მონოზონნი(სამონაზვნო წესით ცხოვრება), რაოდენ დიდი ყოფილა მონაზვნობის პატივი... პარამეტრები

[marine]

„კიევ-პეჩორის ლავრა მამათა მონასტერია. აქ ძირითადად ტანმაღალი ბერები მოღვაწეობენ“

[marine]

„კეთილშობილი მონაზონი“

[marine]

"ათონის მთაზე ერთი მამა ცხოვრობდა. მან თავისთან მონაზვნობის მოსურნე ახალგაზრდა მიიღო და ურჩია, აღარ ეფიქრა სოფელსა და ოჯახზე (მას ერში დედა და ორი გასათხოვარი და დარჩა), მათზე ზრუნვა კი ღვთისთვის მიენდო. უბრძანა, - თუ ვინმე ერისკაცი ეწვევა ჩვენს კალივას, არ ჰკითხო, რა ხდება სოფელშიო.

ცოტა ხნის მერე ერთმა გლახაკმა ჩამოიარა. ახალგაზრდა მონაზონმა დაივიწყა მოძღვრის სიტყვა და ჰკითხა, სადაური ხარო. როცა შეიტყო, რომ მისი მშობლიური კუთხიდან იყო, ცდუნებას ვერ სძლია და თავისი ოჯახის ამბავი გამოჰკითხა. შეიტყო, რომ მის ახლობლებს უჭირდათ. დედა ქვრივი იყო, დები კი იძულებული იყვნენ, თავის სარჩენად სხვადასხვა სამუშაო შეესრულებინათ, თანაც განსაცდელი რომ შეხვედროდათ, პატრონი არ ჰყავდათ. ერთადერთმა ძმამ მიატოვა ისინი, - უთხრა გლახაკმა, - მთაწმინდაზე ბერად შედგაო.

გულისთქმებმა გატანჯა ახალგაზრდა მონაზონი. ბერმა მღელვარების მიზეზი ჰკითხა. როცა შეიტყო, დანანებით გადააქნია თავი, - რატომ არ დამიჯერე, შვილო. რატომ ჰკითხეო. მონაზონმა გულისთქმების მოძალებას ვეღარ გაუძლო და თავის სამშობლოში წავიდა. დაღლილი, გზაში მოსასვენებლად ჩრდილში ჩამოჯდა. როცა ჩათვლიმა, მის წინაშე ბრწყინვალე ანგელოზი წარდგა და უთხრა: - როცა შენ მთაწმინდაზე გაემგზავრე, ღმერთმა შენს ადგილას მე გამგზავნა დედაშენის და შენი დების დასაცავად. ახლა, როცა მათზე ზრუნვა შენ გადაწყვიტე, მე მეტად საჭირო აღარ ვარო.

მონაზონს შეშინებულს გამოეღვიძა, შეინანა თავისი განზრახვა და მოძღვართან დაბრუნდა მთაწმინდაზე. "შვილო ჩემო, - უთხრა სულიერმა მამამ, - კარგი ქენი, რომ დაბრუნდი. რაც წახვედი, მას მერე განუწყვეტლივ ვლოცულობ, რათა უფალს გულისხმა მოეცა შენთვის და მტრის მახეებს გაქცეოდი". მათ მშვიდად გააგრძელეს მოსაგრე ცხოვრება.

რამდენიმე წლის მერე ერთმა ღვთისმოშიშმა მომლოცველმა მათთან სულიერი სარგებლის მისაღებად შეიარა. საუბრისას აღმოჩნდა, რომ იგი ახალგაზრდა მორჩილის თანამემამულე იყო. მოძღვარმა ჰკითხა თავისი მორჩილის ოჯახზე და პასუხად ღვთის სასწაულის შესახებ მოისმინა. ერთი თანასოფლელი უცხოეთიდან გამდიდრებული დაბრუნებულა. ქვრივის უფროსი ქალიშვილი მოსწონებია და ცოლად შეურთავს. უმცროსი ცოლისდაც გაუმზითვებია. ამგვარად, ღვთის კურთხევამ მოაწია მათ სახლს. გახარებულმა მოძღვარმა მორჩილს უხმო და მოუთხრო, თუ რამხელა კურთხევა მოუტანა უფლის ანგელოზმა მის ოჯახს".

[marine]

„როგორც ქვაბს ვადევნებთ თვალყურს, რომ არ დაგვიჟანგდეს, ასევე უნდა ფრთხილობდეს თითოეული მონაზონი, რათა კეთილმოკრძალება არ დაკარგოს. ის მარადის ჭვრეტის მდგომარეობაში უნდა იყოს და თვალწინ ედგას წყალობა ღვთისა"

[marine]

„მთელი ეს წლები მამა ეფრემი [კატუნაკელი] მუდივად ურჩევდა, სთხოვდა, ტუქსავდა, ამოწმებდა ყველაფერს, რაც ძმობის ლოცვით კანონების შესრულებასთან იყო დაკავშირებული. ყოველთვის ერთსა და იმავე თემას უბრუნდებოდა: "ჩვენ აქ სწორედ ამ ღამისთევის ლოცვისთვის, საბერო კანონებისთვის, ცისკრისა და მწუხრის ლოცვებისთვის მოვედით. თუ მათ დავუტევებთ და ათასნაირი მიზეზებით ნახევარს შევასრულებთ, მაშ, რისთვისღა მოვედით?" ის ამ მხრივ ძალზე მკაცრი იყო, უპირველეს ყოვლისა, საკუთარი თავის მიმართ. თუ კანონიდან რაიმეს ვერ შეასრულებდა, ვალად ჩაიწერდა და მეორე დღეს ასრულებდა.“

[marine]

„ბერ-მონაზვნის დაბებკული სამოსელი“

[marine]

„ბერობის დასაწყისში წმინდა ალექსის ერთი წელი გაუტარებია მამა ონისიფორესთან. "ამგვარ მკაცრ მოღვაწესთან, - ამბობს იგი, - როგორც კამეჩთან მოზვერი, ეგრე ვჩანდი და გული მწყდებოდა, რომ მისებრ თავის გაწირვა არ შემეძლო, თუმცა მსურდა".

[marine]

„წმინდა იოანე ქოზიბელი (ახალი) რუმინეთში დაიბადა 1913 წელს. ადრე დაობლებულს ბებია ზრდიდა. მალე ისიც გარდაიცვალა. სიკვდილის წინ მოხუცს ღვთისთვის უთხოვია, - მონაზვნობა მსურდა, მაგრამ შვილიშვილის გაზრდა მარგუნე, გევედრები, მან მაინც აღასრულოს ჩემი აღთქმაო.

ილიამ (ასე ერქვა ერისკაცობაში) დაამთავრა სკოლა. არ იცოდა, რა გზას დასდგომოდა. ერთ დღეს, გულმხურვალე ლოცვის შემდეგ, ხმამ მონასტრისკენ მოუწოდა. მართლაც, მალე ნიამეცის მონასტერს მიაშურა. 23 წლისა პალესტინის მოსალოცად წავიდა და სამუდამოდ იქვე დარჩა.

1953 წელს წმინდა გიორგი ქოზიბელის მონასტრის ახლოს მღვიმეში დასახლდა, სადაც 7 წელი მოღვაწეობდა. დღე-ღამეში 3 საათი ეძინა, დღეში ერთხელ, საღამოობით, იხმევდა პურსა და წყალს. უაღრესად ასკეტურად ცხოვრობდა. 1960 წლის 4 აგვისტოს წმინდა იოანე 47 წლისა გარდაიცვალა. 20 წლის შემდეგ მისმა სულიერმა შვილებმა მამა იოანეს აკლდამა გახსნეს. ღირსი მამის სხეული უხრწნელი აღმოჩნდა, გარშემო კი კეთილსურნელება დატრიალდა.“

[marine]

"რომელმაც სიყრმიდან შესწირა თავი თვისი მონაზონებით ცხოვრებასა"

[marine]

“მამა ეფრემი [კატუნაკელი] ხორცშესხმული ქება-დიდება იყო მონაზვნობისა, სიტყვით და საქმით ქადაგებდა ამგვარი ცხოვრების უპირატესობას და ნეტარებას, მაგრამ არასდროს არავის აიძულებდა ბერობას და ყველას თავისი არჩევანის წინაშე აყენებდა“.

[marine]

"- მონასტრის წევრთა აღსარება ყველაზე მეტად რით განსხვავდება ერისკაცის აღსარებისგან?

- მონაზონს ფიზიკური ცოდვები ნაკლები აქვს. მისი აღსარება ზრახვების, გონებით ჩადენილი ცოდვების მონანიებაა. ცოდვასთან ბრძოლა ყველგან საჭიროა.

ჩვენს მონასტერში უამრავი ხალხი მოდის ზიარების წინ აღსარების სათქმელად. კვირიდან კვირამდე აღსარების თქმა და ხშირი ზიარება კარგი საშუალებაა, აკონტროლო საკუთარი თავი, საკუთარი შინაგანი მდგომარეობა.

ეკლესიასთან ურთიერთობით სულიერად იზრდები და მეტად მკვიდრდები ღვთის სახლში, ეს კი, თავის მხრივ, საშუალებას გაძლევს, საკუთარ ცოდვებს შეებრძოლო. პატრიარქი ხშირად ბრძანებს, რომ დღეს ძნელია ბოროტისა და კეთილის გარჩევა.

კეთილი საქმით ზოგჯერ უკეთურებაა შენიღბული. წარმოიდგინეთ, რამოდენა სიფხიზლე მართებს მოძღვარს, როგორი წინდახედულება სჭირდება ერისკაცს. მონასტერი კი საკუთარ თავში გარკვევას გიადვილებს."


"- მამა იოანე, რითია გამორჩეული მღვდელ-მონაზონი?

- პირველ ყოვლისა, იმით, რომ სასულიერო პირია. სასულიერო პირს ადამიანის სულთან აქვს ურთიერთობა. თუ ვფიქრობთ, რომ განსაკუთრებულები ვართ ჩვენი სიკეთით, მოკრძალებით თუ სიყვარულით, ეს დიდი ამპარტავნება და არასწორი მიდგომაა. შეიძლება ერისკაცს არანაკლები სიყვარული და სიკეთე ჰქონდეს. სასულიერო პირი ერისკაცზე მაღლა დგას მხოლოდ იმით, რომ საიდუმლოებათა აღსრულების უფლება მიეცა.

პირადად მე მიხარია, რომ სასულიერო პირი ვარ. ეს საშუალებას მაძლევს, მრავალი სიკეთე ვაკეთო. სახარება გვასწავლის, რომ ყველას იმის მიხედვით მოეკითხება, რაც მიეცა. თავისი ტალანტი ყველამ ღვთისა და მოყვასის მსახურებაში უნდა დახარჯოს."


/მამა იოანე გვაჯაია/

[marine]

"ეშმაკი სასტიკად ებრძვის მონოზვნებს. მას ქრისტეს გამო შურისძიება სურს"

[marine]

“ყოველი მხრიდან ვგრძნობთ ღვთის წყალობას, ლოცვა-კურთხევას, ვლოცულობთ, რომ მონასტერი ღვთის მადლმოსილებით დამშვენდეს, აღორძინდეს და ისეთ ადგილად იქცეს, სადაც ყველას გაუხარდება მოსვლა.”

[marine]

„[მონაზონ ბარბალეს] ყველა და ყველაფერი უყვარდა, კაბის ქობაზე მიკრულ ძურწასაც ფრთხილად, დაუზიანებლად მოიშორებდა და ღიმილით ეტყოდა, - გამომირჩიე, შე დალოცვილოო? ბილიკზე გადაღობებულ ბარდებს ისე გადასწევდა, თითქოს ეშინოდა, არაფერი ვატკინოო. მის სარკმელს არ შორდებოდნენ ბეღურები ზამთარ-ზაფხულ - საკენკს ყოველთვის ახვედრებდა ფრთოსნებს. უკანასკნელ ლუკმას გაიღებდა, უკანასკნელ გროშს არ დაიშურებდა თავად არც ისე დალხინებული, მაგრამ სხვისი სიხარულით ბედნიერი.“

[marine]

"მონოზონი დღე და ღამე თავს უნდა წირავდეს ღვთის სადიდებლად და მისი სიყვარულისთვის".

/ბერი იოსებ ათონელი/

[marine]

“ყოველი მხრიდან ვგრძნობთ ღვთის წყალობას, ლოცვა-კურთხევას, ვლოცულობთ, რომ მონასტერი ღვთის მადლმოსილებით დამშვენდეს, აღორძინდეს და ისეთ ადგილად იქცეს, სადაც ყველას გაუხარდება მოსვლა.”

[marine]

"მონოზონი დღე და ღამე თავს უნდა წირავდეს ღვთის სადიდებლად და მისი სიყვარულისთვის".


/ბერი იოსებ ათონელი/

[marine]

“ერთმა ერისკაცმა ჰკითხა მამა პაისის: - ბერები და მონაზვნები მონასტერში რად იკეტებიან და ერში დასახმარებლად რატომ არ მიდიან, რაც ასე სჭირდებათ ჩვენს დღეებშიო. აგერ, კათოლიკე მონაზვნები სოფელში მიდიან და მსახურებენ საავადმყოფოებში, სხვადასხვა დაწესებულებაშიო.

მამა პაისიმ გაუღიმა: - ჩვენ კათოლიკე ბერ-მონაზვნობისგან ის განგვასხვავებს, რომ ისინი მიდიან ხალხის საძებნელად, რათა დაეხმარონ. მაშინ, როცა ჩვენ აქ ვსხედვართ და იმდენ ადამიანს მოვიზიდავთ, რომ პასუხს ვერ ავუდივართ.

განა ვერ ხედავ, რომ უამრავი მოდის მონასტერში სანუგეშოდ და მას პოულობენ კიდეც? სავსე ავტობუსები მოდიან ყოველდღიურად მონასტერში. რისთვის წავიდეთ სოფელში, თუ ხალხი ჩვენთან მოდის? სხვები მიდიან სოფლის დასახმარებლად, რადგან ამის აუცილებლობას გრძნობენ, ანუ ხალხი არ მიდის მათთან.”

[marine]

“- ამბობენ, მონასტერში დრო გაჩერებულიაო.

- სწორედ მონასტერი არის ის ადგილი, სადაც თითქოს დრო გაჩერებულია. თითქოს ამ დროის მდინარებას გაექცნენ ბერ-მონაზვნები და ზემოდან დაჰყურებენ წუთისოფელს. როდესაც წუთისოფლიდან ადამიანი მონასტერში მიდის, დიდ მადლსა და სიმშვიდეს პოვებს. ამას ვერასდროს მოიპოვებს წუთისოფელში. ჩვენი მონასტრები იყვნენ მაგალითის და სულიერი მუხტის მიმცემნი ერისათვის. ღმერთმა გააძლიეროს და ააღორძინოს ჩვენი მონასტრები, მათი ლოცვით კიდევ გააერთიანოს და გაამთლიანოს საქართველო.”

/მეუფე ეფრემი (გამრეკელიძე)/

[marine]

“ღრმა პატივისცემით ვუცქერდით ჩვენ ერთ მამას, ილიას. ის თებაიდის მთავარ ქალაქ ანტინოიის ოლქში ცხოვრობდა. როგორც ამბობდნენ, 109 წლისა იყო... ჭეშმარიტად ილიას სულმა განისვენა მასზე... ჰყვებოდნენ, 70 წელი გაატარა უკაცრიელ და სასტიკ უდაბნოშიო. მისკენ ისეთი ვიწრო და კლდოვანი ბილიკი მიდიოდა, რომ მისი მოძებნაც კი ჭირდა. ისეთ საშინელ მღვიმეში ცხოვრობდა, მნახველს მისი ნახვა ზარავდა.

ღრმა სიბერის გამო მთელი სხეულით კანკალებდა, თუმცა არ წყვეტდა ყველდღიურად ნიშ-სასწაულების მოხდენას და მასთან მისულ ყველა სნეულს განკურნავდა. საკვებად ჰქონდა მცირედი პური და ფინიკი. ამბობენ, ახალგაზრდობაში კვირაობით მარხულობდაო.”