არის თუ არა მსახიობობა ცოდვა პარამეტრები

[dzvelmartlmadidebeli]

Funkenstein

ჩემი აზრით პეტრე მამონოვი არის იმ ფაქტის მაჩვენებელი რომ მსახიობი შეძლება იყოს ქრისტიანული ცხოვრების მიმდევარი. უზომოდ დიდ პატივს ვცემ ამ პიროვნებას, შეგიძლიათ უთუბზე დასერჩოდ მისი ვიდეოები და თავად დარწმუნდეთ

ძვირფასო, Funkenstein, ჩვენს მიერ ზემოთ დამოწმებული ციტატები (ბრიანჩანინოვის, თეოფანე დაყუდებულის, წმ. კვიპრიანეს და სხვების) თანაბრად ეხება ყველას... მათ შორის, მამონოვსაც, რაც გინდა კეთილი და "ქრისტიანული" ცხოვრების კაცი იყოს. თუმცა, ცოტა საეჭვოა, მსახიობი იყოს ქრისტიანული ცხოვრების მქონე, ასეთ შემთხვევაში, ის მსახიობი არ იქნებოდა. წმ. პეტრესა და პავლეს განწესებებში, არის ერთი კანონი, სადაც მოციქული კრძალავს მსახიობის ნათლობას და ეკლესიაში შემოშვებას, თუ ის თავს არ დაანებებს თავის სამარცხვინო საქმიანობას.

მსმენია, რომ პირველქრისტეანები თავიან საერთო სასაფლაოზე არ ასაფლავებდნენ მსახიობებს... ისევე, როგორც მოუნათლავებს...

პატივისცემით: ძველმართლმადიდებელი.

[Funkenstein]

Funkenstein
ძვირფასო, Funkenstein, ჩვენს მიერ ზემოთ დამოწმებული ციტატები (ბრიანჩანინოვის, თეოფანე დაყუდებულის, წმ. კვიპრიანეს და სხვების) თანაბრად ეხება ყველას... მათ შორის, მამონოვსაც, რაც გინდა კეთილი და "ქრისტიანული" ცხოვრების კაცი იყოს. თუმცა, ცოტა საეჭვოა, მსახიობი იყოს ქრისტიანული ცხოვრების მქონე, ასეთ შემთხვევაში, ის მსახიობი არ იქნებოდა. წმ. პეტრესა და პავლეს განწესებებში, არის ერთი კანონი, სადაც მოციქული კრძალავს მსახიობის ნათლობას და ეკლესიაში შემოშვებას, თუ ის თავს არ დაანებებს თავის სამარცხვინო საქმიანობას.

მსმენია, რომ პირველქრისტეანები თავიან საერთო სასაფლაოზე არ ასაფლავებდნენ მსახიობებს... ისევე, როგორც მოუნათლავებს...

პატივისცემით: ძველმართლმადიდებელი.

მსახიობობა იმიტომ იყო პირველ საუკუნეებში აკრძალული რომ ძირიტადად ისინი ქრისტიანებზე და ქრისტიანობაზე ღადავით იყვნენ დაკავებულნი, ასევე ხშირი იყო უხამსი სანახაობებიც რაც რასაკვირველია ადამიანის სულიერ წინსვლას უშლის ხელს თორე რატომ უნდა იყოს დასაძრახი ის წარმოდგენა რომელიც ადამიანს ღმერთისკენ მიაქცევს და ანტიქრისტიანულს არაფერს არ შთაუნერგავს არამედ პირიქით. მამაონოვიამბობს რომ მე რომ "ოსტრავი"-ს თამაში შემომტავაზეს, თან წმინდანისო, ცემს მამაოსთან მივედი და ღცევა ვკითხეო, მან კი მითხრა ეს შენი საქმეა, ტან კარგად გამოგდის და მიდი ითამაშე ეს როლიო. აი ეხლა თუ გინდი ესფილმი ავიგოთ რა იკო ამ ფილმში ცუდი, მსახიობები რომ არ არსებონდნენ ამ ფილმს ხომ ვერ გადაიგებდნენ? მოკლედ ასე ცალსახად ხაზის გადასმა ხველაზე და ხველაფერზე არ შეიძლება, კონტექსტიდან ამოგლეჯის პრინციპით არ უნდა განვიხილოთ ესა თუ ის აკრძალვა.

[dzvelmartlmadidebeli]

Funkenstein

მსახიობობა იმიტომ იყო პირველ საუკუნეებში აკრძალული რომ ძირიტადად ისინი ქრისტიანებზე და ქრისტიანობაზე ღადავით იყვნენ დაკავებულნი, ასევე ხშირი იყო უხამსი სანახაობებიც რაც რასაკვირველია ადამიანის სულიერ წინსვლას უშლის ხელს თორე რატომ უნდა იყოს დასაძრახი ის წარმოდგენა რომელიც ადამიანს ღმერთისკენ მიაქცევს და ანტიქრისტიანულს არაფერს არ შთაუნერგავს არამედ პირიქით. მამაონოვიამბობს რომ მე რომ "ოსტრავი"-ს თამაში შემომტავაზეს, თან წმინდანისო, ცემს მამაოსთან მივედი და ღცევა ვკითხეო, მან კი მითხრა ეს შენი საქმეა, ტან კარგად გამოგდის და მიდი ითამაშე ეს როლიო. აი ეხლა თუ გინდი ესფილმი ავიგოთ რა იკო ამ ფილმში ცუდი, მსახიობები რომ არ არსებონდნენ ამ ფილმს ხომ ვერ გადაიგებდნენ? მოკლედ ასე ცალსახად ხაზის გადასმა ხველაზე და ხველაფერზე არ შეიძლება, კონტექსტიდან ამოგლეჯის პრინციპით არ უნდა განვიხილოთ ესა თუ ის აკრძალვა.

აი, ეს არის სწორედ სამსახიობო (თუნდაც თანამედროვე) ხელოვნების მთავარი საცდური. თქვენი ეკლესიის წმინდანები, თეოფანე დაყუდებული და ეგნატე ბრიანჩანინოვი, არ არიან პირველი საუკუნის ქრისტეანები, ისინი იყვნენ 19-ე საუკუნის მოღვაწეები და სრულიად მართებულად აფასებენ სამსახიობო ხელოვნების მავნებლობას.

ღმრთისკენ ადამიანს უნდა მიაქცევდეს ჭეშმარიტი ქადაგება, ეკლესიური ცხოვრება, და არა სამსახიობო ხელოვნება, რომელიც დღეს ყოვლადწმიდა ღვთისმშობელს გათამაშებს და ხვალ ვიღაც მეძავ დედაკაცს... ეს არის უდიდესი მკრეხელობა. თანაც, არსად, წმიდა მამებს, არ დაუკონკრეტებიათ სამსახიობო ხელოვნება როდის შეიძლება იყოს მისაღები და როდის არა. თვით ფორმა ჭეშმარიტების გადმოცემისა არის მიუღებელი; ამგვარი ფორმით მქადაგებლის ცხოვრება და საქმიანობა არის შეუთავსებელი ქრისტეანულ მორალთან; მახსოვს, ერთი მსახიობი ამბობდა ტელევიზიით: დილით მამათმავალს ვთამაშობ და საღამოს მეფესო... აი, ეს არის მსახიობობა; სხვისი და არა საკუთარი ცხოვრების თამაში...

წმინდანები საკუთარი ცხოვრებით გვაძლევდნენ მაგალითს და ადამიანის სულის ცხოვნების საქმეში არასოდეს ჩაუყენებიან რაიმე დამხმარე (თანაც საეჭვო ღირსების მქონე) საშუალებები. ჭეშმარიტ ქრისტეანობას ეს არ სჭირდება... თქვენი ეკლესიის წევრი, აწ გარდაცვლილი გ. გაბაშვილი ("ივერიის გაბრწყინების" რედაქტორი), სრულიად სამართლიანად წერდა:

"სარწმუნოებრივ სფეროში ისეთი მკვეთრად ამსოფლიური ინსტრუმენტით, როგორიცაა სცენური ხელოვნება – სახიობა, არის ზემსოფლიურის გამიწიერება, პროფანაცია. წმ. წერილის ინსცენირება უდავოდ მკრეხელობაა, და, აი, რატომ: ჯერ ერთი ჭეშმარიტი ქრისტიანული სულისკვეთებისათვის ყოველთვის უცხო იყო სცენური ხელოვნება – ქრისტიანობის აპოლოგეტი და ეკლესიის მასწავლებელი ტერტულიანე (IIIს.) გვმოძღვრავს: "თუკი ჩვენ უგულვებელვყოფთ საერო ლიტერატურას, რამეთუ ის ითვლება ღმერთის წინაშე სისულელელდ, ამით საკმარისადაა თქმული სანახაობათა იმ სახეობების შესახებ, რაც საერო ლიტერატურაში იყოფა კომიკურ და ტრაგიკულ წარმოდგენებად" (И. Зейпель. "Хозяйственно-Этические взгляды Отцов Церкви"; стр. 168).

წმ. მღვდელმოწამე კიპრიანე კართაგენელი (IIIს.) ასე მოძღვრავს თავის თანამედროვე ქრისტიანს: "თანახმად ორმხრივი სიყვარულისა და შენი თავმდაბლობისა, საჭიროდ ჩაგითვლია ჩემთვის რჩევა გეკითხა, ძვირფასო ძმაო, თუ რას ვფიქრობ მე ერთი მსახიობის თაობაზე, რომელიც იმყოფება რა თქვენს (ე. ი. მართლმორწმუნეთა – გ.გ.) შორის, არ წყვეტს თავის სამარცხვინო ხელოვნებას... შენ მეკითხები: დასაშვებია თუ არა, რომ ასეთი ადამიანი თანაეზიაროს მორწმუნეებს? – მე ვთვლი, რომ ეს შეუსაბამოა სახარებისეულ სწავლებასთან: ეკლესიის სიწმინდისა და ღირსების შელანძღვა ეგზომ სამარცხვინო და საზიზღარი შეხებით დაუშვებელია" (И. Зейпель. "Хозяйственно-Этические взгляды Отцов Церкви"; стр. 168).

მეორე მიზეზი ის გახლავთ, რომ ბიბლიის ინსცენირებისას ცოდვილი ადამიანები წმიდანებს და თვით ღმერთკაცსაც კი განასახიერებენ: როგორი საქმეა, როდესაც, ვთქვათ, აქტრისა ოლივია ჰასეი, რომელიც თავის აქტიორული ბიოგრაფიის მანძილზე არაერთ ეროტიულ კინოკადრში გამოჩენილა, უეცრად ფრანკო ძეფირელის მხატვრულ ფილმში – "იესო ნაზარეთიდან", ყოვლადწმიდა მარიამის როლში გვევლინება?! – როლში იმისა, ვისაც ღვთისმეტყველება ანგელოსურ იერარქიაზე მაღლა აყენებს და წმ. ეკლესია ასე განადიდებს: "უპატიოსნესსა ქერუბიმთასა და აღმატებით უზესთაესსა სერაფიმთასა, განუხრწნელად მშობელსა სიტყვისა ღვთისასა, მხოლოსა ღმრთისმშობელსა გალობით გადიდებდეთ".

მესამე მიზეზი ფსიქოლოგიური ხასიათისაა: აღნიშნული ტიპის კინოფილმები და სპექტაკლები თავის თავში ფრიად აღლესულ საცდურს შეიცავს – ბევრს შემჩნეული ექნება ასეთი მოვლენა: დავუშვათ ადამიანს არ წუკითხავს რომელიმე წიგნი, მაგალითად – დოსტოევსკის "ძმები კარამაზოვები", მაგრამ უნახავს მისი ეკრანიზაცია; ვთქვათ, ამ კაცს ფილმის ნახვის შემდეგ გაუჩნდა სურვილი ხსენებული წიგნის წაკითხვისა; კითხვის პროცესში იგი ამჩნევს (და მოგეხსენებათ კითხვას, ნებსით თუ უნებლიეთ, თანსდევს წაკითხულის გონებაში წარმოსახვა), რომ კინოფილმში ნანახი სახეებით აზროვნებს – ანუ დიმიტრი კარამაზოვი წარმოუდგება მსახიობ მ. ულიანოვის სახით და ა. შ. ცხადია, "ძმები კარამაზოვების" შემთხვევაში, ეს მოვლენა სულისათვის დიდ საფრთხეს არ უნდა წარმოადგენდეს, მაგრამ სულ სხვაა, როდესაც საქმე ეხება სიწმიდეს – განსაკუთრებული სიფხიზლე მართებს მორწმუნეს, რათა გონება დაიცვას და შეინახოს დაწმენდილი სახით; ყოველ შემთხვევაში წმ. წერილთან (რომლის შემოქმედია სულიწმიდა) დაკავშირებით მაინც, არ უნდა დაუშვას მისი დანაგვიანება არასასურველი შთაბეჭდილებებით..." (გ. გაბაშვილი: "პატრიარქ ილია II-ს სულიერი მოღვაწეობა დიდი სჯულისკანონის ფონზე").

არ შეიძლება არ დავეთანხმოთ ამ სრულიად სამართლიან შენიშვნას.

[კანონისტი]

dzvelmartlmadidebeli
ძალიან საინტერესო იყო. მომეწონა და დიდი მადლობა

თუმცა ჩემი კითხვა ღიად რჩება - კაცის კვლა უფრო მძიმე ცოდვაა თუ მსახიობობა?

[dzvelmartlmadidebeli]

კანონისტი
იმედია პასუხისგან თავის არიდებად არ ჩამითვლით თუ გიპასუხებთ, რომ მძიმე ცოდვაა კაცის კვლა, ოღონდ მნიშვნელობა არა აქვს ამას ვინ როგორ განახორციელებს - ცივი ან ცხელი იარაღით, თუ სხვა უფრო, "ჰუმანური" საშუალებით? აბორტიც კაცისკვლაა, ევთანაზიაც... მიუხედავად იმისა, რომ თითქოსდა ჰუმანურ მიზანს ისახავს... ერთგან იწამიკითხავს (სამწუხაროდ არ მახსოვს წყარო), რომ ადამიანი დუმილითაც შეიძლება მოკლა.

შესაძლოა, თქვენ, როგორც კანონისტი, ამ შეკითხვას იურიდიული კუთხით სვამთ და თუ ასეა, მაშინ ყოველთვის შეიძლება მკვლელობის მეტ-ნაკლები სისასტიკის იარაღის გამოძებნა და იმისი თქმა, რომ მკვლელობის რომელიღაც სახეობა სხვა სახეობაზე უფრო მძიმეა. მკვლელობაზე ჩვენ მისი საბოლოო, სულიერი შედეგის მიხედვით ვმსჯელობთ და არა სამოქალაქო სისხლის სამართლის კოდექსის ფარგლებში. ეშმაკმა ადამი და ევა სამოთხეში აკრძალული ხის ნაყოფის ჭამით მოკლა; მოკლა სულიერად და დაიმონა. როგორი დანაშაულია?!...

გარდა ამისა, არ მიმაჩნია, რომ ამ კითხვას მხოლოდ პირდაპირი მნიშვნელობით მაძლევდეთ (თქვენი დონის პოლემისტის და განათლების კაცისგან, ეს მეტდ პრიმიტიული მგონია და ვერ ვიჯერებ, რომ მაინცა და მაინც ის გაინტერესებთ, რაც გვესმის თქვენი შეკითხვიდან). და თუ მაინც დაიჩემებთ, რომ ასეა, მაშინ გამოდის რომ მაშაყირებთ. ალბათ მალე შეიძლება ისიც მკითხოთ 2+2 ოთხია თუ არა.

და ბოლოს, თუ ვიტყვით, რომ კაცისკვლა მსახიობობაზე უფრო დიდი ცოდვაა, ამით რა შეღავათი ეძლევა მსახიობობის ცოდვას?

წმიდა მამები ყველა ცოდვის დედად მუცელღმერთობას და ამპარტავნებას მიიჩნევენ, ამდენად, ის ვინც აქეზებს გემოთმოყვარებისკენ, ხორციელი ვნებებისკენ, გარყვნილებისკენ, ის კაცისმკვლელიცაა. მეტ-ნაკლებად, სხვადასხვა ხარისხით ყველა ამდაგვარი ადამიანი კაცისმკვლელია.

[A.v.B]

მსახიობობა რა ცოდვა არაა ??

[damiane80]

თუმცა ჩემი კითხვა ღიად რჩება - კაცის კვლა უფრო მძიმე ცოდვაა თუ მსახიობობა?

ანუ უკვე დავასკვენით, რომ მსახიობობა ცოდვაა? და ეხლა მხოლოდ მის ხარისხზე ვმსჯელობთ?

კითხვას შევაბრუნებ, იგივე ლოგიკით, ფილმის ან სპექტაკლის ნახვაც ცოდვაა??

[damiane80]

მოდი შევეცდები საწინააღმდეგო პოზიცია გავაჟღერო, თქვენგან უფრო მეტი არგუმენტი წამოვა.

მსახიობობის ცოდვის დასადასტურებლად აქ მოყვანილი იქნა ასეთი მაგალითი, რომ ადამიანი რომელიც ერთ ფილმში წმინდანს ან თავად მაცხოვარსაც განასახიერებს, სხვა ფილმში შეიძლება ავაზაკის ან მეძავის როლში იყოს, რამაც დიდი ალბათობით გარკვეულწილად შეიძლება დააბრკოლოს ადამიანი.

ეს მსჯელობა შეიძლება ლოგიკასთან ახლოს იყოს, თუმცა აქ ჩნდება სხვა შემთხვედრი კითხვები.

მაგალითად, როგორ იქნება საკითხი, თუ მსახიობი (რომელმაც ითამაშა რელიგიური შინაარსის ფილმში) არ მონაწილეობს სხვა ისეთ ფილმში, რომელიც დაამცირებდა და შეურაცხყოფდა მანამდე მის მიერ განსახიოერებული პერსონაჟის სახეს

ან/და სხვა მაგალითი, პირი, რომელიც მსახიობია საერთოდ არ მიუღია მონაწილეობა არც რელიგიური შინაარსის და არც ისეთ ეროტიკული და ა.შ ფილმში, რასაც შეეძლო ასე ვთქვათ "კომფლიქტი" გამოეწვია მის მიერ განსახიერებული პერსონაჟებს შორის.

ზემოთმოყვანილი მსჯელობიდან გამომდინარე, ასეთ მსახიობობასაც ცოდვად ვერ ჩავთვლით, რადგან ა) მას არ განუსახიერებია რელიგიური პერსონჟი და ბ) მან მართალია განასახიერა რელიგიური პერსონაჟი, თუმცა იმავდროულად მას არასდროს უთამაშია ასე ვთქვათ უღირს ფილმებში.

რაც შეეხება წმინდა მამების განმარტებებეს, ახლა იმის თქმა თუ რას ფიქრობდნენ წმინდა მამები კინოს შესახებ, არასერიოზულია, რადგან კინო მაშინ არ არსებობდა. მართალია თეატრები არსებობდნენ, მაგრამ აქაც მგონი სერიოზული სხვაობაა.

აქედან გამომდინარე კითხვაზე, როგორ განვსაზღვროთ არის თუ არა მსახიობობა ცოდვა. ჩემი აზრით აქ უნდა ამოვიდეთ სახარებისეული ოქროს წესიდან: "ხე ნაყოფით იცნობა". არ შეუძლია ცუდ ხეს კარგი ნაყოფის გამოღება და პირიქით, კარგს-ცუდის.

ხოდა ამ ჭრილში, მე პირადად არ მინახავს ადამიანი, რომელზედაც ამ ფილმს უარყოფითი გავლენა მოეხდინოს, ხოლო დადებითი რამდენიც გინდა. ვიცი ასევე ადამიანი, რომელიც სწორედ ოსტრავის ნახვის შემდეგ შეუდგა ეკლესიურ ცხოვრებას , მანამდე თვითრჯულში იყო, თავად იყო საკუთარი თავის მოძღვარიც და მრევლიც. ეს შეიძლება ძალიან გულუბრყვილოდ ჟღერდეს, მაგრამ ასე იყო ფაქტია.

იგივე შეიძლება ითქვა ქრისტეს ვნებებზეც, როცა ასეთი მაქსიმალური სიზუსტით გიცხადდება ის ტანჯვა, რაც მაცხოვარმა პირადად შენთვის იტვირთა, შეუძლებელია ამ დროს სინანულის, მადლიერებისა და საკუთარი თავის უღირსობის შეგრძნება არ გაგიჩნდეს. სხვათაშორის ჩემს საახლობლოში ასევე ვიცი, რომ ეს ფილმი ნახა უფროსი თაობის (კომუნიზმის ეპოქაში გაზრდილმა) ადამიანმა და მასზე საოცარი დადებითი გავლენა მოახდინა. და ბოლოს, მე მოსმენილი მაქვს მამა თეოდორეს მოსაზრება ამ საკითხზე და თავისი პირადი დადებითი დამოკიდებულება ამ ფილმის მიმართ, რასაც პირადად მეც ვიზიარებ.

ზემოთმოყვანილი მსჯელობიდან გამომდინარე, მე ვფიქრობ, რომ თავისთავად მსახიობობა არ არის ცოდვა, მეორე საკითხია, რა როლს განასახიერებს (აირჩევს) მსახიობი (ანუ აქაც არჩევანია). შესაბამისად, კონკრეტულ მსახიობს ცოდვად შეიძლება ჩაეთვალოს ის არჩევანი, რომელიც მან გააკეთა უხამსი ფილმის სასარგებლოდ, რომლითაც თავის მხრივ, შეიძლება დაბრკოლდეს ადამიანი.

ეს არის ჩემი მოსაზრება და წავიკითხავ სიამოვნებით თქვენს შენიშვნებს

[dzvelmartlmadidebeli]

ქადაგება. ბ-ნო დამიანე, თქვენს პოსტში აქცენტირება გაკეთებულია რელიგიური შინაარსის ფილმებზე და მათ ზეგავლენაზე. მინდა გითხრათ, რომ ეს პირველისგან განსხვავებით, საკითხის მეორე მხარეა (პირველი თვით მსახიობობის ავკარგიანობაა). მხატვრული კინო და თეატრი ქადაგების, კონკრეტული იდეების გავრცელების ერთგვარი ფორმაა, რომელსაც გამომდინარე მსახიობის კარგი თამაშიდან, კარგი რეჟისურიდან, ოპერატორის დინამიური თუ რომანტიკული ხედვიდან და შესაფერისი მუსიკიდან, მრავალი ადამიანის სულის დაპყრობა შეუძლია. ასეთ ნაწარმოებებს ძალუძთ უდიდესი ემოციური დატვირთვა მიაღებინონ მაყურებელს. მაგრამ, სამსახიობო ქადაგების (მოდი ასე ვუწოდოთ კინოს და თეატრს) შინაარსი, რომელიც მეტად მოქმედებს ადამიანის ემოციებზე (ანუ მის მშვინვიერ სფეროზე) ბევრად არის დამოკიდებული იმაზე, თუ ვინ არის (ანუ რომელი აღმსარებლობისაა) მათი ავტორი.

გახსოვთ ალბათ ბაპტისტების მიერ გადაღებული ფილმი "იესო", რომელიც საქართველოს სხვადასხვა კუთხეში საპატრიარქოს ეგიდით ვრცელდებოდა. ან სხვა ფილმები, რომლებიც მაცხოვრის ამქვეყნიური ცხოვრების ამა თუ იმ მომენტს შეხებიან (თუნდაც, თქვენს მიერ ნახსენები მელ გიბსონის "ქრისტეს ვნებები", რომელიც სანახაობრივად საკმაოდ ძლიერ შთაბეჭდილებებს ტოვებს). ამგვარ ფილმებში, სამსახიობო ხელოვნებას რომ არ შევეხოთ, ყოველთვის შეიძლება მწვალებლური მომენტების გამოყოფა, რომელიც უკვე მავნეა მართლმადიდებელი ქრისტეანისთვის და ჭეშმარიტების საზიანოა (გავიხსენოთ, თუნდაც, ფილმები "დოგმა", "და ვინჩის კოდი", "ლეგიონი" და სხვა მრავალი).

პერსპექტივა. ამრიგად, ფაქტია - ფილმებიც ქადაგებენ და ამ მხარესთან ჩვენ ცოდვა-არცოდვის თვალსაზრისით მხოლოდ ნაქადაგევის მიხედვით შეგვიძლია ვიმსჯელოთ და გამომდინარე აქედან მოვიწონოთ ან არ მოვიწონოთ ფილმის შინაარსი. ამ მხრივ შეიძლება ერთგვარი პარალელი გავავლოთ მხატვრულ ლიტერატურასთან. ამ მიმართებით, მათ შორის არ არის განსხვავება.

მხატვრული ნაწარმოების გადმოცემის ფორმა (მნიშვნელობა არა აქვს სამსახიობო სანახაობაა ეს თუ ლიტერატურული ნაწარმოები), ყოველთვის დადებით (პოზიტიურ) პერსპექტივაში წყდება, განსხვავებით რელიგიური ხელოვნებისგან (მაგ. ხატწერა, წმიდა წერილის კანონიკური წიგნები, წმინდანთა ცხოვრება), რომელიც შებრუნებული პერსპექტივის ფორმას იყენებს ქადაგებისთვის. ეს არის არსებითი და მნიშვნელოვანი განსხვავება საერო და სასულიერო (ძირითადად, მართლმადიდებლური) ხელოვნებას შორის (მათთვის ვინც არ იცის რა არის შებრუნებული პერსპექტივა უბრალოდ და გლეხურად განვმარტავ: წარმოიდგინეთ სურათი (ვთქვათ პეიზაჟი), რომელსაც ჰორიზონტი, სიღრმე არა აქვს (დადებით პერსპექტივაში დახატული სურათისგან განსხვავებით), არამედ ყველა ობიექტი ერთ სიბრტყეზეა განლაგებული. უფრო ცხადად, შეგიძლიათ წარმოიდგინოთ პატარა ბავშვის მიერ დახატული პეიზაჟი და დააკვირდეთ, როგორ ხატავენ ბავშვები ბუნებას, ან პორტრეტებს - პატარების ნახატები სწორედ შებრუნებულ, ერთსიბრტყოვან სივრცეშია გადმოცემული). ეს არის მართლმადიდებლური ხატწერის ერთ ერთი უძირითადესი განმასხვავებელი ნიშანი ლათინური, ფერწერული "ხატმწერლობისგან" და საერთოდ, მხატვრული აზროვნების საერო ფორმებისგან.

ასეა, მხატვრულ ლიტერატურაშიც. მხატვრული მოთხრობა ან რომანი გიპყრობს, სიღრმეში გითრევს, თითქოსდა რომანში დატრიალებული მოვლენების მომსწრე და მონაწილეც კი ხდები. საკუთარ თავს წარმოიდგენ იმ სიტუაციასა და ვითარებაში, სადაც მიმდინარეობს მოქმედება. მოკლედ, მთლიანად რომანის პერიპეტიებში ხარ ჩართული. მაგრამ, აბა ერთი წარმოიდგინეთ სახარება და ქრისტეს სახარებისეულად აღწერილი ცხოვრება. სახარების კითხვისას თუ წარმოგიდგენიათ თავი ქრისტეს ადგილას? ან იქნებ ოდესმე, სახარების კითხვისას, გაგჩენიათ აზრი, რომ თქვენ ხართ ღვთისმშობელი და მის მიერ წარმოთქმულ სიტყვებს თქვენ ეუბნებით მაცხოვარს; ან კიდევ პეტრე მოციქული ხართ და თქვენს წარმოსახვაში იმ როლებს განასახირებთ, სახარებაში რომ კითხულობთ? არა? არ გაგჩენიათ ასეთი აზრი? ცხადია! ის არც შეიძლება გაგიჩნდეთ, რადგან სახარების გადმოცემის ფორმაა ისეთი, ამგვარი ოცნებებისგან და წარმოსახვებისგან იცავს ადამიანს. ეს არის სწორედ შებრუნებული პერსპექტივა!

ასკეტიკა. ადამიანის სულიერი ზრდადობის, სულიერი განმტკიცების საქმეში, ქადაგების ფორმის მნიშვნელობა რომ გავიაზროთ, კიდევ უფრო შორს წავიდეთ და შევეხოთ ლოცვას. ანუ ლოცვის პროცესს. ასკეტური ღვთისმეტყველება ლოცვის დროს გვიკრძალავს წარმოსახვას, ანუ რაიმეს, ვთქვათ ჯვარცმის, ან ქრისტეს გარეგნობის, ან რომელიმე სახარებისეული სიუჟეტის, წარმოდგენას. ამგვარ ოცნებებს ადამიანი ხიბლში შეჰყავს და ჭეშმარიტ ლოცვას განაშორებს. აქ არ შემიძლია ამ თემის განვრცობა, ეს ფორუმის პოლემიკის ჩარჩოებში შეუძლებელია, მხოლოდ ერთს ვიტყვი, წარმოიდგინეთ, როგორი იქნება ადამიანის წარმოსახვა და რა შეემთხვევა მის სულს, როდესაც ის კითხულობს მხატვრულ ლიტერატურას და ოცნებებს ეძლევა. ამიტომ, ხომ არ ებრძოდა ეკლესია მხატვრულ ლიტერატურას? თუ არ ვცდები რუსეთში პირველი მხატვრული ნაწარმოები 17-ე საუკუნეში გამოჩნდა. საქართველოში საერო მოტივები სასულიერო ლიტერატურაში უფრო ადრეულ საუკუნეებში ჩნდება. მაგრამ ეს ზომიერი მომენტებია, აგიოგრაფიული ნაწარმოებები მაინც იცავენ იმ წესს, რომელიც ადამიანს წარმოსახვებისა და ოცნებებისგან იცავს, მაგრამ განა ასე ხდება მხატვრულ ნაწარმოებში? მხატვრული ფილმებსა და თეატრალურ წარმოდგენებში ამაზე უარესი ხდება. აქ მიდის პირდაპირი შეტევა ადამიანის წარმოსახვაზე, როდესაც ადამიანის გონებას პირდაპირი გაგებით იპყრობენ ამაო ოცნებები და ეს შეგრძნება მათ დიდი ხნის განმავლობაში დაჰყვება. თუკი მართლმადიდებელი მამები, ადამიანის სულისადმი მავნებლობის გამო ადამიანს უკრძალავენ ე. წ. წარმოსახვით ლოცვას, რამდენად საზიანო და მავნეა წარმოსახვების მთელი კასკადის ყურება, ოღონდ არა საკუთარ თავში, არამედ კინოეკრანზე? ამდენად ასკეტურ-რელიგიური მხარე კინოხელოვნებას არა თუ არ მისცემს დადებით შეფასებას, არამედ ადამიანის სულის უპირველეს დამანგრეველ ძალად, ეშმაკის მანქანებად ჩათვლის.


ზნეობა და კანონიკა. თქვენ ამბობთ, რომ არსებობენ მართლმადიდებლური ფილმებიც, მაგალითად "კუნძული" (Остров), რომელიც ადამიანზე განმასპეტაკებლად მოქმედებს. მე არ დაგიწყებთ დავას, რადგან, როგორც უკვე ვთქვი, როგორც გარკვეული იდეის მატარებელი, ფილმიც, წიგნის მსგავსად, შესაძლოა კაცს დადებითადაც მუხტავდეს. ეს მხატვრული კინემატოგრაფის იდეოლოგიური მხარეა, რომელზეც ორიოდ სიტყვით უკვე ვისაუბრეთ. მაგრამ, საკითხის არსი მარტო იმაში კი არ მდგომარეობს, რომ თეატრისადმი ეკლესიის სიმკაცრე განპირობებულია სცენური წარმოდგენების უზნეობითა და წარმართული შინაარსით. ეკლესია თეატრის მარტო წარმართულ შინაარსს როდი განიკითხავდა, არამედ თვით მსახიობობის პრინციპსაც. წმ. კვიპრიანე კართაგენელი ტრაქტატში "სანახაობათა შესახებ" წერდა: "რა უნდა ითქვას უსარგებლო კომიკურ ძალისხმევაზე, ტრაგიკული სიტყვის უდიდეს განცდებზე და კივილის ნერვულ დაძაბულობაზე? ეს ყველაფერი კერპებსაც რომ არ ეძღვნებოდეს, მაინც არ მართებს ქრისტეანს ამგვარ სანახაობაზე მისვლა და მისი ყურება; რადგან, ამაში პირდაპირი დანაშაულიც რომ არ იყოს, მაშინაც კი სრულიად არასაკადრისია მართლმორწმუნეთათვის ამგვარი ამაობის ყურება" (იხ. Киприан Карфагенский, св. Творения. М.: Паломник, 1999. С. 383).

სამსახიობო ხელოვნებას ეკლესია უძველესი დროიდანვე კრიტიკულად ეკიდებოდა. III და IV საუკუნის წმიდა მამები და საეკლესიო კრებები ერთმნიშვნელოვნად გმობდნენ ადამიანთა მიდრეკილებას თეატრისადმი და გასართობ სანახაობათა ცქერას. გვიანდელ კრებებს ადრინდელ კრებათა ეს დადგენილებები არ გაუუქმებია.
სხვათა შორის, მეექვსე მსოფლიო კრების 62-ე კანონი, უკრძალავს მამაკაცს დედაკაცის ტანისამოსის ჩაცმას, ხოლო დედაკაცს - მამაკაცისას (რაც არცთუ იშვიათია სამსახიობო როლებში), ასევე ნიღბების გამოყენებას: "ატიკური, ჯამბაზური, ან თამაშით გასართობი სამსახიობო ნიღაბი არავინ უნდა აიფაროს (სქოლიო: იგულისხმება სატირული, კომედიური და ტრაგიკული სამსახიობო ხელოვნება). ვინც ზემოთთქმულთაგან რომელიმე საქციელს ჩაიდენს... თუ სასულიერო პირი იყოს, მათ განკვეთას ვბრძანებთ, თუ ერისკაცი - უზიარებელ იყოს" (დიდი სჯულისკანონი. VI მსოფლიო კრების. 62-ე კანონი. "საქართველოს ეკლესიის კალენდარი". 1987 წ. გვ. 332). კანონიკურ განწესებათა ცნობილი კომენტატორი მათე ბლასტარისი განმარტავს, რომ მოცემული განწესება "კრძალავს კომიკური ნიღბების აფარებას ვინმეს დასაცინად, ან ტრაგიკულისა თანაგრძნობისა და ტირილის აღსაძვრელად" (Властарь Матфей. Алфавитная синтагма. М., 1996. С. 208). ლაპარაკია საკუთარ თავზე ისეთი სახის მიღებისა, რომელიც მაყურებელში შესაბამის გრძნობებს გამოიწვევს. და თუკი დავფიქრდებით, შევნიშნავთ, რომ მსახიობისთვის, თვით გრიმი და როლთან შეფარდებული სახის მიმიკა ასევე ერთგვარი ნიღაბია - კომიკური იქნება ის, სატირული თუ ტრაგიკული.

VI მსოფლიო საეკლესიო კრების 51-ე კანონი ბრძანებს: "წმინდა და მსოფლიო კრება გმობს სახუმარო სანახაობას, სანადირო სანახავს და მგოსანთა როკვას". ავტორიტეტული კომენტატორი იოანე ზონარა განმარტავს: "სახარებისეული ცხოვრების სიმკაცრე ითხოვს, რათა მართლმორწმუნენი ცხოვრობდნენ წმინდანთა შესაბამისად და არა თავაშვებულად და გარყვნილად. ამიტომაც, ამ კანონით აკრძალულია ყოველივე, რასაც სულში შემოაქვს გაფანტულობა, აუძლურებს და არყევს მის სიმტკიცეს და იწვევს სიცილისა და ხარხარის მძლავრ აფეთქებას, როგორიცაა კომიკოსთა წარმოდგენები, რომლებიც ზოგჯერ ბაძავენ არაბებს, ზოგჯერ სომხებს, ზოგჯერ მონებს და კიდევ მრავალთ, ლოყაზე მირტყმით წარმოშობენ უჯერო სიცილს და უბრალო და უგულისხმო ადამიანები თითქმის თავდავიწყებამდე მიჰყავთ... იკრძალება აგრევთე სცენაზე ცეკვა". შემდეგ, მსახიობობასთან დაკავშირებით, ზონარას მოჰყავს მნიშვნელოვანი სიტყვები: "ხოლო სცენა არის პირმოთნეობა და თვალთმაქცობა, ამიტომაც ადამიანებს, რომლებიც პირმოთნეობენ და ხან მონებს თამაშობენ, ხან ბატონებს, ხან კიდევ მხედართმთავრებსა და მმართველებს, მსახიობებს უწოდებენ. ამრიგად, კანონი კრძალავს როგორც ამ კომიკოსთა წარმოდგენებს, ასევე სცენაზე ცეკვას" (Правила Святых Вселенских Соборов с толкованиями. М., 2000. С. 452).

მათე ბლასტარისი თითქმის იგივეს ბრძანებს: "კომიკოსებს კანონი იმათ უწოდებს, რომლებიც მავანის ხმებსა და ჩვევებს ბაძავენ და მაყურებელში თავშეუკავებელ სიცილს იწვევენ... ხოლო სცენა არის პირმოთნეობა და თვალთმაქცობა; ადამიანებს, რომლებიც პირმოთნეობენ და ხან მონებს თამაშობენ, ხან ბატონებს, ხან კიდევ მხედართმთავრებსა და მმართველებს, მსახიობებს უწოდებენ" (Властарь Матфей. Алфавитная синтагма. С. 266 – 267).

ამრიგად, ძველი საეკლესიო კანონები გმობენ ემოციებისა და გრძნობების გამოხატვის არტისტულ მეთოდს (ნათქვამია: კრება კრძალავს ნიღბებს "თანაგრძნობისა და ტირილის გამოსაწვევად"; განკიცხულნი არიან ისინი, "რომლებიც მავანის ხმებსა და ჩვევებს ბაძავენ და მაყურებელში თავშეუკავებელ სიცილს იწვევენ..."); გმობენ ასევე თვით სამსახიობო პრინციპს ხან ერთი როლი ითამაშო, ხან მეორე ("ხან მონა, ხან ბატონი..."); და ბოლოს თეატრალური სცენა იწოდება "პირმოთნეობად და თვალთმაქცობად".

მოსკოვის საპატრიარქოს მღვდელ-მსახიობი (ამგვარ კურიოზსაც მოვესწარით), ივანე ოხლობისტინი (იხ. ქვემოთ სურათები) თავისი სამსახიობო ხელოვნების შესახებ ერთ ერთ ინტერვიუში აცხადებდა: "ჩემს ცხოვრებში ეს ორი შემადგენელი ნაწილი განცალკევებულია ერთმანეთისგან. როდესაც მე ვარ ტაძარში, სულიერი მდგომარეობა მიპყრობს და მაიძულებს ვიმოქმედო კანონების შესაბამისად, ხოლო გადასაღებ მოედანზე ვცდილობ ვიაზროვნო და ვიმოქმედო როგორც კინემატოგრაფიის სახელმწიფო ინსტიტუტის კურსდამთავრებულმა" (Аргументы и Факты, № 47, 18.11.08). მაგრამ, ქრისტემ ბრძანა: "არავის ძალუძს ორი ბატონის მონობა: რადგან ან ერთს შეიყვარებს და მეორეს შეიძულებს, ან კიდევ ერთს შეითვისებს და მეორეს შეიზიზღებს. ვერ შესძლებთ ღმერთსაც ემონოთ და მამონასაც" (მათე 6:24). არჩევანის გარდაუვალობა ცხადია, როგორც მღვდლის, ასევე პროფესიონალი მსახიობისთვის. სცენარის შესწავლა, რეპეტიციები, გადაღებები, როლში შესვლა, მასობრივ საინფორმაციო საშუალებებით გამოსვლა გადაღებულ ფილმთან დაკავშირებით - ეს ყოველივე აღვსებულია არა იმ სულით, რომელიც უნდა გააჩნდეს მართლმადიდებელ ქრისტეანს.

ილუზია. საქმე იმაშია, რომ ყოველგვარი სამსახიობო როლი არის სხვისი ცხოვრების გათამაშება, სხვისი სახის მიღება (აქედან ხომ არ მოდის სიტყვა "სახიობა"?), ფსიქოლოგიის აღქმა, ქცევის მანერები, პერსონაჟის პიროვნული თავისებურებები, იმ სახის შექმნა, რომელიც თვითონ მსახიობისთვის დამახასიათებელი არ არის და ამიტომაც, რეალური ცხოვრებიდან ილუზორულ ცხოვრებაში გადანაცვლებაა (თუ რომანის მწერალი მოქმედებს მხოლოდ თავისი წარმოსახვით და ეს ყოველივე წიგნის ფურცლებზე გადააქვს, მსახიობი მთელი თავისი არსით სხვა პერსონაჟად გარდაისახება და მთლიანად, ფსიქოლოგიურად ერწყმის როლს). მსახიობი არ არის გმირი, ის მხოლოდ ჩანს ასეთად, ის არც წმინდანია, არამედ თამაშობს წმინდანს და ამ გარდასახვაში არსებობს სულისთვის საზიანო საფრთხე, რომელიც ყოველი ადამიანში უბრალოებასა და სიწრფელეს არის მოწყურებული.

ადამიანი მოწოდებულია იმისკენ, რომ სულის განწმენდის გზით გათავისუფლდეს ყოველი ცოდვილი მიდრეკილებებისგან და თავის თავში გამოავლინოს ხატი ღმრთისა, მაშინ როდესაც, მსახიობი თამაშის დროს მოირგებს სხვა სულის ნიღაბს. ამას ემატება ისიც, რომ ნებისმიერი სპექტაკლი ან სათამაშო ფილმი არის მხატვრული გამონაგონი და მსახიობი აკეთებს ამ გამოგონილი პერსონაჟის, ან გმირის, ან კიდევ ბოროტმოქმედის იმიტაციას. ის ერწყმის ამ როლს, გადის სინამდვილიდან და ქმნის ერთგვარ სიცრუეს, უფრო ზუსტად ილუზიას, რომელსაც მაყურებელიც ეზიარება.

"შეხედე საკუთარ თავს, - ამბობდა წმ. იოანე ოქროპირი, - როგორი ხარ შენ ეკლესიიდან დაბრუნების შემდეგ და როგორი, - თეატრიდან გამოსვლისას; შეადარე ეს ორი დღე ერთმანეთს და არ დაგჭირდება ჩვენი განმარტება" (Иоанн Златоуст, свт. Полное собрание творений. Т. 4. Кн. 2. М.: «Златоуст», 1995. С. 857).

[dzvelmartlmadidebeli]

მოსკოვის საპატრიარქოს მღვდელი და მსახიობი ივანე ოხლობისტინი

[damiane80]

ზემოთ შენ ბევრი რამე თქვი, ზოგს ვეთანხმები ზოგს არა მაგრამ მათზე კომენტარი მგონი უსარგებლოა, მხოლოდ აქ მოყვანილ ფრაზასთან გამოვხატავ ჩემს მოსაზრებას.

"შეხედე საკუთარ თავს, - ამბობდა წმ. იოანე ოქროპირი, - როგორი ხარ შენ ეკლესიიდან დაბრუნების შემდეგ და როგორი, - თეატრიდან გამოსვლისას; შეადარე ეს ორი დღე ერთმანეთს და არ დაგჭირდება ჩვენი განმარტება" (Иоанн Златоуст, свт. Полное собрание творений. Т. 4. Кн. 2. М.: «Златоуст», 1995. С. 857).

წმ. იოანე ოქროპირის ეს ფრაზაც ადასტურებს, რომ მსახიობობაზე (ფილმზე ან სპექტაკლზე) წარმოდგენა რომ შეგექმნას, უნდა გამოიკვლიოს რა შედეგი გამოიღო მან შენში. თუ შედეგი ნოლია (მინუსებზე) რომ არაფერი ვთქვათ, ესე იგი დრო უქმად დაგიკარგავს. მაგრამ მე როგორც ზემოთ ვახსენე, ყველა ფილმზე ამას ვერ ვიტყვით. არის ფილმები და საკმაოდ ბერვრი, რომელსაც უეჭველია დადებითი გავლენა აქვს ადამიანზე და არა მხოლოდ რელიგიური ხასიათის ფირმები.

მაგალითად ავიღოთ სიტყვაზე "ჯარისკაცის მამა" - ეხლა თქვენი აზრით სერგო ზაქარიაძეს ამ როლის თამაში ცოდვად შეერაცხება??? ან ჩვენ ცოდვად გვეთვლება მისი ყურება?

პლიუს ზემოთ ნახსენები იყო, რომ მსახიობი იტყუება და მაყტურებელი თავს უტყუებს და სხვ. ალბათ გაგონილი გექნებათ, თუ როგორ ემზადებოდნენ ნამდვილი მსახიობები როლისათვის. ისინი მტელი არსებით ითავისებდნენ გმირს. მისი ცხოვრებით ცხოვრობთ მისი ტკივილი ტკიოდათ და სიხარული უხაროდათ და ეს ყველაფერი სწორედ იმისათვის, რომ ადგილი არ ჰქონოდა ტამაშს, სიყალბეს, არამედ ყოფილიყო გადმოცემული გრძნობა რეალუირი. იგივე შეიძლება იტქვას სერგო ზაქარიაზის ზემოთნახსენებ როლზე.

ზემოთქმულიდან გამომდინარე, მე ვფიქრობ, არ შეიძლება აპრიორი იმის თქმა, რომ მსახიობობა არის ცოდვა, როგორც ვთქვი, თუ ასეთ დაშვებას გავაკეტებთ, მაშინ ფილმის ყურებაც ცოდვა გამოდის. მსახიობის პროფესიაში, ისე როგორც ნებისმიერ საქმეში არის არჩევანი და მსახიობის პირადი დამოკიდებულება როლისადმი. ჩემი აზრით, მსახიობი, რომელიც კეთილსინდისიერად და პროფესიულად ასრულებს თავის საქმეს, იტავისებს როლს და იმავდროულად მონაწილებს ისეთ ზნეობრივი ხასიათის ფილმებში, რომელიც არ დააბრკოლებს მნახველს - თავის ამ საქმიანობით არათუ ცოდვას ჩადის, არამედ პირიქით, კეთილსინდისიერად ასრულებს იმას, რისი ტალანტიც ღმერთს მისთვის მიუცია.

[dzvelmartlmadidebeli]

damiane80

ზემოთ შენ ბევრი რამე თქვი, ზოგს ვეთანხმები ზოგს არა მაგრამ მათზე კომენტარი მგონი უსარგებლოა, მხოლოდ აქ მოყვანილ ფრაზასთან გამოვხატავ ჩემს მოსაზრებას.

ფაქტია, ჩვენ განსხვავებული დამოკიდებულება გვაქვს ამ საკითხისადმი (და არა მარტო ამ საკითხისადმი), რაც ჩვენი ეკლესიის სულიერი ცხოვრებიდან გამომდინარეობს. ყველამ კარგად ვიცით, რომ თქვენი ეკლესია პრაქიკულად გაამსოფლურების გზას ადგას. პატრიარქი წერს ოპერებს, დადის კონცერტებზე, ესწრება მოდების ჩვენებას (საპატრიარქოში) და ა. შ. ჩამოთვლა შორს წაგვიყვანს. ამიტომაც, მისი ეკლესიის რიგით წევრებს არა მართლმადიდებლური პოზიციის დაჭერა, არამედ პატრიარქის და სხვა სასულიერო პირთა ქმედებების ადვოკატობა უწევთ. არ მინდა ეს ელემენტარულად მარტივი საკითხი დაუსრულებელი დავის საგნად გადავაქციო (ყოველ შემთხვევაში, ჩემი მხრიდან, მართალია მოკლედ, მაგრამ მგონი სავსებით გასაგებად და ნათლად იყო წარმოჩენილი სამსახიობო ხელოვნების მავნებლობა. ახლა კი ზოგიერთ ციტატას რაც შეეხება:

წმ. იოანე ოქროპირის ეს ფრაზაც ადასტურებს, რომ მსახიობობაზე (ფილმზე ან სპექტაკლზე) წარმოდგენა რომ შეგექმნას, უნდა გამოიკვლიოს რა შედეგი გამოიღო მან შენში. თუ შედეგი ნოლია (მინუსებზე) რომ არაფერი ვთქვათ, ესე იგი დრო უქმად დაგიკარგავს. მაგრამ მე როგორც ზემოთ ვახსენე, ყველა ფილმზე ამას ვერ ვიტყვით. არის ფილმები და საკმაოდ ბერვრი, რომელსაც უეჭველია დადებითი გავლენა აქვს ადამიანზე და არა მხოლოდ რელიგიური ხასიათის ფირმები.

წმ. იოანე ოქროპირის ფრაზა არანაირად არ ადასტურებს თქვენს მიერ გაკეთებულ დასკვნას. არა მგონია არ გესმოდეთ, რომ წმ. ოქროპირი სამსახიობო ხელოვნებაზე მარტო ამ ფრაზებით არ შემოიფარგლებოდა. უკეთურება იქნება წმიდა მამას მივაწეროთ ისეთი აზრი, რომ თუ კარგი განწყობა დაგეუფლა ნანახი სპექტაკლიდან ან რაიმე სანახაობიდან ის კეთილია და სამსახიობო სანახაობები მათი შინაარსის მიხედვით უნდა განვსაჯოთ.

არის ფილმები და საკმაოდ ბერვრი, რომელსაც უეჭველია დადებითი გავლენა აქვს ადამიანზე და არა მხოლოდ რელიგიური ხასიათის ფირმები.

ჩვენ მგონი ზოგადად სამსახიობო ხელოვნებაზე ვლაპარაკობთ და არა მარტო ერთი ფილმისგან მიღებულ განცდაზე.

მაგალითად ავიღოთ სიტყვაზე "ჯარისკაცის მამა" - ეხლა თქვენი აზრით სერგო ზაქარიაძეს ამ როლის თამაში ცოდვად შეერაცხება??? ან ჩვენ ცოდვად გვეთვლება მისი ყურება?

სერგო ზაქარიაძეს ბევრი სხვა როლიც აქვს ნათამაშევი, რაც სრულიად შეესატყვისება რჯულის კომენტატორთა მიერ დახასიათებულ სამსახიობო ხელოვნებას, რომ ის არის პირმოთნეობა და თვალთმაქცობა. სერგო ზაქარიაძე და სხვა ცნობილი მსახიობები სწორედაც რომ კარგად თამაშობენ... ხან ჯარისკაცის მამას, ხან ბაყბაყ დევებს და ხან კიდევ ვის... განა ამ ხელოვნებაზე არ ლაპრაკობს დიდი სჯულისკანონი?

ჩვენ ცოდვად გვეთვლება მისი ყურება?

ყურება არ არის სამსახიობო ხელოვნება. გააჩნია ვინ რა მიზნით უყურებს ამა თუ იმ ფილმს ან სპექტაკლს (მე ზემოთ ვთქვი, რომ ფილმებს გააჩნიათ იდეოლოგიური დატვირთვა) და როგორც ზოგჯერ საჭიროა წაიკითხო მწვალებელ ავტორთა ნაწერები, რათა ჯეროვანი პასუხი გასცე მათ იდეოლოგიას, ზოგიერთი ფილმის ყურებაც საჭიროა, რათა საზოგადოება გაარკვიო მის სიავკარგეში (მაგალითისითვის გაგახსენებთ აჟიოტაჯს, რომელიც გამოიწვია "და ვინჩის კოდმა").

პლიუს ზემოთ ნახსენები იყო, რომ მსახიობი იტყუება და მაყტურებელი თავს უტყუებს და სხვ. ალბათ გაგონილი გექნებათ, თუ როგორ ემზადებოდნენ ნამდვილი მსახიობები როლისათვის. ისინი მტელი არსებით ითავისებდნენ გმირს. მისი ცხოვრებით ცხოვრობთ მისი ტკივილი ტკიოდათ და სიხარული უხაროდათ და ეს ყველაფერი სწორედ იმისათვის, რომ ადგილი არ ჰქონოდა ტამაშს, სიყალბეს, არამედ ყოფილიყო გადმოცემული გრძნობა რეალუირი. იგივე შეიძლება იტქვას სერგო ზაქარიაზის ზემოთნახსენებ როლზე.

ჩვენ ვლპარაკობდით არა მსახიობის პირად პასუხისმგებლობაზე საკუთარი პროფესიის მიმართ, არამედ მის სიავკარგეზე. ისიც კი აღვნიშნეთ, რომ სწორედ ასეთი გარდასახვა, როლში შეჭრა და მისთანანი არის კიდევაც მავნე მსახიობის სულისთვის... და გამომდინარე აქედან, ასეთი პროფესია არ შეიძლება საცდურს არ შეიცავდეს... მსახიობობა, უბრალოდ რომ ვთქვათ, არის გართობა...

საქართველოს ეკლესია იყო დრო (თუ არ ვცდები არჩილ მეფის დროს) ხალხურ მუსიკას ებრძოდა, რადგან მიაჩნდა, რომ მართლმადიდებელი ქრისტეანისთვის გართობა და დროს ტარება სულის წარწყმედის ტოლფასია. რაღა უნდა ვთქვათ გართობის ისეთ დახვეწილ ფორმაზე, როგორიც მსახიობობაა...

ზემოთქმულიდან გამომდინარე, მე ვფიქრობ, არ შეიძლება აპრიორი იმის თქმა, რომ მსახიობობა არის ცოდვა, როგორც ვთქვი, თუ ასეთ დაშვებას გავაკეტებთ, მაშინ ფილმის ყურებაც ცოდვა გამოდის.

მსახიობობა ცოდვაა, ის არანაირად არ რგებს ადამიანის სულს, მეტიც ვნებს. ამიტომაც არის ის ცოდვა. ხოლო ყურებაზე უკვე მოგახსენეთ.

ჩემი აზრით, მსახიობი, რომელიც კეთილსინდისიერად და პროფესიულად ასრულებს თავის საქმეს, იტავისებს როლს და იმავდროულად მონაწილებს ისეთ ზნეობრივი ხასიათის ფილმებში, რომელიც არ დააბრკოლებს მნახველს - თავის ამ საქმიანობით არათუ ცოდვას ჩადის, არამედ პირიქით, კეთილსინდისიერად ასრულებს იმას, რისი ტალანტიც ღმერთს მისთვის მიუცია.

კიდევ ერთხელ აღვნიშნავ, რომ ჩვენ ვსაუბრობთ პროფესიაზე, და არა ამ პროფესიის ადამიანის საკუთარი საქმიანობისადმი დამოკიდებულებაზე.

მართლმადიდებლობაში არ არსებობს თუნდაც ერთი წმიდა მამა, რომელიც მსახიობობას აქებდეს. ჩვენთვის ეს სრულიად საკმარისია იმისთვის, რომ უკიდურეს შემთხვევაში, მისი ქება და დაცვა მაინც არ დავიწყოთ.

თქვენი საქმისა კი თქვენ იცით.

[damiane80]

ფაქტია, ჩვენ განსხვავებული დამოკიდებულება გვაქვს ამ საკითხისადმი (და არა მარტო ამ საკითხისადმი), რაც ჩვენი ეკლესიის სულიერი ცხოვრებიდან გამომდინარეობს. ყველამ კარგად ვიცით, რომ თქვენი ეკლესია პრაქიკულად გაამსოფლურების გზას ადგას. პატრიარქი წერს ოპერებს, დადის კონცერტებზე, ესწრება მოდების ჩვენებას (საპატრიარქოში) და ა. შ. ჩამოთვლა შორს წაგვიყვანს. ამიტომაც, მისი ეკლესიის რიგით წევრებს არა მართლმადიდებლური პოზიციის დაჭერა, არამედ პატრიარქის და სხვა სასულიერო პირთა ქმედებების ადვოკატობა უწევთ.

ზედმეტები ხო არ მოგდის?!, ჩემი კერძო აზრის გამო მთელი ეკლესიის ლანძღვაზე რომ გადადიხარ თან შემდეგი სიტყვებით "ყველამ კარგად ვიცით" - "ყველაში" ვის გულისხმობ თუ კაცი ხარ მითხარი ერთი?
საქართველო მართლმადიდებლურ ეკლესიას ჩემი ადვოკატობა ნამდვილად არ სჭირდება, მით უფრო თქვენთან. რაც შეეხება ოპერების და საგალობლების წერას - ეს ცოდვაა შენი აზრით? და მოსმენილი თუ გაქვს საერთოდ?, "დადის კონცერტებზე" - იუმორინაზე ნახე სადმე?, ბოლოს მოდების ჩვენებას ისე ამბობ, თითქოს მოკლე კაბებისა და ბიკინების ჩვენება ყოფილიყოს საპატრიარქოში, როგორც მახსოვს ეროვნული სამოსის თანამედროვე ვარიანტის ჩვენება იყო. მოკლედ როგორც ყოველთვის კონტექსტიდან ამოგლეჯილი ფრაზები ...

ფაქტია, ჩვენ განსხვავებული დამოკიდებულება გვაქვს ამ საკითხისადმი (და არა მარტო ამ საკითხისადმი),

მადლობა ღმერთს რომ ასეა, მით უფრო ზემოთნათქვამის გათვალისწინებით.

არა მგონია არ გესმოდეთ, რომ წმ. ოქროპირი სამსახიობო ხელოვნებაზე მარტო ამ ფრაზებით არ შემოიფარგლებოდა. უკეთურება იქნება წმიდა მამას მივაწეროთ ისეთი აზრი, რომ თუ კარგი განწყობა დაგეუფლა ნანახი სპექტაკლიდან ან რაიმე სანახაობიდან ის კეთილია და სამსახიობო სანახაობები მათი შინაარსის მიხედვით უნდა განვსაჯოთ.

ჯერ ერთი, რომ შენ სხვა ფრაზები არ მოგიტანია, რაც მოიტანე ის ვახსენე, თუ რამე სხვა ფრაზა არის და ამით არ არის შემოფარგლული ახსენე ისიც, ჰაერზე ნუ საუბრობ,

მეორეც, შენ მგონი არა მარტო წმინდა წერილს კითხულობ როგორც გაწყობს, არამედ ნებისმიერი სხვა პირის უბრალო ნათქვამსაც ისე იგებ, როგორც გინდა და შემდეგ საკუთარი კომენტარებს აკეთებ. ეს აზროვნებს სერიოზულ პრობლემაზე მიუთითებს. აი ამის მაგალითი: შენ ამბობ:

უკეთურება იქნება წმიდა მამას მივაწეროთ ისეთი აზრი, რომ თუ კარგი განწყობა დაგეუფლა ნანახი სპექტაკლიდან ან რაიმე სანახაობიდან ის კეთილია და სამსახიობო სანახაობები მათი შინაარსის მიხედვით უნდა განვსაჯოთ

სად ნახე, რომ წმინდა იოანე ოქროპირს მივაწერე რაიმე. ზემოთ მოყვანილი იყო მხოლოდ ჩემი შეხედულება (მოსაზრება) წმინდა მამის კონკრეტულ სიტყვებზე, თუ როგორ ვგებულობ (ან შეიძლება გავიგო) ეს სიტყვები მე, დღეს 21-ე საუკუნეში, პრაქტიკულ ცხოვრებაში.

შეიძლება ჩემი მოსაზრება არასწორი იყოს, მაგრამ ნამდვილად არ ვახვებ ამ მოსაზრებას სხვას და მით უფრო არ მივაწერ ამ აზრებს წმინდა მამას (ღმერთმა დამიფაროს). ასე რომ მოგიწოდებ წაიკითხო ის რაც წერია და არა ის რაც შენ გინდა რომ ეწეროს.

რაც შეეხება მსახიობობას, აქაც ბევრი დაშტაბმული ფრაზები გაქვს, ყველას არ შევეხები, უბრალოდ ერთს კითხვას დაგისვამ, მაგალითისთვის, რადგან ეს ფილმი ზემოთ ნახსენები იყო: სერგო ზაქარიძის ჯარისკაცის მამა - კონკრეტულად ამ ფილმში ნათამაშები როლი ან იგივე ოსტარვში "სტარეცის" როლი კონკრეტულად - ამ მსახიობებს ცოდვად შეერაცხებათ შენი აზრით თუ არა? მარტივად კი თუ არა? სხვა ფილმებს და სპექტაკლებს გთხოვ არ შეეხო.

[dzvelmartlmadidebeli]

damiane80
[quote]ზედმეტები ხო არ მ

damiane80

ზედმეტები ხო არ მოგდის?!, ჩემი კერძო აზრის გამო მთელი ეკლესიის ლანძღვაზე რომ გადადიხარ თან შემდეგი სიტყვებით "ყველამ კარგად ვიცით" - "ყველაში" ვის გულისხმობ თუ კაცი ხარ მითხარი ერთი?

ჩანს ჩემს ბოლო პოსტს ძალიან გაუღიზიანებიხართ. არადა, გასაღიზიანებელი და სალანძღავი არაფერი დამიწერია. შევეცდები ვაჩვენო.

"ყველაში" ვგულისხმობ ყველა იმ ადამიანს, ვინც ოდნავ მაინც არის ჩახედული საეკლესიო კანონიკაში.

[dzvelmartlmadidebeli]

ჩემი კერძო აზრის გამო მთელი ეკლესიის ლანძღვაზე გადადიხარ

ასე რომ იყოს მაშინ, თქვენ მე კი არა, საკუთარ ეკლესიას უნდა დაპირისპირებოდით. თქვენი ნათქვამიდან გამოდის, რომ თქვენი ეკლესიისგან განსხვავებით, სხვა აზრი გაგაჩნიათ და ამ შემთხვევაში კერძო აზრს გამოთქვამთ. ე. ი. მე და თქვენს ეკლესიას ერთი და იგივე მიდგომა გვქონია მოცემული საკითხისადმი და თქვენ, რატომღაც მე მედავებით. ძალიან სასაცილოა!

მაგრამ, საქმეც იმაშია, რომ ეს არ არის მხოლოდ თქვენი კერძო აზრი, მთელი თქვენი ეკლესია გაამსოფლიურების გზას რომ ადგას, რაც ეტყობა მისი სასულიერო და საერო პირების ცხოვრებას და სამსახიობო ხელოვნებისა და გართობებისადმი მათ დამოგიტებულებას. მოგვიტევეთ, მაგრამ, სხვაგვარად ვერ აღვიქვამთ ფაქტებს, როდესაც უმაღლესი სასულიერო პირი აკურთხებს ოლიმპიადაზე მიმავალ სპორტსმენებს და "უკეთ რომ იასპარეზონ" სანთლებსა და ნაკურთხ წყალსაც ატანს.

აკურთხებს მომღერლებს, რომლებიც შემდეგ ტელეინტერვიუებში მადლობას უძღვნიან პატრიარქს "კურთხევისთვის" და იმედოვნებენ, რომ ეს დაეხმარება მათ გამარჯვებაში.

პატრიარქის დაბადების დღე ოპერის თეატრში აღნიშნეს (ეს გაამსოფლიურების კიდევ ერთი ნიშანია. ქრისტეანობაში დაბადების დღის გადახდა ტრადიციაში არ არის (იხდიან ანგელოზის დღეს) და ისიც ოპერის თეატრში, სამსახიობო და გასართობი ხელოვნების მუშაკთა მონაწილეობით). ამ ღონისძიებამდე, ერთ ერთი ტელევიზიით გამოვიდა ახალგაზრდა ოპერის მომღერალი ქალი (სამწუხაროდ სახელი არ მახსოვს), რომელიც სახეგაბადრული და გახარებული ამბობდა, რომ შეხვდა პატრიარქს, რომელმაც მოისმინა მისი ხელოვნება და უთხრა: "დიდი მომავალი გაქვსო". რა მომავალი შეიძლება ჰქონდეს ოპერის მომღერალს დიდ სჯულისკანონში ნახეთ. ხოლო, უნდა აძლევდეს თუ არა პატრიარქი მსახიობებს, მოცეკვავეებსა და მომღერლებს ასეთ რჩევებს, თუ სჯულისკანონი არ გაქვთ, თქვენს მიერ ნაქებ "ოსტროვს" მაინც უყურეთ, სადაც, იდეური თვალსაზრისით (ჩვენ ხომ მსახიობობაზე ვლაპარაკობთ და არა იდეებზე), სავსებით სწორად არის ნაჩვენები, რომ ამსოფლიურობით გატაცებული ადამიანი თავს ვერ იცხოვნებს (თვით "ოსტროვს" ცოტა ქვემოთ შევეხები).

გავიხსენოთ, როგორ უწევდა კურირებას ბაპტისტების მიერ გადაღებულ ფილმს "იესოს" თქვენი საპატრიარქო (სხვათა შორის, ამ ფილმის ბოლოში მისი ბაპტისტი ავტორები მიმართავენ მაყურებელს და ერთობლივი ლოცვისკენ მოუწოდებენ. კინოთეატრებში, სადაც ამ ფილმს უყურებნდნენ, ხალხი დგებოდა ფეხზე და ბაპტისტურ ლოცვას უერთდებოდა). ამასთან დაკავშირებით "ივერიის გაბრწყინების" რედაქტორი, აწ გარდაცვლილი გ. გაბაშვილი წერდა: "არანაკლები "ღვაწლი" პატრიარქ ილია II-ს ეკლესიის სეკულარიზაციის, გაამსოფლიურების საქმეშიც მიუძღვის; აი, ერთი სახასიათო მაგალითი: "... აღსანიშნავია, რომ (მხატვრული ფილმი) "იესო" საბჭოთა კავშირში პირველად აქ, ჩვენს სამშობლოში ჩამოიტანეს. ამ პროექტის განხორციელებაში დიდი როლი შეასრულა საქართველოს საპატრიარქომ, რომელმაც დააფინანსა იგი" ("ნატვრისთვალი", #2, დეკემბერი, 1989წ.)..." (გ. გაბაშვილი. პატრიარქ ილია II-ს სულიერი მოღვაწეობა დიდი სჯულისკანონის ფონზე).

მახსოვს კინოთეატრ "ამირანში" გამართულ პრეს-კონფერენცია, რომელიც ფილმ "ქრისტეს ვნებების" პრემიერის წინ მოეწყო. პრეს-კონფერენციაში, რამოდენიმე ადამიანი მონაწილეობდა, მათ შორი დამამახსოვრდა მალხაზ სონღულაშვილი (ბიაპტისტების ლიდერი) და თქვენი საპატრიარქოს წარმომადგენელი (თუ არ ვცდები ეს იყო ვინმე "მამა" ბოტკოველი).

მაგალითების ჩამოთვლა შორს წაგვიყვანს. ვფიქრობ, ესეც საკმარისია. და ალბათ გასაგებიც უნდა იყოს, რომ ეს ფაქტები ყველამ იცის. თქვენ თუ არ იცოდით, დღეიდან გეცოდინებათ.

საქართველო მართლმადიდებლურ ეკლესიას ჩემი ადვოკატობა ნამდვილად არ სჭირდება, მით უფრო თქვენთან.

პირადად თქვენი ადვოკატობა სჭირდება თუ არა თქვენს ეკლესიას, ეს მისი გადასაწყვეტია, მაგრამ ზოგადად, ადვოკატობა რომ სჭირდება ეს ფაქტია და საპოლემიკო სარბიელზე მრავალი ამგვარი "ადვოკატია" გამოსული საპატრიარქოს დასაცავად. რაც შემეხება მე, ჩანს, თქვენ ასე ჩემი პიროვნების დაკნინების მიზნით წერთ. თუ არ სჭირდება ადვოკატობა და თანაც პოლემიკაში ჩვენთან, მაშინ რად იცავთ და რად ადვოკატობთ?

რაც შეეხება ოპერების და საგალობლების წერას - ეს ცოდვაა შენი აზრით?

ეს არის სწორედ გაამსოფლიურება! ამაზე არ ვლაპარაკობთ ახლა? რომელი წმიდა მამის მიბაძვით ისწავლა თქვენმა მოძღვარმა ოპერების წერა? ან მის მიერ დაწერილი საგალობლების ოპერის თეატრებში გაჟღერება? საგალობლების წერა ცოდვა არ არის, საგალობლებს მრავალი წმიდა მამა წერდა და ჩვენს მას ეკლესიაში ვგალობთ. თქვენი პატრიარქი კი საგალობლებს წერს ოპერაში სამღერად. მგონი უნდა შეგეძლოთ განსხვავების დანახვა.

და მოსმენილი თუ გაქვს საერთოდ?

არა, მოსმენილი არ მაქვს, მაგრამ დარწმუნებული ვარ, გაამსოფილურებულ პატრიარქს არ შეუძლია ისეთი სულის განმწმენდელი საგალობლების დაწერა, როგორიც შეეძლოთ იოანე დამასკელს, ანდრია კრიტელს და სხვებს, რადგან ისინი ჯერ ასკეტური ცხოვრების გზას გადიოდნენ, რომ თავიანთი ვნებები დაეთრგუნათ და შემდეგ, საგალობელთა წერის ნიჭი რომ ებოძათ, გაამდიდრეს ეკლესია საკუთარი შემოქმედებით (იგივე ითქმის ხატწერაზეც); და ებოძათ ისეთი ნიჭი, მორწმუნე ადამიანს რომ გამოადგება, თორემ საგალობლებს (უფრო სწორედ სიმღერებს) ერეტიკოსებიც წერენ.

"დადის კონცერტებზე" - იუმორინაზე ნახე სადმე?

თქვენს შემეცნებაში კონცერტი მარტო იუმორინაა?

ბოლოს მოდების ჩვენებას ისე ამბობ, თითქოს მოკლე კაბებისა და ბიკინების ჩვენება ყოფილიყოს საპატრიარქოში, როგორც მახსოვს ეროვნული სამოსის თანამედროვე ვარიანტის ჩვენება იყო.

ეს გაამსოფლიურების კიდევ ერთი მაგალითია. ვიცი, რომ მოკლე კაბებისა და ბიკინების ჩვენება არ ყოფილა (თუმცა, მინახავს კადრები, თქვენი ეკლესიის "და-ეკლესიებში" მოცეკვავე მოკლეკაბიანი დედაკაცები და პოპულარული ჰიტების შემსრულებელი სემინარისტები და მამაოები):

ვიხილოთ თქვენი ეკლესიის "სულიერი ცხოვრების" სხვა გამოვლინებებიც:

აი, ერთმა "მღვდელმა" სტრიპტიზ-ბარი "აკურთხა" http://www.youtube.com/watch?feature=playe...d&v=971JtTsslYw.

სხვაგან, "დედა-ეკლესიის" "მღვდლები" - Let my people go-ს "სასულიერო", ქავერ ვერსიას ასრულებენ... http://www.youtube.com/watch?feature=playe...d&v=LIwcpxEtwlA

აქ მღერიან და ხუმრობენ "დედა-ეკლესიის" ბატუშკები (ცნობილი ჰიტის In the army now "სასულიერო" ქავერ ვერსიის შესრულებით). http://www.youtube.com/watch?feature=playe...d&v=VgPbNCTNTqI

აჰა, კიდევ ბაიკერების მაკურთხებელი იღუმენი დუდკო: http://www.youtube.com/watch?feature=playe...d&v=TJW7KWosHk4

მაგრამ მოდი ჩვენს თემას დავუბრუნდეთ და ვიკითხოთ: რა საჭიროა თუნდაც ამგვარი მოდების ჩვენება საპატრიარქოში, მხცოვანი პატრიარქის წინაშე? თუ მან არ მოიწონა და არ აკურთხა, თქვენი დედაკაცები ასეთ გრძელ კაბებს არ ჩაიცმევენ? თქვენი ეკლესიის მანდილოსნები კაბებს რომ იყიდიანპატრიარქთან მიდიან ნებართვის ასაღებად? ვერ ხვდებით ამგვარი ღონისძიების უაზრობას; რომ თვით საერო ტანისამოსის ჩვენება არის არასულიერი, არაფრის მომცემი სანახაობა?! შეკერეთ ტანისამოსები ქრისტეანული პრინციპების თანახმად და ჩაიცვით, რად უნდა ამას მოდელების გამოძახება და საპატრიარქოში მათი მირეკვა.

მოკლედ როგორც ყოველთვის კონტექსტიდან ამოგლეჯილი ფრაზები ...

თუ კონტექსტში თქვენი ეკლესიის ცხოვრებას გულისხმობთ (თითებზე ჩამოსათვლელ იმ სასულიერო პირებს არ ვგულისხმობთ, რომლებიც სხვებთან შედარებით, მეტი სიმკაცრით გამოირჩევიან), მაშინ ჩვენი ფრაზები არანაირად არ არის კონტექსტიდან ამოგლეჯილი... უბრალოდ, ეს პასუხისმგებლობის აცილების და ოპონენტთა "მხილების" თქვენი საყვარელი მეთოდია, რაც არაერთხელ მოგვისმენია თქვენს ფორუმზე.

ჯერ ერთი, რომ შენ სხვა ფრაზები არ მოგიტანია, რაც მოიტანე ის ვახსენე, თუ რამე სხვა ფრაზა არის და ამით არ არის შემოფარგლული ახსენე ისიც, ჰაერზე ნუ საუბრობ,

მეგონა უფრო დაკვირვებული იყავით. აქაც ემოციები გძალავთ. ჩვენ არასოდეს ვლაპარაკობთ "ჰაერზე", ვფიქრობ ეს თქვენი მხარისთვის უფროა დამახასიათებელი.

მკითხველს შევახსენებ, რომ ლაპარაკი იყო წმ. იოანე ოქროპირის ფრაზაზე, სადაც ნათქვამია:

"შეხედესაკუთართავს, - როგორი ხარ შენ ეკლესიიდან დაბრუნების შემდეგ და როგორი, - თეატრიდან გამოსვლისას; შეადარე ეს ორი დღე ერთმანეთს და არ დაგჭირდება ჩვენი განმარტება" (Иоанн Златоуст, свт. Полное собрание творений. Т. 4. Кн. 2. М.: «Златоуст», 1995. С. 857).

თქვენ უნდა მიმხვდარიყავით, რომ წმ. იოანე ოქროპირი, რომელმაც არც კი დაუშვა, რომ შესაძლებელია სამსახიობო ხელოვნებით სულის განმტკიცება (რამდენად მდაბიური და არასულიერია ამის მტკიცება) მის ხატად მეძავობა და სულის გარყვნილება დასახა. წმ. იოანე ოქროპირის ეს სიტყვები აღებულია მისი ჰომილიიდან "რომ წარმწყმედელია სანახაობებზე სიარული, რომელთაც სიძვა-მრუშობამდე მივყავართ და მიზეზი ხდება უთანხმოებისა და განხეთქილებისა". ჰომილია საკმაოდ ვრცელია, შეგიძლიათ მას ხსენებულ ტომში გაეცნოთ, მე მხოლოდ რამოდენიმე ამონაწერს შემოგთავაზებთ.

წმ. იოანე ოქროპირი გვმოძღვრავს: "შეგაგონებთ და გევედრებით, წინდაწინვე განიწმინდოთ სინანულითა და ყოველი სხვა საშუალებით იმ ცოდვისგან, სანახაობაზე დასწრებისას რომ ჩაგიდენიათ და მხოლოდ ამის შემდეგ მოისმინეთ საღმრთო სიტყვა. არცთუ მცირედია ეს შეცოდება და ამას ყოველი იხილავს შემდეგი მაგალითებიდან. რომელიმე მსახურმა თავისი ტილებით მოფენილი და ბინძური სამოსირომ ჩააგდოს იმ ყუთში, სადაც თავისი ბატონის ძვირფასი და მოოქროვილი ტანისამოსი ინახება, მითხარი, ჩაუვლის თუ არა ბატონი გულგრილად ამგვარ შეურაცხყოფას?

ან კიდევ, სკორე და განავალი რომ ჩაასხას ვინმემ ოქროს ჭურჭელში, სადაც კეთილსურნელოვანი მალამო ინახება, ამგვარი დანაშაულისთვის ხომ გაიროზგებოდა? და თუკი ტანისამოსების, სხვადასხვა ძვირფასი ჭურჭლისა და ნელსაცხებლების მიმართ ასეთ მზრუნველობას ვიჩენთ, მეტი მზრუნველობა არ გვმართებს საკუთარი სულის მიმართ? ნუთუ ეშმაკისეული შთაგონებებით, სატანური იგავ-არაკებითა და მრუში სიმღერებით უნდა აღვავსოთ ის ადგილი, სადაც ძვირფასი მირონია ჩასხმული? მითხარი, როგორ მოითმენს ღმერთი ამგვარ უკეთურებას?...

არ გეშინია, ადამიანო, ერთი და იგივე თვალებით უყურო თეატრის სცენას, მრუშობის ბინძური სცენები რომ იმართება და ამ წმიდა ტრაპეზს, სადაც საშინელი საიდუმლო აღესრულება? ერთი და იგივე ყურებით უსმინო მეძავის ბილწსიტყვაობას, რომელიც ცოდვას გაზიარებს და მოციქულის ქადაგებას? ერთი და იგივე გულით მიიღო მომაკვდინებელი შხამი და საშინელი და უწმიდესი მსხვერპლი მაცხოვრისა?...

ამიტომაც ვთხოვ ყველას, გაექეცით სანახაობებს, წარმწყმედელთ სულისა და სხვებიც განაშორეთ მათგან. რადგან, ყოველივეს, რაც იქ ხდება გართობა კი არა, განსჯა, წარწყმედა და ტანჯვა მოაქვს... შეხედე საკუთარ თავს, - როგორი ხარ შენ ეკლესიიდან დაბრუნების შემდეგ და როგორი, - თეატრიდან გამოსვლისას; შეადარე ეს ორი დღე ერთმანეთს და არ დაგჭირდება ჩვენი განმარტება".

შეადარე ეს ორი დღე ერთმანეთს და თვალნათლივ იხილავ რაოდენ სასარგებლოა შენთვის აქ (ეკლესიაში - ძვმ.) დგომა და რამდენად საზიანოა სანახაობებზე ყოფნა" (Иоанн Златоуст, свт. Полное собрание творений. Т. 4. Кн. 2. М.: «Златоуст», 1995. С. 856-857).

ვფიქრობ, ეკლესიურად, მართლმადიდებლურად მოაზროვნე ადამიანს არ გაუჭირდება ჯეროვანი დასკვნების გაკეთება და თქვენსავით არ დაიწყებს მტკიცებას ოქროპირი აქ გარყვნილ სანახაობებს გულისხმობს მხოლოდ და არა ყველასო. ოქროპირისთვის ყველა თეატრალური სანახაობა ამაოება და დროსტარებაა, ეს უკანასკნელნი კი გარყვნილებისა და უდებების საფუძველია, რაც თავის მხრივ ბილწავს სულს და რყვნის მას.

ზემოთ მოყვანილი იყო მხოლოდ ჩემი შეხედულება (მოსაზრება) წმინდა მამის კონკრეტულ სიტყვებზე, თუ როგორ ვგებულობ (ან შეიძლება გავიგო) ეს სიტყვები მე, დღეს 21-ე საუკუნეში, პრაქტიკულ ცხოვრებაში.

კონკრეტულად, ეს არის სწორედ თქვენი "ადვოკატობა" და ზოგადად, ყოველი გაამსოფლიურებული ადამიანის უბედურება. სულის სიღრმემდე თუ არ შევიგნებთ წმიდა იოანე ოქროპირის სიტყვებს, ვერცერთი ადამიანი, რომელიც გართობას, ტრაგი-კომიკურ და სპორტულ სანახაობებს არის მიძალებული, - ვერ ცხონდება! ამის მოქმედი ყველა ცოდვილია, რადგან ცოდვილია მათი შემოქმედება; მათი "შემოქმედების" წყარო კი ეშმაკია.

"ყოველი ნერგი, რომელიც არ დაურგავს ჩემს ზეციერ მამას, ძირფესვიანად აღმოიფხვრება" (მათე 15:13), - ბრძანა მაცხოვარმა. იქნებ გამცეთ პასუხი, არის თუ არა მსახიობობა მამაზეციერის მიერ დარგული?

რა დარჩება ქრისტეს მეორედ მოსვლის დროს ქვეყანაზე - ეკლესია თუ თეატრი? იქნებ ორივე ერთად?

დარწმუნებული ვარ იცით, რომ მეორედ მოსვლის დროს, რაც მამა ზეციერს არ დაურგავს, ანუ გარდა ეკლესიისა, აღარაფერი არ დარჩება. ყველაფერი წარწყმდება და უფალს შეხვდება მხოლოდ ის, რაც ამქვეყნად ყოველივეზე ღირებულია. ეს არის მისი უბიწო პატარძალი - ეკლესია! სხვა დანარჩენი, როგორც ამაოება, ცოდვა და ხრწნილება, განადგურდება და ცეცხლს მიეცემა.

შეიძლება ჩემი მოსაზრება არასწორი იყოს, მაგრამ ნამდვილად არ ვახვებ ამ მოსაზრებას სხვას და მით უფრო არ მივაწერ ამ აზრებს წმინდა მამას (ღმერთმა დამიფაროს). ასე რომ მოგიწოდებ წაიკითხო ის რაც წერია და არა ის რაც შენ გინდა რომ ეწეროს.

თქვენი სიტყვებია: "წმ. იოანე ოქროპირის ეს ფრაზაც ადასტურებს, რომ მსახიობობაზე (ფილმზე ანსპექტაკლზე) წარმოდგენა რომ შეგექმნას, უნდა გამოიკვლიოს რაშედეგი გამოიღო მან შენში. თუ შედეგი ნოლია (მინუსებზე) რომ არაფერი ვთქვათ, ესე იგი დრო უქმად დაგიკარგავს. მაგრამ მე როგორც ზემოთ ვახსენე, ყველა ფილმზე ამას ვერ ვიტყვით. არის ფილმები და საკმაოდ ბერვრი, რომელსაც უეჭველია დადებითი გავლენა აქვს ადამიანზე და არა მხოლოდ რელიგიური ხასიათის ფირმები".

აქედან ლოგიკურად გამოდის, რომ თუ გამოიკვლევ და აღმოაჩენ, რომ ესა თუ ის სპექტაკლი თუ ფილმი დადებითად მოქმედებს შენზე, მისი ყურება შესაძლებელი ყოფილა (ცხადია, ამ კუთხით სამსახიობო ხელოვნებაც გამართლებული გამოდის). აი, რა შედეგი მიაწერეთ თქვენ, ბ-ნო დამიანე, წმ. იოანე ოქროპირის გამონათქვამს. ჩვენ პასუხს ვაგებთ წმიდა მამის და ღმრთის წინაშე, არა მარტო იმისთვის, რომ მივაწერთ მას ისეთ სიტყვებს რაც არ უთქვამთ, არამედ იმისთვისაც, რომ მივაწერთ იმას რაც არ შეეძლოთ ეგულისხმათ. ასე, რომ ნუ ცხარობთ.

რაც შეეხება მსახიობობას, აქაც ბევრი დაშტაბმული ფრაზები გაქვს, ყველას არ შევეხები, უბრალოდ ერთს კითხვას დაგისვამ, მაგალითისთვის, რადგან ეს ფილმი ზემოთ ნახსენები იყო: სერგო ზაქარიძის ჯარისკაცის მამა - კონკრეტულად ამ ფილმში ნათამაშები როლი ან იგივე ოსტარვში "სტარეცის" როლი კონკრეტულად - ამ მსახიობებს ცოდვად შეერაცხებათ შენი აზრით თუ არა? მარტივად კი თუ არა? სხვა ფილმებს და სპექტაკლებს გთხოვ არ შეეხო.

მსახიობობაზე და თამაშზე, როლში შესვლაზე და გარდასახვებზე იმდენი ითქვა, რომ მგონი ზედმეტია განმეორება, ზაქარიაძეს როლზე ჯარისკაცის მამაში კი ოქროპირის ზემოთმოტანილ ერთ ფრაზას დავიმოწმებ: "არ გეშინია, ადამიანო... ერთი და იგივე ყურებით უსმინო მეძავის ბილწსიტყვაობას, რომელიც გაზიარებს ცოდვის საიდუმლოებას და მოციქულის ქადაგებას?"

"ჯარისკაცის მამაში" არის ერთი ადგილი, სადაც შვილის მპოვნელი მამა (ს. ზაქარიაძე) მას დედას აგინებს (сукин сын, этот мой сын) და შემდეგ "შე, ღმერთძაღლოო" შეუკურთხებს (ღმერთო მომიტევე ამ სიტყვების განმეორება!). გეკითხებით, ბ-ნო დამიანე, არ გეშინიათ, "ერთი და იგივე ყურებით უსმინო ბილწსიტყვაობას, თან როგორს, ღმრთის მაგინებელს და შეურაცხმყოფელს, რომელიც გაზიარებს ცოდვას და შემდეგ ეკლესიაში, "ჯარისკაცის მამით" "განსპეტაკებულმა", უსმინოთ სახარებას და სამოციქულოს ქადაგებას?

რაც შეეხება "ოსტროვს", ერთი საინტერესო დეტალი შევნიშნე ამ ფილმში, რომელიც გარკვეულწილად "სტარცობის" ინსტიტუტს ეხება და რომლის არამართლმადიდებლურობაზე საკმაოდ კარგი სტატია დაწერა ძველმოწესე ქრისტეანმა, ანდრია ეზეროვმა (სტატია იხ. აქ. http://www.oldorthodox.ge/sxv_ezerovi_starchestvo.html). თავიდან, "სტარეცი" ანატოლი, რომლებიც ერისკაცებს ღებულობს, მალავს თავის ვინაობას და არარსებულ "მამაოს" მიმართავს (გაიხსენეთ სცენა, სადაც თვით ანატოლი, მასთან მოსული დედაკაცის გასაგონად, თავის კელიაში ოსტატურად ახმოვანებს (თამაშობს) ორ ადამიანს).

კუნძულელი წმინდანის ამგვარი საქციელი მაყურებელმა მის თავმდაბლობად უნდა ჩათვალოს. არავინ იცის მომსვლელთაგან ვინ არის "ანატოლი". მათ არ უწყიან, რომ ეს მადლმოსილი კაცი მათ წინ დგას და თავს იმდაბლებს, ვითომ ანატოლი ვიღაც დაყუდებული ბერია და არა თვითონ, მაგრამ ფილმის შუა ნაწილში, ვგონებ, რეჟსორს დაავიწყდა ანატოლის თავმდაბლური ფუნქცია და უკვე სააშკარაოზე გამოჰყავს მისი სასწაულთმოქმედება და ისიც, რომ ანატოლი სხვა ვინმე, კელიაში დაყუდებული ბერი კი არა ის ადამიანია, ხალხს "ანატოლისთან" შუამავლად რომ ევლინება...

ანატოლი უკვე აღარ მალავს თავის ვინაობას და სასწაულებსაც აშკარად, მომსვლელთა თანდასწრებით ახდენს (დავრდომილი, კოჭლი ბიჭუნას, ივანუშკას, განკურნება და ეშმაკის განდევნა ტიხონის ქალიშვილისგან).

შესაძლოა რეჟისორმა გარკვეული პარალელები აიღო მისი ეკლესიის წმინდანთა ცხოვრებიდან, ყოველ შემთხვევისათვის, ასეთი ლაფსუსები მოსვლია სერაფიმე საროველის ცხოვრების აღმწერელსაც. ისიც ჯერ თავმდაბლობით იწყებს, შემდეგ კი ტოვებს თავმდაბლობის ღვაწლს და სააშკარაოზე გამოდის, რომლის შემდეგაც ძლიერ პოპულარული ხდება (წმინდანთა ცხოვრებაში პირიქითაა, გაპოპულარულებული მოსაგრე, სხვა ქვეყანას აფარებდა ხოლმე თავს, ვერავის ეცნო მისი მადლმოსილება. ერთი რუსი წმინდანი ლოცვით კურნავდა, ხოლო მასთან მომსვლელებს ბალახებს უწერდა, თითქოსდა მათი მკურნალი ბერი კი არა ბალახები ყოფილიყვნენ. ამ წმინდანს არასოდეს გაუმჟღავნებია თავისი სასწაულთმოქმედება. და კიდევ რომელი ერთი ჩამოვთვალო).

გულწრფელად მეცოდებით, ბ-ნო დამიანე, ასეთი მდაბიო ხარისხის (სასულიერო თვალსაზრისით) საშუალებები რომ აღძრავენ თქვენში მოწიწებას და "განსპეტაკების" გრძნობას.

სირცხვილია, მართლმადიდებელ ქრისტეანს ასპეტაკებდეს საერო, წმიდა მამათა მიერ დაგმობილი ხელოვნების პროპაგანდა და არა წმიდა მამათა ცხოვრება, ეკლესიაში სიარული, ზიარება და ყოველივე ის, რაც ქრისტემ ადამიანის სულის ცხოვნებისთვის დააფუძნა. ისინი განასპეტაკებენ სწორედ ადამიანს და მათ შორის, სამსახიობო ხელოვნება არ მოიპოვება.

და ბოლოს, იცით, ბ-ნო დამიანე, რა განსხვავებაა თქვენსა და ჩვენს შორის?

ქრისტეანობას აქვს ერთი მხარე, რომელიც თქვეს ეკლესიაში დიდი ხანია დავიწყებულია და ამას გასული საუკუნეების ნიკონიანელი მოღვაწეებიც კი აღიარებდნენ.

ქრისტეანობის რა მხარეა ეს, რომელიც დავიწყნია თქვენს ეკლესიას? ერთი ქრისტეანის სიტყვებით ვიტყვი: "ეს არის სწავლება ქრისტეანობაზე, როგორც ღვაწლზე, როგორც მუდმივ ჯვარზე ამა სოფლის თავადთან ბრძოლაში. ჩვენ ვამტკიცებთ, რომ თქვენი ეკლესია განძარცულია ღვთისმოსაობისგან, ანუ ქრისტეანობის, როგორც სინანულისა და ღვაწლის სტიქიით განმსჭვალვისგან. მე არ ვიტყვი, რომ მართლმადიდებლობა ამ თვალსაზრისით სრულიად არ არსებობდეს. ის არის ხალხში, არის სამღვდელოებაშიც, მაგრამ მთლიანად ეკლესიაში გაქრა, არ არის ის მის ხელმძღვანელ წრეებში, რომლებიც საქმის ამ მხარესთან დაკავშირებით მორწმუნეებთან, "ქვემოთ" მოაქვთ არა "სრულყოფა", არამედ გახრწნილება..." თქვენი ეკლესიის მმართველთა უმეტესობას "არ გააჩნია მართლმადიდებლობის, როგორც ასკეტური ღვაწლის, როგორც ეკლესიური ცხოვრებით ღმრთისშემეცნების პროცესის გაგება" (Правда Православия. 1908. № 24-25. С. 5). (ციტ. ფ. მელნიკოვი. გზააბნეული ღვთისმეტყველება).

იქ სადაც არსებობს ქრისტეანობის ამგვარი გაგება; იქ სადაც სწამთ რომ ქრისტეანული ცხოვრება არის ჯვარი, ღვაწლი, სათნოებათა მოხვეჭა, ღმრთის ჭვრეტა და ზეციური სასუფევლისკენ ლტოლვა, რომელსაც ხელს უწყობს უფლის მიერ დაფუძნებული ეკლესია, არ მიელტვიან ისეთ უვარგის "განმასპეტაკებელ" საშუალებებს, როგორიც სპორტი და სამსახიობო ხელოვნებაა.

პატივისცემით: ძველმართლმადიდებელი.

[damiane80]

ასე რომ იყოს მაშინ, თქვენ მე კი არა, საკუთარ ეკლესიას უნდა დაპირისპირებოდით. თქვენი ნათქვამიდან გამოდის, რომ თქვენი ეკლესიისგან განსხვავებით, სხვა აზრი გაგაჩნიათ და ამ შემთხვევაში კერძო აზრს გამოთქვამთ. ე. ი. მე და თქვენს ეკლესიას ერთი და იგივე მიდგომა გვქონია მოცემული საკითხისადმი და თქვენ, რატომღაც მე მედავებით. ძალიან სასაცილოა!

აი ხომ გითხარი, ყველაფერს უკუღმა კითხულობ-მეთქი, უფრო ზუსტად ისე, როგორც შენ გინდა. არადა საკიტხის მარტივადაა.

მე ვინ მომცა უფლება საქართველოს ეკლესიის (საპატრიარქოს) სახელით ვისაუბრო. ამიტომაც გეუბნები, ჩემი ნათქვამი ჩემი ნათქვამი და არა საპატრიარქოსი, მეორეც, ვინ გითხრა, რომ მე არასწორად მივიჩნევ საკუთარ მოსაზრებას და შენ გეთანხმები, ან საიდან მოიტანე, რომ ამ საკითხში თქვენი ეკლესია და საპატრიარქო ერთნაირი პოზიციისაა, საპატრიარქოს პოზიცია სად მოისმინე ამაზე. ზედა პოსტში შენ თვითონ აქილიკებდი საპატრიაქრსო, ეხლა ამბობ, ერთ აზრზე ვართო, მოკლედ...ვერ გაიგებს კაცი რა გინდა.

საკითხი კი მარტივადაა, მე გამოვხატე ჩემი მოსაზრება და თუ რამეს თქმა გინდა უშუალოდ ამ საკითხზე თქვი, თავი გაანებე ჩემი ნათქვამების გაიგივებას ან დაპირისპირებას საპატრიარქოს პოზიციასთან, მით უფრო, რომ ეს პოზიციაც კი არ იცი როგორია. თავად საკითხზე თქვი თუ რამეს თქმა გინდა.

აქედან ლოგიკურად გამოდის, რომ თუ გამოიკვლევ და აღმოაჩენ, რომ ესა თუ ის სპექტაკლი თუ ფილმი დადებითად მოქმედებს შენზე, მისი ყურება შესაძლებელი ყოფილა (ცხადია, ამ კუთხით სამსახიობო ხელოვნებაც გამართლებული გამოდის). აი, რა შედეგი მიაწერეთ თქვენ, ბ-ნო დამიანე, წმ. იოანე ოქროპირის გამონათქვამს

აქედან ლოგიკურადაც და არალოგიკურადაც გამოდის, რომ ის რაც ვთქვი ეს არის ჩემი აზრი, "მიწერა" კი ნიშნავს იმას, რომ მეთქვა ეს კაცი ამას ამბობდა-თქო ან ასე განმარტავდა-თქო, რაც მოგესხენება არ მითქვამს. მე უბრალოდ ვამბობ, რომ დღევადნელ პრაქტიკულ ცხოვრებაში, მე ესე მესმის ეს სიტყვები.

რომ წარმწყმედელია სანახაობებზე სიარული, რომელთაც სიძვა-მრუშობამდე მივყავართ და მიზეზი ხდება უთანხმოებისა და განხეთქილებისა". ჰომილია საკმაოდ ვრცელია, შეგიძლიათ მას ხსენებულ ტომში გაეცნოთ, მე მხოლოდ რამოდენიმე ამონაწერს შემოგთავაზებთ.

და თუ სანახაობა სიძვა-მრუშობითი არ არის? ამაზე ვსაუბრობ, თორემ სიძვა მრუშობის ყურება, სულს რომ არაფერს ავნებს, მაგაზე დაობს ვინმე? კარგად დაუკვირდი მე რაზე ვსაუბრობ .

დაბადების დღის გადახდა ტრადიციაში არ არის (იხდიან ანგელოზის დღეს)

კიდევ ერთი მარაზმი, ანგელოზის დღე უნდა გადაიხადო რა ტქმა უნდა, მაგრამ შენი დაბადების დღე, როდესაც უფალმა ტავისი უდიდესი წყალობით ინება არარსებობიდა არსებობაში შენი მოვლინება შენი აზრით აღსანიშნი არ არის, ეს ხომ ელემენტარული უმადურობა იქნებოდა შემოქმედის მიმართ.

შემდეგ ტექსტებში მოდის შენი მორიგი მცდელობა და მჩხრეკელობა გლობალური ქსელის მაშტაბით გამოძებნო ვინმე უღირსი მღვდელი, რომ ამით ჩირქი მოსცხო მთლიანად მართლმადიდებლურ ეკლესიას - ამაზე ერთი კომენტარი მექნებოდა, სირცხვილი შენ. იგივე და ასჯერ მეტი წარმატებით შეგეძლო ღირსეულ მოძრვრებზე ინფორმაციის მოზიება, მაგრამ ლანძღვის გზას შეგნებულად ირჩევ, რაც ააშკარავებს შენს მოწოდებას და მეორეც, მიუხედავად იმისა, რომ მოდეტორი არ ვარ, შეგახსენებ, რომ ეს ფორუმი მართლმადიდებლურია და აქ შენ სტუმარი ხარ და კეთილი ინებე და მოიქეცი შესაფერისად. შეგიძლია საკუთარ ძველმართლმადიდებლურ საიტზე გახსნა ფორუმი და წერე და იკითხე იქ რამდენიც გინდა. და მესამეც, შენი ეს ვრცელი სამარცხვინო ისტორიები უღირს მღვდლებზე, თემასთან საერთოდ არ არის შეხებაში, თუმცა შენ არცერთ თემაში შანს არ უშვებ რომ მაღლმადიდებლური ეკლესია, რომლის წევრიც მე ვარ, არ გალანძღო თითიდან გამოწოვილი თემების მოტანით.

მოკლედ, ფიგურალულად რომ ვთქვა, ყური გაქვს ასაწევი კარგი ხანია.

"ჯარისკაცის მამით" "განსპეტაკებულმა",

ეს რაღაც ახალია,

რაც შეეხება "ოსტროვს", ერთი საინტერესო დეტალი შევნიშნე ამ ფილმში, რომელიც გარკვეულწილად "სტარცობის" ინსტიტუტს ეხება და რომლის არამართლმადიდებლურობაზე საკმაოდ კარგი სტატია დაწერა ძველმოწესე ქრისტეანმა, ანდრია ეზეროვმა
"სტარეცი" ანატოლი, რომლებიც ერისკაცებს ღებულობს, მალავს თავის ვინაობას და არარსებულ "მამაოს" მიმართავს (გაიხსენეთ სცენა, სადაც თვით ანატოლი, მასთან მოსული დედაკაცის გასაგონად, თავის კელიაში ოსტატურად ახმოვანებს (თამაშობს) ორ ადამიანს).

კუნძულელი წმინდანის ამგვარი საქციელი მაყურებელმა მის თავმდაბლობად უნდა ჩათვალოს. არავინ იცის მომსვლელთაგან ვინ არის "ანატოლი". მათ არ უწყიან, რომ ეს მადლმოსილი კაცი მათ წინ დგას და თავს იმდაბლებს, ვითომ ანატოლი ვიღაც დაყუდებული ბერია და არა თვითონ, მაგრამ ფილმის შუა ნაწილში, ვგონებ, რეჟსორს დაავიწყდა ანატოლის თავმდაბლური ფუნქცია და უკვე სააშკარაოზე გამოჰყავს მისი სასწაულთმოქმედება და ისიც, რომ ანატოლი სხვა ვინმე, კელიაში დაყუდებული ბერი კი არა ის ადამიანია, ხალხს "ანატოლისთან" შუამავლად რომ ევლინება... ანატოლი უკვე აღარ მალავს თავის ვინაობას და სასწაულებსაც აშკარად, მომსვლელთა თანდასწრებით ახდენს (დავრდომილი, კოჭლი ბიჭუნას, ივანუშკას, განკურნება და ეშმაკის განდევნა ტიხონის ქალიშვილისგან).

შესაძლოა რეჟისორმა გარკვეული პარალელები აიღო მისი ეკლესიის წმინდანთა ცხოვრებიდან, ყოველ შემთხვევისათვის, ასეთი ლაფსუსები მოსვლია სერაფიმე საროველის ცხოვრების აღმწერელსაც. ისიც ჯერ თავმდაბლობით იწყებს, შემდეგ კი ტოვებს თავმდაბლობის ღვაწლს და სააშკარაოზე გამოდის, რომლის შემდეგაც ძლიერ პოპულარული ხდება (წმინდანთა ცხოვრებაში პირიქითაა, გაპოპულარულებული მოსაგრე, სხვა ქვეყანას აფარებდა ხოლმე თავს, ვერავის ეცნო მისი მადლმოსილება. ერთი რუსი წმინდანი ლოცვით კურნავდა, ხოლო მასთან მომსვლელებს ბალახებს უწერდა, თითქოსდა მათი მკურნალი ბერი კი არა ბალახები ყოფილიყვნენ. ამ წმინდანს არასოდეს გაუმჟღავნებია თავისი სასწაულთმოქმედება. და კიდევ რომელი ერთი ჩამოვთვალო).

ამის დამწერი მე მეუბნება მეცოდებიო, დალოცვლილო ვერ ხედავ ფილმსაც უკუღმა უყურებ. მაგ ფილმის ნახვის მერე რომელ ჭკუათმყოფელს შეუზლია თქვას, რომ "თავდაბალ ანატოლის ბოლო ამპარტავნება შეეპარაო":), საოცარია პირდაპირ. აი კიდევ ერთი მაგალითი, რომ ყველაფერი წაიკითხო და უყურო კიდეც ისე, როგორც შენ გინდა და არა ისე როგორც ეს არის სიმადვილეში.

ეს არის ტიპიური სექტანტური აზროვნება და მეგობარო შენ ამ მხრივ, სერიოზულად წინ ხარ და დამკას უახლოვდები. აი ამის ყურება კი ნაღდად საცოდაობაა და სულაც არ მიხარია სიმართლე გითხრა.

და ბოლოს, უშუალოდ თემას რაც შეეხება, რადგან ოსტროვი და ჯარისკაცის მამა არ მოგწონს, კითხვას სხვანაირად დავსვამ (არა მარტო შენთვის, ზოგადად): არსებობს თუ არა თქვენთვის მხატვრული ფილმი (არა დოკუმენტური), რომელიც ტქვენ როგორც მაყურებელს არ გაბრკოლებთ და მიგაჩნიათ, რომ მასში განსახიერებული როლი მსახიობს ცოდვად არ ეთვლება.

[dzvelmartlmadidebeli]

damiane80

აი ხომ გითხარი, ყველაფერს უკუღმა კითხულობ-მეთქი, უფრო ზუსტად ისე, როგორც შენ გინდა. არადა საკიტხის მარტივადაა.

ვნახოთ.

მე ვინ მომცა უფლება საქართველოს ეკლესიის (საპატრიარქოს) სახელით ვისაუბრო. ამიტომაც გეუბნები, ჩემი ნათქვამი ჩემი ნათქვამი და არა საპატრიარქოსი, მეორეც, ვინ გითხრა, რომ მე არასწორად მივიჩნევ საკუთარ მოსაზრებას და შენ გეთანხმები, ან საიდან მოიტანე, რომ ამ საკითხში თქვენი ეკლესია და საპატრიარქო ერთნაირი პოზიციისაა, საპატრიარქოს პოზიცია სად მოისმინე ამაზე. ზედა პოსტში შენ თვითონ აქილიკებდი საპატრიაქრსო, ეხლა ამბობ, ერთ აზრზე ვართო, მოკლედ...ვერ გაიგებს კაცი რა გინდა.

ნორმალური კაცი გაიგებს, მაგრამ გაბოროტებული ვერა. ჩემი სიტყვები გამომდინარეობდა არა იქიდან, რომ ეს თქვენ ბრძანეთ სადმე (ასეთი რამ მე არ დამიწერია), არამედ თქვენეული "ლოგიკიდან". თუ თქვენ ამბობთ, რომ სამსახიობო ხელოვნებაზე თქვენს მიერ გამოთქმული შეხედულება თქვენია და არა საპატრიარქოსი (ანუ ის არ ადგას ასეთ პოზიციას), მაშინ გამოდის მეთქი, რომ ჩვენ და საპატრიარქოს ერთი, თქვენი საწინააღმდეგო პოზიცია გვქონია და მე რას მედავებით მეთქი. იქვე აღვნიშნე და ფაქტები მოვიტანე, რომ თქვენი პოზიცია, მარტო თქვენი არ არის. საპატრიარქოც იმავე აზრზეა, რასაც მისი უმაღლესი იერარქების მოღვაწეობა ადასტურებს. ასე, რომ გასარკვევია არა ის მე რა მინდა, არამედ ის თქვენ რა გნებავთ.

საკითხი კი მარტივადაა, მე გამოვხატე ჩემი მოსაზრება და თუ რამეს თქმა გინდა უშუალოდ ამ საკითხზე თქვი, თავი გაანებე ჩემი ნათქვამების გაიგივებას ან დაპირისპირებას საპატრიარქოს პოზიციასთან, მით უფრო, რომ ეს პოზიციაც კი არ იცი როგორია. თავად საკითხზე თქვი თუ რამეს თქმა გინდა.

მე კი არ ვაიგივებ თქვენს ნათქვამს თქვენი საპატრიარქოს პოზიციასთან, მე თქვენ თქვენი საპატრიარქოს პოზიციის დამცველად მიმაჩნიხართ. თქვენ საპატრიარქოსგან განსხვავებული პოზიცია არ გაგაჩნიატ (ან პირიქით, საპატრიარქოს არ გააჩნია თქვენგან განსხვავებული პოზიცია). ეს ფაქტებითაც დასტურდება.

კიდევ ერთი მარაზმი, ანგელოზის დღე უნდა გადაიხადო რა ტქმა უნდა, მაგრამ შენი დაბადების დღე, როდესაც უფალმა ტავისი უდიდესი წყალობით ინება არარსებობიდა არსებობაში შენი მოვლინება შენი აზრით აღსანიშნი არ არის, ეს ხომ ელემენტარული უმადურობა იქნებოდა შემოქმედის მიმართ.

იქნებ ტონი შეარჩიოთ მეგობარო. მარაზმები თქვენსკენ მოიკითხეთ (არ დამაწყებინოთ "ჯვარი ვაზისა"-დან და თქვენი ეკლესიის სხვა გამოცემებიდან ეკუმენისტური მოღვაწეობის "მარგალიტების" ციტირება). თანაც, ჩანს ძალიან დაბოღმილი კითხულობთ ჩემს ნაწერს (გირჩევთ ცოტა დაისვენოთ და მერე, დაწყნარებულმა წაიკითხოთ), რაც შესაძლებლობას არ გაძლევთ ჩასწვდეთ ნათქვამის აზრს. მე დავწერე, რომ დაბადების დღის გადახდა მართლმადიდებლური ტრადიცია არ არის მეთქი, უფრო ანგელოზის დღეს იხდიან. აქედან აბსოლუტურად არ გამომდინარეობდა ის დასკვნა თქვენ რომ გააკეთეთ. გადაიხადეთ ბატონო დაბადების დღეც, ვინ გიშლით, მაგრამ ხორციელი დაბადების დღეზე უფრო უპირატესი, მარადიული ცხოვრებისთვის დაბადების დღეა. ამაზე იყო ლაპარაკი. თანაც არ შეჰფერის ეს ეკლესიის პირველიერარქს, რომელიც ყოველივეში მაგალითი უნდა იყოს ერისთვის. ძალიან გთხოვთ ნუ ართულებთ და აბუნდოვანებთ ჩემს ნათქვამს.

შემდეგ ტექსტებში მოდის შენი მორიგი მცდელობა და მჩხრეკელობა გლობალური ქსელის მაშტაბით გამოძებნო ვინმე უღირსი მღვდელი, რომ ამით ჩირქი მოსცხო მთლიანად მართლმადიდებლურ ეკლესიას - ამაზე ერთი კომენტარი მექნებოდა, სირცხვილი შენ.

ჩათვალეთ, რომ ის რაც დავიმოწმე ერთი წვეთია თქვენი ეკლესიის მღვდელმსახურთა თავნებობისა.

იგივე და ასჯერ მეტი წარმატებით შეგეძლო ღირსეულ მოძრვრებზე ინფორმაციის მოზიება, მაგრამ ლანძღვის გზას შეგნებულად ირჩევ, რაც ააშკარავებს შენს მოწოდებას

ღირსეული მოძღვრები მე ვახსენე და ვთქვი, რომ ისინი თითზე ჩამოსათვლელნი არიან. თუმცა, მათ დადებითში არ ჩაეთვლებათ დუმილი იმ უკანონობაზე, რაც მათ ეკლესიაშია გამეფებული (ვგულისხმობ არა მარტო გაამსოფლიურებას...). როცა ადამიანი უყრუებს მის თვალწინ მიმდინარე ეკუმენისტურ, სეკულარულ და უბრალოდ უზნეო პროცესებს, მათი პატიოსნებას ჩირქი ეცხება.

რაც შეეხება ჩვენს მოწოდებას, ის სავსებით არასწორად გაგიგიათ. ეს ნაწყენი კაცის წარმოდგენაა და არა ობიექტური რეალობა. არავისი შეურაცხყოფა არ არის და არც შეიძლება იყოს ჩვენი მოწოდება. კიდევ ერთხელ გთხოვთ კორექტულობას. შეგიძლიათ მძაფრად კრიტიკული იყოს, მაგრამ ცრუ ბრალდებები, რომელთაც არანაირი დამამტკიცებელი არგუმენტი არ მოჰყვება, არასაკადრისია.

მეორეც, მიუხედავად იმისა, რომ მოდეტორი არ ვარ, შეგახსენებ, რომ ეს ფორუმი მართლმადიდებლურია და აქ შენ სტუმარი ხარ და კეთილი ინებე და მოიქეცი შესაფერისად.

აბსოლუტურად შესაფერისად (კორექტულად) ვიქცევით თქვენს ფორუმზე. ჩვენ ვებმებით ზოგიერთ საეკლესიო საკითხთა განხილვაში და როდესაც ვერ გვპასუხობენ ან არ აწყობთ ჩვენი პასუხები, გადადიან შეურაცხყოფაზე, გვაძლევენ შენიშვნებს (ჩვენთვის დღემდე არ მოუხსნიათ გაფრთხილების 40%, და არც ვიცით ეს "ეპითიმია" როდემდე გაგრძელდება), გვიხურავენ თემებს და ა. შ. კონკრეტულად არავისთვის შეურაცხყოფა არ მიგვიყენებია, ჩვენ ვლაპარაკობთ და კანონიკურ შეფასებებს ვაძლევთ იმ ფაქტებს, რომელთაც თქვენი საპატრიარქო თვითონაც არ მალავს და რატომ არის ეს შეურაცხყოფა არ გვესმის. თუ შეფასებებში ვცდებით, მაშინ დაგვიმტკიცეთ ჩვენი შეცდომა და თუ შეიძლება შეეშვით მუქარებსა და შეურაცხყოფებს, მაგალითად ასეთს:

ფიგურალულად რომ ვთქვა, ყური გაქვს ასაწევი კარგი ხანია.

ძველმართლმადიდებლობასა და ძველმართლმადიდებლებს "ყურს უწევენ" სამი საუკუნეა. რა არ გადაუტანია ამ ხალხს და რისი გულისთვის? ან ჩვენ რატომ დავიმსახურეთ "ყურის აწევა"? იმიტომ ხომ არა სჯულისკანონს და ძველ გადმოცემებს რომ ვიცავთ და მოვუწოდებთ თქვენი ეკლესიის წევრებსაც იგივე ქნან?

ეს უკვე მერამდენედ გვესმის ასეთი მუქარები. არასოდეს დავმუქრებივართ არავის. მართლმადიდებელი ქრისტეანისთვის ეს შეუფერებელია. თანაც მოგმართავთ თქვენობით, პატივისცემის ნიშნად, და რატომღაც ვერ გრძნობთ, რომ მთელი ამ ხნის განმავლობაში ერთი შეურაცხყოფა არ მიგვიყენებია თქვენთვის (არა მარტო ამ თემის, სხვა თემების განხილვის დროსაც).

შენ არცერთ თემაში შანს არ უშვებ რომ მაღლმადიდებლური ეკლესია, რომლის წევრიც მე ვარ, არ გალანძღო თითიდან გამოწოვილი თემების მოტანით.

არც ერთი თემა არ არის "თითიდან გამოწოვილი". თანაც ეს თქვენი გახსნილი თემებია და მე რა შუაში ვარ? მე მხოლოდ ერთი თემა გავხსენი და მაშინ არ გითქვამთ ასეთი რამ. ახლა რამ გათქმევინათ?

დალოცვლილო ვერ ხედავ ფილმსაც უკუღმა უყურებ. მაგ ფილმის ნახვის მერე რომელ ჭკუათმყოფელს შეუზლია თქვას, რომ "თავდაბალ ანატოლის ბოლო ამპარტავნება შეეპარაო":),

ბ-ნო დამიანე. ამ საკითზე მგონი გასაგებად დავწერე, რატომ ჩანს ასე. ფაქტია, რომ თავიდან ანატოლი, ფილმში "კუნძული" მალავს თავის ვინაობას, შემდეგ კი აშკარად სასწაულმოქმედებს. ჩემის აზრით, რასაც წმიდა მამათა ცხოვრება ამაგრებს, ასეთი მოქმედება ამპარტავნების გამოხატულებაა. თანაც ვთქვი, რომ ეს რეჟისორის იდეაა მეთქი. არ ვიცი რა გეწყინათ.

ეს არის ტიპიური სექტანტური აზროვნება და მეგობარო შენ ამ მხრივ, სერიოზულად წინ ხარ და დამკას უახლოვდები. აი ამის ყურება კი ნაღდად საცოდაობაა და სულაც არ მიხარია სიმართლე გითხრა.

რა არის ტიპიური სექტანტობა? ჯერ სექტა და სექტანტობა რა არის გავარკვიოთ და მერე ის, ჩემი ნათქვამი არის თუ არა სექტანტობა. ნუ გადაამლაშებთ, ბ-ნო დამიანე. იცით თქვენ, რომ პირადად მე პატივისცემით ვარ გამსჭვალული თქვენს მიმართ და ეს ერთხელ აღმინიშნავს კიდეც.

და ბოლოს, უშუალოდ თემას რაც შეეხება, რადგან ოსტროვი და ჯარისკაცის მამა არ მოგწონს

დამიანე, უკვე მეცინება. ტას ჩააცივდით ამ ჯარისკაცის მამას, და ოსტროვს, უკვე მერამდენედ მიწევს იმის აღნიშვნა, რომ ვლაპარაკობ ზოგადად სამსახიობო ხელოვნებაზე და არა კონკრეტულ ნაწარმოებებზე. ასევე იმაზე, რომ ეს ფორმა ქრიტეანობის ქადგებად ვერ გამოდგება. თქვენ კი ეს გწყინთ.

არსებობს თუ არა თქვენთვის მხატვრული ფილმი (არა დოკუმენტური), რომელიც ტქვენ როგორც მაყურებელს არ გაბრკოლებთ და მიგაჩნიათ, რომ მასში განსახიერებული როლი მსახიობს ცოდვად არ ეთვლება.

თუ გახსოვთ, წინა პოსტებში მოგწერეთ, რომ იდეაში ზოგიერთი ფილმი (რადგან ფილმებს შეიძლება იდეოლოგიური დატვირთვა ჰქონდეთ) შესაძლოა დადებით აზრს ავრცელებს და მან შესაძლოა დადებიდათ იმოქმედოს ადამიანზე, მაგრამ მე ვწერდი, რომ ეს ფორმა, რადგან ის არ არის კურთხეული ფორმა ეკლესიის მიერ (და სრულიად სამართლიანად) არ შეიძლება სულისთვის სასარგებლოდ იქნას მიჩნეული.

მინდა მოგიყვეთ ერთი ამბავი ღირ. პაისი დიდის ცხოვრებიდან.

(გადმოგცემთ საკუთარი სიტყვებით, ამიტომ სიზუსტეს გადმოცემაში ნუ მომთხოვთ): ერთხელ ეშმაკი ანგელოზის სახით გამოეცხადა ერთ მდიდარ ადამიანს და შეაგონა მას აეღო ფული და უდაბნოში მამა პაისისთვის მიეტანა, რადგან მაშინ, პაისი დიდი უდაბნოში მონასტრების მშენებლობას აპირებდა. მდიდარმა ვერაფერი ცუდი იგულვა "ანგელოზის" გამოცხადებაში, აიღო ფული და პაისისკენ გაეშურა. არ უწყოდა მდიდარმა, რომ ეშმაკს, მისი მეშვეობით ვერცხლისმოყვარეობაში პაისის ჩაგდება სურდა.

პაისიმ, ღმრთის მადლით, იგრძნო მდიდარი კაცის მოახლოვება და მასთან შესახვედრად თვითონ გაეშურა. მიუახლოვდა რა მას, აუწყა მისი მოსვლის მიზეზი და ურჩია წამოღებული თანხა უკან წაეღო და ღარიბებისთვის დაერიგებინა. გაკვირვებულმა მდიდარმა ასეც ქნა. ხოლო პაისიმ, მოგვიანებით, ღმრთის შეწევნითა და წყალობით მონასტრები უდაბნოში მაინც გააშენა.

ვიცი იკითხავ ეს ისტორია რა შუაშიაო? კითხვას შეგიბრუნებ პასუხის ნაცვლად: გარეგნულად რა იყო ცუდი ეშმაკის მოწოდებაში (თუ არ გავითვალისწინებთ მის განზრახვას, რომელიც შეუძლებელია მდიდარ ადამიანს ცოდნოდა) ფული მისვლოდა პაისის ტაძრების გასაშენებლად? მდიდრის პოზიციიდან ამაში ცუდი არაფერი იყო, მაგრამ ამ გარეგნულად კეთილ განზრახვას შორს მიმავალი ბოროტი მიზნები ჰქონდა.

ასეა ჩვენს შემთხვევაშიც, შეიძლება გარეგნულად ერთი და ორი ფილმი მოსაწონიც იყოს, შეიძლება მათი ავტორები და მსახიობები აღძრულნი იყვნენ კეთილი მიზნებით, მაგრამ აქ მხოლოდ გარეგნული მხარე და ცალკეული შემთხვევებია გასათვალისწინებელი? ცხადია, არა! ერთი ჯარისკაცის მამა და ოსტროვი გამოაკეთილშობილებს მთელს სამსახიობო ხელოვნებას?

ბ-ნო დამიანე, არის ფილმები, რომლებიც მეც მომწონებია, მაგრამ მიუხედავად ამისა, მე მაინც ვამტკიცებ, - სამსახიობო ხელოვნება არ არის ქრისტეანის საქმე და მისით ნაქადაგები ჭეშმარიტება მას დამსახურებაში არ უნდა ჩავუთვალოთ. ამ ხელოვნების უკან დგას არა მამა ზეციერი, არამედ ეშმაკი და იქნებ გავითვალისწინოთ ეს ჭეშმარიტება.

პატივისცემით: ძველმართლმადიდებელი.

[damiane80]

ნორმალური კაცი გაიგებს, მაგრამ გაბოროტებული ვერა

შენ პოსტებს გადახედე ზემოთ და ნახავ გაბოროტებული ვინ არის

თუ თქვენ ამბობთ, რომ სამსახიობო ხელოვნებაზე თქვენს მიერ გამოთქმული შეხედულება თქვენია და არა საპატრიარქოსი (ანუ ის არ ადგას ასეთ პოზიციას), მაშინ გამოდის მეთქი, რომ ჩვენ და საპატრიარქოს ერთი, თქვენი საწინააღმდეგო პოზიცია გვქონია და მე რას მედავებით მეთქი.

ა კიდო უკუღმართი - დაანებე თავი ჩემი სიტყვების უკუღმა კითხვას. აი ნახე რას ამბობ:

თქვენს მიერ გამოთქმული შეხედულება თქვენია და არა საპატრიარქოსი (ანუ ის არ ადგას ასეთ პოზიციას)

გაოცებული ვარ ასეთ დასკვნებს როგორ აკეთებ, აი ნახე შეცდომები:
1) მე არ გამიკეთებია ჩემი სიტყვების დაკავშირება საპატრიარქოს პოზიციასთან და რატომ აკეთებ ამას შენ?;
2) შენ ამბობ "შეხედულება თქვენია და არა საპატრიარქოსი (ანუ არ დგას ასეთ პოზიციაზე), წინადადების პირველი ნაწილიდან ეს უკანასკნელი დასკვნა როგორ გამოგავს საოცარია ანუ შენი მსჯელობით მე თითქოს ვთქვი, რომ რადგან "შეხედულება ჩემია და არა საპატრიარქოსი, ეს ნიშნავს რომ საპატრიარქო არ დგას ამ პოზიციაზე" - ცდები აქაც, გიმეორებ კიდევ ერთხელ, მე ჩემი პოზიციის შედარება საპატრიარქოსთან საერთოდ არ გამიკეთებია. სადმე ვთქვი რომ საპატრიარქო დგას ამ პოზიციაზე ან პირიქით?. ამიტომაც გწერდი, რომ მე არ ვახმოვანებ საპატრიარქოს პოზიციას და საერთოდ ამ თემაში არ იხილებოდა საპატრიარქოს რაიმე ოფიციალური პოზიცია მსახიობობაზე, თემაში დასმული იყო საკითხი, როგორ ვფიქრობთ ჩვენ.
ამდენად, შენ თუ გინდა ჩემი ნათქვამის შინაარსზე ისაუბრე, ჩემს ნათვქვამს საპატრიარქოს პოზიციასთან ნურც აიგივებ და ნურც უპირისპირებ, რადგან ეს საკითხი საერთოდ არ დასმულა.

აი ჩემი პირველი პოსტის დასაწყისი:

მოდი შევეცდები საწინააღმდეგო პოზიცია გავაჟღერო, თქვენგან უფრო მეტი არგუმენტი წამოვა

და აი ბოლო

ეს არის ჩემი მოსაზრება და წავიკითხავ სიამოვნებით თქვენს შენიშვნებს

რა შუაშია შედარება საპატრიარქოსთან, პოსტში სიტყვა საპატრიარქოსც კი არ მაქვს ნახსენები.

რატო გიღეჭავ ახლა ამ საკითხის იცი, იმიტომ რომ აქ მოყვანილი მაგალითი ნიშანდობლივია და წარმოაჩენს, თუ როგორ არასწორად კითხულობ ელემენტარულ პოსტებს და წარმომიდგენია რა გაქანება გაქვს ამ კუთხით სხვადასხვა დოგმატური საკითხის ინტერპრეტაციაში.

ძველმართლმადიდებლობასა და ძველმართლმადიდებლებს "ყურს უწევენ" სამი საუკუნეა. რა არ გადაუტანია ამ ხალხს და რისი გულისთვის? ან ჩვენ რატომ დავიმსახურეთ "ყურის აწევა"? იმიტომ ხომ არა სჯულისკანონს და ძველ გადმოცემებს რომ ვიცავთ და მოვუწოდებთ თქვენი ეკლესიის წევრებსაც იგივე ქნან?

ოხ როგორ გინდა დევნილის იმიჯი, მაგრამ სად არის?, საქართველოს ეკლესიას ხო არ საყვედურობთ დევნაში? ყურის აწევას რაც შეეხება, ეს დაიმსახურე არა შენი აღმსარებლობის გამო, არამედ შენს მიერ ჩემი ეკლესიის შეურაცხყოფისათვის.
მით უფრო, რომ ჩვენს ვსაუბრობთ თემაზე "არის თუ არა მსახიობობა ცოდვა", შენ კი საუბრობ თუ რა უღირსია ჩვენი სამღვდელოება და როგორ აკურთხა თითქოს ვიღაც მღვდელმა, სადღაც რუსეთში თუ სხვაგან "სტრიპტიზ კლუბი" ანუ შანს არ უშვებ, რომ შეურაცხყოფა არ გააჟღერო.

შემდეგ ამბობ, რომ ეს მაგალითები ზღვაში წვეთია (ანუ ბევრია ასეთი უღირსი მღვდელი), ხოლო ღირსეული - თითზე ჩამოსათვლელი. ამაზე ცხონებული ბებიაჩემი გეტყოდა: "ისე დაიბანე შენ პირი, რავაც ეგ მართალი იყოს"-ო, უბრალოდ თვალების გახელაა საჭირო და სურვილი, მაგრამ...

არც ერთი თემა არ არის "თითიდან გამოწოვილი". თანაც ეს თქვენი გახსნილი თემებია და მე რა შუაში ვარ?

იმ შუაში ხარ, რომ თემა ეხება თუ არა თითქმის ყველა თემაში აკვეხებ ოფიციალური ეკლესიის შეურაცხმყოფელ ტექსტებს, რისი მაგალითიც ზემოთ მოგიყვანე.

ამ გვერდით საკითხებზე, რო,მელიც თემის გადახვევაა მე მეტს აღარ დავწერ, გამგები გაიგებს, რაც შეეხება თავად კითხვაზე ენს პასუხს, ეხლა მეტის დრო აღარ მაქვს და დავწერ ჩემს მოსაზრებას მოაგვიანებით.

[mashmash]

არ არის მსახიობობა ცოდვა. ეკლესიას მოსწონს ტუ არ მოსწონს ამას არ აქვს მნიშვნელობა. ამით არ განისაზღვრება ცოდვაა თუ არა. ფაქტია რომ ღმერთს სულ არ აინტერესებს მსახიობი იქნები თუ არა. ამიტომ ასეთი რაღაცეების ნუ გეშინიათ.

[George Leluashvili]

mashmash
თუ ეკლესიის მიხედვით არ განისაზღვრება რა არის ცოდვა და რა არა,აბა ვისი მიხედვით უნდა გამნისაზღვროს?თეატრების?

არ არის მსახიობობა ცოდვა. ეკლესიას მოსწონს ტუ არ მოსწონს ამას არ აქვს მნიშვნელობა.

თუ ეკლესიის მიხედვით არ განისაზღვრება რა არის ცოდვა და რა არა,აბა ვისი მიხედვით უნდა გამნისაზღვროს?თეატრების?
რა სისულელეა!