრალი არ არის ეს უბრალოდ ვითომ და ევროპელები ვართო და სახეს იხევენ ევროპელობაზე მაგრამ ნელ ნელა აზიაზე უკან მივდივართ


კონსტიტუციაში არის ჩადებული რო საქართველოში რწმენის ტავისუფლებააო და აგრეთვე აღნიშნულია საქართველოს ისტორიაში უდიდესი როლი მართმადიდებლობის როლის

მე ვემხრობი იმ აზრს რო საჭიროა აღნიშნული იყოს კონსტიტუციაში რო სახელმწიფო რელიგია არის მართლმადიდებლობა

პოსტის ავტორი: კანონისტი თარიღი: Mar 2 2007, 08:47 PM

ადარნესე

ამაზე შეგიძლია აქ განაგრძო:
http://church.ge/index.php?s=&showtopic=251&view=findpost&p=13245

პოსტის ავტორი: ქავთარაძე თარიღი: Mar 2 2007, 08:47 PM

კანონისტი
დავით ის ხომ არაა ჭორი რომ განათლების მინისტრის პროფესია სანტეხნიკობაა? ჩემი აზრით ასეთ ადამიანს არ აქვს უფლება საერთოდ მართოს განათლების სისტემა, ფაქტიურად მას ჩვენი მომავლის საჭე აბარია... მისი დახმარებით უნდა აღიზარდონ ჭეშმარიტი მართლმადიდებლები და არა უვიცი და ურჯულო ახალგაზრდობა...

პოსტის ავტორი: ადარნესე თარიღი: Mar 2 2007, 08:53 PM

იმედია ყველაფერი შეიცვლება

პოსტის ავტორი: argani თარიღი: Mar 3 2007, 12:12 AM

მშობლის მოვალეობაა შვილი ეკლესიაში წაიყვანოს და იქ აზიაროს ღვთის სიტყვას. სკოლა იმას ვერ ართმევს თავს რაც ავალია და რატომ გგონია ამას უკეტესად მიხედავს?

პოსტის ავტორი: მნათე თარიღი: Mar 3 2007, 01:59 AM

არასწორი განწყობაა, ჩემი აზრით აუცილებელია ნაბიჯ-ნაბიჯ ამ ყოველივეს მოგვარება... ეკლესია არ არის სახარებაზე სასაუბრო ადგილი, იქ უფრო უნდა ილოცო მითუმეტეს, ჩვენ წმიდა წერილის თანაბრად წმიდა გარდამოცემას მივიჩნევთ

საჭიროა მასწავლებელთა მომზადება, სასულიერო სემინარია-აკადემიის სტუდენტთა [ჯერ-ჯერობით] ვიზიტები სკოლაში... მასიური ევანგელიზაცია !

პოსტის ავტორი: iako თარიღი: Mar 3 2007, 05:26 PM

მართალია ცვენ სიზარმაცეზეც ბევრი მეტყველებს. მოთხოვნა უნდა იქნეს განცხადების სახით ჩამოყალიბებული გაიგზავნოს განათლების სამინისტროში და წერილობით პასუხი მოვითხოვოთ მათგან ან დადებიტი ან უარყოფითი. ამას კველაფერს ორგანიზება სჭირდება და ხელმოწერების შეგროვება მშობლების და მასწავლებლების. რაც არც თუ ისე რთული იქნება.
იმ მიზეზს რაც შEეეხება რომ თითოეულ კლასში სხვადასხვა რელიგიის წარმომადგენლობის მოსწავლე სწავლობს იოლად მოგვარებადია. თუნდაც ეს სწავლება ნუ იქნებასულაც ნიშნის მისაღებად, რადგან ეს ერთგვარად ბავშვებში ცოტა სირთულეებს გამოიწვევს,არამედ ინფორმაციოული სახის. მშობლებიც სიამოვნებით დათანხმდებიან რომ მათი შვილი მათ ნაცვლად შესაბამისმა კომპენტენტურმა პირმა ჭეშმარიტების გზაზე დააყენა.
რათქმა უნდა თუ ამისტვის ვერ გამოიძებნება სასულიერო პირი უდროობის გამო დაკავდეს სასულიერო სემინარიის სტუდენტები.
თუნდაც შაბათ დღეს ან გაკვეთილების შემდეგ.რომ სხვა რელიგიის წარმომადგენელი ბავშვები სწავლის პროცესს არ ჩამორჩნენ. და ვფიქრობ ეს დაინტერესებას სხვა რელიგიის წარმომადგენელ ბავშვებშიც გამოიწვევს.
ასე რომ განათლების სამინისტროს პასუხს, რომ არ დაძიანდეს არცერთი მოსწავლის ინტერესი, პასუხიც გაეცემა.
მთავარია ჩვენი მონდომება.
რომ გაერთიანდეს რამოდენიმე დაინტერესებული მშობელი ეს საქმე იოლად მოგვარებადი იქნება.

პოსტის ავტორი: martin თარიღი: Mar 4 2007, 04:21 PM

ჩემო კარგებო,სახარებას სკოლებში კი არა სემინარია-აკადემიაში არ ასწავლიან წესიერად.

პოსტის ავტორი: ზებედე თარიღი: Mar 4 2007, 04:42 PM

იქნებ დააკონკრეტოთ რომელ სემინარია-აკადემიას გულისხმობ, სასულიეროს? თუ ამას გულისხმობ მე ვერ დაგეთანხმები, თქვენ ალბათ იქედან გამომდინარე ამბობთ ვინც წესიერად ვერ ან არ ისწავლა იქ სახარება ალბათ შეგხვდათ სემინარიელი "გაუნათლებელი" და... იქ გარკვეული მიზეზების გამო ზოგიერთები ვითომ სასწავლებლად აბარებენ, მაგრამ სახარების, და ღვთისმეტყველების სწავლის მაგივრად კარგად იციან რომელ მამაო-მეუფეს რა ფირმის ტელეფონი აქვთ, ვინ რა მანქანით დადის...ასე რომ განსხვავება არის "ვერ ან არ სწავლას" და "არ ასწავლიანს" შორის

პოსტის ავტორი: iako თარიღი: Mar 11 2007, 08:16 PM

ჩვენმა გერმანელმა მოძღვარმა დღეს ზუსტად ამის თაობაზე იქადაგა, რომ გერმანიის სკოლებში ჯვრით სიარულს უშლიან ბავშვებს და მოზარდებს, ვითომდა იმ გამართლებით რომ აქ სხვა ეროვნების და აღმსარებლობის ბავშვებიც სწავლობენ ( ვერ ვწვდები დიდად ამის არსს).
ნუ დაემსგავსება ამით საქართველო ევროპას, ვისი მიბაძვაც ხშირად ძალიანგვხიბლავს.

პოსტის ავტორი: თათი87 თარიღი: Mar 12 2007, 06:44 PM

ანალოგიური "გამართლებით" ხო შეიძლება ვთქვათ რომ ამ ბავშვებს უზღუდავენ რწმენის გამოხატვის თავისუფლებას როცა უშლიან სკოლაში ჯვრით სიარულს?

პოსტის ავტორი: tatia24 თარიღი: Mar 21 2007, 07:44 PM

რათქმა უნდა კარგია რელიგია რომ ისწავლებოდეს სკოლებში,(რაც ძალიან პრობლემატურია) ასევე არა ნაკლებად მნიშნელოვანია ფსიქოლოგიის სწალვება, მითუმეტეს რომ ახლანდელი ბავშვებისთვის ძალიან საჭიროა.მე ასე მგონია ,რომ კარგ ფსიქოლოგსაც შეუძლია ბავშვს გზა გაუკვალოს ტაძრამდე და კარგ ქრისტიანად ჩამოაყალიბოს.

პოსტის ავტორი: a-l-e-q-s-a-n-d-r-e თარიღი: Mar 21 2007, 08:02 PM

სახარებას კი არა რელიგიას არ გვასწავლიან სკოლებში არ არის საჭირო საგანიო ჩვენ კიდე მაგრად გვინდა

პოსტის ავტორი: iako თარიღი: Mar 22 2007, 02:58 AM

თუ მაგრად გინდა მოითხოვეთ მერე ამოიყენეთ მშობლენი გვერდში და მიეცით სხვებს მაგალითი. მოინდომეთ და მოითხოვეთ, თანაც კატეგორიულად და მთელი დასაბუთებით.

პოსტის ავტორი: musikosi თარიღი: Mar 30 2007, 10:44 PM

ჩვენ სკოლაში მეცხრე კლასის ჩათვლით იკითხება რელიგიის ისტორიის და მართლმადიდებლური რელიგიის გაკვეთილები. გაკვეთილი იწყება ლოცვით და მთავდრება ლოცვით. საუბრის თემას თავად მოსწავლეები ირჩევენ. კამათსა და დისკუსიაში მასწავლებელი მათ აძლევს ცოდნას მართლმადიდებლური აღმსარებლობის შესახებ.ასე რომ სექსოლოგია და ხუნტა ჩვენთან არ არის

პოსტის ავტორი: qavto თარიღი: Mar 30 2007, 11:17 PM

იმიტომ არ ისწავლება ალბათ რომ გვეუბნებიან წადით და ეკლესიაში იარეთო

პოსტის ავტორი: ulvashi თარიღი: May 23 2007, 04:56 PM

უნდა ისწავლებოდეს თუ არა სკოლაში რელიგია?

პოსტის ავტორი: ubralod ninka თარიღი: May 23 2007, 08:36 PM

ჩემის აზრით კი...

პოსტის ავტორი: ნოდარიკო თარიღი: May 23 2007, 08:42 PM

კი უნდა ისწავლებოდეს
მე მხოლოდ მეშვიდე კლასამდე მასწავლეს
არა მეექვსე

პოსტის ავტორი: ketino თარიღი: May 23 2007, 08:48 PM

უყოყმანოდ. ჩემთან სკოლაში ასწავლიდნენ 4-7 კლასამდე.

პოსტის ავტორი: ეკუმენისტი თარიღი: May 23 2007, 09:10 PM

უნდა ისწავლებოდეს, მაგრამ ყურადღება უნდა მიექცეს ვინ ასწავლის, და რას ასწავლის რელიგიიდან....

პოსტის ავტორი: ::სალომე:: თარიღი: May 23 2007, 10:29 PM

უნდა ისწავლებოდეს,
მე მაგალითდ ადრე, მე-6 კლასამდე ფიზკულტურის მასწავლებელი მასწავლიდა.

პოსტის ავტორი: ulvashi თარიღი: May 24 2007, 09:55 AM

მე მგონია, რომ არ უნდა ისწავლებოდეს და მართალიცაა, რომ არ ასწავლიან.
საჯარო სკოლაში არ შეიძლება რელიგია ისწავლებოდეს, საჯარო სკოლა ეკუთვნის ყველას და არა ერთ კონკრეტულ რელიგიას. კერძოში სხვა საქმეა

პოსტის ავტორი: კანონისტი თარიღი: May 24 2007, 10:53 AM

ამას წინათ ვიყავი საგანგებო შეხვედრაზე, სადაც კონსტიტუციური შეთანხმებით გათვალისწინებულ საკითხებზე საპატრიარქოს უფლებები განიხილებოდა განათლების სფეროში

მინდა კმაყოფილებით აღვნიშნო, რომ გარკვეული ბრძოლის შემდეგ მნიშვნელოვან წარმატებას მივაღწიეთ (ამ შემთხვევაში მე ეკლესიას წარმოვადგენდი). სამწუხაროდ, რამდენადაც დამტკიცებული არ არის მოლაპარაკებათა შედეგები, ვერ გეტყვით რა იყო და როგორ, მაგრამ მინდა ვთქვა, რომ უფლებათა სპექტრი შთამბეჭდავია

იმედია, ყველაფერი კარგად იქნება უფლის შეწევნით

პოსტის ავტორი: ulvashi თარიღი: May 24 2007, 11:27 AM

თუ ვინმეს ძალიან უნდა რელიგიის სწავლა, შეუძლია გაკვეთილებისგან თავისუფალ დროს მშობლების მოთხოვნით და დირექტორის ნებართვით მოიწვიონ ვინც უნდათ და ჩაატარებინონ გაკვეთილი. სხვა რამეს განათლების კანონი არ ითვალისწინებს

პოსტის ავტორი: მამფალი თარიღი: May 26 2007, 01:57 AM

ისე თუ მოინდომებენ სახარების სწავლის მიზეზსაც ისევე იპოვნიან როგორც უსწავლელობის მიზეზს ეძებენ.

ისე უნდა იყოს მარა თანამედროვე სკოლასჰი არ აქვთ გათვალიწინებული ასეთი რამე.

პოსტის ავტორი: ილია თარიღი: May 26 2007, 09:20 AM

მეც იმდი მაქ რო კარგათ იქნებაა, თუ ეგ დაკანონეს რო სახარება სკოლებში ასწაველს ძალიან კაი იქნებაა.. მარა ლომაიას ხელში ეს შესაძლებელიაა?

პოსტის ავტორი: ulvashi თარიღი: May 28 2007, 01:17 PM

იცით რატომ არ დადიან აჭარლები სკოლებში?
მშობლებს ეშინიათ, ბავშვებს გააქრისტიანებენო და არ უშვებენ. ამის გამო უამრავი ადამიანი რჩება გაუნათლებელი
სხვა ადამიანების რელიგიას პატივი უნდა სცე
არ შეიძლება სახარება ან რელიგია სავალდებულო საგანი იყოს.
თუ ვინმეს უნდა, პრობლემა არაა. არასავალდებულო საგნად დამატება შეიძლება, თუ მშობლები მოითხოვენ, მნაგრამ ყველას ვერ მოთხოვ, ისწავლეო

პოსტის ავტორი: კანუდოსელი თარიღი: May 31 2007, 10:39 AM

убрика: Главная тема

Название: «Основы православной культуры»: снова в гетто?..

Диакон Михаил ПЕРШИН

Справка: {Диакон Михаил ПЕРШИН, выпускник факультета журналистики МГУ и философско-богословского факультета Российского православного университета, старший преподаватель миссионерского факультета Православного Свято-Тихоновского гуманитарного университета, председатель комиссии по духовно-нравственному просвещению и миссионерской работе Всероссийского православного молодежного движения, заместитель председателя Братства Православных Следопытов.}


Псевдо-ОПК

Хотелось бы, конечно, сказать, что в курсе ОПК для светских школ и "Закона Божия" для школ воскресных реализовалась давняя мечта Церкви прийти к детям с 2000-летними дарами христианской культуры и благодатными дарами Святого Духа. В СССР эта мечта — работать с детьми — была выстрадана в концлагерях и на расстрельных полигонах. А в русском зарубежье она воплотилась в различные варианты обновленного учебника по «Закону Божиему». В православии эмиграция обретала национальную и культурную идентичность. Но в наши дни ОПК в светских школах — это не вопрос идентичности. Это вопрос выживания.

Мы вымираем. Еще быстрее вымирают дети, подростки и молодежь: каждое второе захоронение на новых кладбищах — это те, кому до тридцати лет. Пьянство, наркотики, СПИД, криминал, суициды… Плюс ежегодные миллионы абортов… Жесткие меры, конечно, нужны, как необходима и поддержка рождаемости, но, по слову Константина Кинчева, «пустота гнезда вьет изнутри»…

И вот, казалось бы, готовая панацея: сейчас мы введем курс ОПК и всё встанет на свои места – у детей появится как минимум нравственная система координат. А как максимум — мотивация жить. Для начала просто жить, а в перспективе — жить по-человечески, жить так, чтобы можно было бы сказать о себе словами того же Константина Кинчева: «Я иду по своей земле к Небу, которым живу».

Но, к сожалению, приходится констатировать, что сегодня нам нечего предложить нашим детям ни с точки зрения качества, ни с точки зрения системности (о нескольких счастливых исключениях — ниже), а потому и нам адресована горькая исповедь поколений, выросших на песнях Виктора Цоя:

«Мы хотели пить — не было воды,
мы хотели света — не было звезды,
мы выходили под дождь и пили воду из луж»


Камень вместо хлеба...

В чем причина нашей столь печальной немоты? Их несколько. Первая. В социалистической России, несмотря ни на что все же оставались оазисы традиционной христианской культуры. И это были не только монастыри, храмы и гонимое духовенство, еще это была русская интеллигенция а та паства, в которую входил — Анна АхмАхматова, Борис Пастернак, Евгений Шварц, Алексей Лосев, Сергей Аверинцев, Георгий Свиридов, Дмитрий Лихачев, Александр Солженицын и многие-многие другие. Они транслировали, передавали, продолжали эту традицию вопреки всем идеологическим установкам. Литература, музыка, песни, мультфильмы и кино, — целые пласты той эпохи, лучшее в ней, — были, по сути христианскими. Более того, в СССР действовало несколько научных школ, исследовавших различные срезы раннехристианской и средневековой культуры, были изданы десятки монографий и сотни статей.

Казалось бы, нам остается лишь довести до ума этот потенциал и получить замечательный учебник, который бы раскрывал все грани русской культуры и самого лучшего в культуре западной: от Шекспира до Льюиса и Бредбери. Такое введение детей в пространство культурных смыслов могло бы задать им векторы развития, цели, к которым надо стремиться, чтобы врасти в ту высокую европейскую культурную традицию, частью которой является, конечно, и Россия.

Но что мы видим на деле? Год за годом из земной жизни к вечной уходят носители этой традиции — та интеллигенция, которая сберегла ее в советские годы. Но подхватывают ли ее авторы пособий по ОПК? Приходят ли им на смену? Знакомы ли с их книгами? Причастны ли этой школе мысли? Вскрытие показывает, что чаще нет, чем да.

Именно поэтому в некоторых учебниках ОПК вместо красоты Православия, вместо личного свидетельства о том, что привело человека в Церковь, мы встречаем тезисы о том, что Церковь служит государственности, в частности, укрепляет обороноспособность и участвует в официальных церемониях, а быть православным и быть русским – это тождественные понятия. Боюсь, из всех возможных вариантов введения ОПК в российских школах мы выбрали самый неудачный, по крайней мере, в тех регионах, где за основу был взят учебник Аллы Бородиной: безграмотный, малопонятный, написанный слащаво-канцелярским языком, и, самое страшное, просто скучный, этот, с позволения сказать, учебник перечеркивает все те надежды, которые питала Русская Православная Церковь в годы гонений, что все же насупит время, когда мы сможем прийти к нашим детям с многовековыми дарами христианской культуры.

Мы пришли, но вместо хлеба предлагаем камень (ср. Лк 11:11).

Колоссальные усилия публицистов, апологетов, богословов, епископов были потрачены на то, чтобы внедрить этот предмет, а в результате вновь становятся актуальными горькие слова священника-миссионера начала XX столетия Иосифа Фуделя:

"Настала пора отрешиться от мысли о непогрешимости программы церковноприходской школы. Мальчик, окончивший церковноприходскую школу, из всех дивных притчей Спасителя, в которых так осязательно выражено все учение христианское, обязан знать только три! Мальчик, вышедший из школы до окончания ее, ничего не знает о Лице Иисуса Христа и учении Его, так как запрещается говорить об этом, пока не прошли Ветхого Завета. А между тем таких детей большинство, так как в селах не кончают курса до 60% учащихся! *{СНОСКА: Здесь имеется в виду дореволюционная практика церковно-приходских школ, когда ученики не могли изучать Новый Завет, пока не сдали экзамен по Ветхому Завету} С чем же они выходят из школы? Ну не грустно ли все это?" *{СНОСКА: Письмо иерея Иосифа Фуделя к священнику М. Хитрову о школьной работе. Фудель С.И. Воспоминания. Собр. соч. в трех томах. Т.1. М., 2001. С.28.}

Разминувшиеся со Христом, те крестьянские дети потом ушли в революцию. Педагогический промах обернулся национальной катастрофой. И вот сто лет спустя, учебник Аллы Бородиной в обязательном порядке вновь будет отпугивать наших детей. Это можно назвать псевдоморфозой Православия – слова и обряды вроде бы остаются такими же, а содержание выхолащивается: место Христова благовестия занимает казенный волапюк и набор идеологем.

Более того, с помощью таких православных псевдоучебников мы лишаем наших детей и науки. Чего стоят, например, пособия по "православной биологии"! Совсем недавно выпускник православной гимназии с подобными "знаниями" пытался поступить на биофак МГУ. Он пришел сдавать экзамен по биологии, но вместо четкого ответа на вопросы билета по теории эволюции, начал рассуждать о вере: говорил, что он православный христианин, что холокосту не место в современном мире и что начались новые гонения на христиан...

Подчеркиваю, от него не требовали принимать теорию Дарвина, а просто попросили ее изложить. Я могу понять, почему богоборческая советская власть загоняла верующих в культурное гетто, лишая их возможности поступать в вузы. Но вот почему сейчас многие православные христиане создают гетто сами для себя и своих детей, тем самым лишая их будущего?! Почему мы ставим их перед ложным и страшным выбором: или быть христианином, но вне культуры и науки, или порывать с верой, чтобы не утратить пространство мысли и творчества?..

"Китайская стена" вокруг Церкви

Вторая причина. Конец XX века – это эпоха церковного строительства и восстановления. Руинированные монастыри и храмы становятся строительными полигонами, так как надо вернуть хотя бы стены, внутри которых можно было бы молиться. Отливаются колокола, проводятся какие-то массовые мероприятия, и надо отдать должное – за двадцать лет многое изменилось. Но часто этот поиск средств на реставрацию поглощает все наши силы, становится самоцелью. Огромные ресурсы мы вкладываем в кирпичи, а на выходе получаем ноль, потому что превращаемся в прорабов, забывая о людях, о том, что они важнее стен, о том, что мало их привести в храм, их надо научить, донести до них радость, свет, мир и тишину нового завета с Богом Воскресения. Дать им максимум знаний об этом завете и умение применять их в том мире, в котором они живут. И это уже задача внебогослужебной миссии Церкви. Если сегодня эти люди не осознает свою веру именно как веру, как осмысленное христианское общение с Богом Творцом и Искупителем, то лет через тридцать в отстроенных нами храмах под вызолоченными нами куполами их дети будут молиться уже не Христу...

А пока иные крещеные, но по едкому замечанию Лескова "непросвещенные" прихожане продолжают выпадать из христианской культуры и традиции в некую серую зону. А это, в свою очередь, рождает страх и фобии: окружающий мир начинает восприниматься как угроза, как мир, в котором говорят на непонятном языке. Между тем будущее русской цивилизации зависит от выбора, который сделают люди Церкви: либо они овладеют технологиями, базовым объемом знаний, информацией, которая даст им возможность «быть на коне», сделает их интересными для окружающих, либо окончательно сползут на уровень аборигенов-потребителей товаров и услуг иноземных «пришельцев».

Едва ли существуют народы и культуры, которым нечего сказать и предложить миру. Тем более Россия, которая сохранила и преумножила тысячелетнее Византийское наследие. Однако фобии, ощущение угрозы, что мы растворимся в постхристианском мире, что фильм «Гарри Поттер» может отвлечь наших детей от Евхаристии, порождает желание выстроить китайскую стену между Церковью и миром, сделать вид, что этого мира вовсе не существует и в итоге предложить нашим детям только минимальный объем благочестивых рассказов из жизни древних подвижников. Безусловно, без опыта церковной молитвы и святости нормальная духовная жизнь невозможна, но если мы ограничим наших детей лишь этим, вымазав всё иное в цвета страшилок, подозреваю, что с таким запасом знаний, они, соприкоснувшись с реальностью, станут невротиками или просто уйдут на сторону далече...

"Трудящийся достоин пропитания"

И, наконец, третья причина нашей беспомощности. Я часто сталкиваюсь с ситуацией, когда духовенство не понимает, что работа с детьми, со школьниками – очень серьезный труд, которому надо учиться. Кроме того, этот труд надо стимулировать. Учителя (не важно – священники или миряне) должны ощущать поддержку не только на уровне благословения, но и материально. Поиск спонсоров на строительство храмов должен обязательно включать в себя и усилия по поиску денег на оплату преподавательского состава.

Уже не раз говорилось о той высокой ответственности, которая возложена на учителей ОПК и Закона Божия, о том, что цена их ошибки — это цена детской души, которая, по слову Спасителя, дороже всего мира (Мф 16:26). Однако, когда речь заходит о деньгах, причем о неизмеримо меньшей сумме, те, кто должен платить, часто вдруг забывают другие слова Спасителя: "трудящийся достоин пропитания" (Мф. 10:10). Поэтому многие преподаватели ОПК и законоучителя попросту уходят или вынуждены халтурить, зарабатывая на жизнь в другом месте. И это вина не только их. «Во славу Божию» молока не купишь…Многие учителя Основ православной культуры поняв, как много с них спрашивают, но при этом, когда речь заходит об оплате, вдруг «забывают» о том, что, по слову Спасителя, «трудящийся достоин пропитания» (Мф 10:10), — или уходят сами, или начинают халтурить.

Боюсь, здесь аукается психология советского отношения к человеку: мы готовы инвестировать в храмы, а в людей, которые наполняют их нашими детьми и молодежью, – нет. Кстати, это могло бы стать новой канонической нормой XXI века: системно перераспределять жертвуемое благоукрасителями в пользу детоводителей. А пока именно наша неготовность платить за интеллектуальный труд во многом объясняет факт нашего поразительного миссионерского провала: за двадцать лет в России не появилось ни одного нового учебника по Закону Божию. Вышло всего несколько толковых пособий для высших духовных школ, да и то часть из них была написана вне их стен людьми, которые, получив, как Александр Леонидович Дворкин, образование за рубежом, теперь служат Русской Православной Церкви. Те немногие качественные просветительские издания, что издаются в России, влачат жалкое существование. Например, тираж журнала «Альфа и Омега» за все 13 лет его существования не превышал 3000 экземпляров. А казалось бы, что может быть проще подписать на него ближайшую школу или районную библиотеку? В Саратовской епархии подписали все подобные библиотеки — результат превзошел все ожидания, но это единственный такой прецедент на всю Россию.


Андрей Рублев или Сальвадор Дали?А учебники – где?

И здесь встает вопрос, сформулированный диаконом Андреем Кураевым: Если мы не смогли позаботиться о своих духовных семинариях, обеспечить их учебными материалами, книгами и пособиями, то почему мы решили, что сможем за несколько лет создать учебник ОПК для светских школ? Если не можем удержать в Церкви верующих детей, почему мы так уверены, что не оттолкнем светских?

И проблема здесь не только в том, чтобы найти специалистов —культурологов, богословов, историков. Проблема — в жанре. В результате должен получиться учебник. А написать хороший учебник — это целое искусство. Для этого необходимо учитывать возрастную психологию, уметь структурировать материал, формулировать вопросы и задания. Одним словом, здесь-то и должно было бы подключиться Министерство образования, предложив свою методическую помощь, систему критериев и оценки качества. К сожалению, этого не произошло. А жаль, потому что в тех случаях, когда разработка пособий и курсов ОПК велась на хорошей методической базе, получались хорошие книги. К сожалению, до сих пор эта работа ведется не системно и лишь в отдельных регионах, а потому далеко не всегда результаты соответствуют ожиданиям.


Думаю, на сегодняшний день наиболее удачным учебником под названием "Основы православной культуры и нравственности"На данный момент наиболее удачным является учебник Основ православной культуры и нравственности является учебник, созданный иереем Сергием Коротких в Калининграде. Однако, но он написан всего лишь для одного класса, не охватываяет всего курса средней школы. Причем, создан он был только потому, что, по благословению митрополита Смоленского и Калининградского Кирилла, этим занимался не просто священник – педагог по образованию, но опытный методист, кандидат педагогических наук.

Есть и еЕще несколько удач. НВ Литве был создан и включен в школьную программу учебник "Основы нравственности", несколько раз переиздававшийся и в России. Автор — Ольга Леонидовна Янушкявичене – доцент Вильнюсского педагогического государственного университета. Наконец, всем требованиям пособия для старших классов удовлетворяет раздел «Христианство» 2-й части шестого тома Детской энциклопедии Аванта-плюс (М., 1998). Среди его авторов этого раздела — диакон Андрей Кураев, Владислав Игоревич Петрушко и другие преподаватели представители преподавательской корпорации московских светских и церковных вузов. Помимо качества текста и иллюстраций этот раздел выгодно отличается своей подчеркнутой культурологичностью.
Хотелось бы надеяться, что на этот уровень выйдут и те учебники, которые при поддержке региональных вузов создаются в Вологде, Белгороде, Курске, Краснодаре и Екатеринбурге.


Право на выбор: Андрей Рублев или Сальвадор Дали

Так как же в идеалеже должен выглядеть учебник ОПК, как нужно преподавать этот предмет должен выглядеть учебник и чем он должен этот предмет отличатьсяется от Закона Божия?

Во-первых, согласно Конституции Российской Федерации образование в школах носит светский характер. В частности, это означает, что в них недопустимо совершение каких-либо религиозных практик: ни занятия йогой и медитациями, ни служение Литургии, ни молитва. Это означает, что учебные пособия по Основам православной культуры должны быть адресованы самой широкой аудитории независимо от того, верующие школьники или нет, и во что они верят.

Во-вторых, учебник ОПК не должен квалифицировать Православие как «нашу русскую веру», Христа – как «нашего Господа и Бога» и понуждать ребенка следовать православному пути. Задача этого курса – дать информацию, познакомить школьников. Дети должны с логикой и внутренним содержанием христианской мысли и культуры, с историей и традициями не только русского, но и Вселенского Православия. Благодаря курсу ОПК этому курсу у детей должна появиться возможность понимать мир, в котором жили Андрей Рублев и Федор Михайлович Достоевский, Александр Невский и Николай Гумилев. Они должны научиться и,менно понимать научиться видеть мир их глазами. И понимать, а не стать «практикующими православными». Это означает, в частности, что ш кольникРебенок, как и студент светского вуза, совсем не обязан разделять эту христианскую точку зрения. Только в этом случае введение ОПК в светских школах не вызовет отторжения у инакомыслящих и инаковерующих.

Но, к сожалению, зачастую под видом культурологической дисциплины предлагается именно курс "Закона Божия", а это просто нечестно, ведь он написан совсем в других интонациях. Он говорит, что есть Истина, что веровать надлежит так-то и так-то, есть догматы, которые раскрываются таким-то и таким-то образом, есть молитвы, которые надо знать наизусть, чтобы полноценно участвовать в богослужении. Закон Божий призывает к жизни во Христе, учебник ОПК — к осознанию причин такого выбора и его культурологических последствий.

Учебник по Основам православной культуры должен начинать разговор с того, что в мире есть такое уникальное явление, как христианство, и в этой традиции есть такое-то понимание Бога, такое-то толкование Его слова (Священного Писания) и иных Его действий в мировой истории. Другими словами, задача этого курса – не научить ребенка молиться, а научить его понимать свои культурно-исторические корни, показать связь между верой Андрея Рублева и его иконами. "Закон Божий" предлагает жить в Церкви и следовать ее догматам, акцент же ОПК переносится на связь между догматикой и искусством, культурой, человеческим творчеством. Но это совсем не значит, что человек, прочитавший учебник ОПК должен прийти к выводу об истинности Православия. Просто ребенок должен научиться понимать его логику, этику и красоту.

Например, если мы учим кого-то водить автомобиль самой престижной марки, рассказываем, как он заводится, собирается и разбирается, то после этого человек вовсе не обязан ездить только на нем: может быть, его сердцу ближе бульдозер или роликовые коньки.

Курс "Основы православной культуры" оставляет ребенку право на выбор: мы говорим подростку об Андрее Рублеве, а ему нравится Малевич или Сальвадор Дали. И это его личное дело. А вот если воспитанник воскресной школы млеет от Сальвадора Дали и при этом абсолютно не воспринимает древнерусскую иконопись – это повод для отдельного разговора с ним, а, может быть, и для экскурсии в "Третьяковку".

Наконец, учебник ОПК должен быть ключом к мировой культуре, прежде всего, к европейской, ведь лучшие западные тексты пронизаны той же христианской традицией. Я считаю, что мы должны знакомить детей и с западной фантастикой (Честертон, Льюис, Толкиен, Саймак, Брэдбери), и с бардовской песней советской поры, и с современной культурой, включая и русский рок. К примеру, разговор о том, с чего начинается поиск смысла в том мире обыденности, в котором засыхает человеческая душа, можно начать и со строки из песни Виктора Цоя: «Перемен! — требуют наши сердца».

Вообще, начинать разговор с ребенком надо не с негатива, а с позитива, не с того, что не нравится, а с того, как замечательно, что даже в таком мире много света, просто нужно научиться его подмечать. В этом смысле нам давно следовало бы понять, что деление русской литературы на православную и неправославную более чем условно. К высокой русской литературе относится и лютеранин Осип Мандельштам, и авторы советской поры, многие из которых были абсолютно нецерковными, например, Василий Шукшин или Владимир Высоцкий. Водораздел проходит не в области конфессиональной принадлежности автора, а в области качества его текстов, и что не менее важно — их нравственной вменяемости. Именно по этим критериям не весь Пушкин входит в школьную программу, а Барков и вовсе вычеркнут из нее: у первого случались похабные стишки, второй же только их и писал...

Выше я уже говорил обПопыткой движения в этом направлении является вышеупомянутый учебнике Ольги Янушкявичене. Он интересен как раз тем, что не делит мир на "черное" и "белое". Пособие выстроено на основе литературных текстов и действительно дает серьезный культурологический базис. Его интонация — это разговор о смысле:. оО смысле жизни, поступка, явления... Учебник не инсталлирует информацию механически (такие "знания" забудутся через два дня), а учит мыслить самостоятельно.

Интересно, что там нет иконографической части, традиционной для любого курса ОПК. Вернее, она есть, но написана очень своеобразно. Древнерусская иконопись и западноевропейская живопись сопоставляются через те способы, которыми они доносят свою весть. Русская икона открывает такую глубину, которая в западноевропейской культуре утрачена.

Этот учебник учит ценить и Восток, и Запад,то, и другое как христианскую культуру. Я считаю литовский опыт очень удачным, его надо развивать.

Наконец, профессиональный подход исключает любые попытки формировать нравственное сознание безнравственными средствами. Скажем, учебник Аллы Бородиной начинается с длинного списка рецензий. Первой в этом списке числится рецензия протоиерея Алексия Уминского. Однако рецензия эта отрицательная; ее автор рекомендовал данный учебник в его нынешнем виде не издавать…Точно также недопустимо убеждать в греховности добрачных связей, ссылаясь на явление так называемой «телегонии» (пожалуй, это единственный минус учебника Ольги Янушкявичене). Дело в том, что ошибочность этой гипотезы общеизвестна; она была установлена еще в середине прошлого века. Узнав о подобных фальсификациях, подросток может перестать доверять учебнику вообще.


Практические советы из личного опыта

Я бы предложил учителю ОПК начать разговор, исходя из принципа «эпохе», применяемого этнографами и религиоведами уже более ста лет. «Эпохе» предполагает воздержание от суждений, правы или нет представители той или иной религии, ложны или истинны их представления о Боге. При таком рассмотрении мы изначально отказываемся выносить вердикт, а просто пытаемся понять логику той или иной религии, ее внутреннюю структуру. И только после понимания делаем выводы. В полной мере это относится к преподавателю ОПК: ему следует воздерживаться от суждений – правы или не правы нехристиане, истинной или ложной является их вера, а просто помочь подростку увидеть, понять и проанализировать христианство и сравнить его с другими религиозными традициями. В рамках именно этого дискурса учитель должен говорить о библейских догматах творения, грехопадения и спасения, о том, почему и как Сын Божий стал и Сыном Девы Марии, и о всех последствиях Боговоплощения.

Замечательно, если бы курс ОПК был не только текстовым, но и визуальным со слайдами и видеозаписями. Приведу пример из своего опыта. Уже 12 лет я веду занятия с подростками-следопытами в походных условиях. И вот одна из методических находок Братства Православных Следопытов: использование в качестве иллюстративной схемы структуры древнерусского пятиярусного иконостаса. Чтобы пояснить, что это такое, скажу вначале несколько слов о трудностях современной катехизации. Во-первых, у вас может быть всего несколько встреч, значит, надо так структурировать материал, чтобы впечатление все же оставалось целостным, а не фрагментарным. Во-вторых, у детей разный уровень знаний — кто-то уже ученик Воскресной школы, а кто-то делает первые шаги, — но интересно должно быть всем. В-третьих, знакомить с новым необходимо, опираясь на уже известное, — причем, известное даже тем, кто начинает с нуля. В-четвертых, необходимо решить проблему Ветхого Завета, который занимает в Библии столь много места, что невозможно охватить его полностью, но с другой стороны, нельзя и выпустить ветхозаветные темы творения и грехопадения. В-пятых, было бы неплохо, если бы программа курса была безупречна с точки зрения светского характера образования. Это может пригодиться как при оформлении грантов, так и при разговоре с директорами школ. Курс должен вписываться в уже существующую предметную сетку. Наконец, желательно, чтобы материал был “говорящим”, то есть, сам мог донести до аудитории то, что не удалось катехизатору. То, что ребенок видит, должно быть талантливее того, кого он слышит.

Все эти вопросы снимаются в случае древнерусского пятиярусного иконостаса. Он появился на Руси между XIV и XVI веками. Это поистине гордость России; тот вклад, который она внесла в мировую культуру. Тем самым мы знакомим учащихся с разделом МХК (мировая художественная культура). Иконостас возник как миссионерский ответ русской иконописной школы на вероучительные вопросы, с которыми приходили в храмы катехумены и новокрещеные. Не у всех были дома тексты Писания, но церковь была открыта для всех. Пять ярусов иконостаса отображают все эпохи библейской истории мироздания. Более того, каждый из рядов также имеет внутреннюю структуру, что позволяет схематизировать материал по каждой из этих эпох.

Напомню, что первый, второй, четвертый и пятый ряды — симметричны. У них есть смысловой фокус — центр. Если идти сверху вниз, то первый ряд, — праотеческий, — посвящен праотцам и в его центре — икона Пресвятой Троицы. Второй — пророческий — посвящен пророкам, в центре — икона “Знамение”. Третий ряд, — праздничный, — не симметричен и вот почему: он посвящен событиям Нового Завета. Его иконы повествуют о Сыне Божием, Который стал и Сыном Марии, о Его Крестном пути в мире людей. Вот лишь некоторые вехи этого пути: Благовещение (и события, подводящие к нему), Рождество, Сретение, Крещение, Преображение, Воскрешении Лазаря Четверодневного, Вход Господень в Иерусалим, Тайная Вечеря, Распятие, Воскресение, Вознесение, Пятидесятница, Успение. Каждое из этих Событий открывает новую грань Христовой любви и поэтому среди них невозможно выбрать центральное. Четвертый ряд, — деисис, — посвящен Второму Пришествию, в его центре — икона “Спас в Силах”. Наконец, пятый ряд посвящен тем людям, кто сумел донести всё вышеперечисленное до прихожан именно этой церкви. Это ряд местночтимых святых, в центре которого — царские врата, через которые священник выносит Чашу.

Таким образом, перед нами схема, в которую укладывается вся история и все богословие Библии. Эту схему дети могут зарисовать. А преподаватель может остановиться на главных иконах симметричных рядов, а остальные лишь обозначить и оставить объяснения на потом (скажем, для изучения в старших классах). Он расскажет о творении мира и грехопадении человека, обращаясь к рублевской “Троице”. Икона “Знамение” позволит вкратце коснуться служения пророков, готовивших мир к пришествию Мессии. При этом за скобки будет вынесен разбор их текстов, исторические подробности и даже их имена, кроме важнейших. А вот на Двунадесятых Праздниках нужно будет “посидеть” подольше. Это о Христе, о нашем спасении. Это то главное, что должно остаться у ребенка. Поэтому разговор о третьем ярусе самый продолжительный и подробный. Четвертый ярус дает пасхальную перспективу и представление о том, какой будет жизнь будущего века. Пятый ярус позволяет поиграть с детьми. Их можно спросить о том, каким образом верхние ряды “сворачиваются” в иконы нижнего яруса. Дело в том, что верхние ярусы есть далеко не в каждом храме, но все их смыслы в свернутом виде содержаться в нижнем. Так вот, какие ряды во что переходят? (Ответ: праотеческий и пророческий, повествующие о том, почему и как приходит к людям Сын Человеческий, отображены в образе Пресвятой Богородицы с Богомладенцем слева от царских врат. Праздничный ряд — это сами царские врата с Благовещением, Евангелистами и иконой Тайной Вечери, которая располагается над вратами. Деисис — это поясное изображение Спасителя справа от врат.)

Еще один вопрос: а в каком ряду живут современные христиане? Ясно, что не в первых двух, — Ветхий Завет уже миновал. Ясно, что не в четвертом — Второе Пришествие еще не свершилось. Но если они живут в ряду Праздничном, то как могут быть причастны Событиям, которые произошли почти две тысячи лет назад? Ответ: через богослужения, которые выводят их за рамки времени и делают современниками пастухов, апостолов и мироносиц.

И последний вопрос “на засыпку”: а какие шлюзы существуют между рядами? Как можно из одного ряда перейти в другой? Ответ: благодаря иконам, предвосхищающим грядущие события. Скажем, икона “Знамение” иллюстрирует слова пророка Исайи Се, Дева во чреве приимет и родит Сына, и нарекут Ему имя Еммануил, что значит: с нами Бог (Мф 1:23). Тем самым “Знамение” подводит нас к “Благовещению”. А “Тайная Вечеря” приоткрывает перед нами тайны Воскресения и нашей пасхальной вечности, то есть вводит нас в пространство четвертого яруса.

Таким образом, схема иконостаса представляет собой педагогическую матрицу, очень удобную для запоминания и для усвоения материала. Она подобна гармошке. Ее можно растягивать и сжимать в зависимости от количества занятий, не утрачивая при этом ключевых моментов. Кроме того, она позволяет формализовать зачет. Ребенок по памяти воспроизводит картинку и объясняет ее.

Итак, в эту матрицу укладывается все вероучение. Но это еще не все ее достоинства. Такой компоновки материала нет ни в одном Законе Божием. Стало быть, и для церковноприходских “знаек” эти занятия не будут простым повторением. А с другой стороны, даже самый необразованный ребенок все же имеет какие-то представления об иконах и храмовом убранстве. Стало быть, и для него этот разговор начнется не с белого листа. Наконец, иконография Андрея Рублева свята и гениальна, а значит, не оставит равнодушным того ребенка, которого не сумел затронуть преподаватель, чья одаренность может быть не столь очевидной…

И последнее. Раскладывая вместе с детьми по ярусам репродукции рублевских икон, мы реконструируем литургическое храмовое пространство. Когда кто-либо из наших учеников заглянет в церковь, он будет подготовлен к тому, что встретит его внутри.

Если же говорить об образном мышлении, то, на мой взгляд, иконостас можно уподобить парусам, а церковь — ладье, которая скользит по житейскому морю на восход. Солнце встает и его лучи озаряют эти паруса, а отсветы падают на корабельную команду и пассажиров. Метафора прозрачна: свет — это свет святых, чьи лики изображены на иконах, солнце — это Христос, а заря — наше грядущее воскресение.

Такой подход позволяет минимизировать время, которое тратится на изучение Ветхого Завета, не утрачивая основных его вех, и, главное, сделать курс христоцентричным. О том, как преломляется школьная христианская педагогика в досуговых программах Церкви, можно прочитать в моей статье «Подросток в православном лагере: проблемы и решения» (Сноска: журнал Альфа и Омега, №47 (2006)).

Я думаю, что предмет Основы православной культуры таков, что может преподаваться каждый год, но, главное, чтобы он не повторялся и с каждым разом раскрывал для ребенка все большую глубину. Курс призван быть интереснымтворческим, наполненным творческими заданиями, но ни в коем случае не механическим набором информации, которую нужно так же механически запоминатьнить.

Если же формулировать наши задачи как задачи христианской педагогики, то, прежде всего, очень хотелось бы надеяться, что после встречи с нами и нашими учебниками расстояние между детьми и Спасителем не станет больше, чем было до. Во-вторых, не ставя перед собой задачу немедленно обратить детей ко Христу, мы все же надеемся на то, что для них слово Православие перестанет быть иероглифом, это пространство культурных и религиозных смыслов будет ими освоено, и они смогут войти в сознательную церковную жизнь, когда им это станет необходимо. Мир Православия будет ими обжит. А когда произойдет их личная встреча с Богом Живым? Ответ на этот вопрос коренится в тайне человеческой свободы и Промысла.

Мы же, как разработчики методик, курсов и пособий по ОПК и Закону Божию, так и преподаватели этих дисциплин призваны, по пословице, «на Бога надеясь, самим не плошать».

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Jul 4 2007, 03:53 PM

არასამთავრებო ორგანიზაციები „ქართული აზრი" და „საქართველოს მართლმადიდებელთა ლაშქარი" სკოლბეში მართლმადიდებლური მოძღვრების სწავლებასა და მოძღვრის ინსტიტუტის დანერგვას მოითხოვენ. ორგანიზაციის წევრები ხელმოწერებს აგროვებენ და პარლამენტს საკანონმდებლო ინიციატივით ერთ კვირაში მიმართავენ.

პოსტის ავტორი: ai gogoo თარიღი: Jul 4 2007, 04:45 PM

ნამდვილად უნდა ისწავლებოდეს,მე ვსწავლობდი სკოლაში
და კარგად მახსოვს ის რაც ვისწავლე, იმიტომ რომ იმ დროს
ყველაზე კარგია სწავლა და უფრო არ გავიწყდება.

პოსტის ავტორი: shota-rustavi თარიღი: Sep 21 2007, 11:21 PM

მაინტერესებს თქვენი აზრი როგორ უნდა განვითარდეს სწავლა და სულიერება, ანუ რა შუალედი უნდა იყოს

პოსტის ავტორი: saria-giorgi თარიღი: Sep 22 2007, 10:58 AM

ადამიანის სულიერება მის ქმედით ცხოვრებაზეა დამოკიდებული და ღმრთის შეწევნაზე."თვინიერ ჩემსა არარაი ძალ გიცთ,არცა ერთი რაი."
სწავლა კეთილგონიერ მონდომებაზეა."ითხოვეთ და მოგეცეთ."ვინც შრომობს მაგას ეძლევა უმეტესი,ამაღლებული სოფლისგან,როგორადაც ვგებულობტ იგავიდან"ტალანტებზე."
როდესაც ადამიანს სულიერი ხელმძღვანელი ყავს(გამოცდილებით აღსავსე) და მას ემორჩილება-სულიერ ცხოვრებაში,სწავლაში და კეთილ საქმეებში წარმატება ექნება.

პოსტის ავტორი: kato_Bato თარიღი: Sep 22 2007, 02:24 PM

გამიჯნულობა საიდან დაიბადა?

შუალედია საჭირო ღმერთსა და ჩვენს ცხოვრებას შორის? ანუ დოზებით?

ამიტომ ვართ ასე შორს უფლისგან, რომ მისი მცნებები არ გვახსოვს და არ გვინდა ჩვენს "ჩვეულებრივ ცხოვრებაში" შემოვუშვათ.
თითქოს მარტო ტაძარშია უფლის ადგილი, "იყავი მანდ და ჩემს ცხოვრებაში ნუ ერევიო"..

პოსტის ავტორი: m16 თარიღი: Sep 22 2007, 06:43 PM

ვერ გავიგე თემის აზრი და ვერც ის, რასაც თვქენ ამბობთ..

ორ რაღაცას ვაკავშირებთ ერთმანეთთან,სწავლას და სულიერებას...

მე ვერანაირ პარალელს ვერ ვხედავ მათ შორის..

იქნებ ვინმემ მოკლედ ამიხსნას სად სწავლა და სად სულიერება??

პოსტის ავტორი: N. R. თარიღი: Sep 22 2007, 06:52 PM

პარალელს ვერ ხედავ? ბლინკ

არადა მე მათი გამიჯვნის მიზეზი არ მესმის

პოსტის ავტორი: m16 თარიღი: Sep 22 2007, 08:39 PM

N. R.
არა ვერ ვხედავ და იქნებ შენ დამანახო?

პოსტის ავტორი: shota-rustavi თარიღი: Sep 22 2007, 09:21 PM

მაშინ ეგ მითხარი შენთვის სწავლა უფრო წინ დგას თუ სულიერება???? ეს თემა იმიტომ შემოვიტანე, რომ ამ ბოლოს სამღვდელოებაშიც კი გაჩნდა ისეთი ხალხი, რომლებმაც ძალიან ბევრი იციან, მაგრამ სულიერი გამოცდილება არ აქვთ. ახალგაზრდობის უმრავლესობასაც სწავლა უფრო მნიშვნევლოვნად მიაჩნია, ვიდრე სულიერება და სულიერი საზრდო. მე იმას არ ვიძახი, რომ სწავლა ნაკლებად მნიშვნელოვანია, მაგრამ პარალელურად უნდა ვითარდებოდეს. ეს ჩემი აზრია და მე კიდე თქვენი აზრი მაინტერესებს ამასთან დაკავშირებით. იმედია მიმიხვდი

პოსტის ავტორი: m16 თარიღი: Sep 22 2007, 09:26 PM

shota-rustavi
უნდა სწავლობდე კიდეც და სულიერადაც უნდა ნვითარდებოდე

არა უბრალოდ არასოდეს დამიკავშირებია განსხვავებული რამეები ერთმანეთთან

პოსტის ავტორი: N. R. თარიღი: Sep 23 2007, 01:13 PM

რატო უნდა იყოს განსხვავებული? ადამიანი ერთიანი მოვლენაა, და მას ორივე ერთნაირად სჭირდება, არავითარი განსხვავება

პოსტის ავტორი: kato_Bato თარიღი: Sep 23 2007, 01:31 PM

m16

"ნვითარდებოდე" არის შეცდომა, უნდა იყოს ვითარდებოდე.

ნ არის "გა" ზმნისწინის ძველი ფორმის "გან"-ის ნარჩენი ასეთივე ფორმით გამოიყებენა ამ ზმნასთან. ანუ გვაქვს "განვითარება", მაგრამ გავითარებაც ასევე სწორი ფორმაა.

თუ ზმნას ზმნისწინს ვაშორებთ, უნდა მოხდეს მისი სრული ჩამოცილება და არა ნაწილობრივი.

ასევე არ შეიძლება გამოვიყენოთ:

ნთავისუფლდებოდე, უნდა იყოს: თავისუფლდებოდე.

პოსტის ავტორი: sofi89 თარიღი: Sep 23 2007, 01:32 PM

ვერ გავიგე რატომ უნდა უშლიდეს ხელს ერთი მეორეს,ან საერთოდ რატომ გამიჯნე?

პოსტის ავტორი: დავით ივერიელი თარიღი: Sep 23 2007, 01:46 PM

"სარწმუნოება, მოკლებული განათლებას, ხშირად იქცევა ვიწრო ფანატიკოსობად, ან აღმერთებს გარეგანს, დროებითს ფორმებს, ეკლესიისას და ივიწყებს შინაგანს მხარეს, ცხოველსმყოფელს ზნეობრივ პრინციპებს, დედააზრებს სახარებისას” - იაკობ გოგებაშვილი

პოსტის ავტორი: sofi89 თარიღი: Sep 23 2007, 02:20 PM

ეს უკვე სხვა საკითხია.. აქ საუბარი სასულიერო განათლებაზეა და არა ჩვეულებრივ სწავლაზე,რაც შოთამ იგულისხმა.

პოსტის ავტორი: m16 თარიღი: Sep 23 2007, 02:24 PM

რათ აოფებ ბოშო შენ?
რამდენს ითხოვ ეხლა მაგ გაკვეთილში?

პოსტის ავტორი: maricuna თარიღი: Nov 6 2007, 08:47 PM

განათლების სამინისტრომ დაამტკიცა, რომ სკოლა უნდა იყოს არელიგიური, შესაბამისად არ ისწავლებოდეს არათუ სახარება არამედ რელიგიაც....
მე მომხრე ვარ რო ისწავლებოდეს, მაგრამ ქვეყანაში სახელმწიფო რელიგიად არაა მართლმადიდებლობა გამოცხადებული, შესაბამისად ცოტა მიუღწევადია დრევანდელობისთვის
მე ვთვლი, რომ ჩემს ქვეყანაში ჩემი რელიგია პრიორიტეტი უნდა იყოს
ვინც მეწინააღმდეგება, საქართველოს ისტორიას ცალი თვალით მაინც გადახედოს

პოსტის ავტორი: staywhite თარიღი: Nov 6 2007, 09:06 PM

ნინ,

ჩემი შვილები გერმანიაში დაიზარდნენ და შესაბამისად აქ დადიან სკოლაში. დაწყებითი კლასებიდან ისწავლება რელიგია, კათოლიკური და ევანგელისტური. შესაბამისად დასწრება არის სურვილისამებრ, ანუ არაა სავალდებულო. ჩემები ცხადია არ დადიოდნენ. მაგრამ თუ ვინმე არის პროტესტანტი ან სურვილი არ აქვს რელიგიას დაესწროს, ისინი ესწრებიან საგანს "ეთიკა".

რელიგიის გაკვეთილები, იმ მოტივით, რომ ბავშვებმა, რომლებიც არ ესწრებიან ამ გაკვეთილს, არ იბოდიალონ გაკვეთილებს შორის უაზროდ, ყოველთვის არის ან პირველი ან ბოლო გაკვეთილი, შესაბამისად მიდიან სკოლაში ან ერთი საათით გვიან ან ერთი საათით ადრე ამთავრებენ. ეს გერმანიაში.

სერბიაში კი ასევე დაწყებითი კლასებიდან ისწავლება ე.წ. веронаука, ძირითადად ყველა ბავშვი ესწრება, მაღალ კლასებში კი აქვთ არჩევანი, ან საესწრონ веронаука-ს ან ე.წ. "საზოგადოებაში მოქცევის წესები"-ს გაკვეთილს, ანუ კლასის გარეთ არ რჩებიან ის ბავშვები, ვინც რელიგიას არ ესწრება. ჩემი ალექსანდრეს კლასში 26 მოსწავლეა, აქედან 22 რელიგიაზეა და 4 ს.წ.-ს გაკვეთილს ესწრება.

ასე რომ, ეს ხელისშემშლელი არგუმენტი არ არის, სხვა აღმსარებლობის ბავშვების "ბოდიალის" პრობლემა. ანუ სკოლებს აქვთ ასეთი გამოცდილებანი.

პოსტის ავტორი: yipiani gio თარიღი: Jan 28 2008, 06:36 PM

სახარება ს კი არა და რელიგიას აღარ ასწავლიან და სახარებას ხო საერთოდ...

პოსტის ავტორი: PUSKU თარიღი: Feb 18 2008, 11:18 PM

სკოლის მოსწავლისათვის უფრო ძნელი სასწავლი იქნებოდა სახარება...უკეთესი იქნებოდა,რომ რელიგია ესწავლებინათ. სამწუხაროდ ეხლა არც რელიგია ისწავლება და სახარებაზე საუბარი,ხომ ზედმეტია.

პოსტის ავტორი: mr_morrison თარიღი: Mar 8 2008, 11:34 AM

ეს ხალხმა უნდა მოითხოვოს და არა მშობლებლა ან საპატრიარქომ. მთავრობამ უნდა დაინახოს რომ რელიგიის/სახარების სწავლება სკოლაში არა რომელიმე ვიწრო წრის,მაგ. რომელიმე სკოლის მოსწავლეების მშობლების სურვილია, არამედ მთელი ერის. ამ შემთხვევაში უფრო სამართლიანი იქნება მოთხოვნა.
ჩემი აზრით ასეთი გაკვეთილი სავალდებულო არ უნდა იყოს. მსურველები ივლიან და სხვა რელიოგიის წარმომადგენლები არ დაესწრებიან. არ უნდა იყოს ბავშვის შეფასება ამ საგანში, ამას უფრო მართლმადიდებლური სახე უნდა ჰქონდეს. და კარგმა პედაგოგმა ან მოძღვარმა უნდა ასწავლოს.
მე არც იმის წინააღმდეგი ვიქნები სკოლაში იმავე სახით ყურანი რომ ისწავლებოდეს.

პოსტის ავტორი: Giorgi_Roganeli თარიღი: Jul 5 2008, 10:56 PM

მე ვფიქრობ, სახარებისა და ზოგადად მართლმადიდებლური ლიტერატურის სწავლება მოზარდებისთვის აუცილებელია სკოლის ასაკიდანვე. მაგრამ მეორე საკითხია ის, თუ სად უნდა ხდებოდეს ეს: ოჯახში, სკოლაში, ეკლესიაში... კიდეც არსებობს საკვირაო სკოლების პრაქტიკაც. ყველა მათგანი მისაღებია, მაგრამ ეს არ უნდა შეურაცხყოფდეს სხვა აღმსარებლობის მოზარდების რელიგიურ გრძნობებს. თუკი მოზარდი თაობისთვის სახარების სწავლება საჯარო სკოლებში გაკვეთილის სახეს მიიღებს, ვფიქრობ, შესასწავლი მასალა და სწავლების მეთოდები უნდა შეთანხმდეს სხვა აღმსარებლობის მოსწავლეთა მშობლებთან. შეთანხმების შემთხვევაში კი სკოლაში მოძღვრის "შესვლაც" აღარ იქნება სადავო საკითხი.

P.S. სხვა აღმსარებლობის ბავშვები კი უკეთესად გაერკვევიან სახარებაში
და აღარ ექნებათ ზედაპირული წარმოდგენა მართლმადიდებლობის შესახებ.

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Apr 19 2022, 07:54 PM

"გიყვარდეს სწავლა და, უკეთუ არას ისწავლი, დიდის კაცის შვილს უსწავლელს ფილასოფოსნი ოქროს ვირს უძახიან"

/საქართველოს ისტორიის პალიტრა, "შუა საუკუნეების ქართული ხალხური კულტურა", გვ.23/

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Jun 13 2022, 08:47 PM

"ამქვეყნად მხოლოდ ის ვისწავლოთ, რისი ცოდნაც განუყრელად იქნება ჩვენთან ამა ქვეყანდაც და ცათა შინაც"

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Jul 4 2022, 08:04 PM

"ორმაგად ასწავლის ის, ვინც ასწავლის იმას, თუ რა უნდა გააკეთოს, და თავადაც აკეთებს იმას, რასაც ასწავლის"

პოსტის ავტორი: marine თარიღი: Mar 31 2024, 06:02 PM

"ზედმეტი ცოდნა, ისევე როგორც ჭარბი წონა, ძალებს არ მატებს, პირიქით აკარგვინებს მას"

/არქიმანდრიტი რაფაელი (კარელინი)/